ตอนที่ 2 : องศา กับ ปัตย์ps. Apple of my eye เป็นสำนวนนะคะ eye เลยไม่เติม s ค่า
“ใช่ร้านปิ้งย่างเกาหลีหลังมหาลัยหรือเปล่าวะ” ภาคคุ้นๆ กับรูปที่องศายื่นให้ดู
“กูว่าใช่” ครามช่วยยืนยันอีกเสียง เขาจำลักษณะโต๊ะและเตาย่างได้
“ใช่ไม่ใช่เดี๋ยวก็รู้ ไปดูกัน”
“หมายความว่ายังไงวะ อย่าบอกว่ามึงจะชวนพวกกูไปตอนนี้” ภาคหันไปถามครามที่เสนอความคิดขึ้นมา
“แน่สิ หรือพวกมึงไม่อยากรู้ ว่าไงองศามึงอยากรู้หรือเปล่า”
“อยากแต่คงไม่เท่ามึง”
“แน่นอนกูไม่เถียง ไปเถอะกูหิวแล้วด้วย”
“นั่นไงกูว่าแล้วหาเรื่องชวนแดกนี่เอง ก็ดีนะมึงเผื่อฟลุ้คอาจรู้ว่าเป็นใคร เพิ่งลงรูปเมื่อกี้อาหารยังไม่เต็มโต๊ะตะเกียบยังสะอาดกูว่าไปตอนนี้น่าจะทัน” องศาไม่ตอบภาค เขาหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงหยิบเป้ขึ้นสะพายบ่า ลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก
“มึงไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่เลย” ครามส่ายหัว เขาเป็นคนเสนอความคิดยังช้ากว่า
“จะบ่นหรือจะไป เลือกเอา”
“ไปครับคุณองศา รอเพื่อนแป๊บ” ครามทำท่าพินอบพิเทาใส่องศา คว้าทุกอย่างโยนลงกระเป๋าเพื่อให้ทันเพื่อน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เป็นอะไร” ปัตย์แปลกใจเมื่อจู่ๆ ณดลเพื่อนสนิทของเขาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จากกำลังคุยหัวเราะกันเฮฮากลับนั่งอ้าปากค้าง
“วันนี้วันของปัตย์จริงๆ ว่ะ” ณดลลอบกลืนน้ำลาย สีหน้าแหยลงอย่างเห็นได้ชัด
“อะไร” ปัตย์ยังไม่เข้าใจอาการของเพื่อน
“ข้างหลัง....เดี๋ยว! อย่าหันไปทันทีแบบนั้นสิ” ณดลรีบห้ามเพื่อนแต่ไม่ทัน ปัตย์หันหลังไปเจอเข้ากับกลุ่มขององศากำลังเดินเข้ามาในร้าน
“องศา!” “เฮ้ย!” เสียงแรกเป็นเสียงของปัตย์แต่เสียงหลังคือเสียงอุทานของณดล เมื่อเห็นเพื่อนสนิทมุดลงไปใต้โต๊ะด้วยความเร็วสูงสุด
“ขึ้นมา” ปราณเรียกแฝดพี่ผู้ เขาไม่ได้ก้มตัวลงไปมองเพราะไม่อยากให้เกิดพิรุธ
“ไม่เอา” ปัตย์ส่ายหน้าอยู่ใต้โต๊ะ เขากอดตัวเองเป็นก้อนกลมๆ เอาหน้าซุกกับขาเพื่อไม่ให้ใครเห็น
“ปัตย์” ปราณลงเสียงหนัก เมื่ออีกฝ่ายดื้อดึง
“ไม่ขึ้นไม่ได้เหรอปราณ คิดเงินแล้วกลับกันเถอะ”
“ได้ที่ไหน อาหารยังทานไม่ถึงครึ่ง ลุกมาเถอะน่าไม่มีใครมองมาสักคน”
“จริงนะ”
“จริง” ปัตย์เห็นว่าน้องชายยืนยันหนักแน่น จึงค่อยๆ โผล่หน้าออกมาจากใต้โต๊ะ
“เร็วๆ ยิ่งช้าคนยิ่งมอง” แค่นั้นปัตย์ก็รีบยืดตัวขึ้นมานั่งเพื่อพบกับสายตาขององศาที่มองมาทางโต๊ะเขาพอดี
“ปราณณณ”
“เอ้าก็เมื่อกี้ไม่มองจริงๆ ไม่ได้โกหก” เสียงพูดกลั้วหัวเราะของน้องชายทำให้ปัตย์รู้ตัวว่าโดนหลอกเข้าให้แล้ว
“แต่แปลกๆ นะคะ เหมือนกลุ่มนั้นมองหาใครอยู่ เห็นแต่ละคนกวาดสายตาไปรอบร้านเลย” ฟ้าใสบอกสิ่งที่เธอสังเกตเห็น
“คิดอยู่เหมือนกัน” ปราณพยักหน้าเห็นด้วย องศาคล้ายกับกำลังมองหาคนรู้จักแต่ไม่เห็นเดินไปทักทายโต๊ะไหน
“คือ..คือ..” ปัตย์ก้มหน้า ถูนิ้วมือไปมาบนกางเกง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มแหยๆ ให้กับปราณ
“สงสัยจะหาเรา”
“ไม่มั้ง ไม่มีทางที่เขาจะรู้ว่าปัตย์เป็นrabbitboy”
“นั่นสิ” ณดลเห็นด้วยกับคู่แฝดเพื่อน ในอินสตาแกรมไม่มีอะไรที่สามารถใช้ระบุตัวตนของปัตย์ได้เลย
“นั่นไง ฮ่าๆ” ปัตย์ยิ้มพร้อมกับหัวเราะฝืดๆ ออกมา
“หัวเราะแบบนี้ทำอะไรไว้ใช่ไหม” ปราณหรี่ตามองคนที่นั่งอยู่ข้างกัน
“ฮ่าๆ มันก็...”
“ก็อะไร” ปราณไม่ปล่อยให้พี่ชายมีเวลาคิดคำแก้ตัว ใช้สายตาบังคับให้อีกฝ่ายเล่า
“คือมันก็ไม่มีอะไรมาก”
“ปัตย์”
“เมื่อกี้เราถ่ายรูปอาหารบนโต๊ะแล้วโพสต์ลงอินสตาแกรมrabbitboy” ปัตย์พูดเร็วปรื๋อเมื่อน้องชายเริ่มทำเสียงดุ
“โธ่ปัตย์” ฟ้าใสลากเสียงยาว ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเพื่อนสนิทดี
“ก็เราไม่อยากให้องศาคิดว่าเราสนใจแต่เขา เลยกะจะลงรูปอย่างอื่นเพิ่มเข้าไปเยอะๆ”
“ลงรูปร้านที่มากินเนี่ยนะ” ฟ้าใสอ่อนใจ ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าเพื่อนดี
“เราไมได้เช็คอินนะ ลงรูปเฉยๆ อาจจะมากินเมื่อวานหรือวันก่อน หรือตั้งแต่อาทิตย์โน้นก็ได้”
“อืมจ้ะ ถ้าเขาคิดแบบนั้นคงมานั่งอยู่นี่หรอกเนอะ”
“ก็จริง” ปัตย์รับเสียงหงอย มันวันอะไรของเขานักหนาซวยซ้ำซวยซ้อน ใครจะคิดว่าองศาจะตามเขามาถึงนี่
“เอาไงกันดี มีนักศึกษามหา’ลัยเรานั่งอยู่แค่ห้าหกโต๊ะ ถึงไม่รู้ว่าโต๊ะไหนแน่แต่อย่างน้อยก็จำๆ หน้าเอาไว้ได้” ณดลปรึกษาหารือคนในโต๊ะเพื่อหาทางออก
“ไม่ต้องกังวลเดี๋ยวจัดการให้” ปัตย์หันไปมองน้องชาย คิดจะถามปราณว่าจะทำอย่างไรแต่ไม่ทัน ร่างสูงลุกขึ้นยืน ออกเดินตรงไปยังโต๊ะขององศา
“อ้าวพี่ปราณสวัสดีครับ” เสียงครามทักทายเขาก่อนที่ปราณจะเดินถึงโต๊ ปราณยิ้มให้รุ่นน้องทั้งสาม ท่าทางของเขาผ่อนคลาย คิดอยู่เหมือนกันว่าเมื่อครู่องศาคงไม่ทันเห็นเขา เนื่องจากเขานั่งอยู่ด้านใน มองจากตรงนี้จะเห็นถึงแค่เก้าอี้ที่ปัตย์นั่ง
“พี่นั่งตรงโน้นมองมาเห็นพวกมึงพอดี มากันแค่สามคนหรือนัดสาวไว้”
“แค่สามคนพี่ มา..” ครามคิดจะตอบไปตามตรงแต่ถูกองศาขัดขึ้นก่อน
“ไอ้ครามมันหิว พวกผมเลยมาหาอะไรกิน”
“ถ้าอย่างนั้นไปนั่งโต๊ะเดียวกับพี่ไหม” ปราณชี้ไปทางโต๊ะที่เขานั่งอยู่
“พี่ปราณตามสบายเลยครับพวกผมเกรงใจ ว่าแต่คนนั้นเพื่อนหรือแฟน” ครามแซวรุ่นพี่เพราะเขาเห็นมีผู้หญิงนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วย
“เพื่อน พี่ยังไม่มีแฟน ไปนั่งได้”
“ไม่กวนดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” ภาคช่วยยืนยันอีกเสียง พวกเขามาด้วยจุดหมายอื่น นั่งตรงนี้จะได้ปรึกษาหารือกันได้ถนัด
“งั้นก็ตามใจ พี่ไปก่อนเดี๋ยวเพื่อนรอ”
“ครับพี่” ครามตอบรับ เขายิ้มให้ปราณรอให้อีกฝ่ายเดินห่างออกไป จึงเริ่มคุยเรื่องเดิมที่คุยค้างไว้
“มึงว่าโต๊ะไหนภาค”
“กูไม่แน่ใจว่ะ ที่ใส่ชุดนักศึกษามีประมาณหกโต๊ะ ปนๆ ชายหญิงกูยังแยกไม่ออก”
“มึงตัดโต๊ะพี่ปราณออกไปได้เลย ไม่ใช่แน่”
“กูก็ว่างั้น กูตัดตั้งแต่เห็นเป็นพี่ปราณเดินมาแล้ว” ภาคเห็นด้วยกับคราม
“มึงว่าไงองศา” ภาคถามคนที่เอาแต่นั่งเงียบ ไม่ออกความคิดเห็นใดๆ เลย
“ยิ้มอะไรของมึงวะ” ครามชะโงกหน้าเข้าไปมองเพื่อนใกล้ๆ เมื่อเห็นองศาไม่ตอบเอาแต่นั่งยิ้ม สายตามองตรงไปยังโต๊ะของปราณ
“กูกำลังขำ”
“มึงขำอะไร”
“มึงจำรุ่นพี่ที่ชนกูไม่ได้เหรอ นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับพี่ปราณด้วย สงสัยเพื่อนแก”
“ไหน? เออจริงว่ะ นั่งเยื้องๆ กันกูเลยเห็นหน้าไม่ชัด แล้วมึงขำอะไรพี่เขาวะ”
“กูว่าถ้ามีรางวัลซุ่มซ่ามแห่งปีสงสัยจะได้ไป”
“ทำไม มึงเห็นพี่เขาทำอะไร”
“กูไม่ทันเห็น เห็นตอนลุกออกมาจากใต้โต๊ะ สงสัยทำอะไรหล่นมั้ง คนอื่นเขาก้มลงไปเก็บแต่คนนี้สงสัยอะไรหล่นต้องลงไปนั่งทับก่อน ฮ่าๆ”
“มึงก็ไปหัวเราะพี่เขา นั่นเพื่อนพี่ปราณสุดหล่อคณะเรานะเว้ย”
“เอาน่า กูขำเพราะมันน่ารักดีไม่ได้ว่าอะไร คนแบบนี้ก็มีด้วย”
“ผิดเรื่องไหม มึงตามหาสุดที่รักของมึงก่อนเถอะ ชักช้ากลับไปก่อนจะเสียเวลามา” ครามดึงเพื่อนกลับเข้าประเด็น
“ไม่ต้องมันหลายโต๊ะเกินไป กูไม่อยากเดาสุ่มเดี๋ยวเข้าใจผิด จริงๆ กูคิดอยู่แล้วเพราะร้านนี้เด็กมหาลัยเรามากินทั้งนั้นแต่กูมาเพราะกูหิว”
“อ้าว”
“ที่นี้มึงก็แดกได้แล้วอย่าพูดมาก”
“เรียบร้อยแล้ว” ปราณทรุดตัวลงนั่งข้างพี่ชาย
“ปราณไปพูดอะไรเหรอ” ปัตย์เห็นน้องชายยืนคุยอยู่พักหนึ่งแต่เดาไม่ได้ว่าปราณคิดจะใช้วิธีไหน
“ทักทายตามประสารุ่นพี่รุ่นน้อง รับรองว่าพวกนั้นไม่สงสัยโต๊ะเราแน่”
“อืม แต่เสียดายจังอุตส่าห์พยายามหลบไม่ให้กลุ่มองศาเห็นเวลาเราอยู่กับปราณ ไม่อยากให้จำหน้าเราได้”
“เราว่าองศาจำปัตย์ได้ตั้งแต่ลงไปนั่งตะครุบกบโชว์แล้วมั้ง”
“บ้า เราตะครุบโทรศัพท์ต่างหาก”
“เหมือนกันนั่นแหละ อย่ามาโอดครวญเลยถ้าไม่ทำแบบนี้ถามหน่อยปัตย์จะเอาตัวรอดยังไง”
“ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่ได้คิดเลยปราณคิดออกก่อนเราไง” ปัตย์ยิ้มตาหยีอ้อนน้องชาย
“หึ”
“เรียบร้อยแล้วก็รีบกินกันเถอะ ผมว่านั่งนานๆ น่าจะไม่ค่อยดี” ณดลเสนอความคิดเห็น
“ออกไปเร็วต่างหากไม่ค่อยดีเดี๋ยวจะนึกว่าหลบหน้า” ฟ้าใสเห็นต่าจากเพื่อน ยิ่งถ้าออกเป็นโต๊ะแรกยิ่งมีพิรุธ
“ไม่คิดหรอก ปราณบอกแล้วว่ากลุ่มนั้นเลิกสงสัยกลุ่มเรา จะหลบหน้าได้ยังไง”
“ก็ถ้าไม่สงสัยแล้ว นั่งนานๆ ก็ได้นี่ไม่เห็นเป็นไร” ฟ้าใสเถียงกลับ มันก็เหมือนกันนั่นแหละ
“ไม่รู้จริงๆ เหรอ” ณดลทำหน้าเหมือนทำไมเรื่องง่ายๆ แค่นี้ฟ้าใสคิดไม่ออก
“รู้อะไร”
“ไม่เฉลย นั่งไปเดี๋ยวก็รู้ ใช่ไหมปราณ” ณดลตอบแบบอมภูมิ ดึงปราณเข้ามาเป็นพวก
“หึหึ” ปราณหัวเราะอยู่ในคอ ไม่ได้ตอบคำถามแต่เขาเห็นด้วยกับณดลร้อยเปอร์เซ็นต์ ใช่เดี๋ยวก็รู้
“หยุดเดี๋ยวนี้” ฟ้าใสตีมือลงบนโต๊ะตรงหน้าเพื่อนสนิท
“อะไร?” ปัตย์มองหน้าเพื่อนงงๆ หยุดอะไร เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“ยัง! ยังไม่รู้ตัวอีก” ฟ้าใสตีเพี้ยะเข้าที่มือของเพื่อน
“โอ๊ย อะไรเล่าฟ้าใส พูดกันดีๆ ก็ได้” ปัตย์คลำมือป้อยๆ มันเจ็บนะ
“หยุดมององศาได้แล้ว จะมองให้เขาจับได้เลยหรือไง”
“แหะๆ ก็..” ปัตย์ยกมือขึ้นลูบต้นคอ อายที่ถูกเพื่อนจับได้
“ก็อะไร”
“ก็นั่นองศาเชียวนะ เราเผลอทุกทีเลย มันละสายตาไม่ได้” เสียงสำนึกผิดและหน้าตาหงอยๆ ของเพื่อนทำเอาฟ้าใสโกรธไม่ลง
“ทีนี้รู้หรือยังว่าทำไมนั่งนานมันไม่ดี” ณดลถือเป็นโอกาสเฉลยสิ่งที่เขาพูดทิ้งค้างเอาไว้
“รู้แล้ว” ฟ้าใสยอมแพ้ว่าเธอคิดผิดมันไม่ดีจริงๆ เรียกว่าจะพากันซวยเลยน่าจะถูกกว่า
“น่าเราไม่มองแล้ว ไปเข้าห้องน้ำนะ” ปัตย์รวบตะเกียบเข้าหากัน
“จะหลบไปตั้งสติเหรอ” ณดลแซวเพื่อนขำๆ เห็นแล้วว่าสติเพื่อนเขากระเจิงแค่ไหนเมื่อมีองศาอยู่ในระยะสายตา
“เปล่าเราดื่มน้ำเข้าไปเยอะปวดฉี่”
“นึกว่าตื่นเต้นจนกลั้นไม่ไหว”
“เกินไป เดี๋ยวมา” ปราณมองตามพี่ชาย สายตาของเขากวาดไปทางโต๊ะของรุ่นน้องโดยบังเอิญ องศาหายไปไหน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“โอ๊ย ปวดๆ" ปัตย์รีบเดินตรงไปยังโถปัสสาวะ เขาน่าจะลุกมาให้เร็วกว่านี้ ตอนนั่งไม่เท่าไหร่ตอนเดินมาเข้าห้องน้ำเขาแทบจะกลั้นไม่ไหว
“ไง” เสียงทักดังมาจากโถข้างๆ ปัตย์หยิบหัวซิปเตรียมรูดเป็นอันต้องหยุดชะงักเพื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงทักทาย
“.....” ปัตย์ยืนจ้องหน้าองศานิ่ง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง โชคดีที่เขาไม่อุทานอะไรออกมาเพราะไม่มีการโดนตัวเกิดขึ้น
“เฮ้!” เสียงเรียกขององศาทำให้ปัตย์ได้สติ เขายิ้มแก้เก้อก่อนจะถามอะไรโง่ๆ ออกไป
“มาฉี่เหรอ”
“อืม แล้วไม่ฉี่เหรอ”
“ไม่ๆ มา..มาล้างมือ” ให้ตายเขาก็ไม่มีวันยอมงัดปัตย์น้อยออกมาโชว์ตัวต่อหน้าองศา ไม่มีทางให้เห็นแน่ๆ
“ล้างมือ?”
“ใช่ล้างมือ” ปัตย์พยักหน้าหนักแน่น ไม่ฉี่เด็ดขาด
“ล้างตรงโถฉี่?”
“หะ? เปล่าๆ ตอนแรกก็ว่าจะฉี่แต่มันไม่ปวดเลยว่าจะไม่ฉี่ จะล้างมืออย่างเดียว” เวลาที่ปัตย์แก้ตัวเขาจะพูดยาวเป็นขบวนรถไฟ และโดยส่วนใหญ่จะมีแต่น้ำไม่ค่อยมีเนื้อ
“งั้นเหรอ” ปัตย์มองมือขององศาเคลื่อนไหวไปมา โหใหญ่ชะมัด...ใหญ่.. ใหญ่! ปัตย์ตาเบิกโพลง โอ๊ย!! เขามองอะไรเข้าไป ปัตย์รีบหันหน้ากลับ เขาชะโงกหน้าไปมองตอนไหน ทำอะไรบ้าๆ ลงไปอีกแล้ว อย่าให้องศาเห็นเลย แค่นี้เขาก็ขายหน้าจนไม่รู้จะขายหน้าอย่างไร
“หึหึ ตกลงจะไปล้างมือไหม”
“อ๋อ ไปสิ” ปัตย์เดินตามองศาไปที่อ่างล้างมือ เขาเปิดน้ำแล้ววักขึ้นล้างหน้า หวังว่าจะช่วยปกปิดสีแดงเรื่อบนแก้มได้
“ชื่ออะไร”
“ปัตย์”
“องศา” ปัตย์เกือบตอบว่ารู้แล้ว ดีที่สติยังพอมีเหลืออยู่บ้าง
“วันนี้ดวงเราน่าจะสมพงษ์กัน เจอกันสองครั้งภายในวันเดียว”
“นะ..นั่นสิ บังเอิญเนอะ” ปัตย์เหงื่อตก จะสงสัยหรือเปล่า องศาจะสงสัยว่า rabbitboyคือเขาไหม
“ถามอะไรหน่อยสิ” ร่างสูงหันมามองหน้าเขา สายตาจริงจังที่มองมาทำเอาปัตย์ร้อนๆ หนาวๆ
“อะไร” เราต้องทำใจดีสู้เสือเข้าไว้ ปัตย์สั่งตัวเองทั้งที่ขาของเขาเริ่มสั่นน้อยๆ
“อาจจะถามแปลกๆ ไปบ้าง แต่ผมสงสัย”
“โหยไม่มีอะไรน่าสงสัยหรอกโลกมันก็บังเอิญแบบนี้แหละ เมื่อวานผมยังเจอเพื่อนเก่าไม่ได้เจอกันมาห้าหกปี นัดกันกี่ทีก็ไม่เคยว่าง แต่พอจะเจอก็เจอง่ายๆ เดินสวนกันในห้างเฉยเลยเชื่อไหม” ปัตย์หยุดหอบ ส่งสายตาใสซื่ออ้อนให้องศาเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
“เรื่องจริงนะ”
“ฮ่าๆ ไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น” องศาหัวเราะขำสีหน้าของอีกฝ่าย เขาบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นแบบไหน รู้แต่ว่ามันทั้งน่ารักทั้งตลกดี
”ก็มันเรื่องจริง" ปัตย์โล่งอก รอดแล้ว
“ทีนี้ให้ผมถามได้หรือยัง”
“......ดะ..ได้สิ” ปัตย์อึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะหลุดคำพูดออกมาได้ โธ่เขาก็นึกว่าจะรอดแล้ว โอ๊ยคิดสิคิด จะตอบองศาว่าอย่างไรดี หัวเด็ดตีนขาดต้องไม่ยอมรับ
“มันแกวกระโดดคืออะไร”
“ไม่ใช่!”
“อะไรไม่ใช่?” ต่างคนต่างยืนอึ้ง ปัตย์อ้าปากหวอก่อนหัวเราะออกมาจนตัวโยน องศาเล่นเอาเขาเกือบช็อคตาย
“คือ..หมายถึงมันไม่มีความหมายน่ะ ไม่มีคำแปล ผมแค่อุทานติดปากเท่านั้นเอง”
“ไม่มีที่มาที่ไปเลยเหรอ”
“อืม” ปัตย์ไม่อยากโกหก แต่เขาบอกไม่ได้ว่ามันแกวคือกระต่ายสีขาวขนปุยที่เขาเลี้ยงเอาไว้
“ปัตย์อุทานแปลกดี”
“ทำไมองศาไม่เห็นเรียกผมว่าพี่” ปัตย์เผลอทำหน้างอนโดยไม่รู้ตัว องศามองใบหน้านั้นยิ้มๆ คนอะไรทำหน้าได้หลากหลายอารมณ์จริงๆ
“ไม่ล่ะ ปัตย์ไม่ให้ความรู้สึกว่าเป็นพี่ เป็นน้องยังน่าเชื่อมากกว่า”
“ผมเป็นพี่ ผมอยู่ปีสาม”
“ปีเดียว”
“พี่..โอ๊ะ!” ปัตย์เผลออุทานออกมา เขาจะคุยกับองศาแบบนี้ไม่ได้ เขากำลังหลบหน้าหลบตาองศาอยู่นี่นา โง่อีกแล้วปัตย์
“ผมไปก่อนนะ หายเข้ามานานแล้วเดี๋ยวเพื่อนตาม”
“เดินออกไปพร้อมกัน” องศาดึงแขนของปัตย์ไว้ก่อนจะปล่อย ปัตย์เดินออกจากห้องน้ำไปพร้อมกับองศา ใบหน้าของเขาชื้นไปด้วยเหงื่อ รอยยิ้มเหยเก แขนขาสั่นเล็กน้อย ยังเป็นโชคดีของเขาที่องศาไม่ได้หันมามอง โธ่เอ๊ยปัตย์แล้วเอ็งจะได้เข้าห้องน้ำตอนไหนละเนี่ย ปวดจะตายอยู่แล้ว!!
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
