ตอนที่ 15 : จีบ“นั่งสักทีสิวะเกะกะคนอื่นเขา” ไทยกึ่งบอกกึ่งบ่นเพื่อน เมื่อคนโปรดเอาแต่ชะเง้อคอมองหารหัส ไม่ยอมเลือกที่นั่งในรถเสียที
“ก็ไม่ได้นั่งด้วยกันสิ” คนพูดเสียงอ่อยแต่ก็ยอมนั่งลงบนเก้าอี้ว่าง โดยไทยกับตะวันเลือกนั่งเก้าอี้คู่ถัดไป
“เอาน่าไหนว่าดีเกินพอแล้ว มึงมานั่งกับตะวันก็ได้ เดี๋ยวกูนั่งคนเดียวให้”
“ไม่เป็นไรมึงนั่งเถอะ”
“คนโปรดยังแอบหวัง” ตะวันพูดยิ้มๆ เขารู้ทันเพื่อน
“ตรงนี้ว่างใช่ไหม” คนโปรดเงยหน้าจากการยัดกระเป๋าลงบนที่วางเท้า รอยยิ้มกว้างค่อยๆ หุบลง ก่อนรีบยิ้มใหม่อีกครั้งเพราะกลัวคนมองอยู่รู้สึกไม่ดี
“ว่างพี่”
“งั้นพี่นั่งด้วย” โชทิ้งตัวลงนั่งข้างคนที่เขาหมายตา ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไรแต่ถ้ายอมแพ้ง่ายๆ ก็ไม่ใช่เขา
“เมื่อคืน...” คนโปรดเลิกคิ้วเมื่อโชจงใจหยุดพูด รอยยิ้มและสีหน้าเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์
“เมื่อคืนทำไมหรือครับ หรือว่า...” ตาของคนโปรดเบิกโต “หรือว่าผมเมาแล้วทำเรื่องขายหน้าอีก ว่าแล้วเชียวไม่น่าดื่มเยอะ”
“ไม่ใช่ เมื่อคืนพี่เห็น...”
“อยู่นี่เอง” โชพูดยังไม่ทันจบ เสียงดุปนหงุดหงิดของใครบางคนก็ดังขึ้นข้างกายเขา จนต้องหันไปดู
“พี่รหัส!” โชนึกเอ็นดูเมื่อเห็นสีหน้าดีใจจนออกนอกหน้าของคนโปรด
“ทำไมต้องให้ตาม ไม่ได้ยินหรือไงว่าเขาให้นั่งคู่กับบัดดี้”
“อ้าว! เหรอครับผมไม่รู้ ขอโทษครับ” คนโปรดหน้าเหวอ สงสัยต้องเป็นตอนที่พวกเขาไปเดินเล่นกันแน่เลย ถึงไม่รู้ว่าขากลับ
ต้องนั่งคู่กับบัดดี้
“ขอโทษทีโช”
“เชิญเลย” โชลุกขึ้น ยืนมองอีกฝ่ายด้วยสายตารู้ทัน ก่อนเบนสายตาไปทางด้านหลังของรหัส
“ถ้าอย่างนั้นก็เบาะหน้า” โชบอกบัดดี้ของตัวเอง โชคดีที่เบาะนั่งถัดไปด้านหน้ายังว่าง
“มึงนะมึง” เสียงพูดลอยลมของสายฟ้าทำให้เขายิ่งนึกขำ คิดอยู่แล้วว่าคงไม่มีประกาศนี้ออกมาจริง ไม่เป็นไร เวลายังมี ไม่ได้จีบคนที่หมายตาไว้ได้แกล้งคนขี้โมโหก็ยังดี สำหรับเขาแล้วสนุกพอกัน
“เขาจะมีกิจกรรมเล่นบนรถอีกเหรอครับ”
“ไม่ได้ถาม”
“ครับ” คนพยายามชวนคุยหน้าจ๋อย นึกอยากงัดปากอีกคนเผื่อจะตอบอะไรยาวๆ กับคนอื่นเขาบ้าง
“รถออกแล้ว” เพราะไม่รู้จะคุยอะไร เขาจึงพูดขึ้นมาลอยๆ สายตากวาดมองไปรอบรถ เพื่อดูว่าใครนั่งที่ไหนบ้าง
“ทำไมพี่แป้งไม่นั่งกับบัดดี้ สงสัยไม่รู้เดี๋ยวผมไปบอกก่อน”
“นั่งเฉยๆ เถอะ” คนโปรดสะดุ้งเพราะคนที่นั่งหน้าขรึม จู่ๆ ก็จับข้อมือเขาดึงไว้ไม่ให้ลุกขึ้น แถมถ้าฟังไม่ผิดเขาว่าน้ำเสียงดูตกใจอยู่นิดๆ
“ก็ได้ครับ ไม่เห็นต้องดุเลย”
“ไมได้ดุ”
“ไม่จริง”
“คนโปรด”
“ครับ?”
“ดอกไม้ที่ฝากไปทิ้ง ได้ทิ้งไหม”
!!! เหงื่อของเขาแตกซิก มาได้ยังไงวะเนี่ย ซวยแล้วกู พี่จะเปลี่ยนเรื่องไปเรื่องไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่เรื่องนี้~
“จำตอนที่เจอกันที่บันไดได้ไหม ที่พี่ฝากเราเอาช่อดอกไม้ไปทิ้ง”
“ฮ่าๆ “ เสียงหัวเราะอันแห้งแล้งถูกนำมากลบเกลื่อนเพื่อให้เขามีเวลาคิด เอาไงดีวะกู ตัดปัญหาตอบว่าจำไม่ได้ไปเลยดีไหมวะ
“หรือว่าเราเอาไป” ดวงตาที่หรี่มองทำให้หน้าของเขายิ่งซีดลง
“คือ..” คนโปรดแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากอันแห้งผาก ดวงตาถูกตรึงไว้ด้วยสายตาคมเข้มจนไม่สามารถละไปได้ “ถ้าผมตอบว่าไม่ได้ทิ้งจะโกรธไหมครับ มัน...” มันอะไรดีวะคิดซิโว้ย “มันสวยดีผมเลยเสียดาย”
“อืม” เขาเตรียมตัวโดนดุเต็มที่ที่ไม่ทำตามคำสั่ง เรียกว่ากลั้นหายใจรอกันเลยทีเดียวแต่อีกฝ่ายกลับเงียบไป
“เอาไปให้คนอื่นต่อ?”
“เปล่าครับ เปล่า! ผมเอาไปเอง” นั่นไงพอปฏิเสธเรื่องหนึ่งมันก็จะเข้าตัวอีกเรื่องหนึ่งจนได้
“ทิ้งซากไปหรือยัง”
“ยังครับ” เอาวะเป็นไงเป็นกัน ตอบมันไปตามความจริงนี่แหละ “ผมตากแห้งไว้ อยู่ยังไงก็อยู่ยังงั้น” สำทับสักนิดให้ฟังเหมือน
เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ไม่ได้โกหกเสียหน่อย อยู่อย่างไรก็อยู่อย่างนั้น อยู่อย่างดี
“ขอคืนได้ไหม”
“หา?!!” นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดว่าจะได้ยิน ขอคืน? จะขอคืนไปทำไมกัน
“ว่าไง”
“แต่มันเหี่ยวไปหมดแล้วครับ”
“ไม่เป็นไร”
“พี่รหัสจะเอาไปทำไม”
“ก็มันเป็นของพี่ไม่ใช่เหรอ”
“อ่า.ก็ได้ครับ อยากได้ก็ตามใจ” เจอคำตอบแบบนี้ใครจะกล้าตอบว่าไม่ใช่ โธ่มันเป็นของเขาหรอก ซื้อเองกับมือ แต่ใครจะกล้าบอก
“เดี๋ยวถึงมหาลัยแล้วพี่แวะไปเอา”
“หมายถึงวันนี้เลยเหรอครับ”
“ห้องเราอยู่ไม่ไกล แวะไปไม่เสียเวลา ติดอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” เขาไม่ติดอะไรทั้งนั้น นอกจากติดใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“งั้นก็ตามนั้น” คนพูดปิดเปลือกตาลงให้รู้ว่าต้องการพักผ่อน คนโปรดยังงงไม่หายแต่เขาเองก็เหนื่อยเหมือนกัน จึงไม่คิดจะซักถามอะไร นอนสักพักจะได้สดชื่น ตื่นมาแล้วค่อยว่ากัน
“หึๆ” โชหัวเราะออกมาเบาๆ คงไม่ต้องเอ่ยปากชวนแล้ว ดูเหมือนมีใครบางคนตีเนียนไปส่งคนโปรดที่หอเรียบร้อย
“ทำอะไร” รหัสใช้มือกั้นประตู เมื่อเจ้าตัวดีทำท่าจะปิดประตูใส่หน้าเขา
“ห้องผมมันรกขอจัดแป๊บครับ” ที่จริงเขาจะไปหยิบดอกไม้ออกจากที่เก็บต่างหาก ให้เห็นว่าเก็บอย่างดีไม่ได้
“ไม่ต้อง” รหัสใช้แรงที่มากกว่าผลักประตูเปิดกว้างก่อนเดินตามเข้าไปข้างใน เขามองไปรอบๆ ห้อง ใช้คำว่ารกได้ แต่ไม่ถึงขนาดให้ดูไม่ได้
“ก็ปกติดีนี่ ห้องผู้ชายจะเก็บทำไม”
“ผมก็อายเป็นนี่ครับ” คนโปรดหน้ามุ่ย ไม่ใช่อายธรรมดาเดี๋ยวจะอายมากด้วย
“พี่รหัสเข้าห้องน้ำก่อนไหมครับ”
“ไม่”
“ไม่ล้างหน้าล้างตาซักหน่อยจะได้สดชื่น”
“มีอะไรหรือเปล่า” คนพูดหรี่ตามองเขา เดินก้าวเข้ามาหาด้วยท่าทางคุกกคาม จนคนโปรดต้องถอยหลังกรูด
“ปะเปล่าครับ ไม่มี ผมเห็นเดินทางมาเหนื่อยๆ ก็ทักดู”
“ก็แล้วไป ไหนดอกไม้พี่”
“......”
“คนโปรด” เสียงหนักๆ ทำให้คนโปรดตัดใจ
“ในนั้นครับ” เขาชี้มือไปยังตู้เก็บของ ก่อนเดินไปเปิดตู้แบบปลงอนิจจาว่าอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด
“นี่ครับ” คนโปรดหยิบกล่องสีขาวสะอาดตาออกมา เป็นกล่องอย่างดีที่เขาลงทุนไปซื้อที่ห้างเพื่อเก็บดอกไม้โดยเฉพาะ
“เก็บดีนี่”
“ครับ” ของมันฟ้องอยู่โทนโท่จะให้พูดอะไรได้ คนโปรดยืนมองรหัสเปิดกล่อง ดอกไม้ได้รับการตากแห้งอย่างถูกวิธี ใครเห็นก็มองออกว่าได้รับการทะนุถนอมอย่างดี
“เราซื้อให้พี่ใช่ไหม”
!! คนโปรดหน้าซีด เหงื่อตก สมองหมุนติ้ว
“พี่เดาว่าใช่นะ” คนพูดนั่งลงบนเตียง ดูจะขบขันกับท่าทางของเขา “ทีแรกก็ไม่สงสัย มาคิดได้ตอนเราบอกว่าชอบพี่ วันนั้นมาแอบดูใช่ไหม” คนโปรดเผลอเม้มปากแน่น ถึงไม่ตอบอาการก็ออกมาทางสีหน้า
“หึๆ จะถือว่าใช่ก็แล้วกัน คิดได้ยังไงฮึให้ดอกไม้ผู้ชาย”
“ก็คิดว่ามันไม่เหมือนใครดี จะได้น่าสนใจ” เสียงอ่อยๆ ยอมสารภาพ มาถึงขั้นนี้แล้วยืนกระต่ายขาเดียวไปก็เท่านั้น น่าจะดูโง่มากกว่ากว่าดูฉลาด
“อืม ก็จริง” คนโปรดหูผึ่ง เมื่อรู้สึกได้ว่าในน้ำเสียงของรหัสมีความขำมากกว่าความโกรธ
“มันแปลว่าดีใช่ไหมครับ” โอ๊ย มีกำลังใจขึ้นเป็นกอง เขาแอบช้อนตามองด้วยความหวัง
“แปลว่างี่เง่า อย่าไปทำแบบนี้ที่ไหนอีก” รอยยิ้มที่กำลังคลี่ออกหุบลงทันที กลับไปจ๋อยเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือคอตก
“อย่าเอาดอกไม้ไปเซอร์ไพรส์ใครอีก เข้าใจไหม”
“เข้าใจแล้วครับ ถึงไม่บอกผมก็ไม่ทำอยู่แล้ว”
“ดีที่รู้ว่ามันไมได้ผล”
“เปล่ามันแพง ซื้ออันนี้แหละที่ทำเอาผมกินแกลบไปทั้งเดือน” เสียงตอบประสาซื่อ ทำให้รหัสต้องกลั้นยิ้ม เด็กบ้าเอ๊ย อยู่กับมันจะเก๊กรอดไหม
“ตังค์ไม่พอแล้วยังจะซื้อ”
“เดี๋ยวนะครับ!” รหัสเลิกคิ้วเมื่อเห็นคนโปรดหน้าตาตื่น “อย่าบอกว่าที่จะเอาดอกไม้เนี่ยเพราะอยากจับผิดผมเรื่องนี้แค่นั้น ทำไมพี่รหัสร้ายแบบนี้” น้ำเสียงประท้วงปนงอนทำให้รหัสหลุดยิ้มจนได้
“เพิ่งรู้เหรอ”
“งั้นผมจะทิ้งจริงๆ ไม่อยากเก็บแล้ว” คนโปรดยื่นมือไปหมายจะแย่งกล่องมาจากมือของรหัส แต่คนตัวโตชักมือหนี เอาไปวางซ่อนไว้ข้างหลัง
“ให้แล้วก็คือของพี่ เราไม่มีสิทธิทิ้ง”
“เหอะ วันนั้นใครกันบอกให้เราเอาไปทิ้ง” คนตัวเล็กยื่นปากออกมาน้อยๆ นึกหมั่นไส้คนตัวโต ไม่มีสิทธิ์ทิ้งอะไรกันตัวเองนั่นแหละทิ้งตั้งแต่ได้รับ
“ก็วันนั้นพี่ไม่รู้ว่าเราเป็นคนให้”
??? !! เดี๋ยวนะเดี๋ยว! มันแปลว่าถ้ารู้ว่าเป็นเขาจะไม่ทิ้งใช่ไหม มันใช่อย่างที่คิดใช่ไหม ไม่ต้องรอให้ใครช่วยตอบเพราะเขาเข้าข้างตัวเองไปแล้ว คนโปรดยิ้มหน้าบาน ฮือ เขามีความสุขชะมัด
“หึๆ ดีใจล่ะสิ เสียใจพี่พูดเล่น ถึงรู้ว่าเป็นเราวันนั้นก็ยังทิ้ง”
!!! คนมีความสุขหุบยิ้มฉับ สายตาส่งไปคาดโทษ จะร้ายกาจไปถึงไหน มาทำให้เขาหัวใจพองโตแล้วปล่อยลมทิ้งเสียอย่างนั้น
“แต่ถ้าเลื่อนเอามาให้วันนี้จะเก็บอย่างดี”
อย่าถามว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร คนโปรดรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังขึ้นรถไฟเหาะตีลังกา หัวใจเขากลับมาเต้นแรงอีกครั้ง มันมีความหวัง มันมีประกาย หน้าจ๋อยๆ กลายเป็นหน้าแดงแจ๋ เขินจนตัวจะแตก
“ถึงกับพูดไม่ออก ไหนคนเคยกล้า” คนตัวโตลุกขึ้นยืนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา คนโปรดหลุบตามองพื้น สาบานว่าเขาไม่ตั้งใจ มันเขินจนไม่กล้าสบตา
“แมลงสาบ!” เสียงทุ้มร้องแม้ไม่ดังมากนักแต่ก็ทำเอาคนโปรดตาเหลือก มองเจ้าสัตว์มีปีกที่อยู่นิ่งๆ ท้าทายอำนาจมืด รีบหนีสิโว้ยเดี๋ยวก็โดนกระทืบไม่รู้ตัว
แต่ดูเหมือนไม่ใช่แค่แมลงสาบเท่านั้นที่ขาแข็ง เขาเองก็ยืนทื่อมะลื่อทำอะไรไม่ถูก มันเกิดอะไรขึ้น! ใครบางคนที่เคยกระทืบแมลงสาบแหลกคารองเท้า วันนี้กลับดึงเขาเข้าไปกอดแน่น หน้าซุกลงมาบนผมสีดำขลับ
“พี่เกลียดแมลงสาบ” เสียงอู้อี้บอกเบาๆ อ้อมแขนกระชับขึ้นอีก คนโปรดรู้สึกจริงๆ ว่าริมฝีปากร้อนทาบทับลงบนศีรษะของเขา
“ผมรู้ครับ” แล้วผมก็เห็นกับตาด้วยว่าพี่กระทืบมันแบนราบคารองเท้า
“ตกใจทุกทีสิน่า”
“ครับ” อยากจะทวงถามความหลังก็อยาก แต่อยู่แบบนี้มันก็กำไรชีวิตชัดๆ คงไม่ต้องบอกว่าความคิดไหนชนะ มันชัดเจนอยู่แล้ว
“ไปหรือยัง” คนโปรดเหลือบตามอง นึกโมโหเจ้าแมลงสาบ ตอนไล่ให้ไปไม่ไปทีอยากใช้บริการดันหายหัว
“ว่าไง”
“สมมุติว่ายังไม่ไปได้ไหมครับ”
“หึๆ” แรงเขกเบาๆ ลงกลางศีรษะ ก่อนคนตัวสูงจะคลายอ้อมแขนออก “อยู่ยังไงให้ห้องมีแมลงสาบ”
“อยู่แบบคนมีคุณธรรมครับ ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต”
“ยุงกัดตบไหม” คนโปรดเม้มปากแน่นเรื่องอะไรจะตอบ เขาไม่อยากมุสา
“หิว”
“ครับ?” เจ้าพ่อการเปลี่ยนเรื่องแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงที่แท้จริง เขาจะเป็นไบโพล่าก็เพราะมาชอบคนอย่างรหัสนี่แหละ
“พี่บอกว่าหิว แถวนี้มีอะไรอร่อยไหม”
“มีครับ พี่รหัสจะเอาแบบไหน ไทย จีน ฝรั่ง อีสาน ใต้”
“ฝรั่งก็ดี กินอาหารค่ายมาสามสี่มื้อชักคิดถึง”
“ก็ดีครับแต่ผมไม่มีตังค์ เอาอาหารตามสั่งไปก่อนได้ไหม”
“แล้วจะบอกทำไมว่าอร่อยหลายอย่างหะไอ้ตัวแสบ” มือใหญ่กดลงบนต้นคอเขาคล้ายมันเขี้ย
“มันคือการบอกเป็นนัยๆ ไงครับ ว่าผมไม่มีตังค์นะเลี้ยงผมด้วย” คนโปรดส่งรอยยิ้มประจบไปหา กระพริบตาปริบๆ ให้ดูน่าสงสาร
“หึๆ”
“เดี๋ยวพี่รหัส แค่นี้ถึงกับจะทิ้งกันเลยเหรอครับ” คนโปรดประท้วงเสียงหลงเมื่อคนตัวสุงเดินตรงไปที่ประตูห้อง
“พี่หิวไม่ได้ยินหรือไง จะไปก็รีบตามมา”
“ไปครับ” คนโปรดหยิบกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์ เขาไม่ได้งกกินหรอกนะแค่อยากอยู่ด้วยนานๆ ว่าแต่มีบางอย่างที่เขารู้สึกตะหงิดๆ อยู่ในใจ ทำไมมันกลายเป็นว่าพี่รหัสมาส่งเขาที่บ้าน กอดเขา แถมพาออกไปกินข้าวเย็นอีก อืม..แบบนี้มันเหมือน.... !!! เหมือนคนกำลังถูกจีบเลยนี่หว่า!! ตะวัน ไทย พวกมึงอยู่ไหนมาช่วยกูวิเคราะห์ด่วนนน
พี่ลืมเอาดอกไม้ลงมา พรุ่งนี้จะแวะไปเอาตอนเช้าก่อนไปมหาลัย รอด้วย รหัสวางโทรศัพท์ลงหลังจากส่งข้อความเรียบร้อย เขายิ้มออกมานิดๆ เมื่อคิดถึงคนได้รับข้อความ ตอนกินข้าวมันทำหน้าตาตื่นตลอดเวลา ลอบมองเขาเป็นว่าเล่น แต่ไม่ยักจะถามอะไรออกมาทั้งที่เขาเองก็รออยู่ หึๆ ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย
“ยังไงมึง” เจ้าของห้องใช้เท้าสะกิดเขา รหัสแวะมาหาสายฟ้าที่บ้านหลังจากส่งไอ้ตัวเล็กกลับหอแล้ว
“อะไร”
“ก็ไอ้ที่มึงทำอยู่นี่ไง ทำไมไม่บอกน้องมันไปเลยวะว่ามึงชอบน้องมันเหมือนกัน เรื่องง่ายๆ แม่งต้องทำให้ยุ่งยากด้วย”
“กูไม่ชอบ”
“ยัง..นี่มึงยังท่ามากอีกเหรอวะ ไอ้คนขี้เก๊ก”
“กูไม่ได้ท่ามาก กูไม่ชอบ...” รหัสยกยิ้มร้ายกาจที่มุมปาก “ให้ใครจีบ”
“มึงเลยจะจีบน้องมันแทนว่างั้นไอ้เพื่อนเวร”
“หึๆ” รหัสเอนศีรษะลงบนขอบเตียง ไม่ตอบเพื่อนว่ามันก็แค่ส่วนหนึ่ง ความจริงคือเขาอยากให้ไอ้เด็กบ๊องมีช่วงเวลาแบบนี้บ้าง มันคงมีความสุขที่โดนเขาจีบ จะได้รู้สึกว่ามันไม่ได้พยายามอยู่คนเดียว รอยยิ้มเศร้าสร้อยสายตาที่บ่งบอกความน้อยใจกับประโยคที่ว่า “อย่าไล่ผมเลย” ยังติดตาและติดใจเขา รหัสอยากเห็นดวงตาคู่นั้นมีความสุข เขาก็แค่อยากเห็นมันดีใจบ้างเท่านั้นเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333666 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก