** เมื่อวานแจ้งผิดนะคะ คนเขียนลืม >< ความชัดเจนอยู่ตอนที่ 18 นะคะ ตอนนี้ยังจีบกันอีกหนึ่งตอนค่าตอนที่ 17 : เจ้าดอกทานตะวัน “ที่ห้องไม่มีหวีหรือไง” คนโปรดเขินหน้าแดง เมื่อคนตัวสูงใช้มือสางเข้าไปในผมพร้อมกับน้ำเสียงดุๆ เขาเพิ่งวิ่งหูตั้งลงมาจากหอพักเพราะตื่นสาย คนยืนรออยู่ไม่บ่นเรื่องนั้นแต่ดันบ่นเรื่องหัวของเขาซะนี่
“มีครับ” คนโปรดชักไม่แน่ใจว่าเขาหน้าแดงเพราะเขินหรือเพราะอายที่ไม่ได้หวีผมลงมากันแน่
“มีแล้วทำไมไม่หวี” นิ้วยาวเชยเข้าที่คางของเขาให้แหงนเงยหน้าขึ้น หัวใจของคนโปรดเต้นตึกตัก สายตาไม่อาจละไปจากใบหน้าคมสัน จะทำให้ใจสั่นไปถึงไหนแค่นี้ก็หลงจะตายอยู่แล้ว
“ก็ผมสายแล้วกลัวพี่รหัสรอ”
“วันหลังทำอะไรให้เสร็จก่อนค่อยลงมา”
“ครับ” คนตัวโตจับหัวเขาบิดซ้ายบิดขวาเพื่อดูความเรียบร้อย เมื่อพอใจแล้วจึงปล่อยมือ
“ไปเถอะ” คนโปรดรีบเดินไปขึ้นรถฝั่งข้างคนขับ เดี๋ยวนี้รหัสมารับเขาไปมหาลัยทุกวัน ไม่มีการนัดแนะที่แน่ชัด ไม่มีการบอกสาเหตุที่ต้องมา มีเพียงร่างสูงที่ยืนพิงรถรอเขาอยู่ทุกเช้าที่หน้าหอ พร้อมกับกาแฟและขนมบนรถ
“ผมอยากขับรถเป็นบ้าง”
“ถ้าพูดเพื่อให้หัดให้ พี่ไม่สอน” คนโปรดทำปากขมุบขมิบแอบพูดเลียนแบบ อาศัยว่าอีกคนต้องมองถนนถึงกล้าล้อเลียน
“ไมดีเหรอครับผมจะได้ช่วยขับแทน เผื่อวันไหนพี่รหัสไม่สบาย ปวดหัว ขี้เกียจหรือง่วงไงครับ”
“เพื่อนพี่มี ดีกว่าให้เราเอารถไปพัง”
“โห ดูถูกกันชัดๆ”
“ก็ดีกว่าดูผิด ถามจริงๆ ทุกวันนี้ทำอะไรแล้วไม่พังบ้าง”
“มี”
“อะไร”
“ชอบพี่รหัสไง” นี่!มันต้องโดนไม้นี้ คนโปรดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นใบหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้งของรหัส ชักจะเริ่มจับทางอีกฝ่ายได้แล้ว รหัสชอบให้เขาอ้อน ยิ่งทำตัวบ๊องๆ ดูเหมือนจะยิ่งเอ็นดู มาถูกทางแล้วคนโปรดเอ๋ย จงรักจงหลงลูกด้วยเถอะ สาธุ
“ไหว้อะไร” คนโปรดสะดุ้งโหยง อ้าวเวร เขาดันยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว มันมุ่งมั่นไปนิดหนึ่ง
“แหะๆ ไม่มีอะไรครับ”
“อย่ามัวแต่เล่นกินให้เสร็จ”
“คร้าบ” คนโปรดหยิบแซนวิชเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ เขาว่าเขาขอแค่แฟนนะ ทำไมพระท่านใจดีส่งพ่อมาให้ด้วยหว่า
“ตกลงมึงกับพี่รหัสเป็นแฟนกันแล้ว” ไทยเปิดประเด็น เมื่อเพื่อนเดินผิวปากเข้ามาหา พร้อมกับกาแฟฟรีแก้วใหญ่ในมือ
“เปล่า” คนโปรดเลือกที่นั่งข้างตะวัน เพราะกลัวว่าจะตีกับไทยตายเสียก่อน ไม่ต้องเรียนกันพอดี
“ขนาดนี้แล้วยังไม่ใช่อีกเหรอวะ คนพูดกันทั้งคณะแล้วมั้ง”
“จริงเหรอ!” คนโปรดตาโต “ไหนๆ มึงไปอ่านเจอมาจากไหน หรือใครเล่าให้ฟัง”
“ไม่มี กูพูดเอง”
“แม่งหลอกกูดีใจเก้อ” คนโปรดบ่นอุบ เขาหรืออุตส่าห์ตื่นเต้น
“เราว่าไม่มีดีแล้ว ถ้ามีคนโปรดจะไม่สบายใจมากกว่า” ตะวันพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“ตะวันกลัวเราจะโดนด่า โดนโจมตีใช่ไหม”
“อืม”
“ไม่ต้องห่วง”
“จะบอกว่าไม่คิดมาก มึงไม่สนว่างั้น” ไทยชะโงกหน้าไปถามคนโปรด
“เปล่า คิดซิวะ หน้าอย่างกูได้พี่รหัสมาเป็นแฟนจริงใครไม่ด่ากูให้เตะ แต่ที่กูดีใจเพราะคนจะได้รู้ว่าพี่รหัสเป็นของกู เพราะถ้ากูบอกเองต้องไม่มีคนเชื่อแน่นอน”
“อันนี้มึงพูดถูก คนจะนึกว่ามึงเพี้ยน ละเมอ มโน ฝันกลางวัน โรคจิต...”
“มึงไม่ต้องให้กูซ้อมใจฝ่อก็ได้ แม่งด่าซะเหมือน” คนโปรดค้อนเพื่อนขวับๆ ค่าที่สามารถขุดหาคำมาว่าเขาได้ไม่ซ้ำ
“ฮ่าๆ กูหวังดีไงมึงจะได้ชิน”
“ไม่เป็นไร กูชอบโดนรอบเดียว”
“แน่ใจ?”
“เออ”
“ดี กูจะได้ไปบอกพี่รหัส”
“ไทย!” ตะวันหน้าแดงแจ๋ ในขณะที่คนโปรดตาโตด้วยความตกใจ “ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ย ห้ามพูดเดี๋ยวกูอดกันพอดี”
“คนโปรด~” ตะวันเรียกชื่อเพื่อนด้วยน้ำเสียงท้อใจ พอกันทั้งคู่มันน่าตีจริงๆ โชคดีที่อาจารย์เข้ามาเสียก่อน ไม่อย่างนั้นเขาจะจัดการจริงๆ
“ไปไหนครับ” คนโปรดมองสองข้างทาง ปกติตอนเย็นถ้าไม่ไปทานข้าวด้วยกันกลุ่มใหญ่ พวกเขาก็จะแยกย้ายไปทำกิจกรรมของตัวเอง กลุ่มของเขาใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย รักกันแต่ไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ใครชอบแบบไหนก็ไปทำแบบนั้น อย่างเช่นตะวันชอบอ่านหนังสือ เวลาส่วนใหญ่จึงหมดไปกับร้านหนังสือ ร้านกาแฟ หรือไม่ก็ที่บ้าน ในขณะที่ไทยชอบกีฬา ไม่ไปซ้อมบอลก็เล่นบาส หรือไม่ก็ไปวิ่งออกกำลังกาย ส่วนเขาน่ะเหรอ คนโปรดไม่มีกิจกรรมตายตัว บางวันก็ไปร้านหนังสือกับตะวัน บางวันก็ไปเตะบอลกับไทย แต่ส่วนใหญ่เวลาของเขาจะหมดไปกับการเพ้อถึงรหัสมากกว่า
“ซื้อของ”
“อ๋อครับ” คนโปรดไม่ถามต่อ แค่ได้ไปด้วยกันเขาก็พอใจแล้ว จะซื้ออะไรก็พร้อมจะเดินตามรับรองว่าไม่มีบ่น
“ดอกไม้!” เขารู้สึกตะหงิดๆ อยู่แล้วเชียว ที่รหัสแวะปาร์คอเวนิวแทนห้างใหญ่ ว่าแต่ซื้อไปให้ใคร ดอกไม้ก็ต้องผู้หญิง หรือ! คนโปรดตาโต หรือว่าจะเป็นวันเกิดของคุณแม่พี่รหัส เอ เขาควรฝากช่อเล็กๆ ไปดีไหม ผูกสัมพันธไมตรีไว้ก่อน แต่เงินก็ไม่ค่อยมีด้วยสิ คนโปรดคิดหนัก ไอ้เรื่องที่จะคิดว่ารหัสซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิงคนอื่นนั่นเขาไม่คิดสักนิด ไม่ใช่เพราะมั่นใจว่ารหัสจีบ แต่เพราะรู้ว่ารหัสใจดีเกินกว่าจะทำให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจแบบนั้น
“เอาดอกอะไร”
“ผมไม่รู้นี่ครับว่าแม่พี่รหัสชอบดอกอะไรหรือสีอะไร”
“พี่ไม่ได้ซื้อให้แม่”
“อ้าวเหรอครับ หรือน้องสาว เพื่อน ยังไงผมก็ไม่รู้จักอยู่ดีครับคงช่วยเหลือกไม่ได้”
“พี่ถามใครก็ซื้อให้คนนั้น”
“อ๋อ” คนโปรดพยักหน้าหงึกหงัก มัวแต่สนใจมองความอลังการของดอกไม้ในตู้กว่าจะคิดได้ “หะ! ซื้อให้ผม”
“หึ ความรู้สึกช้าจริงๆ” เดี๋ยวนี้รหัสชอบจับหัวเขาโยกไปมา คนโปรดก็ชอบด้วยเพราะมันทำให้รู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังเอ็นดูเขา
“พี่เอาดอกไม้ของเรามาก็ต้องซื้อคืนให้สิ”
“ครับ” คนโปรดยิ้มหน้าบาน จะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างเถอะ เขากำลังจะได้รับดอกไม้จากคนที่ชอบ
“ตกลงจะเอาดอกอะไร เลือกเลย”
“พี่รหัสเลือกให้ได้ไหมครับ ผมอยากให้พี่รหัสเป็นคนเลือก”
“ก็ได้ เพราะรสนิยมเรามันห่วย”
“โห ไม่ใช่นะตอนนั้นมันติดเงินในกระเป๋าผมต่างหาก รสนิยมอะดี แต่รสนิยมเจ้าของร้านนะครับไม่ใช่รสนิยมผม”
“ฮ่าๆ บ๊องจริงๆ เรา”
“ถ้าอย่างนั้น...” รหัสทำท่าคิด ก่อนเรียกพนักงานให้เดินเข้ามาหา “ผมขอดอกทานตะวันล้วนช่อหนึ่งครับ”
“ได้ค่ะ”
“ทำไมถึงเลือกดอกทานตะวันล่ะครับ” คนโปรดอดถามไม่ได้ เขานึกว่าจะได้ดอกกุหลาบเสียอีก เพราะเห็นมีอยู่เต็มตู้ หรือหมายถึงหน้าเขาบานหรือเปล่าวะ คนโปรดรีบยกมือขึ้นจับหน้าตัวเอง ก็ไม่นี่หว่า คนขี้แกล้งแบบนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก เหตุผลต้องแปลกๆ แน่
“มันถูกดี”
“อ๋อครับ” จบข่าว เขาหรือคิดไปเสียไกล แต่ก็ดีเขาไม่อยากให้รหัสเปลืองเงิน
“ได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ” คนโปรดรับดอกทานตะวันช่อใหญ่ที่ถูกห่อหุ้มด้วยกระดาษสีน้ำตาลเข้ม มันสวยจนผู้ชายอย่างเขายังอดชอบไม่ได้
“ขออนุญาตพูดอะไรนิดได้ไหมคะ”
“ได้ครับ” คนโปรดอนุญาต เมื่อเห็นพนักงานอมยิ้มก่อนแหลือบตาไปมองรหัสที่ยืนชำระเงินอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ของร้าน
“ช่อนี้แพงกว่าดอกกุหลาบนะคะ”
“อ่า..ครับ” คนโปรดยิ้มเขิน กระชับดอกไม้ในอ้อมแขน รับรู้ถึงสายตาชื่นชมที่มองมา หัวใจยิ่งเต็มตื่นเมื่อมีผู้ร่วมยินดี
“อยากกินอะไร” รหัสขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนตัวเล็กดูหลุกหลิกชอบกล “คนโปรดเป็นอะไร”
“ผมเขินครับ คนมองใหญ่เลย”
“พี่หน้าตาดี” ความมั่นใจเต็มเปี่ยมมากครับคุณรหัส
“ไม่ใช่ครับเขามองดอกไม้”
“พี่ตาถึง” เจอคำตอบนี้เข้าไปคนโปรดจึงเลิกเขิน ก็ในเมื่อคนที่เดินคู่กับเขายังไม่สะทกสะท้านกับสายตาที่มองมา ไม่มีสักคำที่บอกให้เขาเอาไปเก็บในรถก่อน หรือแม้แต่ฝีเท้าของรหัสที่เดินเคียงข้างกัน โดยไม่พยายามนำหน้าหรือถอยหลังเพื่อให้คนอื่นเข้าใจว่าไม่ได้มาด้วยกัน เขาควรภูมิใจมากกว่าไม่ใช่มัวมาเขินไม่เข้าเรื่อง
“เมื่อกี้พี่รหัสพูดอะไรนะครับ”
“พี่ถามว่าจะกินอะไร”
“อืมมม อาหารญี่ปุ่นครับ”
“พี่ไมได้ถามว่าเราจำได้ไหมว่าพี่ชอบกินอะไร”
“ฮ่าๆ” คนโปรดหัวเราะขำตัวเองเมื่อถูกจับได้ “ก็ผมอยากให้พี่รหัสมีความสุขนี่ครับ พี่รหัสมีความสุขผมก็มีความสุข” คนพูดยิ้มตาหยี รหัสเหลือบตาไปมองก่อนยกยิ้มขึ้นมาน้อยๆ ที่ริมฝีปาก
“หึ”
“ว่าแต่...” คนโปรดลากเสียงยาว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ มองรหัสด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“อะไร” มือใหญ่กางออกดันหน้าของเขา คนโปรดทำปากยู่เมื่อโดนสะกัดกั้น
“พี่รหัสจำได้ใช่ไหมครับว่าผมชอบอะไร ถึงรู้ว่าผมเฉยๆ กับอาหารญี่ปุ่น” หึๆ ยกนี้คนโปรดชนะโว้ย พี่รหัสเขินเห็นๆ แม้จะกลับมาเก๊กขรึมได้อย่างรวดเร็ว
“เพิ่งรู้เหรอว่าเราสำคัญสำหรับพี่” ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด คะแนนคนพูดพุ่งสูงลิ่ว ฮือ เขินโว้ย คนโปรดอายม้วนต้วน
“หึ จะเอาชนะพี่ยังช้าไปสิบปี”
“พี่รหัส~ แกล้งผมอีกแล้ว” คนโดนแกล้งคืนร้องโวยวาย
“ใครใช้ให้ทำหน้าล้อเลียนพี่ เป็นเด็กเป็นเล็ก”
“ผมเกือบเชื่อแล้วเนี่ย ดีใจเก้อเลยกู” ประโยคหลังคนโปรดพูดกับตัวเองเบาๆ หงอยรับประทาน
“หึๆ”
“ขำ” คนงอนเริ่มงอแง
“ใช่ อยู่กับเราแล้วพี่หัวเราะได้ตลอด ขอบใจนะ” น้ำเสียงทุ้มยังคงความเคร่งขรึมแต่มีปลายเสียงที่อ่อนโยน คำว่าหัวใจพองโตคับอกยังน้อยไปสำหรับเขา มันรู้สึกดีสุดๆ ที่รู้ว่าเรามีผลกับคนๆ หนึ่ง โดยเฉพาะกับคนที่เรารัก
“พี่รหัส ผมหายงอนแล้ว”
“ฮ่าๆ ไอ้ตัวเล็กเอ๊ย” มือใหญ่เอื้อมมาจับต้นคอเขาบีบเบาๆ “ดีใจเถอะว่าเราทำได้อย่างที่พูด”
“ทำอะไรครับ เรื่องไหน” เขาพูดไปตั้งเยอะ
“เรื่องที่เราบอกว่าอยากให้พี่มีความสุข” นิ้วเย็นไล้ที่ไรผมต้นคอของเขา “พี่มีความสุขเวลาที่อยู่กับเรา” คนโปรดรู้สึกถึงแรงระเบิดภายในร่างกาย มันสรรหาคำบรรยายมาแทนไม่ได้ โลกทั้งใบไม่ได้เป็นสีชมพูแต่มันสว่างสดใสและสวยกว่าที่เคย
ความสุขที่ได้อยู่ข้างๆ คนที่เรารัก เทียบไมได้เลยกับความรู้สึกดีที่ได้รับรู้ว่าคนที่เรารักอยากให้เราอยู่เคียงข้าง การเป็นคนสำคัญสำหรับใครคนหนึ่งมันมีความหมายต่อหัวใจของเขา โดยเฉพาะเมื่อคนๆ นั้นคือรหัส
คนโปรดก้มหน้าลงมองดอกไม้ในมือ หรือเพราะเขาสดใสและทำให้อีกคนยิ้มได้ ทานตะวันจึงเป็นดอกไม้แทนตัวเขาสำหรับรหัส ต้องใช่แน่ๆ
“พี่รหัส~”
“เรียกเบาๆ”
“ผมชักชอบดอกทานตะวันแล้วสิครับ”
“หึๆ เพราะพี่ให้เหรอ”
“มันก็ใช่ครับ แต่ผมว่ามันเหมือนผมเลยว่าไหมครับ” รอยยิ้มสดใสที่คนตัวเล็กมองขึ้นมา ทำให้รอยยิ้มของรหัสอ่อนโยนลง
“ใช่ เหมือนเรา”
“ผมดีใจ” คนโปรดสบตากับรหัส เขาอยากให้คนตัวสูงรู้ว่าเขาดีใจแค่ไหน
“ดูหน้าก็รู้ ไปเถอะ หาอะไรกินพี่ชักหิว”
“ครับ” คนโปรดพยักหน้า เดินเคียงข้างไปกับร่างสูง ดูเถอะแค่เห็นเท้าที่ก้าวไปพร้อมกันเขาก็ยิ้มจนหน้าบานแล้ว
“คนโปรด”
“ครับ?”
“ไปกินส้มตำ ต้มแซ่บกันนะพี่อยากกิน”
“อื้อ” คนโปรดพยักหน้าเร็วๆ อีกนิดแก้มเขาจะแตกแล้ว โธ่ใครจะไปทนไหวเมื่ออาหารที่เอ่ยมาคือของโปรดของเขาทั้งสิ้น ไม่ต้องบอกว่าเขาสำคัญแค่ไหนก็ได้แค่ทำให้หัวใจของเขาพองโตอยู่อย่างนี้ คนโปรดก็มีความสุขมากแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333664 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก