ตอนที่ 5 : เมื่อปากว่ามือต้องถึง“วันนี้คนโปรดไม่มาเหรอวะ” สายฟ้ามองไปรอบๆ คิดจริงๆ ว่าพอพูดปุ๊บเดี๋ยวคนโปรดคงโผล่มาพอดี แต่วันนี้กลับไม่เห็น
“มึงอย่าเรียกหาได้ไหมวะ ให้กูได้พักบ้างเถอะ”
“ฮ่าๆ อะไรของมึง เด็กตัวกระเปี๊ยกเดียวจัดการไม่ได้” สายฟ้าคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก ไม่อยากเชื่อว่ามื้อนี้รหัสจะไม่มีคนก่อกวน
“มึงพูดเหมือนไม่รู้ว่าเด็กนั่นเป็นยังไง”
“ก็เป็นเด็กน่ารักดี กูชอบ เด็กอะไรแม่งโคตรตลก”
“กูว่าแม่งโคตรเพี้ยนมากกว่า ดุด่าไปก็เท่านั้นไม่เห็นมันจะรู้สึกรู้สมออะไร” รหัสคิดถึงใบหน้าจ๋อยของเด็กเพี้ยน มันจ๋อยหลอกเขาไปอย่างนั้นเอง อย่าได้เผลอใจอ่อนเป็นอันขาด พักเดียวมันก็กลับมาหน้าระรื่นเหมือนเก่า
“มึงก็พูดแรงไป” สายฟ้าไม่เห็นด้วย
“มึงไม่ใช่คนที่ถูกเด็กนั่นป่วน ลองเจอกับตัวแล้วมึงจะคิดเหมือนกู”
“จะว่าไปมึงไม่สงสัยเหรอวะว่าทำไมอยู่ๆ น้องมันถึงพยายามเข้ามาตีสนิทกับมึง คณะเดียวกันก็จริงแต่แทบไม่รู้จักกัน มันปีหนึ่งเราปีสี่ แถมปีนี้มึงกับกูก็ยุ่งจนไม่มีเวลาไปทำกิจกรรมกับคณะ ถึงได้ไม่คุ้นหน้า”
“กูเคยถามแล้วมึงก็ได้ยิน”
“แล้วมึงเชื่อเหรอว่าคนโปรดอยากรู้จักมึงเพราะมึงดัง”
“ไม่เชื่อ”
“งั้นมึงไม่อยากรู้เหตุผลจริงๆ เหรอวะ”
“กูจะอยากรู้ไปทำไม รู้ไปเด็กนั่นก็ไม่หายไปไหน กูสนใจว่าทำยังไงถึงจะไปมากกว่าทำไมมันถึงมา”
“แต่กูสนใจว่าทำไมคนโปรดถึงมามากกว่า ขอโทษด้วยว่ะเพื่อน แต่กูชอบเวลาน้องมันป่วนมึง ตลกฉิบหาย”
“แต่กูไม่ตลก”
“เอาน่า นานๆ ไปเดี๋ยวมึงก็ชิน คิดเสียว่าเป็นพี่เลี้ยงเด็ก”
“กูไม่ชอบเด็ก”
“พูดอย่างนี้ระวังมึงจะได้กระโปรงบานคอซองมาเป็นเมีย”
“จ๊ะเอ๋” รหัสหันขวับไปมองด้วยสายตาดุๆ แต่เขาต้องเก้อเสียเองเมื่อเสียงนั้นไม่ใช่คนโปรด มันยังมีผู้ชายที่ทักเพื่อนว่าจ๊ะเอ๋อีกหรือวะ เล่นเอาเขาเข้าใจผิดนึกว่าไอ้ตัวป่วนมา
“เป็นอะไร” สายฟ้าขมวดคิ้ว คุยกันอยู่ดีๆ รหัสก็หันไปจ้องโต๊ะด้านหลัง
“ไม่มีอะไร” รหัสหันกลับมา ไอ้เด็กนั่นทำเอาเขาหลอนได้ขนาดนี้เลยเหรอ
“จ๊ะเอ๋” คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียง แต่มีมือวางแปะลงบนไหล่ของเขาทั้งสองข้าง รหัสถอนใจออกมายาวๆ โดยไม่ยอมหันไปมอง คราวนี้เขายิ่งกว่ามั่นใจว่าใช่ไอ้เด็กบ๊องแน่
“มาด้วยเหรอเรา”
“มาดิพี่” คนโปรดถือวิสาสะนั่งลงข้างรหัส พร้อมตอบคำถามของสายฟ้าไปด้วย
“พี่กำลังพูดถึงอยู่เลย”
“แหนะคิดถึงผมเหรอ” ไอ้เด็กบ๊องหันมาทำตาเป็นประกายแถมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทั้งที่เขาไม่ใช่คนพูด รหัสใช้มือผลักหัวของอีกฝ่ายออก แม้ไม่แรงนักแต่ก็ไม่เบา
“แหมมม เป็นนายหัวก็ไม่บอก”
“อะไรของเรา นายหัว” สายฟ้าขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจมุกของคนโปรด
“ก็..เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น“ เสียงร้องยานคางไม่น่าถีบสำหรับรหัสเท่ามือที่ยื่นมาเกาะแขนของเขาพร้อมสายตาที่ช้อนขึ้นมองเหมือนนางเอกละคร
“แบบนี้ไง แต่พระเอกแนวตบจูบก็เหมาะกับพี่รหัสนะ โห้ดโหด”
“แค่ผลักหัวเขาไม่เรียกว่าโหดหรอก” รหัสพูดเสียงเรียบ ตาตกลงมองมือที่เกาะอยู่ หวังให้เจ้าตัวรู้ตัว
“จะบอกว่าจริงๆ เป็นหนุ่มใจดีงี้” ไม่มีเสียหรอกที่มันจะรู้ตัว
“เปล่า นี้มันแค่ทักทาย ถ้าอยากรู้ว่าโหดจริงๆ เป็นยังไงจะสาธิตให้ดู”
“อุ้ย” เจ้าตัวดีรีบปล่อยมือจากแขนของเขา ขยับตัวออกห่าง หันไปพยักพเยิดกับสายฟ้า “ของเค้าแน่นอนเนอะ โหดจริงสแตนอินไม่ต้อง”
“หึๆ” สายฟ้าส่งสายตาล้อเลียนไปหาเพื่อน เขาคิดไม่ผิด อย่างรหัสต้องเจอแบบคนโปรดนี่แหละ ถ้าเป็นรุ่นน้องคนอื่นเจอสายตาดุๆ ของรหัสเข้าไปคงกลัวหัวหด ไม่มานั่งทำหน้าทะเล้นได้แบบนี้
“ถามอะไรอย่างสิ”
“ได้ๆ” คนโปรดหน้าบาน แหมะพี่รหัสอยากรู้เรื่องของเขาด้วย
“เคยไปเช็กสมองบ้างไหม”
“ไม่เคยอะ ผมต้องเช็กด้วยเหรอ” ไอ้เด็กบ๊องทำหน้าคิดจริงจัง “ผมว่าผมไม่ปวดหัวนะ สบายดี” เขาถามมันแบบแดกดันแต่เจ้าตัวดันจ้องเขาตาใส รอคำตอบเหมือนกำลังปรึกษาปัญหาสุขภาพกับเขาอยู่
“ตกลงนายมันซื่อหรือตั้งใจกวนตีนกันแน่”
“อ้าว ก็พี่ถามผมดีๆ ผมก็ต้องตอบจริงจังสิ หรือพี่ตั้งใจถามกวนตีนผมล่ะ”
“หึ” สายฟ้าหลุดเสียงหัวเราะออกมา เขาต้องรีบกลั้นเอาไว้เมื่อเห็นสายตาเพื่อนตวัดมามอง
“จะไปทำอะไรก็ไป” รหัสไล่เอาดื้อๆ อย่างไอ้เด็กต๊องพูดอ้อมๆ ไม่มีทางได้ผล
“อย่าเพิ่งไล่ผมดิ เพิ่งมาเองยังไม่ได้กินข้าวเลย เดินตามหาอยู่เนี่ยนั่งซะหลบมุม” ไอ้ตัวดีบ่นพึมพำแล้วรีบตะครุบปากตัวเอง หันมามองเขาตาโต
“บังเอิญเนอะ”
“ฮ่าๆ ไม่ทันแล้วคนโปรดเอ๊ย” สายฟ้าเลิกกลั้น เขาหัวเราะออกมาเต็มเสียง รหัสถอนใจหน่ายๆ ดูมัน หลุดขนาดนี้ยังกล้ามาทำตาซื่อตาใสใส่เขา แปลกที่รหัสรู้สึกระอาแต่กลับไม่ว่าอะไร เขาเพียงทำเสียงหึเบาๆ ในคอ
“พี่อยากกินขนมอะไรกันไหมเดี๋ยวผมเลี้ยง” คนโปรดรีบเปลี่ยนเรื่อง เอาของกินเข้าล่อ
“ไม่ต้อง เราไปซื้อข้าวของเราเถอะ” สายฟ้ายังพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ ส่วนรหัสมองคนโปรดด้วยสายตาดุๆ คิดยังไงของมัน เอาขนมมาหวังหลอกล่อพวกเขา คิดอะไรเป็นเด็กไปได้
“เอาน่า กินเถอะผมเลี้ยงเอง วันนี้รวย” คนโปรดยกมือขึ้นตบกระเป๋ากางเกงโชว์ “เมื่อวานแม่ผมถูกหวยให้มาพันหนึ่ง เงินแบ่งกันกินกับรัฐบาล”
“เขาเรียกสลากกินแบ่งรัฐบาลหรือเปล่า” สายฟ้าแก้ให้
“มันก็แบ่งๆ กันนั่นแหละพี่ ผมเลยจะแบ่งพวกพี่ด้วยไง แม่ว่าให้แบ่งไปทำบุญด้วยงวดหน้าจะได้ถูกอีก จะให้เงินทำทาน ให้อาหารสัตว์จร หยอดตู้บริจาคอะไรก็ได้ทั้งนั้น ทำบุญเหมือนกัน”
“หึๆ มึงอยากเป็นอะไรเลือกเอา” สายฟ้าหันไปมองหน้าบึ่งตึงของรหัส ดูเหมือนเพื่อนเขากำลังตัดสินใจไม่ตกว่าควรทำอย่างไรกับคนโปรดดี
“เฮ้ย! ผมไม่ได้พูดนะพี่ แม่ผมพูด” คนโปรดรีบแก้ตัว เขาพูดตามมารดาทุกคำสาบานได้ ไม่ได้คิดขึ้นมาเอง “คือ ผมหมายถึงเลี้ยงขนมพวกพี่ก็ถือว่าเป็นการแบ่งปันเหมือนกัน ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น”
“พี่ขอชาเย็นแก้วนึง” ถ้าเป็นปกติเขาไม่มีทางสั่ง แต่คราวนี้สายฟ้านึกสนุกขึ้นมา “ว่าไงมึง เอาอะไร ช่วยน้องมันหน่อยงวดหน้าจะได้ถูกอีก”
“พารา” รหัสพูดด้วยเสียงเหนื่อยหน่าย ถ้ามันจะซื้ออะไรให้เกิดประโยชน์กับเขาก็ต้องสิ่งนี้เท่านั้น
“พี่รหัสไม่สบายเหรอครับ” ไอ้เด็กบ๊องยื่นมือมาแตะหน้าผากเขา อีกมือแตะหน้าฝากตัวเอง วางนิ่งอยู่สักพักทำหน้านิ่วคิ้วขมวด รหัสหมายจะจับมือนั้นออกแต่เจ้าตัวดันเลื่อนมือเสียก่อน
“เหมือนจะร้อนนิดๆ เลย” มือเล็กเลื่อนจากหน้าผากมาแตะแก้มก่อนแตะเข้าที่ซอกคอของเขา
“ผมว่าจะเป็นไข้แน่เลย เดี๋ยวผมไปซื้อยามาให้” ไอ้เด็กบ๊องลุกขึ้นยืน “รอแป๊บเดียวนะเดี๋ยวผมมา ห้ามไปไหนเด็ดขาด” มันสั่งเขาทำหน้าเหมือนผู้ใหญ่กำชับเด็กไม่ให้ออกไปเล่นซน ก่อนเดินลิ่วออกไปจากโต๊ะ รหัสได้แต่มองตามเพราะห้ามไม่ทัน
“ตกลงมึงรู้หรือยังว่าน้องมันซื่อจริงๆ หรือมันตั้งใจกวนตีนมึง” สายฟ้าถามคำถามเดียวกับที่เพื่อนเคยถามออกไป รหัสไม่ตอบในทันที เขาละสายตาจากแผ่นหลังของคนโปรดหันกลับมามองหน้าเพื่อน ใช้สายตาเหมือนต้องการบอกว่ามึงยังต้องถามกูอีกเหรอวะ คำถามนี้รหัสไม่คิดว่าเขาต้องตอบ มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าไอ้เด็กบ๊องตั้งใจกวนตีนเขาแน่นอน
อีกด้าน คนโปรดกำลังเดินเร็วๆ ไปยังร้านสะดวกซื้อที่เปิดในมหาลัย ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากโรงอาหารคณะมากนัก เขายิ้มจนปากแทบฉีก ยกมือขึ้นแนบกับแก้ม ฮือ ไม่อยากล้างมือเลย
ทำไมคนโปรดจะไม่รู้ว่ารหัสหมายถึงอะไร แต่สู้ทำเป็นไม่รู้แล้วตีเนียนดีกว่า เคยได้ยินมาว่าสัมผัสเล็กๆ น้อยๆ ทำให้คนใกล้ชิดกันมากขึ้น ปากว่าแล้วมือต้องถึง อย่าน้อยวันนี้ก็ได้แตะใบหน้าของพี่รหัส คนอะไรหล่อทุกระยะ หล่อจนเขาใจสั่น ต้องบังคับมือกับสีหน้าแทบตาย เห็นหน้าด้านแบบนี้เขาก็อายเป็นเหมือนกัน โว้ยอยากบอกให้ตะวันกับไทยรู้เร็วๆ เสียดายที่วันนี้ไม่มีใครมา
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ได้แล้วครับ” คนโปรดพูดไปด้วยหอบไปด้วย เขาตัดสินใจวิ่งมาเมื่อเห็นว่าเวลาพักเหลือน้อยแล้ว
“ผมซื้อน้ำมาให้ด้วย” เขาลงนั่งข้างรหัสเหมือนเดิม เปิดขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาเลื่อนไปตรงหน้ารหัส ก่อนหยิบแผงยาพาราออกมาแกะ
“นี่ครับ” มือเล็กยื่นมาตรงหน้าเขา รหัสมองยาสีขาวสองเม็ดที่วางอยู่ ปลงว่าเมื่อพูดออกไปแล้วเขาคงต้องกินจริงๆ
รหัสยื่นมือออกไปหยิบยาแต่มือเล็กกลับชักหนี เขาตีหน้าดุเงยหน้าขึ้นมอง คิดว่าต้องเจอกับดวงตาขี้เล่นของไอ้เด็กบ๊อง แต่คราวนี้เขากลับเห็นดวงตาหงอยๆ บวกกับสีหน้าไม่มั่นใจแทน
“อะไร”
“คือ..พี่รหัสปวดหัวมากเลยเหรอครับ” สีหน้าจืดเจื่อนบวกกับท่าทางไม่แน่ใจ กังวลใจ รู้สึกผิด ทำให้รหัสถอนใจออกมา
“ถามทำไม”
“ผม..ผมแค่อยากรู้” ใบหน้าเล็กก้มต่ำไม่ยอมสบตากับเขา รหัสมองนิ่ง เขาคิดว่าคนโปรดเข้าใจความหมายที่เขาสื่อเรื่องยาพารา จากท่าทางของอีกฝ่ายตอนนี้ เรื่องที่ถามคงหมายถึงว่าเจ้าตัวทำเขาปวดหัวมากใช่ไหม
รหัสเอื้อมมือไปหยิบยา นิ้วแตะลงบนฝ่ามือของคนโปรด เขาโยนยาเข้าปากตามด้วยน้ำจากขวดที่ไอ้เด็กบ๊องซื้อมาให้
คนโปรดหน้าจ๋อย คอตก เมื่อครู่มันไม่ใช่มุกหรือแผนอะไรทั้งนั้น เขารู้สึกกังวลขึ้นมาจริงๆ เมื่อเห็นสายตาเอือมระอาของรหัสที่มองมา มันเกิดคำถามขึ้นในใจว่าหรือเขากำลังกวนรหัสมากจนเกินไป และดูเหมือนว่ารหัสได้ตอบคำถามของเขาแล้ว
“เดี๋ยว” คนโปรดเงยหน้าขึ้นสบตาเมื่อได้ยินเสียงทักของรหัส คนตัวโตเอื้อมมือมาหา จับมือของเขาแบออก ก่อนวางยาลงมาเม็ดหนึ่ง
“แค่เม็ดเดียวก็พอ ไม่ได้ปวดหัวมากขนาดนั้น” คนโปรดมองยาในมืองงๆ สลับกับเงยหน้าขึ้นมองรหัส อีกฝ่ายทำหน้านิ่ง คนโปรดค่อยๆ คลี่รอยยิ้มออกกว้างเมื่อเข้าใจความหมาย รหัสหมายถึงเขาทำให้ปวดหัวแต่ไม่มากใช่ไหม มันหมายถึงแบบนั้นใช่ไหม
“ไปได้แล้ว” รหัสไล่ด้วยเสียงดุ
“ไล่จัง ผมยังไม่อยากไปนี่” คนโปรดทำเสียงงอนแต่สีหน้าไปคนละทาง ใบหน้าเล็กกลับมาระรื่นเหมือนเก่า
“เหลือไม่ถึงสิบห้านาทีจะกินข้าวไหม ไมปซื้อข้าวได้แล้ว”
“โอ๊ะ! ลืมเลย ผมยังไม่ได้กินข้าว” คนโปรดลุกพรวด หันไปหัวเราะแหะๆ แก้เก้อ ก่อนวิ่งออกไป
“เดินเหมือนคนอื่นไม่เป็นหรือไงวะไอ้เด็กนี่” เห็นสีหน้าดีใจของเด็กบ๊องแล้ว รหัสรู้ตัวทันทีว่าเขาคงต้องทำใจ เห็นทีว่าจะโดนก่อกวนไปอีกนาน นับวันยิ่งเหมือนเจ้ากรรมนายเวรเขาเข้าไปทุกที เพราะถ้าไม่ใช่เขาคงไล่ตะเพิดไปแล้ว นี่จะออกปากทีไรดันเปลี่ยนใจทุกที เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
สายฟ้าเฝ้ามองการกระทำของเพื่อนเงียบๆ เขาอดนึกเสียดายไม่ได้ ถ้าคนโปรดเป็นผู้หญิงก็ดีน่ะสิ เขาจะยุให้คู่นี้เป็นแฟนกัน สายฟ้ารู้สึกนิสัยเพื่อนดีพอ ถ้ารหัสรำคาญจริงอย่างที่พูดป่านนี้คนโปรดคงไม่ได้เข้าใกล้แล้ว ในขณะที่คนโปรดแม้จะดูล้นหรือเพี้ยนไปบ้างแต่ก็น่ารักและมีเสน่ห์ไปอีกแบบ ทำให้คนอยู่ใกล้ยิ้มได้เสมอ ในความต่างมากมายที่เห็นมีความลงตัวแฝงอยู่ นานๆ จะเจอใครสักคนที่เขารู้สึกว่าเหมาะกับเพื่อนเขา เหมือนซื่อแต่ฉลาด มองโลกในแง่ดีไม่คิดมาก อย่างรหัสต้องได้แฟนแบบนี้ คิดแล้วน่าเสียดายจริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
