*-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86  (อ่าน 696930 ครั้ง)

ออฟไลน์ magarons

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 967
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +68/-6
โอ้ย ชอบบบบ ติดตามเลยจ้าาา

ออฟไลน์ boboaje

  • ไม่ชอบหวาน ชอบครบรส
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-4
หมอแมนมาแล้วววววว ตัวเล็กจะแข็งแรง​มั้ยหนอ เลือดออกอีกแล้ว

ออฟไลน์ เอมมี่

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 572
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
มันก็จริงอย่างที่หมอแมนว่านะ ว่าคนอย่างหมอเพลิงจะดูแลใครได้ได้
เห็นหญิงก็วิ่งตามดิ๊กๆยังกะติดสัดแล่ว

ออฟไลน์ angel_Z4

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 783
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
เพลิงงงง จะมาก็รีบมา เมียกับลูกแย่แล้วววววว
ปล.เห็นด้วยกับหมอแมนเคอะ ถึงเพลิงจะพูดว่าจะเป็นคนดูแลแต่สุดท้าย...คงไม่แคล้วหมอแมนต้องดูแลเองคนเดียว พฤติกรรมนายมันไม่น่าไว้วางใจอ่ะเพลิง

ออฟไลน์ ็Hollyk

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 362
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +535/-22
    • FanPage Melenalike//Hollyk
Internal Love

ตอนที่ 15

Time does not change us, it just unfolds us.



 

 

 

 

 

 

 

            “พี่เพลิงไม่ร้องเพลงสักหน่อยเหรอคะ”

            สาวน้อยที่นั่งข้างเขาถามขึ้นยิ้มๆ  เพลิงกัลป์ยิ้มตอบ  หยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มพลางทอดสายตามองบรรดาญาติๆที่กำลังวาดลวดลายอยู่หน้าจอคาราโอเกะกันเต็มที่

            “ไม่ล่ะ  พี่เจ็บคอไม่ค่อยสบายเท่าไหร่”  เขาตอบเลี่ยงไป

            “อ๋อ  มิน่าล่ะ  เพลินก็ว่าทำไมพี่เพลิงจิบแต่น้ำเปล่า  แถมพูดน้อยกว่าเดิมมาก”  เธอลากเสียงให้รู้มากแค่ไหน  “นึกว่าเป็นอะไรเสียอีก  ทำงานหนักเหรอคะช่วงนี้”

            “เวรถี่หน่อย  ไว้เราขึ้นชั้นคลินิกแล้วก็รู้เองล่ะ”

            นักศึกษาแพทย์สาวย่นจมูก

            “เพลินชักไม่อยากเรียนแล้วสิ”  ญาติผู้พี่หัวเราะ  มองเด็กสาวอย่างเอ็นดู  เขาเห็นเธอมาตั้งแต่สมัยยังร้องไห้ขี้มูกโป่งหาว่าโดนเขาแกล้งอยู่เลย  เดี๋ยวนี้โตเป็นสาวแล้วแถมยังสวยซะด้วย

            เขานั่งคุยกับเพลินตาเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยแก้เบื่อ  หลายครั้งที่ต้องพูดเสียงดังกว่าปกติเพราะเสียงดนตรีและเสียงร้องที่ดังสนั่นห้อง  คุณป้าคุณน้าทั้งหลายดูจะไม่เหน็ดเหนื่อยเอาเสียเลย  บ้างคนก็ทั้งร้องทั้งเต้นจนเพลิงกลัวว่าเสร็จงานแล้วจะต้องหายาดมยาหม่องมาปฐมพยาบาลกันตรงนี้

            “พี่เพลิงมีธุระหรือเปล่าคะ”  จู่ๆหญิงสาวก็ถามขึ้นมา  ชายหนุ่มหันมาเลิกคิ้ว   “เพลินเห็นพี่มองนาฬิกาตลอดเลย  ถ้ามีธุระอะไรไปก่อนได้เลยนะพี่  เดี๋ยวเพลินบอกแม่เอง”  เธอพูดด้วยท่าทางเกรงใจ

            “เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำครู่นึง” เพลิงกัลป์ตอบ  เขาลุกเดินออกมาจากห้องรับประทานอาหารที่มีคาราโอเกะอยู่ด้วยนั้น  พอพ้นจากมลภาวะทางเสียงออกมาได้  ชายหนุ่มก็ล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อกดโทรออก

            มิสคอลสามสายจากคนเดิมเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนโชว์หราอยู่ที่หน้าจอ  เพลิงกัลป์ขมวดคิ้ว  กดโทรกลับไป

            รอสายอยู่นานฝ่ายนั้นก็ไม่รับ  ชายหนุ่มเริ่มกังวลขึ้นมา  จากแค่ต้องการแวบออกมาโทรถามว่ากินอะไรหรือยังกลายเป็นความสงสัย  ตามด้วยความว้าวุ่น

            ชายหนุ่มโทรกลับไปอีกหลายครั้ง  ระหว่างนั้นก็เดินย้อนกลับไปที่ห้องคาราโอเกะด้วย

            “เพลิน  เดี๋ยวพี่ต้องขอตัวก่อนนะ  มีเรื่องด่วนที่โรงพยาบาล”  เขาพูดเรียบๆ  แวะเข้าไปบอกลาญาติผู้ใหญ่ที่กำลังร้องเพลงอย่างสนุกสนานกันอยู่นั้น  รับศีลรับพรจากญาติไปอีกเกือบสิบนาทีถึงได้แยกออกมาจากห้องได้   ชายหนุ่มรีบบึ่งรถกลับมาที่โรงพยาบาล

            เมืองแมนไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย  ไม่รู้ว่าหลับไปแล้วหรือว่าอะไร....บ้าชะมัด  ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย  เขาคิดอย่างหงุดหงิด   เลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าแฟลต

            ห้องพักปิดไฟมืดสนิทตอนที่ชายหนุ่มไขกุญแจเข้าไปในห้อง   บรรยากาศมืดสลัวดูอึมครึมแปลกๆ  คล้ายจะแว่วเสียงร่ำไห้มาจากที่ไกลๆ  เพลิงกัลป์ปัดความคิดฟุ้งซ่านพวกนั้นออกไป  เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องของเมืองแมนที่ไม่ได้ล็อค  สภาพห้องยังเรียบร้อยเหมือนเดิมแม้แต่กระเป๋าที่เจ้าตัวพกอยู่ตลอดเวลาก็ถูกวางทิ้งเอาไว้หัวเตียง

            “ไปไหนของเค้าวะ”  ชายหนุ่มกดโทรหาอีกรอบ  แทบสะดุ้งตอนที่ได้ยินเสียงริงโทนดังออกมาจากทางห้องน้ำ  เพลิงกัลป์รีบเดินออกมาดู  พอเปิดไฟห้องน้ำเข้า  ชายหนุ่มก็ใจหายวาบ

            หยดเลือดเป็นทางจากชักโครกมาถึงอ่างล้างมือทำให้หัวใจเต้นรัวแรง   มีร่องรอยเหมือนใครสักคนพยายามจะล้างคราบเลือดนั้นออกลวกๆ  โทรศัพท์มือถือของเมืองแมนวางทิ้งเอาไว้ข้างชักโครกนั้นเอง

            เขาหยิบขึ้นมากดดู  เห็นสายโทรออกหาเขาตามด้วยอาจารย์คริส

            ชายหนุ่มรีบโทรหาอาจารย์สูตินรีเวชทันทีพลางก้าวยาวๆออกมาจากห้องพัก   ตรงไปยังวอร์ดสูตินรีเวช...ที่เดียวที่เขานึกออก

            รอสายอยู่พักหนึ่ง  ปลายสายก็กดรับ

            “ฮัลโหล อาจารย์ครับ  เมืองแมนอยู่กับอาจารย์หรือเปล่า”

            “นั่นเพลิงใช่ไหม”  เสียงพี่คริสย้อนถามกลับมา

            “ใช่ครับ  เมืองแมนอยู่ที่นั่นหรือเปล่าครับ”  เขาถามซ้ำ

            “ใช่...เธอมาที่วอร์ดพิเศษนะ  พี่รออยู่กับเมืองแมนนี่ล่ะ”

            “เกิดอะไรขึ้นหรือครับ  แมนเลือดออกหรือ”

            “ไว้มาถึงแล้วค่อยคุยกัน”   อีกฝ่ายตอบแล้ววางสายไป

            เพลิงกัลป์ตรงไปที่วอร์ดอย่างเร่งร้อน   ตรงไปที่วอร์ดพิเศษที่อีกฝ่ายเคยมานอนอยู่ระยะหนึ่ง   พยาบาลด้านหน้าบอกหมายเลขห้องกับเขาราวกับรออยู่ก่อนแล้ว

            พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง  เพลิงกัลป์ก็พบว่าคนที่เป็นห่วงกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วย  หลังมือต่อสายน้ำเกลือเรียบร้อย  มีอาจารย์นั่งไขว่ห้างอ่านอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างๆ

            “มาแล้วหรือ  เพลิงกัลป์”   อาจารย์ทักอย่างเคร่งขรึม

            “เมืองแมนเป็นอย่างไรบ้างครับ”

            “ให้เขาพักไปก่อน  เราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า”  อาจารย์ลุกขึ้นเดินนำเขาออกไปจากห้อง  เพลิงกัลป์ตามออกมาเงียบๆ  อาจารย์คริสพาเขามาที่ห้องพักแพทย์ใกล้ๆกันนั้น

            “เมืองแมนเป็นอะไรไปครับ  อาจารย์ยังไม่ได้บอกผมเลย”

            “เธอไปไหนมาหรือเมื่อเย็น”  อีกฝ่ายถามกลับมาอีกอย่าง   เพลิงกัลป์เม้มปาก

            “พาญาติผู้ใหญ่ไปทานข้าวครับ”

            “อ้อ”

            “แล้วตกลงเมืองแมนเป็นอะไรครับ”

            “เธอคิดว่าเขาเป็นอะไร”

            “เลือดออก...ใช่มั้ยครับ  หรือว่าเขาจะ...แท้งไปแล้ว”  เพลิงกัลป์พูดด้วยเสียงกระซิบ

            “ถ้าเป็นอย่างนั้น...เธอจะรู้สึกยังไง  จะดีใจไหมหรือว่าเสียใจ”

            “ทำไมอาจารย์ถึงถามผมอย่างนั้นล่ะครับ”

            “เพราะพี่ไม่แน่ใจความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเมืองแมนน่ะสิ  จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องของสูติแพทย์ที่จะมาก้าวก่ายเรื่องความสัมพันธ์ของคนไข้หรอกนะ  แต่ว่าพวกเธอเป็นรุ่นน้องของพี่ด้วย  พี่ก็เลยเป็นห่วงมาก”  อาจารย์หนุ่มช่วงไปครู่หนึ่ง  “คำถามพี่ออกจะละลาบละล้วงสักหน่อย  แต่อยากให้เธอตอบแบบลูกผู้ชายนะ....ความสัมพันธ์ของเธอกับเมืองแมน  เป็นเรื่องตั้งใจหรือว่าพลาด”

            เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ

            “...พลาดครับ  ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง”

            “เค้าสมยอมหรือเปล่า”

            “ผมไม่รู้เลย”  ชายหนุ่มตอบอย่างลำบากใจ   “เราแค่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอว่าอยู่บนเตียงเดียวกัน”

            “แสดงว่าท้องนี้เป็น Unwanted pregnancy ถูกต้องไหม”

          “ผมไม่คิดว่าผู้ชายที่ไหนจะท้องได้  มัน..เหลือเชื่อ”

            “เธอตอบไม่ตรงคำถาม”  อาจารย์พูดเสียงเนิบ  ทว่ามองเขาด้วยแววตาคมฉาบ  “ตอบพี่มาคำเดียว  เธออยากได้ลูกหรือเปล่า”

            “ผม...”  เพลิงกัลป์อึ้ง  มองมือของตัวเองนิ่ง

            “ยังไม่ต้องตอบพี่ก็ได้  ไปลองนั่งคิดดูดีๆก่อน   เพราะถ้าคำตอบคือไม่...ที่เหลือมันก็จะง่ายมาก  ทั้งสำหรับเธอและเมืองแมนด้วย”   คนพูดถอนหายใจแผ่วเบา  “แต่ถ้าเธอบอกว่าใช่ล่ะก็...คงต้องคุยกันอีกที”

