{Will you be my family?(น้องครับพี่ขอนับญาติได้มั้ย?)}
บทที่5: พัฒนาเกินของความรัก
เชี่ยแม่งมุงเอามือที่คีบคอนเวิร์สเมื่อกี้มาหนีบปากกูทำเพื่อ!!
“กระโดดกอดผู้ชายแบบนี้ พ่อแม่ไม่สอนพี่ให้รักนวลสงวนตัวบ้างเหรอ” เออกูร่าน ใช่ที่ไหนเล่ากูตกใจเสียงฟ้าผ่าต่างหากไอ้ห่ารากนี่
“อู้อายอำไออ้องอาอะอ๋วนอัวอับอู้อายอ้วยอ๊ะ อามอิ๊ดโอ้ดอิ๊อึ๊ก(ผู้ชายทำไมต้องมาสงวนตัวกับผู้ชายด้วยวะ ความคิดโคตรพิลึก)” อู้อี้แต่ก็มีปัญญาเถียง
“ก็หน้าพี่เป็นซะอย่างนี้ ทำตัวง่ายๆให้ใครเข้าถึงได้ ถูกทำอะไรไม่ดีไปจะทำยังไง” โหยเทศน์กูเป็นบุพการีเลย ถอดกางเกงให้มึงดูท่อนล่างเลยดีมั้ย ผู้หญิงก็ไม่ใช่ทำไมต้องเครียดขนาดนี้วะ
“ไทม์” ใครเรียกผม ไม่ใช่ไอ้แทนแน่เพราะมันสวดผมอยู่ เสียงมาจากที่ไกลๆ “ไทม์ใช่มั้ย” ผมกำลังนิมิตถึงใครอยู่รึเปล่า ประโยคเรียกชื่อดูออกหลอนๆ ผมชักกลัวแล้วนะเนี่ย
“มึงทำอะไรไทม์น่ะ” เหี้ยยยยกูตกใจ โผล่มาถึงมันก็คว้าเข้ามือไอ้แทนเลยครับ ผีเปล่าวะ ผีเปล่าวะ ผีเปล่าว้าาาาาาา
“นายเป็นใคร” คิ้วคมๆขมวดอย่างมีอารมณ์ ไอ้แทนเห็นเหมือนกันแสดงว่ามันไม่ใช่ผี เอาวะกูไม่กลัวหันหัวขวับไปดูหน้าคนจู่โจมกะทันหันแบบหน่วยรบคอมมานโดมันทันที
เชี่ยยยยยยยยยย อุทานแม่งได้คำเดียวครับ พระศุกร์เข้าพระเสาร์อยู่กับไอ้เดย์ มาได้ไงวะ ใครจุดธูปเชิญมันมาบอกผมที
“กูต้องถามมึงต่างหากว่ามึงเป็นใคร” เปิดตัวอย่างเท่มาช่วยนางเอกของเรื่องหรือครับ ถุย!!กูขอถอนตัวจากการแสดง จ้างญาญ่าหรือใหม่ดาวิกามาแทนได้มะ พระเอกอย่างพี่โชกูไม่ขอเอา จำเรื่องเล่าไม้กันหมาของไอ้เดย์ได้มั้ยครับ รุ่นพี่คณะเดียวกันแต่ต่างเอกที่ไล่จีบผมตอนปีหนึ่ง ก็ไอ้เชี่ยพี่โชนี่แหละ
ผู้ชายตัวสูงสองคนยืนประจันหน้ากัน โอ้โรมิโอทำไมต้องเป็นโรมิโอ ผมขอเป็นมาริโอ้เดินกระโดดเก็บเห็ดบึ๋งๆแล้วออกไปจากตรงนี้ได้มั้ยวะ พวกมึงใจเย็นก่อนนะอย่าพึ่งทะเลาะกัน ผมก็พูดไป ทำอย่างกับไอ้แทนมันจะแย่งผมจากพี่โชอย่างนั้นอ่ะ
“ต้องตอบด้วยเหรอ” เปรี๊ยะๆ เสียงอะไร สายฟ้าฟาด ไฟฟ้าสถิตย์ ไฟฟ้าแรงสูง กูยังไม่พร้อมจะโดนฟ้าผ่าตายยย
“กูพี่มึงป่ะ” พี่โชอยู่เศรษฐศาสตร์คงคิดอัตราส่วนทันว่าอย่างน้อยก็ร้อยละยี่สิบห้าที่ไอ้แทนมันจะเป็นพี่บัณฑิตหรือนิสิตปีสี่ ยิ่งเห็นสภาพเรียบร้อยเกินกว่าจะเป็นพวกกร้านโลกปีโตๆได้ยิ่งฟันธงฟันทิ้งเลยครับว่าไอ้แทนเป็นรุ่นน้องมันชัวร์
“บ้านผมมีน้องสาวคนเดียวจำไม่ได้ว่าเคยมีพี่” กวนชิบหาย มึงเอาหน้าเตรียมรับหมัดพี่มันได้เลย เรื่องนี้ชลธีจะไม่ยุ่ง เห็นทีพี่โชจะต่อปากต่อคำไม่ได้เลยหันมาหาเรื่องเอาความกับผมแทน เฮ้ยอะไรว้า
“ไอ้เดย์มันไปไหนปล่อยให้ไทม์มายืนมืดๆคนเดียวกับใครก็ไม่รู้เนี่ย” มันกำลังเล่นผีผ้าห่มกับเพื่อนของใครก็ไม่รู้ของพี่อยู่นั่นแหละครับ ขืนบอกไปพี่โชแม่งหันมาวิ่งไล่จีบผมอีกแน่ บอกให้โง่ “ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เหยยยยยยไหงมามุกนี้วะ แขนกู๊ มือที่ถืออาวุธดันเป็นข้างเดียวกับที่ไอ้พี่โชจับลากผมออกห่างจะไอ้แทนด้วยดิ ฉีกถุงต้มยำทำลายร้างไม่ได้ด้วยแล้วเว้ยเหอเหอ
“พามาถึงที่ได้ผมก็มีปัญญาส่ง ไม่ต้องรบกวน” ใช่ ไอ้แทนมึงจับแขนกูเอาไว้ให้มั่นเลยนะ ที่พึ่งสุดท้ายของกู คนตัวสูงอีกคนแม่งพลิกตัวขมวดคิ้วเครียดจ้องหน้าคนพูดอย่างกับใครไปด่าพ่อมันเสีย หน้าแบบนี้ผมเคยเห็นครั้งนึงตอนไอ้เดย์มันประกาศตัวใส่พี่โชว่าห้ามยุ่งกับผมต่อหน้าธารกำนัลทั้งคณะเศรษฐศาสตร์
“มึงเป็นใครมาห้ามกู” มึงจะตอบยังไงล่ะทีนี้ หาเรื่องใส่ตัวแล้วมั้ย เพื่อนก็ไม่ใช่ รุ่นน้องก็ไม่เชิง ญาติสนิทยิ่งห่างไกลเกินความสัมพันธ์ หรือมึงจะยอมเป็นแฟนกูหนึ่งวันดีมะ ข้อเสนอเชี่ยๆแบบนี้ผมคงปรับตกไป พี่โชมันไม่เชื่ิออะไรปลวกๆอย่างนั้นหรอก
“เจ้าหนี้โดยพฤตินัย” ค่าตัวพันห้า ราคาโคตรดิสเคาท์ อย่างนี้กูให้มึงฟรีดีกว่า “แล้วจากนี้ไปก็จะกลายเป็นเจ้านายทางพฤติกรรมด้วย” พูดจบมันกระชากตัวผมจนหลุดจากมือพี่โช ดึงเข้าไปกระซิบเบาๆที่ข้างหู “ผมว่าผมกะจะไม่ทำแล้วนะ” ไม่ทำอะไร มึงบอกกูดิ ก่อนที่มึงจะทามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ริมฝีปากบางเฉียบของแทนทิ่มลงหน้าผม เมิงงงงงงงงงงงงมุมกล้อง มุมนี้ไม่ได้ กระบอกสายตาพี่โชมันพุ่งดิ่งเข้ามาแบบเก้าสิบองศา จูบจริงเลยเหรอเชี่ยยยยยยยยยยยย ยอยักษ์ใช้สิ้นเปลืองมาก แต่กูต้องใช้เพราะกูตกใจโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
แข็งและอ่อนในเวลาเดียวกัน นั่นแน่อย่าพึ่งคิดอกุศลนะครับ นั่นไม่ใช่ท่อนล่างผม แต่เป็นตัวผมที่ทั้งแข็งและเกร็งแทบขาดใจ ส่วนไอ้ที่อ่อนก็คือมือไม้มันอ่อนจนแทบจะปล่อยถุงกับข้าวให้ดับแดดิ้นตายกลางพื้น ปากไอ้แทนมันประกบอยู่กับปากผมโคตรไม่โรแมนติกเหมือนในหนังรักเลย เพราะผมได้แต่เบิกตาโพลงมองหน้ามันที่ประชิดเข้ามาแบบโคตรไฮเดฟ ออกซิเจน กูจะตาย พอที
“หายใจทางจมูก” มีหน้ามาสอนกูอีก เออแฮะมันดีขึ้นทำให้ผมเลิกหายอึดอัดแล้วเอาสมาธิมาเพ่งกับความนุ่มนิ่มของริมฝีปากไอ้แทน เช้ดดดดดดดดดดด ตกใจต่อได้อีกแค่นั้นแหละครับเพราะมันกำลังตัดเข้าฉากบู๊ ไอ้แทนมันโดนกระชากไหล่จับแยกกับผมแล้วโดนหมัดลุ่นๆเสยเข้าข้างแก้ม ซี้ดดดดกูเจ็บแทน
“มึงทำเชี่ยอะไรเนี่ย!!” พี่โชแม่งโมโหถึงขีดสุด ถ้าไม่รีบห้ามไอ้แทนตายแน่ ผมถลาเข้าไปขวางไอ้คนที่โดนโทสะเข้าครอบงำ
“พี่ต่างหากทำไรวะแม่ง ต่อยคนได้ไงเนี่ยนี่มันในมอนะ!!”
“ก็มันจูบไทม์อ่ะ!!” ปากกูมั้ยล่ะนั่น ทำอย่างกับไอ้แทนมันทำไปถึงขั้นปล้ำกูแล้วอย่างนั้นอ่ะ
“แฟนกันจูบกันไม่ได้เหรอครับ” ไม่ใช่เสียงโผ้มมม ผมสาบานได้ ไอ้แทนมันลุกขึ้นมาตอนไหน แถมยังเอาแขนมาพาดไหล่ผมจากข้างหลัง รั้งคอไปหอมแก้มเบาๆสร้างความประทับใจให้ไอ้เชี่ยพี่โชอีก มึงเอาน้ำมันมาราดบนกองไฟทำไมว้าาาาาา
“มึง!!”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ พวกเธอทำอะไรกัน!!” กรรมการห้ามมวยระหว่างโชแปง ศิษย์พ่อตายแม่ยายมึงสิ้น กับแทนสุรบถสุดยอดคนพูดปดแห่งปีมาทันก่อนที่พี่โชมันจะขึ้นยกสอง ป้าประจำหอคงได้ยินเสียงดังโหวกเหวกโวยวายหลังฝนซาเลยวิ่งมาดูว่าเกิดอะไร เรื่องใหญ่โดนตักเตือนขายขี้หน้าหรือแม้กระทั่งว่าอาจโดนไล่ออกจากหอคิดบวกลบคูณหารแล้วไม่คุ้มผมเลยกึ่งอุ้มประคองไอ้แทนขึ้นมา ส่วนพี่โชมันจิ๊ปากรำคาญใจก่อนหันไปทางป้า
“ไม่มีอะไรครับ แค่พื้นลื่นน้องเขาเลย...หกล้มนิดหน่อย” พี่โชแม่งสุดๆ แถได้เสลดปลิง พื้นแห้งยิ่งกว่าใส่มามี่โป๊ะโกะแล้วใครมันจะไปโก๊ะหกล้มเอาปากวัดพื้นได้ล่ะครับ
“โถพ่อหนุ่มเป็นไรมั้ยเนี่ย ไหนๆมาให้ป้าดู” เห็นหน้าไอ้แทนเข้าหน่อยป้าเนี่ยวิ่งรี่ไปประคมประหงม ถ้าผมล้มจะทำแบบเดียวกันมั้ย มีหวังได้โดนโยนทิงเจอร์ไอโอดีนใส่แล้วบอกให้ไปทำแผลเอง “เอาหน้าลงพื้นเหรอเนี่ย ทีหลังอย่าเอาหน้าลงนะ หน้าตายิ่งดีๆอยู่” ไม่ให้เอาหน้าลงแล้วให้เอาส่วนไหนลงครับป้า มันหล่อขนาดนี้ให้มีบุบสลายซะบ้างคงไม่ถึงขั้นสร้างมลพิษให้โลกหรอก
“ไม่เป็นไรครับป้า เดี๋ยวผมพาไปทำแผลเอง มึงมานี่” อย่างน้อยกูก็ขอออกไปจากบรรยากาศขมุกขมัวนี่ก่อนได้มั้ยวะ ผมจูงไอ้หล่อปากแตกเดินเกร็งผ่านพี่โชไป แต่ยังไม่วายไอ้แทนมันมีส่งท้ายให้ผมใจหายเล่นอีก
“อย่าคิดว่าผมยอมพี่ ปากแตกแค่นี้ผมให้อภัย” หมัดครับ พี่โชมันกำหมัดแน่นเลย พอทีไอ้แทนมึงหยุด หุบปาก แล้วมากับกูนี่
หอประตูเอก
พาแทนมันกลับหออย่างไวโดยไม่ลืมขอยืมกล่องปฐมพยาบาลอเนกประสงค์ของลุงคมน้องป้าเพ็ญแล้วรีบเผ่นขึ้นห้องมายืนจ้องแผ่นป้ายหมายเลขหน้าประตู สภาพผมมันคงดูละล้าละลังจนถึงขั้นไอ้แทนต้องเอ่ยปากถาม
“ลืมกุญแจเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วเป็นอะไร” กลัวมึงหาว่ากูร่านลากผู้ชายขึ้นห้องอีกอ่ะดิ พูดไม่ได้และดูเหมือนไอ้แทนมันจะไม่คิดอะไรแบบนั้น ฮ่วย!!ช่างมันวะ จะด่าก็ด่าไปแต่ขออย่าให้มึงทนพิษบาดแผลไม่ไหวมาตายที่หน้าห้องกูเป็นพอ ไขกุญแจได้ก็รีบไล่มันไปนั่งที่เตียง คุ้ยกล่องปฐมพยาบาลลุงคมน้องป้าเพ็ญที่มีครบทุกอย่าง ตั้งแต่ลูกอมโบตัน ยาสีฟันคอลเกต สบู่มะขามเปียกอิงแอบ ยาริดสีดวงตาปลามังกือ อ้าวเฮ้ย น้ำเกลือล่ะ สำลีล่ะ อยู่ไหนวะ อ่ะเจอแล้ว เปิดขวดน้ำเกลือจุ่มสำลีจิ้มไปที่แผลมุมปากอย่างไวว่อง
“ทำไรคิดบ้างมั้ยวะ มึงเนี่ย”
“ทำหน้าเป็นลูกหมาหลบหลังเจ้าของอย่างนั้น ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ” ใคร ใครวะลูกหมาหลบหลังเจ้าของ ผมเหรอ มันหมายถึงผมใช่มั้ย “ซี้ด” แหนะมีจิกตาใส่ผมอีก บ้านมึงเป็นบรรพบุรุษไก่หรือไงถึงได้ขยันจิกๆๆใส่กูจังตั้งแต่กลับมาที่หอแล้วเนี่ย เจ็บปากนักใช่มั้ย ได้กูเช็ดให้ ท่าทางแทนมันจะไม่ทนกับการทรมานจากผมหลังโดนหมัดมาใหม่ๆมันเลยยึดมือที่ถือสำลีจุ่มน้ำเกลือไว้แล้วจัดชิคเก้นวิงส์ชุดใหญ่มาให้ผม
“เช็ดเบาๆหน่อย” ถ้าเช็ดเบาแล้วมึงจะเจ็บมั้ยล่ะ วัตถุประสงค์กูคือการทำให้มึงเจ็บที่กล้ามาว่ากูเป็นลูกหมา ด่าว่าเป็นตัวเหี้ยตัวห่าอะไรก็ได้ แต่อย่ามาด่ากูเป็นลูกหมาาาา “โมโหไรเนี่ย เมื่อกี้ยังนิ่งๆอยู่เลย”
“กูไม่ได้โมโห”
“โมโหอยู่ชัดๆ”
“ก็บอกแล้วไงว่ากูไม่ได้โมโห มึงฟังภาษาคน...”
“หรือโมโหที่ผมจูบพี่” เสลดติดคอ ค่อกแค่ก ตรงไปมั้ยเมิงงงงงง จากไม่คิดกูคิดเลย น้ำเกลือๆ แค่เช็ดยังไม่พอวันนี้กูอาบเลยละกันน้ำเกลือลุงคมน้องป้าเพ็ญน้ำเกลือบริสุทธิ์ร้อยเปอร์เซ็นต์จากสมุทรสาคร เดี๋ยวผมไปซื้อมาใช้คืนให้ละกันนะผมขอเอาล้างซวยก่อนวันนี้
“เดี๋ยวเชื้อโรคก็เข้าปากหรอก เอาของผมไปเช็ดต่อเนี่ย” ถุยยยยลืมไปว่าที่อยู่ในมือมันเป็นอันเดียวกับที่ซับเลือดปากไอ้หล่อนี่มา
“จูบแรกป่ะ” แม่งปล้นปืนกลจากหน่วยรบคอมมานโดเชี่ยพี่โชมารึไงวะ รัวคำถามเหยียบย่ำศักดิ์ศรีลูกผู้ชายผมซะเละเป็นโจ๊ก ต้องทำไงกับมันดีวะเนี่ย
“มึงกลับห้องมึงไปเลย” รากมึงงอกลงเตียงกูหรือไงวะ ดันเท่าไรก็ไม่ขยับ
“เขินเลยดิ” เช้ดดดดดด กูจะเขินห่าเหวอะไรก็เรื่องของกู๊ มึงไม่ต้องมาแซว
“กูจะถือว่าหมามันกัดปาก” เซนต์เบอร์นาร์ด ยอร์คเชียร์ พิทบูล กูจินตนาการได้หมดยกเว้นหน้ามึงกูต้องลืมให้ได้ หน้าไฮเดฟที่มึงทิ้งไว้ในความทรงจำกู สาดดดดด
“หึ รู้งี้ปล่อยให้อยู่กับไอ้พี่คนนั้นซะก็สิ้นเรื่อง ไม่น่าช่วยเลย”
“ใครขอร้องมึงวะ” ผมแม่งโคตรเนรคุณ
“กลับไปหอประตูโทกัน” เยดเข้ ไม่ว่าเปล่ามันจับข้อมือผมจะลากออกไปให้ได้
“เชี่ยแทน กูล้อเล่น กูขอโทษษษษ” อีกก้าวเดียวจะถึงประตู ผมใจหาย สุรบถ เกียรติไพศาล สโลแกน พูดจริง ทำจริง เล่นจริง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน ไม่งั้นมันคงไม่ประกบปากจูบดูดดื่มกับผมจริงจังขนาดนั้นหรอก แล้วตอนนี้มันก็กำลังจะทำจริงโดยเอาผมกลับไปส่งเข้าปากเสืออย่างพี่โช
“ทำไมพี่ต้องกลัวไอ้หน้าแหลมนั่นขนาดนั้นด้วย” มันขมวดคิ้วสงสัย มึงไม่มาเป็นกูหนิ ช่วงเวลาเฟรชชี่หนึ่งปีที่ผ่านมากูต้องผ่านประสบการณ์อะไรมาบ้าง มึงไม่รู้หรอก ก็แน่สิผมยังไม่ได้เล่าให้มันฟัง
“...”
“จะบอกไม่บอก” เค้นคอกูอีก
“...”
“งั้น กลับไปหาพี่เดย์” ไม่จริงงงงงง หอกูอยู่นี่มึงจะพากูไปไหนนน
“พี่โชมันจีบกูอยู่!!” ทั้งห้องเงียบกริบ เหมือนใครไปกดปุ่มพอสเอาไว้ อึ้งเลยเด้ กูหล่อขนาดเชี่ยพี่โชมันหลงมาจีบได้ แต่ในสถานะรับนะครับ น่าอวดสัด
“จีบ?”
“เออดิ ถึงหน้าตากูมันจะไม่ให้ไปทางนั้นก็เหอะ แต่แม่งไม่รู้นึกครึ้มอะไรมาชอบ...”
“หน้าพี่แม่งโคตรให้อ่ะ”
“หา?” ให้อะไรมึงพูดดีๆ คำถามนี้ผมมีโดดเสยตูดไอ้เดย์มาแล้วนะเว้ย
“ผมบอกว่าหน้าพี่แม่งโคตรให้อ่ะ วันๆหัดส่องกระจกบ้างมั้ย รู้ตัวรึเปล่าว่าเดินไปไหนมาไหนใครก็มอง” ทำไมวะหรือว่ากูลืมรูดซิปกางเกง ผมรีบก้มลงมองด้านล่าง อ้าวก็มิดชิดปิดสนิทดีนี่หว่า หรือเป็นเพราะ...
“ก็เพราะว่ากูหล่อไงสัด แล้วห้องกูก็มีกระจกเฟ้ย”
“มั่นหน้านะ อยากจะคิดอะไรก็ตามใจ แล้วจะกลัวทำไมกับแค่โดนผู้ชายจีบ”
“...” ผมอึ้ง มึงไม่มาเป็นกูมึงไม่รู้หรอก ผมมีเหตุผลของผมที่ไม่อยากให้ใครรู้ เหตุผลซึ่งมีไอ้เดย์เพื่อนซี้ผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้ เพราะฉะนั้น...
“มึง-ไม่-จำ-เป็น-ต้อง-รู้” ใช้แรงฮิปโปน้อยเฮือกสุดท้าย ผลักอกพลิกตัวดันหลังมันออกมานอกห้องได้ ผมเตะคอนเวิร์สส่งอย่างไวแบบไม่ไว้หน้าผู้มีพระคุณ แถมด้วยประโยคส่งท้ายว่า “พรุ่งนี้มึงไม่ต้องมาที่คณะกูอีกนะ นี่-เป็น-คำ-สั่ง!!”
ปัง!!
ไปตายซ้าาาาาาาาา เชี่ยเอ๊ยวันนี้มันวันอะไรของผมวะ
“แล้วอย่างนี้กูจะทำไงต่อไปดีวะเนี่ย” โดนไอ้แทนประกาศตัวว่าเป็นแฟน แผนเผินอะไรที่เคยวางไว้กับไอ้เดย์ก็พังไม่เป็นท่า อย่างนี้จะให้ผมแบกหน้าไปหาพ่อตาเสี่ยอู๊ดยังไงไหว “กูตายแน่เล้ยยย” ทึ้งหัวตัวเองเป็นรอบที่สองของวัน
“ไอ้ไทม์!!!!”
“เชี่ยแม่งเชดโด้กูต่อยหน้าหัก!!”
“เฮ้ยมึงขวัญอ่อนไปมั้ย...ยิ่งกว่าเดิมป่ะเนี่ย”
“เชี่ยเดย์ มึงเล่นอะไรของมึงวะ” ตอนนี้ขวัญกูอ่อนยิ่งกว่าปัญญาอีก มันเหลวปวกเปียกไม่มีแม้กระทั่งเชื้อความแข็งปึ๋งปั๋งให้มันตั้งเด่ได้อีกแล้ว
“ก็เห็นมึงนั่งเงียบอยู่กูเลยอยากแกล้ง แล้ววันนี้เป็นไร ทำไมไม่โผล่หัวไปที่ใต้ถุนคณะ ตื่นสายเหรอมึง”
“เปล่า กูก็แค่...อยากเปลี่ยนบรรยากาศ”
“โหยเปลี่ยนบรรยากาศ ผีอดัม สมิธเข้าสิงหรือไงมึง” ไอ้แม็คที่เดินมากับไอ้เดย์มันทัก อย่างงไปครับ อดัม สมิธ เป็นบิดาแห่งเศรษฐศาสตร์ อย่างกูผีวิชาการขนาดนั้นไม่เข้าสิงหรอกเว้ย กูอาบน้ำมนต์(น้ำเกลือ)มาครึ่งค่อนคืน จะมีก็แต่ผีขนุนที่เข้าสิงกูให้มีหนุ่มๆมาติดพันจนขมิบตูดไม่ทันอย่างตอนนี้ไง
จู่ๆ เพื่อนสองตัวมันเปลี่ยนท่าทีจากแซวผมอยู่ดีๆ กลับหันมองหน้ากันแล้วย้ายก้นมานั่งขนาบผมอย่างไว
“เชี่ยพวกมึงทำอะไร” เบียดมาทำซาก อาคารเรียนรวมห้องมันใหญ่จนให้ควายวิ่งเล่นได้ พวกมึงขาดความอบอุ่นหรือยังไงวะ แค่ไอ้เดย์กูยังพอเข้าใจแต่ไอ้แม็คเนี่ยมึงจะเอาแขนมาไซร้กูเพื่อ น้องฟ้ามาเอาสามีน้องกลับไปที
“เชี่ยไทม์ เมื่อเช้าพวกกูเห็นอะไรรู้มั้ย” ไอ้เดย์มันเกริ่นอย่างกับกำลังจะเล่าเรื่องผี
“เห็นอะไร เห็นน้องฟรังดาวทันตะเดินมาแอ่วแถวคณะ หรือเห็นน้องยะดาวศิลปศาสตร์มาปั่นจักรยานแถวนี้เหรอ”
“เปล่าเว้ย กูเห็นไอ้สิ่งที่มันไม่ควรจะเห็นมาเกือบหนึ่งปี แต่วันนี้มันเสือกโผล่มาให้พวกกูได้เห็น”
“ตัวเหี้ย” ยิ่งฤดูน้ำหลากด้วยมันยิ่งชอบโผล่กันมาผสมพันธุ์กันให้พรึ่บพรั่บ
“มึงอ่ะดิไอ้สัดไทม์” อ้าวไหงมาด่ากูวะ ก็มึงให้กูตอบ
“ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียงวะ กูกับไอ้เดย์เห็นพี่โชมันมาด้อมๆมองๆแถวซุ้มคณะ” เช้ดดดดดดด กูว่าแล้ว เซ้นส์กูไม่ผิดเลย พอเกิดเรื่องเมื่อวานขึ้นมันต้องเข้าอีหรอบนี้
“เกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมจู่ๆ มันก็โผล่หัวมา ตั้งแต่กูใช้อำนาจมืดพ่อกูไปตอนนั้นมันก็ไม่กล้ามาแหยมแถวนี้แล้วนี่หว่า แม่งมันต้องกินยาอะไรผิดแน่ๆ เลย” ยาดีอย่างคิสซีนที่ไอ้เชี่ยแทนมันแสดงให้พี่โชเห็นไงล่ะ
“มึงต้องรู้อะไรแน่ๆ ใช่มั้ย ไอ้ไทม์” สี่ตาสองหน้าแม่งส่งเผือกมาพร้อมกัน อับดุล โอ๋ย นี่ กูซวยหรือกูโคตรซวย ตอบได้คำเดียวว่าโคตรโคตรโคตรโคตรซวยยยย!!
“เมื่อวานหลังจากที่ไอ้แทนมันลากมึงไปศูนย์หนังสือแล้วมึงไปไหนต่อ” ถึงเสี่ยอู๊ดจะเป็นมาเฟียอิตาลีแต่มึงอย่ามาหรี่ตามองกูแบบนี้ กูไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหน กูไปไม่ถูก
“กูไม่ได้ไปศูนย์หนังสือ”
“แล้วมึงไปไหนกันมาพูด!!” ตะคอกกูทำไมนั่งใกล้กันขนาดนี้ มึงเป็นพันธมิตรตูหรือเป็นศัตรูกันแน่เนี่ย
“กะ ก็ไปกินข้าวที่ร้านอาหารแถวสัตวแพทย์”
“หลังจากกินอาหารสัตว์แล้วมึงไปไหนต่อ” ต่อมเผือกมึงทำงานหนักหรือยังไง ย่อซะอย่างกับกูแดกข้าวหมาเป็นอาหาร
“ก็ไปหอมึงไงไอ้สัดเดย์” เอาวะจะคาดคั้นกูอะไรก็ทำไปเพราะใกล้จะถึงไคลแมกซ์แล้ว จากนี้ไปจะไม่ใช่มึงที่สอบสวนกู แต่จะเป็นกูที่ไต่สวนมึง!!
“มึงมาทำอะไรที่หอกู” เอาอาหารหมาไปให้มึงแดกไงแล้วดันเสือกไปเห็นฉากเข้าด้ายสวนเข็มของมึงกับไอ้เสาร์ก็เลย...
“ไอ้แทนนี่ใครวะ” ตะลึงตึงโป๊ะ!! ผ่ามากลางดงอนาคอนด้า ไอ้แม็คแม่งแหวกหญ้าให้งูตื่น ศาลไคฟงกูเลยต้องเหว่หวู่เลิกศาลไปแบบท่านราชครูยังไม่โดนประหาร ไอ้สันหอกดอกเห็ดเอ๊ยโอกาสแก้เผ็ดไอ้เดย์ที่มีอยู่น้อยนิด ต้องแพ้ให้กับอิทธิฤทธิ์เจ้าหนูจำไมของไอ้แม็ค ใจหนึ่งก็แอบสงสารมันที่วันๆไม่ได้ตามข่าวดารามัวแต่ไปจมปลักน้องฟ้าแก้วตาดวงใจของมัน
“อ้าว ไอ้แม็คมึงไปหลงอยู่หญ้าแพรกไหนวะ ถึงไม่รู้ไอ้แทนมันเป็นใคร”
“กูจะไปรู้มั้ยล่ะก็พวกมึงไม่เคยเล่าให้กูฟัง” แต่พวกกูชวนมึงไปแดกเหล้าทุกวัน อันนี้สาบานได้
“แหม ทำอย่างกับมึงอยู่ให้พวกกูเล่าให้ฟังอย่างงั้นน่ะ เอะอะก็น้องฟ้า น้องฟ้า ใจมึงจะเอาแต่น้องฟ้าคนเดียวใช่มั้ย” ไอ้เดย์มันตัดพ้อเหมือนเมียงอลผัว เอาเถอะอย่างมึงยังไงก็เป็นได้แค่เมียน้อย ถ้าไอ้แม็คหย่ากับหลวงเมื่อไรมึงค่อยเข้าไป...
“ถ้าพวกมึงชวนตอนนี้กูก็พร้อมไป” กระโดดตบปากตัวเองร้อยทีปฏิบัติ ผมโคตรเลวแช่งเพื่อนให้เลิกกับแฟน ดูแม่งทำหน้าดิ เศร้าอย่างกับไปกินตีนไก่เน่าที่ไหน
“เกิดอะไรขึ้นวะเชี่ยแม็ค อย่าบอกนะว่ามึงกับน้องฟ้า...” ไอ้เดย์มันทำหน้าเหมือนเสี่ยตามาเปิดรายการแฟนฟันแล้วทิ้ง อมคำว่า ‘เลิกกัน’ ค้างไว้ในลำคอแต่ฝ่ายที่รอและลุ้นจนตัวโก่งเสือกเป็นควายเผือกสองตัวอย่างพวกผม
“เปล่า ช่วงนี้ฟ้าเขาแค่...ไม่ค่อยสะดวกน่ะ”
“แต่อาการอย่างมึงต้องไปร้านพี่ดวก” ผมตบไหล่มันปุๆปลอบใจหาได้มีจุดประสงค์อื่นใดไม่
“จริงของไอ้ไทม์ อาการอย่างนี้มึงต้องไปดื่มเหล้าย้อมตับเข้าผับย้อมใจ”
ตกลงเสร็จสรรพหลังจากนั้นอาจารย์ก็มาเข้าคลาสสอน สภาพพวกผมสามตัวยิ่งเรียนยิ่งสมองไหลความรู้ห่าเหวอะไรไม่เข้าหัวเลยซักนิดเพราะใจมันไปถึงร้านพี่ดวกแล้ว หรือวันนี้จะคิดผิดที่มาเรียนสู้เอาเวลาไปเกรียนแถวร้านเหล้าน่าจะได้ลอรีอัลคุณค่าที่คุณคู่ควรกว่ากันเยอะ
ตอนรอคอยอะไรเวลามันผ่านไปโคตรช้า นี่ก็พึ่งมาถึงตอนเที่ยงแดดเปรี้ยงกินข้าวกลางวัน ส่วนตัวผมก็ร้อนๆหนาวๆทุกครั้งที่มีโอกาสมาสูดอากาศบริสุทธิ์นอกห้องเรียน ตามประสาคนกลัวสโตกเกอร์อย่างพี่โชจะโผล่หัวมาตั้งเกมบุกเปิดเกมรุกมันถึงกลางโรงอาหารเลยต้องมานั่งมองซ้ายแลขวาระแวงชาวบ้านเขาไปทั่ว กว่าจะปรับท่าทีได้ก็เป็นตอนที่รู้สึกถึงพลังงานแห่งการกราดสายตามาอย่างคลางแคลงใจของไอ้เดย์ที่นั่งจกข้าวไปหลายคำโดยปล่อยให้ผมนั่งอยู่เฉยๆแบบลืมหิว มองมาอย่างนี้หมายความว่าไงวะ หรือมันจะรู้ว่ากูกลัวอะไร แหนะมีหัวเราะขึ้นจมูกอีกมึงหาว่ากูใจเสาะกลัวไอ้พี่โชเหรอ
“นั่งเป็นวัวสันหลังหวะเลยนะมึง ไม่ต้องห่วงหรอกมึงได้โดนน้องกินหัวแน่” ไม่ใช่แค่หัวนะ มันคงพร้อมจะกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวยาวไปถึงตับตับตับตับตับผมเลยล่ะ แต่เดี๋ยวนะทำไมเพื่อนผมปีสองถึงใช้คำว่าน้องกับรุ่นพี่ปีสามล่ะ “แหนะ ยังจะมาทำหน้างงอีก หนังสือมึงอ่ะ เอามาให้น้องมินยัง”
“ซวยแล้ว กูลืม” หน้าที่ของสมองคนมีไว้จดจำแต่สงสัยของผมคงมีไว้คั่นหู น้องมันจะไม่นับญาติก็คราวนี้เตือนเป็นสิบๆทีทุกช่องทางแต่เสือกลืมวางไว้ข้างเตียง ทำไงดีกูแย่แน่ แต่จู่ๆผมก็ฉุกคิดปิ๊งไอเดียบางอย่างขึ้นมาได้กะทันหัน “ไอ้เดย์กูขอกุญแจห้องมึง”
“เอาไปทำไรวะ ผึ้งต่อยเหรอ” กูยอมรับมึงเกรดสี่สุขศึกษา แต่นี่มันใช่เวลามาปฐมพยาบาลเอาเหล็กในออกมั้ย
“กูลืมหนังสือไว้ที่ห้องมึง”
“มึงลืมไว้ตอนไหน”
“ก็ตอนนั้นไงตอนก่อนหน้าโน้นนนนที่มึงเมาๆแล้วกูไปส่ง กูหิ้วหนังสือไปด้วยแต่มันหนักเลยวางไว้ที่ห้องมึงแล้วก็ลืมมาจนถึงตอนนี้ไง” ตอแหลชนะเลิศ กับแผนตื้นๆอย่างนี้มีหรือที่เพื่อนผมอย่างไอ้เดย์จะ.....
“อ้าวเหรอ แล้วทำไมมึงไม่บอกให้กูเอามาให้วะ อ่ะเอาไปแล้วก็รีบไปรีบมาล่ะเดี๋ยวก็หมดเวลาแดกข้าวพอดี กูขี้เกียจไล่บี้ให้มึงไปกินข้าวอีก” มีหรือที่ซื่อบื้ออย่างไอ้เดย์จะไม่เชื่อ...ว่ะฮะฮะ ไอ้นี่มันเลือกที่จะซื่อกับบางเรื่องที่ไม่สมควรจะซื่อครับ ไม่งั้นผมไม่ผิดศีลห้าวันละสามเวลาได้ขนาดนี้หรอก
“เออกูไปก่อน”
“เอารถกูไปด้วยมั้ย”
“ไม่ล่ะกูโบกมอไซต์ไปง่ายกว่า ถ้าแดกกับไอ้แม็คเสร็จเมื่อไรมึงก็ไปเลย ไม่ต้องรอกู” พูดจบผมรีบวิ่งตะบึงออกมาเพื่อไม่ให้เจอน้องรหัสก่อนเวลาอันควร วืบหนึ่งรู้สึกเหมือนวิ่งสวนกับร่างชะลูดตูดปอดดูคุ้นตา แต่มาถึงจุดนี้แล้วขี้เกียจหันกลับไปมอง ขอแกร็บไบค์ไปทำภารกิจก่อน จังหวะเหมาะพอดีกับที่พี่วินมาส่งคนเลยโบกมือหยอยๆ ทางนี้ครับพี่ ทางนี้ๆ
“ไปไหนครับ” เดี๋ยวนี้โลกมันล้ำขนาดมอเตอร์ไซค์รับจ้างส่งสัญญาณเสียงตามสายมาถามปลายทางทั้งที่ห่างไปตั้งเกือบห้าเมตรได้เลยเหรอวะ เออผมประชด เพราะรู้ว่าคนถามมันก็ไอ้คนที่ตามผมมาข้างหลังเนี่ยแหละ
“หอประตูโท”
“ผมไปส่งมั้ย” ไอ้แทนมันเสนอตัวพลางควงกุญแจซีวิคของมันโชว์เล่น
“ถ้าว่างขนาดนั้นก็เอาเวลาไปแดกข้าวซะ” วินาทีนี้อย่ารั้งกูเลย น้องรหัสจะแช่งชักหักกระดูกกูอยู่แล้ว พี่วินซิ่งมาจอดเทียบหน้าผมฉับพลันกับที่หมวกกันน็อคซึ่งถูกหยิบยื่นให้นั้นโดนดันกลับในทันที
“โทษครับพี่ เพื่อนผมลืมไปว่าต้องแวะที่อื่นก่อน” พยักหน้างกๆ เสร็จพี่วินมันก็ดริฟรถซิ่งยิ่งกว่าแมงกะไซต์ไอ้มดแดงแหกทางโค้งกระโจนไกลราวกับรีบไปส่งอู่ไม่แม้แต่จะฟังเสียงกู่ร้องทักท้วงจากผม
“ทำอะไรของมึงวะ นี่กูจะรีบไปเอาของนะเนี่ย แล้วใครเพื่อนมึง ปีนเกลียวเหรอ เมื่อวานกูบอกว่าอะไร สมองมึงเสื่อมไปทุกเรื่องหรือไงถึงจำไม่ได้ว่ากูบอกไม่ให้มาที่นี่อีกฮะ”
“โหย มาเป็นชุดเลย”
“ถ้ากูมีเวลาจะยิ่งกว่าชุดอีก กูจะใส่สูทผูกไทด์เขียนคำด่ามึงเป็นวิทยานิพนธ์แล้วส่งให้ดูเลย” ว่าจบยังไม่ละความพยายามชะโงกหน้าหาจักรยานยนต์รับจ้างจนคอยืดคอยาวต่อ
“ไปรถผมแหละ มา” ทำไมมึงชอบบังคับกูจังวะ ปล่อยมือกู!!
ผมไม่ปล่อยให้ไอ้แทนอยู่กับผมนานหรอกครับ ห้องไอ้เดย์สองสองสี่วิ่งแป้บๆ แค่นี้ก็ถึง พอบึ่งเข้ามาสายตาแสกนหาเป้าหมายเป็นกรุหนังสือตั้งแต่สมัยเจ้าคุณปู่ทวดรหัสซึ่งมันไม่สนใจแม้แต่จะจัดให้เข้าที่ เพราะอย่างนี้ผมถึงรู้ว่าอะไรเป็นอะไร อะไรวางอยู่ไหนทั้งๆที่ไม่ใช่ห้องของผม หลังจากคุ้ยหาเป็นเวลาสิริรวมเจ็ดนาทีผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ หึ!!เสร็จกู แผนสยบข่าวเตียงหักรักร้าวคู่ขาเดย์ไทม์จะเปิดฉากนับตั้งแต่บัดนี้
“หนังสือภาษาอังกฤษ? เอาไปให้น้องรหัสพี่เหรอ” โอ้มายก้อดมันขึ้นมาได้ไง ทั้งที่สั่งให้ ‘แทน เสตย์ แทน ซิท’ แต่มันเสือกชิทตามกูมาได้ กูจะบ้าตายว็อดเดอะเฮล ออน เอิร์ธ!! ไม่ต้องเอารางวัลจากกูเลยไอ้โกลเด้นรีทรีฟเวอร์สรุบถ
“ไม่รู้ซักเรื่อง ก็ไม่มีใครว่ามึงโง่หรอกนะไอ้เด็กจบนอก”
“พี่นี่พูดจาไม่เข้ากับหน้าตาเลยนะ”
“ตั้งแต่เมื่อวานแล้ววิจารณ์อาหารลามมาถึงภาษาพูด หน้าหวานๆ อย่างกูชอบกินรสจัดชอบพูดจาสลัดผักแล้วมันหนักส่วนให้ของเมิงฮะ” มองนาฬิกาปั๊บตกใจรีบเดินผ่านตัวมันไปอย่างไวว่อง แต่ไม่วายช่วงเสี้ยววิที่เฉียดเข้าไปใกล้ไอ้แทนมันกลับหน้าโน้มมากระซิบข้างหู
“ก็ไม่หรอก ดูจริงใจดีผมชอบคนปากหมา” หันไปจ้องหน้าถลึงตาใส่ ไอ้เชี่ยนี่ มึงด่ากูเหรอ
“วันนี้มึงจะเอากูให้ได้ใช่มั้ย”
“ถ้าพี่ให้ผมก็เอา” ยกมือขึ้นปิดปากฉับ นี่กูพูดอะไรออกไปวะ แล้วมันจะเอาอะไร กูไม่ได้หมายถึงเอาอย่างนั้น ฉับพลันกับที่สมองนึกไปถึงฉากในหนังรักโรแมนติกสัดเมื่อวานนี้ โอ๊ยกูสะเทือนจิตใจ “หนังสือภาษาอังกฤษของพี่ ไหนๆ ก็ไม่มีเจ้าของแล้วขอผมได้มั้ย”
“...” เชี่ยนี่กูนึกว่าอะไรที่แแท้...
“ขอนะ”
“กู-ไม่-ให้-โว้ย!!”
TBC
ตอนนี้คาดว่าคนที่อยากเอากระบองมาตีหัวแทนมากที่สุดน่าจะเป็นไทม์5555
เดย์ยังคงมีแรงแซวเพื่อนอยู่ค่าคุณ FeaRes
ขอบคุณผู้ใหญ่ใจดีทุกท่าน ที่ทนอ่านมาจนถึงตอนนี้ 555 (ตากลมแอร์มากไป ไข่ขึ้นสลบแป้บ)
หัวข้อ: {Will you be my family?(น้องครับฯ?)}บทที่23:แล้วเราจะได้พบกันอีก(END)[29/05/18] P.3 (อ่าน 20278 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก