หัวข้อ: ◦●สมภารกับไก่วัด●◦|| *แจ้งข่าวหนังสือ* || 5-3-63 หน้า 54 ||

[konnarak]

ไม่มาต่ออีกแล้วหรออออออ. เสียใจจัง

[jing_sng]

อ่านชีวิตปูนคร่าวๆ ยังปรี๊ดเลย เอาจริงนะ ตอนเด็กไม่ดูแลกัน ไม่รัก รังแต่ทำร้าย พอจะตายแล้วจะมายุ่งอะไรกะเค้าอีก ความกตัณญูรู้คนที่ผู้ใหญ่พร่ำสอนมันควรมีลิมิตนะ
ดังนั้น ถ้าสุดท้ายปูนจะำปรับตำแหน่งก็อยากให้ไปแบบยึดอำนาจไปเลยสะใจดี อย่าไปเพราะใจอ่อน แบบนั้นมันน้ำเน่าเกิ้น

[em1979]

ยังรออยู่นะ

[oiruop]

 

[nutty]

เสร็จสมอารมณ์หมาย ได้เมียชื่อลุงแล้ว

[JingJing]

   แต่ตอนท้ายแอบสงสารพี่ปูน

[Namnamboy]

ขอบคุณค่ะ

[golove2]

สงสารพี่ปูน
ลุงไม่มีทางทิ้งพี่ปูนหรอก
ลุงรักพี่ปูน พี่ปูนสบายใจได้

 

[Mengjie_JJ]

รออยูนะคะ มาต่อเรื่องนี้หน่อยนะคะ

 

[em1979]

  เค้ารออยู่นะ

[no.fourth]

 

[พัดลม]

นานแล้วหนา

เข้ามาปัดกวาดเช็ดถู

นั่งลงแล้วถอนหายใจ

เมื่อไรน้อเธอจะมา

[popaye]

รออยู่นะคะ

[naumi]

เข้าใจปูนเลย ทีตอนเราโดนกระทำไม่มีใครเหลียวแล พอตอนนี้มาเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นพ่อ คิดว่ากว่าจะผ่านมาได้มันง่ายนักรึไง

[L@DYMELLOW]

มาเงียบๆ

[/size]

-------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนที่ 18 _ไก่ตายทั้งตัว เอาใบบัวปิดไม่มิด? _

ทำไปแล้ว...


ผมทำมันไปแล้ว...


พ่อครับ! ลูกชายพ่อเป็นชายเหนือชายแล้วนะครับ...

ทุ้ย!!!

ผมขยับก้นไปมาพลางหลับตาตั้งสมาธิใหม่อีกหน

ขอโทษนะครับพ่อ ลุงจะจริงจังแล้วนะ

พ่อครับ...ลุงคงมีหลานชายไว้สืบสกุลของพ่อไม่ได้แล้วนะครับ นี่ต่างหากคือเรื่องที่ลุงอยากจะบอกกับพ่อ ช่วยเข้าฝันบอกแม่ทีว่าพ่อไม่คิดมากเรื่องนี้นะครับ ถึงแม่จะรับได้แต่ลุงกลัวแม่แอบคิดว่าทำไมสกุลเราถึงได้สั้นจัง แล้วถ้าเผื่อพ่อมีเลขเด็ดก็แวะไปเข้าฝันป้าทีนะครับ ป้าเสียมาสี่งวดติดแล้ว เล่นแค่ 20 บาทแต่พูดมากจนลุงหูชาเลยครับ ทางที่ดีก็บอกให้เลิกเล่นไปซะด้วยเลยดีกว่านะครับพ่อ เรื่องหลักๆ ก็มีเท่านี้ล่ะครับ ลุงไม่อยากลงรายละเอียดยิบย่อยให้พ่อตกใจ เดี๋ยวพ่อจะหลุดอุทานจนเพื่อนบนสวรรค์มองแรง

อ้อ! เผื่อพ่อจะกังวล ถึงแฟนลุงจะเป็นผู้ชายเทาๆ แต่ก็เป็นเทาออกขาวนะครับ บางมุมอาจจะดูร้ายไปบ้าง อึมครึมไปบ้าง แต่ก็ยังนับว่าเป็นแฟนที่ดีครับเพราะงั้นพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะ

 รักและคิดถึงพ่อเสมอนะฮะ


ผมก้มลงกราบโกฏิสีเงินที่ใส่อัฐิของพ่อหนึ่งครั้งก่อนจะย้ายสายตาไปมองรูปใบหน้ายิ้มแย้มในกรอบที่ตั้งอยู่ข้างกัน ไม่ว่าเมื่อไหร่พ่อก็มักจะยิ้มแบบนี้เสมอและต่อให้ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ พ่อก็คงแค่ตบบ่าแล้วบอกให้ผมเลือกทางเดินที่ตัวเองสบายใจที่สุดอยู่ดี เพราะพ่อเป็นคนมองโลกในแง่ดีแบบนี้ทุกคนถึงได้เสียใจเมื่อพ่อจากไป

“อะแฮ่ม!!”

ผมหันหลังกลับไปมองต้นเสียงกระแอมแทบจะในทันทีก็พบหญิงสาวรูปงามคนหนึ่งยืนพิงกรอบประตูด้วยท่วงท่านางแบบ ช่วงขายาวที่พ้นกางเกงขาสั้นเอวย้วยไขว้กันอย่างน่ามอง เสื้อยืดเก่าเก็บที่ผ่านการซักมานานนับสิบปีบัดนี้คอกว้างจนตกจากไหล่ดูเก๋ไก๋ไปอีกแบบ ผมยาวหยักศกฟูฟ่องเหมือนถูกหวียีมาทั้งหัวช่างนำสมัยจนต้องร้องหาพระเจ้า

นี่เป็นสไตล์การแต่งตัวในลุคเพิ่งตื่นของนางสาวปราจีน -- โปรดอย่าเลียนแบบพี่ผมเลยนะครับ เพราะดูจากสารร่างและเมคอัพที่ยังล้างไม่เกลี้ยงบนหน้า เมื่อวานคงไม่ได้อาบน้ำก่อนนอนอีกแล้วแน่ๆ

“ตั้งใจตื่นมาไหว้พ่อแต่เช้าหรือมาสารภาพบาปกันยะ”

“ไปอาบน้ำได้แล้ว”  ผมรีบลุกขึ้นเดินไปรุนหลังคนแต่งตัวไม่เรียบร้อยให้พ้นจากเขตศักดิ์สิทธิ์ของห้องพระ  “ลุงซื้อโจ๊กกับปาท่องโก๋มาไว้ให้ มีชากับน้ำเต้าหู้ด้วยเลือกเอานะ”  ผมดันป้าไปจนถึงห้อง

“จ้าๆ”  ป้ารับคำพลางปล่อยให้ผมดันหลังไปจนถึงห้อง แต่ในจังหวะที่เปิดประตูเพื่อที่จะเข้าไป สาวสวยสภาพโทรมก็ชะงักแล้วหันมาเก๊กขรึมใส่ผม  “แล้วรู้บทลงโทษของตัวเองดีใช่มั้ย?”

“รู้แล้วน่า!”  ผมผลักพี่สาวตัวเองเข้าห้องแล้วปิดประตูให้ทันที ผมรีบเดินหนีลงไปข้างล่างโดยไม่สนเสียงบ่นที่ดังรอดออกมาจากประตู

สองเท้าซอยยิกลงไปตามขั้นบันได จนเมื่อเหยียบพื้นได้สำเร็จแข้งขาก็พลันอ่อนยวบขึ้นมา ผมเดินเซไปทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร แต่เพียงแค่ก้นกระแทกกับแผ่นไม้เท่านั้นความเจ็บแปร๊บก็แล่นไปตามไขสันหลังเข้าสู่สมองและสั่งให้ตูดยกลอยเหนือที่นั่งทันที ผมกลั้นใจเก็บเสียงโอดโอยของตัวเองลงคอก่อนจะค่อยๆ หย่อนก้นตัวเองลงไปอีกครั้งด้วยระดับที่นุ่มนวลกว่าเดิม

นอกจากจะถูกพี่ปูนพ่นคำว่า ‘เมีย’ ใส่หน้าแล้ว กลับบ้านมายังถูกคุณดาหลาลงโทษซ้ำสองอีก! แต่จะไปโทษใครได้นอกจากตัวเอง ถ้าวันนั้นไม่ฉุกละหุกไหลไปตามน้ำกับไอ้โป้ยผมคงไม่ถูกย่ำยีจนบอบช้ำถึงเพียงนี้ ไม่สิ! ของที่มันเสียไปแล้วจะไปพูดถึงอีกทำไม!! เพราะสิ่งที่ตามมานั้นมันก็น่าอับอายไม่แพ้กัน...ในที่สุดในวัย 25ปี ผมก็ถูกกำหนดเวลากลับบ้านอีกครั้งหลังจากที่ไม่เจอกับการลงโทษนี้มาเป็น 10ปี นี่มันเป็นเรื่องน่าอายที่สุดสำหรับผู้ชายวัยฉกรรจ์ที่ต้องเจอ แต่ในเมื่อผมเป็นฝ่ายผิดข้อตกลงของครอบครัวเองก็เลยต้องก้มหน้าก้มตาชดใช้กรรมไป จะแก้ตัวก็อึกอักไม่เต็มปากเดี๋ยวจะพานหลุดเผยความจริงให้ต้องมุดหน้าหนีลงดินซะเปล่าๆ

ผมถอนหายใจยอมรับในชะตากรรมก่อนที่สายตาจะเหลือบไปมองนาฬิกาบนผนังที่กำลังบอกว่าใกล้ถึงเวลาที่ผมสมควรจะต้องออกจากบ้านแล้ว ผมพาร่างกายห่อเหี่ยวพร้อมกระเป๋าเป้เดินโซซัดโซเซมาใส่รองเท้าแล้วเปิดประตูบ้านออกไป บริเวณบ้านของผมนั้นเรียกได้ว่าเล็กน้อยถ้าเทียบกับหลังอื่นๆ ในบริเวณ แต่จนทุกวันนี้ผมยังอดทึ่งไม่ได้ที่พ่อมีที่ดินในย่านนี้และปลูกบ้านขึ้นมาเองโดยที่ไม่ทิ้งภาระไว้ให้พวกเราแม่ลูกสานต่อ เพราะถึงจะบอกว่าเล็กก็เถอะแต่ถ้าเทียบกับพื้นที่บ้านเดี่ยวทั่วๆ ไปก็นับว่าใหญ่กว่าพอสมควรล่ะ

ผมชอบที่นอกบ้านเราปูด้วยพื้นหินขัดแต่ก็ยังมีสวนเล็กๆ ที่มีต้นไม้ใบหญ้าสวยงาม มีชุดโต๊ะเก้าอี้ไม้ที่มองไปมองมาแล้วเข้ากับประตูรั้วมากกว่าจะเข้ากับสภาพนอกบ้าน แต่ที่มองไปแล้วช้ำใจกว่าคือบรรดาต้นไม้ในสวนพากันเหี่ยวเฉาลงเพราะช่วงนี้ขาดการดูแล ...เฮ้อ~ ผมถอนใจอีกรอบเมื่อคิดว่าสามอาทิตย์ต่อจากนี้คงได้มีเวลาดูแลพวกมันทุกวันจนเบื่อแน่นอน ไหนจะพื้นโรงรถที่รอผมไปขัดอีกล่ะ ฝุ่นตามซอกมุมรอบบ้านที่เกิดจากการละเลยนั่นก็ด้วย ผมเดินคิดไปตลอดทางแม้กระทั่งจังหวะที่ก้าวเท้าพาตัวเองออกจากประตูเล็ก


อา...แค่หลับตาก็เห็นถึงงานมากมายที่รออยู่แล้ว



“เมียพี่เก่งจัง หลับตาเดินได้ด้วย”



หัวคิ้วกระตุกหงึกๆ กับถ้อยคำเย้าแหย่ที่ดังมาจากด้านซ้ายมือ แค่เสียงคุ้นเคยนั่นก็ทำเอาผมต้องถอนหายใจแรงๆ เพื่อสะกดอารมณ์ก่อนจะหันไป อนึ่ง...จะขออธิบายลักษณะถนนหน้าบ้านผมสักหน่อย มันเป็นซอยแคบที่ฝืนตีเส้นสองเลน มีรถสัญจรหลักคือมอเตอร์ไซค์กับจักรยาน มีฟุตบาทเล็กๆ ให้ผู้รักสุขภาพวิ่งออกกำลังกายสูดควันพิษได้ในยามเช้าและเย็น เพื่อนบ้านนั้นไม่ได้ออกมาเฮฮาตั้งกลุ่มเมาท์มอยเพราะรั้วสูงใหญ่ปิดสนิทบ้านใครบ้านมันกันทั้งนั้น แต่เพราะซอยตรงนี้คือทางลัดไปยังจุดตั้งตลาดซอยตรงข้ามก็เลยมีคนสัญจรผ่านกันทุกเพศวัย

ใครบ้างที่อาศัยอยู่กรุงเทพแล้วไม่เคยเห็นรถหรูๆ แพงๆ ยิ่งคนแถวนี้มีแต่จะเบือนหน้านี้กันทั้งนั้น แต่สิ่งที่ดวงตาผมรับภาพได้คือคนที่เดินสวนไปมาต่างให้ความสนใจไปยังจุดเดียวกัน

ผมกระพริบตาปริบๆ มองฝ่าแสงอาทิตย์อ่อนละมุนในยามเช้าที่สาดมาจากทางเบื้องหน้า สิ่งที่ตระหง่านอยู่ริมริ้วไม้ระแนงของบ้านผมคือรถยุโรปที่ขึ้นชื่อว่าเวลาเสียทีค่าอะไหล่แพงสุดๆ ที่แม้เจ้าของจะใช้มาแล้วหลายปีแต่ก็ยังหรูดูดีอยู่เหมือนเดิม ไม่หรอก...นั่นไม่ใช่จุดรวมสายตาของคนผ่านทาง เพราะเหนือกระโปรงรถสีดำเงาวับคือบั้นท้ายของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนขึ้น แสงแดดฉาบไล้เจ้าของร่างสูงให้ดูฟุ้งราวกับจับต้องไม่ได้ แต่เมื่อสองเท้านั้นก้าวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นคำว่า ‘น่ามอง’ ที่ผุดขึ้นมาในหัวก็ดูจะน้อยไป นี่เองคือจุดเรียกทุกสายตาให้หันมามอง รถหรูน่ะเกลื่อนถนนจนต้องเบ้ปาก แต่คนหล่อน่ะ...ใช่ว่าคุ้ยขยะแล้วก็เจอเสียเมื่อไหร่

พี่ปูนยืนยิ้มหวานอยู่เบื้องหน้า ผมยุ่งๆ ที่ผมสางเล่นเมื่อคืนก่อนตอนนี้ถูกเซ็ตเป็นทรงตามสมัย ดวงตาคมเข้มสีดำสนิทที่สะท้อนภาพผมเมื่อวานตอนที่มาส่งกลับบ้าน วันนี้ก็ยังคงมีภาพของผมอยู่ในนั้นเหมือนเดิม จมูกโด่งเป็นสันนั่นสินะที่คืนก่อนยังไซ้ตามร่างผมไม่หยุด แล้วยังริมฝีปากบางดูนุ่มนิ่มนั่นอีกที่คืนนั้นได้ทำการอุกอาจกับร่างกายผมไปตั้งหลายอย่าง

หน้าผมเห่อร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ ยามเห็นฝ่ามือใหญ่แข็งแรงยื่นออกมาปลดกระเป๋าเป้บนไหล่ไปถือไว้เอง ความทรงจำที่ว่ามันอุ่นร้อนจนแทบจะเผาไหม้ผิวเนื้อขนาดไหนตอนถูกลูบคลำก็เกิดขึ้นมาดื้อๆ แล้วยังจะ...ผมมองลงไปที่ใต้หัวเข็มขัดอย่างไม่ได้ตั้งใจ ...แล้วไอ้นั่นก็…ที่...มันเข้าไป...



...บึ้ม!!



เหมือนหัวสมองผมถูกมือดีวางระเบิดจนสติมันแตกพล่านไปหมด ความทรงจำเมื่อคืนก่อนมันย้อนเข้ามาแบบไม่ปะติดปะต่อ ผมจำไม่ได้ทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่ความเจ็บก็ชักนำภาพเหตุการณ์เข้าสู่สมองเป็นช่วงๆ บางแวบก็คล้ายได้ยินเสียงครางของพี่ปูนที่มาพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาชุ่มเหงื่อ บางทีก็ได้ยินเสียงตัวเองร้องโอดครวญคลอไปกับเสียงครางรอดไรฟันจากคนเหนือร่างที่ทำสีหน้าได้เซ็กซี่กว่าใคร สำหรับผมตอนนั้นมันเหมือนภาพฝันที่เหมือนจริงที่สุดในชีวิต อาจเกิดจากที่ผมถูกพี่ปูนรุกเร้าหนักในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมเลยบอกกับตัวเองว่า...ผมฝันเปียกเพราะพี่ปูนเข้าให้แล้ว

แต่เมื่อตื่นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นนั้น ร่างกายผมปวดระบมแถมยังเจ็บตรงก้นชนิดที่ว่าน้ำตาเกือบจะไหล สิ่งแรกที่รู้สึกคือความเย็นที่ห่อหุ้มร่างไร้เสื้อผ้าของตัวเอง พอจะขยับตัวด้วยความตกในเท่านั้นก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างไหลออกมาจากช่องทางด้านหลัง เมื่อทำใจกล้าป้ายของเหลวนั้นขึ้นมาดูหัวคิ้วก็ขมวดฉับในทันที ฝันเปียกมันไม่ได้ทำให้ผู้ชายหลั่งออกมาทางก้นแน่! ความตกใจทำให้ร่างผมชาหนึบแล้วพอกวาดตามองโดยรอบก็พบร่างบนที่นอน ใบหน้าของคนในความฝันของผมกำลังนอนหลับด้วยใบหน้าอิ่มเอิบจนน่าหมั่นไส้



มันสินะที่...ที่...



ผมอับอายจนจนเผลอตะโกนออกมา นั่นทำให้พี่ปูนตะลีตะลานตื่นขึ้นด้วยความตกใจแล้วจบด้วยการรับลูกถีบจากผมไปหนึ่งดอก หลังจากนั้นผมก็ยังต้องนอนซมในอ้อมกอดพี่ปูนไปอีกหนึ่งคืนและต้องถึงกับโวยวายกว่าที่อีกฝ่ายจะยอมปล่อยผมกลับบ้านในตอนเย็นของเมื่อวาน

ตอนอยู่ด้วยกันผมก็อายนะ แต่พี่ปูนก็จะเข้ามานัวเนียจนความเขินมันเปลี่ยนเป็นความเคยชิน แต่พอกลับมาบ้าน ได้นอนคนเดียวในห้องที่อยู่มาทั้งชีวิตผมกลับรู้สึกว่ามันขาดอะไรไปบางอย่าง ใจมันไม่สงบอย่างที่เคยเป็น ผมนอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืนอย่างกับว่าผมไม่ชินที่จะนอนคนเดียว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมก็นอนคนเดียวมาตลอด ไม่กี่วันก่อนหน้าก็ยังหลับคนเดียวได้สบาย   


ผมถามตัวเองทั้งคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้น


ทำไม...ผมจึงคิดถึงพี่ปูนมากขนาดนี้



“อรุณสวัสดิ์ครับ”


ผมมองเจ้าของเสียงนุ่มนวลที่ยิ้มสดใสแข่งกับแสงแดดยามเช้าด้วยใบหน้าร้อนผ่าว มัวหลงอยู่กับความเปล่งประกายเลยไม่ทันระวังถูกริมฝีปากอีกฝ่ายจูบแก้มแรงๆ ในที่สาธารณะ ความอายผสมผสานกับความโมโหทำเอาใบหน้าผมเห่อร้อนจนแทบจะลุกไหม้ พี่ปูนยืดตัวขึ้นมองผมด้วยสีหน้าพึงพอใจอย่างยิ่งยวด

“อย่าทำหน้าแบบนั้น”

“...........”  ผมอยากจะสะบัดหน้าหนี! อยากจะปั้นสีหน้าให้ดูโกรธกว่านี้ชะมัด

“มันจะทำให้พี่อดใจไว้ไม่ไหว”

“พี่ปู๊น!!!”  เลือดทั้งร่างกายคงขึ้นมากองอยู่บนหน้าของผมแล้วแน่ๆ มันทั้งร้อนทั้งหนักเหมือนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว!

“ทำไมลุงถึงได้น่ากินอย่างนี้ล่ะ หืม?”  พี่ปูนยังยั่วยวนผมไม่หยุดหย่อน ฝ่ามืออุ่นข้างหนึ่งคว้ากุมมือผมเอาไว้แล้วยกขึ้นจูบเบาๆ  “เราโดดงานกันอีกสักวันดีมั้ย? นะ...ตอนนี้พี่อยากกินลุงให้หมดทั้งเนื้อทั้งตัวเลย”

“...ม...ไม่เอา”

“เถอะนะ...”

“...ไม่”

พี่ปูนอมยิ้ม ใบหน้าคมเข้มเลื่อนเข้ามาจูบแก้มผมอีกครั้งแล้วกระซิบด้วยเสียงทุ้มต่ำที่นุ่มหูที่สุด  “คิดถึงจัง”

ผมจะทำอะไรได้นออกจากผลักพี่ปูนออกไปด้วยเรี่ยวแรงราวกับเด็กทารก ส่วนใบหน้านั้นคงร้อนจัดจนหลอมละลายไปแล้วล่ะ

“ถ้าคราวหน้าปฏิเสธพี่เสียงเบาแบบนี้อีก พี่จะเข้าข้างตัวเองว่าลุงตกลงนะ”  พี่ปูนยิ้มกริ่ม จากนั้นจึงจูงมือผมมาที่รถพร้อมเปิดประตูให้ด้วยท่าทีสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิ้วแบบที่ผมคงไม่มีวันเลียนแบบได้ ก่อนจะเดินอ้อมรถอวดโฉมให้คนเดินถนนมองแล้วเปิดประตูฝั่งตัวเองขึ้นมานั่ง

ขณะนี้คือช่วงเวลาเช้าตรู่ คนขับขี่รถมีไม่น้อย คนเดินถนนนั้นนับว่ามีมาไม่ขาดตอน แล้ว... แล้วเมื่อกี้ผมทำอะไรลงไป! บ้าบอไปแล้วไอ้ลุง!! ผมโถมตัวซบหน้าลงกับคอนโซลรถด้วยความอับอายประหนึ่งถูกแก้ผ้ากลางที่สาธารณะ ผมปล่อยให้พี่ปูนหอมแก้ม ปล่อยให้ผู้ชายมาทำท่าสนิทชิดเชื้ออย่างที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าไม่มีทางเป็นเพื่อนกันได้ ต่อหน้าต่อตาประชาชนในละแวกบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิดแถมยังอยู่หน้าบ้านตัวเอง -- บ้าเอ๊ย!!

อนุภาพของการถูกจิ้มมันรุนแรงขนาดนี้เลยเรอะ

“เป็นอะไร?”

“..........”

“ลุง?”

“...กำลังเขินอยู่”   

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นมาทันทีแต่ไม่มีการล้อเลียนใดให้ผมได้อับอายเพิ่มเติม มีเพียงฝ่ามืออุ่นๆ ที่ตบลงบ่าพร้อมเตือนให้ผมนั่งพิงเบาะแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนที่รถยนต์จะเคลื่อนตัวออกไปอย่างเชื่องช้า ผมทำตามอย่างว่าง่ายโดยคุมใบหน้าตัวเองไม่ให้หันมองพี่ปูนได้อย่างดี ไม่กี่นาทีที่ผ่านไปเมื่อกี้ก็ทำลายความเป็นลูกผู้ชายจนย่อยยับไปแล้ว ผมจำต้องใช้เวลาสักเล็กน้อยเพื่อกอบกู้มันขึ้นมาใหม่

“หายเขินรึยัง?”  คำถามกลั้วเสียงหัวเราะทำคิ้วผมกระตุกเล็กน้อยแต่ก็ยังคงไม่ยอมหันไปมองคนข้างๆ พี่ปูนก็ยอมขับรถไปเงียบๆ ราวกับรู้ใจ แต่...แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมแอบเหลือบมองก็จะเห็นว่าริมฝีปากของอีกฝ่ายหยักโค้งด้วยรอยยิ้มเสมอ พานให้เศษซากของความเป็นชายที่ปะติดปะต่อขึ้นมาใหม่พังทลายลงซ้ำแล้วซ้ำอีก


พี่ปูนคือตัวหายนะต่อหัวใจขนานแท้


.

.

.



“ร่างกายโอเคแล้วใช่มั้ย?”

คำถามหลังจากนั่งเงียบกันมาเสียนานดังขึ้นจากเจ้าของรถคันงามที่ขับเข้ามาจอดสนิทที่ลานหน้าบริษัทเป็นที่เรียบร้อย ผมหันไปมองหน้าเพื่อหาความนัยของคำถามน่าอาย แต่พี่ปูนกลับไม่ได้มองหน้าผมเพื่อชงเข้าเรื่องลามกหรืออะไร เพราะงั้นคำตอบจากปากผมเลยไร้ซึ่งความอายอย่างทุกที

“ก็ยังเจ็บขัดบ้างนิดหน่อย เมื่อเช้าเผลอกระแทกก้นกับเก้าอี้ใช่ป่ะเล่นเอาจี๊ดไปตามสันหลังเลย”

“ครั้งแรกก็ประมาณนี้แหละ ต่อไปก็ไม่เท่าไหร่หรอก”  พี่ปูนอมยิ้มพลางเอี้ยวตัวหยิบกระเป๋าเอกสารจากเบาะหลัง 

“ครั้งแรกมันควรทะนุถนอมกันรึเปล่า อ่อนโยนนุ่มนวลอะไรแบบนี้อ่ะ ไม่ใช่ตะบี้ตะบันเต็มสูบเหมือนตายอดตายอยากมาแรมปี”  ผมล่ะอยากแย่งคว้ากระเป๋าสีดำในมือพี่ปูนแล้วฟาดเข้าหน้าหล่อๆ ที่ทำไม่รู้ไม่ชี้นั่นซะจริง

“ลุงไม่เป็นพี่ ลุงไม่รู้หรอก”

“เอาซี้!! ลุงก็อยากลองเหมือนกัน ครั้งหน้าเป็นพี่มานอนเจ็บตูดบ้างนะ”

“..........”

“เย็นนี้เลยมะ!”  ผมถลึงตาจ้องพี่ปูนอย่างเอาเรื่อง

“...พี่ว่าฝนทำท่าจะตกแล้วล่ะ รีบเข้าข้างในกันเถอะ”  พูดจบ ไอ้คนเปลี่ยนเรื่องก็รีบลงจากรถเป็นการกระตุ้นผมทางอ้อม

ผมเปิดประตูลงจากรถด้วยความหงุดหงิด เงยหน้ามองท้องฟ้าสีสดที่สว่างจ้าด้วยแสงอาทิตย์ ...ฝนจะตกบ้านพ่อพี่รึไง แดดเผาแรงจนหัวจะไหม้อยู่แล้วเนี่ย!!!

ตั้งแต่รู้ตัวว่าประตูเมืองถูกตีแตก ผมก็คล้ายจะยอมรับชะตากรรมไปแล้วว่าชาตินี้คงหมดโอกาสได้สลับบทบาทบนเตียง ถ้าพี่ปูนจะผอมกว่านี้สักนิด กล้ามน้อยกว่านี้สักหน่อย ผมก็พอจะเข้าข้างตัวเองว่าคงพอมีโอกาสกลับมาตีป้อมมันแตกได้บ้าง แต่นี่...

เฮ้อ~ นับจากนี้ผมคงต้องเข้าเว็บบอร์ดที่เปี่ยมไปด้วยผู้เชี่ยวชาญเพื่อหาวิธีทำให้กล้ามเนื้อหูรูดกระชับไม่หย่อนคล้อยแล้วล่ะ ไหนจะวิธีทำความสะอาดทั้งก่อนและหลังอีก บัดซบเอ๊ย! การเป็นเมียผู้ชายนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

“คิดอะไรอยู่ หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว”  พี่ปูนหยุดรอผมที่กำลังเดินเอื่อยให้เข้าไปสมทบ คิ้วเข้มเลิกขึ้นมองมาด้วยความสงสัย ใช่สิ! คนสมใจแบบมันจะมารับรู้ความรู้สึกผมได้ยังไง

“คิดว่าจากนี้จะหาวิธีหลบเลี่ยงพี่ยังไงดี”  ผมประชดตอบออกไป

“เรื่องไหนที่ทำไม่ได้ก็อย่าไปคิดให้มันเสียเวลาเลย”  แล้วดูคำโต้กลับที่พี่ปูนให้ผมสิ! นี่ถ้าผมมีนิสัยสู้คนนะป่านนี้พี่ปูนคงเบ้าตาช้ำเพราะโดนต่อยด้วยความหมั่นไส้แล้ว ดีแค่ไหนแล้วที่มีแฟนเป็นคนรักสงบอย่างผม ไม่งั้นไม่โดนแค่เหวี่ยงค้อนหน้าคว่ำใส่หรอก

“ไม่ต้องมายิ้ม!!”  ผมถลึงตาสู้ความหล่อ เบี่ยงตัวหลีกหนีวงแขนที่หมายจะโอบไหล่  “นี่มันที่ทำงานนะพี่ อย่ามาประเจิดประเจ้อได้ป่ะ!”

“นี่งอนพี่อยู่เหรอ”  ยิ่งเห็นผมหน้าตูมพี่ปูนก็ยิ่งอมยิ้ม ไอ้ผมก็ยิ่งของขึ้นไปกันใหญ่

“ลุงเป็นผู้ชายนะ ไม่มางอนอะไรง่ายเหมือนพวกผู้หญิงหรอก”

“ตรรกะอะไรของลุงกัน”  พี่ปูนขำคิก ไม่ขำเปล่าด้วยยังจะฉุดมือผมให้เปลี่ยนเส้นทางไปยังมุมอับตรงหน้าประตูห้องน้ำ ผมรีบกวาดสายตาไปทั่วบริเวณด้วยกลัวว่าจะเจอใครเข้าโดยบังเอิญอีกครั้งเหมือนวันนั้นที่โป๊ะแตกต่อหน้าคุณดาหลา แต่ชั้นล่างทั้งชั้นว่างเปล่า แม้แต่ห้องอาหารก็ยังร้างผู้คน ผมโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด...

พี่ปูนดันผมให้ชิดผนังก่อนจะรวบเอวผมไว้ด้วยวงแขนแข็งแรง ผมได้แต่ทำหน้าตื่นกับฉากในละครที่ดันเกิดขึ้นในชีวิตจริง สองตาผมจับจ้องดวงตาคมที่ถูกทำให้อ่อนโยนลงด้วยรอยยิ้มหวานน่ามอง นัยน์ตาสีดำสนิทสะท้อนภาพใบหน้าผมราวกับกระจกเงาเพียงแต่มันดูระยิบระยับกว่าเท่านั้น


ให้ตายเถอะ...จะมีสักครั้งมั้ยที่ผมจะใจแข็งกับคนๆ นี้ได้นานเท่าที่ใจอยากน่ะ


“อันที่จริงพี่ชอบเวลาลุงงอนนะ”  พี่ปูนเอ่ยเสียงเบาพลางก้มลงหอมแก้มผมฟอดใหญ่แล้วเคล้าคลึงแก้มผมด้วยปลายจมูก  “พี่รู้สึกว่าตัวเองชอบที่จะง้อลุงยังไงก็ไม่รู้”

“งั้นผมจะโกรธพี่บ่อยๆ”  คงไม่ต้องคิดแล้วว่าทำไมเสียงถึงอ่อนลง ตอนนี้แค่ทำเก๊กกลั้นยิ้มไว้ยังลำบากเลย

“ไม่เอาสิ เวลาลุงโกรธพี่ทำอะไรไม่ถูกหรอก...แค่งอนก็พอ”  เสียงงี้อ้อนระดับสิบ ต่อให้เป็นนักมวยแชมป์โลกมาได้ยินก็ต้องใจละลายกันบ้างล่ะ แล้วนับประสาอะไรกับลูกไก่ลูกกาอย่างโผ๊ม!!

“ลุงไม่ใช่คนขี้งอนซะหน่อย” 

“จริงเร๊อ~”  พี่ปูนทำเสียงสูง แต่ก่อนที่ผมจะได้โต้แย้งใดใดริมฝีปากก็ถูกความนิ่มทาบทับปิดเสียงจนสิ้น ความละมุนเจือความหวานฟุ้งกระจายในปาก ผมหลับตาปล่อยให้อีกฝ่ายลิ้มรสอย่างยินยอม แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้นเพราะสมองส่วนที่ยังพอมีสติอยู่มันทำการสั่งห้ามเอาไว้

“นี่ที่ทำงานนะ”  ผมผลักอกพี่ปูนเบาๆ เป็นเชิงปฏิเสธ ซึ่งพี่ปูนก็ยอมถอยใบหน้าออกไปแต่โดยดีแม้จะส่งเสียงไม่พอใจก็ตาม

“ไว้เย็นนี้นะ”  ผมส่ายหน้ากับข้อเสนออย่างหน้าไม่อายของอีกฝ่าย ไม่ได้อย่างนี้ก็จะเอาอย่างนั้นสิน่า

“ผมโดนเคอร์ฟิวอยู่นะ บอกไปเมื่อคืนจำไม่ได้รึไง”

“พี่จะพาลุงไปส่งถึงหน้าบ้านก่อนสี่ทุ่มแน่ๆ”

“จริงอะ”  ผมหรี่ตามองคนลั่นวาจาที่ไม่น่าเชื่อน้ำคำอย่างยิ่ง

“ก็อย่าทำตัวน่ารักน่าเอานักสิ”

หน้าผมร้อนวูบขึ้นมาทันที ทำไมต้องมาพูดเรื่องทะลึ่งด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าเคล้าใบหน้าเซ็กส์ซี่แบบนี้ด้วย ทั้งหมดมันเป็นเพราะตัวผมน่ากินงั้นเรอะ! ผมอยากจะแย้งว่าไม่เคยทำตัวแบบนั้นสักครั้ง มีแต่พี่ปูนนั่นแหละที่จ้องจะเอาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

“ไปทำงานได้แล้ว!”  ผมทำเสียงดังแก้เขิน แต่แทนที่จะเชื่อฟังพี่ปูนกลับเอาแต่ยกยิ้มยั่วไม่ไปไหน คนอะไรเอาแต่ใจเหลือเกิน! เราจ้องกันเหมือนเล่นเกมส์จ้องตาว่าใครอ่อนด๋อยกว่าแพ้ ซึ่งผลมันก็เห็นกันอยู่ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

“…แล้วถ้าไปส่งผมช้าล่ะน่าดู!”

สิ้นคำที่ต้องการเท่านั้นแหละ พี่ปูนก็ยิ้มกว้างฉกแก้มผมด้วยปากหนักๆ แล้วก็เดินจากไปอย่างอารมณ์ดีขั้นสุด เหลือเพียงผมที่ยืนลูบแก้มตัวเองไปมาเพื่อไล่ความร้อนที่ไม่มีทีท่าว่าจะเจือจางลง

พี่ปูนทำทุกอย่างให้มันดูแปลกใหม่สำหรับผมเหลือเกิน อาจจะเพราะว่าผมไม่เคยเป็นเมียใครมาก่อนด้วยแหละก็เลยทำให้รู้สึกว่าการถูกอ้อน ถูกเอาใจมันสร้างความรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจไม่น้อย บรรดาคุณผู้หญิงเขารู้สึกแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่านะถึงได้ชอบงอน ชอบให้แฟนง้อกันนัก



-- แกร่ก --



บรรยากาศสีชมพูรอบตัวผมหดหายไปในทันที เสียงบางอย่างจากด้านข้างเรียกสองตาผมให้พุ่งตรงไป ลูกบิดห้องน้ำขยับเชื่องช้าก่อนที่ประตูสีเปลือกไม้จะค่อยๆ ถูกดึงเข้าไป ความรู้สึกของผมตอนนี้มีแต่คำว่า ‘ฉิบหาย’ ลอยวนอยู่เต็มหัว

ศีรษะที่มีผมสีดำสนิทเหมือนเพิ่งผ่านการย้อมปิดหงอกมาค่อยๆ โผล่อออกจากรอยแยกของประตูคล้ายจะสอดส่องรอบนอก ความไม่เป็นธรรมชาติที่เห็นนั้นเหมือนเป็นหินที่ถ่วงใจผมให้ตกลงสู่พื้น หน้าที่เคยร้อนแดงของผมตอนนี้เปลี่ยนเป็นซีดและเย็นเฉียบ ผมพยายามถอยหลังให้ชิดกำแพงด้านข้างมากที่สุดด้วยหวังว่ามันจะกลืนร่างผมให้หายไป แต่เมื่อศีรษะนั้นโผล่พ้นประตูออกมาเต็มหัวผมก็รู้ดีแก่ใจว่ามันคงเป็นไปไม่ได้! 

“ว๊าย แม่แหก!!"

เสียงของป้าจิ๋มสบถดังด้วยความตกใจเมื่อหันหน้ามาเจอผมเข้าอย่างจัง ไม่ใช่แค่แม่หรอกที่แหก ความเป็นบุรุษของผมก็แหกแล้วเหมือนกัน!

“ป้าจิ๋ม”  ผมครางชื่อป้าเสียงแผ่ว ขณะมองอีกฝ่ายผุดออกมาจากห้องน้ำเต็มตัว

คนสองวัยต่างมองกันอย่างอิหลักอิเหลื่อ สีหน้าป้าแกตอนนี้มันบอกหมดแล้วว่าการสนทนาของผมและแฟนหนุ่มนั้นถูกแกได้ยินเสียจนสิ้น ป้าจิ๋มดูอึดอัด อับอายและไม่สบายใจยิ่งกว่าผมซะอีก

“คือป้าไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะคะ เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะออกมายังไงดี”

“...ป้าครับ คือผม--“

“ป้าจะรูดซิปปากให้สนิทเลยค่ะคุณลุง จะไม่เอาไปพูดให้คุณริชฟังเด็ดขาดค่ะว่าคุณลุงกับคุณปูนเป็นแฟนกัน”  ว่าแล้วป้าแกก็ตะครุบปากตัวเอง สองตาล่อกแล่กจนผมไม่อยากจะเชื่อคำมั่น เขารู้กันทั่วว่าพี่ริชกับป้าจิ๋มชอบคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กัน พูดง่ายๆ คือช่างเมาท์มอยเรื่องชาวบ้านนั่นแหละ แล้วมีหรือที่ป้าจิ๋มแกจะอดใจไว้ได้อย่างที่ปากพูด

“ขอบคุณครับป้า ลำพังตัวผมคงไม่เท่าไหร่หรอก แต่กับพี่ปูนเนี่ยสิ...”  ผมจำต้องขู่ป้าแกสักเล็กน้อยเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง “พี่เขาเป็นเจ้านาย เป็นคนเซ็นจ่ายเงินเดือนนะป้า ถ้าเกิดว่าเรื่องแดงออกไป...”  ผมแสร้งทำหน้านิ่วคิ้วขมวด สีหน้าเต็มไปด้วยความเครียดและกังวล “พี่ปูนเขา..เขาไม่อยากเปิดเผยให้ใครรู้ครับ ป้าไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นคนร้ายกาจแค่ไหน”

บนเตียงน่ะนะ!… ผมต่อให้ในใจ แค่คิดถึงความอึดทน เอาแต่ใจและหื่นกามที่เคยประสบ บรื๋อ~ แค่คิดก็เจ็บก้นแล้ว!

“อู๊ย~ เชื่อใจป้าได้เลยค่ะคุณลุง”  สายตาคุณป้าลูกสามหนักแน่นขึ้นในทันที ตบอกตัวเองส่งสัญญาณให้ผมเชื่อมั่นจนน่ากลัวว่าซี่โครงจะยุบลงไป  “ป้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นค่ะ!”  ว่าแล้วแกก็เดินกลับเข้าห้องน้ำไปอีกรอบพร้อมกับปิดประตูสนิท


...เพื่อ?


ความงงก็มีไม่น้อย แต่ผมก็ไม่รรีรอที่จะอยู่ถามหรอกนะว่าทำไปทำไม? ในเมื่อป้าจิ๋มให้โอกาสผมหนีแล้ว ผมก็ซอยเท้าวิ่งไปขึ้นบันไดอย่างไวเช่นกัน

ผมคาดโทษพี่ปูนด้วยความฮึดฮัดในใจ จะไม่มีการยอมคล้อยตามการโอ้โลมของผู้ชายชั่วช้าคนนั้นอีกแล้ว! คราวก่อนก็เป็นคุณดาหลามาเจอ คราวนี้ก็เป็นป้าจิ๋มอีก ถ้ามีคราวหน้าอีกผมคงต้องหาจอบมาขุดดินฝังตัวเองแล้วล่ะ!!

ทุกสายตาคล้ายจะจับจ้องมองมาที่ผมเมื่อเท้าข้างสุดท้ายย่ำลงบนพื้นของชั้นสองเรียบร้อย บรรยากาศที่ค่อนไปทางสงบเงียบเป็นปกติอยู่แล้วตอนนี้มันคล้ายจะดูเงียบลงกว่าเดิม ผมกระชับกระเป๋าแน่นก่อนจะเดินตัวลีบผ่านโต๊ะพี่เปี๊ยก แวะทักทายเสียงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกขัดเขินอย่างประหลาด

"หวัดดีครับพี่"

"สวัสดีลุง แล้วนี่เราหายป่วยแล้วเหรอ? พี่กับริชว่าจะไปเยี่ยมอยู่พอดี"  น้ำเสียงเอื้ออารีของพี่ไอดอลคนโปรดทำเอาผมหน้าม้านไม่น้อย ไอ้ที่ตอแหลว่าป่วยก็ไม่ใช่หนักหนาอะไรเลย เพียงแค่ผมต้องการพักเพื่อซ่อมแซมประตูที่เสียหายหนักก็เท่านั้น

"ดีขึ้นมากแล้วครับพี่ ขอบคุณนะครับ"  ผมยกมือไหว้พี่เปี๊ยกอีกครั้ง ผลัดกันยิ้มให้กันอีกสองสามทีก่อนที่ผมจะเผ่นไปนั่งโต๊ะตัวเอง



---------------------->>>>>> มีต่อค่ะ

[L@DYMELLOW]

[ต่อค่ะ]




ผมจัดเเจงเก็บสัมภาระ เปิดคอมฯ หยิบอุปกรณ์ในการทำงานให้พร้อมใช้สอย ทำทุกอย่างโดยพยายามไม่สนใจไอ้บุรุษที่นั่งข้างกันแม้แต่น้อย ถ้าความรู้สึกต่อพี่เปี๊ยกคือความกระดากที่ต้องทำให้อีกฝ่ายเป็นห่วงโดยใช่เรื่อง ความรู้สึกต่อไอ้ผู้ชายข้างๆ นี้คงประมาณอยากจะก่อเหตุฆาตกรรม

"เป็นไงบ้างครับเพื่อน"

แม้จะไม่ได้ยื่นหน้ายื่นตามาใกล้ แต่น้ำเสียงของไอ้โป้ยนั้นเต็มไปด้วยความหยอกล้อ ผมรีบข่มความอายแสร้งปั้นหน้านิ่งๆ ยักไหล่นิดหน่อยตอนตอบว่าไม่เป็นอะไร แต่ในใจนั้น...เพราะมึง!! ผมกร่นด่าเพื่อนสนิทในใจ ถ้ามันไม่เป็นคนก่อเรื่อง ไม่เอารูปบ้าบอให้พี่ปูนดูเรื่องก็คงไม่แดงขึ้นมา ประตูเมืองผมคงไม่ถูกตีจนแหก พวกไอ้เป๋ไอ้เสี่ยก็คงจะยังไม่รู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้เพื่อนเลว!

ถามว่าผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ? ...ก็ผัวผมมันฟ้องน่ะเซ่!!! ไม่ฟ้องเปล่า มันยังซักไซ้ไล่เรียงถึงเรื่องรูปถ่ายที่ไอ้โป้ยส่งมาเสียละเอียดยิบ เล่นเอาผมปวดกระบาลสะเทือนไปถึงตูด

"ไม่เป็นไรจริงเหรอ? กูกับพวกไอ้เสี่ยโทรไปก็ไม่รับ ไม่อ่านข้อความด้วย"

"กูนอนไง"  ผมตอบเสียงห้วน

"นี่มึงโดนหลายดอกจนนอนแบบหมดสภาพเลยงั้นดิ"

"ไอ้เชี่ยโป้ย!"  ผมตวาดเสียเบาพร้อมกับหันไปถลึงตาใส่เพื่อนสนิทที่แสนเลว ไอ้โป้ยมันอมยิ้มมองผมด้วยสีหน้าราวกับรู้เรื่องทุกอย่างทำเอาหางคิ้วผมกระตุกงึกๆ  "ทั้งหมดเป็นเพราะมึงนั่นแหละ! เพราะฉะนั้นกูจะเลิกคบกับมึง!"

"ฮ่าๆ กี่วันล่ะมึง กูจะได้เตรียมตัวถูก"

"มึงแม่ง!!"  เมื่อคำขู่ไม่ได้ทำให้ไอ้โป้ยสำนึกผมก็ทำได้แค่ฟาดงวงฟาดงากับตัวเองแล้วตัดสินใจเลิกมองหน้ามันชั่วคราว

แต่โป้ยมันกลับเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ก่อนจะจับคางผมให้หันไปสบตา ผมยังคงมองมันด้วยความบึ้งตึงเช่นเดียวกับโป้ยที่คราวนี้มันไม่ได้มีรอยยิ้มล้อเลียนผมอีกแล้ว ใบหน้าที่มีความคมเข้มผิดกับลูกคนจีนใช้สายตาคาดคั้นจ้องผมด้วยแววจริงจัง

"กูขอโทษ"  น้ำเสียงหนักแน่นที่เพื่อนเอ่ยออกมาก็บรรเทาความโกรธของผมในพริบตา แต่ไม่ใช่ว่าหายโมโหมันแล้วหรอกนะ!  "กูแค่หมั่นไส้พี่ปูน ...เอาจริงๆ แล้วก็หมั่นไส้พวกมึงทั้งคู่นั่นแหละ"

"กูไปทำอะไรให้"  ผมถามเสียงเข้ม นึกไม่ออกจริงๆ ว่าไปทำตัวขัดตาเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ถึงจะไปทำจริงๆ แค่ด่าก็พอรึเปล่า ไม่ใช่วางแผนเพื่อนำไปสู่การเสียตัวของเพื่อนแบบนี้

"...เอาเป็นว่าโป้ยขอโทษนะลุง"  ว่าแล้วก็ทำมากระพริบตาอ้อน คิดว่าน่ารักตายห่าล่ะ

"กูยังโกรธมึงอยู่"  ผมพยายามสะบัดหน้าหนี แต่นิ้วไอ้เพื่อนเวรก็ยังจะหนีบคางผมให้หันกลับไป  "กูเจ็บนะวีรภาพ!"

"บอกกูมาตามตรงนะลุงว่าพี่เขาขืนใจมึงรึเปล่า"  น้ำเสียงมันจริงจังเบอร์สุดทำเอาผมหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที

"ข...ขืนใจบ้าบออะไรของมึง! กูเป็นผู้ชายเหอะ"

"ตอนเมากรึ่มๆ ใครถามอะไรมึงก็บอกหมดอ่ะ อย่าให้กูพูดเลยนะว่ามึงสาธยายอะไรออกมาบ้าง"

ถ้าหน้าผมสุกจนไหม้ได้ก็คงเป็นสภาพที่เกิดขึ้นตอนนี้แหละ โอเค! เรื่องแย่ที่สุดคือการที่คุณเมาแล้วจำแทบไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง ซึ่งมันเกิดกับผมประจำที่เหล้าเข้าปากจำได้มากบ้างน้อยบ้างก็แล้วแต่ปริมาณแก้วที่กระดกเข้าไป นับว่าเป็นข้อเสียที่เป็นประโยชน์แก่พวกเพื่อนนิสัยไม่ดีของผมเหลือเกิน

"จนป่านนี้แล้วอย่ามาตอแหลใส่กูน่า”  ไอ้โป้ยเหยียดยิ้ม

ผมหมดซึ่งความอดทนกับเพื่อนช่างสอดรู้คนนี้แล้ว! ในเมื่อมันอยากจะรู้มากนักล่ะก็  “เออ!!”  ผมกระแทกเสียงตอบมันเสียงดังอย่างลืมตัว

“เออ? เอออะไร?”  ถึงขนาดนี้แล้วมันก็ยังจะกวนตีนผมอยู่อีก

“กูมี ‘ผัว’ แล้ว!! ดีใจมั้ยมึง? ปรบมือยินดีกับเพื่อนมึงสิ”  ผมกระแทกเสียงพูด ยกเว้นก็แต่ชื่อตำแหน่งใหม่เท่านั้นที่เกือบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ   

ไอ้โป้ยหัวเราพรืดแบบกลั้นไม่อยู่ แล้วก็ยังบ้าจี้พอที่จะยกฝ่ามือขึ้นตบเสียงดัง ผมนี่ไม่กล้าหันไปมองพี่เปี๊ยกเลยที่พากันส่งเสียงรบกวนแบบนี้ ส่วนไอ้คนหัวเราะก็ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยสักนิดมันยังคงขำจนไอค่อกแค่กออกมา ดี!! สำลักน้ำลายตายห่าไปเลย!

“กูดีใจจริงๆ”  มันว่าพลางกรีดน้ำตาที่เล็ดออกมา ยื่นหน้าพูดด้วยเสียงเบาแบบคนรู้กาละเทสะ  “ในที่สุดเพื่อนกูก็เป็นสาวแล้ว ฮ่าๆๆๆ”  แต่เสือกหัวเราะเสียงดังจนชาวบ้านสงสัย

เพื่อนเลวๆ อย่างนี้มีใครต้องการมั้ยครับ ผมยกให้ฟรีแถมพาราหนึ่งกระปุกเลย


.

.

.



ผมยังคงอารมณ์เสียอยู่เล็กน้อย

โป้ยมันล้อเลียนผมด้วยสายตาทุกครั้งที่พี่ปูนกับผมสบตากัน ยิ่งตอนเลิกงานที่พี่ปูนเดินมารอผมด้วยท่าทางระริกระรี้เกินเหตุนั้น มันถึงกับส่งข้อความตามมาว่า

[อย่าจัดหนักนะมึง เดี๋ยวหมดแรงมาทำงานไม่ได้อีก]

พร้อมกับส่งสติ๊กเกอร์แสดงความรู้สึกมาให้อีกซึ่งป่านนี้มันคงหัวเราะงอหายอยู่หน้าจอแน่ แค่คิดหัวผมก็เดือดปุดๆ แล้ว แม้จะด่ามันกลับไปแต่ก็ยังระงับความหงุดหงิดจาดข้อความนั้นได้ยากจริงๆ...แต่การจะทำยังไงไม่ให้บทสรุปเป็นไปตามที่มันล้อไว้เนี่ยสิยากกว่า

ผมละริมฝีปากออกจากการจูบที่แสนจะดูดดื่ม ก่อนจะเริ่มครางเบาๆ ไปกับการซุกไซ้ซอกคอที่เรียกได้ว่าละมุนที่สุดเท่าที่เคยโดนมา พี่ปูนขบเม้มผิวเนื้อหนักบ้างเบาบ้างแถมยังตวัดลิ้นเลียคล้ายชิมรส ระหว่างนั้นก็เปลื้องผ้าผมไปเรื่อยจนท่อนบนไร้สิ่งปกปิดส่วนกางเกงนั้นก็หลุดก้นลงมาแล้วเกือบครึ่ง

ถ้าถามว่าทำไมถึงเข้าสู่บทร้อนแรงนี้ได้ ก็เพราะว่าเมื่อเลิกงานปุ๊บพี่ปูนก็ลากผมเข้าห้องปั๊บ ยังไม่ทันจะสะบัดรองเท้าออกก็ถูกคว้าคอไปดูดปากแล้ว จูบกันไปถอดกันมาก็ลากกันขึ้นบนห้องนอนจนได้ พี่ปูนทำเหมือนพวกอดอยากปากแห้งแถมยังกระตุ้นจนผมต้องการตามไปด้วย ไอ้ที่อยากจะจะห้ามก็ห้ามไม่ออก แต่ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้อยู่พรุ่งนี้ผมอาจจะหมดแรงแบบที่ไอ้โป้ยว่าเข้าให้จริงๆ แล้วไอ้เพื่อนเวรนั่นก็จะล้อผมไม่หยุด

“อืม...ไปที่เตียงนะ”  พี่ปูนพึมพำขณะนัวเนียอยู่ข้างแก้ม ลมหายใจฟืดฟาดด้วยแรงอารมณ์รับกับแตงร้านตรงหว่างขาที่อยากออกมาอวดศักดาเต็มที

คำว่า ‘กูตายแน่’ ลอยวนอยู่ในหัวผมไม่หยุด ถามว่ายอมมั้ยก็ต้องบอกว่าเต็มใจ แต่ครั้งแรกผมเมาๆ เคลิ้มๆ นี่หว่า แล้วตอนนี้พี่ปูนก็อารมณ์มาเต็มมันมิทะลวงจนหลุมผมทะลายเลยเรอะ!

“อ...อาบน้ำก่อนนะ”  เพราะฉะนั้นเพื่อให้ผมไม่ถูกล้อและบรรเทาหน้าดินที่อาจถูกกรุยจนเสียหาย การตัดกำลังนั้นคือสิ่งที่ถูกที่ควร  “นะๆ อาบน้ำกัน”

“ไม่เอาเสียเวลา”  ว่าแล้วไอ้คนแข่งกับเวลาก็ก้มงับนมผมคำโต

“ลุงอยากให้พี่อาบน้ำให้นี่”  ผมก็พยายามดันหัวมันออก พี่ปูนนิ่งคิดกับคำขอแต่แล้วมันก็เลือกที่จะปฏิเสธอีกครั้งด้วยสีหน้าที่กระหายหนักกว่าเดิม

“ไว้เอากันเสร็จก่อนนะ แล้วพี่จะได้สอนลุงล้วงน้ำออกมาด้วยไงล่ะ”

กูไม่ต้องก๊านน!

ไอ้พี่ปูนทำให้ผมหมดทางเลือกแล้วจริงๆ ผมกลั้นใจพุ่งตัวเข้าสู่อ้อมกอดตนตัวโตแล้ววาดมือลงบนขอบกางเกงยีนเพื่อปลดกระดุมออก เมื่อรูดซิปลงมาเท่านั้นแตงร้านพันธุ์ดีก็แทบจะเด้งทะลุกางเกงในออกมา ผมไม่รอช้าล้วงมือเข้าไปกอบกุมราชาของสายพันธุ์แตงแล้วลูบไล้ประหนึ่งของศักดิ์สิทธิ์ พี่ปูนระทวยไม่ต่างจากลูฟี่โดนหินไคโร จะต่างกันก็ที่ช่วงเวลานั้นแตงร้านของลูฟี่คงไม่ปึ๋งปั๋งขึ้นมาแบบพี่ปูน

“ลุงอยากกินนี่อ่ะ”  ผมอยากกัดลิ้นตัวเองให้ขาดเหลือเกิน แต่เพื่อเป้าหมายผมก็ยังต้องจัดการกับของในมือต่อไป  “เราไปล้างให้หอมๆ กันดีกว่าเนอะ”  พี่ปูนมีทีท่าลังเลเล็กน้อย จังหวะหนึ่งมันก็เหลือบไปทางเตียงนอนคล้ายกับว่าจะลากผมลงไปปล้ำซะเดี๋ยวนี้ แต่อีกใจก็คงอยากจะโดนผมทำร้ายด้วยปากเอามากๆ เห็นความกลัดกลุ้มในเรื่องกามของแฟนผู้เพียบพร้อมก็ให้อ่อนใจ แต่มันก็หมายความว่าผมอาจจะประสบความสำเร็จดังใจก็ได้


โบราณเขาว่าตีเหล็กต้องตีตอนร้อนใช่มั้ย?


“ปุริม...”  ผมละมือจากของร้อนแล้วเปลี่ยนมายืดตัวขึ้นโอบรอบคออีกฝ่าย ริมฝีปากผมจูบเม้มไปตามแนวคางจนกระทั่งถึงใบหู ผมเป่าลมใส่เบาๆ แล้วกระซิบด้วยเสียงที่คิดว่ากระเส่าเหลือเกิน  “อยากกินน้ำหวานๆ ของพี่จัง”

พี่ปูนเบิกตาโตมองผมราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง นิ่งค้างจนผมต้องกระแอมแก้อายออกมา ผมก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกันว่าจะต้องมาพูดเรื่องแบบนี้ แต่เพื่อหูรูดและศักดิ์ศรีความเป็นชายที่ค้ำคออยู่...ผมจำต้องแรด

“นะปุริม”  ผมออดอ้อนอีกรอบ คราวนี้พี่ปูนกระพริบตาปริบๆ เหมือนคนเพิ่งได้สติ และเมื่อพ่อยอดชายตั้งตัวได้รอยยิ้มยั่วเย้าก็พาดทับริมฝีปาก มือไม้ก็เริ่มซุกซนขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากนั้น...ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ผมต้องการ พี่ปูนแทบจะลากผมเข้าห้องน้ำ เปลื้องผ้ารวดเร็วอยากกับมันเป็นของร้อน เราผลัดกันถูร่างกายให้สะอาดแถมยังเน้นหนักที่แตงร้านประหนึ่งจะให้ออกมาหอมอย่างที่ผมต้องการ



และหลังจากนั้นของหลังจากนั้นอีกที...  “อึก!...อื้อ~”



ตอนนี้สภาพผมโคตรไม่น่าดู ไม่สิ…ไม่มีครั้งไหนน่าดูเลยเวลาผมมีแตงของพี่ปูนอยู่ในปาก ทั้งน้ำตา น้ำมูกและน้ำลายมันพากันย้อยออกมาแบบห้ามไม่อยู่ ใบหน้าก็ร้อนวูบวาบจนเดาได้เลยว่าต้องแดงก่ำแน่นอน ผมเองก็เป็นผู้ชายที่ดูหนังโป๊น่ะนะ แต่นักแสดงหญิงพวกนั้นไม่เห็นดูสภาพทุเรศเหมือนผมเลย พวกคุณเธอดูมีความมั่นใจในทุกท่วงท่าที่กลืนกินของอุ่นๆ ในมือเข้าไป สีหน้านั้นเปี่ยมด้วยความมั่นใจและมาดมั่น

ผมว่าตัวเองยังฝึกฝนไม่พอ

เสียงหยาบโลนดังไม่ขาดสาย ผมไล้เลียแตงร้านอุ่นๆ ไปตลอดความยาวก่อนจะดูดส่วนหัวหนักๆ แล้วบ๊วบมันลงคออีกรอบ พี่ปูนหอบหายใจหนักหน่วงพลางส่งเสียงครางอย่างพึงพอใจอย่างยิ่งยวด แม้มือใหญ่จะลูบหัวผมหนักไปนิดและหวิดจะกระชากผมจนหลุดติดมือหลายครั้งก็ตาม แต่ผมก็ยังคงทำหน้าที่จนกรามแทบค้าง ลิ้นก็ชาจนหนักอึ้ง ปากก็เหมือนจะเห่อบวมยังไงพิกล

“อา...อา~ ลุงพี่จะถึงแล้ว”  เสียงทุ้มกระเส่าครางออกมา ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเกร็งกระตุกเป็นสัญญาณว่าใกล้ได้เวลาแล้ว ผมกะจะทำเนียนเอาปากออกก่อนแต่ผู้ชายชั่วช้าคนนี้กลับกดหัวผมลงจนแตงหัวทู่เข้าไปเซฮัลโหลกับลิ้นไก่ในคอ ผมอยากจะโก่งคออาเจียนแต่มันกลับไปบีบรัดสิ่งที่อยู่ในปากให้อีกฝ่ายส่งเสียงคำรามชอบใจซะงั้น และในท้ายที่สุดธารน้ำอุ่นร้อนก็พุ่งลงไปโดยที่ผมไม่มีโอกาสขัดขืน

เสียงไอดังขึ้นทันทีที่ริมฝีปากผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระ กลิ่นคาวของน้ำรักคลุ้งไปทั่วทั้งปากและมันเผลอลงคอไปมากจนผมอยากจะอาเจียน พี่ปูนขยับกายเอื่อยเฉื่อยเพื่อเอี้ยวตัวไปหยิบทิชชู่บนหัวเตียงมายื่นให้ ผมรับมันไปสั่งหยาดน้ำคาวที่โพรงจมูกออกมาเป็นอย่างแรกมันทำผมแสบจมูกจนน้ำตาเล็ด

เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ผมตวัดสายตามองตัวต้นเหตุทันที พี่ปูนขยับตัวมานั่งขัดสมาธิ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มและนัยน์ตาดำขลับนั้นก็พราวระยับอย่างยิ่ง เหมือนคนทั้งมีความสุขทั้งขบขันในคราวเดียว ผมกำลังจะอ้าปากบริภาษออกไปแต่คนตรงหน้ากลับโถมตัวกอดผมเสียเต็มรัก สองร่างเสียการทรงตัวจนล้มลงไปบนที่นอนกว้าง

เพราะมีหญิงสาวผู้ชื่นชอบละครน้ำเน่าอยู่ที่บ้านสองคนผมจึงผ่านหนังทำนองนี้มาพอสมควร จากประสบการณ์และท่าทางของพี่ปูนนั้นทำให้ผมอิ่มใจขึ้นมาทันที อย่างน้อยการลงทุนจนแสบจมูกของผมก็นับว่าเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว นอกจากเรื่องที่ผมสามารถตัดกำลังพี่ปูนได้บ้างแล้วนั้นผลพลอยได้คงหนีไม่พ้นความประทับใจแน่นอน

พี่ปูนถูไถซอกคอผมราวกับลูกแมวตัวใหญ่ ผมยิ้มกริ่มรอเวลาที่ใบหน้าหล่อเหลาจะเลื่อนขึ้นมาสบตา มอบจูบดื่มด่ำให้แล้วตามด้วยรอยยิ้มกับคำชมหวานๆ และคำบอกรักซึ้งๆ

“..........”


ผมยังคงแย้มยิ้มรอ...แม้ว่าพี่ปูนจะเริ่มขยับจัดท่าเพื่อแทรกตัวเข้ามาตรงหว่างขาผม


“..........”


ผมคิดว่าจะยังได้สักหนึ่งคำชม...แม้ว่าอีกฝ่ายจะเริ่มใช้นิ้วนวดหน้าหลุมเพื่อหวังให้มันนิ่ม


“..........”


โอเค!! ผมมันบ้าบอไปเองแหละ!!


“ไอ้พี่ปูนใช้เจลด้วยสิโว้ย!!!”

“โทษทีๆ”

ผมนอนฉีกขาอย่างหมดอาลัยตายอยากเมื่อร่างหนาหนักผละออกไปคว้าหลอดเจลมาบีบใส่นิ้ว ร่างปานรูปสลักกลับมาแทรกอยู่ในตำแหน่งเดิม และแน่นอนว่าผมได้รอยยิ้มหวานๆ ตามที่ตั้งใจไว้ แต่นอกจากการแค่นยิ้มตอบกลับไปผมก็ไม่มีอะไรจะให้แล้ว ซึ่งพี่ปูนสนใจเสียที่ไหนกัน

ปลายนิ้วชุ่มเจลเย็นๆ นวดวนจุดแข็งกระด้างให้นิ่มนวลขึ้น และเหมือนทุกครั้ง ผมถูกพี่ปูนปรนเปรอส่วนหน้าไปด้วยจนไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าเสียงครางที่ผมหลุดปากไปนั้น เป็นส่วนหน้าหรือหลังกันแน่ที่รู้สึกมากกว่า

“อื้อ~”  ผมพยายามห้ามเสียงตัวเองไม่ให้ขึ้นสูงมากเกินไป แต่มันก็ดูจะยากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อนิ้วขยันที่พากันเข้าไปซุกซนข้างในกำลังกระตุ้นจุดที่ทำเอาก้นลอยไม่ติดพื้น เสียงครางไต่บันไดขึ้นสูงเรื่อยๆ จนฝ่ามือไม่อาจปิดกั้นได้อีก

พี่ปูนโน้มตัวลงมาจูบขมับชื้นเหงื่อของผมอย่างไม่รังเกียจ ริมฝีปากนุ่มเล็มไล้ไปตามใบหน้าแล้วไต่วนขึ้นไปบริเวณหูก่อนจะแหย่ลิ้นเข้าไปหยอกเย้าให้ผมขนลุกเกรียวผสานไปกับเสียงหอบคราง

“สูดหายใจลึกๆ นะ”  พี่ปูนกระซิบเสียงพร่า ผมหลับตาแน่นอย่างยอมรับความจริงทันทีที่ฝ่ามือแยกขาผมให้อ้ากว้างกว่าเดิม ผมตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อนิ้วมือถูกถอนออกไปจากช่องทางแล้วถูกอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่ามาก และในทันที่ที่มันฝ่าปราการนุ่มๆ เข้าไปผมก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นปราบไปทั่วสันหลัง ผมรู้แล้วว่าทำไมผู้หญิงคลอดลูกถึงได้แหกปากกันปานนั้น ก็ในเมื่อสิ่งที่เรามีอยู่กับสิ่งที่กำลังจะทลายเข้าไปมันไม่ได้เหมาะสมกันเอาซะเลย

“อึ๊! เจ็บ~”  ผมครางลั่น  “เจ็บอ่ะ!! เลือดออกแน่เลยปุริม!”

“พี่จะทำช้าๆ”  พี่ปูนหอบหายใจหนัก น้ำเสียงคล้ายสะกดกลั้นความต้องการอย่างยิ่งยวด  “หายใจเข้าลึกๆ นะ ผ่อนคลายให้พี่”

“ไม่ได้อ่ะ เอาออกเหอะนะ”  ผมเริ่มงอแงหนักทั้งๆ ที่รู้สึกได้ว่าไอ้แตงเวรตะไลนั่นกำลังไถลลงหลุมไปเรื่อยๆ

“มันเคยเข้าไปแล้ว นี่ก็กำลังเข้าไปอยู่”  น้ำเสียงพี่ปูนเริ่มหื่นขึ้นเรื่อยๆ

ผมพยายามลืมตาขึ้นมอง ภาพที่เห็นนั้นเหมือนตัวเองกำลังดูภาพยนตร์วาบหวามเรื่องหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาประดับไปด้วยแรงอารมณ์ที่พยายามสะกดกลั้น สองตาคมหลุบมองจุดเชื่อต่อระหว่างเราแบบไม่คลาด ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะภาพที่เห็นหรือเปล่าที่ทำให้พี่ปูนดูจะหายใจแรงขึ้นทุกขณะ หยาดเหงื่อชโลมผิวกายตึงแน่นแม้ว่าอากาศในห้องจะเย็นฉ่ำ มันไหลผ่านแผ่นอกแข็งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เรื่อยลงมายังหน้าท้องเครียดเกร็งเป็นลอนลูกสวยงาม

ผมไม่ปฏิเสธเลยว่าภาพนั้นทำให้ผมรู้สึกวูบวาบนิดๆ

ลมหายใจถูกสูดเข้าปอดลึกๆ หลายครั้งเพื่อหวังให้ความเจ็บปวดนั้นคลายลงไปบ้าง แต่นั่นก็ทำให้เจ้าของแตงเคลื่อนกายเข้าไปได้ลึกล้ำขึ้นกว่าเดิม ผมได้แต่อ้าปากปล่อยเสียงครางในระหว่างที่ร่างกายถูกเติมเต็ม และเมื่อสุดทาง ร่างหนักแน่นก็โน้มกายลงมากอดผม จูบปากและหอมแก้ม พร่ำบอกว่าผมเป็นเด็กดีของเขาขนาดไหน...

นอกจากเสียงครางแล้ว ที่ริมฝีปากผมเปล่างออกมาได้ก็มีแค่ชื่อของพี่ปูนเท่านั้น ผมว่าตัวเองเรียกชื่อพี่ปูนออกไปมากกว่าที่เรียกชื่อเพื่อนรวมกันทั้งเดือนเสียอีก และทุกครั้งที่มันหลุดออกมาจากปากของผม เจ้าของชื่อก็มักจะตอบสนองด้วยการซุกไซ้ไปตามเนื้อตัวราวกับชื่นชอบที่จะได้ยิน ผมเดาว่าเพราะอย่างนี้หรือเปล่า พี่ปูนเลยไม่ค่อยได้ครางชื่อผมซะเท่าไหร่

“ดีมั้ย?”  พี่ปูนกระซิบถาม ซึ่งผมก็ตอบรับกลับด้วยเสียงครางเช่นเดิม

พี่ปูนเคลื่อนกายเชื่องช้าแต่ทุกจังหวะกลับเสียดสีจุดที่ราวกับเป็นศูนย์รวมของความต้องการ ผมตัวสั่นเป็นลูกนก เปียกชื้นเหมือนหมาตกน้ำ ฉีกขาอ้ากว้างประหนึ่งนักกีฬายิมนาสติก และกำลังละลายไม่ต่างจากสายไหมในปาก

“อืม...ปุริม~” 

พี่ปูนก้มลงจูบผมหนักๆ จากนั้นค่อยๆ พลิกตัวผมตะแคงข้างโดยที่แตงยังคงไม่หลุดออกจากหลุม ฝ่ามือใหญ่ยกขาผมขึ้นพาดบ่าแล้วเคลื่อนตัวเข้ามาลึกล้ำยิ่งกว่าเดิม รุนแรงกว่าเดิมจนผมไม่อาจรับรู้อะไรได้เลยนอกจากเสียงครางตัวเองและความเสียวร้อนที่ทำเอาหน้าท้องวูบวาบ

ในคืนนั้นผมก็จำได้รางๆ อยู่เหมือนกันว่าตัวเองครางหนักเป็นนักแสดงหนังเอ็กส์ขนาดไหน แต่การต้องมารับรู้ยามที่มีสติครบร้อยนี่มันช่างสะเทือนจิตใจได้มากกว่าหลายเท่านัก ผมรู้ทุกการกระทำ รู้ทุกท่วงท่า และรู้ดียิ่งกว่าว่าอีกไม่นานตัวเองคงจะทะลักทลายความสุขออกมา

ผมกลายเป็นตุ๊กตาให้พี่ปูนดัดท่าทางจนพอใจ ไม่ว่าจะฉีกขา ยกก้น หรือแม้กระทั่งแอ่นหน้าท้าเพดาน กว่าเรื่องราวการต่อสู้อันดุเดือดของเราสองคนจะจบลง ร่างกายของผมก็ประท้วงความเจ็บปวดออกมาจนแทบจะขยับไม่ได้ ในขณะที่ผมนอนคว่ำเพราะระบมก้นที่ถูกทารุณกรรม ทั้งถูกตี ถูกบีบขย้ำ แต่ไอ้คนทำกลับนอนนวยนาดซุกแผ่นหลังผมอย่างมีความสุข มือนึงก็ลูบสางเส้นผมให้ มือนึงก็นวดคลึงก้นให้เบาๆ

“กี่โมงแล้วเนี่ย”  ผมถามออกไปด้วยเสียงที่แหบต่ำกว่าเดิม หากคำตอบกลับเป็นเสียงครางฮึมฮัมต่ำๆ ในลำคออย่างมีความสุขของคนที่ยังคงอ้อยอิ่งกับร่างกายผมไม่เลิก  “พี่ปูน...ผมหิวข้าวแล้วอ่ะ ต้องกลับบ้านด้วย”

“พี่ไม่อยากให้กลับเลย”  พี่ปูนตอบทันท่วงที น้ำเสียงเอาแต่ใจชัดเจน  “อยู่กับพี่ต่ออีกหน่อยนะ”

ผมเหลือบมองนาฬิกาติดผนังด้วยความละอาใจ สองทุ่มกว่าเกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว กว่าจะอาบน้ำแล้วก็เดินทางคงไปถึงบ้านแบบเฉียดฉิวพอดีแน่ ผมถอนหายใจออกมาเฮือกยาว ไม่ว่ายังไงก็คงยอมตามใจพี่ปูนไม่ได้แน่นอน ผมพลิกตัวลุกขึ้นนั่งมองคนนอนกลิ้งไปแผ่หลา ดวงตาที่จ้องตอบนั้นไม่ยินยอมอย่างเห็นได้ชัด แต่หลังจากจ้องหน้าไม่ยอมกันสักพัก พี่ปูนก็ยอมยกธงขาวแบบจำยอม แต่ก่อนจะเดินเปลือยอวดรูปร่างเข้าห้องน้ำไปก็ยังไม่วายหันมาทำเสียงเข้มแบบคนไม่ได้ดั่งใจ และมันช่างบาดลึกลงใจผ่านไปยังจุดซ่อนเร้นที่ยังเจ็บแปร๊บๆ ให้เจ็บนักยิ่งกว่าเดิม

“รอให้พ้นเคอร์ฟิวก่อนเถอะ อย่าหวังว่าจะได้ลุกจากเตียงเลย!”



พี่ปูนเข้าห้องน้ำไปแล้ว...



ผมรู้ว่าพี่เขาคงไม่พอใจเท่าไหร่ แต่การคาดโทษผมแบบนี้พี่เขาไม่คิดเลยเหรอว่าผมจะรู้สึกยังไง...ผมควานหามือถือด้วยน้ำตาคลอเบ้า กดพยัญชนะแต่ละตัวในแอพค้นหายอดนิยม ผมปาดน้ำตาทิ้งเพื่อมองคำค้นหาของตัวเองที่แสดงผลออกมามากมาย ผมเลื่อนดูหัวข้อหลากหลายก่อนจะสะเทือนใจกับตัวเลือกหนึ่งแล้วกดคลิกเข้าไปทั้งน้ำตา...


‘วิธีกระชับรูทวารให้ฟิตเหมือนโดนเปิดซิง’





--------------------------------------------------------------------------------------------------TBC.


แล้วก็จากไปอย่างเงียบเชียบ... 

[klaew]

หายไปนานจนนึกว่าจะไม่มาต่อแล้ว
เห็นแล้วโอ้โฮนึกว่าตาฝาด
ยอมรับจากใจว่าคิดถึงคุณลุงมากจริงๆ

[DraCo_SLa13]

อร๊ายยยยย อิลุง กลวิธีมัดใจผัวสินะ  ขมิบเข้าไปค่ะลูกกกกกก

[jaja-jj]

คิดถึงงงงงงง

[em1979]

เย้ๆ มาต่อแล้ว แต่ขอเรื่องของโป้ยด้วยสิ นะ นะ นะ

[masochism2018]

นึกว่าฝันปายยยย

[river]

ร้อนแรงงงงงงงงงงงงงงงงง

[Chompoo reangkarn]

เนี่ยลุงกลัวสามีเบื่อเหรอจ๊ะถึงต้องหาวิธีกระชับรูทวารงะ   คิดถึงคู่นี่จริงๆ 

[B52]

ตกใจแรงมาก

[kms]

แง้ คิดถึงมากกกกก ตอนต่อไปขอพี่กรได้มั้ยค๊าาาา
อยากอัพเดทพี่กรบ้างงงง

[aiyuki]

นึกว่าตาฝาด เย้ๆๆ มาต่อแล้วววว อิอิ

[Patsz]

ลุงหายไปนานเลยกลับมาแล้ว 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีต่อใจเจงๆ..............อ่านไปยิ้มไป ถูกใจสุดๆ   
มันดีถึงสองต่อเลยนะ
๑ ไรท์ มาต่อ ฮูเร้ๆๆๆๆๆ 
๒ ได้อ่านฉากโรแมนซ์ พี่ปูน ลุง   
ตายอย่างสงบไปเลย 

โป้ย ตัวร้าย เพื่อนเลวของลุง 
สองจิตสองใจเลยที่จะให้โป้ยสมหวัง   
แกล้งลุงดีนัก (แม้ผลลัพธ์จะถูกใจพี่ปูน เอ่อ....คนอ่านก็ด้วย)
อยากให้สมหวังยากหน่อย แบบขัดอกขัดใจ  กร๊ากกก 

พี่ปูน  ลุง   
       
 
 

[nekko]

ดีใจมากๆๆที่คุณเหมียวกลับมาแล้ว

ตอนนี้เหมือนน้องลุงโดนรุมแกล้ง ปุริมน่ากลัวขึ้นทุกที

 

[วายซ่า]

พี่ปูน น้องลุง กลับมาร้อนแรงปนน้ำตาเล็กน้อย หลังจากหายไปนาน

น้องลุงคงอยากให้แม่ยืดเวลาเคอร์ฟิวส์นานๆ ใช่มั๊ยจ๊ะ

น้องลุงสู้ สู้ นะ