จบแล้วจ้า
ในอีบุ๊กมีพาร์ตของมัน 6 บท และตอนพิเศษไปสู่เรื่อง Thing สิ่งของ 1 ตอนนะคะ
ทำใจกันยางงงงง
บทที่ 14
ทำร้ายกูขนาดนี้ไม่ฆ่ากูเลยล่ะ
ฤดูกาลสอบแอดมิชชันผ่านไปแล้ว ผมนั่งรอฟังผลสอบอย่างใจจดใจจ่อ พรุ่งนี้มีพิธีรับวุฒิการศึกษาที่โรงเรียนและปัจฉิมนิเทศให้โอวาทแก่นักเรียนที่จบออกไป ผมตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนๆ ในชั้นอีกครั้ง พวกเรานัดไปเลี้ยงฉลองกันที่ร้านหมูกระทะ
ผมเลือกเสื้อผ้าในตู้อยู่นาน พักนี้ผมไม่ค่อยได้เจอมันเท่าไหร่ด้วย เหมือนมันจะยุ่งๆ แต่ก็ส่งข้อความมาหาเรื่อยๆ ทุกวัน ไม่รู้เพราะมันเบื่อผมแล้วไปหาอีหนูคนใหม่หรือเปล่า เอาเถอะแค่มันส่งข้อความมาหาผมก็พอใจแล้ว
เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้น ผมกระเด้งตัวที่อยู่บนเก้าอี้โต๊ะคอมฯ ไปบนเตียง หยิบโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงมาเปิดดูข้อความ
อ้าว...ไม่ใช่มันนี่
Abz : เห็นรูปนี้หรือยัง
พระจันทร์ดวงเดียว : อะไรของมึงวะ
ผมเปิดดูลิงก์ที่เพื่อนในห้องให้มา มันเป็นเว็บบอร์ดของโรงเรียน
สำส่อน ชอบแย่งผัวชาวบ้าน ทำตัวเป็นคุณหนูไฮโซที่แท้ก็พวกชั้นต่ำกินแต่ของสกปรก มันติดเชื้อ HIV แล้วใครมั่วกับมันไปตรวจเลือดซะ!
แนบรูปภาพผู้ชายนอนเปลือยแผ่นอกด้านหน้ามีเพียงผ้าห่มปิดของสงวนไว้กันอุจาด ท่อนล่างจากสะโพกไล่ไปถึงขาเรียวยาววับแวมอยู่ในเงาสลัวราง ผมพยายามเพ่งใบหน้าซึ่งเห็นเพียงเสี้ยวหนึ่งเพราะซุกอยู่กับหมอนลายคุ้นตา ถ้าไม่รู้จักหรือสนิทจริงๆ คงไม่รู้ว่าคนในภาพเป็นใคร แต่ผมรู้จักคนในภาพ
สมองผมชาไปหมดเย็นวาบไปทั้งหัว มือที่ถือโทรศัพท์หมดแรงปล่อยโทรศัพท์ทิ้งลงพื้นแตกกระจาย
“ไม่นะ! ไม่!”
กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตคุณย่าประกาศเอาเรื่องคนโพสต์จนถึงที่สุด ผมไม่กล้าไปงานรับวุฒิการศึกษา โพสต์นั้นถูกลบไปแล้วอย่างรวดเร็ว แต่มีคนแคปไว้เยอะมาก มีทั้งส่งต่อกันทางไลน์ โพสต์บนเฟซบุ๊กและไอจี ในทวิตเตอร์ก็มีคนตามหาผู้ชายปริศนาในรูปว่าเป็นใคร มันลามไปถึงศิษย์เก่าที่กระจายตัวในมหา’ลัยต่างๆ ทั่วประเทศ
มีหลายคนสงสัยว่าเป็นผม ทุกโซเชียลของผมมีคนแอดเข้ามาถามมากมาย แท็กรูปถามกลางพื้นที่สาธารณะ ตั้งกระทู้ในบอร์ดโรงเรียน
ชีวิตของผมพังพินาศ!
ไม่ต้องสืบผมก็รู้ว่าฝีมือใคร... ผมทำอะไรให้มันเจ็บช้ำน้ำใจนักหนาถึงได้ตอบแทนความรักของผมด้วยการทำร้ายผมจนวินาทีสุดท้าย
ผมเพียรโทร.หามัน แต่มันไม่รับสาย เป็นร้อยเป็นพันครั้ง ไปหามันที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ มันทิ้งผมไปแล้ว
ผมถูกจับส่งไปเรียนที่อเมริกาทันทีโดยปราศจากเสียงคัดค้านใดๆ ผมไม่อยากอยู่เมืองไทยต่อไป อยากหนีไปให้พ้นจากความทรงจำเลวร้ายเรื่องทั้งหมดเกิดจากน้ำมือมันเพียงคนเดียว
คุณย่าจะไปติดต่อธุรกิจที่อเมริกาด้วย ผมรู้สึกอุ่นใจที่มีท่านอยู่ใกล้ๆ ในยามที่หัวใจแหลกสลายไม่มีชิ้นดี ผมเก็บของอย่างไม่เหลือความอาลัยอาวรณ์และไม่ขอกลับมาที่เมืองไทยอีก การได้พบเจอกับมันเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิต
ผมร้องไห้เกือบตลอดเวลา คุณย่าเข้าใจว่าผมเสียใจเรื่องที่ถูกนำรูปเปลือยไปโพสต์ในเว็บบอร์ดของโรงเรียน ซึ่งมันดีแล้วที่ท่านคิดแบบนั้น
ผมตัดการติดต่อกับเพื่อนทุกคนทิ้งเบอร์โทรศัพท์ เลิกเข้าโซเชียล นับวันรอที่จะเดินทางไปอเมริกา
“ย่าให้คนสืบมาแล้วว่าคนที่โพสต์เป็นใคร”
คุณย่ายื่นโทรศัพท์มือถือให้ผมอ่านอีเมลที่ทนายได้รับรายงานจากตำรวจ
ผมอ่านชื่อผู้กระทำผิดแล้วเผลอขยำกางเกงจนยับยู่ยี่ ไม่ผิดไปจากที่ผมคิดไว้ ผมก้มหน้านิ่งน้ำตาหยดลงบนหลังมือทีละหยด คุณย่าลูบหัวผม ยิ่งลูบผมก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“ผมขออะไรอย่างได้ไหมครับ”
“หลานย่าอยากได้อะไร ย่าให้ได้ทั้งนั้นแหละ”
“ปล่อยเขาไปได้ไหมครับ…” ผมซบหน้าลงกับฝ่ามือกลั้นสะอื้น
“แต่มันทำร้ายหลานย่า”
“ผมต่างหากที่เป็นคนทำร้ายตัวเอง ถ้าผมไม่ไปยุ่งกับมันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถือว่าผมขอร้องคุณย่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากเมืองไทยไป ผมไม่อยากให้มีอะไรเกี่ยวโยงผมกับมันไว้ด้วยกันอีก ถ้ามีเรื่องต้องขึ้นโรงขึ้นศาล ต่อให้ผมไม่ต้องเห็นหน้าต้องได้ยินชื่อมันอยู่ดี”
“ย่าตามใจหลานก็แล้วกัน ก็ดีย่าต้องไปทำธุระที่อเมริกาหลายเดือนไม่อยากมีเรื่องให้เสียอารมณ์”
เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารเที่ยวบินที่ไปนิวยอร์กดังขึ้น ผมสะพายเป้ราคาแพงขึ้นบ่าเดินเข้าเกตมองตรงไปข้างหน้า ไม่คิดจะเหลียวกลับมามองผืนแผ่นดินที่สร้างความทรงจำอันแสนเจ็บปวดให้แก่ผม
ลาก่อนไอ้ระยำที่ทำชีวิตผมพังพินาศไม่มีชิ้นดี
หัวข้อ: My Toy ของเล่น (ผู้ชายดาวอังคาร) บทที่ 14 จบแล้วจ้า (อ่าน 13886 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก