19
เป็นเวลาสี่ทุ่ม เวลาที่ปกติห้องของผมจะเริ่มเงียบงัน เพราะปกติก็ไม่ได้เสียงดังอยู่แล้ว ถึงมีไอ้ฉางมาเพิ่มก็ไม่ได้ทำให้สภาวะของเสียงในห้องเพิ่มมากขึ้นนัก แต่เพราะในตอนนี้ ในห้องของหอพักที่ปกติอยู่กันแค่สองคนกลับมาคนเพิ่มขึ้นมาถึงสองเท่า
...พวกเพื่อนฉางอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า
“แล้วยังไงอ่ะ คานยื่นตรงนี้มันก็ทำได้นี่หน่า ถ้าไม่ยื่นตรงนี้แล้วไปยื่นตรงนั้น ตรงโน้นมันจะแปลกๆ เอาไง”
“อัลฟ่าคุณช่วยเงียบปากเสียที”
“เอ๊า ก็ผมพูดจริงนี่ ถ้าคุณจะแก้แบบแล้วให้คานไปยื่นตรงนู้นดีกว่าตรงนี้ผมว่ามันไม่ใช่อ่ะ ตรงนี้ดีกว่าตรงนู้นอีก รูปด้านตรงนี้ก็สวยกว่า”
“เพราะโครงสร้างมันทำไม่ได้ไง อัลฟ่า ทีนี้ช่วยเงียบได้หรือยัง...”
ผมมองพวกว่าที่สถาปนิกคุยกัน คิดว่าคุยแบบคงปกติว่าไม่น่าจะเข้าใจแล้ว เจอภาษาอัลฟ่าเข้าไปผมฟังให้มันทะลุหัวไปเฉยๆ เสียดีกว่า ไม่ขอทำความเข้าใจ
อัลฟ่ายังคงโวยวายเรื่องตรงโน้นตรงนี้อะไรไม่รู้ของมัน ทำให้ห้องหับที่ปกติเงียบเป็นป่าช้ามีแต่เสียงของมัน มีเสียงไอ้ฉางดังบอกว่าหนวกหูเป็นระยะ และเสียงเพียวที่นานๆ ทีจะโผล่มาเพื่อตัดความรำคาญ คนที่ดูไม่ใส่ใจกับสถานการณ์ได้ดีที่สุดยังคงเป็นฟิวเจอร์เช่นเคย
ผมนั่งหาวหวอดอยู่ปลายเตียง
หลังจากสอบเสร็จแล้ว ผมมีเวลาว่างมากกว่าเคย เครียดน้อยลงแล้วด้วย ไม่ใช่เพราะการคลายเครียดของไอ้ฉางเมื่อครานั้นแต่อย่างใด ตอนนั้น กว่าผมจะกล้ามองหน้ามันเต็มๆ ได้ก็ใช้เวลาไม่น้อย
ผมไม่เครียดแล้ว ทว่าพวกไอ้ฉางกลับสลับกัน พอจบช่วงสอบ พวกนั้นก็เริ่มโปรเจคใหม่ทันที พร้อมกับงานกลุ่มอีกมหาศาล ทว่าหลังส่งงานสตูดิโอของพวกมันเละอย่างกับโรงเก็บขยะ ทางคณะเลยทำโทษไม่ให้อยู่ทำงานค้างคืนในช่วงนี้ เป็นเหตุให้ไอ้พวกนี้ระเห็จมาอาศัยหอผม
...ต้นเหตุก็เพราะไอ้ฉาง
ทั้งที่ปกติแล้วถ้าทำงานที่คณะไม่ได้ พวกฉางก็จะไปรวมตัวกันที่หอเพียวกับฟิวเจอร์ แต่ครั้งนี้ไอ้ฉางเสือกงอแงไม่อยากไปไหนทั้งนั้น เมื่อโลกต้องหมุนตามมัน เพื่อนที่เหลือเลยมาขออนุญาตบุกหอผมอย่างไม่เกรงใจ
...แต่ก็เอาเถอะ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เรื่องแค่นี้เอง...มั้ง
มีพวกนี้มาอยู่ในห้องแล้วก็ดูน่าปวดหัวดี
“ข้าว ในฐานะที่เรียนวิศวะ ข้าวว่าคานยื่นแบบนี้มันทำได้มั้ย”
“หา”
ผมทำหน้างงใส่เจ้าของเสียงอย่างอัลฟ่า จู่ๆ ก็มาโยนขี้ใส่กันเสียอย่างนั้น กูเรียนวิศวะไฟฟ้า ไม่ใช่โยธา จะไปรู้กับมึงมั้ย ผมด่ามันอยู่ในใจ แต่ก็ยอมชะเง้อไปมองจอคอมของมัน
“หืม...ยื่นขนาดนี้ทำได้เหรอ”
“ใช่มั้ยล่ะ ข้าวก็คิดเหมือนผม อัลฟ่าคุณยอมแพ้ได้แล้ว”
“ไม่ มันทำได้ ถ้าคำนวณโครงสร้างดีๆ ล่ะก็ได้ งานสถาปัตย์อย่างนี้มีเยอะแยะ”
“วิชาโครงสร้าง จะออกแบบโครงสร้างล้ำๆ ไปให้อาจารย์ถล่มยับหรือไง”
“โปรเจคนี้อาจารย์ให้แค่ลองทำความเข้าใจโครงสร้าง ถ้าคุณอยากเล่นลูกเล่นโครงสร้างเท่ๆ ก็ลองโปรเจคถัดไปเอา”
“แต่มัน...”
“งานส่งพรุ่งนี้เย็นแล้ว คุณคำนวณโครงสร้างเป็นหรือไง”
“...ไม่เป็น”
“งั้นก็เลิกคิดได้แล้ว”
“ฉาง เพียว พวกคุณอ่ะไม่เข้าใจความงาม”
“แต่ผมเข้าใจสัจธรรม”
สุดท้ายพวกมันก็หันไปตีกันเองต่อ ผมถอนหายใจอีกครั้ง คืนนี้กูจะได้นอนมั้ย ผมมองนาฬิกาที่เพิ่งสองทุ่ม ไม่ได้รีบเข้านอนหรอก แต่เห็นพวกมันตีกันแล้วก็หวั่นว่างานมันจะเสร็จเมื่อไหร่
“เดี๋ยวลงไปซื้อขนมมาให้นะ เอาอะไรมั้ย” ผมเอ่ยถาม เมื่อคิดว่าค่ำคืนนี้ของพวกมันคงอีกไกล มีเสบียงตุนไว้ก็คงจะดี
“ข้าวใจดีจัง” ไอ้ฉางหันมาฉีกยิ้มให้ผม
“เอาอะไร”
“ข้าวไม่ต้องลงไปหรอก ฉาง...คุณนั่นแหละลงไป”
“อ้าว ทำไมเป็นผมล่ะ”
“ไหนๆ ก็เถียงกับอัลฟ่าไม่รู้จบอยู่ดีใช่ไหมล่ะ ลงไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้จัดการเอง”
เป็นเพียวที่เอ่ยขึ้นมา ใบหน้าสวยหวานจ้องหน้าไอ้ฉางอีกครั้งเมื่อมันมีทีท่าไม่อยากไป ขยับริมฝีปากสีสวยเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“ไปสิฉาง...เอาเหมือนปกติที่พวกเรากินนะ”
มันถึงยอมลุกขึ้น ทำหน้าบี้ ส่งสายตาอ้อนวอนมาทางผม เฮ้อ จะไปด้วยก็ได้
“ไม่ต้องมองข้าวเลยฉาง คุณลงไปคนเดียวนั่นแหละ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะคุณ พวกเราถึงต้องมากวนข้าวอยู่อย่างนี้ไม่ใช่หรือไง”
เพียวว่าอีกครั้งก่อนขยับยิ้ม...ที่ผมว่ามันน่าขนลุกยังไงไม่รู้
“เดี๋ยวผมก็ไปหลับกลางทางหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่กลับมา เดี๋ยวให้ข้าวไปปลุก”
เพียวว่าเช่นนั้นก่อนหันกลับมายุ่งกับหน้าจอแล็ปท็อปตัวเองต่อ ส่วนไอ้ฉางทำหน้าเบื่อโลกก่อนยอมเดินออกจากห้องไป...
พอในห้องเหลือแค่ผมกับเพื่อนๆ ฉาง ทำให้ผมคิดได้ว่า...อันที่จริง ผมก็คุยกับพวกนี้ไม่บ่อยเท่าไหร่ ความเงียบเริ่มครอบงำพื้นที่ เอาแล้วไง เริ่มเกร็งแล้วตู
“ข้าว” ผมสะดุ้งเมื่อน้ำเสียงหวานเอ่ยเรียก “มานั่งนี่หน่อยสิ”
ผมจ้องหน้าเพียว...รับรู้ว่าประโยคเมื่อครู่ไม่ใช่คำขอร้องหรือเชิญชวน แต่มันเป็นคำสั่ง ...ผมขยับตัว ก้าวลงจากเตียง เดินไปทรุดตัวนั่งข้างๆ เรือนร่างงดงามเกินชาย
“มีอะไรรึเปล่า”
“อยากคุยด้วยเฉยๆ” เพียวว่าพร้อมรอยยิ้มเสมอ เพียงแค่รู้สึกว่ายิ่งรู้จัก รอยยิ้มเพียวยิ่งดูน่าหวาดหวั่น
...เหมือนมีแผนร้ายในหัวตลอดเวลาอย่างนั้น
“คุยอะไรล่ะ เรื่องคานอะไรนั่นเราไม่รู้ด้วยหรอกนะ” ผมว่าดัก เป็นเหตุให้อัลฟ่าหัวเราะขันเสียงดัง
“ข้าวน่ารักจัง ไม่แปลกที่ฉางจะติดใจขนาดนี้” เพียวว่า
“เนอะๆ ผมยังชอบข้าวเลย”
ไม่ได้ดีใจสักนิด แต่จะรู้สึกดีกว่านี้มากถ้าอัลฟ่าจะยอมหุบปาก
“ทำไมถึงมาคบกับฉางได้ล่ะ”
“...ไม่รู้สิ” ผมตอบตามจริง “...ความรู้สึก มันห้ามได้ด้วยเหรอ”
“นั่นสินะ แสดงว่าชอบจริงๆ?”
“เคยบอกไปแล้วนี่” ตอนที่ฉางพาไปสตูคราวนั้นไง ผมไม่รู้ว่าเพียวต้องการอะไร ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถลุกหนีสถานการณ์แปลกๆ นี้ได้
“คบกับฉางก็เหนื่อยหน่อยนะ”
“...ก็พอรู้”
“รายนั้นแฟนคลับน่ากลัว”
“หา”
“อ้าว ไม่รู้เหรอ”
“อย่างไอ้ฉางมีแฟนคลับด้วยเหรอ?”
“อื้ม ไม่เคยสงสัยเหรอว่าทำไมฉางไม่มีเพื่อนคนอื่นในคณะนอกจากพวกเรา”
“...”
“เพราะถ้าฉางไปคุยกับใคร คนนั้นจะชอบถูกแฟนคลับฉางโจมตีไง”
“หา” มีเรื่องอย่างนี้ด้วยเหรอ ผมทำใจเชื่อได้ยาก เรื่องแบบนี้ไม่เคยอยู่ใกล้ตัวผม หลุดมาจากละครหรือยังไง
“เรื่องจริงนะ ข้าวก็ระวังตัวไว้แล้วกัน คนล่าสุดเห็นว่าลาออกจามหาลัยไปเลย”
“...”
ผมเงียบ พลางนึกถึงตอนแรกที่เข้ามาในคณะ เด็กสาวที่ผมถามหาไอ้ฉางมีท่าทีแปลกๆ ตอนพูดถึงมัน อาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้รึเปล่านะ
“แล้วฉางอยู่กับพวกคุณ...ไม่โดนอะไรหรือไง”
“ข้าวคิดว่ามีใครทำอะไรเราได้งั้นเหรอ”
“...” ผมเงียบใส่เพียวเป็นคำตอบ มองรอยยิ้มตรงหน้าแล้วใจสั่น ในอีกความหาย เหมือนสั่นเพราะหวาดผวามากกว่าเพราะขวยเขินในรอยยิ้มสวยๆ เช่นที่ผ่านมา
“ถ้าจะคบกันก็ไม่ว่าหรอกนะ เราแค่อยากมาเตือนไว้”
“...”
“ยังไงตอนนี้ข้าวก็ยังไม่เป็นที่รู้จักในคณะเราเท่าไหร่ แต่ก็เริ่มมีคนเห็นแล้ว เลยมาบอกให้ระวังตัวไว้เฉยๆ”
ผมเงียบ ใช้ความคิดขนาดหนัก แค่ไอ้ฉางมีแฟนคลับว่าแปลกแล้ว แฟนคลับยังเป็นพวกแปลกๆ อีก มันมีจริงๆ ด้วยเหรอวะเรื่องอย่างนี้ แฟนคลับส่วนใหญ่ชื่นชอบไอดอลของเขาก็ไม่ควรไปทำร้ายคนอื่นสิ หรือเพราะชอบมากเกินไปจนอิจฉาคนที่เข้าใกล้ เลยจ้องทำร้ายงี้เหรอ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
โดยไม่รู้ตัว เพียวขยับเข้ามาใกล้ผมจนใบหน้าห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ ผมตกใจผงะออกพร้อมกับเสียงประตูที่เปิดออก
“เพียว!”
ไอ้ฉางร้องลั่น วิ่งมาพุ่งตัวใส่ผม โอบแขนรัดล้อมตัวผมไว้แน่น ดูจากการหอบแล้วคิดว่ามันน่าจะรีบวิ่งมาแน่ๆ
“อย่ารังแกข้าว!”
“คุณน่ะ กลับมาเร็วทำไม ไม่สนุกเลย”
“แกล้งข้าวทำไม อยากตายหรือไง!”
“คุณก็รู้นี่ว่าทำไม”
“ผมรู้ว่าข้าวน่าแกล้ง แต่เล่นกันอย่างนี้เกินไปหน่อยนะ ฟิวเจอร์ก็ด้วย ทำไมคุณไม่ดูแลคนของคุณดีๆ เล่า”
ผมสับสนกับเสียงไอ้ฉางตีกับเพียวไปหมด พยายามจับใจความให้ได้
“อัลฟ่าก็อีก รู้ทั้งรู้ว่าเพียวนิสัยไม่ดี ยังจะปล่อยให้ข้าวไปยุ่งกับเพียวอีก”
“ฉาง คุณก็รู้นิสัยเพียว แล้วจะให้ผมเข้าไปขัดยังไง”
“ข้าวอ่ะ...ไม่ระวังตัวเลย” หลังจากที่มันด่าวนเพื่อนมันจนครบแล้ว ก็มาลงที่ผม... เอ้า ไอ้นี่
“ที่ใช้ผมลงไปเพราะจะแกล้งข้าวใช่มั้ย ผมโกรธนะ กลับบ้านกันไปเลย ไม่ทำแล้ว”
“ฮะๆ ขอโทษละกัน อย่าเพิ่งทิ้งงานเลย ยังเริ่มไปได้ไม่ถึงครึ่ง”
“ช่างมันแล้ว คุณแกล้งข้าว”
“ข้าว ขอโทษนะ เมื่อกี้เราล้อเล่นน่ะ”
“หา”
“จริงๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากแกล้ง...ก็ข้าวน่าแกล้งนี่นา”
“...”
ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจความคิดคนพวกนี้ เห็นผมน่าแกล้งก็เลยแกล้งได้งั้นเหรอ ได้เหรอวะ นี่ซี้กันแล้ว? ควรจะโกรธมั้ยยังไง ผมสับสนมากกว่าตอนนี้ เหมือนพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องเมื่อครู่เป็นอย่างดี สุดท้ายก็ถูกกระชากลงด้วยคำว่าล้อเล่น งง
“กลับไปเลย ผมไม่ให้อยู่แล้ว นิสัยไม่ดี” ไอ้ฉางยังคงโวยวายเกาะผมไว้อย่างต่อเนื่อง จนผมสำนึกได้ว่ามันกำลังกอดผมต่อหน้าเพื่อนๆ มันถึงได้ดิ้นหลุดออกมา ไอ้บ้า มียางอายบ้างเหอะ
“ข้าว เราขอโทษนะ ให้อยู่ต่อเถอะนะ นะ” เพียวหันมาว่าพร้อมรอยยิ้มสดใส ต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ ให้ตายสิ ผมรู้แล้วว่าเพียวคนนี้เป็นคนอันตรายที่สุด ไม่กล้าเชื่ออะไรแล้ว พอๆ กับไม่กล้าต่อต้านอะไรด้วย
“สรุปเรื่องเมื่อกี้คือ...”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น เรากุเรื่องมาเอง ไม่เชื่อก็ถามอัลฟ่าไม่ก็ฉางสิ”
“เพียวไปหลอกอะไรข้าว”
“ฉางมันไม่ได้มีแฟนคลับอะไรอย่างที่เพียวกุหรอก ถึงจะมีคนชอบฉางเพราะหน้าตาแต่ก็ไม่มีใครมาก้าวก่ายอะไร ที่ฉางไม่มีคนคบเพราะไม่ชอบอยู่กับคนเยอะเฉยๆ เอง ตอนปีหนึ่งฉางเลยเอาแต่ตามฟิวเจอร์เพราะติดใจที่ฟิวเจอร์ไม่พูดมาก แต่มีฟิวเจอร์ก็ต้องมีเพียวใช่มั้ยล่ะ แค่นั้นเอง ก็เลยมารวมกลุ่มกัน” อัลฟ่าเป็นคนอธิบาย
“ส่วนอัลฟ่าไม่มีคนคบจริงๆ” เพียวเสริม
“ใช่ที่ไหนเล่า! เพราะพวกคุณนั่นแหละ ตอนปีหนึ่งมีพี่มาขอร้องให้ผมเป็นเดือนเพราะพวกคุณไม่มีใครยอมเป็น ช่วงนั้นผมเลยต้องเอาแต่ตามตื๊อให้พวกคุณไปประกวด ไม่ได้คุยกับเพื่อนคนไหน รู้ตัวอีกทีเพื่อนๆ ก็มีกลุ่มกันแล้ว ส่วนผมก็ต้องเป็นเดือนอยู่ดี... เสียเวลามาก เพื่อนก็ไม่ได้ ต้องไปซ้อมเต้นประกวดอีก”
ผมฟังแล้วขำพรืดออกมา สงสารอัลฟ่าอยู่ไม่น้อย
“เนี่ยข้าว แล้วพอผมต้องมาอยู่กับพวกนี้นะ ฉางก็บังคับให้ผมพูดเพราะๆ ใช้ผมกับคุณ ห้ามมีคำหยาบ ไม่งั้นจะไม่คุยด้วย แล้วผมเลือกได้เหรอ ตอนนั้นก็ไม่มีกลุ่มแล้วอ่ะ ผมพยายามมากนะที่ต้องพูดสุภาพเนี่ย แต่พอมีข้าวมาฉางกลับยกเว้นให้ทุกอย่างเลย โคตรไม่ยุติธรรม”
“จริงเหรอ...” ผมหันไปถามไอ้ฉาง
“ก็เพราะเป็นข้าวไง”
“เนี่ย คุณมันก็ลำเอียงอย่างเนี่ย เกลียดอะไรผมอ่ะ”
“อัลฟ่า คุณไม่น่าเอาตัวเองไปเทียบกับข้าวนะ”
“เนี่ยข้าว ดูดิ ฉางเกลียดผมอ่ะ ชอบขัดผมมันซะทุกอย่าง อย่างตอนนั้นก็เอาเกมยิงห่วงน้ำของผมไปแช่ช่องฟรีซ อำมหิตโคตร กว่าผมจะหามันมาได้ ทำกันได้ลง”
“ก็คุณเอาแต่เล่น ไม่ทำงานไงอัลฟ่า”
“ทีฟิวเจอร์เล่นเกมคุณยังไม่เคยว่าเลย”
“ฟิวเจอร์เล่นก็แค่ตอนที่ไม่มีงาน ไม่เหมือนคุณที่เล่นไปทำงานไป เลิกโวยวายได้แล้วอัลฟ่า น่ารำคาญ”
“เนี่ย ข้าว เนี่ย!! ฉางเกลียดผม!”
ผมหัวเราะออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นสีหน้าบูดบึ้งและเสียงร้องโวยวายของอัลฟ่า ดูอัดอั้นกับเรื่องนี้ไม่น้อย อันที่จริงผมหัวเราะแทบตายที่ไอ้ฉางเอาเกมยิงห่วงน้ำที่เป็นของเล่นสมัยก่อนของอัลฟ่าไปแช่ช่องฟรีซ คิดได้จริงๆ ผมไม่คิดว่าไอ้ฉางเกลียดอัลฟ่าจริงๆหรอก กลับกันเลยด้วยซ้ำ ดูมันถูกใจอัลฟ่าในรูปแบบของมัน เลยแสดงออกด้วยวิธีแปลกๆ คนอย่างฉางผมคิดว่าถ้าไม่ชอบใจใครคงไม่ปล่อยให้มาอยู่ตัวติดกันนานขนาดนี้ได้หรอก
หัวข้อเริ่มเปลี่ยนกลายเป็นเรื่องตลกๆ ที่อัลฟ่าเจอแทน จนผมวกกลับมาถามไอ้ฉางอีกครั้ง เพื่อยืนยันคำตอบ
“ฉาง สรุปไม่มีแฟนคลับแน่เหรอ”
“แฟนคลับอะไร ทำไมต้องมี ผมไม่มีอะไรแบบนี้อยู่แล้วข้าวก็รู้ แล้วทำไมถึงไปเชื่อเพียวได้เล่า”
“อ้าว...ก็ตอนนั้นที่ไปหาครั้งแรก ถามหามึงจากน้องคนนึงแล้วเค้าดูท่าตกใจมากอ่ะ ถึงขั้นวิ่งหนีไปเลย เลยคิดว่าอาจจะเป็นไปได้ก็ได้...”
“ข้าว มันไม่มีอะไรจริงๆ” ฉางร้องบอกผมด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนอ่อนแรง
“สงสัยคุณน่าจะโดนรังเกียจนะฉาง”
“ผมไม่อยากให้คนอย่างคุณมาว่าผมเลย เพียว”
“ฮะๆๆ”
“ข้าว เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าน้องเขาวิ่งหนีทำไม คงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนประหลาดอย่างฉางล่ะมั้ง”
“อย่างคุณว่าผมได้ด้วยเหรอ”
ฉางต่อว่าเพียวอีกเล็กน้อยก่อนเป็นอันจบเรื่องราวงี่เง่าที่เพียวพยายามกุขึ้นมาเสียที แล้วกูก็เสือกคล้อยตามไปด้วยนะ...ท่าจะใกล้บ้าตามพวกมันแล้วจริงๆ ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไร ไม่ได้ส่งผลอะไรกับผมนอกจากทำให้สับสนเล็กๆ แค่นั้น ผมจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแล้วกัน
“ก็แค่กลัวว่าข้าวจะไปกับฉางรอดมั้ย”
“หืม” สิ้นเสียงเพียว ผมส่งเสียงถามอีกครั้ง
“ก็ฉางเล่นเป็นคนผิดปกติแบบนี้ กลัวว่าข้าวจะรับมือไม่ไหวน่ะสิ”
“เพียวคุณอย่ายุ่ง”
“แค่เป็นห่วง”
“ห่วงแค่งานไปเถอะ คุณน่ะ”
“เราแค่เป็นห่วงข้าวจริงๆ นะ เชื่อเถอะ”
คนสวยว่าพร้อมแย้มรอยยิ้ม ถึงแม้จะคิดว่าความเป็นห่วงของเพียวมันแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอีก จบเรื่องนี้ ผมปีนไปนั่งสิงบนเตียงฟังพวกมันคุยกัน เถียงกันเรื่องงานกันต่อ พูดเรื่องแปลน รูปด้าน ชื่อโครงสร้างแปลกๆ และอะไรก็ไม่รู้ แต่ฟังแล้วก็เพลินดี บางทีก็ตลกที่พวกนั้นพยายามเถียงกัน มีแค่ฟิวเจอร์ที่นั่งขยับมืออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่หันหลังจอให้ผม เลยไม่รู้ว่าทำงานหรืออะไร แต่ดูจากจังหวะขยับมือแล้ว...น่าจะเล่นเกม
จนกระทั่งพวกมันเริ่มตกลงแบบได้เสียที แบ่งงานกันไปทำเสร็จสรรพ ทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบ แม้แต่อัลฟ่าตัวหนวกหูที่สุดก็ยังเงียบ มีแต่เสียงแกร่กๆ ของเมาส์ดังคลิ๊กไปมา ผมมองนาฬิกา เกือบห้าทุ่ม ไปอาบน้ำรอน่าจะดี
ว่าแล้วก็ทำตามประสงค์ตัวเอง
XIX
ทันทีที่ข้าวขอตัวไปอาบน้ำ เสียงประตูห้องน้ำปิดลงพร้อมลงกลอน มนุษย์งานสองร่างที่อยู่ข้างๆ ผมก็ขยับตัวพุ่งเข้ามา
“สรุปยังไงอ่ะฉาง ได้กันยัง” เป็นอัลฟ่าเสียงแรก
“อยู่ด้วยกันอย่างนี้ คุณทำอะไรข้าวไปแล้วบ้าง” ต่อมาด้วยเสียงเพียว
“ไม่บอก” ผมว่า ตัดจบไม่ให้เกิดคำถามอะไรอีก นึกถึงเพียวในตอนที่ผมถามเรื่องระหว่างเขากับฟิวเจอร์ยังไม่เคยเอ่ยปากบอกอะไร ทีอย่างนี้ล่ะจะมาถามเรื่องของผม ฝันไปเถอะ เรื่องที่แกล้งข้าวยังไม่ได้เอาคืนเลย ไปกุเรื่องอะไรไร้สาระให้ข้าวกังวลทำไม แล้วข้าวของผมดันคล้อยตามเสียด้วย...
ก็เพราะอย่างนี้ จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไง
ถ้าข้าวไม่มีผมปกป้อง ต้องตกเป็นเหยื่อคนชั่วอย่างพวกเพียวนี้แน่
ผมเลี่ยงคำตอบที่มีแต่เรื่องใต้สะดือของพวกนี้ ไม่บอกหรอกว่าข้าวขาวแค่ไหน ไม่บอกหรอกว่าข้าวหวานแค่ไหน เซ็กซี่แค่ไหนตอนนอนครางใต้ร่าง ถึงแม้ยังไม่ได้มีอะไรกัน ถึงแม้ผมจะไม่เคยทำอะไรมากไปกว่านั้น แต่ก็ไม่คิดจะเล่าอะไรออกไปทั้งนั้น เรื่องพวกนี้ให้เป็นเรื่องของผมกับข้าวสิ
แต่อัลฟ่ากับเพียวยังคงไม่เลิกถามเรื่องนี้ ใช้คำพูดถามซอกแซก แต่เสียใจผมไม่หลงกลเพียวหรอก นั่งเงียบใส่ไม่ตอบอย่างเดียว เดี๋ยวก็เบื่อกันไปเอง
“ฉางอ่ะ ทีผมยังเล่าเรื่องผมให้คุณฟังเลย”
“นั่นคุณเอามั่วเองนี่ ไม่ใช่ตัวจริงเหมือนผม อีกอย่าง...เรื่องคุณจะไปได้ผู้ชายผู้หญิง สวยไม่สวยยังไงก็ไม่เกี่ยวกับผม...ไม่เคยขอให้เล่าด้วย”
“ก็แหม...ผมอยากให้รู้นี่”
“งั้นก็อย่าเอาเรื่องนี้มาบ่น ผมไม่บอกเรื่องผมกับข้าวหรอก”
“ได้ งั้นผมจะไปถามข้าว”
“อัลฟ่า!”
ผมร้องลั่น เอาจุดอ่อนของผมมาล่ออีกแล้ว
“ถามอะไร”
ยังไม่ทันได้ต่อว่าอัลฟ่าต่อ เสียงข้าวก็ดังขึ้นมา อาบน้ำเสร็จได้ถูกเวลามากเลย
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ข้าวมีอะไรกับฉางรึยังอ่ะ”
“หา”
ผมถลึงตาใส่อัลฟ่า แทบจะพุ่งเข้าไปบีบคอให้ตาย
“ข้าวไม่ต้องไปตอบ-”
“ข้าวมีเซ็กซ์กับฉางรึยัง” เป็นเพียวที่แทรกผมขึ้นมา ผมตรงประเด็นเสียจนข้าวของผมต้องชะงัก ผมหันไปทำหน้ายักษ์ใส่เพียวที่ยิ้มร่า คิดผิดแล้วที่ให้คนพวกนี้มาทำงานที่หอข้าว...
“ถ...ถามทำไม” เป็นข้าวที่ตอบออกมาอย่างตะกุกตะกัก น้ำเสียงสั่น ใบหน้าแดง...แค่นั้นก็เป็นคำตอบแล้ว เฮ้อ...เดี๋ยวผมต้องโดนล้ออีกแหง แล้วเดี๋ยวข้าวก็จะเขินไม่ยอมให้ผมนอนกอดอีก
“ยังสินะ”
“ล...แล้วมันทำไมเล่า จะรู้ไปทำไมเนี่ย”
ข้าวโวยวาย น่ารักกว่าเดิมอีก ฮึ่ม อยากจับข้าวยัดใส่ผ้าห่มแล้วไม่ต้องออกมาเจอพวกอสรพิษร้ายพวกนี้อีก คบเพื่อนผิดนี่ชีวิตเปลี่ยนไปเลยจริงๆ ถ้ารู้ว่าจะแกล้งข้าวอย่างนี้ไม่คบเป็นเพื่อนหรอก หรืออย่างน้อยๆ ก็จะไม่ยอมให้มาที่ห้องข้าวหรอก
“ฉาง คุณก็เร่งมือหน่อย น่ารักอย่างข้าวเดี๋ยวโดนคนอื่นแย่งไปนะ”
“อย่ามายุ่งหน่า คุณกับฟิวเจอร์ทำกันไปกี่รอบแล้วผมยังไม่อยากรู้เลย”
เพียวโยกหัวก่อนเอ่ยเสียงเบา “ร้ายจริงๆ”
ส่วนข้าวที่ยืนหน้าแดงอยู่กลางห้องก็ค่อยๆ ขยับตัวเดินมานั่งบนเตียง หนีคำถามคุกคามไปเช็ดผมหมาดๆ ให้แห้ง ผมมองนาฬิกา ใกล้ได้เวลานอนของข้าวแล้ว
“เสร็จตรงนี้เดี๋ยวรวบรวมไว้ที่ผมก็ได้ แล้วแยกย้ายกลับไปเลยนะ”
“หือ ทำไมอ่ะฉาง ไม่เคยเสนอตัวเป็นคนรวบรวมนี่ ง่วงแล้วเหรอ อย่าเพิ่งเลยหน่า หนทางยังอีกยาวไหล เราจะคุยกันทั้งคืนจวบจนฟ้าสางไงจำได้มั้ย”
“ไม่จำ คุณเสร็จแล้วก็ส่งมาแล้วก็กลับไปได้แล้ว ข้าวจะนอนแล้ว” ผมว่า ไม่สนใจที่อัลฟ่าเล่นมุกเอาเนื้อเพลงหมดห่วงมาพูด
“เดี๋ยวๆ ไอ้ฉาง กูบอกตอนไหน”
“ถึงเวลานอนของข้าวแล้วนี่”
“ไม่เป็นไรหรอก ทำงานกันไปเถอะ กูยังไม่นอนก็ได้”
“ไม่ได้ ข้าวต้องนอน เพราะงั้นส่งไฟล์มาให้ผมแล้วกลับไปได้แล้ว”
ผมเอ่ยคำขาด เสบียงที่ซื้อมาเมื่อกี้ก็หมดแล้ว เหลือแค่ทำงานให้เสร็จของแต่ละคนรับผิดชอบก็จะจบเรื่องจบราว ผมจะได้นอนกอดข้าวเสียที อัลฟ่ากับเพียวบ่นอุบ มีแต่ฟิวเจอร์ที่นั่งเคาะแป้นพิมพ์ คลิกเมาส์ไปเรื่อยๆ ไม่หือไม่อือ ทำไมสองคนนั้นไม่เอาฟิวเจอร์เป็นแบบอย่างบ้างนะ
ถึงอย่างนั้น...กว่าจะรวบรวมไฟล์งานได้ก็ปาไปเป็นชั่วโมง แต่ละคนขอเติมตรงนั้น แต่งตรงนี้ไปๆ มาๆ ก็ยาวเสียอย่างนั้น ผมรอนั่งรวบรวมไฟล์ก็ได้แต่เร่ง ที่ยอมเป็นคนเก็บงานไม่ใช่เพราะใครเลย อยากนอนกอดข้าว อีกทั้งวิชานี้ส่งตั้งตอนเย็น เหลือเวลาช่วงกลางวันให้ผมปั่นอีกเยอะ จนท้ายสุดพวกนั้นก็ส่งงานมาพร้อมกลับไปกันได้เสียที
“กลับดีๆ นะ จริงๆ ค้างที่นี่ก็ได้ ตอนเช้าค่อยกลับ...มันมืดแล้วอันตราย” ข้าวของผมว่า ไปเดินส่งถึงรถพวกนี้ยังไม่พอ ยังจะใจดีเรี่ยราดอีก ผมไม่ยอมหรอก
“กลับไปนั่นแหละดีแล้ว ไม่งั้นผมนอนไม่หลับ”
ข้าวหันมาจ้องหน้าผมแทน ทำไมอ่ะ ก็ผมหลับกับคนอื่นไม่ได้นี่นอกจากข้าวอ่ะ
“ก็ตามนั้นแหละ ไม่เป็นไรหรอกข้าว ขอบใจมากนะ ไม่รบกวนแล้ว” เพียวว่า
“ไม่รบกวนหรอก วันหลังก็มาอีกนะ” แล้วคนนี้ก็ยังไม่หยุดใจดีอีก
“กลับไปได้แล้วพวกคุณน่ะ” จนผมต้องเอ่ยปากไล่ ถึงได้ยอมเอ่ยลาแยกย้ายกันไปเสียที
ผมขึ้นมาบนห้องที่เงียบเหมือนปกติ ข้าวล้มตัวนอนกลิ้งอยู่บนเตียง น่าฟัดเป็นบ้า
“ไปอาบน้ำก่อนเลยนะ” ทันทีที่จะพุ่งขึ้นเตียงไปกอดข้าวบ้าง ข้าวกลับเอ่ยเสียงแข็งออกมา ผมจิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมไปอาบน้ำตามที่ข้าวว่าแต่โดยดี รีบอาบ รีบแต่งตัวจะมานอนกอดข้าวให้ชื่นใจ
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
อยากให้ทำความรู้จักเพื่อนๆ ฉางอีกหน่อยค่ะ
จริงๆ พวกเพียวเองก็เป็นห่วงในฉบับเพียวๆ 5555
ถือว่าเป็นตอนไร้สาระสบายๆ ก่อนไประทึกหนักกว่าเดิมในตอนหน้านะคะ ^^
ปล. เกมยิงห่วงน้ำ เผื่อใครไม่รู้จักหรือเกิดไม่ทันค่ะ ...
หัวข้อ: ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ |สามสิบ| - 7.6.2017 p.24 |จบ|-รายละเอียดหนังสือ (อ่าน 208351 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก