หัวข้อ: My Toy ของเล่น (ผู้ชายดาวอังคาร) บทที่ 14 จบแล้วจ้า

[anna0728]

บทที่ 8 ไม่ชัดเจน

“มึงอ่านอะไรวะ”
ผมรีบเก็บหนังสือในมือซุกใต้โต๊ะ
“ไม่มีอะไร้”
“เสียงสูง แสดงว่ามีจะเอาให้กูดูดีๆ หรือดูทั้งน้ำตา”
“อะไรก็ขู่ กลัวตายล่ะ”
ผมรีบหยิบหนังสือใต้โต๊ะให้มัน
“หือ...อยากรู้ขนาดนี้ถามกูก็ได้ ทั้งทฤษฎีทั้งปฏิบัติเดี๋ยวกูสอนให้” มันส่งสายตามีเลศนัยให้ผม
ผมกัดปากรู้สึกร้อนที่แก้มไปหมด
มันเป็นมังงะบอยเลิฟของญี่ปุ่น ซึ่งผมฝากเลขาฯ ย่าซื้อมาให้ตอนไปญี่ปุ่น ผมถนัดภาษาญี่ปุ่นมากกว่าภาษาอังกฤษ ซึ่งถูกเคี่ยวเข็ญให้เรียนตั้งแต่เด็กโดยต้องเจริญรอยตามธุรกิจของคุณย่า
“ภาษาญี่ปุ่นทั้งนั้นเลยมึงอ่านออกเหรอ”
“กูไปซัมเมอร์เรียนภาษาที่ญี่ปุ่นตั้งแต่เด็ก”
“ตรงนี้อ่านว่ายังไง” มันชี้นิ้วไปที่ตัวหนังสือบนภาพลามกเห็นส่วนนั้นชัดเจน ผมรีบเอามือปิดหนังสือแล้วแย่งมาเก็บไว้ใต้โต๊ะเหมือนเดิม
“มึงนี่แม่ง…”
“จะอายทำไมวะทำกันอยู่ทุกคืน ของมึงสวยกว่าอีกกูชอบ” มันยื่นหน้ามากระซิบข้างหูผม
ผมเกาแก้มเมินหน้าไปทางอื่น ไม่กล้าสู้ตามัน มันชอบทำตาเจ้าชู้ใส่ผม เป็นแววตาที่เหมือนกับตอนเราอยู่บนเตียงด้วยกัน
เราทำกันเกือบทุกคืน วันไหนที่มีการบ้านมันจะมาทำการบ้านที่ห้องผม บังคับผมทันการบ้านให้เสร็จ แล้วเราก็มาทำการบ้านบนเตียงกันต่อ แต่ก็มีบางครั้งที่มันตกมันมาจากไหนไม่รู้ฟาดผมไม่ยั้ง การบ้งการบ้านไม่ต้องทำกันแล้ว ผมต้องไปลอกมันที่ห้องเรียนตอนเช้า
“มึงคิดหรือยังว่าจะเลือกเข้ามหา’ลัยที่ไหน” จู่ๆ มันก็ถามขึ้น
“กูไม่ต้องคิด ย่าจะส่งกูไปเรียนต่อที่อเมริกา ผลสอบเทอมที่ผ่านมาดีขึ้นมากทำให้กูผ่านเกณฑ์ของมหา’ลัย”
…
“มึงอยากให้กูไปไหม”
“มึงถามกูแล้วจะทำตามที่กูบอกหรือไงสัด” มันหน้าบูด
“ย่ารักกู ถ้ากูอ้อนมากๆ เข้า ย่าอาจจะเปลี่ยนใจ”
“อนาคตมึง มึงเลือกเองเหอะ” มันตอบเหมือนไม่ใส่ใจ

บางเรื่องก็ไม่เป็นไปตามที่หวังเสมอไป
ย่าปฏิเสธเสียงแข็งบังคับให้ผมไปเรียนต่อที่อเมริกาให้ได้ เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่ย่าขัดใจผม
คำตอบของย่าผมยังไม่ได้บอกมัน   
เราไม่เคยคุยเรื่องความรู้สึก แต่ด้วยการกระทำได้สร้างสายใยบางๆ ระหว่างเรา ผมไม่อาจระบุสถานะระหว่างเราได้มันเป็นเรื่องอธิบายค่อนข้างยาก และผมก็ไม่กล้าถามมันตรงๆ ด้วย

งานกีฬาสีโรงเรียนจัดขึ้นในวันศุกร์ กิจกรรมส่วนใหญ่เป็นของรุ่นน้อง ส่วนรุ่นพี่ม.หกมันจะอยู่ฝ่ายประสานงานและควบคุมมากกว่า ผมทำงานร่วมกับคณะกรรมการนักเรียน อยู่ส่วนกลาง ส่วนมันเป็นประธานสีฟ้า พักนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่
ต่างคนต่างยุ่งกับงานของตัวเอง
ถึงเวลาเดินขบวนพาเหรดผมอยู่หน่วยปฐมพยาบาลข้างสนาม สามารถมองเห็นสแตนด์สีฟ้าได้อย่างชัดเจน
มันให้รองประธานสีดูแลขบวนพาเหรด ส่วนตัวเองคอยคุมสแตนด์เชียร์ มันยืนอยู่หน้าสุด สวมหมวกแก๊ปสีดำเด่นสุดในสแตนด์ มีรุ่นน้องผู้ชายคนหนึ่งคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ ทั้งสองหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม มันขยี้หัวน้องแล้วดึงบ่าเข้าไปกอด ผมมองภาพทั้งสองคนอยู่นาน กระทั่งพิธีเปิดกีฬาสีจบลง สองคนนั้นหายไปทางด้านหลังสแตนด์เชียร์ ผมรู้สึกชาไปทั้งตัวขยับเคลื่อนไหวไม่ได้เลย
เพราะสถานะไม่ชัดเจน ผมจึงไม่มีสิทธิ์ทำในสิ่งที่คิด ที่จริงผมก็แค่อยากถามว่าสองคนนั่นมีอะไรกันหรือเปล่า ผมไม่อยากให้มันสนิทสนมกับคนอื่น หวง...หรือจะเรียกว่าหึงดี
“เธอฝากด้วย” ผมฝากงานไว้กับเพื่อนหญิงคนหนึ่งแล้วเดินไปทางเดียวกับที่สองคนนั้นหายตัวไป
“พี่ให้ผมจะดีเหรอ”
“เอาไปเถอะ...ถ้าชอบก็เอาไปพี่ให้”
ในมือรุ่นน้องผู้ชายคนนั้นถือสร้อยที่ผมซื้อให้มันตอนไปเที่ยวสเม็ดกัน มันเป็นแค่สร้อยเงินธรรมดาไม่ได้มีค่าอะไร
ไม่ได้มีค่าอะไร...
มันดึงสร้อยจากมือรุ่นน้องมาสวมให้อีกฝ่าย เด็กนั่นยิ้มหวานมองตามันไม่กะพริบ ระยะห่างระหว่างใบหน้าทั้งสองเหลือเพียงแค่นิ้วกั้น
มันจูบรุ่นน้องผู้ชาย
ผมหลับตาเบือนหน้าหนี...

[naruxiah]

เหมือนจะเป็นแฟนกันแต่แบบนี้ไม่น่าใช่แล้ว ไปเรียนแล้วไม่ต้องบอก กลับมาค่อยว่ากันใหม่ ให้ต่างคนต่างโตขึ้นดีใหม่ มีสำนวนการเล่าเรื่องที่แปลกดีค่ะ ชอบนะ น่าสนใจ อยากติดตาม

[กบกระชายไทยนิยม]

หึ้ยยย สงสารอ่า 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

อ่า เราก็นึกว่าเราจำชื่อพระเอก นายเอกไม่ได้ ไปย้อนดูก็ยังไม่ได้บอกเลยนี่นา 
ไหนบอกว่าชอบมึงไง ทำไมไปจูบกับรุ่นน้องละคะ

[พิศตะวัน]

 

[anna0728]

บทที่ 9 สุขจนน้ำตาไหล

“กูเห็นมึงจูบกับรุ่นน้องผู้ชาย” ผมนั่งอยู่บนพื้นหญ้าข้างสนามฟุตบอล มันยืนล้วงกระเป๋ากางเกงค้ำหัวผมอยู่ข้างๆ
การแข่งขันฟุตบอลกีฬาสีแมตช์สุดท้ายเพิ่งจบไป อีกครึ่งชั่วโมงจะเป็นพิธีปิดงาน นักเรียนต่างแยกย้ายประจำสแตนด์เชียร์ของแต่ละสี
“อื้อ...แล้ว?”
ผมจิกหญ้าแทบจะขุดรากถอนโคนมันออกมา มือไม้สั่นไปหมด
“มึงชอบน้องหรือเปล่า”
"ก็น่ารักดี”
ผมลุกขึ้นยืน แต่ยังคงก้มหน้ามองพื้น
"มึงนอนกับน้องหรือยัง” เสียงของผมสั่นและเบามาก แต่มันก็ยังได้ยิน
"ยัง” มันเชยคางผมขึ้น "แต่คิดว่าคงได้กันเร็วๆ นี้” สีหน้าและแววตาของมันนิ่งแฝงความเลือดเย็น
ผมหายใจแรงอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เพราะผมเป็นผู้ชายใช่ไหม ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง แสดงความเป็นเจ้าของ หรือมีค่าพอให้มันใส่ใจ สิ่งที่มันทำกับผม...ระหว่างเรามันคือเหี้ยอะไร
"มึงจะไปเอากับใครก็เรื่องของมึง” ผมปาหญ้าที่กำอยู่ในมือใส่หน้ามันแล้วเดินหนี
"เดี๋ยว! มึงจะไปไหน” มันกำต้นแขนผมไว้แน่นไม่ให้หนีไปไหน
"มึงจะไปเอากับใครก็เรื่องของมึง ส่วนกูจะไปไหนมึงไม่เสือก” ผมกระแทกเสียงใส่
ผัวะ! มันตบหัวผมดังสนั่น ผมมึนจนเห็นดาว
"เห็นกูดีด้วย ไม่ได้หมายความว่าให้มึงมาด่ากูได้"
“แล้วกูทำอะไรได้บ้างนอกจากนอนแบให้มึง" ผมตะคอกใส่มัน สองตาแทบมองไม่เห็นภาพตรงหน้าเพราะถูกม่านน้ำตากลบฝังไปหมด
"ไม่ได้เลย มึงทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นนอกจากทำตามคำสั่งของกู เย็นนี้กูกลับไปที่บ้านมึง มึงต้องอยู่ที่นั่น ถ้ากูไม่เห็นมึงเมื่อไหร่มีเรื่องแน่” มันบอกเสียงเหี้ยม
ผมสลัดต้นแขนจนหลุด มองมันด้วยสายตาเจ็บแค้น เมื่อก่อนผมกลัวมันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่มันไม่เคยใช้ความรุนแรงกับผมกระทั่งวันนี้ ถ้อยคำปฏิเสธจุกอกไม่กล้าแม้แตะจะอ้าปากพูด
มันเดินกลับไปที่สแตนด์สีฟ้า รุ่นน้องผู้ชายส่งยิ้มให้มันด้วยความยินดี ผมกำมือทั้งสองข้างแน่น
มึงเห็นกูเป็นอะไร!

สี่ทุ่ม มันมาหาผมที่บ้าน ผมไม่กล้าขัดคำสั่งมัน ปล่อยมันทำตามใจเข้านอกออกในราวกับเป็นบ้านของตัวเอง ร่างกายของมันฟุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชาย ซึ่งมันไม่ได้ใช้น้ำหอมกลิ่นนี้ ผมพอเดาออกว่าเป็นกลิ่นของใคร
มันถอดเสื้อกีฬาสีฟ้าทิ้งบนพื้น เปิดเผยลำตัวที่ประกอบด้วยมัดกล้ามเนื้อ มันดูแลตัวเองเป็นอย่างดี เล่นยาแต่ไม่เสพติด ตีรันฟันแทงแต่ไม่เห็นมีแผลเป็น
มันเดินเข้ามาหาผมซึ่งกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ที่โต๊ะคอมฯ จากแววตาของมันบอกสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า มันแย่งเก้าอี้ที่ผมนั่งแล้วดึงตัวไปนั่งตักมัน รั้งคอเสื้อผมลงไปจูบ
ผมขัดขืนและถูกโต้ตอบด้วยการกัดปากจนได้ลิ้มรสเลือด ริมฝีปากล่างของผมบวมเห่อได้แผลขนาดใหญ่เลือดไหลไม่หยุด
มันจ้องหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ล้วงมือไปที่กระเป๋ากางเกงหยิบเนื้อมาจุดสูบ แล้วมันบังคับให้ผมสูบด้วย
ผมต่อต้านมันแต่ก็ถูกบังคับให้สูบจนได้
เนื้อทำให้ผมอารมณ์ดีและกระตุ้นอารมณ์ดิบ มันถกกางเกงลงมาที่สะโพก ผมลงไปใช้ปากให้มันในขณะที่ตัวเองเริ่มมีอารมณ์เช่นกัน ผมดูดกลืนมันพลางสาวมือช่วยตัวเอง สิ่งนั้นพองขยายเต็มปากน่าอึดอัดแต่ผมก็รับมันกระแทกชนเพดานปาก มันดึงตัวผมขึ้นไปยัดเนื้อใส่ปากสูดควันกลิ่นหอมเอียนเข้าปอด แล้วทาบริมฝีปากพ่นควันใส่ปากมัน
เพียงไม่นานมันก็เข้าสู่ตัวผมอย่างง่ายดาย ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย ผมขยับโยกตัวเข้ากับเสียงเก้าอี้ดังเอี๊ยดอ๊าด มือหนึ่งเหนี่ยวรั้งต้นคอของมันช่วยพยุงตัว อีกมือคีบมวนเนื้ออัดเข้าปอด ผมหัวเราะคิกคักจนน้ำตาไหลออกมา มันกระแทกเข้าใส่ผมรุนแรง ครางเรียกชื่อรุ่นน้องคนนั้นอย่างสุขสม เราสองคนเข้าขากันตามประสาวัวเคยขาม้าเคยขี่ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ผมจะลุกจากที่นอนไหวหรือเปล่า รู้แค่ว่าตอนนี้ผมมีความสุข
...สุขจนน้ำตาไหล

[naruxiah]

สงสารอ่ะ คนแบบนี้เรียกพระเอกได้มั้ย ดอากะนายเอกแล้วเรียกชื่อรุ่นน้องไอ้เลว หาทางตีจากให้ไวเลยนะ

[oilzaza001]

รังเกียจการกระทำของพระเอกเรื่องนี้จังเลยค่ะ มั่วไปทั่วเลยอ่ะ งี้จะเอาโรคมาติดนายเอกไหมเนี่ย เหอะ ! แต่พอเค้าจะทำบ้างไม่ให้ทำกันท่าอย่างหมาหวงก้างอะ แล้วเสือกไปทำร้ายเค้าอีก เห็นเค้าเป็นตัวอะไรอ่ะ ที่ระบายความหงี่? งี้อะนะ งั้นเราเชียร์ให้นายเอกไปเรียนเมืองนอกตามคำสั่งเลยค่ะ ให้มันไปมั่วแล้วติดโรคตายไปซะ อี๋ๆ รังเกียจจ 

[พิศตะวัน]

    เชียร์ให้ไปเมืองนอกเหมือนกันค่ะจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก เลวจริงๆ น่าสงสาร

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

นายเอกโกอินเตอร์ไปเมืองนอกเลยค่า ถ้าคนบางคนทำร้ายเราแบบนี้ พาไปเกเร ให้เล่นยา เซ็กส์ ทำร้ายจิตใจด้วย ไม่รู้ว่าพระเอก(?) รู้ไหมว่านายเอกเราชอบ แต่ทำแบบนี้มันก็แย่อยู่ดีอะ เห็นร่างกายนายเอกเป็นที่ตักตวงความสุขหรอ ได้กับเค้าแต่เรียกชื่อคนอื่น ยังไงก็แล้วแต่ รอตอนต่อไปค่ะ

[lnudeel]

กรรม คืออะไร ต้องการอะไร..

[anna0728]

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นค่ะ ใกล้จะจบแล้ว
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ที่เป็นกำลังใจให้นะคะ

บทที่ 10 คนที่กูไว้ใจมันตายไปแล้ว
 

“กูจะไปเรียนที่มหา’ลัย A มึงตัดสินใจได้หรือยัง”
ผมฟุบหน้ากับโต๊ะใช้ความเงียบแทนคำตอบ เรายังคุยกันทุกวัน ทำการบ้านด้วยกัน กินข้าวกลางวันด้วยกัน อยู่ด้วยกัน เหมือนคนแปลกหน้าที่บังเอิญต้องอาศัยอยู่ในคุกเดียวกัน
มันเลิกกับน้องผู้ชายคนนั้นไปแล้ว ไม่มีใครบอกผม แต่ผมเห็นมันไปเที่ยวกับสาวโรงเรียนสตรีฝั่งตรงข้าม และไม่เห็นแม้แต่เงาน้องผู้ชายคนนั้นอีก
ผมยังคงเป็นของเล่นให้มันเช่นเดิม
มันขยี้หัวผมเบาๆ “ไอ้คุณหนูขี้เซา นอนซะให้พอคืนนี้มึงไม่ได้นอนแน่”
ผมปัดมือมันทิ้งหายใจไม่ทั่วท้อง มันมาหาผมเกือบทุกคืนไม่เว้นแม้กระทั่งวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ตักตวงทุกอย่างไปจากผม
“ผมกูยุ่งหมด”
“กูถามทำไมไม่ตอบ”
“ย่าไม่ยอมให้กูเรียนที่เมืองไทย กูต้องไปอเมริกา”
“หาแหม่มสวยๆ มาฝากกูด้วยล่ะ” มันบอกกลั้วหัวเราะ
ผมกระตุกมุมปากหัวเราะแห้งๆ หากผมคัดค้านหัวชนฝาย่าอาจจะเปลี่ยนใจ แต่มันไม่มีอะไรให้ผมยึดเหนี่ยวหรืออยากอยู่เมืองไทยต่อ ผมอยากหนีจากมัน หนีไปให้ไกลเท่าไหร่ได้ยิ่งดี
บางครั้งมันทำดีกับผม ความใจอ่อนก็เข้ามาเยือนเพราะการกระทำของมันเหมือนออกมาจากใจไม่ใช่การเสแสร้ง
มันเอาเปรียบผมทางด้านร่างกาย แต่มันก็ช่วยเรื่องเรียนจนผมเก่งขึ้นมาในระดับหนึ่ง มันทำให้ผมอยากตั้งใจเรียน มันเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาก ในชั่วโมงเรียนมันไม่เคยวอกแวก ยกเว้นตอนพักที่ชอบลากผมไปทำมิดีมิร้าย
ถ้าผมคิดเอาเองว่าผมสำคัญกับมันพอๆ กับการเรียนจะได้ไหม

“ไอ้คุณหนูอยู่ไหน” มันโทรศัพท์มาหาผมช่วงหัวค่ำวันศุกร์
“บ้าน”
“เอาเงินมาให้กูสองหมื่นสิ”
ผมกะพริบตาปริบๆ ทิ้งจอยสติ๊กในมือ
“ที่ไหน”
“ร้านสนุ้ก ในซอยถัดจากบ้านเรามีร้านสนุ้กอยู่”
สองหมื่น…
“เออ เดี๋ยวกูไป ห้านาที”
ผมหยิบกระเป๋าตังค์ขี่จักรยานแม่บ้านไปกดเงินจากตู้เอทีเอ็มแล้วขี่ไปที่คลับสนุกเกอร์
พอไปถึงผมโทร.หามัน มันบอกให้มาที่ห้องพิเศษเจ็ด ผมมองป้ายหน้าห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป
มันกำลังเล่นสนุกกับพวกผู้ใหญ่สี่ห้าคน บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด ในห้องมีเหล้ายาปลาปิ้งพร้อมสรรพ
มันหันหน้าพยักพเยิดกับคนที่เล่นด้วยมาทางผม
“เงินผมมาแล้ว เริ่มได้ยัง”
“ใจป้ำดี เริ่มสิ”
มันเดินมาหาผมแบมือ ผมวางเงินสองหมื่นที่เพิ่งกดมาสดๆ ร้อนๆ ให้มัน
“มึงกลับไปก่อนเดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน”
ผมเดินจากมา ก่อนเปิดประตูยังหันไปมองมันอีกรอบ มันไม่สนใจผมเลย มือสาวไม้สนุ้กวางตัวขนานกับโต๊ะ ดวงตาจ้องไปข้างหน้า
แป้ก...ลูกสนุ้กกระจายไปคนละทิศละทาง
ผมจับบนลูกบิดเย็นเฉียบเม้มปาก เปิดและปิดประตูดังปัง

ตุ้บ!
“กูคืน” มันโยนแบงก์ปึกหนึ่งบนโต๊ะเรียน
ผมเก็บเงินใส่กระเป๋ากางเกง
“นับก่อนสิวะ สองหมื่นห้ากูให้ดอกมึงห้าพัน”
ผมส่ายหน้า “ถ้ากูให้ใครยืมเงินกูไม่เคยคิดจะทวงคืน”
“ไอ้คุณหนู! มึงรวยนักหรือไง” มันกระชากคอเสื้อผมเข้าหา
“เปล่า...การที่กูให้ใครสักคนยืมเงิน นั่นหมายความว่าเขาเป็นคนที่กูไว้ใจมากที่สุด กูจะไม่ยอมเสียความไว้ใจเพราะเงินเด็ดขาด”
มันหน้าเสีย
“แต่คนที่กูไว้ใจมันตายไปแล้ว ฉะนั้นเงินนี่ก็เหมือนกูให้ขอทาน ให้แล้วให้เลย มึงจะเอาไปทำระยำอะไรก็เรื่องของมึง”
ผัวะ!
ผมโดนมันชกล้มคว่ำนอนวัดพื้น โต๊ะเก้าอี้นักเรียนล้มระเนระนาด
มันเดินกระแทกเท้าออกไปนอกห้องเรียน ทั้งที่กำลังเริ่มเรียนชั่วโมงแรกอยู่แล้ว เพื่อนในห้องงงเป็นไก่ตาแตกเพราะนอกจากการถูกทำทัณฑ์บนครั้งนั้นมันยังสร้างภาพเป็นนักเรียนดีเด่นเหมือนที่ผ่านมา
ผมเช็ดเลือดที่มุมปาก เจ็บร้าวไปครึ่งซีกหน้า ค่อยๆ ลุกขึ้นมาจัดโต๊ะนักเรียนเข้าที่นั่งเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

[พิศตะวัน]

 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

จะเป็นยังไงต่อ 
พระเอก(ขอเรียกพระเอกไปก่อน)นี่ไม่ได้คิดอะไรกับนายเอกเลยใช่ไหม เลิกกับรุ่นน้องแล้วไปคั่วผู้หญิงคนใหม่ แต่ถึงอย่างนั้นจะมาวอแว(นอน)กับนายเอกทำไม 

[anna0728]

เปิดโอกาสให้ด่าพระเอกแล้วค่ะ
รับรองว่ามัน คือพระเอกจริงๆ
ผู้ชายดาวอังคาร


บทที่ 11 ยอมแพ้
 
“ไปฉลองวันเกิดที่บ้านกูไหม” เพื่อนในห้องคนหนึ่งเป็นลูกอาจารย์มายืนข้างโต๊ะนักเรียนชวนผม
“กูกลับมืดไม่ได้นะ”
“เออ แป๊บเดียวแหละ จะแดกอะไรกันเป็นชั่วโมง พวกกูสั่งหมูกระทะมากินกัน”
“ไปสิ...น่าสนุกดี พวกมึงอยากกินอะไรเดี๋ยวกูซื้อติดมือไปด้วย”
สิ่งที่ผมต้องซื้อติดมือไปก็คือเหล้าสองกลม เป็นเหล้าธรรมดานี่แหละครับพวกมันไม่ได้หัวสูงมากมาย
วันนี้แม่ไอ้เจ้าของวันเกิดไม่อยู่ถูกส่งตัวไปอบรมที่ต่างจังหวัด เลยเมากันได้เต็มที่
ไอ้ลูกอาจารย์สั่งหมูกระทะมาสองชุด เพื่อนในห้องเกือบสิบคนนั่งล้อมวงกันที่สนามหญ้าหน้าบ้าน จุดยากันยุงไว้ไกลๆ สองที่ไล่ยุง เหมือนสงครามดวลตะเกียบเลยครับ ฮ่าๆ สนุกดี ผมได้หัวเราะเต็มที่ เล่นหัวกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน
วันนี้มันไม่ได้มาด้วย เห็นบอกว่าคิดโครงงานวิทยาศาสตร์ระดับประเทศซึ่งต้องส่งประกวดเร็วๆ นี้
ใครคนหนึ่งในวงจุดบุหรี่แล้วส่งมาให้ผม ผมรับมาอัดเข้าปอดกลิ่นเผาไหม้แห้งๆ อวลในปาก คิดถึงเนื้อฉ่ำๆ มากกว่า พักนี้มันไม่ค่อยให้ผมสูบเลย
“แก้วนี้ให้คนหิ้วมา” เหล้าเกือบเต็มแก้วยื่นมาตรงหน้า
“กูกินไม่เป็นพวกมึงกินกันไปเถอะ”
“เฮ้ยได้ไงวะ มึงเป็นฮีโร่ผู้ผ่านทัณฑ์บนของพวกกูเลยนะเว้ย”
“หมดแก้ว! หมดแก้ว! หมดแก้ว!” เสียงเชียร์ของพวกมันดังกระหึ่ม
ผมจำใจดื่ม ร้อนวาบไปทั้งคอผ่านไปถึงกระเพาะ ไม่กี่นาทีผ่านไปหน้าผมตึงๆ แก้มร้อนไปหมด แก้วต่อไปจึงไม่ยากเหมือนแก้วแรก พอพวกมันส่งให้ผมก็ยกจิบ
“กูต้องกลับบ้านแล้ว” ผมบอกพวกมันลิ้นเปลี้ย สงสัยจะเมาแล้ว พอลุกขึ้นยืนผมตัวเซแทบจะจมลงไปบนเตาหมูกระทะ
“มึงเมาแล้ว นอนที่บ้านกูก่อนเถอะ”
ผมโบกมือ “กูม่ายมาว...ม่าย...ฮึกๆ” ผมเอียงหน้าซบบ่าลูกอาจารย์ โลกหมุนไปหมดยืนยังไงก็ไม่ตรงสักที จู่ๆ ตัวผมก็ลอยจากพื้น ไอ้ลูกอาจารย์อุ้มผมเข้าไปในบ้าน
“อุ้มเจ้าสาวเข้าหอหรือมึง”
“ระวังไอ้หัวหน้าห้องกระทืบยอดอกเอานะเว้ย”
“ถ้ามันไม่รู้ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมวะ”
“กูจะกลับบ้าน” ถึงจะเมาผมก็ยังได้กลิ่นไม่ชอบมาพากล
“มึงกลับไม่ไหวแล้วนอนนี่แหละ” มันวางผมลงบนเตียง กระดุมเสื้อนักเรียนถูกปลดออก ผมยกมือปัดป้องแต่กลับถูกรวบไว้เหนือศีรษะด้วยมือของมันเพียงข้างเดียว เสียงหัวเข็มขัดกระทบกันมันกำลังถอดเข็มขัดของผม ผมรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายถีบหน้าท้องมันสุดแรง
“ปล่อยกู!” มันโถมตัวขึ้นมาทับ ล็อกตัวผมแน่นหนา แทบไม่เหลือทางรอดให้ผมเลย
“มึงจะเล่นตัวอะไรนักหนา”
“ไอ้เหี้ย ปล่อยกู กูไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ทีกับไอ้หัวหน้ามึงยังยอมเลย
ผมหยุดดิ้นไปชั่วขณะ ไอ้เลวนั่นบอกคนอื่นเรื่องของเรา ผมกำลังหายใจไม่ออกรู้สึกราวกับตกอยู่ในขุมนรก
“กูไม่ได้เต็มใจ เหมือนตอนนี้แหละ มึงจะข่มขืนกูเหมือนมันใช่ไหม” มันนิ่งไป
“ถ้ามึงเงี่ยน กูจะให้เงินมึงไปตีกะหรี่ แต่อย่าทำเหมือนกูเป็นเหยื่อ กะหรี่ยังได้เงิน แต่กูไม่ได้เหี้ยอะไรเลยนอกจากถูกมึงเหยียบย่ำเหมือนเป็นสัตว์ตัวหนึ่ง มึงเป็นเพื่อนกูใช่ไหม ตอบมา! มึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่ใช่ไหม” ผมถามมันด้วยเสียงสั่นเครือ
มันผละไปจากตัวผม น้ำหนักที่กดทับลงมาหายไป ตามด้วยเสียงปิดประตู

ผมลนลานแต่งตัวกลัวไอ้ลูกอาจารย์จะเปลี่ยนใจ เดินโซซัดโซเซมาเรียกแท็กซี่ด้วยตัวเอง ไม่กล้าเรียกคนที่บ้านมารับ เพราะเรื่องผมเมาต้องเข้าหูคุณย่าแน่นอน ผมเดินผ่านพวกแก๊งหมูกระทะแต่ไม่มีใครสนใจ
“ว่าแต่ทำไมไอ้หัวหน้าห้องไม่มาวะ เจ้าของวันเกิดมึงไม่ชวนมันรึไง”
“กูเห็นมันส่งข้อความนัดสาวไปซ่อมเว้ย แม่งเด็ดจริงไอ้หัวหน้าห้องเนี่ย” เพื่อนคนหนึ่งโพล่งขึ้นมา
“มันเลยปล่อยไอ้คุณหนูมาให้มึงฟาดถึงที่เลยสิวะ”
“ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ”
ผมชาไปทั้งตัว ขาทั้งสองข้างเกือบหมดแรงเอาดื้อๆ ได้แต่บังคับขาที่ไร้เรี่ยวแรงพาตัวเองออกมาจากที่นั่น

“คุณหนูคะ…”
“ผมเหนื่อย…” ผมยกมือห้ามสาวใช้ที่มาเปิดประตูให้ เดินลากเท้าขึ้นห้องอย่างหมดอาลัยตายอยาก
เปิดประตูห้องนอนแทบไม่มีแรงจะปิดด้วยซ้ำ ผมยืนพิงประตูอย่างเหนื่อยอ่อน
มันโกหกว่าทำโครงงานวิทย์ฯ แต่กลับไปนัดกับผู้หญิง ยกผมให้เพื่อนในห้อง ผมโขกหัวกับประตูแรงๆ
“หายโง่สักที...หายโง่สักที”
เจ็บหัว...แต่เจ็บที่อื่นมากกว่า
"รุนแรงจังเลย ไปตายอดตายอยากที่ไหนมา”
เสียงครวญครางดังแทรกเสียงหัวโขกประตู ผมคงหูฝาดไป ผมลืมตาเดินเข้าไปในห้อง บนเตียงถูกชายหญิงคู่หนึ่งยึดครอง
มันกำลังบรรเลงบนตัวผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนอนคว่ำหน้าหันมาทางผม
“แฮก..แฮก...เดี๋ยวขอกูเสร็จก่อน” มันร้องบอก
ผู้หญิงทำท่าตะกายหนีแต่มันยึดเอวไว้ เธอร้องครวญครางต่ออย่างไม่อาย ดวงตามองมาทางผมคล้ายยั่วยวน เหมือนผมเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้มัน ร่างสมบูรณ์แบบเคลื่อนไหวรวดเร็ว เพียงไม่กี่นาทีต่อมาผู้หญิงกรีดเสียงน่าอายแล้ว ทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงกับที่นอน เหลือเพียงสะโพกลอยสูงตามแรงดึงขอคนข้างหลัง มันจ้องผมตาไม่กะพริบราวกับกำลังบังคับให้ผมมองสิ่งที่มันทำ
ทุกอย่างจบลง มันปล่อยมือจากเอวคอด เคลื่อนตัวออกมาดึงถุงยางทิ้งใส่ถังขยะข้างโต๊ะคอมฯ
“กลับไปได้แล้วคนสวย เมียหลวงมาแล้ว ไหนว่ากลับค่ำๆ ไง” มันตีก้นผู้หญิงคนนั้นอย่างหยอกล้อ เธอหยิบชุดนักเรียนที่กระจัดกระจายเกลื่อนพื้นมาใส่ ไร้ยางอาย เธอทิ้งสายตาให้ผม
มันหันมาถามผม ราวกับผมเป็นคนผิดที่ไม่ได้กลับช้าเหมือนที่บอก
"แล้วโทร.มานะ” ผู้หญิงคนนั้นตรงเข้าไปจูบปากมัน คลอเคลียอยู่พักใหญ่เหมือนไม่อยากจะแยกจากกัน
เธอเดินผ่านตัวตัดผมไป ได้กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นคาวอันแสนเจ็บปวด
ปัง!
"มึง-ออก-ไป-ด้วย” ผมเค้นแต่ละคำออกมาอย่างยากลำบาก
“ขอบใจที่ให้ยืมห้อง” มันสวมเสื้อผ้า เสื้อนักเรียนไม่ติดกระดุมเดินผ่านตัวผมไป ผมได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนนั้น และกลิ่นคาวอันน่ารังเกียจ
“อย่ามาที่บ้านหลังนี้อีก” ผมบอกทั้งที่ยังยืนหันหลังให้มัน สองมือกำแน่นข้างลำตัว
มันชะงักเท้า “กูจะมาที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้ แล้วมึงต้องเปิดประตูรับกู อ้าขาให้กู"
มันกระชากตัวผมไปเผชิญหน้า ผมเห็นความตื่นกลัวแฝงอยู่ในสีหน้าดุดัน มันกลัวอะไร เป็นผมต่างหากที่ต้องกลัว
“มึงรู้ไหมกูเจออะไรมาบ้าง เพื่อนในห้องจะข่มขืนกู มันบอกว่ามึงยกกูให้พวกมันแล้ว ตอนนี้กูต้องมาดูมึงเอากับผู้หญิงคนอื่นบนเตียงของกู มึงเหยียบย่ำหัวใจกู กูรักมึง ทั้งที่มึงบังคับกูเสพยา ฮึก..ฮือๆๆๆ ฮือๆๆๆ เห็นกูเป็นตู้เอทีเอ็มเคลื่อนที่ เป็นที่รองรับความใคร่ของมึง แต่กูก็รักมึง ฮือๆๆๆ ทำไมกูต้องรักมึงด้วย”
ผมปลดปล่อยทุกความรู้สึกออกมา ผมไม่ไหวแล้ว...ให้ผมถูกข่มขืนยังไม่เสียใจเท่ากับเห็นมันนอนกับคนอื่นบนเตียงของผม
มันเจ้าชู้มันสำส่อนผมก็พยายามไม่มองไม่หาไม่รับรู้ แต่มันยังลากผู้หญิงมาทำให้ผมเห็นตำตา
ผมกอดตัวเองค่อยๆ ทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น เสียงร้องไห้เหมือนสัตว์บาดเจ็บดังก้องอยู่ในห้อง
มันดึงตัวผมไปกอด โยนผมลงบนโซฟาทิ้งร่างทาบทับลงมา ตะโบมจูบผมทั้งใบหน้า ลำคอ ฝ่ามือ บ่า ลำตัว ฝ่าเท้า ดูดเลียนิ้วเท้า มันถอดชุดนักเรียนของผมออก เล้าโลมในแบบที่ผมไม่สามารถต้านทานได้ ตัวตนของผมถูกมันยึดครองด้วยปากและมือ ดูดกลืนทะลักทลายในไม่กี่วินาที
"มึงเป็นของกู กูไม่เคยยกมึงให้ใคร กูจะฆ่ามัน" มันตะโกนใส่หูผม
มันฝังกายลึกเข้ามาในครั้งเดียวเจ็บปวดทรมาน แต่ไม่อาจเทียบสิ่งที่มันทรมานผมก่อนหน้านี้ สิ่งที่ทำให้ผมเหมือนตายทั้งเป็น แล้วแค่นี้ทำไมผมจะทนไม่ได้หรอก
"กูรักมึง อย่าทิ้งกูไปไหน ได้โปรด..."
ผมยอมแพ้แล้ว

[พิศตะวัน]

เมื่อไรจะไปต่างประเทศอ่ะ ถ้ายังไม่รู้ใจตัวเองและยังไม่คบกัน เรื่องผู้หญิงถ้าทำที่อื่นยังพอทำใจแต่นี่คือเอามาทำในห้องของนายเอก    เสียใจจจจแทน

[GBlk]

พระเอกทำไมเลวร้ายขนาดนี้

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

ประโยคสุดท้ายใครพูดนะ
ตกลงว่าพระเอกไม่ได้ยกนายเอกให้เพื่อนใช่ไหม แต่ยังไงก็ผิดที่พาผู้หญิงมานอนในบ้าน ในห้องนายเอกละว้า อยากให้นายเอกไปเรียนต่อเมืองนอกจริงๆ นายเอกก็รู้หนิว่าอิตาพระเอกมีข้อเสียอะไรบ้าง ทำเราเสียใจ เห็นเราเป็นยังไง ไปค่ะ หนีมันไปเลย

[OoniceoO]

น่าสงสารปนสมเพชเลย แบบ จะเสียใจก็เสียใจแต่ก็ยอมให้อภัยเนี้ยนะ

[กบกระชายไทยนิยม]

ทำไมต้องทำร้ายกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

[Januarysky]

โอยยยยย...
ไปนอกเร็วๆ เถอะครับ
ปวดใจ ปวดตับ ปวดม้าม
 

[anna0728]

สวัสดีค่ะ มีจำหน่ายเป็นอีบุ๊กในเมพแล้วนะคะ ลองใช้คีย์ ผู้ชายดาวอังคารหาดูค่ะ ราคาเบาๆ 59 บาท

บทที่ 12
ทั้งรักทั้งเกลียด


หลังจากนั้นสองวันไอ้ลูกครูลาป่วยหนึ่งอาทิตย์ เพื่อนที่ไปเยี่ยมบอกเป็นเสียงเดียวกันว่ามันถูกซ้อมหน้าตายับเยิน โชคร้ายกว่านั้นคือไม่รู้ว่าคนร้ายเป็นใคร
มันเดินผิวปากเข้ามาในห้องเรียนพร้อมด้วยเพื่อนในแก๊งที่อยู่ห้องอื่นสี่คน ทุกคนตัวสูงใหญ่ท่าทางเป็นเด็กเรียน แต่ถ้ามองอย่างละเอียด แววตาของทุกคนแข็งกร้าวแฝงอันตราย
“นี่เด็กกู...พวกมึงรู้จักกันไว้” มันแนะนำผมกับเพื่อน ก่อนจะกวาดตามองทั่วห้องเรียน “คนของกูใครห้ามยุ่ง ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนมัน” มันปรายตามองโต๊ะเรียนของลูกอาจารย์ที่ไปแวะหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาล ความหวาดกลัวเข้าครอบงำสีหน้าของเพื่อนทุกคน
เพื่อนร่วมวงหมูกระทะในวันนั้นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
มันนั่งประจำที่โต๊ะวาดแขนข้างหนึ่งบนพนักเก้าอี้ของผม เพื่อนร่วมแก๊งแยกย้ายกลับไปห้องของตัวเองเมื่อการแสดงแสนยานุภาพสำเร็จตามแผนของมัน ในสายตาของเพื่อนร่วมชั้นมันไม่ใช่ไอ้หัวหน้าห้องหนอนหนังสือผู้เรียบร้อยอีกต่อไป และดูเหมือนเจ้าตัวก็ไม่ได้แคร์สักเท่าไหร่
ผมทั้งรักทั้งเกลียดมัน มันยังคงทำตัวเหมือนเดิม มีทั้งผู้หญิงผู้ชายเข้าหามัน ผมรู้ข่าวคาวของมันตลอดแต่หลับหูหลับตาทำเป็นมองไม่เห็น เพราะสุดท้ายมันก็กลับมาตายรัง
มันไม่เคยบอกรักผม ทำเลวมากกว่าทำดี แต่มันไม่เคยทิ้งผม ซึ่งถ้ามันทำแบบนั้นผมอาจจะสามารถตัดขาดมันได้อย่างไม่เหลือเยื่อใย
และแล้วผมก็ได้ทำเรื่องผิดพลาดอีกครั้งในชีวิต

“คุณย่าครับ...”
วันนี้คุณย่าเข้าบริษัทผมขอให้เลขาฯ ของคุณย่าพาผมไปพบคุณย่าก่อนการประชุมอะไรสักอย่างไม่กี่นาที
“ว่าไงจ๊ะหลานรัก”
คุณย่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ท่านประธานมาโอบกอดผมด้วยความรัก
ผมเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของคุณย่า คุณปู่เสียไปเกือบยี่สิบปีแล้ว พ่อทิ้งผมไปอยู่กับเมียใหม่ที่ต่างประเทศ แม่ของผมแต่งงานใหม่เช่นกัน ไม่เคยมาหาผมเลยสักครั้ง โทรศัพท์กริ๊งเดียวยังไม่มี
พูดไปพูดมาเหมือนผมจะบอกผิด จะพูดให้ถูกคือคุณย่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผมมากกว่า
“ผมคิดถึงคุณย่าครับ พักนี้ย่าทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า ไม่ค่อยกลับบ้านเลย” ผมจับมือท่านอย่างสนิทสนม ภายนอกคนอื่นอาจจะมองคุณย่าเป็นคนถือตัวเย่อหยิ่ง แท้ที่จริงไม่ใช่เลย ท่านเป็นคนใจดีมากแล้วก็ห่วงใยผมมากด้วย
แต่ถ้าคิดว่าท่านเป็นหญิงแก่หน้าตาเหี่ยวย่นนี่คิดผิดมากเลยครับ ท่านยังสาวอยู่มากเหมือนเป็นแม่ผมมากกว่าเป็นคุณย่า หรืออาจจะสาวกว่านั้นด้วยซ้ำในสายตาคนอื่น
“ทำประจบ เจ้าหลานตัววุ่น อยากได้อะไรล่ะทำมาอ้อนย่าแบบนี้” คุณย่าลูบหัวผม
ผมหัวเราะแหะๆ ย่ารู้ใจผมตลอด “ผมรอคุณย่าประชุมเสร็จก่อนดีกว่าครับ ไม่อยากรบกวน”
“ย่าเคยคิดว่าเรารบกวนด้วยหรือ”
“เอ่อ...ถ้าอย่างนั้น คือผมอยากเรียนต่อที่เมืองไทยครับ ผมมีเพื่อนอยู่ที่นี่ ผมไม่อยากไปอยู่เมืองนอกคนเดียว”
ผมไม่เห็นสีหน้าของคุณย่าเพราะท่านดึงตัวผมไปกอดลูบหัวลูบหลังแสดงความรัก
“เอาไว้ใกล้ๆ หลานค่อยตัดสินใจอีกครั้งหนึ่งดีไหม” คุณย่าไม่ยอมรับปากแต่เหมือนจะอ่อนข้อให้ผม อย่างน้อยก็ยอมรับฟังและจะกลับมาคุยกันอีกครั้ง
ผมเข้าใจคุณย่านะที่ท่านเคี่ยวเข็ญผมแบบนี้เพราะอยากให้ผมรับช่วงกิจการต่อ ในเมื่อท่านไม่มีใครแล้วเหมือนกับผมที่มีแต่ท่านเป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียว
ตอนนี้คุณย่าอายุหกสิบเจ็ดถึงแม้รูปร่างหน้าตาจะยังสาวสวยเหมือนคนอายุสี่สิบกว่า แต่ผมเห็นแววตาอ่อนล้าดวงหน้าที่อิดโรยภายใต้เครื่องสำอาง ท่านต้องการใครสักคนให้พึ่งพิง ถึงผมจะหัวขี้เลื่อยไม่เอาไหนแต่ก็อยากจะเป็นเสาหลักให้คุณย่าในยามท่านแก่เฒ่า
“ก็ได้ครับ” ผมแบ่งรับแบ่งสู้ แต่คำตอบสุดท้ายอยู่ในใจผมนานแล้ว

สองวันแล้วที่มันไม่มาเรียน...และไม่แวะมาหาผมที่บ้าน
ต่อให้เกเรยังไงมันก็ไม่ใช่พวกชอบโดดเรียน มีวันหนึ่งมันไม่สบายเป็นไข้เพราะตากฝนมันยังแวะมาหาผมถึงบ้านมีแรงทำไปสองยกแล้วก็นอนแบ็บให้ผมเช็ดตัวป้อนยา
แต่นี่…ไม่มีแม้กระทั่งข้อความส่งเข้ามา
ผมยืนอยู่หน้าบ้านไม้ชั้นครึ่งค่อนข้างเก่าโทรมเพราะไม่ได้มีการซ่อมแซมมานานแล้ว บริเวณบ้านปลูกต้นไม้ร่มรื่น ผมกดออดที่หน้าบ้านสองสาม ครั้งแต่ไม่มีใครออกมาเปิดประตู ประตูรั้วไม่ได้ล็อกผมจึงถือวิสาสะเข้าไปข้างใน
เมื่อผมเข้าไปยืนอยู่หน้าประตูบ้านจึงเห็นเงาคนเดินมาเปิดประตู ผมนิ่วหน้าเมื่อเห็นมันชัดเจน สภาพของมันเหรอครับเหมือนถูกสิบล้อทับล่ะมั้ง ใบหน้ายับเยิน มีร่องรอยของบาดแผลตามตัวน้อยใหญ่
“ยกพวกตีกันอีกแล้วเหรอ”
มันมองผมด้วยสายตาเคียดแค้น ก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“พอใจหรือยัง กลับไปได้แล้วกูไม่ต้อนรับ!”
มันไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมาผมอุตส่าห์เป็นห่วงมัน ผมเดินจากมา ดูอาการและการทำแผลลวกๆ ผมเดาว่ามันยังไม่ได้ไปหาหมอ ผมแวะร้านขายยาซื้ออุปกรณ์ทำแผลยาแก้ไข้แก้อักเสบ สั่งข้าวต้มสามถุงไว้ให้มัน แล้วกลับไปที่บ้านมันอีกครั้ง ประตูไม่ได้ล็อก
มันยังนอนไม่รู้สติบนโซฟาตัวเดิม ตัวร้อนเป็นไฟ ผมไม่ได้ดูแลคนเจ็บเก่งอะไรนักหนาแต่ก็พยายาม ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยดูแลใครมาก่อนเลยมีแต่มันนี่แหละที่ผมต้องคอยเช็ดตัวป้อนยาครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว มันชอบด่าผมว่าไอ้คุณหนูทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ผมเห็นแผลตามตัวมาแล้วใจหายวาบ มันไม่เหมือนกับการยกพวกตีกันแต่เหมือนถูกจับขึงพืดซ้อมมากกว่า
ผมเช็ดตัวให้มันเมื่อถึงตรงชายโครงคนที่นอนหลับกลับสะดุ้งโหยงส่งเสียงครางออกมา บริเวณนั้นบวมช้ำเป็นสีม่วงคล้ำน่ากลัวมาก ผมว่าซี่โครงมันอาจจะหักก็ได้นะ ผมพลิกตัวมันเพื่อจะเช็ดหลังแต่กลับเห็นเลือดซึมติดเสื้อ
“แม่ง เจ็บหนักขนาดนี้ทำไมไม่ไปโรง’บาลวะ” ผมโทร.เรียกแท็กซี่ให้มารับทันที
จะตีกันก็หัดเห็นใจกูบ้าง ผมไปนอนเฝ้ามันที่โรงพยาบาลสามวันสามคืนกว่ามันจะอาการทุเลากลับบ้านได้

[พิศตะวัน]

อ๊ากกกก อย่าตัดสินใจผิดน้าไปเรียนเมืองนอกก่อนดีกว่า ให้ใครเห็นความสำคัญและสำนึกผิดก่อนค่อยกลับมาเครียร์ก็ได้นะ เพราะคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอก

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

คุณย่าบงการรึเปล่า คิดว่าอีตาพระเอกรั้งหลานตัวเองไว้งี้ เลยสั่งสอนสักหน่อย แต่หารู้ไม่ว่า อีตาพระเอกไม่เคยรั้งไว้เลย ไม่รึกษาน้ำใจอะไรทั้งนั้นด้วย นายเอกเราไปเมืองนอกเถอะ

[OoniceoO]

บ้าบอที่สุดเลย 555รักกันแต่ทำไมไม่คุยกันดีๆ

[sosi]

 

[anna0728]

อีก 1 ตอนจะจบแล้วค่ะ 

บทที่ 13
ขมอมหวานจางๆ


“กูไม่เข้าใจข้อนี้”
“หัวมึงนี่มีไว้ใส่หมวกอย่างเดียวจริงๆ”
“ด่าจบหรือยัง ด่าจบแล้วก็สอน”
ถ้าผมเรียนในห้องอาจารย์ต้องอธิบายประมาณสิบครั้งผมถึงจะเข้าใจ แต่ถ้ามันสอนอธิบายแค่สองครั้งผมก็รู้เรื่องแล้ว ผมจึงยอมให้มันโขกสับแบบนี้
อีกไม่กี่วันก็จะสอบไฟนอล ผมตั้งใจแล้วว่าจะสอบเข้ามหา’ลัยเดียวกับมัน แต่ถ้าสอบไม่ติดก็จะเลือกเรียนมหา’ลัยในกรุงเทพฯ จะไม่ไปเรียนต่อที่อเมริกาเด็ดขาด
ผมมองปากของมันขยับไปมาตอนอธิบายตัวอย่างข้อสอบ มันหล่อมาก รูปหน้าคมคายเด่นสะดุดตา ไม่แปลกใจที่หลายคนหลงใหลมัน
“มองกูทำไม” มันถามยิ้มๆ เหมือนรู้ว่าผมต้องการอะไร ผมคิดถึงสัมผัสของมัน มือหยาบที่ไล่ไปตามผิวเนื้อทุกซอกทุกมุม
ผมหลบตาแกล้งก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบ
“ทำข้อนี้ให้เสร็จแล้วกูจะให้รางวัล” มันเชยคางผมไปสบตาด้วย แล้วก้มลงมากัดปากล่างผมอย่างหยอกเย้า ผมดันหน้ามันออกแก้เขิน
ไอ้บ้านี่! บทมันจะใจดีขี้เล่นก็ทำผมหลงหัวปักหัวปำ
ผมก็ปั่นข้อสอบไปสิครับ พอมันตรวจข้อไหนที่ทำผิดมันก็จะช่วยอธิบายให้เข้าใจและลองตั้งโจทย์ให้ผมทำใหม่
ผมชอบมันในเวลานี้ เหมือนมันเป็นของผมเพียงคนเดียว อยู่ด้วยกันพูดคุยหยอกล้อ เราจับมือกันไม่ยอมปล่อย ผมแก้มร้อนทุกครั้งที่มันแกล้งมากระซิบข้างหูชมว่าเก่งมาก เมื่อผมทำข้อสอบถูกต้อง
“ข้อสุดท้ายเสร็จแล้ว” ผมยิ้มใส่ตามันอย่างโอ้อวด
มันมองปากผมแล้วค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมา ผมรับความอบอุ่นที่แต้มบนริมฝีปาก

แชะ! แชะ! แชะ!
ผมตื่นเพราะเสียงรบกวน เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นมันใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปผมที่กำลังนอนเปลือยอยู่บนเตียง ผมลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังงัวเงีย ดึงผ้าห่มมาปิดร่าง
“มึงทำอะไร”
“มึงน่ารัก กูอยากเก็บภาพไว้” มันตอบยิ้มๆ
ผมถอนใจอย่างโล่งอก “ถ่ายทำไมไม่รู้ เกิดภาพหลุดไปจะว่ายังไง”
"ไม่หลุดหรอก มึงไม่เชื่อใจกูเหรอวะ" มันขึ้นเสียง สีหน้าเอาเรื่อง
"ไม่ใช่แบบนั้น” ผมอ้าแขน มันจึงก้าวขึ้นมาบนเตียงกอดผม “ตัวมึงอุ่นดีจัง คืนนี้จะค้างเปล่า”
“กูกำลังจะกลับแล้ว นอนไป...พรุ่งนี้ต้องสอบอีก” มันดันตัวผมนอนห่มผ้าให้ นั่งอยู่ข้างเตียงคอยลูบหัวผม ผมที่ตื่นขึ้นมากลางดึกทั้งเหนื่อยทั้งเพลียจึงผล็อยหลับอย่างรวดเร็ว

สอบไฟนอลผ่านไปอย่างราบรื่น ผมทำคะแนนได้เกินครึ่งแน่นอน ดีไม่ดีอาจจะได้เกรดสามกว่าด้วย ต้องขอบคุณมันที่ช่วยติวให้ผมจนสอบผ่านฉลุย ส่วนเรื่องสอบเข้ามหา’ลัยผมว่าผมอาจจะสอบติดนะ ลองเทียบคะแนนดูแล้วมีโอกาสสูงมากที่จะได้เรียนมหา’ลัยเดียวกับมัน
“ไงไอ้คุณหนู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทำได้ดิมึง” เพื่อนคนหนึ่งวิ่งมาตบหัวผมแล้วโอบบ่าโยกไปมาทักทาย
“เออ รู้สึกดีว่ะเรียนจบมัธยมแล้ว” ผมเริ่มดูคอนโดฯ ใกล้มหา’ลัยไว้แล้วครับ ถ้ามันสอบติดผมจะชวนมันมาพักด้วยกันจะได้ช่วยมันลดค่าใช้จ่าย
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีคนปัดมือบนบ่าของผมออก มันผลักเพื่อนกระเด็นแล้วดึงเอวผมไปกอดแทน “หิว...ไปแดก”
ผมจะขัดคำสั่งมันได้หรือครับ ผมหันไปยิ้มให้เพื่อนที่ถูกผลักขอโทษแทนมัน
“กินอะไรกูเลี้ยง”
“เฮ้ย ไม่ต้อง เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง” ผมรีบปฏิเสธ
“หน้าตากูเหมือนพวกไม่มีจะกิน?”
ผมเลยยอมปล่อยให้มันเลือกร้าน เราไปกินสเต๊กกัน มันเป็นจำพวกสัตว์กินเนื้อแทบไม่กินผักเลย แพ้อาหารทะเลอีก
“กูดูคอนโดฯ ไว้แล้วนะ ถ้ามึงสอบติดไปอยู่ด้วยกันกับกูไหม”
มันวางมีดกับส้อมแทบจะทันที จ้องหน้าผมแล้วคลี่ยิ้มบาง “เอาสิ...กูไม่ช่วยจ่ายค่าเช่าหรอกนะ”
“กูจะให้คุณย่าซื้อ มึงไม่ต้องห่วงหรอก เรียนเก่งๆ ออกมาทำงานอยู่กับกูก็พอ”
“เอ้าลองชิมเนื้อแกะ ร้านนี้ทำอร่อยไม่เหม็นสาบ” มันเฉือนเนื้อมาวางบนจานผม แววตาอ่อนโยนไม่เหมือนวันก่อนๆ วันนี้มันคงอารมณ์ดีที่สอบเสร็จแล้ว
“กินนี่เสร็จแล้วไปกินไอติมไหม มึงชอบไอติมร้านนั้นนี่” ที่ห้างนี้มีไอติมร้านโปรดของผมด้วยครับ
ผมดีใจที่มันจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับผมได้ มันไม่เคยเอาใจผม ทำเซอร์ไพรส์วันสำคัญ หรือพูดจาหวานๆ หรอก แค่ไม่ด่าผมก็บุญโขแล้ว
“รัมเรซินกับ วานิลลาช็อกโกแลตชิปใช่ไหม” ปากมันไม่ได้ยิ้ม แต่แววตาของมันทำผมหัวใจพองโตไปหมด

[Januarysky]

เด๋วๆ
ไอ้แววตาอ่อนโยนกับท่าทีเอาใจมากขนาดนี้...มันคืออาราย
หวังว่าลางสังหรณ์จะไม่เป็นจริง
โง่ยยยย จาก LP มาหมาดๆ นี่กลัวใจจิมๆ
ขอวาร์ปตอนจบได้เปล่า เครียดดดดดด
ไมเกนขึ้นนนนนนนนนนน
 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

มีแผนแน่ๆ โดนหลอกแน่ๆ ถอยออกมาก่อนได้ไหม อย่าไปให้ใจเค้ามากนัก
อีกตอนจะจบแล้วหรอคะ จะจบแฮปปี้ได้ยังไงเนี่ย

[OoniceoO]

เอ๋.....ยังไงๆนะ