พิมพ์หน้านี้ - My Toy ของเล่น (ผู้ชายดาวอังคาร) บทที่ 14 จบแล้วจ้า
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: anna0728 ที่ 20-06-2017 10:45:07
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
ของเล่น คือสิ่งของไร้ชีวิตจิตใจ
ในวันหนึ่งผมต้องกลายเป็นของเล่นมีชีวิตให้มัน
บทที่ 1 เลือกระหว่างความสะอาดกับการบ้าน
กึกๆๆ กึกๆๆ
เสียงศีรษะผมกระแทกเตียงที่นั่งพิงอยู่ตามแรงที่ส่งมาจากเพื่อนสมัยเด็ก ผมนั่งกับพื้นเย็นๆ ท่อนล่างเปลือยเหนอะหนะ
เจ็บหลัง...แต่ผมไม่บ่นหรอก
ขาทั้งสองพาดอยู่บนบ่ากำยำภายใต้ชุดนักเรียน ส่วนหนึ่งของร่างกายเขาอยู่ในตัวผม กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินค้างคาที่สะโพก เหงื่อชุ่มบนแผ่นอกเพื่อนตัวโต
“ทำตั้งหลายครั้งมึงยังแน่นอยู่อีก” มันบอกปนหอบ
ผมกำส่วนของตัวเองขยับมือ ไม่ได้อยากแต่เป็นไปตามธรรมชาติ
“ครั้งสุดท้ายนะ ย่ากูจะกลับมาจากงานเลี้ยงแล้ว”
มันจ้องตาผม...ผมหลบ
“ครางสิ ครางแบบที่กูชอบ”
มันกระแทกมาเน้นๆ กว่าเดิม ผมครางอย่างไม่เสแสร้ง เสียวมากเพราะมันกระแทกตรงจุดอ่อนของผม ผมสั่นไปหมดเร่งความเร็วของมือ
“อ่า...ตอดกูอีก ใช่อย่างนี้แหละ”
ข้างในตัวผมอุ่นวาบ น้ำข้นเหนียวเอ่อท้นมาข้างนอก ผมครางอู้หน้าท้องเลอะน้ำขาวขุ่นมันค่อนข้างใส ผมเสร็จไปหลายครั้งแล้ว
สักพักมันถอนตัวออกไป ขาของผมที่ชี้ฟ้าได้ลงมาพักสบายบนพื้นสักที
ผมมองโต๊ะญี่ปุ่นที่วางการบ้านสุมไว้ ข้ออ้างที่มันใช้มาหาผม
“ไว้กูจะมาติวให้อีก” มันใช้ทิชชู่เช็ดบริเวณที่เหนียวเหนอะหนะ โยนลงถังขยะ รูดซิปใส่ตะขอเป็นอันแต่งตัวเสร็จ
แผ่นหลังที่มือข้างหนึ่งถือกระเป๋านักเรียนแฟบๆ หายลับไปพร้อมกับประตูห้องที่ปิดลง
ผมกำลังเลือกจะไปล้างตัวก่อนดีหรือทำการบ้านให้เสร็จก่อน สุดท้ายก็ทำความสะอาดตัวเองลวกๆ แล้วไปนั่งทำการบ้านต่อโดยมีสมุดเขียนด้วยลายมือเรียบร้อยเป็นต้นฉบับ
-
บทที่ 2 ผมอยากทำรายงานมากกว่า
มันเกิดขึ้นได้ยังไง…
มันอยู่บ้านถัดไปอีกสามหลัง เมื่อผมจำความได้ผมก็รู้จักมันแล้ว บางครั้งผมก็สงสัยคำจำกัดความของคำว่าเพื่อน เรารู้จักกันเราไม่ค่อยได้พูดคุยกัน มันมีเพื่อนอยู่ในกลุ่มสี่คนค่อนไปทางเกกมะเหรกเกเร
เราเข้าโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาล ประถม
กระทั่งมัธยมปลาย
เราได้เรียนห้องเดียวกันมันนั่งแถวเดียวกับผม ผมชอบยึดที่นั่งริมหน้าต่างหลังห้อง
ความสัมพันธ์นี้มันเริ่มจากอะไรนะ…
ผมไม่สบายเป็นปอดบวมหยุดเรียนไปสองอาทิตย์ มันเป็นเด็กหัวดีอาจารย์จึงไหว้วานให้มันช่วยติวหนังสือให้ผมที่บ้าน
เวลาอยู่ที่โรงเรียนมันเป็นเด็กเรียนเงียบขรึมทำตัวเรียบร้อยตามกฎระเบียบทุกอย่าง แต่ไม่ใช่ตอนอยู่กับผม…
“หน้าตาลูกแหง่อย่างมึงทำอะไรเป็นมั่งวะ”
“กูขัดใจหน้าตามึงจริงๆ มึงมีชีวิตอยู่มาถึงทุกวันนี้ได้ยังไง”
“สูบ! ไม่ใช่แค่เอาควันเข้าปากแล้วพ่นออกมาโว้ย อัดเข้าปอดไปด้วยสิวะ ไอ้อ่อน!”
“มวนนี้ของดีนะเว้ย ถ้าติดใจก็บอกกู เดี๋ยวกูหามาให้อีก”
“มึงอย่ามาดัดจริตแค่กรอกใส่ปากแล้วก็กลืนลงไป”
“ไอ้อ่อน แค่นี้ก็เมาแล้ว”
โต๊ะเรียนที่นั่งอยู่ห่างกันสามตัว เปลี่ยนมาเป็นนั่งติดกัน ผมยังยึดที่นั่งริมหน้าต่างเหมือนเดิม แต่มันเข้ามาอยู่ใกล้ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ผมยังไม่รู้สึกตัวเลย
ข้อดีคือมันให้ผมลอกการบ้านและติวแนวข้อสอบ คะแนนสอบกลางภาคของผมดีขึ้นจากหลังมือเป็นหน้ามือ
ย่าดีใจที่ผมมีเพื่อนมาเที่ยวบ้าน มันมีของเล่นแปลกใหม่ติดไม้ติดมือมาเกือบทุกวัน
วันนี้...มันดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ผมนั่งทำรายงานกลุ่มซึ่งมันเป็นคนหาข้อมูล ส่วนผมมีหน้าที่พิมพ์และปรินต์ไปส่งอาจารย์
มันแย่งโน้ตบุ๊กที่ผมกำลังพิมพ์งานไปเซฟ และปิดไฟล์ เสียบแฟลชไดรฟ์ที่มันชอบใช้เป็นพวงกุญแจรถ
“วิดีโอนี่เด็ดมาก ไก่อ่อนอย่างมึงคงไม่เคยดู” ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านหนึ่งของมัน แสงสะท้อนจากหน้าจอฉาบซีกหน้าคมคายที่ทิ้งความเป็นเด็กไปหมดแล้ว
ผมหันมาสนใจหน้าจอภาพของชายหญิงคู่หนึ่งผมแปลกใจที่ผู้หญิงเอเชียแทบไม่มีหน้าอกเลยเธอสวมชุดนักนักศึกษารัดเล็กสั้น ส่วนผู้ชายตัวโตหัวเกรียนสักเต็มแผ่นหลัง ผู้หญิงดูหวาดกลัวนิดๆ เธอถูกกระชากเสื้อนักศึกษาออก ไม่ได้สวมชุดชั้นในแผ่นอกราบแบนมีรอยนูนน้อยๆ ตรงหัวนมสีชมพู...เหมือนผม
เธอถูกบังคับกดหัวต่ำลงไปบนตักของผู้ชาย เสียงครางอย่างพึงใจดังมาจากลำโพง
ผมเผลอไปสบตากับมันและเพิ่งเห็นว่ามันรูดซิปกางเกงนักเรียนลง สายตาของมันบอกให้รู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ ผมสั่นศีรษะถดตัวนี้ หัวใจเต้นโครมคราม แต่ช้าไป…
มันกระชากหัวผมลงไปสั่งเสียงเรียบ “อม…”
ผมกลืนน้ำลาย ปากผมจ่ออยู่ตรงนั้น ผมได้กลิ่นของที่มันสูบมาก่อนหน้านี้ ดวงตาคมฉ่ำเยิ้มกัดริมฝีปากรอคอย
“หรือมึงอยากจะโดนแบบในหนัง”
ผมเหลือบตามองจอ ผู้หญิงถูกผลักให้นอนคว่ำกับพื้นบั้นท้ายโก่งสูง สีหน้าทรมานเมื่อถูกกระแทกจากด้านหลังกางเกงชั้นในไม่ได้ถูกถอดออกแต่มีบางส่วนโป่งนูนตรงด้านหน้า เธอไม่ใช่ผู้หญิง
ผมอ้าปากรับมันเข้ามา หายใจแทบไม่ออก มันกดหัวผมลงไปส่วนนั้นใหญ่โตแทบจะทะลุคอผมออกมา
ผมลอบมองสีหน้าของมัน ไม่มีความรังเกียจเพศเดียวกันอยู่ในนั้น มันสูดปากครวญครางเร่งเร้าให้ผมทำตามที่มันบอก ผมไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนและไม่เคยคิดจะทำมันด้วยซ้ำ
แล้วทำไมผมถึงทำ...กลัวมั้ง ดีกว่าถูกซ้อมผมเคยเห็นมันทำร้ายคู่อริด้วยสีหน้าน่ากลัว
ผมทำให้มันนานมากจนเมื่อยปากและมือ มันยังหลงเหลือความใจดีอยู่บ้าง มันดันหน้าผมออกไปปลดกระดุมเสื้อนักเรียนผม ยื่นหน้ามาเลียหัวนม แล้วจับของตัวเองสาวขึ้นลงหนักหน่วง ผมรู้สึกแปลกๆ และเริ่มแข็งตัว มันดูดนมผมทั้งสองข้างไม่ช้าผมก็ได้เห็นตัวมันสั่นเกร็งร้องครางดังลั่นแข่งกับผู้ชายในวิดีโอ ทะลักทลายออกมาเต็มมือ
ผมมองของตัวเองมันไล่สายตามองตาม
มันยิ้มร้าย “ของมึงจัดการเอาเอง อย่าลืมทำรายงานให้เสร็จ”
-
บทที่ 3 เนื้อในห้องน้ำ
หลังจากนั้นกิจกรรมของเรามักเป็นไปในทิศทางเดียวกัน มันให้ผมลอกการบ้านและผมต้องจ่ายค่าตอบแทน
“เดี๋ยวกูทำให้” มันยื่นมือมาปลดกางเกงนักเรียนผม เราสองอยู่ในห้องน้ำโรงเรียน หลังจากวันนั้นมันชอบทำโดยไม่เลือกสถานที่ วันนี้ระหว่างคาบเรียนมันลากผมมาที่ห้องน้ำ แววตาของมันแปลกออกไปไม่เหมือนวันอื่น แทนที่มันจะปลดกางเกงนักเรียนนั่งบนฝาชักโครกให้ผมจัดการแต่มันกลับคุกเข่าตรงหน้าผม ถอดเข็มขัดและรูดซิปกางเกงนักเรียนของผมลงมา
“ของมึงเล็กแต่น่ารักดี” มันชม...ซึ่งผมไม่เคยได้ยินมันชมผมมาก่อน
ผมควรจะดีใจใช่ไหม
“มึงจะทำอะไร” ผมตะครุบมือที่กำลังงัดของผมออกมา
“อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
ผมคาดเดาไม่ได้มันจะทำอะไร น่ากลัวไหม
“มึงเอาเนื้อมาหรือเปล่า” เสียงสั่น…
มันยื่นบุหรี่มวนผอมให้พร้อมไฟแช็ค
ฟู่ กลิ่นหอมเอียนลอยในอากาศ ผมยิ้มตอนอัดควันเข้าปอดครั้งที่สาม กางเกงถูกรูดลงไปกองบนพื้น
ผมยืนพิงกำแพงห้องน้ำ มือหนึ่งคีบบุหรี่ที่ไม่ใช่บุหรี่ อีกมือจิกบนต้นขาเมื่อถูกปากอุ่นร้อนครอบครอง เป็นอะไรที่คิดไม่ถึง ปกติผมจะเป็นฝ่ายทำให้มันทุกครั้ง มันจะรู้สึกเหมือนผมตอนนี้หรือเปล่า ผมเสียวมากเข่าอ่อนเกือบจะทรุดลงนั่งบนพื้น
“อ๊า…” บุหรี่ในมือเกือบร่วง ยามที่นิ้วแข็งแทรกเข้ามาในตัวผม
“มึงจะทำอะไร”
“แม่ง ตอดเหมือนผู้หญิงเลย” นิ้วของมันเคลื่อนไหวเข้าออก ผมครางเสียงดังที่จริงผมไม่รู้หรอกว่ามันเสียงดังขนาดไหนกระทั่งถูกมันใช้ผ้าเช็ดหน้าอุดปาก ผมดึงผ้าออก
“ไอ้ห่า เสียงดังเกินไป แล้วเสียวมากหรือไงมึง”
“เสียวชิบหายเลย คราวหน้ากูทำให้มึงแบบนี้บ้างเอาไหม”
“อย่ามายุ่งกับตูดกู”
“ขยับมือมึงเร็วๆ” ผมขยับก้นใส่นิ้วของมัน
มันดูดผมจนซีด เสียวปลายสุดๆ ความรู้สึกนี้มันมากกว่าปกติหลายเท่าตัวเพราะฤทธิ์ยาที่สูบเข้าไป ผมลูบไล้ยอดอกทั้งสองข้างของตัวเอง มันได้อารมณ์สุดๆ ไปเลย
“ฮ้า…” เสียงครางดังอู้อี้เพราะถูกมือใหญ่ปิดปากไว้ ตัวผมสั่นระริก ส่วนนั้นอ่อนลงหลังจากทำมือมันเลอะเทอะไปหมด
“มึงเหมือนผู้หญิงเลย” มันจ้องหน้าผม
“กูไม่มีนม”
“หึ หึ” มันแกล้งป้ายนิ้วบนปากผม
“สัด สกปรก”
“น้ำมึงทั้งนั้น”
“มึงพอใจหรือยัง ฮ่าๆๆ” ผมอัดควันเข้าปอดอีกครั้ง ตาหยาดเยิ้ม ทุกอย่างกลายเป็นภาพสโลโมชั่น มันลุกขึ้นยืนค้ำหัวผม ผมมีความสุขเหมือนตัวกำลังลอยได้ ลอยสูงขึ้นไปเกือบชนเพดาน
“มึงชอบไหม”
“อืม” ผมพยักหน้า “เด็ดสุดอะมึง” ผมหลับตารู้สึกได้ถึงคลื่นความสุขที่ยังหลงเหลืออยู่
“มึงเปลี่ยนไปนะ เปลี่ยนไปจากวันแรกที่เราเจอกัน”
“ใครล่ะทำให้กูเปลี่ยน”
ผมคาบบุหรี่ในขณะที่สวมกางเกงนักเรียนเข้าที่ พ่นควันปุ๋ย แต่เสียงที่ดังขึ้นทำให้พวกผมยืนตัวแข็งทื่อ
“ไอ้สองตัวนั่นหายไปขี้แตกที่ไหนวะ”
“พักนี้กูเห็นพวกมันชอบหายหัวไปพร้อมกันบ่อยๆ แม่งน่าสงสัย”
“อยู่ห้องนี้รึเปล่ามึง”
พวกข้างนอกหัวเราะครื้นเครง
ปังๆๆๆ ปังๆๆๆ ปังๆๆๆ
ประตูห้องน้ำถูกเคาะรัว ผมใจเต้นแรงสบตากับมัน
“รีบออกไปกันเถอะ”
มันก้มลงมองท่อนล่างของตัวเอง กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินตรงเป้าโป่งนูน มันมีอารมณ์เพราะ…ให้ผม เรื่องมันชักพิสดารเข้าไปทุกทีแล้ว
“ไม่ต้องมอง ไม่มีเวลาแล้ว จารย์สงสัยแน่”
มันทำหน้าเซ็ง
“ไอ้ห่าพวกมึงเคาะทำไมวะ ขี้กูหดหมด” เสียงดังมาจากห้องน้ำที่พวกมันเคาะ
“ไม่ใช่ว่ะ กูว่าพวกมันแม่งโดดเรียนแหง”
“แต่ไอ้หัวหน้าห้องมันเด็กเรียนนะโว้ย มันไม่ทำอย่างนั้นหรอก”
“พวกมึงไม่รู้อะไรซะแล้ว กูเคยเห็นมันยกพวกตีกับเด็กช่างกล”
เงียบ ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก บุหรี่ในมือใกล้จะหมดมวน
“ใครเข้าไปสูบบุหรี่ในห้องน้ำอาจารย์ ออกมาเดี๋ยวนี้!”
ผมสะดุ้งเฮือกหน้าซีดทันควัน พวกเราอยู่ในห้องน้ำอาจารย์ติดกับห้องน้ำนักเรียนชาย ปกติเราแค่ ‘ทำ’ กัน แต่วันนี้ผมดันขอเนื้อมันมาสูบกลิ่นและควันคงลอยออกไปข้างนอก
มันดึงบุหรี่ในมือผมไปสูบอัดเข้าปอด แหงนหน้าพ่นควันสูง ไม่มีท่าทีร้อนใจ
“นักเรียนออกมาค่ะ”
มันเปิดประตูห้องน้ำออกไป ในมือยังคีบบุหรี่สบายอารมณ์ ผมเดินตามไปยืนซ้อนหลังมัน ทำหน้าจะร้องไห้
“พวกเธอสองคนเข้ามาทำอะไรในห้องน้ำอาจารย์”
“สูบบุหรี่ครับ” มันโยนบุหรี่ลงชักโครกแล้วกดน้ำทิ้งต่อหน้าต่อตาอาจารย์
“พวกเธอสองคนแอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำ รู้ใช่ไหมว่าต้องถูกพักการเรียน”
“ผมสูบคนเดียว ส่วนไอ้นี่ผมบังคับมันไปเป็นเพื่อน”
“ผะ ผะ...ผมก็สูบด้วยครับ” ผมก้มหน้ายืนกุมเป้า
มือข้างหนึ่งถูกยึดไปอยู่ในมือใหญ่ของมัน
-
น่าติดตาม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รออ่านต่อ
-
ชอบอ่านแบบเนี่ยยยย
-
สนุกอ่า
-
น่าติดตาม :hao7:
-
บทที่ 4 เรื่องแค่นี้ก็ต้องสอน
“ถ้ามึงไม่เสือกสารภาพ มึงก็รอด”
มันบ่นแบบนี้มาสองวันแล้ว เราถูกพักการเรียนสองอาทิตย์ เชิญผู้ปกครอง ซึ่งย่าผมไม่ว่างจึงส่งเลขาฯ มาแทน ย่าไม่ว่าอะไรผมเลย บอกว่าวัยรุ่นอยากรู้อยากลอง ท่านเองก็เคยสูบบุหรี่แต่เลิกแล้ว
เรื่องนี้ถูกปิดเงียบเพราะย่าผมเป็นผู้อุปถัมภ์รายใหญ่ของโรงเรียน ส่วนมันก็เป็นนักเรียนดีเด่น ถ้าเรื่องแพร่งพรายออกไปโรงเรียนมีแต่เสียกับเสีย
ยังดีที่อาจารย์ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้จักเนื้อ...ไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้
“หยุดอยู่บ้านเฉยๆ ก็สบายดี มึงไม่ต้องมาเดือดร้อนแทนกูหรอก”
“เดี๋ยวนี้ปากเก่งนะมึง”
เรานอนหงายจับมือกันอยู่บนเตียง ผมละสายตาจากเพดานห้องหันมามองคนที่นอนข้างๆ
“ตอนนั้นกูกลัวมาก กลัวถูกไล่ออกจากโรงเรียน แต่พอมีมึงอยู่ด้วย กูคิดแค่ว่าก็ยังดีมีเพื่อนถูกไล่ออก”
มันหลุบตามองริมฝีปากผม “มึงสารภาพมาเถอะ ที่จริงมึงก็แค่โง่”
“หึ...ใครจะฉลาดเหมือนมึง กูเป็นคนสูบแท้ๆ แต่เสือกมาออกหน้าสารภาพผิดแทน” ทำไมผมถึงกล้าพูดแบบนี้กับมัน
“ปากดี”
“มึงจะชกกูหรือไง”
มันพลิกตัวนอนตะแคงมาทางผม “กูไม่รังแกเด็กหรอก”
“กูอายุเท่ามึงป่ะ”
“ตัวเท่าลูกหมาทำปากเก่ง”
มันด่าผมแต่สายตากลับมองมาที่จุดเดียว “มองทำไม”
…
ความเงียบไม่ใช่คำตอบ
มันทาบปากลงมาแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว
ผมหายใจติดขัด...เราทำทุกอย่างไปไกลมาก แต่ปากของเราไม่เคยสัมผัสกัน
มันยิ้ม… “หน้ามึงตลกดี”
“สัด!” ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“มึงหน้าแดง”
...
มันก้มหน้าลงมา ผมหลับตา...ปากมันนุ่มมาก มันจูบผมเหมือนในหนัง แค่ผมไม่รู้ว่าต้องสอดลิ้นเข้ามาด้วย ผมครางเบาๆ มันดีมาก ดีด้านความรู้สึก ร่างกายของเราไม่มีส่วนไหนสัมผัสกันยกเว้นริมฝีปาก ผมจิกที่นอนโดยไม่รู้ตัว
“แม่งอ่อนสัด จูบก็ไม่เป็น” มันบอกชิดริมฝีปากผม
“มึงสอนกูมาทุกอย่างแล้ว สอนเพิ่มอีกอย่างจะเป็นไร” ผมปรือตาตอบมัน
“กูคิดค่าจ้างแพงนะ”
“กูมีอะไรจะเสียไหมล่ะ”
มันเกลี่ยนิ้วโป้งบนปากผมก่อนจะยัดเข้ามา “ดูด!”
ผมทำตามคำสั่ง มันนอนทับบนตัวผม ร่างกายของเราบางส่วนพุ่งดันใส่กัน มันดึงนิ้วออกแทนที่ด้วยปาก
“กูก็เพิ่งเคยจูบกับผู้ชายนี่แหละ”
ผมได้ยินมันพึมพำแต่ฟังไม่ถนัดหู
-
เค้าจูบกันแร้วววว
-
จะยังไงต่อละนี่
-
ข้ามขั้นไปไกลเลยล่ะ ไม่เคยจูบกันแต่นอนด้วยกันมานานแล้ว :hao7: :hao6:
-
สนุกมากกก :katai4:
-
ชอบง่าาาาาา
-
บทที่ 5 ผู้หญิงน่าจะดีกว่าผู้ชายนะ
มันหายไป…
สองอาทิตย์แล้วที่มันไม่มาหาผมที่บ้าน เวลาอยู่ในห้องเรียนก็ทำเป็นไม่สนใจผม
ถามว่ารู้สึกยังไง...
…
“มึงไปกินปิ้งย่างกับพวกกูไหม” เพื่อนในห้องรวมกลุ่มกันไปกินปิ้งย่างบุฟเฟต์เหตุการณ์ถูกพักการเรียนทำให้ผมกับมันเป็นเหมือนฮีโร่ ผมงงกับตรรกะของพวกมันผมทำผิดกฎโรงเรียนแต่กลับถูกยกย่อง ผมหันไปมองมัน
“กูมีนัดแล้ว” มันบอก
“กูไปด้วย” ผมลุกขึ้นยืนเดินตามกลุ่มเพื่อนไป ก่อนเดินออกจากห้องเรียน ผมหันไปมองมันอีกครั้ง มันเบือนหน้าไปทางอื่นไม่คิดจะสบตาผมสักนิด
ที่จริงการรวมตัวกับกลุ่มเพื่อนก็ไม่แย่ เรากินปิ้งย่างกันแย่งกันกินในช่วงสิบห้านาทีแรก แล้วหลังจากนั้นก็ปิ้งทิ้งขว้างคีบไปใส่จานคนอื่นบ้าง แอบยัดใส่ปากเพื่อนบ้าง เราคุยกันหลายเรื่องนินทาอาจารย์ เรื่อง อะนิเมะ เกมใหม่ล่าสุดมือถือ เรื่องเด็กผู้หญิงโรงเรียนสตรีที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ผมกินได้ไม่เยอะเพื่อนในกลุ่มบางคนชวนกันไปกินไอติมต่อ ผมเดินตามพวกมันไป เราเดินรวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ มันเป็นความรู้สึกเท่มั้งที่ได้สวมชุดนักเรียนมาเดินห้างแบบนี้
เราเดินรวมกันเป็นกลุ่มพูดจาหยอกล้อเสียงดังกระทั่งมาถึงร้านไอติม ผมเห็นใครคนหนึ่งตอนเดินผ่านกระจกร้านไอติม
“ไอ้หัวหน้าห้องมีนัดสาวว่ะ โคตรอิจฉาเลย”
ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามกับมันสวมชุดนักเรียนโรงเรียนสตรีที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโรงเรียน
ผมหายใจไม่ออก ต้องสูดหายใจเข้าออกลึก
มันไม่ชอบกินขนม มันไม่ชอบของหวาน กินได้แต่ลูกอม ผมมองแก้วไอติมตรงหน้ามันที่แทบไม่พร่องลงเลย
พวกผมนั่งโต๊ะถัดจากโต๊ะมัน นั่งหันหลังชนกัน ได้ยินเสียงพูดจาสุภาพนุ่มหูแล้วผมก็ยิ้มเยาะมุมปาก
“มึงแดกอะไร” เพื่อนคนหนึ่งถาม เราตกลงใจสั่งไอติมถ้วยใหญ่ยักษ์แล้วมาแบ่งกันกิน
“กูเอารัมเรซิ่นลูกหนึ่ง”
“แมลงสาบ” มีเสียงดังลอยข้ามโต๊ะมา มันชอบบอกว่าไอติมรสรัมเรซิ่นกลิ่นเหม็นแมลงสาบ เคยลองชิมไปคำหนึ่งแล้วก็เบ้หน้าใส่ผม
“สนใจเรื่องของตัวเองไปเถอะ” ผมพูดลอยๆ ออกไปเช่นกัน
“เออ เมื่อกี้มีสาวโรงเรียนตรงข้ามขอไลน์มึง” เพื่อนคนหนึ่งที่เป็นหัวโจกเรื่องผู้หญิงบอกผม
“สวยเปล่าวะ” เสียงเพื่อนในโต๊ะถามขึ้นอย่างสนใจหรือเสือกนั่นแหละ
“น่ารักนะเว้ย พอเลิกเรียนแล้วแต่งหน้าทาปากผมยาวตรงๆ ปากแดงๆ เปรี้ยวฉิบหาย”
“มึงให้ไลน์กูไปแล้ว?”
พ่อสื่อเกาหัวเราะแหะๆ “กูแลกกับไลน์เพื่อนเธอ”
ผมพยักหน้าไม่ได้ว่าอะไร
พนักงานหน้าตาน่ารักเข้ามาเสิร์ฟไอติมที่โต๊ะ พวกเราคุยสัพเพเหระครื้นเครง
นาทีถัดมาผมรู้สึกได้ถึงปลายนิ้วที่ยื่นมาเกี่ยวนิ้วของผมไว้ มันไม่ใช่การจับมือแน่น ไม่ได้แตะกันเฉยๆ แต่ปลายนิ้วของเราเกี่ยวกันไว้
ผมยังนั่งคุยกับเพื่อนด้วยท่าทางปกติ
กระทั่งสองคนนั่นเช็กบิลออกไปจากร้าน
เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว ผมมองหารถแท็กซี่ กว่าจะเรียกได้เสียเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง พอเปิดประตูรถก็ถูกดันตัวเข้าไปนั่งชิดในตามด้วยร่างสูงใหญ่เกินนักเรียนมัธยมปลาย เสียงปิดประตูรถดังปัง
“ไป…ครับ”
ผมเมินออกไปนอกรถ ไม่ได้คัดค้าน
ในรถมีแต่เสียงวิทยุจส.100ที่ดังออกมาจากลำโพงในรถแท็กซี่
แท็กซี่มาจอดตรงหน้าบ้านผม มันเป็นคนจ่ายค่ารถ
ผมถือกระเป๋านักเรียนเข้าบ้านไม่พูดไม่จา พอมันเดินตามเข้ามาก็ไม่ได้ว่าอะไร
มันเข้ามาในห้องนอนผมเหมือนทุกครั้ง
“วันนี้ไม่มีการบ้าน” ผมบอกมัน
มันผลักผมนอนบนเตียง
“ผู้หญิงน่าจะดีกว่าผู้ชายนะ” ผมยันตัวลุกด้วยศอกทั้งสองข้าง เอียงคอมองมันด้วยสายตาแบบไหนนั้นผมก็ไม่รู้ แต่ไม่ใช่ความรู้สึกดีๆ แน่
มันชะงักมือที่กำลังจะปลดกระดุมเสื้อผม แล้วผลักผมลงไปนอนหงายบนเตียงตามเดิม มันเดินวนเวียนในห้องลูบคางอย่างใช้ความคิด
“กูไม่น่าจูบกับมึงเลย”
ผมเม้มปากเมื่อคิดถึงจูบในวันนั้น มันดีมากอย่างน่าตกใจ ไม่คิดว่าจะทำให้มันรู้สึกแย่ถึงขนาดหายตัวไปดื้อๆ
“ดึกแล้ว มึงกลับไปเถอะ”
“มึงจะคบกับผู้หญิงที่ขอไลน์มึงไหม”
ผมเลิกคิ้วไม่เข้าใจว่ามันจะถามทำไม “ก็ไม่แน่”
…
-
ตามติด :ling1: :ling1: :ling1:
-
สนุกนะ
-
ขออีกก :katai4:
-
รอดูยังไงต่อ
-
เกร๊ดดดดดดดด
เค้าชอบเรื่องเน้!
:hao7:
เหมือนไม่เคยพออ่ะ
ต่อๆๆๆ นะ พลีสๆๆๆ
:mew1:
-
บทที่ 6 เพราะกูดีกว่าผู้หญิงทุกคน
“ถ้ากูขอไม่ให้มึงคบกับผู้หญิงคนนั้น”
มันพุ่งขึ้นมาบนเตียงท้าวแขนคร่อมตัวผม
“ทำไม”
“เพราะกูดีกว่าผู้หญิงทุกคน”
มั่นหน้าฉิบหาย
“พิสูจน์สิ”
มันจะเอาอะไรมาพิสูจน์ผมไม่รู้หรอก
มันก้มลงมาจูบผมนั่นคือบทเริ่มต้นของเรื่องราว ผมคิดอะไรไม่ออกในหัวขาวโพลนไปหมด ผมชอบให้
มันจูบ มันเหมือนเราเท่าเทียมกันไม่ใช่การถูกบังคับให้ทำอย่างตอนแรก
เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผมเคลิ้มไปกับริมฝีปากที่กวาดไปตัวผมทุกตารางนิ้ว
มันทำให้ผมเหมือนตอนอยู่ในห้องน้ำอาจารย์ ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยแตะต้องผมมาก่อน จึงไม่มีตัวเปรียบเทียบ แค่รู้สึกดีมากกว่าตอนสูบเนื้อ
ผมกับมันสวมเสื้อที่ไม่ได้ติดกระดุมกับกางเกงใน มันค่อยๆ ดึงชั้นในสีขาวของผมลง ปากครอบครอง นิ้วล่วงล้ำ ขาผมพาดอยู่บนบ่าของมันข้างหนึ่ง น่าแปลกที่มันกลับมาหาผมแทนที่จะอยู่กับเด็กผู้หญิงคนนั้น
มันเก่ง...ผมเกร็งไปทั้งตัวก่อนจะหลั่งออกมา มันใช้น้ำของผมแทนหล่อลื่นเพิ่มนิ้วเข้าไปอีก
“มึงจะทำอะไร”
“ทำให้ดีกว่าผู้หญิงทุกคน”
มันดูดนมผม ลิ้นสากๆ ของมันให้ความรู้สึกดีกว่านิ้วตัวเอง
“อ่า…” มันขยับนิ้ว ผมถูกจับนอนคว่ำก้นลอยสูง กดหน้ากับหมอนครางไม่ได้ศัพท์
มันจูบทั่วแผ่นหลังของผม เสื้อนักเรียนหายไปไหนแล้วไม่รู้
“ผู้หญิงทำแบบนี้ให้มึงไม่ได้หรอก”
มันดันตัวเองเข้ามาช้าๆ ผมชาไปทั้งตัวมันเกินที่คิดไว้ไปมาก เหงื่อไหลซึมไปทั่วร่างพอกับอกกว้างที่ทาบทับลงมา
ภายนอกมืดมิดทำให้เกิดเงาบนกระจกที่ระเบียง
ผมคิดถึงวิดีโอที่ดูในคืนนั้น ผมเหมือนนักแสดงคล้ายผู้หญิงคนนั้น ตัวมันใหญ่กว่าผมมาก ส่วนนั้นของร่างกายเชื่อมติดกัน ผมเจ็บจนชาไปหมด เหมือนกำลังปริแตก
“อย่า…”
ผมหันไปบอกมันเลยถูกปิดปากด้วยจูบ หัวนมถูกบดขยี้ ส่วนนั้นรูดขึ้นลงด้วยมือใหญ่อันแสนเชี่ยวชาญของมัน
“ของมึงสีสวยดี” มันกระซิบข้างหูผม ผมหน้าร้อนหลบตาลงต่ำ เห็นมือใหญ่กำของผมไว้มิด เห็นกระทั่งภาพที่ทั้งสองเชื่อมประสานกัน
ความเจ็บปวดเมื่อครู่กำลังจางหายไปเหลือเพียงความรู้สึกใหม่ที่แทรกเข้ามา
เสียงหอบหายใจกับเสียงครางดังปนเปกันจนแยกไม่ออกแต่เสียงที่เด่นชัดคือเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังอยู่เนิ่นนาน
เซ็กซ์ครั้งแรก...ก็ไม่แย่
ผมถูกพลิกซ้ายพลิกขวาย้ายไปทั่วเตียง ที่นอนถูกละเลงด้วยน้ำรักไม่รู้ของใครเป็นของใคร
เชื่อแล้วว่ามันดีกว่าผู้หญิงทุกคน เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนทำแบบนี้ได้
-
ตัวอึน vs ตัวร้าย
-
อ่อ ย้อนความนี่เอง งือ เค้าได้กันแล้ว :hao7: :hao6:
-
ช่ายๆๆๆ
ผู้หญิงเป็นซะมีไม่ได้
ต้องหมอนี่เท่านั้น
อยากอ่านต่อจิงไรจิง
อีกใจก็กลัวมาม่า
555
:hao7:
เพิ่มเป็ดน้อยก๊าบๆ
รออยู่นะ พลีสๆๆๆ
-
เรื่องนี้จะมีมาม่าถ้วยใหญ่แบบจัดเต็มไหมคะ
-
บทที่ 7 กูไม่ชอบผู้ชาย
“คุณหนูคุณท่านฝากเงินเดือนพิเศษมาให้ค่ะ”
เลขาฯ ของคุณย่ายื่นซองเงินให้ผม
ปกติคุณย่าจะโอนค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนเข้าบัญชีให้ผม แต่เนื่องจากคะแนนสอบไฟนอลล่าสุดผมทำคะแนนจากอันดับเกือบท้ายห้องมาเป็นอันดับที่สิบสอง
คุณย่าเลยเพิ่มเงินพิเศษให้แทนของรางวัล ซึ่งท่านก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้ผมดี ส่วนผมก็ตอบไม่ถูกว่าอยากได้อะไร
“ไปเที่ยวกันไหม”
“มึงชวนกูเนี่ยนะ”
“มึงไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป”
“ช่วงนี้กูโดนตัดเงินเดือน ไปไหนไม่ได้ว่ะ” มันโดนตัดเงินเหลือครึ่งเดียวช่วงถูกพักการเรียนจนถึงเปิดเทอม
“กูชวนกูเลี้ยง มึงแค่เอาตัวกับหัวไปก็พอ”
ผัวะ มันตบหัวผม
“ดีด้วยแล้วลามปามนะมึง แล้วจะไปไหนไปเมื่อไหร่”
“หน้าร้อนมึงจะไปไหนได้นอกจากทะเล”
“ห่า น้ำตกก็มีหรือเปล่าวะ...เย็นกว่าด้วย”
ผมนอนบนห่วงยางสีดำที่เช่ามาจากชายหาดแดดตอนบ่ายยังไงก็ยังร้อนอยู่ดี ฟ้าขาว...วันนี้ท้องฟ้าไม่สวยเลยเป็นสีขาวโล่งๆ เหมือนใจผมตอนนี้
ผิดหรือเปล่า?
ผมยังเด็ก การแยกแยะผิดชอบชั่วดีมันเป็นเรื่องยากสำหรับผม โดยเฉพาะเรื่องเพศที่คล้ายหลุมดำในสังคมไทย
มันก็มีความสุขดี เซ็กซ์เป็นเรื่องของความสุข แต่มันไม่ปกติตรงที่ผมมีเซ็กซ์กับผู้ชาย
มันผิดไหม ผิดปกติ ผิดเพศ ผิดต่อสังคม
เสียงจ้วงน้ำดังเข้ามาใกล้ ห่วงยางเอนพลิกคว่ำผมหล่นลงน้ำทะเล ถูกกดลงน้ำไม่ให้ลอยตัวขึ้น ลมหายใจที่เกือบหมดลงถูกต่อด้วยริมฝีปากที่ประกบตามมา รสจูบเค็มๆ ใต้น้ำ ผมทุบอกมันเมื่อรู้สึกไม่ไหว เราทั้งคู่ลอยขึ้นเหนือผืนน้ำ
“แค่กๆๆๆ ไอ้บ้า เล่นอะไรของมึงวะ” ผมตบบ่ามันแรงๆ ตบให้สำนึก
“หวานไหมมึง”
“หวานเหี้ยอะไร” ผมด่ามันแต่หน้าร้อนแทบระเบิด น้ำทะเลหวานผมก็เพิ่งเคยลิ้มรสเช่นกัน
“มานอนทำหน้าเป็นหมาเมาเรือ ไม่สนุกรึไง มึงเป็นคนชวนกูมาเที่ยวเองนะ”
"กูก็คิดเรื่อยเปื่อย"
"ขึ้นหรือยัง ตัวดำหมดแล้ว” มันลูบแขนผม
ผมมองแขนที่เริ่มแดง แสบผิวเหมือนกันแฮะ
"อื้อ แล้วไปหาของทะเลกินกัน”
"มึงอย่าเกา แดงหมด”
มันแพ้อาหารทะเลก็ไม่ยอมบอกผม ยังดีที่แค่ขึ้นผื่นคันไม่ได้แพ้หนักถึงขั้นหายใจไม่ออก ช็อกหมดสติอะไรแบบนั้น
ผมก็ดันแกะให้มันกินซะเยอะ
"อย่าบ่น กูแพ้เองไม่ใช่มึง”
"ถ้าเป็นกู กูไม่แดก เกิดมึงแพ้จนตายห่ากูจะทำยังไง”
“หาผัวใหม่ดิง่ายดี”
"สัด! ผะ..ผัวอะไร” มือที่เปื้อนคาลาไมล์ตบป้าบบนแผ่นหลังขึ้นผื่น
"จำไม่ได้? เดี๋ยวกูทบทวนให้มึงเอง”
"อย่านะโว้ย พรุ่งนี้กูยังอยากลงเล่นน้ำอยู่”
"มึงไม่เคยได้ยินสเม็ดเสร็จทุกรายรึไง ให้กูเสียบซะดีๆ ไอ้คุณหนู”
มันพลิกตัวผมลงนอนคร่อมตัวผมไว้ในท่าเตรียมพร้อม มือทั้งสองข้างถูกตรึงติดที่นอน มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“กูนึกตอนมึงมีแฟนผู้หญิงไม่ออกว่ะ” มันหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“มึงทำกับกูแบบนี้แล้วถ้ากูไม่ชอบผู้หญิงไปเลย จะทำไงวะ”
“ก็ไม่ต้องทำไง ผิดตรงไหนวะที่ไม่ชอบผู้หญิง กูยังไม่ชอบผู้ชายเลย”
“เหี้ย! มึง...”
มันยิ้มร้าย “แต่กูชอบมึงนะ”
-
บอกว่าไม่ชอบผู้ชาย แต่พอประโยคสุดท้ายนี่ร้องแหมเลย ต้มน้ำรอมาม่า
-
ไม่ชอบผู้ชาย
แต่ชอบมึงนะ
อ้าวๆๆๆ คุณมึงครับ
:hao6:
เหมือนไม่เคย
อยากอ่านอีก
:hao5:
-
แต่กูชอบมึง...วอทททท
-
บทที่ 8 ไม่ชัดเจน
“มึงอ่านอะไรวะ”
ผมรีบเก็บหนังสือในมือซุกใต้โต๊ะ
“ไม่มีอะไร้”
“เสียงสูง แสดงว่ามีจะเอาให้กูดูดีๆ หรือดูทั้งน้ำตา”
“อะไรก็ขู่ กลัวตายล่ะ”
ผมรีบหยิบหนังสือใต้โต๊ะให้มัน
“หือ...อยากรู้ขนาดนี้ถามกูก็ได้ ทั้งทฤษฎีทั้งปฏิบัติเดี๋ยวกูสอนให้” มันส่งสายตามีเลศนัยให้ผม
ผมกัดปากรู้สึกร้อนที่แก้มไปหมด
มันเป็นมังงะบอยเลิฟของญี่ปุ่น ซึ่งผมฝากเลขาฯ ย่าซื้อมาให้ตอนไปญี่ปุ่น ผมถนัดภาษาญี่ปุ่นมากกว่าภาษาอังกฤษ ซึ่งถูกเคี่ยวเข็ญให้เรียนตั้งแต่เด็กโดยต้องเจริญรอยตามธุรกิจของคุณย่า
“ภาษาญี่ปุ่นทั้งนั้นเลยมึงอ่านออกเหรอ”
“กูไปซัมเมอร์เรียนภาษาที่ญี่ปุ่นตั้งแต่เด็ก”
“ตรงนี้อ่านว่ายังไง” มันชี้นิ้วไปที่ตัวหนังสือบนภาพลามกเห็นส่วนนั้นชัดเจน ผมรีบเอามือปิดหนังสือแล้วแย่งมาเก็บไว้ใต้โต๊ะเหมือนเดิม
“มึงนี่แม่ง…”
“จะอายทำไมวะทำกันอยู่ทุกคืน ของมึงสวยกว่าอีกกูชอบ” มันยื่นหน้ามากระซิบข้างหูผม
ผมเกาแก้มเมินหน้าไปทางอื่น ไม่กล้าสู้ตามัน มันชอบทำตาเจ้าชู้ใส่ผม เป็นแววตาที่เหมือนกับตอนเราอยู่บนเตียงด้วยกัน
เราทำกันเกือบทุกคืน วันไหนที่มีการบ้านมันจะมาทำการบ้านที่ห้องผม บังคับผมทันการบ้านให้เสร็จ แล้วเราก็มาทำการบ้านบนเตียงกันต่อ แต่ก็มีบางครั้งที่มันตกมันมาจากไหนไม่รู้ฟาดผมไม่ยั้ง การบ้งการบ้านไม่ต้องทำกันแล้ว ผมต้องไปลอกมันที่ห้องเรียนตอนเช้า
“มึงคิดหรือยังว่าจะเลือกเข้ามหา’ลัยที่ไหน” จู่ๆ มันก็ถามขึ้น
“กูไม่ต้องคิด ย่าจะส่งกูไปเรียนต่อที่อเมริกา ผลสอบเทอมที่ผ่านมาดีขึ้นมากทำให้กูผ่านเกณฑ์ของมหา’ลัย”
…
“มึงอยากให้กูไปไหม”
“มึงถามกูแล้วจะทำตามที่กูบอกหรือไงสัด” มันหน้าบูด
“ย่ารักกู ถ้ากูอ้อนมากๆ เข้า ย่าอาจจะเปลี่ยนใจ”
“อนาคตมึง มึงเลือกเองเหอะ” มันตอบเหมือนไม่ใส่ใจ
บางเรื่องก็ไม่เป็นไปตามที่หวังเสมอไป
ย่าปฏิเสธเสียงแข็งบังคับให้ผมไปเรียนต่อที่อเมริกาให้ได้ เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่ย่าขัดใจผม
คำตอบของย่าผมยังไม่ได้บอกมัน
เราไม่เคยคุยเรื่องความรู้สึก แต่ด้วยการกระทำได้สร้างสายใยบางๆ ระหว่างเรา ผมไม่อาจระบุสถานะระหว่างเราได้มันเป็นเรื่องอธิบายค่อนข้างยาก และผมก็ไม่กล้าถามมันตรงๆ ด้วย
งานกีฬาสีโรงเรียนจัดขึ้นในวันศุกร์ กิจกรรมส่วนใหญ่เป็นของรุ่นน้อง ส่วนรุ่นพี่ม.หกมันจะอยู่ฝ่ายประสานงานและควบคุมมากกว่า ผมทำงานร่วมกับคณะกรรมการนักเรียน อยู่ส่วนกลาง ส่วนมันเป็นประธานสีฟ้า พักนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่
ต่างคนต่างยุ่งกับงานของตัวเอง
ถึงเวลาเดินขบวนพาเหรดผมอยู่หน่วยปฐมพยาบาลข้างสนาม สามารถมองเห็นสแตนด์สีฟ้าได้อย่างชัดเจน
มันให้รองประธานสีดูแลขบวนพาเหรด ส่วนตัวเองคอยคุมสแตนด์เชียร์ มันยืนอยู่หน้าสุด สวมหมวกแก๊ปสีดำเด่นสุดในสแตนด์ มีรุ่นน้องผู้ชายคนหนึ่งคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ ทั้งสองหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม มันขยี้หัวน้องแล้วดึงบ่าเข้าไปกอด ผมมองภาพทั้งสองคนอยู่นาน กระทั่งพิธีเปิดกีฬาสีจบลง สองคนนั้นหายไปทางด้านหลังสแตนด์เชียร์ ผมรู้สึกชาไปทั้งตัวขยับเคลื่อนไหวไม่ได้เลย
เพราะสถานะไม่ชัดเจน ผมจึงไม่มีสิทธิ์ทำในสิ่งที่คิด ที่จริงผมก็แค่อยากถามว่าสองคนนั่นมีอะไรกันหรือเปล่า ผมไม่อยากให้มันสนิทสนมกับคนอื่น หวง...หรือจะเรียกว่าหึงดี
“เธอฝากด้วย” ผมฝากงานไว้กับเพื่อนหญิงคนหนึ่งแล้วเดินไปทางเดียวกับที่สองคนนั้นหายตัวไป
“พี่ให้ผมจะดีเหรอ”
“เอาไปเถอะ...ถ้าชอบก็เอาไปพี่ให้”
ในมือรุ่นน้องผู้ชายคนนั้นถือสร้อยที่ผมซื้อให้มันตอนไปเที่ยวสเม็ดกัน มันเป็นแค่สร้อยเงินธรรมดาไม่ได้มีค่าอะไร
ไม่ได้มีค่าอะไร...
มันดึงสร้อยจากมือรุ่นน้องมาสวมให้อีกฝ่าย เด็กนั่นยิ้มหวานมองตามันไม่กะพริบ ระยะห่างระหว่างใบหน้าทั้งสองเหลือเพียงแค่นิ้วกั้น
มันจูบรุ่นน้องผู้ชาย
ผมหลับตาเบือนหน้าหนี...
-
เหมือนจะเป็นแฟนกันแต่แบบนี้ไม่น่าใช่แล้ว ไปเรียนแล้วไม่ต้องบอก กลับมาค่อยว่ากันใหม่ ให้ต่างคนต่างโตขึ้นดีใหม่ มีสำนวนการเล่าเรื่องที่แปลกดีค่ะ ชอบนะ น่าสนใจ อยากติดตาม
-
หึ้ยยย สงสารอ่า :m15:
-
อ่า เราก็นึกว่าเราจำชื่อพระเอก นายเอกไม่ได้ ไปย้อนดูก็ยังไม่ได้บอกเลยนี่นา :really2:
ไหนบอกว่าชอบมึงไง ทำไมไปจูบกับรุ่นน้องละคะ :z3:
-
o13 o13
-
บทที่ 9 สุขจนน้ำตาไหล
“กูเห็นมึงจูบกับรุ่นน้องผู้ชาย” ผมนั่งอยู่บนพื้นหญ้าข้างสนามฟุตบอล มันยืนล้วงกระเป๋ากางเกงค้ำหัวผมอยู่ข้างๆ
การแข่งขันฟุตบอลกีฬาสีแมตช์สุดท้ายเพิ่งจบไป อีกครึ่งชั่วโมงจะเป็นพิธีปิดงาน นักเรียนต่างแยกย้ายประจำสแตนด์เชียร์ของแต่ละสี
“อื้อ...แล้ว?”
ผมจิกหญ้าแทบจะขุดรากถอนโคนมันออกมา มือไม้สั่นไปหมด
“มึงชอบน้องหรือเปล่า”
"ก็น่ารักดี”
ผมลุกขึ้นยืน แต่ยังคงก้มหน้ามองพื้น
"มึงนอนกับน้องหรือยัง” เสียงของผมสั่นและเบามาก แต่มันก็ยังได้ยิน
"ยัง” มันเชยคางผมขึ้น "แต่คิดว่าคงได้กันเร็วๆ นี้” สีหน้าและแววตาของมันนิ่งแฝงความเลือดเย็น
ผมหายใจแรงอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เพราะผมเป็นผู้ชายใช่ไหม ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง แสดงความเป็นเจ้าของ หรือมีค่าพอให้มันใส่ใจ สิ่งที่มันทำกับผม...ระหว่างเรามันคือเหี้ยอะไร
"มึงจะไปเอากับใครก็เรื่องของมึง” ผมปาหญ้าที่กำอยู่ในมือใส่หน้ามันแล้วเดินหนี
"เดี๋ยว! มึงจะไปไหน” มันกำต้นแขนผมไว้แน่นไม่ให้หนีไปไหน
"มึงจะไปเอากับใครก็เรื่องของมึง ส่วนกูจะไปไหนมึงไม่เสือก” ผมกระแทกเสียงใส่
ผัวะ! มันตบหัวผมดังสนั่น ผมมึนจนเห็นดาว
"เห็นกูดีด้วย ไม่ได้หมายความว่าให้มึงมาด่ากูได้"
“แล้วกูทำอะไรได้บ้างนอกจากนอนแบให้มึง" ผมตะคอกใส่มัน สองตาแทบมองไม่เห็นภาพตรงหน้าเพราะถูกม่านน้ำตากลบฝังไปหมด
"ไม่ได้เลย มึงทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นนอกจากทำตามคำสั่งของกู เย็นนี้กูกลับไปที่บ้านมึง มึงต้องอยู่ที่นั่น ถ้ากูไม่เห็นมึงเมื่อไหร่มีเรื่องแน่” มันบอกเสียงเหี้ยม
ผมสลัดต้นแขนจนหลุด มองมันด้วยสายตาเจ็บแค้น เมื่อก่อนผมกลัวมันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่มันไม่เคยใช้ความรุนแรงกับผมกระทั่งวันนี้ ถ้อยคำปฏิเสธจุกอกไม่กล้าแม้แตะจะอ้าปากพูด
มันเดินกลับไปที่สแตนด์สีฟ้า รุ่นน้องผู้ชายส่งยิ้มให้มันด้วยความยินดี ผมกำมือทั้งสองข้างแน่น
มึงเห็นกูเป็นอะไร!
สี่ทุ่ม มันมาหาผมที่บ้าน ผมไม่กล้าขัดคำสั่งมัน ปล่อยมันทำตามใจเข้านอกออกในราวกับเป็นบ้านของตัวเอง ร่างกายของมันฟุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชาย ซึ่งมันไม่ได้ใช้น้ำหอมกลิ่นนี้ ผมพอเดาออกว่าเป็นกลิ่นของใคร
มันถอดเสื้อกีฬาสีฟ้าทิ้งบนพื้น เปิดเผยลำตัวที่ประกอบด้วยมัดกล้ามเนื้อ มันดูแลตัวเองเป็นอย่างดี เล่นยาแต่ไม่เสพติด ตีรันฟันแทงแต่ไม่เห็นมีแผลเป็น
มันเดินเข้ามาหาผมซึ่งกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ที่โต๊ะคอมฯ จากแววตาของมันบอกสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า มันแย่งเก้าอี้ที่ผมนั่งแล้วดึงตัวไปนั่งตักมัน รั้งคอเสื้อผมลงไปจูบ
ผมขัดขืนและถูกโต้ตอบด้วยการกัดปากจนได้ลิ้มรสเลือด ริมฝีปากล่างของผมบวมเห่อได้แผลขนาดใหญ่เลือดไหลไม่หยุด
มันจ้องหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ล้วงมือไปที่กระเป๋ากางเกงหยิบเนื้อมาจุดสูบ แล้วมันบังคับให้ผมสูบด้วย
ผมต่อต้านมันแต่ก็ถูกบังคับให้สูบจนได้
เนื้อทำให้ผมอารมณ์ดีและกระตุ้นอารมณ์ดิบ มันถกกางเกงลงมาที่สะโพก ผมลงไปใช้ปากให้มันในขณะที่ตัวเองเริ่มมีอารมณ์เช่นกัน ผมดูดกลืนมันพลางสาวมือช่วยตัวเอง สิ่งนั้นพองขยายเต็มปากน่าอึดอัดแต่ผมก็รับมันกระแทกชนเพดานปาก มันดึงตัวผมขึ้นไปยัดเนื้อใส่ปากสูดควันกลิ่นหอมเอียนเข้าปอด แล้วทาบริมฝีปากพ่นควันใส่ปากมัน
เพียงไม่นานมันก็เข้าสู่ตัวผมอย่างง่ายดาย ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย ผมขยับโยกตัวเข้ากับเสียงเก้าอี้ดังเอี๊ยดอ๊าด มือหนึ่งเหนี่ยวรั้งต้นคอของมันช่วยพยุงตัว อีกมือคีบมวนเนื้ออัดเข้าปอด ผมหัวเราะคิกคักจนน้ำตาไหลออกมา มันกระแทกเข้าใส่ผมรุนแรง ครางเรียกชื่อรุ่นน้องคนนั้นอย่างสุขสม เราสองคนเข้าขากันตามประสาวัวเคยขาม้าเคยขี่ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ผมจะลุกจากที่นอนไหวหรือเปล่า รู้แค่ว่าตอนนี้ผมมีความสุข
...สุขจนน้ำตาไหล
-
สงสารอ่ะ คนแบบนี้เรียกพระเอกได้มั้ย ดอากะนายเอกแล้วเรียกชื่อรุ่นน้องไอ้เลว หาทางตีจากให้ไวเลยนะ
-
รังเกียจการกระทำของพระเอกเรื่องนี้จังเลยค่ะ มั่วไปทั่วเลยอ่ะ งี้จะเอาโรคมาติดนายเอกไหมเนี่ย เหอะ ! แต่พอเค้าจะทำบ้างไม่ให้ทำกันท่าอย่างหมาหวงก้างอะ แล้วเสือกไปทำร้ายเค้าอีก เห็นเค้าเป็นตัวอะไรอ่ะ ที่ระบายความหงี่? งี้อะนะ งั้นเราเชียร์ให้นายเอกไปเรียนเมืองนอกตามคำสั่งเลยค่ะ ให้มันไปมั่วแล้วติดโรคตายไปซะ อี๋ๆ รังเกียจจ :m31: :m31: :fire: :fire: :angry2: :angry2:
-
:angry2: :angry2: เชียร์ให้ไปเมืองนอกเหมือนกันค่ะจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก เลวจริงๆ น่าสงสาร
-
นายเอกโกอินเตอร์ไปเมืองนอกเลยค่า ถ้าคนบางคนทำร้ายเราแบบนี้ พาไปเกเร ให้เล่นยา เซ็กส์ ทำร้ายจิตใจด้วย ไม่รู้ว่าพระเอก(?) รู้ไหมว่านายเอกเราชอบ แต่ทำแบบนี้มันก็แย่อยู่ดีอะ เห็นร่างกายนายเอกเป็นที่ตักตวงความสุขหรอ ได้กับเค้าแต่เรียกชื่อคนอื่น ยังไงก็แล้วแต่ รอตอนต่อไปค่ะ
-
กรรม คืออะไร ต้องการอะไร.. :katai1: :katai1: :katai1:
-
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นค่ะ ใกล้จะจบแล้ว
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ที่เป็นกำลังใจให้นะคะ
บทที่ 10 คนที่กูไว้ใจมันตายไปแล้ว
“กูจะไปเรียนที่มหา’ลัย A มึงตัดสินใจได้หรือยัง”
ผมฟุบหน้ากับโต๊ะใช้ความเงียบแทนคำตอบ เรายังคุยกันทุกวัน ทำการบ้านด้วยกัน กินข้าวกลางวันด้วยกัน อยู่ด้วยกัน เหมือนคนแปลกหน้าที่บังเอิญต้องอาศัยอยู่ในคุกเดียวกัน
มันเลิกกับน้องผู้ชายคนนั้นไปแล้ว ไม่มีใครบอกผม แต่ผมเห็นมันไปเที่ยวกับสาวโรงเรียนสตรีฝั่งตรงข้าม และไม่เห็นแม้แต่เงาน้องผู้ชายคนนั้นอีก
ผมยังคงเป็นของเล่นให้มันเช่นเดิม
มันขยี้หัวผมเบาๆ “ไอ้คุณหนูขี้เซา นอนซะให้พอคืนนี้มึงไม่ได้นอนแน่”
ผมปัดมือมันทิ้งหายใจไม่ทั่วท้อง มันมาหาผมเกือบทุกคืนไม่เว้นแม้กระทั่งวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ตักตวงทุกอย่างไปจากผม
“ผมกูยุ่งหมด”
“กูถามทำไมไม่ตอบ”
“ย่าไม่ยอมให้กูเรียนที่เมืองไทย กูต้องไปอเมริกา”
“หาแหม่มสวยๆ มาฝากกูด้วยล่ะ” มันบอกกลั้วหัวเราะ
ผมกระตุกมุมปากหัวเราะแห้งๆ หากผมคัดค้านหัวชนฝาย่าอาจจะเปลี่ยนใจ แต่มันไม่มีอะไรให้ผมยึดเหนี่ยวหรืออยากอยู่เมืองไทยต่อ ผมอยากหนีจากมัน หนีไปให้ไกลเท่าไหร่ได้ยิ่งดี
บางครั้งมันทำดีกับผม ความใจอ่อนก็เข้ามาเยือนเพราะการกระทำของมันเหมือนออกมาจากใจไม่ใช่การเสแสร้ง
มันเอาเปรียบผมทางด้านร่างกาย แต่มันก็ช่วยเรื่องเรียนจนผมเก่งขึ้นมาในระดับหนึ่ง มันทำให้ผมอยากตั้งใจเรียน มันเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาก ในชั่วโมงเรียนมันไม่เคยวอกแวก ยกเว้นตอนพักที่ชอบลากผมไปทำมิดีมิร้าย
ถ้าผมคิดเอาเองว่าผมสำคัญกับมันพอๆ กับการเรียนจะได้ไหม
“ไอ้คุณหนูอยู่ไหน” มันโทรศัพท์มาหาผมช่วงหัวค่ำวันศุกร์
“บ้าน”
“เอาเงินมาให้กูสองหมื่นสิ”
ผมกะพริบตาปริบๆ ทิ้งจอยสติ๊กในมือ
“ที่ไหน”
“ร้านสนุ้ก ในซอยถัดจากบ้านเรามีร้านสนุ้กอยู่”
สองหมื่น…
“เออ เดี๋ยวกูไป ห้านาที”
ผมหยิบกระเป๋าตังค์ขี่จักรยานแม่บ้านไปกดเงินจากตู้เอทีเอ็มแล้วขี่ไปที่คลับสนุกเกอร์
พอไปถึงผมโทร.หามัน มันบอกให้มาที่ห้องพิเศษเจ็ด ผมมองป้ายหน้าห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป
มันกำลังเล่นสนุกกับพวกผู้ใหญ่สี่ห้าคน บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด ในห้องมีเหล้ายาปลาปิ้งพร้อมสรรพ
มันหันหน้าพยักพเยิดกับคนที่เล่นด้วยมาทางผม
“เงินผมมาแล้ว เริ่มได้ยัง”
“ใจป้ำดี เริ่มสิ”
มันเดินมาหาผมแบมือ ผมวางเงินสองหมื่นที่เพิ่งกดมาสดๆ ร้อนๆ ให้มัน
“มึงกลับไปก่อนเดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน”
ผมเดินจากมา ก่อนเปิดประตูยังหันไปมองมันอีกรอบ มันไม่สนใจผมเลย มือสาวไม้สนุ้กวางตัวขนานกับโต๊ะ ดวงตาจ้องไปข้างหน้า
แป้ก...ลูกสนุ้กกระจายไปคนละทิศละทาง
ผมจับบนลูกบิดเย็นเฉียบเม้มปาก เปิดและปิดประตูดังปัง
ตุ้บ!
“กูคืน” มันโยนแบงก์ปึกหนึ่งบนโต๊ะเรียน
ผมเก็บเงินใส่กระเป๋ากางเกง
“นับก่อนสิวะ สองหมื่นห้ากูให้ดอกมึงห้าพัน”
ผมส่ายหน้า “ถ้ากูให้ใครยืมเงินกูไม่เคยคิดจะทวงคืน”
“ไอ้คุณหนู! มึงรวยนักหรือไง” มันกระชากคอเสื้อผมเข้าหา
“เปล่า...การที่กูให้ใครสักคนยืมเงิน นั่นหมายความว่าเขาเป็นคนที่กูไว้ใจมากที่สุด กูจะไม่ยอมเสียความไว้ใจเพราะเงินเด็ดขาด”
มันหน้าเสีย
“แต่คนที่กูไว้ใจมันตายไปแล้ว ฉะนั้นเงินนี่ก็เหมือนกูให้ขอทาน ให้แล้วให้เลย มึงจะเอาไปทำระยำอะไรก็เรื่องของมึง”
ผัวะ!
ผมโดนมันชกล้มคว่ำนอนวัดพื้น โต๊ะเก้าอี้นักเรียนล้มระเนระนาด
มันเดินกระแทกเท้าออกไปนอกห้องเรียน ทั้งที่กำลังเริ่มเรียนชั่วโมงแรกอยู่แล้ว เพื่อนในห้องงงเป็นไก่ตาแตกเพราะนอกจากการถูกทำทัณฑ์บนครั้งนั้นมันยังสร้างภาพเป็นนักเรียนดีเด่นเหมือนที่ผ่านมา
ผมเช็ดเลือดที่มุมปาก เจ็บร้าวไปครึ่งซีกหน้า ค่อยๆ ลุกขึ้นมาจัดโต๊ะนักเรียนเข้าที่นั่งเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
-
:mew2: :mew2:
-
จะเป็นยังไงต่อ :katai1:
พระเอก(ขอเรียกพระเอกไปก่อน)นี่ไม่ได้คิดอะไรกับนายเอกเลยใช่ไหม เลิกกับรุ่นน้องแล้วไปคั่วผู้หญิงคนใหม่ แต่ถึงอย่างนั้นจะมาวอแว(นอน)กับนายเอกทำไม :angry2: :m16:
-
เปิดโอกาสให้ด่าพระเอกแล้วค่ะ
รับรองว่ามัน คือพระเอกจริงๆ
ผู้ชายดาวอังคาร
บทที่ 11 ยอมแพ้
“ไปฉลองวันเกิดที่บ้านกูไหม” เพื่อนในห้องคนหนึ่งเป็นลูกอาจารย์มายืนข้างโต๊ะนักเรียนชวนผม
“กูกลับมืดไม่ได้นะ”
“เออ แป๊บเดียวแหละ จะแดกอะไรกันเป็นชั่วโมง พวกกูสั่งหมูกระทะมากินกัน”
“ไปสิ...น่าสนุกดี พวกมึงอยากกินอะไรเดี๋ยวกูซื้อติดมือไปด้วย”
สิ่งที่ผมต้องซื้อติดมือไปก็คือเหล้าสองกลม เป็นเหล้าธรรมดานี่แหละครับพวกมันไม่ได้หัวสูงมากมาย
วันนี้แม่ไอ้เจ้าของวันเกิดไม่อยู่ถูกส่งตัวไปอบรมที่ต่างจังหวัด เลยเมากันได้เต็มที่
ไอ้ลูกอาจารย์สั่งหมูกระทะมาสองชุด เพื่อนในห้องเกือบสิบคนนั่งล้อมวงกันที่สนามหญ้าหน้าบ้าน จุดยากันยุงไว้ไกลๆ สองที่ไล่ยุง เหมือนสงครามดวลตะเกียบเลยครับ ฮ่าๆ สนุกดี ผมได้หัวเราะเต็มที่ เล่นหัวกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน
วันนี้มันไม่ได้มาด้วย เห็นบอกว่าคิดโครงงานวิทยาศาสตร์ระดับประเทศซึ่งต้องส่งประกวดเร็วๆ นี้
ใครคนหนึ่งในวงจุดบุหรี่แล้วส่งมาให้ผม ผมรับมาอัดเข้าปอดกลิ่นเผาไหม้แห้งๆ อวลในปาก คิดถึงเนื้อฉ่ำๆ มากกว่า พักนี้มันไม่ค่อยให้ผมสูบเลย
“แก้วนี้ให้คนหิ้วมา” เหล้าเกือบเต็มแก้วยื่นมาตรงหน้า
“กูกินไม่เป็นพวกมึงกินกันไปเถอะ”
“เฮ้ยได้ไงวะ มึงเป็นฮีโร่ผู้ผ่านทัณฑ์บนของพวกกูเลยนะเว้ย”
“หมดแก้ว! หมดแก้ว! หมดแก้ว!” เสียงเชียร์ของพวกมันดังกระหึ่ม
ผมจำใจดื่ม ร้อนวาบไปทั้งคอผ่านไปถึงกระเพาะ ไม่กี่นาทีผ่านไปหน้าผมตึงๆ แก้มร้อนไปหมด แก้วต่อไปจึงไม่ยากเหมือนแก้วแรก พอพวกมันส่งให้ผมก็ยกจิบ
“กูต้องกลับบ้านแล้ว” ผมบอกพวกมันลิ้นเปลี้ย สงสัยจะเมาแล้ว พอลุกขึ้นยืนผมตัวเซแทบจะจมลงไปบนเตาหมูกระทะ
“มึงเมาแล้ว นอนที่บ้านกูก่อนเถอะ”
ผมโบกมือ “กูม่ายมาว...ม่าย...ฮึกๆ” ผมเอียงหน้าซบบ่าลูกอาจารย์ โลกหมุนไปหมดยืนยังไงก็ไม่ตรงสักที จู่ๆ ตัวผมก็ลอยจากพื้น ไอ้ลูกอาจารย์อุ้มผมเข้าไปในบ้าน
“อุ้มเจ้าสาวเข้าหอหรือมึง”
“ระวังไอ้หัวหน้าห้องกระทืบยอดอกเอานะเว้ย”
“ถ้ามันไม่รู้ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมวะ”
“กูจะกลับบ้าน” ถึงจะเมาผมก็ยังได้กลิ่นไม่ชอบมาพากล
“มึงกลับไม่ไหวแล้วนอนนี่แหละ” มันวางผมลงบนเตียง กระดุมเสื้อนักเรียนถูกปลดออก ผมยกมือปัดป้องแต่กลับถูกรวบไว้เหนือศีรษะด้วยมือของมันเพียงข้างเดียว เสียงหัวเข็มขัดกระทบกันมันกำลังถอดเข็มขัดของผม ผมรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายถีบหน้าท้องมันสุดแรง
“ปล่อยกู!” มันโถมตัวขึ้นมาทับ ล็อกตัวผมแน่นหนา แทบไม่เหลือทางรอดให้ผมเลย
“มึงจะเล่นตัวอะไรนักหนา”
“ไอ้เหี้ย ปล่อยกู กูไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ทีกับไอ้หัวหน้ามึงยังยอมเลย
ผมหยุดดิ้นไปชั่วขณะ ไอ้เลวนั่นบอกคนอื่นเรื่องของเรา ผมกำลังหายใจไม่ออกรู้สึกราวกับตกอยู่ในขุมนรก
“กูไม่ได้เต็มใจ เหมือนตอนนี้แหละ มึงจะข่มขืนกูเหมือนมันใช่ไหม” มันนิ่งไป
“ถ้ามึงเงี่ยน กูจะให้เงินมึงไปตีกะหรี่ แต่อย่าทำเหมือนกูเป็นเหยื่อ กะหรี่ยังได้เงิน แต่กูไม่ได้เหี้ยอะไรเลยนอกจากถูกมึงเหยียบย่ำเหมือนเป็นสัตว์ตัวหนึ่ง มึงเป็นเพื่อนกูใช่ไหม ตอบมา! มึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่ใช่ไหม” ผมถามมันด้วยเสียงสั่นเครือ
มันผละไปจากตัวผม น้ำหนักที่กดทับลงมาหายไป ตามด้วยเสียงปิดประตู
ผมลนลานแต่งตัวกลัวไอ้ลูกอาจารย์จะเปลี่ยนใจ เดินโซซัดโซเซมาเรียกแท็กซี่ด้วยตัวเอง ไม่กล้าเรียกคนที่บ้านมารับ เพราะเรื่องผมเมาต้องเข้าหูคุณย่าแน่นอน ผมเดินผ่านพวกแก๊งหมูกระทะแต่ไม่มีใครสนใจ
“ว่าแต่ทำไมไอ้หัวหน้าห้องไม่มาวะ เจ้าของวันเกิดมึงไม่ชวนมันรึไง”
“กูเห็นมันส่งข้อความนัดสาวไปซ่อมเว้ย แม่งเด็ดจริงไอ้หัวหน้าห้องเนี่ย” เพื่อนคนหนึ่งโพล่งขึ้นมา
“มันเลยปล่อยไอ้คุณหนูมาให้มึงฟาดถึงที่เลยสิวะ”
“ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ”
ผมชาไปทั้งตัว ขาทั้งสองข้างเกือบหมดแรงเอาดื้อๆ ได้แต่บังคับขาที่ไร้เรี่ยวแรงพาตัวเองออกมาจากที่นั่น
“คุณหนูคะ…”
“ผมเหนื่อย…” ผมยกมือห้ามสาวใช้ที่มาเปิดประตูให้ เดินลากเท้าขึ้นห้องอย่างหมดอาลัยตายอยาก
เปิดประตูห้องนอนแทบไม่มีแรงจะปิดด้วยซ้ำ ผมยืนพิงประตูอย่างเหนื่อยอ่อน
มันโกหกว่าทำโครงงานวิทย์ฯ แต่กลับไปนัดกับผู้หญิง ยกผมให้เพื่อนในห้อง ผมโขกหัวกับประตูแรงๆ
“หายโง่สักที...หายโง่สักที”
เจ็บหัว...แต่เจ็บที่อื่นมากกว่า
"รุนแรงจังเลย ไปตายอดตายอยากที่ไหนมา”
เสียงครวญครางดังแทรกเสียงหัวโขกประตู ผมคงหูฝาดไป ผมลืมตาเดินเข้าไปในห้อง บนเตียงถูกชายหญิงคู่หนึ่งยึดครอง
มันกำลังบรรเลงบนตัวผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนอนคว่ำหน้าหันมาทางผม
“แฮก..แฮก...เดี๋ยวขอกูเสร็จก่อน” มันร้องบอก
ผู้หญิงทำท่าตะกายหนีแต่มันยึดเอวไว้ เธอร้องครวญครางต่ออย่างไม่อาย ดวงตามองมาทางผมคล้ายยั่วยวน เหมือนผมเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้มัน ร่างสมบูรณ์แบบเคลื่อนไหวรวดเร็ว เพียงไม่กี่นาทีต่อมาผู้หญิงกรีดเสียงน่าอายแล้ว ทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงกับที่นอน เหลือเพียงสะโพกลอยสูงตามแรงดึงขอคนข้างหลัง มันจ้องผมตาไม่กะพริบราวกับกำลังบังคับให้ผมมองสิ่งที่มันทำ
ทุกอย่างจบลง มันปล่อยมือจากเอวคอด เคลื่อนตัวออกมาดึงถุงยางทิ้งใส่ถังขยะข้างโต๊ะคอมฯ
“กลับไปได้แล้วคนสวย เมียหลวงมาแล้ว ไหนว่ากลับค่ำๆ ไง” มันตีก้นผู้หญิงคนนั้นอย่างหยอกล้อ เธอหยิบชุดนักเรียนที่กระจัดกระจายเกลื่อนพื้นมาใส่ ไร้ยางอาย เธอทิ้งสายตาให้ผม
มันหันมาถามผม ราวกับผมเป็นคนผิดที่ไม่ได้กลับช้าเหมือนที่บอก
"แล้วโทร.มานะ” ผู้หญิงคนนั้นตรงเข้าไปจูบปากมัน คลอเคลียอยู่พักใหญ่เหมือนไม่อยากจะแยกจากกัน
เธอเดินผ่านตัวตัดผมไป ได้กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นคาวอันแสนเจ็บปวด
ปัง!
"มึง-ออก-ไป-ด้วย” ผมเค้นแต่ละคำออกมาอย่างยากลำบาก
“ขอบใจที่ให้ยืมห้อง” มันสวมเสื้อผ้า เสื้อนักเรียนไม่ติดกระดุมเดินผ่านตัวผมไป ผมได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนนั้น และกลิ่นคาวอันน่ารังเกียจ
“อย่ามาที่บ้านหลังนี้อีก” ผมบอกทั้งที่ยังยืนหันหลังให้มัน สองมือกำแน่นข้างลำตัว
มันชะงักเท้า “กูจะมาที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้ แล้วมึงต้องเปิดประตูรับกู อ้าขาให้กู"
มันกระชากตัวผมไปเผชิญหน้า ผมเห็นความตื่นกลัวแฝงอยู่ในสีหน้าดุดัน มันกลัวอะไร เป็นผมต่างหากที่ต้องกลัว
“มึงรู้ไหมกูเจออะไรมาบ้าง เพื่อนในห้องจะข่มขืนกู มันบอกว่ามึงยกกูให้พวกมันแล้ว ตอนนี้กูต้องมาดูมึงเอากับผู้หญิงคนอื่นบนเตียงของกู มึงเหยียบย่ำหัวใจกู กูรักมึง ทั้งที่มึงบังคับกูเสพยา ฮึก..ฮือๆๆๆ ฮือๆๆๆ เห็นกูเป็นตู้เอทีเอ็มเคลื่อนที่ เป็นที่รองรับความใคร่ของมึง แต่กูก็รักมึง ฮือๆๆๆ ทำไมกูต้องรักมึงด้วย”
ผมปลดปล่อยทุกความรู้สึกออกมา ผมไม่ไหวแล้ว...ให้ผมถูกข่มขืนยังไม่เสียใจเท่ากับเห็นมันนอนกับคนอื่นบนเตียงของผม
มันเจ้าชู้มันสำส่อนผมก็พยายามไม่มองไม่หาไม่รับรู้ แต่มันยังลากผู้หญิงมาทำให้ผมเห็นตำตา
ผมกอดตัวเองค่อยๆ ทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น เสียงร้องไห้เหมือนสัตว์บาดเจ็บดังก้องอยู่ในห้อง
มันดึงตัวผมไปกอด โยนผมลงบนโซฟาทิ้งร่างทาบทับลงมา ตะโบมจูบผมทั้งใบหน้า ลำคอ ฝ่ามือ บ่า ลำตัว ฝ่าเท้า ดูดเลียนิ้วเท้า มันถอดชุดนักเรียนของผมออก เล้าโลมในแบบที่ผมไม่สามารถต้านทานได้ ตัวตนของผมถูกมันยึดครองด้วยปากและมือ ดูดกลืนทะลักทลายในไม่กี่วินาที
"มึงเป็นของกู กูไม่เคยยกมึงให้ใคร กูจะฆ่ามัน" มันตะโกนใส่หูผม
มันฝังกายลึกเข้ามาในครั้งเดียวเจ็บปวดทรมาน แต่ไม่อาจเทียบสิ่งที่มันทรมานผมก่อนหน้านี้ สิ่งที่ทำให้ผมเหมือนตายทั้งเป็น แล้วแค่นี้ทำไมผมจะทนไม่ได้หรอก
"กูรักมึง อย่าทิ้งกูไปไหน ได้โปรด..."
ผมยอมแพ้แล้ว
-
เมื่อไรจะไปต่างประเทศอ่ะ ถ้ายังไม่รู้ใจตัวเองและยังไม่คบกัน เรื่องผู้หญิงถ้าทำที่อื่นยังพอทำใจแต่นี่คือเอามาทำในห้องของนายเอก :fire: :fire: เสียใจจจจแทน :mew2: :mew2:
-
พระเอกทำไมเลวร้ายขนาดนี้
-
ประโยคสุดท้ายใครพูดนะ
ตกลงว่าพระเอกไม่ได้ยกนายเอกให้เพื่อนใช่ไหม แต่ยังไงก็ผิดที่พาผู้หญิงมานอนในบ้าน ในห้องนายเอกละว้า อยากให้นายเอกไปเรียนต่อเมืองนอกจริงๆ นายเอกก็รู้หนิว่าอิตาพระเอกมีข้อเสียอะไรบ้าง ทำเราเสียใจ เห็นเราเป็นยังไง ไปค่ะ หนีมันไปเลย
-
น่าสงสารปนสมเพชเลย แบบ จะเสียใจก็เสียใจแต่ก็ยอมให้อภัยเนี้ยนะ
-
ทำไมต้องทำร้ายกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า :o12:
-
โอยยยยย...
ไปนอกเร็วๆ เถอะครับ
ปวดใจ ปวดตับ ปวดม้าม
:z3:
-
สวัสดีค่ะ มีจำหน่ายเป็นอีบุ๊กในเมพแล้วนะคะ ลองใช้คีย์ ผู้ชายดาวอังคารหาดูค่ะ ราคาเบาๆ 59 บาท
บทที่ 12
ทั้งรักทั้งเกลียด
หลังจากนั้นสองวันไอ้ลูกครูลาป่วยหนึ่งอาทิตย์ เพื่อนที่ไปเยี่ยมบอกเป็นเสียงเดียวกันว่ามันถูกซ้อมหน้าตายับเยิน โชคร้ายกว่านั้นคือไม่รู้ว่าคนร้ายเป็นใคร
มันเดินผิวปากเข้ามาในห้องเรียนพร้อมด้วยเพื่อนในแก๊งที่อยู่ห้องอื่นสี่คน ทุกคนตัวสูงใหญ่ท่าทางเป็นเด็กเรียน แต่ถ้ามองอย่างละเอียด แววตาของทุกคนแข็งกร้าวแฝงอันตราย
“นี่เด็กกู...พวกมึงรู้จักกันไว้” มันแนะนำผมกับเพื่อน ก่อนจะกวาดตามองทั่วห้องเรียน “คนของกูใครห้ามยุ่ง ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนมัน” มันปรายตามองโต๊ะเรียนของลูกอาจารย์ที่ไปแวะหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาล ความหวาดกลัวเข้าครอบงำสีหน้าของเพื่อนทุกคน
เพื่อนร่วมวงหมูกระทะในวันนั้นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
มันนั่งประจำที่โต๊ะวาดแขนข้างหนึ่งบนพนักเก้าอี้ของผม เพื่อนร่วมแก๊งแยกย้ายกลับไปห้องของตัวเองเมื่อการแสดงแสนยานุภาพสำเร็จตามแผนของมัน ในสายตาของเพื่อนร่วมชั้นมันไม่ใช่ไอ้หัวหน้าห้องหนอนหนังสือผู้เรียบร้อยอีกต่อไป และดูเหมือนเจ้าตัวก็ไม่ได้แคร์สักเท่าไหร่
ผมทั้งรักทั้งเกลียดมัน มันยังคงทำตัวเหมือนเดิม มีทั้งผู้หญิงผู้ชายเข้าหามัน ผมรู้ข่าวคาวของมันตลอดแต่หลับหูหลับตาทำเป็นมองไม่เห็น เพราะสุดท้ายมันก็กลับมาตายรัง
มันไม่เคยบอกรักผม ทำเลวมากกว่าทำดี แต่มันไม่เคยทิ้งผม ซึ่งถ้ามันทำแบบนั้นผมอาจจะสามารถตัดขาดมันได้อย่างไม่เหลือเยื่อใย
และแล้วผมก็ได้ทำเรื่องผิดพลาดอีกครั้งในชีวิต
“คุณย่าครับ...”
วันนี้คุณย่าเข้าบริษัทผมขอให้เลขาฯ ของคุณย่าพาผมไปพบคุณย่าก่อนการประชุมอะไรสักอย่างไม่กี่นาที
“ว่าไงจ๊ะหลานรัก”
คุณย่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ท่านประธานมาโอบกอดผมด้วยความรัก
ผมเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของคุณย่า คุณปู่เสียไปเกือบยี่สิบปีแล้ว พ่อทิ้งผมไปอยู่กับเมียใหม่ที่ต่างประเทศ แม่ของผมแต่งงานใหม่เช่นกัน ไม่เคยมาหาผมเลยสักครั้ง โทรศัพท์กริ๊งเดียวยังไม่มี
พูดไปพูดมาเหมือนผมจะบอกผิด จะพูดให้ถูกคือคุณย่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผมมากกว่า
“ผมคิดถึงคุณย่าครับ พักนี้ย่าทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า ไม่ค่อยกลับบ้านเลย” ผมจับมือท่านอย่างสนิทสนม ภายนอกคนอื่นอาจจะมองคุณย่าเป็นคนถือตัวเย่อหยิ่ง แท้ที่จริงไม่ใช่เลย ท่านเป็นคนใจดีมากแล้วก็ห่วงใยผมมากด้วย
แต่ถ้าคิดว่าท่านเป็นหญิงแก่หน้าตาเหี่ยวย่นนี่คิดผิดมากเลยครับ ท่านยังสาวอยู่มากเหมือนเป็นแม่ผมมากกว่าเป็นคุณย่า หรืออาจจะสาวกว่านั้นด้วยซ้ำในสายตาคนอื่น
“ทำประจบ เจ้าหลานตัววุ่น อยากได้อะไรล่ะทำมาอ้อนย่าแบบนี้” คุณย่าลูบหัวผม
ผมหัวเราะแหะๆ ย่ารู้ใจผมตลอด “ผมรอคุณย่าประชุมเสร็จก่อนดีกว่าครับ ไม่อยากรบกวน”
“ย่าเคยคิดว่าเรารบกวนด้วยหรือ”
“เอ่อ...ถ้าอย่างนั้น คือผมอยากเรียนต่อที่เมืองไทยครับ ผมมีเพื่อนอยู่ที่นี่ ผมไม่อยากไปอยู่เมืองนอกคนเดียว”
ผมไม่เห็นสีหน้าของคุณย่าเพราะท่านดึงตัวผมไปกอดลูบหัวลูบหลังแสดงความรัก
“เอาไว้ใกล้ๆ หลานค่อยตัดสินใจอีกครั้งหนึ่งดีไหม” คุณย่าไม่ยอมรับปากแต่เหมือนจะอ่อนข้อให้ผม อย่างน้อยก็ยอมรับฟังและจะกลับมาคุยกันอีกครั้ง
ผมเข้าใจคุณย่านะที่ท่านเคี่ยวเข็ญผมแบบนี้เพราะอยากให้ผมรับช่วงกิจการต่อ ในเมื่อท่านไม่มีใครแล้วเหมือนกับผมที่มีแต่ท่านเป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียว
ตอนนี้คุณย่าอายุหกสิบเจ็ดถึงแม้รูปร่างหน้าตาจะยังสาวสวยเหมือนคนอายุสี่สิบกว่า แต่ผมเห็นแววตาอ่อนล้าดวงหน้าที่อิดโรยภายใต้เครื่องสำอาง ท่านต้องการใครสักคนให้พึ่งพิง ถึงผมจะหัวขี้เลื่อยไม่เอาไหนแต่ก็อยากจะเป็นเสาหลักให้คุณย่าในยามท่านแก่เฒ่า
“ก็ได้ครับ” ผมแบ่งรับแบ่งสู้ แต่คำตอบสุดท้ายอยู่ในใจผมนานแล้ว
สองวันแล้วที่มันไม่มาเรียน...และไม่แวะมาหาผมที่บ้าน
ต่อให้เกเรยังไงมันก็ไม่ใช่พวกชอบโดดเรียน มีวันหนึ่งมันไม่สบายเป็นไข้เพราะตากฝนมันยังแวะมาหาผมถึงบ้านมีแรงทำไปสองยกแล้วก็นอนแบ็บให้ผมเช็ดตัวป้อนยา
แต่นี่…ไม่มีแม้กระทั่งข้อความส่งเข้ามา
ผมยืนอยู่หน้าบ้านไม้ชั้นครึ่งค่อนข้างเก่าโทรมเพราะไม่ได้มีการซ่อมแซมมานานแล้ว บริเวณบ้านปลูกต้นไม้ร่มรื่น ผมกดออดที่หน้าบ้านสองสาม ครั้งแต่ไม่มีใครออกมาเปิดประตู ประตูรั้วไม่ได้ล็อกผมจึงถือวิสาสะเข้าไปข้างใน
เมื่อผมเข้าไปยืนอยู่หน้าประตูบ้านจึงเห็นเงาคนเดินมาเปิดประตู ผมนิ่วหน้าเมื่อเห็นมันชัดเจน สภาพของมันเหรอครับเหมือนถูกสิบล้อทับล่ะมั้ง ใบหน้ายับเยิน มีร่องรอยของบาดแผลตามตัวน้อยใหญ่
“ยกพวกตีกันอีกแล้วเหรอ”
มันมองผมด้วยสายตาเคียดแค้น ก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“พอใจหรือยัง กลับไปได้แล้วกูไม่ต้อนรับ!”
มันไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมาผมอุตส่าห์เป็นห่วงมัน ผมเดินจากมา ดูอาการและการทำแผลลวกๆ ผมเดาว่ามันยังไม่ได้ไปหาหมอ ผมแวะร้านขายยาซื้ออุปกรณ์ทำแผลยาแก้ไข้แก้อักเสบ สั่งข้าวต้มสามถุงไว้ให้มัน แล้วกลับไปที่บ้านมันอีกครั้ง ประตูไม่ได้ล็อก
มันยังนอนไม่รู้สติบนโซฟาตัวเดิม ตัวร้อนเป็นไฟ ผมไม่ได้ดูแลคนเจ็บเก่งอะไรนักหนาแต่ก็พยายาม ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยดูแลใครมาก่อนเลยมีแต่มันนี่แหละที่ผมต้องคอยเช็ดตัวป้อนยาครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว มันชอบด่าผมว่าไอ้คุณหนูทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ผมเห็นแผลตามตัวมาแล้วใจหายวาบ มันไม่เหมือนกับการยกพวกตีกันแต่เหมือนถูกจับขึงพืดซ้อมมากกว่า
ผมเช็ดตัวให้มันเมื่อถึงตรงชายโครงคนที่นอนหลับกลับสะดุ้งโหยงส่งเสียงครางออกมา บริเวณนั้นบวมช้ำเป็นสีม่วงคล้ำน่ากลัวมาก ผมว่าซี่โครงมันอาจจะหักก็ได้นะ ผมพลิกตัวมันเพื่อจะเช็ดหลังแต่กลับเห็นเลือดซึมติดเสื้อ
“แม่ง เจ็บหนักขนาดนี้ทำไมไม่ไปโรง’บาลวะ” ผมโทร.เรียกแท็กซี่ให้มารับทันที
จะตีกันก็หัดเห็นใจกูบ้าง ผมไปนอนเฝ้ามันที่โรงพยาบาลสามวันสามคืนกว่ามันจะอาการทุเลากลับบ้านได้
-
อ๊ากกกก อย่าตัดสินใจผิดน้าไปเรียนเมืองนอกก่อนดีกว่า ให้ใครเห็นความสำคัญและสำนึกผิดก่อนค่อยกลับมาเครียร์ก็ได้นะ เพราะคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอก
-
คุณย่าบงการรึเปล่า คิดว่าอีตาพระเอกรั้งหลานตัวเองไว้งี้ เลยสั่งสอนสักหน่อย แต่หารู้ไม่ว่า อีตาพระเอกไม่เคยรั้งไว้เลย ไม่รึกษาน้ำใจอะไรทั้งนั้นด้วย นายเอกเราไปเมืองนอกเถอะ
-
บ้าบอที่สุดเลย 555รักกันแต่ทำไมไม่คุยกันดีๆ
-
:L2:
-
อีก 1 ตอนจะจบแล้วค่ะ :hao5: :hao5:
บทที่ 13
ขมอมหวานจางๆ
“กูไม่เข้าใจข้อนี้”
“หัวมึงนี่มีไว้ใส่หมวกอย่างเดียวจริงๆ”
“ด่าจบหรือยัง ด่าจบแล้วก็สอน”
ถ้าผมเรียนในห้องอาจารย์ต้องอธิบายประมาณสิบครั้งผมถึงจะเข้าใจ แต่ถ้ามันสอนอธิบายแค่สองครั้งผมก็รู้เรื่องแล้ว ผมจึงยอมให้มันโขกสับแบบนี้
อีกไม่กี่วันก็จะสอบไฟนอล ผมตั้งใจแล้วว่าจะสอบเข้ามหา’ลัยเดียวกับมัน แต่ถ้าสอบไม่ติดก็จะเลือกเรียนมหา’ลัยในกรุงเทพฯ จะไม่ไปเรียนต่อที่อเมริกาเด็ดขาด
ผมมองปากของมันขยับไปมาตอนอธิบายตัวอย่างข้อสอบ มันหล่อมาก รูปหน้าคมคายเด่นสะดุดตา ไม่แปลกใจที่หลายคนหลงใหลมัน
“มองกูทำไม” มันถามยิ้มๆ เหมือนรู้ว่าผมต้องการอะไร ผมคิดถึงสัมผัสของมัน มือหยาบที่ไล่ไปตามผิวเนื้อทุกซอกทุกมุม
ผมหลบตาแกล้งก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบ
“ทำข้อนี้ให้เสร็จแล้วกูจะให้รางวัล” มันเชยคางผมไปสบตาด้วย แล้วก้มลงมากัดปากล่างผมอย่างหยอกเย้า ผมดันหน้ามันออกแก้เขิน
ไอ้บ้านี่! บทมันจะใจดีขี้เล่นก็ทำผมหลงหัวปักหัวปำ
ผมก็ปั่นข้อสอบไปสิครับ พอมันตรวจข้อไหนที่ทำผิดมันก็จะช่วยอธิบายให้เข้าใจและลองตั้งโจทย์ให้ผมทำใหม่
ผมชอบมันในเวลานี้ เหมือนมันเป็นของผมเพียงคนเดียว อยู่ด้วยกันพูดคุยหยอกล้อ เราจับมือกันไม่ยอมปล่อย ผมแก้มร้อนทุกครั้งที่มันแกล้งมากระซิบข้างหูชมว่าเก่งมาก เมื่อผมทำข้อสอบถูกต้อง
“ข้อสุดท้ายเสร็จแล้ว” ผมยิ้มใส่ตามันอย่างโอ้อวด
มันมองปากผมแล้วค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมา ผมรับความอบอุ่นที่แต้มบนริมฝีปาก
แชะ! แชะ! แชะ!
ผมตื่นเพราะเสียงรบกวน เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นมันใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปผมที่กำลังนอนเปลือยอยู่บนเตียง ผมลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังงัวเงีย ดึงผ้าห่มมาปิดร่าง
“มึงทำอะไร”
“มึงน่ารัก กูอยากเก็บภาพไว้” มันตอบยิ้มๆ
ผมถอนใจอย่างโล่งอก “ถ่ายทำไมไม่รู้ เกิดภาพหลุดไปจะว่ายังไง”
"ไม่หลุดหรอก มึงไม่เชื่อใจกูเหรอวะ" มันขึ้นเสียง สีหน้าเอาเรื่อง
"ไม่ใช่แบบนั้น” ผมอ้าแขน มันจึงก้าวขึ้นมาบนเตียงกอดผม “ตัวมึงอุ่นดีจัง คืนนี้จะค้างเปล่า”
“กูกำลังจะกลับแล้ว นอนไป...พรุ่งนี้ต้องสอบอีก” มันดันตัวผมนอนห่มผ้าให้ นั่งอยู่ข้างเตียงคอยลูบหัวผม ผมที่ตื่นขึ้นมากลางดึกทั้งเหนื่อยทั้งเพลียจึงผล็อยหลับอย่างรวดเร็ว
สอบไฟนอลผ่านไปอย่างราบรื่น ผมทำคะแนนได้เกินครึ่งแน่นอน ดีไม่ดีอาจจะได้เกรดสามกว่าด้วย ต้องขอบคุณมันที่ช่วยติวให้ผมจนสอบผ่านฉลุย ส่วนเรื่องสอบเข้ามหา’ลัยผมว่าผมอาจจะสอบติดนะ ลองเทียบคะแนนดูแล้วมีโอกาสสูงมากที่จะได้เรียนมหา’ลัยเดียวกับมัน
“ไงไอ้คุณหนู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทำได้ดิมึง” เพื่อนคนหนึ่งวิ่งมาตบหัวผมแล้วโอบบ่าโยกไปมาทักทาย
“เออ รู้สึกดีว่ะเรียนจบมัธยมแล้ว” ผมเริ่มดูคอนโดฯ ใกล้มหา’ลัยไว้แล้วครับ ถ้ามันสอบติดผมจะชวนมันมาพักด้วยกันจะได้ช่วยมันลดค่าใช้จ่าย
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีคนปัดมือบนบ่าของผมออก มันผลักเพื่อนกระเด็นแล้วดึงเอวผมไปกอดแทน “หิว...ไปแดก”
ผมจะขัดคำสั่งมันได้หรือครับ ผมหันไปยิ้มให้เพื่อนที่ถูกผลักขอโทษแทนมัน
“กินอะไรกูเลี้ยง”
“เฮ้ย ไม่ต้อง เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง” ผมรีบปฏิเสธ
“หน้าตากูเหมือนพวกไม่มีจะกิน?”
ผมเลยยอมปล่อยให้มันเลือกร้าน เราไปกินสเต๊กกัน มันเป็นจำพวกสัตว์กินเนื้อแทบไม่กินผักเลย แพ้อาหารทะเลอีก
“กูดูคอนโดฯ ไว้แล้วนะ ถ้ามึงสอบติดไปอยู่ด้วยกันกับกูไหม”
มันวางมีดกับส้อมแทบจะทันที จ้องหน้าผมแล้วคลี่ยิ้มบาง “เอาสิ...กูไม่ช่วยจ่ายค่าเช่าหรอกนะ”
“กูจะให้คุณย่าซื้อ มึงไม่ต้องห่วงหรอก เรียนเก่งๆ ออกมาทำงานอยู่กับกูก็พอ”
“เอ้าลองชิมเนื้อแกะ ร้านนี้ทำอร่อยไม่เหม็นสาบ” มันเฉือนเนื้อมาวางบนจานผม แววตาอ่อนโยนไม่เหมือนวันก่อนๆ วันนี้มันคงอารมณ์ดีที่สอบเสร็จแล้ว
“กินนี่เสร็จแล้วไปกินไอติมไหม มึงชอบไอติมร้านนั้นนี่” ที่ห้างนี้มีไอติมร้านโปรดของผมด้วยครับ
ผมดีใจที่มันจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับผมได้ มันไม่เคยเอาใจผม ทำเซอร์ไพรส์วันสำคัญ หรือพูดจาหวานๆ หรอก แค่ไม่ด่าผมก็บุญโขแล้ว
“รัมเรซินกับ วานิลลาช็อกโกแลตชิปใช่ไหม” ปากมันไม่ได้ยิ้ม แต่แววตาของมันทำผมหัวใจพองโตไปหมด
-
เด๋วๆ
ไอ้แววตาอ่อนโยนกับท่าทีเอาใจมากขนาดนี้...มันคืออาราย
หวังว่าลางสังหรณ์จะไม่เป็นจริง
โง่ยยยย จาก LP มาหมาดๆ นี่กลัวใจจิมๆ
ขอวาร์ปตอนจบได้เปล่า เครียดดดดดด
ไมเกนขึ้นนนนนนนนนนน
:hao5:
-
มีแผนแน่ๆ โดนหลอกแน่ๆ ถอยออกมาก่อนได้ไหม อย่าไปให้ใจเค้ามากนัก
อีกตอนจะจบแล้วหรอคะ จะจบแฮปปี้ได้ยังไงเนี่ย
-
เอ๋.....ยังไงๆนะ
-
จบแล้วจ้า
ในอีบุ๊กมีพาร์ตของมัน 6 บท และตอนพิเศษไปสู่เรื่อง Thing สิ่งของ 1 ตอนนะคะ
ทำใจกันยางงงงง
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
บทที่ 14
ทำร้ายกูขนาดนี้ไม่ฆ่ากูเลยล่ะ
ฤดูกาลสอบแอดมิชชันผ่านไปแล้ว ผมนั่งรอฟังผลสอบอย่างใจจดใจจ่อ พรุ่งนี้มีพิธีรับวุฒิการศึกษาที่โรงเรียนและปัจฉิมนิเทศให้โอวาทแก่นักเรียนที่จบออกไป ผมตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนๆ ในชั้นอีกครั้ง พวกเรานัดไปเลี้ยงฉลองกันที่ร้านหมูกระทะ
ผมเลือกเสื้อผ้าในตู้อยู่นาน พักนี้ผมไม่ค่อยได้เจอมันเท่าไหร่ด้วย เหมือนมันจะยุ่งๆ แต่ก็ส่งข้อความมาหาเรื่อยๆ ทุกวัน ไม่รู้เพราะมันเบื่อผมแล้วไปหาอีหนูคนใหม่หรือเปล่า เอาเถอะแค่มันส่งข้อความมาหาผมก็พอใจแล้ว
เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้น ผมกระเด้งตัวที่อยู่บนเก้าอี้โต๊ะคอมฯ ไปบนเตียง หยิบโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงมาเปิดดูข้อความ
อ้าว...ไม่ใช่มันนี่
Abz : เห็นรูปนี้หรือยัง
พระจันทร์ดวงเดียว : อะไรของมึงวะ
ผมเปิดดูลิงก์ที่เพื่อนในห้องให้มา มันเป็นเว็บบอร์ดของโรงเรียน
สำส่อน ชอบแย่งผัวชาวบ้าน ทำตัวเป็นคุณหนูไฮโซที่แท้ก็พวกชั้นต่ำกินแต่ของสกปรก มันติดเชื้อ HIV แล้วใครมั่วกับมันไปตรวจเลือดซะ!
แนบรูปภาพผู้ชายนอนเปลือยแผ่นอกด้านหน้ามีเพียงผ้าห่มปิดของสงวนไว้กันอุจาด ท่อนล่างจากสะโพกไล่ไปถึงขาเรียวยาววับแวมอยู่ในเงาสลัวราง ผมพยายามเพ่งใบหน้าซึ่งเห็นเพียงเสี้ยวหนึ่งเพราะซุกอยู่กับหมอนลายคุ้นตา ถ้าไม่รู้จักหรือสนิทจริงๆ คงไม่รู้ว่าคนในภาพเป็นใคร แต่ผมรู้จักคนในภาพ
สมองผมชาไปหมดเย็นวาบไปทั้งหัว มือที่ถือโทรศัพท์หมดแรงปล่อยโทรศัพท์ทิ้งลงพื้นแตกกระจาย
“ไม่นะ! ไม่!”
กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตคุณย่าประกาศเอาเรื่องคนโพสต์จนถึงที่สุด ผมไม่กล้าไปงานรับวุฒิการศึกษา โพสต์นั้นถูกลบไปแล้วอย่างรวดเร็ว แต่มีคนแคปไว้เยอะมาก มีทั้งส่งต่อกันทางไลน์ โพสต์บนเฟซบุ๊กและไอจี ในทวิตเตอร์ก็มีคนตามหาผู้ชายปริศนาในรูปว่าเป็นใคร มันลามไปถึงศิษย์เก่าที่กระจายตัวในมหา’ลัยต่างๆ ทั่วประเทศ
มีหลายคนสงสัยว่าเป็นผม ทุกโซเชียลของผมมีคนแอดเข้ามาถามมากมาย แท็กรูปถามกลางพื้นที่สาธารณะ ตั้งกระทู้ในบอร์ดโรงเรียน
ชีวิตของผมพังพินาศ!
ไม่ต้องสืบผมก็รู้ว่าฝีมือใคร... ผมทำอะไรให้มันเจ็บช้ำน้ำใจนักหนาถึงได้ตอบแทนความรักของผมด้วยการทำร้ายผมจนวินาทีสุดท้าย
ผมเพียรโทร.หามัน แต่มันไม่รับสาย เป็นร้อยเป็นพันครั้ง ไปหามันที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ มันทิ้งผมไปแล้ว
ผมถูกจับส่งไปเรียนที่อเมริกาทันทีโดยปราศจากเสียงคัดค้านใดๆ ผมไม่อยากอยู่เมืองไทยต่อไป อยากหนีไปให้พ้นจากความทรงจำเลวร้ายเรื่องทั้งหมดเกิดจากน้ำมือมันเพียงคนเดียว
คุณย่าจะไปติดต่อธุรกิจที่อเมริกาด้วย ผมรู้สึกอุ่นใจที่มีท่านอยู่ใกล้ๆ ในยามที่หัวใจแหลกสลายไม่มีชิ้นดี ผมเก็บของอย่างไม่เหลือความอาลัยอาวรณ์และไม่ขอกลับมาที่เมืองไทยอีก การได้พบเจอกับมันเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิต
ผมร้องไห้เกือบตลอดเวลา คุณย่าเข้าใจว่าผมเสียใจเรื่องที่ถูกนำรูปเปลือยไปโพสต์ในเว็บบอร์ดของโรงเรียน ซึ่งมันดีแล้วที่ท่านคิดแบบนั้น
ผมตัดการติดต่อกับเพื่อนทุกคนทิ้งเบอร์โทรศัพท์ เลิกเข้าโซเชียล นับวันรอที่จะเดินทางไปอเมริกา
“ย่าให้คนสืบมาแล้วว่าคนที่โพสต์เป็นใคร”
คุณย่ายื่นโทรศัพท์มือถือให้ผมอ่านอีเมลที่ทนายได้รับรายงานจากตำรวจ
ผมอ่านชื่อผู้กระทำผิดแล้วเผลอขยำกางเกงจนยับยู่ยี่ ไม่ผิดไปจากที่ผมคิดไว้ ผมก้มหน้านิ่งน้ำตาหยดลงบนหลังมือทีละหยด คุณย่าลูบหัวผม ยิ่งลูบผมก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“ผมขออะไรอย่างได้ไหมครับ”
“หลานย่าอยากได้อะไร ย่าให้ได้ทั้งนั้นแหละ”
“ปล่อยเขาไปได้ไหมครับ…” ผมซบหน้าลงกับฝ่ามือกลั้นสะอื้น
“แต่มันทำร้ายหลานย่า”
“ผมต่างหากที่เป็นคนทำร้ายตัวเอง ถ้าผมไม่ไปยุ่งกับมันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถือว่าผมขอร้องคุณย่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากเมืองไทยไป ผมไม่อยากให้มีอะไรเกี่ยวโยงผมกับมันไว้ด้วยกันอีก ถ้ามีเรื่องต้องขึ้นโรงขึ้นศาล ต่อให้ผมไม่ต้องเห็นหน้าต้องได้ยินชื่อมันอยู่ดี”
“ย่าตามใจหลานก็แล้วกัน ก็ดีย่าต้องไปทำธุระที่อเมริกาหลายเดือนไม่อยากมีเรื่องให้เสียอารมณ์”
เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารเที่ยวบินที่ไปนิวยอร์กดังขึ้น ผมสะพายเป้ราคาแพงขึ้นบ่าเดินเข้าเกตมองตรงไปข้างหน้า ไม่คิดจะเหลียวกลับมามองผืนแผ่นดินที่สร้างความทรงจำอันแสนเจ็บปวดให้แก่ผม
ลาก่อนไอ้ระยำที่ทำชีวิตผมพังพินาศไม่มีชิ้นดี
-
อ่านยังไม่ถึงจบเรื่องก็แจ้นไปซื้ออีบุ๊คแล้วค่ะ
อยากอ่าน thing สิ่งของ ต่อแล้วค่ะ อีกนานไหมค่ะ
-
เอิ่ม คือแบบ :hao4: :katai1:
นี่คือเรื่องสั้นที่จะมีเรื่องอื่นต่อเหรอคะ ก็ว่าจบแบบค้างคาใจชวนให้จิตงุดเงี้ยวมาก (มันเงี้ยวตั้งแต่ตอนไปซั่มกับยัยมะม่วงแรดนั่นแล้วโว้ย :angry2: ) หวังให้จบแบบอาฆาตรักซ่อนแค้นสุดขอบโลกนะคะ เกลียดพระเอก :z6: แต่ชอบการบรรยายนะ กระชับเรียบง่ายดีค่ะ
-
จบแบบตัดฉับมาก นี่มันเป็นพระเอกหรอ อ่านถึงตรงนี้คิดว่าไม่ใช่อะ เขียนสนุกดีค่ะ อยากรู้ต่อเลยว่านายเอกเราจะเป็นไง แล้วมัน(พระเอก)รักนายเอกเราบ้างไหม ทำแบบนี้เพราะอะไร ทำไปทำไม :angry2: :m31: :m16: :z6:
-
เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ตามไม่ทัน :serius2:
-
จบแบบนี้เลยหรอ สรุป มันทำไปทำไม หรือ ไม่มีอะไรสุดท้ายก็แค่สันดารเลว?? :z3:
-
โอ้ยยยยย เหมือนค้างเนอะ ยังไงค่อหล่ะเนี่ย อยากให้ำอ้เวรนั่นได้รับเวรรับกรรมที่ทำลายชีวิตคนอื่นจัง
-
จบแบบนี้เหรอ ขอให้เจริญๆนะ
-
รู้สึกเสียเวลาอ่าน ไม่มีสาระอะไรเลย
-
จบแบบนี้เหรอ ขอให้เจริญๆนะ
เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ เราไม่ได้บังคับให้อ่านนะ ไม่ชอบตั้งแต่แรกก็ปิดไปเถอะค่ะ เราลงให้อ่านไม่ได้คิดเงินไม่ได้บังคับขู่เข็ญหรือให้คอมเมนต์ใดๆ คุณคอมเมนต์แบบนี้จะเราคงไม่กล้ามาลงที่นี่อีก
-
จบแแล้วแน่หรอ นิยายสนุกดีนะฮะแต่ทำไมเรารู้สึกได้ถึงความไม่สมบูรณ์ของเนื้อหา เพราะมีเรื่องให้สงสัยมากมายเหลือเกิน จนถึงตอนล่าสุดที่เป็นตอนจบก็ไม่เห็นมีอะไรคลี่คลายเลย
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณฮะ จบแล้วจริงหรออ
:hao5:
:hao5: