18
“ข้าวไปไหนต่อป่ะ”
“อือ คงแวะอ่านหนังสือกับพวกแว่นแล้วค่อยกลับ”
“กินข้าวกันก่อน มีร้านนึงเลยม.เราไปหน่อยเห็นเขาว่าอร่อย”
“เอาดิ”
ผมตอบซี้สนิท เดินตามไอ้เขียนไปที่รถมัน สารถีสตาร์ทรถก่อนขับเคลื่อนพาหนะคู่ใจออกไป ผมรู้จุดประสงค์ของไอ้เขียนว่าไม่ได้อยากไปกินอาหารอร่อยตามเสียงลือหรอก แต่เพราะร้านไหนที่อร่อย คนมักจะเยอะ ผู้หญิงก็เยอะตามไปด้วย นั่นแหละ เป้าหมายของมัน
แม้จะช่วงสอบแล้วยังไม่วายส่องสาว…
ผมสอบไปแล้วหนึ่งวิชา เพิ่งเสร็จเมื่อครู่นี้เอง ยังเหลืออีกเป็นแสน แม้จะยังเครียดอยู่ก็ตามแต่ก็ไม่เป็นปัญหาหากจะยอมพักสมองสักพัก เพื่อไปนั่งทานอาหารที่เขาว่ากันว่าอร่อย หรือไปนั่งเป็นเพื่อนไอ้เขียนสอดส่องสภาพแวดล้อม...
เมื่อมาถึง พวกผมนั่งลงในพื้นที่ว่างที่เหลือน้อยนิดของร้าน คิดว่าคงมีชื่อเสียงพอควรคนถึงได้เต็มร้านเช่นนี้ พวกเราสั่งอาหารเสร็จสรรพ คนตรงหน้าก็ชวนคุยเรื่อยเปื่อย สอดสายตาหาเหยื่อของมันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมันถามขึ้นมา
“แล้วไอ้ฉางนี่ยังมาอยู่กับมึงอยู่ป่ะ”
“อืม...ตอนนี้เป็นเมทกูไปแล้ว”
“หา”
“ก็...กูเห็นมันเข้าออกบ่อยๆ เลยให้มันเป็นเมทไปเลย จะได้ช่วยจ่ายค่าห้องให้ด้วยไง”
“งี้มึงก็ต้องอยู่กับมันอ่ะนะ”
“ก็ไม่เห็นเป็นปัญหาอะไรนี่ ทำไมล่ะ”
“ก็มันเป็นเกย์...”
“แล้วยังไง มันก็เป็นคนดีนะไอ้เขียน เลิกตัดสินด้วยเรื่องพวกนี้เถอะ”
ไอ้เขียนตั้งท่าจะเถียงต่อ ทว่าอาหารที่มาเสิร์ฟตรงหน้าทำให้บทสนทนาชะงัก ผมเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่วกกลับมาบทสนทนาก่อนหน้านี้อีก ตั้งใจจะค่อยๆ บอกให้มันรู้ไปทีละอย่าง คิดว่าไอ้เขียนคงเปิดใจรับเรื่องพวกนี้ได้สักวัน
จบมื้อเย็น ดูท่าเขียนจะไม่เจอคนที่ถูกใจ มันไปส่งผมที่หอสมุดกลาง ก่อนแยกตัวกลับ ส่วนผมนั่งอ่านหนังสือกับพวกแว่นได้สักพักไอ้ฉางก็มารับ เป็นเวลาสามทุ่มไม่ขาดไม่เกิน ผมซ้อนมอเตอร์ไซค์มันกลับหอไป
“ข้าวดูเงียบๆ นะ”
“หืม”
ฉางเริ่มเอ่ยขึ้นเมื่อจอดรถข้างหลังหอพักเรียบร้อย ระหว่างการสนทนาก็เดินขึ้นห้องไปด้วย
“ก็นะ สอบ”
“เครียดหรอ”
“เครียดดิ” ผมว่าพร้อมไขกุญแจห้อง เปิดประตูเข้าไป กดสวิตช์ไฟก่อนเดินไปที่โต๊ะหนังสือ หวังจะวางกระเป๋า
“ข้าว” ทว่าเสียงไอ้ฉางเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน ผมที่เดินถึงแค่กลางห้องจึงได้แต่ชะงักตัวก่อนหันไปหามัน...
มันที่กำลังอ้าแขนรออยู่อย่างนั้น ราวกับรอให้ผมเข้าไปในอ้อมกอด
“บอกแล้วไง ว่าผมรู้ใจข้าวนะ”
ผมถอนหายใจ ไม่โต้ตอบอะไรกลับไป เดินไปวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้นั่ง ก่อนก้าวไวๆ ไปหาไอ้ฉาง พุ่งใส่พร้อมทิ้งน้ำหนักตัวลงอ้อมกอดของมันเต็มแรง ได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้ฉางดังขึ้นมาเบาๆ สองแขนอุ่นของมันโอบรอบตัวผมไว้ กระชับแน่น ผมปล่อยให้มันทำตามใจชอบ ทิ้งน้ำหนักตัวใส่มันอย่างอ่อนแรงเต็มทน
สอบก็เครียด เรื่องไอ้เขียนก็เครียด ผมไม่รู้ว่าจะทำสองเรื่องนี้ให้ผ่านไปด้วยดีได้หรือเปล่า
อย่างไรเสีย อ้อมกอดอุ่นๆ ตอนนี้ก็ช่วยผมให้ก้าวต่อได้ไม่มากก็น้อย ผมขยับตัวซุกเข้าหามันมากขึ้น คงไม่ใช่เรื่องน่าอายใช่ไหมที่อยากได้อ้อมกอดของมันในตอนนี้ พลันปิดเปลือกตา ปล่อยให้ความเงียบทำงาน
อ้อมกอดคนตรงหน้าไม่ได้สัมผัสนิ่มเหมือนผู้หญิง กล้ามแขนแข็งด้วยเพราะกล้ามเนื้อและสัมผัสได้ถึงกระดูก ถึงอย่างนั้นกลับอบอุ่นยิ่งกว่าอ้อมกอดของคนไหนๆ เสียงหัวใจมันเต้นเป็นจังหวะแปลกๆ ทว่าฟังแล้วเสนาะหู ช่วยพาให้อารมณ์สงบลงได้อย่างน่าประหลาด..คงมีแค่ไอ้ฉางที่ทำแบบนี้ได้
เหมือนกับที่หลายๆ คนได้บอกไว้ ว่าการได้กอดใครสักคนไม่ต่างกับเป็นการชาร์ตแบตฯให้ตัวเอง
จนกระทั่งผมได้ยินเสียงกุกกักในห้อง จึงนึกได้ว่านอกจากพวกผมแล้วยังมีอีกหนึ่งสิ่งมีชีวิตในห้องด้วย...
แมวฉาง...
ผมผละตัวออกจากไอ้ฉาง หันไปทางต้นเสียง แมวฉางเขี่ยถ้วยข้าวก่อนก้มลงไปกิน มีเสียงครูดของถ้วยกับพื้นเป็นพักๆ เอาเถอะ...
ไอ้ฉางเอาแมวมันมาได้สักพักแล้วตอนช่วงก่อนสอบ เพราะบอกว่าผมเอาแต่ออกไปอ่านหนังสือ มันอยู่ห้องแล้วเหงาเลยไปขอเอาแมวมาเป็นเพื่อน ไว้ผมสอบเสร็จแล้วมันค่อยเอากลับ... ผมขัดอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่ ตามใจมึงเลย
ระหว่างผมกับไอ้ฉางไม่มีเสียงใดเกิดขึ้นอีก ผมเดินเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำทำตัวตามปกติ แม้เรื่องที่ผมพุ่งเข้าไปกอดมันเมื่อกี้จะไม่ค่อยปกตินักก็ตาม... เพิ่งรู้ตัวแต่ทำไงได้ ที่ผ่านมาผมไม่เคยแตะตัวไอ้ฉางเกินความจำเป็นเลย มันก็เลยแปลกๆ นิดหน่อยที่จู่ๆ ไปกอดมันเต็มรักเสียขนาดนั้น
อาบน้ำเสร็จ แต่งตัวเรียบร้อย ผมออกมานอนแผ่อยู่บนเตียง มีไอ้ฉางนอนกลิ้งอยู่ข้างๆ ส่วนแมวฉางนอนจองพื้นที่ข้างโต๊ะอ่านหนังสือ
“ข้าว...”
“หืม”
“วันนี้ไม่อ่านหนังสือเหรอ”
“เดี๋ยวอ่าน...” ผมตอบพลางนึกวางแผนวันนี้ในใจว่าอ่านแค่สรุปแล้วนอน พรุ่งนี้ผมมีสอบบ่ายก็จริง แต่ตื่นเช้ามาอ่านต่อน่าจะดีกว่า ตอนนี้อ่านทบทวนเอาก็พอ
“ข้าวสอบกี่โมง”
“บ่าย...มึงอ่ะ” ผมถามบ้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไอ้ฉางเคยบอกว่ามีสอบวันนี้ กับมะรืนนี้สองวิชา และตอนนี้ดูท่ามันคงกำลังเพิ่งอ่านวิชาที่ต้องสอบวันพรุ่งนี้...ไม่ทุกข์ร้อนเลยให้ตายสิ
“ผมสอบเก้าโมงเช้า”
“...เหรอ”
“...”
“ให้ปลุกมั้ย” ผมถามขึ้นอีกครั้ง ลุกขึ้นชันตัวนั่งมองหน้ามัน ไอ้ฉางฉีกยิ้มตามคาด เห็นหน้ามันเลยรู้ว่าที่แท้กะให้ผมปลุกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“ขอบคุณนะข้าว”
“เออ” ตอบด้วยอารมณ์รำคาญ ถึงแม้จริงๆ ผมตั้งใจจะตื่นเช้าอยู่แล้วก็ตาม เกลียดมันตรงที่ชอบวางแผนอะไรไม่รู้อยู่ในหัว ผมตามมันไม่ทันทุกที
ผมขยับตัวไปหยิบชีทสรุปที่ทำไว้มาอ่านสำหรับสอบวันพรุ่งนี้ นอนอ่านบนเตียงเพราะคิดว่าไม่ต้องจริงจังก็ได้ แค่อ่าน ที่ไหนก็คงเหมือนกัน... ไอ้ฉางเองก็กลิ้งพลิกชีทมันไปมาอยู่ข้างๆ
“เฮ้อ...” ผมถอนหายใจ เครียดกับสอบ วันนี้ที่ทำไปก็ไม่รู้ว่าไหวมั้ย วันต่อไปก็วิชายากอีก ผมไม่ใช่คนหัวดีแบบไอ้เขียนที่อ่านนิดๆ หน่อยๆ ก็เข้าใจ ผมต้องใช้ความพยายามมากกว่านั้นในการทำคะแนน ถึงอย่างนั้นไอ้เขียนเองก็ไม่ใช่คนที่จะมาอ่านหนังสือเป็นเดือนๆ เหมือนผม อย่างมากก็สองอาทิตย์ก่อนสอบ แต่ก็ยังทำคะแนนออกมาได้ไม่น่าเกลียด
เชื่อว่าถ้ามันขยันกว่านี้ล่ะก็ผมคงไปเป็นปลิงดูดเลือด สูบความรู้มันจนตายไปข้าง
“ข้าว ยังไม่หายเครียดเหรอ”
“ปกติหน่า”
คราวนี้ไอ้ฉางไม่ว่าเปล่า มันขยับตัว วางชีทไว้บนเตียง เคลื่อนตัวมาหาผมใกล้จนต้องขยับตัวหนี จนสุดท้ายผมก็ยอมให้ไอ้ฉางเอาคางมาพาดบ่าผมอยู่ดี อย่างน้อยก็ไม่ได้แนบไปทั้งตัว ไม่อย่างนั้นมันคงได้ยินเสียงหัวใจของผมที่เต้นอย่างบ้าคลั่งนี้แน่
“ข้าว...”
“อะไร”
“ผมรู้วิธีคลายเครียดนะ”
“ยังไง”
ฉางไม่ตอบ ส่งยิ้มประหลาดมาให้ ผมเริ่มหวั่นใจ มันคิดอะไรแผลงๆ อีกรึเปล่าวะ ขณะที่เอาแต่เดาความคิดคนตรงหน้า ไม่ทันตั้งตัว ไอ้ฉางก็เคลื่อนที่เข้ามาประชิดตัว ประกบจูบลงมาที่ปากผม...
ผมตกใจ เบิกตาโพลง ไอ้ฉางขบริมฝีปากผมเบาๆ กดย้ำซ้ำๆ จนต้องอ้าปากหมายจะร้องให้มันหยุด พลันปลายลิ้นของอีกคนก็ถูกส่งเข้ามาในโพรงปาก ราวกับรอจังหวะนี้อยู่แล้ว ผมพยายามใช้ลิ้นตัวเองดันลิ้นมันออก พยายามเบือนหน้าหนี ยกมือดันอกไอ้ฉาง ทว่าแค่เพียงชั่วครู่ก็หยุดการกระทำเหล่านั้น กลายมาเป็นคล้อยตามจังหวะเสียอย่างนั้น
...ก่อนให้เหตุผลตัวเองว่าเป็นเพราะผู้ชาย เกิดอารมณ์เตลิดง่ายอยู่แล้ว...เพราะอย่างนั้น ถ้าจะคล้อยตามก็คงไม่แปลก...
มือที่วางอยู่บนไหล่แข็งเปลี่ยนเป็นขยุ้มเสื้อมันแน่น ก่อนอีกมือจะเลื่อนไปโอบรอบลำคอ ร่างกายโอนอ่อนไปตามรสจูบตรงหน้า ถึงอย่างนั้นผมเองก็ไม่ยอมน้อยหน้า รุกจูบเข้าใส่อย่างมั่นใจในประสบการณ์ ตวัดรัดลิ้นอีกฝ่าย แลกน้ำลายกันพลันวัน รุกไล่กันไม่หยุด อย่างต้องการเอาชนะ อารมณ์เริ่มรุนแรงมากขึ้นทุกที
ท่ามกลางเสียงจูบ มีเสียงหอบเอาอากาศหายใจสองเสียงดังขัดมาเป็นระลอก ลืมเรื่องราวก่อนหน้าไปเสียหมดสิ้น ตั้งสมาธิไปกับเหตุการณ์ตรงหน้าเพียงอย่างเดียว แค่คิดว่ารสจูบครั้งนี้แตกต่างจากทุกครั้ง เผลอเอามันไปเทียบกับผู้หญิงคนก่อนๆ ที่เคยผ่านมือมา ไม่ต้องอ่อนโยน ค่อยๆ ละเลียดหวังเอาใจ
รสจูบในครั้งนี้ เป็นไปตามสัญชาตญาณล้วนๆ
ร้อนแรง ลุ่มหลง
ผมอ้าปากรับอากาศอีกครั้ง ก่อนตอบรับจูบของมันใหม่ในรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ รู้แค่ตอนนี้รู้สึกดีอย่างน่าประหลาด ถ้ามันยังไม่หยุด ผมเองก็จะไม่หยุดเช่นกัน
จนกระทั่งเริ่มรู้สึกถึงสัมผัสจากมือไอ้ฉางที่ค่อยๆ เลื่อนจากไหล่ไปสู่หน้าท้อง ลูบวนอยู่สักพักจนอารมณ์พุ่งสูงขึ้นไปอย่างห้ามไม่ได้ มือที่โอบรอบคอไอ้ฉางเริ่มเปลี่ยนเป็นขยุ้มกลุ่มผมสีดำสนิท ถ่ายทอดความรู้สึกเสียวซ่านที่เริ่มก่อตัว ผมปล่อยให้การจูบดำเนินไปตามจังหวะอย่างที่มันควรจะเป็น
จนกระทั่งไอ้ฉางกระตุกขอบกางเกงผมลง
ผมเด้งตัวขึ้น สะดุ้งสุดแรงเมื่อรู้ตัวว่ามันกำลังจะรุกล้ำมากเกินไป ไม่ทันได้เอ่ยขัดอีกครั้ง ไอ้ฉางกดไหล่ผมลงกับผืนเตียงราวกับเป็นคำสั่งห้ามขัดขืน ผมสู้แรงมันไม่ได้
นึกสงสัยว่าทั้งที่วันๆ ก็เห็นมันเอาแต่นอนเลียนแบบศพกับทำตัวเอื่อยเฉื่อย เทียบกับผมที่อย่างน้อยก็ออกกำลังกายโดยการเดินไปเรียนทุกวัน ไม่เข้าใจว่าทำไมผมสู้แรงมันไม่ได้ แม้จะพยายามขยับตัวต่อต้านแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะหลุดพ้นเลยสักนิด ได้แต่ยอมนอนแผ่อยู่อย่างนั้นอย่างต้านไม่ไหว
“ม...มึง” ถึงอย่างนั้นริมฝีปากผมกลับเป็นอิสระ ผมพยายามหาถ้อยคำเอ่ยห้าม ทว่าในหัวสมองกลับว่างเปล่า นึกคำพูดไม่ออก เพราะมัวแต่ไปหลงมัวเมากับรสจูบแสนหวานก่อนหน้า
ไอ้ฉางไม่ตอบ กดยิ้มมุมปากก่อนส่งเสียงเป็นเชิงให้เงียบ มันเคลื่อนตัวเข้ามาประกบจูบผมอีกครั้ง หนึ่งฝ่ามือยังคงกดไหล่ผมไว้อย่างแน่นหนา ส่วนอีกหนึ่งมือสาละวนอยู่กับขอบกางเกงผม...
สองมือผมเป็นอิสระ พยายามดันตัวมันออกไปทว่าไม่เป็นผล ไอ้ฉางไม่ขยับเลยสักกะติก จนกระทั่งมันทำลายปราการชั้นสุดท้ายผมสำเร็จ กระตุกกางเกงนอนลงจนของลับที่ปกปิดมาตลอดโผล่ออกมารับอากาศ
สะดุ้งสุดตัว แม้จะขยับหรือร้องห้ามไม่ไหว แต่สองมือที่ว่างก็พุ่งเข้าไปหมายตะปบปกปิดของลับของตัวเองตามสัญชาตญาณ ทว่ายังไม่ไวพอ...ผมบิดตัวเกร็งเมื่อเจอสัมผัสประหลาดจากมือไอ้ฉางเข้าครอบครองก่อน ไออุ่นจากฝ่ามือ สัมผัสสากของเนื้อผิว แตกต่างจากที่เคยเจอ
“ม...ไม่เอา”
ไอ้ฉางถอนจูบผมไปสักพักแล้วก่อนเลื่อนริมฝีปากมาสาละวนอยู่แถวไหปลาร้า ผมรวบรวมคำพูด เอ่ยห้ามมันอย่างหมดหนทาง
“ชู่ว...เป็นเด็กดีนะข้าว”
อยากจะร้องเถียงด่ามันใจจะขาด เด็กดีอะไรเล่า! ปล่อยมือนั่นเสียที ลำพังแค่มันกุมส่วนนั้นของผมไว้ก็แย่แล้ว ทันทีที่ฉางเริ่มขยับนิ้ว เกลี่ยส่วนปลาย วนนิ้วราวกับต้องการจะแหย่เล่นไล่ไปจนถึงโคน ขยับรูดรั้งเบาๆ ผมร้องออกมาไม่เป็นภาษา น้ำตาซึมออกมาเพราะแรงอารมณ์
เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้ทำ ไม่ได้เอาออกเลยรู้สึกง่ายกว่าปกติรึเปล่า เป็นคำถามที่ผมคิดขึ้นมาเพื่อปลอบใจตัวเอง เป็นข้ออ้างตอบเรื่องที่เผลอร้องเสียงน่าอายออกมา
ผมเกร็งตัว จะลุกก็ทำไม่ได้เลยได้แต่หดขาเข้ามาอย่างนั้น ไอ้ฉางไม่ให้ผมทำตัวเกะกะขวางทาง มันปล่อยมือที่ยึดผมกับเตียงออก เคลื่อนไปจับต้นขาผมให้แยกออกจากกันแทน
ผมลุกขึ้นมานั่งได้สำเร็จ มือหนึ่งดันไหล่ไอ้ฉางออก อีกมือจับข้อมือไอ้ฉางที่ครอบครองส่วนนั้นของผมแน่น พยายามขัดขืนสุดกำลังแม้จะรู้ว่าไร้ผล...เพราะร่างกายผมตอบสนองกับสัมผัสไอ้ฉางได้ดีเหลือเกิน
ฉางขยับยิ้มเมื่อเห็นผมลุกขึ้นมา หลังจากที่แยกขาผมออกพร้อมกับสอดตัวเข้ามาไม่ให้ผมหุบขาได้สำเร็จ มันก็ใช้อีกมือถลกเสื้อนอนผมขึ้น ก้มลงไปชิมยอดอกข้างใน พร้อมใช้หัวดัน ทิ้งน้ำหนักใส่อกผมจนค่อยๆ ไหลเอนไป
สุดท้าย...ผมก็กลับไปล้มตัวนอนอีกครั้ง น้ำตาคลอเบ้าจากแรงกามารมณ์ ส่วนล่างถูกฝ่ามือสากของมันขยับขึ้นลงช้าๆ หยอกเล่นกับส่วนปลายเป็นระยะ อีกมือลูบวนอยู่แถวหน้าท้อง เลื่อนมาจนถึงหน้าอก ขยับมือเขี่ยยอดอกหวังกลั่นแกล้ง ผมได้แต่หอบหายใจหนัก แอ่นตัวรับสัมผัสใดๆ ก็ตามที่มันมอบให้
สับสนพอๆ กับสุขสม
เมื่อสิ้นแรงขัดขืน ผมปล่อยให้คนบนร่างทำตามใจอยาก ขยับรูดรั้งแก่นกายเร็วขึ้นจนผมบิดตัวเกร็ง ปลายเท้าจิกลงเข้ากับผ้าปูเตียง ความรู้สึกเสียวซ่านส่งผ่านมาจนยั้งไว้ไม่อยู่ สองมือขยุ้มกลุ่มผมสีเข้มของมันอีกครั้ง ก่อนเลื่อนไปกลางแผ่นหลังใหญ่ ลงมือขูดครูดฝากรอยเล็บไว้แทนแรงอารมณ์ที่เกิด
จนสุดท้าย ก็ถูกชักนำไปจนสุดหนทาง ปลดปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่นเปรอะเต็มหน้าท้อง
XVIII
ต้นข้าวนอนตัวแดงเป็นกุ้งเผาหอบหายใจอยู่ใต้ร่างผม หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงแสดงความเหนื่อยล้าอย่างน่าเอ็นดู หยาดน้ำตาเคลือบอยู่เต็มเบ้าตา ทำให้รู้ว่าเมื่อครู่เขารู้สึกดีมากแค่ไหน ริมฝีปากข้าวบวมเจ่อเพราะรสจูบ ใบหน้าสวยขึ้นสี เม็ดเหงื่อผุดตามไรผม ข้าวของผมเซ็กซี่เป็นบ้า
ว่าแล้วว่าทำตอนตื่นดีกว่าแอบลักหลับเหมือนคราวนั้นเป็นไหนๆ
ข้าวขยับสายตา ใช้ดวงตาที่เคลือบหยาดน้ำใสนั้นจับจ้องตัวผม เหม่อมองอยู่สักพักก่อนใบหน้าจะขึ้นสีหนักกว่าเก่า ราวกับเพิ่งได้สติ เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าต้องอาย
คนขี้เขินกลิ้งหนี พลิกตัวนอนตะแคงก่อนมุดออกจากผมลงจากเตียงไป ท่าทางรีบร้อนจนแมวฉางตื่นขึ้นมาชะเง้อดู เจ้าตัวรีบถอดเสื้อ คว้าเสื้อตัวใหม่ก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำ ผมได้ยินเสียงน้ำไหลไม่นานก็หยุด ข้าวออกมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่ ใบหน้ายังคงแดงจัดเหมือนเดิม คนน่ารักของผมหยุดชะงักอยู่กลางห้อง ราวกับว่าอายเกินไปที่จะเข้าใกล้ตัวการอย่างผม
“...มือ...มึง...”
ผมจ้องเขาจนกระทั่งข้าวยอมเอ่ยปาก พูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ทำให้ผมนึกขึ้นมาได้
“อ้อ...” ว่ามือของผมเปื้อน น้ำข้าว อยู่
ยกขึ้นมาสำรวจดู พลิกหน้าหลัง ไม่ได้เปื้อนมาก ผมขี้เกียจลุกจากเตียงแล้ว เพราะฉะนั้น...
หมับ!
“ห...หยุดเลยไอ้บ้า”
“...”
“ไปล้างมือ”
ผมขยับยิ้มให้ข้าวที่วิ่งเข้ามาจับมือผมไม่ให้ถูกกับลิ้น ใช้สายตาจ้องเขาอย่างเอ็นดู ตอบแทนคำสั่งข้าวโดยการแลบลิ้นเลียน้ำรักของเขาที่เปรอะเปื้อนอยู่ตามซอกนิ้ว
“ไอ้…!!”
คนน่ารักหน้าแดงลามไปจนถึงคอ ไม่มีคำพูดใดส่งออกจากปากของข้าวต่อ เจ้าตัวสะบัดมือวิ่งหนีขึ้นเตียงไป ตวัดผ้าห่มคลุมรอบตัว ส่วนผมเมื่อไม่มีคนห้ามแล้ว จึงจัดการทำความสะอาดคราบเปื้อนที่มือด้วยลิ้นตัวเองจนสิ้นซาก พลันคิดว่า สุดท้ายผมก็ต้องเข้าห้องน้ำไปจัดการกับช่วงล่างของตัวเองที่ปวดหนึบนี่อยู่ดี
“ข้าว...”
“...”
ข้าวในก้อนผ้าห่มนิ่งเงียบ ผมรับรู้ว่าข้าวของผมเขินจนไม่กล้ามองหน้า แต่ยังไม่หลับแน่ๆ จึงเอ่ยต่อ
“การได้ปลดปล่อยก็เป็นการคลายเครียดอย่างหนึ่งนะ”
“...เงียบไปเลย!”
“น้ำข้าวเองก็...”
“กูบอกให้หุบปาก!!”
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
ระทึกกันเบาๆ .///.)
หัวข้อ: ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ |สามสิบ| - 7.6.2017 p.24 |จบ|-รายละเอียดหนังสือ (อ่าน 208093 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก