4
“สำหรับวันนี้ผมก็จะขอพูดถึงการโตไปไม่โกง” เสียงทุ้มตามสายดังก้องโดมโรงเรียนในยามเช้า ผมได้แต่นั่งตาปรือเอียงหัวไปซบกับไหล่ไอ้ซันที่นั่งอยู่ข้างๆ กิจกรรมยามเช้าของชาวมัธยมปลายอย่างเราคือการนั่งเข้าแถวเคารพธงชาติและฟังผอ.พูด คอนเท้นต์ก็น่าสนใจดีครับบ เด็กหลับครึ่งโดม
“โคตรง่วงเลย”
“หญิง มึงทำการบ้านป้าเจิมมายังวะ” ไอ้ตั๋งเอาไหล่กระแซะผม
“ทำแล้ว ทำไมวะ”
“ขอยืมมาตรวจคำตอบหน่อย” แปลว่าขอลอกหน่อยภาษาสุภาพครับ
“โตไปไม่โกงนะตั๋ง” ไอ้ซันรีบเอาคำพูดผอ.มารีพลีตทันทีทันใด ไอ้ตั๋งได้แต่เบะปากมองบน
“ตอนนี้กูยังไม่โตเต็มที่แสดงว่ายังแอบโกงได้อยู่ เชื่อกู กูเรียนมา”
“อืม มองก็รู้แหล่ะว่ายังไม่โต”
“เห้ย มึงหยามกูหรอซัน”
“เปล่า กูราชเวที ห่ะห่ะ”
“...”
“...”
“...”
โห... มาเหนือสุดๆ ผมมองไอ้ตั๋งที่แม่งช็อคไปแล้วเรียบร้อยกับการเล่นมุกหน้าตายของซัน ไม่เว้นช่องไฟให้กูขำเสียด้วยเพราะแม่งขำแห้งเองตัดหน้าไปแล้วอีกด้วย ไอ้ตั๋งนี่พูดไม่ออกบอกไม่ถูกสุดท้ายมันก็เลยหาวิธีหนีไอ้ซันอย่างโง่ๆด้วยการชัทดาวน์ตัวเองพิงไหล่ซันไปแม่งเลย ด้วยความที่ซันมันตัวสูงเลยพิงง่ายแถมไม่บ่นด้วย ผมกับตั๋งก็เอนหัวพิงซันไปจนกระทั่งได้เวลาปล่อยขึ้นห้องนั่นแหล่ะครับ
“เออหญิง เมื่อวานกูเห็นมึงเดินไปสนามบาส ไปทำไรวะ”
“อ๋อ ไปหาพี่”
“เอ้า มึงมีพี่ด้วยหรอวะ”
“อือ อยู่ม.ห้าห้องหนึ่ง”
“ชื่อไรวะ”เอาแล้วครับ คำถามแบบที่สมควรไปออกรายการสายฟ้าแล่บ เพราะถามทีไรคำตอบงงทุกที
“พี่”
“เออ กูรู้แล้วว่าเป็นพี่”
“พี่ชื่อพี่”
“พี่...?”
“พี่”
“ไอ้ห่าหญิง มึงกวนตีนกูหรอ กูรู้แล้วว่าเป็นพี่”
“พี่กูอ่ะชื่อว่าพี่”
“ว่าพี่? ภาษาญี่ปุ่นหรอวะ กูเคยได้ยินอยู่ดาราชื่อย่าว่าพี่” มินนะโนะนิฮ่งโกะก็มา ว่าแต่อย่าว่าพี่นี่เป็นชื่อคนได้จริงๆหรอ หมายถึงยามะพีหรือเปล่า
“สัดตั๋ง ชื่อพี่ พี่เขาชื่อพี่ พี่เฉยๆอ่ะ พี่พี่อ่ะ” อธิบายยากจนอยากเอาปากกาขึ้นมาเขียนขยายความไอ้ตั๋งก็ร้องอ๋อขึ้นมา
“เชี่ยยย ไมชีวิตมึงคูลจังวะหญิง เป็นผู้ชายแต่ชื่อหญิง นี่มีพี่ชื่อพี่ ไม่ใช่ว่าเป็นน้องสุดท้องนะ”
“เปล่า”
“ว้า”
“...แต่เป็นลูกคนที่สี่”
“เชี่ยยยยย คูลสัดดดดด ไอ้ซันกูอยากได้ชื่อคูลๆบ้างมึงตั้งให้กูหน่อย กูไม่อยากแพ้ความคูลของไอ้หญิงมัน” ซันกระดกคิ้วข้างซ้ายขึ้นนิดหนึ่งด้วยหน้าจริงจัง นิ่งเงียบไปสามวิก่อนจะเอ่ยปากตอบ
“ชื่อผิด”
“คนเหี้ยไรชื่อผิด”
“ผิดเป็นคูล”
“...”
“...”
“หรือจะชื่อฮอลล์ก็ได้นะเพราะฮอลล์คูล”
“กูผิดเองอ่ะ คุณย่าเคยสอนไว้ให้พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี ชื่อตั๋งก็เท่ดีแล้วแหล่ะ เนาะๆ ช่างมันๆ ป่ะ ไปเรียนกันเถอะ” เออ เห็นด้วย ผมรีบเดินตามตั๋งไปทันทีที่มันรีบเดินหนีมุกควายเข้าห้องไป ส่วนซันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรครับ มันยังคงหน้านิ่งแล้วก็เดินตามเข้ามาแบบนิ่งๆเหมือนเดิมเหมือนไอ้มุกผิดเป็นคูลไม่เคยเกิดขึ้น
ชีวิตนักเรียนมัธยมปลายไม่ได้แตกต่างกับตอนมัธยมต้นมากนัก เข้าแถวเข้าเรียนพักกินข้าววิ่งเล่นปัญหาอ่อนกันเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ต่างออกไปอาจจะเป็นวุฒิภาวะที่เพิ่มขึ้น อย่างน้อยๆตอนนี้พวกเราก็พอจะแยกได้แล้วว่าการใส่กางเกงนักเรียนสั้นเสมอไข่ไม่ได้เท่เสมอไปแบบที่ตอนมัธยมต้นชอบทำ
“วันนี้มีเข้าชมรมนี่หว่า เดี๋ยวมึงไปรอที่ชมรมก่อนได้ป่ะวะหญิง กูกับซันต้องไปส่งงานเจ๊เจิมก่อน”
“อือได้”
“เค เจอกันที่ห้อง”
ผมพยักหน้ากวาดสมุดในกระเป๋าเตรียมเดินไปที่ชมรมเรารักถั่วงอก พูดถึงชมรมแล้วก็อดนึกไปถึงใบสมัครชมรมบาสในกระเป๋าไม่ได้ เห้อ ถ้าจะถามผมว่าอยากอยู่กับพี่ไหม ผมตอบได้ทันทีเลยครับว่าโคตร แต่ว่ารายชื่อสมัครชมรมถั่วงอกผมก็ส่งไปแล้ว ไม่ได้ส่งคนเดียว ส่งไปพร้อมซันกับตั๋งด้วย ถ้าจะย้ายชมรมก็ต้องบอกพวกมันก่อน ถ้าพวกมันไม่อยากย้ายอีกก็เป็นปัญหา คิดแล้วปวดหัวเป็นบ้า
ผมเดินมาถึงชมรมแล้วได้แต่ถอนหายใจกับป้ายชมรมที่ปัจจุบันสก๊อตเทปหลุดกระดาษแหว่งเพราะลมพักจนเหลือเป็นชมรมเรารักอกแทนไปแล้ว ดูติดเรทไปอีก ไฟยังคงปิดอยู่แต่หน้าต่างเปิดไว้เลยไม่ได้มืดมากนัก สงสัยพี่เป้
ยังไม่มา
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหล่ะ”
เฮือก!!
ผมสะดุ้งโหยงเกือบอุทานคำหยาบออกมาแล้วเมื่อจู่ๆก็โดนเอาอะไรซักอย่างมาจี้หลัง เห้ย โจรมาปล้นอะไรในโรงเรียนวะ!!
แต่เอ๊ะ เสียงโจรมันคุ้นๆนะ
“พี่เป้?”
“เปล่า กูเป็นโจรสามร้อย”
“เขามีแต่โจรห้าร้อยป่ะวะพี่”
“คนกันเองลดให้หน่อยไม่ได้หรอวะ ไมมึงเค็มจังหญิง” ผมมองพี่เป้ในชุดเสื้อนักเรียนหลุดลุ่ยหมดคราบประธานนักเรียนเดินเบื่อๆไปเปิดไฟ ในมือถือแกนทิชชู่ เดาเอาว่าคงเอามาใช้จี้หลังผมแทนปืนเมื่อกี้
“เล่นอะไรของพี่วะ”
“ไอ้คู่ผัวเมียไปไหนแล้วหล่ะ”
“ผัวเมีย? อ๋อ มันไปส่งงานเดี๋ยวตามมา” นึกตามแล้วขำ ก็เออ ผัวเมียจริงๆแหล่ะ เมียก็ขี้พูดมากพูดไม่หยุด ผัวก็นิ่งๆมึนๆ เวลาพวกมันตีกันเหมือนมองคนทะเลาะกับเสาอ่ะครับ ไอ้ซันก็ตอบอะไรไม่รู้เรื่อง ไอ้ตั๋งก็โวยวายเยอะจับประเด็นไม่ได้แต่เห็นแบบนั้นซันก็แพ้ตั๋งมันตลอดแหล่ะครับ
เพราะยอมหรอ?
เปล่า เพราะเถียงไม่ทัน!!!
“เออ กูมีของจะให้มึงพอดี” พี่เป้ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบกิ๊บที่เป็นต้นกล้าออกมาถือไว้
“อะไรอ่ะพี่”
“ประตู”
“ห๊ะ”
“สัด กิ๊บติดผม ช่วยซื้อคุณป้าหน้าโรงเรียนมา” พี่เป้เดินมาใกล้ๆแล้วเอื้อมมือเอากิ๊บต้นกล้ามาติดไว้บนหัวผม ตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งมีโอกาสได้มองหน้าพี่เป้ใกล้ๆ พี่เป้เป็นคนหล่อนะครับพูดจริงๆถึงจะเป็นคนหน้าดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีตลอดเวลาก็ตาม แต่เพราะดูดุแบบนี้ถึงคุมรุ่นน้องผู้ชายได้อยู่หมัด ถ้าไม่ติดว่าผมได้มาสัมผัสภาพลักษณ์ที่พี่แกเป็นประธานชมรมถั่วงอกนี่ผมก็คงกลัวพี่เขาต่อยอยู่เหมือนกัน
“มันจะตลกป่ะเนี่ย”
“ติดให้กูบ้างดิ” พี่เป้ยื่นอีกอันมาให้ผม
“ย่อตัวหน่อยดิพี่” พี่เป้หัวเราะในลำคอ ขำตรงไหนวะ ผมไม่ได้เตี้ยนะนี่พูดเลย ส่วนสูงเด็กมัธยมปลายทั่วไป อีดนิดก็จะแตะร้อยเจ็ดสิบแล้ว พี่เป้ต่างหากที่สูงผิดวัย ผมรีบติดต้นถั่วงอกลงบนผมพี่เป้ก่อนจะผละออกมาขำ คนบ้าอะไรมีใบไม้งอกออกมาจากหัววะ
“มึงยิ้มแล้วน่ารักดีหญิง”
“หื้อ”
“แต่จะน่ารักกว่านี้ถ้ามึงรีบๆส่งใบประวัติมึง ชมรมกูจะได้แน่ได้นอนหน่อย ไม่ใช่จะยุบวันไหนก็ไม่รู้” พี่เป้ผละตัวออกไปนั่งบ่นงุ้งงิ้งอยู่กับต้นอ่อนถั่วงอกในกระถาง ไม่ได้เข้ากับหน้าเลยครับเอาจริง ผู้ชายตัวสูงในชุดเสื้อนักเรียนหลุดออกนอกกางเกงเหมาะแก่การไปต่อยตีชาวบ้านดันมานั่งคุยกับถั่วงอก โคตรน่าเอ็นดู
“พี่เป้พี่ผมถามได้ไหมว่าทำไมพี่ถึงชอบถั่วงอก”
“ถ้ากูบอกว่าถามไม่ได้”
“ก็จะถามอยู่ดีอ่ะ”
“หึ ไอ้หญิงเอ๊ย” อะไรวะ ก็สงสัยจริงๆนี่กว่า ผักมีเป็นร้อยไหงพี่แกต้องมาอินอะไรนักหนากับถั่วงอก อินในที่นี้คือพี่แกอินจริงๆนะครับ ปลูกถั่วงอกในทุกวิธีที่มันปลูกได้ รดน้ำไม่เคยขาด แถมว่างๆพี่แกก็มานั่งคุยกับถั่วงอกเห็นบอกว่าเผื่อถั่วงอกจะแฮปปี้เหมือนที่คนญี่ปุ่นเลี้ยงวัวโกเบ ก็... ก็ไม่ขัดครับ เอาเลย พี่ว่าไงผมก็ว่างั้น
“ผมอยากรู้จริงๆอ่ะ”
“มึงรู้ไหมว่าถั่วงอกโตมาจากถั่วเขียว”
“รู้”
“เออ กูไม่รู้”
“...”
“กูชอบกินถั่วเขียวต้มน้ำตาล”
“...”
เกือบซึ้งแต่แปปนะพี่ ขอเชื่อมโยงก่อน ไหนโยงซิ รู้ไหมถั่วงอกโตมาจากถั่วเขียว พี่มันไม่รู้ แต่พี่มันชอบกินถั่วเขียวต้มน้ำตาล คิดไปคิดมาความเกี่ยวข้องกับชมรมเรารักถั่วงอกอยู่ที่ศูนย์...
ไอ้ห่าพี่เป้ เป็นประธานนักเรียนเนี่ยจับลากเลือกเอารึเปล่าวะ!! มั่วเก่งฉิบหาย!!
“มึงดูงง”
“ไม่แค่ดูอ่ะ ผมงง”
“ฮ่าๆ มันไม่มีอะไรหรอก มันแค่ปลูกง่าย ไม่ยุ่งยากมาก ชีวิตกูบางทีก็เจอะไรยุ่งยากมาเยอะแล้ว ถั่วงอกแม่งมหัศจรรย์นะมึง เป็นถั่วโง่ๆไม่จำเป็นต้องอาศัยดินก็ทิ่มรากโตได้ โคตรสู้ชีวิต”
“แค่เนี้ย”
“เวลากูเจอปัญหายากๆ กูจะคิดว่าขนาดถั่วงอกยังสู้ที่จะโต กูก็ต้องสู้”
“...”
เหยดเข้ อย่างกับคำคมในเฟสบุ๊ค กดแชร์แทบไม่ทัน ผมนี่ถึงกับยกมือมาปรบมือแต่พี่เป้ดันหัวเราะออกมาลั่น เอ๊า... ขำอะไรของพี่มันวะ
“ไอ้หญิง มึงเชื่อจริงหรอวะ”
“เอ๊า”
“จริงๆกูแค่คิดอะไรไม่ออกตอนตั้งชื่อชมรม เห็นผอ.กินผัดไทยใส่ถั่วงอก กูก็ด้นสดตรงนั้นขึ้นมาเฉยๆ” ผมมองบนทันทีที่พี่เป้มันพูดจบ หลอกให้ฟังมาตั้งนาน แต่ก็ดูมีความพี่เป้ดี จากคำคมเฟสบุ๊คสู่เพจของกินอย่างรวดเร็ว มองบนจนตาดำจะกลับไปด้านหลัง
“มาแล้ววววววววว พี่เป้ดีพี่” ยังไม่ทันได้ด่าไอ้พี่เป้ เสียงแสบแก้วหูของตั๋งก็ดังแทรกเข้ามาก่อนตามด้วยไอ้ซันหน้าตายเดินตามมาติดๆ
“โหตั๋ง ได้ยินเสียงมึงทีไรกูนี่คิดว่ามึงเป็นพวกนางเอกในละครตลอดเลย”
“เห้ย ใช่หรอพี่”
“เรื่องรักเกิดที่ตลาดสดอ่ะ เสียงดังเหมือนแม่ค้าขายปลาทู”
“ไอ้สัดพี่เป้!!”
“เนี่ย โทนนี้เลย เร่เข้ามาจ้าเร่เข้ามา”
“ถ้าผมเป็นนางเอกจริงผมต้องสวยหน่อยดิวะพี่ เห้ย ซัน มึงคิดชื่อนางเอกสวยๆมาซักคนสิ”
“มีนางเอกเกาหลีอ่ะ”
“จัดมาฮาเซโย”
“อองซานซูจี”
“...”
“...”
“...หมายถึงซูจี ห่ะห่ะ”
มุกแม่งโคตรแห้ง แห้งยิ่งกว่าสุกี้แห้งบิดน้ำสองรอบ แห้งจนพี่เป้ถึงกับต้องหันไปบ่นกับต้นอ่อนถั่วงอก ไอ้ตั๋งก็หัวเราะตามมารยาทให้ซันไม่เสียกำลังใจ ส่วนผมก็ได้แต่ตบไหล่ไอ้ซัน ไม่กล้าบอกให้สู้ๆเลย อยากให้มึงหยุดความพยายามไว้แค่นี้ หน้าก็นิ่งแต่เสือกอยากตลกนัก
นั่งกินขนมตากพัดลมเล่นกันจนพอใจพวกผมก็มาช่วยพี่เป้ปลูกต้นถั่วงอกเล็กๆน้อยๆก็เตรียมกลับบ้าน วันนี้ผมก็ต้องไปรอพี่ที่สนามบาสเฉกเช่นเดิม อยากจะมีมโนภาพเป็นสาวมาตามกรี๊ด แต่ด้วยความเป็นโรงเรียนชายล้วนเลยมีแต่นักกีฬานั่งกันตัวเปียก รวมไปถึงไอ้หมีดำของผมด้วย
“หญิง มาช้าจังวะ”
“ทำกิจกรรมชมรม อ่ะน้ำ” ผมส่งน้ำให้แล้วก็หลบตาพี่เดินไปนั่งข้างๆแทน ไม่ใช่อะไรครับ พี่กับสภาพเสื้อบาสเปียกเหงื่อนี่โคตรเท่เลยเถอะ
“ติ๊ดกิ๊บอะไรของมึง” พี่ยื่นมาเขี่ยๆจะงอยต้นกล้าที่แปะอยู่บนหัวผม เวร ลืมถอดออก นี่เดินเป็นต้นอ่อนมาตั้งแต่ชมรมเลยหรอเนี่ย
“พี่ที่ชมรมติดให้ ลืมเอาออก”
“พี่ที่ชมรม?”
“อื้อ ชื่อพี่เป้ แม่งอย่างคูล” เออ ไม่รู้จะใช้คำว่าคูลได้ไหม ติดตั๋งมา อะไรก็คูลไปหมดในโลกของตั๋ง แต่เอาเป็นว่าพี่มันก็เท่ดีอ่ะในสายตาผม
“...”
“นี่หญิงว่าพี่มันก็คงลืมถอด ใส่ออกไปทั้งแบบนั้นแน่เลย” นึกภาพแล้วโคตรขำ ประธานนักเรียนหน้าโหดใส่กิ๊บติดผมต้นอ่อนเดินไปมาในโรงเรียน หมดลุคคูลแหง แต่ก็สมน้ำหน้า ใครให้สรรหามาติด ไอ้ซันไอ้ตั๋งก็ไม่รอดนะครับ กลายสภาพเป็นต้นอ่อนกันถ้วนหน้า ดูรักโลกไปอีก เอาจริงครับ จากตอนแรกผมโคตรไม่อยากอยู่เลยชมรมถั่วงอก แต่ตอนนี้ก็ชักชอบแล้ว เหมือนรวมคนบวมๆมาอยู่ด้วยกันโดยมีผมที่ปกติอยู่คนเดียว
“อือ เดี๋ยวนี้น้องหญิงของกูเริ่มนับถือคนอื่นแล้วว่ะ น้อยใจได้ไหม”
“อะไรของพี่วะ” ผมหันไปขมวดคิ้วใส่พี่ มาทำเป็นน้อยจงน้อยใจ นับถือได้อีกเป็นร้อยคน
แต่ชอบแค่มึงเนี่ยแหล่ะไอ้พี่พี่!!
“เอกสารชมรมกูจะเอาไปส่งพรุ่งนี้ เอารายละเอียดของเพื่อนมึงมาด้วย” พี่เหวี่ยงขวดน้ำที่กระดกหมดแล้วลงพื้นดังปั้ง ผมได้แต่งง อะไรของพี่มันวะ
“เอกสารอะไรพี่”
“เอกสารชมรมบาส กูคุยกับพี่กั้งแล้ว พวกมึงแค่ลงชื่อไม่ต้องเข้าชมรมก็ได้ สบายขนาดนี้แล้วหญิง”
“เดี๋ยวพี่ หญิงไม่ได้บอกป่ะวะว่าหญิงจะย้ายชมรม” ผมขมวดคิ้วนักกว่าเดิมเมื่อพี่ดูหงุดหงิดมาก อยู่ด้วยกันมาเกือบครึ่งชีวิต ดูก็รู้แล้วครับว่าพี่กำลังอารมณ์ไม่ดี แต่คืออารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไรวะ ซ้อมหนักหรอ หรือเรียนหนัก
“ทำไมมึงดื้อจังวะหญิง”
“พี่มึงอ่ะเป็นบ้าอะไร หญิงไม่เคยพูดนะว่าจะย้ายชมรม”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มึงไม่ฟังกูวะหญิง”
“มันเกี่ยวอะไรกับฟังไม่ฟังวะพี่” ผมเริ่มขึ้นเสียงเมื่อพี่เริ่มแสดงอาการหงุดหงิดมากขึ้น ไม่รู้แหล่ะ แต่หงุดหงิดอะไรมาจะมาลงที่ผมมันไม่ถูกป่ะวะ
“แค่ลงชื่ออยู่สบายๆมึงไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แค่นี้มึงไม่เข้าใจหรอวะ กูเก็บโควต้าไว้ให้ทั้งๆที่มีเด็กอยากเข้าชมรมตั้งเยอะ”
“พี่ไม่เข้าใจว่าหญิงไม่อยากอยู่หรอวะ”
“หญิง”
“พี่จะทำอะไรถามหญิงก่อนบ้างดิ
หญิงโตแล้วนะพี่”
“เห้ย พี่มึงใจเย็น น้องหญิงก็เหมือนกัน อย่าทะเลาะกันเลย” ผมหายใจแฮ่กๆน้ำตารื้นลูกตาระหว่างที่พวกพี่ในชมรมเดินมาแยกผมออกจากพี่
ผมงง อยู่ดีๆทำไมพี่ก็มาใส่อารมณ์กับผมทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ยิ่งยืนอยู่ยิ่งอยากร้องไห้ ผมคว้ากระเป๋าแล้วรีบเดินหนีออกมาทันทีพร้อมกับเม็ดน้ำตาที่หล่นลงมา แม่ง ทั้งๆที่หงุดหงิดที่โดนใส่อารมณ์แต่ก็ดันรู้สึกแย่ที่พูดแรงไปเหมือนกัน ผมไม่ค่อยทะเลาะจริงจังกับพี่ซักเท่าไหร่เพราะเวลาที่เราจะอยู่ด้วยกันมันนับถอยหลังน้อยลงไปทุกที
“หญิง หญิงรอก่อน” เสียงพี่ดังมาจากด้านหลังแต่ผมก็รีบก้าวเท้าเดินหนีขึ้นรถเมล์ที่ปกติไม่ค่อยได้ขึ้นคนเดียวนัก เหมือนดวงจะเข้าข้างที่รถเมลล์ออกตัวก่อนที่พี่จะมาถึง ได้ยินพี่ตะโกนเรียกให้รถหยุดเพราะรถเพิ่งออกตัวแต่คนขับก็ทำหูทวนลมไม่จอดให้นับเป็นความไทยแลนด์ที่ปกติผมไม่ชอบแต่วันนี้กลับนึกขอบคุณขึ้นมาแปลกๆ
ผมฝังตัวอยู่บนเตียงยันเย็น แม้แม่จะเดินมาบอกว่าพี่มาหาผมก็ล็อคประตูไม่สนใจ จะว่าโกรธก็โกรธครับ ณ ตอนนั้นนะ ตอนนี้ก็ยังโกรธแต่ก็หายไปครึ่งหนึ่งแล้ว พอคนที่ทะเลาะเป็นพี่ก็ไม่อยากโกรธนานเลยให้ตาย โดยสปอยล์จนเคยตัวจริงๆนั่นแหล่ะ
ก๊อกๆ
“หญิง” แล้วนี่ก็เหมือนมึงรู้อ่ะพี่ เพลงมาทันเวลาพอดีอย่างกับรู้ใจนี่ดังแว้บเข้ามาในหัวเลย
“...”
“หญิง ยังไม่หายโกรธอีกหรอ สามชั่วโมงแล้วนะ” ยังจะนับอีกหรอวะ
“...” ผมไม่ได้หายโกรธ แต่ก็ลดโทษจนเกือบหมด อานุภาพของความรักมันบังตานั่นแหล่ะครับ ก็ยอมรับมันหน้าด้านๆ แค่มาง้อหน้าประตูก็หายโกรธไปหมดแล้ว แต่ก็ขอคีพลุคโกรธไว้ก่อน เดี๋ยวหายงอนง่ายไป
“ขอโทษครับ ผิดไปแล้ว”
เห้อ...
โกรธลงก็ใจดำเกินไปแล้ว ผมลุกออกจากเตียงไปนั่งพิงประตู
“หายแล้ว พี่กลับไปเถอะ”
“มึงงอนไม่ได้น่ารักนะหญิง”
“พี่มึงง้อก็ไม่ได้น่ารัก”
“หญิง อย่าโกรธกันนานดิ กูง้อคนไม่เก่ง”
ไม่ลงไม่เหลือมันแล้วหัวใจ ผมได้แต่ซุกหน้าลงกับเข่า พี่แม่งโคตรน่ารัก ไม่รู้มีใครบอกมันไหมว่าความตรงของมันเนี่ยแหล่ะที่น่ารัก ดีกับใจไปหมดทุกอย่าง ดีจนอยากไปตั้งกระทู้ในพันทิปว่าวอนพี่ชายข้างบ้านเลิกอ่อยซักทีครับ คนหวั่นไหวแม่งก็หวั่นไปเถอะ
“เออ หายโกรธแล้ว”
“หายก็เปิดประตู”
จนได้สิหน่า ผมถอนหายใจ สุดท้ายก็หมุนกลอนประตู ภาพแรกที่เห็นคือหมีดำยักษ์ตัวคุ้นเคยในสภาพหูตกหางลู่ อยู่ในชุดนักเรียนครบเซทยืนฉีกยิ้มแห้งๆอยู่
เห้อ... ลำบากตัวเองต้องกลั้นยิ้มอีก
“เปิดแล้ว กลับไปได้ยัง”
“ร้องไห้หรอ”
“เปล่า ที่พี่เห็นแค่ฝุ่นเข้าตา”
“มึงเป็นอะตอมรึไง” พี่กระตุกยิ้มมุมปากแล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวผม
“ไม่ต้องมาทำลูบหัว”
“งั้นลูบหำ”
“...” จังไรเกินเบอร์ ผมต่อยอกพี่มันไปทันที ไม่ได้เจ็บอะไรครับ มันกลับหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแทน
“มึงรู้ไหมหญิง หน้ามึงตอนนี้นี่แม่งยู่เหมือนรูตูดแมวเลย”
“...” อยากจะถามว่ามึงเอาเวลาที่ไหนไปส่องรูตูดแมว ถามใจ
“สู้ความหล่อกูไม่ได้เลย”
“...” จ้ะ พ่อคนหล่อ พ่อหล่อเท่านาดาวแบงค้อก พ่อหนุ่มคอนเวอ
“แต่ถ้ามึงยิ้มอ่ะ มึงหล่อเท่ากูเลยนะหญิง”“...”
ไอ้บ้าเอ๊ย เผลอยิ้มจนได้!!
“เนี่ย หล่อจริงด้วย” ไม่ต้องยื่นมาขยี้หัวเลยนะโว้ย!! ให้ตายเถอะ หยุดยิ้ม หยุดใจเต้นแรงไม่ได้เลย
“พอแล้ว หัวยุ่งแล้ว”
“เออ เดี๋ยวกลับบ้านแล้ว ป่านนี้แม่ด่าแล้วเนี่ย”
“อือ”
“เจอกันพรุ่งนี้” พี่ยิ้มให้ผมแล้วหันหลังเตรียมออกจากบ้านไป
ผมชอบแผ่นหลังของพี่ มันเป็นแผ่นหลังเดียวกับพี่ผมจ้องไม่วางตาตอนเจอกันครั้งแรก ตอนที่พี่เข้ามาช่วยจากการโดนแกล้งสมัยเด็ก หลังที่ผมเห็นจนชินตา หลังที่ผมเห็นการพัฒนามาตลอดปลายปี แค่คิดว่าวันหนึ่งหลังนี้จะต้องเป็นที่พักพิงของผู้หญิงสวยซักคนในวันแต่งงานของพี่
ใจมันร้าวไปหมด
ผู้หญิงคนนั้น...
... จะมองหลังของพี่แล้วมีความสุขได้เท่าผมมองในวันนี้ไหมนะ “เออหญิง”
“หือ?” ผมถึงกับเปลี่ยนสายตาแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆพี่ก็หันหลังกลับมา
“วันนี้ที่มึงบอกว่าให้กูถามมึงก่อน เพราะมึงโตแล้วเนี่ย...”
“พี่ หญิงขอโทษ” อ่ะ จริงๆลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
“ไม่ๆ ไม่ได้โกรธ”
“พี่”
“แค่รู้สึกว่ามึงโตแล้วจริงๆ” “...”
“แล้วก็ แค่อยากบอกให้โตไวน้อยลงหน่อยได้ไหมวะ”
“...”
“พี่ชายอย่างกูเกือบร้องไห้เลยรู้ป่ะ”
“หญิงขอโทษ”
“บอกว่าไม่ได้โกรธโว้ย เลิกทำหน้าแมวโดนทิ้งเดี๋ยวนี้”
“พี่รู้ไหม”
“หือ?”
“หญิงก็เกือบจะร้องไห้เหมือนกัน”
ทั้งตอนนั้น..
แล้วก็ตอนนี้เลย... --
โอ๊ย อ่านนิยายเรื่องนี้ฟีลเหมือนเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์ ขึ้นแล้วก็ลง ฮา
ช่วงนี้อาจจะหายไปนะคะ กำลังติดฝึกงานอยู่ค่า
เดี๋ยวสารบัญจะมาทำให้นะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
