Chapter 10 : ห้องที่เริ่มเป็นห้องภายในห้องนั่งเล่นในบ้านเช่า วันนี้แซนดี้อารมณ์ดี จิตไม่มีหงุดเงี้ยวเพราะช่วงนี้มีผู้ชายเป็นของตัวเอง เจ้าหล่อนจึงนอนเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำอย่างสบายใจ เด็กหนุ่มวิศวะทั้งสี่จึงได้ผลบุญนั้นไปด้วย
สี่หนุ่มนั่งก้มหน้าก้มตาทำการบ้าน ต่อด้วยทำแบบฝึกหัดกองโตยาวไปจนถึงเที่ยง จากนั้นจึงเข้าครัวไปทำกับข้าวกิน พอเข้าช่วงบ่ายก็สลับกันไปรีดผ้ากับอ่านหนังสือ เมื่อเสร็จงานทั้งหมดแล้วภูพิงค์จึงนำแล็ปท็อปมาเปิดดู เพื่อปรึกษาเรื่องที่จะลงสัมภาษณ์ของรวินท์ในเพจของคณะกัน แล้วก็จะได้โหลดรูปลงโทรศัพท์มือถือไว้ให้คนในรูปได้ดูด้วย
“มึงอ่านสัมฯ ดิ๊ โอมะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มกูจะได้ถามให้ บ่ายนี้จะไปช่วยพี่เขาซื้อของต่อ”
ซันรับแผ่นกระดาษที่เต็มไปด้วยลายมือไก่เขี่ยมาอ่าน “นี่มึงเตี๊ยมคำตอบกับพี่เขาก่อนป่ะวะ”
“ไม่ได้เตี๊ยมเว้ย แต่พี่แม่งโคตรรู้งาน มีคลิปด้วยนะ จะดูเลยป่ะล่ะ”
“เออ ดูดิ ไหนๆ”
ภูพิงค์หยิบโทรศัพท์มากดหาคลิปแล้วโยนให้เพื่อน ก่อนจะหันมาตรวจสอบรูปภาพที่จะนำไปให้อีกฝ่ายดู “ไอ้ซัน รูปพี่วินที่มึงว่าจะเอาไปลงเพจ ทำไมมีรูปคู่กะกูหลายรูปจังวะ”
“มันเป็นธีมเว้ย”
“ธีมอะไรของมึง”
“เทวดากับหมาวัด”
“ไอ้เหี้ย!”
ซันหัวเราะร่วน เขากดเล่นคลิปในโทรศัพท์ของเพื่อนรักแล้วก้มลงดู แต่จู่ๆ ก็เสือกหน้าแดง ตาเยิ้ม ยิ้มตามคนในคลิปขึ้นมาเสียอย่างนั้น
พอภูพิงค์เงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อป เขาก็ขมวดคิ้วพร้อมกับชะโงกหน้าไปดู “เป็นอะไรของมึง ทำหน้าแปลกๆ ดูผิดคลิปป่ะวะเนี่ย”
“มึงได้ดูคลิปนี้มาก่อนป่ะวะ”
“ดูสิวะ ก็นั่งดูกับพี่วิน”
“ไอ้เหี้ย แล้วมึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ ดูที่มึงกับพี่หมอคุยกันสิ แม่งยังกะจีบกันอยู่ แถมพี่หมอนั่งยิ้มตาเยิ้มไปเยิ้มมาขนาดนี้ กูเป็นผู้ชายยังต้องยอมรับเลยว่าพี่หมอแม่งมีของ”
“ของอะไรวะ กูกับพี่เขาก็คุยกันปกติมะ มึงเพี้ยนไปแล้วเหรอไอ้ซัน”
“ดูสายตาพี่หมอที่มองมึงดิ โอ้โห มึงทนได้ไงวะ”
“ทนไม่ได้แล้วจะให้ทำไรวะ ร้องไห้ให้พี่เขาหยุดยิ้มเหรอ” เด็กหนุ่มคว้าคอเสื้อเพื่อนรักมาดูรูปภาพในจอแล็ปท็อป ซึ่งเป็นภาพของรวินท์กำลังยืนคุยกับสาวๆ วิศวะรุ่นพี่ของพวกเขาในวันขึ้นดอยนั่นแหละ “ถ่างตาดู เวลาคุยกับคนอื่นก็ยิ้มแบบนี้มั้ยวะ แม่งออกมาชวนให้เข้าใจผิดได้ทุกรูป”
“เออ ก็จริงว่ะ โห... ผัวของแผ่นดินตัวจริง ใครได้เป็นแฟนคงระทมตายห่า” ซันโยนโทรศัพท์มือถือคืนให้ จากนั้นก็หันไปพิมพ์ข้อความสัมภาษณ์ลงในแล็ปท็อปของตน
ภูพิงค์หันขวับ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย รอโอกาสเพื่อนรักเผลอจึงค่อยกดเข้าไปดูในเฟซบุ๊กของรวินท์
ตัวรวินท์เองไม่ค่อยได้โพสต์อะไร แต่มีคนแท็กชื่อเขาไว้มากมาย ถ่ายรูปกับใครก็ดูเป็นกันเองไปเสียหมดกับทุกคนไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง มีรูปถ่ายกับลีดมหาวิทยาลัย โอบไหล่โอบเอวกัน แล้วยังมีหอมแก้มกันด้วย โอ้โห เขาควรจะแปลกใจมากกว่าที่แฟนพี่วินเพิ่งมาบอกเลิกตอนนี้
พี่ผู้หญิงคนนั้นคงต้องถึกทนโคตรๆ! ถ้าเขาต้องมีแฟนอย่างไอ้พี่วิน คงคบกันได้ไม่เกินวัน ก่อนจะตรอมใจตาย!
เด็กหนุ่มกลอกตาไปมา คิดไปคิดมา เขาว่าไอ้พี่วินคงเป็นคนประเภทที่อ่อยไปทั่วโดยไม่รู้ตัวล่ะมั้ง
“ไอ้ซัน หาคลิปพี่วินตอนเดินถือธงให้ดูหน่อยดิ”
ซันเงยหน้าขึ้นตอบ “คอมฯ มึงไม่มีกูเกิลรึไงวะ”
“หาเองก็ได้วะ เสิร์ชว่าไรดีอ่ะ พี่เขาถือธงปีไหน” พอได้คำตอบมา ภูพิงค์ก็ลองเสิร์ชดูในยูทูป ซึ่งมีคลิปขึ้นมาเป็นพรืด หลังจากกดดูผ่านๆ ไปได้ไม่กี่คลิปเขาก็กดปิดไป
ไอ้พี่วินตอนนั้นก็ดูดีอะแหละ เด่นและเตะตาโคตรๆ ขนาดใส่แค่ชุดนักศึกษานะนั่น แต่ตัวจริงดูดีกว่ามหาศาลในสายตาของเขา ท่าทางเวลาถูกสัมภาษณ์ก็เหมือนกับตอนที่เขาสัมภาษณ์เป๊ะๆ ยืนยิ้มส่งสายตาเยิ้มๆ ให้คนสัมภาษณ์และเล่นกล้อง ดูเป็นคนละคนกับคนที่นั่งเถียงกับเขาอย่างเอาเป็นเอาตายเลย
ซันชะโงกหน้ามองดูเพื่อนที่กำลังนั่งทำหน้าเครียด “ไอ้พิงค์ มึงนัดพี่เขาไว้กี่โมง จะสี่โมงแล้วนะเว้ย”
“เออ! ลืมไปเลย งั้นกูไปก่อนล่ะ”
“จะแรดไปค้างกับพี่เขาอีกเปล่าวะ”
“ไม่แล้วเว้ย วันนี้เพื่อนพี่เขากลับมาแล้ว” ภูพิงค์รวบเก็บของไปวางกองรวมกันไว้ จากนั้นก็รีบรุดเดินออกจากบ้าน แล้วขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
พอไปถึงคลินิก ก็เห็นว่ารวินท์ออกมานั่งที่โซฟาในห้องรอตรวจแล้ว เขานั่งอยู่กับผู้หญิงสองคน คงจะเป็นคนไข้ กำลังคุยกันเรื่องอะไรไม่รู้ แต่ไอ้พี่วินน่ะทำสีหน้าและสายตาแบบในคลิปตอนที่เขาสัมภาษณ์เลย ส่วนผู้หญิงอีกสองคนน่ะเหรอ ยิ้มหน้าบานฟินกันสุดๆ นี่คงโดนพิษอ่อยของไอ้พี่วินไปแหงๆ สงสัยจะติดใจจนได้ทำฟันทั้งปากแน่นอน
ภูพิงค์นึกขำอยู่ในใจ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน
รวินท์หันขวับไปทางคนอ่อนวัยกว่าทันที “รอแป๊บ ผมเสร็จงานแล้ว” ทันตแพทย์หนุ่มหันไปบอกขอตัวกับคนไข้ เสร็จแล้วก็รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอกลับออกมาก็เดินไปบอกกับผู้ช่วยทันตแพทย์ที่กำลังเก็บของกันอยู่ “ผมกลับก่อนนะครับ อาทิตย์หน้าเจอกัน”
“ค่า หมอวินขับรถดีๆ นะคะ”
ระหว่างที่เดินไปยังลานจอดรถกัน เด็กหนุ่มก็พูดขึ้น “ที่จริงผมขี่มอไซค์ไปก็ได้นะ พี่จะได้ไม่ต้องกลับมาส่ง”
รวินท์ส่ายหน้าพลางยิ้มกว้าง “เฮ้ย ไม่ได้หรอก ผมขอให้คุณมาช่วยนะเว้ย แค่ขับกลับมาส่งแค่นี้ ทำไมจะทำไม่ได้”
ภูพิงค์หยุดกึก “แหมๆ หมดเวลางานแล้วเว้ยพี่ ปิดโหมดยิ้มอ่อยได้แล้ว”
“เอ้า ก็เผื่อได้ลูกค้าเพิ่มไง”
“ผมมีภูมิต้านทานเยอะ ไม่หลงกลพี่ง่ายๆ หรอกน่ะ”
“ไรว้า... แย่จัง”
“ไหนบอกให้ไปทำฟันที่คณะทันตะในมหาลัยไง” ภูพิงค์ถามพร้อมกับก้าวขึ้นไปนั่งในรถ
ทันตแพทย์หนุ่มก้าวขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้ “ก็อยากเห็นหน้าคุณตอนกำลังจะโดนฉีดยาชา กับตอนจะโดนผ่าฟันออกไปไง”
“โห... ร้าย... ร้ายกาจ”
“แล้วเป็นไงบ้าง ไม่ปวดฟันแล้วใช่ป่ะ”
“ไม่แล้วๆ เมื่อตอนกลางวันกินเนื้อเค็มได้สบายๆ เออ ผมเอารูปพี่ที่จะลงในเพจใส่มือถือไว้แล้ว เดี๋ยวพี่ดูของเสร็จจะเอาให้ดู”
“โอเค ขอบใจนะ”
รถออดี้สปอร์ตเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถของห้างขนาดใหญ่ จากนั้นสองหนุ่มก็พากันเดินไปยังแผนกเครื่องใช้ไฟฟ้าทันที
ภายในแผนกมีป้ายโปรโมชั่นแขวนเต็มไปหมด เสียงเพลงเปิดไว้ดังกระหึ่มแบบเรียกลูกค้าสุดๆ เด็กหนุ่มจึงชี้ให้คนที่มาด้วยกันดู
“โชคดีแฮะพี่ มาช่วงมีโปรฯ เครื่องใช้ไฟฟ้า ผมว่าราคากำลังดีเลย เราไปดูตู้เย็นกันก่อนเนอะ แอร์คงต้องเลือกนานหน่อยอ่ะ”
“โอเค”
รวินท์ใช้เวลาในการตัดสินใจเลือกตู้เย็นไม่นานนัก พอเจอถูกใจก็ตกลงซื้อทันที เขาอยากจะมีเวลาไปเลือกซื้อเครื่องปรับอากาศนานๆ หน่อยด้วย
สำหรับเครื่องปรับอากาศเขาก็โทรศัพท์ไปถามเรื่องพื้นที่และค่าใช้จ่ายสำหรับที่จะติดเครื่องปรับอากาศในหอพักแพทย์มาเรียบร้อย เรียกว่าวันนี้พร้อมเสียเงินเต็มที่
“ผมคงติดแอร์ในห้องนอนก่อน ติดทีเดียวสองห้องเลยแม่งแพง อย่างน้อยๆ เวลากลับจากทำงานเหนื่อยๆ ก็ขอนอนสบายๆ ตอนกลางคืนหน่อยเหอะ”
“ผมก็ว่างั้นนะพี่ ข้างนอกห้องพี่จะได้ใช้เวลาอยู่นานๆ ก็เฉพาะเสาร์อาทิตย์เท่านั้น แต่พี่ก็มาทำคลินิกที่นี่อีก” ภูพิงค์ชี้ไปที่เครื่องปรับอากาศหลายๆ รุ่น แล้วอธิบายไปเรื่อยๆ เผื่อเอาไว้ถ้าอีกฝ่ายจะมาซื้อสำหรับติดห้องนั่งเล่นทีหลัง หลังจากบรรยายอยู่นานก็สรุปให้เสร็จ “สำหรับห้องนอนเอาแบบเงียบๆ หน่อยดีกว่า บ้านผมใช้ยี่ห้อนี้นะ ผมว่าทนดี เดี๋ยวเรียกพนักงานมาคุยก่อน”
ทันตแพทย์หนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก พวกเขายืนคุยกับพนักงานอีกพักใหญ่ ในที่สุดรวินท์ก็ตกลงใจซื้อตามที่เด็กหนุ่มแนะนำ เขายิ้มหน้าบาน
“ซื้อแอร์รุ่นนี้ ช่วงนี้แถมเครื่องทำน้ำอุ่นให้ด้วยนะครับ”
“ฮะ! แถมเลยเหรอ”
“ให้ติดตั้งพร้อมกันเลยมั้ยครับ”
รวินท์เบิกตากว้าง หมายความว่าเขาจะไม่ต้องทนอาบน้ำเย็นอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย
“เอาครับ! ให้ฟรีจริงๆ น่ะเหรอ”
ภูพิงค์ขยับไปกระซิบ “พี่วิน หุบหน้าลงหน่อย อายเขา มันเป็นโปรโมชั่นพี่ ไม่ต้องตื่นเต้นเว่อร์ๆ”
“ก็ผมไม่เคยรู้มาก่อนนี่หว่า”
หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดคุยตกลงกับพนักงานขายเรื่องการนำสินค้าไปส่งและติดตั้งให้ เสร็จแล้วก็เดินตัวปลิวปริ่มสุขออกมาจากแผนก
“ขอบใจนะพิงค์ เพราะคุณแท้ๆ ผมประหยัดเงินไปได้เยอะเลยอะ”
“จริงๆ แค่พี่ไม่ซื้อตู้เย็นกดน้ำแข็งได้แบบที่จะซื้อตอนแรก พี่ก็ประหยัดไปได้มหาศาลแล้วแหละ”
“ไปหามื้อเย็นกินกันดีกว่า”
“พี่เลือกละกัน ผมกินไรก็ได้”
“งั้นกินอาหารญี่ปุ่นกัน”
เมื่อสองหนุ่มมานั่งในร้านอาหารและสั่งอาหารแล้ว ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ ภูพิงค์ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรูป แล้วส่งให้อีกฝ่ายดู
“รูปที่จะลงเพจมีสิบห้ารูป เพื่อนผมมันว่าคัดมาเน้นๆ แล้ว จะตัดออกอีกก็เสียดาย เลยจะลงแม่งหมดสิบห้ารูปเลย”
รวินท์ก้มหน้าลงมองรูปไปเรื่อยๆ ซึ่งรูปส่วนใหญ่ก็เป็นรูปเขากับเด็กหนุ่ม แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร “ลงรูปแล้วโทรมาบอกผมด้วยนะ จะได้เข้าไปดูเรตติ้ง”
“เดี๋ยวเมสเสจไปพี่”
“ผมไม่ได้เช็กบ่อยๆ อ่ะ ที่จริงโทรศัพท์ก็ไม่ค่อยมีเวลารับ แต่ถ้าเป็นคุณโทรมาจะพยายามรับสายนะ” ทันตแพทย์หนุ่มกดปิดอัลบั้มรูปแล้วเปิดแผงโทรศัพท์ขึ้นมา ตามด้วยกดหมายเลขโทรศัพท์ของตนเองลงไป
“พี่ทำไรอ่ะ”
“เมมเบอร์ไง”
“โห แจกเบอร์กันแบบนี้เลยเหรอ ไม่ถามผมก่อนเหรอว่าอยากได้มั้ยอะ”
“ไม่อยากได้ก็เรื่องของคุณเว้ย ผมเมมไว้แล้ว” รวินท์จัดการโทรศัพท์เข้าเครื่องตัวเองด้วย พอส่งโทรศัพท์คืนเด็กหนุ่มก็หยิบของตัวเองขึ้นมาบันทึกหมายเลขโทรศัพท์อีกฝ่ายไว้
ภูพิงค์ยิ้มกริ่ม “ผมเอาเบอร์พี่ไปขายดีกว่า”
“เอาสิ ผมจะได้เอาเบอร์คุณไปโพสต์ในเพจหาคู่บ้าง”
“โห ไม่ต้องหวังดีขนาดนั้นก็ได้ ผมอยากจะคงความโสดไว้ให้ผู้หญิงทั้งโลกเสียใจอ่ะ”
“อือ ผมว่าพวกผู้หญิงคงเต็มใจเสียใจไปอีกนานๆ เลยแหละ”
ระหว่างที่พูดคุยกันไป พนักงานก็นำอาหารมาเสิร์ฟให้ เป็นอันยุติการปะทะคารมกันชั่วครู่ พออิ่มแล้ว รวินท์ก็ชวนเด็กหนุ่มให้ไปเดินซื้อของกันในซูเปอร์มาร์เกตต่อ
“พี่เลี้ยงผมอีกแล้วอ่ะ วันนี้พี่อยู่ในอารมณ์อยากเสียเงินมากเลยสินะ”
“ปากว่างแล้วไม่ต้องเห่าตลอดก็ได้ พูดแค่ขอบคุณก็พอเว้ย”
“ขอบคุณคร้าบ~ แล้วนี่อยากได้อะไรอีก เมื่อวานก็ซื้อไปตั้งเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ว่าจะซื้อขนมกับพวกซอสที่ใช้ปรุงใช้จิ้มอะไรแบบนี้อ่ะ ร้อนวิชา ผมกะว่าพรุ่งนี้จะตื่นมาลองทำข้าวไข่ดาวแต่เช้าเลย”
“ก็ดีนะพี่ ทำง่ายๆ บื้อดักดานแค่ไหนก็รอด”
รวินท์ขมวดคิ้ว “หมายความว่าไงวะ”
“ลองทำแล้วอย่าลืมเอามาอวดผมนะ” คนอ่อนวัยกว่าหัวเราะร่วน
หลังจากซื้อของเสร็จ เบาะหลังในรถของรวินท์ก็แทบจะไม่มีที่ว่างเหลือแล้ว เขาก็ได้แต่หวังว่าไอ้เต้จะไม่ได้หอบอะไรมาจากกรุงเทพฯ มากนัก
ทันตแพทย์หนุ่มขับรถกลับไปส่งภูพิงค์ที่ในที่จอดรถของคลินิก เขาจอดรถติดเครื่องค้างไว้ ขณะลงมาส่งเด็กหนุ่มขึ้นมอเตอร์ไซค์
“ขอบใจมากนะพิงค์ แล้วอย่าลืมไป...”
“คณะทันตะ ผมรู้แล้วน่า!”
“รีบๆ ไปผ่าซะ เกิดปวดขึ้นมาตอนช่วงสอบจะแย่นะเว้ย”
“อย่าแช่งดิพี่” ภูพิงค์ยิ้มกว้างพลางโบกมือลา “ผมไปแล้ว ถ้ามีปัญหากับเครื่องใช้ไฟฟ้าพวกนี้ ก็โทรมาถามผมละกัน”
“อือ”
รวินท์ยืนพิงรถของเขา มองดูเด็กหนุ่มขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไป เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะกลับขึ้นไปนั่งบนรถอีกครั้ง แล้วขับไปยังสนามบินเชียงใหม่
“เย้ย! ขนซื้ออะไรมาเต็มรถเลยวะ” เตชิดถึงกับเหงื่อตกเมื่อเดินมาถึงรถในที่จอดรถ เขาหันขวับไปทางเจ้าของรถ “มึงเพี้ยนอะไรขึ้นมา หรือที่จริงไอ้เด็กนั่นมันเป็นเซลล์ขายตรงกันแน่วะ!”
“ไอ้เหี้ย ไม่ต้องตกใจเวอร์ นี่ของกูซื้อเอง เอาไว้ใช้ในครัวเว้ย แล้วมึงคิดว่าหน้าอย่างไอ้น้องพิงค์มันจะเป็นเซลล์ขายอะไรใครได้เหรอ มีแต่เขาจะกลัวเปิดตูดหนีไปหมดป่ะวะ ไปๆ ขึ้นรถ ดีนะมึงเอาเป้มาแค่ใบเดียวเนี่ย”
เตชิดก้าวขึ้นไปนั่งในรถพลางหันไปมองด้านหลังอย่างงงๆ อีกรอบ “ชอปปิ้งมันส์ไหมล่ะมึง”
รวินท์เคลื่อนรถออกไปช้าๆ “ไอ้ตอนเลือกของก็มันส์อยู่ แต่ตอนจ่ายนี่โคตรตกใจ แม่ง... ทำไมไม่เคยมีใครบอกกูเลยว่ารายได้กับรายจ่ายมันจะโคตรไม่บาลานซ์ขนาดนี้”
“ปกติชนเขาก็รู้กันมั้ยมึง”
“งั้นตอนนี้กูก็เป็นปกติชนแล้วเว้ย” ทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะ “แล้ว... ป๊ากับน้องมึงเป็นไง”
“ก็ยังน่าห่วงอะมึง ไอ้เจ็บที่ตัวไม่เท่าไหร่ แต่สภาพจิตใจไม่ค่อยดี ยังต้องนอนโรงบาลต่ออีกสักพักนึงอะ แม่กูเทียวไปเทียวมา บ้าน ที่ทำงาน โรงบาล จนโทรมไปเลย เสาร์อาทิตย์หน้ากูก็ต้องลงไปกรุงเทพฯ อีก ไปช่วยเฝ้าพ่อกับน้อง”
“อืม ดีแล้วที่มึงไป ถึงป๊ากับน้องต้องนอนโรงบาลนาน แต่อย่างน้อยก็ปลอดภัยเว้ย อย่าคิดมากล่ะ เดี๋ยวมึงจะป่วยไปอีกคน” รวินท์พูดพลางเอื้อมมือไปตบลงบนตักเพื่อนรักเบาๆ พวกเขานั่งคุยกันไปไม่ทันไรรถก็เคลื่อนเข้าเขตโรงพยาบาลในจังหวัดลำพูนแล้ว จากนั้นสองหนุ่มก็ต้องช่วยกันขนของขึ้นห้องรวินท์กันต่ออีกหลายรอบ
“ให้กูช่วยจัดของป่ะวะ”
“ไม่ต้องเว้ย มึงมาเหนื่อยๆ ไปนอนไป”
“แต่ของมึงเยอะมากนะเว้ย”
“เออน่ะ กูจะได้รู้ว่ากูเก็บอะไรไว้ที่ไหน” รวินท์ทำมือไล่เพื่อนรักออกจากห้องไป ส่วนตัวเขานั่งลงแกะกล่องกระทะที่ซื้อมาออกดูอย่างตื่นเต้น
“งั้นกูไปนะ”
เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้น “โว้ย ยังยืนทำหน้าโง่อยู่อีก ไปได้แล้วไป๊!”
พออีกฝ่ายเดินออกจากห้องไป เขาก็ลุกไปล็อกกลอนประตูกันมันกลับเข้ามาใหม่ จากนั้นจึงนั่งลงที่เดิมเพื่อแกะกล่องของที่ซื้อมาต่อ เขานำหม้อหุงข้าวและกระทะไฟฟ้าไปจัดไว้ในครัว เอาจานชามออกมาล้างก่อนจะจัดวางไว้ในตู้เหนืออ่างล้างจาน ตามด้วยจัดอาหารแห้ง น้ำมัน ซอสต่างๆ และข้าวสารที่มาใส่ตู้ที่ว่าง เขาเปิดประตูตู้คาไว้ ถอยหลังออกไปยืนมองห้องครัวของตนแล้วยิ้มเหมือนคนบ้า
จริงของไอ้น้องพิงค์ ครัวของเขาเริ่มดูเหมือนมีคนอยู่ขึ้นมาบ้างแล้ว
“แบบนี้ค่อยดูเป็นบ้านขึ้นมาอีกหน่อย” เขาเดินวนมองไปรอบๆ ห้องครัวพลางมองหาว่าจะวางตู้เย็นที่ซื้อมาไว้ตรงไหนดี “กูนี่จะขี้เห่อไปไหนวะเนี่ย”
เมื่อหันไปมองนาฬิกาจึงเห็นว่าเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว เขาจึงรีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาปลุกแล้วก็เข้านอน
เมื่อดวงอาทิตย์สาดแสงเข้ามาแยงลูกตาในห้องนอนที่ไม่มีผ้าม่าน ซึ่งเจ้าของห้องก็ไม่เคยจะเอะใจว่าหน้าต่างห้องเขามันโล่งกว่าห้องคนอื่น รวินท์ลุกขึ้นนั่งพลางสะบัดหน้าไปมา จากนั้นจึงเดินโซเซไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการล้างหน้าแปรงฟัน แล้วเดินเข้าห้องครัวไปอย่างอารมณ์ดี
ประตูตู้ยังคงเปิดอ้าซ่าค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เหตุก็เพราะรวินท์รู้สึกดีที่เห็นมันเต็ม รู้สึกเหมือนห้องครัวมีสีสัน สมกับที่มีสิ่งมีชีวิตสิงอยู่
ขณะที่กำลังยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ข้างหน้ากระทะไฟฟ้า เสียงเคาะประตูเรียกที่หน้าห้องก็ดังขึ้น ทันตแพทย์หนุ่มจึงเดินออกไปดู
คนที่ยืนอยู่หน้าห้องเป็นหญิงวัยกลางคน เธอเป็นหนึ่งในแม่บ้านสามคนประจำตึกหอพักซึ่งพวกหมอๆ เหมาจ้างรวมไว้ทำความสะอาดและดูแลซักผ้ารีดผ้าให้ หากปกติพวกเธอจะเข้ามาทำความสะอาดเมื่อบรรดาหมอออกไปทำงานกันแล้ว
“สวัสดีครับป้าพิม ทำไมวันนี้มาเช้าจัง”
“ขอโทษทีค่ะหมอวิน คือวันนี้ป้าจะขอกลับเร็วสักหน่อย ลูกชายมาเยี่ยมนะค่ะ ถ้าหมอไม่ว่าอะไรป้าก็จะขอเก็บกวาดห้องหมอแล้วเอาผ้าลงไปส่งซักก่อน”
“ได้ครับ เข้ามาเลย” รวินท์ยิ้มรับ เขาเปิดประตูกว้างให้ป้าพิม ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว
ป้าพิมถือไม้กวาดเดินงุดๆ เข้ามาในห้องแล้วเริ่มงานของเธอทันที ขณะที่กวาดๆ ไปก็หันไปเห็นห้องครัวของทันตแพทย์หนุ่ม เธอเลิกคิ้วขึ้น “โอ้โห! หมอวินซื้อของเข้าครัวแล้ว! เต็มไปหมดเลย!”
เจ้าของห้องหันขวับ พอเห็นท่าทางป้าพิมซึ่งดูจะตื่นเต้นดีใจกว่าเขาเสียอีกก็หัวเราะออกมาอย่างเขินๆ “เจ๋งไปเลยใช่มั้ยครับป้าพิม นี่ผมกำลังจะทอดไข่ เมื่อกี้หุงข้าวไว้แล้ว”
หญิงวัยกลางคนเดินเข้าไปดูพลางยิ้มกว้าง “ป้าเห็นแล้วดีใจ ตอนแรกเห็นห้องหมอโล่งๆ นึกว่าหมอจะอยู่ที่นี่กับพวกเราไม่นานซะแล้ว”
รวินท์นิ่งอึ้ง ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกผิดอยู่หน่อยๆ
“หมอจะทอดไข่อะไรเนี่ย”
“ไข่ดาวครับ จริงๆ ก็อยากกินไข่เจียวแหละ แต่ยังไม่กล้า”
ป้าพิมหัวเราะลั่น “ไม่กล้าอะไร มาๆ เดี๋ยวป้าสอน” เธอหันไปล้างมือ หยิบไข่มากับชามแล้วส่งให้ “เอ้า หมอตอกไข่”
ทันตแพทย์หนุ่มตอกไข่อย่างงกๆ เงิ่นๆ ไข่แดงแตกด้วย แต่ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็จะทำไข่เจียวแล้ว พอตอกเสร็จป้าพิมก็ส่งส้อมให้ตี
“เอาซีอิ้วขาวกับพริกไทยใส่สักหน่อย จะได้มีรสชาติ อย่าใส่เยอะล่ะหมอ เดี๋ยวไข่เค็ม” เธอช่วยควบคุมปริมาณซีอิ้วให้พ่อครัวมือใหม่สักหน่อย พออีกฝ่ายเริ่มตีไข่ เธอก็ชี้ไปที่กระทะ “เทน้ำมันใส่กระทะ ถ้าอยากได้ไข่ฟูๆ ก็ต้องน้ำมันเยอะหน่อย รอให้กระทะร้อนจัดๆ ก่อนค่อยใส่ไข่นะ”
รวินท์พยักหน้าหงึกหงัก ทำตามที่เธอสอนอย่างรวดเร็ว
ไม่นานไข่เจียวก็ลงไปนอนพองฟูอยู่ในกระทะ ชายหนุ่มกระดี๊กระด๊าออกนอกหน้า จนป้าพิมรู้สึกเอ็นดู
“หมอไม่เคยทำเองเลยสินะ นี่ ตู้เนี่ย หมอจะเปิดคาไว้อย่างนี้ไม่ได้หรอกนา เดี๋ยวตัวอะไรเข้าไปกินของข้างในหมด”
“อ๋า ครับ” ทันตแพทย์หนุ่มเอื้อมมือไปปิดประตูตู้ทันที จากนั้นก็หันไปอวดป้าพิม “ผมซื้อตู้เย็นแล้วด้วยนะ เดี๋ยวเขาจะเอามาส่งวันพุธ”
“ดีค่า” ป้าพิมยิ้มกว้าง “หมอควรจะแบ่งถังขยะด้วยนะ ถังขยะไว้ทิ้งพวกเศษอาหารที่เหลือในครัวเนี่ย พวกพลาสติกก็ทิ้งอีกถัง เอ้า กลับไข่ได้แล้วค่ะ แล้วก็ปิดไฟให้ดี กินให้อร่อยนะ ป้าไปกวาดห้องต่อก่อน”
“ครับ ขอบคุณครับ เออ ป้าพิมครับ ช่วยผมติดต่อร้านแก๊สให้ผมที ผมจะให้เขามาเอาถังแก๊สกลับอ่ะครับ”
“ได้ค่า เดี๋ยวป้าจัดการให้นะ”
รวินท์ตักไข่เจียวฟองแรกในชีวิตใส่ลงในจาน ปิดไฟและกดสวิตช์ปิดปลั๊กไฟตามที่ภูพิงค์เคยสอน กลิ่นข้าวสุกหอมกรุ่น ให้ทันตแพทย์หนุ่มสูดเข้าปอดแบบฟินๆ เขารีบตักข้าวใส่จานแล้วเขี่ยไข่เจียวมาโปะ ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปไว้อวดชาวโลกสักหน่อยด้วย จากนั้นจึงคว้าขวดซอสพริกเตรียมจะไปนั่งกินมื้อเช้าแบบมนุษย์ปุถุชนทั่วไป
อาห์ วันนี้รู้สึกไฮโซกว่าปกติ
แต่พอเดินออกจากครัวไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักกับพื้นที่ว่างเปล่าตรงหน้า
เพราะว่า... เขาไม่มีโต๊ะ
“ทำไมกูโง่ขนาดนี้วะเนี่ย!” รวินท์อยากจะร้องไห้ให้กับความบื้อของตัวเอง เขาอยู่หอพักนี้มาก็นานพอสมควรแล้วนะ แต่เสือกเพิ่งเอะใจว่าตัวเองไม่มีโต๊ะ เพราะปกติมื้อเช้าก็เคยกินแต่ขนมปังเซเว่น กินไปเดินไปแล้วก็ไปอาศัยกาแฟที่ทำงานเอา ส่วนมื้อเย็นถ้าไม่ออกไปกินข้างนอกก็กินแต่บะหมี่สำเร็จรูปโดยที่นั่งๆ นอนๆ อยู่บนพื้น
แต่จะเสกมาตอนนี้ก็คงไม่ได้ ทันตแพทย์หนุ่มจึงเดินดุ่มๆ ไปนั่งกินข้าวบนที่นอนพับได้ที่ปูไว้บนพื้นในห้องนั่งเล่น กินไปมองป้าพิมถูพื้นห้องไปอย่างคล่องแคล่ว ก่อนเธอจะยกตะกร้าผ้าของเขาออกจากห้องไป
“กินเสร็จแล้วก็วางไว้ในอ่างนะคะ เดี๋ยวป้ามาล้างให้ จะมาล้างห้องน้ำด้วย”
“ครับ ขอบคุณครับ”
แม่บ้านทั้งสามคนของหอพักชื่อป้าพิม ป้าไข่และป้าสร้อย เป็นผู้ถูกคัดเลือกให้ดูแลความเป็นอยู่ของบรรดาหมอๆ ในหอพัก มีการทำสัญญาจากโรงพยาบาลและหักเงินจากพวกหมอๆ ไว้จ่ายเงินให้เป็นรายเดือนไป พวกเธอจะมาทำงานตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ ดูแลให้ทุกอย่าง ซึ่งก็ถือว่าสะดวกดีโดยเฉพาะกับแพทย์ที่ทำงานอยู่เวรกันหนักๆ
ทันตแพทย์หนุ่มมักจะพบเจอพวกเธออยู่บ่อยๆ เวลาเดินเข้าออกตึก แต่นอกจากทักทายกันสั้นๆ แล้วก็ไม่เคยพูดคุยอะไรกันอีก นี่เป็นครั้งแรกที่ป้าพิมพูดคุยกับเขามากกว่าสองประโยค และก็ทำให้รู้ถึงสิ่งที่คนอื่นคิด เมื่อมองมาที่ตัวเขา
ก่อนหน้าเขาไม่เคยใส่ใจสิ่งรอบตัวเลยจริงๆ เสียด้วย จนดูเหมือนไม่คิดจะอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ ทั้งที่ความจริงก็อยู่มาตั้งหลายเดือนแล้ว
“เอาเหอะ ไม่มีโต๊ะ แต่ก็ยังมีกระทะกับหม้อหุงข้าว แล้วตู้เย็น แอร์ กับเครื่องทำน้ำร้อนกำลังจะตามมาอีก ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีน่ะแหละ”
รวินท์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูภาพข้าวไข่เจียวของตน เขาโพสต์ลงเฟซบุ๊ก แท็กทุกคนในครอบครัว เตชิด แล้วก็ไม่ลืมที่จะแท็กภูพิงค์ ซึ่งเป็นคนที่ช่วยเลือกซื้อเตาไฟฟ้าให้ด้วย จากนั้นก็เดินเอาจานข้าวไปวางไว้ในอ่างล้างจาน พอแต่งตัวเสร็จก็เดินออกจากหอพักไปยังโรงพยาบาลตามปกติ
*TBC*แอ๊ดเฟซกันแล้ว แลกเบอร์กันแล้ว งานนี้น้องพิงค์ไม่รอดมือพี่หมอ หรือพี่หมอไม่รอดมือน้องแน่ๆ 55555555
แต่น้องพิงค์เห็นไข่(เจียว)พี่หมอแล้วจะปลื้มมั้ยนะ 
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ คืนนี้นอนหลับฝันดีนะคะ จุ๊ฟๆ 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 613639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก