{ { NEVER DIE } } ผมยังไม่ตายนะครับหมอ!! -----> Chapter 25 [ 15/01/2561 ]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: { { NEVER DIE } } ผมยังไม่ตายนะครับหมอ!! -----> Chapter 25 [ 15/01/2561 ]  (อ่าน 36936 ครั้ง)

ออฟไลน์ worry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 35
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0

ออฟไลน์ Nekosama

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 91
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ไม่ร้องนะหมอบีม ความรักปลอมๆของชะนีตอแหลมักไม่ยั่งยืน ... แวมต้องนึกขึ้นได้แน่ๆ เชื่อเรา  :hao5:

ออฟไลน์ lostboy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 40
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
Chapter 15



วันนี้เป็นวันที่ผมเหนื่อยมาก หลังเลิกเรียนก็ไปติวกับรุ่นพี่จนถึงสองทุ่ม ทั้งปวดหัวและหิวสุดๆ ข้าวเย็นยังไม่ได้ตกถึงท้องเลย

ผมโบกมือลาไอ้ก่อกับไอ้เกื้อที่ชวนไปกินเหล้าแต่ผมไม่ไป วันนี้ไม่ไหวจริงๆครับ ไอ้ก่อนี่ก็ขยันชวนเพื่อนเที่ยวกลางคืนจริงๆ ช่วงใกล้สอบก็ไม่เว้น

ผมเดินมาลานจอดรถข้างตึกคณะตอนสองทุ่มกว่า ทางเดินทั้งเปลี่ยวและมืดพอสมควร มีเรื่องเล่าหลอนๆมากมายเกี่ยวกับลานจอดรถข้างตึกคณะแพทย์บริเวณนี้ แต่ผมว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหลน่า ไม่มีอะไรหรอกมั้ง

แต่พอสังเกตดีๆทำไมมันแทบไม่มีรถจอดเลยล่ะ มีแค่รถคันเก่าๆของผมกับรถหรูอีกคันซึ่งผู้ชายคนนึงยืนพิงประตูรถอยู่อีกฟาก เขายืนนิ่งเหมือนกับก้อนหิน เล่นซะไม่กล้าเข้าไปใกล้เลย ต้องมองให้แน่ใจก่อนว่าผีหรือคนกันแน่?

“ เดินดีๆก็ได้ครับ จะย่องมาเงียบๆทำไม? ”
เขาพูดก่อนจะหันหน้ามาหาผม

“ เอ่า แวม ”

คนที่ผมไม่อยากเจอกำลังยืนอยู่ตรงหน้า ตอนนี้ผมเกลียดสีหน้ากับน้ำเสียงเย็นชานั่นที่สุด มันดูห่างเหินเหลือเกิน

“ ผมมารอเฟย์ ”

“ อ่อ เดี๋ยวก็คงมาล่ะมั้ง ”

ผมกับเขาไม่มีใครต่อบทสนทนาอะไร ใบหน้าหล่อดูนิ่งเฉยเหมือนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ผมหยิบกุญแจรถออกมาเปิดประตูรถคันเก่าที่จอดใกล้ๆกับรถของแวม พอเข้าไปนั่งสตาร์ทแล้วปรากฏว่ารถไม่เคลื่อนเลย โอ้ย นี่มันวันซวยอะไรของผมเนี่ย

แวมเหลือบตามองเมื่อผมทำหน้าหงุดหงิดบ่นพึมพำเปิดประตูรถออกมาอีกครั้ง ซวยจริงๆ โดนมือดีเจาะยางรถเข้าให้ ยางแบนทั้ง 4 ล้อขนาดนี้ก่ะจะแกล้งกันชัดๆ

“ แวม นายมารอเฟย์นานรึยัง? ”

“ อืม น่าจะเกือบชั่วโมงแล้ว ทำไมครับ? ”

“ นายเห็นใครมายุ่งกับรถฉันบ้างไหม? ”

“ ไม่เห็นครับ ”

“ จะกลับยังไงวะเนี่ย? ”
ผมบ่นกับตัวเองอย่างอารมณ์เสีย ใครมันว่างมาเล่นแบบนี้วะ

“ ให้ผมไปส่งไหมครับ? ”

“ ไม่อ่ะ นายไปส่งเฟย์เหอะ ”
ผมว่าก่อนจะเดินหนีทันที

“ เดี๋ยวก่อนครับ ”
แวมรีบวิ่งตามมา เขาคว้ามือผมไว้เหมือนจะไม่ตั้งใจ แต่ผมหัวใจเต้นแรงสุดๆ มืออุ่นๆนั่นสามารถแตะตัวผมได้ เขาไม่ใช่วิญญาณเหมือนแต่ก่อนแล้ว

“ มีอะไร? ”
ผมเงยหน้าถามคนที่จับมือผมอยู่ แสงไฟสลัวตอนกลางคืนสาดส่องใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติให้ดูน่าหลงใหลยิ่งกว่าเดิม ผมเขินจนต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาคมที่มองกลับมาเช่นกัน

ไม่นานผมก็รู้สึกถึงสัมผัสจากมืออีกข้างของแวมที่เชยข้างผมขึ้นมองหน้าเขาอีกครั้ง ดวงตาสองคู่ประสานกันเหมือนต่างคนต่างพยายามอ่านใจอีกฝ่าย แวมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ ผมเริ่มตัวสั่นและหัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมเมื่อปลายจมูกของเขาห่างจากใบหน้าผมไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร

“ ทำอะไรกันน่ะ! ”
สาวสวยที่เดินเข้ามาเห็นหน้าผมเธอก็แสดงสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“ เฟย์ ”
แวมเรียกชื่อเธอ เธอรีบเข้ามาควงแขนแล้วดึงเขาไปหาเธอทันที

“ รอนานไหมคะแวม? พอดีเฟย์คุยธุระกับเพื่อนนิดหน่อย เลยออกมาช้าค่ะ ”

“ ไม่เป็นครับ ”
แวมยิ้มให้เธอ

“ แล้วบีมมาอยู่นี่ได้ไงคะ? ”

“ บีมเขาจะติดรถไปกับเราด้วยนะครับ พอดีรถเขาเสียน่ะ ”

“ บอกว่าไม่ไงล่ะ ฉันกลับเองได้ ”
ผมปฏิเสธอีกครั้ง จะให้ไปกับสองคนนี้แล้วดูเขาสวีทกันน่ะเหรอ? ไม่มีทางซะหรอก

“ หมอบีมครับ ”
แวมเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็นเหมือนจะแสดงความโกรธที่โดนขัดใจ ดวงตาคมฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจนแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน บอกเลยว่ากลัวยิ่งกว่าเห็นผีซะอีก

“ ก็หมอบีมบอกว่าเขากลับเองได้ไงคะแวม เราไปกันเถอะค่ะ ”
เฟย์พยายามดึงแขนแวมไปที่รถแต่เขากลับยืนนิ่งจ้องหน้าผมราวกับจะรอคำตอบ หญิงสาวข้างๆเริ่มทำหน้างุนงงก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากแขนร่างสูง

“ อือ ผมกลับด้วยก็ได้ ”
หลังจากได้ยินผมพูดแบบนั้นใบหน้าเรียบนิ่งก็เผยรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

ผมนั่งเบาะหลังมองคู่รักสองคนที่คุยกันกระหนุงกระหนิงอยู่ด้านหน้า คิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมติดรถมาด้วยเนี่ย อยากจะโดดออกนอกประตูตอนนี้เลยจริงๆ

“ แวมคะ เฟย์อยากได้รองเท้าคู่ใหม่ใส่ไปงานวันเกิดเพื่อนอ่ะค่ะ รองเท้าที่มีอยู่มันไม่เข้ากับชุดที่เฟย์เตรียมไว้เลย แวมพาเฟย์ไปซื้อหน่อยนะคะ ”
เธอทำน้ำเสียงออดอ้อน

“ ครับ งั้นเดี๋ยวแวะห้าง...ก่อนนะ ”
แวมมองผ่านกระจกหลังบอกผม ผมก็พยักหน้าไม่ว่าอะไร

พอมาถึงห้าง...เฟย์ก็เดินเข้าร้านรองเท้าแบรนด์ดังอยู่หลายร้าน ผมมองแวมช่วยเฟย์เลือกรองเท้าอยู่อย่างนั้น ไม่เข้าใจว่าจะเอาผมมาด้วยทำไม

หลังจากเลือกซื้อรองเท้าอยู่นาน สุดท้ายเธอก็ได้ส้นสูงคู่สวยมาถึงห้าคู่โดยมีแวมเป็นคนจ่าย หืม? สงสัยจะใส่ไปงานวันเกิดเพื่อนล่วงหน้าอีกห้าปีสินะ

แวมออกจากร้านมาพร้อมกับถือถุงรองเท้าแบรนด์เนมให้แฟนสาวที่เดินเชิดตัวปลิวอยู่ข้างๆ แต่ละถุงมีกล่องรองเท้าด้านในทำให้ถุงดูใหญ่พะลุงพะลังจนเต็มมือไปหมด

“ มา เดี๋ยวช่วยถือ ”
ผมเดินไปหยิบถุงมาจากมือแวมโดยไม่รอคำอนุญาตใดๆ

“ ไม่เป็นไรครับ ”
เขายื่นมือมาพยายามจะแย่งถุงพวกนี้กลับไปแต่ก็โดนเฟย์มาดึงแขนเขาไปซะก่อน เธอเหลือบตามองผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปปั้นรอยยิ้มพูดกับแวมด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ แวมคะ เฟย์หิวแล้วอ่ะ แวะทานอะไรกันก่อนดีมั๊ยคะ? ”

“ เฟย์อยากกินอะไรครับ ”

“ อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่แวมเลย ”

“ งั้นแวะกินข้าวกันก่อนนะครับ ”
แวมหันมาพูดกับผม ผมก็พยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว กำลังหิวอยู่พอดี

แวมพาเข้าร้านที่เคยพาผมมาทาน ตอนนั้นเขายังเป็นวิญญาณอยู่ ผมรู้สึกเหมือนได้ย้อนอดีตแต่ต่างกันตรงที่ตอนนี้ผมเป็นส่วนเกินของเขาไปแล้ว

“ รับอะไรดีครับ? ”
พนักงานร้านเดินเข้ามารับออเดอร์

“ เอาผัดเผ็ดปลาดุกกับข้าวสวยที่นึงครับ ”
ผมหันไปสั่งกับพนักงาน แวมมองหน้าผมเหมือนจะพูดอะไร คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยไม่นานนักเขาก็เลิกสนใจผมแล้วหันไปเลือกเมนูต่อ

“ เอาผัดขี้เมาทะเล ต้มยำปลากะพง แล้วก็หมึกมะนาวค่ะ ”
เฟย์สั่งเยอะขนาดนี้ท่าทางจะหิวจริงๆ

“ ผัดเปรี้ยวหวานกับแกงจืดเต้าหู้งั้นเหรอ? ”
แวมทำหน้าเหมือนครุ่นคิด

“ อะไรนะครับ? ”
พนักงานเอ่ยถามเพราะได้ยินเขาพูดไม่ชัดนัก

“ เอาแกงจืดเต้าหู้กับผัดเปรี้ยวหวานครับ ”
ผมแอบเผยรอยยิ้มออกไปเมื่อได้ยินเขาสั่งแบบนั้น ผมตั้งใจสั่งเมนูที่เขาชอบขณะที่เขาสั่งเมนูที่ผมชอบแทน แต่มันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญก็ได้

“ รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ? ”

“ เอาน้ำผึ้งมะนาวแก้วนึงค่ะ ”

“ ชาเย็นแก้วนึงครับ ”
“ ชาเย็นแก้วนึงครับ ”
ผมกับแวมพูดพร้อมกัน เขาหันมามองผมด้วยแววตางุนงงแต่ก็ไม่พูดอะไร

“ รอสักครู่นะครับ ”
พนักงานรับออเดอร์ ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ จากนั้นผมก็ทานไปอย่างเงียบๆขณะที่สองคนด้านหน้าคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมมองเฟย์ตักอาหารป้อนแวมแล้วรู้สึกขัดตาชะมัด ผมไม่ควรมาอยู่ตรงนี้เลยจริงๆ

“ เฟย์ซื้อรองเท้าไปงานวันเกิดใครครับ? ไม่เห็นชวนผมบ้างเลย ”
แวมถามอย่างสงสัย

“ เอ่อ เพื่อนคนนี้แวมไม่รู้จักหรอกค่ะ ”

“ เพื่อนคนไหนเหรอ? ผมรู้จักรึเปล่า? ”
ผมถามบ้าง

“ เพื่อนต่างคณะน่ะจ่ะ หมอบีมไม่น่าจะรู้จักนะ ”
เธอตอบด้วยรอยยิ้มแต่ผมกลับรู้สึกได้ว่าแววตาเธอดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด

พอทานอาหารเสร็จแวมก็เป็นคนจ่ายเช่นเคย ผมจะจ่ายส่วนของผมเขาก็ไม่ยอม พวกคนรวยนี่ไม่เห็นค่าของเงินเล็กน้อยกันเลยจริงๆ

“ แวมไปรอที่รถก่อนเลยนะคะ พอดีเฟย์อยากจะซื้ออะไรอีกนิดหน่อย หมอบีมมาช่วยเฟย์ถือของหน่อยสิคะ ”

“ ได้ครับ ”
ผมตอบรับทันที ดูก็รู้ว่าเธอไม่อยากจะซื้ออะไรหรอก เธออยากคุยกับผมมากกว่า

“ ให้ผมไปด้วยไหมครับ? ”

“ ไม่เป็นไรค่ะ แวมไปรอที่รถเถอะ ”
หนุ่มหล่อพยักหน้ารับก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป

“ หมอบีม ทำแบบนี้ทำไม? ”
สีหน้ายิ้มแย้มสดใสของเฟย์ถูกเปลี่ยนเป็นสีหน้าหงุดหงิดมาแทนที่ เธอพูดกับผมด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนิดๆ

“ ผมทำอะไร? ”

“ ก็ที่มาวันนี้ไง มีจุดประสงค์อะไรใช่มั๊ยล่ะ? คุณหญิงแม่ของแวมก็คุยกับหมอบีมแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้ยุ่งกับแวม ”

“ ใช่ครับ ”

“ แล้วทำไมยังไม่เลิกยุ่งกับแวมซะที ก็เห็นอยู่ว่าตอนนี้แวมรักเฟย์ขนาดไหน หวังว่าหมอบีมคงเข้าใจนะคะ ”

“ ครับ ”

“ งั้นก็อย่าคิดที่จะขัดขวางความรักของเราเลยค่ะ เพราะยังไงแวมก็ไม่มีวันสนใจคนที่แต่งเรื่องผีไร้สาระมาหลอกคนอื่นไปทั่วหรอกค่ะ ถามจริงๆนะคะ ที่ทำแบบนั้นต้องการเรียกร้องความสนใจจากแวมงั้นเหรอ? ”

“ เฟย์ ถ้าเฟย์จะคิดแบบนั้น ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด ”
ผมตอบเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะเดินหนีไป

“ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวน่ะสิไม่ว่า ”
เธอเดินไล่หลังผมมาเหมือนจะหาเรื่องต่อ เฮ้อ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะเถียงอะไรให้เปล่าประโยชน์ ผมเหนื่อยใจกับผู้หญิงคนนี้เต็มทีแล้ว

ผมเดินหนีในขณะที่มีเฟย์เดินตามหาเรื่องไม่หยุด เสียงแหลมๆยังคงบั่นทอนระบบประสาทของผมได้เรื่อยๆ
“ นี่ หมอบีม มาพูดกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาเดินหนีเฟย์แบบนี้ ”

ไม่นานเฟย์ก็คงเหนื่อยที่จะพูดกับผมแล้วเหมือนกัน เราสองคนเดินมาที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินด้วยสีหน้าหงุดหงิดทั้งคู่ บริเวณนี้ดูเงียบเพราะใกล้จะถึงเวลาห้างปิดแล้ว

ผมหยุดชะงักทันทีเมื่อเห็นชายสองคนใส่หมวกกันน็อคปิดบังใบหน้า พวกนั้นขับมอเตอร์ไซค์ไปจอดตรงหน้าแวม ไอ้คนที่ซ้อนท้ายหยิบปืนเล็งเข้าหาตัวเขาในระยะประชิดทันที แวมตกใจยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ถ้าเขาขยับหนีมีหวังโดนลูกปืนแน่ๆ 

“ ปืน กรี๊ดดด! ”
เฟย์ร้องโวยวายแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว คนร้ายสองคนได้ยินก็หันมาทางผม ตอนนี้บอกเลยว่ากลัวมากครับ ในสมองพยายามคิดหาทางรอด ผมตัดสินใจตะโกนให้คนช่วยเผื่อว่าจะมีใครผ่านมาได้ยิน

“ อย่าไปสนใจ รีบจัดการแล้วรีบหนีเถอะ ถ้างานไม่สำเร็จพวกเราโดนดีแน่ ”
ไอ้คนขับมอเตอร์ไซค์บอกเพื่อนของมันที่ถือปืนอยู่

“ เออ ”
เพื่อนของมันเตรียมที่จะเหนี่ยวไกลทันที วินาทีนั้นผมตัดสินใจวิ่งไปช่วยแวมอย่างไม่คิด

ปัง!!!

ผมผลักแวมล้มลงพื้นพร้อมกับได้ยินเสียงปืนดังเข้ามาในโสตประสาทชัดเจนมาก

“ หมอบีม! ”
ผมหันไปยิ้มบางๆให้คนที่ตะโกนเรียกชื่อผม แวมปลอดภัยผมก็ดีใจแล้ว ผมมองเลือดสีแดงสดหยดลงพื้นอย่างช้าๆ ไม่เจ็บไม่ทรมานอย่างที่คิด บาดแผลที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมันทำให้รู้สึกชาในช่วงแรกๆแบบนี้แหละ




--------------------------------

แวะมาอัพตอนใหม่ก่อนไปเรียน
เดี๋ยวกลับมารออ่านคอมเม้นต์นะครับ  :3123: :L2:

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-11-2017 20:34:46 โดย lostboy »

ออฟไลน์ loveview

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1912
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +87/-10
โหคุณหญิงแม่อยากได้คนที่วิ่งหนีแบบนี้ไปเป็นลูกสะใภ้ งั่นชีวิตไอ้แวมมีเท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ SM_day

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 86
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-2
โหหหหห หมอบีมมม

ออฟไลน์ worry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 35
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0

ออฟไลน์ ashbyipcet

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 243
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
โหคุณหญิงแม่อยากได้คนที่วิ่งหนีแบบนี้ไปเป็นลูกสะใภ้ งั่นชีวิตไอ้แวมมีเท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก
แถมเป็น Iran ดีด้วยนะคะ คือแบบคงอยากให้ลูกแต่งงานกับนีทั้งๆที่ไม่ถามลูกเลยแล้วคนโตทำไมไม่บังคับค่ะโคตรลำไย  :angry2:

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11

ออฟไลน์ Ok_fine

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
หมอบีมเป็นยังไงบ้างคะ ฮืออออออ ขอให้ปลอดภัยเถอะนะ



ออฟไลน์ lostboy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 40
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
Chapter 16




ผมนอนอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉินโดยมีแพทย์รุ่นพี่นั่งเย็บแผลจากการถูกยิงที่แขนให้ แผลลึกจนต้องเย็บไปหลายเข็มเลยทีเดียว

“ มึงไปมีเรื่องกับใครมาวะ? ดีนะที่กระสุนแค่เฉียดๆ นี่ถ้ารปภ.ไปช่วยไม่ทันคงโดนยิงตายไปแล้วมั้ง ”
ผมยิ้มแหยๆให้พี่หมอก่อนจะโดนเขาบ่นอีกยาวเหยียดทั้งๆที่มือก็ทำแผลไปด้วย

พี่กล้าเป็นแพทย์ฝึกประสบการณ์อยู่ที่โรงพยาบาลนี้ ผมเรียกเขาว่าพี่หมอจนติดปาก เราค่อนข้างสนิทกันพอสมควรเพราะผมต้องพึ่งบารมีให้เขาติวให้อยู่บ่อยๆ พี่หมอเรียนเก่งมาก เก็บเอได้เกือบทุกวิชา หน้าตาก็ดี เสียอย่างเดียว ชอบทำนิสัยเหมือนคนแก่ โดยเฉพาะนิสัยจู้จี้ขี้บ่นเนี่ย

ผมไม่น่าเข้าโรงบาลตอนที่พี่กล้าเป็นแพทย์เวรพอดีเลย ต้องมานั่งฟังเขาบ่นหูชาอีก

“ บ่นเป็นคนแก่เลยนะครับ โอ้ย ”
พูดจบก็โดนคนแก่เขกหัวไปเต็มๆครับ

“ เย็บแผลเสร็จแล้ว พอหมดฤทธิ์ยาชาก็จะปวดนิดหน่อยนะ เดี๋ยวกูเอายาให้กิน แล้วนี่มึงเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า? ”

“ ผมไม่เป็นไรแล้วครับ แค่นี้สบายมาก ”

“ เฮ้ย อย่าเพิ่งรีบลุกขึ้นดิ ”
พี่หมอประคองผมแทบไม่ทันเมื่อผมรีบลุกจากเตียงจนเกือบวูบล้มลง ลืมไปเลยว่าตัวเองเสียเลือดมาก แผลก็ลึกอยู่เหมือนกัน

“ ทำอะไรกัน? ”
ผมหันไปตามเสียงของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยท่าทางหงุดหงิด

 “ เป็นไงบ้างแวม ตำรวจจับคนร้ายได้ไหม? ”
ร่างสูงส่ายหัวช้าๆแทนคำตอบ สีหน้าไม่สบอารมณ์แบบนั้นแสดงว่าตำรวจคงจับคนพวกนั้นไม่ได้แน่ๆ

“ นี่แฟนมึงเหรอวะ? ”

“ เฮ้ย ไม่ใช่นะครับพี่หมอ ”
ผมรีบหันไปปฏิเสธทันที

แวมไม่ได้พูดอะไรแต่เดินผ่านพี่หมอเข้ามาหาผมหน้าตาเฉย
“ กลับได้รึยังครับ? ผมจะไปส่ง ”
น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นพลางดึงแขนอีกข้างของผมให้เดินตาม

“ เดี๋ยว ”
แวมหยุดเดินและหันไปตามเสียงเรียกของพี่หมอด้วยสีหน้าหงุดหงิดกว่าเดิม

“ มีอะไร? ”
น้ำเสียงเหยียบเย็นของคนที่จับแขนผมตอนนี้ทำให้บรรยากาศดูตึงเครียดกว่าเดิม พี่หมอติดสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันทีเมื่อคนที่อายุน้อยกว่าแสดงกริยาไม่เคารพเขา

“ อย่าลืมพามันไปรับยาด้วยล่ะ เค้าเตอร์อยู่ทางขวามือ ”
พี่หมอปรับสีหน้าเป็นปกติ เก็บอาการไม่พอใจและทำหน้าที่แพทย์ได้ดีเช่นเคย

“ เออ ”
พูดจบแวมก็ใช้มือหนาลากผมให้เดินออกจากประตูห้องฉุกเฉินทันที เขาปล่อยมือออกก่อนจะเดินนำไปอย่างไม่สนใจคนป่วยอย่างผมที่ก้าวเท้าเดินตามแทบไม่ทัน

แวมรับยาและจ่ายค่ารักษาให้ผมเรียบร้อย เขาเดินนำผมมาที่ลานจอดรถโดยไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ

“ นี่ นายจะทำหน้าบึ้งแบบนี้อีกนานไหม? เป็นอะไรก็พูดมาสิ ”
ผมบ่นอุบทันทีเมื่อเดินตามเขามาถึงที่จอดรถ

“ ดูท่าทางหมอบีมจะสนิทกับไอ้หมอคนนั้นจังเลยนะครับ ”

“ นายไปเรียกพี่เขาแบบนั้นได้ยังไง? ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนิดๆ

“ หมอบีมโกรธผมเพราะมันงั้นเหรอ? ”

“ ฉันไม่ได้โกรธ แต่แค่ไม่ชอบนิสัยแบบนี้ของนาย ”

“ ผมก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ใครจะชอบหรือไม่ชอบก็ตามใจ ”
พูดจบเขาก็ขึ้นรถทันที สีหน้าบ่งบอกว่าไม่แคร์อะไรทั้งนั้น

พวกเราต่างคนต่างเงียบมาตลอดทาง มีแค่เสียงแอร์เบาๆที่ยิ่งฟังก็ยิ่งอึดอัด
“ เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายซอยนี้ก็ถึงแล้ว ”
แวมหักพวงมาลัยไปทางซ้ายตามที่ผมบอก ไม่นานรถหรูก็มาจอดอยู่หน้าประตูรั้วบ้านหลังเล็กๆห่างจากใจกลางเมืองไม่มากนัก ภายในบ้านเงียบสงบเพราะไม่มีคนอยู่ มีเพียงสุนัขหนึ่งตัวที่ส่งเสียงเห่าเบาๆก่อนจะวิ่งมาเกาะรั้วพร้อมกระดิกหางไปมา

“ ชาเย็น วิ่งมาเร็วเชียวนะ หิวข้าวแล้วล่ะสิ มา เดี๋ยวหาอะไรให้กินนะ ”
ผมลูบหัวสุนัขตัวโปรดผ่านช่องว่างระหว่างรั้วเหล็กสีขาว
“ ขอบคุณที่มาส่งนะ ”
ผมหันไปบอกคนที่นั่งอยู่ในรถ เขาพยักหน้าช้าๆก่อนจะขับรถออกไป

รถราคาแพงเคลื่อนตัวออกไปได้ไม่ไกลก็จอดลงข้างทางอีกครั้ง ผมมองร่างสูงที่ขมวดคิ้วงุ่นเปิดประตูลงจากรถอย่างหัวเสีย

“ รถเสียเหรอ? ”
ผมเดินไปถามแวม

“ ครับ อยู่ๆก็ดับไปเลย ”

นี่มันวันซวยอะไรเนี่ย? รถผมก็ยางแบน เจ็บตัวเพราะโดนยิง แถมรถแวมก็มาเสียอีก

“ ต้องมีใครแกล้งพวกเราแน่ๆ ”
ผมบอกอย่างโมโห

“ ผมคงสร้างศัตรูไว้เยอะจริงๆ ”

“ แล้วนี่นายจะเอาไงต่อ? ดึกป่านนี้อู่ซ่อมรถแถวนี้คงปิดแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันโทรเรียกช่างให้แล้วกัน ”

“ กว่าจะซ่อมเสร็จคงอีกนาน ผมต้องขอค้างที่นี่สักคืนแล้วล่ะครับ ”

“ ฮะ? ค้างที่นี่? ”

“ แต่ถ้าหมอบีมลำบากใจ งั้นผมหาทางกลับเองก็ได้ครับ ”

“ เอ่อ ตอนนี้ดึกมากแล้ว งั้นนายพักที่นี่ก่อนก็ได้ ”
ผมตอบไปอย่างลังเล

ร่างสูงเหยียดยิ้มมุมปากเล็กน้อย แม่ง ทำไมผมรู้สึกไม่ไว้ใจคนตรงหน้ายิ่งกว่าคนร้ายที่ยิงผมวันนี้ซะอีก



บ๊อก บ๊อก บ๊อก
สุนัขแสนรู้วิ่งเข้ามาหาผมทันทีที่เข้ามาในบ้าน ตัวมันก็ไม่ได้เล็กเหมือนแต่ก่อนแล้ว กระโดดมาทีนี่ผมแทบล้มลงกับพื้น

“ หิวเหรอ? รอแป๊ปนึงนะ เดี๋ยวไปหาอะไรให้กิน ”
ผมลูบหัวเจ้าชาเย็นเบาๆ มันกระดิกหางดีใจก่อนจะเดินไปหาสมาชิกใหม่ที่เพิ่งเข้ามา

“ ช่วยเอามันไปไกลๆผมหน่อยได้ไหมครับ ผมไม่ชอบหมา ”
แวมถอยห่างทันทีที่ชาเย็นเดินไปใกล้

“ ชาเย็น มานี่เร็วลูก ”
ผมเรียกมันก็ไม่ยอมมา เจ้าชาเย็นยังคงเดินดิ๊กๆไปทางแวมไม่หยุด

“ มันคงอยากเล่นกับนายน่ะ เดี๋ยวฉันจะไปหาข้าวให้มันกิน ส่วนนายก็เล่นกับมันไปก่อนนะ ”
ไม่ชอบหมางั้นเหรอ? แกล้งให้อยู่กับหมาไปนั่นแหละดีแล้ว

“ เฮ้ย หมอ เดี๋ยวก่อนครับ หยุดเลยนะไอ้หมาดื้อ ไม่ต้องเข้ามาใกล้ ”
อยากจะหัวเราะให้กับคนที่ทำหน้ายุ่งหลบสุนัขที่เอาแต่วิ่งตามจริงๆเลย ปล่อยไว้แบบนี้แป๊ปนึงแล้วกันนะ

วันนี้ไม่ได้ซื้อข้าวมาให้เจ้าชาเย็นกินเพราะมัวแต่ยุ่งกับเรื่องวุ่นวายอยู่ คงต้องให้มันกินอาหารสำเร็จรูปไปก่อนแล้วกัน

ผมหยิบอาหารสุนัขในครัวมาเทใส่จานเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาจากก็เจอเจ้าชาเย็นตัวยุ่งกำลังนั่งกระดิกหางอยู่ข้างโซฟาตัวยาว โดยมีแวมนั่งลูบศีรษะมันเบาๆ โหว เป็นภาพที่โคตรน่ารักเลยว่ะ คนที่เมื่อกี้ทำหน้าบึ้งตึงได้เผยรอยยิ้มเล็กๆให้กับสุนัขตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“ ไหนว่าไม่ชอบหมาไงล่ะ? ”
ผมนั่งลงข้างๆแวมก่อนจะวางจานอาหารลง ไม่รอช้าสุนัขตรงหน้าก็ลุกขึ้นมากินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

“ เจ้าชาเย็นของหมอมันน่ารักดีครับ ดูเชื่องมากเลย ”

“ มันก็น่ารักเหมือนเจ้าของมันนั่นแหละ ”
เจ้าของใบหน้าหล่อหลุดขำในลำคอเบาๆ ตาคมมองหน้าผมก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มต่ำกับประโยคที่ทำให้คนฟังถึงกับไปต่อไม่เป็น

“ ครับ น่ารักจริงๆด้วย ”

“ เออ ฉันจะไปนอนแล้ว น่ะ...นายก็นอนโซฟานี่แล้วกันนะ ”
ผมรีบพูดติดๆขัดๆหาโอกาสปลีกตัวออกจากสถานการณ์นี้ทันที

“ เดี๋ยวก่อนครับ หมอจะให้ผมนอนตรงนี้จริงๆเหรอ? ถ้ายุงกัดจนผมเป็นไข้เลือดออกขึ้นมาล่ะครับ ใจร้ายจริงๆเลย ”

“ งั้นนายก็ไปนอนห้องคุณพ่อแล้วกัน ”

“ เอ่า แล้ววันนี้คุณพ่อของหมอไม่อยู่บ้านเหรอครับ? ”

“ พ่อฉันอยู่นั่นไง ”
ผมพยักพเยิดไปที่รูปถ่ายขาวดำของคุณพ่อที่ติดอยู่อีกมุมของผนังห้องรับแขก

แวมดูตกใจเล็กน้อยเมื่อรู้แบบนั้น
“ เอ่อ ผมเสียใจด้วยนะครับ ”

“ อืม ”
ผมยิ้มบางๆให้กับคำพูดที่ออกจากใจของคนพูดจริงๆ ตอนนี้ผมทำใจเรื่องพ่อได้แล้วล่ะ ต้องขอบคุณคนที่คอยอยู่ข้างๆผมในวันที่ไม่มีใคร คนๆนั้นหน้าเหมือนเจ้าของใบหน้าหล่อที่นั่งอยู่ข้างๆผมตอนนี้ ราวกับเป็นคนๆเดียวกันเลยว่าไหม?

“ แบบนี้หมอบีมก็ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดเลยสิครับ? ”

“ คงงั้นมั้ง ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ ”
ตอนนี้ก็ปาเข้าไปตีสองกว่าแล้วจริงๆ ผมมีเรียนเช้าซะด้วยสิ

“ ผมขอไปนอนห้องหมอนะครับ ผมกลัวผี ”

“ ฮะ? นายนี่นะกลัวผี? ”

“ ครับ ”

“ งั้นฉันนอนห้องคุณพ่อแล้วกัน ”

“ ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากด้วยครับ นอนห้องเดียวกันก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ ”

“ ฉันไม่ชอบนอนร่วมห้องกับใคร มันอึดอัดเข้าใจไหม? ”

“ แต่ผมกลัวผีนะครับ ”

“ นั่นมันเรื่องของนาย ”

“ ผมอยากนอนกับหมอ ”

“ ... ”

“ ผมหมายความว่าถ้ามีหมอนอนข้างๆก็คงอุ่นใจกว่านอนคนเดียวน่ะครับ ไม่งั้นผมคงกลัวผีจนนอนไม่หลับแน่ๆ ”

“ เรื่องมากว่ะ ”

“ นะครับ ”
ทำหน้าวิงวอนแบบนั้นคิดว่าจะใจอ่อนงั้นเหรอ? ดูก็รู้ว่าแกล้งทำชัดๆ โว้ยยย แต่ถ้ายังมัวแต่เถียงกันแบบนี้ผมคงไม่ได้นอนแน่ๆ

“ เออ ก็ได้ ”
ผมตอบแบบขอไปทีก่อนจะเดินนำไปที่ห้อง เกลียดที่ตัวเองรู้สึกตื่นเต้นกับการพาผู้ชายเข้าห้องนี่แหละ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะโว้ย

ผมเป็นผู้ชายธรรมดานะครับ ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน ให้มาอยู่ใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองรักแบบนี้จะไม่ให้รู้สึกอะไรเลยงั้นเหรอ?

แต่นี่ไม่ใช่แวมคนเดิม เขาคนนั้น คนที่ผมรักได้ตายไปแล้วต่างหากล่ะ

“ หมอจะไปไหนครับ? ”

“ ไปอาบน้ำ ถ้านายง่วงก็นอนเลยก็ได้นะ ”
ผมบอกคนที่นั่งอยู่บนเตียงสีขาวที่ผมใช้นอนอยู่ทุกวัน

“ ผมยังไม่ง่วงครับ กะว่าจะอาบน้ำก่อน ”

“ อืม งั้นฉันอาบก่อนนะ ”
ผมถอดแว่นสายตาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัว

“ เวลาหมอบีมถอดแว่นก็น่ารักไปอีกแบบนะครับ ”

“ โว้ยยย เลิกพูดอะไรแบบนั้นซะทีเถอะ จะอ้วก ”
ผมแกล้งโวยวายกลบเกลื่อน

“ ครับ งั้นผมขอดูหนังสือพวกนี้รอหมออาบน้ำนะครับ ”
แวมเดินไปที่ชั้นหนังสือที่มีหนังสือหลายร้อยเล่มวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด ก็อย่างที่เคยบอกไปว่าผมชอบสะสมหนังสือมากๆนั่นแหละครับ

“ อืม อยากอ่านเล่มไหนก็หยิบตามสบาย ”

ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวอยู่นานพอสมควร ก็แผลที่แขนข้างซ้ายโดนน้ำไม่ได้ แถมตอนนี้ยาชาหมดฤทธิ์แล้วรู้สึกปวดแผลสุดๆ

พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นแวมกำลังนั่งขมวดคิ้ว สายตาจดจ่ออยู่กับการอ่านหนังสือในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ

“ อ่านอะไรอยู่เหรอ? ”

“ หนังสือเกี่ยวกับดาวพลูโตน่ะครับ ผมจำได้ว่าตอนสมัยประถมเคยเรียนว่ามันอยู่ในระบบสุริยะด้วย ”
เขาเอ่ยตอบทั้งๆที่สายตายังจ้องอยู่กับการอ่านหนังสือในมือ

เหอะ ดูท่าทางคงจะสนใจหนังสือเล่มนั้นมาก

“ อ่านได้ตามสบายเลยนะ ฉันนอนแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า ”
ผมว่าก่อนจะทิ้งตัวจนหัวติดหมอนเรียบร้อย

“ เดี๋ยวครับหมอ ”
แวมเก็บหนังสือเข้าที่เดิมของชั้นวางก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเตียง

“ มีอะไร? ”

“ ทำไมวันนี้หมอถึงช่วยชีวิตผมไว้ ไม่กลัวตายรึไงครับ? ”

“ กลัวดิ ใครเขาจะไม่กลัวตายล่ะ ฉันแค่เห็นนายยืนซื่อบื้ออยู่ เลยวิ่งเข้าไปช่วยผลักออกเท่านั้นเอง ไม่ได้เอาตัวไปรับกระสุนแทนซะหน่อย แต่มันแค่ผิดพลาดทางเทคนิค ฉันเลยเจ็บตัวแบบนี้ไง ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง

 “ เอาเถอะ ยังไงผมก็ต้องขอบคุณหมอบีมมากนะครับ ตอนนี้ผมติดหนี้ชีวิตหมออยู่ หมออยากได้อะไร ถ้าให้ได้ผมก็จะให้ ”

“ ฉันไม่อยากได้อะไรจากนายทั้งนั้นแหละ ”

“ งั้นเหรอครับ? ผมก็นึกว่าหมออยากได้... ”
แวมโน้มตัวเข้ามาใกล้ทำให้ผมเห็นรอยยิ้มร้ายที่มุมปากนั่นชัดเจน เมื่อกี้ผมมองสีหน้าเขาไม่ชัดเพราะไม่ได้ใส่แว่น สายตาผมสั้นมากจริงๆ

เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าทำหน้าสีหน้าแบบนี้ตลอด

“ นายคิดอะไรอยู่กันแน่? ”
ผมถามพร้อมจ้องตาคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ

“ ผมรู้นะว่าตอนที่ผมหลับเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงพยาบาล หมอสร้างเรื่องหาว่าผมเป็นผี กุเรื่องว่าตัวเองดูแลผมทั้งๆที่เฟย์ต่างหากที่เป็นคนดูแล หึ หลักฐานมันก็บอกอยู่ว่าผมตื่นขึ้นมาเจอเฟย์เป็นคนแรก แต่หมอไม่เคยมาเยี่ยมผมเลยด้วยซ้ำ หมอเก่งมากเลยครับที่หลอกพวกเพื่อนสนิทของผมได้ แต่หมอหลอกผมไม่ได้หรอก หมอสร้างเรื่องโกหกนี่ขึ้นมาเรียกร้องความสนใจจากผม แถมยังเอาตัวเองมาบังกระสุนให้ผม น่าประทับใจจริงๆเลยนะครับ ผมก็นึกว่าหมอ...ชอบผมซะอีก ”
ทุกประโยคที่เกิดจากความเข้าใจผิดถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็น ดวงตาคมฉายแววร้ายกาจจนผมเริ่มกลัวคนตรงหน้า

แสดงว่าที่ผ่านมาเขาคิดแบบนี้มาตลอดเลยสินะ?

“ นายคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นงั้นเหรอ? เหอะ แล้วอย่าบอกนะว่าเรื่องทั้งหมดในวันนี้นายตั้งใจสร้างขึ้นมาเพื่อแกล้งฉัน? ”

“ จะว่าแบบนั้นก็ไม่ถูกทั้งหมดหรอกครับ ไว้ว่างๆผมจะเล่าให้ฟังแล้วกัน แต่ตอนนี้ขอตัวไปอาบน้ำก่อน เริ่มง่วงแล้วเหมือนกันครับ ”

แวมผละตัวลุกจากเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเดิมที่ผมวางไว้เข้าห้องน้ำไป

“ ต้องการอะไรกันแน่วะ!? ”
ผมลุกขึ้นตะโกนไล่หลังร่างสูง แต่ก็ได้รับการตอบกลับมาเพียงความเงียบ

ตอนนี้ผมทั้งโกรธทั้งสับสนว่าเขาคิดอะไรกันแน่? แววตาแบบเมื่อกี้ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ตอนนี้รู้แค่ว่าเขาคงเกลียดผมเพราะเชื่อว่าผมเป็นคนสร้างเรื่องโกหกหลอกลวง เขาไม่ใช่แวมคนเดิมที่ผมเคยรู้จักอีกต่อไป ผมไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกของผู้ชายคนนี้ได้เลยจริงๆ






............................................................
แวะมาอัพตอนใหม่ก่อนสอบครับ หายไปนานเช่นเคย กราบขออภัยคนอ่านจริงๆ :3123:
อาจจะหายแต่แวะเข้ามาส่องคอมเม้นต์ตลอดนะครับ บ่นๆรออาจจะมาลงตอนใหม่ไวๆก็ได้555
สำหรับใครที่ไฟนอลลนตูดเหมือนกันก็ขอให้ผ่าน F ไปได้ด้วย D นะครับ
#รักคนอ่าน

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
อีซันนี้อะไรยังไงนะ :z6: :z6: :z6: :z6:

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ Nekosama

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 91
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
แวมอย่าเชื่อชะนีเฟย์ กล้องวงจรปิดมี นางพยาบาลที่โดนหลอกมี คนไข้ที่อยู่ห้องข้างๆที่เคยโดนนายหลอกมี ไปดูกันให้ชัดๆว่าใครกันแน่ที่ดูแลนาย  :katai1:

ออฟไลน์ SM_day

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 86
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-2
งงแวม ชอบ แต่ต้องการตะสื่ออะไร

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เฟย์ เอาตัวไปเยี่ยมตอนแวน ฟื้นพอดี
เลยโกหกสิว่ามาเฝ้าไข้ตลอด
เรื่องแบบนี้ อย่าฟังความข้างเดียวสิ
ทำไมไม่ถามคนในโรงพยาบาล จะชัดกว่าไหม
ขนาดเพื่อนตัวเองแท้ แวนยังไม่เชื่อ ตลกแล้ว
       :L1: :L1: :L1:
   :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2590
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ พัดลม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-2

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ colorofthewind21

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-1
อยากให้แวมจำหมอได้เร็วๆ เกลียดเฟย์มากจ้า ด้านไม่มีใครเกิน

ออฟไลน์ worry

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 35
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
รออ่านเรื่องนี้ตั้งนาน  :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Psycho

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 388
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
ถ้าอวมแกล้งหมอบีมจะต่อยแวม

ออฟไลน์ พัดลม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-2
อีกนานไหมกว่าจะมาต่อ

ออฟไลน์ PNatsita

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ค้างงงงงงงงงงงง

ออฟไลน์ lostboy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 40
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
อีกนานไหมกว่าจะมาต่อ

โหววว ถามแบบนี้คงต้องตอบแล้วล่ะ เอาเป็นว่าค่ำวันพุธผมจะมาต่อตอนใหม่ให้นะครับ ใจเย็นๆครับบบ

ออฟไลน์ stickyyrice

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-5

ออฟไลน์ พัดลม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-2
อีกนานไหมกว่าจะมาต่อ

โหววว ถามแบบนี้คงต้องตอบแล้วล่ะ เอาเป็นว่าค่ำวันพุธผมจะมาต่อตอนใหม่ให้นะครับ ใจเย็นๆครับบบ

ขอบคุณนะค่ะ ปูเสื่อนอนรอ :a12:

ออฟไลน์ พัดลม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-2
 :a1: วันพุธแล้ว

มานั่งรอ นอนรอ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด