ตอนที่ 12 : เกวียนที่คิดว่ามี (1)“จับคู่บัดดี้? ตะวันอย่าทิ้งกู” คนโปรดกอดหมับเข้าที่เอวเพื่อน เมื่อได้ยินสิ่งที่ประธานชมรมประกาศหลังจากเรียกรวมตัวที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
“มึงมาจับคู่กับตะวันทำไมวะ โน่นไปจับกับพี่มึงโน้น ไม่อยากอยู่ใกล้หรือไง”
“มึงไม่ต้องมาหลอกกู ชอบคิดว่ากูโง่อยู่เรื่อย” คนโปรดมองค้อนเพื่อน “พี่รหัสจับคู่กับพี่สายฟ้าชัวร์ มึงหลอกกูไปถาม พอกูผิดหวังกลับมามึงก็จับคู่กับตะวันไปแล้ว”
“ทีอย่างนี้เสือกฉลาด” ไทยชมเพื่อน “กูบอกแล้วว่าเราควรจะหาเพื่อนมาเข้ากลุ่มเพิ่มอีกคน สามคนมันไม่พอดี”
“เราก็รอแฟนของไทยอยู่นี่ไง ไม่ชวนมาด้วยล่ะ”
“ยังไม่ใช่แฟนเพิ่งคุยกัน” ไทยรีบแก้คำพูดของตะวัน
“อย่าไปนับเลยตะวัน ไม่เกินอาทิตย์เดี๋ยวมันก็ถูกทิ้ง”
“ป๊าบ!” คนโปรดกระโดดโหยง ยกมือลูบก้นสายตาส่งไปมองค้อนเพื่อนที่ทำร้ายร่างกาย ยกเท้าเตะเขาแบบไม่ออมแรง
“อย่าแช่งกู”
“กูไม่ได้แช่ง ไม่เคยเห็นมึงคบใครรอด นั่นก็ไม่ใช่ นี่ก็คิดคนละอย่าง ดูหนังคนละแนว ชาตินี้มึงคงหาเมียได้หรอก”
“หยุด! อย่าเพิ่งเถียงกัน” ตะวันยกมือขึ้นห้าม “ไทยจับคู่กับคนโปรดไป เดี๋ยวเราจับกับคนอื่นเอง เขาให้จับคู่เพื่อช่วยกันทำงาน จับกับใครก็เหมือนกัน”
“ไม่เอา!” สองเสียงประสานกันทันที เรื่องหวงเพื่อนขอให้บอก คนโปรดกับไทยไม่น้อยหน้าใคร
“งั้นจะเอายังไง”
“กูไปเอง” “กูหาเอง”
“ทีอย่างนี้สามัคคีกันได้” ตะวันส่ายหัว ต้องให้เขาออกโรงทุกที
“กูลองไปใต้โต๊ะพี่สายฟ้าดูก่อนก็ได้ เผื่อจะใจดียกพี่รหัสให้กู”
“ฮ่าๆ มึงไปพูดอย่างนี้เลยนะ รับรอง...”
“ว่าได้”
“ได้ตีนพี่รหัสสิมึง ฮ่าๆ”
“ไม่ต้องอวยพรกูขนาดนี้ก็ได้กูเกรงใจ”
“พี่สายฟ้ามา” ตะวันรีบบอกเพื่อนเมื่อเห็นสายฟ้าเดินยิ้มมาแต่ไกล
“มีใครขาดคู่บ้าง”
“ผม” คนโปรดยกมือขึ้นสูง
“งั้นมาคู่กับพี่”
“แล้วพี่รหัสล่ะครับ” ไทยเป็นคนเปิดคำถาม เห็นสีหน้าจ๋อยของเพื่อนแล้วสงสารจับใจ
“จิ๊บมาจองตั้งแต่ยังไม่ประกาศแล้ว สงสัยไอ้กิจกรรมบัดดี้นี่จิ๊บก็น่าจะเป็นคนคิด”
“ผมก็ว่างั้น”
“พี่รหัสก็คงอยากจับคู่กับพี่จิ๊บมั้งครับ ไม่อย่างนั้นคงบอกว่าจับกับกับพี่สายฟ้าแล้ว” คนโปรดคอตกแต่ยังยิ้มแห้งๆ ออกมาได้
“คิดว่าเราฉลาดอยู่คนเดียวหรือไง”
“เอ๋?” คนโปรดเงยหน้าขึ้นมองสายฟ้าด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“จิ๊บมาถามต่อหน้ารหัส แต่ถามพี่ว่าขอจับคู่กับรหัสได้ไหม แล้วจะให้พี่ตอบไงวะ มันก็ต้องได้อยู่แล้ว เหมือนที่ใครบางคนมาขอเปลี่ยนที่นั่งในรถนั่นแหละ”
“แหะๆ” คนโปรดยกมือขึ้นลูบคอแก้เขิน “ก็ผมชอบเพื่อนพี่จริงๆ”
“รู้แล้ว พี่เอาใจช่วยอยู่ไม่เห็นเหรอ พยายามอีกนิด แต่ตอนนี้มาเป็นคู่กับพี่ก่อน”
“พี่สายฟ้าไม่ไปคู่สาวๆ ล่ะครับ นี่ถ้าผมไม่มีคนที่กำลังจีบอยู่ไปหาคู่นานแล้ว” ไทยถามเพราะเสียดายความหล่อของสายฟ้า ถ้าเป็นเขาจะอ้าแขนรับเลยทีเดียว
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวหาว่าลำเอียงเลือกที่รักมักที่ชัง เพราะพี่รักหมดทุกคน”
“โอววว” เสียงโห่แซวดังขึ้นพร้อมกัน
“ตกลงคู่พี่นะ พี่เลือกใช้แรงงาน อยู่ฝ่ายซ่อมบำรุง เราโอเคไหม”
“โอเคพี่”
“แล้วสองคนนี้เลือกอะไร”
“ผมต้องไปช่วยตะวันมันทำอาหารเลี้ยงน้องๆ แลกกันไหมคนโปรด”
“ทีอย่างนี้มาขอแลกกู อยู่กับพี่สายฟ้าสาวๆ เข้าหาเยอะก็บอก กูจะไปฟ้องน้องเนยว่ามึงจะชิ่งเค้า”
“เดี๋ยวกูเตะคว่ำ งั้นก็แบ่งตามนี้”
“ฮ่าๆ นึกว่าจะกล้า” คนโปรดหัวเราะขำเพื่อน เขาพอยิ้มออกมาได้บ้าง มันจะเป็นยังไงก็เป็นไป เขาทำดีที่สุดแล้วในส่วนของเขา
“สายฟ้า” “ว่าไงโช” สายฟ้าหยุดมือ ทักกลับคนที่เดินเข้ามาหา เขากำลังทาสีเครื่องเล่นในสนามเด็กเล่น มีคนโปรดทำงานอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก
“สลับคู่กับกูไหม”
“มึงคู่กับใครวะ แล้วทำไมต้องมาสลับกับกู”
“กูคู่น้องฉัตร มึงน่าจะรู้จัก จัดนันทนาการให้เด็กๆ” สายฟ้ามองหน้าคนพูด เขาไม่สนิทกับโชมากนักแต่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่แถวหน้าถ้านับจากการให้คะแนนของสาวๆ
“มึงตอบคำถามกูไม่ครบ” สายฟ้ายังไม่ตอบรับหรือปฏิเสธแม้เขาจะเริ่มเข้าใจบางอย่างลางๆ จากกิตติศัพท์ที่เคยได้ยินมา ว่าชายหนุ่มตรงหน้าได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
“กูว่าไม่ต้องตอบมึงก็น่าจะรู้” สายตาของโชเบือนไปมองร่างเล็กที่ง่วนอยู่กับงานของตัวเอง สายฟ้ามองตามอีกฝ่ายไปเงียบๆ
“รหัสทางนี้” สายฟ้ายกมือเรียกคนที่เดินอยู่ไกลๆ โชคดีทีเห็นพอดี
“ไงมึง” รหัสทักโชเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่กับเพื่อน
“โชมาขอเปลี่ยนบัดดี้กับกู” สายฟ้าลอบสังเกตอาการเพื่อน เรื่องนี้เริ่มสนุกขึ้นมาแล้ว
“ก็เข้าท่าดี”
“หือ?” สายฟ้าแปลกใจกับปฏิกิริยาของเพื่อน จนเผลอทำเสียงออกมา
“มึงคู่กับน้องฉัตรใช่ไหม”
“ใช่”
“ดีเลย ให้ฉัตรคู่กับจิ๊บที กูไม่ถนัดงานนันทนาการขอออกมาทำข้างนอกดีกว่า “ส่วนมึง” รหัสหันไปทางเพื่อนรัก “ก็คู่กับโชไป”
“กู?” สายฟ้าชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง สีหน้าเหมือนคนโดนน็อค
“ใช่ โชมาขอเปลี่ยนกับมึงไม่ใช่เหรอคงไม่อยากทำงานข้างในเหมือนกู แบบนี้ก็ลงตัวดี ให้ผู้หญิงคู่กัน หยิบจับอะไรจะได้คล่องตัว ตามนี้นะ กูไปบอกจิ๊บกับฉัตรให้” แล้วคนพูดก็เดินจากไปปล่อยให้เขายืนอึ้ง
“หึๆ”
“หัวเราะหาอะไรวะ”
“แบบนี้สิถึงจะสนุก”
“สนุกพ่อง” สายฟ้าอดสบถไม่ได้ แล้วทำไมเขาต้องมาคู่กับคนที่หล่อสูสีกันด้วยวะ ราศีหมองกันพอดี “มึงคึกนักก็ทาสีไป กูหลบแดดแป๊บ”
“ขอน้ำให้กูด้วย” เสียงตะโกนตามมา หลังจากเขายัดแปลงทาสีใส่มืออีกฝ่ายแล้ว
“กูไม่ใช่สวัสดิการ” สายฟ้าตะโกนตอบโดยไม่หันกลับไปมอง
“ไม่ได้เรื่อง” คนโปรดเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง รอยยิ้มกระจ่างทั่วใบหน้าเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“พี่รหัส!”
“ไม่ใช่มั้ง” ไม่ใช่มั้ง คนโปรดทำปากขมุบขมิบแอบพูดเลียนแบบเสียงเก๊กๆ ของคนพี่
“ไม่มีใครสอนเหรอว่าต้องทำยังไง ทาแบบนี้แทนที่เด็กจะได้ของเหมือนใหม่จะได้ของกะโหลกกะลาไปแทน”
“หูยย” คนถูกว่าทำปากยื่น “นี่สุดฝีมือแล้ว”
“ถึงบอกไม่ได้เรื่อง เอามานี่” มือใหญ่ยื่นมาดึงแปรงทาสีออกจากมือของเขา ปลายนิ้วที่แตะโดนกันทำให้ใจของคนโปรดเพิ่มจังหวะการเต้นขึ้นมาอีกหลายระดับ
“เวลาทาอย่าปัดไปปัดมา ให้ทาไปทางใดทางหนึ่ง”
“.....”
“ตอนจุ่มสีก็ต้องปาดแปรงกับขอบถังด้วย ไม่อย่างนั้นสีมันจะติดมามากเกินไป”
“......”
“ฟังอยู่หรือเปล่า” สายตาดุๆ หันกลับมามอง
“ครับ? ครับ” คนตอบหน้าตื่น ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ แก้เก้อ “ฟังครับแต่มันดีใจ มีความสุขด้วยเลยไม่รู้เรื่อง” คำตอบโต้งๆ แบบไม่ประดิษฐ์สักนิดทำให้รหัสอึ้ง จะเก๊กหน้าดุก็ไม่ไหว ยิ่งเห็นรอยยิ้มซื่อๆ ที่ส่งมาให้ยิ่งกลั้นยิ้มได้ยาก
“ทำงานไป” สุดท้ายจึงต้องเบือนหน้าหนี หันมาสนใจงานตรงหน้าแทน
“ทำไม่ได้”
“อะไรอีก” รหัสหันไปทำเสียงดุปนรำคาญ แต่ไอ้ตัวดีกลับยิ้มทะเล้นก่อนชี้มือมาที่เขา
“พี่รหัสเอาไปทำแล้ว”
“....” รหัสบอกไม่ถูกว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร หน้าแตก อายหรือขำตัวเองกันแน่
“เดี๋ยวผมไปหาอันใหม่” ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรไอ้ตัวดีก็วิ่งจู๊ดออกไป รหัสส่ายหัวเบาๆ เขาพลาดขนาดนี้ได้ยังไง ป่านนี้ไอ้ตัวดีขำเขาตายไปแล้วมั้ง
“พี่รหัส” น้ำเสียงที่เรียกแฝงความไม่แน่ใจ รหัสหยุดมือหันไปมองคนที่ยืนทาสีใกล้ๆ กันมาได้พักใหญ่
“มีอะไรก็พูดมา”
“ช่วยผมแค่นี้ก็ได้ผมทำเป็นแล้ว พี่รหัสไปทำงานของตัวเองก็ได้ครับ ขอบคุณมากเลย”
“ไม่อยากให้อยู่?”
“ถามอะไรแบบนั้นครับ ก็รู้อยู่แล้วว่าผมอยากให้อยู่ ไม่ชอบคำถามแบบนี้เลย”
“ขอโทษ” รหัสขอโทษออกไปโดยไม่ต้องคิด เมื่อเสียงคนตัวเล็กกว่าฟังเศร้าคล้ายกำลังน้อยใจ
“พี่รหัสหายออกมานานแล้วเดี๋ยวพี่จิ๊บตามหา เขาให้ช่วยงานกันเป็นคู่ๆ ”
“ไม่มีใครตามหาหรอก”
“ถึงไม่ตามป่านนี้พี่จิ๊บก็คงชะเง้อคอหาแล้ว ผมรู้เพราะถ้าเป็นผมก็คงแบบนั้น ไม่มีกะจิตกะใจทำงาน” คนโปรดจำเป็นต้องพูด ถึงแม้ว่าเขาจะอยากอยู่กับรหัสมากแค่ไหน แต่ในเมื่อจับคู่กันทำงานแล้วก็ต้องรู้จักหน้าที่
“พูดมากจริงๆ ไม่มีใครตามเพราะพี่กำลังช่วยบัดดี้พี่อยู่พอใจหรือยัง”
“ช่วยบัดดี้?” คนโปรดขมวดคิ้วมุ่น แปลความหมายไม่ออก
“โชมาขอเปลี่ยนกับสายฟ้า สายฟ้าเปลี่ยนกับพี่ เพราะพี่กับโชไม่ถนัดงานกิจกรรม” คนโปรดเริ่มมึน ทำไมมันเชื่อมโยงหลายต่อจังวะ แต่ช่างเถอะ เขาได้คู่กับคนที่ชอบก็ไม่มีอะไรโชคดีไปกว่านี้แล้ว
“ครับๆ เข้าใจแล้วครับ”
“ทีนี้ก็ทำงานไป เสร็จไม่ทันคู่อื่นขึ้นมาพี่ไม่อยากโดนลงโทษคืนนี้”
คนโปรดตาโต หลังจากจบงานที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า ทางชมรมจะจัดงานเลี้ยงขอบคุณอาสาสมัครที่บ้านพัก ดูเหมือนว่าการจับคู่บัดดี้นอกจากจะมีผลเรื่องงานแล้ว ยังมีผลไปถึงงานเลี้ยงอีกด้วย แต่ทีมงานอุบไม่ยอมบอกว่าจะเป็นอะไร “จริงด้วย ผมรีบทำเดี๋ยวนี้แหละ”
“พักดื่มน้ำก่อน” “ขอบคุณครับ” คนโปรดยิ้มกว้างเอื้อมมือไปหยิบกระป๋องน้ำอัดลมจากโช เขาใช้ชายเสื้อเช็ดบนฝาก่อนเปิดออกแล้วส่งให้รหัส
“พี่รหัสดื่มน้ำครับจะได้หายร้อน” รหัสหันมามอง เขาเช็ดมือกับกางเกงก่อนเอื้อมมารับ
“ขอบใจ”
“อะไรของเราคนให้น้อยใจหมด พี่ให้เรา ของรหัสอยู่นี่” โชชูอีกกระป๋องในมือให้ดู ใบหน้าติดรอยยิ้ม น้ำเสียงไม่ได้น้อยใจอย่างที่พูด
“ขอโทษครับ ผมนึกว่าให้ดื่มด้วยกันแล้วอันนั้นของพี่โช”
“ไม่ใช่ เอาไป” โชยื่นอีกกระป๋องให้
“พี่โชดื่มเลยครับเอามาแค่สองกระป๋องเอง ผมรอเหลือจากพี่รหัสก็ได้”
“จะรอทำไม เราดื่มก่อนเดี๋ยวพี่ค่อยดื่มต่อจากเรา”
“ผมไมได้เกรงใจ” คนโปรดรีบปฏิเสธ “ผมแค่อยากจูบกับพี่รหัสทางอ้อม”
“แค่กแค่ก” เสียงคนสำลักน้ำอัดลมไอออกมา ดังพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะลั่นของโช
“ฮ่าๆ จะตรงไปไหน”
“ก็ผมพูดความจริง” คนโปรดหน้าแดงน้อยๆ พูดไปแล้วก็อายเหมือนกันแฮะ
“พี่ชอบเราก็เพราะแบบนี้ เด็กอะไรโคตรตลก”
“เอาไป” คนโปรดมองกระป๋องน้ำอัดลมที่ถูกยัดใส่มือ
“ไม่ดื่มแล้วเหรอครับ เหลือตั้งเยอะ” เขาเขย่ากระป๋องเบาๆ
“พูดขนาดนี้ใครจะไปกินลง”
“อ้าว! งั้นผมพูดเล่นก็ได้ พี่รหัสดื่มให้หมดกระป๋องเลยจะได้สดชื่น เดี๋ยวผมขโมยพี่โชก็ได้ พี่โชเพิ่งบอกว่าชอบผม เสร็จโจร” คนโปรดหัวเราะกับความเจ้าเล่ห์ของตัวเอง เขาคิดว่าโชคงเหมือนรุ่นพี่คนอื่นๆ คือเอ็นดูและชอบความตลกความโก๊ะของเขา
“ไม่ต้อง”
“หึๆ” มีเพียงโชเท่านั้นที่หัวเราะออกมา ในขณะที่อีกคนหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
“โกรธจริงด้วย” คนโปรดหน้าจ๋อย ไม่น่าพูดออกไปเลย
“ขอบใจที่เอามาให้”
“ไม่เป็นไร กูมาหาน้องมัน” โชตอบยิ้มๆ เมื่อรหัสหันมาขอบคุณเขา
“อืม” คนฟังทำหน้าคล้ายไม่สนใจ หันไปทำงานของตัวเองต่อ โชมองนิ่งก่อนเบนสายตากลับมาที่คนโปรด เห็นอีกฝ่ายมองตามรหัสเช่นกัน
ร่างเล็กเบือนสายตากลับมายิ้มแหยๆ ให้เขา ก่อนยกระป๋องน้ำอัดลมที่เหลือขึ้นดื่ม ดูก็รู้ว่าคงลืมเรื่องจูบไปแล้วเพราะมัวแต่จ๋อยอยู่
เด็กซื่อก็ยังเป็นเด็กซื่อวันยังค่ำ คงแปลความหมายไม่ออกสินะ ว่าคนที่คิดว่ากำลังโกรธยอมให้จูบทางอ้อม ถ้าโมโหจริงป่านนี้ปากระป่องทิ้งไปแล้ว คงไม่ส่งให้แบบที่ทำ กลัวเขาส่งกระป๋องที่มีอยู่ให้มากกว่ามั้ง หึๆ แต่แบบนี้ก็สนุกดี ระหว่างคนรู้ตัวแล้วอย่างเขา กับ....
“อย่าขำสิครับ” คนจ๋อยหน้ามุ่ยเมื่อเห็นเขาหัวเราะ โชมองด้วยสายตาเอ็นดู คนหนึ่งไม่รู้ใจอีกคนไม่รู้ตัว
“หึๆ ไม่ขำก็ไม่ขำ ดื่มให้หมดเดี๋ยวพี่จะเอาไปทิ้งให้”
“ไม่ต้องๆ ผมจะเก็บเอาไว้” อาการรีบซ่อนกระป๋องน่ารักน่าชัง ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่เห็น ใครบางคนก็เหลือบตามามองเหมือนกัน
“ตามใจเรา งั้นพี่ไปก่อน”
“ครับ” คนโปรดพยักหน้า รอจนรุ่นพี่เดินไปแล้วจึงลอบหันไปมองคนหน้าดุ เมื่อเห็นว่าไม่ได้สนใจมองมา คนโปรดจึงยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นอย่างทะนุถนอม เขาแตะริมฝีปากลงไปช้าๆ ยิ้มเขินกับความคิดไม่ซื่อของตัวเอง โว้ยยย ได้จูบกับพี่รหัสแล้วโว้ย ฮือ ไม่เสียชาติเกิดแล้วกู
ในขณะที่คนโปรดมัวแต่ดีใจ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็มีรอยยิ้มกับภาพที่เห็นโดยไม่รู้ตัว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333667 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก