หัวข้อ: ❀❀❀คุณชาย2017❀❀❀ ระเบียบที่ 20 : ห้าม...เลิกนะ ขอร้องงง p.12 [14-03-20]

[Meen2495]

ติดไว้ก่อนนะคะ ...
นานเกิ๊นนนนน ต่อไม่ติดเลยค่ะ
ขอเวลาไปตั้งหลักจากเรื่องอื่น หาเวลามาย้อนอ่านเรื่องนี้อีกครั้งนะคะ

ไม่ก็เจอกันตอน THE END เลยเนอะ

[yasperjer]

คิดถึงนังเขากับคุณชายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาต่ออีกเรื่อยๆนะคะ 

[fammykiki]

  

[19th]

ดีดหัวมอมแมมมากเดี๋ยวเซลส์สมองตายหมดนา แค่นี้ก็เหลือน้อยแล้ว 

[pui]

 

[Bringmelove]

ยังต่อติดอยู่ค่าาา หายไปนานมากก
น้องเขาเดี๋ยวนี้คุณชายพูดอะไรก็ฟังเหมือนหมาจริงๆ

[kungverrycool]

ยังสนุกเหมือนเดิม คนเขียนอย่าหายไปนานๆอีกนร๊าาาา 

[ซีเนียร์]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หายไปนายเลย.........คิดถึง   

คุณชายหึงเขาหนักเลย   
พี่ตาณ  เขา   
       
 

[Chompoo reangkarn]

 

[lizzii]

เราเกลียดตัวเองมาก ที่อ่านแล้วทำเสียงสูงตามน้องเขาไปอี๊ก 55555

[jaevin]

มาสั้นๆ แต่อยากมาบ่อยๆ นะ หุหุ





ระเบียบที่ 17 : ห้ามขัดเฮียทิว (แต่ถูได้ ถรุ้ย!)



อีกห้าวันก็จะถึงวันเฟรชชี่ไนท์แล้ว พวกเราซ้อมกันอย่างจริงจัง และพูดได้เลยว่าตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมเป็นเหา...



เอ๊ะ



ทำไมผมถึงเป็นเหาน่ะหรอ



ก็เพราะผมอยู่กับคุณชายตลอดเวลา ติดหนึบคุณชายเป็นเหาฉลาม ดังนั้นแล้ว....ผมจึงเป็นเหา



ก็ตอนเช้าคุณชายมารับไปเรียน แถมตอนเย็นก็อยู่ซ้อมจนค่ำอีก และนั่นก็ทำให้คุณชายสุดเนี้ยบดูระโหยโรยแรง ผมลอบสังเกตท่าทางของพี่ตาณเพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่เหนื่อยรึเปล่า พี่ตาณอยู่ปีสี่แล้วแต่ก็ต้องมาร้องเพลงให้วงผมอีก



รู้สึกผิดง่ะ แต่ว่าไอ้ต้นเหตุน่ะก็มาจากผมนั่นแหละ ฮือ เจ็บหัวใจจัง ถึงพี่ตาณจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ แต่ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย เพราะงั้นพอถึงตอนพักผมก็ได้แต่ไปนั่งข้างๆ เอาแก้มแนบแขนพี่ พร้อมกับทำหน้าตาเป็นหมาขาดอาหารเม็ด



ก็สงสารพี่อ่า....



เฮ้อ เห็นพี่ตาณเหนื่อยแล้วผมก็ห่อเหี่ยวเหมือนต้นหญ้าที่โดนเหยียบย่ำ

 







“ลืมกีตาร์” คุณชายเดินลงมาจากรถน้องเต่าเพื่อเอากระเป๋ากีตาร์มาให้ผมซึ่ง...ยืนไหล่ตกอย่างซังกะตายอยู่ข้างรถน้องเต่า(ไม่เหม็น)



“ขอบคุณครับ”



 “เป็นอะไร เหนื่อย?”



ขุ่นพระขุ่นเจ้ายังจะเป็นห่วงผมอีก



พี่ชายตาณช่างแสนดีอะไรอย่างนี้ ฮือ ฮือ (ฮือสองที)



“หือ? กระบือน้อยเหนื่อยเป็นด้วยหรอ”



ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ตัวเองนั่นแหละเหนื่อย



“ไม่ตอบก็ไม่คุยแล้วนะ”



“อื้อ”



“อื้ออะไร”



“ก็เดี๋ยวพี่ตาณไม่คุยด้วยเลยส่งเสียงตอบไง พี่เหนื่อยมั้ย กลับบ้านไหวมั้ย ให้ผมแว้นมอไซค์ไปส่งมั้ยครับ” ผมมองพี่ด้วยสายตาเศร้าหมอง กระดองใจมันปวดหนึบๆ เห็นอีกคนไม่ได้พักแล้วมันไม่โอเคเลย พี่ตาณส่ายหน้าเบาๆ อย่างระอาเป็นคำตอบก่อนจะยื่นมือมายืดแก้มผมออกจากกัน ทีแรกผมก็ไม่ยอมจะยืดแก้มพี่กลับบ้าง แต่ความสูงไม่ถึงก็เลยเหมือนหมาตะกุยอากาศ ยืดกันไปยืดกันมาเราก็ยืนชิดกันได้ยังไงก็ไม่รู้



และเพราะท่าทางนั้นผมกับคุณชายจึงยืนพิงกันและกันเงียบๆ



“ไม่เห็นตอบคำถามผมเลย”



“ไม่เป็นไร คิดมากนะเรา”



คุณชายทิ้งท้ายไว้แบบนั้นก่อนจะมีสัมผัสอุ่นเฉียดกระหม่อมผมไป



เอ๋?



เมื่อกี้มันอะไรกัน



ก่งก๊ง

 









แกร๊ก!



“พ่อต๋า เขากลับมาแล้ว” ผมเอ่ยเสียงเนือยๆ ก่อนจะใช้เท้าสะบัดรองเท้าไปด้านหน้าสองสามที คุณชายกลับไปเมื่อกี้และผมก็ยืนมองไฟท้ายพี่เหมือนนางเอกละครช่องทูสามสิบสอง



อ้าว แล้วพ่อหายไปไหน ไฟก็เปิดอยู่เต็มบ้าน ผมวางกระเป๋าลูกรักเบอร์หนึ่งไว้ที่โซฟาอย่างเบามือ จากนั้นเดินลากเท้าเหมือนผีดิบเข้าสู่เขตห้องแห่งความลับ



...โดยไม่รู้เลยว่าที่นั่นจะมีนางมารร้ายรอผมอยู่



“เฮียติววววววววววว” ขออ้อนพ่อหน่อย ไม่กลับบ้านมากินข้าวเย็นหลายวัน เดี๋ยวจะเกิดอาการใจน้อยงอนผมอีก



และ...จังหวะที่เลี้ยวเข้าห้องครัวนั้นก็มีเสียงแหลมดังขึ้นมาทันใด!!



“มาแล้วหรออีลูกไม่รักดี!!”



นางมารร้ายตนนั้นปรี่เข้ามาฟาดไม้เกาหลังที่น่องผมนับครั้งไม่ถ้วน บนตัวมันมีผ้ากันเปื้อนที่สกรีนตัวหนังสือสีแดงสดว่าเมียในอนาคตเฮียทิวตัวเท่าบ้านติดอยู่



ใช่ครับ



อีนางมารร้ายที่อยากเป็นเมียพ่อกูจนตัวสั่นตนนั้นคืออีแจ็ค จตุพร นั่นเอง



ผลัวะ! ผลัวะ!



“โอ๊ย โอ๊ยย มึงหยุดนะอีแจ็ค!”



“มานี่มึงจะหนีไปไหน ต้องตีให้หลาบจำ ทิ้งพ่อไปอยู่กับผู้ชาย รู้มั้ยว่าสามีฉันต้องนั่งรอแกกินข้าวมากี่มื้อ”



ผมปัดไม้เกาหลังออกพัลวัน อะไรนะ...เฮียทิวรอกินข้าวหรอ ผมตาเหลือก หันไปมองเฮียทิวขวับ แล้วก็พบว่า...พ่อของผมนั่งชันขาข้างนึงบนเก้าอี้ มือขวากำขาน่องไก่ทอดเกลือกินอย่างเอร็ดอร่อย



เดี๋ยวนะ ความขัดแย้งมันเกิดขึ้นในตาของโผ้มมม



“ฉันต้องมาปลอบใจสามี ว่าลูกไม่รักดีอย่างมึง เอ๊ย อย่างแกเนี่ยกำลังเรียนหนังสือทำกิจกรรมสมกับที่พ่อส่งเสียให้เรียน แต่จริงๆ แล้วแม่(ใหม่)ก็รู้อยู่เต็มอก ว่ามึ้งงง มันไม่รักดี! บ้าบอออออออ”



“โอ๊ย อีจตุพร! มึงเลิกมโนเป็นแม่กูได้แล้ว!!”



ผลัก!



ผมยื่นมือไปผลักมันออกแต่เพราะมันตัวโตกว่าผม สองมือของผมจึงจับโดนชุดชั้นใน(ปลอม)ของมันเต็มมือ



เท่านั้นแหละ พื้นโลกคล้ายว่าแตกเป็นเสี่ยง ผมอ้าปากค้างเงยหน้าสบตากับอีแจ็คที่มีสีหน้าตกใจไม่ต่างกัน



“กรี๊ดดดดดดดดดด” อีแจ็คร้องลั่นก่อนจะถลาไปนั่งกอดขาเฮียทิว “สามีขา เมียโดนลูกชายสามีลวนลาม บ้าบออที่สุดดด”



“เฮียทิว อย่าไปเชื่อมัน เดี๋ยวเขาจะไปล้างแอลกอฮอล์แล้วมานั่งกินข้าวกับเฮียทิวนะ” ผมพูดพร้อมกับเบะปากใส่อีแจ็ค ถ้าเป็นปกติเฮียทิวจะต้องด่าผมกับอีแจ็คสองสามประโยค



แต่ว่าวันนี้มันไม่เหมือนเดิม!



เพราะจู่ๆ เฮียทิวก็ลุกขึ้น สะบัดขาที่อีแจ็คเกาะอยู่ก่อนจะพูดประโยคทำเอาใจของลูกน้อยเย็นเยียบ



“กูกินข้าวคนเดียวมาทั้งอาทิตย์ ถ้ามึงหิวมึงก็กินคนเดียวไปแล้วกัน”



พูดแล้วก็เดินเคี้ยวไก่ดังกร้วมๆ ออกไป



ผมหันมองเฮียทิวก่อนจะสบตากับอีแจ็ค มันยิ้มแหยๆ ก่อนจะพูดว่าสมน้ำหน้าโดยไม่ออกเสียง



ทะ...ทำไมกัน



“พ่อต๋าาาาาาาาาาาาาาา”

 







“พ่องอนอะไรเขาจ๊ะ”



พ่อปรายตามองหลังจากที่ผมไปวอแวอยู่พักใหญ่



“...”



“พ่อสุดหล่อของนุ้ง”



พ่อกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีไม่สนใจผมซักกะติ๊ด ทั้งๆ ที่ไมค์หมดหนี้ก็จบไปแล้วพ่อยังจ้องทีวีอยู่ได้ ส่วนไอ้เขาควายอย่างผมก็นั่งกอดขาพ่อเหมือนปลิงเลยทีเดียว พอพ่อเลื่อนสายตามาพอดี ผมก็รีบส่งสายตาปริบๆ ไปทันใด



“งอนที่ลูกน้อยไม่มากินข้าวด้วยหรอ”



นี่ลูกง้อนะ...



“...”



“หรือว่าลูกน้อยทำตัวไม่ดี”



เฮียทิวชำเลืองหางตามามองเหมือนกับว่าประโยคข้างต้นเป็นคำตอบถูกต้อง จากนั้นก็ค่อยๆ เผยอปากเล็กน้อย



“เปล่า เพราะมึงแรดเหมือนแม่มึง”



ชะ!         



ผมอ้าปากค้าง เผลอเบิกตากว้างขึ้น ว่าแต่...แม่เขา...แรดจริงหรอเฮียทิว (อิเขาคนบาป, 2017)



เดี๋ยวนะ เราจะหลงประเด็นไม่ได้!



“แล้วเข้าใจซะใหม่ด้วย กูไม่เคยตุ๊ดแตกงอนอะไรไร้สาระ”



นี่ขนาดไม่งอนนะทิวววว



“เฮียทิวเดี๋ยวๆ แล้วเขาแรดอะไรอะพ่อถึงปั้นปึ่งใส่เขา”



ผมคิด...ทุกวันนี้ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ไปเรียนพร้อมคุณชาย ซ้อมดนตรีกับคุณชาย แล้วก็กลับบ้านกับคุณชาย มีบางวันที่ไปกินข้าวเย็นบ้านคุณชาย



ไม่เห็นจะมีอะไรเล้ยยย



แถมผมก็กลับบ้านทุกวันด้วย เพราะงั้นผมไม่ใช่แรดอย่างที่พ่อต๋ากล่าวอ้าง



“อีแจ็คมันเป่าหูเฮียทิวใช่มั้ย มันว่าอะไรบ้างล่ะ เฮียทิวถึงงอนตุ๊กป๋องๆ แบบเนี้ยะ...”



“ตุ๊บป่อง! ตุ๊กป๋องบ้านป้ามึงสิ”



“ตุ๊บป่องก็ได้ เฮียทิวอย่าเปลี่ยนเรื่องดิ ตอบเขามา อีแจ็คมันพ่นลมใส่หูเฮียทิวใช่มั้ย”



“เหอะ ไม่มีใครบอกกูทั้งนั้น ทั้งประเทศไทยเค้าก็เห็นทั้งนั้นที่มึงก็มึงลูบหัวลูบหางกับไอ้ตัวสูงๆ นั่นอยู่เช้าค่ำ”



ตัวสูง? ลูบหัวลูบหาง? ทุกเช้าค่ำ?



“อย่ามาทำหน้าเหมือนหมาแดกปลาทู เมื่อกี้ก่อนจะเข้าบ้านมึงก็แทบจะสิงกันแล้ว กูยืนอยู่ท้ายซอยยังเห็นเลย”



พ่อ...เห็น....



“คะ...คือ...”



นี่กูจะปากสั่นทำไม



“กูไม่อะไรหรอกนะ กูบอกมึงแล้วว่าจะไม่เสือก แต่พวกมึงน่ะขั้นไหนกันแล้ว เป็นลูกกูต้องรู้จักรักนวลสงวนตัวไว้บ้าง ปล่อยให้มันลูบคลำได้ไง ถ้ามึงท้องขึ้นมานะ กูจะตัดหางปล่อยวัด บอกแล้วไงมึงจะรักใครชอบใครกูไม่เคยเสือกเลย”พ่อพูดรัวจนผมน้ำลายแทบยืดเหตุเพราะว่าฟังไม่ทัน



 “เฮีย...เฮียทิวใจเย็นก่อน เฮียทิวเป็นอะไร เขาไม่ใช่ผู้หญิงนะ จะท้องได้ไง”



“นี่มึง…พูดแบบนี้ แสดงว่ากับไอ้ขี้เหร่นั่นถึงขั้นนั้นกันแล้วหรอ ถึงไม่กลัวเรื่องท้องน่ะ!” พ่อปารีโมตลงบนโซฟาก่อนจะเขย่าตัวผมด้วยท่าทางโมโห ไอ้ผมก็โดนเขย่าจนสมองจะไหล



พ่อแสนคูลของเขาหายไปไหน!



“พ่อจะบ้าหรอ! เขากับคุณชายแค่คนที่ตรงๆ กันแล้วแค่นั้นเอง ไม่ได้มีอะไรซะหน่อย”



พอว่าแบบนั้น พ่อก็นิ่งไป ก่อนจะกระแอมดังๆ



“ไม่รู้ล่ะ ถึงพวกมึงจะตรงๆ เตรงๆ กันแล้วแต่ก็ต้องเห็นแก่หน้ากูบ้าง ถ้าไอ้ขี้เหร่นั่นมันหลอกฟันมึงล่ะเขา อย่ามาร้องไห้ให้เห็นนะ”



“นะ...นี่พ่อเป็นห่วงเค้าหรอ เขินอะ”



“มึงอย่ามาแป้นแล้นกลบเกลื่อน เดี๋ยวบ้องหู”



“ฮะ...เฮ้ย เฮียทิวไม่ต้องห่วงเขาหรอก จริงๆ นะ พี่ตาณไม่เคยพกมีดพกดาบเลย มาหลอกฟันเขาไม่ได้หรอก แต่เขามีฟันนะนี่ไง ยิ้มแฉ่งให้ดู”



พูดแล้วก็ฉีกยิ้ม ก่อนจะเหลือบมองปฏิกิริยาของพ่อ



ชะอุ้ย คิ้วกระตุกเป็นสามช่าเลย ผมพูดอะไรผิดอีกล่ะ



“ไอ้เขา!”



“อะไรอ๊ะ ก็เขาพูดจริงนี่”



“กูเลี้ยงมึงมายังไงทำไมถึงโง่แบบนี้วะ พูดกับมึงก็เหมือนพูดกับจอมปลวก ฟังนะ ต่อจากนี้มึงต้องมานอนห้องกู”



เฮ้ย! นอนกับพ่อไม่ต่างอะไรกับนอนบนหนามทุเรียนเลยนะ นี่มันบทลงโทษที่เขาไม่มากินข้าวกับพ่อหรอก ใจร้ายเกินไปแล้วนะ ผมยังไม่ทันได้อ้าปากเถียง พ่อก็บีบแก้มผมจนปากจู๋



“จะไปไหนต้องรายงาน โดยเฉพาะไปกับไอ้หมอนั่นสองต่อสอง ถ้าเรียนเสร็จจะซ้อมดนตรีอะไรก็แล้วแต่ มึงต้องกลับบ้านไม่เกินสองทุ่ม ถ้าไม่รับสาย ไม่บอก ไม่กลับบ้านตรงเวลา กูจะบีบไข่มึงเป็นการลงโทษ เข้าใจมั้ย”



เหี้ยมโหด... ผมเผลอหุบขาเข้าหากันโดยอัตโนมัติ



พ่อไม่เคยพูดยาวกับผมแบบนี้เลย



ฮรุก



ว่าแต่...



“พ่อ! หรือว่าพ่อจะกีดกันความตรงๆ ของผมกับพี่ตาณหรอ ฮือ ฮือ ไหนพ่อบอกว่าพ่อไม่ยุ่งไง คนสักปลักก”



“สับปลับ! แล้วกูก็ไม่ได้กีดกันด้วย แต่มันต้องมีขอบเขตมึงเข้าใจมั้ย...ช่างแม่งมึงไม่เข้าใจหรอก แล้วอย่ามาจู๋จี๋กันหน้าบ้านให้กูเห็นอีกนะ!” จู่ๆ พ่อก็โพล่งขึ้นแล้วก็ลุกขึ้นยืนขยี้หัวตัวเองแรงๆ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับบ่นในสิ่งที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง



“นึกแล้วหงุดหงิดเว้ย! ให้คบกันได้ไม่ได้หมายความว่าจะมามือปลาหมึกกับลูกกูได้นะ เดี๋ยวเจอแน่ไอ้ลูกเขยขี้เหร่”



โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ



พ่อต๋าใจร้ายยยยยยยยยย



ถ้าต้องนอนกับพ่อแล้วคลิปโป๊ที่โหลดมาจะทำยังไงอ่า....

 

 







คำสั่งของพ่อเป็นผลนับตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้น



เช้าวันนี้ ตาลุงทิวออกมาส่งผมหน้าบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อคืนก็มานอนห้องผมโดยไม่ได้นัดหมาย แถมยังรัดตัวผมแน่นจนเกือบตายไม่พอ เมื่อกี้ยังทารุณกรรมผมด้วยไข่เจียวไหม้ๆ กับข้าวสวยหนึ่งจาน



บ่นไปงั้นแต่ก็กินหมดเพราะหิว



เฮียทิวผู้ใส่กางเกงตัวเองเดินมากอดคอผมจากด้านหลังพลางชะเง้อมองไปทางถนน เราอยู่หน้าบ้านกันเพราะงั้นสาวๆ (ป้าๆ) ที่ขี่มอเตอร์ไซค์ไปตลาดจึงเหลียวหลังมามองจนเกือบตกข้างทาง



“ไหน ไอ้นั่นอยู่ไหน”



ผมกุมเป้าทันที “ก็อยู่นี่ไง”



ผลัวะ!



“กูหมายถึงแฟนมึง”



“พ่อ!”



จะบ้าหรอเขากับพี่ชายตาณอยู่ในขั้น...(เอานิ้วชี้ชนกัน)เท่านั้นเอง ยังไม่ใช่แควน



“ท่าจิ้มอะไรของมึง ว่าไงมันไม่มาหรอวันนี้”



“พี่ตาณติดธุระ ตอนเย็นถึงจะมาส่งได้”



ทันทีที่ได้รับข้อความตอนตีห้าว่าติดธุระ บอกเลยว่าไอ้เขาโล่งใจโคตรๆ ก็พ่อน่ะสิขนาดนอนยังพึมพำชื่อพี่ตาณเลย ผมเป็นห่วงพี่ตาณว่าจะโดนพ่อแกล้งอะไรอีก แค่เรื่องเรียนก็ปวดหัวไม่ได้พักจะแย่แล้ว ยังจะต้องมาเจอเฮียทิวที่จ้องจะตะครุบอยู่



เฮ้อ เกิดเป็นไอ้เขานี่มันลำบากจริงจริ๊งง



“หึ” พ่อส่งเสียงในลำคอขัดความคิดผม “มันป๊อดล่ะสิท่าถึงไม่กล้ามาน่ะ”



ผมเหลือบมองเฮียทิว พ่อที่ไม่เคยสนใจลูก แต่กลับมายืนส่งหน้ารั้วบ้าน วันนี้จะเค้นอีแจ็คให้จงได้ มันเกิดอะไรกับพ่อที่แสนดีของเขากันแน่



“งั้นเขาไปเรียนก่อนนะครับ” ตามน้ำไปก่อน เดี๋ยวค่อยหาทางอ้อนพ่อให้ยกเลิกกฎนี่ทีหลัง



“เออ แล้วอย่าลืมรีบกลับบ้านสองทุ่มนะ ถ้าไปนัวเนี...อะแฮ่ม ถ้าเถลไถลกูจะจุดธูปเรียกแม่มึงมาตีตูด”



เฮือก พูดไม่ทันขาดคำ ไอ้คำขู่นี่ก็ตามมาจนได้



“พ่อ เขากลัวนะ”



“เออกลัวก็อย่าทำอะไรนอกลู่นอกทาง กูให้สายของกูจับตามองมึงไว้แล้ว”



“ใคร!”



“แม่มึง”



พ่อกระตุกยิ้มมุมปากจนผมเสียวสันหลังวาบ



ไม่รู้ว่าแม่ที่อยู่บนฟ้า หรือคนที่อยากเป็นแม่อย่างอีแจ็คกันแน่

 









สุดท้ายผมก็ไม่เจออีแจ็ค แต่เจอคุณชายที่เจอทุกวันเหมือนเดิม



“ทำไมเมื่อคืนถึงไม่รับโทรศัพท์”



พี่ตาณขมวดคิ้วแต่ก็ยังส่งขนมปังมาให้ผม ฮือ ดีกับผมอีกแล้ว พี่ตาณน่ะ...ผมไม่อยากให้พี่พบเจอกับเรื่องราวรว้ายๆ เลย



“คือ ผมนอนเร็วครับ กลับบ้านแล้วก็นอนเลย คร่อกฟี้คร่อกๆ”



“มีพิรุธ” คุณชายดีดหน้าผากผมเบาๆ ผมแกล้งทำหน้ามุ่ยไปงั้นแต่จริงๆ แล้วกำลังคิดว่าจะบอกเรื่องกฎบ๊องๆ บวมๆ ของพ่อยังไงดี แต่เห็นหน้าพี่แล้วก็...



ตัวมันเหมือนไม่มีกระดูกสันหลัง เอนหัวไปหาคุณชายช้าๆ



 “อะ...เอ่อ คุณชายและคุณภูเขาขอรับ ข้าทาสบริวารอยากจะเริ่มต้นซ้อมรอบต่อไปแล้วขอรับ ไม่ทราบว่าพวกท่านพร้อมหรือยังขอรับ”



 กึก!



“มารผจญ!” ผมเด้งตัวออกจากคุณชายแล้วชี้นิ้วไปหาคนที่มาขัดขวางควานโงนเงนของผม “คุณชายพาบ่าวดุกตัวนี้ไปประหารหัวสุนัข!”



ผลัวะ!



“เชี่ยเขา เดี๋ยวเถอะมึง เล่นใหญ่รัชดาลัยไปอีก” เฮียดุกที่คลานเข่ามาเมื่อกี้ถึงกับลุกเท้าเอวตบหัวผมทันที ผมลูบหัวพร้อมกับทำหน้าเด๋อด๋า และไม่กี่วิหลังจากนั้น...



“เฮียดุก”



“ไอ้บาสไม่ต้องมาสะกิดกู ไอ้เขาเล่นก็ผิดแทนที่พักจะไปทวนโน้ตเสือกมาไถหัวไหล่คุณชายเฉย เดี๋ยวกูตีซักทีดีมั้ย”



“เฮียๆ ลดมือลงก่อน”



“อะไรวะไอ้แต้งก็อีกคน”



“เฮียตบหัวไอ้เขาแบบนั้น ดูหน้าคุณชายด้วยเค้าด้วย...” ไอ้แต้งพูดเบาๆ แต่ทั้งห้องเงียบกริบ ผมประมวลผลไม่นานจับมือคุณชายมาวางไว้ที่หัวตัวเองหมับ



“พี่ตาณเจ็บง่า”



ไม่รู้ว่าคนข้างๆ ทำหน้าแบบไหน เพราะต่อจากนั้นเฮียดุกก็วิ่งเข้าไปหลบหลังกลองชุดทันใด พร้อมกับที่เสียงโหยหวนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง



“บ่าวผิดไปแล้วขอรับบบบบ บ่าวสมควรถูกตัดมือออออออ คุณชายกรุณาอย่าทรงลงโทษข้าน้อยเลยขอรับบบบ”



หลังจากซ้อมเสร็จสิ่งที่ผมทำเป็นอันดับแรกไม่ใช่การทบทวนคอร์ดที่ผิดพลาดแต่เป็นการเก็บของที่เร็วยิ่งกว่าห้าจีดีแทค มองนาฬิกาบนผนังก็ยิ่งต้องรีบเก็บของเร็วขึ้น



ก็เฮียทิวน่ะสิ ส่งข้อความมาข่มขู่ ผมจึงรีบส่งข้อความกลับว่าซ้อมอยู่ก่อนที่เฮียทิวจะเกรี้ยวกราดมากกว่าเดิม



ผมสรุปเอาเองว่าที่เฮียทิวเป็นอยู่นี้ คืออาการเหงาของพ่อเลี้ยงเดี่ยว



“ไปทานข้าวกับคุณแม่ก่อนนะแล้วค่อยกลับ”



คุณชายเอ่ยขึ้นขณะที่เลี้ยวเข้าหมู่บ้านของตัวเอง เพราะผมเผลอหลับไปแป๊บเดียวเลยไม่รู้ว่ารถได้ผ่านหมู่บ้านผมมาแล้ว ผมรีบหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาดูเวลาแล้วก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม และข้อความใหม่จากเฮียทิวทำเอาผมกระสับกระส่ายจนคุณชายผิดสังเกต



“คือ...วันหลังได้มั้ยครับ”



“ทำไม”



“วะ...วันนี้ เอ่อ จริงๆ แล้วช่วงนี้ผมต้องรีบกลับบ้าน เดี๋ยวผมลงตรงนี้ก็ได้ นั่งวินกลับบ้านเลยแล้วกันพี่ตาณจะได้ไม่ต้องไปส่ง”



เท่านั้นแหละ ภายในห้องโดยสารของรถก็เงียบสนิทขึ้นมาซะอย่างนั้น เหมือนกับว่าแอร์รถเต่าเข้าสู่วิกฤตติดลบ



คุณชายตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางทั้งๆ ที่อีกสามสี่หลังจะถึงบ้านตัวเองแล้ว ก่อนจะหันมาหาผมทั้งตัวด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์





“มอมแมม”

 

“ขะ...ครับ”



“สารภาพมา”



น้ำเสียงของคุณชายจริงจัง จนผมไม่กล้าที่จะกลืนน้ำลาย



“นาย...กำลังนอกใจฉันใช่มั้ย”



“เฮ้ย ไม่ใช่นะครับพี่ตาณ” ผมหน้าซีด พอหาเสียงตัวเองเจอก็รีบปฏิเสธ โบกไม้โบกมือ



“ทำไมพี่ตาณคิดงั้นนน” ไอ้เขาลากเสียงยาว เพราะดูท่าคนข้างๆ จะไม่พอใจในคำตอบ



“ไม่ใช่? แล้วทำไมนายปฏิเสธ”



“ช่วงนี้ผมมีธุระจริงๆ” เขาควายอย่างผมฉีกยิ้มโง่ๆ สมองน้อยๆ คิดไม่ทันแต่การกระทำนำลิ่วไปแล้ว ผมจับมือพี่ตาณมาแนบแก้ม



“เชื่อผมเถอะนะๆๆๆ ผมอยู่กับพี่ตาณคนเดียว เจอหน้าพี่ตาณคนเดียวทุกวัน ผมจะไปนอกใจได้ไง...”



เหมือนเกี้ยวสาวเลย ชิบหัย เขินซะงั้น ผมชะงักซ่อนหน้าตัวเองไว้ที่ฝ่ามือพี่ตาณ



“หึ”



พรึ่บ



“พี่ยิ้มแล้วหรอ”



หรือว่าผมหูฟาด ทำไมพี่ชายตาณยังหน้านิ่งไม่สบอารมณ์เหมือนเดิม



ดูท่า ลูกอ้อนคงจะไม่ประสบความสำเร็จ



ไอ้เขาไหล่ตกหูตกก่อนจะตามมาด้วยท่าหมาตกใจเมื่อได้ยินเสียงนิ่งๆ ของคุณชาย



“ช่างเถอะ นายคงมีธุระ วันนี้ทั้งวันเจอหน้ากันแค่ตอนซ้อม ไม่อยู่ทานข้าวด้วยกันก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกลางคืนก็คงไม่รับโทรศัพท์อีกเพราะติดธุระ ปล่อยมือเถอะ จะขับกลับไปส่ง”



ว่าแล้วก็ดึงมือออกจากการเกาะกุมของผม



อึก



ถึงเสียงจะราบเรียบแต่ผมสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างในประโยคนั้น



พลังงานที่เหมือนกับเฮียทิวเมื่อคืน



ผมก้มมองมือถือที่โชว์สายโทรเข้าเป็นชื่อเฮียทิวแล้วเงยหน้ามองพี่ตาณหนึ่งครั้ง

 





เฮียทิวครับ

 

 





เขาขอเลือก

.

.

.

ผู้ชาย!







______________
คำถาม : เฮียทิวเป็นอะไร
1. งอนลูก
2. หวงลูก
3. อิจฉาลูก
4. อยากมีซีน
คิดถึงทุกคนเช่นเคย ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เเละกำลังใจค่ะ
มีความสุขตอนเขียนนิยายตลอดเพราะนั่นเเสดงว่าได้พักอย่างจริงจัง
เอ๊ะ หรือว่าลาออกจากงานมาเขียนนิยายเลยดี 555
เลิฟเสมอ

[areenart1984]

เฮียทิวก็ ไหนๆ เดินหน้ามาแล้ว เข้าไปคุยกับหลัวหนูเขาเลยเป็นไง 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คนอ่าน ก็มีความสุขตอนอ่านนิยายตลอด 
อ่านไปยิ้มไป ขำไป  สนุกมากกกกกกกก 

เฮียทิว อนุญาตลูกให้ตรงๆกับคุณชาย
แล้วมาแสดงท่าทีกับเขาแปลกๆ นี่ เพราะหวงลูกชายใช่ป่ะ
เขาก็บอกคุณชายไปตามตรงก็ได้นี่นะ
ว่าพ่อเกิดหวงเขาขึ้นมา จำกัดเวลาให้เขาถึงบ้านเวลาสองทุ่มซะด้วย 

คุณชาย เขา   
       
 

[19th]

เสียงเฮียทิวลอยมา - แรดเหมือนแม่มันเลยยยย 

[Chompoo reangkarn]

 

[colorofthewind21]

เขาลูกเลือกผู้ชายเดี๋ยวโดนแม่มาตามกลับบ้านนะลูกก

[iceman555]

อิจฉาลูก อิอิอิ หาคู่ให้เฮียทิวเลย ไม่เอาอีแจ๊คนะ

[nevergoodbye]

นังเขา แกทำแบบนี้กับพ่อบังเกิดเกล้าได้ยังไง!  //กอดเฮียทิว

[pui]

 เลือกผู้มากกว่าพ่อ จัดเลยค่ะเฮียทิว แต่จริงๆคิดว่าเฮียทิสแค่อยากได้ซีน5555

[miikii]

เฮียทิวต้องหลั่งน้ำตา 555555555555555555555

[fammykiki]

 

[songte]

จะสงสารใครดี เฮียทิวจะปวดหัวแค่ไหน เขาโตมาเป็นคนซื่อๆขนาดนี้
พี่ตาณ ทำใจเข้าใจความเป็นเขาไหวได้ไง 5555

[panpang]

โอ้ยน้อเฮียทิว55555

[yasperjer]

คิดถึงนังเขาาาาาาาาาาาาาา เป็นเด็กดีจริงๆเลือกผู้แทนพ่อเนี้ย5555555555

[utamon]

เฮียทิวเตรียมเหลาไม้เรียวรอหน้าบ้านแล้วน้องเขาเอ้ยยยย

[TheDoungJan]

น่าสงสารเฮียทิวเค้านะคะ มีลูกๆก็เห็นผู้ชายดีกว่า จะมีเมียใหม่ก็หันไปเจอแต่อีแจ็ค พี่ตาณอย่าถือโทษโกรธความเด๋อของเขามันเลย แค่นี้เขามันก็เลือกพี่แทนพ่อแล้ว กลับบ้านไปนังเขาโดนบีบไข่แน่เลย คิดแล้วหวาดเสียว คนตรงๆกันแล้วนี่มันมีอุปสรรคเยอะเหลือเกิน อ่านแล้วรู้สึกพร่ำเพร้อเหมือนอีแจ็คเข้าไปทุกวันเลย ฮื่ออ

[มะเขือม่วง]

 

[jaevin]

มาแล้วทุดคนนน ขอซื้อเวลาเยอะๆ ได้มั้ยย
ใช่แล้ว สายตาคุณยังปกติดี ตอนที่18มาแว้ว




ระเบียบที่ 18 : ห้ามใจเฮียทิวไม่ให้(จุด จุด จุด)



“น้องเขากินเยอะๆ นะลูก นี่พี่ตาณขอให้นมแจ่มเข้าครัวทำอาหารเองเลยนะคะ” คุณน้าว่าพลางตักเต้าหู้ทรงเครื่องใส่จานผม  เต้าหู้โย้ๆ เอียงไปมาน่าเขมือบให้หมดสิ้น



“ช่วงนี้เห็นตาณบอกว่าน้องเขาซ้อมเยอะเลยทานข้าวไม่ตรงเวลาหรอจ๊ะ”



พอได้กินอาหารอร่อยๆ แล้วมันพูดอะไรไม่ออกเลยครับคุณน้า ผมทำหน้าจะร้องไห้พร้อมกับพยักหน้าแรงๆ สองสามที อันนี้ก็อร่อย อันนั้นก็อร่อยง่า



“ดูน้องสิตาณ ทานเพลินเลย”



“แหะๆ อร่อยที่สุดเลยครับ”



ผมอมยิ้มแก้มตุ่ย แก้มตุ่ยไม่ได้อ้วนนะครับ ตะกละล้วนๆ ล้อเล่น ก็มันฟินอะเข้าใจมั้ยทุกคน



“วันก่อนน้าเห็นลูกชายแม่นั่งหน้าเครียดเชียว นึกว่าเป็นอะไรที่แท้นั่งนึกเขียนเมนูให้น้องเขานี่เอง”



กึก



ไม่น่าเชื่อ... ว่าจะมีใครบางคนทำให้คุณใจกระตุกตอนเคี้ยวข้าวได้ ผมค่อยๆ เหลือบสายตาไปมองคนที่ถูกเอ่ยถึงแล้วก็พบว่าพี่ชายตาณยังคงทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



ที่แท้...



ที่พี่โกรธผมก็เพราะผมไม่ยอมกินข้าวที่ตัวเองเตรียมไว้นี่เอง



ฮือ



ลืมไปได้ยังไงนะ ว่าพี่ชายตาณคือคนที่ใจดีกับผมที่สุด แม้บางทีจะปากร้ายไปหน่อยก็เถอะ



อ่า ยิ่งรู้สาเหตุ ท้องผมเหมือนจะหวิวๆ



“ขอบคุณนะครับพี่ตาณ”



ผมส่งยิ้มตาปิดไปให้พี่ตาณพร้อมกับเอ่ยขอบคุณจากใจจริง ไม่ติงนัง



ผมเลือกคนที่ตรงๆ ด้วยไม่ผิดจริงๆ



“คุณแม่ก็ทานเยอะๆ นะครับ” พี่ตาณพยักหน้ารับคำขอบคุณ สบตาผมแค่แวบเดียวก่อนจะหันไปตักอาหารให้คุณน้าแทน



เปลี่ยนเรื่องๆ เห็นนะว่าหูแดงอ๊ะ



ตัวเองเขินล่ะสิ เขินล่ะสิ

 







“น้องเขาเนี่ย เหมือนคนที่น้าเคยรู้จักจริงๆ เลยน้า”



คุณน้าพูดยิ้มๆ หลังจากที่พวกเราจบอาหารมื้อเย็นแล้วก็มานั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น แถมยังตบท้ายด้วยของหวานตอนสองทุ่ม สองทุ่มหรอ? เหมือนผมจะลืมอะไรไปนะ



ลืมอะไรว้า....



นมแจ่มทำกล้วยบวชชีเป็นของหวานนี่นา อะ...ลืมตักกล้วยบวชชีเข้าปากนี่เอง ผมลืมเรื่องที่คิดไปอย่างรวดเร็วเพราะเห็นความอร่อยตรงหน้า คนที่นั่งตรงข้ามกับผมคือพี่ตาณที่ปฏิเสธของหวานด้วยการส่ายหน้านิ่งๆ เอาแต่จิบชาเป็นคุณชายคูลๆ และตลอดการพูดคุย(และกิน)ของผมกับคุณน้า คุณชายจ้องมองผมแปลกๆ



พอไล่สายตาตามก็พบว่าจริงๆ แล้วคุณชายน่ะไม่ได้จ้องผมหรอก พี่มองกล้วย....(บวชชี)ของผมมากกว่า



อะไรเล่าไม่กินเองแล้วจะมามองกล้วยบวชชีผมได้ไง แอบเลื่อนมือบังถ้วยตัวเองไว้สามวิ



“เอ่อ...แล้วคนที่คุณน้ารู้จัก เค้าหน้าตาเหมือนเขาหรอ หรือเขาหน้าตาเหมือนเค้าครับ” ผมชวนคุณน้ากลับเข้ามาคุยประเด็นที่ข้างไว้อยู่ก่อนหน้านี้ หลังจากที่กลืนกล้วยลงท้องไปจนหมด



“เอ เขาหน้าคล้ายๆ เค้าเลยนะ ชื่อก็คล้ายๆ กัน ไม่รู้ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เพราะล่าสุด น้าเห็นเค้าแวบๆ ก็ตอนงานเลี้ยงรุ่น ตอนนั้นตาณอายุได้หกขวบ เอ้อ ตาณจำได้มั้ยลูก รักแรกของแม่น่ะ วันนั้นเค้ามางานเลี้ยงรุ่นแถมจูงลูกสาวมาด้วย ตาณน่ะมองตาไม่กระพริบเลย เค้าปล่อยลูกให้วิ่งเล่น ส่วนตัวเองก็หายไปไหนก็ไม่รู้” คุณน้าเล่าด้วยท่าทีสบายๆ แต่ประโยคหลังมันทำให้ผมวางช้อนลงทันที



“โอ้ โอ้โห ถ้างั้นแสดงว่ารักแรกของคุณน้าต้องหน้าตาหล่อเหมือนเขาแหงๆ เลย” ผมแอ็คหล่อ แถมยังทำท่าทางอยากรู้เต็มที่ แต่จริงๆ ไอ้ที่อยากรู้น่ะไม่ใช่เรื่องรักแรกของคุณน้าเท่าไหร่หรอก อยากรู้เรื่องคนที่พี่ตาณมองตา-ไม่-กระ-พริบต่างหาก เหอะ...มองหญิงแต่เด็กเลยนะพี่ตาณ ไม่ได้โมโหเลยนะจริ๊งๆ



“เขาหล่อกว่าเยอะจ้ะ...รู้มั้ย รักแรกของน้าเกิดขึ้นตอนเป็นที่ยังเป็นสาวน้อย...ฮะๆ ก่อนจะเจอกับพ่อตาณเค้าด้วยซ้ำนะ ตอนนั้นพวกเรายังเด็กมาก ไม่ได้วางแผนชีวิตกันเท่าไหร่ ชอบพอกันคุยกันไม่ได้คิดอะไร แต่คุณตาคุณยายท่านคิด แล้วก็มองไปถึงทางข้างหน้า ท่านค่อนข้างกีดกันเพราะเห็นว่าคนที่คบอยู่ไม่มีอนาคต พอมันหลายๆ ครั้งเข้าเค้าก็คงยอมแพ้ เราเลยจบกันไปแบบนั้น” คุณน้าเล่าไปด้วยอมยิ้มไปด้วย ใบหน้าสวยไม่มีที่ติเหม่อคิดถึงเรื่องรักแรกของตัวเองทำให้ผมเผลอมองตาค้าง ลืมเรื่องมองหญิงของพี่ตาณไปซะสนิท พลางคิดว่ารักแรกของคุณน้านี่ตาถั่วหรือยังไงนะ หล่ออย่างเดียวแถมต้องโง่ด้วยแหงๆ เฮ้อผู้ชายสมัยก่อนนี่ไม่ไหวเลยจริงๆ



ถ้าเป็นผม คุณน้าสวยขนาดนี้ผมจะจับ...



แกร๊ง!



เสียงแก้วกระทบจานรองดังขัดจังหวะขึ้น ทั้งผมและคุณน้าจึงหันไปมองต้นเสียงพร้อมๆ กัน



“ขอโทษครับคุณแม่” พี่ตาณเอ่ยก่อนจะกระแอมเบาๆ ผมรีบยืดหลังให้ตรงแด่วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อกี้คิดอะไรวะตู



“ไม่เป็นไรลูก เอ้...แม่เนี่ยก็...มารำลึกความหลังอะไรก็ไม่รู้ ตาณกับน้องคุยกับไปเถอะลูก แม่จะไปพักแล้ว”

 

 







“แม่พี่ตาณนี่น่ารักเนอะ ตอนสาวๆ คงจะสวยน่าดู” ผมพูดพลางเดินนำพี่ตาณไปที่ศาลาริมน้ำ เสียงฝีเท้าเจ้าของบ้านดังสม่ำเสมอตามหลังผมไม่ไกลนัก



“อือ” พี่ตาณตอบรับเบาๆ แต่ว่ารังสีอึมครึมกลับแผ่กระจายมาแปลกๆ



“...”



ไม่ได้การล่ะ เปลี่ยนเรื่องดีฟ่า กลัวหัวขาด “อะ...เอ้อ พี่ตาณว่าสมัยก่อนเวลาคบกันเค้าจะพูดแทนกันว่ายังไง”



ถ้าคนที่ตามมานั่งข้างๆ ตอนนี้อารมณ์ดีแล้วผมจะดีใจเป็นที่สุด



คิดดี ทำดี พูดดีจริงๆ เลยเรา



“ไม่รู้สิ” พี่ตาณว่าแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม  ในตอนนี้ผมลืมเวลาจนหมดสิ้น ไอ้เขาแค่อยากเห็นพี่ตาณยิ้มให้ซักครั้งเป็นการยืนยันว่าเราไม่ได้มีเรื่องให้คันยุบยิบในใจกันอยู่



“จะมีคำเรียกเหมือนนิยายที่อีแจ็คอ่านมั้ยอะพี่ตาณ ยัยโหนกสูงกับนายปากกรรไกรอะไรแบบนี้”



“....”



“หรือว่า...ยัยแคระมานี่สิ นี่!...อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะนายเสาไฟฟ้า”



“หึ”



โอ๊ะ หลุดหัวเราะแล้ว



“เด็กโง่นั่นมันนิยาย” พี่ตาณส่ายหน้า ส่งกำปั้นมาวางบนกระหม่อมผมหนึ่งที การกระทำดูเหมือนจะใจร้ายแต่กลับส่งสายตาเอ็นดูมาให้จนผมใจเต้นแรงอีกหน



ว่าแต่...



ได้เป็นเด็กโง่ของพี่ตาณก็ไม่เลวนะ อิอิ



“แล้วตอนที่พี่ตาณมีแฟนน่ะ พี่ตาณเรียกอีกฝ่ายว่ายังไง”



คุณชายไม่ตอบอะไรแต่เหลือบมองผมแวบนึง เพราะเห็นว่าพี่ตาณอารมณ์ดีขึ้นแล้วเลยกลับมาติงต๊องพุงป่องเหมือนเดิม ไม่ทันเห็นยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ของอีกคน



“หรือเวลาคุยต้องคุยกันแบบลิ้นเปลี้ยป้ะพี่ อย่างนี้น่ะ...”



“...”



“ตัวเองเค้าอยากจิกิลสัดบาร์อ๊ะ” ผมทำแก้มป่องข้างหนึ่งแล้วก็เอานิ้วชี้จิ้มแก้มข้างหนึ่ง การม้วนลิ้นนี่แม่งบันเทิงจริงๆ ดีนะเฮียดุกกับไอ้หมูชอบเล่นกันบ่อยๆ



“สลัดบาร์?”



คุณชายเอียงคอถาม ขยับหน้าเข้ามาใกล้...



“ชั่ยๆ ตัวเอง เค้าอยากกิลสัดบาร์อ๊ะ...อื้อ!”



จู่ๆ มือของพี่ตาณก็กดท้ายทอยผมตอนไหนก็ไม่รู้



รู้แต่ว่า...



ตอนนี้



คุณชายกำลังรักษาโลกลิ้นเปลี้ยของผม



...ด้วยตัวเอง...



นะ...นี่มัน



มีเสียงแมลงดังออกมาจากปากผมใช่มั้ย...เสียงมันร้องแบบว่า...



อื้อ



อื้อ



คุณชายผละตัวออก มืออบอุ่นคลึงต้นคอผมเบาๆ ส่วนไอ้เขาน่ะหรอ หอบหายใจแรงเหมือนวิ่งพันเมตร



บรรยากาศอึมครึมที่พี่ตาณสร้างมาหายไปจนหมด มีแต่แววตาเปล่งประกายสะท้อนไฟสีส้มนวลมีเสี้ยวหน้าผมอยู่ในนั้น พี่ตาณก็ยื่นมือมาเช็ดที่มุมปากผมแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยประโยคที่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะออกจากปากของคุณชายเจ้าระเบียบ



“มอมแมม...”



“...?”



“อันที่จริงน่ะ”



“...?”



 “กล้วยบวชชีน่ะอร่อยกว่าสลัดบาร์เยอะ”



นาทีนั้นผมถึงได้รู้คำตอบ ที่พี่เอาแต่จ้องผมเพราะอะไร



ฉ่า....



ผมมองรอยยิ้มสวยของพี่ตาณด้วยท่าทางเบลอๆ แล้วก็ขยับตัวเข้าหาพี่ตาณเองซะอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะว่าผมโดนกล้วยบวชชีมอมเมาแหงแซะ



ถึงได้เห็นแพขนตาของพี่ตาณใกล้ขึ้นเรื่อยๆ



เรื่อยๆ



และเรื่อยๆ...



ก่อนที่สัมผัสนุ่มหยุ่นจะประทับลงอีกรอบ...



ปริ้นนนนนนนนนน ปริ้นนนนนนนนนน ปริ้นนนนนนนนนน



ชิบหาย ปลายกะละมัง!



ผมสะดุ้งผลักอกพี่ตาณออกทันทีเพราะเสียงแตรรถบวกกับเสียงทุ้มคุ้นหูตะโกนโหวกเหวกอยู่หน้าบ้าน



“ไอ้เขาอยู่ในนี้ใช่มั้ย!!”



“คุณครับ! อย่าเข้าไปนะครับ!”



“ปล่อยกูนะเว้ย!! ไอ้เสกมึงจะช่วยเขาห้ามกูทำไม ปล่อยเว้ย”



“เฮียทิว เฮียทิวยังไม่ได้ตอบคำถามเลย เป็ดอะไรโคตรเก่ง?”



“ไอ้เสก มันใช่เวลามั้ยวะ ลูกกูโดนกักขังหน่วงเหนี่ยวอยู่นะเว้ย ไอ้เขาโว้ย!”



”พ่อ!”



ผมลุกขึ้นก่อนจะตรงไปที่หน้าบ้านคุณชายอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่รวดเร็วเท่าคุณชายที่คว้ามือผมไว้แล้วออกแรงดึงผมมาด้านข้างตัวเอง และเวลานั้นเองที่เฮียทิวสะบัดทุกการเกาะกุมแล้วผลักประตูรั้วเข้ามาทันที



ผลัก!



ตาประสานตา



ใจประสานใจ



“ไอ้เขา!”



“พ่อต๋า!”



ทุกอย่างหยุดนิ่ง มีเพียงเหงื่อเม็ดเป้งหยดมาตามไรผม ชิบหาย บอกตรงๆ ว่าชิบหายแล้ว



และเป็นเฮียทิวเอง...ที่ทำลายความเงียบด้วยการไล่สายตามองหน้าผม แล้วไล่มาที่เอ่อ...มือของผมด้วยสายตาที่คมกริบอย่างกับมีด พอผมเลื่อนมองตามก็สะดุ้งจนสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพี่ชายตาณ แต่อีกคนก็กระชับแน่น



บรรยากาศเย็นเฉียบลามมาถึงข้อมือ



“เอ่อ พะ...พี่ตาณครับ...นี่เฮีย เอ๊ย พ่อเขาเองครับ” ผมปากคอสั่น นี่กูไปประกวดร้องเพลงได้เลยนะเนี่ย ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่พี่เสกแต่ก็ไม่ได้ผล หายไปนาน พอเจอหน้ากัน พี่เสกมึงสร้างความร้าวฉานโดยการพาพ่อผมมาหาถึงที่



“สวัสดีครับ” คุณชายมาดนิ่งก็ยังนิ่งเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือยกมือที่จับมือผมอยู่ไหว้พ่อผมด้วย เล่นเอาผมงงเป็นควายตาแตก คุณชายมีท่าทีกวนบาทาอย่างเห็นได้ชัด หรือว่าคราวนี้ผมจะคิดไปเอง



คิ้วเฮียทิวกระตุก ก่อนแยกเขี้ยวใส่ผม



“ไอ้เขากูบอกว่ายังไง สองทุ่มให้ถึงบ้าน ห้ามเถลไถลนี่อะไร โทรศัพท์ก็ไม่รับ ที่ไม่กลับบ้านเพราะมึงยินยอมอยู่ที่นี่งั้นหรอ!” พ่อไม่รับไหว้แถมยังเปิดประโยคแรกด้วยคำแสนโบราณ ยินยอมอะไรเล่า พ่ออ๊ะ อายนะ!



เดี๋ยว...ผมว่ามันไม่ใช่เวลา



“พ่อ มันไม่ใช่แบบนั้นนะ เขาไปซ้อมกีตาร์ไงแล้วตอนกลับคุณแม่พี่ตาณชวนเขากินข้าวกะทันหัน เขาเลยไม่ได้บอกพ่อง่ะ พ่ออย่าโกรธเขาเลยนะ เนี่ยๆ เสร็จแล้วเรากลับกันเถอะเนอะๆๆ” ผมพูดต่อและเป็นจังหวะเดียวกับที่คุณชายปล่อยข้อมือผมพอดี ไอ้เขาจึงถลาตัวไปหาพ่อ พี่ชายตาณตัวจริงต้องแบบนี้สิ คนสุภาพของนุ้ง



“เดี๋ยวครับ”



คุณชายที่ยืนมองเงียบๆ เอ่ยขึ้น



“...ขอผมติดกระดุมให้น้องเขาก่อนได้มั้ยครับ"



"...????"



"...เมื่อกี้เผลอดึงแรงไปหน่อย”



เท่านั้นแหละ เฮียทิวตาแทบถลน สายตาเราสองพ่อลูกมองหน้ากันกัน ก่อนจะก้มต่ำมองหน้าอกน้อยๆ ของผมพร้อมกัน



ไอ้เขาตาเหลือกเมื่อเห็นรังดุมที่หลุดไปสองเม็ด ดึงอะไรกัน...



ขุ่นพระ!



พี่ตาณได้กลายเป็นตัวรว้ายในคราบคุณชายไปซะแล้ว



“ไหนบอกกินข้าว กินข้าวอะไร กระดุมหลุดขนาดนี้วะ!” เฮียทิวหัวเสียสุดขีด มองหน้าพี่ชายตาณตาขวาง ถ้าพ่นไฟได้คงจะพ่นไปแล้วแน่ๆ



“คุณพ่อครับ”



“กูมีลูกคนเดียวโว้ย! และกูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ไป ไอ้เขากลับบ้าน! กูจะบีบไข่มึงไม่ให้ออกแรดเกินสองทุ่มแน่”



“พ่อ!!” ผมร้องเสียงหลง พ่อเล่นใหญ่ไปมั้ยเนี่ย พ่อต๋าของนุ้งเป็นอะไร เฮียทิวจ้องตากับคุณชายสองวินาทีเศษก่อนจะเอ่ยปากประกาศลั่น



“ส่วนมึง ถ้าอยากเป็นลูกเขยกูจริงๆ ล่ะก็.. รอไปอีกชาติหน้าแล้วกัน!”



ผมคาดหวังว่าคุณชายจะมีท่าทีตกใจ แต่ทำไมปฏิกิริยายิ้มมุมปากนั้น...คล้ายกับว่ามีชัยเหนือกว่า



พี่...



ไอ้เขายื่นมือห้านิ้วออกไปหวังให้ปลายนิ้วสัมผัสตัวอีกคนที่ดูเหมือนว่าจะไม่อาลัยอาวรณ์ผมซักเท่าไหร่ ส่วนพ่อก็ดึงเอวผมไปทางหน้าบ้านทันที ปากก็ออกคำสั่งให้พี่เสกที่ยืนอึ้งให้ไปสตาร์ทรถ



พี่ตาณครับ....



“ลาก่อน อ่อน อ่อน อ่อน”



คุณชายส่ายหน้า ก่อนเอ่ยประโยคที่ตรึงเท้าเฮียทิวเหมือนกับโดนตอกหมุด



“ผมไม่ต้องรอชาติหน้าหรอกครับ...อาจจะไม่กี่นาทีต่อจากนี้เลยก็ได้”



ตึกตึก



“ตาณ เกิดอะไรขึ้นเสียงดังไปด้านในเลยลู...”



ร่างของคนที่มาใหม่ปรากฏขึ้น ทันใดนั้นแรงที่รัดเอวผมก็คลายลง



“หญิง”



พ่อเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ดังพอที่จะทำให้คุณน้ายืนนิ่ง ตาสวยเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเรียกชื่อพ่อผมแผ่วเบา แววตาที่มีความรู้สึกมากมายถูกส่งถึงกัน



“ทิว”



“หญิง”



“ทิว”



“หญิง”



“ทิว”



“หญิ...”



พอเถอะครับ!

 







“อย่าบอกนะครับว่า รักแรกที่แสนโง่งมของคุณน้าคือ...เฮียทิวพ่อของเขาหรอครับ”



ผลัวะ!



“โอ๊ย!”



“น้อยๆ หน่อย กูพ่อมึงนะ”



“เจ็บอ๊ะ พี่ตาณ....”



ผมทำเสียงร้องไห้ก่อนจะถลาไปกอดขาคุณชาย แต่ติดที่พ่อดึงคอเสื้อผมไว้แน่น เฮียทิวผู้ที่เกรี้ยวกราด ตอนนี้กำลังเก๊กหล่อและลอบมองคุณน้าบ่อยๆ



“นี่คุณทิว ถ้าขืนยังรุนแรงแบบนี้ ฉันว่าคุณกลับไปดีกว่า ทิ้งน้องเขาไว้ที่นี่ถ้าอารมณ์เย็นแล้วค่อยคุยกัน”



ชะอุ้ย



คุณน้าพูดเสียงเฉียบขาดในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ต่างจากตอนที่เล่าถึงรักแรกตัวเองลิบลับ แล้วก็นะ...พ่อไม่เห็นเคยเล่าเรื่องรักแรกของตัวเองให้ผมฟังเลย ผมเงยหน้ามองคุณน้าที มองพ่อตัวเองที มองคุณชายอีกที



เดี๋ยวนะ....



มีผมคนเดียวรึเปล่าเนี่ย ที่นั่งงงกลางดง...ผู้ใหญ่



“ผมกับลูกก็เป็นแบบนี้ปกติ พวกเราอยู่กันแบบฮาร์ดคอ ใช่มั้ยภูเขาลูกรัก” พ่อคว้าคอผมด้วยแขนอันแข็งแกร่ง



“แอ่กๆ ขะ...ครับ”



“...แล้วนี่ยังไง คุณรู้เห็นเป็นใจให้ลูกชายคุณไม่ไว้หน้าผมเลยหรอ ถึงจะชอบพอกันก็ไม่ควรกักตัวลูกผมไว้แบบนี้” พ่อตวัดสายตามองคุณชายที่นั่งนิ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม หลังจากการปรากฏตัวของคุณน้าจะทำให้พ่อเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็แอบวางมาดข่มคุณชายไปด้วย



“ลูกชายฉันไม่ไว้หน้าคุณยังไง ตาณดูแลน้องเขาดีไปรับไปส่งตลอด มีแต่คุณที่จู่ๆ เกิดหวงลูกขึ้นมาก็มาโวยวาย แต่ก่อนโดนกีดกันตอนนี้ก็จะมากีดกันแทนหรือไง บอกไว้ก่อนนะลูกชายฉันน่ะถึงจะโดนกีดกันแต่ก็สู้ไม่เหมือนบางคนหรอกค่ะ!”



แลงงงงง



นี่รักแรกจริงป้ะครับ หรือว่านี่เป็นการแสดงออกที่แตกต่างจากคนอื่น



เฮียทิวคิ้วกระตุก จะอ้าปากเถียงแต่ก็คงแทงใจดำฉึกๆ



“เรื่องนั้นน่ะ ผม...” เป็นครั้งแรกที่เห็นเฮียทิวอึกอัก ไม่สมกับเป็นเฮียประจำซอย ไอดอลของเด็กขี่มอเตอร์ไซค์เลยซักกะติ๊ด



“ตาณ แม่บอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าลูกชอบใครแม่ก็ชอบคนนั้น ไม่เหมือนคนบางคนที่ไม่เข้าใจหัวอกของคนเป็นลูก...”



ผมอ้าปากค้าง



ไม่ต้องงงครับ เพราะกูตามไรไม่ทันเลย คุณน้ารู้แล้วหรือครับว่าผมกับพี่ชาย...



“นี่คุณไม่ให้โอกาสผมพูดเลยรึไง คุณโกรธผมที่ผมหายไปใช่มั้ย แต่คุณไม่เห็นจะฟังผมอธิบายเลยนี่”



คุณน้าลุกขึ้นทันที หน้าตาสวยไม่สร่างบึ้งตึง เฮียทิวจึงลุกตามพร้อมกับยื่นมือจะคว้าแขนคุณน้าไว้ แต่มีอีกคนที่มือไวกว่า (ไอ้เขาพิสูจน์เเล้ว)



หมับ!



“คุณอาครับ ผมว่า...เรามาคุยกันหน่อยมั้ยครับ”



เพราะแบบนั้นคุณน้าจึงเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เฮียทิวมองตามด้วยความหงุดหงิดก่อนจะสะบัดแขนที่คุณชายจับไว้



“คุยอะไร”



“ผมรู้นะครับ ว่าคุณอามาที่นี่ไม่ใช่แค่เรื่องผมกับภูเขาอย่างเดียว...” คุณชายหันไปมองแม่ตัวเองทีนึงก่อนจะลากสายตากลับมาหาเฮียทิว



เฮียทิวชะงักและมีท่าทีลังเล แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ สุดท้ายคุณชายก็เดินนำพ่อออกไปทางหลังบ้าน



ผมเงยหน้ามองทั้งสองคนอย่างงงงวย มองจนทั้งคู่เดินออกไป



สรุปแล้ว



ตูมาทำอะไรตรงนี้วะเนี่ย เกาหัวแกรกๆ



พ่อเล่นใหญ่ คุณชายกลายร่าง คุณน้าคนสวยงอนตุ๊บป่อง



ช่างเถอะ แต่คุยกันเสร็จแล้วมารับผมด้วยล่ะ



ว่าแล้วก็เดินไปที่ครัว



“นมครับบบบ กล้วยบวชชียังเหลือมั้ยครับ คุณชายแย่งเขากินหมดเลยง่า....”



“คุณตาณเธอไม่ได้แตะกล้วยบวชชีเลยนะ อย่ามาคุยโวหน่อยเลย”



“ไม่ได้แตะได้ไงครับก็พี่ตาณมาจู...”



“จู...อะไร เกะกะจริงๆ เลย จะมาขอทานเพิ่มแล้วก็หน้าแดงใส่ เอ้าในหม้อนู่นเจ้าตะกละเอ๊ย”



นมอะ ก็พี่ตาณมาแย่งชิมกล้วยบวชชีจากปากผมไปหมดเลยนี่



นึกถึงก็เขิน กินดีกว่าเรา





=========
อ่านคลายเครียดเหมือนเดิมนะตุ๊กคนน
ส่วนพี่เสกอยากมีบทแล้วง่าาาาา ช่วยตอบคำถามแทนเฮียทิวที
#คุณชาย2017 ติดแท็กพูดคุยกันได้นะคะ
เลิฟและคิดถึงมากกก

[iceman555]