ตอนที่23
#เครื่องกลชนโยธา
ถึงแม้จะไม่โอเคยังไงแต่อนาคตที่ไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่มันก็ต้องสำคัญมากกว่าอยู่แล้ว ดังนั้นในวันนี้ไทเกอร์ถึงต้องฝืนตื่นมาเรียนทั้งที่ปวดหัวหนักเพราะอาการเมาค้าง เมื่อคืนจำได้แค่ว่าเข้าไปกวนตีนใครซักคนแต่ทำไมตื่นมาแล้วไม่เห็นมีรอยโดนทำร้ายเลยวะ นอกเหนือไปกว่านั้นก็จำได้ด้วยว่าตัวเองพูดอะไรกับไอ้ทอยไปบ้าง ก็เขาอะกอดมันร้องไห้แถมยังหลับคาอกมันแบบนั้นจนตื่นขึ้นมาก็ทำตัวแทบไม่ถูกเพราะนอนคากันอยู่แบบต่างคนต่างซุกกัน
ไอ้ทอยเหมือนแปลกไป
แต่ว่า เขาว่าคงไม่มีอะไรหรอก
“อยากกินกาแฟ กาแฟ กาแฟปั่นซักแก้วก่อน” ไทเกรอ์ร้องออกมาเป็นทำนองในขณะที่มือก็เคาะรถของทอยไปด้วย
“รำคาญเสียงดัง...สายแล้วยังจะแดกอะไรอีก”
“กาแฟปั่นซักแก้วก่อน”
“เรื่องมาก” ปากก็บ่นไปแบบนั้นแต่ทอยก็ยอมที่จะจอดรถแล้วให้ไทเกอร์ได้ลงไปซื้อน้ำของตัวเองขึ้นมาดื่มในรถ พอได้ของที่ต้องการก็ยิ้มถูกใจพร้อมมือที่กดเล่นเกมในโทรศัพท์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่พอจะกดเข้าเกมโปรดอย่างrovก็เหมือนว่าไทเกอร์จะนิ่งลงไปแล้วเลือกที่จะกดออกก่อนหลุดถอนหายใจอีก
“เป็นอะไร” จนทอยต้องถาม
“เปล่า”
“บอกมา”
“นึกถึงไอ้เสือ โอเคยัง” ไทเกอร์ตอบออกมาก่อนกอดอกแล้วหันมองไปด้านนอก ทอยได้ยินแบบนี้ก็พยักหน้ารับก่อนที่พวกเราจะเงียบใส่กันจนกระทั่งที่ถึงหน้าคณะที่ต้องต่างคนต่างเดินลงจากรถ ไทเกอร์หันมองเพื่อนสนิทก่อนจะจัดการกอดคอของมันแล้วยิ้มกว้างให้ ถือเป็นการง้อกันแบบปกติโดยที่ต่างคนก็ต่างรู้ว่าถ้าถูกง้อคือต้องหายตึงใส่กันในทันที
ไทเกอร์เชิดหน้าขึ้นก่อนทำหน้าเอาเรื่อง
ยิ้มให้ทอยนิดหน่อย ก่อนจะ
“วันนี้กูพามึงไปกระทืบไอ้เสือยังได้เลย กูไม่ได้คิดถึงมันแล้วหรอก”
“เออปากดี กูจะคอยดู” ทอยสวนมาแบบนี้พร้อมจัดการดีดหน้าผากของคนอวดดีไปที เมื่อเข้ามาถึงห้องเรียนสำหรับเช้านี้พวกเราก็ต่างคนต่างนั่งรถยังที่ประจำซึ่งก็คือที่นั่งข้างกันอยู่ดี แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนในกลุ่มมีเรื่องอะไรบางอย่างอยากจะคุยด้วยแต่ก็ทำไม่ได้เนื่องเพราะอาจารย์จับตามองอยู่ ไทเกอร์ก็เนียนชำเลืองสายตามองมันพร้อมแอบขยับเก้าอี้เข้าไปหา
“มีไร...” เขากระซิบถามไป
“เมื่อเช้าพวกกูโดนหาเรื่อง”
“..............”
“ยืนซื้อข้าวเหนียวไก่ย่างอยู่ดีๆ....ไอ้พวกเหี้ยนั่นก็มากวนตีนใส่เพราะมันมากันเยอะกว่า”
“ใคร”
“พวกไอ้เสือไง” คำตอบที่ได้ทำไทเกอร์นิ่งลงไปเล็กน้อยพร้อมการหันมองหน้าของทอยแต่พวกเราก็ทำเนียนให้มากที่สุดก่อนหันกลับมาสนใจเหล่าเพื่อนของตัวเองต่อแทน แล้วก็สรุปมาได้ว่าไอ้พวกที่มาหาเรื่องพวกมันก็คือกลุ่มของเสือที่เหมือนจะมีเสือด้วยนี่แหละมั้งที่เป็นฝ่ายเดินมาหาพวกมันก่อน แต่นอกเหนือไปกว่านั้นคือมีการบอกเล่าล่าสุดมาว่าตอนเย็นได้นัดกันเรียบร้อยแล้ว แถมจะเป็นที่ไหนไปได้ถ้าหากไม่ใช่บริเวณถนนเส้นไร้รถสัญจรจนแทบจะร้างอย่างลานวิศวะ
“ตอนเย็นจะไปกับพวกกูหรือเปล่าหละ” คำถามนี้...
“ก็ต้องไปอยู่แล้วปะวะ กูจะทิ้งพวกมึงได้ยังไง”
“จัดไปเลยสหาย” พวกนั้นว่ามาก่อนแท็กมือกับเขาแล้วยิ้มร่ากลับไปนั่งเรียนต่อ เหลือทิ้งเอาไว้ก็แค่ไทเกอร์ที่กำลังนั่งหน้าเครียดเพราะก็เพิ่งจะหลบหน้าของเสือมาแล้วเย็นนี้ถ้าต้องไปเจอมันเขาจะต้องทำตัวยังไงดี แต่ว่าความจริงแค่ทำตัวปกติก็ได้แล้วนี่หน่าอีกอย่างก็ต่อยแม่งไปเลยก็ได้ หมั่นไส้มาตั้งนานแล้ว
ตอนนี้ก็ปากเก่งไปงั้นแหละ
ไม่รู้พอเจอเขาจริงเดี๋ยวก็นั่งร้องไห้อีก
...ถ้าเป็นแบบนั้นนี่อายไปยันลูกบวชเลยนะ...
.....................
และแล้วเวลาที่รอคอยมาทั้งวันอย่างช่วงเย็นก็มาถึงซึ่งไทเกอร์ก็พยายามทำตัวให้เนียนที่สุดว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร แอบเม้มปากเมื่อรถของทอยเคลื่อนตัวเข้ามาจนถึงจุดที่นัดกันเอาไว้ คนกลุ่มใหญ่ตรงหน้ากำลังทำเขาใจสั่น รถยนต์สีขาวคันนั้นยังจำได้ดีว่ามันคือรถของใคร ไทเกอร์เม้มปากไม่กล้าเดินลงจากรถในขณะที่เพื่อนคนอื่นลงไปยืนเรียงหน้ากระดานกันหมดแล้ว จนเมื่อที่ทอยสะกิดนั่นแหละไทเกอร์ถึงได้ถอนหายใจแล้วก้าวขาลงได้
...ปึก…
มือเรียวกระแทกปิดประตูรถลงเช่นเดียวกับสายตาที่กำลังมองตรงไปที่ร่างของคนที่เพิ่งจะเดินลงมาจากรถเช่นกัน
“มาได้แล้วหรอ!” เสียงตะโกนถามจากเสือที่ดังทำไทเกอร์ต้องเม้มปาก คนก็อยู่ตั้งเยอะแต่ทำไมรู้สึกว่ามันกำลังคุยกับเขาก็ไม่รู้ ยิ่งไปกว่านั้นเสือยังเดินแหวกเพื่อนของเขาเข้ามาท่ามกลางสายตางุนงงของทั้งสองฝ่ายว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะในตอนนี้ภาพของเสือที่กำลังยืนอยู่ต่อหน้าของไทเกอร์โดยที่คนตัวขาวก้มหลบสายตา
เดี๋ยวนะ
ไอ้สองคนนี้มันไปสนิทกันตอนไหน...
“บล็อกเบอร์กูทำไม”
“........”
“เฟสก็ไม่ตอบ”
“.......”
“แล้วจะหลบหน้ากูไปถึง...”
“อย่ามายุ่งกับกู!!!” สุดท้ายก็เป็นไทเกอร์ที่ตะโกนเสียงดังพร้อมดวงตาคู่แดงกล่ำเหมือนคนกำลังกลั้นตัวเองไม่ให้ร้องไห้
“เดี๋ยวนะไอ้เสือ อะไรวะเนี่ย” เสียงถามจากฝั่งเพื่อนของเสือที่ทางเพื่อนของไทเกอร์ต้องพยักหน้ารับอย่างอยากรู้ด้วยว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ที่จริงนัดกันมานี่เพราะจะมาตีกันไม่ใช่หรือไงแล้วทำไมถึงได้จบลงที่เหมือนเพียงแค่มาดูไทเกอร์กับเสือเคลียปัญหาส่วนตัวกันเท่านั้น ทอยเห็นท่าว่าไม่ดีแล้วถึงได้เดินตรงเข้าไปหาเพื่อนตัวขาวพร้อมรั้งไทเกอร์ให้หลบหลังไว้ส่วนเสือตวัดสายตามองทันทีเช่นกัน
“กูจะคุยกับมันมึงหลบไป” ซึ่งนี่คือประโยคแรกที่เสือพูดกับทอย
“แต่นี่เพื่อนกู”
“เมียกู”
“....!!” ดวงตาแทบจะทุกคู่ของคนไม่รู้เรื่องนี้กำลังเบิกกว้างพลางพยายามทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
...หมับ!!...
มือของเสือจับเข้าที่ข้อแขนขาวของไทเกอร์ก่อนออกแรงดึงรั้งจนใครอีกคนต้องยอมเดินตามเพราะต้านไว้ไม่ไหวส่วนทอยยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยเพื่อนไป ร่างสูงรีบวิ่งตามแต่แล้วหนึ่งร่างที่เปิดประตูลงมาจากรถของเสือ
“ถ้ามึงทำให้มันไม่ตามกูมาได้ กูจะยอมนับมึงเป็นน้อง”
“พี่พูดแล้วนะ” บทสนทนาระหว่างเสือกับเด็กหนุ่มแปลกหน้าทำไทเกอร์ต้องเบิกตากว้างตกใจเพราะถ้าจำไม่ผิดไอ้เด็กนี้มันคือคนเดียวกันกับที่เขาเจอเมื่อคืนที่ผับนี่หว่า แต่ก็มีเวลาสนใจคนอื่นได้ไม่เท่าไหร่เพราะรู้ตัวอีกทีเสือก็ผลักเขาให้เข้าไปนั่งในรถก่อนที่มันจะรีบวิ่งไปยังฝั่งของคนขับ
และรถยนต์คันสีขาวหรูก็ขับแหวกผ่านกลุ่มคนครึ่งร้อยไป
ท่ามกลางสายตาหงุดหงิดของทอยที่มองตามจนลับ
“มึงเป็นน้องมันหรอ” แต่เมื่อจะตามไปก็คงไม่ทันดังนั้นทอยถึงหันมาสนใจไอ้เด็กเวรนี่แทน
“ใช่...พี่เสือเพิ่งยอมรับผมเป็นน้องเมื่อกี๊”
“ปัญญาอ่อน มันแค่หลอกใช้มึงอะดิ”
“แต่ผมกับพี่เราเคยเจอกันแล้วใช่ปะ ผมจำได้” ทั้งที่ยังคุยเรื่องแรกไม่กระจ่างแต่ไอ้เด็กหัวทองก็เปลี่ยนเรื่องใหม่มาจนทอยต้องคิ้วกระตุก ใบหน้าไม่สนใจอะไรของมันทำเขาหงุดหงิดได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอจนกระทั่งในตอนนี้แถมนอกเหนือไปกว่านั้นเหมือนมันรู้ว่าในตอนนี้ทั้งฝั่งเพื่อนของเสือและฝั่งเพื่อนของเขากำลังงุนงงในเหตุการณ์นี้
ดังนั้นแล้ว
ได้เด็กแปลกหน้าจอมกวนประสาท
“พวกพี่ไม่ต้องตีกันให้เหนื่อยแล้วหรอกครับ!เดี๋ยวพี่เสือกับพี่เกอร์เขาก็ดีกันแล้ว!”
“............”
“เดี๋ยวเขาก็เป็นแฟนกันแล้วครับ!” ทอยยกมือกุมขมับก่อนเตรียมจะเดินหนีมันออกมา
“พี่!!ผมชื่อแฟรงค์นะ!!”
“กูไม่ได้อยากรู้!!” ซึ่งทอยตะโกนคำนี้สวนไปก่อนจะได้รับรอยยิ้มกวนจากมันกลับมา ขนาดเขาขับรถออกมาแล้วแต่พอลองมองผ่านกระจกรถไปก็พบว่าไอ้เด็กกวนประสาทก็ยังคงยืนมองพร้อมส่งรอยยิ้มอย่างที่มันชอบมาให้
แถมลางสังหรณ์บางอย่างยังตีตื้นขึ้นมา
ลางสังหรณ์ที่ว่า ต่อไปชีวิตของเขาจะมีเรื่องวุ่นวายเรื่องใหม่เข้ามาเพิ่มอีกเรื่อง!
...................
ส่วนกับสองคนตรงนี้ที่กำลังนั่งเงียบท่ามกลางบรรยากาศโดยรอบที่อึดอัดจนเกินคำว่าอึดอัด รถยนต์คันสวยขับออกมานานมากพอสมควร ขับเข้ามาลึกจนแทบจะถึงลึกสุดซอยซึ่งเป็นทางตันเนื่องด้วยป่าที่รกร้าง ไทเกอร์ยังคงกอดอกนิ่งพร้อมเบือนสายตามองออกไปด้านนอกตัวรถอย่างไม่ยอมแม้แต่จะหันหน้ากลับไปมองเสือด้วยซ้ำ
จนกระทั่งที่รถยนต์จอดสนิท
และเสียงพ่นลมหายใจจากร่างสูงข้างกายที่ดัง
“กูขอโทษ”
“.......”
“ไทเกอร์”
...หมับ...
มือหนาวางแหมะลงบนมือขาวของอีกร่าง ดวงตาคู่คมหันมองเสี้ยวหน้าดูดีของคนข้างกายที่ยังไม่ยอมแม้แต่จะชายสายตากลับมามองเขา ลองที่จะกระชับฝ่ามือแต่สิ่งที่ได้กลับมาจากไทเกอร์ก็ยังมีเพียงความเงียบอยู่ดีสุดท้ายแล้วเห็นแบบนี้เสือถึงได้ตัดสินใจที่จะรั้งร่างของไทเกอร์ให้เข้ามาใกล้ กอดคอของใครอีกคนเอาไว้ก่อนกดเลื่อนเปิดให้คนตัวขาวได้ดูบทสนทนาผ่านแชทระหว่างตัวเองกับผู้หญิงอีกคน
ไทเกอร์เองถึงแม้จะยังไม่ได้พูด
แต่ถึงกระนั้นดวงตาคู่สวยก็ยังจดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ของเสือ
//เราเลิกคุยกันมั้ย// ข้อความจากฝั่งของเสือที่ถูกส่งไปหาทางด้านของมิ้งปรากฏขึ้นมา
...ทำไมหละคะเสือ?เบื่อมิ้งแล้วหรอ... แล้วถึงแม้นี่จะคือข้อความเก่าที่เหมือนว่าคนทั้งคู่จะคุยกันจนเคลียแล้วเรียบร้อยแต่ไทเกอร์ก็ยังอดที่จะลุ้นและทำเพียงไล่อ่านอย่างเชื่องช้าไม่ได้
//ผมว่าผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว// ไทเกอร์แอบเม้มปากในประโยคนี้
...ถ้าอย่างงั้นแล้วเสือจะมาจีบมิ้งตั้งแต่แรกทำไมหละคะ?...
//แต่เราก็ไม่ได้ตกลงว่าจะจริงจังตั้งแต่แรกไม่ใช่หรอ//
...ก็ใช่ แต่มิ้งก็แค่ไม่เข้าใจ..
//งั้นผมขอโทษ แต่จบแค่นี้ได้มั้ย//
...ก็แล้วแต่ค่ะ เพราะมิ้งก็เบื่อที่จะต้องแอบคบกับคนใหม่ที่เขาจริงจังกับมิ้งแบบหลบๆซ่อนๆเหมือนกัน... และข้อความการคุยกันของคนทั้งคู่จบลงแค่ตรงนี้เพราะเหมือนว่าจะเป็นทางฝ่ายหญิงที่ตัดสินใจที่กดบล็อกไป ถึงตรงนี้เสือหันมองหน้าของไทเกอร์อีกครั้ง แววตาที่สั่นระริกของอีกร่างยังคงปรากฏแต่แน่นอนว่าอีกคนก็ยังไม่ยอมที่จะพูดกับเขาอยู่ดี
“ตอนนี้กูมีแค่มึงคนเดียวแล้วนะ”
“แล้วกูจะมั่นใจได้ยังไง ว่ามึงจะไม่ทำกับกูเหมือนที่ทำกับคนอื่น” จนประโยคแรกจากปากของไทเกอร์
“คอยดูก็แล้วกัน” สุดท้ายเสือพูดออกมาแบบนี้ก่อนสตาร์ทรถแล้วขับย้อนกลับไปยังทางออกส่วนไทเกอร์ยังนั่งเงียบและมองไปนอกกระจกอย่างไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ากำลังจะถูกพาไปไหน จนกระทั่งที่เส้นทางคุ้นเคยปรากฏขึ้นมา ผ่านสถานีรถไฟฟ้าที่เคยขึ้นด้วยกัน ป้ายรถเมล์ที่เคยนั่งทะเลาะติดฝนด้วยกันในตอนนั้น และซอยเข้าบ้านที่คนบางคนเคยเดินมาส่งอยู่หลายอาทิตย์ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เสือมันเข้ามามีความทรงจำในชีวิตประจำวันของเขาได้มากขนาดนี้....
...ฟอดดด..
ก่อนที่ไทเกอร์จะเปิดประตูลงจากรถเสือไม่ลืมจะขยับหน้าเข้ามากดฝังปลายจมูกลงบนแก้มนิ่ม
“พรุ่งนี้จะไปดูกูแข่งว่ายน้ำมั้ย”
“.........” และไทเกอร์เพียงแค่ส่ายหน้า
“ไม่ไปหรอ...ไม่เป็นไร รอปีหน้าไปดูกูด้วยนะ” บอกไปทั้งที่ไม่ได้คำตอบกลับมา มีเพียงเสียงกระแทกปิดประตูรถใส่หน้าและร่างกายขาวที่เดินหนีเข้าไปในบ้านของตัวเองเท่านั้น เสือมองตามไปจนลับสายตาก่อนหลุดถอนหายใจแล้วซบหน้าลงบนพวงมาลัยรถของตัวเอง มองเงยไปยังหน้าต่างห้องนอนของใครบางคนที่บัดนี้ได้มีแสงไฟลอดออกมาแล้ว
และเขาหลุดยิ้ม
เมื่อเห็นว่าไทเกอร์แอบเปิดผ้าม่านมองลงมา
...เอาวะ อย่างน้อยใครอีกคนก็ยังดูมีใจกับเขาอยู่เพราะอย่างนั้น ลงทุนง้อหน่อยคงไม่เสียหายอะไรหรอก...
# # # # # # # #
จร้าๆง้อไปจร้าเพราะมึงผิดจร้า5555
หัวข้อ: เครื่องกลชนโยธา [Yaoi] อัพตอนที่30 {20/01/61} จบแล้ว [ตีพิมพ์กับสนพ.นาฬิกาทราย] (อ่าน 278574 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก