ตอนที่ 15
กล้าหาญ
Naaytan Aroonkittiniwat
จากฝัน...ก็กลายเป็นมากกว่าฝัน (101 Likes)
Naaypon Aroonkittiniwat : ฝันห่าฝันบ้าฝันบอ คุณแม่ตามหาให้ควั่ก มึงรู้มั้ยไอ้พี่บ้า (56 Likes)
Nooknick Pyj : กูชอบคอมเมนต์นายพล ฮ่าๆๆ (5 Likes) หลังจากคืนนั้นนายท่านก็ขลุกอยู่กับผมในห้องทั้งวัน
ดูเหมือนมันจะสนุกอยู่กับการล้อเลียนทิมกับไอ้เซียนเพื่อนผมมาก ผมเองก็สนุกเหมือนกัน ปกติแล้วเซียนมันจะเป็นตัวตั้งตัวตีในการล้อเลียนผม แต่ดูเหมือนครั้งนี้มันเองนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายโดนล้อจากผม
เห็นทีว่าผมต้องรีบบอกเรื่องนี้กับแก๊งชายโฉดโหดเยี่ยงหมาซะแล้ว
Klahanboy : กล้าหาญเรียกหมูหัน กล้าหาญเรียกตง
Mr. Moohan : ว่าไง
Tongmongmiawkue : มีอะไร กูกำลังจะซักผ้า
Klahanboy : ไอ้เซียนจีบน้องทิม ไอ้เซียนจีบน้องทิม
Mr. Moohan : ไอ้สาดดดดดดดดด มันเอาแล้ว มันเอาแล้ววววววว
Tongmongmiawkue : ปีนี้นิเทศฯ เขามาจริงๆ ว่ะ หมูหัน หาสักคนกันเหอะพวกเรา
Tepsianxx : พวกหัวกล้วยเอ๊ย
Tepsianx : กูยังไม่คอนเฟิร์ม
Tongmongmiawkue : แล้วถ้าหมอไตเติ้ลคอนเฟิร์มเรื่องทิมล่ะ
Tepsianxx : ไอ้ห่ารากกกกกกกกกกกกกกกก
Tongmongmiawkue : ด่าหมอหรือด่ากู?
Tepsianxx : ทั้งคู่! ผมหัวเราะสะใจอยู่หลังโทรศัพท์ เชื่อว่าไอ้หมูหันกับไอ้ตงก็คงหัวเราะสะใจเหมือนกัน ไอ้ผู้นำกลุ่มอย่างไอ้เซียนชอบล้อชอบว่าคนอื่นดีนัก...ทีนี้แหละมันจะเป็นทีของพวกผมบ้าง
“ถูกใจใหญ่เชียวนะ” นายท่านหอมขมับผม เราทั้งคู่อยู่บนโซฟาหน้าทีวี และผมก็ใช้ตัวนายท่านต่างหมอนอิง วันนี้ทั้งวันเราสองคนไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งๆ นอนๆ
“ถูกใจสิ นานๆ ทีเทพเซียนมันจะมีจุดอ่อน” ผมยังคงล้อไอ้เซียนในไลน์กลุ่มต่อไป
อัปเดตสภาพเดือนมหา’ลัยปีนี้ในตอนนี้ มันอยู่ในชุดเสื้อยืดและก็กางเกงขาสั้นของมันเองเพราะมันลงไปอาบน้ำในห้องของตัวเอง หน้าตาดูแจ่มใสมากแม้ไม่มีเครื่องสำอางอะไรใดๆ เหมือนเมื่อคืน
คนมันเกิดมาหล่อ ยังไงมันก็หล่อจริงๆ ว่ะ
“คุณแม่กำลังจะกลับแล้ว” มันเล่า ดวงตาของมันยังจ้องจอโทรศัพท์อยู่ “แต่ฝันยังไม่กลับ นี่กูต้องพาฝันไปกินข้าวตอนที่ฝันตื่น”
“เหรอ”
“มึงยอมให้ไปป่ะ”
ผมจะตอบว่าไงดี ผมไม่โกหกคุณคนอ่านก็ได้ว่าผมแอบหึงนิดหน่อย แต่ผมไม่กล้าที่จะบอกนายท่านไปจริงๆ เพราะกลัวว่าตัวเองขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนที่งี่เง่าตั้งแต่คบกันได้วันแรก
“ฝันไม่รู้จักใครที่นี่เลย แม้แต่ทิมกับนุก ฝันก็ไม่สนิท”
“งั้นมึงก็ไปเถอะ” พูดมาซะขนาดนี้แล้วผมจะว่าอะไรได้อีก
“ไม่โกรธแน่นะ”
โกรธกับหึงนี่มันอารมณ์เดียวกันหรือเปล่าวะ งั้นผมปฏิเสธไปก่อนแล้วกัน
“ไม่”
“ขอบคุณ” นายท่านขยับตัวนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง “นี่ไง โทรมาแล้ว”
ผมมองมันเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าอึนๆ มึนๆ นึกอยากจะไปก็ไปในทันทีโดยไม่มีการหันหลังกลับมามอง แบบนี้มันน่าเคืองนิดๆ ไม่ใช่หรือไง แม้ผมจะมาก่อน แต่สองปีที่นายท่านอ่อนแอนั้นคงเกิดอะไรขึ้นมากมายพอดู ไม่อย่างนั้นมันคงไม่แคร์น้องปาวฟันมากขนาดนี้หรอก
แคร์ทั้งๆ ที่รู้ว่าน้องเขารู้สึกยังไงกับมันเนี่ยนะ...
รู้สึกเสียใจที่ผมไม่ได้ตามติดชีวิตนายท่านบ้างเหมือนที่มันตามติดชีวิตผม ผมไม่รู้ห่ารู้เหวอะไรเลย ในขณะที่นายท่านรู้เรื่องผมทุกอย่าง แม้กระทั่งรูปไอจีสตอรี่ที่ผมถ่ายเท้าตัวเองแบบโง่ๆ
เราเป็นแฟนกันวันแรก แต่มันกลับไปกินข้าวกับคนอื่นซะแล้ว...
ผมอยากใจกว้าง อยากจะแมนไปถึงดาวอังคาร แต่นายท่านมันเป็นคนของผมแล้ว มันควรเอาใจใส่ความรู้สึกผมสักนิดนึงดิ
หรือเพราะผมบอกมันไปแล้วว่าผมไม่โกรธ มันก็เลยคิดเอาเองว่าผมไม่น่าจะคิดมาก
สรุปก็คือ...ผมนี่แหละผิดเอง
Klahanboy : กล้าหาญขอเปลี่ยนประเด็น กล้าหาญขอเปลี่ยนประเด็น นี่ผมพิมพ์ประโยคนี้สองรอบลงไปในกรุ๊ปชายโฉดทำไม...จะขยันพิมพ์ไปไหนเนี่ย
Mr. Moohan : มึงท้อง?
Tongmongmiawkue : สรุปว่าชาตินี้กูจะได้ไปซักผ้ามั้ย
Tepsianxx : เออ ล้อเชี่ยกล้าสนุกกว่าล้อกูเยอะ เชื่อดิ เพื่อนผมแต่ละคนแม่งก็น่ารักเหลือเกิน
Klahanboy : นายท่านจะไปกินข้าวกับปาวฟันวันนี้
Klahanboy : กูควรทำไง
Klahanboy : นี่กูกับมันเพิ่งคบกันได้วันแรกเองนะ
Klahanboy : วันแรกมันยังทำกับกูขนาดนี้ แล้ววันอื่นล่ะ
Mr. Moohan : พ่อง เป็นชุด
Tongmongmiawkue : หึงกว่านี้มีอีกมั้ย
Tepsianxx : แล้วมึงปล่อยให้มันไปกับคนอื่นทำไมล่ะ
Tepsianxx : นั่นแฟนมึงนะ...
Tepsianxx : ไม่ชอบก็บอกไปดิว่าไม่ชอบ มึงจะเกรงใจทำไม ผมกลืนน้ำลาย...ไอ้เทพเซียนนี่มันเป็นเพื่อนที่รู้ใจผมดีจริงๆ
Klahanboy : กูไม่อยากงี่เง่า
Tepsianxx : มึงงี่เง่าอยู่แล้วไอ้กล้า สัด...นั่นมันหลอกด่าผมนี่
Mr. Moohan : มึงจะเป็นยังไง นายท่านมันก็รักอยู่ดีนั่นแหละน่า
Tongmongmiawkue : ไม่อยากให้ไปก็ไปบอกน้องมันตรงๆ สิวะ กลัวเชี่ยไรเนี่ย ผมกำลังจะพิมพ์ตอบกลับไป แต่จู่ๆ คนที่ผมคิดว่าไปไกลแล้วก็กลับมานั่งข้างๆ ผมที่นั่งอยู่บนโซฟา ผมอ้าปากค้างเติ่ง นึกว่ามันจะไปไกลไปถึงโลกหน้ากับน้องปาวฟันแล้ว
“มึงไม่หึงเลย” นายท่านหน้าบึ้งตึง มองทีวีที่อยู่ตรงข้ามเราราวกับว่ามันเป็นศัตรูอันดับหนึ่ง
“หา”
“เป็นแฟนกันวันแรก แต่มึงดันให้กูไปกินข้าวกับสาวคนอื่นเนี่ยนะ”
เหยดเป็ด...นี่ผมกับมันคิดตรงกันเหรอเนี่ย
“กูกำลังคิดๆ อยู่ว่าจะตามไปพังโต๊ะมึงยังไงดี” ผมเขย่าโทรศัพท์ให้มันดู เพราะผมกำลังจะทำแบบนั้นจริงๆ “นี่กูกำลังจะปรึกษาเพื่อนเพื่อเรียกพวกไปเลยนะ”
“...” นายท่านมันคงรู้แหละว่าผมโม้...ดูมันทำหน้าสิ
“อย่าคิดว่ากูไม่หึง” ผมพูดเสียงอ่อยลง
อีกฝ่ายดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น ก่อนจะมันใช้ขายาวๆ ของมันมารัดตัวผมเอาไว้ด้วย
“ต้องอย่างงี้สิ”
“แล้วสรุปคือยังไง มึงต้องไปกับน้องปาวฟันเปล่า”
“เขาก็ชวนมาแหละ แต่กูปฏิเสธไป” นายท่านเอียงหน้ามาซบไหล่ผม “กูใจร้ายไปหน่อย แต่จะให้ทำไงได้ กูไม่อยากให้ความหวังเขา”
ผมพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงรับรู้ แม้ผมจะรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ แต่จะให้ทำไงได้ เรื่องความรักบางทีคนเราก็ต้องเห็นแก่ตัวบ้าง อีกอย่างหนึ่งผมกับนายท่านก็เสียเวลากันไปก็มาก เราทั้งคู่ไม่อยากเสียเวลากันอีกแล้ว
“วันนี้เราจะทำอะไรกันดี” ผมถาม
“นอนนิ่งๆ ไม่ต้องไปคิดห่าคิดเหวอะไรกันดีกว่ามั้ย” นายท่านเสนอ
“ก่อนเปิดเทอมมึงไม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษเหรอ จะได้พาไปซื้อ”
“อยากได้มึงง่ะ” ซอกคอผมเป็นสิ่งที่นายท่านชอบใช้จมูกมาดอมดมเสมอ ตอนนี้มันก็ทำอย่างนั้นเช่นเดียวกัน
“มึงก็ได้ไปแล้ว” ผมเอียงคอหลบพร้อมทำหน้ายิ้ม “หลายรอบด้วย”
“มันยังไม่พอหรอก ไม่เคยพอ” นายท่านเหลือบมองบั้นท้ายผม “ว่าแต่ทำไมมึงถึกจัง ไม่เจ็บเหรอ”
“ก็เจ็บนิดหน่อยอ่ะ แต่พอทนไหว”
“...”
“มันเป็นความเจ็บที่นึกถึงทีไรแล้วมีความสุขอ่ะ”
“เพราะนึกไปถึงกูสินะ”
“ก็เพราะมึงนั่นแหละ”
นึกว่าเราจะดราม่ากันซะแล้ว ที่แท้ไอ้นายท่านมันก็ไม่ยอมไปไหน นั่งๆ นอนๆ ไร้สาระกับผมจนกระทั่งถึงช่วงเวลาบ่ายแก่ๆ ที่ผองเพื่อนของผมพากันมาที่ห้องเพื่อหาขนมฟรีแดกและก็หาที่เล่น RoV เหมือนอย่างเคย รวมไปถึงไอ้เซียนด้วย
ไม่มีใครแปลกใจที่เห็นนายท่านอยู่ในห้องของผม หมูหันดีใจจนแทบจะกระโดดกอดคอนายท่านเพียงเพราะมันจะได้มีคนเล่นตำแหน่งนักฆ่าใน RoV ตอนนี้ เพื่อนผมทุกคนนั่งจับกลุ่มกันเล่นเกมนี้โดยมีนายท่านเล่นด้วย พวกมันไม่ยอมให้ผมเล่นด้วย เพราะกลัวจะโดนทีมตรงข้ามเขาคิลฟรีๆ
กูเล่นอ่อนขนาดนั้นเลยเหรอวะ...
“พวกพี่ๆ เขาแค่อยากให้มึงเป็นคนหาน้ำหาท่ามาให้” นายท่านดึงมือผมเอาไว้ระหว่างที่ผมกำลังจะไปหาน้ำให้พวกเพื่อนมันดื่ม สีหน้าและแววตาของนายท่านทำเอาใจผมอ่อนระทวย
สายตาแม่งหวานเกินไปแล้ว
“ใช่ เป็นแม่บ้านก็ทำหน้าที่ไป” ไอ้เซียนเอ่ย ผมหันไปทำหน้าหงิกใส่มัน ก่อนจะขยับมือให้นายท่านมันปล่อยผม “แม่งสวีตกันจริ๊ง”
“ผมชวนทิมเล่นด้วยได้มั้ยครับ” นายท่านเจาะจงถามคำถามนี้ใส่ไอ้เซียน พวกมันมีสี่คน ยังไงในทีมก็ขาดคนรู้จักไปอีกหนึ่ง...ยังคงงงจนถึงตอนนี้ว่าทำไมมันถึงไม่ให้ผมเล่นด้วย
“มันไม่ว่าง กูเพิ่งแยกจากมันมา มันเอางานกลับไปนั่งทำต่อที่ห้อง”
ผมกับนายท่านมองหน้ากันพลางยิ้ม “งั้นผมชวนไอ้นุกก็ได้”
“พอดี...ครบ”
เนื่องจากพวกเพื่อนมันไม่ให้ผมเล่นด้วย ผมก็เลยเดินเหินไปทั่วห้อง ปล่อยให้พวกมันนั่งกันอยู่ที่โซฟาไปขณะที่ตัวผมเองก็เริ่มทำความสะอาดห้องเพื่อเตรียมสำหรับเปิดเทอมที่กำลังจะมาถึง ระหว่างนั้นผมได้ยินเสียงเพื่อนบ่นเป็นระยะๆ
“วันนี้ทีมเราไม่ค่อยมาว่ะ”
“นัดเมื่อกี้ก็เกือบแย่”
“กูผิดเองทุกคน ฮีโร่ตัวนี้กูไม่ค่อยถนัด”
“ผมขอโทษครับพี่ๆ” ประโยคนี้เป็นของนายท่าน “สงสัยต้องให้กล้ามาอยู่ใกล้ๆ แล้ว กล้าน่าจะเป็นตุ๊กตานำโชคของผม”
เดี๋ยว...กูเนี่ยนะ ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง ก่อนที่เพื่อนผมมันจะลากตัวผมให้ไปนั่งข้างๆ ไอ้นายท่าน ไอ้พวกเหี้ยนี่แม่งก็บ้า ทำได้ทุกอย่างถ้ามันจะพาให้พวกมันเล่นเกมชนะ
“กูจะไปกวาดห้อง” ผมโวยวาย แต่นายท่านไม่ยอมให้ผมไปไหน ตาของผมเหลือบดูจอ ตอนนี้มันกำลังรอที่จะเข้าสู่เกม
“กูเป็นคนรักเพื่อน ถ้ามึงคิลได้ทีหนึ่ง กูให้มึงหอมแก้มไอ้กล้าได้ครั้งหนึ่ง” เซียนประกาศกร้าว
นั่นเรียกว่ารักเพื่อนเรอะ!
“จริงดิ” นายท่านเอามือโอบรอบไหล่ผม “งั้นตกลง” มันหันมาหาผม “เพื่อนมึงอนุญาตแล้ว มึงต้องนั่งนิ่งๆ เป็นตุ๊กตานำโชคให้กู”
“นายท่าน กูจะไปกวาดห้องเว้ย” รู้สึกประสาทจะรับประทาน
“ผมจะได้หอมแก้มกล้าหนึ่งทีต่อหนึ่งคิล ทุกคนเป็นพยานนะครับ” นายท่านถึงกับนวดนิ้วมือเพื่อเตรียมตัวเล่นนัดนี้เลยทีเดียว
“จริงจังไปป่ะเนี่ย” ผมมองอย่างหวาดๆ
“เอาละเว้ยเชี่ยกล้า มึงไปล้างหน้าถูแก้มรอเลย” หมูหันเริ่มบังคับเกมในจอโทรศัพท์ของมัน
“ทำไม”
“ปกตินายท่านไม่เคยคิลน้อยกว่าสิบในหนึ่งเกมอ่ะ” ตงอธิบาย มันก็เริ่มเล่นเกมในมือเหมือนกัน
“ขี้โม้แล้ว” ผมส่องไปที่จอไอ้ท่าน มันเล่นตัวแอสซาซินหน้าหล่อนามว่า Murad ตัวโปรดของมัน ผมจ้องสักพักนายท่านมันก็ทำ First blood ฆ่าทีมตรงข้ามได้หนึ่งคิลถ้วน
นี่ถึงสองนาทีหรือยังเนี่ย
ฟอด เคยโดนใครหอมแก้มแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วยมั้ยครับ ผมกำลังโดนแบบนั้นเลย มันเป็นการหอมที่เรียกว่าแทบจะเอารูจมูกมาฝังรากลึกกับแก้มของผมอ่ะ
“มึงเป็นตุ๊กตานำโชคของกูจริงๆ” นายท่านยิ้มก่อนจะหันไปสนใจเกมต่อไป
ผมยื่นคอไปดูจอนายท่านต่อ ไม่ทันไรมันก็ฆ่าทีมตรงข้ามได้อีกหนึ่ง...
พ่องตาย...มึงจะโหดไปไหนเนี่ย!
ฟอด มันหอมแก้มผมอีกแล้ว ใบหน้ายิ้มๆ บวกกับสีหน้ามีความสุขของมันทำเอาผมด่าไม่ลง โดนมันหอมสองครั้งติดๆ ก็ชักจะเขินปนเคลิ้ม
“ล่างๆ” เซียนพูด ผมเห็นนายท่านบังคับให้ฮีโร่ของมันลงไปข้างล่าง จากนั้นก็...เหมือนเดิม มันฆ่าทีมตรงข้ามได้อีกแล้ว
ฟอ... ผมเอามือดันหน้ามันไว้ก่อนที่มันจะหอมแก้มผม
“เชี่ยกล้า อย่ามาลีลา ทีมกูกำลังมาเลย มึงเห็นมั้ยเนี่ย” ไอ้เซียนจริงจังมาก
ผมปล่อยให้นายท่านได้หอมก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนทุกคน “ถ้ามันคิลยี่สิบกว่าครั้ง กูจะไม่โดนหอมยี่สิบกว่าครั้งเหรอ”
“น้องมันคิลสี่สิบก็ให้มันหอมสี่สิบ มึงอย่ามากเรื่อง”
“ท่านมันเล่นโหดอ่ะ”
ฟอด ผมโอดครวญไม่ทันไร คิลที่สี่ของมันก็มาอีกแล้ว...นายท่านขยี้ผมของผมเบาๆ ก่อนจะหันไปเล่นต่อ
“ฮ่าๆๆ กูขำทีมตรงข้าม” หมูหันร้อง
“อะไรวะ” ผมยื่นหน้าไปอ่านข้อความที่ทีมตรงข้ามส่งมา
Preyta มูราดครับ ใจเย็นๆ ก็ได้นะครับ
Taara มูราดใจร้าย เราเป็นผู้หญิงนะ ฮือๆ
Zuka มูราดโดนตัวไหนมาเหรอ คึกมากกกกกกกก “ศักยภาพในการเล่น RoV ของนายท่านเป็นที่ประจักษ์” เซียนยิ้มภูมิใจ ก่อนจะพิมพ์ตอบทีมตรงข้ามกลับไป
Mortos มูราดมีเมียมาคุม
Mortos ถ้าคิลได้หนึ่งที จะได้หอมหนึ่งที
Fennik ขอ R.I.P. ทีมคุณล่วงหน้าเลยครับ! หมูหันผู้เล่น Fennik เป็นคนพิมพ์เสริม ผมได้แต่เกาหัวแกรกๆ ระหว่างนั้นไอ้เหี้ยท่านก็คิลทีมตรงข้ามได้อีก
มันยังไม่เอียงหน้ามาหอม ผมก็เลยหันไปหา ตอนนั้นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มันโน้มหน้าเข้ามาพอดี...เราสองคนจึงได้จุ๊บกันต่อหน้าแก๊งชายโฉดโหดเยี่ยงหมา
ท่านฉีกยิ้มหวานมาให้ผม...ส่วนผมนั้นรู้สึกเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“เฮ้ยๆ นั่นเรียกจุ๊บ ไม่ใช่หอม ไอ้สัดท่าน อย่าทำผิดกติกาดิวะ” เซียนมันก็ช่างหวงผมได้อย่างดีเลย์เหลือเกิน
“อ้าวเหรอ ขอโทษทีครับ” มันยกมือขอโทษกลายๆ จากนั้นก็เล่นเกมต่อไป
ผมเริ่มอยากรู้ว่าเกมนี้จะเป็นยังไงต่อไป จึงขยับใบหน้าเข้าไปดูอยู่เรื่อยๆ
Taara คนที่ชื่อกล้าใช่มั้ยเป็นเมียมูราด
Taara เราขอแช่งให้กล้าอึไม่ออกไปสองเดือน หลังจากนั้นไม่ถึงหนึ่งนาที...สิ่งนี้ได้ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
Murad Kill Taara นายท่านเพิ่งจะฆ่าคนที่พิมพ์สาปแช่งผม ก่อนที่มันจะพิมพ์ยุกยิกตอบกลับไป
Murad แช่งเราได้ แต่อย่าแช่งแฟนเราครับ ก่อนที่ผมจะรู้ตัว นายท่านก็วาดแขนมาโอบล้อมรอบไหล่ของผม จากนั้นก็หอมแก้มผมเบาๆ ทีนี้มันไม่ยอมปล่อยแขนไปไหนแล้ว มันเล่นเกมต่อด้วยมือทั้งสองข้างทั้งๆ ที่มันยังโอบกอดผมอยู่นั่นแหละ
ไอ้เซียน ไอ้ตง ไอ้หมูหัน และก็ไอ้น้องนุก...ทุกคนพร้อมใจกันพิมพ์ไปหาฝ่ายตรงข้ามว่า
Mortos R.I.P.
Gildur R.I.P.
Fennik R.I.P.
Zanis R.I.P. ลองทายกันดูสิครับว่าการแข่งขันเกมนั้น นายท่านมันจัดการทีมตรงข้ามไปกี่คิล
เกือบยี่สิบคิลกันเลยทีเดียว
Taara นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...ไม่ควรแช่งแฟนมูราด
Alice รักกับแฟนนานๆ นะจ๊ะ
Zuka จู่ๆ ก็อยากชื่อกล้าขึ้นมา
Preyta กราบท่านเทพมูราด ส่วนผมนั้นคือคนแก้มช้ำแห่งศตวรรษที่ยี่สิบ
[ มีต่อนะคะ ]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
