26
ผมขยับตัวต้อนรับวันใหม่ รู้สึกเสียดสีที่ช่วงล่างแปลกๆ ก่อนความทรงจำจะย้อนหวนมาฉายภาพในหัวอีกครั้ง ส่งผลให้หน้าผมแดงเถือก ค่อยๆ ขยับตัวหันไปมองที่มาของความอายที่นอนอยู่ไม่ไกลตัว ไอ้ฉางยังคงหลับคว่ำหน้าอยู่อย่างนั้น
ผมมองนาฬิกา...สิบเอ็ดโมงกว่า ไปเรียนคาบเช้าไม่ทันแล้ว และดูท่าว่าคงได้โดดคาบบ่ายอีกแน่
ถึงอย่างนั้นกลับไม่รู้สึกกังวลอย่างที่คิด เมื่อมีคนข้างๆ อยู่ข้างกาย ระลึกถึงเรื่องราวที่แสนวุ่นวายที่จบลงไปแล้ว ทำให้ผมผ่อนคลายขึ้นกว่าที่ผ่านมาหลายเท่าตัว
นอนพลิกไปมาไม่ทันไร ท้องผมก็ร้องประท้วง
“...ฉาง ตื่นดิ้”
ศพไอ้ฉางขยับตัว ใช้เวลาสักพักก่อนมันจะพลิกมานอนตะแคงพร้อมลืมตาจ้องหน้าผม...
“ไปเรียนไม่ทันแล้วอ่ะ...”
“เออ กูรู้แล้ว”
“ผมตื่นนะ แต่ข้าวหลับได้มีความสุขมากผมเลยไม่อยากปลุก...”
“...”
ไม่รู้ที่มันพูดจริงหรือไม่จริง อย่างไรผมก็ไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น ตัวเองก็ตื่นไม่ทันเองเลยไม่อยากโทษใคร ผมบิดตัว สั่งการให้ตัวเองลุกจากที่นอนแล้วไปหาอะไรกินเสียที ทว่าปลิงข้างตัวไม่ยอมให้ทำอย่างนั้น เมื่อไอ้ฉางกระเถิบตัวเข้ามาคว้าผมไปกอดไว้ไม่ปล่อย
“...ทำอะไร”
“กอดข้าว”
“กูรู้มั้ย หมายถึง กอดทำไม...ปล่อยได้แล้ว หิว”
“หิวข้าว”
ไอ้แม่งเอ๊ย... ผมด่ามันไม่ออก คำว่าข้าวที่หลุดออกมาจากปากมันดูไม่ใช่ความหมายเดียวกัน ผมหน้าแดงจัดเมื่อคำพูดของไอ้ฉางนำพาให้ผมคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนอีกครั้ง
“ป...ปล่อยโว้ย”
เอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก ไร้ซึ่งน้ำเสียงแห่งคำสั่ง ผมได้แต่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดมัน
“ไม่ปล่อย...เดี๋ยวข้าวหนีไปอีก”
“ไม่หนีแล้วไง”
“กันไว้ดีกว่าแก้”
ผมรู้ว่าไอ้ฉางตั้งใจกวนตีนผมแน่ๆ เมื่อดิ้นไม่หลุด พลังงานที่เหลืออยู่ในตัวน้อยนิดก็เริ่มหมด สมองจึงสั่งให้ผมเปลี่ยนมานอนนิ่งๆ แทน
ผมปล่อยให้มันกอดตัวเองไว้แน่น พยายามไม่สนใจมันที่พยายามกดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ไล่ไปตามซอกคอของผม กดจูบย้ำซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นจนทนไม่ไหว
“พอแล้ว จั๊กจี้...”
มันไม่หยุด ไม่พอ ยังกระชับอ้อมกอดแน่นเสียจนผมอึดอัด
“ไอ้ฉาง อึดอัด ปล่อย”
“ไม่ปล่อย ผมรู้ข้าวแค่เขินเลยพูดไปงั้น”
“คิดไปเองแล้วไอ้สัด”
“ข้าวไม่ได้เขินเหรอ”
“ไม่”
“ว้า...อยากทำให้เขินจังเลย”
จบคำพูด ผมพลิกตัวไปตีหัวมัน กรงขังอ้อมกอดคลายออก ผมใช้โอกาสนี้ผละตัวออกมา ลุกขึ้นหนีมันไป คว้าผ้าเช็ดตัว จะเข้าไปอาบน้ำ
สภาพผมไม่ได้เหนอะหนะอย่างที่คิด อีกทั้งยังสวมใส่เสื้อผ้าครบ เดาว่าคงเพราะไอ้ฉางจัดการเรื่องหลังจากนั้นหลังเสร็จสิ้นกิจกาม ถึงอย่างนั้นผมก็อยากอาบน้ำอีกรอบเพื่อความมั่นใจอยู่ดี
ปลิงฉางไม่ยอมปล่อยให้ผมทำอย่างนั้นอีกแล้ว เมื่อมันพุ่งมากอดผมด้านหลังแน่นทันทีที่ผมบิดลูกบิดประตูห้องน้ำ
“ฉาง โว้ย กูจะอาบน้ำ”
“ผมอาบด้วย”
“ก็เหี้ยแล้ว ไม่เอา ปล่อยเลยมึง”
“ไม่ปล่อย วันนี้ผมจะตัวติดกับข้าวทั้งวัน”
“เป็นเหี้ยไรเนี่ย ถ้ากูจะไปเรียนตอนบ่ายมึงก็จะไปด้วยหรือไง”
“ใช่”
“...”
“ลงโทษที่ข้าวชอบหนีผม”
ผมพูดไม่ออก หัวเสียกับการกระทำปัญญาอ่อนของมันแต่ไม่ได้โกรธอะไรจริงจัง แค่คิดว่าเมื่อไหร่กูจะได้อาบน้ำดีๆ เสียที
“กูไม่หนีไปไหนแล้วไง ปล่อยได้แล้ว”
“ไม่หนีก็ไม่หนี” มันว่า ก่อนดันตัวผมเข้าห้องน้ำไป เฮ้ย! ไอ้บัดซบ
“หยุดเลยมึง!!”
“แค่อาบน้ำด้วยกันเอง ข้าวไม่เคยอาบน้ำกับเพื่อนผู้ชายเหรอ”
“เคยดิ แต่นั่นมันตั้งแต่สมัยเข้าค่ายลูกเสือ แล้วคนอย่างมึงก็...” แล้วคนอย่างมึงก็ไม่ใช่เพื่อน...ผมไม่กล้าบอกออกไป กลัวไปสะกิดร่างคลั่งมันอีก
"ผมทำไม...”
“เปล่า”
“...จริงๆ พอมาคิดดูแล้ว ข้าวเคยอาบน้ำกับผู้ชายคนอื่นเนี่ยมันทำให้ผมหึงอยู่นะ”
“มึงจะบ้าเหรอ ม.สาม!”
“จะตอนไหนก็ไม่เกี่ยวหรอก ข้าวต้องอาบน้ำกับผมคนเดียวสิ”
“บ้าไปกันใหญ่แล้วโว้ยยยย”
ผมร้องขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่ในความไม่สมประกอบของมัน ไอ้ฉางยังคงเกาะผมแน่นไม่ปล่อย ก่อนมันจะผลักผมติดกับหนังห้องน้ำ ถลกเสื้อผมออก ตามด้วยดึงกางเกงผมจนหลุด
ไอ้เวร!
ผมดิ้นหนีแต่ไร้ประโยชน์ เรี่ยวแรงผมหายไปตั้งแต่เมื่อคืน ช่วงล่างยังระบมส่งมอบความปวดมาเป็นระยะ สุดท้าย ผมปล่อยให้มันใช้ฝักบัวรดน้ำทั่วตัวผม ให้ได้อาบน้ำพร้อมกันสมใจมันจนได้…
ประตูห้องน้ำเปิดออก ผมปล่อยให้ตัวเองถูกไอ้ฉางอุ้มมานอนบนเตียง สารร่างไม่ต่างจากผักถูกต้มจนเปื่อย เพราะอาบน้ำนานเกินไปจนเมาน้ำร้อน... ต้องมาเป็นอย่างนี้จะเพราะใครได้อีก
ไอ้ฉาง มึงแม่ง...
“ข้าว...มันตั้งอ่ะ”
ใครมันใช้ให้มึงทำตัวอย่างนี้วะ
“ก...ก็ไปเอาออกเองสิวะ”
“ข้าวช่วยหน่อยนะ”
ผมเคยขัดขืนมันได้สักครั้งมั้ย ไม่เลย...ถึงแม้ครั้งนี้มันจะไม่ได้เอาเข้าไป...แค่เอาของมัน...ถู...กับร่อง...แค่นั้นก็ทำให้ผมเป็นบ้าตาย กว่าจะยอมเสร็จธุระกันในห้องน้ำก็เล่นเอาจนตัวเปื่อย มานอนตายหมดสภาพอย่างนี้ ปล่อยให้ไอ้ฉางจับผมใส่เสื้ออย่างตามใจชอบ ทำตัวเป็นตุ๊กตาเพราะหมดซึ่งเรี่ยวแรงขัดขืน
แรงแค้นนี่ขอจดไว้จนกว่าจะถึงเวลาแก้แค้น
ที่ทำได้ ก็มีเพียงก่นด่ามันอยู่ในใจเท่านั้น... ผมนอนมองเพดานห้องตัวเอง ไม่ได้สังเกตว่าคนร่วมห้องหายไป จนกระทั่งเสียงเงียบนานกว่าปกติ ผมถึงผงกหัวขึ้นมาส่องดูรอบห้อง เพื่อพบว่าไอ้ฉางหายไป...หายไปตอนไหนวะ
ถึงอย่างนั้นก็สิ้นแรงจะขยับตัว ผมล้มลงไปนอนแผ่เหมือนเดิม เอาน่ะ เดี๋ยวมันก็คงมา และตามคาดเมื่อผ่านไปไม่นานนัก เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น
“กินข้าวกันข้าว”
ไอ้ฉางเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงที่ตอบคำถามก่อนหน้านี้ อ้อ...มันไปซื้อข้าวมานี่เอง
ผมรวบแรงเฮือกสุดท้ายขึ้นมาอีกครั้ง ชันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนล้า ทำอะไรก็ดูเชื่องช้าไปหมด ที่ผ่านมาผมแทบไม่ได้กินอะไรจริงจังเลยสักวัน ความเครียดที่สั่งสมมานานเพิ่งถูกปลดออก ทั้งยังโดนไอ้ฉางทำเรื่องอย่างว่าเข้าไป...รีดเอาน้ำผมจนหมดตัว... เรี่ยวแรงยิ่งหายไปกว่าเดิมอีก บัดซบ
เหมือนว่าจะไม่ได้ดั่งใจคนร่วมห้อง ฉางเข้ามาหาผมก่อนจับอุ้มอีกครั้ง ไม่ได้อุ้มสูง แต่ตัวผมก็ลอยจากพื้นเหมือนกัน คิดมาตลอดว่ามันเอาแรงมาจากไหนกันวะ ตัวผมก็ไม่ใช่เบาๆ ถึงอย่างนั้นก็หมดแรงดิ้น ปล่อยให้มันทำตามใจชอบ ในครานี้ มันอุ้มผมมาวางไว้ที่โต๊ะพับที่มันเอาออกมากางเพื่อทานข้าว
จนมันนั่งลงแล้วก็ยังจับผมไปนั่งตักมันอีก
“โว๊ย อึดอัด”
ผมบ่นอย่างรำคาญใจ จะเกาะติดหนึบผมอะไรขนาดนี้ ทว่าเจ้าของความน่าอึดอัดกลับไม่สะทกสะท้านในคำต่อว่า มันตักข้าวขึ้นมาจ่อปากผม
“ข้าว อ้าม”
“ไอ้ฉาง กูไม่ได้พิการ”
“ข้าวดูเหนื่อย ผมอยากช่วยข้าวนี่”
“ถ้างั้นก็ปล่อยกูออกไปได้แล้ว”
“ไม่ปล่อยไง ลืมไปแล้วเหรอว่าผมทำโทษข้าวอยู่ อ่ะ อ้าม”
ผมที่ขัดมันไม่ได้เลยจับช้อนจากมือไอ้ฉางก่อนนำเข้าปากตัวเอง ปล่อยให้มันนั่งเกาะผมเป็นปลิงอยู่อย่างนี้
หลังจากที่เติมพลังงานเสร็จ จัดการเก็บกวาดทุกอย่างโดยที่ไอ้ฉางยังคงเกาะหลังผมไม่ปล่อย สุดท้ายผมก็มานอนแผ่อยู่บนเตียง เป็นเวลาเกือบบ่ายโมง ถ้ารีบหน่อยก็อาจจะเข้าเรียนคาบบ่ายทัน...ถึงอย่างนั้น ใจกลับไม่อยาก
“ข้าวไปเรียนมั้ย”
“...” ผมตอบกลับด้วยการนิ่งนึกสักพัก ก่อนส่ายหน้า
“งั้นผมก็ไม่ไปด้วย”
“เฮ้ย ไม่ได้ดิ” ผมรีบแย้ง เท่าที่จำได้ มันมีตรวจแบบไม่ใช่หรือไง “มึงต้องตรวจแบบทุกวันจันทร์ไม่ใช่เหรอ”
“ดีใจจัง ข้าวจำได้ด้วย”
“...ใช่ประเด็นหรอวะ”
“อืม ขาดตรวจแบบก็คงแย่ แต่ไม่ถึงกับตายหรอก เพื่อนผมโดดตรวจแบบเพราะคิดไม่ทันก็มีเยอะแยะ”
“แต่ว่า...”
“นะ...ข้าว ให้ผมอยู่กับข้าวเถอะนะ”
สุดท้ายผมก็ขัดมันไม่ได้อีกตามเคย ผมแค่กังวลว่าไอ้ฉางขาดเรียนวิชาหลักไปแบบนี้ไม่แย่เอาหรือ เพราะของผม อย่างไรก็เป็นเลคเชอร์ที่เก็บคะแนนเข้าเรียนไม่เท่าไหร่ ขอแค่ไม่ขาดเรียนเกินกำหนดก็ไม่เป็นปัญหา แม้จะโดนหักคะแนนเล็กๆ ก็ตาม แต่ของฉาง ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นอะไรที่สำคัญขนาดว่าขาดลาไม่ได้
แต่เห็นมันนอนชิล เอาหัวมาพาดพุงผมแบบนี้แล้ว...ถ้าเจ้าตัวยังไม่เครียด เช่นนั้นผมจะเลิกกังวลเรื่องนี้ไปก็ได้
ในขณะที่ผมนอนกินบ้านกินเมืองอย่างเกียจคร้านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไอ้ฉางก็เริ่มขยับตัวเลื่อนหัวมันจากหน้าท้องผม เลื่อนขึ้นมาทับบนหน้าอก ก่อนร่างกายมันจะตามมาทับตัวผมทีหลัง
“ไอ้สัด! มึงควรรู้ตัวว่าเป็นคนนะไม่ใช่แมว กูหนัก!”
“ผมอยากฝังตัวเองเข้ากับข้าวเลยถ้าทำได้” มันว่า บ่นหงุงหงิงเอาหน้าซุกไหล่ผมอย่างนั้น
“หนัก...หายใจไม่ออก” ผมพยายามไม่สนใจคำพูดพิลึกของมัน พยายามดันตัวมันให้ออกไป ลงท้ายด้วยการที่ไอ้ฉางยอมขยับตัวออกไปเอง แต่เปลี่ยนมานอนตะแคงกอดผมไว้แทน
วันนี้ทั้งวัน ถ้าไม่นับเรื่องหลังจากในห้องน้ำ ตอนที่ไอ้ฉางออกไปซื้อข้าวแล้ว...ไม่มีช่วงไหนที่มันตัวไม่ติดผมเลย...
ระหว่างความคิด ไอ้ฉางเอาจมูกมันมาดันๆ หัวไหล่ผม ซุกหน้าลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลำแขนมันยังคงพาดผ่านเอวผม เกาะไว้แน่นไม่ปล่อย กลายเป็นท่าทางพิลึก ตัวก็โตเป็นควาย แต่ดันมาคลอเคลียเป็นแมวไปได้ ชอบทำตัวปัญญาอ่อนจนบางทีอดคิดไม่ได้ว่าสติมันไม่สมประกอบจริงๆ...
หลังจากนั้น ไม่ว่าผมจะขยับตัวไปไหนก็จะมีไอ้ฉางตามเกาะมาเป็นปลิง ผมลุกไปหยิบการ์ตูนมาอ่านมันก็ลุกตาม เกาะหลังไม่ปล่อย ผมล้มตัวนอนบนเตียงมันก็นอนตาม เกาะเอวไม่ห่าง จะว่าอึดอัดก็ไม่เชิง แค่รู้สึกประหลาด...ปกติแล้วมันทำอย่างนี้ที่ไหนกันเล่า
แต่เพราะร้องด่ามันเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมปล่อย ตีมันก็ไม่ไป ข้ออ้างข้อเดียวของมันคือนี่เป็นการลงโทษที่ผมหายตัวไปไม่บอกไม่กล่าว มันเลยจะทำตัวติดหนึบกับผมอย่างนี้ไปจนหมดวัน
หมดแรงจะห้ามแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ
ผมนอนอ่านหนังสือการ์ตูนต่อไปหลังจบความคิด ไอ้ฉางยังคงวอแวอยู่รอบตัวผม คราวนี้มันเลื้อยมานอนบนตัก พลิกตัวไปมาเป็นระยะ ผมอ่านการ์ตูนจนจบเล่มก็เปลี่ยนมาเล่นมือถือแทน จะว่าไงดี...เรื่องแบบนี้ผมไม่เคยทำเลยในช่วงระหว่างมีเรียนเนี่ย
อย่างที่บอก ผมเป็นเนิร์ดด้วยความจำเป็นและด้วยความตั้งใจของตัวเอง ไม่เคยโดดเรียนทั้งวันเพราะอยากพักแบบนี้มาก่อน แถมวันนี้ยังทำตัวไร้สาระไปวันๆ อีก ผิดวิสัยมาก
แต่ก็มีความสุขมากเช่นกัน
ในขณะที่ไถมือถืออยู่นั้นไอ้ฉางก็เอาแต่กวนอยู่รอบๆ ตัวผม ทั้งเอาหัวมาซุก แกล้งใช้มือของมันปัดป่ายไปทั่วตัวผม บ้างก็เอาขามาก่าย
“ฉางมึงอยู่เฉยๆ ดิ้”
“ข้าวก็สนใจผมสิ”
“จะให้กูสนใจไปมากกว่านี้เพื่ออะไร”
“ผมอยากคุยกับข้าวเยอะๆ นี่”
“...คุยอะไรอีกล่ะ” ผมแน่ใจว่าผมได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเองไปจนหมดแล้ว วางมือถือลงข้างเตียง ขยับตัวจากที่นั่งพิงผนังส่วนหัวเตียงไปนอนราบ ไอ้ฉางขยับตัวขึ้นมาซบที่ไหล่ผม กอดก่ายอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน
“อะไรก็ได้ ไร้สาระก็ได้ ผมอยากมีส่วนร่วมกับข้าวบ้าง”
“ก็กูไม่รู้จะคุยอะไรนี่”
“...ถ้างั้น...เรื่องเมื่อคืนเป็นไง”
“ไม่คุยเรื่องนี้โว้ย!”
“หน่า...ข้าว ผมอยากรู้นี่ มันโอเคมั้ย”
“มึงจะถามไปทำไม” ผมหน้าขึ้นสีทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนตามที่ไอ้ฉางเปิดประเด็น ทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนความเขินที่มีแต่จะมากขึ้นนี้ มันจะถามไปเพื่ออะไรเล่า ถ้ามันไม่โอเค ผมจะยอมให้ทำจนจบหรือไง ทำไมไม่คิดเอาเองบ้าง ในขณะที่ผมโวยวายอยู่ในใจนั้น ฉางก็เอ่ยขึ้นมา
“ก็ผมไม่เคยทำกับใครเลย ผมไม่รู้ว่ามันออกมาดีมั้ย ข้าวรู้สึกดีรึเปล่า”
“ห้ะ...?”
“ก็...เพิ่งเคยกับข้าวนั่นแหละ” มันว่าก่อนซุกหน้าเข้ากับไหล่ผม
“ที่มึงบอกว่าไม่เคย...?” ผมเอ่ยถามคำถามที่น่าสงสัยจากคำพูดไอ้ฉาง เกรงว่าที่คิดไว้จะเป็นจริงชอบกล...
“อือ...ข้าวเปิดซิงผมเลยนะ”
ไอ้บัดซบ!!
ผมพูดไม่ออกอีกครั้งและอีกครั้งเมื่อรู้ความจริง ไอ้บ้า ไอ้หน้าไม่อาย จำเป็นต้องบอกผมด้วยหรือ เก็บเรื่องนี้ลงหลุมไปยังจะดีกว่ามาทำให้ผมรู้สึกไปไม่ถูกแบบนี้เนี่ย
“มึงพูดจริงเหรอ!”
“อือ”
“บ้าไปแล้ว สมัยนี้แล้วใครเขาจะยังซิงกัน”
“ผมไง...ก็ไม่เคยเจอใครให้รู้สึกว่าอยากทำด้วยเหมือนกับข้าวเลยนี่...”
“...”
แล้วยังไง...ผมที่ผ่านศึกรักมามากมายกลับต้องยอมมานอนเป็นฝ่ายรับให้ไอ้ฉางที่เป็นมือใหม่เรื่องนี้เนี่ยนะ โอ๊ย ทำใจรับไม่ได้
“ทำไมไม่บอกกันก่อนวะแม่ง” ที่ผ่านมาผมนึกว่าไอ้ฉางแค่ไม่เคยทำกับผู้ชายเหมือนกับผม แต่คิดว่าคงมีประสบการณ์ไม่ต่างกัน อุตสาห์เชื่อใจ ใครจะไปคิดเล่าว่าหน้าตาอย่างมันยังไม่เคยมีเซ็กซ์กับใคร โว้ย...กูควรดีใจมั้ยที่ได้เป็นคนแรกของมันเนี่ย
“ถ้าบอกไปข้าวก็ไม่ยอมให้ผมทำสิ”
เออ แน่นอนสิวะ พวกไร้ประสบการณ์ก็นอนเฉยๆ ไปสิ โอ๊ย คิดแล้วหงุดหงิด แต่นอกเหนือจากนั้นมีทั้งความรู้สึกขวยเขินผสมกับความดีใจลึกๆ ปนอยู่อย่างไม่น่าให้อภัย
“แล้วสรุปมันดีมั้ยอ่ะ...”
“...กูจะเกลียดมึงก็ตอนนี้แหละ”
“ข้าวไม่เกลียผมสิ ผมแค่อยากรู้เอง”
“โว๊ย ก็ถ้าไม่ดีแล้วกูจะยอมให้ทำหรือไงวะ”
สิ้นเสียงโวยวายผม ไอ้ฉางหันมายิ้มร่าให้ราวกับเด็กน้อยยามดีใจเวลามีคนชม ฉาง มึงยี่สิบแล้วนะ ช่วยรู้ตัวด้วย
“ข้าวน่ารักจัง” มันว่าก่อนกอดผมกลิ้งไปมาบนเตียง ผมเหนื่อยที่ต้องเขินแล้ว แต่ก็นึกหมั่นไส้มันอยู่ดี
“...มึงช่วยชมอย่างอื่นนอกจากคำนี้ทีดิ้
“ก็ข้าวน่ารักจริงๆ นี่”
“บอกว่ากูหล่อบ้างก็ได้”
“น่ารัก”
“...”
รำคาญ ไม่เถียงแล้วก็ได้ ผมถอนหายใจกับความพ่ายแพ้อีกครั้ง คิดว่าครั้งหน้าถ้ามีโอกาสผมคงจะลองสลับกับไอ้ฉางดูบ้าง รู้สึกเหมือนโดนหยาม คิดเช่นนั้นก่อนเลื่อนมือไปลูบเส้นผมดำสนิทของมันแทน ไอ้ฉางผมนุ่ม ไม่รู้เพราะอะไร แต่จับแล้วเพลินมือชิบหาย แตกต่างกับผมอย่างสิ้นเชิง
ผมไล่มือลูบวนไปทั่วหัวมัน ไอ้มนุษย์ปลิงนี่ก็ดูชอบใจ เอียงหัวไปมาให้ผมลูบได้อย่างเต็มที่ จนกระทั่งผมเริ่มสังเกต
“ผมมึงเริ่มยาวแล้วนะฉาง”
หน้าม้ามันที่ตัดให้คราวนั้นเริ่มใกล้ที่จะทิ่มตามันแล้ว
“เหรอ...ข้าวตัดให้หน่อย”
“ก็เหี้ยแล้ว ครั้งที่แล้วกูตัดแหว่งไปยังจะมาขอกูอีก”
“ออกจะน่ารัก”
“...”
ผมไม่เข้าใจความหมายคำว่าน่ารักของมันจริงๆ ผมลูบหน้าม้าของมันที่เริ่มยาว รอยแหว่งเมื่อคราวนั้นยังสถิตอยู่เหมือนเดิม ไอ้ฉางมันไม่คิดจะไปให้ช่างตัดแก้เลยสักนิด ผมว่าถ้ามันไม่ซีเรียสเรื่องผมขนาดนี้ก็ไปโกนผมเถอะ
...แต่คิดอีกที ถ้าผมไม่ได้ลูบเส้นผมนุ่มๆ ของมันแล้วก็คงเหงามือเหมือนกัน เพราะงั้นไม่บอกไปจะดีกว่า...
XXVI
ผมปล่อยให้ข้าวลูบหัวผมอย่างนั้น ข้าวมือเบา ลูบตรงไหนก็ทำเอาเคลิ้มแทบจะหลับ วันนี้ผมทำตัวติดกับข้าวทั้งวันเป็นลูกโคอาล่า เกาะหลังข้าวตามไปทุกที่ในห้อง ข้าวมีท่าทีรำคาญแต่ก็ปล่อยให้ผมทำตามใจ
คิดถึงความใจดีของข้าวแบบนี้จริงๆ เลย
ผมอ้อนข้าวทั้งวัน คนใจดีก็ปล่อยให้ผมอ้อนอย่างนั้น ลูบหัวผมบ้าง ลูบมือผมบ้าง แม้ข้าวจะไม่พูด แต่ก็รับรู้ได้จากการกระทำว่าข้าวเองก็คงคิดถึงผมไม่แพ้กัน
ผมนอนซึมซับกลิ่นของข้าวอยู่อย่างนั้น เอ่ยอ้อนขอจนข้าวยอมตกลงตัดผมให้ตอนเย็นๆ แม้จะมีท่าทีอิดออดเพราะกลัวจะตัดผมแหว่งอีก อันที่จริง ส่วนที่ข้าวตัดแหว่งมันไม่ได้ชัดอย่างนั้น แค่ขยี้หัวสักสองสามทีก็ไม่มีใครดูออกแล้ว อีกอย่าง ผมอยากให้มีร่องรอยของข้าวอยู่ในร่างกายผมบ้าง
ในค่ำคืนของวัน ผมขยับตัวจูบเขา จุมพิตเบาๆ ตอกย้ำซ้ำๆ ถึงความรู้สึกที่อัดแน่นเต็มอกจนจะทะลัก
“ข้าว...ผมมีความสุขจัง”
“เหอะ...ต่างกันที่ไหน”
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
รีบตื่นใกล้จะจบแล้วนะคะ <3
หัวข้อ: ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ |สามสิบ| - 7.6.2017 p.24 |จบ|-รายละเอียดหนังสือ (อ่าน 208578 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก