Chapter 40 : ครอบครัวของภูพิงค์เมื่อได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง ระหว่างสองหนุ่มก็มีแต่ความเงียบงัน รวินท์เบือนหน้าหนี ทำเป็นมองปลา มองน้ำไปเรื่อย ส่วนภูพิงค์ยืนนิ่งอยู่สักพัก จึงค่อยก้าวเข้าไปยืนข้างกัน
“จะเปลี่ยนใจไปหาน้องสาวผมแล้วรึไง”
“ว่างมากเหรอวะ จู่ๆ ก็มาหาเรื่องกันแบบนี้อะ”
“ถามแค่นี้เรียกว่าหาเรื่องเหรอ”
ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจหนักๆ “ถ้าผมทำให้คุณลำบากใจ ผมกลับก่อนก็ได้นะ” หากพอเขาก้าวขาออกไป คนอ่อนวัยกว่าก็ดึงแขนไว้
“แล้วพี่จะตอบผมดีๆ ไม่ได้รึไง”
“พิงค์ อย่างี่เง่าสิวะ”
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว เขาไม่ยอมปล่อยมือจากอีกฝ่าย ทว่าก็ไม่ยอมสบสายตากัน ภาพที่เห็นรวินท์ยิ้ม และใช้สายตามองน้องสาวซึ่งใบหน้ามีส่วนคล้ายตนอย่างเอ็นดูนั้นทำให้เขารู้สึกเจ็บ มิ่งแก้วน่ะน่ารัก แถมยังแบ๊วแบบที่พี่วินชอบซะด้วย ที่สำคัญเธอเป็นผู้หญิงรูปร่างบอบบาง ตัวเล็กกว่าพี่วิน... ไม่ใช่โคถึกอย่างเขา
ยิ่งตามสัญชาตญาณของผู้ชายอย่างพี่วินด้วยแล้ว เมื่อก่อนก็เคยแต่คบผู้หญิงเสียด้วย จะไม่ให้เขาคิดมากได้อย่างไรกัน
“ผมเอ็นดูน้องแก้วก็เพราะเป็นน้องของคุณไม่ใช่รึไง”
เด็กหนุ่มปล่อยมือออก เขาหันไปเตะเศษไม้ใบหญ้าและหินก้อนเล็กๆ ลงในบ่อปลาอย่างหงุดหงิด จากนั้นจึงนั่งยองๆ เทอาหารปลาลงในมือแล้วเขวี้ยงลงในสระ
“จะถมสระเหรอ” พอเห็นท่าทางงอนๆ ของคนอ่อนวัยกว่า รวินท์ก็ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งยองๆ ลงข้างกัน “น้องแก้วน่ารัก เพราะเขาเป็นน้องคุณ มีส่วนคล้ายกับคุณ ก็แค่นั้นแหละ”
“ผมหึง... น้องแก้วเป็นผู้หญิง แบ๊วด้วย ตัวก็เล็ก เสป็กพี่เลย”
“แล้วไงอะ ก็ไม่ได้ชอบน้องแก้วนี่หว่า ชอบน้องพิงค์”
ภูพิงค์หันมาสบสายตากับทันตแพทย์หนุ่ม “....”
รวินท์ยิ้มบาง “คุณยังเห็นว่าผมเป็นคนที่แย่มากเหมือนเดิมเลยสินะ”
“...เปล่า...” เด็กหนุ่มถอนหายใจ “ผมขอโทษ”
ทันตแพทย์หนุ่มไม่พูดอะไร เขาหยิบอาหารปลาเทใส่มือแล้วค่อยๆ โปรยลงในบ่อ จากนั้นก็นั่งมองปลาตอดแย่งอาหารกันไปเรื่อยๆ
“ผมชอบพี่วินมากนะ”
รวินท์หยุดกึก หันกลับไปประสานสายตากับคนพูดทันที
“ผมก็รู้แหละว่าพี่เป็นคนดัง มีคนเข้าหาเยอะ ผมคงต้องทำใจ แต่ผมก็อดหวงพี่ไม่ได้ ผมอยากให้พี่เป็นของผมคนเดียวนี่หว่า”
“ตัวคุณเองก็มีคนเข้าหาเยอะเหมือนกันไม่ใช่รึไง”
“แต่ใจผมมีแต่พี่”
น้ำเสียงและสีหน้าจริงจังนั้นเป็นผลให้ใบหน้าของรวินท์ร้อนวาบ เขาหลุบตาลงต่ำพร้อมกับพูดเสียงแผ่ว “ผมก็มีแต่คุณเหมือนกัน”
“ว่าไงนะ” ภูพิงค์เอื้อมมือออกไป ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหลังมือของทันตแพทย์หนุ่มเบาๆ “พูดอีกทีดิ ได้ยินไม่ชัด”
“.....”
“พูดอีกทีนะ”
รวินท์พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขาจ้องตาเด็กหนุ่มเขม็งพลางเอ่ยเสียงเข้ม “ในใจผมก็มีแต่คุณ พอใจรึยังวะ”
คนอ่อนวัยกว่าหัวเราะ เขาคว้ามืออีกฝ่ายลุกขึ้นวิ่ง
“เฮ้ย! จะไปไหน”
“ตามมาเหอะน่ะ”
“ช้าๆ หน่อย! เดี๋ยวหน้าทิ่ม!”
ภูพิงค์จูงมือทันตแพทย์หนุ่มวิ่งขึ้นบ้าน ผ่านหน้ามารดาไปอย่างรวดเร็ว
“พิงค์โว้ย! ใจเย็น! อะ! คุณแม่~”
“เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงมาทานมื้อเย็นกันนะลูก!” มารดาร้องบอก
เด็กหนุ่มพาผู้มาเยือนเข้าไปในห้องของตนเอง แล้วปิดประตูลงกลอน
“พิงค์ เมื่อกี้คุณแม่ อะ!” รวินท์ถูกผลักให้แผ่นหลังแนบไปกับบานประตู ก่อนริมฝีปากจะถูกประกบปิดไว้อย่างรวดเร็ว “ใจ...!”
ภูพิงค์ยกสองมือขึ้นยันบานประตู โดยกักทันตแพทย์หนุ่มไว้ภายใน ขณะที่บดจูบกลีบปากสีแดงอย่างกระหาย ลิ้นเรียวดุนดันเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย แล้วไล้วนหยอกล้อปลายลิ้นนุ่ม
รวินท์ยกแขนขึ้นโอบเอวคนอ่อนวัยกว่าพลางปิดตาลง ปล่อยตัวเองให้ดื่มด่ำกับรสจูบของเด็กหนุ่ม ริมฝีปากที่กระชับเข้าหากัน และลมหายใจถี่กระชั้น เป็นผลให้ร่างกายร้อนขึ้นมาทีละนิด
ภูพิงค์ละเรียวปากออกมาจากกลีบปากฉ่ำหวาน พลางหอบหายใจหนักๆ เขาลดสายตาลงมองสายน้ำที่เชื่อมอยู่ระหว่างริมฝีปากของพวกเขา
“พิงค์” ทันตแพทย์หนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ
เด็กหนุ่มรวบคนตรงหน้าเข้ามาในอ้อมแขน เขาซบใบหน้าลงตรงซอกคอขาว แล้วจูบลงไปเบาๆ “พี่ได้ยินเสียงหัวใจผมมั้ย”
“อือ”
“อกผมจะแตกอยู่แล้ว มันเป็นเพราะอะไรกันวะ ทั้งที่ผมก็กอดพี่อยู่แบบนี้”
เพราะแค่กอดไม่พอไง โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังไม่รู้อีก... รวินท์คิดอยู่ในใจ เขาไม่กล้าพูดออกไปหรอก เดี๋ยวโดนว่าเชี่ยวอีก
“พี่วิน...”
“หือ”
ภูพิงค์ผละออก “หิวว่ะ เดี๋ยวผมไปดูก่อนนะว่าแม่ตั้งโต๊ะเสร็จยัง พี่รออยู่ที่นี่ก่อนละกัน” จากนั้นก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไปดื้อๆ ปล่อยให้รวินท์ยืนงงอยู่คนเดียว
“อะไรวะ... อารมณ์เปลี่ยนไวไปมั้ยเนี่ย”
ทันตแพทย์หนุ่มหันมองไปรอบๆ ห้องอย่างมึนๆ ห้องนี้น่าจะเป็นห้องนอนของภูพิงค์ล่ะมั้ง มีโต๊ะอ่านหนังสือ ตู้หนังสือตู้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูน อีกฝั่งเป็นตู้เสื้อผ้า ตรงกลางห้องมีเตียงนอนหลังเบ้อเริ่ม ส่วนตรงข้ามกับเตียงเป็นที่ตั้งของโทรทัศน์และเครื่องเสียง เขาเดินไปหยุดที่หน้าตู้หนังสือเพื่อดูว่าเด็กหนุ่มชอบอ่านอะไรเป็นพิเศษ
“โห การ์ตูนล้วนๆ” รวินท์ขมวดคิ้ว แต่ปกติแล้วในห้องของผู้ชาย ยังไงก็น่าจะมีพวกดีวีดีหรือหนังสือโป๊ซ่อนไว้บ้างสักแผ่นหรือสักเล่ม เขาคิดไปพลางเอื้อมมือขึ้นไปรูดบนหลังตู้หนังสือ เมื่อไม่พบอะไรจึงย้ายไปก้มลงดูใต้เตียงแทน
ที่ใต้เตียงมีกล่องวางซ้อนๆ กันอยู่ แล้วยังมีกองหนังสือด้วย ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มมุมปาก เขารีบเอื้อมเข้าไปหยิบหนังสือออกมาดู มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับบิ๊กไบท์เป็นภาษาอังกฤษสองสามเล่ม ส่วนที่เหลือเป็นหนังสือท่องเที่ยวทางภาคเหนือ
“อะไรวะ น่าเบื่อชะมัด” รวินท์มุดเข้าไปใต้เตียงเพื่อลากเอากล่องออกมาดู แต่ในกล่องก็มีพวกนิยายแปลแฮรี่พ็อตเตอร์อะไรเทือกๆ นี้
“อืม ถ้าซ่อนแบบนี้อาจจะง่ายไปหน่อย เดี๋ยวน้องแก้วจะหาเจอได้” ทันตแพทย์หนุ่มเปลี่ยนมาลองยกที่นอนขึ้น หากใต้ที่นอนก็ว่างเปล่า เขานั่งขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอนตัวลงนอนบนพื้นห้องแล้วสอดตัวเข้าไปใต้เตียง เพราะคิดว่าบางทีอีกฝ่ายอาจจะเหน็บไว้ใต้เตียงก็ได้ “อืม ไม่มีแฮะ สงสัยคงจะเก็บไว้ในคอมฯ หมดแหงๆ”
ทว่าจู่ๆ บานประตูห้องก็เปิดออก เป็นผลให้รวินท์สะดุ้งโหยง ยกศีรษะขึ้นโขกเตียงดังโป๊กใหญ่ “โอ๊ย!”
ภูพิงค์ยืนมองอีกฝ่ายอย่างงงๆ “พี่วินทำอะไรอ่ะ”
รวินท์ขยับออกมาจากใต้เตียงอย่างทุลักทุเล แล้วยกมือขึ้นคลึงหน้าผาก “เปล่านี่”
“โห จะโกหกก็ให้เนียนกว่านี้หน่อยมั้ยพี่ ไปมุดเตียงผมหาอะไรวะ” เด็กหนุ่มเดินมานั่งยองๆ ลงตรงหน้า เขาดึงมือทันตแพทย์หนุ่มออกเพื่อดูว่าหน้าผากเป็นอย่างไรบ้าง “โขกเสียงดังจนพื้นสะเทือนเลย หัวโนแหงๆ”
“เจ็บเว้ย อย่าจับ!”
“แน้! จับไม่ได้อีก เดี๋ยวผมไปเอาผ้าเย็นมาประคบให้ อย่าซนอีกล่ะ” ภูพิงค์ลุกเดินออกจากห้องไป สักพักก็กลับมาพร้อมกับผ้าเย็นในมือ เขาเสยผมอีกฝ่ายขึ้นแล้วประคบผ้าเย็นให้อย่างอ่อนโยน “ตกลงพี่มุดหัวเข้าไปทำอะไรใต้เตียง”
“เอ่อ... ผมเห็นหนู...”
“พี่นอนหงายเข้าไปหาหนูเนี่ยนะ”
“ก็ตอนแรกเห็นหนูมันวิ่งเข้าไป นอนคว่ำแล้วไม่เจอเลยนอนหงายดูไง”
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ เขาใช้ผ้าเย็นคลึงหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ “แดงนิดหน่อยนะพี่ โขกแรงขนาดนั้น ดีนะเนี่ยยังจำผมได้อะ”
รวินท์หลบสายตาเด็กหนุ่ม ขมวดคิ้วอีกเล็กน้อย เขาสงสัยจริงๆ นะว่าพิงค์เอาพวกหนังสือหรือดีวีดีเรื่องอย่างว่าไปซ่อนไว้ตรงไหน อีกฝ่ายจะไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เลยเหรอวะ อย่างน้อยก็น่าจะมีไอ้เรื่องออนเซ็นอะไรนั่นไม่ใช่หรือไง นี่ขนาดห้องเขาที่กรุงเทพฯ ยังมีดีวีดีเอวีแบบออริจินอลที่พี่วิวซื้อมาฝากจากญี่ปุ่นเลยนะ
“คิดอะไรอยู่วะพี่ ทำหน้าเครียดเชียว... นี่แม่ตั้งโต๊ะแล้ว ทำน้ำพริกอ่องไว้เป็นกะละมังเลย ถ้าลุกไหวแล้วก็ไปกินข้าวกัน”
ทันตแพทย์หนุ่มลุกขึ้นช้าๆ เขารับผ้าเย็นมาประคบหน้าผากไว้ ขณะที่เดินตามคนอ่อนวัยกว่าไปยังห้องกินข้าว
“อ้าว หมอวินไปทำอะไรมาล่ะลูก” บิดาของภูพิงค์ทักทันทีที่อีกฝ่ายเดินตามหลังบุตรชายเข้ามาในห้อง
“เอ่อ...”
“พี่วินว่าเห็นหนูอะครับ มุดเตียงดูหัวเลยชน” เด็กหนุ่มตอบแทนให้
“มีหนูด้วยเรอะ แย่จริง เดี๋ยวต้องเรียกบริษัทมาดูหน่อยแล้ว อะไรกัน เพิ่งเรียกมาดูเมื่อไม่นานนี้แท้ๆ” บิดาพึมพำ
“ผมอาจจะตาฝาดก็ได้ครับ ขอโทษด้วย”
มารดาของภูพิงค์เดินไปจูงทันตแพทย์หนุ่มมานั่งลงข้างกัน “หมอวินมากินข้าวกันดีกว่า นี่แม่ทำสุดฝีมือเลยน้า เจ้าพิงค์บอกหมอชอบมาก”
“ขอบคุณครับ” รวินท์ยิ้มรับ “พิงค์อวดไว้เยอะมากว่าฝีมือคุณแม่อร่อยสุดๆ ผมอยากชิมจนต้องมาหาคุณแม่ถึงที่นี่เลย”
“ปากหวานไปแล้วพี่วิน” ภูพิงค์ปราม
“เอ้า ผมพูดความจริงนะ” ทันตแพทย์หนุ่มหันไปบอกเธอต่อ “พิงค์เคยทำน้ำพริกอ่องที่คุณแม่ส่งมาให้ให้กิน อร่อยมากเลยล่ะครับ”
“หมอชมแบบนี้ เดี๋ยวแม่เขาแพ็กส่งไปเชียงใหม่ทุกอาทิตย์แน่ๆ” บิดาพูดกลั้วหัวเราะ
“ข้าวแต๋นเมื่อบ่ายก็อร่อยมากเลยนะครับ”
ภูพิงค์อมยิ้ม อดคิดไม่ได้ว่ารวินท์กำลังประจบบิดามารดาของเขา แต่ก็นะ ไอ้พี่วินก็สายแดกอยู่แล้ว ไปๆ มาๆ เขาก็ชักไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายประจบเพราะตัวเขาหรือหวังของกินจริงๆ กันแน่
“งั้นกินเยอะๆ เลยนะหมอ นี่น้ำพริกหนุ่มแม่เขาก็ทำอร่อยมากนะ”
เด็กหนุ่มชำเลืองมองคนรักของตนไป แล้วก็คิดว่าที่ไอ้พี่วินประจบก็คงเพราะความเป็นสายแดกจริงๆ นั่นล่ะ แดกสนั่นหวั่นไหวเลยจริงๆ ฟาดเรียบแม่งทุกอย่าง
“พี่วินกินเก่งเนอะ” มิ่งแก้วเอ่ยอย่างทึ่งๆ “ตัวผอมนิดเดียว ทำไมจุได้เยอะจังคะ”
“ปกติผมไม่ค่อยมีโอกาสได้กินเยอะแบบนี้หรอก ที่แถวโรงบาลที่ผมใช้ทุนอยู่น่ะ หาของกินลำบากหน่อย บางวันร้านนึกจะเปิดก็เปิดกันเป็นสิบร้าน แต่เวลานึกจะปิดก็ดันปิดพร้อมกันอีก บางทีผมต้องทอดไข่กินเองเป็นอาทิตย์เลย”
“น่าสงสารจังลูก แต่เดี๋ยวพิงค์มีรถแล้วก็ขับพาหมอเขาไปหาอะไรกินบ่อยๆ นะ”
“ครับแม่”
“เจ้าพิงค์ไปกวนหมอบ่อยมั้ยน่ะ” บิดาหันไปถามทันตแพทย์หนุ่ม
“ไม่เลยครับ พิงค์เป็นเด็กดีมาก มาช่วยเหลือผมบ่อยๆ เลย ถ้าไม่ได้เขา ผมเองก็คงแย่”
“ใช่ ถ้าไม่ได้ผม ป่านนี้ห้องพี่วินก็ยังไม่มีม่าน ไม่มีโต๊ะกินข้าวแน่ๆ”
รวินท์หันไปยิ้มให้เด็กหนุ่ม “เป็นพระคุณอย่างสูงมาก งั้นเดี๋ยวกลับไปเชียงใหม่ผมจะรีบผ่าฟันคุดที่เหลือให้เรียบเลยนะ”
“เย้ย ไม่เป็นไรพี่ ผมไม่รีบ”
“โห วิธีนี้ใช้ปราบพี่พิงค์ได้อยู่หมัดจริงๆ” มิ่งแก้วหัวเราะ
ครอบครัวของภูพิงค์ชวนทันตแพทย์หนุ่มพูดคุยไปเรื่อยๆ หมดอาหารคาวก็นำผลไม้กับของหวานมาให้อีก ส่วนรวินท์ก็เปรมเลยทีเดียว เขากินไปพูดคุยไปเรื่อยๆ จนกระทั่งดึกดื่น
“แป๊บๆ ก็สี่ทุ่มซะละ หมอวินคุยเก่งนะเนี่ย เพลินเลย คืนนี้ค้างที่นี่มั้ยจ๊ะ ดึกๆ ดื่นๆ ขับรถอันตราย”
ภูพิงค์พยักหน้า “ก็ดีเหมือนกันนะพี่วิน ค้างมั้ย”
“ค้างก็ได้” รวินท์อมยิ้ม “งั้นผมขอรบกวนคุณพ่อคุณแม่สักคืนนะครับ”
“โอย หลายๆ คืนก็ได้จ้า”
“มาอยู่ตลอดไปเลยก็ด้าย~” มิ่งแก้วพูดพลางใช้ข้อศอกถองพี่ชายรัวๆ
ภูพิงค์สบสายตากับทันตแพทย์หนุ่ม แล้วหันไปดุน้องสาวเสียงเข้ม “แก้ว อย่าเล่นน่ะ”
เด็กสาวเบะปากใส่พร้อมกับสะบัดหน้าพรืด
หัวใจของทันตแพทย์หนุ่มกระตุกวูบ รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไปอย่างรวดเร็ว เขาชักไม่มั่นใจแล้วว่าจะค้างดีหรือไม่ บางทีภูพิงค์อาจจะชวนไปตามมารยาทเท่านั้น ที่นี่มีบิดามารดาของเด็กหนุ่มอยู่ซะด้วยสิ
“ผมพาพี่วินไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” ภูพิงค์คว้าแขนเจ้าของชื่อเรียกให้ลุกขึ้น
รวินท์เดินตามไปดีๆ ในคราวแรก แต่พอพ้นจากห้องกินข้าว เขาก็ดึงแขนตนเองออก “ผมว่าผมกลับดีกว่าว่ะ”
“อ้าว ทำไมอะครับ”
“คุณแน่ใจเหรอว่าอยากให้ผมค้างอะ”
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “ทำไมถามแบบนั้น”
ทันตแพทย์หนุ่มเบือนหน้าหนี “ช่างเหอะ ยังไงผมก็ต้องกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าไว้ไปทะเลอยู่แล้ว”
“พรุ่งนี้ค่อยแวะไปเอาเสื้อผ้าพี่ก็ได้นี่ แค่สองสามวันจะต้องจัดอะไรกันนักเชียววะ ผมจะได้เอาของที่แม่เตรียมไว้ไปให้ที่บ้านพี่ด้วย”
“....”
“พี่วิน” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ้อน “ค้างกับผมนะ”
แค่นี้รวินท์ก็ใจอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟแล้ว เขาถอนหายใจหนักๆ “เออ ค้างก็ค้าง”
“ปะ อาบน้ำกันดีกว่า” ภูพิงค์จูงมืออีกฝ่ายเดินกลับไปยังห้องนอนของตน
พอก้าวเข้าไปในห้อง รวินท์ก็เดินไปนั่งลงบนเตียง มองดูเจ้าของห้องรื้อหาเสื้อผ้ามาให้ตนเปลี่ยน สักพักเด็กหนุ่มก็เอาชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวมาวางไว้ให้ แล้วเดินไปกดเปิดเครื่องปรับอากาศ
“พี่วินอาบน้ำในห้องนี่ เดี๋ยวผมไปอาบห้องแม่ โอเคนะ”
“อือ”
“ห้ามแอบหนีกลับบ้านนะเว้ย”
“ไม่หนีหรอกน่ะ”
“พี่เข้าห้องน้ำไปก่อนเลย ผมจะรอดู”
รวินท์คว้าผ้าเช็ดตัวมา ก่อนจะจ้ำอ้าวๆ เข้าห้องอาบน้ำไป เมื่อบานประตูห้องน้ำปิดลง เจ้าของห้องจึงหยิบเสื้อผ้าของตนเดินออกจากห้องไป
หลังอาบน้ำเสร็จ ทันตแพทย์หนุ่มหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาซับน้ำ เขามองหาชุดนอนที่เด็กหนุ่มส่งให้ แต่หาไม่เจอ “อ้าว หรือว่าจะไม่ได้หยิบเข้ามาด้วยวะ” จากนั้นจึงเอาผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง
ชุดนอนยังวางอยู่บนเตียง เขาจึงเดินไปหยิบกางเกงมาสวม ใส่เสื้อไว้หากยังไม่ได้ติดกระดุม พอหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นเช็ดเส้นผม เจ้าของห้องก็กลับเข้ามาในห้องพอดี
ภูพิงค์หยุดชะงัก นัยน์ตาไปหยุดอยู่ที่แผ่นอกขาวๆ กับติ่งไตสีชมพูเล็กๆ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ก่อนจะหันไปปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย แล้วก็ยืนเกาะบานประตูเป็นจิ้งจกอยู่แบบนั้น
กูจะตื่นเต้นทำไมวะ เห็นมาตั้งหลายรอบแล้วนี่หว่า
แต่พี่วินขาวจัง น่ามอง น่าลูบ น่าจูบแม่งทั้งตัว
ฉิบหาย คิดอะไรเนี่ยกู!
“พิงค์ ยืนทำไรวะ”
“เอ้อ...” เด็กหนุ่มหันกลับมายิ้มเขินๆ “ดูลายไม้อะพี่”
รวินท์นั่งลงบนเตียง “มานั่งด้วยกันดิ”
“ผมปิดไฟดวงใหญ่นะ พี่เปิดไฟหัวเตียงที”
คนอ่อนวัยกว่าเดินดุ่มๆ ไปนั่งลงบนเตียงอีกฝั่ง แล้วก็เอนหลังลงนอน เอามือหนุนศีรษะไว้ “จะนอนเลยมั้ยอะ”
“ผมยังไม่แห้งเลย นอนตอนนี้ตื่นมาหัวชี้ไปคนละทิศพอดี”
“พี่วินก็กลัวไม่หล่อเป็นกะเขาเหมือนกันแฮะ”
“เออดิ เดี๋ยวคุณเปลี่ยนใจไง”
“โวะ!” ภูพิงค์หัวเราะลั่น เขาลุกขึ้น ขยับเข้าไปนั่งด้านหลังอีกฝ่ายพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวมา “เดี๋ยวผมเช็ดให้”
“จะแห้งแล้ว”
“เอาน่ะ นั่งเฉยๆ”
รวินท์เอนตัวไปทางด้านหลัง เอามือเท้ากับเตียงไว้เพื่อให้คนที่นั่งอยู่ข้างหลังเช็ดผมให้ได้สะดวก พอเด็กหนุ่มเช็ดไป ชายผ้าเสียดสีกับเสื้อนอนที่ยังไม่ได้ติดกระดุม คอเสื้อจึงร่วงลงมากองอยู่ที่หัวไหล่
ภูพิงค์ลดสายตาลงมอง พอชะเง้อดูก็เห็นติ่งไตซึ่งรัดตัวแข็งคงเพราะอากาศเย็น เขากลืนน้ำลายเอื๊อก ลังเลอยู่สักพักว่าจะช่วยใส่เสื้อให้อีกฝ่าย หรือจะแอบมองต่อไปดี
เอาไงดีวะ
เทวดาฝ่ายดีกระซิบบอกเขาว่า... เป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิมึง เอื้อมมือไปติดกระดุมเสื้อให้เลย
แต่ปิศาจฝ่ายร้ายบอกว่า... พี่วินก็แฟนมึงถูกมะ ทำไมจะมองไม่ได้ ผิวขาวๆ นั่น จูบทำรอยให้เป็นดวงไปเลย ใครๆ เขาจะได้รู้กันว่านี่แฟนมึง
ขณะที่ปิศาจกับเทวดากำลังเถียงกันอยู่นั้น เขาก็โน้มใบหน้าลงไปตรงซอกคอขาว แล้วสูดกลิ่นหอมของผิวกายเข้าไปเต็มปอด
อา... หอมชะมัด
เด็กหนุ่มทิ้งผ้าเช็ดตัวในมือลงแล้วรวบตัวรวินท์เข้ามาแนบกาย จากนั้นก็ระดมสูดกลิ่นหอมตามลำคอและหัวไหล่ “พี่วินหอมจัง”
ทันตแพทย์หนุ่มสะดุ้งตัวเบาๆ ที่ตกใจก็เพราะไม่นึกว่าภูพิงค์จะลงมือทำอะไรนอกเหนือจากจูบ ไอ้เขาก็รอลุ้นอยู่ตั้งนานแน่ะ แต่จะพูดอะไรดี จะตอบอย่างไรให้ดูอินโนเซนต์วะ “เอ่อ...”
เพื่อรักษาลุคใสๆ ไว้ รวินท์จึงหันไปสูดดมซอกคอเด็กหนุ่มบ้าง “พิงค์ก็หอมนะ” เขาเอียงหน้าทำมุมสี่สิบห้าองศา ซึ่งนักวิทยาศาสตร์สาขาไหนก็ไม่รู้บอกว่าจะช่วยเพิ่มความน่ารักน่าเอ็นดูให้
“พี่วินอย่าทำตัวน่ารักมากนักดิ ผมไม่ชินเลยว่ะ” ภูพิงค์พูดพลางเคลื่อนมือไปติดกระดุมเสื้อให้คนในอ้อมแขนทีละเม็ด
“ปกติผมไม่น่ารักรึไงวะ”
“ก็... น่ารักแบบกวนๆ”
รวินท์ก้มลงมองมือของเด็กหนุ่มที่ติดกระดุมเสื้อให้เขาลงไปถึงเม็ดล่างสุดแล้วอย่างเซ็งๆ แต่เขาก็เข้าใจนะ เขาไม่มีอะไรน่ามองเหมือนผู้หญิงนี่หว่า และพวกเขาเพิ่งตกลงเป็นแฟนกัน สำหรับภูพิงค์แล้วอะไรที่มากกว่าจูบมันก็คงจะเร็วไปแหละ
“นอนกันเหอะ”
“อือ”
จากนั้นสองหนุ่มก็เอนตัวลงนอนข้างกัน ภูพิงค์เอื้อมมือไปปิดไฟที่โคมไฟพร้อมกับหันหลังให้คนที่นอนอยู่ด้วยกัน เพื่อที่ตัวเขาจะได้ข่มตาให้หลับลงไปได้
ทันตแพทย์หนุ่มหันไปมองคนอ่อนวัยกว่าอย่างงงๆ เขาลุกขึ้นเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาห่ม ก่อนจะเอาผ้าห่มห่มให้คนข้างกันด้วย ทว่านั่นทำให้ภูพิงค์สะดุ้งโหยง
“พี่วินทำไรอะ!”
“ก็ห่มผ้าให้ไง”
“อ่อ... อือ ขอบคุณครับ ผมง่วงอะพี่วิน ฝันดีนะ” เด็กหนุ่มพูดโดยไม่หันไปทางคนที่นอนอยู่ข้างกัน หัวใจเขาเต้นโครมคราม กำลังจะระเบิดออกมาจากในอกอยู่แล้ว
“พิงค์... กอดหน่อยดิ”
ฉิบหาย!
ภูพิงค์เหงื่อตก รู้สึกร้อนไปทั้งตัวทั้งที่ในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบ ใจเขาอยากกอดฟัดอีกฝ่ายให้สมกับความน่ารัก แต่ก็กลัวว่าตัวเองหัวใจจะวายไปเสียก่อน จะทำอะไรก็ยังทำไม่เป็น ไม่รู้ควรจะเริ่มยังไงด้วยซ้ำ อีกอย่างพวกเขาเพิ่งตกลงคบกันเมื่อวาน วันนี้จะให้คลุกวงในกับพี่วินแล้วเหรอวะ มันเร็วไปเว้ย
เอาไงดีวะ!
นับหนึ่งถึงสิบให้ใจสงบก่อน หนึ่ง... สอง... สิบ
“คร่อก” เด็กหนุ่มทำเสียงกรนเบาๆ แต่นอนเกร็งไปทั้งตัว
รวินท์ชำเลืองมองเด็กหนุ่มเป็นระยะๆ จากนั้นจึงถอนหายใจหนักๆ เขาพยายามไม่ใส่ใจกับท่าทีแปลกๆ ของอีกฝ่าย จึงนอนนิ่งๆ พยายามข่มตาลงให้หลับๆ ไปสักที
เช้าวันใหม่ เมื่อรวินท์ตื่นขึ้นมา เจ้าของห้องก็ไม่อยู่แล้ว ทันตแพทย์หนุ่มลุกขึ้นขยี้ตา หันมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือมากดดูเวลา
“แปดโมง... อือ... พิงค์ตื่นเช้าเว่อร์” เขาบิดขี้เกียจ อยากจะล้มตัวลงนอนต่อ แต่ก็คิดว่าอย่าดีกว่า อยู่บ้านแฟนควรจะสร้างภาพสักหน่อย คิดแล้วก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อย เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่เด็กหนุ่มวางไว้ให้ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป
เมื่อเดินออกจากห้องมาก็พบกับน้องสาวของคนรักเข้าพอดี
“อ้าว พี่วิน แก้วจะมาเคาะประตูเรียกพอดี เมื่อคืนนอนสบายรึเปล่าค้า”
“อือ สบายดี”
“ปะๆ ไปกินข้าวกัน”
“พิงค์ไปไหนล่ะ”
“แหม นอนด้วยกันมาทั้งคืน เช้าตื่นมายังต้องถามหาอีกน้า~” มิ่งแก้วหัวเราะร่า “พี่พิงค์ขนของที่แม่จะฝากไปให้บ้านพี่วินลงไปข้างล่างอยู่ค่ะ ของกินเพียบเลย”
รวินท์เดินตามเด็กสาวไปจนถึงห้องกินข้าว ซึ่งบิดาของเด็กหนุ่มนั่งรออยู่ในห้องแล้ว “สวัสดีครับ ขอโทษที่ผมมาช้า”
บิดายิ้มกว้างรับ “ไม่หรอกๆ ปกติเราก็กินข้าวเช้ากันราวๆ นี้ละ หมอพักร้อนอยู่ก็ควรจะพักผ่อนเยอะๆ นะ นั่งลงก่อนเถอะ เดี๋ยวแม่กับเจ้าพิงค์ก็มา”
ขณะเดียวกันมิ่งแก้วก็เดินไปเทน้ำส้มคั้นมาเสิร์ฟให้ “เพิ่งคั้นเมื่อกี้เองค่ะ รับรองไม่เค็ม เพราะแก้วล้างมือแล้ว”
“ขอบใจ” ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มรับ
“หมอวินยังเหลือใช้ทุนอีกนานมั้ย” บิดาชวนคุยไปเรื่อยๆ
“อีกประมาณสองปีครับ”
“แล้วต่อจากนั้นล่ะ หมอจะทำอะไรต่อ”
“คงต่อเฉพาะทางครับ แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะเลือกสาขาไหนดี”
ชายวัยกลางคนพยักหน้าหงึกหงัก “เอาไว้ฟันหลุดหมดปากแล้วพ่อจะไปทำฟันปลอมกับหมอวินนะ”
รวินท์หัวเราะแหะๆ “คงอีกนานนะครับ คุณพ่อยังหนุ่มอยู่เลย”
“โห พี่วิน พูดแบบนี้พ่อยิ้มปากฉีกถึงหูแล้ว”
สักพักภูพิงค์กับมารดาก็เดินยิ้มเข้ามา เด็กหนุ่มถือหม้อใส่ข้าวต้มมาด้วย พอมาถึงก็ตักข้าวต้มแจกทุกคน ก่อนจะนั่งลงข้างทันตแพทย์หนุ่ม
“หมอวินกินเยอะๆ นะลูก แม่ใส่ปู ปลาหมึกกับกุ้งตัวโตๆ ให้ด้วยน้า”
“ขอบคุณครับ”
รวินท์ชำเลืองมองคนข้างๆ กันซึ่งก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเป็นพิเศษ เขาตักข้าวต้มขึ้นเป่า แล้วเอาใส่ปากไปเรื่อยๆ
“พี่วินชอบกุ้งมั้ย อ่ะ” ภูพิงค์ตักกุ้งในชามของตนให้
“อะ อือ... ขอบใจ”
“พี่พิงค์ไม่กินกุ้งก็อย่าเอาไปยัดเยียดให้พี่วินดิ” มิ่งแก้วพูดขึ้น
“ไม่ใช่ไม่กินเว้ย” เด็กหนุ่มส่งสายตาดุๆ ใส่น้องสาว “รีบกินๆ ของตัวเองไปเลย เดี๋ยวต้องรีบไปเรียนพิเศษไม่ใช่รึไง”
“ค่า พี่ชาย” เด็กสาวเบ้ปากใส่ “ไม่น่าติดเรียนเลย จะได้ตามพี่วินกับพี่พิงค์ไปทะเลด้วย”
“ดีแล้วที่ติดเรียน”
“เชอะ”
มารดาส่ายหน้าไปมา “อายหมอวินเขาบ้างสิ พี่น้องคู่นี้ เฮ้อ... พิงค์นี่น้า ไปอยู่คนเดียวตั้งหลายปี ไม่โตขึ้นเลย”
“ดีนะที่ยังรู้จักคบเพื่อนดีๆ” บิดาหันไปทางรวินท์ “หมอวินคงปวดหัวหน่อย แต่พ่อฝากเจ้าพิงค์ด้วยนะ”
รวินท์ชะงักไปเล็กน้อย “เอ่อ ครับ”
“นี่ หมอวิน แม่ฝากขนมกับน้ำพริกไปให้ที่บ้านด้วยนะจ๊ะ”
“อ่า ขอบคุณมากครับ เอาไว้ถ้ามีโอกาสผมจะพาที่บ้านไปเยี่ยมที่ร้านนะครับ”
“มาเมื่อไหร่ก็โทรมาบอกพ่อกับแม่ก่อนด้วยนา จะได้เตรียมต้อนรับ”
“ครับ ขอบคุณครับ” ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มเจื่อนๆ เขารู้สึกผิดชอบกล ทุกคนดูจะไว้ใจเขามาก ที่ให้การต้อนรับกันเป็นอย่างดีก็คงเพราะคิดว่าเป็นเพื่อนของพิงค์ ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าถ้าหากพวกเขารู้ความจริง... จะมีท่าทีเปลี่ยนไปหรือไม่
“พี่วินกินเสร็จแล้วใช่มั้ย” ภูพิงค์หันไปถาม
“อะ อือ...”
“งั้นไปกันเหอะ” คนอ่อนวัยกว่าลุกขึ้นพลางหันไปบอกกับบิดามารดาและน้องสาว “ผมไปนะ วันอังคารจะกลับมาค้างบ้านครับ”
“ขับรถกันดีๆ ล่ะ เที่ยวให้สนุกจ้ะ”
รวินท์รีบลุกขึ้นตาม เขายกมือไหว้ โบกมือลาน้องสาวของเด็กหนุ่มแล้วเดินตามอีกฝ่ายออกไป
*TBC*ข้าวใหม่ปลามันก็ต้องมีการปรับตัวกันมั่งนะคะ เพราะพี่วินก็มีแฟนผู้ชายคนแรก แถมยังเป็นเด็กปากจัด จะรุกมากก็กลัวโดนด่าว่าเชี่ยวอีก ส่วนน้องพิงค์นี่ไม่ต้องพูดถึงนะคะ ซื่อบื้ออย่างเดียวเท่านั้น ความรู้สึกตัวเองยังจัดการไม่ได้เลย 555555 อยากรุกพี่ก็ไม่รู้จะทำไง คืนเร่าร้อนที่ออนเซ็นที่เคยดูไป ช่วยอัลรัยน้องไม่ได้เร้ยยยยย 555555
ไม่ต้องห่วงเรื่องดราม่าจัดๆ ของพี่วินน้องพิงค์นะคะ ไม่มีแร้วววว รักกันขนาดนี้ มีแต่ปรับความเข้าใจกันแหละ ก็จะมีงอนๆ กันบ้างเล็กน้อย แต่ตอนนี้ให้พี่วินเกียมตัวเกียมใจ จัดการกับหมอเต้เพื่อนรักก่อน รอให้กำลังใจหมอวินกันเนอะะะะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 613420 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก