ตอนที่ 1 :สิ่งใดไม่เท่าความพยายาม“พี่รหัส” คนโปรดยกมือขึ้นสูงเมื่อเห็นชายหนุ่มที่หมายตาเดินมาแต่ไกล ก่อนที่ร่างสูงจะเลี้ยวลับหายไปกับมุมตึก โดยไม่หันมามองเขาสักนิด
“สงสัยไม่เห็นกู” คนโปรดเอามือลง หันมายิ้มให้ไทย
“เขาไม่เห็นมึง หรือเขาตั้งใจเมินมึง เอาดีๆ”
“มึงนี่พูดจาไม่เป็นมงคลกับหูกู ก็ต้องไม่เห็นสิวะ”
“มึงเชื่อแบบนั้น?” ไทยเลิกคิ้ว ส่วนตัวเขาเทใจไปให้กับคำตอบที่ว่าพี่รหัสเห็นแต่ไม่สนใจมากกว่า
“ใช่สิ เรื่องอะไรกูจะเชื่อในสิ่งที่ทำให้กูใจเสียวะ ของอย่างนี้มันต้องคอยให้กำลังใจตัวเอง”
“เออดี มึงนี่เพ้อๆ ดี” ไทยส่ายหัว นับวันยิ่งเข้าถึงความคิดเพื่อนได้ยากขึ้น
“ใครเพ้ออะไรวะ” ตะวันเพิ่งออกจากห้องน้ำมาจึงได้ยินเพียงคำพูดของไทย
“อย่าให้กูเล่าเลย มึงถามมันเอาเถอะ” ไทยโบ้ยให้ตัวต้นเหตุ
“อย่าเพิ่ง รีบไปโรงอาหารกันดีกว่าเดี๋ยวโต๊ะเต็ม”
“จะเต็มอะไรตอนนี้วะ อาจารย์ปล่อยก่อนเวลาตั้งเกือบสิบห้านาที ทีนั่งเหลือเฟือ” ตะวันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูไม่เห็นด้วยกับเพื่อน
“กูไม่ได้หมายถึงโต๊ะอื่น กูหมายถึงโต๊ะเดียวกับพี่รหัส รีบเลยพวกมึงเดี๋ยวกูพลาด” คนโปรดออกเดินนำหน้าเพื่อน จ้ำเท้าราวกับควายหาย ลำบากเพื่อนต้องรีบเดินตาม
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“อยู่ไหนวะ” คนโปรดมองไปรอบๆ โรงอาหาร หาเป้าหมายของเขาไม่เจอ
“ไปกินที่อื่นหรือเปล่า นัดสาวไว้ที่คณะงี้”
“ปากมึงนี่” คนโปรดหันไปค้อนไทย เรื่องบั่นทอนกำลังใจเขาเพื่อนถนัดนัก
“โน้นไง” ตะวันรีบบอกเมื่อเห็นรหัสนั่งอยู่กับเพื่อน
“โว้ะ!ว่างด้วย เร็วๆ พวกมึง” คนโปรดปรี่เข้าไปหา ก่อนทิ้งตัวลงนั่งเยื้องกับรหัสข้างเพื่อนสนิทอย่างสายฟ้า บนโต๊ะยาวตัวเดียวกัน
รหัสเงยหน้าขึ้นมอง เด็กหนุ่มหน้าซื่อๆ ส่งรอยยิ้มกว้างมาให้เขา แต่ประเด็นคือแม้จะก้มหน้าลงตักข้าวกินแล้ว เงยหน้าขึ้นมาเขาก็ยังเจอรอยยิ้มนั้นอยู่ รวมทั้งดวงตากลมโตที่จ้องมาไม่ลดละ
“เอ๋อหรือไง”
“ผมเหรอ พี่พูดกับผมเหรอ!” น้ำเสียงดีใจของคนโปรดทำเอาตะวันอยากร้องไห้ เขาด่ามึงอยู่มึงจะรู้ตัวไหม
“ไม่พูดกับเราจะให้พูดกับใครวะ นั่งยิ้มเป็นหมาหลงอยู่ได้”
“เดี๋ยวนะ พี่คุ้นๆ หน้าเราว่ะ” สายฟ้าหันไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเขา พยายามนึกว่าเคยเห็นที่ไหน
“ผมไงพี่” คนโปรดตื่นเต้นที่มีคนนึกออก
“ผม?...ผมไหนวะ” สายฟ้าตัดสินใจถามกลับเมื่อนึกไม่ออก คนโปรดแทบทรุดแต่ยังมีกำลังใจยิ้มต่อได้
“ผมคนโปรดไงครับที่วันก่อนโน้นเจอกัน พี่รหัสยังให้ดอกไม้ผมอยู่เลย”
“ให้ดอกไม้?” สายฟ้าเลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนหัวเราะออกมาดังๆ เมื่อนึกได้
“กูจำได้แล้ว มึงจำคนที่มึงให้ดอกไม้ได้หรือยัง” สายฟ้าหันไปถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ดูสีหน้าภูมิใจของคนพูดแล้วเขาอดขำไม่ได้
“ใช่พี่ผมไง พี่ยังทักอยู่เลยว่าผมชื่อประหลาด”
“อืม” รหัสใช้สายตาพินิจพิจารณาอีกฝ่าย “ตกลงไม่ได้ประหลาดเฉพาะชื่อสินะ” คนพูดพยักหน้าเหมือนเพิ่งเข้าใจ
“ผมก็ปกติดีนะพี่ ไม่ประหลาดหรอก...”
“มีอะไรอีกไหม”
“ครับ?” คนโปรดทำหน้างงเมื่อโดนขัดขึ้นด้วยเสียงดุๆ
“ถามว่ามีอะไรอีกไหม”
“ไม่มีครับ”
รหัสหมดความสนใจ เขาก้มหน้าตักอาหารทานไปได้อีกสองสามคำก็ต้องถอนใจออกมาดังๆ วางช้อนลงบนจาน เงยหน้าขึ้นจ้องตากับดวงตากลมใส
“ไม่กินข้าวเหรอ”
“กินพี่”
“กินก็ไปซื้อสิ”
“เดี๋ยวให้เพื่อนซื้อให้” คนโปรดหันไปตะโกนบอกเพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะติดกัน ไม่มีใครยอมตามมานั่งข้างเขา “ตะวันกูฝากซื้อผัดซีอิ้วกับชาเย็นด้วยนะ”
“เรียบร้อย” คนโปรดหันมายิ้มตาหยีให้รหัส
“ใครถาม ไม่ได้อยากรู้”
“ทำไมพี่ชอบดุ”
“ไอ้นี่” สายฟ้าต้องรีบดึงแขนรหัสไว้เมื่อเห็นว่าเพื่อนชักของขึ้น
“ไม่เอาน่าน้องมันก็แค่ซื่อ ถามอะไรตรงไปหน่อยไม่ได้ตั้งใจกวนตีนมึงหรอก”
“ใช่ๆ พี่สายฟ้าพูดถูก” คนโปรดรีบพยักหน้าเมื่อมีคนเข้าใจเขา
“รู้จักชื่อพี่ด้วยเหรอ” สายฟ้าหัวเราะ รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้ ท่าทางจะเพี้ยนดี
“รู้จักสิพี่ พวกพี่ดังจะตาย”
“ในทางดีหรือไม่ดี”
“ดีมั่งไม่ดีมั่ง แต่ไม่เป็นไรผมชอบ”
“หะ!” สายฟ้าเกือบสำลักข้าวเมื่อเจอคำตอบพร้อมรอยยิ้มซื่อๆ ที่ส่งมา
“ไปนั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อนไป” รหัสโบกมือไล่ไม่สนใจเอาคำตอบ จะชอบหรือไม่ชอบเขาไม่สน อยากรู้อย่างเดียวว่าเมื่อไหร่ไอ้เด็กนี่จะไปเสียที
“ไล่จัง ผมอาบน้ำแล้วหรอกไม่ได้เหม็นสักหน่อย” คนพูดยกแขนตัวเองขึ้นดม “นี่ไงหอมจะตาย”
“ทำยังไงถึงจะไป” รหัสจ้องหน้าตรงๆ ถามออกไปด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“เฮ้ยรหัส” สายฟ้าตกใจ เขาว่าเพื่อนพูดแรงไปนิดกับคนเพิ่งเคยเจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกัน
“อืม..” แต่คนที่ควรโกรธดันกอดอกทำท่าคิดหนัก คิ้วขมวดมุ่น “พี่รอแป๊บนะผมไม่ได้คิดไว้”
“ไอ้เหี้ย” สายฟ้าหัวเราะลั่น เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอคนประหลาดขนาดนี้
“เอางี้” คนโปรดดีดนิ้ว “ผมขอเบอร์พี่ได้เปล่า”
“จะเอาไปทำไม” เสียงกับสายตาดุๆ ที่มองมาทำเอาคนโปรดใจฝ่อแต่ยังพยายามยิ้มทำใจดีสู้เสือ
“จีบมั้ง” คนโปรดยักคิ้ว ทำเสียงทีเล่นทีจริง แต่ใจเต้นตึกตัก ด้วยความกลัวว่าจะโดนพี่มันกระทืบเอาหรือเปล่าวะ ยิ่งเพื่อนไม่อยู่ไปซื้อข้าวกันด้วย
“ฮ่าๆ ไอ้นี่มันล้นดี ให้ๆ ไปเถอะวะ” สายฟ้ากระทุ้งเพื่อน
“นั่นดิพี่ให้เถอะ ผมก็อยากมีเพื่อนเป็นคนดังกับเขาบ้าง เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยคุ้มกะลาหัวให้ผม” คนโปรดแสนจะภูมิใจกับการแสดงของตัวเอง “นะ อย่างกเลย ไม่ใช่สาวไม่ใชแส้เสียหน่อยจะเล่นตัวไปทำไม โอ๊ย!!” คนโปรดรีบกุมหัวเมื่อมีบางอย่างปลิวมากระทบ
“เอาของกินมาปาทำไมเสียดายของ” สายตาของเขาตกลงมองเศษซากฝรั่งที่ตกอยู่กับพื้น แหมๆ กินผลไม้เสียด้วย
“เสียดายก็หยิบมากิน” รหัสพูดเสียงจริงจัง
“ผมเข้าคณะเดียวกับพี่ได้ ไม่โง่นะครับ”
“หึ”
“มันต้องเอาไปล้างก่อนสิ” คนโปรดหยิบฝรั่งชิ้นนั้นขึ้นมา
“เฮ้ย อย่ากิน” สายฟ้ารีบร้องห้าม นึกว่ารุ่นน้องจะเอาไปล้างจริงๆ
“ฮ่าๆ ผมพูดไปงั้นเอง ใครจะกิน” คนโปรดโยนฝรั่งลงในถังขยะที่ตั้งอยู่ใต้โต๊ะ
“ตกลงว่าไงครับจะให้หรือเปล่า ถ้าให้เดี๋ยวผมไปเลย” รหัสประสานสายตากับเด็กเปรตนิ่งอยู่ชั่วครู่ รับรู้ได้ว่าถ้าเขาไม่ให้คงโดนไอ้เด็กนี่กวนอีกนาน จึงตัดใจบอกๆ ไปให้จบเรื่อง อย่างมากถ้าโทรมากวนจริงก็บล็อกสายทิ้งไม่เห็นยาก
“แถมไลน์ด้วยดิพี่ นะเดี๋ยวผมยกชาเย็นให้ฟรีๆ เลย” เมื่อได้หนึ่งก็อยากได้เพิ่มอีก รหัสถอนใจเฮือกใหญ่ตั้งใจให้อีกฝ่ายได้ยิน แต่หน้าเล็กไม่มีสลดสักนิด ตายังมองมาอย่างมีความหวัง รหัสตัดสินใจบอกชื่อไลน์ออกไปด้วยเสียงห้วนๆ ใจคิดแค่ไอ้เด็กนี่จะได้ไปพ้นๆ เขาเสียที
“ขอบคุณครับ” คนโปรดยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว ไม่รู้ว่าตั้งใจขอบคุณจริงๆ หรือประชดเขากันแน่
“ผมไปล่ะ” เจ้าตัวยิ้มแฉ่งก่อนเลื่อนตัวสไลด์ไปด้านข้าง ย้ายไปนั่งโต๊ะที่อยู่ติดกัน
“หึๆ” สายฟ้าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เด็กนี่ทำเขาหายเบื่อ รู้สึกสดชื่น ไม่ง่วงเหมือนเมื่อครู่
“อย่ามัวแต่หัวเราะ มึงรีบกินเข้าไป กูเบื่อไอ้เด็กนี่เต็มทน”
“เบื่อทำไมวะกูว่าตลกออก น้องมันเพี้ยนๆ อย่าถือสาเลย”
“พี่ผมได้ยินนะ” เสียงตะโกนดังมาจากโต๊ะข้างๆ
“หึๆ” สายฟ้าเลิกชวนเพื่อนคุย แต่เขายังกินไปหัวเราะไปเพราะอดขำไม่ได้ นานๆ จะเจอคนประหลาดแบบนี้สักคน
“พี่” รหัสเงยหน้าขึ้นมองคนที่เลื่อนตัวกลับมา เขากำลังคิดว่าจะไม่ทนแต่อีกฝ่ายรีบชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ผมไม่ได้มากวน ผมเอาชาเย็นมาให้ตามสัญญา” ว่าแล้วเจ้าตัวก็เลื่อนกลับไปนั่งที่เดิม รหัสมองแก้วชาเย็นนิ่งๆ ไม่แตะต้องแต่อย่างใด
“มึงไม่กินกูกินนะ” สายฟ้าถามขึ้นเพราะเห็นเพื่อนเอาแต่มอง
“มึงกล้าแดกก็เอาไป”
“กินได้ ผมไม่ได้ใส่ยา”
“จะแอบฟังทุกคำใช่ไหม” รหัสหันไปตวาด เจ้าตัวสะดุ้งโหยง คอหดสั้น พอๆ กับเพื่อนที่หน้าซีดไปตามๆ กัน
รหัสจ้องอยู่อย่างนั้นจนเจ้าของตากลมโตค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยสายตาหงอยๆ ร่างเล็กกระเถิบออกไปเรื่อยๆ มือก็ลากจานข้าวตามไปด้วย จนสุดมุมโต๊ะก่อนจะตะโกนกลับมา
“ผมไมได้ยินแล้ว”
“หึๆ” รหัสตวัดตากลับมาจ้องเพื่อน สายฟ้ารีบกลั้นหัวเราะจนปากสั้น“ กูไม่ได้พูดอะไร กูจะรีบกินเดี๋ยวนี้”
รหัสถอนใจยาว เขาไม่รู้สักนิดเลยว่าชีวิตของเขาจะยุ่งยากนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
รหัสโยนกระเป๋าไปบนโต๊ะ ล้มตัวลงนอนบนเตียง เขาหลับตาลงเพื่อพักสายตา เสียงเตือนดังขึ้นเบาๆ ในกระเป๋ากางเกง รหัสหยิบโทรศัพท์ออกมาดู
รับผมหน่อย รับผมหน่อยครับ มือถือถูกปาทิ้งด้วยความหงุดหงิดไปตกอยู่กลางเตียง ร่างสูงถอดใจออกมาเฮือกใหญ่ ไอ้เด็กเปรตเอ๊ย ตามเขาทุกที่ทุกเวลาจริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
