หัวข้อ: ❀❀❀คุณชาย2017❀❀❀ ระเบียบที่ 20 : ห้าม...เลิกนะ ขอร้องงง p.12 [14-03-20]

[net. net_n2537]

งือๆๆๆพลังความอ่อนโยนของคุณชาย มีความทำลายล้างขั้นรุนแรง 

[loveview]

โอ้ๆๆๆๆๆๆ

[hoihak]

ถึงเขานางจะเอ๋อแต่คนอ่านไม่โง่นะเออ เรารู้นะคะคุณชายยยยยยยย

[Poseidon]

อิจฉานังเขาาาาอ่า

[utamon]

อบอุ่นกว่าอากาศตอนนี้ ก็คุณชายตาณนี่แหละจ้าาา

[papapoope]

เขินเวอร์
ยิ้มจนแก้มปริแล้ววว>\\<

[่patsaporn]

หวายยยยย เจอความอบอุ่นแอทแทคเข้าไป!!!ระทวยกันเลยจุดนี้
พี่เขาอยากไปด้วยทุกที่ก็ให้เขาไปลูก พี่คาณหวงน้องมากๆ น่ารัก

ขอบคุณค่ะ

[มะเขือม่วง]

คุณชายยยยยย ละมุนได้อีกกกกกก 

[TachibanaRain]

ค่ะ เป็นชื่อวงที่น่าวงวารมาก ฮ่าๆๆๆ ข้าวแทบพุ่ง 

[no.fourth]

 

[nevergoodbye]

คูมชายขยันทำนังเขาใจบางเหลือเกินน บางเป็นกระดาษแล้วมั้งเนี่ย

สงสารเขาหน่อย เขาตามไม่ทัน ฮรือออ

โอ้ยย รีบมาอัพนะคะคูมคนเขียน
ชอบมว๊ากก สนุก อ่านเพลิน มุกก็......ฮาก็ได้ 

สวัสดีปีใหม่ค่า ยังติด #คุณชาย2017 อยู่นะคะ อิอิ

[jaevin]

ระเบียบที่ 12 ห้ามเมารักก็เหมือนหักจิต


“พี่ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”



“อืม”



“ซักนิดก็ไม่”



“ไม่”



“ซักกะติ๊ดก็ไม่เลยหรอ”       



“ถ้าถามมากจะลากกลับบ้าน...”



“ครับๆ ครับพี่ชายตาณครับ เชิญเสด็จได้เลยครับพี่”



ไอ้เขาลอบถอนหายใจให้ชาวร็อคเงียบๆ หลังจากที่พยายามตบแมลงไม่ให้ส่งเสียงตึกตักเพราะคำพูดคุณชายแล้ว ปัญหาระดับชาติก็เกิดขึ้น ผมเงยหน้ามองป้ายที่ทำจากไม้เขียนด้วยตัวหนังสือสีขาวว่า “ร้านประจำ” แล้วก็ถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ 25 hours แค่เธออยู่ข้างๆ อ๊ะอ่าว ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า พอเถอะ เดอะฟรัคกิ้ง



“เดินนำไปสิ”



เรื่องของเรื่องก็คือว่า พอตกลงกันได้แล้ว ผมก็ให้เพื่อนๆ ไปนั่งรอที่ร้านประจำ ร้านนี้เป็นร้านประจำจริงๆ นะ ชื่อร้านยังชื่อประจำ แถมเจ้าของร้านก็ยังชื่อประจำอีก แต่ที่บอกว่าเป็นปัญหาเนี่ยคือร้านนี้มันเป็นร้านอาหารอีสานที่มีเหล้าขาย ทั้งยาดอง ยาไม่ดอง มีหมด ซึ่งฟันธงว่าคุณชายต้องคุมโทนไม่เข้ากับร้านนี้แหงแซะ



ร้านประจำตกแต่งด้วยบรรยากาศสไตล์บ้านนา ประกอบด้วยโต๊ะไม้ไผ่และผ้าขาวม้า กลางกรุงแบบนี้แหละ ดีนัก พวกผมโหยหาบรรยากาศแบบนี้กัน โดยเฉพาะดึกย่ำค่ำคืน ตอนสี่ทุ่มยามดีนี่แหละครับ พี่ประจำจะเพลงตื๊ดๆ แว้นซ์ๆ ไรงี้ โอ๊ยยย มันส์สะโพกหลุด



ถึงจะชอบร็อคแต่พวกเราก็ back to basics นะครับ อย่าถามว่าแปลว่าอะไร เห็นเค้าพูดกันครับ หล่อมะ ทำท่าเช็คถูกใต้คางแป๊บ



“เป็นอะไร ผีเข้า”



ชะอุ้ย ลืมไปไม่ได้มาเท่คนเดียว



“ผีบ้าไรล่ะพี่”



“ผีบ้าเนี่ยแหละ”



“เอ้า เดี๋ยวกัดเอวเลย”



“กัดได้แค่เอว?”  คุณชายยักคิ้วกวนๆ เดี๋ยวนะ นี่พี่มึงหลอกด่ากูว่าเตี้ยใช่มั้ย ถึงจะโง่เรื่องอื่นแต่เรื่องนี้ฉลาดเป็นกด อ๋อ กรด



“ทางนี้เว้ยไอ้ควาย”



แหมะ ควายเต็มร้าน คนมองกันตรึม ผมเก๊กท่าเดินอาดๆ ตรงเข้าไปที่นั่งหน้าเวที สาวโต๊ะข้างมองผมตาค้างเลย หึหึ นี่แหละ ภูเขา แห่งดุริยางค์เด็กสายดนตรีสุดโดนตรีนครับผม



“คุณชายยยยย ว้ายกรี๊ด”



“วันนี้กูจะกินยาดองจนเป็นลำยองไม่ได้”



“คุณชายยยย มาได้ไงเนี่ย”



“เรียนมาหลายปีกูยังไม่เคยเห็นคุณชายเดินเข้าร้านแบบนี้เลย”



“บุญตา บุญตา”



“โหหห คุณชายเดินตามควายอย่างไอ้เขามานี่เรตติ้งยังไม่ตกนะครับ” เฮียดุกจัดแจงที่นั่งให้คุณชายเลยแล้วเชิญคุณชายนั่ง



“เหี้ยเขา มึงจะเก๊กท่าเป็นเทพีสันติภาพอีกนานมั้ย”



“คนมองกูเยอะ กูขอยืนก่อนเดี๋ยวนั่งแล้วพวกมึงบัง”



“เดี๋ยวๆ ใครมองมึง” ไอ้หมูว่าพลางมองซ้ายมองขวา ไอ้เพื่อนไม่รักดีก็สาวๆ ไงวะ เค้ามองอยู่เนี่ย



“สาวๆ พวกนี้ไง” ผมว่าแล้วกระแทกตัวนั่งข้างคุณชาย ไอ้หมูมึงนี่นะต้องให้ออกเสียง เซ้นส์ไม่มีเลยมึงเนี่ย



ผลัวะ!



“เค้ามองคุณชาย ไม่ได้มองตอม่อแบบมึง ไอ้ห่าน” ไอ้หมูตบหัวผมจนหน้าแทบทิ่ม ดีที่คุณชายคว้าคอเสื้อผมไว้ได้ทันเวลา พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเฮียดุกที่นั่งตรงข้ามผมทำตาเหลือก มันลากคอไอ้หมูไปนั่งข้างตัวเองทันที



“ตบแรงไปไอ้สลัดหมู”



“ทำไมกูรู้สึกว่าคุณชายมองกูตาขวางเลย เค้ารับความสถุลของกูไม่ได้หรอวะ”



“ยังจะถาม บักห่าพากเอ๊ย”



“พวกมึงกระซิบกระซาบไรกัน เชี่ยหมู มึงนี่มือหนักชิบเป๋ง” ผมลูบหัวป้อยๆ คุณชายหันมามองนิ่งๆ ก่อนจะเลื่อนมือมาลูบตรงที่โดนฝ่ามือไอ้หมูตบให้เบาๆ



“เจ็บง่าพี่”



“เชี่ยนี่ลิ้นเปลี้ยออเซาะ คุณชายอย่าหลงเชื่อมันนะครับ” ไอ้หมูว่า



“ไม่ต้องพูดมาก สั่งของกินมาให้ไว”



“ไอ้บาสกับไอ้แต้งไปสั่งนู้นแล้ว” เฮียดุกชี้ไปที่หน้าเคาน์เตอร์ที่เพื่อนในวงผมอีกสองคนไปส่งใบรายการอาหาร ร้านนี้แม่งต้องบริการตัวเอง ดีนะไม่ต้องไปทำเข้าครัวเองไม่งั้นกูว่าชาตินี้ไม่ได้แดกแน่นอน



“พี่กินได้มั้ย” ไอ้เขารำลึกชาติได้ว่าพี่ชายตาณเคยบอกว่าไม่กินข้าวถ้าไม่ใช่เวลาอาหารนี่หว่า นี่ก็ปาไปสองสามทุ่มแล้ว คุณชายจะกินอะไร ตอนไปกินก๋วยเตี๋ยวยังนั่งมองผมอย่างเดียวเลย



“อืม”



“พี่ไม่กินอะไรบอกผมนะหรือถ้าอยากกินอะไรก็บอกนะพี่” เห็นหน้าคุณชายแล้วรู้สึกผิด เหมือนพาพี่ท่านมาลำบาก แต่จะให้กลับก่อนก็ไม่ยอม เศร้าอะ คุณชายลูบหัวผมเบาๆ สบายจัง หายเศร้าแล้ว



“โอ๊ย!”



“เป็นไรเฮีย” ไอ้บาสทำตาโตหลังจากกลับมานั่งที่แล้ว



“มดแดงกัดขา”



“ช่วยเอาออกมั้ยพี่”



“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูเอาเท้ารูด พี่ประจำนี้ไม่ดูแลร้านเลยนะ มดเมิ้ดเยอะไปโม้ดดดด”



“เออแล้วสวรรค์รำไรจะมากี่โมง” ไอ้แต้งพูดขึ้นหลังจากที่มองสาวโต๊ะข้างๆ ส่วนไอ้บาสก็ตักน้ำแข็ง แจกจ่ายให้พวกเรา คนดีศรีสยามจริงๆ เลยครับ



“อย่าไปสน มาๆ ชนดีกว่า พวกมันอยากเปิดตัวกี่โมงก็เรื่องของมัน” เฮียดุกว่างั้น แล้วเริ่มชนแก้ว ดริ้งเบียร์กัน เร็วเชียว คุณชายไม่รับเบียร์ก็ยกแก้วจิบน้ำเปล่าครับ และผมก็ต้องจิบน้ำเปล่าด้วย คุณชายบอกว่าต้องกินข้าวก่อน ไม่งั้นไม่ต้องอยู่ กลับบ้านทันที



“เฮะ เฮะ มะกี้... ใครเรียกสวรรค์รำไรครับโผมมมมมมมมม”



เหมือนสปอร์ตไลท์ส่องไปที่ทางเข้า พวกเราเห็นเงาดำๆ ยืนเรียงกันสี่คน สามคนแรกทำท่าเหมือนไมเคิล เจ๊กสัน วันนาบีมากมึงเอ๊ยยย คนมองทั้งร้าน




“ผี(สำเนียงใต้)สวรรค์รำไร มองไมจ๊ะหน่องสาวววว”



พี่ฟั่นมูนวอล์คเข้ามาในร้าน พวกเรามองค้างกันหมดไม่เว้นคุณชาย ขนาดแก้วน้ำเปล่ายังถือค้างไว้เลยอะคิดดู



“กินไม่รอกูเนี่ยคิดดีแล้วอ่อเบเบ้”



“ใช่ๆ ใช่ๆ” มือขวามือซ้ายประสานเสียงกันลั่น พี่ฟั่นชะโงกหน้าเข้ามากลางโต๊ะก่อนจะหยิบแก้วไปจิบ เอ่อ...แก้วนั้นมัน…



“แค่ก! น้ำเปล่า”



“ใครช่างกล้า มาถึงถิ่นพี่ประจำแล้วแดกน้ำเปล่าครับสมุน” พี่แกเล่นใหญ่ ดีนะไม่พ่นน้ำใส่หน้ากู ส่วนพี่สิงห์เดินไปสั่งเด็กเสิร์ฟลากโต๊ะมาต่อกัน พี่สิงห์เหมือนมาคนเดียวนะบ่องตรง



“ใคร! ลูกพี่กูถามว่าใครรรรช่างกล้ากินน้ำปฎิเสธ”



“น้ำเปล่า!”



“ผ่าม!”



“เอ่อ...พี่มึงครับ นั่นมัน...แก้วคุณชาย”



“อะโฮ้ยยยยย คุณชายคุณเชยอะไร กูเห็นมีแต่คนใช้บ้านทราย...” พี่ฟั่นส่งเสียงหัวเราะแบบโรคจิต ก่อนจะกวาดตาไปทั่วโต๊ะ และแน่นอนว่าพอเห็นคุณชายปุ๊บ พี่ฟั่นชะงัก อึ้ง ทึ่งไปทั่วทั้งขนตูด



“บ้านทรายไรครับเพื่อนฝูง” พี่ป้อนถาม ตามด้วยพี่แจ้ตอบ ยังไม่มองอีก ยังอีกกกก



“ทราย เจริญปุเระ แฮ่”



“เอ๊ะหรือว่าจะเป็น ทรายเจริญพร ฮ่า”



ผลัวะ ผลัวะ



“เพื่อนครับ คนใช้ก็ต้องบ้านทรายทองไงอีสัด แหกตาดูบ้าง ว่าใครนั่งอยู่ตรงนี้ เอ่อขออภัยใต้เท้า นี่แก้วคุณท่านใช่มั้ยครับ เชิญคุณชายดื่มด่ำได้เพครับ” พี่ฟั่นรีบหยิบแก้วใหม่ส่งให้คุณชายทันที ผมงี้มองตาปริบๆ พี่แกเติมน้ำก่อนจะพูดต่อ



“เอ่อ แล้วอย่าตัดงบคณะผมนะขอรับ”



“ไอ้ฟั่นเป็นเชี่ยไรวะ เชี่ยยยยยยยย ของสูง” พี่แจ้พูดเสียงสูงหันหน้ามาทางคุณชายอีกคน ไอ้ผมก็รีบกางมือห้านิ้วมาด้านหน้าคุณชายทันที กลัวน้ำลายกระเด็นใส่



“เหนื่อย” จู่ๆ คุณชายก็พูดเบาๆ แถมยังถอนหายใจ พี่มากับผมแล้วเหนื่อยหรอ “เหนื่อยกับคนสติสตังค์ไม่ค่อยมี”



จะร้องไห้ พี่ไม่เคยพูดคำว่าเหนื่อยกับผมมมมม



“พวกพี่มึงนั่งลงเงียบๆ ได้มั้ย” ผมเอ็ด ขมวดคิ้วหน้ายุ่ง ใจแหลกเหลวเป็นน้ำเพราะคุณชายเหนื่อย



“เฮ้ย เชี่ยเขา นี่มึง...คุณชาย... อย่าบอกนะว่า...” พี่ป้อนที่นั่งลงมองผมกับคุณชายสลับไปมา ส่วนเพื่อนผมหรอ เงียบเป็นเป่าสาก ไม่มีลิ้นไก่กันเลยทีเดียว พวกพี่ทั้งสามคนพอรู้สถานการณ์แล้วก็นั่งลงเงียบๆ แถมยังนั่งหลังตรงอีกต่างหาก พี่สิงห์กลอกตาหมุนวนด้วยความรำคาญหลายรอบ



“เอ่อ น้องหมูครับช่วยบอกเพื่อนผมเกรียนตรงนั้นรินน้ำเมาให้พวกเราคนละแก้วหน่อยครับ”



บาสที่ทำหน้าที่นั้นพยักหน้าให้พี่ฟั่นก่อนจะส่งแก้วน้ำต่อมาให้ไอ้หมู เฮียดุก แล้วต่อพี่สิงห์ ทำทุกอย่างอย่างเรียบร้อย ส่วนผมหูตก หางตกหมดแล้ว ผมเหลือบมองคุณชายที่นั่งนิ่งๆ อยู่ข้างๆ จนพี่ท่านหันมาสบตากัน



“ล้อเล่น”



จู่ๆ คุณชายก็หัวเราะในลำคอก่อนจะส่ายหน้า พวกเรามองมาเป็นตาเดียว ยกเว้นพี่สิงห์ที่ยกซดไม่สนใจใคร



“ทำตัวตามสบาย มานั่งเฝ้าเขาเฉยๆ ไม่ต้องเกรงใจ”



พี่ฟั่นเอามือทาบอกก่อนจะพูด “มาฝะ..เฝ้า เอ่อคุณชายไม่ตัดงบนะครับ”



“ไม่ ไม่ใช่ประธานสโมฯ”



“พูดคำหยาบได้ใช่มั้ยครับ”



“ตามสบาย” คุณชายพูดอีกครั้ง และตอนนั้นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่ประจำเดินนำเด็กเสิร์ฟมาที่โต๊ะเราพอดี



“ไอ้พวกนี้ ข้าวไม่ทันรองท้องแดกเหล้าแดกเบียร์กันแล้ว”



“เอ้าก็ข้าวมาช้า ก็ต้องกินน้ำทิพย์รองท้องก่อนดิพี่จำ”



“มาเลย วางข้าวเหนี่ยว เร็วเข้า เร็วๆๆๆ” พี่ประจำที่มีผ้าขนหนูสีเหลืองพาดไว้ที่บ่าออกคำสั่งให้กับเด็กเสิร์ฟที่อิมพอร์ตมาจากต่างชาติ นี่มึงสั่งเค้าหรือจับเวลานักวิ่งกันวะเนี่ย



“พี่...พี่เหนื่อยหรอ”



ผมถามหลังจากที่แนะนำตัวพี่ๆ ให้คุณชายรู้จักอย่างเป็นทางการ ตอนนี้ทุกคนได้กลายร่างเป็นสัตว์ปีกกันหมดแล้ว อิเวง แร้งลงไม่เหลือลาบให้กูแม้แต่ชิ้นเดียววว แถมยังคุยกับคุณชายอย่างออกรสไม่เกรงกลัวฉายาเทพตีนหนักเลยแม้แต่น้อย 



“บอกว่าล้อเล่น”



“อือ” ผมก้มหน้า ตักกินผักชีฝรั่งที่ลอยอยู่เหนือต้มแซ่บกระดูกอ่อน



“เชี่ยเขามึงจะทำหน้าเป็นผ้าขาวไม่ได้ซักทำไมวะ”



“หน้าผ้าขาวอะไรของมึงวะพี่ป้อน”



“หน้าเป็นผ้าขาวก็...”



“หมองไง!”



ขอบคุณที่ช่วยกันตอบครับเพื่อนหมู



“เอ้ามุกขี้หมางี้อย่าไปสนใจ แดกๆๆๆ คุณชายแดก เอ๊ย กินหน่อยนะครับ นี่ตับเหล็กลวดหล่อนต้ม เจือน้ำส้มโรยพริกไทย” พี่ฟั่นเลื่อนจานตับหวานมาไว้ตรงกลาง ชวนคุณชายกินด้วย คุณชายเลิกคิ้วมองคนพูดอย่างแปลกใจ



“แหนะๆๆ สงสัยอะดิ ทำไมมาเป็นกลอน”



“ยังไม่มีใครพูดเลย” พี่สิงห์พูดตัดบท พี่ฟั่นเลยทำแก้มป่อง เรื่องสยองสองวิจริงๆ



“ถามหน่อยดิๆ อยากบอก”



“อะๆ ทำไมถึงมาเป็นกลอน อย่าบอกว่าเป็นประตูนะกูไม่โอเค” เฮียดุกถามส่งๆ พลางจิ้มตับหวานมากินหนึ่งคำ



“กูเคยจีบเด็กเอกไทยตอนทำรายงานเรื่องนี้ เวลาถามว่าอยากกินอะไรนี่แม่งตอบไลน์กูเป็นกลอนเชียว เอ...เดี๋ยวๆ จะว่าไปคุณชายเรียนอักษรนี่ เอกอะไรนะ”



“เอกไทย” ทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮากันหมด ไม่เว้นแม้แต่ผม ไอ้เขาไม่เคยรู้เลยนะครับเนี่ย ทุกคนในวงเหล้า ตอนแรกก็เกร็งอยู่ ผ่านไปซักพักพวกสวรรค์รำไรก็เรื้อนจนคุณชายหลุดขำ แล้วพอคุยกันไปคุยกันมา ไม่รู้ทำไมหัวข้อถึงมาเป็นเรื่องคุณชายแบบนี้ เหมือนกับว่าคุณชายที่ดูจะเข้าถึงยากแท้จริงแล้วก็เป็นคนธรรมดานี่เอง ผมแอบพราวเล็กๆ ก็ผมเป็นคนแรกที่รู้ว่าคุณชายใจดีมากเว่อร์ แล้วก็ดีใจที่คนอื่นๆ ชอบคุณชายอย่างที่ผมชอบ



เดี๋ยวนะ ชอบ...



ชอบหรอ...



เชี่ย เสียงแมลงมาอีกแล้ว



แปะ! แปะ!



ผมรีบตบมือดังลั่นแหวกอากาศทันที เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ความคิดเมื่อกี้แม่งหายไปละ



“ยุงหรอ” คุณชายขมวดคิ้วมองซ้ายมองขวา



“แมลงอะไรไม่รู้อะพี่ แต่ไม่มีแล้ว คุยต่อเลย” ไอ้เขาหลบตาคุณชายก่อนจะยกเบียร์มาดื่มอึกๆ วันนี้พี่ๆ ผมยังไม่กินยาดองครับ มันจะกินตอนเปิดฟลอร์



“แล้วเมื่อกี้ต้องบอกว่ามาเป็นกาพย์ไม่ได้มาเป็นกลอนนะ” คุณชายหันไปคุยกับพี่ฟั่นที่นั่งเยื้องๆ กัน



“ทำไมเป็นกราบล่ะคุณชาย มารยาทดีจัง”



“ไอ้เชี่ยพี่ฟั่นมึงฟังคุณชายก่อน เล่นมุกดูอากาศประเทศไทยด้วย” ไอ้หมูลุกเดินมาดึงผมพี่ฟั่นหนึ่งที ส่วนคุณชายชะงักไปแล้ว แต่ก็กระแอมเบาๆ เรียกสติ



“ก็เมื่อกี้ที่พูดน่ะกาพย์เห่ชมเครื่องคราวหวาน ไม่ใช่กลอนชมเครื่องคาวหวาน”



“อ๋ออออ สาระก็มา แต่ๆ ผมก็มีนะสาระแบบนี้อะ” พี่ป้อนตบอกดังปั่กๆ



“สาระแน!”



“เดี๋ยวๆ นี่มึงต่อมุกหรือด่ากู เชี่ยแจ้”



“ต่อมุกๆ”



“อ้าวหรอๆๆ เออๆ ขอบใจ”



“เออ...คุณชายมานั่งกับพวกผมงี้ แฟนคุณชายไม่ว่าหรอครับ” ไอ้แต้งส่งเสียงถามท่ามกลางเสียงล้งเล้งผสมเสียงเพลงผู้สาวขาเลาะเวอร์ชั่นรีมิกซ์



“ไม่มีแฟน”



“อะไรนะครับ”



“ยังไม่มีแฟน”



เดี๋ยวๆ แล้วหันมามองผมทำไมเล่า ไอ้เขาหน้าร้อนขึ้นทันที คิดว่าคงเป็นผลจากการดื่มแอลกอฮอล์ที่เริ่มสะสมในเลือด



“เอ่อพี่เติมน้ำเปล่ามั้ย” เปลี่ยนเรื่องถึงจะอยากรู้ก็เถอะ และดูเหมือนผมจะเห็นไอ้หมูยิ้มกริ่ม กูเห็นนะมึงแอบหยิกเอวเฮียดุกด้วย



“อ้าวแล้วสาวเภสัชล่ะครับ”



“แฟนเก่า”



“อ๋อออออออ บอกผมไม่ได้บอกไอ้เขาใช่มั้ยครับคุณชาย”



“...”



กริบ



คุณชายไม่ตอบ แต่เบนสายตามามองผมแทน หมายความว่ากระไรครับพี่ชายตาณ



“เอ่อ ชนครับชน” พี่ฟั่นพูดแทรกด้วยความเด๋อด๋า บรรยากาศเลยกลับไปเฮฮาเหมือนเดิม



“พวกเราสี่ทุ่มแล้วว่ะ” เฮียดุกมองนาฬิกาในโทรศัพท์ก่อนจะพูดขึ้น หางตาผมเห็นสาวๆ โต๊ะข้างเริ่มตบแป้งกันแล้ว



“วิ้วววววว คันมือคันตีน...เอ๊ย คันเท้าเลยว่ะพรรคพวก” พี่ป้อนสลับคอจนเกิดเสียงดังแกร๊ก



“สี่ทุ่มทำไมหรอ” ไอ้บาสยื่นหน้ามาถามกลางวง



“โธ่ น้องบาสน้องใหม่ใสๆ ของวงวารชีวิต ร้านประจำเนี่ยจะมีเวลาเปิดฟลอร์ สี่ทุ่มเพลงตื๊ดอย่างมันส์ พี่ประจำเนี่ย แกเคยเป็นดีเจเก่า มิกซ์เพลงอย่างโปร” เฮียดุกเป็นคนตอบครับ



“พวกเราชาวประจำ ถ้ามาแล้วไม่เต้น ไม่นับเข้าแกงค์”



“เดี๋ยวถามก่อนมั้ยว่าอยากเข้ารึเปล่า”



“สิงห์เมียรัก เมียไม่ต้องอยากเข้าเพราะพี่พาเข้าอัตโนมัติไงจ๊ะ” พี่สิงห์ที่นั่งหัวโต๊ะไม่ตอบแต่ยกมือสั่งยาดองทันที “แหน่ะ ตัวเองไม่อยากเข้าแต่สั่งยาดองให้รู้ใจผัวจริงๆ”



“รำคาญ ขุดหลุมไปนอนเป็นเพื่อนเหรียญบาทในปากไป”



“โอ๊ยเจ็บบบบบบบบบ”



“ฮ่าๆๆๆ พวกพี่สองตัวนี่กัดกันเหมือนผัวเมียจริงๆ เลยว่ะ” ไอ้บาสหัวเราะ มันซดเบียร์ไปหลายขวดจนหน้าแดง เมาง่ายจริ๊งงง



“ตกลงพวกเราต้องไปเต้นเปิดฟลอร์ตรงนั้น” พี่ฟั่นรับแก้วยาดองมาจากสมุนมือซ้ายก่อนจะยกแก้วเป๊กขึ้นดื่ม พวกมันมีกระเพาะแยกระหว่างเบียร์และยาดองครับ 



“พวกเรา?” คุณชายทวนคำ ไอ้เขาที่เป็นผู้พิทักษ์คุณชายจึงเริ่มปฏิการณ์ทันที



“พวกนี้มันไปเต้นประจำ พี่ไม่ต้องไปหรอก นั่งอยู่ตรงนี้ก็ได้” ผมบอกพร้อมกับจับแขนคุณชายไว้ กลัวไอ้พวกหมาบ้ามันลากคุณชายไปแปดเปื้อน พวกมันไม่ได้สนใจผมกับคุณชายเพราะกำลังเมามันส์กับยาดอง และการกรอกใส่ปากไอ้บาสกันครับ



“ปกตินายไป?” คุณชายก้มหน้าถาม



“ก็...นิดนึง”



“นิดนึง?” แหนะ มองหน้าเหมือนผมโกหก



“แหะ ก็แบบว่า พี่ก็รู้เด็กดนตรีอย่างผมชอบความบันเทิง เพลงแบบนี้ไม่รอดหรอก แต่วันนี้ผมไม่ไปหรอกนะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนพี่เอง”



“หึ ไม่เป็นไรนายไปเต้นเถอะ อยากรู้เหมือนกันว่าสุกรจะเต้นไม่ให้พุงติดพื้นยังไง”



พุงติดพื้น?



นี่พี่มึงสรรหาคำให้สมกับเป็นเด็กเอกไทยเลยใช่มั้ย



ผมตาโต ส่วนคุณชายก็กลั้นขำ



แต่เชี่ย..



คุณชายยิ้มด้วย หล่อชิบเป๋ง หล่อเหมือนเทวดาท่ามกลางผีฟ้าอย่างพวกผม



หล่อจนรู้สึกร้อนๆ ที่หน้า



“แก้มแดงเนี่ย เมารึเปล่า” จู่ๆ คุณชายก็ขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองแก้วยาดองในมือผม เฮ้ย ใครยัดตอนไหนวะ ไอ้เชี่ยแต้งแน่นอน ผมไม่กินยาดองครับเพราะเบียร์เต็มท้องเดี๋ยวแม่งอ้วก อีกอย่างผมคออ่อนกับยาดองครับ ความลับเลย คริ



“ไม่เมาครับ” ผมบอกคุณชาย



“คุณชายไม่ต้องห่วง ไอ้เขาไม่เมาหรอกครับ” ไอ้หมูตะโกนมาจากฝั่งตรงข้าม ตาเยิ้มเลยเพื่อน



“พูดถึงเรื่องเมานี่ผมนึกถึงสุนทรภู่เลยนะคุณชาย” พี่ฟั่นพูดต่อ



“อะไรว้าบอสฟั่น”



“อะไรนะกูนึกแป๊บ เออๆๆ นึกออกแล้ว กูเคยอ่านตอนจีบหญิง ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก  สุดจะหัก..ห้ามจิตคิดไฉน... ถึง...ถึงอะไรน้า” พี่ฟั่นเอียงหน้า คุณชายที่มองอยู่เลยทำท่าจะพูดต่อ



และในตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่ม เสียงเพลงจึงเงียบไปเพราะได้เวลาเปิดฟลอร์ ดังนั้นเสียงทุ้มมีเสน่ห์จึงดังขึ้นเล็กน้อย คุณชายกวาดสายตามองรอบโต๊ะขณะที่ท่องกลอน ก่อนที่ประโยคสุดท้ายจะหยุดอยู่ที่ผม



“ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป  แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน”



งือ มองทางอื่นสิพี่ตาณ



ไอ้เขาทำตัวไม่ถูกเลยซดยาดองเข้าปากอึกๆ



“ฮิ้ววววววววววววววววววววว”



“เหี้ยหมู เหี้ยดุกแหกปากไมเนี่ย กูตกใจหมด กำลังเคลิ้มๆ คุณชายอยู่”


“เปล่าๆ พี่ กลอนนี้มันจึ๊กกะด๊าว เจี๊ยกกะดิ๋วยังไงไม่รู้ง่า บับ...เห็นสีม่วงในตาฉันมั้ย เห็นเงาอยู่ในนั้นมั้ย” ตอนพวกมันพูดก็ทำหน้าบิดเบี้ยวส่งมาให้กูทำไมไอ้ฝัดดด



"งี้ที่คุณชายกินน้ำเปล่าเเต่ก็เมารักอยู่ดีป้ะว้าาาาไอ้หมู"


“เป็นเชี่ยไรมึงสองคน” เออเปงไรบิดตัวเป็นงูอยู่ได้



“เฮ้ยมาแล้ว พี่ฟั่น ไปเต้น” ไอ้แต้งตะโกนพร้อมกับชี้ตัดบท ตอนนี้ทั้งร้านไม้ไผ่และผ้าขาวผ้าเต็มไปด้วยเสียงเพลงประหนึ่งอยู่ในงานวัด หลายคนขยับตัวไปตามเพลง แต่หลายคนก็เริ่มเดินถือแก้วเหล้าไปกลางร้าน



“เออไอ้เชี่ย เดี๋ยวคว้าแก้วเหล้าแป๊บ”



สวรรค์รำไรคว้าแก้วเหล้าออกไปกันหมด พี่สิงห์ก็โดนพี่ฟั่นจับมือออกไปด้วย ไอ้หมูกุ้งแห้งก็ลากเพื่อนวงวารชีวิตออกไปกันทุกคน ขนาดไอ้บาสที่เงียบๆ กูเห็นกระดิกหน้า สั่นไหล่ตอนเดินออกไปด้วยนะสาสสสส



“เพื่อนฟายกูออกไปก่อนนะ รีบตามมา เดี๋ยวคนเต็มมันไม่เด่นนะเพื่อนนะ” เชี่ยหมูว่างั้นแล้วก็มันก็วิ่งไปในทันที เมื่อกี้กลับมาซดเหล้า




“ไปสิ” คุณชายหันมาหาผม



“ไม่เอาเดี๋ยวพี่เหงา” ทำไมรู้สึกมึนๆ วะประเทศไทย ผมสะบัดหัวพร้อมกับถูจมูกแรงๆ “ไม่เต้นซักวันก็ได้ ไม่อยากให้พุงติดพื้น”



คุณชายยิ้มจนผมตาพร่า อาจจะเป็นเพราะแสงไฟวิบวับประกอบเพลงนั่นทำให้ผมต้องหยีตา คุณชายขยี้ผมไอ้เขาแรงๆ



ผมไม่เต้นหรอก



จริงๆ นะ



[ต่อข้างล่างอีกนิด]

[jaevin]

[ต่อจากด้านบนค่ะ]


“เพ่ตาณณณณ มาเร็ว เชี่ยบาสนั่งเฝ้าโต๊ะ...อึก...แล้ว”



นี่ใครกำลังสิงผมอยู่ ภาพข้างหน้าแม่งเบลอเหมือนฟีลเตอร์แต่งรูป แสงไฟวูบวาบจนมวนท้อง มือของผมยื่นไปจับข้อมือใหญ่ๆ ของคุณชายก่อนจะออกแรงลากมาอยู่ในโลกแห่งเพลงแว้นซ์ด้วยกัน

“เชี่ยเขา เมาได้ไงวะ แดกแต่เบียร์”



“กูเห็นมันแดกยาดอง”



“ชิบหาย ตีกันมั่วขนาดนั้นก็สมควรเมา”



พูดไรกันวะ ไม่เมา กูอยากเต้น



“เพ่ ฮึก ตาณ ทำไมตัวหนักวะ”



“คุณชายไปดูมันเถอะ กลางวงเดี๋ยวไปเหยียบตีนใครเข้าจะมีปัญหา” เหมือนเสียงคุ้นๆ เมียบอสตามหลังมาแว่วๆ



“ปัญหาอะไรเอ่ย”



“พ่อมึงไอ้สัดเขา”



“อยากเต้นง่า อยากเต้นนนนน” ผมดิ้นๆ กระตุกมือคนที่ยืนนิ่งเป็นเสาไฟฟ้าอยู่ข้างๆ



“เฮ้อ”



“ถอนหายใจใส่ทำไม! ฮือ แม่งเศร้า ปายคนเดวกะด้ายยย” ผมหมุนตัวหันหลังเดินสู่สังเวียนแดนซ์ แต่แล้วคนที่ยืนนิ่งก็จับมือผมแล้วเดินนำเข้าไป คนเบียดมาโดนก็มีคุณชายบังไว้หมด



“อะ อยากเต้นก็เต้น”



พี่คนนี้โคตรแปลก อยู่ท่ามกลางเพลงมันส์ขนาดนี้ ยังยืนทื่ออยู่ได้



“เพ่ มาเร็ว ค่อดหนุก ดึงดาว ดึงดาว สะบัดผ้า สะบัดผ้า” ไอ้เขาออกสเต็ปเต้นแบบลืมโลก เห็นพี่ฟั่นตัวบอสชักดิ้นชักงออยู่ติดเวที แถมด้วยเพื่อนหมูที่กำลังเต้นท่าหลบด่านตำรวจ เชรดเข้ ผมไม่ยอม แล้วทำไมคนอื่นมองมาทางนี้กันวะ หรือว่าเพราะพี่ไม่ยอมเต้น



“เอ้าชาวประจำว่าไง ว่า ว่า ว่าไงสายย่อ!!” เสียงดีเจดังมา ทุกคนในร้านกรี๊ดลั่น



“เพ่ค้าบ เร็วววว อย่ายอม ทำตามผม ย่อ ย่อ ย่อ สายย่อ” ผมจับมือคุณชายเต้น แต่คุณชายก็เอาแต่ส่ายหน้า



“หัวเราะอะไรอ่า” สนุกจนใจเต้นแรงอะ ไม่ได้ปลดปล่อยมานานแล้ว



“อย่าย่อเยอะนักล่ะ”



“...”



“เดี๋ยวพุงติดพื้นแล้วจะยืนขึ้นไม่ได้”

 

 





“ฝากมันด้วยนะคุณชาย เหนื่อยแย่เลย”



“ไหวมั้ย หรือว่านอนหอผมก่อน”



“ไม่เป็นไร กลับได้”



“แน่นะคุณชาย”



“อืม”



“เจอกันครับ”



“เจอกัน ไว้แวะไปแจมตอนซ้อมร้องเพลงนะคุณชาย”



“ดีใจที่ได้คุยกันครับคุณชาย”



“คูณชายยยย กลับแหล่วหร๊อ”



“พี่ฟั่นแม่งหมดสภาพจริง มึงอย่าไปจับขาเค้า กางเกงเค้าเปื้อนหมด พี่สิงห์มาดูผัวหน่อยพี่”



“ไปล่ะดึกแล้ว”



“ขับรถดีๆ นะคุณชาย”




อือ ง่วง



คุยไรกันนักหนา



“ไหนบอกจะช่วยดูทาง”



“แจ้บๆ”



“มอมแมมขี้เมา”



บีบตะหมูกไมเนี่ย หายใจไม่ออก!

 





หายใจ!



ไม่!



ออก!



“แฮ่กๆ จะตาย แฮ่ก แล้ว”



คิดว่าตัวเองจมน้ำ ไอ้เขารีบผุดตัวขึ้นทันที



โป๊ก!



“เจ็บๆๆๆ”



ผมยกมือกุมหัว พอความเจ็บเริ่มหายไปเพราะตัวช่วยคือการแหกปากแล้ว ผมก็ลืมตาขึ้นมึนๆ เงยหน้ามองแล้วก็พบว่ามีผีผู้ชายหน้าตาดีกำลังจ้องอยู่ใกล้ๆ ผีตนนั้นมีรอยแดงจางๆ บนหน้าผากด้วย



“ผี!”



“เลอะเทอะ”



“พี่ตาณ?”



“สร่างเมาก็ลงมาได้แล้ว”



“ลงมาไหนอะพี่ หือ ห๊ะ เฮ้ยยย กี่โมงแล้ว”



“เที่ยงคืนกว่า ดึกแล้วนอนที่นี่แล้วกัน” คุณชายว่าแล้วก็เปิดประตูลงไปทันที ไอ้เขาปรับสมอง จูนคลื่นให้เครื่องติดแล้วก็พบว่า กูเมาจนหลับไปแถมปล่อยให้คุณชายขับรถกลับคนเดียว



“พี่...” เสียงอ่อยไปอีก ผมพยุงตัวเองลงจากรถเต่าสุดคลาสสิค ปากก็เรียกพี่ไปด้วย แต่ก้าวขาลงเท่านั้นแหละ นี่คือความอ่อนแรงที่แท้ทรู



พรึ่บ!



“ผมเดินไม่หวายยย” นาทีนี้ไม่ปากกล้าอะไรทั้งนั้น คุณชายโกรธผมมั้ยเนี่ย ประตูบ้านมีไฟเปิดไว้สองสามดวง พอให้เห็นว่าที่นี่คือบ้านของคุณชาย ผมพาคุณชายไปเถลไถล คุณชายเดินอ้อมมาหาผม ผมจึงได้สังเกตว่านอกจากหน้าผากที่เป็นรอยแดงแล้วหน้าตาคุณชายดูเหนื่อยๆ พี่ไม่ตอบอะไรแต่หันหลังให้แล้วย่อตัวลงเล็กน้อย



“ขึ้นมาสิ”



“ขึ้นหลังหรอครับ”



“อืม เดินไม่ไหวไม่ใช่หรอ”



“แค่... แค่พยุงก็พอพี่”



ผมมองแผ่นหลังคนตรงหน้าแล้วได้ยินแมลงอีกครั้ง ซึ่งวันนี้ทั้งวันผมได้ยินเสียงนี้นับครั้งไม่ถ้วน อย่าอ่อนโยนกับเขา เขารู้สึกผิดดด



พี่เนี่ยน้า...



“ถ้าไม่ขึ้นก็นอนกินหญ้าหน้าบ้านแล้วกัน กลางคืนอาจจะมีคนมานอนด้...”



อั่ก!



ถึงปากร้ายแต่ใจดีเหมือนเดิม



“ก็...กลัวหลังพี่หักอะ” ผมปีนหลังคุณชายก่อนที่คุณชายจะยืดตัวตรง แล้วเริ่มออกเดิน ผมไม่ถึงกับสร่างเมา ทำตัวสดใสซะทีเดียว เพราะหัวแม่งมึนไปหมด แต่ก็รู้เรื่องนะครับ ที่รู้ดีเลยก็คือ วันนี้ผมทำให้คุณชายลำบากหลายเรื่อง



“พี่ ผมขอโทษนะ”



ท่ามกลางเสียงฝีเท้าหนึ่งคู่และแสงไฟประดับตามพุ่มไม้ ผมได้เอ่ยขอโทษไป



“ขอโทษทำไม”



“พี่ต้องเหนื่อยเพราะผม” ผมมองเสี้ยวหน้าด้านซ้ายของคุณชาย



“บอกว่าพูดเล่น”



“หมายถึงเหนื่อยจริงๆ”



“ไม่ต้องขอโทษ”



“ทำไมอะพี่”



“เต็มใจ”



ตึกตัก ตึกตัก



“เอ่อ กลับดึกแบบนี้คุณน้าไม่ว่าหรอครับ” ไอ้เขารีบเปลี่ยนเรื่อง ถ้าขืนยังพูดเรื่องเดิมแมลงกินหัวใจแล้วผมตายทำไง



“บอกแล้ว”



ไม่รู้ทำไม เวลาในตอนนี้มันถึงเดินช้าจัง หรือว่าเทพแห่งกาลเวลาจะมาที่นี่ ไอ้เขาสะบัดหัว กูเมาหรือกูเป็นบ้า



“อ๋อครับ พี่ แล้วพี่เรียนเอกไทยทำไมผมไม่เห็นรู้” นอกจากชื่อเล่นพี่ตาณแล้วผมก็ไม่ยักรู้ว่าพี่ท่านเรียนเอกไทย เอ...แต่ไอ้การใช้คำสุภาพ ผมก็น่าจะเก็ทแล้วนะ หรือว่าผมจะ...



“...สมองน้อย”



“ใช่พี่ผมโดนซอมบี้ล่าก็ไม่ตาย เฮ้ย พี่!”



“หึหึ ตัวก็หนัก”



“เอออ แบกไปเลย ว่าผมดีนัก ไม่ลงหรอกจะขี่คองี้แหละ เป็นชัตเตอร์ แม่งไม่พูดละ กลัว”



“...ขี้กลัว”



“พี่ทำไมถึงเรียนเอกไทยอะ”



“ชอบ”



“ชอบอะไร”



“...” จู่ๆ คุณชายหยุดเดินหันหน้ามาหาผมจนผมชะโงกหลบแทบไม่ทัน “ก็ชอบ...วรรณคดี”



“ละ...แล้ว เอ่อ อ๋อถ้าชอบวรรณคดีงั้นพี่ต้องเคยอ่านเรื่องพระรอด้วยใช่มั้ยพี่”



“อืม”



“เค้ารอนานมั้ย”



กึก



“...ไม่เล่นก็ได้” เปลี่ยนเรื่องคุยเผื่อพี่จะได้ลืมความหนักบนหลังพี่ไงครับผม “ผมก็เรียนนะ ตอนนั้นอิฉาพระลอได้เมียตั้งสองคน แต่ก็สงสารผู้หญิงนะพี่ พี่ว่าถ้าพี่เป็นพระเพื่อนหรือพระแพงพี่ยอมมั้ยที่ต้องแบ่งความรักให้กับอีกคนนึง”



“ก็คงยอม”



“ทำไมอะ”



“เพราะรักไง”



ไม่รู้ทำไมคำๆ นี้มันหนักแน่นจนผมพูดไม่ออก ได้แต่ส่งเสียงอือออไปเท่านั้น



“พระเพื่อนพระแพงรักก็เลยต้องยอมที่จะแบ่งความรัก”



ผมยิ้ม ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงไม่รู้ว่าคนที่บังคับผมโน่นนี่ คนที่ผมไม่เห็นจะชอบขี้หน้า จะมาคุยอะไรกันเเบบนี้



“พี่ตาณ” ผมว่าผมยังไม่สร่างแน่เลยถึงได้กล้าเรียกพี่ตาณออกไป



“หือ?”



“วันนี้ผมเศร้าที่ผมทำให้ลำบาก แต่ผมก็ดีใจนะ”



“ดีใจอะไร”



“ดีใจที่เห็นพี่อีกมุมนึงอะ พี่ไปเต้นกับผมด้วยผมจำได้”



“แค่ยืนเฉยๆ”



“นั่นแหละ ดีใจอะดีใจ ได้ยินมั้ยย”



ผมพูดข้างหูคุณชายพร้อมกับรัดคอคุณชายเเน่น สงสัยจะใกล้ไปเพราะคุณชายหูแดงมากเลย


 

.
“พี่ผมนอนบนโซฟาก็ได้นะ เกรงใจอะ” ผมถามหลังจากที่คุณชายก้าวเท้าเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้ววางผมลง ตอนวางลงไม่ได้มองข้างหลังไง นึกว่าถึงโซฟาเเล้ว ปล่อยให้ไอ้เขากลิ้งกับพื้นเหมือนลูกข่าง



“ไม่ได้ ตัวสกปรกเหม็นสุรา เหม็นบุหรี่ขนาดนี้นอนโซฟาไม่ได้” คุณชายเดินไปรินน้ำที่ห้องครัวพร้อมกับออกมากับคำตอบนี้



ชะอุ้ย ลืมไปไง คุณชายไม่ชอบคนสกปรกนี่หว่า



“งั้นนอนพื้นก็ได้พี่”



“ไม่ได้”



“เอ้า แล้วจะให้ผมนอนไหน บ้านหมาก็ไม่มี ตัวผมเหม็นซะขนาดนี้”



“ก็อาบน้ำแล้วก็นอนด้วยกันไง”



นอนด้วยกัน...


ด้วยกันเนี่ยนะ

 



บร้า...เค้าเขินนะ

 _____________
-คูมชายตะไมอ่อนโยน-
แล้วที่ถามเรื่องยอมอะเพราะพระเพื่อนพระเเพงนึกถึงเพลงของพี่เสกต่างหากล่ะ
"ที่ฉันยอมทุกสิ่ง เรื่องจริงไม่เคยยอมใคร ก็เพราะรักเธอ ทั้งหัวใจอะไรก็ยอมเธอ"
ติดเเท็ก #คุณชาย2017 มาบอกฟามรู้สึกกัลได้นะคะ
คราวที่เเล้ว ใครที่อยากเปงเด็กโง่ของคุณชาย เขาฝากมาบอกว่า
ที่บ้านเธอไม่มีคูมชายล่ะสิ (รัดคอคุณชายเเน่น)
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เลย อ่านเเล้วมีความสุขที่สุด ทุกวิวด้วยนะคะ เลิฟทุกคน

[แม่น้องเปา]

น่ารักมากกกกกกก คุณชายทำใจบางเลย 
ขอบคุณค่า

[absolutepoison]

งุ้ยยย เขินคุณชายจังเลยค่ะ กริ๊บกริ๊ว 55

[maemix]

เขาจะนอนเตียงเดียวกันแล้ว รีบไปอาบน้เลยน้องเขา
มาลงบ่อยๆนะจ๊ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อูยยยยยยยย......คุณชายทำเขาหวั่นไหว 
เหมือนมีแมลงมาบินในหน้าอก
ไปกินน้ำเปล่า ทั้งที่คนอื่นกินเหล้า
ไปยืนที่ฟลอร์เฉยๆ ทั้งที่เขาเต้นสายย่อซ้า 
พาเขากลับบ้านตัวเอง
ให้เขาไปอาบน้ำจะได้นอนบนเตียงด้วยกัน อะจ๊ากกกกก 
       
 

[loveview]

เอาใจไปเต็มๆคุณชาย

[utamon]

ส่งตัวเข้าห้องหอเลยจ้าาาา ฮิ้วววววว

[PharS]

 

[iceman555]

 

[่patsaporn]

น้องเขาสายย่อ เอ้า ย่อๆๆ สุดท้ายก็เมา
คุณชายอ่อนโยนอีกล้าว ยอมๆ

ขอบคุณค่ะ

[colorofthewind21]

พอภูเขาบอกได้ยินเสียงแมลงทีไรนี่อยากส่งสเปรย์ไปให้ฉีดกำจัดแมลงมาก เผื่อจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองสักที คุณชายเขารอจนเหนื่อยแล้วเนี่ยมอมแมมม

[yasperjer]

ฮืออออออออออออ นังเขาน่รักเหมือนเดิม คูมชายนี่ขี้หวงจริงๆ เมื่อไหร่นังเขาจะรู้ตัวซะที
เนนน้ แอบสงสัยฟามสัมพันธ์ของฟั่นกับสิงห์นะ คู่เรียลใช่มั้ย

[dyomonrain]

สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ

[pui]

อ่านไปเขินไป

[no.fourth]

 

[mild-dy]

 

[Jintajam]

ชอบประโยคสุท้าย 

[areenart1984]

อาบน้ำแล้วนอน ก่อนนอนคุณชายอย่าลืมตบตูดเขาด้วยนะ ไม่งั้นนอนไม่หลับ