22
https://www.youtube.com/watch?v=qnGTC8EUUes
“ถ้าเป็นมึงจะเลือกอะไรระหว่างเพื่อนกับคนรัก”
“คนรักสิ”
“...ทำไม?”
“เพราะคำว่าเพื่อนของกูตัดกันไม่ได้ง่ายๆ ด้วยเรื่องแค่นี้หรอก”
คำตอบของเต็มทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเก่า ใช่...ผมก็เคยคิดว่ามิตรภาพของเขียนกับผมไม่น่าจบลงได้ง่ายๆ เพราะคนรักหรอก แต่ความจริงกลับตาลปัตร เมื่อเขียนมันพูดออกมาง่ายๆ อย่างนั้น
ให้เลือกสักคนน่ะหรือ ผมทำไม่ได้หรอก คนที่มีความสำคัญต่อชีวิตผมทั้งคู่
ผมไม่ได้เจอไอ้ฉางมาเป็นอาทิตย์แล้ว ผมรู้ว่าไอ้ฉางพยายามมาหาผมอยู่บ่อยๆ จากคำบอกเล่าของเติมเต็มแต่ก็ยังใช้ความพยายามอย่างหนักในการหลบหน้ามันรวมถึงหลบหน้าไอ้เขียนด้วย ทั้งโดดเรียน ไม่ยอมออกจากห้องไอ้เต็มไปไหน แต่ผมรู้ดีว่าผมทำอย่างนี้ได้อีกไม่นานหรอก
ในเมื่อคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับคนสำคัญยังจำเป็นต่อผมอยู่
คำสัญญาที่ว่าจะเอาเกียรตินิยมไปฝากพ่อที่อยู่บนฟ้า
...ถ้าย้อนกลับไป นี่คงเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ผมต้องเลือกทำตามคำพูดของเขียน...
ผมไม่ใช่คนหัวดีมาแต่ไหนแต่ไร ที่ผ่านมาก็เอาความขยันเข้าสู้อย่างเดียว แต่คนที่ทำให้ผมหันมาเป็นแบบนี้ก็คือพ่อของผม...
สมัยมัธยม ผมไม่ใช่เด็กเรียนเก่ง เกรดผมไม่ได้ดี การเรียนอยู่ในระดับปานกลางค่อนไปทางต่ำด้วยซ้ำ เป็นไอ้เขียนที่เรียนเก่ง คอยติวข้อสอบให้ผมอยู่เรื่อยมา และก็เป็นมันอีกนั่นแหละ ที่พยายามคอยเกลี้ยกล่อมเวลาผมทะเลาะกับพ่อ
เรื่องเกิดขึ้นตอนช่วงม.ห้าเทอมสอง จู่ๆ พ่อก็อยากให้ผมเรียนหมอ แต่ผมรู้ขีดจำกัดตัวเองดีว่าไม่ไหว เถียงกับพ่อเรื่องนี้เป็นประจำ จนเวลายืดเยื้อผ่านไปครึ่งปี ผมไม่ชอบบ้านตัวเองเลยช่วงนั้น กลับบ้านไปก็มีแต่จะทะเลาะกับพ่อ เลยขลุกอยู่แต่กับไอ้เขียน เป็นมันที่พยายามหาทางตอนผมเผลอไปคุยเกลี้ยกล่อมกับพ่อผมเสียเอง
ถึงอย่างนั้น เรื่องราวกลับรุนแรงมากขึ้นเมื่อขึ้นม.หก พ่อจอมบงการไม่มีทีท่าว่าจะยอมให้ผมเรียนวิศวะตามที่ต้องการ ในตอนนั้น ผมเป็นคนใจร้อน ไม่ยอมอ่อนข้อให้พ่อเช่นกัน เอาแต่ยึดมั่นกับความคิดตัวเองฝ่ายเดียว เอ่ยด่าทอต่อว่าบุพการีด้วยถ้อยคำร้ายกาจ
ในช่วงเวลานั้นผมคิดแค่ว่า ชีวิตผม ผมต้องเป็นคนกำหนดเอง
การเรียนผมไม่ได้ดีเลิศ มีแต่วิชาคณิตศาสตร์และฟิสิกส์ที่ผมทำได้ดีกว่าวิชาอื่นๆ รวมถึงผมชอบการคำนวณ จึงคิดเอาแค่ว่าคณะวิศวะจะเป็นตัวเลือกที่ดีให้กับตัวเอง ในอีกทางหนึ่ง พ่อเป็นแบบอย่างให้ผมมาเสมอ พ่อผมจบวิศวะ และการที่คิดว่าตัวเองจะได้เป็นอย่างพ่อนั้นก็เป็นความฝันอีกอย่างหนึ่งแท้ๆ
ทำไมพ่อถึงไม่เข้าใจ
ไม่เคยคิดเหตุผลอื่นว่าทำไมพ่อต้องเจาะจงให้ผมเรียนแต่หมอ คิดเอาเองว่าเป็นอาชีพยอดฮิตของคนรุ่นนั้น ที่ต้องให้ลูกหลานเรียนหมอ ด้วยเพราะเงินเดือนดีและมั่นคง แต่ผมที่ไม่มีทั้งอุดมการณ์และความรู้ ผมไม่อาจฝืนตัวเองไปทำอย่างนั้นได้ เอาแต่ต่อต้านพ่อมาโดยตลอด
ผมเหมือนพ่อตรงหัวดื้อและไม่ใช่คนใจเย็นเท่าไหร่นัก เมื่อคนดื้อมาเจอกัน แน่นอนว่าไม่มีใครยอมใคร พ่อไม่เคยบอกเหตุผลอื่น มีแต่คอยพูดซ้ำๆ ว่าต้องสอบหมอนู่นนี่ ผมเองจึงไม่เคยรู้เหตุผลที่แท้จริงของพ่อเลย
เป็นไอ้เขียนที่คอยพูดกล่อมทั้งสองฝ่าย
แต่ก็เป็นเพราะผมเองก็ไม่เคยคุยกับพ่อดีๆ มีแต่ขึ้นอารมณ์ใส่กัน ไม่ก็หนีหน้าพ่อมาหลบอยู่กับเพื่อนสนิท เป็นเขียนอีกครั้งที่ยอมไปกล่อมพ่อจนพูดออกมาได้
ว่าที่พ่อจู่ๆ ก็เอ่ยปากบังคับให้ผมเรียนหมอแทบเป็นแทบตายเพราะว่าแม่ผมเป็นโรคร้ายที่ไม่มีวันรักษาให้หาย...
แม่เป็นโรคร้ายที่เพิ่งตรวจเจอและแม่ไม่อยากให้ผมรู้เรื่องนี้ จึงขอให้พ่อปิดไว้ แม่บอกผมว่าไปอยู่บ้านยาย อ้างเหตุผลว่าคิดถึง...เพราะไม่เคยคิดเลยว่าแม่จะหลอกผม เชื่อใจแม่สนิทว่าแม่ไม่ได้เป็นอะไรมาตลอดปี คิดว่าแม่ไปบ้านยายจริงๆ ผมไม่เคยรู้เลยว่าในระหว่างที่ผมทะเลาะกับพ่อ แม่ต้องไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านกับโรงพยาบาล
ในตอนที่ผมรู้เรื่องแม่นั้น...ผมสอบติดรับตรงวิศวะไปแล้ว...
ถึงต่อให้ผมสละสิทธิ์ แล้วอ่านหนังสือเตรียมสอบหมอหรือจะซิ่วเพื่อเตรียมสอบเป็นสิบปี ผมก็รู้ว่าผมเรียนคณะแพทย์ไม่ไหว...
ผมเคยงอแงกับแม่เรื่องพ่อ ฟ้องแม่เสมอเมื่อแม่กลับมาบ้านเป็นครั้งคราว แม่เองก็บอกว่าจะคุยกับพ่อให้ ทั้งที่ในตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าท่านกำลังป่วย ถึงอย่างนั้นแม่ก็ไม่เคยมาขีดเส้นทางชีวิตผม กลับพยายามเกลี้ยกล่อมพ่ออีกแรง...ผมไม่เคยรู้เลยว่ากำลังทำให้แม่ลำบาก
เขียนบอกให้ผมไปคุยกับพ่อให้ชัดเจน เป็นมันที่คอยอยู่เคียงข้างผมเสมอมา วิ่งเต้นทั้งฝ่ายพ่อผมและผม เพียงเพราะไม่อยากเห็นผมทะเลาะกับบุพพการี ในวันที่ผมร้องไห้อย่างหนักเพราะรู้ความจริง เป็นไอ้เขียนที่คอยซับน้ำตา เป็นมันที่คอยปลอบให้ผมมีสติกลับมา
เมื่อความลับเรื่องแม่แตก พ่อก็ยอมเอ่ยปากคุยกับผมดีๆ จากที่เคยเกลียดพ่อมานานปี ผมยอมโอนอ่อนต่ออีกฝ่าย แต่ผมก็ทำตามที่พ่อประสงค์ไม่ได้อยู่ดี ถึงอย่างนั้น การเรียนวิศวะก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่ ถ้าผมเรียนจบได้เกรดดีๆ คงมีงานที่ดีและมั่นคงแล้ว ตอนนั้น จะได้มีเงินช่วยรักษาแม่ พ่อเองก็คงเหนื่อยอ่อนกับการทะเลาะกับผมมานานเหมือนกัน ถึงได้ไม่มีคำสั่งห้ามอะไรออกมาอีก
ผมรู้ว่าคนๆ นี้รักผู้หญิงที่มีฐานะเป็นแม่ผมขนาดไหน เพราะตัวเองไม่มีความรู้เรื่องการแพทย์ ไม่รู้เลยว่าที่จริงแล้วแม่จะอยู่ได้นานอีกเท่าไหร่ แม่ไม่เคยบอกให้พ่อรู้เรื่องนี้เลยสักครั้ง แม่แค่บอกว่าไม่ต้องห่วง อยู่ได้อีกนาน...ถึงอย่างนั้น พ่อคิดว่าถ้าผมมีความรู้เรื่องนี้ จะได้หาทางรักษา ต่อเวลาให้ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักนานขึ้น
ผมเสียใจที่ผมทำตามความต้องการของพ่อไม่ได้ ได้แต่มั่นหมายว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด พ่อจะไม่ผิดหวังที่ผมเลือกเรียนคณะที่ผมต้องการ ถึงแม้ว่าผมจะหัวไม่ดีก็ตาม
เมื่อคิดว่าผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายมาได้ กลับต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิต เมื่อวันต่อมาหลังจากที่ได้เปิดใจคุยกับพ่อแล้ว พ่อผมกลับประสบอุบัติเหตุจนถึงแก่ชีวิต
โลกของผมมืดสนิทอีกครั้ง
ความรู้สึกในตอนนั้นคล้ายกับกำลังจมน้ำ ด่ำดิ่งไปสู่ก้นบึ้งของทะเลไร้จุดสิ้นสุด ไม่มีพื้นดินให้เหยียบ ทรงตัวไม่ได้ หายใจไม่ออก มองไม่เห็นแสงสว่างใดคล้ายดวงตามืดบอด ไร้เรี่ยวแรงจะตะกายให้ตัวเองหลุดพ้นจากสภาพนี้ แม้แต่แรงหายใจยังแทบจะไม่เหลือด้วยซ้ำ มีเพียงน้ำตาที่ไหลทะลักออกมาแทนคำพูดทุกอย่าง
เป็นเพื่อนสนิทอย่างเขียนอีกครั้งที่ยื่นมือมาฉุดผมขึ้นจากห้วงทะเล
กว่าจะทำใจได้กินเวลาไปนาน ผมแทบเป็นคนเสียสติกว่าจะยืนขึ้นได้อีกครั้ง คนที่เป็นไม้ค้ำให้ต้นไม้ใกล้ล้มอย่างผมคือเขียน พยุงจนกลับมาเป็นผู้เป็นคน
สุดท้ายผมก็ต้องทำใจว่าระหว่างผมกับพ่อ...ที่นอกจากความทรงจำแล้ว เหลือเพียงคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้
หลังจากนั้น...ผมจึงพยายามเป็นคนใจเย็น เรื่องอะไรยอมได้ก็ยอมไป ไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับใครต่อใครแล้วจบลงด้วยเหตุการณ์เช่นนี้อีก ถ้าผมใจเย็นกว่านี้ พูดคุยกับพ่อดีๆ คงไม่ต้องเสียเวลาไม่มองหน้ากันไปเป็นปี โดยเปล่าประโยชน์ ผมกับเขาควรจะได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากกว่านี้ มีช่วงเวลาที่เข้าใจกัน คอยพยุงกันได้มากกว่านี้
เวลาย้อนกลับไปไม่ได้ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้
ฝั่งแม่ เมื่อรู้เรื่องพ่อมีแต่อาการทรุดหนักกว่าเดิม จากที่ไปกลับโรงพยาบาลกลายเป็นต้องนอนโรงพยาบาลไปสักพัก ไม่เหลือเวลาให้ผมอ่อนแออีกแล้ว ผมควรจะอยู่เป็นกำลังสำคัญให้แม่
เรื่องเงินค่ารักษาในตอนนี้มีคุณน้าที่เป็นน้องสาวแม่เป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ มีญาติฝั่งพ่อที่ส่งเงินเข้ามาช่วยเหลือบ้าง แต่หลังจากที่พ่อเสีย ผมไม่ได้ติดต่อกับทางฝั่งนั้นเสียเท่าไหร่ โดยพื้นฐานแล้วครอบครัวผมเป็นครอบครัวฐานะปานกลาง พอมีพอกินทั่วไป ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน แต่ก็ไม่ได้มีใช้จ่ายหรูหรา
แม่ผมเป็นแม่บ้าน มีรับทำงานเล็กๆ จุกจิกบ้างตามประสา เงินส่วนใหญ่ที่มีเป็นรายได้จากพ่อทั้งนั้น
เมื่อพ่อเสียและแม่ต้องอยู่แต่ในโรงพยาบาล ผมจึงถูกน้าที่เป็นน้องสาวของแม่เป็นฝ่ายดูแล
คุณน้าเข้ามาอยู่ในบ้านผมกับสามีเธอหลังจากที่พ่อจากไป ส่วนแม่ก็ต้องเข้าโรงพยาบาล ทำให้บ้านที่เคยเต็มไปด้วยความทรงจำ เหลือแค่ผมเพียงคนเดียวที่เฝ้าไว้ น้าผมไม่มีลูก ถึงอย่างนั้น น้าก็ใจดีกับผมมากจนบางทีผมก็เกรงใจ เธอเป็นฝ่ายช่วยออกค่าใช้จ่ายเรื่องเรียนให้ผม เอ่ยปากบังคับไม่ให้ผมทำงานพิเศษ บอกให้โฟกัสหน้าที่ตัวเองก็พอแล้ว เรื่องเงินน้าบอกไม่มีปัญหา ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยากรบกวนมาก จึงพยายามไม่ใช้จ่ายเยอะหากไม่จำเป็น
หลังจากปิดเทอม แม่เข้าออกโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ มีบางครั้งที่ต้องค้างคืน เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนอาการของแม่เริ่มทรงตัว กลับมาอยู่บ้านได้ แม่มีเพียงรอยยิ้มจางๆ ให้ผม พร่ำบอกให้ตั้งใจเรียน ไม่ต้องเพื่อใครแต่เพื่อตัวเอง ถึงอย่างนั้น...ผมยังคงเรียนเพื่อพ่อและแม่อยู่ดี
แม่กลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน แต่สุดท้ายแล้ว แม่ก็ต้องกลับไปนอนที่โรงพยาบาลอยู่ดี เพราะอาการขึ้นๆ ลงๆ ทำให้ยายเป็นห่วง คิดว่าการอยู่ใกล้หมอจะทำให้อุ่นใจมากกว่า
เมื่อต้องขึ้นมหาลัย พอคิดคำนวณแล้วค่าเดินทางไปกลับบ้านน้าในแต่ละวันแพงกว่าค่าหอที่ผมเจอ จึงขอน้าออกมาอยู่หอ แลกกับการเดินไปเรียนเอง ไม่ซื้อพาหนะอะไรให้สิ้นเปลือง น้าเองก็อนุญาต ส่งเงินมาให้ผมใช้เป็นประจำ แม้ไม่ได้ขาดแคลน แต่เพราะเกรงใจผมถึงพยายามประหยัด อะไรไม่จำเป็นก็ไม่ซื้อ
อาการของแม่เริ่มดีขึ้นกว่าเดิมแล้วแต่ยายก็ยังไม่ให้แม่ออกจากโรงพยาบาลอยู่ดี แม่บอกให้ผมไม่ต้องมาเยี่ยมทุกวันก็ได้ แม่ไม่อยากให้ผมเหนื่อยถึงผมจะยืนยันว่ามันไม่เหนื่อยเลยสักนิด แต่แม่ก็เอ่ยคำขาดให้ผมมาเยี่ยมแค่ช่วงสุดสัปดาห์หรือปิดเทอมแทน ยืนกรานว่าตัวเองดีขึ้นมากจริงๆ ถึงจะไม่กล้าเชื่อแม่เต็มร้อย แต่ก็ยอมทำตามคำพูด เพราะอย่างน้อยยายและน้าก็มาเยี่ยมหาแม่เป็นประจำอยู่แล้ว
จากที่ใช้เวลาไปเยี่ยมแม่ทุกวันจนเหลือเพียงสัปดาห์ละครั้ง และเดือนละครั้งในบางช่วง ผมมีเวลาผ่อนคลายมากขึ้น ไปเที่ยวเล่นกับไอ้เขียนได้เป็นพักๆ ในตอนแรกมันก็สนุก แต่เป็นผมเองที่เหนื่อยหน่ายกับรักฉาบฉวยข้ามคืน เบื่อกับแสงสีวูบวาบแสบตา
มาจนถึงตอนนี้...ถ้าผมไม่มีไอ้เขียนคอยวิ่งเต้น พยายามทำให้ผมคืนดีกับพ่อ บอกความลับที่พ่อกับแม่ผมพยายามปิดบัง ผมคงไม่มีวันได้คุยกับพ่อไปจนถึงวันที่พ่อเสีย ถ้าไม่มีไอ้เขียน ผมคงไม่สามารถรับมือกับอาการป่วยของแม่และการเสียชีวิตของพ่อไปพร้อมๆ กันได้ ถ้าไม่มีไอ้เขียน ผมอาจจะนอนตายเป็นหมาอยู่แถวไหนสักที่ ถ้าไม่มีไอ้เขียน คงไม่มีผมที่ใจเย็นได้ในวันนี้
ถ้าไม่มีเขียน...ผมคงไม่เป็นผู้เป็นคนเหมือนทุกวันนี้...
เพราะอย่างนั้นเขียนถึงมีความสำคัญกับผม มันมากกว่ามิตรภาพทั่วไป เป็นความลึกซึ้งที่ใกล้เคียงกับคำว่าครอบครัวเดียวกัน ในระหว่างช่วงเวลาเกือบสองปีที่ไอ้เขียนเอาแต่วิ่งเต้นเรื่องผมกับพ่อ ทำให้มันไม่มีช่วงเวลาวัยรุ่นปกติเหมือนคนอื่นเขา ต้องมาเครียดกับเรื่องผมอย่างเสียเวลา
เมื่อใกล้เข้ามหาลัย ผมจึงเอ่ยคำขาด บอกให้ไอ้เขียนทำตามใจชอบ ทำตามที่ตัวเองอยาก ไม่ต้องมาเป็นห่วงผมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ผมในตอนนี้ ดูแลตัวเองได้แล้ว...
มันตอบตกลง ทว่าขอเข้าคณะเดียวกับผมเป็นอย่างสุดท้าย แน่นอนว่าตอนแรกผมห้ามแทบตาย แต่มันบอกว่าครอบครัวมันไม่ได้มีปัญหาเรื่องคณะที่จะเรียน มันเองก็ไม่รู้จะเรียนคณะไหนถึงจะเหมาะ ในช่วงที่ผมอ่อนแอราวกับซากไร้ชีวิตที่แสนเปราะบางและสูญสลายได้แม้เพียงสัมผัสเบาๆ มันจึงตัดสินใจสอบเข้าคณะนี้เพื่อมาอยู่ข้างๆ ผม ทั้งๆ ที่คนอย่างมันไปสอบทางฝั่งแพทย์ยังไงก็ไม่น่ามีปัญหา
ผมถึงไม่เคยว่าอะไรที่มันเปลี่ยนหญิงวันเว้นวัน เที่ยวเล่นไร้สาระ ไม่ได้เป็นเด็กเรียนคอยติวหนังสือสอบให้ผมเหมือนเมื่อก่อน เพราะที่ผ่านมามันมากพอแล้วที่เพื่อนคนนึงจะทำให้ได้ขนาดนี้
ผมไม่โกรธมันหรอกที่บังคับให้ผมเลิกยุ่งกับฉาง ผมรู้ว่ามันหวังดีในแบบของมัน ที่ผ่านมามันก็หวังดีกับผมไม่รู้ตั้งมากเท่าไหร่ มันคงเป็นห่วงเรื่องแม่ผมด้วยถึงได้เอ่ยให้ผมตัดขาดไปแบบนั้น...ใช่สิ…
ผมจะสามารถบอกแม่ที่ป่วยใกล้จะตายได้ยังไงว่ากำลังคบผู้ชายอยู่
ถ้าแม่รู้ มีแต่อาการจะทรุดหนัก แม่จะรับเรื่องนี้ได้แค่ไหนกัน ผมรู้เหตุผลของไอ้เขียนแม้ว่ามันไม่ได้พูดออกมา รู้ดี รู้หมดทุกอย่าง แค่ทำใจยอมรับไม่ได้เท่านั้น ที่ผ่านมาผมมีความสุขอย่างแท้จริง เอาแต่บอกตัวเองว่าอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ก็ได้ ไม่เห็นเป็นไร หลอกตัวเอง ปิดบังความจริงกับตัวเองอยู่เรื่อยมา
ผมไม่คิดว่าการที่ผมรักฉางเป็นเรื่องผิด...
แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี
สุดท้ายทำได้แค่กลั่นหยดน้ำตาออกมาแทนความรู้สึกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดอีกครั้ง และอีกครั้ง...
XXII
ผมติดต่อข้าวไม่ได้มาเป็นอาทิตย์แล้ว ใจผมร้อนรน วิ่งตามหาข้าวทุกที่หลังเลิกเรียนเสร็จ พวกเพียวเองก็ช่วยอีกแรงเมื่อผมเล่าเรื่องราวให้ฟัง
ตามหาข้าวกันวุ่นวายแต่ไร้วี่แวว รู้มาจากเพื่อนข้าวอีกกลุ่มว่าข้าวมาส่งงานบางวิชาเท่านั้น แต่ยังคงไม่เข้าเรียน ผมได้แต่เป็นห่วง เสียแต่ทำอะไรไม่ได้เลย...
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าวอยู่ไหน สบายดีหรือเปล่า กินข้าวครบไหม อ่านหนังสือทบทวนก่อนนอนเหมือนทุกวันหรือเปล่า ได้นอนหลับเต็มอิ่มไหม รวมไปถึง...
ข้าวยังรักผมอยู่รึเปล่า...
ผมไม่เคยทำอะไรให้ข้าวได้เลย ตั้งแต่ไหนแต่ไร มีข้าวที่เป็นผู้ให้กับผม และมีแค่ผมที่เป็นผู้รับ ยังไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันให้ข้าวเลย
ทุกคืนที่ผ่านมา ไม่มีคืนไหนได้หลับสนิทเลยสักครั้ง แม้ก่อนหน้านี้การได้นอนเป็นความสุขของผม แต่พอมาเจอข้าวกลับคิดว่าไม่ได้หลับก็ไม่เป็นไร จะได้มีเวลาอยู่กับข้าวทั้งวันทั้งคืน
...แต่ถ้าตื่นมาแล้วไม่เจอข้าวเช่นนี้ผมยอมหลับไม่ตื่นเสียดีกว่า
อย่างน้อยก็ยังได้เจอข้าวในฝัน...
ผมรู้ ผมเห็นแก่ตัวทำอย่างนั้นไม่ได้ ในเมื่อไม่รู้ว่าข้าวเป็นอย่างไร ผมต้องหาข้าวให้เจอเพื่อยืนยันว่าเขายังสบายดี...ในตอนนี้ ต่อให้อยากหลับเพื่อไปเจอข้าวในฝันก็ทำไม่ได้...
ชีวิตที่ไม่มีข้าว สำหรับผมคงไร้ความหมาย
ผมโทรหาเติมเต็มอีกครั้ง เพื่อถามหาข่าวสารจากข้าว ตั้งแต่วันที่ข้าวหายไป ผมติดต่อทุกคนที่รู้จักข้าว ไม่มีใครรู้ว่าข้าวอยู่ไหน เมื่อตอนนี้ผมเองก็หาข้าวไม่เจอ จึงลองโทรถามความคืบหน้าจากคนอื่นดูบ้าง
“เต็ม มีอะไรคืบหน้าเรื่องข้าวบ้างมั้ย”
“ไม่มีเลย...ไม่สิ...ฉาง...ผมไม่อยากหลอกคุณแล้วเหมือนกัน”
“...”
“ข้าวอยู่กับผม...แต่ข้าวขอร้องไม่ให้ผมบอกใคร...ผมเลยบอกคุณไม่ได้...ขอโทษนะ”
“อืม อย่างนั้นหรือ แล้วข้าวสบายดีไหม”
“...ไม่เลย เหมือนศพ ย่ำแย่สุดๆ สภาพดูไม่ได้เลยทั้งคุณทั้งข้าว ผมไม่อยากให้เพื่อนผมทั้งคู่เป็นอย่างนี้ ถึงได้ยอมผิดสัญญากับข้าวเพื่อบอกกับคุณเนี่ย” ผมเคยเจอเติมเต็มในมหาลัยครั้งนึงในระหว่างตามหาข้าว ในตอนนั้นสภาพผมเองก็คงดูไม่ได้เท่าไหร่ อันที่จริง ก็ไม่ดีไปกว่าตอนนี้นักหรอก
“ข้าวอยู่ไหน หอคุณใช่มั้ย ผมจะไปหา”
“อย่ามา...ผมไม่แน่ใจว่าสภาพข้าวในตอนนี้จะรับมือคุณไหว...ผมแค่บอกให้คุณรู้ไว้ว่าข้าวปลอดภัยดี อย่างน้อยก็น่าจะช่วยให้คุณโล่งใจได้ขึ้น”
“ยังไงผมก็อยากเจอข้าวอยู่ดี”
“ยังไม่ได้หรอก ขอเวลาให้ข้าวสักพักนะ อีกอย่าง...พรุ่งนี้ข้าวจะไปโรงพยาบาล...”
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
หัวข้อ: ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ |สามสิบ| - 7.6.2017 p.24 |จบ|-รายละเอียดหนังสือ (อ่าน 207927 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก