หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86

[idee]

หมอแมนนนนนนนน เราเขินนนแทนนนน /เป็นเอามาก

ติดเรื่องนี้มากจริงๆ ค่ะ ไม่เป็นแบบนี้มานานแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ขอบคุณที่เขียนงานดีๆ แบบนี้ให้อ่านกัน

จะนั่งรอตอนใหม่อยู่กงนี้ยย์
 

[alt1991]

  กระหนุงกระหนิง ทั้งหยอกทั้งหยอดกันหวานชื่นเชียว 

[พัดลม]

เปิดใจกันแล้ว

[fahdekkom]

คุณแม่ไม่ต้องตกใจไปนะคะ
ขอให้ทั้งสอบครอบครัวยอมรับทั้งสองคนด้วย

[donutnoi]

เข้าใจแล้ว 

[GAZESL]

ลุ้นมาก รอตอนต่อไปปป 

[Y-Darkness]

 

[SoN]

^^

[Sorso]

ตื่นเต้นตรงจะไปบอกแม่เรื่องตัวน้อยกันนี่แหละ

[buathongfin]

บอกไปเลยกรี๊ด ลุ้นจนเยี่ยวเหนียว 

[็Hollyk]

Internal Love

ตอนที่ 26

I got lucky finding you,

I won big the day I came across you.

 

 

 

 

 

            “อ้าว  แมนเพลิง ตื่นเช้ากันจังเลยลูก”  คุณจุไรทักทายลูกชายและเพื่อนของเขาอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นพวกเขาที่โต๊ะกินข้าวตั้งแต่เช้ามืด  “วันนี้เขานัดซ้อมรับปริญญาตอนเช้าหรือลูก”  เธอเดา

            ชายหนุ่มทั้งสองสบตากัน  เมืองแมนมีสีหน้าลำบากใจขณะที่เพลิงกัลป์ดูสงบกว่าเล็กน้อย  กระนั้นเธอก็ยังสังเกตเห็นแววกังวลยุ่งยากใจในดวงตาของเขา

            “วันนี้ซ้อมเวลาเดิมครับแม่  แต่พอดีว่า...เอ่อ  พวกผม...มีเรื่องอยากคุยกับแม่น่ะครับ”  เมืองแมนพูดขึ้น  ขยับตัวไปมาอย่างอึดอัด  “แม่ว่างไหมครับ”

            “ว่างสิ  มีอะไรหรือ  ท่าทางจะต้องสำคัญมากแน่ๆถึงได้ตื่นมารอแม่แต่เช้า  จะคุยกันตรงไหนดีล่ะ  ในห้องนั่งเล่นดีไหมจ้ะ”  มารดาเสนอ

            เมืองแมนกับเพลิงกัลป์เดินตามหลังร่างท้วมไปจนถึงห้องนั่งเล่น  ชายหนุ่มรอจนอีกฝ่ายนั่งบนโซฟาเรียบร้อยแล้วถึงได้ทรุดตัวลงนั่งพับเพียบที่พื้นข้างหน้าเธอ  แม่ของเมืองแมนตกใจรีบถาม

            “มีอะไรกันลูก  ขึ้นมานั่งข้างบนสิ  ไปนั่งทำไมที่พื้น”

            “คุณแม่”  เมืองแมนเอื้อมมือไปแตะที่หลังเท้าของเธอ  “คือแมนกับเพลิงมีเรื่องสำคัญจะบอก”  พูดถึงแค่นั้น  คนเป็นลูกก็เหลือบมองผู้ชายข้างตัว  เพลิงกัลป์รีบพูดต่อทันที

            “แม่คงทราบเรื่องที่พวกผมคบกันแล้ว”

            “รู้แล้วจ้ะ  ถ้าเป็นเรื่องนี้แม่ก็ไม่ได้หวงห้ามอะไรหรอกนะ  แม่ทันสมัยพอ...เดี๋ยวนี้ความรักมันไม่มีพรมแดนนี่นะ”  คุณจุไรหัวเราะเบาๆ  “ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก  ขอแค่เพลิงไม่ทำให้ลูกแม่เสียใจเป็นใช้ได้”

            “ผมสัญญาว่าจะไม่มีวันทำให้เขาเสียใจครับ”  เพลิงกัลป์พูดเสียงหนักแน่น   หันไปสบตาคนข้างๆแวบหนึ่ง  “แค่พูดอาจจะไม่เชื่อ  แต่ผมจะพิสูจน์ให้ดูเองครับ”

            “ถ้าทำได้จริงก็เป็นบุญของลูกแม่แล้วที่ได้เจอคนดีนะลูก”  คุณจุไรพูดยิ้มๆ  เปลี่ยนสายตาไปมองลูกชาย  “แล้วนั่นเบะปากเตรียมจะร้องไห้หรือ  มาเที่ยวนี้เป็นอะไรไปทำไมขี้แยจังหืม? เมืองแมน”

            พอโดนทักเข้า  ขอบตาก็ชักจะร้อนผ่าว  เมืองแมนเม้มปากกลั้นสะอื้นเอาไว้เต็มที่  ขยับเข้าไปนั่งใกล้มารดาจนชิด  แนบแก้มลงกับตักของเธอ

            “คุณแม่...แมนมีอีกเรื่องจะบอก  ถ้าบอกแล้วอย่าโกรธแมนนะ”

            “เรื่องอะไรอีก  มีเรื่องอื่นอีกรึ...หรือว่าเราจะลาออกจากแพทย์ใช้ทุน”  เธอลองเดา  ศีรษะทุยที่ซบอยู่ที่ตักส่ายไปมาแทนการปฏิเสธ  “ถ้าอย่างนั้นเรื่องอะไร  เล่ามาเถอะ”

            “คือแมน...แมน”  พอถึงเวลาจะบอกเข้าจริงๆก็อดใจหายไม่ได้  เมืองแมนเหลียวหาตัวช่วย  คนข้างๆวางมือลงบนแผ่นหลังของเขา  ลูบเบาๆแทนคำปลอบโยนและให้กำลังใจไปในตัว  ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตามารดาแล้วพูดช้าๆ  “แมนท้องจ้ะแม่  เข้าห้าเดือนแล้ว”

            “...................”  คนฟังมองหน้าเขานิ่งแทบจะอ้าปากค้าง  เมืองแมนกำชายกระโปรงของมารดาเอาไว้แน่น  นั่งก้มหน้ารอรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น  หญิงวัยกลางคนมองหน้าบุตรชายของตัวเองอย่างตะลึงงัน  คำพูดของเขาไม่เหมือนคนโกหกหรือตั้งใจหลอกกันเล่นเอาเสียเลย   ใบหน้าของเมืองแมนขาวซีดตรงข้ามกับเพลิงกัลป์ที่แดงก่ำ

            “หมายความว่าอย่างไร”  กว่าเธอจะหาเสียงตัวเองเจอก็นานโข  คุณจุไรพยายามรวบรวมสติให้มากที่สุด  “แมนเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอจ้ะ  จะท้องได้อย่างไร”

            น้ำตาหยดแรกไหลต้องแก้มของลูกชาย  เมืองแมนสะอื้นออกมาจนตัวโยน

            “แมน...แมนก็ไม่รู้เหมือนกัน  ฮึก....รู้อีกทีแมนก็ท้องไปแล้ว  แม่...แมนขอโทษ”

            “แล้วท้องกับใคร...เพลิงกัลป์หรอลูก”

            “ลูกของผมเองครับ”

            คุณจุไรนั่งอึ้งราวกับถูกค้อนทุบหัวเข้าอย่างแรง  เริ่มรู้สึกวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม  พอตัวโอนเอนเข้า  คนรักของลูกชายก็รีบส่งยาดมมาให้เมืองแมนจ่อจมูกเธอ

            “แม่ทำใจดีๆก่อนนะ  นอนลงก่อน  เดี๋ยวแมนช่วย”

            “ไม่เป็นไร  แม่ไม่เป็นไร”  เธอพึมพำ  รู้สึกเวียนหัวจนต้องนั่งหลับตาครู่หนึ่ง  พอรู้สึกดีขึ้นจึงค่อยลืมตาขึ้นมาเผชิญหน้าความจริงใหม่  ชายหนุ่มทั้งสองนั่งคุกเข่ามองหน้าเธออย่างกังวล  เธอเปลี่ยนสายตาไปที่ลูกชาย  กวาดตามองเขาทั่วร่างก่อนจะหยุดที่หน้าท้องซึ่งนูนดันเสื้อออกมาเล็กน้อย

            ความจริงแล้วเขาไม่ได้อ้วนขึ้นอย่างที่เธอคิด  หากแต่มีทารกอยู่ในครรภ์งั้นหรือ...นี่เธอกำลังฝันหรือเปล่า

            “คุณแม่  ดีขึ้นไหมครับ”  เมืองแมนพูดเสียงเบา  “ถ้าไม่ไหวจะไปโรงพยาบาลไหม”

            “แม่จะไปโรงพยาบาลทำไมในเมื่อมีหมอที่บ้านตั้งสองคน”  เธอพูด  “เล่าเรื่องที่บอกว่าท้องมาซิ  เล่าอย่างละเอียด”

            ตั้งแต่เด็กจนโตเธอไม่แทบไม่เคยพูดเสียงแข็งกับลูกเลยสักครั้ง  นี่นับเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเขา  คุณจุไรนั่งฟังลูกชายเล่าเรื่องราวตะกุกตะกักตั้งแต่ต้น  โดยมีเพลิงกัลป์คอยเสริมบ้างบางจุดที่เธอสงสัยหรือลูกชายของเธอเล่าข้ามไป  ไม่นานเรื่องเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นกับลูกชายเธอก็ถูกตีแผ่ลงมาตรงหน้า

            “แล้วตกลง  แมนท้องได้ยังไง”  เธอยังไม่เข้าใจ  “แมนเป็นผู้ชายมาตั้งแต่เกิดนะ  ถ้าบอกว่าแมนมีมดลูก มีรังไข่ขนาดท้องได้แล้วทำไมถึงไม่มีประจำเดือนล่ะ”

            “เพราะฮอร์โมนครับ  เมืองแมนมีฮอร์โมนผู้หญิงในตัวก็จริงแต่ว่าเขามีฮอร์โมนเพศชายเยอะกว่าก็เลยทำให้ไม่เกิดการหลุดลอกของชั้นมดลูกในแต่ละเดือน  ส่วนไซเคิลการตกไข่ของเขาเป็นยังไงนั้นผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันครับ  ต้องรอคุยกับอาจารย์สูตินรีเวชที่ดูแลเขาอยู่  แต่ว่าตอนนี้อาจารย์ท่านนั้นยังไม่สะดวกวิจัยต่อ”  เพลิงกัลป์อธิบายเพิ่มหลายอย่างถึงชื่อฮอร์โมนต่างๆและกลไกในร่างกายที่คุณจุไรฟังแล้วก็ปวดหัว  ไม่เข้าใจเลยสักอย่าง

            รู้แค่ว่าตอนนี้  ลูกชายของเธอตั้งครรภ์อยู่  ล่วงเข้าห้าเดือนได้แล้ว...ส่วนจะท้องได้ยังไงนั้น   ไม่สำคัญอีกต่อไป

            “แล้วเป็นยังไงบ้างลูก  ทำไมไม่บอกแม่”  เธอพูดเสียงเบา  ดึงตัวลูกชายให้ขึ้นมานั่งข้างกันบนโซฟา  ลูบมือสำรวจหน้าท้องของเขาแล้วก็เริ่มคลำได้ถึงส่วนนูนของยอดมดลูก  “ตั้งห้าเดือนแล้ว  ปิดไว้ทำไมกัน”

            “แมน...มันสับสนหลายอย่างครับ  ไม่กล้าบอกแม่”

            “จะยังไงแม่ก็รับได้ทั้งนั้นแหละลูก  ถึงจะตกใจมากหน่อยก็เถอะ”  เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่หางตา  “ยังไงแมนก็เป็นลูกแม่  ลูกในท้องแมนก็เท่ากับเป็นหลานของแม่ด้วย”  ความเคลื่อนไหวเล็กๆกระทบฝ่ามือของเธอ  คุณจุไรเบิกตากว้างอย่างอัศจรรย์ใจ  “ดูซิ  ดิ้นแล้วนี่แมน”

            “เริ่มดิ้นแล้วครับ”  เมืองแมนก้มหน้าตอบ  เขายังอดเสียใจที่ไม่ได้บอกมารดาก่อนไม่ได้  “แมนขอโทษนะครับแม่ที่ไม่ได้บอกก่อน”  เขาพนมมือไหว้เธอที่อก

            “ผมก็ต้องขอโทษคุณอาด้วยครับ”   เพลิงกัลป์ก้มลงกราบแทบของเธอ  เล่นเอาทั้งคุณจุไรและเมืองแมนตกใจเพราะคาดไม่ถึง  “เป็นความผิดของผมเองครับ  เลยทำให้เมืองแมนต้องมาลำบากแบบนี้  ผมขอโทษจริงๆครับ”  ชายหนุ่มพูดจากใจจริง

            “ไม่เอาลูก  ไม่เป็นไร  ลุกขึ้นมานั่งข้างบนนี้ก่อน”  ผู้สูงวัยรับไหว้ของเขาแล้วเขยิบที่ให้ขึ้นมานั่งด้วยกัน  “ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว  ก็ถือว่าเป็นบุญที่เขามาเกิดกับเรานะ  เรื่องผ่านไปแล้วก็ให้แล้วไป  จะไปนึกเสียใจก็เสียเวลาเปล่า  สู้เอาเวลามาคิดหาทางแก้ปัญหาข้างหน้าดีกว่า”  เธอลูบศีรษะของลูกชายเบาๆ  เห็นเขาร้องไห้จนตาบวมจมูกบวมก็ยิ่งสงสารลูกเป็นกำลัง  ความรู้สึกโกรธปนผิดหวังในแวบแรกจางหายไปไม่มีเหลือ  ทิ้งไว้แต่เพียงความรักความสงสารเท่านั้น   “ไม่ต้องร้องลูก  ไม่ต้องร้องนะ”

            “แมน..กลัวแม่ผิดหวัง”

            “แม่จะผิดหวังเรื่องอะไรล่ะแมน  แมนก็เรียนจบทำงานมีเงินเดือนเลี้ยงตัวเองได้แล้ว  แฟนของแมนก็นั่งอยู่ตรงนี้  แล้วจะให้แม่ผิดหวังเรื่องอะไร”

            “แมนไม่อยากให้แม่อายใคร”  เมืองแมนพูดปนสะอื้น

            “แม่จะอายคนอื่นเรื่องอะไร  ลูกแม่เป็นหมอได้ช่วยเหลือคนเจ็บป่วยมากมาย  หาเงินเลี้ยงดูแม่กับน้องได้  ไม่ได้ไปขอใครเขากินนี่ลูก  จะให้แม่อายอะไร อายเรื่องมีลูกเขยหน้าตาหล่อเหลาคนนี้เหรอ  หรือว่าอายที่แมนกำลังจะมีหลานให้แม่เลี้ยง”  คุณจุไรพูดยิ้มๆ  เช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย  “ไม่เห็นมีอะไรที่แม่ต้องอายเลย  แม่ภูมิใจในตัวลูกแม่  ถึงมันจะเหลือเชื่อไปบ้าง  แต่ก็นับว่าเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่หรือ”

            เมืองแมนขยับเข้าไปกอดมารดาเอาไว้แน่น

            “แมนโชคดีจังที่มีแม่เป็นแม่”

            “เลิกร้องได้แล้ว  ไม่อายแม่อายเพลิงก็อายลูกในท้องบ้าง”   

            “โธ่”

            คุณจุไรพยายามพูดปลอบโยนลูกชายจนหยุดร้องไห้ได้สำเร็จ  ไม่ใช่ว่าเธอไม่ตกใจ เธอตกใจมากจนเรียกได้ว่าแทบช็อค  แต่ด้วยวัยและประสบการณ์กับการเจอเรื่องไม่คาดฝันมามาก  เลยทำให้เธอสามารถกุมสติเอาไว้ได้  ไม่ร้องไห้ฟูมฟายหรือโวยวายออกมา  ทั้งที่ในใจของเธอยังไม่สงบดีนัก

            ลูกชายท้องทั้งคน  ไม่ตกใจก็คงบ้าแล้ว...พิศดูใบหน้ารูปหัวใจของลูก  ความสงสารก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น  โถ  ลูกแม่...หลายเดือนที่ผ่านมานี้คงลำบากมากสินะ  ดูซิปิดบังแม่เอาไว้  ทำไมแม่จะไม่รู้ว่าการตั้งท้องมันยากเย็นขนาดไหน  แล้วยังจะต้องไปอยู่ไกลบ้าน ไร้ญาติขาดมิตรอีก  มีก็แต่แฟน...เพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือน  จะดูแลลูกแม่ได้ดีเท่าที่แม่ดูหรือเปล่า  จะทำให้ลูกแม่เสียใจอีกไหม...

            แล้วหลังจากนี้จะทำอย่างไรต่อไป  คิดแล้วก็กลุ้มใจนัก

            “เกือบจะสายแล้ว  พวกลูกไปเตรียมตัวเถอะ  จะได้ไปซ้อมรับปริญญาต่อ  วันนี้แม่กับเจ้าเมย์ว่าจะไปซื้อของเสียหน่อย  เจอกันตอนเย็นแล้วกันนะ”  แม่ของเมืองแมนพูดเรียบๆแล้วลุกขึ้นยืน  “แมนก็ต้องระวังตัว  จะทำอะไรก็อย่ากระโชกโฮกฮาก  อย่าวิ่งอย่ากระโดดนะลูก”

            “ครับแม่”

            “เพลิงไปด้วยแม่ก็ค่อยสบายใจ...”  มารดาพูดอีกหลายคำก่อนจะหายเข้าไปในครัว  เมืองแมนกับเพลิงกัลป์มองหน้ากัน  ก่อนที่จะถอนหายใจยาวออกมาพร้อมกัน

            “ค่อยยังช่วยหน่อย  แม่ของมึงเป็นผู้หญิงแกร่งจริงๆแถมยังใจกว้างมากอีกด้วย   ดีนะที่เตรียมยาดมมาพร้อม”  เพลิงกัลป์ยิ้มกว้าง  เอื้อมมือไปลูบไรผมออกจากใบหน้าของเมืองแมน  “หยุดร้องได้แล้ว  ตาบวมแทบปิดขนาดนี้  จะไปซ้อมไหวมั้ยเนี่ย”

            “ไม่ไปสักวันคงไม่เป็นไรมั้ง”  เมืองแมนพูดเสียงอู้อี้

            “ได้ยังไง  เดี๋ยวรับผิดจังหวะ  ถ่ายรูปออกมาไม่สวยล่ะก็เสียดายแย่เลย  ครั้งหนึ่งในชีวิต”

            “วันนี้เพื่อนๆจะไปถ่ายรูปกัน”

            “พอดีเลย  เดี๋ยวกูเอากล้องไปด้วย”  ชายหนุ่มพูดอย่างตื่นเต้น  ผุดลุกขึ้นยืน  “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว  จะสายแล้วเนี่ย”  เพลิงกัลป์ฉุดมือของเมืองแมนดึงให้ลุกขึ้นยืน  “ไปกันเร็ว”

            เมืองแมนเดินตามแรงฉุดนั้นขึ้นไปยังชั้นบน  อีกฝ่ายให้เขาเข้าห้องน้ำก่อนเหมือนเคย  ชายหนุ่มอาบน้ำด้วยความสบายใจมากกว่าหลายเดือนที่ผ่านมา  อย่างน้อยคนสำคัญที่สุดในชีวิตของเขาก็ได้รับรู้แล้ว  แถมยังดู ‘รับได้’ อีกด้วยกับความจริงที่เกิดขึ้น  ชายหนุ่มเอามือลูบท้องตัวเองเบาๆ 

            “โชคดีแค่ไหนแล้วลูก” ... มีคุณยายใจดีขนาดนี้

            กลับออกมาแต่งตัวข้างนอก  เพลิงกัลป์ก็สลับเข้าไปอาบน้ำบ้าง  เมืองแมนแต่งตัวเสร็จก็ได้ยินเสียงอีกฝ่ายโวยวายมาจากข้างในห้องน้ำ

            “แมน  กูลืมผ้าเช็ดตัว  ฝากหยิบมาให้หน่อย”  เสียงห้าวๆดังออกมา  เมืองแมนย่นจมูก  ลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนทิ้งเอาไว้ตรงราวตากผ้าในห้องมาหยุดยืนที่หน้าห้องน้ำ

            “เปิดประตูสิ”  เขาพูด

            ประตูห้องน้ำถูกเปิดทันที  เมืองแมนยื่นผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องทว่าอีกฝ่ายกลับไม่รับเสียที

            “เอื้อมไม่ถึง  ขยับเข้ามามากกว่านี้หน่อยได้มั้ย”  เพลิงกัลป์พูด  “สุดแขนแล้วเนี่ย”

            “นี่ก็สุดแขนแล้วเหมือนกัน”  เมืองแมนว่า  “โยนเข้าไปได้มั้ย”

            “เดี๋ยวตกพื้นกันพอดี  เปิดประตูกว้างอีกนิดสิ  จะได้เอื้อมเข้ามาได้  ไม่ต้องห่วงหรอก  เรื่องโป๊กูไม่ถือ”

            “ไม่ได้อยากดูโว้ย”  เมืองแมนพูดเสียงดัง  ดันบานประตูห้องน้ำแง้มเพิ่มอีกนิด  ส่งผ้าเช็ดตัวให้อีกฝ่ายจนสุดเอื้อม  ชักรู้สึกแปลกๆที่เอื้อมเท่าไหร่อีกฝ่ายก็รับไม่ถึงเสียที  ทั้งที่ห้องน้ำก็กว้างอยู่แค่นี้

            “เดี๋ยวนะ...อุ้ย!”  พอเอะใจเท่านั้นแหละ  คนในห้องน้ำก็คว้าข้อมือของเขาขวับ  ดึงพรวดเดียว  เมืองแมนไม่ทันระวังก็ถลาเข้าไปในห้องน้ำทั้งตัว  เข้าสู่วงแขนของคนที่รอรับอยู่ก่อนแล้ว  ร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่ามีหยดน้ำเกาะอยู่พราว  เมืองแมนสะเทือนไปทั้งตัว  ใบหน้าร้อนผ่าว   “อะไรเนี่ย  ปล่อยเลยนะ”  เขาดิ้น

            “ดิ้นแรงเดี๋ยวลื่นล้มขึ้นมาทำไง”  พูดเหมือนจะหวังดี  ทว่าคนพูดกลับกอดรัดเขาเอาไว้ทั้งตัว  แนบปลายคางสากๆลงกับซอกคอของเขาเล่น  “อยู่นิ่งๆ”

            “นิ่งอะไรเล่า  เล่นอะไรเปียกไปหมดแล้ว  ปล่อยเลยนะ”  เมืองแมนโวยวายกลบเกลื่อนหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นแรงจนกลัวว่าอีกคนจะได้ยิน

            “นี่ยังไม่ ‘เปียก’ เลย”  คนพูดเสียงเริ่มแหบพร่า  ขยับตัวเข้าชิดเขาจนเมืองแมนสัมผัสได้ทุกส่วนสัด  กล้ามเนื้อไร้อาภรณ์ปกปิดนั้นแข็งตึงประชิดตัวของเขาแบบไม่มีทางเลี่ยง

            “ปล่อยก่อน”  เมืองแมนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเสียงชักสั่น  ริมฝีปากและปลายจมูกของอีกฝ่ายดอมดมที่ข้างแก้มไล่เลยลงไปยังซอกคอของเขาราวกับสำรวจกลิ่น   “ต้องไปซ้อมรับปริญญานะ”  เขาพูดเหมือนเตือนสติ

            อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น  เม้มเข้าที่ติ่งหูของเขา  ทำเอาจนลุกซู่

            “ปล่อยก็ได้  แต่มีข้อแม้”

            “อะไร”

            “ตอนนี้เราเป็นผัวเมียกันแล้วสิใช่มั้ย”

            “ผัวเมียพ่อง  ไม่ใช่โว้ย”  เมืองแมนเริ่มดิ้นอีกรอบ  แต่วงแขนของอีกฝ่ายแน่นหนาเกินไป  หรือว่าเขาดิ้นไม่จริงจังนักก็เป็นได้

            “จนมีลูกแล้วยังไม่ใช่อีกเหรอ”  เพลิงกัลป์พึมพำ  พอเห็นอีกคนหน้าตึงก็ยอมแพ้  “ก็ได้...ไม่ใช่ก็ไม่ใช่  งั้นเป็นแฟนได้มั้ย”

            “แฟนอะไรอีก”  เมืองแมนตวัดเสียง  ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดต้นคอของเขาอยู่นั้นทำให้สติกระเจิงไม่น้อย  “ปล่อยก่อนไม่ได้หรือไง”

            “ปล่อยแน่  ถ้าคุยกันรู้เรื่อง”  เพลิงกัลป์กระซิบข้างหู  “เดี๋ยวจะไปเจอเพื่อนของมึงแล้ว  ถ้าเพื่อนถามว่ากูเป็นใคร  จะบอกเขาว่าอะไร”

            “เป็นรูมเมท  ไม่ก็ช่างภาพ”  เมืองแมนตอบทันควัน

            “งั้นก็ไม่ต้องไปซ้อมมันแล้ว  นอนเล่นอยู่ในห้องน้ำนี่ล่ะ”  ชายหนุ่มพูด  แกล้งฝังจมูกลงกับแก้มขาวที่เห็นตรงหน้า  เมืองแมนสะดุ้งหนี  ใช้มือแกะท่อนแขนของเขาที่รัดเอวอยู่ออก

            “แล้วจะให้บอกว่าอะไร”

            “เป็นแฟนกันนะ”

            “?”  เมืองแมนเอียงคอหนีสัมผัสรุกรานจากอีกฝ่าย  “พูดอะไรของมึง”

            “จะเป็นไม่เป็น  ไม่เป็นปล้ำนะ”  เพลิงกัลป์พูดเสียงเข้ม  ทำท่าเอาจริง  อีกฝ่ายเลยรีบพูดปากคอสั่น

            “เออเป็น  เป็นแฟน  แค่นั้นแหละ  ปล่อยได้แล้วหายใจไม่ออก”  เมืองแมนพูดเร็วปรื๋อ

            อีกฝ่ายหัวเราอย่างถูกใจ  หอมแก้มคนตัวเล็กกว่าอีกสองฟอดจนพอใจถึงได้ปล่อยให้อีกคนรีบวิ่งปรูดออกมาจากห้องน้ำได้  เมืองแมนหน้าร้อนฉ่า  รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นเพราะหยดน้ำจากเนื้อตัวของอีกฝ่ายออกแล้วก็รีบเดินลงบันไดมาชั้นล่าง  เขาเจอน้องสาวนั่งกินข้าวอยู่ในห้องครัว  สายตาของเธอเพ่งมองมาที่กลางตัวของเขาเป็นอันดับแรก  แสดงว่าคงรู้เรื่องแล้ว...ไม่รู้ว่าแม่บอกหรือว่ายังไง

            “เรื่องจริงหรอพี่แมน”  เธอพยักพเยิดไปที่หน้าท้องของเขา

            “พูดเรื่องอะไร”

            “แน่ะ  อย่าทำเป็นไก๋  หนูได้ยินตอนที่พี่คุยกับแม่หมดแล้ว”  เมย์พูดอย่างตื่นเต้น  “เป็นไปได้ไงอ่ะ  หรือว่าพี่แมนเป็นผู้หญิง”

            “ฉันเป็นผู้ชาย  เลิกเซ้าซี้ถามเรื่องนี้เสียทีเถอะ”

            “ได้ไง  เขาเป็นหลานหนูนะ  จะมีหลานทั้งคนไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไง  มิน่าล่ะตอนนั้นที่หนูรู้สึกตรงท้องพี่แมนต้องเป็นหลานดิ้นชัวร์  พี่แมนก็ใจร้ายจังไม่ยอมบอกหนู”

            “บอกแล้วเธอจะรับได้เหรอ”

            “รับได้สิ  หลานหนูทั้งคน  หนูดีใจจะตายไป  ยิ่งมีพี่เขยแบบพี่เพลิงด้วย”

            “พี่เขยอะไรกัน  เลอะเทอะไปใหญ่แล้ว”

            “อ้าว  จนถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เรียกพี่เขยแล้วจะให้หนูเรียกว่าอะไรล่ะคะ  หรือว่า..”  น้องสาวขมวดคิ้ว  “พี่เพลิงเขาจะไม่รับผิดชอบพี่  แบบนั้นหนูไม่ยอมนะ”

            “รับผิดชอบสิ  ลูกพี่ทั้งคน”  เสียงห้าวๆดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของเจ้าตัว  เดินลงบันไดมายืนข้างๆเมืองแมน  “ไม่ต้องห่วงหรอกคุณน้องเมีย”

            “เอ๊ะ!”  เมืองแมนขมวดคิ้ว  หันไปถลึงตาใส่คนพูด

            “โอเค  ก็ได้ๆ  ลืมไปว่าคำนี้ต้องห้าม  ห้ามเรียกผัวเมียให้เรียกแฟนเท่านั้น  แฟนหมอแมน  แค่แฟนเฉยๆก็ดีแล้วเนอะ”  เพลิงกัลป์พูดแกมหัวเราะ

            “รู้ก็ดีแล้ว”  เมืองแมนขู่ฟ่อ  ก่อนจะหันไปทางน้องสาว  “เดี๋ยวพี่รีบไปก่อน  ไว้ค่อยกลับมาคุยกันใหม่นะ”

            “ดูแลตัวเองด้วยนะพี่แมน  พี่เพลิงหนูฝากด้วยนะคะ  พี่หนูทั้งซื่อบื้อทั้งซุ่มซ่าม  ชอบเดินเตะโน่นเตะนี่  เดี๋ยวหลานหนูจะแท้งเสียก่อน”

            “เดี๋ยวพี่ดูแลอย่างดี ไม่ต้องห่วง”  เพลิงกัลป์ตอบกลับไป

            เมืองแมนหน้าง้ำ  เดินจ้ำออกมาจากบ้านอย่างเซ็งๆ  ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องสาวถึงดูจะเป็นพวกอีกฝ่ายเหลือเกินทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงสามวัน

            “คุณแฟน  เดินช้าๆหน่อยสิครับ  รอแฟนด้วย”

            “จะเรียกแฟนอีกนานมั้ยฮึ”  เมืองแมนหยุดเดิน  หันกลับไปขมวดคิ้วใส่  ฝ่ายนั้นยิ้มใส่ตาของเขาตอบกลับมา

            “ก็คนมันดีใจ  ได้เป็นแฟนแล้วนี่นะ”

            “หยุดพูดสักทีเถอะน่ะ”  เมืองแมนสะบัดเสียง  ภาพคนล่อนจ้อนในห้องน้ำยังติดตาอยู่เลย  ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกคนถึงหน้าหนานัก  ไม่อายกันบ้าง  “จะไปหรือเปล่า  ถ้าไปก็ไปขับรถได้แล้ว”

            “ได้ทีล่ะขู่เอาๆ”  เพลิงกัลป์พูดเสียงเล็กเสียงน้อย  “เชิญครับคุณแฟน”  เขาผายมือไปทางรถยนต์ของตน

            “บอกว่าอย่าเรียก”  เมืองแมนถลึงตาใส่

[็Hollyk]

            รถมาถึงที่คณะฯ  เมืองแมนให้อีกฝ่ายกลับไปก่อนเหมือนเมื่อวาน  ส่วนเขาก็เข้าห้องประชุมไปซ้อมรับปริญญาจนคล่องแคล่ว  กว่าจะซ้อมเสร็จก็เล่นเอาเหงื่อตก  ชายหนุ่มกลับออกมาจากหอประชุมพร้อมกับเพื่อนๆ  เจมส์ชวนเขาไปถ่ายรูปต่อ

            “แดดกำลังดี  แสงสวย  ไปถ่ายด้วยก่อนนะแมน เดี๋ยวค่อยกลับ”

            “ได้อยู่หรอก”

            “ติดอะไรหรือเปล่า  มองหาใคร”

            “กูมีช่างมาเหมือนกัน”  เมืองแมนพึมพำ  ชะเง้อคอมองหาร่างสูงใหญ่อยู่พักหนึ่ง  ก็เจออีกฝ่ายกำลังเดินดุ่มๆมาทางนี้  “มาแล้ว  โน่นไง”

            “กูก็นึกว่าใคร  ไอ้เพลิงรูมเมทมึงนี่เอง”  เจมส์หัวเราะ  เรียกเพื่อนๆในกลุ่มมารวมตัวกันเพื่อวางแผนถ่ายรูป  “เราจะเริ่มถ่ายจากข้างหอประชุมก่อนแล้วค่อยวนไปรอบๆแล้วกัน  ไงเพลิงกัลป์  มากับเค้าด้วยเหรอ”

            “อืม  กูมากับแมน”  เพลิงกัลป์ตอบเนิบๆ

            “เดี๋ยวนี้ไอ้แมนมีช่างภาพส่วนตัวด้วยแฮะ”  เจมส์กระเซ้า  เห็นเพื่อนหน้าแดงก็ยิ่งอยากแกล้ง  “คิดค่าจ้างเท่าไหร่เนี่ย”

            “ฟรี ไม่คิดตังค์”

            “ทำไมใจดีจัง”

            “คนกันเอง  จะไปคิดอะไรมากมาย”  เพลิงกัลป์ตอบยิ้มๆ  “ไม่ใช่ใครที่ไหน”

            “ตอบอย่างนี้นี่  ถ้าไม่ใช่เพื่อนที่สนิทกันมากๆก็เห็นจะต้องเป็นญาติ  ไม่ก็แฟนกันแล้วล่ะ”  เจมส์พูดหน้าตาย  เพื่อนในกลุ่มต่างหยุดสนทนา  หันมามองหน้าเมืองแมนกับเพลิงกัลป์เป็นตาเดียว

            “ถามแมนดูสิ”  เพลิงกัลป์โยนมาให้ดื้อๆ  เมืองแมนอึกอัก  เหลือบมองคนข้างๆตาเขียว

            “ยังไงๆ  ถ้าไอ้เพลิงมันโสด กูจะได้ไปบอกสาวๆฝั่งนู้น  เขายืนเล็งกันนานแล้ว”  เจมส์พูด  ชำเลืองมองกลุ่มบัณฑิตสาวที่เมียงมองมาทางเพลิงกัลป์อย่างมีนัยสำคัญ  “มึงว่าไงแมน”

            “แฟนกูเอง  จบมั้ย”  เมืองแมนพูดเสียงห้วน

            เพื่อนๆส่งเสียงโห่ฮิ้วกันเสียงดังไปทั่วบริเวณใต้อาคาร  เมืองแมนหน้าแดงจัดแทบไม่กล้าสบตาเพื่อนคนอื่น  ขณะที่คนข้างๆเขาหัวเราะร่า  พูดคุยกับเพื่อนๆของเขาได้สนิทชิดเชื้อราวกับรู้จักกันมานาน  พวกเขาเริ่มถ่ายรูปกันไปเรื่อยๆตามแต่ช่างภาพตัวจริงละมือสมัครเล่นจะบงการ

            “แมน เอียงตัวออกมาหน่อย  ...น่ารักมาก”  ตากล้องตัวสูงพูดขณะรัวชัตเตอร์ใส่ร่างโปร่งบางในชุดครุย  เมืองแมนเอียงคอตาม  หันมองกล้องแล้วยิ้มกว้าง  “ยิ้มหวานครับ  ดีมาก  ชูสองนิ้ว...”

            “คู่นั้นนี่มันเกินความคาดหมายมากเลยนะ  มึงว่ามั้ยเจมส์”  ป๊อกเดินมากระซิบกับเพื่อนสนิทที่กำลังจับตามองอยู่เหมือนกัน  เจมส์ยิ้มนิดๆ ตอบกลับไปเบาๆ

            “เห็นมันมีความสุขกูก็ดีใจแล้ว”

            “สงสัยคนที่จะแจกการ์ดก่อนเพื่อนในกลุ่มเราคงไม่พ้นไอ้แมน”

            “หึๆ  รอดูไปก่อนเถอะ  ไอ้เพลิงกัลป์อะไรนั่นก็ไม่ใช่เล่นหรอกนะ  ชื่อเสียงดังกระฉ่อนซะ....ถ้ามันทำให้เพื่อนกูเสียใจล่ะก็  ได้เห็นดีกัน”  เจมส์พึมพำ  จับตามองเมืองแมนนิ่งๆ

            เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ทุกคนพากันไปถ่ายรูปรวมแบบกระโดดที่กลางสนามฟุตบอลตามเทรนด์ที่กำลังฮิต   เพลิงกัลป์รีบดึงตัวคนท้องเอาไว้ไม่ให้ไปรวมกลุ่มด้วย

            “โดดไม่ได้  โดดปุ๊บลูกหลุดออกมาทำไง”       

            “บ้า  จะหลุดง่ายๆได้ไง ลูกคนนะ”  เมืองแมนหัวเราะ  “แต่ไม่ได้จะไปโดดหรอก  ไปดูเพื่อนเฉยๆ”  เขารีบพูดเมื่อเห็นอีกคนขมวดคิ้ว

            “ไปดูก็ไม่ได้  พอไปดูก็ไม่แคล้วต้องถูกลากลงไปถ่ายรวมแน่ๆ  กลับกันเถอะ  เริ่มมืดแล้วเดี๋ยวแม่รอนะ”  เพลิงกัลป์ยกเหตุผลมาอ้าง  เมืองแมนเห็นด้วยเลยตะโกนบอกเจมส์ว่าขอตัวกลับก่อน

            ขับรถกลับบ้าน  แม่กับเมย์รออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับอาหารเย็นเต็มโต๊ะ  ครึ่งหนึ่งเป็นอาหารแนวบำรุงครรภ์สำหรับคนท้องโดยเฉพาะ   แม่ไม่ได้พูดอะไรมากก็จริงแต่เมืองแมนก็รับรู้ได้ว่าเธอเป็นห่วงเขากับลูกในท้องมาก  สายตาของแม่จะคอยมองมาที่เขาอย่างกังวลนิดๆตลอดเวลา

            “แล้วกลับไปนี่ต้องไปพบหมออีกเมื่อไหร่”  แม่พูดขึ้นในตอนหนึ่ง

            “มีนัดอีกเดือนนึงครับ”  เมืองแมนตอบเรียบๆ  “ระหว่างนี้ก็กินยาบำรุงกับฉีดฮอร์โมนทุกอาทิตย์”

            “ที่โรงพยาบาลมีใครรู้เรื่องนี้บ้างลูก”

            “มีหมอคริส  หมอสูติที่ดูแลพวกผมกับพี่พยาบาลพิเศษคนนึงที่ช่วยดูแลครับ  นอกนั้นก็ยังไม่มีใครรู้”  เพลิงกัลป์พูด  “กลายเป็นว่าคนเขาลือกันไปว่าผมไปทำสาวท้องแทน”  ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ

            “แม่ล่ะเครียดแทน  ความลับไม่มีในโลกหรอกนะจ้ะ  ช้าเร็ววันหนึ่งทุกคนก็ต้องรู้”  คุณจุไรพูดช้าๆ  “แม่ว่าแมนพักงานไปก่อนดีไหม  คลอดแล้วค่อยว่ากันอีกที  ไม่อย่างนั้นแมนทำงานต่อไม่ไหวหรอกนะแม่ว่า   เดี๋ยวจะพักผ่อนไม่เพียงพอด้วย  คลอดก่อนกำหนดขึ้นมาคงลำบาก...แมนย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเราดีไหมลูก”

            พอพูดแค่นี้  คนเป็นพ่อก็หูผึ่ง  ใจหายลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม  รีบพูดรัวเร็ว

            “ผมว่าจะพาแมนไปพักที่บ้านผมที่เชียงใหม่ครับ  ที่นั่นคนเยอะคงจะช่วยดูแลแมนได้ดี”

            “คนเยอะแค่ไหนก็ไม่เหมือนแม่ดูแลหรอก”  คุณจุไรค้าน  “อีกอย่าง...แม่พูดตามตรงว่าแมนก็ไม่ใช่ผู้หญิง  เรื่องท้องได้มันก็พิกลอยู่  พ่อแม่ของเราจะรับได้หรือ  จะให้แมนไปพักที่บ้านของเพลิงในฐานะอะไร”

            เพลิงกัลป์อึ้ง

            “แต่ว่า...ผมเชื่อว่าพ่อแม่ของผมจะต้องเข้าใจแน่นอนครับ  ยิ่งมีหลานให้ท่านด้วยแบบนี้”

            “เพลิงไปคุยกับพ่อแม่ก่อนดีกว่าจ้ะ  แม่ไม่อยากให้ลูกแม่ต้องไปอยู่ตัวคนเดียวไกลๆ หรือไม่ก็จะไปอยู่ที่นู่นจริงแม่ก็จะไปอยู่ด้วยเป็นเพื่อน”

            โต๊ะอาหารเงียบกริบ  เมืองแมนเหลือบมองหน้ามารดาของตนสลับกับสีหน้าเคร่งเครียดของเพลิงกัลป์

            “แมนว่าเราอย่าเพิ่งพูดไปถึงตรงนั้นเลยครับ  แมนว่าน่าจะพอมีเวลาอยู่สักเดือนสองเดือนระหว่างนี้  แล้วเราค่อยมาตกลงเรื่องนี้กันอีกครั้งหนึ่ง”

            พอลูกชายพูดแบบนั้น  คุณจุไรก็ไม่ได้พูดอะไรอีก  ดูออกทันทีว่าลูกก็คงอยากอยู่กับคนรัก  ถึงจะเป็นสถานที่ๆไม่เคยไป  ผู้คนที่ไม่เคยพบมาก่อนก็คงพร้อมจะสู้  แม่เสียอีกที่อดกังวลใจไม่ได้  เพราะเธอเป็นแม่ถึงได้รับเรื่องราวแปลกประหลาดของบุตรชายได้โดยไม่รังเกียจรังงอน  แต่พ่อแม่ของเพลิงกัลป์เล่า...เป็นคนอย่างไรเธอก็ไม่รู้นิสัยใจคอมาก่อน  จะดีร้าย  จะยอมรับลูกชายของเธอกับหลานได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้

            “แม่อย่าเพิ่งคิดมากเลยนะ  ไว้เราค่อยคิดเรื่องนั้นกันอีกที”  ลูกชายปลอบใจมากอีก  เธอเลยฝืนยิ้มกลับไป  ชวนคุยเรื่องอื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            อาหารมื้อนั้นจบลงไปท่ามกลางความกังวลใจของใครหลายๆคน  เพลิงกัลป์อาสาล้างจานให้แต่เมย์เป็นฝ่ายแย่งงานไปทำเสียก่อน  เธอวางตัวเป็นน้องสาวของเขาได้อย่างน่ารักทีเดียว

            “พี่เพลิงไปดูพี่แมนกับแม่เถอะ  เห็นหายขึ้นไปข้างบน  น่าจะเครียดๆ”

            “ขอบใจมากนะน้องเมย์”

            ชายหนุ่มจรดฝีเท้าเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน  ห้องของเมืองแมนไม่มีใครอยู่  เดาได้ว่าเจ้าตัวคงอยู่ในห้องของมารดากระมัง  เขาไปยืนอยู่หน้าประตูห้อง  ได้ยินเสียงพูดคุยกันดังแว่วๆมาจากข้างใน

            “แม่อยากไปด้วย  แมน  อย่างน้อยไปดูแลแมนตอนที่อยู่แฟลตก็ยังดี  พวกลูกต่างคนต่างทำงาน  เพลิงก็เล่าให้แม่ฟังว่าต้องอยู่เวรรัวๆเลยไม่ใช่หรือ  ให้แม่ไปอยู่เป็นเพื่อนลูกดีกว่า”

            “แต่ว่าเมย์ต้องอยู่ที่บ้านคนเดียวนะครับ  อย่าเลยแม่...แมนดูแลตัวเองได้  แม่อยู่กับเมย์ทางนี้ดีกว่า  น้องเป็นผู้หญิง  ให้อยู่คนเดียวน่ากลัวกว่าแมนเยอะครับ  อีกอย่าง...เพลิงเขาก็ดูแลแมนดี  ไม่ได้ทิ้งแมนให้อยู่คนเดียวหรอก”  คำพูดของเมืองแมนทำให้คนแอบฟังหัวใจพองโต  “แมนก็เป็นหมออยู่แล้ว  ดูแลตัวเองยังไงแมนก็รู้หมด  แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ”

            “แม่รู้...แต่แม่ก็อดห่วงแมนไม่ได้  เฮ้อ  ดูซิ...นี่ถ้าเป็นพ่อแม่คนอื่นเขาจะทำยังไง  แมนจะไปอยู่เชียงใหม่กับเพลิงจริงๆเหรอลูก”

            “แมนยังไม่รู้เลยครับ  แต่ถ้าเพลิงจะไป  แมนก็คงไป”

            “ลูกมั่นใจในผู้ชายคนนี้แค่ไหน”

            “แม่คิดว่าอย่างไรครับ”

            เพลิงกัลป์แทบจะกลั้นหายใจฟัง

            “แม่คิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่าจะพึ่งพาได้อยู่นะ  แต่แม่ก็ไม่รู้อนาคต  ถ้าเกิดอะไรขึ้น  ลูกแม่กับหลานจะทำยังไง  อยู่ตั้งเชียงใหม่ไกลคนละโยชน์  แม่จะไปหาก็ลำบาก”

            “ถึงเวลานั้น  ถ้าเค้าเปลี่ยนใจจริงๆ  แมนก็จะพาหลานกลับมาหาแม่เองครับ  ไม่ต้องห่วงหรอก  แมนเอาตัวรอดได้สบายมาก”

            เพลิงกัลป์ไม่ได้อยู่ฟังต่อจนจบ  ชายหนุ่มผละออกมา  เดินลงบันไดมายังชั้นล่าง  เลยออกไปยังสวนข้างนอก  ลมเย็นๆช่วยให้ความวิตกหมกมุ่นคลายลงได้บ้าง  กระนั้นสิ่งที่ยังค้างอยู่ในหัวใจเขาก็ยังไม่หลุดออกไป

            ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนที่เขาแทบไม่ได้ติดต่อด้วยเลยมาเกือบสามเดือน  รอสายอยู่ครู่หนึ่ง  ปลายสายก็กดรับ         

            “ว่าไงเรา  หายหน้าหายตาไปเลยนะ  นึกว่าโดนแม่สาวที่ไหนไล่ยิงตายเสียแล้ว”

            “โธ่  เห็นผมเป็นคนยังไง”

            “ก็เป็นแบบนั้นแหละ  มีอะไรถึงโทรมาได้  ไปทำลูกสาวใครเขาท้องหรือไง”  คนปลายสายเดาได้ตรงเผงจนเพลิงกัลป์เม้มปาก   “ทำไมเงียบไป...อย่าบอกนะว่าเรื่องจริง”

            “.............”

            “ไอ้เพลิง  มีอะไรพูดมาตามตรงเลยนะ”  ผู้ชายปลายสายพูดเสียงเข้ม  “อย่ามาปิดบัง”

            “เดือนหน้าผมจะขึ้นไปเยี่ยมนะ”  เพลิงกัลป์พูดเร็วๆ  หางตาเห็นเมืองแมนเดินออกมาจากบ้าน  “แค่นี้ก่อนนะพ่อ  ไว้จะโทรไปคุยใหม่”

            “ไอ้เพลิง  เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งวาง  อ้ายลูกคนนี้..”  เสียงบิดาโวยวายมาตามสายอีกหลายคำแต่ลูกชายไม่ได้ฟัง  ชายหนุ่มรีบกดตัดสาย  หมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเมืองแมนทันเวลา

            “คุยอะไรอยู่  ท่าทางซีเรียสเชียว”

            “ไม่มีอะไรหรอก”  เขากลบเกลื่อน  ปิดบังความหนักใจเอาไว้มิดชิด  เรื่องทางบ้านของเมืองแมนเหมือนจะเริ่มคลี่คลายแล้ว  เหลือแค่ทางบ้านเขานี่แหละ  ที่ไม่รู้จะออกหัวหรือก้อย...แต่ไม่ว่าจะหัวหรือก้อย  เขาก็ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายหอบลูกหนีกลับมาหาแม่เด็ดขาด

            และแล้ววันรับปริญญาก็มาถึง  เมืองแมนตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อมาเตรียมตัว  แต่ก็ยังสายกว่าแม่และน้องสาวที่ลุกขึ้นมาแต่งหน้าทำผมกันก่อนรุ่งสาง  ทุกคนมีสีหน้าชื่นมื่นผ่องใส  โดยเฉพาะแม่ของเขาที่ยิ้มปลื้มอกปลื้มใจ  ถ่ายรูปคู่กับลูกชายในชุดครุยหน้าบ้าน   

            ที่สถานที่รับปริญญาคนเยอะสมกับเป็นวันรับจริง  เมืองแมนแยกเข้าหอประชุมไปแล้ว  ทิ้งให้เพลิงกัลป์อยู่ดูแลคุณแม่กับน้องสาว  อากาศร้อนอบอ้าวจนแทบเป็นลมทว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนก็ไม่จางหาย  ยิ่งเห็นเหล่าบัณฑิตเดินออกมาพร้อมกับใบปริญญาบัตรที่รอคอยมาหกปีก็ยิ่งปลาบปลื้ม

            “แมนมาโน่นแล้วลูก”  คุณจุไรตาดีกว่าเพื่อน  ชี้บอก

            เมืองแมนเดินยิ้มกว้างมาแต่ไกล  พอมาถึงก็ส่งใบปริญญาให้มารดารับไปเปิดออกดูด้วยความชื่นใจ

            “ลูกแม่...เก่งมากๆ”

            เพลิงกัลป์ยกนิ้วโป้งมาให้เขา  ส่วนน้องสาวก็ตรงเข้ามากอดทีหนึ่ง  เมืองแมนเล่าเรื่องพิธีพระราชทานปริญญาบัตรไม่ขาดปาก  ถ้าตัวลอยได้ก็คงลอยไปแล้ว  ความเพียรพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมากลายเป็นความภาคภูมิใจจนน้ำตาซึมในวันนี้เอง

            คืนนั้นเพลิงกัลป์พาเขากับครอบครัวไปฉลองความสำเร็จกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งกลางกรุง  กว่าจะกลับก็เกือบสามทุ่ม  แม่กับเมย์เข้านอนทันทีเพราะความเพลีย  ส่วนตัวเมืองแมนเองก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามานั่งๆนอนๆอยู่บนเตียง

            “ทำอะไรอยู่หืม?”  คนเพิ่งออกจากห้องน้ำถามงงๆ  เพราะเห็นคนท้องนั่งอ่านอะไรง่วนอยู่

            เมืองแมนลดหนังสือในมือลง แล้วชูหูฟังสำหรับแม่และทารกในครรภ์ขึ้นมา

            “ที่ซื้อมาวันนั้นไง  กำลังอ่านอยู่ว่ามันใช้ยังไงนะ”

            คนซื้อยิ้มกริ่ม  รีบเดินมาหา  หยิบแป้นกลมๆด้านหนึ่งขึ้นมาแนบกับหน้าท้องของเมืองแมน  ส่วนอีกด้านก็ยกขึ้นจ่อที่ปาก

            “ใช้แบบนี้นี่  พอเราพูด  เสียงมันก็จะไปขยายเป็นคลื่นเสียงในน้ำคร่ำ  มีวิจัยบอกว่าลูกในท้องจะได้ยิน  โดยเฉพาะถ้าเราเปิดเพลงให้เขาฟัง”

            “จริงหรอ”  เมืองแมนไม่เชื่อเท่าไหร่

            “จริงสิ  เดี๋ยวจะใช้ให้ดู”  เพลิงกัลป์ยกอีกด้านหนึ่งขึ้นมาจ่อปากตัวเอง  “ลูกครับ  หลับหรือยัง  ได้ยินพ่อมั้ย”  เขาพูดเสียงอ่อน  แล้วแนบหูฟัง  จากนั้นก็ทำตาโต

            “ได้ยินเสียงตอบกลับมาหรอ”  เมืองแมนชักตื่นเต้น

            “ลองฟังดูสิ”  เพลิงกัลป์ส่งหูฟังอีกด้านมาให้  เมืองแมนรับไว้ยกขึ้นจ่อหูตัวเอง

            “ผมเองฮับแม่  แม่ได้ยินผมมั้ยฮับ”  เสียงห้าวใหญ่บีบลงกลายเป็นเสียงเล็กๆที่ฟังดูตลกจนเมืองแมนหลุดขำออกมา  “จุนแม่ขำอะไรฮะ”

            “ประสาท”  เขาพึมพำ

            “จุนพ่อเขามีเยื่องฝากบอกจุนแม่ด้วยนะฮับ”

            “บอกอะไรอีก”

            “บอกว่าจุนแม่ไม่ต้องกังวลนะ  จุนพ่อจะดูแลจุนแม่และผมอย่างดีเอง”

            “...................”

            “จุนพ่อฝากบอกอีกว่า..”  เพลิงกัลป์ยกมือขึ้นปัดปอยผมหน้าม้าที่ปรกหน้าผากคนฟังออก  ส่งยิ้มให้ดวงตากลมโตคู่นั้น  “คืนนี้ขอให้คุณแม่ฝันดีนะฮับ”

            เมืองแมนหน้าร้อนผ่าว  สายตาคู่นั้นมองนิ่งมายังเขาด้วยแววเอ็นดูเหลือเกินจนเขาใจสั่น  รู้สึกเหมือนกำลังถูกอีกฝ่ายจูบ  ทั้งที่ฝ่ายนั้นไม่ได้แตะต้องตัวเขาเลยด้วยซ้ำ

            หัวใจเต้นรัวเหมือนไปวิ่งมาสิบกิโลฯ เมืองแมนแทบไม่ขยับตอนที่อีกฝ่ายโน้มตัวลงมาจุมพิตเขาที่หน้าผากเบาๆทีหนึ่งก่อนจะขยิบตาให้ราวกับล้อเลียนกัน

            ทำแบบนี้แล้ว  คืนนี้เขาจะหลับลงไหมนะ

            ......................................................................

            มาอัพแล้วจร้า

            จบแล้วพาร์ทรับปริญญา55555 ในที่สุดขุนแม่ก็ได้รับรู้เรื่องราว แงงงงง ตอนหน้าพี่จะพากลับโรงพยาบาลแล้ว

            ถึงเวลาเข้าสู่ปมหลัก(อ้าว  เพิ่งเข้าเรอะ5555)

            เจอกันตอนหน้าค่ะ

            #แฟนหมอแมน



           

           

[PrimYJ]

แม่กับน้องแมนเข้าใจก็คลายกังวลไปบ้างแล้วเนอะ เหลือแต่บ้านเพลิงนี่ล่ะจะว่ายังไง ไหนจะเพื่อนๆที่โรงพยาบาลอีก เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนเลยนะ สู้ๆ

[Wendy]

สู้นะหมอแมน
คุณแม่น่ารักมากจริงๆ
หมอเพลิงต้องดูแลเมืองแมนอย่างที่บอกกับแม่กับน้องนะ
รอลุ้นกับปมเรื่องต่อด้วยค่ะ.
 

[Toon_TK]

โอ้ยยยย ลุ้นนนน

[mamacub]

กิ้วๆแฟนหมอแมน มีความขี้เห้อนะหมอเพลิง

[ciaiwpot]

ผ่านไปอีกด่าน
สงสารแมน
อย่ามีอะไรอีกเลย

[Pithchayoot]

คุณยายใจดีจัง

[idee]

ฮือออ น่ารักม๊ากกกกกกกกกก
อย่างน้อยทางบ้านหมอแมนก็ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ ฮือออ เห็นหมอแมนยอมรับสถานะ สองคนรักกันแบบนี้ก็เบาใจ ถึงทางบ้านหมอเพลิงจะมีอุปสรรคก็คงผ่านไปได้ด้วยดีเนอะะ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ เราติดเรื่องนี้มากจริงๆ TvT

[donutnoi]

คิดว่าบ้านหมอเพลิงคงรับได้   

แต่ประเด็นหนักใจคือผีหมอหลิน เมื่อไหร่ผีหมอหลินจะบอกเหตุผลการมาหลอกหลอน

ลูกหมอแมนเกิดมาคงเป็นคนขวัญแข็ง เพราะเจอผีตั้งแต่อยู่ในท้องเลย

[puiiz]

 

[loveview]

หมอเพลิงน่ารักที่สุด

[kingkongkaew]

คุณแม่แมนดีมากๆ สุดยอดคุณแม่เลยค่ะ น้องของแมนก็น่ารัก
ตอนนี้ลุ้นครอบครัวเพลิงมากว่าจะเป็นยังไง 

[MayA@TK]

รอลุ้นว่าครอบครัวเพลิงจะว่ายังไง

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พอแมน ยอมรับว่าเพลิงเป็นแฟนต่อหน้าเพื่อนๆ
เพลิง เบิกบานยิ้มร่าเลยเนอะ   

เพลิง ที่ทั้งฮ็อต ทั้งหล่อ สาวๆรุมตรึม มาแต่ไหนแต้ไร
เหมือนทางบ้านเพลิงทำใจเรื่องเพลิงจะทำสาวท้องไปแล้ว
พอโทรคุยเลยพุ่งมาประเด็นนี้ทันที
เรื่องท้อง มีลูกก่อนแต่งคงรับได้
แค่เปลี่ยนจากสาวเป็นหนุ่มคงไม่ต่างกันมั้ง   

เพลิง  แมน   
       
 

[ก้อนขี้เกียจ]

จุนพ่อจุนแม่อะไร ทำไมพี่เพลิงแบ๊ว

[GAZESL]

เรื่องราวน่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ 

[cavalli]

 


ลุ้นนนนนนนน

[SM_day]

มาเลย มาม่าพร้อม ชอบมากๆอ่ะ ขอหม้อมาม่าสำหรับเลี้ยงโรงทานนะ

[B52]