TWINS บทที่ 5 ฝาแฝดที่ถูกกอด ช่วงเวลาแห่งกิจกรรมของมหา'ลัยยังคงดำเนินต่อไป ผมซึ่งได้ท้าทายกับเคียวเซนเซย์นั่นไว้ ก็ต้องคอยระแวดระวังตัวมากขึ้น ผมกับธัชคุยกันไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้พวกเราจะวางตัวกันแบบไหนเพื่อรับมือกับเซนเซย์ ซึ่งตอนนี้พวกเราตกลงกันว่า ธัชนั้นจะทำตัวปกติ ยิ้มแย้มแจ่มใส และผมนั้นก็จะทำแบบเดียวกันกับน้องนั่นเอง
ผมทำได้ และคิดว่าทำได้ดี ตอนนี้ไม่มีใครแยกออกว่าพวกเราคือคนไหน ทุกคนต่างคิดว่ามีธัชที่สดใสสองคน ทำเอาทุกคนเรียกพวกผมด้วยทั้งสองชื่อติดกันไปเลยเพื่อความสบายใจ
" ธิชธัช ยืดแขนขึ้นสูงอีกนิด นั่นล่ะ น่ารักมากก "
" ธิชเอ่อ ธัชหรือเปล่าน้า ขาก้าวออกมาอีกนิดจ้ะ " รุ่นพี่ชี้จุดให้ธัชด้วยความมึนงงในตัวตนของเราสองคน ผมหันไปยิ้มให้น้องด้วยความพึงพอใจ และน้องก็ยิ้มให้ผมแบบขบขันกลับมาเช่นกัน
" ธิชา "
ผมหัวใจสั่นไหว หันมองตามเสียงที่เรียกชื่อผมด้วยเสียงที่ดังก้องเต็มไปด้วยความมั่นใจ สายตาของคนที่เรียกชื่อผมนั้น มองมาทางผมแบบที่ไม่มีความลังเลในแววตาเลยแม้แต่น้อย
สายตานับสิบมองมาทางผมด้วยสีหน้าที่ตื่นตกใจและตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกนับจากการท้าทายในวันนั้น เป็นครั้งแรกที่เซนเซย์เริ่มต้นทาย และเป็นครั้งแรกซึ่งทายได้ถูกต้องและแม่นยำ
" ถูกใช่ไหมล่ะ " เซนเซย์พูดเสียงเย็นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมสบตาเซนเซย์พลางขมวดคิ้วมุ่น แต่ผมก็เปลี่ยนสีหน้ากลับเป็นยิ้มแย้มอย่างรวดเร็วพลางปรบมือให้
" เก่งมากเลยนะครับ แต่ก็นะ โอกาสก็ตั้งห้าสิบห้าสิบ การจะทายถูกก็ไม่แปลกอะไร "
" งั้นเหรอ ก็คอยดูไปละกัน " พอพูดเสร็จเคียวเซนเซย์ก็เดินจากไปด้วยความรวดเร็วตามเคย
นี่มันอะไรกันนะ เป็นไปได้งั้นเหรอที่จะแยกออกแบบนั้น ความมั่นใจนั่นมาจากอะไรกัน แต่ผมไม่ยอมหรอก ต้องทำอะไรสักอย่าง
" พี่ธิช " ธัชเดินเข้ามาเกาะไหล่ผมข้างๆ
" ไม่เป็นไร ก็แค่ดวงดีเท่านั้นแหละ " ผมจับมือน้องที่วางอยู่บนบ่าของผมและบีบเบาๆ
" แบบนี้ผมอดสั่งเซนเซย์แน่เลยง่ะ " ธัชกอดผมจากข้างหลังแล้ววางคางไว้บนไหล่ผมอย่างงอแง
" พวกเราต้องชนะแน่นอน พี่สัญญา " ผมลูบแก้มน้องเบาๆ และเอาหัวพิงกันอย่างรักใคร่ โดยไม่รู้เลยว่าสายตาของคนรอบข้างนั้นกรี๊ดกร๊าด ฟินจนคลั่งกันแค่ไหน
เวลาใกล้เข้ามาแล้ว แต่ว่าครั้งที่สองก็ยังไม่เริ่มสักที ตอนนี้ผมกับน้องจึงเปลี่ยนเป็นทำสีหน้าเรียบเฉย และไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทุกคนก็สับสนงงงวยอยู่เช่นเดิม และพวกเราก็ดูน่ากลัวขึ้นด้วยเมื่อไม่ยิ้มแย้ม
เวลาที่ผ่านมาหลายวัน ทำให้ผมรู้สึกว่าธัชนั้นมีเพื่อนมากมายเหลือเกิน แต่ละคนก็ทักผิดทักถูก และช่วงนี้ธัชหายไปบ่อยๆ ไม่รู้ว่าหายไปไหน แต่ก็ช่างเถอะ เพราะว่าธัชน่ะมีเพื่อนเยอะ ก็เป็นเรื่องปกติ และผมก็ชอบที่ได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง
ผมเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาสักหน่อย แดดที่นี่ค่อนข้างแรงทำเอาผมตัวแดงไปหมด ผมกับน้องนั้นมีผิวที่ขาวมากๆ พอโดนแดดก็จะกลายเป็นสีแดงระเรื่อแบบนี้เป็นเรื่องปกติ
" คิดถึงจังเลย วันนี้ไม่มาหาพี่เหรอ " ผมตัวแข็งทื่อ เพราะอยู่ดีๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามากอดผมเอาไว้จากด้านหลัง และพยายามหอมแก้มผมด้วยความหื่นกระหาย ผมรีบผลักมันออกอย่างรวดเร็ว ไอ้บ้าเอ้ย อะไรของมันวะ
" อ้าว ขอโทษที พี่นึกว่าธัช พี่ขอโทษจริงๆ นะ ก็พวกเราน่ะ เหมือนกันจนพี่แยกไม่ออกเลยจริงๆ " ไอ้บ้านี่ยกมือขึ้นพนมพร้อมส่งยิ้มละมุนมาให้ไม่ขาด คำพูดกับหน้าตามึงนี่สวนทางกันชัดๆ
" ประธานครับ ได้เวลาแล้วนะ "
" อืม เดี๋ยวรีบตามไป "
ผมมองผู้ชายอีกคนหนึ่ง ที่อยู่ดีๆ ก็โผล่หน้าเข้ามา และมาเรียกไอ้แว่นนี่ สงสัยจะเป็นเพื่อนกันมั้ง เกลียดขี้หน้าชะมัด ประธานงั้นเหรอ ประธานอะไรกันนะ
" น้องธิช ยกโทษให้พี่ด้วยนะ " ไอ้บ้านี่ยังคงส่งยิ้มและเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ
" เออ ไปซะ " ผมยังคงทำหน้าฉุนอยู่ นึกแล้วว่าต้องมีเรื่องแบบนี้บ้าง เพราะน้องชายตัวดีของผมคงไปอ่อยเหยื่อมาแน่นอน แต่นายคนนี้ก็จัดว่าหน้าตาดีมากทีเดียว แต่แววตาดูมีเลศนัย ใส่แว่น รอยยิ้มดูจอมปลอม แถมยังตัวสูงอีก น่าจะพอๆ กับเซนเซย์นั่น
ผมกับน้องก็จัดว่าเป็นผู้ชายตัวสูงนะครับ 180 ทั้งคู่ รูปร่างก็ไม่ได้ผอมเพรียว มีกล้ามเนื้อสมส่วน แต่แค่ไม่ได้มีซิกแพคชัดเจน แต่ไอ้เซนเซย์กับไอ้แว่นนั่น น่าจะเกือบ 190 ได้มั้ง กินยีราฟเป็นของว่างหรือไงนะ
ผมเดินกลับไปที่คณะด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ต้องถามธัชสักหน่อยแล้วว่าตกลงจะเอาคนไหนแน่ ปวดหัวนะเนี่ย ผมเจอธัชที่นั่งอยู่หน้าคณะกับพวกรุ่นพี่ปีสองที่กำลังแจกน้ำให้น้องๆ อยู่
" ธัช นายมีแฟนแล้วเหรอ " ผมมองน้องพลางขมวดคิ้วมุ่น
" เปล่านะพี่ พูดเรื่องอะไรน่ะ " ผมปฏิเสธผมด้วยใบหน้างงๆ
" ก็มีไอ้แว่นคนนึงมากอดพี่อ่ะ " ผมพูดอย่างหัวเสีย
" ว่าไงนะ " ธัชชักสีหน้าอย่างน่ากลัว
" ใส่แว่น สูงๆ ขาวๆ ประธานอะไรสักอย่าง " ผมอธิบายให้นึกออกง่ายๆ
" อ๋ออ พี่โชน พี่เขาเป็นประธานสภานิสิตน่ะ " ห๊ะ ประธานสภาเลยเหรอ เหอะๆ
" พี่เขากอดพี่เหรอ แล้วไงอีก " ธัชขมวดคิ้วมุ่นแบบไม่พอใจ
" แค่นั้นแหละ มันบอกว่า นึกว่าพี่เป็นธัช " ผมพูดพลางดึงแก้มน้องไปด้วย
" ผมไม่ได้เป็นแฟนพี่เขานะ พี่โชนมาจีบธัชเอง "
" แล้วธัชไม่ชอบเหรอ ก็หล่อดีนี่ แต่น่ากลัวแปลกๆ "
" ไม่รู้สิครับ พี่โชนก็หล่อ เคียวเซนเซย์ก็หล่อ แต่พี่ธิชหล่อที่สุด " ธัชดึงแก้มผมบ้างพลางยิ้มกว้าง
" หลายใจนะเราน่ะ " ผมขยี้หัวน้องไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
" เจอแล้วอยู่นี่กันนี่เอง " ผมสะดุ้งทันที เพราะอยู่ดีๆ ไอ้บ้าแว่นที่กำลังพูดถึงนั่น ก็นั่งลงจ้องมองพวกเราและยิ้มกว้างจนตาหยี
" น่ารักจัง เล่นกันอีกสิ " ผมหุบยิ้มลงอย่างรวดเร็วพลางจ้องมองหมอนี่อย่างไม่ไว้ใจ
' พี่หมอโชนนี่นา '
' หล่อเนอะ '
' ประธานมาทำอะไรที่นี่เนอะแก '
เสียงซุบซิบนินทาไม่ขาดสาย หมอนี่ก็ดังน่าดูเลยแฮะ ผมยังคงเลิกคิ้วน้อยๆ ทำหน้าแบบไม่ไว้ใจสุดๆ
" ฮ่ะๆ เพิ่งเคยเจอฝาแฝดเหมือนกันขนาดนี้เป็นครั้งแรก ปกติถ้าชินแล้วก็จะแยกออกเอง แต่นี่คือแบบว่าเหมือนกันเกินไปไหม แปลกดี พี่ชอบจัง "
" พี่โชนวันนี้ว่างเหรอครับ เห็นปกติยุ่งจะตายไป " ธัชคุยกับไอ้หมอนี่พลางยิ้มแป้น
" คิดถึงเด็กน้อยบางคนเลยแวะมา " ไอ้บ้านี่พูดจาชวนอ้วกแท้ๆ
" แหม ปากหวานอีกละ "
" เมื่อวานช่วยได้มากเลย ขอบคุณนะธัช " ผมมองสองคนนี้ด้วยความสงสัย
" อ่อ พอดีเมื่อวานผมไปช่วยพี่โชนที่คณะแพทย์มาครับ ที่หายไปนั่นแหละ " ธัชเกาหัวพลางยิ้มให้ผม เรียนแพทย์งั้นเหรอ ก็ดูเหมาะดีแหละมั้ง
" คงช่วยกันถึงพริกถึงขิงน่าดูเลยสินะ " ผมพูดออกไปพลางมองหน้าไอ้หมอแว่นอย่างกวนๆ
" เห็นพี่โชนเค้ายกกองเอกสารท่วมหัวเลยนะ ธัชเลยช่วยเฉยๆ อ่ะ " ธัชพูดพลางเขย่าแขนผมไปมา
" น้องชายเป็นเด็กดีจังเลยนะ พี่ชายคงภูมิใจแย่ " ผมทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจไอ้หมอนี่ที่ชวนคุยอยู่
" แล้วเซนเซย์ล่ะ ตกลงว่าไง " ผมกระซิบข้างหูธัช
" เหมาสองสิครับ " ธัชกระซิบกลับมาพลางหัวเราะ ผมเลยดีดจมูกน้องชายจอมโปรยเสน่ห์หนึ่งทีอย่างหมั่นไส้ ซึ่งไอ้หมอบ้านี่ก็ยังคงนั่งเท้าคาง จ้องมองพวกเราไม่วางตา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
" เย็นนี้พี่ขอเลี้ยงข้าวได้ไหม ทั้งสองคนเลย "
" ไปครับ "
" หากินเองได้ "
ผมกับน้องพูดพร้อมกันแต่เนื้อหาต่างกันซะงั้น เดี๋ยวเถอะนะ ไอ้แสบนี่
" เอาเป็นว่าตกลงนะ " ไอ้หมอแว่นนี่ยิ้มจนตาหยีอีกครั้งพร้อมพูดเองเออเอง เอาเถอะ ดูๆ แล้วก็ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกมั้ง ผมคิดและตอบตกลงไป
โดยไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วหมอนี่ เป็นคนยังไงกันแน่
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