            “แปลว่าลูกผมยังอยู่ใช่ไหมครับ”

            “การที่จะเรียกใครสักคนว่าลูก  มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ  แค่ช่วยให้ปฏิสนธิขึ้นมา  มันไม่พอหรอก..ขอโทษด้วยที่พี่ต้องพูดตามตรง”  รุ่นน้องตรงหน้านั่งเงียบ  ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยความสับสน  อาจารย์คริสสบตาเขาแล้วพูดช้าชัด  “ถ้าเธอยังไม่พร้อมที่จะดูแลเขา  ในที่นี้พี่หมายถึงทั้งเมืองแมนและลูกในท้องนะ  พี่ก็เห็นด้วยว่า...เราควรจะปล่อยเขาไป”

            “ปล่อย?”

            “ใช่...คนท้องไม่ได้ต้องการแค่กินอิ่มนอนหลับหรอกนะ  จิตใจก็เป็นเรื่องสำคัญ  โดยเฉพาะกับผู้ชายคนหนึ่งที่จู่ๆก็เกิดตั้งครรภ์ได้ขึ้นมา  แถมยังเป็นท้องที่เขาไม่ต้องการด้วย  เธอคิดว่าเขาจะรู้สึกยังไง  ลองคิดว่าเป็นตัวเองดูสิเพลิง  เป็นเธอเธอจะทำยังไง”

            “............”

            “อย่าคิดแค่ว่าท้องก็ท้อง  คลอดมาก็เลี้ยง  เธอมีเงินเลี้ยงลูกได้สบายๆอันนี้พี่ไม่เถียง  แต่อีกเจ็ดเดือนหลังจากนี้คนที่ต้องแบกรับภาระหนักสามกิโลคือเมืองแมนนะ  ยิ่งสรีระเขาเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง  ไม่ได้สร้างมาเพื่อรองรับการตั้งครรภ์อยู่แล้วด้วย  มันยิ่งอันตรายสำหรับร่างกายของเขา  พี่ยังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าถ้าครรภ์โตขึ้นกว่านี้เขาจะเดินไหวไหม  จะขับถ่ายได้มั้ย  ไหนจะตอนคลอดอีก  นี่ขนาดอายุครรภ์ไม่เท่าไหร่  ร่างกายเขายังอ่อนแอลงขนาดนี้  จริงๆพี่อยากเก็บเคสของเขาเอาไว้ศึกษาวิจัยแต่พี่ก็ทำไม่ลง  พี่เห็นเขา..เห็นพวกเราทุกคนเป็นน้อง  พี่สงสาร...แล้วเธอล่ะเพลิง  เธอเห็นเขาเป็นอะไร”

            เพลิงกัลป์ยังพูดไม่ออก

            “ถ้าเธอไม่ได้เห็นเขาเป็นคนรัก  ก็ช่วยเมตตาเขาแบบเพื่อนมนุษย์เถอะนะ”

            อาจารย์คริสเดินออกจากห้องไปแล้ว   เหลือเพียงความเงียบที่กัดกร่อนหัวใจของคนที่ยังนั่งอยู่ทีละน้อย

            ...........................................................................

            ‘อาทิตย์หน้าเราขึ้นดอยกันดีไหม  หืม?’

            เสียงผู้ชายที่เมืองแมนรู้สึกคุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆ  ทำให้เขาต้องชะโงกมองออกมาจากหลังต้นไม้ที่ยืนอยู่  แผ่นหลังกว้างที่คุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนยืนหันหลังให้  บังร่างบอบบางอีกคนจนเกือบมิด

            ‘คริสว่างเหรอ  ดีจัง  หลินอยากไปเที่ยวเหมือนกัน  ช่วงนี้มัน...หนักๆ’  หญิงสาวที่เขามองไม่เห็นหน้าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ซ่อนความกังวลบางอย่างเอาไว้อย่างมิดเม้น

            ‘อยาก...ชวนใครไปบ้างไหมล่ะ’   มีความไม่แน่ใจแฝงอยู่ในประโยคนั้น

            ‘เดี๋ยวลองถามดูก่อน  น่าจะมีคนสนใจนะ’

            ‘ลองถาม...ปราการดูสิ  น่าจะว่างนะ’

            ‘นั่นสิ  เดี๋ยวหลินแวะไปถามให้เอง’ 

          ท้องฟ้าด้านบนมืดมิดทว่าแต้มด้วยดวงดาวพร่างพรายเป็นประกายเหมือนเพชร  ไม่ก็อาจจะเหมือนหยาดน้ำตาของใครบางคนที่ไหลย้อนอยู่ในอกเงียบๆยามที่ทอดสายตามองเงาของชายหญิงสองคนนั่งเคียงข้างกันอยู่ไม่ไกลสายตา

            เมืองแมนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเศร้าหมองที่กินลึกเข้าไปในเนื้อหัวใจนั้น  เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกกดดันปนหวงแหนมากมายขนาดนี้มาจากไหนกัน  รู้แต่ว่าเขารับรู้ถึงมันได้ราวกับออกมาจากหัวใจของเขาเอง

            ชายหนุ่มยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว  คล้ายจะได้ยินเสียงสะอื้นดังออกมาจากที่ไหนสักแห่ง

            คนที่ยืนมองอยู่ข้างเตียงคนป่วยใช้ปลายนิ้วซับน้ำตาที่ไหลรินออกมาทางหางตาให้  เมืองแมนนอนน้ำตาซึมตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในห้อง  ดูเหมือนเจ้าตัวจะกำลังตกอยู่ในฝันร้ายหรืออะไรสักอย่าง

            เพลิงกัลป์ถอยไปนั่งเงียบๆบนเก้าอี้ข้างเตียง  มองหลังมือผอมๆที่มีเข็มน้ำเกลือปักคาอยู่  รอยเขียวช้ำจากเข็มน้ำเกลือคราวก่อนยังปรากฎเป็นจ้ำๆให้เห็น

            คำว่าเห็นแก่มนุษยธรรมที่เขาเคยพูดกับเมืองแมนเพื่อให้เก็บเด็กเอาไว้นั้นได้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาเองหลังจากที่ได้ยินอาจารย์คริสพูด

เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากเกินไป

            เมื่อเทียบกับการอยู่เวรแทนหรือช่วยทำงานแล้ว  มันคงเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังเจออยู่  เขาคิดง่ายเกินไปเหมือนที่อาจารย์คริสพูดนั่นแหละ  แค่นอนหลับเต็มอิ่มแปดชั่วโมง มีอาหารครบห้าหมู่  แค่นั้นก็คงเพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กในท้องเจริญเติบโตขึ้น

            ถึงเวลาก็ผ่าคลอดออกมา  เขาอาจจะเอาลูกไปฝากพ่อแม่เลี้ยง  ส่วนตัวเขากับเมืองแมนก็คงแยกย้ายกันไปตามโรงพยาบาลอื่นหลังจากใช้ทุนที่นี่ครบหนึ่งปี 

            เรื่องของเราก็คงจบลงแค่นั้น...

            เปลือกตาของคนหลับเริ่มขยับก่อนจะลืมตาขึ้น  เมืองแมนมองเพดานงงๆเหมือนนึกไม่ออกว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร  ก่อนที่จะหันมามองเขา  เราสบตากันนาน

            จากนั้นคนบนเตียงก็พลิกตัวหันหลังให้เขา...เหมือนที่เคยทำทุกครั้ง

            “ตื่นแล้วเหรอ”  เพลิงกัลป์กลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ  “...หิวมั้ย”  พูดออกไปแล้วเขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย

            คนบนเตียงไม่ตอบ

            “เมื่อคืน  กูขอโทษ...พอดีอยู่ในห้องคาราโอเกะแล้วมันเสียงดังเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่โทรมา”  เขายกมือขึ้นเกาหลังคอ  “เกิดอะไรขึ้น  ..ลื่นล้มเหรอ  ถึงมีเลือดออก”

            คล้ายกับเขาพูดกับผ้าม่าน  ไม่ก็เสาน้ำเกลืออยู่

            “กูโทรหามึงไม่ติดเลยรีบกลับมาที่แฟลต  เห็นเลือดในห้องน้ำกับมือถือมึงอยู่ตรงชักโครก  เลยโทรหาพี่คริส...แล้วก็มานี่”  เพลิงกัลป์หยุดพูดแล้วเอื้อมมือไปแตะที่ไหลของคนที่นอนตะแคงอยู่  “หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิ”

            น่าแปลกที่คนป่วยกลับยอมพลิกกลับมาโดยดี  ทว่าดวงตาคู่นั้นมองมาที่เขาว่างเปล่าจนเพลิงกัลป์ใจหาย

            “ขอโทษ...ที่ไม่ได้อยู่ดูแลตอนที่...ลำบาก”

            “มันยากไป”  เมืองแมนพูดขึ้นเป็นประโยคแรก  ความว่างเปล่าในตอนแรกแทนที่ด้วยแววตาอื่นที่ทำให้เพลิงรู้สึกวูบโหวงยิ่งกว่าเดิม  ไม่ใช่ความเกลียดหรือความโกรธ  ไม่ใช่แม้แต่ขุ่นเคือง  แววตาของเมืองแมนที่เขาเห็นเป็นแววตาของคนที่ตัดสินใจบางอย่างได้ตก  “มึงไม่ได้ทำผิดอะไรหรอก  เพลิงกัลป์”

            “กูไม่ได้ตั้งใจ  มึงก็รู้ว่าญาติกูมาพอดี..”

            “ใช่  กูถึงบอกว่ามึงไม่ได้ผิดไง”  เมืองแมนเม้มปาก  “คราวนี้ทำให้กูคิดอะไรออก  ...ตอนที่เลือดมันไหลออกมา  รู้มั้ยว่ากูคิดในใจว่าอะไร”

            คนฟังส่ายหน้า

            “กูคิดว่า...นี่กูมัวทำอะไรอยู่วะ  ทำไมต้องมาทรมานตัวเองเพื่อก้อนเลือดที่ไม่มีใครต้องการด้วย   แวบหนึ่งกูดีใจที่มันเลือดไหลออกมาเอง”   เมืองแมนเงยหน้าขึ้นมองเพดาน  “เราอาจจะตัดสินใจผิดกันตั้งแต่แรก”

            เพลิงกัลป์มองถุงเลือดที่ห้อยอยู่ที่เสาน้ำเกลือต่อกับหลังมืออีกข้างของคนป่วย  มองใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดของเมืองแมน  แล้วก็มองมือของตัวเองที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ

            “มึงอยากทำอะไรก็ทำเถอะ  กูจะไม่ห้าม”   เขาได้ยินเสียงตัวเองตอบออกไป 

            “เราไม่ได้รักกันด้วยซ้ำ  อย่างน้อยถ้าเขาจะเกิดมา  ก็น่าจะเกิดจากความรัก  ไม่ใช่อะไรก็ไม่รู้   มึงจะได้กลับไปใช้ชีวิตปกติได้  ไม่ต้องมาลำบากอยู่เวรทำนู่นทำนี่ให้เหนื่อย  ส่วนกูเองก็จะได้กลับไปทำงานได้เหมือนกัน”   เมืองแมนพูดพึมพำในลำคอเหมือนพูดคนเดียว

            “ก็บอกอยู่นี่ไงว่าตามใจ  อยากทำอะไรก็ทำ”

            “ยังไงมันก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้วนี่”

            เพลิงกัลป์รู้สึกเหมือนมีอะไรอัดแน่นอยู่ในอก พร้อมจะระเบิดออกมา

            “ไม่ต้องห่วง  ไม่ต้องวุ่นวายอีก  ไม่ต้อง...”

            “พอแล้ว”  ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน  “จะพูดทำไมอีก  กูรู้แล้วว่ามึงไม่อยากได้เด็กคนนี้   แล้วกูก็ไม่อยากขอให้มึงเก็บเอาไว้แล้วด้วย   ก็จบเรื่องนี้ไปซะทีเถอะ”  เสียงห้าวสั่นแบบควบคุมไม่ได้

            “งั้นเดี๋ยวกูก็จะบอกอาจารย์คริส”   ตรงข้ามกับอีกฝ่าย  เมืองแมนกลับพูดได้เรียบเฉยราวกับกำลังพูดถึงลมฟ้าอากาศ   “จะได้จบเรื่องนี้เสียที”

            “...........”  เพลิงกัลป์มองหน้าคนพูดด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก  วูบหนึ่งที่เขารู้สึกว่าทำไมเมืองแมนถึงได้ใจร้ายขนาดนี้

            เขาไม่รู้ว่าความผูกพันระหว่างแม่กับลูกในท้องมีจริงหรือเปล่า  หรือมันจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเด็กคนนั้นเกิดขึ้นจากความรักของทั้งพ่อและแม่กันแน่  แต่ที่รู้คือเขาเองไม่มีสามารถที่จะบอกให้เมืองแมนเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ได้อีกแล้ว  ต่อให้อ้างมนุษยธรรม บาปบุญคุณโทษหรืออะไรก็แล้วแต่  เหตุผลมันดูอ่อนไปหมดเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่า...เราจะเก็บเขาไว้เพื่ออะไร  เพื่อเป็นโซ่ทองคล้องใจให้เขากับเมืองแมนรักกันงั้นหรือ

มันคงไม่มีทาง

            คนบนเตียงเงียบไปแล้ว  เพลิงกัลป์หมุนตัวเดินไปหยุดที่ประตูห้อง  มือเอื้อมไปจับลูกบิดที่เย็นเฉียบ  ตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆดังขึ้นจากเบื้องหลัง

            ดังขึ้นเรื่อยๆ


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-03-2018 02:14:17 โดย ็Hollyk »

ออฟไลน์ ็Hollyk

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 362
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +535/-22
    • FanPage Melenalike//Hollyk
   








            เพลิงกัลป์หันกลับไป  เห็นคนที่นอนนิ่งอยู่นั้นกำลังร้องไห้ออกมา  น้ำตาไหลพรากเหมือนทำนบแตก  ริมฝีปากเบะออก  เมืองแมนยกมือขึ้นป้ายน้ำตาเหมือนเด็กๆ

            โดยไม่รู้ตัว  ชายหนุ่มก้าวพรวดเดียวเข้าไปถึงเตียงแล้วก้มลงรวบร่างผอมบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน  ลูบหลังไหล่ที่ไหวโยนด้วยแรงสะอื้นนั้น   เมืองแมนขืนตัวเอาไว้เหมือนจะดันออกแต่แล้วก็กลับซบใบหน้าลงจนอกเสื้อของเขาเปียกในพริบตา

            “ขอโทษนะ”  เพลิงกัลป์นึกอะไรไม่ออกนอกจากคำนี้

            “ทำไม..ฮึก  ทำไม...เพิ่งมา”  คนที่ร้องไห้จนจมูกแดงถามเสียงอู้อี้  เบาจนเขาต้องก้มลงไปฟังจนชิด

            “ขอโทษจริงๆ”  เพลิงกัลป์พูดออกมาจากใจจริง  “อย่าร้องเลยนะ”

            ดวงตากลมโตคลอด้วยหยาดน้ำตาเงยขึ้นสบตาเขา  หัวใจของเพลิงกัลป์สั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  หยาดน้ำตาค้างอยู่ที่ปลายขนตายาวเป็นแพ  ปลายจมูกแดงกับริมฝีปากสีสดที่เม้มนิดๆเพื่อกลั้นสะอื้นนั้น...  ชายหนุ่มก้มลงไปสัมผัสอย่างเผลอตัว

            ริมฝีปากอุ่นจนเกือบร้อนแตะที่กลีบปากบางแผ่วเบา  แต่กระนั้นก็ยังทำให้เจ้าของปากสะดุ้งอยู่ดี  เมืองแมนขยับหนีทว่าสัมผัสนั้นกลับตามลงมาซ้ำราวกับไม่มีทางหลีกเลี่ยงไปได้

            มันไม่ได้ดูดดื่มเร่าร้อนอะไร  แค่สัมผัสเบาๆทว่ากลับทำให้รู้สึกเหมือนมีลมพัดแรงๆในอกจนอะไรต่อมิอะไรในหัวใจของเขาปลิวพรึบพรับ

            เพลิงกัลป์เลื่อนจากริมฝีปากนุ่มนั้นมาที่ข้างแก้มแทน  ลิ้มรสน้ำตาเค็มปร่าที่ค้างอยู่บนผิวนวลเนียนนั้น  เปลือกตาบางเห็นเส้นเลือดถูกเขาสัมผัสด้วยเช่นกัน  ตามด้วยปลายจมูกบวมแดงที่กำลังสูดน้ำมูกใสๆฮึดฮัด

            รู้สึกเหมือนเวลาในห้องถูกหยุดเอาไว้ครู่หนึ่ง...คล้ายจะได้ยินอะไรบางอย่างดังออกมาจากข้างในอก  เพลิงกัลป์ขมวดคิ้ว  เงี่ยหูฟังเสียงนั้น  มันเบาบางแต่ก็สัมผัสได้

            หรือมันจะมีอยู่แล้ว  แต่เขาไม่ทันได้ยินมาก่อน

เป็นไปได้หรือ...

            “ปล่อยเถอะ”  คนพูดก้มหน้าลงไม่ยอมสบตาเขา  ใช้มือดันตัวเองออกมาจากวงแขนที่ล้อมเอาไว้อย่างแน่นหนา   พอเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย  เมืองแมนก็พูดเสียงดังขึ้นอีกหน่อย  “พี่คริสไม่ให้ลุกนั่ง  ให้นอนเฉยๆ”

            “งั้นก็นอนสิ”  เสียงห้าวพึมพำอยู่ข้างหู  เพลิงกัลป์ช่วยให้อีกฝ่ายขยับตัวลงนอนตามเดิม  ส่วนตัวเองก็ลากเก้าอี้เข้ามานั่งข้างๆ   วางปลายคางลงกับเตียงพลางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างที่ชอบทำ

            “เมื่อกี้...จะไปไหนไม่ใช่หรือไง”  เมืองแมนหลบสายตาคมเข้มคู่นั้น  ทำเป็นไม่สนใจอาการร้อนผ่าวตั้งแต่ใบหน้าจนถึงลำคอ  เดาได้ว่ามันคงจะแดงไปหมดแน่ๆ

            “ไม่ไปแล้ว”  อีกฝ่ายตอบกลับมา

            “...............”

            “เมืองแมน”  เสียงเรียกชื่อของเขาอ่อนลงอย่างที่เคยได้ยินในวันนั้น  “คราวก่อนกูขอให้มึงเก็บลูกเอาไว้  แต่คราวนี้กูจะไม่ขอให้มึงเก็บลูกเอาไว้หรอกนะ”

            “เพราะมึงไม่ต้องการแล้วใช่มั้ย”   เสียงของเมืองแมนพร่าสั่นจนเจ้าตัวยังตกใจ

            “ไม่ใช่...เป็นเพราะ  กูกลัวมึงจะเป็นอันตราย”  เพลิงกัลป์ใช้ปลายนิ้วลูบที่หลังมือของอีกฝ่ายซึ่งยังมีเข็มน้ำเกลือคาอยู่เบาๆ

            “กูไม่ตายเพราะเรื่องแค่นี้หรอก”  ฝ่ายนั้นตอบกลับมาเสียงขึ้นจมูก

            “แค่เห็นมึงนอนโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น  ซีดเหมือนไก่ต้มแบบนี้กูก็ไม่สบายใจหรอก”  เพลิงกัลป์พูดช้าๆ  “กูขอให้มึงดูแลลูกในท้องแต่กูกลับดูแลมึงไม่ดีพอ  ...ก่อนหน้านี้กูคิดแค่ทำยังไงให้มึงได้กินอิ่ม นอนหลับ  มีเวลาพักผ่อน  กูขึ้นเวรแทนให้ได้  อยากกินอะไรก็แค่หามาให้   กูคิดง่ายเกินไปใช่มั้ยแมน”

            คนฟังไม่ตอบ

            “ยกโทษให้กูเถอะ  กูไม่เคยต้องดูแลใครมาก่อนเลย   กูไม่รู้ว่ามันต้องทำยังไง  แค่ไหนถึงจะเรียกว่าเพียงพอ เพราะกูไม่เคยมีความรู้สึกอยากดูแลใครมาก่อน”  เขาวางมือลงบนหน้าท้องของเมืองแมน  อีกฝ่ายไม่ขยับหนี  “จนกระทั่งวันนี้  ตอนที่เห็นเลือดในห้องน้ำนั่น  ตอนที่เห็นมิสคอลของมึง...”

            ไออุ่นจากมือใหญ่ที่ทาบอยู่ที่ท้องทำให้เมืองแมนรู้สึกสงบลงอย่างประหลาด

            “กูก็เลยรู้ว่าตัวเองทำพลาด”   ชายหนุ่มถอนหายใจยาว   “ถ้ามึงไม่คิดว่ามันยากเกินไป   กูอยากจะ...ขอโอกาสอีกสักครั้ง  จะได้มั้ย”  ดวงตากลมโตมองหน้าเขานิ่ง  ทำเอาเพลิงกัลป์ที่ไม่เคยรู้สึกประหม่ากับใครมาก่อนถึงกับนึกคำพูดไม่ออกไปชั่วครู่   เขาอึกอักอยู่นาน   “คือ...หมายความว่า  กูอยากจะขอดูแล...ลูก..ต่อได้ไหม  แบบ...คราวนี้กูจะไม่ปล่อยให้มึงต้องอยู่คนเดียว”

            ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆคล้ายปรามาสดังขึ้น

            “กูเชื่อว่าตัวเองจะทำได้  ขนาดเรียนหมอ  ยากขนาดไหนกูยังผ่านมาได้”  เพลิงกัลป์พูดออกไปแล้วก็อยากเอาหัวโขกกำแพง  มันไม่เกี่ยวอะไรกันเลยสักนิด “กูหมายถึงว่า....กูต้องทำได้แน่   ขอแค่โอกาสให้กูได้เรียนรู้...ที่จะดูแลมึง”

            “มึงต้องใช้เวลาเรียนรู้นานแค่ไหน  เรียนหมอยังมีกำหนดไม่เกิน 12 ปีเลย  คิดว่าตัวเองจะทำได้ภายในเจ็ดเดือนหรือไง”  หางเสียงของเมืองแมนมีแววเยาะอย่างไม่ปิดบัง

            “กูเป็นคนเรียนรู้เร็วนะ”

            “มันไม่ง่ายเหมือนแค่ท่องชื่อยา หรือanatomy หรอกนะ ...ดูแลใครสักคนน่ะ   ไม่ใช่แค่ตื่นมาราวน์เช้าเย็นแล้วก็จบหรอก”

            “ให้โอกาสกูได้มั้ย”

            เมืองแมนถอนหายใจพลางหลับตาลง   ไม่ได้ตอบกลับไป  อีกฝ่ายก็ไม่ได้เซ้าซี้อีก  เพลิงกัลป์ลูบมือบนหน้าท้องเขานิดหนึ่งก่อนจะถอยออกไป  แอบมองหางตาเห็นอีกฝ่ายถอยไปนอนบนโซฟาแคบๆขายาวเลยออกมาเกือบฟุต

            คืนนั้นเมืองแมนผล็อยหลับไปเอง  ในสมองเต็มไปด้วยอะไรวุ่นวายจับต้นชนปลายไม่ถูก  มาตื่นอีกทีตอนรุ่งเช้าที่อาจารย์คริสเข้ามาในห้องพร้อมกับคุณพยาบาล

            “พี่มาปลุกหรือเปล่า  โทษที พอดีว่าต้องรีบไปธุระต่อวันนี้เลยมาราวน์เช้าหน่อย  เป็นอย่างไรบ้างเมืองแมน  ยังมีเลือดออกอยู่ไหม”

            “ยังมีอยู่ครับ”  เมืองแมนตอบกลับไป

            เสียงพูดคุยทำให้คนที่อยู่ในห้องน้ำรีบเปิดประตูออกมา  เพลิงกัลป์ยกมือไหว้อาจารย์แล้วถอยไปยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้

            “เดี๋ยววันนี้จะอัลตราซาวน์ดูหน่อยนะ  ฝากคุณอุ๊ช่วยลากเครื่องเข้ามาหน่อยนะครับ”

            คุณพยาบาลลากเครื่องอัลตราซาวน์เครื่องใหญ่เข้ามาในห้อง

            “ผมขอซาวน์เองได้มั้ยครับ”  เพลิงกัลป์พูดขึ้น

            อาจารย์หนุ่มพยักหน้า  ให้รุ่นน้องเข้าประจำที่ข้างเตียงแทน  เมืองแมนเลิกเสื้อขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายวางหัวตรวจที่หน้าท้อง  เจลเย็นๆทำให้เขารู้สึกเสียววาบที่ท้องน้อย

            ดวงตาสองคู่มองสบกันก่อนที่เพลิงกัลป์จะหันไปมองหน้าจอแทน

            เงาดำๆปรากฏขึ้นบนหน้าจอเป็นมดลูกและถุงการตั้งครรภ์  เงาของตัวอ่อนลอยเท้งอยู่ในน้ำคร่ำเห็นจุดวิบวับเต้นถี่เป็นตำแหน่งของหัวใจ  เพลิงกัลป์จ้องมองจุดเล็กๆที่เต้นเป็นจังหวะอยู่นั้นด้วยความรู้สึกแสนแปลก

            “ยังอยู่มั้ย”  เมืองแมนถามเสียงเบา

            เขาหันหน้าจอมาให้อีกฝ่ายดูแทนคำตอบ

            “โอเค  หัวใจเด็กก็ยังเต้นดีอยู่นะ  อย่างไรก็ตามเมืองแมนยังต้องนอนพักก่อนจนกว่าเลือดจะหยุดไหล”  อาจารย์พูดช้าๆ  มองหน้าทั้งสองคน  “คิดว่าพวกเธอคงคุยกันรู้เรื่องแล้ว...ตกลงว่าอย่างไร”

            เพลิงกัลป์มองหน้าเมืองแมน

            “ผมไม่อยาก..ทำบาป”   เมืองแมนตอบ  ไม่สบตาคนข้างๆ

            “เธอละ...เพลิงกัลป์”

            “ผมอยากดูแลพวกเค้าครับ”

            คำตอบของเพลิงกัลป์ทำให้คริสรู้สึกผิดคาดมาก  เขามองหน้าชายหนุ่มอีกครั้งอย่างไม่อยากเชื่อ  แต่แววตามุ่งมั่นในดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นก็ยืนยันคำพูดของตัวเองได้เป็นอย่างดี

            “โอเคตามนั้น”   อาจารย์หนุ่มพูด  “ถ้างั้นเดี๋ยวพี่จะฉีดยากันแท้งให้เธออีกเข็มนะแมน  ดูท่าคงต้องฉีดต่อเนื่องไปก่อน  แล้วก็มียากินต่อด้วย  เพิ่มจากวิตามินกับธาตุเหล็กที่กินอยู่เดิม  เพราะเธอเป็นผู้ชาย  ฮอร์โมนของผู้หญิงน้อยเลยต้องกินเสริมเข้าไป  บอกไว้ก่อนว่าคราวนี้เสี่ยงมากที่จะแท้ง  ถ้าสุดท้ายยาเอาไม่อยู่จริงๆ ก็ต้องปล่อยให้หลุดนะ  ไม่งั้นแมนจะแย่เอา”

            “ครับ”  เมืองแมนรับคำ 

            เพลิงกัลป์ตามอาจารย์ออกไปคุยต่อข้างนอกอีกพักหนึ่งกว่าจะกลับเข้ามาในห้อง   คนป่วยกำลังนอนหลับตาปี๋ให้คุณพยาบาลฉีดยาเข้าที่ต้นแขน

            “เสร็จแล้วค่ะ  คุณแม่กลัวเข็มเหมือนเด็กเลย  คงต้องให้คุณพ่อช่วยปลอบหน่อยนะคะ”  คุณพยาบาลพูดแกมหัวเราะก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

            ทิ้งให้คนสองคนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกขัดเขินชอบกล

            เพลิงกัลป์กระแอม  เดินไปหยุดที่หน้าตู้เย็น

            “หิวมั้ย  อยากกินอะไรหรือเปล่า”

            “ถามประโยคอื่นบ้างได้ไหม”  คนตอบเหลือบมอง  เห็นอีกคนยกมือขึ้นเกาคางทำหน้าครุ่นคิด  จากนั้นก็เหลือบมองหน้าเขา

            “งั้นถามคำถามที่ค้างอยู่  ยังไม่ได้ตอบตั้งแต่เมื่อคืนน่ะ  จำได้หรือเปล่า”

            “ถามว่าอะไร”  เมืองแมนถามกลับหน้าตาย  ทั้งที่นึกขึ้นได้ตั้งแต่อีกฝ่ายพูดมา

            “โมเมหลับเฉยแล้วยังลืมอีกนะ”  เพลิงกัลป์เข่นเขี้ยว  ตวัดสายตามองคนบนเตียงคล้ายค้อน  “ก็ถามว่าให้โอกาสได้มั้ย”  เขาพูดเร็วปรื๋อ

            “อ๋อ...กูไม่ค่อยเข้าใจคำถามเท่าไหร่   โอกาสยังไงนะ”

            เมืองแมนไม่เข้าใจคำถามของเขาจริงๆ หรือแกล้งโยกโย้ป่วนเล่นกันแน่  ....ดูจากประกายตาแล้วน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า

            “โอกาสดูแลมึงน่ะ”

            “ดูแลมันก็มีหลายแบบ  มึงหมายถึงแบบไหนล่ะ  แบบเพื่อน  แบบรูมเมท  แบบ...”

            “แบบพ่อของลูกน่ะ  ให้ได้มั้ย”   คำตอบตรงเผ็งจนคนที่หาเรื่องเบี่ยงประเด็นไปเรื่อยถึงกับไปไม่เป็น

            เพลิงกัลป์เดินไปหยุดที่หน้าเตียง  ดึงผ้าห่มที่ถูกคนบนเตียงใช้มือบิดจนเป็นเกลียวออกแล้วคลุมให้ใหม่จนถึงอก  เมืองแมนหันหน้าหนีจนเขานึกว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมตอบเสียแล้ว

            “ยังเจ็บแขนอยู่เลย  เข็มต่อไปฉีดมึงแทนได้หรือเปล่าฮึ”  มีเสียงบ่นงึมงำตอบกลับมาจนได้

            ......................................................................................

           

            มาอัพแล้วจร้า  ตอนนี้รู้สึกว่าความสัมพันธ์เริ่มดีขึ้นมาก(ชั้นคิดไปเองป่ะ5555) ใครชอบเรื่องนี้  อ่านเรื่องนี้อย่าลืมเม้นท์โหวตเป็นกำลังใจให้กันนะคะ  เมืองแมนให้โอกาสเพลิงแล้ว  ไม่รู้ว่าคนอ่านจะยังให้โอกาสเพลิงหรือเปล่า  อิอิ   เจอกันตอนหน้านะคะ

            #แฟนหมอแมน


ออฟไลน์ Duangjai

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
...

สับสน และหาทางออก

ยังไงดี....

 :katai1:  :katai1:  :katai1:  :katai1:  :katai1:  :katai1:

...

.

ออฟไลน์ แว่นสายตาปกติ

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
 :oo1: ดีงามมมมมมม ขอบคุณนะคะ มีรีเฟรชบ่อยมากเลย ดีต่อใจ :katai3: :katai2-1:

ออฟไลน์ Duangjai

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
...

อ่านไปครึ่งตอน. ใจร้อนไปหน่อย

ได้คำตอบที่เลือกแล้ว

เป็นคำตอบที่ดีและดีมาก.

เชื่อว่าหมอเพลิงจะทำได้ และหมอแมนจะเข้มแข็งพอ

 :katai3:  :katai3:  :katai3:  :katai3:  :katai3:  :katai3:

 :katai5:   :katai5: :katai5:  :katai5:  :katai5:  :katai5:

..

.
.
.

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
แล้วหลังจากนี้ล่ะ  จะตอบสังคมรอบข้างอย่างไรดี

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
ฝันเห็นอาจารย์คริส กับ หลิน ทั้ง 2 คนเกี่ยวอะไรกับเรื่องท้องนี้หรือเปล่านะ  :hao3:

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ wikawee

  • มีชีวิตอยู่เพื่อทำฝันให้เป็นจริง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-7
เพลิงโอกาสมาถึงแล้ว ดูแลดีๆล่ะ รักษาจิตใจอีกฝ่ายไว้ให้ดี อย่าคิดแต่ลูก จนลืมเองของแม่ เพราะนั้นอาจทำให้เธอเสียทั้งสองไป ดูแลรักษากันให้ดีๆ

ออฟไลน์ theindiez

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 225
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-1
โอกาสเป็นพ่อของลูกไปอีกก

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
 ลุ้นต่อไป แต่สัมพันธภาพต่อกัน  เริ่มดีงามแล้ว  :ling1: :ling1: :ling1:

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2590
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ คุณจัตวา

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 35
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ทำไมต้องรู้สึกเขินขนาดนี้

ออฟไลน์ weedear

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1139
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-4

ออฟไลน์ ciaiwpot

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1098
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-0
ต้องรอดูกันต่อไป

ออฟไลน์ kingkongkaew

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 92
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
ดูเหมือนความสัมพันธ์ทั้งคู่จะไปในทางที่ดีขึ้น ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ได้อยู่ร่วมกันในเวลาที่ยากลำบากแบบนี้ ขอให้ฝ่าฟันไปไดั และมีตอนจบแบบที่เราคาดหวังให้เป็น

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
 :L2: :L2:
ตอนนี้น่ารักมาก อ่านแล้วทำให้หัวใจอ่อนไหวไปกับตัวละคร
อยากมีโมเม้นแบบนี้บ้าง อยากมีคนดูแลแบบนี้บ้าง
เมืองแมนไปไม่ถูกเลย กับคำตอบที่ตรงเผ็ง
 :กอด1: :กอด1:
+1 ให้คนเขียนจ้า

ออฟไลน์ kokoro

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +138/-2
เพลิงได้โอกาสแล้วนะ ครั้งนี้แสดงความตั้งใจจริงให้เห็นกันสักตั้ง

ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1087
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
โล่งอกที่เด็กปลอดภัยกลัวการ
ตัดสินใจแบบผิดๆของทั่งคู่ในช่วง
อารมณ์น้อยใจของแมนมาก

ออฟไลน์ NuNam

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1225
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-3
ได้โอกาสอีกครั้ง ก็ลองแก้ตัวใหม่ละกันค่ะ คุณหมอเพลิง
 o18

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
ได้โอกาสมาแล้วก็รักษาไว้ให้ดีล่ะ ดูแลคนท้องไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะเพลิง
เคลียร์ความรู้สึกตัวเองแล้วก็อย่าลืมเคลียร์เรื่องสาวๆไว้ด้วยล่ะ
เดี๋ยวคุณแม่จะคิดมากแล้วจะวุ่นอีก

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ ซีเนียร์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
เป็นกำลังใจให้นะ

ออฟไลน์ donutnoi

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-7
รู้สึกถึงใจที่ตรงกัน  ความสัมพันธ์ที่เริ่มไปในทางที่ดี  :กอด1:


ออฟไลน์ แม้วธวัลหทัย

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
คูมพ่อววววววววว
มาแล้นนนนนนนนนนนน
งืออออออ เอาอีก เอาอีก เอาอีก

คูมแม่เฉไฉตะมายยยย
เขินล่ะซี้ ใช่มะ ใช่มะ?

แต่ยังไง
คะแนนคูมพ่อวก็ลดลงไป 1.5 คะแนน

ไปหวีดในทวีตภพอีกดีก่า

ออฟไลน์ pui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-3
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ^^

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด