Chapter 56 :มิวสิกวิดีโอสุดหวานเมื่อเช้าวันเสาร์วนเวียนมาถึงสองหนุ่มนายแบบจำเป็นก็มานั่งให้ช่างเซตเดิมจากเมื่อตอนงานไนต์แต่งหน้าทำผมให้ตามที่นัดหมายไว้ ส่วนพวกสมาชิกสโมฯ ก็กระตือรือร้นกันเหมือนเคย พวกเขามาเตรียมสถานที่กันแต่เช้ามืด แบ่งทีมกันไปดูแลเป็นจุดๆ มีทั้งตากล้องสำหรับถ่ายภาพนิ่งและถ่ายวิดีโอ
ข้างๆ กันมีสุนัขโกลเดนรีทรีฟเวอร์สองตัว ขนสีน้ำตาลเป็นเงา และผูกผ้าพันคอตัวละผืน พวกมันนั่งรอเข้าฉากด้วยอย่างสงบเสงี่ยมรู้งาน
“นี่หมาใครอะ”
“หมาอาจารย์ครับพี่ ยืมมา”
พอแต่งตัวเสร็จสองหนุ่มก็มาเข้าฉาก ตามบทนั้นพวกเขาจะพบกันครั้งแรกตอนไปซื้อเสื้อยืดคณะ ภูพิงค์เป็นคนขาย และรวินท์เป็นคนซื้อ ต่อมาทั้งสองก็พบกันอีกในวันที่ใส่เสื้อยืดคณะเหมือนกันโดยบังเอิญ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นให้ทั้งสองคนพูดคุยกัน
การถ่ายทำเริ่มกันที่ภายในตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ก่อน จากนั้นก็ย้ายไปอ่างเก็บน้ำห้วยแก้ว ซึ่งในฉากนี้ทันตแพทย์หนุ่มจะนั่งอยู่ที่บนม้านั่งริมอ่างเก็บน้ำห้วยแก้วกับสุนัขสองตัว เด็กหนุ่มเดินเข้ามาขอเล่นกับสุนัขด้วย แล้วนั่งลงคุยกัน
ในสถานที่ถ่ายทำมีทีมสโมฯ และผู้ช่วยในการถ่ายทำหลายคนคอยดูแลพื้นที่ เพราะมีแฟนคลับอีกมากมายมายืนรอดูด้วยเช่นกัน พวกเขาต้องคอยปรามไม่ให้พวกเธอหวีดร้องเสียงดังเวลาฟิน
ฉากต่อมาก็มีนั่งกินข้าว ขี่จักรยานจูงสุนัข ไม่ได้มีฉากอะไรให้สองหนุ่มตะขิดตะขวงใจ
จนมาถึงฉากที่จะต้องรอถ่ายช่วงพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ปลายฟ้าเป็นสีส้มแดง พวกเขามีโอกาสถ่ายกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น พวกสมาชิกสโมฯ ปูเสื่อ เตรียมสถานที่ไว้พร้อม
“เจ้าถังทองจะนั่งตรงกลาง ส่วนเจ้าถุงเงินจะนอนอยู่ข้างหน้า แล้วพี่หมอกับพิงค์จุ๊บเจ้าถังทองคนละข้าง ข้างหลังพี่จะเห็นดวงอาทิตย์กำลังจะตกดิน ฉากนี้จะมืดๆ หน่อย แต่ภาพสวยแน่นอน โอเคนะพี่ จับหมาไว้ดีๆ เดี๋ยวรอนับนะครับ อย่าลืมว่าฉากนี้ถ่ายได้ครั้งเดียว ห้ามพลาดนะครับ”
ดวงอาทิตย์เบื้องหลังคล้อยต่ำลงแล้ว เมื่อใกล้ถึงจุดที่กำหนดไว้ ผู้กำกับจำเป็นก็ร้องบอก “เริ่มได้!”
สองหนุ่มอมยิ้ม สายตาประสานกัน พวกเขายื่นหน้าเข้าไปหาเจ้าถังทองที่นั่งนิ่งอยู่ตรงกลางช้าๆ แต่พอจะจุ๊บเจ้าหมา มันกลับหมอบลงเสียอย่างนั้น
“ไม่เป็นไร อย่าเพิ่งหยุดครับ รอดวงอาทิตย์ตกก่อน ค่อยๆ ขยับเข้าหากัน ค่อยๆ ครับค่อยๆ ใกล้อีก”
นายแบบจำเป็นร้องฉิบหายในใจ หากเพราะถ่ายใหม่ไม่ได้ พวกเขาจึงเคลื่อนใบหน้าเข้าหากันทีละน้อย
พอประสานสายตากัน ริมฝีปากก็เผยอออกเล็กน้อยอย่างลืมตัว
พวกเขาใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกันแล้ว
ไอ้ผู้กำกับเวรนี่ก็ไม่สั่งคัตสักทีว้อย!
จนกระทั่งริมฝีปากเกือบจะสัมผัสกัน รวินท์จึงสั่งคัตเสียเอง “คัต!พอแล้วเว้ย!”
“โธ่ พี่หมอ กำลังอินเลย”
“อินพ่องส์” ภูพิงค์ส่งนิ้วกลางกราด “แผนพวกพี่ใช่มั้ยวะเนี่ย”
“พวกพี่จะวางแผนกับหมาได้มั้ยวะ อย่าใส่ร้ายกันสิไอ้พิงค์!” ผู้กำกับจำเป็นทำเบลอใส่ “ไปๆ ถ่ายต่อที่หน้าเกียร์คณะ ฉากสุดท้ายแล้ว”
ฉากนี้สองหนุ่มจะจูงสุนัขไปหยุดที่หน้าเกียร์คณะ บอกลากันก่อนรวินท์จะจูงสุนัขไป โดยภูพิงค์ยืนโบกมือลาอยู่ที่หน้าตึกคณะ สองข้างทางมืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟเท่านั้น
พอจะเริ่มถ่าย หญิงสาวหนึ่งเดียวของสโมสรคณะซึ่งยืนขมวดคิ้วอยู่สักพักแล้วก็เอ่ยขึ้น “ทุกคน มาคิดอีกที เราว่ามันดูดราม่าไปนะคะ มันเหมือนรักไม่สมหวังยังไงไม่รู้อะค่ะ จบที่แยกกันไปคนละทางแบบนี้”
“เขาแค่แยกกันกลับบ้านป่ะวะจ๋า”
“เออ เพิ่มให้เกียร์เข้าไปดีกว่า มันจะได้ดูพิเศษหน่อย ให้เกียร์ ยิ้มให้กันแล้วค่อยโบกมือบ๊ายบาย พี่หมอจูงหมาเดินไป น้องพิงค์ยืนยิ้มรอที่หน้าเกียร์คณะ แบบนี้ดีกว่า”
“เออ ก็ดีนะ วิดวะถ้าไม่มีฉากให้เกียร์ก็จะดูไม่ฟิน” ตากล้องพยักหน้าหงึกหงัก
จ๋าหันไปทางรวินท์ “เพิ่มแบบนี้ได้มั้ยคะพี่หมอ”
“อ้อ ได้ๆ”
“หาเกียร์มาเข้าฉากก่อน มีใครเอาเกียร์ติดมาบ้างคะ” จ๋าร้องถาม
“ไม่ต้องหาๆ ผมมี”
ภูพิงค์หันขวับ ใบหน้าซับสีเลือด พวกสมาชิกสโมฯ ตากล้องและเหล่าผู้กำกับจำเป็นก็หันไปทางเจ้าของเสียงเช่นกัน
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มกว้าง หยิบเกียร์สีทองซึ่งคล้องอยู่ที่คอขึ้นมาโชว์ “หมายถึงอันนี้ใช่มั้ย”
“พี่หมอ...เอามาจากไหน เกียร์ทองด้วยอะ เอ๊ยๆ ไม่ถามละ เอ่อ ถอดออกมาให้ยืมถ่ายแป๊บนึงนะครับ”
รวินท์หันไปถามเด็กหนุ่ม “ได้มั้ยอะพิงค์”
โห...รู้กันหมดเลยเว้ย!ไม่ต้องถามต้องตอบให้เหนื่อย
ใบหน้าของคนถูกถามเปลี่ยนเป็นสีแดงหนักกว่าเดิม เขาหันไปกวาดสายตามองทุกคนในบริเวณนั้น ซึ่งส่งสายตามาทิ่มแทงตัวเขาจนพรุน “ได้... ได้ครับ”
เมื่อภูพิงค์เดินไปช่วยถอดสร้อยที่คล้องคออยู่ออกให้ รวินท์ก็กระซิบบอก “เดี๋ยวเอามาใส่ให้อย่างเดิมด้วยนะ”
“แหงอยู่แล้ว”
จากนั้นการถ่ายทำฉากสุดท้ายก็เริ่มขึ้น ท่ามกลางเสียงหวีดร้องเบาๆ ของเหล่าสาววายที่มาปักหลักเฝ้าตั้งแต่เช้ายันมืด สองหนุ่มเดินคู่เคียงกันกลับมายังคณะ ซึ่งปกติแล้วมีคนพลุกพล่านเสียงดังราวกับตลาดสดอยู่ตลอด หากวันนี้โล่งเงียบเพราะปิดสถานที่ชั่วคราวเพื่อการถ่ายทำ
พวกเขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าเกียร์คณะ ภูพิงค์ก้มลงลูบหัวเจ้าสุนัขสองตัว มือค่อยๆ ไล้ไปตามสายจูง ขึ้นไปจับมือเจ้าของสุนัขไว้ เขายิ้มน้อยๆ มืออีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง กำเกียร์สีทองไว้ในมือแล้วยกขึ้นมาตรงหน้า แล้วปล่อยให้เกียร์หลุดออกมาโดยที่ยังมีสร้อยเชือกอยู่ในมือ
รวินท์แบมือขึ้นรับเกียร์สีทองนั้นมา สบสายตากันแล้วยิ้มตอบ เขาเก็บเกียร์นั้นไว้ในกระเป๋ากางเกง จากนั้นจึงจูงสุนัขเดินออกไปช้าๆ หากเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาโบกมือลา
สมาชิกสโมฯ ที่ยืนออกันอยู่ขณะดูการถ่ายทำในฉากสุดท้ายนี้หันไปกระซิบกระซาบกัน
“แม่ง เล่นเนี้ยนเนียนทั้งคู่ พี่หมอน่ะไม่แปลก แต่ขนาดคนอย่างไอ้พิงค์ยังเล่นให้ดูโรแมนติกได้ โลกคงใกล้ดับแล้วว่ะ”
“ดูสายตามันดิ หวานจนน้ำตาลจะหยดลงพื้นละ”
“พวกมึงหยุด กูหมั่นไส้แม่งจนจะทนไม่ไหวละ” จ๋า หญิงสาวผู้เรียบร้อยประจำสโมฯ สติแตกอีกครั้ง
ซันแก้ตัวแทนเพื่อนรัก “เอาน่ะ เห็นใจไอ้พิงค์มันเถอะพี่ ความรักมันคับอก”
จ๋าคิ้วกระตุก แล้วแผดเสียงตอบรุ่นน้องไปทันที “เห็นใจอะไรวะ! มีอะไรให้น่าเห็นใจ!มันได้พี่หมอที่ทั้งหล่อทั้งรวยเพอร์เฟ็กต์ไปหมดไปครองคนเดียว มึงบอกมาซิจะให้กูที่โสดมาจะสี่ปีนี่เห็นใจเรื่องอะไร!”
ซันยิ้มแห้งๆ พลางถอยไปหลบข้างหลังเหรัญญิกสโมฯ “พี่จ๋าสาวแตกอีกแล้วว่ะพี่”
“ไม่ต้องมาหลบหลังกู เขาถ่ายกันเสร็จแล้ว ตัวใครตัวมันกันเหอะ”
จากนั้นสมาชิกสโมฯ ก็พร้อมใจกันวิ่งแตกฮือออกไปคนละทิศละทาง แล้วไปรวมตัวกันที่ตรงสองหนุ่มนายแบบจำเป็นยืนอยู่แทน พวกเขาพร้อมใจกันยกมือไหว้ “ขอบคุณพี่หมอกับพิงค์ที่สละเวลา ขอบคุณจริงๆ ครับ เดี๋ยวพวกเราจะรีบตัดต่อคลิปแล้วจะแจ้งพี่หมอให้ทราบ จะเชิญพี่หมอมาดูคลิปก่อนเผยแพร่นะครับ”
“อืม โอเคครับ”
“ส่วนเสื้อที่ใส่พวกผมยกให้พี่หมอเลยนะครับ”
“ขอบใจ ขอให้ขายได้เยอะๆ นะ”
“สาธุคร้าบพี่หมอ”
หลังจากไปล้างหน้ากันแล้ว ภูพิงค์กับรวินท์ก็ไม่ได้เปลี่ยนชุด พวกเขาจะไปกินมื้อเย็นกันต่อเลย แต่ก่อนจะออกจากห้อง เด็กหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะเอาเกียร์ทองมาสวมคืนให้กับทันตแพทย์หนุ่ม
รวินท์ยิ้มรับ “ขอบใจ”
คนอ่อนวัยกว่าก้มลงจูบซอกคออีกฝ่ายเบาๆ “วันนี้พี่วินน่ารักทั้งวันเลยอะ หื่นขึ้นหน้าเลย”
ทันตแพทย์หนุ่มหยิกแก้มเด็กหนุ่มไปหนึ่งที “ถ้าอยู่กับผมแล้วคุณไม่หื่น ก็ผิดปกติละ ไปเหอะ กินข้าวแล้วจะได้กลับห้องกัน”
ช่วงเวลาของวันแห่งความรักอะไรๆ ก็ดูเป็นสีชมพูไปเสียหมด เนื่องจากวันวาเลนไทน์เป็นวันเสาร์ซึ่งนักศึกษาส่วนใหญ่ไม่มีเรียน สาวๆ และหนุ่มๆ นักศึกษาหลายๆ คนจึงได้รับของขวัญและดอกไม้จากคนที่ทั้งแอบและไม่แอบปลื้มกันในวันศุกร์ พวกเขาเดินถือถุงใส่ของขวัญกับช่อดอกกุหลาบสีแดง บางคนก็หนีบดอกกุหลาบสีแดงไว้กับกองหนังสือ หรือไม่ก็ใส่ไว้ให้โผล่มาแต่ดอกออกมาจากปากกระเป๋า ใบหน้ายิ้มแย้ม เปล่งออร่าสีชมพูแห่งความสุข
ภูพิงค์ได้รับขนมเป็นของขวัญแต่เช้า เยอะจนต้องเอาถุงกระสอบมาหอบ หากครั้งนี้เขายิ้มรับมาด้วยความยินดี เพราะเคยบอกกับคนที่มาถามไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะรับเฉพาะคำอวยพรและของขวัญที่เป็นของกินให้เขากับพี่วิน เพราะพวกเขาจะไปเที่ยวกัน จะได้มีของกินเล่นกันตลอดทาง
ในตอนบ่ายหลังเลิกเรียน ตามแผนการที่วางไว้คือรถตู้จะไปรับเตชิตกับรวินท์จากโรงพยาบาลลำพูน แล้วมารับพวกเด็กหนุ่มต่อ ก่อนจะเดินทางไปม่อนแจ่มกัน
แต่เพราะทางสโมฯ ขอเวลาให้รวินท์ได้ไปดูคลิปกับภาพที่จะโพสต์ในอาทิตย์หน้าก่อน ทันตแพทย์หนุ่มจึงต้องลงจากรถเดินเข้าไปข้างในตึกคณะด้วย
เมื่อรถตู้เคลื่อนเข้าใกล้คณะวิศวกรรมศาสตร์ก็เห็นสาวๆ หนุ่มๆ มากมายผิดปกติ รวินท์ชักสังหรณ์ใจแปลกๆ ทว่าก็คิดแผนเอาตัวรอดไว้แล้ว
“ไอ้เต้ ลงไปด้วยกันดิ นั่งรอในรถน่าเบื่อจะตาย” รวินท์หันไปชวนเพื่อนรัก
“เออ ก็ดี อยากเห็นข้างในคณะเหมือนกัน”
“มึงเพิ่งมาครั้งแรกนี่นะ ปะๆ เดี๋ยวพาเดินดู”
เตชิตเบ้ปากใส่ “หมั่นไส้ว่ะ คณะมึงเหรอ”
“สัส ก็กูมาบ่อยมั้ย”
สองหนุ่มทันตแพทย์เดินดุ่มๆ เข้าไปข้างในตึก เมื่อสาวๆ แฟนคลับหันมาเห็นเข้าก็ถลาเข้ามารุมล้อม
“พาใครมาด้วยอะคะพี่วิน” พวกเธอถามเสียงอ่อนเสียงหวาน
ถึงแม้เตชิตจะไม่ได้หล่อเตะตาใครๆ เท่าเพื่อนรักของเขา แต่ก็หล่อพอตัว มีดีกรีเป็นลีดมหาวิทยาลัยชื่อดังเสียด้วย
“เพื่อนผมครับ ชื่อเต้ เป็นลีดมหาลัยด้วยน้า~”
เตชิตหันขวับไปทางเพื่อนรัก เขาชักสังหรณ์ใจชอบกล มันเดจาวูยังไงก็ไม่รู้ เหมือนเคยอยู่ในเหตุการณ์คล้ายๆ คลึงกันมาก่อน ขณะที่กำลังแจกยิ้มการค้าอยู่นั้น เขาก็เห็นว่าจำนวนคนที่เข้ามารุมล้อมเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
รวินท์โอบไหล่คนที่ยืนอยู่ข้างกัน “ผมมีอะไรจะบอก ไอ้เต้เพื่อนผม ยังโสดอยู่ด้วยล่ะครับ”
“ไอ้วิน!”
“มีใครอยู่วิดวะบ้างอะครับ แสดงตัวนิดนึง”
พอสาวๆ กลุ่มใหญ่แสดงตัว รวินท์ก็ยิ้มมุมปาก “ผมฝากพาเพื่อนผมเดินดูตึกคณะแป๊บนะ ผมมีนัดกับสโมฯ น่ะครับ” พูดจบก็ผลักเพื่อนผู้น่าสงสารถลาเข้าไปกลางกลุ่มสาวๆ วิศวะ “เดี๋ยวมานะไอ้เต้ ขอเวลาสิบห้านาที มึงอย่าเดินเล่นเพลินล่ะ”
“ไอ้!” เตชิตยังไม่ทันจะอ้าปากด่า ไอ้เพื่อนเวรของเขาก็โกยแน่บวิ่งขึ้นบันไดไปแล้ว
ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!
“ไปค่ะพี่เต้” สาวๆ แหวกทางเดินให้พร้อม
“ขอบคุณครับ ไปก็ไป” ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มรับ แต่ในใจสาปส่งเพื่อนรักรัวๆ ถึงว่าสิ มันชวนเขาลงมาจากรถด้วยทำไม ไอ้เพื่อนเฮงซวย
ฝ่ายรวินท์นั้น เขารีบรุดขึ้นบันไดตรงไปยังห้องประชุมที่นัดกันไว้ ซึ่งภูพิงค์กับซันก็กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาจากอีกฝั่งของตึก
เด็กหนุ่มรีบเดินเข้าไปหา “ขอโทษที่ไม่ได้ลงไปรอรับนะพี่ ผมเพิ่งเรียนเสร็จ”
“ไม่เป็นไรๆ”
“แล้วพี่หมอเอาตัวรอดมาได้ยังไงครับเนี่ย ข้างล่างเสียงดังมาก น่าจะคนเยอะ” ซันก้มมองจากปลายเท้าขึ้นไปยังศีรษะ
“อ๋อ คนเยอะมากจริง แต่ผมเอาตัวตายตัวแทนมาด้วย”
ภูพิงค์เลิกคิ้วขึ้น “พี่เต้น่ะเหรอ”
“เออ มันก็ดีกรีลีดมหาลัยนะ”
เด็กหนุ่มรู้สึกสงสารเตชิตขึ้นมาตงิดๆ แต่ก็แค่ตงิดๆ เท่านั้น “เข้าห้องประชุมกันเหอะพี่ เสร็จแล้วจะได้ไปเที่ยวกันสักที”
เมื่อทุกคนเข้ามานั่งรวมกันในห้องแล้ว ภาพมิวสิกวิดีโอก็ถูกฉายขึ้นบนจอขนาดใหญ่ เสียงร้องใสๆ เข้ากับรอยยิ้มของนายแบบจำเป็นทั้งสองคนเป็นอย่างดี ทำให้คนที่นั่งดูอยู่ยิ้มตาเยิ้มตามกันไปหมด ฉากจุ๊บเจ้าถังทองที่อ่างแก้วแต่กลายเป็นพวกเขาจะจุ๊บกันเสียเองดูน่ารักเสียจนอาจารย์ที่นั่งดูอยู่ด้วยยังต้องคว้ากระเป๋ามาจิก ปิดท้ายด้วยฉากจบอย่างโรแมนติกที่ข้างหน้าเกียร์คณะ
“เสียดาย สั้นจัง” อาจารย์เปรย
“ถูกใจมั้ยพี่หมอ” ต่ายยิ้มกว้าง พลางส่งเอ็กซ์เทอร์นัลฮาร์ดดิสก์ให้ทันตแพทย์หนุ่ม “นี่ก๊อปปี้ของคลิปทั้งหมดนะครับ พวกผมเก็บใส่เอ็กซ์เทอร์นัลฮาร์ดดิสก์ให้พี่หมอเลย เพราะมีเยอะมาก และก็จะได้ดูง่ายๆ ด้วย ขอบคุณพี่หมอมากๆ ครับ”
“ขอบใจนะ ทำได้ดีมากๆ เลย อย่างกับมืออาชีพ ผมว่าพวกคุณเรียนผิดคณะแล้วล่ะเนี่ย”
ทีมงานที่ทำการถ่ายทำหัวเราะแหะๆ “ถ้าเกิดจบไปแล้วตกงาน พวกผมก็ว่าจะไปเอาดีทางนี้แทนแล้วล่ะพี่”
“พี่หมอดูรูปโปสเตอร์แป๊บ มีสี่แบบนะครับ ใครซื้อเสื้อสองตัว จะแถมโปสเตอร์หนึ่งใบด้วย”
“อือๆ โอเค” รวินท์ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแบบเขินๆ “ขอบใจทุกคนที่ให้โอกาสผมมาเป็นส่วนร่วมในคณะด้วยนะครับ ขอบคุณอาจารย์ด้วยครับ”
อาจารย์เอื้อมมือไปโอบไหล่ทันตแพทย์หนุ่ม “โห อย่างหมอวินเนี่ย มาเป็นศิษย์จารย์ด้วยก็ได้ ยินดีต้อนรับเสมอ”
“แหม จารย์ เบาๆ หน่อย”
“จารย์สอนเด็กวิดวะมาเป็นพันๆ ยังไม่เคยเจอหล่อๆ แบบหมอวินเลย เจอแต่หน้าอย่างไอ้พวกเนี้ยะ” อาจารย์ชี้กราดไปภายในห้อง
“พวกผมก็หล่อนะจารย์ แค่สู้พี่หมอไม่ได้เท่านั้นเอง!”
“เออ พี่หมอครับ ผมลืมถาม พี่หมอมีอะไรติชมมิวสิกวิดีโอก็บอกได้นะครับ” ต่ายหันไปประจบ
“ไม่มีหรอก แต่...”
สมาชิกสโมฯ หูผึ่ง พร้อมใจกันยื่นหน้าเข้ามาฟัง “แต่อะไรครับพี่”
“จริงๆ ตอนที่ผมได้เกียร์ทองนี่น่ะ โรแมนติกกว่าในคลิปอีกนะ”
“พี่วิน!” ภูพิงค์หน้าร้อนวาบ
สมาชิกสโมฯ แย่งกันถามเป็นพัลวัน “ยังไงเหรอพี่หมอ แบบไหน เล่าๆ”
“เสร็จแล้วใช่มั้ยอะพี่ พวกผมไปได้ยัง” ซันเห็นท่าไม่ดี เขารีบตัดบท พลางสะกิดอีกสองหนุ่มให้ลุกขึ้น
“จะไปแล้วอ่อ พี่หมอยังไม่ได้เล่าเลย”
“พอดีพวกผมจะรีบไปเที่ยวต่อพี่”
“เออๆ เสียดายชะมัดเลย งั้นก็ไปเที่ยวกันให้สนุกนะ” สมาชิกสโมฯ ส่งเสียงครางหงุงหงิง
รวินท์ขยิบตาให้ “เอาไว้คราวหน้านะ” เขาหัวเราะร่วน ขณะที่ถูกอีกสองหนุ่มจูงออกจากห้องไป
ภูพิงค์ส่ายหน้าไปมา ดูเหมือนพี่วินของเขาจะอัปสกิลการปั่นหัวคนอื่นขึ้นไปอีกเลเวลแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ!
ระหว่างทางที่เดินไปในตึก ซันส่งข้อความไปบอกแซนดี้และเพื่อนอีกสองชีวิตว่าให้ไปตามเก็บพี่เต้มาที่รถด้วย พวกเขากำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้
ขิงและดิวไปเก็บเตชิตมาได้ที่มุมหนึ่งของตึก ซึ่งทันตแพทย์หนุ่มถูกต้อนเข้าไป สองแขนโอบขนมที่ได้รับมาจากสาวๆ จนล้น พอเขาเห็นสองหนุ่มก็ร้องเรียกเสียงหลง “ขิง ดิว ผมอยู่นี่ว้อย~”
สองหนุ่มถลาเข้าไปช่วยรับขนมอย่างเต็มอกเต็มใจ
“ไอ้เด็กเวร ช่วยผมด้วยสิโว้ย”
“อะๆ ช่วยก็ได้” พวกเขารับขนมต่อมาจากทันตแพทย์หนุ่ม แล้วช่วยหิ้วปีกกลับไปยังรถตู้ที่จอดรออยู่
เมื่อไปพร้อมหน้ากันที่รถแล้ว รถตู้ที่หอบชายหนุ่มเจ็ดคน เสบียง กระเป๋าเป้และขนมกระสอบใหญ่ก็ออกเดินทาง มุ่งหน้าสู่จุดหมาย
เจ็ดหนุ่มไปถึงที่พักในตอนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี พอลงจากรถตู้ก็รีบไปตั้งเต็นท์กันไว้ก่อน พวกเขามีเต็นท์สองเต็นท์ รวินท์ ภูพิงค์กับเตชิตนอนเต็นท์เดียวกัน ส่วนอีกเต็นท์เป็นของสี่คนที่เหลือ เพราะไม่มีใครยอมแยกไปนอนกับสามคนแรกด้วย
แน่นอนว่าภูพิงค์ก็ไม่ยอมให้ทันตแพทย์สองคนนอนด้วยกัน ส่วนเตชิตก็ไม่ยอมปล่อยให้คู่รักนอนกันสองคนเช่นกัน เขากลัวพวกมันทำเสียงดัง คราวนี้จะไม่ได้นอนกันทั้งม่อนแจ่ม
“เต็นท์ไอ้พิงค์แม่ง สงครามทั้งคืนแน่นอน” สี่หนุ่มส่ายหน้าแบบปลงๆ
เมื่อตั้งเต็นท์และเก็บของเสร็จ พวกเขาก็ไปสั่งอาหารเย็นกินกัน ร้านอาหารทำกระโจมไว้ให้เหล่านักท่องเที่ยวได้กินไป ดูวิวไป อิ่มตาอิ่มใจและอิ่มท้องด้วย
อุณภูมิในยามเย็นลดลงต่ำ จากกระโจมที่เจ็ดหนุ่มนั่ง มองไปเห็นหมอกหนาปกคลุม ดวงอาทิตย์กำลังจะมุดลงใต้ผืนฟ้าไปแล้ว
“ที่นี่สงบดีนะ สวยดีด้วย” เตชิตพูดขึ้น
“โชคดีที่วันนี้คนไม่เยอะน่ะพี่ ถ้าเป็นพวกเทศกาลนี่ รถติดถึงตีนดอย”
“เดี๋ยวกลางคืนพอปิดไฟมืด จะเห็นดาวชัดเลย”
“เราย้ายที่กันเหอะ ไปอาบน้ำแล้วปูเสื่อนั่งเล่นหน้าเต็นท์กันดีกว่า”
“เออ ถ้าอาบดึกกว่านี้ไข่แข็งแน่ๆ”
พอตกลงกันได้ พวกเขาก็พากันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็มานั่งลงปูเสื่อที่หน้าเต็นท์และเปิดไฟไว้พอสลัว ขณะพูดคุยเล่นกันก็กินขนมที่เตชิตได้รับมาไปด้วย แต่ไม่นานก็เกลี้ยงเหลือแต่ซากกล่องกับถุงพลาสติก
ขิงเอนหลังลงนอน แล้วเอื้อมมือไปเขี่ยเพื่อนรัก “อยากกินขนมอีกอะ ไอ้พิงค์~”
“มึงยังแดกไม่พออีกเหรอวะ”
“โห ขนมแม่งเน้นกล่องกับลม พวกกูตั้งกี่คน กี่กระเพาะ มึงนับเส้”
“ขนมของพี่วินด้วย พวกมึงขอพี่วินก่อนดิ”
รวินท์หันไปถาม “ถุงกระสอบใหญ่นั่นน่ะเหรอ เอาเลย กินเหอะๆ”
“พี่วินน่าร้ากที่ซู้ด ขอบคุณคร้าบ” พวกเด็กหนุ่มยกมือไหว้ปลกๆ
ภูพิงค์ลุกไปลากถุงกระสอบมา “อย่างน้อยพวกเราควรจะอ่านการ์ดกับดูขนมก่อน จะได้ไม่เสียน้ำใจคนให้ แล้วค่อยกินนะ”
“โอเค”
พอเด็กหนุ่มเปิดถุง พวกเขาก็หยิบออกมาดูทีละชิ้น แต่ละชิ้นจัดใส่กล่องหรือถุงมาอย่างน่ารัก มีจดหมายกับการ์ดเล็กๆ แนบมาให้ด้วย
ข้อความในการ์ดกับจดหมายก็ไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่เป็นคำอวยพรให้สองหนุ่ม ขอให้เป็นแฟนกันจริงๆ ขอให้รักกันยืนนาน พวกเขาอ่านไปก็ยิ้มไป
“พวกมึงไม่ต้องทำให้บรรยากาศเหมือนเพิ่งเสร็จงานแต่งงานแล้วนั่งนับซองได้มั้ยวะ” เตชิตเบ้ปาก ระยะนี้เขาเบ้ปากบ่อยมาก จนรู้สึกว่ามุมปากจะย้อยถึงคางแล้วเนี่ย
จนกระทั่งหยิบของขวัญออกมากล่องหนึ่ง ใช้กระดาษห่อเป็นรูปหัวใจสีชมพูน่ารัก บนกล่องมีตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ นั่งทับอยู่บนริบบิ้นที่ใช้ผูกกล่อง รวินท์หยิบการ์ดออกมาอ่านเป็นอย่างแรก หากพอพลิกการ์ดดู เขาก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะข้อความในการ์ดไม่ใช่ข้อความถึงพวกเขา แต่เป็นถึงภูพิงค์คนเดียว
“เราชอบพิงค์มานานแล้ว แอบมองนายมาตลอดนะ เราคิดว่านายคงจำได้ ตอนปีหนึ่ง นายประคองเราวิ่งขึ้นโค้งขุนกัณฑ์ไงล่ะ” พออ่านจบ ทันตแพทย์หนุ่มก็เงยหน้าขึ้นจ้องเด็กหนุ่มเขม็ง
“เฮ้ย!” ภูพิงค์หน้าเสีย
อากาศในบริเวณนั้นที่ว่าเย็นอยู่แล้วก็ยังเย็นวูบลงได้อีก ทั้งห้าหนุ่มนิ่งค้าง ถึงแม้รวินท์จะไม่ได้แสดงออกอะไรทางสีหน้ามากนัก แต่ทุกคนก็สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นขึ้น
โดยเฉพาะเตชิตนั้นรู้ดีกว่าใครเพื่อน เพราะเขาเคยผ่านสถานการณ์ที่บรรยากาศรอบๆ ตัวรวินท์เป็นแบบนี้มาแล้ว เขาจึงค่อยๆ ขยับออกห่าง ไปเบียดซันซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ แทน
“เป็นอะไรวะพี่”
เตชิตยกมือขึ้นลูบแขน พลางชำเลืองมองเพื่อนรัก “ผมหนาว”
“พี่วิน ไอ้ตอนวิ่งขึ้นโค้งขุนกัณฑ์อะ ทุกคนก็ประคองกันหมดแหละ ผมจำไม่ได้แล้วเนี่ยว่าใคร” พอภูพิงค์ตั้งหลักได้ก็รีบแก้ตัว
“คุณบอกผมว่า ไม่อยากให้ผมรับของขวัญใคร และคุณจะรับเฉพาะของที่ให้คุณกับผม” รวินท์พูดเสียงขรึม
“ผมบอกทุกคนแบบนั้นจริงๆ นะพี่ อันนี้มันหลงมาได้ไงก็ไม่รู้” เด็กหนุ่มรีบคว้าของขวัญชิ้นนั้นมา “เดี๋ยววันจันทร์ผมจะเอาไปคืน”
“จำไม่ได้แล้วจะคืนถูกคนเหรอวะ” รวินท์พลิกการ์ดดูประโยคสุดท้ายในการ์ดที่เขายังไม่ได้อ่าน “ปล. ขอบคุณสำหรับขนมเมื่อวานนะ”
“เย้ย!” ภูพิงค์หน้าซีดเผือดแล้วตอนนี้
อุณหภูมิในบริเวณนั้นลดต่ำลงอีกอย่างฉับพลัน เวลานี้เด็กหนุ่มอีกสี่คนเริ่มหนาวตามเตชิตไปด้วยแล้ว ต่างคนต่างก้มหน้า กลัวที่จะต้องประสานสายตากับภูพิงค์และรวินท์ พวกเขายังไม่อยากโดนลูกหลง
ทันตแพทย์หนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีก เขาหันไปหยิบของขวัญชิ้นอื่นๆ ขึ้นมาดูเงียบๆ
ภูพิงค์หันไปทางเตชิต ซึ่งอีกฝ่ายชำเลืองมาทางเขาพอดี เขาจึงรีบส่งสายตาขอความช่วยเหลือ
เตชิตส่ายหน้ารัว ส่งสายตาตอบกลับไปว่า ช่วยตัวเองเถอะมึง มึงพลาดแล้ว เขารู้ดีว่าไอ้วินมันจริงจังกับคำสัญญามากขนาดไหน เพราะที่โรงพยาบาลมีทั้งแพทย์ เจ้าหน้าที่ พยาบาลและคนไข้สาวๆ เอาของขวัญมาให้ไอ้วินมากมาย มันไม่รับของใครเลย แล้วมาเจอแบบนี้... เจริญพรเถอะมึงไอ้พิงค์
รวินท์หยิบของขวัญและการ์ดจากในถุงกระสอบมาอ่านจนหมด จากนั้นจึงหันไปบอกคนอื่นๆ “อยากกินอะไรก็หยิบเอานะ ผมจะนอนละ” แล้วลุกเดินไปยังเต็นท์นอนของตน
“พี่วิน!ผมไปด้วย!” ภูพิงค์ลุกตามทันที
เตชิตหันรีหันขวาง ก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดเด็กหนุ่มที่เหลือ “เฮ้ย พวกคุณ คืนนี้ผมนอนด้วยดิ”
“เต็นท์นอนได้สี่คนเว้ยพี่”
“งั้นผมไปนอนเต็นท์คุณ ใครก็ได้ไปนอนแทนผมที”
สี่หนุ่มส่ายหน้ารัว ให้พวกเขาเสียสละอะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่ให้ไปนอนท่ามกลางความหนาวเหน็บแบบนี้ “โชคดีนะพี่”
รวินท์เดินมาอีกครั้งพร้อมกับแปรงสีฟันและยาสีฟันในมือ ข้างหลังเขามีเด็กหนุ่มเดินตามมาต้อยๆ “ไอ้เต้! ไปแปรงฟัน!”
“จ้า” เตชิตสะดุ้งโหยง หันไปตอบเพื่อนรักแล้วหันกลับมาทางพวกเด็กหนุ่ม “ทำไมพวกคุณใจร้ายจังวะ!”
“ใครๆ ก็รักชีวิตเว้ยพี่ ขอให้อยู่รอดปลอดภัยจนเช้านะ”
“ไอ้เต้!” รวินท์พูดเสียงเข้ม
“คร้าบ ไปเดี๋ยวนี้” เตชิตลุกเดินไปตามเสียงเรียก พอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ เดินกลับไปถึงเต็นท์เพื่อนรักก็ออกคำสั่งทันที
“เดี๋ยวมึงนอนกลางนะ”
“ไอ้วิน~” คือปกติเขาก็อยากจะเสือกนอนตรงกลาง แต่ไม่ใช่ตอนไอ้วินเป็นแบบเน๊!เขาหันไปมองเด็กหนุ่มซึ่งนั่งทำหน้าจ๋อย เวลานี้รู้สึกสงสารมันขึ้นมาจับใจ ปกติไอ้วินมันเป็นคนใจเย็น ไม่ค่อยโกรธใครง่ายๆ เสียด้วย เป็นบุญของมึงจริงๆ
เตชิตพยักพเยิดหน้าบอกเด็กหนุ่มให้นอนไปก่อน เดี๋ยวค่อยสลับที่กันทีหลัง
“ไอ้เต้ ถ้ากูตื่นมาแล้วมึงไม่นอนอยู่ข้างกูก็เลิกเป็นเพื่อนกันไปเลยนะ”
ถ้าเป็นทุกครั้งเขาก็คงจะตอบกลับไปว่า จะให้เป็นแฟนอ่อ ทว่าครั้งนี้ไม่กล้า จึงได้แค่พยักหน้าหงึกๆ “ครับๆ” แล้วหันไปทำหน้าเหมือนโดนหยิกตูดใส่ภูพิงค์
ส่วนเด็กหนุ่มก็ทำหน้าเศร้าเสียจนน่าสงสาร
คือกูก็สงสารมึงนะไอ้พิงค์ แต่ตอนนี้กูสงสารตัวเองมากกว่า
เตชิตตัดสินใจ ปิดสวิตช์ตัวเอง เขาล้มตัวลงนอน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปงไว้จนมิด
ภูพิงค์นั่งนิ่งอยู่สักพักก็เอื้อมมือข้ามคนที่นอนอยู่ไปสะกิด “พี่วินครับ คุยกันหน่อยดิ”
“ผมจะนอนแล้ว”
“ฟังผมนิดนึงนะพี่ ไอ้เรื่องให้ขนมน่ะ คือเมื่อวานซ้อมแบต พอมีคนเอาขนมมาให้พวกผมก็แบ่งกัน แบ่งให้ทุกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันนั่นล่ะ ถ้าผมจะให้ขนมใครก็คงจะเป็นตอนนั้นแหงๆ”
“อืม” รวินท์เอนหลังลงนอนแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมบ้าง
“ส่วนตอนรับของขวัญน่ะ คนเยอะ แล้วก็ฉุกละหุกมาก ผมขอโทษที่ไม่ดูให้ดี ถ้าผมรู้ว่าเป็นของขวัญแบบนี้ ผมไม่รับมาแน่นอน”
“อือ คุณนอนเหอะ”
“แต่พี่วิน...”
“พรุ่งนี้ผมคงจะอารมณ์ดีขึ้น ให้เวลาผมหน่อยละกัน”
เตชิตนอนหนาวอยู่ในผ้าห่ม พลางกลอกตาไปมา เอาจริงๆ เขาไม่เคยเห็นไอ้วินงอนใครหึงใครมาก่อนเลยในชีวิต เรียกว่าเป็นบุญของไอ้พิงค์จริงๆ แต่ก็คงเพราะมันรักของมันมากนั่นแหละนะ
เอาเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ ยังไงก็คงได้คืนดีกัน สวดก่อน สาธุ
*TBC*เหมงฟามรักนิดๆ นะคะ แต่น้องพิงค์โดนโกรธซะแว้ว สงสารหมอเต้เรย 555555
น้องพิงค์จะง้อพี่วินยังไงดี ต้องมีผู้ช่วย หรือต้องเอาตัวเข้าแลกกันนะ กรั่กๆ (ตกใจอะจิ เก๊าล้อเล่งงง)
ภูสอยเดือนเดินทางมาจะถึงปลายทางแล้วววว เหลืออีกสองตอนค่ะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามมาตลอด และขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจด้วยค่ะ 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 612879 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก