ตอนที่ 4 : กระต่ายอ้วนกับAppleขี้แกล้งฟ้าใสสบตากับณดล สองเพื่อนซี้ส่ายหัวให้กับสติที่หลุดลอยไปแล้วของปัตย์ หน้ากลมเดี๋ยวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เดี๋ยวหัวเราะออกมาเบาๆ ตาจับจ้องแต่หน้าจอโทรศัพท์ไม่เป็นอันทำงาน
“เมื่อไหร่จะเลิกดีใจ” ณดลสะกิดเพื่อนกระซิบถามเบาๆ เพราะอยู่ในห้องปฏิบัติการออกแบบ
“องศาไม่เกลียดเรา” ปัตย์ยังหุบยิ้มไม่ได้ เมื่อมีการแจ้งเตือนเข้ามาว่ามีคนแสดงความคิดเห็นในรูปของเขา องศาทิ้งข้อความไว้ว่า....
360ong_saa: ขอบคุณสำหรับรูปสวยๆ ไม่เห็นทักกันบ้าง แค่นั้นก็ทำให้ปัตย์หน้าบานเป็นจานเชิง
“ปัตย์อีกนิดเดียวคนจะคิดว่านายเป็นบ้าแล้วนะ” ฟ้าใสชะโงกหน้าบอกเพื่อน หมั่นไส้จนอยากจะดึงแก้มยุ้ยๆ ของปัตย์ให้ยืดออก
“เราควรตอบไหม” ปัตย์มัวแต่ดีใจจนรับรังสีหมั่นไส้จากเพื่อนๆ ไม่ได้ หน้ากลมครุ่นคิดจนคิ้วขมวด
“อยากตอบก็ตอบ” ณดลตอบแบบกลางๆ ของแบบนี้ปัตย์ต้องตัดสินใจเอง
“ตอบว่าไงดี” ผิดความคาดหมายที่ไหน คิดอยู่แล้วว่าเพื่อนของเขาคงอยากตอบใจจะขาด
“ก็ตอบไปว่า เค้าเองเค้าที่นั่งอยู่หลังเสา ตัวเองเห็นเค้าไหม”
“จะตอบอย่างนั้นได้ไงเล่า”
“เอ้าเชื่ออีก” ฟ้าใสกุมขมับในความใสซื่อของเพื่อนรัก จะอยู่รอดปลอดภัยไม่ถูกองศาจับได้ไปอีกกี่วันกัน
“ตอบว่าทักทายครับดีไหม”
“ดี” ปัตย์ยิ้มกว้างเมื่อได้แรงสนับสนุน ตาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกพลังก่อนพิมพ์ข้อความลงไป
rabbitboy: @360ong_saa ทักทายครับ ^__^ “คุณสถาปัตย์คะจะจ้องจนกว่าเขาจะตอบเลยหรือไง งานการจะทำไหมจะถึงกำหนดส่งแล้วนะ” ปัตย์วางคางลงบนโต๊ะเขียนแบบ สายตาจับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์
“องศาจะตอบไหม” ปัตย์เอียงหน้าส่งสายตาหงอยไปหาเพื่อน หรือองศาพิมพ์มาตามมารยาทเท่านั้น
“มองหน้าเพื่อนนิด หน้าเพื่อนสองคนเหมือนองศาไหม” ปัตย์แนบแก้มกับโต๊ะตั้งใจมองหน้าฟ้าใสที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเก้าอี้ ก่อนเหลือบตามองณดลที่นั่งอยู่ติดกัน
“ไม่เหมือน องศาหล่อกว่านะเยอะ”
“คุณฟ้าใสจะถามให้เข้าเพื่อนทำไม มานั่งทำงานให้เสร็จปล่อยปัตย์มันเพ้อของมันไป” ณดลอุตส่าห์นั่งเงียบๆ ดันถูกนำไปเปรียบเทียบกับสุดที่รักของเพื่อน
“นะอย่าไปเชื่อปัตย์ นะหล่อที่สุดแล้ว” ฟ้าใสเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง
“ที่สุดใน..”
“ในเราสามคน” ฟ้าใสตอบด้วยความมั่นใจ อย่างปัตย์เรียกว่าหล่อไม่ได้หรอกปราณก็ว่าไปอย่าง
“ขอบใจ” ณดลซึ้งในความรักที่เพื่อนมีให้จนต้องกัดฟันพูด
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
องศาหมุนโทรศัพท์ในมือ เขาเห็นข้อความที่กระต่ายอ้วนแท็กมาให้แล้ว กำลังทำหน้าแบบไหนอยู่เขาชักอยากรู้ องศาอดยิ้มขำไม่ได้เมื่อนึกถึงอาการลนลานหลบๆ ซ่อนๆ ของกระต่ายตาแป๋ว เมื่อเขาเดือนเฉียดเข้าใกล้ เลือกรูปโปรไฟล์ได้เข้ากับตัวเองจริงๆ
360ong_saa: @rabbitboy ยินดีที่ได้รู้จักครับ
360ong_saa: @rabbitboy เย็นนี้ไปสนามบอลหรือเปล่าเผื่อเจอกันองศารอไม่กี่วินาทีก็มีข้อความตอบกลับมา
rabbitboy: @360ong_saa ไม่ได้ไปครับผมติดธุระ
360ong_saa @rabbitboy เสียดาย
rabbitboy: @360ong_saa ╥﹏╥องศาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ดวงตาวาววับ เขาเอาหัวเป็นประกันว่าวันนี้ต้องได้เจอกระต่ายอ้วนที่สนามบอลแน่
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ปัตย์เลือกที่นั่งเป็นเก้าอี้หินอ่อนตัวยาวมองเห็นสนามในระยะไกล สามเพื่อนซี้นั่งหันหน้าไปในทิศทางเดียวกัน
“แน่ใจนะปัตย์เราว่ามันแหม่งๆ ชอบกล” ฟ้าใสบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมแต่เธอรู้สึกได้
“ไม่เห็นจะยาก” ณดลกัดไส้กรอกที่ถืออยู่ในมือ หน้าตาไม่ทุกข์ร้อน
“นะมีคำแก้ตัวดีๆ เหรอ”
“มี” ณดลกินไส้กรอกจนหมดชิ้น ใช้นิ้วเช็ดมุมปากจนสะอาดถึงหันไปมองหน้าปัตย์โดยเฉพาะ “สารภาพไปเลย” พรวดด ปัตย์พุ่งน้ำออกจากปาก ไอค่อกแค่กจนแสบอก
“พี่เพ้อหาแต่น้องตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นยันพระอาทิตย์ตก สาวคนไหนก็ไม่หล่อเหมือนน้อง”
“ไอ้บ้านะ สาวที่ไหนหล่อ” ฟ้าใสด่าเพื่อนแต่ก็หัวเราะชอบอกชอบใจ
“ขำตาย” ปัตย์ค้อนเพื่อนประหลับประเหลือก จับได้ก็เรื่องหนึ่งสารภาพก็อีกเรื่องหนึ่ง ความอายมันใกล้เคียงกันที่ไหน
“ไง”
“ไงอะไรเล่า เลอะหมดแล้วเนี่ยเดี๋ยวจะโดนโกรธ ” ปัตย์ก้มหน้าใช้มือเช็ดคราบน้ำที่เลอะอยู่บนเสื้อนักศึกษา
“โกรธกันง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอแค่ทักคำเดียว” มือหนักๆ แตะลงบนบ่า ปัตย์สะดุ้งสุดตัว
“มันแกวกระโดด..กระโดด!” ปัตย์กระโดดตัวลอยจากเก้าอี้ไปยืนทำตาโตมองหน้าองศาที่ยืนอยู่หลังเก้าอี้ มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“หึหึ” ชัดเลยองศาตัวเป็นๆ
“งะ..ไง” ปัตย์ยกขึ้นทักทาย หน้าตาเหลอหลาจนองศาต้องกลั้นขำ
“ไง” เขาทักทายกระต่ายอ้วนซ้ำ มองมือป้อมที่เจ้าของปล่อยลงไปถูกับกางเกงที่ใส่อยู่
“เจอกันอีกแล้ว ปัตย์ใช่ไหมขอโทษถ้าจำผิด”
“ไม่ผิดค่ะ” ฟ้าใสตอบเสียงใส มองใกล้ๆ ยิ่งหล่อปัตย์นี่ตาถึงจริงๆ เสียงก็เพราะตัวจริงก็หล่อ
“พี่ชื่อฟ้าใส นี่ณดลเรียกพี่นะก็ได้” ฟ้าใสโมเมแนะนำตัวเสียเลยเมื่อองศามองมาทางเธอ
“สวัสดีครับ” องศาก้มศีรษะทักทาย “ผมองศา สองคนนี้เพื่อนผมชื่อภาคกับคราม” ภาคกับครามก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้นเมื่อได้ยินองศาเอ่ยชื่อ
“พี่ฟ้าใสรู้ด้วยหรือครับว่าผมเป็นรุ่นน้อง” เสียงพูดฟังสบายๆ แต่ดวงตาขององศาทำเอาฟ้าใสเหงื่อตก
“แหม หล่อแบบองศาอยู่คณะไหนก็รู้จัก”
“พวกพี่สนิทกับปราณน่ะ” ณดลตอบยิ้มๆ เขาเป็นคนเดียวที่ยังคงสีหน้าสบายๆ เอาไว้ได้
“ครับ” องศาทำหน้าเข้าใจ “แล้วนี่ปัตย์มาเตะบอลเหมือนกันเหรอ”
“เปล่าๆ” ปัตย์รีบปฏิเสธ ในใจรู้สึกตะหงิดๆ มันมีบางอย่างที่เขาสะดุดหู
“ฮ่าๆ อย่างปัตย์เนี่ยนะจะมาเตะบอล กลิ้งเป็นลูกบอลแทนน่าจะเหมาะกว่า”
“ฟ้าใส” ปัตย์ทำเสียงโอดครวญ ช่วยรักษาหน้าให้เพื่อนสักนิดเถอะ
“อุ๊บ! ขอโทษเราเผลอปากไปนิด” ฟ้าใสรีบยกมือปิดปากตัวเอง หัวเราะแหะๆ แบบสำนึกผิด
“พี่ฟ้าใสตลกดี”
“เดี๋ยวนะ” ปัตย์รู้แล้วว่าทำไมเมื่อกี้เขาถึงรู้สึกตะหงิดๆ “ทำไมองศาเรียกฟ้าใสกับนะว่าพี่แต่เรียกผมว่าปัตย์ล่ะ” ปัตย์เอียงคอมองหน้าองศา อย่างนี้มันไม่ถูก
“โตก่อนไหมแล้วค่อยมาเป็นพี่”
“หึหึ เราไม่ได้หัวเราะนะปัตย์” ฟ้าใสกลั้นหัวเราะจนปากสั่น รีบปฏิเสธเมื่อปัตย์หันมาทำแก้มตุ่ยใส่
“โตได้แค่นี้แหละครับแต่กว้างขึ้นอาจจะได้อีกสักหน่อย” ณดลทำเป็นมองไม่เห็นสายตาของปัตย์ เขาตั้งใจพูดเล่นเพื่อกลบความตื่นเต้นของเพื่อนเสีย
“แล้วนี่มาเตะบอลกันเหรอ”
“ครับ แล้วพวกพี่มาทำอะไร” มาสนามบอลถ้าไม่เตะบอลก็ต้องมานั่งดูคนเตะบอล ปัตย์กลืนน้ำลายลงคอ ยังมีตัวเลือกอื่นให้เขาตอบอีกไหม
“พี่มานั่งเล็งหนุ่มๆ เลยลากพวกนี้มาเป็นเพื่อนจะได้ดูไม่น่าเกลียด” ฟ้าใสยิ้มชิวๆ แต่ในใจคิดว่าทำไมผู้หญิงบอบบางอย่างเธอต้องเป็นฝ่ายปกป้องผู้ชาย โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมกับชะนีเอาเสียเลย
“ฮ่าๆ พี่ชอบคนไหนบอกพวกผมได้นะเดี๋ยวขอไลน์ให้” ภาคหัวเราะกับความเถรตรงของผู้หญิงคนเดียวในวงสนทนา เขารู้สึกถูกชะตากับกลุ่มของปัตย์ขึ้นมาทันที
“ขอบใจเดี๋ยวเตะบอลเสร็จแวะมาถามพี่ใหม่นะ ขอเลือกก่อน” ฟ้าใสพูดติดตลก
“ให้ผมแนะนำไหม”
“ดีๆ แต่พี่ขอกลับไปทำเช็คลิสมาให้ก่อน รายละเอียดที่อยากได้มันเยอะ” ฟ้าใสพูดติดตลก อยากจะเอาเท้าเขี่ยเพื่อนให้ช่วยกันบ้าง นิ่งกันเหลือเกิน
“ปัตย์ไม่นั่งเหรอ” ปัตย์ทำหน้ามึนๆ เขาไมได้เซ่อซ่าแต่เขาแค่ไม่มีสติ
“ไม่เหมื่อยหรือไง” องศาถามคนที่ตกใจจนกระโดดหนีเพียงเพราะเขาทักและไม่ยอมกลับมานั่งที่เดิมอีกเลย
“อ๋อ ไม่เป็นไรคุยก่อนก็ได้”
“หึหึ นั่งเถอะจะไปแล้วเดี๋ยวอบอุ่นร่ากายไม่ทัน”
“อะอืม” ปัตย์พยักหน้า เดินกลับมานั่งข้างณดลเหมือนเก่า
“อยู่ตรงนี้ก็พอ อย่าไปนั่งใกล้สนามมาก” ปัตย์หันไปมองหน้าองศางงๆ เพราะอีกฝ่ายทำเสียงกำชับกำชาเขาเหมือนผู้ใหญ่พูดกับเด็ก
“ทำไมเหรอ”
“เดี๋ยวคนเล่นแยกไม่ออกจะเตะเอา” มือใหญ่ตบลงบนบ่าของปัตย์สองสามที ก่อนร่างสูงจะเดินตรงไปยังสนามพร้อมกับเพื่อนๆ ปล่อยให้ปัตย์มองตามหลัง ปากอิ่มเผยอค้างตากลมโตเบิกกว้าง
“เราไม่ไหวแล้วจริงๆ ปัตย์ เราขอโทษ ฮ่าๆ” ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระริก ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะดังลั่น แม้แต่ณดลยังสะกดกลั้นขำไว้ไม่ได้
“อะไรเล่า เราไม่ใช่ลูกบอลเสียหน่อย” ปัตย์ทำหน้ามุ่ย แม้คนพูดจะไม่อยู่แล้ว องศานะองศาว่าเขาเสียหายหมดเลย
“อย่าลืมเลี้ยงข้าวเราด้วย” ฟ้าใสทวงค่าความเป็นวีรสตรีของเธอ
“สมควรเป็นมื้อใหญ่ๆ เพราะฟ้าใสบอกภาคว่าจะรอหลังบอลเลิก ปัตย์เลยได้อานิสงค์นั่งมองสุดที่รักสบายไป” ณดลกลัวเพื่อนได้ไม่คุ้มจึงต้องเรียกเก็บให้ครบ
“เราว่าภาคคงไม่คิดว่าฟ้าใสจะอยู่รอจริง”
“ใช่ แต่จะสนใจทำไมมีข้ออ้างให้นั่งดูจนจบเกมก็พอแล้ว”
“อื้อ ขอบใจนะฟ้าใส เราไม่คิดว่าองศาจะเดินมาทางนี้ นึกว่าจะมาจากประตูหน้า”
“ไม่ต้องมาทำเสียงหงอย ดีใจก็บอกเถอะที่องศาจำปัตย์ได้”
“ดีใจ” ปัตย์ยิ้มปลื้มหายหงอย ไม่คิดจริงๆ ว่าองศาจะทักเขาก่อน
“แล้วอย่าเผลอถ่ายรูปลงอีกล่ะ”
“ไม่ๆ เราไม่พลาดแล้ว” ปัตย์รีบปฏิเสธเมื่อถูกณดลสั่งห้าม
“หรือเราจะโพสต์รูปที่อื่นดี องศาจะได้คิดว่าเป็นคนละคนกัน”
“ก็เข้าท่านะ” ฟ้าใสเห็นด้วยกับความคิดเพื่อน
“ฉลาดมาก” ณดลสนับสนุนเต็มที่ แบบนี้องศาน่าจะจับพิรุธไม่ได้
“เร็วๆ เถอะ เขาเลิกเล่นกันแล้ว เมื่อกี้เห็นภาคมองมาด้วย คงเห็นแล้วว่าอีป้านี่นั่งรออยู่จริง รีบเลย”
“อืม” ปัตย์รีบหยิบโทรศัพท์ออกมามือไม้สั่น เขากดเลือกรูปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เอารูปนี้ก็แล้วกัน ปัตย์โพสต์รูปก๋วยเตี๋ยวต้มยำกุ้งชามใหญ่ พร้อมลงคำบรรยายว่า “ได้กินเสียที”
“เสร็จแล้ว” ปัตย์รีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง เพราะสามหนุ่มกำลังเดินตรงเข้ามาหา
“พี่เลือกยังไม่ได้ สงสัยต้องรอให้ถอดเสื้อก่อน” ฟ้าใสอยากตบปากตัวเอง หมดกันบุคลิกผู้หญิงเรียบร้อยบอบบาง ไม่มีประโยคอื่นให้พูดหรือไงนะฟ้าใส
“ฮ่าๆ คราวหน้าไหมพี่ พรุ่งนี้ก็ได้เดี๋ยวผมบอกในทีมให้ถอดเสื้อเตะกัน”
“จะเป็นพระคุณมากเลยจ้ะ”
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้พวกพี่จะมาอีกใช่ไหม”
“ว่าไง” ฟ้าใสหันไปถามปัตย์ “อุ๊ย!” แรงกดจากมือของณดลทำให้ฟ้าใสสะดุ้ง
“อ่า..ว่าไงพรุ่งนี้มาเป็นเพื่อนเราอีกได้ไหม” ยังดีที่ฟ้าใสฉลาดพอจึงรับสัญญาณจากเพื่อนได้ เธอต้องเป็นคนอยากมาดูสิไม่ใช่ปัตย์
“อืม มาก็ได้” ปัตย์พยักหน้า หลุบสายตาลงต่ำกลัวใครจับความดีใจบนใบหน้าได้ พรุ่งนี้เขาจะได้เจอกับองศาอีก
ตริ้ง..ปัตย์ล้วงมือหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเมื่อเสียงเตือนดังขึ้น
360ong_saa: @rabbitboy น่าอร่อย ปัตย์ตกใจตาโตเผลอเงยหน้าขึ้นมอง เขาสบตากับองศาเต็มๆ อีกฝ่ายถือโทรศัพท์อยู่ในมือมองจ้องมา
“มะ..แม่ไลน์มาถามว่าจะกินอะไร” ปัตย์ค่อยๆ เบือนหน้าไปหาฟ้าใส รู้สึกได้ว่าหน้าของเขาคงจืดสนิท
“งั้นรีบกลับกันดีไหม” ฟ้าใสไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไร รู้แต่ว่าหน้าของปัตย์เหลือแค่สองนิ้ว
“อะ.อืม” ปัตย์ลนลานลุกขึ้นยืน ยิ้มแหยๆ เป็นการบอกลาสามหนุ่ม ปล่อยให้ฟ้าใสกับณดลเป็นคนบอกลาเป็นคำพูดแทน
“มีอะไรเหรอ” ฟ้าใสเดินเบียดเข้าใกล้เพื่อนกระซิบถาม
“เดี๋ยวก่อน ไปไกลกว่านี้จะเล่าให้ฟัง”
“โอเค”
ปัตย์พยายามเดินให้ปกติที่สุด เขาจึงก้าวช้าๆ ไม่เร็วมาก ทำให้ได้ยินเสียงสนทนาที่ลอยตามหลังมา
“กินอะไรดีวะกูหิวแล้ว”
“กูอยากกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำกุ้ง”
“ร้านไหน”
“ไม่รู้ เดี๋ยวกูถามให้เห็นถ่ายรูปมาน่ากินดี”
ตริ้ง......เสียงเตือนในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ปัตย์โกยอ้าว อยู่ไม่ได้แล้ว!!
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458203 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก