ตอนที่ 5 : เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ “มึงจะบอกว่าพี่ปัตย์เป็นrabbitboyเหรอวะ!” ครามตาเหลือก แก้วกาแฟเกือบหลุดจากมือเมื่อได้ฟังคำเฉลยขององศา
“เออ”
“มึงชัวร์หรือเปล่า อย่าเดาส่งเดชนะเว้ยพี่เขาจะเสียหาย” ภาคนิ่วหน้า เขาไม่เห็นพิรุธใดๆ ดูเป็นกลุ่มรุ่นพี่ที่น่าคบหาดี
“กูให้เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าใช่แน่” องศามั่นใจในความคิดของตัวเอง จะเป็นคนอื่นไปได้อย่างไร
“มึงไปจับได้ตอนไหนเล่ามาซะดีๆ” ครามพยายามลำดับความเท่าที่เขาพอนึกออก “ตอนที่เดินชนพวกเราหรือวะ” ครามเบิกตากว้าง “หรือว่าพี่ปัตย์ตั้งใจ!”
“ไม่ กูว่าปัตย์ซุ่มซ่ามมากกว่า” องศาหัวเราะหึหึ ภาพกระต่ายอ้วนกระโดดนั่งทับโทรศัพท์ยังติดตา
“มึงไปสนิทกับพี่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นกูเจอรุ่นน้องเรียกแบบนี้คงโกรธฉิบหาย” ภาคไม่เห็นด้วย ถึงจะเห็นกับตาว่าปัตย์ไม่ได้โกรธอะไรแต่เขาก็อดท้วงเพื่อนไม่ได้
“ไม่รู้ว่ะกูแค่ไม่อยากเรียก” องศาไม่มีคำอธิบายเขาแค่ไม่อยากเรียกปัตย์ว่าพี่ก็เท่านั้น
“เดี๋ยวพวกมึงอย่าเพิ่งออกนอกเรื่อง เล่ามาว่าทำไมมึงถึงสงสัยพี่ปัตย์” ครามกลัวตกข่าวจึงต้องเบรกเรื่องสรรพนามการเรียกขานเอาไว้ก่อน
“ทีแรกกูก็ไม่สงสัยเพราะเห็นมากับพี่ปราณ แต่พอกูไปเจอปัตย์ในห้องน้ำ” องศาหัวเราะออกมาเบาๆ ดวงตาอ่อนแสงลง ทั้งความเงอะงะตอบผิดตอบถูก ทั้งสีแดงแจ๋บนแก้มกลมๆ ทั้งสายตาที่ลอบมองเขาไม่หยุด ใครบ้างจะไม่ผิดสังเกต
“หึหึอะไรของมึงเล่าให้พวกกูรู้เรื่องด้วยสิวะ” ครามขัดใจที่เพื่อนเล่าๆ หยุดๆ อมพะนำไม่ยอมบอกพวกเขาเสียที
“ไม่มีอะไรแค่สายตามีพิรุธกับท่าทางลุกลี้ลุกลน วันนั้นกูยังห้าสิบห้าสิบเล็งไว้หลายคนเหมือนกัน พยายามจำหน้าไว้กะว่าถ้าเจอคนไหนบ่อยๆ ก็อาจจะคนนั้น ส่วนเปอร์เซ็นต์กูมาเพิ่มตอนดักกระต่ายที่ร้านพี่ชาติ”
“อ้าววันนั้นพี่ปัตย์มาด้วยเหรอวะ”
“มา มากันกลุ่มนั่นแหละ” องศาตอบคราม “กูเห็นนั่งอยู่หลังเสา พอกูเดินผ่านทีปัตย์ก็หลบที หลายครั้งเข้ากูเลยยิ่งแน่ใจ พอปัตย์กลับกูลองถ่ายรูปจากมุมนั้นเก็บไว้เล่นๆ แล้วก็ใช่จริงๆ มุมเดียวกัน”
“เชดด” ครามถึงกับทึ่ง “ไม่ถึงอาทิตย์มึงจับได้แล้วเหรอวะหมดสนุกพอดีกูยังไม่ทันได้ลุ้นเลย”
“แล้วมึงจะบอกพี่ปัตย์ไหมว่ามึงรู้ว่าเขาคือrabbitboy” ภาคถามเป็นงานเป็นการขึ้นมาอีกนิด
“ไม่ ตราบใดที่กูยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์กูว่ากูจะดูไปก่อน”
“เดี๋ยวกูถีบ” ครามนึกหมั่นไส้เพื่อน “มึงมั่นใจขนาดนี้หลักฐานก็มีมึงจะดูอะไรอีก อย่านึกว่าพวกกูรู้ไม่ทัน”
“มึงรู้อะไรว่ามา” องศาท้าทายเพื่อนรักว่าจะเข้าใจถูกต้องไหม
“ไม่รู้”
“ไอ้เหี้ย” องศาสรรเสริญความปากดีของเพื่อนด้วยการใช้เท้าถีบเบาๆ เป็นรางวัล
“อ้าวฟังกูก่อน กูไม่รู้ว่ามึงคิดจะทำอะไรแต่กูรู้ไงว่ามีแน่ มึงเห็นด้วยกับกูไหมภาค”
“อืม กูคิดเหมือนไอ้คราม ไหนมึงทำท่าขนหัวลุกวันที่รู้ว่ามีแฟนบอย ทำไมวันนี้วิ่งดักหน้าดักหลังเสียเองวะ”
“ทำไมเหรอ? เพราะ...” องศาใช้นิ้วโป้งลูบปาก ภาพรุ่นพี่ตัวกลมโผล่ข้ามาในสมอง คนอะไรขี้ตกใจขนาดนั้น ไหนจะคำอุทานสุดประหลาดกับท่าทางโก๊ะกังนั่นอีก เห็นแล้วน่าแกล้งสุดๆ
“เพราะอะไร” ครามถามย้ำยิ่งเห็นเพื่อนเอาแต่นั่งยิ้มยิ่งอยากรู้มากขึ้น
“เพราะกูสนุก” องศายักคิ้วให้คราม คำตอบนี้ตรงใจเขาที่สุดแล้ว
“เอาดีๆ นะมึง เท่าที่กูดูในไอจีพี่เขาคงชอบมึงจริงๆ อย่าเล่นกับความรู้สึกคนอื่น” ภาคเตือนสติเพื่อน
“กูไม่ได้เห็นเป็นของเล่น เห็นเป็นคนตลกดี เป็นเพื่อนกันไว้ก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอวะ”
“ประทานโทษครับคุณองศา มึงต้องบอกว่าเป็นพี่เป็นน้องกันไว้ก็ไม่เสียหาย มึงคิดจะปีนเกลียวพี่ปราณเหรอวะ”
“เกี่ยวอะไรกับพี่ปราณ”
“ก็นั่นเพื่อนพี่เขา”
“มันคนละคนนั้นกันนั่นพี่ปราณนี่ปัตย์”
“จะเรียกอะไรก็ตามใจมึงครับกูไม่ยุ่ง แต่ที่แน่ๆ จะสนุกอะไรก็คิดด้วยว่านั่นเพื่อนพี่ปราณ กูไม่อยากโดนตีนรุ่นพี่”
“เดี๋ยว “ ภาคยกมือห้ามไม่ให้เถียงกัน ตายังจับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์ก่อนยื่นออกไปให้องศากับครามดู
“กูว่ามึงหน้าแหกว่ะ”
“อะไร” ตาขององศาตกลงมองโทรศัพท์ของครามก่อนเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เขากวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนลุกพรวดพราดออกไปนอกร้านกาแฟ
“ตกลงไม่ใช่?” ครามมองภาคงงๆ เขาหรืออุตส่าห์มั่นใจตามเพื่อน พูดยังไม่ทันขาดคำ rabbitboy โพสต์รูปพวกเขาสามคนลงอินสตาแกรมแถมยังเช็คอินให้รู้ว่าอยู่ที่ร้านกาแฟเดียวกันอีกด้วย
“เจอไหม” ภาครอให้องศานั่งลงก่อนจึงถามขึ้น
“ไม่” องศาส่ายหน้า ใช้นิ้วเคาะโต๊ะสีหน้าครุ่นคิด
“ไงมึงมั่นใจมาก ไหนพี่ปัตย์วะกูไม่เห็นแม้แต่เงา เพื่อนเขาก็ไม่มี” ครามทับถมเพื่อน เห็นชัดว่ารูปถูกถ่ายวันนี้หรือาจไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ดูกาแฟที่ดื่ม หนังสือบนโต๊ะ พวกเขาครบสามคนอย่างไรก็คิดเป็นอื่นไม่ได้ องศาดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง เขาเปิดรูปเจ้าปัญหาขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนเงยหน้ากวาดสายตาไปรอบๆ ร้าน เพื่อดูว่ารูปนี้ถ่ายจากมุมไหนและมีใครนั่งอยู่
“สงสัยกูต้องกดติดตามบ้าง” ครามดึงโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา มีเพียงเขาคนเดียวที่ยังไม่ได้กดติดตามrabbitboy
“มึงยังมั่นใจอยู่ไหม” ภาคมองหน้าครุ่นคิดขององศา
“กูยังคิดว่าเป็นปัตย์ ถึงไม่รู้ว่ารูปนี้มาได้ยังไงก็เถอะ” องศาลังเลเล็กน้อยหรือว่าเขาจะคิดผิด แต่จะเป็นคนอื่นได้อย่างไรมันไม่น่าเป็นไปได้ “ช่างเถอะ รีบดื่มให้เสร็จจะได้ไปเรียน” องศาตัดสินใจเลิกคิด
“มึงไม่อยากรู้แล้วเหรอ” ครามเพิ่งกดติดตามrabbitboyไปตอนที่องศาวางโทรศัพท์แล้วหันมาดื่มกาแฟต่อ
“เปล่า แต่กูจะจับกระต่ายให้ได้คาหนังคาเขาแทน จะได้รู้ไปเลยว่ากูคิดถูกไหม”
“ดี กูจะรอดูว่าระหว่างมึงกับrabbitboy ใครจะตกหลุมใครกันแน่”
“มึงรอได้เลย” องศายักคิ้วให้เพื่อน ต้องใช้สิสัญชาติญาติเขาไม่ควรพลาด กระต่ายอ้วนแล้วเราจะได้รู้กัน
“ขอบใจมากรัก” ปราณรับโทรศัพท์คืนมาจากลูกพี่ลูกน้อง เขานั่งรออยู่ที่รถซึ่งจอดไม่ห่างจากร้านอบอุ่นมากนัก
“ไม่มีปัญหาครับพี่ปราณ มีอะไรเรียกใช้ได้เสมอ”
“จะไปเรียนเลยใช่ไหม เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง”
“ไม่เป็นไรพี่ผมขึ้นแท็กซี่ไปมหาลัยง่ายกว่า พี่ปราณจะได้ไม่ต้องขับไปขับกลับ”
“เอางั้นเหรอ พี่ไปได้นะวันนี้มีเรียนบ่าย”
“ผมไปเองครับ”
“ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันวันเสาร์ ฝากบอกอาน้องด้วยว่าพี่กับปัตย์จะขอเข้าไปฝากท้องมื้อเย็น”
“ได้เลยครับ ไว้เจอกันวันเสาร์”
“แล้วเจอกัน” ปราณกดกระจกขึ้นหลังจากลูกพี่ลูกน้องเดินจากไป เขาโยนโทรศัพท์ลงบนเบาะข้างคนขับ นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน คู่แฝดของเขาเอาแต่ม้วนตัวอยู่ในผ้าห่มโผล่ออกมาแค่หน้า เพื่อบอกเขาว่าตายแน่ๆ ต้องตายแน่ๆ ใช้เวลาซักกันอยู่ครู่หนึ่งถึงจับใจความได้ว่าองศาอาจจะเดาได้แล้วว่าrabbitboyคือใคร ปราณไม่แปลกใจแม้แต่น้อย ถึงเขาไม่สนิทกับองศามากมายนักแต่ก็พอรู้ว่าผู้ชายคนนี้ฉลาดและมีเล่ห์เหลี่ยมใช่ย่อย ในขณะที่พี่ชายฝาแฝดของเขาใสซื่อและมองออกง่ายดาย งานนี้ปราณจึงต้องยื่นมือเข้าไปช่วยแก้สถาการณ์ให้ เขารู้จากปัตย์ว่าองศาจะต้องแวะซื้อกาแฟที่ร้านอบอุ่นทุกเช้าก่อนเข้าเรียน เขาจึงขอยูสเซอร์และพาสเวิร์ดมาจากปัตย์ โทรขอความช่วยเหลือจากลูกพี่ลูกน้องและรอเวลาให้แอปเปิ้ลของปัตย์แวะมาที่ร้าน หวังว่ารูปนี้จะพอช่วยให้ปัตย์หายใจโล่งไปได้อีกพักหนึ่ง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“นึกว่าจะไม่มา” ภาคเอ่ยทักทายเป็นคนแรกเมื่อเห็นกลุ่มของปัตย์เดินเข้ามาที่ข้างสนาม
“มาสิใครจะยอมพลาดก็นัดกันแล้ว” ฟ้าใสตอบกลับด้วยท่วงท่าสบายๆ หากความเป็นจริงเธอกับณดลต้องช่วยกันยื้อยุดฉุดกระชากปัตย์ให้มาด้วย เพราะเธอเชื่อว่าถ้าไม่มายิ่งมีพิรุธ
“เล่นด้วยกันไหมครับพี่นะ” ครามชวนณดล
“น่าสนแต่พี่ไม่มีชุดมา”
“ผมมีชุดสำรองซักแล้วสะอาดเอี่ยมสนใจไหมครับ พี่นะใส่รองเท้าไซส์อะไรเดี๋ยวผมหาให้น่าจะมีคนมีสำรอง”
“ไม่เป็นไรเล่นกันเถอะ เอาไว้วันหลังพี่มาเตะด้วย”
“เมื่อไหร่ได้เสมอครับ”
“ขอบใจ ไปก่อนนะพวกพี่จะไปนั่งที่เดิม แค่เดินเข้ามาทักทายเฉยๆ”
“ครับพี่”
“ปัตย์” ปัตย์เงยหน้าสบตากับองศา สีหน้ากล้าๆ กลัวๆ
“อย่าเพิ่งรีบกลับ”
“ทำไมเหรอ”
“เดี๋ยวเสร็จแล้วไปหาอะไรกินด้วยกัน”
“เอา..เอางั้นเหรอ” ปัตย์เงอะงะเผลอออกอาการจนต้องรีบปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“ถามแปลก ถ้าไม่เอาแบบนั้นจะชวนเหรอ”
“พูดดีๆ กับผมก็ได้ ทำไมต้องกวนด้วย” น้ำเสียงกวนๆ ขององศาทำให้ปัตย์หน้ามุ่ย ถามดีๆ แท้ๆ ทำไมต้องกวน
“หึหึ” อีกนิดเดียวเท่านั้นองศาเกือบยกมือขึ้นไปดึงแก้มยุ้ยๆ ของปัตย์ให้ยืดออก ดีที่เขายั้งตัวเองไว้ได้
“ตกลงจะรอไหม”
“อืม” ปัตย์งึมงำอยู่ในคอ กลัวว่าน้ำเสียงจะแสดงความดีใจจนออกนอกหน้าเกินไป
“นั่งรอดีๆ ล่ะอย่าซน”
“หือ?” ปัตย์เหลือบตาขึ้นมองเขา “พูดกับรุ่นพี่อย่างนี้ได้ไงเล่า” ดวงตากลมโตเง้างอนจนองศาเผลอยิ้มกว้างออกมา
“เอ้าผมพูดเพราะเป็นห่วง เดี๋ยวไปล้มทับจับมันแกวที่ไหนขึ้นมาอีก” องศาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ขำที่กระต่ายอ้วนทำปากยื่นปากยาว
“องศารู้จักมันแกวด้วยเหรอ” ฟ้าใสเบิกตาด้วยความแปลกใจ ปัตย์หยิกหมับเข้าที่ท้องแขนเพื่อนเพื่อเบรกไม่ให้หลุดปากออกมา
“เปล่าครับผมได้ยินปัตย์อุทานสองสามครั้ง” องศาเอะใจกับคำพูดของรุ่นพี่ทำไมถึงใช้คำว่ารู้จัก หรือว่ามันแกวจะเป็นคน
“อ๋อ เมื่อวานใช่ไหมพี่ก็ลืมไป” ฟ้าใสพยักหน้า เกือบไปแล้วเธอเกือบทำเพื่อนซวยแล้ว
“ครับ” องศายิ้ม เอาไว้ก่อนเขาดูท่าทางฟ้าใสแล้วรู้ทันทีว่าไม่มีทางล้วงความลับต่อได้ คงต้องรอทีเผลอ
“ไปนั่งกันเถอะ” ณดลสะกิดเพื่อน พวกเขาควรรีบถอยทัพก่อนจะเพลี่ยงพล้ำไปมากกว่านี้
“ห้ามกลับก่อนนะ” องศาย้ำ เห็นท่าทางณดลเขากลัวเปลี่ยนใจ
“รู้แล้ว”
“เอาน้ำส้มไปด้วยเผื่อหิว” องศาหยิบขาดน้ำส้มคั้นที่วางอยู่บนเก้าอี้ส่งให้ปัตย์
“ไม่เอา” ปัตย์รีบยกมือขึ้นกอดอกเมื่อองศาพยายามยัดขวดน้ำส้มเข้ามือเขา
“เอาไปเถอะผมไม่ดื่ม”
“สาวให้เดี๋ยวเขาเสียใจ”
“ปัตย์รู้ได้ยังไง”
“หะ?!” ปัตย์ตาโต หน้าตาตื่นจนองศาขำ แน่ล่ะปัตย์เพิ่งเดินเข้ามาจะเห็นได้อย่างไรว่าใครเป็นคนเอาน้ำส้มมาให้เขา นอกเสียจากว่าเคยเห็นก่อนหน้านี้
“เมื่อวานไงใช่ไหมปัตย์” ฟ้าใสตีหลังเพื่อนดังป้าบๆ หัวเราะฮะฮะอย่างฝืดเฝื่อนและไร้ซึ่งความขำ
“ใช่ๆ เมื่อวานผมมาถึงสนามก่อนองศา”
"เข้าใจแล้ว” องศาพยักหน้า
“จะไปกันได้หรือยังเมื่อยแล้ว” ณดลทำเสียงหงุดหงิดนิดๆ เพื่อเปิดทางหนีให้เพื่อน
“อย่าบ่นน่าไปแล้ว พี่ไปก่อนนะ” ฟ้าใสรีบยกมือโบกบ๊ายบาย ในขณะที่ปัตย์พร้อมเผ่นทุกฝีก้าว
“ครับ” องศาก้มหัวให้ฟ้าใสนิดหนึ่ง แต่เหมือนอีกฝ่ายแทบจะไม่มองพากันเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“เมื่อวานมึงได้น้ำส้มด้วยหรือวะ” ครามนิ่วหน้าถ้าเขาจำไม่ผิดเมื่อวานน้องแจงไม่มามหา’ลัย ได้ยินแว่วๆ ว่าป่วย
“ไม่ได้”
“กูก็จำได้ว่ามึงไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นพี่ปัตย์รู้ได้ไงวะ”
“ทีนี้มึงรู้หรือยังว่าทำไมกูถึงพุ่งเป้าไปที่ปัตย์“
“แปลว่าที่มึงชวนไปกินข้าวเพราะมึงจะจับกระต่ายอีกรอบใช่ไหม” ภาคเดาเอาเองว่าองศาต้องการจับกระต่ายคาหนังคาเขา
“เปล่า วันนี้กูยังไม่ดักกระต่าย”
“ถ้าอย่างนั้นมึงชวนพี่เขาทำไม”
“เพราะกูอยากชวน” องศายักคิ้ว ไม่มีเหตุผลอะไรสำคัญแค่นึกอยากชวน
“เออดี กูชักไม่แน่ใจว่าตอนนี้ใครตามใครกันแน่” ครามส่ายหัวถ้าเขาไม่รู้จากองศามาก่อนว่าปัตย์อาจจะเป็นrabbitboy เขาคงนึกว่าเพื่อนเขาเป็นฝ่ายตาม
“มึงไม่เคยได้ยินเหรอวะว่าความลึกลับนี่แหละมีเสน่ห์ที่สุด ทำให้คนอยากรู้อยากเห็นอยากเข้าใกล้”
“แล้วถ้าrabbitboy ไม่ใช่พี่ปัตย์ขึ้นมามึงจะทำยังไง” ภาคถามด้วยความคล่องใจ ถ้าความอยากรู้อยากเห็นนำไปผิดทางขึ้นมาล่ะ
“กูก็จะได้รู้ไงว่าไม่ใช่”
“ตกลงมึงสนใจเรื่องของ rabbitboy หรือสนใจเรื่องของพี่ปัตย์กันแน่ กูชักงงว่ามึงกำลังตามหาว่าใครคือrabbitboy หรือมึงกำลังตามหาว่าพี่ปัตย์ใช่rabbitboyหรือเปล่า”
“แล้วมันจะต่างกันตรงไหน” องศายักไหล่ เขาไม่เห็นว่ามันจะต่างกัน
“ต่างกันสิ ต่างกันตรงที่ว่ามึงพุ่งความสนใจไปที่ไหน ไปที่ใครกันแน่”
“เอาเป็นว่าตอนนี้กูยังยืนยันว่าrabbitboyกับปัตย์เป็นคนๆ เดียวกัน ดังนั้นกูสนใจทั้งคู่”
“กูว่าไม่ใช่คนเดียวกัน” ไม่มีใครถามแต่ครามอยากบอก
“เดี๋ยวมึงก็รู้” องศาส่งสายตาท้าทายคราม เขาเชื่อสายตาของตัวเอง ทุกครั้งที่สบตากับปัตย์มันมีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น อะไรบางอย่างที่ดึงดูดเขาให้อยากเข้าใกล้ ปัตย์ชอบเขา องศาไม่ได้หลงตัวเองแต่เขาแน่ใจ เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่ารูปที่ร้านกาแฟมาได้อย่างไร ปริศนาเดียวที่ทำให้จิ๊กซอว์ของเขาต่อไม่ลงตัว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
วันนี้พี่ปัตย์ออกน้อยหน่อย ให้พระเอกได้พูดบ้าง
ปล. ตัวจุ้น love mission ภารกิจพิชิตรัก กับAll For You เปิดให้สั่งซื้อรอบไปรษณีย์แล้วนะคะ เป็นสินค้าพร้อมส่ง ติดตามได้ที่เพจของสนพ.ค่ะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 457765 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก