กว่าจะตามไอ้แทนมาถึงห้องในคอนโดน้องฟ้าได้ผมต้องทนกลั้นอ้วกของตัวเองอยู่นานสองนานทรมานสุดๆ พอถูกพามาถึงห้องจึงรีบพุ่งตัวเข้าห้องน้ำเอาทุกอย่างที่กินไปเมื่อตอนกลางวันออกมาจนกระเพาะโล่ง
"กูเหม็นว่ะไอ้แทน ทำไมตัวมึงเหม็นขนาดนี้วะ" ผมเอาน้ำยาบ้วนปากกรอกล้างความรู้สึกขยะแขยงแสบคอของน้ำย่อยออก แล้วซับน้ำที่เกาะพราวไปทั่วหน้าครึ่งซีกด้วยกระดาษทิชชู่ ระหว่างที่ในใจกำลังสรรหาคำด่าร่างสูงที่ไม่รู้จักอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายให้ดี มือใหญ่ของอีกฝ่ายก็เอื้อมมาคว้าศีรษะผมเข้าอย่างจัง ก่อนลากเข้าไปซุกกับอกแกร่งของอีกฝ่ายที่ไร้เสื้อผ้า
"!!!"
"รู้สึกยังไงบ้าง"
"รู้สึกยังไงอะไรของมึงฮะ แล้วทำบ้าอะไรเนี่ย" ผมพยายามปัดมือออก แต่ไม่เป็นผลร่างสูงยังคงช้อนท้ายทอยจับล็อคไว้มั่น
"ไม่รู้สึกอยากอ้วกแล้วใช่มั้ย"
"ถามอะไร...อุ๊บ" เอ๊าดันมันเข้าไปดิ ให้กูจูบหัวนมมึงเลยมั้ย
"หายเหม็นรึยัง"
"...!!" ไอ้แทนมันทัก จนผมพึ่งสังเกตเห็น จริงด้วย...ไม่เหม็นแล้ว เพื่อเป็นการพิสูจน์ผมเลยไล่ดมไปตามตัวและหัวไหล่ กลืนน้ำลายหนึ่งอึกก่อนเงยขึ้นมองใบหน้าคมคายของอีกฝ่ายอย่างงงๆ "ไอ้แทน มึงทำได้ไงวะ" มึงเสกเวทมนตร์อะไรถึงทำให้กูหายจากอาการอ้วกนี้
มันมองหน้าผมนิ่ง ก่อนกรีดปากเป็นเส้นตรง
"ถ้าผมถามอะไรแปลกๆ พี่ก็อย่าว่ากันนะ"
"..."
"พี่มีความรู้สึกอยากกินอะไรที่มันเปรี้ยวๆ มั้ย"
"หา?"
"อย่างเช่น มะม่วงแรด มะขามเปียก หรือของอย่างอื่นก็ได้ที่รู้สึกเปรี้ยวปากเป็นพิเศษน่ะ"
"เดี๋ยวก่อนมึง"
"ถ้าใช่ก็เป๊ะเลย"
"เป๊ะเป๊อะห่าอะไรของมึง ก่อนจะข้ามไปบทถัดไปมึงช่วยอธิบายให้กูเข้าใจทีได้มั้ย"
"เท่านี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ"
"..."
"อาการพี่เหมือนคนแพ้ท้อง"
"!!!"
"พี่ไทม์อาจจะแพ้ท้องแทนฟ้า"
"ใช่ที่ไหนเล่า มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ดูละครมากไปเปล่าวะ เอาทฤษฎีไหนมาพูด"
"จู่ๆ พี่ก็อ้วก แถมยังบอกเหม็นกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอีก อย่างนี้ถ้าไม่ใช่ว่าแพ้ท้องแล้วจะเป็นอะไร"
"กูอาจจะแค่เครียดก็ได้"
"งั้นพิสูจน์อีกรอบมั้ยล่ะ"
"เฮ้ย มึงหยุด!!" หัวผมจะโดนฉุดเข้าไปหาผ้าเช็ดหน้ามันอีกรอบ เห็นท่าว่าไม่ดีผมเลยหนีโดยการเอาหน้าไปซุกกับแผ่นอกมันอีกครั้ง พอได้ทีไอ้แทนมันเลยหันมาคว้าเอวผมไว้ กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเป็นการใหญ่
ฮือ...มึงอย่าทำกู กูยอมแล้ว
"พวกพี่ทำอะไรกันอยู่คะ"
หืม?เสียงใครน่ะ ผมหันไปมองต้นทาง
"!!!"
ว้อท!! น้องฟ้ายืนตาแป๋วมาเลยครับงานนี้ ว่าแต่เธอเข้ามาได้ไงวะครับเนี่ย เออ ผมลืมไปว่านี้คอนโดเธอ
"ฟ้า...กลับมาแล้วเหรอ" ร่างสูงปล่อยตัวผมแล้วรีบวิ่งพุ่งไปหาน้องสาวทันที สมแล้วที่มีดีกรีเป็นพี่ชายหวงน้องสาดระดับโลก แต่ทำไมกูเหงาอ้อมกอดมึงขึ้นมาเสียดื้อๆวะ ไอ้แทนรับกระเป๋าเป้ใหญ่จากมือน้องสาวมาวางไว้บนโซฟา เจ้ากี้เจ้าการลากร่างเล็กให้นั่งเก้าอี้พลางจัดแจงเทน้ำเปล่าอุณหภูมิห้องให้ดื่ม "เป็นไงวันนี้เหนื่อยมั้ย" มือใหญ่ลูบหัวที่มัดหางม้าเบาๆ อย่างอ่อนโยน
"ไม่ค่อยเหนื่อยค่ะ แค่รู้สึกมันหัวนิดหน่อย ไม่รู้สึกอยากอาเจียนเหมือนเมื่อวานแล้ว"
อุบ...ทำไมได้ยินแค่นี้ก็ก็จะออกอีกรอบแล้ววะ พอเห็นสายตาไอ้แทนมันเหลือบมองมาทางนี้ก็กลั้นอ้วกไว้แทบขาดใจ
ไม่ใช่ ไม่มีทาง กูไม่ได้แพ้ท้องแทนน้องมึง มึงหยุด อย่ามองกู
"ถ้างั้นไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวก่อน แล้วค่อยมากินข้าวเย็น เดี๋ยวพี่ทำรอไว้" ทันทีที่นึกถึงอันตรายตรงหน้าผมแม่งแทบจะแปลงร่างเป็นจรวดหัวฟวยแห่งองค์การนาซ่าวิ่งเข้าชาร์ต สองมือกางอย่างไวขวางคนตรงหน้าไม่ให้ไปไหน
"กูไม่ให้น้องฟ้าเข้าห้องน้ำตอนนี้แน่"
"หา พี่บ้ารึเปล่า น้องผมจะอาบน้ำพี่จะมาขวางทำไม"
"บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไง"
"ทำไมถึงไม่ได้"
"ก็กูต้องไปอ้วกก่อนไงเล่า!"
โอ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เดี๋ยวกูจ่ายค่าลัดคิวให้มึงเอง
หลังจากขย้อนทุกสาขาออกมายังสายหลัก กูก็ไม่เหลืออะไรให้จับไปทำพลังงานแก่ร่างกายแล้ว พอได้กลิ่นหอมๆ เย้ายวนของโจ๊กปลาแซลมอนร้อนๆ เลยได้แต่ซัดโฮกไม่แคร์สายตาผู้ใด
ว่าแต่...นี่กูนั่งอยู่ในห้องสอบหรือโต๊ะอาหารวะ เงียบซะจนได้ยินแต่เสียงซูดซาดสูดโจ๊กเข้าปากของผมคนเดียว พอช้อนตาขึ้นมาแค่นั้นแหละครับ กูรู้เลยว่าสองตัวสี่ตามันกำลังมองมาที่ใคร
"อะเออ...ไม่กินกันเหรอ" มองกูทำไม
"ท่าทางโจ๊กแซลมอนของผมคงจะถูกปากพี่มาก อร่อยใช่มั้ยล่ะ"
"ก็งั้นๆ กินกันตาย" ชดเชยกับอ้วกที่เสียไป
"อร่อยก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องอาย"
"กูเปล่าอายซะหน่อย" ผมคว้าชามเปล่าที่ผมพึ่งเลียคำสุดท้ายเข้าปากขึ้นมาส่งพุ่งพรวดเข้าหน้าพ่อครัว "แต่กูกลัวของมันเหลือต่างหาก"
ไอ้แทนยื่นมือมารับชามเปล่าผมไปพลางส่ายหัว แหนะๆ อะไร ต่อให้อมมันไว้กูก็เห็นนะ ยิ้มของมึง จ้างให้กูก็ไม่มีทางบอกเด็ดขาดว่าโจ๊กของมึงมันอร่อยมากกกกกกกกกถึงมากที่สุดน่ะ ฝัน ไป เหอะ
ไม่นานโจ๊กร้อนๆ ที่เต็มไปด้วยเนื้อปลาชิ้นโตๆ ก็มาเสิร์ฟตรงหน้า
"ทานเยอะๆ นะ ลูกเราจะได้แข็งแรง"
"สัด" ถึงกูไม่ท้องแต่กูก็จะสนองให้ อย่างต่ำวันนี้ขอซักสี่ชาม กินปลาไม่อ้วนเว้ย ผมคว้าช้อนเดิมตั้งใจจะตักโจ๊กเข้าปาก แต่ความสนใจทุกอย่างกลับถูกกระชากไปอยู่ที่เสียงริงโทนซึ่งดังสนั่นหวั่นไหวตัดอารมณ์คนกำลังแดกได้อยู่หมัด หน้าจอโทรศัพท์ของพี่ชายตัวดีโชว์ขึ้นมาให้เห็นและเป็นช่วงจังหวะเดียวกับที่ร่างสูงคว้าหมับผุดลุกจากเก้าอี้ตะลีตะลานหายลับไปที่ระเบียง
เป็นอะไรของมันวะ ใครโทรมาถึงลุกลี้ลุกลนขนาดนี้ ลุกลี้ลุกลนในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มือผมหยุดนิ่งจากการตักข้าวเข้าปาก หันไปมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างแปลกใจ อาหารรสมือพี่ชายคนโตของบ้านเกียรติไพศาลอร่อยนะ แต่ทำไมผมชักรู้สึกกร่อยๆ ขึ้นมาแล้ว
"พี่ไทม์เป็นอะไรไปคะ อิ่มแล้วเหรอ" น้องฟ้าที่นั่งเงียบอยู่นานร้องทักจนผมสะดุ้งหันไปมองแล้วแสร้งทำตัวตามปกติหันมาตักข้าวเข้าปากต่อ
"เปล่านี่พี่ก็แค่ โอ๊ย...ร้อนๆ" ลิ้นพองกันล่ะงานนี้ สนใจคนอื่นจนลืมดูตัวเองแล้วเป็นไงล่ะ
"ดื่มน้ำก่อนค่ะ" น้ำเย็นถูกส่งมาให้ ผมรีบคว้าไว้แล้วกรอกเข้าปากอย่างด่วน
อึกอึกอึก รีบดื่มฮีลลิ้นตัวเอง เดี๋ยวลิ้นพิการไปจะไม่มีปัญญาไปเลียไอติมแท่งที่ไหน
"สนใจพี่แทนขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
พรวด!!
น้ำพุหน้าคอนโดที่ว่าแน่ยังแพ้ให้เม้าท์สปริงเกอร์จากปากกู ดีนะที่ผมยังไวหันหลบเปลี่ยนองศาได้ทันก่อนที่น้ำลายและหมู่มวลแบคทีเรียในปากจะลงไปเดินเล่นในชามคนอื่น
"ฟะ.." ฟวยยย เอ้ย ไม่ใช่ดิ "ฟ้าพูดอะไรน่ะ"
"จริงเหรอเนี่ย"
"จะ...จริงอะไรของฟ้าน่ะ"
"ปะ...เปล่าค่ะ" อย่ามาทำให้กูสงสัยแล้วก็จากไปแบบนี้!! แต่ช่างเถอะ ยิ่งผมถามกลับมากเท่าไรก็อาจจะยิ่งตอกย้ำว่าผมสนใจไอ้แทนมากเท่านั้น
"..."
"น่าจะเป็นพ่อกับแม่โทรมาน่ะค่ะ"
"..."
"ฟ้ากลัวพี่ไทม์จะเมื่อยคอ"
"!!!" ไอ้คอทรยศ ใจมึงคิดจะไม่สนใจทำไมมึงไม่หันหัวกลับไปกินข้าวตามเดิมฟระ!!
"พะ...พี่ก็แค่อยากจะเอ็กซ์เซอร์ไซส์เท่านั้น" ผมเอี้ยวตัวหมุนหัวไปมาแสร้งเป็นว่าออกกำลังกาย
"ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก็จะมีพี่มายด์อีกคน คนที่จะทำให้พี่แทนรีบร้อนรับมือถือขนาดนี้"
หืม?
"มายด์?"
"แฟนพี่แทนค่ะ"
"..."
"คุยอะไรกันอยู่ครับ"
"!!!" ไอ้แทนมันเดินกลับมาตั้งแต่เมื่อไร ระหว่างที่ผมยังคงประมวลผลความคิดตัวเองไม่ได้ คนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาเมื่อครู่ก็เดินกลับมาหย่อนก้นลงที่นั่งข้างผมตามเดิม สีหน้ามันยังคงปกติ ส่วนผมน่ะเหรอ...ไม่เหลือ ไม่เหลือความเป็นคนอยู่เลย เหมือนกำลังแปลงร่างเป็นควายตัวเขื่องนั่งโง่ให้คนข้างๆ มันหลอกอยู่ได้ ว่าชอบผมมาตั้งแต่ตอน ม.ห้า บ้าดีเนอะ
ความอยากอาหารแทบจะติดลบเป็นศูนย์ ผมนั่งเขี่ยข้าวไปมา คิดทบทวนถึงเรื่องราวในอดีตนับตั้งแต่เจอมัน ทุกครั้งอีกฝ่ายมักจะทำเหมือนทีเล่นทีจริงมาโดยตลอด ตอนที่บอกว่าอยากได้สิทธิ์ในการจีบผมสุดท้ายก็โดนหลอกถามจนหลุดปากออกไปว่าเป็นหนุ่มพรหมจรรย์ไม่เคยซั่มหญิงที่ไหน ทำให้มันรู้คำตอบว่าผมไม่ใช่คนรักของน้องฟ้า
...แล้วจูบที่ผ่านๆ มาล่ะ...
ความจริงไอ้แทนมันอาจจะแค่อารมณ์เปลี่ยวนึกเปรี้ยวปากอยากลองของแปลกแบบผมก็ได้
"เอาเนื้อปลาเพิ่มมั้ย" เสียงทุ้มเอ่ยถาม
"..."
"เห็นพี่เขี่ยข้าวมาตั้งนานแล้ว กินปลาหมดแล้วใช่มั้ยเดี๋ยวผมแบ่งให้"
คนขี้โกหกอย่างผม ก็สมควรที่จะโดนมันโกหกกลับสินะ
'ทีผมถามเรื่องน้อง พี่ยังไม่ยอมบอกผมเลย แล้วทำไมผมจะโกหกพี่บ้างไม่ได้ล่ะ' น่าขำ ที่ผมลืมสนใจคำนั้นของไอ้แทนไป
"กูอิ่มแล้ว กูขอตัวกลับก่อน" กระเป๋าเป้ผมอยู่ตรงนั้น ผลควรจะเดินไปหยิบมันแล้วโบกแท็กซี่กลับหอ หากข้อมือกลับถูกคว้าไว้เสียก่อน
"วันนี้ผมไม่ได้บอกพี่เหรอว่าให้ค้างคอนโดฟ้า"
อึดอัดขั้นสุด ถ้าไม่รู้ความจริงว่าไอ้แทนมันมีแฟนอยู่แล้ว ผมคงไม่ต้องมารู้สึกแย่กับการใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นนอนในห้องเดียวกันได้หรอก ด้วยเหตุผลที่ว่าคอนโดนี้มันมีแค่ห้องไอ้แทนกับน้องฟ้าแล้วใครมันจะบ้าไปบอกว่าขอนอนกับผู้หญิงได้ล่ะจริงมั้ย ผมเลยต้องจำใจอาบน้ำแล้วรีบคลานขึ้นเตียง นอนตะแคงตัวกันหลังไม่สนใจมันอยู่นี่ไง
"โทษทีนะพี่ แต่คอนโดนี้ผมมาค้างไม่บ่อย เลยมีแค่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นให้ยืม ทนๆ ไปก่อนละกันนะ"
"..." ไม่เป็นไรมึงจะให้กูใส่อะไรก็ได้ กูแค่อยากให้คืนนี้มันผ่านไปไวไว แค่นั้นก็พอแล้ว
"พี่ไทม์"
"..."
"หลับแล้วเหรอ" เตียงด้านหลังยุบตามน้ำหนักตัวของอีกฝ่าย ผมต้องแกล้งหลับตาเพื่อไม่ให้ไอ้แทนรู้ว่าผมยังไม่นอน
"..."
"หนาวมั้ย" มืออุ่นแตะโดนต้นแขนจนผมต้องสะดุ้งลุกขึ้น
"ทะ...ทำอะไร"
"พี่นอนไม่ห่มผ้า"
"ก็เรื่องของกูเปล่าวะ"
"พี่ขี้หนาวจะตาย"
"อย่ามาทำเป็นรู้ใจกูดีนักเลย" ผมเอนตัวลงไปนอนอย่างเก่า ยอมรับว่าหนาวกับลมเครื่องปรับอากาศที่พัดมาโดนผิวเป็นระยะ ผมต้องไม่แสดงอาการออกไป เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายสนใจใส่ใจมากไปกว่านี้ หากทุกอย่างกลับได้ผลตรงกันข้ามเมื่อร่างหนาๆ ของไอ้แทนแทรกตัวเข้ามาจากข้างหลังแล้วดึงผมเข้าไปกอดไว้แนบแน่นทุกอณู
"เชี่ยแทน!!"
"จุ๊ๆๆ" มันทำเสียจุ๊กจิ๊กข้างหูผม
"น้องผมนอนอยู่"
"..." ไอ้แทนมันห่วงน้องฟ้าเสมอแม้กระทั่งตอนนี้ แล้วพื้นที่ในใจมันจะเหลือที่ว่างให้ผมนั่งได้ไง
"งอนอะไรผมรึเปล่า"
"เปล่า" กูไม่มีสิทธิ์จะงอนมึง
"แล้วพี่ไทม์ของผมเป็นอะไร"
"...!" ถูกแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของทางคำพูด ใจผมเป๋ไปเลย แรงสั่นไหวที่อกข้างซ้ายมันแรงขึ้นเรื่อยๆจนทรมาน
"บอกผมหน่อยได้มั้ย" แรงสูดลมหายใจลึกๆ ข้างลำคอ ทำให้ผมต้องจิกเล็บเข้าไปที่อุ้งมือเพื่อหักห้ามความรู้สึก
"กู...ไม่ได้...เป็นอะไรจริงๆ"
"งั้นหันหน้ามาทางนี้หน่อย"
"..."
"เร็วสิ...นะ" แรงมือดันตัวผมให้หงาย อ้อมกอดของมันประคองผมไว้ตลอดเวลา จนกระทั่งหันเจอใบหน้าหล่อๆ ของมัน สายตาคมดวงนั้นเบิกกว้างจนผิดสังเกต
"..."
"พี่ไทม์..."
"..."
"พี่ร้องไห้ทำไม" ใช่...กระบอกตาผมมันร้อนผ่าวทั้งที่ตัวโคตรรู้สึกหนาว กูคงมีค่าสำหรับมึงแค่นี้ใช่มั้ย ถ้ามันใช่ กูก็จะทำให้มันจบๆ แล้วจะได้ไม่ต้องมาพบกันอีก
"..."
"ไม่ชอบให้ผมกอดเหรอ"
"กูหนาว"
"หึ...ก็บอกแล้วไงว่าให้ห่มผ้า"
"มึงช่วยกอดกูทีได้มั้ย"
"..."
"กอดกูให้แน่นกว่านี้" ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคอ สายตาสั่นไหวมองสบลงมาไม่ปกปิด
"พี่พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า"
"กูอยากหายหนาว" ผมกำชับกอดตอบร่างสูงตรงหน้าสอดขาเข้าเกี่ยวผิวเนื้ออบอุ่นของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว ผมชอบมัน ผมชอบไอ้แทน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร หากทุกครั้งที่มันเข้ามาในชีวิต ผมจะรู้สึกเหมือนต้องสนใจมันอย่างช่วยไม่ได้และเป็นห่วงมันอย่างไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน คนๆ นี้ขอให้เป็นของผมแค่ตอนนี้ได้มั้ย แล้วจากนี้จะเป็นของมายด์หรือใครก็ตาม...ผมยอม
สัมผัสจากลมหายใจที่เข้ามาใกล้ทำให้ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่รับรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปร่างกายก็เริ่มสั่น อกข้างซ้ายมันกระแทกกระทั้นราวกับจะหลุดกระเด็นกระดอนออกมา ในหัวนึกลังเลอยากจะย้อนไปยังตอนก่อนหน้า แต่ทว่ากลับตัวไม่ทันเสียแล้วในเมื่อไอ้แทนเริ่มประกบแนบจุมพิตลงมา
"อื้ออออ" นุ่มนวลรุ่มร้อนผะผ่าวไปทั่วใบหน้าเมื่อลิ้นร้อนๆสอดเข้ามาในโพรงปาก จูบสามครั้งที่เคยซักซ้อมเมื่อคราก่อนกลายเป็นจูบอนุบาลหมีน้อยไปเลย ผมไม่เคยจูบกับใคร ไม่เคยมีประสบการณ์ลึกซึ้งอย่างนี้มาก่อน ความที่บอกว่าเคยมีแฟน อย่างมากก็เป็นได้แค่ความสัมพันธ์ที่เลื่อนระดับขั้นมาเป็นเพื่อนสนิท แล้วก็จบที่ต่างคนต่างรู้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิดก่อนเลิกรากันไปอย่างทุกครั้ง แต่คราวนี้ระหว่างผมกับไอ้แทนมันกลับซึมลึกเสียจน...ยากจะถอนตัว
ด้านบนอบอุ่นแต่เบื้องล่างยังคงหนาวเหน็บ ผมเลยขยับตัวเข้าหาอีกฝ่ายที่กำลังแลกเลียลัดเลาะดูดซับความอ่อนนุ่มเกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นของกันและกันจนแทบลืมหายใจ ทำให้สัมผัสได้ถึงสิ่งที่กำลังก่อตัวด้วยมวลอารมณ์และแข็งขืนอยู่ใต้ผืนผ้า
"ฮะ" ร่างสูงถอนหน้าออกไปทันทีแล้วมองผมด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้มโหยหา "อย่าโดนตรงนั้น...พี่กำลังจะทำให้ผมเป็นบ้า" ไม่นานคนตรงหน้าก็ถอยห่างออกไป "วันนี้พอเท่านี้เถอะ" ไอ้แทนตั้งท่าจะลุกจากไปทางห้องน้ำแต่ทว่ามือผมรั้งชายเสื้อกล้ามของอีกฝ่ายไว้
"..."
"พี่ไทม์"
"..."
"โธ่เว้ย"
"อื้ออออ" ผมคงเป็นบ้ามากกว่าที่ดึงดูดไอ้แทนให้กลับมาป้อนจุมพิตกดไหล่ลงบนเตียงอีกครั้ง เจ้าตัวบดจูบลงมาซ้ำๆ จนริมฝีปากเริ่มชา ขบกัดเบาๆ ที่กลีบปากไปมาพลางเลียจนชุ่มชื้น หน้าผาก ขมับ กกหู ซอกคอถูกประพรมจนทั่ว ลามไปถึงแอ่งชีพจร แขนแกร่งสอดเข้าใต้เอวยกตัวผมสูงขึ้นแล้วกระชากเสื้อกล้ามสีขาวออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันไรก็กลับมาไล้เลียไปตามแผ่นอกเปลือยเปล่า ซึ่งตอนนี้ผมโคตรกลัวว่าแรงกระทุ้งในอกข้างซ้ายจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึก
"ฮะ เดี๋ยว...อ๊ะ" ร่างสูงปรนเปรอความวาบหวามให้ยอดอกด้วยแนวลิ้นไม่พอ ยังเลื่อนมือลงมาลูบไล้กลางหว่างขาเหนือผืนผ้าของผม ส่วนกลางลำตัวถูกเสียดสีไปมาจนเริ่มขยายตัว และมันเห็นได้ชัดในสภาพที่ผมใส่บ๊อกเซอร์ของไอ้แทนแค่ตัวเดียว
"พี่ไทม์" เสียงหอบหายใจด้วยแรงอารมณ์ดังมาเป็นระลอกสลับกับการเรียกชื่อผม ไอ้แทนขยับตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากก่อนลากแนวลิ้นสลับกับกัดทำรอยจากสันกราม แผ่นอก ลามไปถึงหน้าท้องแบนราบและส่วนท้องน้อยเหนือกลางลำตัว ความรู้สึกเสียววาบแล่นปลาบขึ้นมา ส่วนที่อารมณ์คุกรุ่นอยู่แล้วยิ่งเผยให้เห็นรูปร่างชัดเจนกว่าเก่า วินาทีที่นิ้วแกร่งเกี่ยวกางเกงยางยืดเพียงชิ้นเดียวของผมลง ในใจนั้นแทบอยากมุดแผ่นดินหนี สิ่งนั้นของผมมันแข็งขืนต่อต้านแม้กระทั่งมือของคนตรงหน้า
"ฮือออ" ไอ้แทนกอบกุมมันไว้ทั้งหมดพลางขยับแนวมือเชื่องช้าไม่เร่งร้อน ปล่อยให้หยาดน้ำขุ่นข้นค่อยซึมออกจากส่วนปลายจนเริ่มเปียกชื้น ผมหลับตาเพราะเขินอายเกินกว่าจะมองแต่พอความอบอุ่นขาดช่วงไปทำให้ต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมาใหม่จนได้เห็นร่างสูงที่ลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าจนร่างเปลือยเปล่า
"!!" คุณพระ...บังเอิญไปมองตรงนั้นของมันพอดี สิ่งที่มันมีผมแทบจะเทียบไม่ได้ ช่วงเสี้ยวอึดใจที่ตกตะลึงกับความใหญ่ของร่างกาย ผมกลับได้สัมผัสเนื้อแท้ของมันโดยตรงแบบไม่ทันร้องขอ สัดส่วนร้อนรุ่มบดเบียดเข้าหากันอย่างโหยหา ไอ้แทนขยับตัวเสียดสีไปมาจนผมห้ามเสียงครางไว้ไม่อยู่
"อ๊ะ ฮะ อือออ" มือใหญ่กอบกุมส่วนสำคัญของเราไว้ทั้งคู่ ขยับไปมาอย่างรวดเร็วตามจังหวะอารมณ์
"กะ...กูไม่ไหวแล้ว" ผมอายที่จะต้องปลดปล่อยตรงนี้เลยขยำมือจิกผ้าปูเตียงอย่างแรง
"ไม่ต้องทน...ปล่อยออกมา" น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูทำเอาขนลุกเกรียว เสียดเสียวไปทั่วมวนท้อง ฝ่ายกระทำซึ่งหอบแรงไม่แพ้กันสอดมือเข้าช้อนหลังไว้ โน้มน้าวให้ตะแคงไปตามร่างกายอีกฝ่ายซึ่งทิ้งตัวลงด้านข้างโดยส่วนนั้นของพวกเรายังติดตามกันไปไม่ห่าง มือแกร่งยังคงขยันทำงานรูดรั้งขึ้นลง ผมมองใบหน้าที่รื้นแดงไปด้วยอารมณ์ของอีกฝ่ายแล้วให้ได้รู้สึก...
"จูบกูหน่อยได้มั้ย" ริมฝีปากชาๆคู่นี้อยากรับรู้การมีตัวตนอยู่ของมึง
ขออะไรอีกฝ่ายก็ทำให้หมด ผมได้รับรู้รสสัมผัสนุ่มนิ่มชวนหลงใหลจากไอ้แทนอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นแบบเบาๆสั้นๆก่อนผละออกไป
"ปากพี่...บวมไปหมดเลย" สายตาคมจับจ้องมาที่ปากแดงเจ่อเป่ารดลมหายใจถี่หนักให้พัดผ่านเข้าใบหน้า "เจ็บมั้ย"
"กูชอบจูบของมึง"
"..."
"ชอบ"
"อย่ายั่วผม"
"ฮะ...อ๊ะอื้อออออ" เพราะจังหวะและแรงมือที่อีกฝ่ายเร่งรัดมาหลังประโยคสั่นพร่าของผม หยาดอารมณ์จึงหลั่งออกมาไม่ขาดสาย ท้ายที่สุดร่างกายของพวกเราก็กระตุกเกร็งและปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
ฮั่ก ฮั่ก หายใจแทบไม่ทัน ระหว่างที่ตกในภวังค์ผมก็เพิ่งมานึกรู้ว่าการกระทำของไอ้แทนยังไม่จบแต่เพียงเท่านี้ นิ้วแกร่งขยับเข้ามาสัมผัสช่องทางด้านหลังทันทีที่ยกข้อพับขึ้นรั้งกับแขน
"อะ...ไอ้แทน ทำอะไร" ผมในท่าตะแคงแต่ถูกยกขาข้างหนึ่งขึ้นถึงกับไปไม่เป็น ส่วนนั้นกำลังถูกเผยให้อีกฝ่ายที่ลดตัวลงต่ำได้เห็น การรุนรานเปิดฉากอีกครั้งเมื่อเจ้าของริมฝีีปากบางเฉียบครอบครองส่วนที่เพิ่งอ่อนตัวลงไปป้อล้อให้แข็งขืนขึ้นอีก ความหยุ่นนุ่มในโพรงปากกอปรกับปลายนิ้วซึ่งเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบของเหลวขยับวนไล้ไปมาในช่องทางคับแคบด้านหลังจนผมสั่นสะท้าน และสิ่งเดียวกันนั้นก็แทรกซึมเข้ามาในร่างเรื่อยๆ
"อะ...ไอ้แทนมึง" สิ่งที่มองไม่เห็นคุกคามเข้ามาจากด้านหลังทีละน้อย ความรู้สึกแปลกปลอมทำให้ผมกลัวจนตัวสั่นและการกระทำก็หนีไม่พ้นสายตาคมคู่นั้น
"พี่ไทม์" ร่างสูงถอนริมฝีปากออกขยับตัวขึ้นมาเสมอ แต่มือยังคลึงวนเสียบลึกเข้ามา ผมก้มหัวหลับตาย่นคิ้วให้กับความรู้สึกประหลาดที่ปะทุขึ้น ก่อนหรี่มองร่างกายกำยำของอีกฝ่ายซึ่งไม่ได้อ่อนลงไปหลังจากการปลดปล่อยครั้งแรกเลย ตรงนั้นของไอ้แทนยังคงแข็งขืนและเครียดเกร็ง
"ผมอยากกอดพี่" แค่กระซิบขอร้องร่างกายผมก็อ่อนปวกเปียกแล้วนับประสาอะไรกับการที่ยอมให้อีกฝ่ายเสริมนิ้วที่สองและสามเข้ามา
"ฮะ...เดี๋ยว กู...รู้สึกแปลกๆ" มันเริ่มจะเสียดเกร็ง ร่างกายผมกำลังต่อต้านสิ่งแปลกปลอมข้างในซึ่งขยับเข้าออกไปมาตามจังหวะของคนข้างหน้า
"เจ็บมั้ย" ได้แต่ส่ายหัว บรรยายไม่ถูกถึงความรู้สึก มันไม่เจ็บแต่เสียดแปลกๆ "ผมไม่ได้เตรียมอุปกรณ์เอาไว้ พี่ต้องเจ็บแน่ๆเลย" ร่างสูงเปรยก่อนถอนมืออกไปทั้งหมดราวกับยอมแพ้ "ครั้งแรก ผมไม่อยากให้เป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายสำหรับพี่" พูดจบก็รวบตัวผมเข้าไปตระกองกอด
"ตะ...แต่"
"ไม่มีแต่..." ไอ้แทนปรามคำแย้งของผม แผ่นอกที่ประสานกันแนบสนิททำให้ผมรับรู้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของอีกฝ่าย
"แต่ด้านล่างมึง" ใช่...มันยังแข็งตั้งแนบต้นขาผมอยู่เลย "มึงจะปล่อยไว้อย่างนี้เหรอ" ไอ้แทนมันกระตุกดันไหล่ออกห่างพลางสบจ้องดวงตาผม
"หรือพี่จะช่วย" แปลกแทนที่ผมจะตีมันแล้วด่าว่าทะลึ่งเหมือนทุกครั้ง ผมกลับเอื้อมมือไปจับแทนน้อยเบาๆอย่างกล้าๆกลัวๆ ด้วยความที่ว่าจะสัมผัสก็ไม่ใช่จะลูบไล้ก็ดูขาดๆ ร่างสูงจึงครางฮึ่มในลำคออย่างหงุดหงิด "นี่พี่แกล้งผมเหรอ"
"กูเปล่า ฮะ!!" อีกฝ่ายพลิกตัวขึ้นคร่อมกะทันหัน ช้อนบั้นท้ายจับขาสองข้างของผมพาดไปบนไหล่ของมันจนตัวลอย สัดส่วนร้อนรุ่มเหยียดตรงจดจ่ออยู่ที่ปากทางพลางดันเข้ามาเบาๆ "ฮื้ออ ไอ้แทน!!"
ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นี่มึงจะเสียบเข้ามาแบบนี้เลยเนี่ยนะ จะบ้าไปแล้วเหรอกูยังไม่พร้อมเลย
"หึ...ผมล้อเล่น" มันยกยิ้มหล่อๆ ใส่ทำใจที่ผมกลัวให้กลับมาหน้าแดงอีกครั้ง เพราะตรงนั้นของผมโชว์อยู่ตรงหน้ามันนี่ครับ "ฝืนเข้าไปยังไงก็ไม่ได้หรอก ร่างกายพี่เกร็งอย่างกับอะไรดี"
ในที่สุดมันก็ปล่อยผมลง ขยับต้นขาแกร่งเข้ามาแนบชิดเนินเนื้อให้ส่วนกลางของเราใกล้กันมากขึ้น ก่อนเริ่มเสียดสีด้วยมืออีกครั้ง
"ฮะ...อ๊ะ"
"ทนอย่างนี้ไปก่อนนะ" ประโยคนี้มึงพูดกับตัวเองใช่มั้ย แต่ผมก็รู้สึกเสียวและสุขกับสิ่งที่มันมอบให้อย่างบอกไม่ถูก และแล้วผมกับมันถึงฝั่งฝันกันหลายต่อหลายครั้งก่อนจะเพลียแล้วผล็อยหลับไปในที่สุด
TBC
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉากครั้งแรกในชีวิต(x_x) ที่ยังไม่ถึงขั้นสุดท้าย...พัฒนากันต่อไป
คุณ FeaRes : เยิฟฟฟฟฟฟฟฟ รักษาสุขภาพเช่นกันค่ะ ขอบคุณที่รอกันมาเสมอนะคะ ตอนนี้น้องฟ้าก็ยังเป็นตัวป่วน(ที่ช่วยพัฒนาความสัมพันธ์ให้มันไวว่องไม่เต่าคลานได้)อีกตามเคย ฮา แอบกระซิบว่าเฮียเดย์แกก็น่ารักนะคะ(คนแต่งยังหลงเลย) ออกปากว่าจะลงมือตามหาเองแล้วรับรองได้(มี)เรื่องแน่ค่ะ
คุณ B52 :
ค่า >_<
คุณ mild-dy :
เช่นกันค่า
คุณ StarPasO : มาอ่านตอนนี้คงตกใจกว่าเก่า เพราะไม่ใช่แค่ดูดคอแล้ว!!! 555 ความจริงเดย์แค่รักเพื่อนค่ะ แต่ติดว่าแสดงละครเก่งเกินไปแค่นั้นเอง อิอิ แม็คจะกลับมามั้ยน้าารอดูต่อไป
หัวข้อ: {Will you be my family?(น้องครับฯ?)}บทที่23:แล้วเราจะได้พบกันอีก(END)[29/05/18] P.3 (อ่าน 15969 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก