ตอนที่150 พิเศษ ตาร์กะข้าว<2>
“ไปได้แล้ว.”เมื่อผมกินเสร็จก็บอกไอ้ตัวดี ที่นั่งหน้างออยู่
“ถ้าไม่ลุก.ก็ให้ไอ้ตาร์ไปส่งแล้วกัน.”ผมบอก แล้วมองหน้าไอ้ตาร์ ไอ้ตัวดีมันรีบลุกทันที
“อาเย็นนี้พาเพลงไปกินไอติมนะฮะ.”มันเดินไปหาไอ้ตาร์ แล้วจับแขนไอ้ตาร์
“ครับ.แต่น้องเพลงต้องตั้งใจเรียนนะครับ..เป็นเด็กดีด้วย”ไอ้ตาร์ลูบหัวเบาๆ
“ครับ.”มันตอบ ไอ้เพลงมันเขย่งเท่า หอมแก้มไอ้ตาร์น้อยๆ ไอ้ตาร์หอมคืน
“วันนี้พ่อไม่หอมอาตาร์หรอฮะ.”เฮ้ย ผมกับไอ้ตาร์รีบมองหน้ากันทันที
“อะไร..”ผมเสียงค่อยมากเลยครับ
“ก็เมื่อวานน้องเพลงเห็นพ่อหอมแก้มอาตาร์ก่อนไปทำงานด้วย.”มันทำหน้าตาสงสัย แล้วเอามือแตะที่ปากตัวเองอย่างคิดๆ
“..เออๆ.เดี๋ยวพ่อหอม.เพลงไปรอที่รถไป..”ผมพูด เพราะตอนนี้ไอ้ตาร์มันทำหน้าทำตาสุดๆอะครับ
“ก็เพลงอยากเห็น.”ดูมันครับ
“เออ.พ่อบอกให้ไปรอที่รถไง.”ผมพูด จะอะไรซะอีกละครับ ไอ้ห่าตาร์มันอายเด็กซะที่ไหน ทำแก้มป่องให้ผมอยู่นั้น แล้วไอ้เพลงมันก็ทำปากขมุบขมิบแบบบ่นตามประสาเด็ก แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าออกไปรอหน้าบ้าน ไอ้ตาร์พอเห็นหลังไอ้เพลงออกไปไวๆ มันก็เดินตรงเข้ามาทันที
“หยุดก่อน.”ผมรีบท้วง
“ไรอะ.นานๆที.”ไอ้ตาร์มันพูด แล้วเข้ามากอดเอว
“ไอ้เพลงแม่งเห็นแล้วมันยิ่งฉลาดๆอยู่มึงทำไรก็ดูสถานการณ์บ้าง..”ผมเตือน
“ฟอดดด..”เข้าให้อย่างดังครับ ที่แก้มผม ไอ้ตาร์มันยิ้มหน้าบาน
“เย็นนี้คงกลับดึกนะ..กินข้าวเย็นไปเลยแล้วกัน..กรูจะกินมาข้างนอกเลย..”ผมบอก
“อีกแล้วหรอ..แล้วเรื่องพบผู้ปกครองละว่าไงครับ.”ไอ้ตาร์มันถาม
“ดูก่อนวะช่วงนี้กรูยุ่งจริงๆ.”ผมบอก
“ไปนะมึง.มึงก็รีบไปละ.เดี๋ยวสาย.”ผมบอกมัน มันเอาหน้าเข้ามาใกล้
“อือออ..”ผมเลยสนองให้ ไอ้เหี้ยนี่นิ และแล้วเสียงจ๊วบ จ๊าบก็จบลง ผมก็เดินออกมานอกบ้าน ไอ้เพลงมันเล่นกับไอ้ข้าวแกง.. อยู่นะครับ ข้าวแกงนี่อะไรหรอครับ หมาพันธุ์โกลเด้นแหละครับ สีดำอย่างที่ผมอยากได้ ตัวผู้
“ไปได้แล้ว.ล้างมือด้วยเพลง”ผมตะโกนบอก
“ไปนะข้าวแกง.เดี๋ยวตอนเย็นจะซื้อไอติมมาฝาก.”มันลูบหัวไอ้ข้าวแกง แล้วหอมลงที่หัว ก่อนที่จะเดินไปล้างมือที่ก๊อกน้ำ แล้วเดินมาขึ้นรถ
“พ่อฮะ..เนี้ย.น้องเพลงวาดรูปเมื่อคืน.สวยป่ะฮะ.”มันเอาสมุดวาดเขียนมาโชว์ผม
“อืม.สวย.แล้วทำไมต้นไม้ต้องเป็นสีแดงด้วยอะ.”ผมถามมัน
“ก็น้องเพลงชอบสีแดง.คุณพ่อก็ชอบสีแดงไม่ใช่หรอ.วันนั้นน้องเพลงถามพ่อไง.”มันพูดยาว
“อืม..”ผมตอบ
“พ่อฮะ..”มันเรียก
“พ่ออออ..”เรียกอีก
“พ่ออะ.”อีกแล้ว
“อะไร.”ผมคิ้วขมวดเข้าหากัน อย่างเริ่มหงุดหงิด
“.น้องเพลงอยากได้หุ่นยนต์ตัวใหม่.”เออ แค่เนี้ย
“ก็เราตกลงกันไว้แล้วไง.หนึ่งอาทิตย์ของเล่นหนึ่งชิ้น.ถ้าน้องเพลงอยากได้เพิ่มต้องเก็บเงินเอง.พ่อจะออกให้อีกครึ่งนึง.”ผมบอก นี่เป็นข้อตกลงระหว่างผมกับมัน พ่อลูก สุดสัปดาห์ ผมจะไปซื้อของกับมัน แล้วก็ไอ้ตาร์ ถ้าวันไหนไม่ว่างก็ให้มันไปกับไอ้ตาร์นะครับ ของเล่นหนึ่งชิ้นสำหรับหนึ่งสัปดาห์ หนังสืออะไรก็ได้ ขอให้มึงเลือกมา ภาษาอังกฤษห้าเล่ม ภาษาไทยสองเล่ม จะต้องเป็นอย่างนี้ทุกอาทิตย์ แต่ละวัน ต้องอ่านไม่ให้ผมก็ไอ้ตาร์ฟังก่อนนอน ผมเชื่อได้ว่ามันคือการฝึกทักษะการจำ และสมองของเด็กจากจิตใต้สำนึก บางทีผมก็พูดภาษาอังกฤษใส่มันแม่งเลย มันจะได้จำๆบ้าง อย่างน้อยก็ขอให้ได้เจอ มันก็เสือกตอบผมได้ด้วยนะครับ ถ้าผิดก็จะบอกมันว่าผิด มันก็จะรีบจดไว้ทันที ผมให้มันเข้าโรงเรียนนานาชาติ ตอนผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนเก่า โรงเรียนรัฐบาล บอกได้ตามตรง ภาษาอังกฤษมันก็แย่กว่าโรงเรียนเอกชนจริงๆ วันนึงมีคาบเดียวไม่ก็สองคาบ อย่างห้องผม ห้องคิง มันก็มีหลายคาบ บางทีอาจารย์ฝรั่งมาสอนคณิต ก็ไปตามเวรตามกรรม คือมันต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง ตั้งแต่เด็ก พ่อผมปลูกฝังให้รักการอ่าน ไม่งั้นอังกฤษผมคงแย่ไปแล้ว
“แต่ตอนนี้น้องเพลงรวมเงินได้แค่สองร้อยเอง.”มันพูดค่อยๆ อาหารที่โรงเรียนมีนะครับ อาหารว่างก็มีให้ ผมให้เงินไปวันละสามสิบพอ ห้ามขอเพิ่มเด็ดขาด เพราะว่าเดี๋ยวเคยตัว นี่ก็ถือว่าเยอะแล้วด้วยซ้ำ แต่ก่อนเราได้กันแค่ห้าบาทเอง ใครเคยจำได้มั้ยครับ อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน คิดแล้วคิดอีก แต่ตอนนี้เศรษฐกิจและราคาของมันก็ขึ้น ก็เลยให้มันไปแบบนั้น ตอนเย็นไม่ไอ้ตาร์ก็ผมไปรับ ถ้าวันไหนไม่ไปรับก็ต้องโทรบอกครูที่โรงเรียนก่อน ให้เค้ากลับมาส่งให้ที่บ้าน
ไอ้เพลงมันเป็นเด็กมีความรับผิดชอบ คือผมชอบมันตรงนี้ อะไรที่ผมกับไอ้ตาร์เข้ากันได้ก็คือ ของอะไรวางไว้ตรงไหน มันต้องกลับมาอยู่ที่เดิมเป๊ะ ไม่ว่าของสิ่งนั้นจะเป็นของใคร โต๊ะทำงานผมค่อนข้างโล่ง จะมีก็แค่กล่องใส่ปากกาและดินสอ หนังสือทุกทีเก็บไว้เรียงเป็นชั้น ถ้าลืมอะไร สามารถโทรบอกไอ้ตาร์ได้เลยว่าอยู่ชั้นไหน ซ้ายขวา ไอ้ตาร์มันก็เป็นเช่นกัน ไม่มีการหาของไม่เจอ เพราะว่ามันรู้โดยจิตใต้สำนึกว่าของสิ่งนั้นมันจะอยู่ตรงนั้นเสมอๆ เหมือนกับมีครั้งนึงไฟดับตอนฝนตก ผมกับไอ้ตาร์ก็สามารถรู้เลยว่าไฟฉายวางไว้ตรงไหน ตามจุดของบ้าน ไม่รู้มันเห็นผมทำกันหรือว่ามันเป็นเองนะครับไอ้เพลงอะ ห้องมันจะจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก สุดสัปดาห์คือการทำความสะอาด ที่ไม่ผมก็ไอ้ตาร์จะเข้าไปตรวจ ให้มันทำด้วยตัวเอง ห้องนี้เป็นห้องข้างๆที่ไอ้ตาร์ได้ทำใหม่ ตกแต่งใหม่ ให้เหมาะกับเด็ก เตียงไม่เล็กมาก และก็ไม่ใหญ่มากเป็นเตียงผู้ใหญ่นอนได้คนเดียวนะครับ โต๊ะเขียนหนังสือ ชั้นวางหนังสือแบบติดกำแพงแบ่งเป็นชั้นๆดูสะอาดตา กับชั้นวางของใหญ่ที่วางติดพนังห้อง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง ห้องมันเรียบร้อยมากเลยครับ หนังสือที่ซื้อแต่ละอาทิตย์ จะถูกมันจัดเป็นโซนๆเลยว่า อันไหนหนังสือสารคดี อันไหนหนังสือการ์ตูน อันไหนภาษาไทย อันไหนภาษาอังกฤษ ตอนแรกผมเป็นคนแนะนำนะครับ พอเปิดห้องเข้าไปดู อึ้งแดกไปเลยครับ เด็กห่าไรวะ เป็นระเบียบมาก ถ้าเป็นเด็กคนอื่น มันก็คงส่วนน้อยมากๆเลยครับ ที่คิดแล้วทำได้แบบนี้
ของเล่นแต่ละชิ้น เป็นคำเตือนก่อนซื้อให้ว่า
“ถ้าของเล่นพังพ่อจะงดซื้อให้สองอาทิตย์.”ผมขู่ ตอนเด็กๆพ่อผมก็เอากับผมแบบนี้แหละครับ ทำให้ผมรักของและก็หวงของมากๆ มันเป็นนิสัยติดมาจนโต อย่างเช่น
“เฮ้ย.เหี้ยข้าว.หนังสือนี่มึงอ่านแล้วหรอวะ”ไอ้แสบถาม
“เออ.”ผมตอบ
“จริงอะ.”มันถามแบบเสียงไม่เชื่อ
“เออดิวะ.”ผมตอบอีก แล้วหันไปมองหนังสือ มันก็เอามาจากชั้นที่กรูอ่านหมดแล้วนี่หว่า
“ทำไมไม่ยับเลยวะ.”ไอ้แสบมันพูดแล้วคลี่หนังสือ
“เฮ้ย..เบามือหน่อยไอ้ห่า..แล้วอ่านเสร็จทำไมต้องยับด้วยวะกรูไม่เข้าใจ.เหี้ยนิ.”ผมพูดบอก
“อ่าว.ของกรูยังยับเลย”ไอ้แสบมันบอก
“กรูกับมึงมันคนละคนกัน.แล้วดูแล้วนะ ที่ขั้นหนังสือมี.ห้ามยับ ห้ามพับ ห้ามฉีก ห้ามขาด ห้ามขีดเขียนไรด้วย.”ผมบ่น และนั้นแหละครับ การที่พวกมันเข้ามาบ้านผมแต่ละคน ก่อนจับหนังสือต้องขอก่อนหมด และมันก็จะพูดประโยคที่ผมพูดเมื่อกี้ บางทีนะครับ ผมเห็นพวกมันนะ อ่านหนังสือการ์ตูนผม มันเกรงกันทั้งตัว เพราะว่าต้องอยู่ท่าเดิมไม่ให้หนังสือผมยับ ผมรักของผมอะ หวงมากด้วย
“แล้วหยิบมาจากตรงไหนก็เก็บให้เหมือนเดิมด้วย.”ผมพูดบอกมัน ตอนพวกมันมาบ้านถึงไม่ค่อยจับของอะไรผมนอกจากคอมครับ ขนาดคอม เอาเหอะครับเมาท์นะเล่นเสร็จ ก็ต้องวางให้มันสมดุลกันให้หมด ใครจะว่ากรูโรคจิตก็ได้ แต่กรูเป็นของกรูงี้อะ ไอ้ตาร์มันก็เป็นเหมือนกันครับ
“แล้วราคามันเท่าไหร่.”ผมถามไอ้เด็กที่กำลังเก็บหนังสือวาดเขียนตัวเองที่ผมซื้อให้ ให้มันเอาไว้วาดนอกเวลานะครับ วาดทีไร ก็เอามาอวดผมกับไอ้ตาร์ทุกที
“แปดร้อย.”เสียงเบามากๆเลยครับ
“แล้วอาทิตย์นี้พ่อก็จะซื้อให้แล้วหนึ่งตัวน้องเพลงก็เอาตัวนี้ไปสิ.”ผมพูด
“ไม่เอาอะ.น้องเพลงจะเอาอีกตัว.มันแพงกว่า.”
“อ่าว.ไอ้นี่.”ผมพูดออกมา มาฉลาดแกมโกงกับกรูอีก
“ก็ได้..เก็บเงินได้ถึงสามร้อยเมื่อไหร่.ค่อยบอกพ่อแล้วกัน.”ผมบอก
“จริงนะฮะ..”มันรีบดีใจแล้วจับมือผมที่อยู่ตรงเกียร์รถ
“อืม.”ผมตอบยิ้ม ใกล้ถึงโรงเรียนมันแล้วครับ
“เย้ๆ..ได้หุ่นยนต์สองตัว.”ไอ้นี่มันดีใจใหญ่เลยครับ
“อะถึงแล้ว..”ผมบอก จอดรถเข้าเทียบท่า
“เย็นนี้พ่อจะกลับดึกป่ะฮะ.”มันหันมาถาม
“ดึก.กินข้าวก่อนเลยนะ.ไม่ต้องรอ.”ผมยิ้มให้มัน
“ฮะ.”มันตอบ แล้วผมก็ยื่นหน้าไปใกล้มัน ไอ้เพลงมันหอมแก้มผมสองข้าง ผมก็หอมกลับ ทำอย่างนี้ทุกวันแหละครับ ก็มันบังคับตอนแรกๆผมก็ไม่ทำหรอก แต่เด็กอะ ดื้อจะตายห่า ผมก็เลยต้องยอมมัน แล้วก็ยกมือไหว้ผมก่อนลงจากรถไป
ส่วนไอ้คำว่าพ่อนะ ตอนแรกมันไม่ได้เรียกผมว่าพ่อหรอกครับ ถึงมันจะรู้ว่าผมรับเลี้ยงมันเป็นบุตรแล้ว ตอนนี้มันก็ป.สองแล้ว มันก็รู้อะไรหลายๆอย่าง พอผมเอามันเข้ามาเรียนในกรุงเทพ ผ่านไปเดือนกว่าๆ มีอยู่วันเห็นมันนั่งซึมๆ ผมก็เลยเดินเข้าไปถาม
“เป็นอะไรไอ้ตัวดี.”ผมเอาขาจุ่มลงไปที่สระว่ายน้ำในบ้าน
“เปล่าฮะ.”มันตอบเสียงค่อย แล้วก้มหน้า
“ไหนวันนี้ไม่วาดรูปหรอ.”ผมถามมัน เพราะเวลาว่างมันจะวาดรูปตลอด
“ทำไมละ.”ผมถามอีกเมื่อมันส่ายหัว
“เพลงไม่มีอารมณ์.”เออนี่เป็นคำตอบของเด็ก ป.หนึ่ง หรอวะ
“ทำไมไม่มีอารมณ์วะ.”ผมถามกลับ
“มีอะไรไหนเล่าให้ฟังสิ.”ผมถามันเมื่อเห็นมันเอาแต่ส่ายหัว
“เร็วๆ.”ผมทำเสียงดุ มันเงยหน้ามามอง
“ก็เมื่อวานเพื่อนน้องเพลงบอกว่าน้องเพลงไม่มีพ่อไม่มีแม่..ฮือออ.”เอาร้องไห้อีก
“ไอ้ตาร์.”กรูขอตะโกนเรียกตัวช่วยก่อนแล้วกันวะ
“มีไรครับ.”มันถาม ผมชี้ไปที่ไอ้เพลงที่นั่งร้องไห้อยู่
“เป็นอะไรครับน้องเพลง.”มันรีบลงมากอดไอ้เพลง
“อึก...ฮือออ..”มันร้องไห้ไม่หยุด เข้ากอดไอ้ตาร์ ไอ้ตาร์มองหน้าผม ผมส่ายหัว แล้วทำปากว่ากรูไม่รู้
“น้องเพลงไม่มีพ่อ.อึก.ไม่มีแม่ด้วย.”มันร้อง เออกรูรู้แล้ว
“ครับๆ..ก็มีพี่สองคนอยู่ไงครับ.”ไอ้ตาร์มันปลอบ มันก็สะอึกไม่หยุด
“ก็พี่ข้าวไงพ่อน้องเพลง”ไอ้ตาร์มันพูด ผมเฮ้ย แต่ไม่มีเสียงครับ
“อึก..อึก..”นั้นสะอึกเข้าไป
“ทำไมน้องเพลงจะไม่มีพ่อละครับ.ก็พี่ข้าวไงครับพ่อน้องเพลง”ไอ้ตาร์มันพูด ไอ้เพลงมันผงกเอนมามองหน้าไอ้ตาร์ที่ยิ้มให้มัน แล้วมองหน้าผม
“น้องเพลงเรียกว่าพ่อได้หรอฮะ.”มันถาม ผมทำหน้าเอ๋ออยู่สักพัก
“ได้สิครับ.”นั้นตัดสินใจให้กรูซะงั้น
“เย้ๆๆๆ...น้องเพลงมีพ่อแล้ว.”นั้น ลิงโลดเลยมึง มันกระโดนเข้ามากอดผม ผมแทบหงายท้องแบบไม่ได้ตั้งตัว
“เออๆ..พ่อก็พ่อวะ.”ผมพูดอย่างเสียงไม่ได้ เมื่อไอ้ตาร์มันทำท่าว่า รับๆไปเหอะ
นั้นแหละครับที่มาของคำว่าพ่อของผมกับมัน ส่วนไอ้ตาร์นะ มันก็เรียกไปตามยศ
ผมกลับเข้ามาที่ทำงาน วุ่นวายได้อีกครับ
“พี่ข้าวท่านประธานเรียกพบ.”เออดี เอางานกรูเข้าแต่เช้า
“เออ.ไปเดี๋ยวนี้.”ผมตอบแล้วรีบหยิบเอกสารต่างๆวางลง แล้วรีบขึ้นไปตึกใหญ่ไปหาท่านประธาน แล้วก็โดนเฉ่งมาเรื่องหลายๆอย่าง ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยๆ
“เป็นไงบ้างครับพี่.”ไอ้เด็กในที่ทำงานคนนึงเข้ามาถาม
“เดี๋ยวเอาเอกสารสินค้ารุ่นใหม่มาให้หมดนะ.เดี๋ยวเรียกประชุมให้ด้วย.ด่วนเลย.จะวางแผนงานใหม่.”ผมสั่งเสียงเหนื่อยๆ
“ครับพี่.”มันตอบรับ แล้วเดินออกไปจากห้องผม เอาไงดีวะเนี้ย งานก็รัด เรียนก็รัด บ้านก็รัด มั่วไปหมด
ผมเรียกพนักงานประชุม พร้อมกับสินค้ารุ่นใหม่ที่ได้รับมอบหมายมา การตลาดกับการผลิตมันค่อนข้างมีปัญหามากๆ ตอนนี้เศรษฐกิจยิ่งแย่ๆอยู่ เรื่องมันก็เลยวุ่นวาย สินค้าขึ้นราคา วัตถุดิบที่ใช้ก็ขึ้นราคา เซ็งโว้ย
นั่งอยู่จนเกือบสี่โมงเย็น ข้าวกลางวันยังไม่ตกถึงท้องเลยครับ
“พี่ข้าวครับเดี๋ยวต้องเข้าโรงงานนะครับ.ช่างใหญ่โทรมาบอกว่าให้ไปดูสินค้าหน่อย.”ไอ้สินเดินมาบอกผม ผมพยักหน้า
“เอารถบริษัทไปแล้วกัน.บอกให้ลุงสันขับให้กรูด้วย.ไม่ไหววะ.กรูเหนื่อยมาก.แล้วนี่ลินไปไหน.”ผมถามถึงเลขาของผม
“ลินกำลังมาครับเมื่อกี้หัวหน้าใช้ไปดูเรื่องของการตลาดนิครับ”อ่าวกรูลืม
“เออๆ..บอกลินรีบมาแล้วกัน.จะได้รีบไป.”ผมบอก แล้วดูเอกสารตรงหน้า อะไรของกรูวะเนี้ย เดี๋ยวลาออกแม่งเลย สาด
และแล้วผมก็ไปดูงานที่โรงงานเกือบสามชั่วโมง แล้วก็ต้องกลับมาที่บริษัท ก่อนที่จะเรียกประชุมอีกรอบ เปลี่ยนแผนงาน เสร็จปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่า เออ นี่กรูเป็นเจ้าของบริษัทรึเปล่าวะ
“กลับยังไงละครับลิน.”ผมถาม
“เดี๋ยวคงกลับแท็กซี่นะค่ะ.”ลินตอบ
“เดี๋ยวผมไปส่งแล้วกัน.ดึกแล้วอันตราย.”ผมบอกอีก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะบอส.ลินเกรงใจ”ลินพูดบอก
“ไม่ได้หรอกผมจะให้ลูกน้องผมไปคนเดียวดึกๆดื่นๆแบบนี้ได้ไง.แท๊กซี่ไว้ใจได้ที่ไหนกัน.”ผมพูด
“ไปเก็บของแล้วกัน .ผมจะไปรอที่รถ”ผมบอก
“ขอบคุณค่ะบอส.”ลินตอบ แล้วรีบเดินไปเก็บของ แล้วผมก็พาลินมาส่งที่บ้าน ก่อนที่จะขับรถกลับด้วยอาการเพลียสุดตีนครับ
“อ่าว.ทำไมยังไม่นอน.จะห้าทุ่มอยู่แล้ว.”ผมถามไอ้ตาร์ มันเดินมาเปิดประตูให้ผมนะครับ ประตูตรงทางเข้าบ้านนะครับ
“รอข้าวแหละครับ.”มันตอบ
“อืม.เหนื่อยชิบหายเลย..”ผมพูด แล้วเดินเข้าไปหามัน แล้วกอดมันไว้ ทิ้งน้ำหนักตัวเองมันรีบรับไว้ แล้วกอดผม หัวเราะเบาๆ
ไอ้ตาร์จูบลงที่ซอกหูผมเบาๆ
“จูบกรูหน่อย.”ผมพูด แล้วเอาปากไปใกล้ปากมัน ไอ้ตาร์ยิ้มแล้วแตะปากลงจูบผมเบาๆ
“หิวน้ำ..”ผมบอกมัน
“ครับ.ไปนั่งก่อนป่ะ.”ไอ้ตาร์มันบอก มันปล่อยให้ผมเดินเข้าไปในห้องรับแขก แล้วมันก็เดินไปห้องครัว ไปเอาน้ำอะไรนานแท้วะ สักพักมันก็เดินเข้ามา พร้อมกับถาดอาหาร ไอศกรีมจานโตที่ถูกแต่งด้วยวิปปิ้งครีม และเยลลี่สีแดงของโปรดของผม กับน้ำอีกแก้ว
“กินซะครับ.จะได้หายเครียด.”มันพูด ผมลุกขึ้นยิ้มให้มัน แล้วนั่งกินไอศกรีม ดูโทรทัศน์
“เมื่อกี้เพิ่งส่งไอ้ตัวดีนอน..บอกจะรอข้าวให้ได้.เพราะว่าเพิ่งวาดรูปเสร็จ..”ไอ้ตาร์มันเล่าให้ฟัง
“อืม..กินป่ะ.”ผมถาม ไอ้ตาร์ส่ายหัว
“เป็นไงบ้างครับที่ทำงาน.”ไอ้ตาร์ถาม
“ก็เครียดๆเซ็งๆวะ.”ผมบอก
“อืมครับ.”มันตอบ
“แล้วมึงละ..”ผมถามกลับ
“ก็ดีครับเรื่อยๆ..ไม่มีปัญหาอะไรลูกค้าคุยรู้เรื่องดี.”มันตอบ แล้วเดินเข้ามานั่งข้างผม
“ลงไปนั่งข้างล่างสิ.”มันพูด พร้อมกับนั่งคร่อมตัวผมไว้ ผมเลื่อนตัวเองไปนั่งข้างล่างโซฟา ไอ้ตาร์มันก็นั่งอยู่บนโซฟา แล้วนวดไหล่ให้ผมเบาๆ
“อืออ สบายวะ.”ผมตอบ มันนวดขมับให้ เออ เว้ย เหมือนมีเมียเป็นผู้หญิงเลยครับ ไอ้ตาร์มันก้มลงหอมผมๆเบาๆ แล้วก็เริ่มลุกลานละ
“เลยละ..”ผมแซวมัน เมื่อไอ้ตาร์มันเริ่มจูบเข้าซอกหูบ้าง คอบ้าง เป็นจุดๆ
“หึหึ.ครับๆ..”มันตอบ
และแล้วคืนนั้นผมก็เข้าอาบน้ำ แล้วก็นอนพร้อมกับไอ้ตาร์
เช้ามาก็ได้ข่าวดีอีก
“บอสค่ะ.อาทิตย์หน้ามีติดดูงาน.ที่สิงค์โปรค่ะ.”ห๊ะ
“วันไหนครับ.”ผมรีบถาม
“วันอาทิตย์นะค่ะ ถึงวันอังคาร.”ลินพูด โอ้ย กรูจะรีบเคลียร์งานซะหน่อย ก็นัดผู้ปกครองมันวันจันทร์นะสิครับ
“เลื่อนได้มั้ยครับ.”ผมถาม ลินดาหน้าเสียแบบบอกไม่ถูกทันที
“คือ.ประธานสั่งมาอะค่ะ.คือที่จริงประธานจะให้คุณพินัจไปแทนแต่ว่าคุณพินัจติดดูงานที่ฮองกงค่ะสินค้าตัวใหญ่ ลิดเกรงว่าจะไม่ได้แล้ว.”ลินพูด ผมก็สงสารลินนะครับ คือเค้าต้องช่วยแก้ไขอะไรให้ผมหลายๆอย่าง
“ครับไม่เป็นไร.ลินทำเรื่องให้ผมเลยแล้วกัน..”ผมพูดบอก
และแล้ววันนั้นก็นะครับ เหนื่อยล้าอีกวัน เหนื่อยมากมาย ตอนนี้ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายวิศวะกรรมยานยนต์ไปแล้ว งานหนักมาก หนักเกินไปแล้วครับ กรูไปเป็นลูกน้องดีกว่า เจ้านายสั่งอะไรไม่ต้องเครียดด้วย เหนื่อยอย่างเดียว
เย็นนั้นผมก็กลับบ้านประมาณสามทุ่มกว่าๆ เพราะว่าต้องเอางานมาทำที่บ้านนะครับ
“พ่อกลับมาแล้ว.”ไอ้เพลงวิ่งหน้าตั้งมาหาผม
“พ่อฮะ.ใบเซนต์รับรองฮะ.พ่อจะไปใช่ปะฮะวันจันทร์นี้อะ.”ไอ้เพลงมันถือกระดาษหนึ่งใบมาด้วย ไอ้ตาร์ยืนมองอยู่ห่างๆ ผมมองหน้ามัน
“พ่อคงไปไม่ได้.”ผมพูดเบาๆ ไอ้เพลงหน้าเสียไปนิด น้ำตาเริ่มคลอ
“ทำไมละฮะ.”มันถามเสียงเบา
“พ่อติดงานต้องไปดูงานต่างประเทศนะครับ.”ผมตอบ แล้วนั่งลง ไอ้เพลงน้ำตาไหลแหมะลงกับกระดาษที่ถืออยู่
“แต่เพลงอยากให้พ่อไป..วันนั้นเพลงมีโชว์เล่นเปียโนด้วยนะฮะ.อึก..เพลงตั้งใจจะเล่นให้พ่อฟัง.”มันพูด ผมไม่รู้เลยครับว่ามันเล่นโชว์ด้วย ไม่รู้จริง ถึงว่าเสาร์อาทิตย์คลุกอยู่กับไอ้ตาร์ทั้งวัน ไอ้ตาร์มันทำห้องดนตรีอย่างดีเลยครับ ไว้ชั้นล่างของบ้าน ส่วนเปียโน ก็ไว้หลังบ้าน ที่เป็นบ่อปลา มันก็ช่างจัดช่างเลือกนะครับ
“.ขอโทษครับ.นะ.พ่องานยุ่งจริงๆ..เดี๋ยวน้องเพลงก็เล่นให้พ่อฟังที่บ้านก็ได้นิ.”ผมบอก กรูขอพูดเพาะกับมันหน่อยแล้วกัน
มันเดินเข้ามากอดผม ผมก็รับกอดไว้ เบาๆ
“เดี๋ยวให้อาตาร์ไปแทนแล้วกันนะครับ.”ผมปลอบ
“แล้วเดี๋ยวพ่อกลับมาจะซื้อของมาฝากดีมั้ย.”ผมพูด แล้วลูบหลังมันเบาๆ ไอ้เพลงพยักหน้า ผมอุ้มมันขึ้น
“ไหน.วาดรูปไว้รึเปล่า.เอาให้พ่อดูหน่อยสิ..”ผมพูดถามแล้วยิ้มให้ไอ้ตาร์ แล้วเดินเข้าห้องรับแขกไปพร้อมกับ สีกระจัดกระจายเต็มโต๊ะมันคงวาดเสร็จเมื่อกี้
เมื่อผมดูและชมกับรูปภาพมันเสร็จ ก็บอกว่าจะไปอาบน้ำ เดี๋ยวจะเข้าไปอ่านนิทานให้ฟัง มันก็เข้าไปรอในห้องพร้อมกับไอ้ตาร์นะครับ แล้วอาบน้ำเสร็จ ก็ต้องเข้าไปอ่านนิทานให้ฟังหนึ่งรอบ ก่อนที่จะให้ไอ้เพลงมันอ่านเอง แล้วผมก็อ่านให้ฟังอีกรอบกว่าจะหลับไป
“วันอาทิตย์กรูต้องไปดูงานที่สิงค์โปรนะ.”ผมบอกระหว่างที่ตอนนี้กำลังอยู่บนเตียงก่อนจะนอนนะครับ
“ครับ.กลับวันไหน”ไอ้ตาร์ถาม
“วันอังคาร.”ผมตอบ เดี๋ยวนี้เรื่องบนเตียงค่อนข้างห่างๆไปนะครับ เพราะว่าต่างคนต่างเวลาไม่ค่อยตรงกัน บวกกับผมกลับค่อนข้างดึก แล้วก็เหนื่อยมากๆ จนบางทีไอ้ตาร์มันไม่อยากจะกวน ผมก็รู้นะครับว่าไอ้ตาร์มันอยาก แต่ผมก็เหนื่อยมากจริงๆครับ บางทีผมยังกลัวเลยครับ กลัวว่ามันจะเบื่อกับชีวิตแบบนี้ เรื่อยๆวันๆ อีกอย่าง ก็ไม่ค่อยได้โทรตามหรือว่าจิกเหมือนแต่ก่อน ไม่รู้หรอกครับว่ามันนอกลู่นอกทางรึเปล่า ตอนนี้ก็ได้แต่ไว้ใจมัน เพราะว่าไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นนอกจากงานจริงๆครับ
“ครับ...เดี๋ยวพี่ไปรับแล้วกัน”.ไอ้ตาร์มันบอก
“อืม..”ผมตอบกลับ แล้วเข้าไปกอดมัน ไอ้ตาร์มันกอดตอบ แล้วหลับไปด้วยความเหนื่อย
...
มาต่อ ด้วยอารมณ์คนเขียนก็เหนื่อยๆ :เฮ้อ:เลยให้เนื้อหามันเหนื่อย :เฮ้อ:กร๊ากกก
เอิ้กๆ
ไปละ ฝานดีเน้อค่ะ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2651212 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก