ตอนที่24
#เครื่องกลชนโยธา
...พรุ่งนี้จะไปดูกูแข่งว่ายน้ำมั้ย...
...พรุ่งนี้จะไปดูกูแข่งว่ายน้ำมั้ย...
...พรุ่งนี้จะไปดูกูแข่งว่ายน้ำมั้ย...
ประโยคเดิมกำลังดังซ้ำวนไปมาอยู่ภายในหัวของร่างขาวจัดบนเตียง ดวงตาคู่สวยมองเหม่อไปยังด้านนอกของหน้าต่างที่ปรากฏฉายชัดเจนว่าได้เข้าสู่วันใหม่แล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้าซึ่งตรงกับวันเสาร์ซึ่งเป็นวันหยุดสำหรับเขาดังนั้นถึงไม่มีรถของทอยต้องคอยขับเข้ามาจอดและตะโกนเรียกว่าให้ไปเรียนได้แล้ว ไทเกอร์มองปฏิทินภายในโทรศัพท์ที่ได้ถูกตั้งแจ้งเตือนเอาไว้ตั้งแต่ที่รู้ครั้งแรกว่าเสือจะมีแข่งว่ายน้ำวันไหน ในใจกำลังคิดหนักว่าควรจะไปหาอีกร่างดีมั้ยแต่กับอีกใจก็บอกว่าแล้วจะไปทำไมในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย
“เฮ้อ....” ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยสำหรับเรื่องปวดหัวนี้ ไทเกอร์สะบัดหัวไล่อาการคิดมากของตัวเองก่อนตัดสินใจลุกเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อที่บางทีจะได้สบายใจขึ้นมาบ้าง แต่จนแล้วจนรอดขนาดอาบน้ำมาแล้วจนมานอนดูทีวีภายในหัวก็ยังมีแต่คำถามเดินวนเวียนว่าป่านนี้เสือจะทำอะไรอยู่ คงกำลังเตรียมตัวแน่เลยสินะ
ไม่รู้ว่ามันจะกำลังรอเขาอยู่มั้ย
แต่ก็บอกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่ว่าจะไม่ไปดูอีกคนแข่ง...
“แล้วทำไมป๊ากับม๊าจะต้องไม่อยู่บ้านวันนี้ด้วย” คราวนี้ไทเกอร์บ่นหลังจากที่เดินลงมาที่ด้านล่างของตัวบ้านและพบว่ามันว่างเปล่า มีเพียงแค่ลุงยามที่ยืนเฝ้าหน้าประตูบ้านอยู่เป็นเพื่อน เขาหน้าบึ้งหงุดหงิดก่อนเดินปึงปังกลับไปดูทีวีบนห้องนอนของตัวเองต่อ แต่วันหยุดก็น่าเบื่อเกินไปจนสุดท้ายอดทนไม่ไหวจนต้องตัดสินใจกดโทรออกไปยังเบอร์ของทอย
[ว่า]
“มารับหน่อย”
[จะไปไหน]
“ที่ไหนก็ได้ เบื่อ” พอเอ่ยจบคำก็ตัดสายทิ้งแบบไม่รอฟังด้วยซ้ำว่าทอยจะว่างมามั้ย จัดการแต่งตัวใหม่ในชุดสำหรับออกไปข้างนอกแล้วลงมานั่งจุมปุ๊กที่โซฟากลางบ้านเพื่อรอเพื่อนสนิทมารับ ไทเกอร์ชะเง้อหน้ามองไปที่ประตู รออยู่นานสองนานก็ไม่มีวี่แววของทอยจนเริ่มท้อใจแต่แล้วสุดท้ายรถยนต์คันคุ้นตาที่เคลื่อนตัวเข้ามาก็ทำไทเกอร์ยิ้มร่าเพราะทอยยอมมาหาเขาจริงด้วย ถึงแม้ว่า หน้ามันจะหงุดหงิดเล็กน้อยเหมือนคนเพิ่งตื่น
“จะไปไหน” นี่คือคำแรกหลังจากอีกคนมายืนค้ำหัวของเขา
“ที่ไหนก็ได้ มึงอยากไปไหน”
“อยากนอน ง่วง” คำตอบของทอยทำไทเกอร์เบ้ปาก
“ไม่ได้ พากูไปที่ที่....ไม่น่าเบื่อได้ปะ”
“วันนี้ที่มอมีแข่งว่ายน้ำ ไปดูมั้ยหละ”
“............” แล้วการที่ไทเกอร์นิ่งลงไปทำทอยไม่เข้าใจว่าอีกคนเป็นอะไรไปอีกแล้ว ลองเดินเข้ามานั่งลงข้างเพื่อนสนิทซึ่งบัดนี้ยังคงนั่งก้มหน้านิ่งไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองเขาเลยแถมถ้าให้ทายเรื่องหนักใจของอีกคนก็คงไม่พ้นเรื่องของเสือ
แต่ไอ้เสือมันไปเกี่ยวกับการแข่งว่ายน้ำตรงไหนวะ
แต่เหมือนได้ยินว่ามันเป็นนักกีฬาของโรงเรียน แถมยัง...
ใช่สิ นี่เขาลืมไปได้ยังไง!
“เออกูขอโทษกูลืม มึงไม่อยากไปเพราะกลัวเจอมันใช่มั้ย”
“อืม”
“งั้น....เราจะไปไหนกันดีหละ”
“ไม่รู้” สุดท้ายความเครียดก็ตกกลับมาที่ทอยอีกครั้ง ร่างสูงมองหน้าเพื่อนสนิทของตัวเอง แอบเจ็บเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าวันหนึ่งจะต้องมานั่งปลอบคนที่ตัวเองชอบแถมนอกเหนือไปกว่านั้นยังเพราะคนนั้นอกหักอีก ทอยพยายามที่จะไม่ดิ่งและฝืนยิ้มก่อนรั้งให้ไทเกอร์ลุกเดินตามออกมาที่รถของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะยังคิดไม่ออกว่าจะไปที่ไหนดีแต่ก็ลองพามันไปขับรถเล่นก่อน
ก็ได้เผื่อว่าอะไรจะดีขึ้นบ้าง
ทอยก็แค่ขับออกมาเรื่อยพลางแอบมองเสี้ยวหน้าของไทเกอร์ไป
เออก็เพราะทำได้แค่แอบมองนี่ไงหละ...
“กูไม่ดีพอมันเลยไม่ได้อยากมีแค่กูคนเดียวหรอวะ” จู่ๆไทเกอร์ก็ถามขึ้น
“แต่เมื่อวานมันก็มาง้อมึงแล้วไม่ใช่หรอ”
“เอ้า...กูอยากอกหักก่อนอะ มึงฟังกูดิ” ทอยขมวดคิ้วทันทีเพราะไม่เข้าใจว่าแล้วมันจะอยากอกหักไปทำไมวะ อารมณ์อยากเล่นตัวก่อนอะไรงี้ปะ เขาไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่เพราะยอมรับว่าไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนมานานแล้ว ทุกวันนี้มีแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป อารมณ์อยากจริงจังหรือตกหลุมรักใครมันหมดไปตั้งแต่รู้ตัวว่าแอบชอบเพื่อนสนิทนี่แหละ
“แล้วถ้ามึงเล่นตัวมากจนมันไม่ง้อแล้ว มึงจะทำไง”
“................” คราวนี้ไทเกอร์เงียบ
“คนระดับไอ้เสือที่มึงก็รู้ว่านิสัยมันเป็นไง แต่คือตอนนี้มัน...”
“กูจะกินกาแฟปั่นก่อนแล้วค่อยพูดเรื่องนี้ต่อ จอดหน่อย” คราวนี้ทอยขมวดคิ้วอีกรอบพลางส่ายหน้าไม่เข้าใจในความรู้สึกของอีกคน เขาว่าไทเกอร์อะรู้อยู่แล้วว่ายังไงเสือก็ไม่มีทางทิ้งตัวเองแน่เลยขอเล่นตัวซักนิด ซึ่งเขาคิดว่าจุดนี้นิสัยมันชักแอบเหมือนผู้หญิงที่อยากวัดค่าความสำคัญของตัวเองจนบางทีลืมสนใจไปเลยว่าฝ่ายคนง้อที่เอะอะโดนไล่ตะเพิดอาจจะมีแอบน้อยใจ ยิ่ง
ในวันนี้ที่เสือมีแข่งนัดสำคัญแต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของไทเกอร์ไปให้เห็น
แต่จุดนี้ทอยก็ต้องยอมรับว่าไทเกอร์มันไม่ได้แปลก แต่มันก็แค่นิสัยแบบนี้
และไอ้เสือถ้าคิดจะจริงจังกับเพื่อนเขา มันก็ควรรับในส่วนนี้ให้ได้เหมือนกัน
แล้วทอยก็คิดว่าตัวเองควรพูดเรื่องเครียดให้ไทเกอร์คิดมากเสียที ดังนั้นแล้ววันนี้ทั้งวันเขาถึงได้มีหน้าที่เหมือนพี่เลี้ยงเด็กไว้คอยตามใจและคอยนั่งเป็นเพื่อนของไทเกอร์ในระหว่างที่อีกคนดูหนังอยู่ภายในโรงภาพยนตร์ ลามไปจนถึงการเล่นเกมในลานเกมจนเงินแทบจะหมดไปครึ่งพันอยู่แล้ว เสียเงินเยอะเขาไม่เกี่ยงอยู่แล้วเพราะสิ่งที่ได้กลับมาอย่างรอยยิ้มกว้างของไทเกอร์มันคุ้มเสียยิ่งกว่าอะไร
“เหนื่อยว่ะ”
“ควรเหนื่อยไอ้เหี้ย วิ่งเป็นลิง” ทอยโต้ไป
“ก็กูอยากได้ตุ๊กตาหลายตัว”
“มึงจะเอาไปอุดรูสมองที่โล่งหรือไง” ไทเกอร์ฟาดท้ายทอยของคนพูดจนทอยต้องไล่ตบมันคืนและกลายเป็นการวิ่งไล่กันท่ามกลางลานเกมที่คนก็เยอะพอควร จนพอเหนื่อยทั้งคู่ถึงได้หยุแล้วมานั่งพักเพื่อดื่มน้ำ ลองที่จะก้มมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาเย็นจนเกือบจะทุ่มอยู่แล้ว เวลานี่มันผ่านไปไวแถมอีกอย่าง...
“ขอบคุณนะ วันนี้โคตรสนุกและก็อิ่ม....แถมไม่เสียตังซักบาทด้วย” ตอนแรกก็ดีอยู่หรอกแต่ประโยคหลังนี่ทอยว่ามันทะแม่ง
“อะไรใครบอกว่ากูเลี้ยง มึงต้องมาหารกับกูออกดิ”
“โหยไอ้ทอย บ้านมึงก็รวยอ่า...เลี้ยงเพื่อนแค่เนี่ย” แค่พูดไม่พอไทเกอร์ทำมือประกอบคำว่าแค่เนี่ยด้วยการเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งมาแตะกันแล้วทำตาปริบใส่ทอย แล้วก็จบลงที่ทอยหัวเราะออกมาพร้อมออกแรงรั้งให้ไทเกอร์เดินตามออกไปด้านนอกเพราะเวลานี้ควรจะกลับบ้านได้แล้ว
..ปึก..
พอเข้ามานั่งในรถทอยก็มีหน้าที่ขับและไทเกอร์ก็มีหน้าที่แหกปากร้องเพลง
“หนวกหู!”
“เสียงกูเพราะ!!” ไทเกอร์ตะโกนกลับจนทอยต้องยกมืออีกข้างอุดหูตัวเองไว้ก่อนหลุดหัวเราะออกมา สุดท้ายบรรยากาศที่ควรน่าเบื่ออย่างรถติดยามเย็นก็กลายเป็นมีความสุขเพราะความกวนตีนของไทเกอร์ที่ไม่ได้เห็นมานานแล้ว จนกระทั่งที่รถยนต์คันสวยเข้ามาถึงซอยตัวบ้าน จู่ๆหนึ่งประโยคจากปากของไทเกอร์
“เมื่อก่อนไอ้เสือเดินมาส่งทุกวันเลย”
“หะ?”
“หมายถึงมันเดินมาส่งกูอะ นั่งบีทีเอสแล้วก็มาต่อรถเมล์ แล้วก็เดินมาส่งกู” เล่าไปก็ก้มดูดน้ำไปส่วนทอยขมวดคิ้ว
“อย่างมันทำไรแบบนั้นด้วยหรอ” พอโดนถามกลับไทเกอร์พยักหน้ารับและทอยเงียบไปเพราะพอได้รู้อะไรหลายอย่างจากไทเกอร์มันทำให้เขารู้ว่าบางทีเสือมันอาจจะจริงจังกับเพื่อนตัวขาวของเขามานานแล้วก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นการตัดสินใจของไทเกอร์ว่ามันจะเอายังไงกับเรื่องนี้ จะเล่นตัวต่อไป หรือว่าจะยังไง
“พรุ่งนี้อย่าโทรมาแบบนี้อีกนะ” แต่ก่อนที่ไทเกอร์จะลงทอยรีบบอกคำนี้
“ทำไม”
“คืนนี้กูจะไปเที่ยว ไม่ว่างถึงพรุ่งนี้ช่วงเช้า” ทอยยักคิ้วให้ไปที
“ระวังจั่วโดนไอ้สัส”
“ถุงยางเป็นร้อยในห้องอะ ปลอดภัยรับรอง” ไทเกอร์หมั่นไส้จนต้องตบหัวอีกคนไปทีก่อนที่ต่างคนจะหลุดหัวเราะออกมา ร่างขาวเปิดประตูรถก่อนเดินลงจากรถของเพื่อนสนิทแล้วยืนมองทอยจนรถของอีกร่างเคลื่อนหายไปลับตา ไทเกอร์ยิ้มพลางได้แต่ขอบคุณในใจเพราะถ้าไม่มีทอยเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้จะเป็นยังไง มันน่ะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาเลยหละ
“....!” แต่แล้วในระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าบ้านคนตัวขาวต้องชะงักนิ่งลง เมื่อสิ่งที่สะดุดตาอยู่ในตอนนี้ก็คืออะไรบางอย่างที่ห้อยอยู่ตรงรั้วประตู เขาเม้มปากก่อนเดินไปใกล้แล้วหยิบออกมา
จนรู้ว่าสิ่งปริศนาตรงหน้า
มันคือเหรียญทองที่ได้มาจากการชนะการแข่งขันว่ายน้ำ
มือเรียวกำลังลูบเหรียญตรงหน้าแผ่วเบา เม้มปากเล็กน้อยเพราะแทบไม่ต้องเดาว่าคือใครที่นำเจ้าสิ่งนี้มาห้อยทิ้งไว้ให้ส่วนมืออีกข้างที่ว่างต้องรีบยกเช็ดหางตาของตัวเองพลางสบถด่าในใจว่านี่เขาจะต้องร้องไห้ให้มันทุกวันเลยหรือไง! แต่เมื่อลองที่จะพลิกกลับไปยังด้านหลังของเหรียญ หนึ่งข้อความจากกระดาษใบเล็กที่แปะอยู่ทำน้ำตาของไทเกอร์ล่วงแหมะได้อีกหยด
...เอามาให้แล้วนะ ชอบมั้ย....
# # # # # # # #
พี่เสือขาาา เปลี่ยนฝั่งแล้วค่า เท่มากค่า
เอาค่า555555555
หัวข้อ: เครื่องกลชนโยธา [Yaoi] อัพตอนที่30 {20/01/61} จบแล้ว [ตีพิมพ์กับสนพ.นาฬิกาทราย] (อ่าน 278521 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก