หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END]

[ANIKI.]

สงสารวิน ..

[MSeraph]

ตัดจบแบบนี้ทรมานมากกค่ะ
อยากได้อีกตอนเลยอะ  ฮืออออ
สงสารพี่วิน โทรศัพท์ก้ไม่มี ข้อความที่น้องส่งให้ก้ไม่ถึง
สภาพจิตใจย่ำแย่สุดๆ กลับบ้านไปนี่ก้ไม่รู้จะนานแค่ไหน
น้องจะติดต่อยังไง! โอ้ยยย สงสารรรรอะ
ความทรมานของตแนนี้มากกว่าทุกตอนจริงๆค่ะ
ตอนหน้าขอให้เคลียยยย ของให้เป็นแฟนกัน.ะที!!!

[why yyy]

  ขอบคุณ

[cheezett]

เรื่องนี้มีแต่น่าเบื่อ ยืดเยื้อขึ้นทุกวัน แต่ก่อนชอบมากถึงมากที่สุด เดี๋ยวนี้อ่านแบบ อีกล่ะ เอาอีกล่ะ ปัญหายืดเยื้อไม่สมเหตุสมผล หมอวินก็เป็นเพลย์บอยมาก่อนป่ะ ล่ะพิงค์ทำให้ขนาดนี้ดูไม่ออก ปัญหาเพื่อนนี่โนคอมเม้น ไม่อยากจะพูดถึง ขอให้เรื่องนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมทีเถอะ   

[JokerGirl]

น่าจะรีบๆเคลียร์ได้แล้ว แล้วพิงค์จะติดต่อพี่วินยังไงล่ะทีนี้ อย่าหนีปัญหาเลยพี่วิน ไอ้พี่เต้ก็สุดเลวเลยทำงี้กับพี่วินได้ไง

[เนเน่]

ฮือออสงสารหมอวินท์ค่ะต้องแบกรับทุกอย่างเลย

[mooping-7]

รีบเคลียร์เลยพิงค์พี่วินจะไม่ไหวแล้วนะ

[MayA@TK]

สงสารพี่วิน

อยากขาคู่ใส่ไอ้พี่เต้จริงๆ 

รีบมาอัพต่อเร็วๆนะ

 

[shoi_toei]

เมื่อไหร่ตะเข้าใจกันเนี่ย ต่างคนต่างคิดเอง หงุดหงิดแล้วนะ

ส่วนหมอเต้คะ ยินดีด้วยค่ะ คุณเสียหมอวินไปอย่าง 100 %

[ซีเนียร์]

 

[wanirahot]

ทำไมเราสงสารหมอเต้จัง ฮือๆ

[gemgems]

สงสารพี่วินนนน

[snowboxs]

วินก็ไม่ได้ผิดมากนะที่ระแวงเตชิต แต่ยังระวังไม่พอ
เป็นเราก้ไม่คิดนะว่าเตชิตจะถึงขั้นวางยา คงแค่จะเอาหลักฐาน
ไว้เพื่อกำจัดพิงค์ซินะ ถึงยังไม่ลงมือข่มขืน เพราะไงก็ทั้งรักทั้งผูกพนกันมา
พิงค์เองก็เลิกสับสนแล้วนี่ แต่ก็ยังคงกลัวความผิดหวัง
ดีแล้วให้วินไปเจ็บปวดคนเดียวสักพัก ทั้งเต ทั้งพิงค์
จะได้ตัดและต่อกันได้สักที

ปล.แอบสะใจที่โทรศัพท์ไม่ได้อยู่ที่วินนี่แหล่ะ จะอยู่ที่เตชิตหรือใครก็ไม่สำคัญ เพราะที่สำคัญคือไม่มีใครติดต่อวินได้สักคน

[TiwAmp_90]

ไม่คิดว่าหมอเต้จะทำเรื้องเลวร้ายแบบนี้ได้ลงคอ จริงๆแล้วก็เป็นหมอเต้เองที่มีโอกาสมากกว่าคนอื่นๆหลายปี เหอะ ตัดเพื่อนเลยค่ะ แบบนี้มันเกินไป

[mareya.no7]

ต่างคนต่างคิด ขี้ขลาดทั้งคู่  เอาจริงทำอะไรให้มันเด็ดขาดกับเต้เถอะนะวินมันต่อไม่ติดแล้ว อย่าโลกสวยว่ากลับไปเป็นเพื่อนได้เลย มันทำถึงขนาดนี้ มันคงได้ไปหมดยกเว้นแค่เสียบ รำคาญเต้มากณ.จุดนี้

[Jibbubu]

จะต้องมีคนปราบหมอเต้ได้แน่ๆ รักข้างเดียวก็ว่าน่าสงสารแล้วนะ ทำไมถึงต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย
แบบนี้อย่าว่าแต่ความเป็นเพื่อนเลยหน้าหมอวินก็ยังไม่อยากมองเลยนะ
คิดดีแล้วจริงๆ ซินะถึงได้กล้าทำแบบนี้

[4life]

ตอนเเรกชอบหมอวินนะ เเต่หลังๆ เริ่มรู้สึกว่าเข้าตำราพระเอกละครไทยไปเเล้ว เฮ้อ

ขอบคุณที่เขียนให้อ่านค่ะ

[Leenboy]

คืออ่านรวดเดียวจบเลย อยากกระทืบหมอเต้อ่ะ
นิสัยแย่มาก  ร้ายกาจสุดๆ

[Snowermyhae]

พี่เต้แบบหน้ามืดตามัวสุดไรสุด เราเข้าใจพี่วินนะ เพิ่งเคยชอบผู้ชายคนแรก แถมยังไม่กล้าคิดไปเองอีก เป็นกำลังใจให้คุณฮัสกี้ด้วยค่ะ เรารออ่านตลอดเลย 

[labelle]

เต้ทำไมยังทำ คืออยากขาดกันไปเลยใช่ไหม
กับคำว่ารักมาก จนยอมทำทุกอย่าง แม้แต่เพื่อนก็ยากหรอ

สงสารวินท์นะ คิดมาก และคิดไปเองอีก
เอาความคิดไปเองมารวมกันแล้วไปหาพิงค์ ง่ายกว่า

แล้วแบบนี้คือจะไม่กลับมาใช้ทุนแล้วหรอ ทำใจได้แน่หรอ

[Monkey D lufy]

เมื่อไหร่จะคุยกันเสียที ลำใยมากกกกก

[Mariinariiz]

อิพี้เต้เลวมาก น่าตีโคตร

[cookie8009]

เต้ร้ายมาก

น้องพิงค์ สอบเสร็จแล้ว รีบลงไปตามพี่วินที่กรุงเทพเลยนะ

[Leenboy]

รอคอยพี่วินอยู่นะคะ

[Al2iskiren]

อิเต้แม่งทำตัวน่าหงุดหงิด ไม่จบซะที
แบบนี้ความเป็นเพื่อนก็ไม่ต้องได้มันแล้ว
รักกันจริงๆ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้มั้ย 

[huskyhund]

Chapter 37 : ตามหัวใจ


เมื่อคืนภูพิงค์กระวนกระวายจนแทบไม่ได้อ่านหนังสือ เขาพยายามติดต่อรวินท์เป็นสิบๆ ครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล โชคดีที่บุญเก่ายังพอมีและเขาอ่านหนังสือไว้ก่อนแล้ว จึงไม่มีปัญหาอะไรกับการสอบนัก พอสอบเสร็จ ระหว่างทางกลับไปยังบ้านเช่าเขาก็โทรศัพท์เข้าโทรศัพท์มือถืออีกฝ่ายต่อ และเมื่อกลับถึงบ้านเช่าปุ๊บก็ลองโทรศัพท์เข้าไปที่หอพักของทันตแพทย์หนุ่ม หากก็ไม่มีใครรับสาย

“พี่วินเป็นอะไรวะ มือถือก็ปิด โทรศัพท์ที่หอก็ไม่รับ กูว่าต้องมีอะไรแหงๆ” เด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้าไปในบ้านหันขวับ แล้วเดินกลับไปยังมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งดับเครื่องไปเมื่อครู่

“เดี๋ยวๆ มึงจะไปไหน” ซันคว้าแขนเพื่อนรักไว้

“ไปลำพูน”

“แต่วันนี้พี่หมอเขามาคลินิกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ”

ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “งั้นกูจะไปคลินิก”

“ใจเย็นเว้ยมึง ไปๆ พวกกูไปด้วย”

สี่หนุ่มขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านไปอีกครั้ง ตรงไปยังคลินิกที่อยู่ใกล้ๆ คราวนี้พวกเขาจอดรถเรียงไว้ที่ข้างหน้าคลินิกก่อนจะรีบรุดเข้าไป

พี่นิ้งนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์กับพนักงานในร้านอีกคน เธอยิ้มต้อนรับพวกหนุ่มๆ ทันที “มีอะไรกันจ๊ะ หอบกันมาเป็นโขยงเชียว”

“พี่วินมารึยังอะพี่นิ้ง”

“ยังจ้ะ ถ้าจะมาก็น่าจะกำลังเดินทางอยู่นะ”

“ถ้าจะมา? หมายความว่าไงพี่ อาทิตย์นี้พี่วินจะหยุดอีกเหรอ”

พี่นิ้งชำเลืองมองพนักงานข้างๆ ก่อนจะลุกขึ้น กวักมือเรียกหนุ่มๆ ออกไปคุยที่หน้าร้าน พวกเขานั่งยองๆ สุมหัวกันคล้ายตั้งวงพนัน เธอหันมองซ้ายขวาดูลาดเลา จากนั้นจึงกระซิบเสียงค่อย “มีข่าวลือๆ มาว่าหมอวินอาจจะลาออกกลับกรุงเทพฯ ถาวรเลยค่ะ”

“หา!”

“ชู่วววว อย่าเสียงดังไปสิคะ!” พี่นิ้งดุ “จริงๆ แล้วพี่แอบได้ยินหมอภูมิ เจ้าของคลินิกเนี่ยคุยกับหมอสิงหาค่ะ รู้สึกว่าหมอวินจะมีปัญหาอะไรสักอย่าง”

สามหนุ่มหันขวับไปทางภูพิงค์แล้วชี้ตัวคนร้ายทันที “เพราะมึงแน่ๆ ไอ้สัส! มึงทำไรพี่หมอวะ!”

“จะบ้าเรอะ! กูจะทำไรได้วะ! ไม่ได้เจอพี่วินมาสองอาทิตย์แล้วเนี่ย แต่ตอนที่คุยกันก็ไม่เห็นพี่วินพูดถึงเรื่องลาออกเลย”

“อู้ยยยย~ ไม่ใช่คุณพิงค์หรอกค่ะ พี่ว่าน่าจะมีปัญหากับหมอเต้มากกว่าล่ะมั้ง แต่พี่ก็ว่ามันแปลกๆ เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทกันนี่นา”

“แล้ว... ทำไมพี่นิ้งถึงคิดว่าพี่วินมีปัญหากับพี่เต้ล่ะ” ภูพิงค์หันไปถาม

“ก็เดาๆ เอาแหละค่ะ คือเมื่ออาทิตย์ก่อนนู้น เห็นหมอวินกับหมอเต้ตึงๆ ใส่กันชอบกล หมอเต้พยายามเข้าหาอยู่ แต่หมอวินสิคะ คอยหลบคอยเลี่ยงตลอด ท่าทางแปลกๆ ไม่เหมือนเมื่อก่อน พออาทิตย์ต่อมาหมอวินก็ไม่มา หมอเต้ก็ดูเครียดผิดปกติ พี่เลยว่ามันต้องมีอะไรแน่!” พี่นิ้งเล่าไปใส่อารมณ์ไป เธอหันไปทางภูพิงค์แล้วจับแขนเด็กหนุ่มเขย่า “แต่พี่ไม่อยากให้หมอวินลาออกเลย หมอวินเธอน่ารักจะตายไป คุณพิงค์ไปคุยกับหมอวินหน่อยสิคะ”

“จะคุยยังไงดีล่ะพี่ โทรไปพี่วินก็ปิดมือถืออ่ะ”

ซันหันไปถาม “พี่นิ้งพอจะมีวิธีติดต่อพี่หมอมั้ยล่ะครับ”

“เอ ลองถามหมอสิงหาดีมั้ยคะ... คือหมอเต้น่ะมีแน่ แต่พี่ไม่กล้าถามหรอก”

“งั้นพี่โทรไปถามหน่อยดิ ถามแอบๆ อย่าให้พี่หมอเต้เขารู้ตัว”

พี่นิ้งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไปทันที ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย “หมอสิงหาทำอะไรอยู่คะ”

“กำลังขับรถไปเชียงใหม่น่ะ”

“หมออยู่คนเดียวรึเปล่าคะเนี่ย”

“ใช่ หมอเต้ขับรถอีกคันมา มีอะไรเหรอ”

“เอ้อ... แล้วหมอวินล่ะคะ”

เสียงสิงหาถอนหายใจหนักๆ ดังแว่ว “หมอวินลานะ เฮ้อ ลาอาทิตย์หน้าอีกทั้งอาทิตย์เลย”

“หือ? ลาวันทำงานอาทิตย์หน้าเนี่ยเหรอคะ!”

“ใช่ หมอวินเพิ่งส่งใบลามาเมื่อบ่าย” สิงหาถอนหายใจหนักๆ “หมอเต้ก็ดูแปลกๆ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีเลยน่ะพี่นิ้ง”

“หมอใจเย็นๆ นะคะ หมอเต้กับหมอวินคงแค่เหนื่อยแหละค่ะ เดี๋ยวหมอวินได้พัก รู้สึกดีขึ้นก็คงกลับมา”

“อือ ผมก็หวังอย่างนั้น”

พอกดวางสายไป พี่นิ้งก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “แย่แล้วค่ะ หมอวินลายาว อาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์เลยด้วย สงสัยจะลาออกจริงๆ แล้วมั้งคะนี่”

“พี่นิ้งรู้มั้ยว่าพี่วินลาไปไหน กลับบ้านรึเปล่า” ภูพิงค์ถามเสียงเครียด

“เสาร์อาทิตย์ที่แล้วเห็นว่าลากลับบ้านนะคะ อาทิตย์นี้ก็น่าจะเหมือนกัน”

“แล้วเบอร์บ้านพี่หมอล่ะพี่นิ้ง มีมั้ย” ดิวสะกิด

“หมอวินไม่เคยให้ไว้เลยค่ะ เดี๋ยวพี่ลองโทรถามหมอสิงหาใหม่ เผื่อเธอจะมี”

เมื่อเธอยกโทรศัพท์มือถือขึ้นจะกดโทรไปอีกครั้ง ภูพิงค์ก็คว้าแขนเธอไว้ “พี่นิ้ง ขอเบอร์แล้วขอที่อยู่บ้านพี่วินมาด้วย”

“ค่ะๆ ได้ค่ะ”

“เดี๋ยวได้แล้วโทรมาบอกผมทีนะครับ ผมจะรีบกลับบ้านไปจองตั๋วเครื่องบินก่อน ฝากทางนี้หน่อยนะพวกมึง”

เพื่อนทั้งสามหันขวับ “ฮะ! เดี๋ยวไอ้พิงค์ มึงจะลงไปกรุงเทพฯ เรอะ”

“เออ ยังไงก็ปิดเทอมอยู่แล้ว” เด็กหนุ่มเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ของตนแล้วขี่ออกไปอย่างรวดเร็ว



ภูพิงค์ได้ตั๋วเครื่องบินเที่ยวสุดท้ายพอดี ที่อยู่กับเบอร์ที่บ้านของพี่วินก็มีพร้อม ครั้งนี้ฉุกละหุกไปสักหน่อย เขาต้องลุยเดี่ยว เพราะค่าตั๋วค่อนข้างจะแพง แล้วเขาก็ไม่อยากรบกวนเพื่อนๆ ด้วย

แซนดี้และทุกคนขับรถมาส่งเขาที่สนามบิน แล้วรอส่ง

“ไอ้พิงค์ มึงพาพี่หมอกลับมาให้ได้นะเว้ย ตอนนี้อาจจะยังมีโอกาส รีบไปก่อนพี่หมอจะยื่นใบลาออก”

ได้ยินเช่นนั้นเด็กหนุ่มก็หน้าเสียทันควัน ไม่ได้พบกับพี่วินมาสองสัปดาห์ เขาก็ว่าหนักหนาสาหัสมากแล้ว ไม่อยากจะนึกเลยว่าเขาจะเป็นอย่างไร หากพี่วินจะไม่อยู่ใกล้ๆ เขาอีก เขายังต้องเรียนที่เชียงใหม่อีกอย่างน้อยปีครึ่งเลยนะ และถ้าพี่วินย้ายไปอยู่ที่อื่นที่ไกลออกไปอีกล่ะ

“อย่าทำหน้าเหมือนจะไปตายสิวะ มึงต้องสู้”

“พ่อแม่พี่วินจะให้เข้าบ้านรึเปล่ายังไม่รู้เลย”

“ถ้ามึงลงเครื่องแล้วไปทันทีน่ะ คงไม่ให้เข้าแน่นอน มึงไปพรุ่งนี้เช้าสิวะ เผื่อพี่หมอออกมาตักบาตรด้วย” ขิงช่วยเสนอไอเดีย

“เดินทางดีๆ นะเว้ย จะให้พวกกูช่วยอะไรก็โทรมา มีอะไรคืบหน้าก็บอกกันด้วย เป็นห่วง”

“เออ ไปละเว้ย” ภูพิงค์โบกมือลาเพื่อน แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังทางออกขึ้นเครื่องของตน

สี่หนุ่มยืนโบกมือค้างไว้ในท่าเดิม “กูพนันหมดตูดเลยว่าไอ้พิงค์ลงเครื่องปุ๊บต้องไปหาพี่หมอทันทีแน่”

“ค่ำมืดขนาดนี้ มันจะโดนตำรวจสอยเข้าตะรางไปก่อนป่ะวะ”

“พวกเราต้องทำอะไรสักอย่าง...”



ฝ่ายรวินท์นั้น ตั้งแต่กลับมาถึงบ้านเมื่อตอนเช้าตรู่ เขาก็ขังตัวเองอยู่ในห้องนอนตลอดวัน ไม่พูดคุย ไม่ทักทายใคร บอกแค่ว่าเหนื่อย ต้องการพักผ่อนเท่านั้น

เมื่อเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง สิ่งแรกที่เขาทำก็คืออาบน้ำ เสร็จแล้วก็เปลี่ยนใส่ชุดนอน ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงโดยไม่ยอมกินอะไรเลยตลอดวัน แถมยังบอกกับทุกคนเสียงเฉียบ ว่าไม่ต้องการพบใครทั้งนั้น

พอบิดามารดาและพี่ชายพี่สาวกลับมาจากคลินิกในตอนเย็นก็ได้แต่คอยเฝ้าดูอาการของรวินท์ด้วยความเป็นห่วงอยู่ห่างๆ เพราะเขาไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ไม่ยอมคุยกับใครทั้งนั้น ทุกคนจึงถอยไปตั้งหลักกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

ครอบครัวของรวินท์มีกันทั้งหมดห้าคน ออกจะแปลกอยู่หน่อยๆ ตรงที่พร้อมใจกันเป็นทันตแพทย์หมดทั้งบ้าน พี่ชายของรวินท์ชื่อวิว พี่สาวชื่อวาด เป็นพี่น้องตัววอที่หน้าตาดีแบบยกเซต ทั้งสองต่างก็มีคนคบหาดูใจด้วยแล้ว แต่ยังไม่ได้แต่งงานแยกครอบครัวออกไป

รวินท์ห่างจากพี่ชายพี่สาวหกและห้าปีตามลำดับ เขาจึงเป็นน้องเล็กที่ถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็ก หน้าตาก็ดีที่สุดในบ้าน นิสัยก็เลย... เป็นอย่างที่เห็นนี่ล่ะ

“พ่อว่าวินมีปัญหาตั้งแต่เมื่อครั้งที่โทรกลับมาบ่นว่าคิดถึงบ้านแล้ว ปกติมันเคยโทรมาเองซะที่ไหน มีแต่พวกเราน่ะโทรไป แล้วจู่ๆ อาทิตย์ที่แล้วก็โผล่มา อาการคล้ายกันแต่ไม่หนักเท่าวันนี้” บิดาถอนหายใจหนักๆ “พ่อน่าจะเอะใจ ไม่น่าปล่อยมันกลับไปทำงานเลย”

“พวกเราก็เหมือนกัน ทั้งที่เห็นว่าวินท่าทางเศร้าๆ แบบนั้น พ่ออย่าโทษตัวเองเลยครับ” บุตรชายคนโตปลอบบิดา

วาดทำหน้าเศร้า “หนูบอกแล้วว่าอย่าปล่อยน้องไปอยู่ไกลๆ วินไม่เคยอยู่ตัวคนเดียว นี่คงจะเครียดมากจนแบกรับไม่ไหว”

มารดาหันไปดุเธอเบาๆ “นี่ยัยวาด น้องแกน่ะ เขาโตเป็นหนุ่มแล้วนะ เป็นทันตแพทย์ด้วย เขาต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ได้ด้วยตัวของเขาเองสิ”

“แต่แม่คะ มันหักดิบไปไหม วินเคยมีคนดูแลตลอด จู่ๆ ก็ให้เขาไปอยู่คนเดียวไกลหูไกลตาแบบนั้น”

“เอาจริงๆ พี่ว่ามันไม่น่าใช่เรื่องอยู่คนเดียวลำบากอะไรหรอก จะว่าเหงาก็ยิ่งไม่น่าใช่ เพราะเต้ก็อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ” พี่ชายเสนอความเห็นบ้าง “อีกอย่าง วินอยู่มาตั้งหลายเดือนแล้ว ถ้าเขาจะทนไม่ได้เพราะลำบาก ก็คงกลับมาตั้งแต่อาทิตย์แรกๆ แล้วล่ะ”
ทั้งสี่คนหันมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ

เมื่อถึงเวลาค่ำ จู่ๆ โทรศัพท์ที่บ้านซึ่งปกติไม่ค่อยมีใครใช้สักเท่าไหร่ก็ดังขึ้นรัวๆ ทุกสายที่โทรมาต้องการพูดกับรวินท์ ช่วงแรกๆ คนงานที่รับสายก็ตอบไปว่ารวินท์ไม่รับโทรศัพท์ใคร แต่พอรับโทรศัพท์บ่อยเข้าก็ชักจะมีน้ำโห

“คุณวินไม่รับโทรศัพท์ค่า! สำคัญแค่ไหนก็ไม่รับ! บอกเป็นสิบรอบแล้วนะคะ ฮ่วย!”

วาดเดินผ่านไปได้ยินเข้าพอดี เธอจึงหันไปถาม “มีคนโทรมาหาวินหลายครั้งเลยเหรอ”

“โทรมาเป็นสิบรอบแล้วค่ะ ไม่รู้เปลี่ยนคนกันโทรมาหรือคนเดียวกันนะคะ แต่เสียงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ”

“เอ แปลกจัง ถ้าโทรมาอีกเอามาให้วาดนี่” ไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก วาดรับโทรศัพท์มาจากมือคนงานแล้วกดรับสาย “สวัสดีค่ะ”

“ผมขอโทษที่รบกวนจริงๆ ครับ แต่ผมขอคุยกับพี่หมอหน่อย เรื่องสำคัญมากจริงๆ”

“หมอไหนคะ บ้านนี้มีหลายหมอ”

“หมอวินค่ะ เอ๊ย ครับ”

วาดขมวดคิ้ว “มีเรื่องอะไรกันเนี่ย คุณชื่ออะไร เป็นใคร”

“ผมชื่อแซน... เอ๊ย แสนดีครับ เป็นนักศึกษาคณะวิจิตรศิลป์ที่เชียงใหม่ เป็นเพื่อนพี่หมอ...”

คราวนี้วาดยิ่งงงหนักไปอีก แล้วมาเป็นเพื่อนกันได้ยังไงล่ะเนี่ย?

“ผมกับเพื่อนๆ เป็นห่วงพี่หมอมาก ตอนนี้ส่งตัวแทนขึ้นเครื่องบินลงไปกรุงเทพฯ ไปหาพี่หมอแล้วครับ”

“เดี๋ยวๆ มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น”

“คือพวกผมได้ยินว่าพี่หมอจะลาออกจากโรงบาล”

“อ่อ...”

“จริงรึเปล่าครับ”

“ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ ที่บ้านก็เป็นห่วงอยู่ เพราะวินไม่ยอมพบใคร ไม่ยอมพูดจากับใครเลย”

“เกิดอะไรขึ้นกับพี่หมอ...” แซนดี้ทำเสียงสั่นปนสะอื้น “พี่หมอเป็นคนน่ารัก พวกผมรักพี่หมอกันทุกคน ฮือ...”

“น้องแสนดี เอ้อ รู้จักกับวินได้ยังไงจ๊ะ”

“ พี่หมอ...คอยช่วยเหลือ... ฮึก พวกผม... กับเพื่อน ตัวผมน่ะ ฮึก... ถ้าวันนั้นพี่หมอไม่ช่วยผม... ผมคงโดนหมากัด ตกเขาตาย พ่อแม่หาศพไม่เจอ กลายเป็นผีบนดอย” เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็ร้องห่มร้องไห้ใส่แม่งเลย แซนดี้คิดในใจแล้วเล่นใหญ่รัชดาลัยไปโลด “แล้วดูสิครับ พอพี่หมอมีปัญหา พวกผมทำอะไรไม่ได้เลย เป็นห่วงพี่หมอเหลือเกิน ฮือ...” ส่วนอีกสามหนุ่มพอเห็นแซนดี้ทำเสียงร้องไห้ พวกเขาก็ช่วยร้องประกอบเป็นแบคกราวด์มิวสิกอยู่ทางด้านหลัง

วาดได้ยินเสียงร้องไห้ขรมเช่นนั้นก็เห็นอกเห็นใจ เดินตกหลุมพรางที่แซนดี้ขุดไว้อย่างจัง “ใจเย็นๆ ก่อนจ้ะ พวกเราก็กำลังหาวิธีช่วยเหลือวินเหมือนกัน”

จู่ๆ ก็มีอีกเสียงดังแทรกขึ้น เพราะแซนดี้ดันเปิดสปีกเกอร์โฟนไว้ “พี่สาวเสียงเพราะจังครับ ฮึก... เป็นพี่สาวพี่หมอเหรอ”

“เอ่อ จ้ะ”

“ดูจากหน้าพี่หมอแล้ว พี่สาวต้องสวยโคตรๆ แน่ๆ ฮือๆ”

“ไอ้สัสซัน มึงเอาเรื่องไอ้พิงค์ก่อนมะ” แซนดี้หันไปต่อว่า แต่ก็ยังสะอึกสะอื้นไปด้วย

ดิวจึงโผล่เข้ามาคุยแทน “พี่สาวครับ เพื่อนของพวกเราที่ไปหาพี่หมอ ชื่อภูพิงค์นะครับ มันสนิทกับพี่หมอมาก แต่สองอาทิตย์ที่ผ่านมาพวกเราติดสอบ ฮึก... ไม่ได้เจอพี่หมอเลย ขนาดไอ้พิงค์มันยังโทรหาพี่หมอไม่ได้เลยครับ พวกเราเลยเป็นห่วงมากๆ ฮือ...”

ขิงช่วยเสริม “เดี๋ยวไอ้พิงค์มันลงจากเครื่องแล้วมันต้องรีบไปหาพี่หมอทันทีแน่ๆ เลยครับ โฮ...”

“ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดทีละคนนะ ไม่ต้องร้องไห้นะจ๊ะ แล้วเพื่อนของน้องๆ จะมาตอนกี่โมงน่ะ”

“กว่าจะถึงบ้านพี่หมอคงเลยเที่ยงคืนไปแล้ว พวกผมบอกให้มันรอไปหาพี่หมอตอนเช้า แต่คิดว่ามันคงไม่รอแน่ๆ”

“พี่เข้าใจนะ ขอบใจที่เป็นห่วง แต่วินจะยอมพบเขาเหรอ ที่บ้านนี่ เขายังไม่ยอมคุยกับใครเลย”

“ถ้าเป็นไอ้พิงค์ พี่หมอต้องยอมแน่ๆ ครับ พวกผมมั่นใจ ยังไงถ้าเห็นไอ้พิงค์ไปด้อมๆ มองๆ ที่หน้าบ้าน อย่าเพิ่งแจ้งตำรวจนะครับ”

วาดหัวเราะ “ส่งรูปมาให้หน่อยสิ ถ้าปีนกำแพงเข้ามาจะได้ไม่ยิงผิดคน”

“ได้เลยครับ พี่สาวคนสวย ใจดีด้วย”

ว่าแล้วสี่หนุ่มก็จัดการส่งรูปของภูพิงค์ไปให้พี่สาวของรวินท์ไว้ อย่างน้อยไอ้พิงค์ของพวกเขาก็คงไม่โดนจับเข้าตะรางไปซะก่อนที่จะได้พบพี่หมอล่ะ



เมื่อใกล้ถึงเที่ยงคืน ปกติที่บ้านของรวินท์ทุกคนจะแยกย้ายเข้าห้องนอนกันไปหมดแล้ว ทว่าวาดจะอยู่รอเด็กหนุ่มผู้ที่กำลังจะมาเยือนก่อน ทุกคนจึงอยู่รอด้วยกัน เธอบอกให้คนงานผลัดกันเดินไปดูที่หน้าบ้านด้วยเป็นระยะๆ

“พ่อกับแม่ไปนอนก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนน้องเอง”

“ไม่เป็นไร ว่าแต่เขาจะมาจริงเหรอ” บิดาขมวดคิ้ว “ถึงกับขึ้นเครื่องบินมาจากเชียงใหม่ มาหาเจ้าวินดึกๆ ดื่นๆ แปลว่าต้องสนิทกันมากเลยทีเดียว”

“นั่นน่ะสิคะ”

เวลาผ่านไปใกล้ถึงตีหนึ่ง ที่บ้านของรวินท์ยังนั่งดูซีรีส์ฆ่าเวลากันอยู่ แล้วในที่สุดคนงานก็วิ่งเข้ามาบอก

“มีผู้ชายคนนึงเพิ่งลงมาจากแท็กซี่เมื่อครู่ครับ”

“หน้าเหมือนในรูปมั้ย”

“ไม่ทราบครับ มันมืด ผมมองไม่เห็น”

“งั้นพ่อออกไปดูเอง”

พอบิดาลุกขึ้น พี่ชายก็ลุกตาม “ผมจะไปกับพ่อด้วย”

ว่าแล้วสองพ่อลูกก็เดินฉับๆ ออกจากบ้าน ตรงไปยังประตูรั้วทันที พอเปิดประตูรั้วออกก็เห็นเด็กหนุ่มยืนถือโทรศัพท์มือถือ และกำลังเกาะกำแพงชะเง้อมองเข้ามาในบ้าน

“พ่อหนุ่ม”

ภูพิงค์สะดุ้งโหยง “ครับ!”

“มานี่ซิ”

“เอ่อ ครับ”

“ชื่ออะไรน่ะเรา”

เด็กหนุ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “ผมชื่อภูพิงค์ครับ ผม... เอ่อ มาหาพี่วินน่ะครับ”

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วรู้ไหม”

“ผมทราบครับว่าดึกมากแล้ว แต่...ผมเป็นห่วงพี่วินมากจริงๆ นี่ผมเพิ่งสอบเสร็จ หาตั๋วก่อนหน้านี้ไม่ได้ เลยต้องบินเที่ยวสุดท้ายมาจากเชียงใหม่ครับ”

สองพ่อลูกแสกนเด็กหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อีกฝ่ายยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลย แต่หน้าตาก็ดูไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไร ท่าทางก็ดูเป็นเด็กเรียบร้อยดี

“พ่อว่ามาใหม่ตอนเช้าดีกว่านะ”

“ไม่ได้หรอกครับ พี่วินเครียดแบบนี้มาพักใหญ่แล้ว แต่ผมติดสอบก็เลยไม่ได้ช่วยเป็นที่ปรึกษาให้ จนพี่วินทนไม่ไหวหนีกลับมาที่นี่ เพราะงั้นผมรออีกไม่ได้หรอกครับ” ภูพิงค์ยกมือไหว้ “ผมขอร้องล่ะครับ แค่คุยแป๊บเดียวจริงๆ ได้เห็นว่าพี่วินโอเค แล้วผมจะกลับ”

วิวจ้องมองสีหน้าจริงจังของเด็กหนุ่ม น่าแปลกที่เขาเชื่อคำพูดและหน้าตาซื่อๆ ของอีกฝ่ายอย่างสนิทใจ เขาเอื้อมมือไปสะกิดบิดา “พ่อ ให้เขาเข้ามาเถอะ ยังไงเจ้าวินมันก็นอนมาทั้งวันแล้ว มันคงยังไม่หลับหรอก”

บิดาสบสายตากับบุตรชาย พลางถอนหายใจ “เอ้า เข้ามา”

“ขอบคุณครับ” ภูพิงค์ยิ้มกว้าง

เมื่อเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นซึ่งเปิดไฟไว้สว่าง ทุกคนก็ได้เห็นเด็กหนุ่มผู้มาเยือนในยามวิกาลกันชัดๆ เต็มๆ ตา ภูพิงค์ตัวสูงขายาว หัวฟูกระเซอะกระเซิง บนใบหน้ามีไรหนวดบางๆ ใต้ตาดำคล้ำเป็นแพนด้า ดูแล้วก็พอจะเชื่อได้ว่าเป็นนักศึกษาในช่วงสอบตัวจริง

เด็กหนุ่มยกมือไหว้หญิงสาวอีกสองคนในห้อง ซึ่งเขาคาดว่าน่าจะเป็นมารดากับพี่สาวของพี่วิน “สวัสดีครับ ผมภูพิงค์ครับ” จากนั้นจึงยืนขาชิด ประสานมือไว้ด้วยกันให้ดูเหมือนเป็นคนมารยาทดี๊ดี เจียมเนื้อเจียมตัวสุดๆ

“เพื่อนของน้องแสนดีใช่มั้ย เรียนคณะเดียวกันด้วยรึเปล่าจ๊ะเนี่ย”

“เปล่าครับ ผมเรียนวิศวะครับ”

วาดขมวดคิ้ว “เอ้า! ต่างคณะไปอีก แล้วไปรู้จักกับเจ้าวินได้ยังไงกันล่ะเนี่ย”

ภูพิงค์ชี้ไปที่ปากตน “เพราะฟันคุดครับ ผมเพิ่งหายดีเลย พี่วินเป็นคนดูแลให้”

“อ่อ...” ทั้งสี่คนพยักหน้าเข้าใจทันที ก่อนมารดาจะถามต่อ “ว่าแต่สนิทกันมากรึ ถึงกับขึ้นเครื่องบินมาจากเชียงใหม่เชียว”

“จะว่าสนิทกันก็คงได้มั้งครับ ผมกับพี่วิน เราไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ตอนผมไม่สบายไข้ขึ้น พี่วินก็มาคอยดูแลผม พี่วินช่วยผมไว้เยอะมาก ตั้งแต่ฟันคุดเริ่มออกอาการ จนผมได้แผลผ่าฟันคุดเลือดสาด หน้าบวมอยู่หลายวัน นี่พี่วินเพิ่งตัดไหมให้ผมไปก่อนสอบนี่เองครับ เพราะงั้นครั้งนี้ พี่วินมีเรื่องไม่สบายใจ ผมเลยอยากเป็นที่พึ่งให้พี่วินบ้าง อีกอย่างบ้านผมก็อยู่กรุงเทพฯ อยู่แล้วด้วยครับ”

“โอ้โห เป็นน้องที่น่ารักจังเลยนะ” วาดเอ่ยชื่นชม

ภูพิงค์หยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมา จัดการเปิดรูปตัวเขากับรวินท์ให้ทุกคนดู เพื่อที่จะได้เชื่อว่าพวกเขารู้จักกันจริงๆ “นี่ตอนผมแบกเสลี่ยงขึ้นดอย พี่วินก็ไปขึ้นดอยกับผมด้วย ดูสิครับพี่วินเคยใส่ชอปผมไปเรียนที่มหาลัยด้วยเลยนะ... ส่วนรูปนี้ตอนไปเที่ยวไนต์ซาฟารี อันนี้ไปค้างที่ดอยอินทนนท์ ไปน้ำตก...”

ทุกคนในห้องเริ่มหันมองหน้ากัน แล้วพร้อมใจกันหันไปทางเด็กหนุ่ม

“นี่ไปไหนมาไหนกันสองคนเป็นประจำเลยเหรอ” วาดถามอย่างงงๆ แถมแต่ละรูป... อย่างกับแฟนกันอย่างไรอย่างนั้น

“ครับ”

“นี่เป็นเพื่อนหรือเป็นแฟนเจ้าวินกันแน่จ๊ะ”

“เฮ้ย!” ภูพิงค์สะดุ้ง ใบหน้าซับสีเลือด เขารีบตอบปากสั่น “ยัง! ยังเป็นเพื่อนกันครับ!”

“แม่ก็... ถามอะไรแบบนั้น คุณภูพิงค์เขาตกใจหมด” บิดาหันไปติง

“เอ่อ เรียกผมพิงค์เฉยๆ เถอะครับ”

“แล้วพิงค์รู้จักเต้มั้ย” วิวถามบ้าง

“รู้จักครับ”

“ทำไมเต้ไม่มาด้วยล่ะ”

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับคนถาม เขาขมวดคิ้วพลางตอบเสียงขรึม “ผมก็อยากรู้เหมือนกันครับ”

บิดาเอนหลังพิงพนักโซฟา ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนักๆ “เอาล่ะๆ วิว พาพิงค์ไปหาวินหน่อยได้มั้ยลูก”

“ได้ครับพ่อ”

ภูพิงค์ยิ้มกว้าง ไม่น่าเชื่อ เขาผ่านด่านด้วยเว้ย! เด็กหนุ่มรีบยกมือไหว้ “ขอบคุณครับ”


*TBC*


น้องพิงค์ได้เข้าบ้านแล้วววว ได้เข้าถึงครอบครัวก่อนจะเป็นแฟนกันซะอีก เด็กมันร้ายนะคะนายแม่!!!

ตอนหน้าน้องพิงค์จะช่วย "หัวใจ" ของพี่วินได้ยังไง ก็ต้องติดตามกันต่อนะคะ อิอิ

เอามาลงให้อย่างเร็วเพื่อเป็นการขอบคุณกำลังใจจากทุกคน

หวังว่าจะอยู่เป็นแรงใจให้กันจนฮัสกี้ลงเรื่องนี้ได้จนจบนะคะ 

ขอบคุณค่ะ

ปล. เพราะนึกถึงใจคนอ่าน ฮัสกี้ถึงได้พยายามลงไม่ให้ขาดตอนเลยน้าาา นิยายมันก็ต้องมีช่วงเวลาสุขและทุกข์อย่างนี้แหละค่ะ  ส่วนหมอวินและน้องพิงค์เองก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาที่บังเอิญมารักผู้ชายด้วยกัน เรื่องนี้ยังมีดราม่าอีก และอีกไกลมากกว่าสองหนุ่มจะได้โล้สำเภากันค่ะ

[Leenboy]

ขอให้พิงค์ปลอบ พี่หมอสำเร็จด้วยเถอะ 

ส่วนพ่อแม่ พี่วาด พี่วิว คงดูออกแหละเนอะ ว่าไม่ใช่น้อง

ส่วนเต้ ต้องโดนตบค่ะ ตบเท่านั้นค่ะ 

เป็นกำลังใจให้ไรท์น๊าา ไรท์ไม่ทิ้งเรา เราก็จะไม่ทิ้งไรท์

[DrSlump]

 

ทิ้งท้ายว่า  ดราม่ายังไม่จบ และอีกนานมากกว่าจะโล้สำเภา

โอ้มายก็อด   

[fc_fic]

 

[Al2iskiren]

น้องพิงค์สู้ๆ ตามพี่หมอกลับไปให้ได้น้า