Internal Love
ตอนที่ 15
Time does not change us, it just unfolds us.
“พี่เพลิงไม่ร้องเพลงสักหน่อยเหรอคะ”
สาวน้อยที่นั่งข้างเขาถามขึ้นยิ้มๆ เพลิงกัลป์ยิ้มตอบ หยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มพลางทอดสายตามองบรรดาญาติๆที่กำลังวาดลวดลายอยู่หน้าจอคาราโอเกะกันเต็มที่
“ไม่ล่ะ พี่เจ็บคอไม่ค่อยสบายเท่าไหร่” เขาตอบเลี่ยงไป
“อ๋อ มิน่าล่ะ เพลินก็ว่าทำไมพี่เพลิงจิบแต่น้ำเปล่า แถมพูดน้อยกว่าเดิมมาก” เธอลากเสียงให้รู้มากแค่ไหน “นึกว่าเป็นอะไรเสียอีก ทำงานหนักเหรอคะช่วงนี้”
“เวรถี่หน่อย ไว้เราขึ้นชั้นคลินิกแล้วก็รู้เองล่ะ”
นักศึกษาแพทย์สาวย่นจมูก
“เพลินชักไม่อยากเรียนแล้วสิ” ญาติผู้พี่หัวเราะ มองเด็กสาวอย่างเอ็นดู เขาเห็นเธอมาตั้งแต่สมัยยังร้องไห้ขี้มูกโป่งหาว่าโดนเขาแกล้งอยู่เลย เดี๋ยวนี้โตเป็นสาวแล้วแถมยังสวยซะด้วย
เขานั่งคุยกับเพลินตาเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยแก้เบื่อ หลายครั้งที่ต้องพูดเสียงดังกว่าปกติเพราะเสียงดนตรีและเสียงร้องที่ดังสนั่นห้อง คุณป้าคุณน้าทั้งหลายดูจะไม่เหน็ดเหนื่อยเอาเสียเลย บ้างคนก็ทั้งร้องทั้งเต้นจนเพลิงกลัวว่าเสร็จงานแล้วจะต้องหายาดมยาหม่องมาปฐมพยาบาลกันตรงนี้
“พี่เพลิงมีธุระหรือเปล่าคะ” จู่ๆหญิงสาวก็ถามขึ้นมา ชายหนุ่มหันมาเลิกคิ้ว “เพลินเห็นพี่มองนาฬิกาตลอดเลย ถ้ามีธุระอะไรไปก่อนได้เลยนะพี่ เดี๋ยวเพลินบอกแม่เอง” เธอพูดด้วยท่าทางเกรงใจ
“เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำครู่นึง” เพลิงกัลป์ตอบ เขาลุกเดินออกมาจากห้องรับประทานอาหารที่มีคาราโอเกะอยู่ด้วยนั้น พอพ้นจากมลภาวะทางเสียงออกมาได้ ชายหนุ่มก็ล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อกดโทรออก
มิสคอลสามสายจากคนเดิมเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนโชว์หราอยู่ที่หน้าจอ เพลิงกัลป์ขมวดคิ้ว กดโทรกลับไป
รอสายอยู่นานฝ่ายนั้นก็ไม่รับ ชายหนุ่มเริ่มกังวลขึ้นมา จากแค่ต้องการแวบออกมาโทรถามว่ากินอะไรหรือยังกลายเป็นความสงสัย ตามด้วยความว้าวุ่น
ชายหนุ่มโทรกลับไปอีกหลายครั้ง ระหว่างนั้นก็เดินย้อนกลับไปที่ห้องคาราโอเกะด้วย
“เพลิน เดี๋ยวพี่ต้องขอตัวก่อนนะ มีเรื่องด่วนที่โรงพยาบาล” เขาพูดเรียบๆ แวะเข้าไปบอกลาญาติผู้ใหญ่ที่กำลังร้องเพลงอย่างสนุกสนานกันอยู่นั้น รับศีลรับพรจากญาติไปอีกเกือบสิบนาทีถึงได้แยกออกมาจากห้องได้ ชายหนุ่มรีบบึ่งรถกลับมาที่โรงพยาบาล
เมืองแมนไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย ไม่รู้ว่าหลับไปแล้วหรือว่าอะไร....บ้าชะมัด ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย เขาคิดอย่างหงุดหงิด เลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าแฟลต
ห้องพักปิดไฟมืดสนิทตอนที่ชายหนุ่มไขกุญแจเข้าไปในห้อง บรรยากาศมืดสลัวดูอึมครึมแปลกๆ คล้ายจะแว่วเสียงร่ำไห้มาจากที่ไกลๆ เพลิงกัลป์ปัดความคิดฟุ้งซ่านพวกนั้นออกไป เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องของเมืองแมนที่ไม่ได้ล็อค สภาพห้องยังเรียบร้อยเหมือนเดิมแม้แต่กระเป๋าที่เจ้าตัวพกอยู่ตลอดเวลาก็ถูกวางทิ้งเอาไว้หัวเตียง
“ไปไหนของเค้าวะ” ชายหนุ่มกดโทรหาอีกรอบ แทบสะดุ้งตอนที่ได้ยินเสียงริงโทนดังออกมาจากทางห้องน้ำ เพลิงกัลป์รีบเดินออกมาดู พอเปิดไฟห้องน้ำเข้า ชายหนุ่มก็ใจหายวาบ
หยดเลือดเป็นทางจากชักโครกมาถึงอ่างล้างมือทำให้หัวใจเต้นรัวแรง มีร่องรอยเหมือนใครสักคนพยายามจะล้างคราบเลือดนั้นออกลวกๆ โทรศัพท์มือถือของเมืองแมนวางทิ้งเอาไว้ข้างชักโครกนั้นเอง
เขาหยิบขึ้นมากดดู เห็นสายโทรออกหาเขาตามด้วยอาจารย์คริส
ชายหนุ่มรีบโทรหาอาจารย์สูตินรีเวชทันทีพลางก้าวยาวๆออกมาจากห้องพัก ตรงไปยังวอร์ดสูตินรีเวช...ที่เดียวที่เขานึกออก
รอสายอยู่พักหนึ่ง ปลายสายก็กดรับ
“ฮัลโหล อาจารย์ครับ เมืองแมนอยู่กับอาจารย์หรือเปล่า”
“นั่นเพลิงใช่ไหม” เสียงพี่คริสย้อนถามกลับมา
“ใช่ครับ เมืองแมนอยู่ที่นั่นหรือเปล่าครับ” เขาถามซ้ำ
“ใช่...เธอมาที่วอร์ดพิเศษนะ พี่รออยู่กับเมืองแมนนี่ล่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ แมนเลือดออกหรือ”
“ไว้มาถึงแล้วค่อยคุยกัน” อีกฝ่ายตอบแล้ววางสายไป
เพลิงกัลป์ตรงไปที่วอร์ดอย่างเร่งร้อน ตรงไปที่วอร์ดพิเศษที่อีกฝ่ายเคยมานอนอยู่ระยะหนึ่ง พยาบาลด้านหน้าบอกหมายเลขห้องกับเขาราวกับรออยู่ก่อนแล้ว
พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง เพลิงกัลป์ก็พบว่าคนที่เป็นห่วงกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วย หลังมือต่อสายน้ำเกลือเรียบร้อย มีอาจารย์นั่งไขว่ห้างอ่านอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างๆ
“มาแล้วหรือ เพลิงกัลป์” อาจารย์ทักอย่างเคร่งขรึม
“เมืองแมนเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“ให้เขาพักไปก่อน เราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า” อาจารย์ลุกขึ้นเดินนำเขาออกไปจากห้อง เพลิงกัลป์ตามออกมาเงียบๆ อาจารย์คริสพาเขามาที่ห้องพักแพทย์ใกล้ๆกันนั้น
“เมืองแมนเป็นอะไรไปครับ อาจารย์ยังไม่ได้บอกผมเลย”
“เธอไปไหนมาหรือเมื่อเย็น” อีกฝ่ายถามกลับมาอีกอย่าง เพลิงกัลป์เม้มปาก
“พาญาติผู้ใหญ่ไปทานข้าวครับ”
“อ้อ”
“แล้วตกลงเมืองแมนเป็นอะไรครับ”
“เธอคิดว่าเขาเป็นอะไร”
“เลือดออก...ใช่มั้ยครับ หรือว่าเขาจะ...แท้งไปแล้ว” เพลิงกัลป์พูดด้วยเสียงกระซิบ
“ถ้าเป็นอย่างนั้น...เธอจะรู้สึกยังไง จะดีใจไหมหรือว่าเสียใจ”
“ทำไมอาจารย์ถึงถามผมอย่างนั้นล่ะครับ”
“เพราะพี่ไม่แน่ใจความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเมืองแมนน่ะสิ จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องของสูติแพทย์ที่จะมาก้าวก่ายเรื่องความสัมพันธ์ของคนไข้หรอกนะ แต่ว่าพวกเธอเป็นรุ่นน้องของพี่ด้วย พี่ก็เลยเป็นห่วงมาก” อาจารย์หนุ่มช่วงไปครู่หนึ่ง “คำถามพี่ออกจะละลาบละล้วงสักหน่อย แต่อยากให้เธอตอบแบบลูกผู้ชายนะ....ความสัมพันธ์ของเธอกับเมืองแมน เป็นเรื่องตั้งใจหรือว่าพลาด”
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ
“...พลาดครับ ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง”
“เค้าสมยอมหรือเปล่า”
“ผมไม่รู้เลย” ชายหนุ่มตอบอย่างลำบากใจ “เราแค่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอว่าอยู่บนเตียงเดียวกัน”
“แสดงว่าท้องนี้เป็น Unwanted pregnancy ถูกต้องไหม”
“ผมไม่คิดว่าผู้ชายที่ไหนจะท้องได้ มัน..เหลือเชื่อ”
“เธอตอบไม่ตรงคำถาม” อาจารย์พูดเสียงเนิบ ทว่ามองเขาด้วยแววตาคมฉาบ “ตอบพี่มาคำเดียว เธออยากได้ลูกหรือเปล่า”
“ผม...” เพลิงกัลป์อึ้ง มองมือของตัวเองนิ่ง
“ยังไม่ต้องตอบพี่ก็ได้ ไปลองนั่งคิดดูดีๆก่อน เพราะถ้าคำตอบคือไม่...ที่เหลือมันก็จะง่ายมาก ทั้งสำหรับเธอและเมืองแมนด้วย” คนพูดถอนหายใจแผ่วเบา “แต่ถ้าเธอบอกว่าใช่ล่ะก็...คงต้องคุยกันอีกที”
“แปลว่าลูกผมยังอยู่ใช่ไหมครับ”
“การที่จะเรียกใครสักคนว่าลูก มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ แค่ช่วยให้ปฏิสนธิขึ้นมา มันไม่พอหรอก..ขอโทษด้วยที่พี่ต้องพูดตามตรง” รุ่นน้องตรงหน้านั่งเงียบ ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยความสับสน อาจารย์คริสสบตาเขาแล้วพูดช้าชัด “ถ้าเธอยังไม่พร้อมที่จะดูแลเขา ในที่นี้พี่หมายถึงทั้งเมืองแมนและลูกในท้องนะ พี่ก็เห็นด้วยว่า...เราควรจะปล่อยเขาไป”
“ปล่อย?”
“ใช่...คนท้องไม่ได้ต้องการแค่กินอิ่มนอนหลับหรอกนะ จิตใจก็เป็นเรื่องสำคัญ โดยเฉพาะกับผู้ชายคนหนึ่งที่จู่ๆก็เกิดตั้งครรภ์ได้ขึ้นมา แถมยังเป็นท้องที่เขาไม่ต้องการด้วย เธอคิดว่าเขาจะรู้สึกยังไง ลองคิดว่าเป็นตัวเองดูสิเพลิง เป็นเธอเธอจะทำยังไง”
“............”
“อย่าคิดแค่ว่าท้องก็ท้อง คลอดมาก็เลี้ยง เธอมีเงินเลี้ยงลูกได้สบายๆอันนี้พี่ไม่เถียง แต่อีกเจ็ดเดือนหลังจากนี้คนที่ต้องแบกรับภาระหนักสามกิโลคือเมืองแมนนะ ยิ่งสรีระเขาเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ได้สร้างมาเพื่อรองรับการตั้งครรภ์อยู่แล้วด้วย มันยิ่งอันตรายสำหรับร่างกายของเขา พี่ยังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าถ้าครรภ์โตขึ้นกว่านี้เขาจะเดินไหวไหม จะขับถ่ายได้มั้ย ไหนจะตอนคลอดอีก นี่ขนาดอายุครรภ์ไม่เท่าไหร่ ร่างกายเขายังอ่อนแอลงขนาดนี้ จริงๆพี่อยากเก็บเคสของเขาเอาไว้ศึกษาวิจัยแต่พี่ก็ทำไม่ลง พี่เห็นเขา..เห็นพวกเราทุกคนเป็นน้อง พี่สงสาร...แล้วเธอล่ะเพลิง เธอเห็นเขาเป็นอะไร”
เพลิงกัลป์ยังพูดไม่ออก
“ถ้าเธอไม่ได้เห็นเขาเป็นคนรัก ก็ช่วยเมตตาเขาแบบเพื่อนมนุษย์เถอะนะ”
อาจารย์คริสเดินออกจากห้องไปแล้ว เหลือเพียงความเงียบที่กัดกร่อนหัวใจของคนที่ยังนั่งอยู่ทีละน้อย
...........................................................................
‘อาทิตย์หน้าเราขึ้นดอยกันดีไหม หืม?’
เสียงผู้ชายที่เมืองแมนรู้สึกคุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้เขาต้องชะโงกมองออกมาจากหลังต้นไม้ที่ยืนอยู่ แผ่นหลังกว้างที่คุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนยืนหันหลังให้ บังร่างบอบบางอีกคนจนเกือบมิด
‘คริสว่างเหรอ ดีจัง หลินอยากไปเที่ยวเหมือนกัน ช่วงนี้มัน...หนักๆ’ หญิงสาวที่เขามองไม่เห็นหน้าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ซ่อนความกังวลบางอย่างเอาไว้อย่างมิดเม้น
‘อยาก...ชวนใครไปบ้างไหมล่ะ’ มีความไม่แน่ใจแฝงอยู่ในประโยคนั้น
‘เดี๋ยวลองถามดูก่อน น่าจะมีคนสนใจนะ’
‘ลองถาม...ปราการดูสิ น่าจะว่างนะ’
‘นั่นสิ เดี๋ยวหลินแวะไปถามให้เอง’
ท้องฟ้าด้านบนมืดมิดทว่าแต้มด้วยดวงดาวพร่างพรายเป็นประกายเหมือนเพชร ไม่ก็อาจจะเหมือนหยาดน้ำตาของใครบางคนที่ไหลย้อนอยู่ในอกเงียบๆยามที่ทอดสายตามองเงาของชายหญิงสองคนนั่งเคียงข้างกันอยู่ไม่ไกลสายตา
เมืองแมนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเศร้าหมองที่กินลึกเข้าไปในเนื้อหัวใจนั้น เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกกดดันปนหวงแหนมากมายขนาดนี้มาจากไหนกัน รู้แต่ว่าเขารับรู้ถึงมันได้ราวกับออกมาจากหัวใจของเขาเอง
ชายหนุ่มยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว คล้ายจะได้ยินเสียงสะอื้นดังออกมาจากที่ไหนสักแห่ง
คนที่ยืนมองอยู่ข้างเตียงคนป่วยใช้ปลายนิ้วซับน้ำตาที่ไหลรินออกมาทางหางตาให้ เมืองแมนนอนน้ำตาซึมตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในห้อง ดูเหมือนเจ้าตัวจะกำลังตกอยู่ในฝันร้ายหรืออะไรสักอย่าง
เพลิงกัลป์ถอยไปนั่งเงียบๆบนเก้าอี้ข้างเตียง มองหลังมือผอมๆที่มีเข็มน้ำเกลือปักคาอยู่ รอยเขียวช้ำจากเข็มน้ำเกลือคราวก่อนยังปรากฎเป็นจ้ำๆให้เห็น
คำว่าเห็นแก่มนุษยธรรมที่เขาเคยพูดกับเมืองแมนเพื่อให้เก็บเด็กเอาไว้นั้นได้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาเองหลังจากที่ได้ยินอาจารย์คริสพูด
เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากเกินไป
เมื่อเทียบกับการอยู่เวรแทนหรือช่วยทำงานแล้ว มันคงเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังเจออยู่ เขาคิดง่ายเกินไปเหมือนที่อาจารย์คริสพูดนั่นแหละ แค่นอนหลับเต็มอิ่มแปดชั่วโมง มีอาหารครบห้าหมู่ แค่นั้นก็คงเพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กในท้องเจริญเติบโตขึ้น
ถึงเวลาก็ผ่าคลอดออกมา เขาอาจจะเอาลูกไปฝากพ่อแม่เลี้ยง ส่วนตัวเขากับเมืองแมนก็คงแยกย้ายกันไปตามโรงพยาบาลอื่นหลังจากใช้ทุนที่นี่ครบหนึ่งปี
เรื่องของเราก็คงจบลงแค่นั้น...
เปลือกตาของคนหลับเริ่มขยับก่อนจะลืมตาขึ้น เมืองแมนมองเพดานงงๆเหมือนนึกไม่ออกว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ก่อนที่จะหันมามองเขา เราสบตากันนาน
จากนั้นคนบนเตียงก็พลิกตัวหันหลังให้เขา...เหมือนที่เคยทำทุกครั้ง
“ตื่นแล้วเหรอ” เพลิงกัลป์กลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ “...หิวมั้ย” พูดออกไปแล้วเขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย
คนบนเตียงไม่ตอบ
“เมื่อคืน กูขอโทษ...พอดีอยู่ในห้องคาราโอเกะแล้วมันเสียงดังเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่โทรมา” เขายกมือขึ้นเกาหลังคอ “เกิดอะไรขึ้น ..ลื่นล้มเหรอ ถึงมีเลือดออก”
คล้ายกับเขาพูดกับผ้าม่าน ไม่ก็เสาน้ำเกลืออยู่
“กูโทรหามึงไม่ติดเลยรีบกลับมาที่แฟลต เห็นเลือดในห้องน้ำกับมือถือมึงอยู่ตรงชักโครก เลยโทรหาพี่คริส...แล้วก็มานี่” เพลิงกัลป์หยุดพูดแล้วเอื้อมมือไปแตะที่ไหลของคนที่นอนตะแคงอยู่ “หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิ”
น่าแปลกที่คนป่วยกลับยอมพลิกกลับมาโดยดี ทว่าดวงตาคู่นั้นมองมาที่เขาว่างเปล่าจนเพลิงกัลป์ใจหาย
“ขอโทษ...ที่ไม่ได้อยู่ดูแลตอนที่...ลำบาก”
“มันยากไป” เมืองแมนพูดขึ้นเป็นประโยคแรก ความว่างเปล่าในตอนแรกแทนที่ด้วยแววตาอื่นที่ทำให้เพลิงรู้สึกวูบโหวงยิ่งกว่าเดิม ไม่ใช่ความเกลียดหรือความโกรธ ไม่ใช่แม้แต่ขุ่นเคือง แววตาของเมืองแมนที่เขาเห็นเป็นแววตาของคนที่ตัดสินใจบางอย่างได้ตก “มึงไม่ได้ทำผิดอะไรหรอก เพลิงกัลป์”
“กูไม่ได้ตั้งใจ มึงก็รู้ว่าญาติกูมาพอดี..”
“ใช่ กูถึงบอกว่ามึงไม่ได้ผิดไง” เมืองแมนเม้มปาก “คราวนี้ทำให้กูคิดอะไรออก ...ตอนที่เลือดมันไหลออกมา รู้มั้ยว่ากูคิดในใจว่าอะไร”
คนฟังส่ายหน้า
“กูคิดว่า...นี่กูมัวทำอะไรอยู่วะ ทำไมต้องมาทรมานตัวเองเพื่อก้อนเลือดที่ไม่มีใครต้องการด้วย แวบหนึ่งกูดีใจที่มันเลือดไหลออกมาเอง” เมืองแมนเงยหน้าขึ้นมองเพดาน “เราอาจจะตัดสินใจผิดกันตั้งแต่แรก”
เพลิงกัลป์มองถุงเลือดที่ห้อยอยู่ที่เสาน้ำเกลือต่อกับหลังมืออีกข้างของคนป่วย มองใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดของเมืองแมน แล้วก็มองมือของตัวเองที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ
“มึงอยากทำอะไรก็ทำเถอะ กูจะไม่ห้าม” เขาได้ยินเสียงตัวเองตอบออกไป
“เราไม่ได้รักกันด้วยซ้ำ อย่างน้อยถ้าเขาจะเกิดมา ก็น่าจะเกิดจากความรัก ไม่ใช่อะไรก็ไม่รู้ มึงจะได้กลับไปใช้ชีวิตปกติได้ ไม่ต้องมาลำบากอยู่เวรทำนู่นทำนี่ให้เหนื่อย ส่วนกูเองก็จะได้กลับไปทำงานได้เหมือนกัน” เมืองแมนพูดพึมพำในลำคอเหมือนพูดคนเดียว
“ก็บอกอยู่นี่ไงว่าตามใจ อยากทำอะไรก็ทำ”
“ยังไงมันก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้วนี่”
เพลิงกัลป์รู้สึกเหมือนมีอะไรอัดแน่นอยู่ในอก พร้อมจะระเบิดออกมา
“ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องวุ่นวายอีก ไม่ต้อง...”
“พอแล้ว” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน “จะพูดทำไมอีก กูรู้แล้วว่ามึงไม่อยากได้เด็กคนนี้ แล้วกูก็ไม่อยากขอให้มึงเก็บเอาไว้แล้วด้วย ก็จบเรื่องนี้ไปซะทีเถอะ” เสียงห้าวสั่นแบบควบคุมไม่ได้
“งั้นเดี๋ยวกูก็จะบอกอาจารย์คริส” ตรงข้ามกับอีกฝ่าย เมืองแมนกลับพูดได้เรียบเฉยราวกับกำลังพูดถึงลมฟ้าอากาศ “จะได้จบเรื่องนี้เสียที”
“...........” เพลิงกัลป์มองหน้าคนพูดด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก วูบหนึ่งที่เขารู้สึกว่าทำไมเมืองแมนถึงได้ใจร้ายขนาดนี้
เขาไม่รู้ว่าความผูกพันระหว่างแม่กับลูกในท้องมีจริงหรือเปล่า หรือมันจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเด็กคนนั้นเกิดขึ้นจากความรักของทั้งพ่อและแม่กันแน่ แต่ที่รู้คือเขาเองไม่มีสามารถที่จะบอกให้เมืองแมนเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ได้อีกแล้ว ต่อให้อ้างมนุษยธรรม บาปบุญคุณโทษหรืออะไรก็แล้วแต่ เหตุผลมันดูอ่อนไปหมดเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่า...เราจะเก็บเขาไว้เพื่ออะไร เพื่อเป็นโซ่ทองคล้องใจให้เขากับเมืองแมนรักกันงั้นหรือ
มันคงไม่มีทาง
คนบนเตียงเงียบไปแล้ว เพลิงกัลป์หมุนตัวเดินไปหยุดที่ประตูห้อง มือเอื้อมไปจับลูกบิดที่เย็นเฉียบ ตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆดังขึ้นจากเบื้องหลัง
ดังขึ้นเรื่อยๆ
หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86 (อ่าน 696921 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก