บทที่ 17: นมจืดกับการเชิญชวน [50%]
หลังจากได้ของบำรุงชั้นดี กินยา และนอนพักผ่อนเต็มที่คุณหวัดก็โบกมือบ๊ายบายนมจืดไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กลับมาเป็นนมจืดผู้แข็งแรงคนเดิมอีกครั้ง
มามหาวิทยาลัยด้วยความสดชื่นเหมือนยืนอยู่ในทุ่งดอกเก๊กฮวย แวะเข้าร้านสะดวกเจ้าประจำเหมือนเดิม
พนักงานคนเดิมร้องทักนมจืดว่าไม่เห็นหลายวัน แต่เอาจริงแค่สองวันเอง พอได้นมยี่ห้อเดิมเสร็จสรรพก็จ่ายเงิน
“น้องหนูนมจืด”
คนตัวเล็กหันไปมองเพราะว่ามีคนเรียกชื่อเขา นมจืดยิ้มตาหยี
“สมชาติ” เห็นร่างสูงของเพื่อนพระเอก ตอนนี้นมจืดคิดว่านมจืดเริ่มสนิทกับสมชาติเหมือนกันนะ สมชาติก็ใจดี “สวัสดีน้า”
“สวัสดีจ่ะ” เห็นไหม...สมชาติพูดเพราะมาก
“มาซื้ิออะไรเหรอ?”
“อาหารไอ้พระเอกมันน่ะ”
อ้อ...มาซื้อข้าวให้พระเอกนี่เอง นมจืดอยากซื้ออะไรให้เหมือนกันเป็นการตอบแทนฮีโร่ของนมจืด เอ...หรือว่าจะพาพระเอกไปกินข้าวอร่อยๆที่ห้างดีอะ…จะว่าไปดูหนังก็ดีนะ
ฮื้ออออ เอาไงดี
“นี่ๆสมชาติ พระเอกชอบดูหนังไหมอะ?” นมจืดคิดว่าชวนไปดูหนังก็ดีนะ นมจืดอยากดู Peter Rabbit คุณกระต่ายและผองเพื่อนน่ารักมากเลย
“หืม?” สมชาติส่งเสียงแปลกใจระหว่างที่เดินเข้าโซนอาหารสัตว์ที่มีทั้งแบบกระป๋องและแบบเม็ด
หือ? สมชาติมาทำอะไรที่โซนนี้อะ ไหนบอกมาซื้ออาหารของพระเอกไงทำไมถึงหยิบอาหารหมากระป๋องมาล่ะ
“คือพระเอกชอบดูหนังไหม?”
“อ่อ...ก็เห็นมันก็ไปนะ” เวลาพวกเขาไปกันมันก็ไปตลอดนะ
“เหรอ...ดีจัง...” อื้ม ดูหนังก็ดีนะ ชวนพระเอกไปดูคุณกระต่ายดีกว่า เห็นเข้าโรงมาสักพักแล้วยังไม่ได้ไปดูเลย
เป็นการเลี้ยงหนังตอบแทน
นมจืดเดินตามหลังสมชาติออกมาจากร้านสะดวกซื้อ คิ้วเล็กๆยังคงขมวดมุ่น นัยน์ตากลมโตยังคงฉายแววไม่เข้าใจอยู่มากๆ
“สมชาติมาซื้ออาหารให้พระเอกใช่ไหม?”
คนถูกถามพยักหน้า มองใบหน้าคนตัวเล็กกว่าที่มองหน้าเขาสลับกับมองถุงที่ซื้อ มองสลับไปมาหลายรอบจนสมชาติร้องอ้อในใจ
“อ้อ...ใช่สิ อาหารไอ้พระเอกมันน่ะ” แกว่งถุงให้กระป๋องกระทบกัน
รู้สึกขำไอ้เพื่อนตัวใหญ่ยักษ์อยู่ลึกๆ สะใจอะ
“ฮื้อ...พระเอกกินอาหารหมาไม่ได้น้า” ก็พระเอกเป็นคนนี่นา ไม่ได้เป็นหมาสักหน่อย
กร๊ากกกก เท่านั้นล่ะ สมชาติแห่งศิลปกรรมถึงกับลงไปนั่งกุมท้องหัวเราะอย่างไม่เกรงใจนมจืดสักนิด คนตัวเล็กได้แต่กะพริบตาปริบๆ ไม่รู้ว่าตัวเองไปกระตุกต่อมฮาของสมชาติตอนไหนถึงได้หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้
สมชาติสูดหายใจลึก พยายามกลั้นขำ ก่อนจะกวักมือเชิญชวน
“มาสิ...จะพาไปดูว่าพระเอกมันกินได้ไม่ได้”
นมจืดเลยเดินตามสมชาติต้อยๆไปจนถึงคณะเพื่อนบ้านของตัวเอง แต่แทนที่สมชาติจะเดินไปใต้ตึกอย่างที่เคยกลับเดินอ้อมไปทางด้านหลังของตึกคณะ ด้านหลังเป็นลานปูน มีกระถางต้นไม้วางประดับประปราย
มีกลุ่มนักศึกษานั่งยองๆอยู่ใต้ต้นไม้ไม่สูงมากอยู่สามคน นมจืดหยีตามองเหมือนว่าทั้งสามคนกำลังเล่นอยู่กับอะไรสักอย่าง
พอเดินเข้าไปใกล้ๆ นัยน์ตากลมโตก็เบิกกว้าง อ้าปากร้องอู้วว
“อู้ววว น้องหมา!” นมจืดเห็นน้องหมาสีน้ำตาลเข้ม ตัวขนาดสุนัขโตเต็มวัย หน้าตาดูหล่อเหลาเหมือนมีเชื้อลูกครึ่งด้วยนะ มีปลอกคอหนังเส้นบางๆคล้องคอเอาไว้
มหาวิทยาลัยมีสัตว์ตามคณะบ้าง คือไม่มีใครเป็นเจ้าของแต่ว่าคนและนักศึกษาในคณะนั้นๆก็เลี้ยงดูเท่าที่ทำได้ ส่วนใหญ่ก็มีคนให้อาหารรวมถึงพาไปตรวจสขภาพกับโรงพยาบาลสัตว์ของมหาวิทยาลัย หรือบางครั้งเหล่าบรรดานักศึกษาสัตวแพทย์ก็มามตรวจให้ฟรีๆไม่คิดเงิน
คณะของนมจืดก็มีเป็นน้องแมวอยู่สองตัวนะ ตอนเข้ามาปีหนึ่งมีน้องแมวอยู่หนึ่งครอบครัว แต่พอโตก็แยกย้ายหายไปหมดเลย เหลือแค่สองตัวเอง บางครั้งก็เห็นนักศึกษาในคณะซื้ออาหารแมวมาให้บ้าง ขนมแมวบ้าง อยู่ดีกินดีมาก ตัวอ้วนขนสวยมาก
นมจืดชอบสัตว์ยิ่งหมาแมวชอบมากเลย ชอบจับชอบลูบ ขนน้องนุ่มๆ
คนตัวขาวเกือบซีดขยับเข้าไปนั่งยองๆดูน้องหมานอนแผ่ให้คนเกาพุงให้
“มาดูกันว่า ‘ไอ้พระเอก’ จะกินอาหารหรือไม่กิน” สมชาติเดินหิวถุงเข้ามานั่งด้วย
นมจืดเขยิบก้นออกมาเล็กน้อยเพื่อจะได้ดูถนัดๆ
“เฮ้ย...พระเอกมากินข้าวมา...จุ๊ๆ” สมชาติดีดนิ้วป๊อกแป๊ก
น้องหมาหูตั้งก่อนจะลุกขึ้นมานั่งเรียบร้อย สมชาติทำท่าขอมือเป็นการทักทาย เจ้าสัตว์สี่ขาทำตามอย่างว่าง่าย จนคนตัวเล็กที่นั่งดูอยู่ตาโต
น้องฉลาดมากเลยอะ
“นี่ไง...ไอ้พระเอกประจำคณะศิลปกรรม” สมชาติแนะนำอย่างเป็นทางการ
นมจืดตาโต ดันแว่นขึ้นดั้งเพื่อมองให้ชัดอีกครั้ง
“เราก็นึกว่าพระเอก...” นมจืดคิดว่าเป็นพระเอก ฮีโร่ตัวโตของนมจืดนี่นา ว้า เข้าใจผิดเลย… “เขินจัง...อิๆ” เกาแก้มเมื่อรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดไปโขเลย
“มาๆ มาลองเล่นกับไอ้พระเอกมา”
นมจืดขยับเข้าไปถือกระป๋องอาหารบ้าง
“พระเอกเป็นหมาประจำศิลปกรรมเหรอ?”
คนตัวใหญ่กว่าทำหน้าครุ่นคิด “อืม...มั้งนะ ตอนเข้าปีหนึ่งมามันก็อยู่แล้วนะ พวกรุ่นพี่เป็นคนเลี้ยงๆกันมา”
“อ้อ...”
นมจืดเล่นกับน้องพระเอกจนลืมเวลาไปเลย เสียงหัวเราะคิกคักดังลอดไปถึงหน้าตึกคณะ
ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อนักศึกษากางเกงยีนส์ตั้งแข็งเพราะไม่ได้ซักมาหลายอาทิตย์แล้วกับรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง มันยังไม่ขาดนะ แต่ว่าหลังที่ใส่มานี้พอฝนตกทีไรน้ำซึมเข้ารองเท้าทุกที
เจ้าตัวเดินตามต้นตอของเสียงมาจนถึงหลังคณะของตัวเอง นัยน์ตาคมกริบเพ่งมองไปตามคนในกลุ่มย่อมๆบนลานปูน
ยิ่งขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนตัวเล็กขาวเจิดจ้าแสบตาวิ่งแก้มแดงแข่งกับหมาอยู่ เสียงเล็กๆหัวเราะคิกคักอย่างสดใส รอยยิ้มกว้างจนทำให้คนอื่นหัวเราะตาม
สดใสเหมือนแดกพระอาทิตย์มาเชียวนะมึง!
แต่ที่ทำให้เขาตาลุกวาวก็คือไอ้สัตว์หน้าขนสีขาที่วิ่งลิ้นห้อยไล่งับลูกบอลที่คนปามา
“ไอ้เตี้ย!”
ทั้งหมาทั้งคนถึงกับชะงักเมื่อได้ยินเสียง นมจืดหยุดมือที่กำลังปาลูกบอลหันไปมองคนเรียก
พอเห็นว่าเป็นใครนมจืดก็ยิ้มตาหยี แแก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่อเพราะทั้งวิ่งเล่นและความร้อนอบอ้าวของอากาศ
“พระเอกมาแล้วเหรอ?”
ร่างสูงมองคนที่วิ่งเยาะเข้ามาหา เขาแยกเขี้ยวใส่
“มาทำห่าไรที่นี่” สงสัยโดนไอ้สมชาติหลอกมาแน่ๆ
“สมชาติชวนมาเล่นกับน้องพระเอกอะ”
“หา?” น้องพระเอก? พอหันไปมองต้นเหตุ เขาเจอกับไอ้คู่ปรับเก่าที่กำลังยืนแยกเขี้ยวขู่แฮ่ๆ “ไอ้หมา!”
“แฮ่...”
“มึงมาเสนอหน้าอะไรตรงนี้ไม่ทราบ”
“แง่ง...แฮ่...กรอด...”
“ไปไหนก็ไปเลยเว้ย”
“ฮื้อ...ทำไมไล่น้องพระเอกอย่างนั้นอะ” นมจืดย่นจมูก น้องพระเอกออกจะน่ารัก เชื่องด้วย
“อย่าเรียกมันว่าพระเอกนะเว้ย” แม่ง! พระเอกมีคนเดียวในคณะก็พอไหม แล้วใครวะแม่งเอาชื่อกูไปตั้งชื่อหมาเนี่ย น่าเตะจริงๆ
“อ้าว?” นมจืดทำหน้างงงวย
“พระเอกมันชื่อกู...”
พวกปีสองแห่งศิลปกรรมกำลังหัวเราะคิกคักกันยกใหญ่ ความจริงไอ้พระเอกที่เป็นหมาอะ มันชื่ออะไรไม่มีใครรู้หรอก พวกรุ่นพี่ก็เรียกแต่ไอ้น้ำตาลมั่ง ไอ้หนูบ้าง
แต่เรื่องมันคือตอนที่พวกเขาอยู่ปีหนึ่ง มีคนเรียกไอ้พระเอกที่เป็นคนแล้วไอ้หมามันดันเห่ารับแล้ววิ่งไปหา ทุกคนเลยคิดว่ามันคงชอบชื่อนี้เลยเรียกติดปากกันมามตลอด
ส่วนไอ้พระเอกมันเลยหงุดงหงิดตลอดเวลา แม่งจะตีกับหมาได้ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน
“ส่วนมึง...ไอ้หมา! มองหน้ากูทำซากอะไร เดี๋ยวจับส่งสถานเสาวภาเลยนี่”
เสาวภานั่นมันงูเว้ย ไม่ใช่หมา ไอ้บ้า!
คนห่าอะไรไม่รู้จ้องจะหาเรื่องหมาได้ตลอด
“พระเอกไม่ทะเลาะกับน้องน้า” นมจืดเข้ามาห้ามทัพระหว่างหนึ่งคนหนึ่งตัว ส่งสายเรียกให้สมชาติมาช่วยเป็นทัพเสริมด้วย
พวกสมชาติพยายามกลั้นขำแล้วแยกไอ้พระเอกที่เป็นหมาออกมาห่างๆ ส่วนนมขืดก็พูดหงุงหงิงๆให้พระเอกที่เป็นคนเลิกแยกเขี้ยวแข่งกันสักที
จนคนตัวเล็กกว่าดึงเสื้อให้คนตัวใหญ่เดินตามออกมาที่ด้านหน้าคณะแทน
“ฮื้อออ พระเอกไม่โมโหสิ”
คนหัวร้อนยังหน้าบึ้ง “ไม่ได้โมโหเว้ย”
“งั้นไม่ทำหน้าบึ้งนะ ยิ้มหน่อยน้า” นมจืดเอานิ้วชี้ดันแแก้มตัวเองให้แแก้มเป็นก้อนกลมๆ ยิ้มตาหยี
คนตัวใหญ่เม้มปาก กล้ามเนื้อบนใบหน้ามันกระตุกเป็นพักๆ
นมจืดเห็นพระเอกเริ่มจะยิ้มเลยยิ่งกดนิ้วชี้ที่แก้มให้มากขึ้น อารมณ์ดีน้าพระเอก ไม่โมโหน้า
สุดท้ายนมจืดเห็นว่าอีกฝ่ายหันหน้าไปมองด้านข้างแต่ว่าริมฝีปากได้รูปยกขึ้นเป็นรูปพระจันทร์ครึ้งเสี้ยว
“พระเอก...ชอบดูหนังไหม?” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยแล้ว นมจืดเลยกล้าถามคำถามขึ้นมา
“ทำไม?”
นมจืดหันหลังมาคุยกับพระเอก ทำหน้าจริงจัง
“เราจะชวนไปดูหนัง” นมจืดยิ้มตาหยี
โอ้ เอ็ม จี!!!
ไอ้เตี้ยหมาตื่นชวนไปดูหนัง ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บชวนไปดูหนัง ไอ้แคระชวนไปดูหนัง ไอ้นมจืดชวนไปดูหนัง
พระเอกรู้สึกเหมือนตัวเองตัวพองลอยขึ้นสวรรค์
+++++++++++++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงนะคะ ตอนนี้เราเปิดตัวละครอีกตัวที่ทำให้นังพระมันหัวร้อนได้เหมือนกัน ฮ่าๆ
คนบ้าอะไรยังทะเลาะกับหมาได้เลยอะ อิๆ
ตอนนี้น้องนมเขาปั๊ดต๊ะนาแล้วนะคะ มีการชวนนังพระด้วย นังพระมันต้องทำบุญด้วยอะไรมาเนี่ย น้องนมถึงได้หลงผิดจนทุกวันนี้ ฮ่าๆ ใครก็ได้ช่วยน้องนมด้วยเถอะค่ะ
หลังจากตอนนี้เราจะพาไปเต้นรำระบำชาวเกาะกันนะคะ แต่จะระบำชาวเกาะแบบไหนมาติดตามกันได้นะคะ อิๆ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะทวิตกันได้นะคะที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากค่าที่ติดตามกันมาตลอดค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 426083 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก