หัวข้อ: ˢᵐᵃˡˡ ˡᵒᵛᵉ​ "รักใหญ่ไล่รักเล็ก" l Chapter 29 : จอง : หน้า 5 (06/01/18) HNY!!

[keywordz]

Chapter 26 : หวาน










“มีนา เห้ย มีนา!”

ใบหน้าเปื้อนยิ้มมาก ดูดีใจมากท่ีได้เจอกับเธอคนนี้


“ใช่อาร์ม...จริงๆด้วย”

จู่ๆ ผมก็หงุดหงิดขึ้นทันที ใครจะไปรู้ว่านอกจากผมกับน้องแก้ว ยังมีคนอื่นที่เรียกเติ้ลว่าอาร์ม ใจผมร้อนรุ่มมาก แต่ก็ทำได้แค่เงียบละฟังว่าเขาจะคุยอะไรกัน


“โห เกือบบจำไม่ได้ ไม่ได้เจอตั้งแต่ตอนไหนนะ มัธยมต้นป่ะ?”


“ม.2 เลย เล่นไปเรียนต่อกลางเทอมแบบนั้น ใจหายเหมือนกันเป็นไงบ้าง?”


“สบายดี คิดถึงมากอะ ไมได้เจอนาน มีนาจบไฮสคูลที่ออสก็ย้ายมาเรียนต่อที่นี้เลย คิดถึงไทยมาก คิดถึงคนที่นี้มาก”

คิดถึง คิดถึง อะไรกันนักหนา


“อาร์ม…”

น้ำเสียงเรียกที่ออกมาจากปากผมคงจะหงอยน่าดู เพราะไม่กล้าที่จะร่าเริงหรืออะไรเลยจริงๆ และพอผู้หญิงที่มองข้ามผมไปได้ยินเสียงผมเรียกอาร์ม เธอถึงจะมองมาทางผมและส่งสายตาที่ดูสงสัยอะไรบางอย่าง


“ครับ เอ้อ มีนา นี่จิมนะ จิมครับนี่มีนา เพื่อนสมัยเด็กๆ เมื่อก่อนบ้านติดกันพ่อแม่ทำธุระกิจด้วยกัน”


“สวัสดีครับ”

ผมผยักหน้าเป็นการทักทายเธอ และเธอก็นิ่งเฉยแค่มองมาและยิ้มแห้งๆใส่ผม เอาผมงงเลยดิครับ ไงล่ะ

ผมยิ่งหงุดหงิดกับความไม่ญาติดีของเธอเท่าไหร่ แค่มีคนอื่นที่ไม่ใช่น้องแก้วกับผมเรียกอาร์มก็นะร้อนใจพอแล้ว คนๆนั้นดันไม่เห็นหัวกันเลยซักนิด ไอ้เราก็ทักทายจะญาติดีด้วย


“และนี่อาร์มเรียนคณะอะไร”


“Business ครับ มีนาอะ ขอเดาได้ไหม”

เออคุยกันถูกคอดี ผมออกห่างออกมาดีกว่า ผมเลือกที่จะเดินไปขึ้นรถทัวร์ แทนที่จะไปเซเว่นอย่างที่อ้อนไอ้อาร์มไว้ตอนแรกแต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรเลยจริงๆ อยู่ๆ


“เอ้า จิมจะไปไหน”

สนใจทำไมวะ คุยกับมีนาไปเลยดิ


“ขึ้นรถ”

ผมพูดอย่างไร้อารมณ์มากๆ


“ละไม่ไปเซเว่นอะครับ อยากกินขนมไม่ใช่หรอครับ”

ไม่มีอารมณ์แล้วเว้ย


“ไม่อะ ไม่อยากละ”

เสียงแห้งๆจากลำคอของผมคงไม่ทำให้มันรู้หรอกว่าผมรู้สึกอะไร

ละผมก็เดินขึ้นรถไป… นั่งเบาะนั่งของตัวเองหวังอยู่เล็กๆ ว่ามันจะตามขึ้นมา แต่แล้วก็ไม่มีวี่แววที่มันจะตามผมขึ้นมา ก็หมายความว่า อาร์มคงคุยกับเธอคนนั้นอยู่ จนไม่รู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ในอาการไม่สบอารมณ์



เห้ย! ….ผมหึงหรอวะเนี่ย นี่อาการคนหึงแฟนใช่ไหม จู่ๆหน้าผมก็เปื้อนยิ้มที่ตัวเอง มีความรู้สึกหึงหวงขึ้นมา มันไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต ดีใจซะงั้นได้เรียนรู้ว่าหึงหวงคืออะไร

นั้นเลยทำให้ผมทบทวนตัวเองได้ว่า ไร้สาระชะมัด เพื่อนไม่เจอกันตั้งหลายปี จะขอคุยกันทักทายย้อนวันวานคงไม่แปลก อาการนั้นผมเลยหายไปทันทีหลังจากที่คิดได้


แล้วคนก็เริ่มทยอยขึ้นรถกันมาจากการที่ไปเข้าห้องน้ำบ้าง แวะซื้อของกินกันบ้าง พอเห็นคนหิ้วของกินมาผมก็ชักอยากกินมั้ง


“กี้ กูกินมั้งงงงง”

ผมเลือกที่จะไปแย่งไอ้กี้กินขนมที่มันเพิ่งแกะหมาดๆ แต่นั้นก็ไม่ใช่ของที่ผมชอบเท่าไหร่เลยกินไปแค่ไม่กี่ชิ้น อีกอย่างไม่ได้เป็นคนซื้อเองกินเยอะก็เกินไป


“มึง ไอ้เติ้ลมันเดินผู้หญิงอยู่กับใครก็ไม่รู้อะ สวยสัส”

มีฟ้องว่ะ เพื่อนผม


“เพื่อนสมัยม.ต้นอะ กูก็ไม่รู้จักหรอก เออว่าแต่ มึงกับพี่แตมนี่ยังไง ทำไมพูดจาหวานๆใส่กัน อย่าบอกนะ ไอ้ตำแหน่งเดือนคณะที่มึงเคยพูดไว้อะ?”


“เออๆๆ นั้นแหละ กูมาเป็นเดือนเพราะพี่แตมเนี่ยล่ะ ท้าทายกูดีนัก สุดท้ายก็แพ้ใจความหล่อกู”

อื้อหืออออออ ไวไฟชิบหายยยย ใช้คำว่าแพ้ใจเลยหว่ะ หลงตัวเองชิบ พี่แตมดันไปชอบไอ้กะล่อนนี้ได้ไงเนี่ยยยยย เจ้าชู้ชิบหาย


“แล้วไม่ใช่มึงจะทำกับพี่เขาเหมือนผู้หญิงที่มึงเอามานอนไม่เว้นวันนะสัส”


“พ่อง กูไม่ทำหรอก คนนี้อิสเรียลเว้ย หึหึ”


“เอออออ ให้มันจริง ถ้ามึงทำพี่รหัสแฟนกูเจ็บนะ กูจะฆ่ามึง”


“จ้าาา พูดคำว่าแฟนได้เต็มปากเลยนะไอ้สาส ระวังเหอะ ผู้หญิงคนนั้นจะเอาไปแดก ดูเข้าๆกันดีด้วย”

แม่งจี้จุดผมชิบหายยยยยย พูดปุ๊บก็มาปั๊บ เดินตามกันมาแบบติดๆ หิ้วของกินกันมาด้วย ละมีนาก็เดินเลยที่นั่งเบาะผมไปเลยแบบไม่หันมามองซักนิด


“อ่ะ เตี้ย อยากกินขนมใช่เปล่า ไม่รู้ว่าเตี้ยชอบอะไรเลยซื้อมาเยอะเลย”

ไงล่ะ ง้อผมล่ะสิ โล่งอกที่ไม่มีแววอย่างที่ไอ้กี้คิด แต่ก็แอบนอยที่ไปเซเว่นกันสองคน (ทำไงได้วะ มึงเองไม่ใช่หรอที่ประชดจะไม่ไป)


“อาร์มคะ”

เอ้า เดินมาทำไมอีก เห็นเดินเลยไปแล้วนะ อุตส่าสบายใจละ


“นั่งนี้หรอ…”

ละพูดไม่พอหันหน้ามามองผมอย่างเคืองๆ


“มีนานั่งด้วยได้ไหม อยากคุยกับอาร์มอะ ไม่ได้เจอนานมีเรื่องอยากคุยเยอะแยะเลย”

อืม ก็คงใช่ ที่ไม่เจอนานก็อยากจะคุยกัน แต่ไอ้กริยาแบบนั้นผมไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เลย มองหน้าผมแล้วแทนที่จะขอผมแต่ดันไปขออาร์มแทน


“เอ่อ… พอดีอาร์มนั่งกับ…”


“เห้ยไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปนั่งกับนัทก็ได้”

ผมพูดตัดทันทีที่มันเริ่มลังเลไม่กล้าพูดละลุกขึ้นออกจากที่นั่งตัวเองเพื่อจะเดินไปนั่งที่ข้างๆนัทที่หลับอยู่คนเดียวไม่มีใครไปรบกวน


“เดี๋ยว เตี้ยครับ เอาขนมไปกินด้วยสิ”

ไหงผมแอบนอยนิดๆที่มันไม่ปฏิเสธมีนาให้ผมเลย แต่นั้นยิ่งเป็นสาเหตุให้ผมควรไปนั่งกับนัท เพราะตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่ผมจะอยู่ตรงนี้ ละผมก็ไม่ควรงี่เง่า

คนเราไม่ชอบหรอก การทำตัวนอยๆ งอนๆ กับอะไรไร้สาระแบบนี้ ผมเองยังไม่ชอบเลยไอ้อาร์มจะชอบได้ไง


“นัทกูนั่งด้วยนะ”

ละนัทก็หันมาทำหน้างงๆ แล้วก็ชะเง่อคอมองไปทางที่นั่งของผมกับอาร์มที่ตอนนี้เป็นอาร์มกับมีนาแทนไปเป็นที่เรียบร้อย

พอนัทเห็นแบบนั้นก็อ้อแล้วยิ้มอ่อนๆ เออ รู้ละก็เงียบๆไปนะ อย่ามาแซวให้เสียอารมณ์เลยขอร้อง

“กินขนมไหม?”

ผมถามดักทางไว้ก่อนกลัวว่ามันจะพูดเรื่องผู้หญิงที่ผมไม่อยากพูดถึง


“ไม่เป็นไรๆ นัทไม่หิว”

“จิมมึง… ผู้หญิงคนนั้นคือใครวะ”

เชี้ยกี้กับดิว...โผล่หัวมาจากด้านหลังอยากรู้อยากเห็นเรื่องผู้หญิงที่กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หัวเราะชอบใจอยู่กับอาร์มสองคน ซึ่งบางครั้งอาร์มก็หันมามองผมแบบห่วงๆบ้าง แต่นั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ผมพอใจเท่าผมได้นั่งข้างๆมันหรอก


“เห็นว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กอะ ชื่อมีนา สนิทกันเพราะพ่อแม่รู้จักกัน”


“อ่อออออ ไงมึง หึงไหมล่ะ ดูดิ ท่าทางจะคุยกันถูกคอ เล่นไม่สนใจอะไรมึงเลย”


“สาสสสสสสส เลิกพูดได้ป่ะ กูไม่อยากงี่เง่านะเว้ย”


“งี่เง่า?”

ไอ้ดิวพูดมาด้วยความสงสัย


“ก็ไม่รู้ดิกูกลัวกูทำตัวงี่เง่าเกินไปอะ เขาเพื่อนสนิทสมัยเด็ก มีนาถูกส่งไปเรียนต่างประเทศ พอเจอกันก็แค่อยากทักทายกันเท่านั้นแหละ”


“แล้วมึงจะงี่เง่าตรงไหน ถ้ามึงจะหึงหวงแฟนมึง ใช่ไหมนัท?”

ไอ้ดิวหาเสียงข้างมันใหญ่


“นัทก็ว่าจริงนะ เป็นนัท นัทก็หวง ตอนนี้นัทว่าจิมก็รู้สึก แต่แค่ไม่กล้าพูดไม่กล้าแสดงเท่านั้นเอง”


“เออๆ กูรู้สึก แต่ให้ทำไงวะ”


“เปล่า ทำอย่างที่ทำอยู่เนี่ยถูกละ ไอ้เติ้ลไม่มีอะไรหรอก มันรักมึงจะตาย”

พอไอ้กี้พูดเท่านั้นแหละ ไอ้นัทสีหน้าเปลี่ยนไปทางหม่องทันที


“พูดเชี้ยไรมึงเนี่ยยยย พอแล้วกูนอนละไปนั่งที่ไปปปป รถเขาออกแล้ว”

เออ ผมทำทีเมินหน้าหงุดหงิดใส่พวกแม่งเพื่อจะเลิกบทสนทนาน่ารำคาญ นั่งเบาะริมทางเดินแบบนี้ทำให้ผมเห็นไอ้อาร์มได้ถนัดตาดี แต่มันก็ไม่ยักกันหันมาหาผมบ้างเลย

ผมทั้งหงุดหงิดทั้งหมั่นไส้ทั้งคู่ จะคุยกันยาวขนาดไหน จริงๆแล้วผมว่าผมไม่ได้หึงหวงหรอกมั้ง แต่ผมน้อยใจที่ไม่ได้เป็นที่สนใจของไอ้อาร์มมัน นั้นแหละผมเลยมองว่ามันจะงี่เง่าไปหน่อย แต่นะ...เงียบไว้คงดี


“นัทมีหูฟังเปล่า?”


“มีนะ จิมจะเอาหรอ”


“ถ้านัทไม่ใช้จิมขอยืมฟังเพลงได้ไหม พอดีจิมไม่อยากไปตรงนั้นอะ”

นัทก็หยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋าสพายของตัวเองพร้อมๆกับยิ้มขำๆ


“ไม่ใช้หรอ”


“ไม่ใช้อะ เอาไปเถอะ ตอนนี้คนบางคนต้องการมันมากกว่านัทอีก”

แม่งโคตรรู้ใจผมเลย


“ขอบใจนะเว้ย แต๊งกิ้ววววววว”


ละผมก็ขอยึดหูฟังมันมานอนฟังเพลงเงียบๆ กะงีบๆจะได้ลบๆ ความรู้สึกหงุดหงิดนี้ออกไป






“ตัวเล็กครับ...ตื่น”

ตัวเล็ก… ตัวเล็กบ้าดิไอ้นัท คนเดียวเว้ยที่มีสิทธิ์เรียกผมแบบนี้


“ตื่นนะครับ ถึงแล้วนะตัวเล็ก”


“อืมมมมมม”

ผมขานรับทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ก็คนมันง่วง


“อืม ก็ลุกสิครับเตี้ย”


“เชี้ยนัท เตี้ยเชี้ยไร!”

ผมหงุดหงิดชิบ งวงเงียขี้ตามาด่ามัน


“อ้าว”

ไหงเป็นอาร์มได้อะเนี่ย แถมผมยังอยู่ในสภาพอ้อมกอดมันด้วย


“อ้าวไร คิดว่าใครหื้ม?”


“ไอ้นัทอะ? ที่นั่งมันไม่ใช่หรอ ละมึงมาได้ไง ไม่นั่งที่เดิม”


“ก็อาร์มอยากนั่งกับแฟนอาร์มก็แค่ขอแลกที่ ไม่ได้ไง?”

ผมหลบตาแอบยิ้มอยู่นัยๆ ก็ดีใจนี่หว่า ไม่รู้ดิอธิบายไม่ถูก ก่อนหลับยังกังวลเรื่องนั้นนี้อยู่เลย ตื่นมากลับมาเจอความอบอุ่นแบบเดิมมันก็ยิ้มดิ


“แล้วมานั่งนานยัง”


“นานแล้ว หลับนานเหมือนกันนะเรา หน้าบวมหมดแล้วววววว รู้ไหมมมมตัวแสบ”

มาหยิบแก้มอะไรวะ… แม่งงงงงงงงงงง มาว่าหน้าบวมอีก

ทุกคนบนรถเริ่มเดินออกจนเกือบหมด


“บวมไร ไม่ต้องพูดมาก แล้วมีนาอะ ไม่นั่งกับมีนารึไง มานั่งกับกู”


“ไม่รู้สิ เรื่องของเขา อาร์มสนคนบางคนมากกว่า ดูท่าทางจะหึงแฟนน่าดู”


“หึงป้าดิ ไม่เว้ย”

ละผมก็รีบเดินไปหยิบกระเป๋าที่นั่งตัวเอง… เอ้าหาย หายไปไหน...


“หาอะไรครับที่รัก”

เชี้ย เต็มปากเต็มคำ นี่ยังดีนะที่ไม่มีคนบนรถแล้ว


“ที่รักบ้าไร เอามา”

กระเป๋าก็ลอยขึ้นสูงตามความสูงของตัวมันและความยาวของแขน ไม่มีทางที่ผมจะเอื้อมหยิบได้เลย


“เขินน่ารักว่ะ แฟนใครน้อ”


“เขินเชี้ยไร ไม่ให้ก็ไม่เอา”

ผมหันกลับไปลงจากรถทันที หน้าผมแดงจนไม่รู้จะแดงไงละ


“อะ น้องๆปีหนึ่งคะ เดี๋ยวน้องๆ มารับกุญแจห้องของตัวเองที่พี่แนนกับพี่ต้นตรงนี้นะคะ แล้วน้องๆก็เอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องแล้วเรามาเจอกันที่หน้าหาดกันอีก 30 นาที นั้นแปลว่า พี่มีเวลาให้น้องพักตามสบาย 30 นาที แต่ก่อนอื่น แยกชายหญิงก่อนค่ะ”

ดาวเดือนและปีหนึ่งอย่างผม ดิว และนัท กับคนอื่นๆอีก ก็แยกแถวชายหญิงกัน

“โอเคค่ะ จับคู่กันตามเพศได้เลย แล้วมารับกุญแจจากพี่สตาฟไปได้เลยค่ะ ผู้ชายรับจากพี่ต้นนะคะ ผู้หญิงอยู่กับพี่แนนค่ะ และไม่ต้องห่วงนะคะพี่จะส่งสตาฟไปคุมน้องแต่ละห้องหนึ่งคน กันกรณีน้องออกนอกลู่นอกทาง”

พอพี่แตมพูดประกาศเรื่องการจับคู่ ผมรีบมองหาไอ้กี้ทันที


“กี้ นอนกับกู”

“เอ้า แล้วผัวมึงอะ”

“ผัวพ่อง ไม่เอาอะ กูไม่อยากนอนกับมัน”

“สัส ไม่ต้องเลย มึงไม่พอใจมันใช่ไหม”

“เปล่าาาา”


“เปล่า แล้วอะไร อย่างอแง มึงอะ อยู่ด้วยกันไป เดี๋ยวมีนาอะไรนั้นก็สอยไปหรอก”

“ห่า ถ้ามันจะไปง่ายขนาดนั้นกูก็ไม่รู้จะว่าไงละ”

“ไปนอนกับมัน น่ะมันมาและ”

ร่างสูงเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ… พร้อมกระเป๋าของผม


“จิมครับ…”

ทำไมสีหน้าแปลกๆ


“ว่าไง เอากระเป๋ามาเดี๋ยวถือเอง”

ผมหยิบกระเป๋าออกจากไหล่มัน


“อาร์มนอนกับนัทนะครับ มันไม่สนิทกับใคร อาร์มเป็นห่วงมัน”

แอบใจแป่วนิดๆที่ได้ยินแบบนั้น แต่พอคิดได้ไม่นานก็ยิ้มออกที่อาร์มมันเทคแคร์และรักเพื่อนดีจัง ผมว่าผมมีแฟนนิสัยดีมากเลยนะเว้ยยยยย


“พอดีเลย งั้นกูนอนกับไอ้กี้ก็แล้วกันงั้น ไม่ต้องห่วงนะ”


“อยากนอนกอดเตี้ย”

“เดี๋ยวๆ กูยังอยู่ตรงนี้ไอ้ห่า ไปเอากุญแจได้ละ หวานกันอยู่ได้”

ไอ้กี้มาขัดจังหวะความหวานของผมกับอาร์มทำไมมม มันกำลังจะอ้อนผมเลย

ละทำไมต้องเป็นผมไปเอากุญแจทำไมมันไม่ไปเอาเองฟ่ะ


“อีก 30 นาทีจากนี้ พักผ่อนตามอัธยาศัยได้นะคะน้องๆ แล้วมาเจอกันที่ชายหาดหน้ารีสอร์ทค่ะ”







“ไงล่ะมึง พอใจมึงยัง ได้นอนกับกูจริงๆละ”

ประชดประชันเข้าไปปปปปป ห่างกันบ้างก็ไม่ตายหรอก


“เฉยๆอะ กูก็ไม่ได้นอนกับมันทุกคืนอยู่แล้วป่ะ ห่า”


“เออ แล้วแต่ละกันนน ถ้าเหงาจะยืมตัวกูไปกอดตอนนอนก็ได้นะ”

ละมันก็ล้มตัวนอน ผมนี่หมั่นไส้ในความกวนตีนของแม่ง เลยจัดการเอาหมอนกดหน้ามันเล่น


แม่งก็แรงเยอะชิบหายพลิกตัวหลุดออกจากการทำลายล้างของผมอย่างรวดเร็ว และใช่ช่วงเวลานี้ก็กลายเป็นสงครามหมอนโดยไม่ต้องสืบว่าไอ้เตี้ยอย่างผมหรือจะสู้ไอ้เชี้ยกี้ได้ เด็กทุนกีฬาแรงเยอะอย่างมัน เป็นใครก็สู้ไม่ไหว






“เอ่อ….”

เอ่อ… เสียงผู้หญิงในห้องทำให้ผมกับกี้หันไปดู ไหงมีนาถึงได้เข้าห้องพักผมมาดื้อๆ ลืมล็อกประตูหรอวะ


“เอ้า ไงครับมีนา เข้ามาได้ไงครับ”


“พอดีเราอยู่ห้องตรงข้ามอะ ได้ยินเสียงดังจากห้องนี้ก็เลยมาดู พยายามเบาๆหน่อยได้ไหมอะ มีนาไม่ชอบ แล้วประตูอะก็แง้มไว้อยู่แบบนั้น ไม่กลัวใครมาเห็นว่าทำอุจาดตาอะไรกันอยู่รึไง”

ผมก็อึ้งเลยครับ… จู่ๆมีคนมาต่อว่าซะตรงไปตรงมาแบบนี้ พูดไม่ออกเลย ไอ้กี้ก็เช่นกัน ยืนงงเป็นไก่ตาแตก


“โทษทีครับมีนา พวกจิมผิดเอง เดี๋ยวจะระวังให้มากขึ้นครับ”


“จริงๆเรื่องพวกนี้ก็ไม่ต้องให้บอกหรอกนะ มีนาไปและ”

โอ้โห จุกเลย ทำไมปากร้ายขนาดนี้ผู้หญิงคนนี้ ผมอาจจะผิดจริงที่เล่นกันเสียงดัง แต่ไหงมาว่ากันขนาดนี้


“มีนาครับ รบกวนก่อนเข้าห้องใครก็เคาะประตูก่อนนะครับ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้บอกนะครับ”

ชิบ! ไอ้กี้ มึงพูดอะไรออกมา ส่วนกลับทันควันจนผมกลัวว่าจะทำให้ไฟร้อนของเธอแรงขึ้นจนจะเป็นเรื่อง แต่เปล่าเลยเธอทำหน้าไม่พอใจอย่างแรงแต่ก็เดินสะบัดก้นปิดประตูออกจากห้องผมไป


“เชี้ยกี้ พูดไรวะ”

“ผู้หญิงห่าไรปากจัดชิบหาย โดนซะบ้าง”

ไอ้กี้มันคงบ่นลอยๆกับผมระหว่างเดินไปส่องประตูและล็อกกร


“แล้วไปพูดอย่างงั้นกับเขา เขาไม่โกรธเอาหรอ”


“ห่า แล้วที่มันพูดด่าเราอะ ไม่คิดว่าเราไม่พอใจรึไง ให้รู้ไปดิว่าสวยใช่ว่าจะทำไรก็ได้ สวยแต่ปากจัดแบบนี้ ก็หมดสวยเหมือนกันว่ะ ว่ามะ?”

แม่งขอให้ผมแสดงความเห็นด้วย…


“เออ กูก็ว่างั้นอะ แต่อย่าไปถือสาเขาเลยมึง เรียนนอกแต่เด็กคงติดพูดจาตรงๆออกมาอะ”


“มีงนี้ก็ดีเกิน อย่าไปยอมคนเยอะ มีเรื่องบ้าง บวกๆไปบ้าง ชีวิตจะได้ตามที่เราต้องการ”

เสือกเอาความคิดนักกีฬาใช้กำลังครอบงำผมอีก มีหรอผมจะเชื่อ อะไรยอมได้ก็ยอม อะไรยอมไม่ได้ผมก็ไม่ยอมอยู่แล้ว การเดินทางของชีวิตมันต้องใจเย็นจะบวกด้วยกำลังและฝีปากซะทุกอย่างไม่ได้หรอกครับ


“เอออออออ ครับ พ่อออออออ จะบวกอย่างเดียวเลยไอ้นี้ ใจเย็นไหมมึง”



“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”


ใครอีกอะ อย่าบอกนะว่าเป็นมีนาอีก จะเอาคืนจากเมื่อกี้รึเปล่า


“มึงไปเปิดประตูดิวะ เผื่อเป็นมีนา เดี๋ยวกูเป็นแบ็คให้”

สาสสส


“เก่งชิบหาย”

จากการส่องดูช่องประตู… อาร์ม รู้ได้ไงวะว่าผมอยู่ห้องนี้ ตอนแยกกันก็ไม่เห็นจะตามมา


“เอ้า มาไง”


“กี้อยู่เปล่า”

ไหง เจอกันทักหาคนอื่นก่อน เตะแม่งซักป๊าบ


“คิดจะทักกูก่อนไหม?”


“ก็แหม กะจะหอมแก้ม ทักทาย ก็เลยถามว่ากี้อยู่ไหม งั้นไม่สนละ”

โอ้โห… ไม่เกรงใจผมก็เกรงใจไอ้กี้หน่อยเหอะ มันอยู่ในห้องเว้ยยยย


“ชิบหาย มึงหวานกันแบบนี้เลยหรอ”


“เอ้า กี้อยู่หรอ โทษทีๆ”


“ห่าอาร์ม มึงรู้หรอกว่ามันอยู่อะ นั่งหัวโด่ขนาดนั้น”


“หัวกูไม่ใช่เจี้ยว โด่ห่าอะไร”

บ่นไปเหอะ ฮ่าๆๆๆ


“ละนี้อยู่ห้องไหนอะ ทำไมรู้ว่ากูอยู่ห้องนี้”


“สุดทางเดินเลยครับ ว่าแต่ห้องตัวเล็กพี่สตาฟใครมานอนด้วยอะ”


“ยังไม่รู้เลย ไม่เห็นมา ของอาร์มรู้ละหรอ?”


“ครับ พี่เฟิส เป็นรุ่นพี่คณะอาร์มเอง สบายใจได้เตี้ย ผมไม่นอกใจอยู่แล้ว”


“ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นสักนิด เข้าห้องมาก่อนดิ”

ผมทำหน้าเบะปากใส่มันเล่นๆละหันหน้าหนีเดินเข้าห้อง


“หรอคร้าบบบบบบบ”

มันก็ยังเดินตามมาขยี้หัว สนุกไหมมมมมมม (แต่กูชอบมากกกกกก ขยี้หัวลูบหัวเนี่ย โดนด่าเป็นหมาก็ยอม ฟิน ฮ่าๆๆ)


“ถุย หวานเข้าไป หมั่นไส้ กูไปดีกว่า”

ไอ้กี้เกิดทนไม่ได้ซะงั้น อะไรวะก็ไม่ได้หวานขนาดนั้นเลยยยยย (หรือผมคิดไปเอง) แต่จะลุกออกไปเดินเล่นจะกอดหมอนไปด้วยทำไมวะ


“จะไปไหนมึง อยู่นี้แหละ”


“ไม่อะ กูไม่อยากอยู่เป็นกขค.มึงสองคนหรอก ตามสบายละกัน อย่าให้เตียงเลอะก็พอ”

พูดจาหมาแค่นั้นไม่ว่า เควี้ยงหมอนที่ถือใส่หัวผมล้มลงเตียงเลย


“โอ๊ย ไอ้สาสสสสสสส ไอ้เชี้ยกี้”

ผมลุกหยิบหมอนวิ่งตามมันแต่มันก็ออกห้องไปเรียบร้อยละ


“แม่งกวนตีน”


“จิมเวลาโกรธนี้น่ารักดีเนอะ เหมือนเด็กเลย”


“น่ารัก น่ารักบ้าไร ไม่คิดจะช่วยเงียบไปเลยไป”


“เนี่ยๆ ดูดิ หน้าตาแบบนั้นอะ โคตรน่ารัก น่าแกล้ง เพราะงี้ไงเพื่อนพี่ถึงได้แกล้ง”


“เออออ ไม่ต้องชม ใหม่ๆก็งี้ น่ารักๆ ต่อไปเดี๋ยวก็เบื่อกู เหมือนคู่อื่นอะ”


“เตี้ย!”

เสียงเข้มจริงจังโผล่มาทันที หลังจากผมพูดประโยคนั้น พร้อมสีหน้าไม่พอใจสุดๆ (โหมดจริงจังปะทุแล้วครับผม น่ากลัวสาสสส)


“อย่าพูดจาหมาๆอย่างงี้ดิ กูรักมึงขนาดไหน มึงไม่เข้าใจหรอก กูไม่มีวันเบื่อมึง เข้าใจไหม”

โอ๊ยยยยย โหมดกูมึงคำหยาบจากไอ้อาร์มโคตรน่ากลัว เพราะปกติไม่เคยพูดหยาบกับผมเลย มีแต่ผมเนี่ยล่ะที่หยาบตลอด


“โหยยย ก็พูดเล่นเองง กูขอโทษษษษษ กูเข้าใจแล้ววววว”


“ที่หลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ เชื่อใจกันหน่อยดิวะ”


“เออ เชื่อใจอยู่แล้ววววว โกรธดิ กูขอโทษแล้วไงงงง ขอโทษษษคร้าบบบ จิมผิดแล้วคร้าบบบ”


“หึหึ”

ขำ… หลุดขำในลำคอแบบนั้น แล้วยังลุกขึ้นมาลูบหัวเล่นอีก


“โคตรน่ารักเลยว่ะ แกล้งเล่นนิดเดียวเอง น่าเศร้าอะไรขนาดนั้น หะ ตัวเล็ก”


“แกล้งเล่นหรอ ได้”

ผมหยิบหมอนมาฟาดมันไม่ยั้งมือ


“โอ๊ยๆๆ เตี้ย ขอโทษครับ ขอโทษ เจ็บๆ”


“แกล้งกูดีนัก”

“แต่อาร์มพูดจริงนะ แต่อาร์มก็รู้ว่าเตี้ยเชื่อใจอาร์มอยู่แล้วใช่ไหม?”


“เออ”

“เห็นมะ น่ารักจริงๆ หน้างอนก็โคตรน่ารัก เห็นแล้วมีอารมณ์”


“เดี๋ยวๆ มึงอย่ามาหื่น ไม่ใช่ว่ากี้อนุญาตละมึงจะทำก็ทำได้”


“ละเมื่อไหร่ง่า อาร์มไม่ไหวและนะเตี้ย”


“สาสสสสส ขี้หื่นว่ะ มึงอะ ไม่อดทนเลยยย”


“โห ก็ได้ งั้นอาร์มไปข้างนอกดีกว่า อยู่กับเตี้ยสองคนนานๆจะอดใจไม่ไหวเอา มีหวังเตี้ยโดนปล้ำแน่”


“ไอ้อาร์มมมมมมมม ไอ้หื่นนนน”


ผมยัดหมอนกดใส่หน้ามันจนมันล้มไปนอนกับเตียง ตอนนี้ผมใช้สุดแรงเพื่อจะจัดการให้อยู่หมัด…


แล้วไหงตอนนี้กลายเป็นผมที่โดนคร่อมจับล็อกแขนเนี่ยยยยยยยยยย


“อยากโดนใช่ไหม?”

ไม่พูดเปล่าด้วย ยื่นหน้ามาใกล้มาก

“เริ่มจากตรงนี้”

มันเริ่มจุ๊ฟหน้าผากผม เล่นเอาผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย


“ต่อด้วยแก้มนิ่มๆนี้”

หอมฟอดใหญ่เลยตอนนี้หน้าผมคงแดงแล้วแหละ


“อาร์มจะจุ๊ฟจิมตรงนี้… มันมีความหมายว่าอาร์มจะเทคแคร์ห่วงใยตัวเล็กไปตลอด”

แล้วการจุ๊ฟจมูกครั้งนี้… คงเล่นเอาผมเลือดท่วมแล้วแหละครับ ตอนนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

“อาร์ม พอแล้วววว กูยอมมมมม”


“ถ้ายอมก็อยู่เฉยๆ เพราะต่อไปอาร์มคงได้เห็นหน้าเซ็กซี่ของจิม”


“ไม่เอาาาาาา”

มั๊บ! จูบปากแบบไม่สนที่ผมจะพูดเลยด้วยซ้ำ ลีลาไม่เบาเลย ผมนี้ระทวยหมดแรงต่อต้านเลย

แล้วจู่ๆมันก็ถอนปากมามองหน้าผม


“ตัวสั่นเลยนะเตี้ย กลัวหรอ หรือว่ารู้สึกดี”

ไม่สั่นก็บ้าแล้ว ผมหันควับหนีไปทางอื่น


“หันถูกที่ด้วยรู้ได้ไงว่าจะทำที่ต่อไป

เชี้ยยยย ซิ๊ดเลยครับ มันเล่นไซร้ที่ต้นคอผมไปหนึ่งทีแบบรวดเร็วมาก ขนลุกมาก ผมนี้ตัวเกือบลอยเลย


“....ซิ๊ดดด เชี้ยยย อาร์ม ทำไรวะ”


“เนี่ยล่ะ หน้าแบบนี้ ที่อาร์มเห็นละอดใจไม่ได้อยากทำต่อ งั้นอาร์มต่อเลยนะ”


“ไอ้อาร์มมมมมมม!  โอ๊ยยย ซิ๊ดดด”

เชี้ยยยยย แม่งเล่นหูผมแล้ววววว ผมนี้ลอยเลยครับคุณ อะไรกันเนี่ยยยยย สู้ไม่ได้แล้ว คนบ้าอะไรวะ ทำห่าอะไรก็รู้สึกดีไปหมด เก่งชิบหาย


“อาร์มมมมมม พอแล้วววว มึงจะข่มขืนกูหรออออ”


“ใครบอกจะข่มขืน”

แล้วมันก็ลุกขึ้นไปจากการทับตัวผมอยู่


“อาร์มแค่อยากให้จิมเข้าใจ เวลาอาร์มอยู่ใกล้จิมอาร์มรู้สึกแบบนี้”


“เออ รู้แล้ว กูขอโทษละกัน”


“ไม่ต้องขอโทษครับตัวเล็ก อาร์มรู้ตัวเล็กยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้”


“เออ รู้ก็ดี กูยังไม่เคยนะเว้ย จะให้ปุ๊บปั๊บ ไม่ให้ทำใจเลยไง”

มันยิ้มมุมปากหล่อๆของมันแบบนี้อีกแล้ว


“อย่านานนักนะ อาร์มอดใจไม่ไหวแล้ว”

ผมว่าไม่นานหรอกครับ เพราะเมื่อกี้ผมก็เข้าใจแล้วว่ารู้สึกยังไงงงง เล่นเอาซะตัวเบาเลย


.
..
...



“อาร์ม... ขอโทษนะ ละก็… ขอบคุณนะ”

ละอาร์มก็ยิ้มให้ผมพร้อมขยี้หัวผมเล่น




“อาร์ม ขอจูบได้เปล่า”


“ขี้อ้อน...”


….



………………………………………………………………………



“บางอย่างไม่กล้าเผชิญ ไม่ใช่เพราะกลัวเกิน แต่เผอิญไม่พร้อมพอ”






Talk : กลับมาแล้ววววววว อยากจะบอกว่า มหาลัยกำลังเปิดเทอมกิจกรรมรับน้องกำลังจะมา เขียนไปพร้อมๆกับเตรียมงานกิจกรรมไปด้วย อย่าเพิ่งหนีหายไปไหนน้าาา

[iceman555]

อ่า มือที่สามมาแระ

[Billie]

 

[ปลายฟ้าใส]

เกียดพฤติกรรมร้ายๆ ของชะนีมีนา 

[DrSlump]

writer พิมพ์ผิดหรือเปล่า?

ชะนีนั่นชื่อ "มีนอ" แต่พิมพ์ผิดเป็น "มีนา" ชิมิ

 

[keywordz]

writer พิมพ์ผิดหรือเปล่า?

ชะนีนั่นชื่อ "มีนอ" แต่พิมพ์ผิดเป็น "มีนา" ชิมิ

 

5555555555 ผมนี่ลั่นเลยครับ ตอนแรกไม่เก็ตเลยจริงๆ คิดในใจคือ "เอ... พิมผิดรึเปล่านะ" ก็ไม่นิ พอสักพักอ่านอีกรอบ ผมขำตกเก้าอี้เลย ขอบคุณครับ 55555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

writer พิมพ์ผิดหรือเปล่า?

ชะนีนั่นชื่อ "มีนอ" แต่พิมพ์ผิดเป็น "มีนา" ชิมิ

 

5555555555 ผมนี่ลั่นเลยครับ ตอนแรกไม่เก็ตเลยจริงๆ คิดในใจคือ "เอ... พิมผิดรึเปล่านะ" ก็ไม่นิ พอสักพักอ่านอีกรอบ ผมขำตกเก้าอี้เลย ขอบคุณครับ 55555

อั๋ยยะ คิดเหมือน
นางมาร มีนอ คงชอบอาร์มอยู่แล้ว
พอเห็นจิม น่ารัก แล้วกลัวอาร์มจะชอบ
เลยรุก ไม่รีรอ เพราะนอนางมี
   
สะใจ กี้สวนกลับ เปิดห้องคนอื่นไม่เคระ
มีนอว่า ให้คนอื่นรู้จักคิด ชิส์ ตัวเองยังคิดไม่เป็นเลย
       
 
     

[songte]

ชอบผชไซด์มินิอ่ะ มันน่ารักน่าถนุถนอม (ตอนนี้เห็นไม่ได่มโนไปเรื่อยว่าเค้าต้องมีผชตัวโตๆมาปกป้อง คิดแล้วเขิน)
ว่าแต่ช่วงนี้เป็นช่วงฝึกความอดทนมั่ยนี่ ตบะจะแตกมั่ย จิมน่าฟัดมากเหลือเกิน

[DrSlump]

 

กำลังจะลงแดงแล้ว

ต่อด่วน

[keywordz]

Chapter 27 : หวาน






“จิมครับ…”

หลังจากที่ผมกับอาร์มจูบกันอย่างละมุนละไม ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของอาร์มก็ถอนออกจากริมฝีปากของผม


“ขอโทษนะ”

วันนี้มันเป็นวันแห่งการขอโทษรึไง ผมขอโทษ มันขอโทษ จะขอโทษกันไปมากี่รอบวะ


“เรื่องอะไรหรอครับ”

อาการอ่อนระทวยจากการจูบทำให้ผมยังคงพูดจาอ่อนโยนอยู่


“เรื่องมีนาไง ปกติตอนเด็กๆ น้องแก้วเรียกอาร์มมาตลอด เลยทำให้มีนาติดเรียกอาร์มมาจากน้องแก้ว เพราะมีนาก็มาเล่นบ้านอาร์มอยู่บ่อยๆ”


“สนิทกันตั้งแต่เด็กเลยหรอ”


“ใช่ครับ พ่ออาร์มกับพ่อมีนา เป็นเพื่อนกันสมัยเด็กโตมาก็เป็นหุ้นส่วนกันในบริษัทของพ่ออาร์ม”

สนิทกันตั้งแต่รุ่นพ่อเลยแหะ… สวยก็สวย รวยก็รวย แถมมีสิทธิ์ได้เรียกชื่ออาร์มอีกคนด้วย

หันมาดูตัวเอง… เตี้ยชิบ ที่บ้านก็ไม่ได้ว่าจะมีสูงเขาได้เลย หน้าตาหรออย่าพูดเลย ถ้าผมต้องเป็นผู้หญิงก็คงจะแพ้แบบตายและเกิดใหม่ยังสู้ไม่ได้เลยมั้ง


“อ้อ แล้วไงเรื่องแค่นี้เอง กูไม่คิดมากหรอก”

จริงๆก็แอบคิดนะเฟ้ยยย รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกที่มีคนมาเรียกชื่อที่มีความหมายพิเศษด้วยอีกคนอะ


“น่ารักจัง ไม่งอแงอย่างงี้ รักตายเลย”

งอแง เชี้ยไร ไม่ใช่เด็กเว้ย


“ไปได้ละจะถึงเวลานัดละ”

ผมชักชวนมันที่จะออกไปข้างนอกเผื่อจะได้เดินเล่นชายหาดบ้าง


“โอเคครับที่รัก”

แล้วร่างใหญ่ก็โอบไหล่ผมเดินไปพร้อมเปิดประตูให้ผมออก


“เอ้า อาร์มอยู่ห้องนี้หรอคะ…”

เดี๋ยวก่อนนนนนน มีนาเธอก็รู้ว่าผมอยู่กับไอ้กี้ ทำไมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร ว่าแต่ทำไมดวงผมถึงซวยได้นอนใกล้ห้องกับมีนางี้เนี่ย อย่างนี้ผมก็เล่นอะไรเสียงดังกันไม่ได้อะดิ


“อ่อเปล่าครับ อาร์มอยู่อีกห้อง สุดทางเดินนี้เอง”

...จะบอกให้หมดเลยไหม ไม่บอกเบอร์ห้องไปเลยละ หรือจะให้กุญแจห้องไปเลยก็ได้ พูดขนาดนั้นแล้วก็นะ


“แล้วมาทำไรห้องนี้อะ”

...บอกไปดิว่ามาหาเมีย (เดี๋ยวๆ คิดอะไรอยู่ ทำไมผมกล้าคิดแบบนั้นนนน)


“อ่อ มาหาจิมอะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปข้างนอกก่อนนะครับ ใกล้ถึงเวลาที่รุ่นพี่นัดแล้ว มีนาก็รีบตามมานะครับ”

อาร์มมันผลักร่างผมให้เดินๆนำออกไป แต่…


“อาร์ม… ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ช่วยขยับเตียงให้มีนาหน่อยได้ไหมคะ พอดีคนที่อยู่ห้องเดียวกับมีนาออกไปแล้ว เราว่าจะย้ายตอนดึกกันแต่ว่าไหนๆก็เจออาร์มแล้ว ช่วยขยับเตียงให้มีนาให้หน่อยนะ”

พอเธอพูดอย่างนั้น อาร์มก็มองหน้าผมเหมือนจะถามว่าได้รึเปล่า ผมก็ต้องผยักหน้าอยู่แล้วดิ จะทำตัวไม่สุภาพบุรุษก็ยังไงอยู่

“ให้รอเปล่า?”

ผมถาม อย่าใส่ใจนะครับว่าทำไมผมไม่อาสาเข้าไปช่วยอีกแรง ก็นะ อาร์มมันคงทำเองได้อยู่แล้วแหละ อีกอย่างเจ้าของห้องไม่ได้ขอความช่วยเหลือผมนี่ หน้ายังไม่อยากจะมองจะทักกันเลย


“รอดิ อย่าไปไหนรู้เปล่า”


“เออ เดี๋ยวรอ”

แล้วอาร์มก็เดินไปหามีนาเพื่อจะเข้าห้อง แต่มีนาก็พูดเสียงดังออกมาว่า…


“นี่ ไม่ต้องรอก็ได้นะ เดี๋ยวว่าจะให้อาร์มไปช่วยพาไปซื้อของด้วย ไปก่อนเถอะ”

จะมีบทพูดกับผมก็ไอ้ตอนจะไล่ผมให้ออกห่างอาร์มเนี่ยล่ะ ใครมันจะไปหน้าด้านพอจะอยู่รอ ผมก็ผยักหน้ารับรู้แล้วหันมาเดินต่อออกไปข้างหน้าโรงแรมฝั่งชายหาด



สวยยยยยยยสัส สระน้ำ อยู่หน้าระเบียงห้องนอนผมด้วย (พอดีผมอยู่ชั้นหนึ่ง) ที่ไม่สังเกต เพราะไม่ได้ออกมาสำรวจนอกห้องระเบียง (สงสัยคืนนี้มีสิทธิ์ได้แช่น้ำเล่นละ)



“ดิว ไอ้กี้อะ”

ผมเห็นดิวอยู่คนเดียวตรงโซฟาหน้าเลาท์ของโรงแรมที่เป็นแบบเปิดกว้างอากาศเย็นสบายลมตีจับจนเกือบหนาว

“อยู่ชายหาดนู้น ช่วยพวกพี่แตมเตรียมกิจกรรมอะ”

“เออ มึงรู้เรื่องไอ้กี้กับพี่แตมรึยัง”

ผมว่าจะถามรายละเอียดจากไอ้ดิวซักหน่อย


“กูก็เพิ่งรู้สักพักเนี่ยล่ะ ไวชิบหาย บ่นจะออกสื่อก็ออกซะกูงงชิบ”

เออ เห็นด้วยอย่างแรง ผมดิเพิ่งจะมารู้เรื่องวันนี้เอง


“เชี้ยกี้แม่งร้าย ซุ่มเงียบ ว่าแต่มึงอะ ทำไมไม่อยู่กับพี่ตั้ว”


“ขี้เกียดหว่ะ เดี๋ยวแม่งก็ให้กูไปช่วยงานอีก”


“เอ้า ไอ้นี้ ก็ช่วยหน่อยไหมละ แฟนมึงไม่ใช่ไง”


“เรื่องของกูครับ จบนะ”

เอาซะผมไปต่อไม่ถูกเลย ห่า


“เออมึง กูถามไรมึงหน่อยดิ”

จากที่ผมยืนๆคุยอยู่ว่าจะเดินออกไปชายหาด ก็ขอนั่งคุยกับมันหน่อยและกัน มีเรื่องอยากถามอยู่พอดี อันที่จริง ก็คงมีแต่มันที่ผมจะถามได้ล่ะมั้ง


“ตอนมึงมีไรกับพี่ต้ัวอะ… รุ้สึกไงวะ?”

ไอ้ดิวถึงกับตกใจ สำลักน้ำลายตัวเอง


“มึงถามกูเรื่องนี้ทำไม?”

เชี้ย ก็กูอยากรู้กูไม่เคยกูแค่รู้สึกตัวเองไม่กล้าทำอะไรแบบนั้น แต่ก็ห่วงความรู้สึกไอ้อาร์มมัน ก็แค่อยากรู้ว่าต้องเตรียมตัวเตรียมใจไปถึงไหนนี่หว่า


“ก็แค่อยากรู้”


“ถ้างั้นกูไม่ตอบ”

“เอ้า เชี้ยนี้ บอกหน่อยดิ อยากรู้”


“มึงก็รู้ไม่ใช่ไง ทำเป็นไม่เคย”

สาสสสสส ก็กูไม่เคย


“กู…”


“ห่ะ มึงยังซิงอยู่หรอ?”

เดี๋ยวสัส กูยังไม่ทันพูดเชี้ยไรเลย รีบสงสัยไปไหน


“เชี้ย เบาๆ ดิวะ เดี๋ยวมีใครมาได้ยินหรอก


“เออๆ โทษที ว่าแต่เชี้ยเติ้ลมันยังไม่สอยมึงอีกหรอ อึดจังวะ”


“อะไรอึดวะ?”

ผมถามด้วยความสงสัย


“ก็อดทนไง ห่า เห็นพวกมึงนอนด้วยกันบ่อยๆคิดว่า ได้กันแล้วซะอีก”

เอ้า แฟนกันต้องมีอะไรกันด้วยไงวะ นี่ผมจะสงวนไว้ตอนแต่งไม่ได้ไง (คิดไกลไปไหม?)


“พ่อง กูยังไม่ได้กัน ใครมันจะไปกล้าวะ”

ละแม่งก็ขำเบาๆออกมา


“เมื่อกี้มึงถามกูใช่ไหมว่ารู้สึกยังไงใช่มะ?”


“ไม่ต้องตอบและ กูชักไม่อยากรู้”


“เออ กูไม่ตอบหรอก แค่จะบอกว่า ลองซะ แล้วจะติดใจ เพราะมึงจะมีความสุขมาก ทำกับคนที่มึงรักอะ มีความสุขที่สุดแล้วเว้ย”

เดี๋ยววววววว มึงเชียร์ให้กูได้กันเนี่ยนะ เพื่อนนนนนนนน มึงครับมึงงงง กูจะต้องตกเป็นเมียนะเว้ยเห้ยยยย ดูแววแล้วไม่พ้นโดนกระทำแน่ๆ


“สาสสสส”

ก็คงทำได้แค่เขินแหละวะผมเนี่ย


“ว่าแต่ตอนนี้มันไปอยู่ไหน”

เออ ทำไมนานจังวะ… ใจคอไม่ดีละนะ ภาพมโนหลายอย่างมากมายอยู่ในหัว เขาจะปล้ำกัน เขาจะจู้จี้กัน คงไม่หรอก อาร์มไม่ใช่คนแบบนั้นอยู่ละ… ผมเชื่อใจ


“ไม่รู้ขี้เกียดสนใจ”


“แหม อย่าบอกนะ ว่า มีนาอะไรนั้น ดึงไปหาอะ”

รู้ดีไปหมดอะ สาสสส


“ไม่รู้เว้ย ไปชายหาดละแม่ง คนเริ่มไปรวมกันละ”

ถ้าเป็นผู้หญิง คนคงว่าผมประจำเดือนไม่มาถึงได้หงุดหงิดอารมณ์ขึ้นๆลงๆแบบนี้ แต่นี้คงตอบได้แค่ว่า ก็คนมันหึงมันคิดถึง มันหวง ให้ทำไงงงงง


“รอกูด้วย”

ไอ้ดิวเริ่มลุกตามผมมาติดๆ







ละสายตาที่ผมทอดยาวไปเห็นคือ อาร์มกับมีนามาถึงชายหาดก่อนแล้ว ยังคงคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่เลย (ทำไมมันมีเรื่องให้คุยกันเยอะจังนะ)

ไม่นานอาร์มก็สังเกตเห็นผมกำลังเดินมาที่ชายหาด มันย้ายตัวเองออกจากมีนาทันทีเพื่อมาหาผม

“ตัวเล็กไปอยู่ไหนมา”

ผมยิ้มอ่อนๆ (ดีใจนี่หว่า ไม่รู้ดีใจเรื่องอะไรแต่ดีใจอะ) ผมหันชะเง่อไปดูมีนาที่มองมาทางนี้ ก็คงจะไม่ละสายตาจากอาร์มเลยหล่ะมั้ง


“นั่งอยู่ด้านในเล้าท์ มีอะไรรึเปล่า”


“ไม่มีไร คิดถึง”

“ลืมๆไปนะว่ากูอยู่ตรงนี้”

เออว่ะ ผมลืมจริงๆว่าไอ้ดิวมันอยู่ข้างหลังผม


“คิดถึงหรออออ นู้น ไปนู้นไป ดูสายตาดิ มองขนาดนั้นอะ”

ผมชี้ไปทางบุคคลที่ไม่ละสายตาไปจากอาร์มเลยสักที จ้องอยู่ได้ จะเข้าสิงเลยไหมนั้น


“หึงหรอเตี้ย…”


“ไม่อะ ไม่หึงละ”


“โห หึงหน่อยเหอะ อยากให้หึงนะ”

“ไม่เอา หึงมากๆ เดี๋ยวมึงก็หาว่ากูงี่เง่า ไปละ ไปเหอะดิว”

ผมลากตัวไอ้ดิวจะเดินออกมา


“เดี๋ยวดิเตี้ย ไม่พอใจอะไรอะครับ”


“อาร์มกูไม่ได้ไม่พอใจ กูแค่ไม่อยากรู้สึกหึงหวง กูกลัวว่ามึงจะไม่เข้าใจ กูเลยไม่สนใจดีกว่า เข้าใจหน่อย เพราะกูก็พยายามเข้าใจมึง ว่าไม่เจอกันนานก็อยากจะอยู่ด้วยกันคุยกันบ้าง กูเข้าใจ”

หวังว่าคงเข้าใจนะ ผมเองก็รู้สึกว่าตัวเองพูดงงๆ อะไรๆเข้าใจๆ เยอะแยะ งงละ


“ครับบบบ เข้าใจครับ”

เออ เข้าใจด้วยแหะ ผมยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเลย


“ปะดิว”


“กูอะไปก่อนอยู่ละ พวกมึงคงจะยาว”


“ยาวบ้าอะไร กูจะไปแล้ว”

ผมเดินจ้ำอ้าวออกมา (แต่ไม่มีจุดหมายปลายทางจะเดินไปไหนเลยว่ะ เขายังไม่เรียกรวมเลย)


“ตามมาทำไม”

ระหว่างที่ผมเดินมาหาจุดหมายที่จะไปก็สังเกตเห็นอาร์มมันเดินตามมา


“ก็อยากอยู่กับตัวเล็ก ทำไมอะอยู่ไม่ได้หรอ”


“แล้วมีนาอะ”


“โอยยย ปล่อยเขาเถอะ อาร์มมานี้ก็อยากอยู่กับตัวเล็กแต่แรกแล้ว ขานั้นเขาเรียกอาร์ม ดึงอาร์มไปเอง ใจก็อยู่ตรงนี้แหละ”

ให้มันจริงเหอะ


“แล้วแต่”


“แล้วเตี้ยจะเดินไปไหนอะ เขารวมกันตรงนู้นละนะ”

อะ อ้าว รวมแล้วรึ ก็เห็นบางคนยังนั่งเล่นชายหาดอยู่บ้างเลย


“อ้าวหรอ ว่าจะเดินชายหาดซักหน่อย”


“จะมาอารมณ์สุนทรีย์อะไรตอนนี้เตี้ย มาเร็ว”

แล้วมันก็ล็อกคอผมไป พร้อมขยี้หัวเล่น


“เลิกนอยได้แล้วนะคนน่ารัก อาร์มมีแต่จิมคนเดียวนะครับ”


“รู้แล้วนา”


“รู้แล้วก็เลิกนอย ถ้าไม่หายนอยเดี๋ยวจับจูบต่อหน้าทุกคนเลย”

ผมนี่ดิ้นเลยทันที กลัวว่ามันจะทำจริง วิ่งหนีไปหาพี่บาสที่ยืนจัดแถวทุกคนอยู่

“เตี้ย หนีไปไหน มานี้”

“พี่บาสช่วยด้วยยยยย!”


“อะไรมีอะไร”

ผมวิ่งหนีไปหลบด้านหลังพี่บาส


“มันจะแกล้งจิม ช่วยด้วยพี่”


“เปล่านะพี่บาส แค่จะจับจิมเข้าแถวเอง ดูดิ ซนขนาดนี้จัดการเลยพี่”

แล้วพี่บาสก็พูดกับผมเบาๆ


“ไอ้จิมมึง อย่าเล่นเยอะ กูกำลังคีปลุคอยู่ เดี๋ยวน้องไม่เกรงกลัวกูกันพอดี”


“อ้าวหรอพี่ โห ก็ได้ครับ ไปก็ได้”

ไรวะ มาสร้างภาพเป็นพี่โหดอีกและ ผมล่ะเบื่อ (พี่บาสก็งี้แหละครับ ตอนผมเจอแรกๆ ดูอย่างโหด แต่พอรู้จักจริงๆ ก็ใจดีซะ ไม่รู้เป็นเพราะเคยแอบชอบผมด้วยรึเปล่า ฮ่าๆ)



“ตัวเล็กรอด้วย พี่บาสหวัดดีครับ”



“อะ น้องๆครับ นั่งตามสีเลยนะครับ”

จังหวะนี้ผมทิ้งห่างอาร์มไปพุ่งหาไอ้นัทก่อนเลย กลัวไม่ได้นั่งใกล้ รู้สึกอุ่นใจกว่าถ้าได้อยู่ใกล้ๆคนรู้จัก ส่วนไอ้อาร์มก็…


เชี้ย มันจะประจวบเหมาะพอดีเหมือนฟ้าแกล้ง

อาร์มกับมีนาอยู่สีเดียวกัน… เอาเข้าไป จะไม่ให้รู้สึกอะไรเลยก็ยังไงอยู่ ทำไมอาร์มไม่บอกผมเรื่องนี้บ้าง


“Jimmy : อยู่สีเดียวกับมีนาทำไมไม่บอก”

ผมทักไลน์ไปถามไถ่สักหน่อย อยากฟังเหตุผล


“T.A. : ขอโทษครับ อาร์มก็ไม่รู้ อาร์มเพิ่งมาเห็นตอนตั้งแถวรอบนี้เอง”

“Jimmy : แล้วไป”

“T.A. : ทำไมอะ หึงหรอที่รัก”

“Jimmy : นิดนึง แต่กูไว้ใจมึงอยู่แล้ว”

“T.A. : รักที่สุดอะคนนี้ รักเขาเปล่า”

“Jimmy : ตีน”

ใครมันจะไปกล้าตอบวะ ไม่ได้หน้าด้านซักหน่อย

“T.A. : 555555 ชอบหว่ะ ตัวเล็กๆ ดูหน้าพี่เฟิสพี่คณะเขาดิ หน้าตลกอะ เต้นห่าไรไม่รู้”

แล้วผมก็เหลือบไปมองดูพี่ๆ ตีกลองเต้นกันฆ่าเวลาระหว่างรวมน้อง เออ ตลกจริง อย่างกับพวกเด็กแว้นสายย่อชิบ

“Jimmy : เออ ตลกดี จะว่าไปมึงก็รู้จักคนหน้าตาดีเยอะเนอะ”


“T.A. : ทำไมเตี้ย… แฟนตัวเองหล่อไม่พอไง เดือนเลยนะเว้ย เดี๋ยวปัด”

“Jimmy : หล่อครับหล่อ กูพูดเฉยๆ ไหม ใจเย็นไหม”

“T.A. : ห้ามให้คนอื่นหล่อกว่าอาร์มพอ เข้าใจเปล่า”


ปัญญาอ่อนนนนนนนน ใครจะไปสู้มึงได้ ได้ใจกูไปและนี่

“ อะ น้องๆมากันครบและนะครับ มาเริ่มกิจกรรมแรกกันเลยดีกว่า การมาครั้งนี้เราไม่ได้มาเที่ยวเล่นหรือพักผ่อนนะน้องๆ น้องๆเห็น กองไม้แต่ละกองไหมครับ”

ทุกคนขานรับ


“รีสอร์ทนี้ มีกิจกรรมนึงที่ให้พวกเราได้เข้ามาช่วยเหลือและสนับสนุนพวกเราทางด้านการพักผ่อน เห็นที่พักสวยๆแบบนี้ แถมใจดีอีกต่างหาก เขาจะให้เราทำการสร้างบ้านสัตว์เลี้ยง ให้สำหรับหมาจรจัดที่อยู่ตามชายหาดอยู่อย่างเป็นที่เป็นทาง”

โห.. เจ้าของรีสอร์ทโคตรจะเป็นคนดี รักสัตว์แบบนี้ ถูกใจคนรักสัตว์แบบผมมาก เพราะที่บ้านผมก็เลี้ยงไข่ตุ๋นหมาสุดซนไว้ตัวนึง


“นั้นหมายความว่าพี่มีกิจกรรมสร้างบ้านหมาให้น้องๆได้ทำกัน ถือเป็นการทำบุญไปด้วย ตอนนี้ก็บ่ายสามแล้ว เราจะเริ่มกิจกรรมตั้งแต่ตอนนี้จนถึง 6 โมงเย็นนะครับแล้วค่อยมาทำต่อวันพรุ่งนี้กันอีกที แต่ก่อนเลย พี่แตมมีเรื่องจะบอกเกี่ยวกับบทบ่ายของๆน้องๆ ในทริปครั้งนี้นะครับ เชิญพี่แตมเลยครับ”

เสียงตบมือดังต้อนรับพี่แตม ส่วนไอ้กี้ก็เป่าปากซะไม่กลัวแฟนตัวเองอายหรอก


“หน้าที่ของทุกคนในทริปนี้นะคะ เราจะมีการจับ GB หรือเบ๊ ทุกวัน เพื่อไปทำการล้างจานเตรียมอาหารให้เพื่อนๆและพี่ๆทุกคน ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่ๆก็มีสิทธิ์เป็นเบ้ไปกับน้องทุกคนเช่นกัน งั้นมาเริ่มหาเบ้กันเลยดีกว่า พี่มีฉลากไว้ให้ ในนี้จะมีคนเป็นเบ้เพียงสิบคน เริ่มจับกันเลยดีกว่าค่ะ”

โห มีงี้ด้วยหว่ะ ผมนี้อยากเป็นเบ้เลย อยากทำอาหารเตรียมอาหาร มากกว่าจะไปออกแรงทำบ้านหมา (มันดูท่าจะหนักหนาอยู่พอสมควร) ระหว่างนี้พี่แตมกับพี่สตาฟก็ไล่จับฉลากกัน คนไม่ได้เป็นเบ้ก็ฮากันไป พอเริ่มมีเบ้ขึ้นมาก็เฮอย่างกับจับใบดำใบแดง

แล้วก็จับมาจนถึงแถวผม… สาธุๆ ให้ผมเป็นเหอะเบ้ ผมอยากเป็นนนน (มีผมคนเดียวเปล่าวะเนี่ยที่อยากเป็น) เมื่อมาถึงคิวผม…

“เยส!”


เป็นใจอะไรขนาดนี้ ถูกใจจริงๆเว้ยยยย


“เอาหล่ะ ตอนนี้ครบเก้าคนแล้ว เหลือหาเบ้คนสุดท้ายนะคะ จะเป็นใครเอ่ย”

พี่แตมเริ่มมีลีลาทีนี้การจับหาเบ้ก็ยิงยาวไปจนถึงกลุ่มอาร์มกลุ่มสุดท้าย

ถ้าไอ้อาร์มมันได้เบ้นะ ผมจะใช้มันให้เข็ดเลย โทษฐานวันนี้ทำให้หงุดหงิดทั้งวัน






.
…

….

ชิบหายละ!



มีนา!

“เราได้เบ้คนสุดท้ายแล้วนะคะ อะตบมือ…”


...เปลี่ยนตัวทันไหม… ไหงจากความอยากกลายเป็นความรู้สึกอึดอัดแบบนี้ มีนาเองก็คงไม่ได้อยากเป็นเท่าไหร่ ดูจากลีลาท่าทางละคงไม่พอใจสุดๆ ลูกคุณหนูมาเป็นเบ้ คงลำบากสินะ


“เบ้ทั้งสิบคนคะ ไม่ว่าใครให้ช่วยอะไร เบ้ทุกคนจะต้องช่วยเหลือเพื่อนๆเท่าที่ทำได้นะคะ แต่ตอนนี้เบ้ทุกคนเดี๋ยวตามพี่มา เราจะต้องไปช่วยกันจัดทำกับข้าวและจัดเตรียมอาหารให้เพื่อนๆ ที่ไปทำบ้านหมานะคะ อะ น้องๆที่เหลือเริ่มทำบ้านหมาได้เลยค่ะ แยกย้าย ตามพี่สตาฟไปได้เลย”


โห เป็นคนรับใช้คนอื่นอีกด้วย ทำไมไม่บอกแต่แรกอ่าพี่… ไม่อยากเป็นแล้ววว


ในสิบคนนี้ แม้จะมีคนที่ผมรู้จักอยู่บ้าง มีพี่เฟิสพี่คณะอาร์ม (ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่) มีพี่แนน มีไอ้กี้… ที่เหลือก็ดาวเดือน คณะ และ มีนา (ที่ผมรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่อยู่ใกล้)


“อะ น้องๆ ตามพี่มาค่ะ เราจะไปห้องครัวกันของรีสอร์ทกัน”



“จิม”

เสียงอาร์มเรียกผมและเดินเข้ามาหา (นึกว่าไปทำบ้านหมาแล้วซะอีก)


“ว่า”

“สู้ๆนะครับ เบ้”

สาสสสส

“เออ ไม่ต้องมาย้ำ”

แล้วมันก็มากอดคอล็อกผมไว้ไม่ให้เดินตามเบ้คนอื่นๆ

“รู้นะครับ ว่าไม่ค่อยโอเค เรื่องอะไร สู้ๆนะ ถ้ามีอะไรให้อาร์มช่วยรีบเรียกอาร์มทันทีเลยนะ อาร์มจะมาเป็น SOS ช่วยจิมอย่างเร็ว โอเคนะ”


“เออ ไม่ต้องหรอก กูแยกแยะออก อีกอย่างกูไม่ได้ไม่โอเค เขาต่างหากที่ไม่โอเคกับกู เห็นมะ เดินมาละ”

เธอหันมาเห็นผมคุยกับอาร์มก็รีบเดินกลับมาหาอาร์มทันที


“อาร์มมมมมม”


วอแวอะไรอีกกกกกกก เสียงน่ารำคาญญญ


“มีนาไม่อยากเป็นเบ้เลยอ่า มีนาไม่ชอบ”

มีนางั้นมีนางี้ เห้อ


“เอาหนา แค่วันเดียวเอง เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เปลี่ยนคนแล้ว”


“อาร์มมาช่วยมีนาหน่อยน้า มีนาไม่ถนัดอะไรพวกนี้เลยอ่า”

…. สำออยยยย ก็เห็นอยู่ว่าสำออยยยยยย


“ไม่ได้หรอกครับมีนา อาร์มต้องไปช่วยเพื่อนทำงานตรงนู้นด้วย”

เชี้ยยย สิทธิ์ในการลูบหัว ต้องเป็นของกูเท่านั้นดิ ทำไมมึงไปลูบหัวมีนาแบบนั้นอะ

ผมนี่เดือดทันทีที่เห็นภาพนี้ต่อหน้า… เดินออกมาอย่างไม่สนใจคำเรียกจากอาร์ม


ผมเชื่อใจมันนะ และก็รู้ว่ามันไม่มีทางหันไปมองใครหรอก แต่ไอ้การเทคแคร์คน ไม่เลือกเนี่ย ผมคงลำบาก แม่งมีเสน่ห์ตรงเทคแคร์คนเก่งเนี่ยล่ะ แต่แม่งก็ไม่เคยเบรคตัวเองเลยยยย โว้ยยยยยย























“มีนาชอบอาร์มนะ ชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่เด็ก และที่กลับมาเรียนไทยก็เพื่อมาหาอาร์ม มาบอกอาร์มว่ามีนารู้สึกอะไร ได้ยินไหมอาร์ม มีนาชอบอาร์ม ได้ยินไหม!”






……………………………………………………………….


“ความรัก กับอารมณ์ มันเป็นดาบสองคมที่เราควรรู้จักใช้ หากใช้อารมณ์ในทางที่ผิดกับความรัก บางทีเราอาจจะเสียคนที่เรารักไปก็ได้”







Talk : หายไปนานนนนน ขออภัยครับ ยุ่งๆกับการเรียน แต่ไม่หนีหายไปไหนแน่นอน อาจช้าหน่อยแต่ขออภัยจริงๆครับ

[iceman555]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จิม อย่าเก็บกั๊กความหึง ความไม่พอใจไว้
พูดกับอาร์มไปตรงๆเลย
ว่าไม่ชอบให้แฟนตัวเองไปสัมผัสร่างกายคนอื่น
ไม่ชอบให้ไปเฟรนด์ลี่ กับใครไปทั่ว
พูดไปเลยดีกว่าเก็บไว้ในใจแล้วตัวเองก็หงุดหงิด
นอยด์อารมณ์เสียเสียเอง แล้วไปออกกับอาร์ม ตีตัวออกห่าง
อาร์มก็ไม่เข้าใจจิม แถมเข้าทางชะนีมีนาไปเลย 

แล้วอาร์มบอกจิมให้รอ มีนาบอกไม่ต้องรอ 
ทำไมต้องไปเชื่อฟังนาง ว่าผู้หญิงด้านหน้าบอก เกี่ยวไรกับนางล่ะ
เฮอะ.....เท่ากับเชื่อฟังนาง เชื่อฟังไปเพื่ออะไร
จิม.....อ่อนมาก คิดมากไปป่ะ 
นางมาเพื่อจะแย่งอาร์ม จะยอมให้นางแย่งไปรึ
เท่ากับอยู่เฉยๆ ไม่ปกป้องคนรักซะเลย 
       
 

[DrSlump]

เบื่อชะนีมีนอขี้มโน

 

[Billie]

 
ขอบคุณที่มาต่อ

[DrSlump]

 

หายไปนานแล้วนา

 

[DrSlump]

เดือนนึงแล้ว

 

[songte]

รำชะนี

[keywordz]

ขออภัยผู้อ่านทุกท่านเลยนะครับที่ผมทิ้งห่างหายไปนานขนาดนี้ เพราะด้วยสาเหตุปัญหาสุขภาพและการเรียนที่ต้องตามให้ทัน ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ผมจะทยอยอัพเป็นระยะๆนะครับ ขอภัยอย่างสูงเลยนะครับ

[Billie]

 

คิดถึง
ขอให้อะไรๆเขาที่ไวไว

[keywordz]

chapter 28 : โกหก






“กี้ เขาให้ทำอะไรวะ”

เมื่อผมเดินมาในห้องครัวที่เบ้ทุกคนถูกให้ทำหน้าที่พ่อครัวแม่ครัวก็เห็นทุกคนกำลังทำอะไรซักอย่างกันในการจัดการอุปกรณ์การเตรียมอาหาร


“พี่แตมให้เตรียมผักมาล้างๆอะ นี่กูสงสัยรีสอร์ทนะ เขาให้มายุ่งกับห้องครัวได้ไง เจ๋งหว่ะ”

“กูว่าก็คงสนิทกับรุ่นพี่ใครซักคนแหละ ไม่งั้นมึงลองถามพี่แตมดิ”

ไหนๆก็มากกว่าแค่รุ่นพี่รุ่นน้องแล้วนี่ ใช้สิทธิตรงนี้ให้เป็นประโยชน์


“ขี้เกียจ มึงอะ ไปทำงานได้แล้ว”

“เอ้า กูช่วยมึงไม่ได้ไง”


“ไม่ได้เว้ย งานนี้งานเบาพี่แตมเขาให้เฉพาะคนพิเศษแบบกูทำคนเดียว นู้นงานหนักๆ อะมึงเข้าไปในห้องด้านในไป”

เอ้า ไหงพี่แตมทำงี้ งานเบาๆดันให้ไอ้บึ้กมันทำได้ไง


“โหไรวะ พี่แตมแม่งไม่ยุติธรรม”


“ระวังปากหน่อยมึงอะ ไป ไปได้แล้ว เดี๋ยวเขาด่าว่ามึงอู้หรอก เออแต่จะว่าไป คนอู้กว่ามึงก็คงมีนาเนอะ อยู่ไหนละยัยคนนั้น”

“ยืนคุยกันอยู่ด้านหน้า”


“เชี้ย เกินไปปะ มึงนี่ก็ยอมเกิน เป็นกูนะ จะตบๆๆ ข้อหายุ่งของรักของกู”

เกินเหตุ จะไปทำอะไรเขาทำไมกับอีแค่คุยกัน


“ใจเย็นไหม เขาแค่คุยกันเฉยๆ อีกอย่างนะ ยังไงกูก็เชื่อใจมัน ถ้ามันคิดจะนอกใจกูนะ ก็ให้มันรู้ไป ว่ามันไปกันไม่รอด”


“เห้อ เทวดาจริงๆมึง มองโลกแง่ร้ายบ้างก็ได้มั้ง”


“เสียงสูงหาพ่อ”

“เออ ไปทำงานได้ละ”



“เออ เจอกัน”


ละผมก็เดินเข้ามาด้านในห้องคึรัวอีกด้าน ซึ่งตอนนี้ทุกคนก็กำลังตำ หัน ซอยกันอยู่ เออ แล้วผมจะเริ่มตรงไหนวะเนี่ย งั้นลองไปถามพี่ๆแล้วกัน



“พี่แตมครับ”


“นี่ไง ไอ้จิมมาและ มานี่ ช่วยพี่หน่อย ตีไข่”


ตีไข่… เดี๋ยว งานหนักหรอเนี่ย


“ตีไข่อย่างเดียวหรอพี่”


“อืม แต่ 10 ถ้วยนะ ถ้วยละ 2 ฟอง พอดีจะทำไข่เจียวปู”

ก็ยังไม่ได้เยอะเท่าไหร่


“ได้ครับพี่ ว่าแต่ทำไมพี่ให้ไอ้กี้ไปล้างผักคนเดียวอะพี่”


“ก็มันตัวใหญ่แรงเยอะ ก็ให้มันไปทำนั้นแหละ ผักไม่ได้น้อยๆ หรือแกอยากช่วย นี่อุตส่าบอกมันว่าเป็นงานเบาสุดละ”

ไอ้กี้… มึงโดนหลอก หรือ มึงเชื่อจนไม่ลืมหูลืมตา


“พี่หลอกเพื่อนผม”

“นี่น้องคะ พี่ไม่ได้หลอกไหมคะคุณน้องจิม ลองคิดสภาพอย่างมันมาทำกับข้าว มีหวังไฟไหม้พอดี พี่เนี่ยจะได้ปวดหัวกว่าเดิม”

เออจริง คิดและขำ ผมนี่คิดภาพไอ้กี้เผารีสอร์ทเขาไหม้ซะชัดเลย


“เออ ละ อย่าลืมปลุกด้วยล่ะ ปูอยู่ตรงนี้”

“เดี๋ยวพี่ พี่ให้ผมปลุกเองเลยหรอครับ”


“เออ พี่ไว้ใจ เราทำอร่อยนี่ ได้ข่าวมาจากกี้”

แหม มึงเอาเรื่องกูไปพูดให้คนอื่นฟัง เรื่องอะไรบ้างวะเนี่ยไอ้กี้


“ได้เลยครับ แต่ถ้าไม่อร่อย พี่อย่าด่าผมนะ”


“พี่ว่ามันต้องออกมาดี ลุย!”

ฮ่าๆๆ แม่ ครั้งนี้แม่ต้องภูมิใจลูกนะครับได้ทำกับข้าวให้คนครึ่งร้อยกิน


ผมเริ่มจัดการเอาเครื่องปรุงมาวางตรงหน้า เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมกับถ้วยสิบใบ และไข่ 20 ฟอง


“ขอทำถ้วยนึงนะ อันนี้มีนาอยากทำกินเอง”

จู่ๆ มีนาก็เข้ามาจากด้านหลังแล้วหยิบถ้วยกับไข่ไป (อันที่จริงผมแอบคิดว่า เจ้าหล่อนคงไม่อยากกินอาหารฝีมือผมมากกว่า)


“งั้นมีนาตีเสร็จแล้วทอดก่อนเลยก็ได้นะครับ”

ผมเสนอ เธอจะได้ไม่มีปัญหามาบ่นว่าใช้น้ำมันต่อจากผม


“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราใช้อีกเตาก็ได้


“โอเคครับ”

ตามใจคุณหญิงเขาเลย


“น้ำมันร้อนแล้วนะจิม”


“โอเคครับพี่”

แล้วผมก็ทอดไป ระว่างรอสุกก็มาปรุงถ้วยอื่นต่อ ทอดเสร็จก็เอามาวางบนโต๊ที่เขาจัดที่กันไว้ให้ ไม่รู้เพราะผมทำไวหรือยังไง มีนายังตีไข่อยู่เลย แต่ผมเริ่มทำเสร็จไปแล้วสามจาน


สักพักมีนาก็เริ่มทอดไข่ จานเดียวของเธอ ซึ่งลีลาก็กลัวๆน้ำกระเด็นซะเหลือเกิน เห็นแบบนั้นผมก็ไม่อยากจะมอง หันมาทำจานที่สี่ของตัวเองต่อ ด้วยความที่ผมทอดน้ำมันไฟแรงมาก มันเลยทำให้เป็นไข่ฟูสวยและสุกไว สไตล์ผม


และเมื่อเสร็จ….



“อ่าว… มีนา เดี๋ยวนะครับ แล้วจานไหนของมีนาอะครับ”


เธอดันเอาจานที่ตัวเองทอดมาวางรวมแถวกับของผม ผมก็เพิ่งจะรู้ตัวเพราะตอนทำก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย


“เอ้า แล้วมาไปวางรวมทำไมมีนาอุตส่าวางไว้ แล้วทีนี้อันไหนละเนี่ย”


แล้วเธอก็สังเกตๆ ไล่ๆดูทีละจาน


“อันนี้แหละมั้ง งั้นของมีนาไว้ตรงนี้นะ อย่าเอามาว่ารวมเด็ดขาด”

ประเด็นที่ทำให้ผมหงุดหงิดมากตอนนี้ คือเธอเอามาวางรวมที่ๆผมวางไว้ก่อนอยู่แล้วเอง ยังจะมาว่าผมอีก


“จิมเสร็จแล้วใช่ไหม มาช่วยพี่ตรงนี้หน่อย”

อย่างที่รู้กันนะครับ เมื่อผมหงุดหงิดก็จะเดินห่างปัญหาออกมา ผมเลยมาหาพี่แนนที่กำลังตำเครื่องแกง จะว่าไปตอนนี้เบ้แต่ละคนก็เริ่มทยอยนำอาหารออกไปจัดวางที่ห้องรับรองกันแล้ว เหลือแค่ไม่กี่คน


“เอ้า ทำไมเราไม่ซื้อเครื่องแกงที่ตลาดเลยอะครับพี่”

จริงๆ ก็สงสัยว่าทำไมเราไม่ใช้บริการทางด้านอาหารของรีสอร์ท แต่คงได้คำตอบมาแนวๆ อยากให้น้องๆมีกิจกรรมจะได้ละลายพฤติกรรม ประมาณนี้ชัวร์ๆ


“ที่นี้เขาบอกว่า เครื่องแกงของตลาดที่นี้ไม่อร่อย เขาแนะนำว่าถ้าทำเองเป็นก็ทำเองดีกว่า”


“จะว่าไปนะพี่ ที่นี้ทำไมเขาใจดีกัน ให้สวัสดิการเราเยอะมากเลย”


“ก็นะ นี้มันรีสอร์ทพ่อไอ้ตั้วมันไง แต่อย่าไปบอกใครนะ นางไม่อยากออกตัวไฃ”


“โห ผมก็ว่า ทำไมเราใช้อะไรของเขาได้เยอะกว่าลูกค้าทั่วไป นึกว่าจ่ายหนักซะอีก”

กะแล้วเชียว จะว่าไปพี่ตั้วนี้ก็รวยน่าดู รีสอร์ทก็ออกแบบได้โมเดิลมาก สงสัยต่อไปคงต้องเรียกเฮียตั้วซะละ ฮ่าๆๆ


“ไงมึง เขาเริ่มจัดโต๊ะกันแล้วนะ ช้าจริง”

ไอ้กี้ ผู้ถูกใช้ให้ไปล้างผักมาเร่งเมนูสุดท้ายที่ผมทำกับพี่แนนอยู่


“สาส แกงหม้อใหญ่ไม่ได้จะทำได้ไวขนาดนั้น มึงอะ ล้างผักเสร็จแล้วไง”


“เรียบร้อย ระดับกูละ มีไรให้ช่วยเปล่า”


“ไม่อะ นี้ก็จะเสร็จและ เดี๋ยวเทลงหม้อก็เขี้ยวๆสักพักให้เข้าที่หน่อยก็เอาลงได้ละ”


“ว่างมากแกก็ไปช่วยหวานใจแกจัดโต๊ะไป อยู่ห้องรับรองเลข 2 นะ”


“โอเคครับพี่ ผมลาละนะครับ”

ระหว่างที่บทสนทนากำลังจะจบ ผมก็เพิ่งสังเกตุว่าตอนนี้ในห้องครัวมีแค่พี่แนนกับผมสองคน


“ครัวรีสอร์ทพ่อพี่ตั้วเขาครบดีนะครับพี่แนน”

อันที่จริงผมหาเรื่องชวนคุยเพราะมันจะรู้สึกวังเวงไปหน่อยแล้ว


“แก นี้ครัวเล็ก เขาเตรียมไว้สำหรับนักท่องเที่ยวมาสนใจการทำอาหารก็จะสาธิตห้องนี้ ห้องครัวของจริงเขาไม่ให้เราไปยุ่งหรอก รีสอร์ทระดับสี่ดาว เขามีมาตราการของเขา”

โอ้โห… สี่ดาวเลยหรอ


“โห งี้ค่าที่พักก็แพงแย่เลยดิพี่ ก็ว่าทำไมห้องนอนดูดีชะมัด”


“แพงดิ แต่เราพักฟรีกันนะจ๊ะ เออจะว่าไปก็บอกเพื่อนๆกันด้วยนะอย่ารุนแรง เพราะถึงจะฟรี แต่ถ้าทำอะไรของเขาพังก็ต้องจ่ายนะ”


ก็นะ แค่ฟรีก็ดีเท่าไหร่แล้ว


“ได้เลยครับพี่”


“แนนๆ มาช่วยเรานำน้องๆ ไปห้องรับรองหน่อยดิ คนไม่พอ สตาฟมันไปช่วยกันเก็บอุปกรณ์กันหมดละ”

พี่สตาฟคนนึงมาเรียกตัวพี่แนน


“โอเค จิมงั้นฝากดูแกงหม้อนี้หน่อยนะ เดี๋ยวสักพักก็เอาไปรวมที่ห้องได้เลย”

…

…..


พี่แนนไม่ควรทิ้งผมไว้คนเดียวพี่ ผมวังเวง แต่ให้ตายดิ เป็นผู้ชายพูดแบบนั้นมันคงดูไม่แมนอะ


“โอเคครับพี่ สบายใจได้”


ซวยละไอ้จิมเอ้ยยย ไม่ได้เอาพระมาด้วย






หลังจากที่พี่แนนออกไปแล้วนั้น… บรรยากาศในห้องเหมือนกลายเป็นห้องดับจิตไปทันที… ตู้อบสีเงินช่างไม่แตกต่างอะไรกับตู้เก็บ… เอ่อไม่พูดดีกว่าขนลุก









“จิม!”



“เชี้ย นะโมตัสสะ นะโมตัสสะ เอ้า ไอ้นัท โหตกใจหมด”


จู่ๆไอ้นัทก็โผล่มาสะกิดด้านหลัง เล่นเอาใจหายใจคว่ำ


“โห อะไรวะ เห็นกันเป็นผีไปได้”


“ก็ใครให้มาเงียบ ๆ แบบนี้เล่า บรรยากาศยิ่งเหมือนๆ อยู่ ตกใจหมดเลย”


“งั้นขอโทษที ให้กอดเรียกขวัญไหม”


“ไม่ต้องๆ เกินเหตุอะ”


“จะกอดใคร?”


เสียงอาร์มที่เดินเข้ามาอีกประตูก็ทำเอาสะดุ้งเบาๆ ทำไมมีแต่คนโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย


“เปล่า ละนี้มาทำไรกันเนี่ย ไม่ไปห้องรับรองกับคนอื่นหรอ”


“ก็คิดถึงไม่ได้ไง เปล่าหรอก พี่แนนบอกว่าตัวเล็กมาอยู่นี่ แล้วก็วานมาช่วยตัวเล็กยกหม้อด้วย กลัวตัวเล็กจะซุ่มซ่ามทำหม้อคว่ำ เดี๋ยวคนอื่นจะไม่ได้กิน”


“ตลกป่ะ ละมึงอะนัท”


“เอาจริงๆป่ะ… กูหลงทางหว่ะ ตอนแรกกูจะเข้าห้องน้ำ หาไม่เจอ รีสอร์ทบ้านี้ก็ประตูเยอะชิบ”

ผมก็แอบขำเบาๆ กับไอ้นัทมัน ระหว่างที่อาร์มเดินมาหาผม


“เป็นไงบ้าง มีนาทำไรเปล่า”

อาร์มถามผม


“นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก ผ่านไปแล้ว”

ขี้เกียจมาเล่าให้รู้สึกไม่ดีกัน


“มีนา... อ่อ คนที่จิมเล่าให้ฟังอะนะ ดูไม่เบาเลยเนอะ”


“อย่างนั้นแหละ ช่างเหอะ แกงน่าจะได้และ”

แล้วผมก็เปิดฝาดู หลังจากที่เขี้ยวมาเป็นพักๆ


“โห หอมอะ แกงอะไรเนี่ย”

ทั้งสองคน ก็ว้าวไปตามระเบียบ แน่นอนนี้ใคร ฝีมือจิมซะอย่าง


“แกงกะทิไก่มะพร้าวอ่อน”


“น่ากินหว่ะ หิวเลย”


“งั้นก็ช่วยยกไปไว้ที่ห้องรวมกันจะได้ไปกินกัน”

แล้วนัทกับอาร์มก็เข้ามาจะช่วยผม


“เห้ย มือไปโดนอะไรมาอะอาร์ม”

ผมตกใจกับผ้าพันแผลบนฝ่ามืออาร์มที่ดูแล้ว เหมือนเลือดยังซึมๆอยู่เลย


“ไม่เป็นไรหรอกครับตัวเล็ก ไม่ต้องห่วง”


“เดี๋ยวดิ บอกก่อนว่าเป็นอะไร กูเป็นห่วง”


“ไม้บาด พอดีไปยกกองไม้ แล้วมีอันนึงมันแหว่ง เลยโดนตรงนั้นบาด”


โอ๊ย ขนลุกเลยพอฟัง เนี่ยละเหตุผลที่ผมไม่อยากไปทำงานแบบนั้นนนน


“เจ็บไหมงะ”

ผมถามด้วยเสียงที่หวาดเสียว เจ็บแทนเอามาก


“ไม่เจ็บแล้วครับ เป็นห่วงหรอ”


“ห่วงดิ ถามบ้าๆ แล้วใครทำแผลให้…”


“เอ่อ… พี่บาสครับ พี่บาสทำให้”


“โอเค งั้นไม่ต้องยกหรอก เดี๋ยวกูยกเองกับนัท”

จะว่าไป ลืมไปเลยว่าไอ้นัทมันอยู่ด้วย… ตอนนี้นิ่งเป็นคนเศร้าไปเรียบร้อย ลืมซะสนิท ว่ามันรู้สึกยังไงกับผม


“นัท ช่วยจิมหน่อยนะ”


“ห่ะ อ้อ ได้ๆ”

แล้วมันก็ได้สติกลับมาจากการเศร้าที่ผมเป็นคนทำ มาช่วยผมยกแกงหม้อใหญ่ที่โคตรจะหนัก ยังคิดอยู่ว่าถ้าต้องยกไปคนเดียวคงตายแน่ๆ


“ให้ช่วยไหมตัวเล็ก”


“ไม่ต้อง คนเจ็บอะไปเหอะ อยากช่วยก็ไปเคลียร์ทาง”


ผมทำท่าไล่มันไปจนมันทำหน้ามุ่ยใส่ งอนเดินนำหน้าผมไปซะงั้น


“จะดีหรอ?”

จู่ๆ นัทก็เอ่ยถามมา


“อะไรหรอ”


“ก็ไล่มันไปแบบนั้นอะ แฟนกันงอนกันก็ไปง้อ นัทยกเองได้”


“บ้า งอนง้ออะไร ไม่มี รีบยกดีกว่า”

กะอีแค่ไม่ให้ช่วย มันคงไม่งอนหนักหรอกมั้ง เดี๋ยวไปถึงห้องก็ค่อยคุยกันก็ได้


“โห เป็นนัทเสียใจแย่ มีแผล ก็คิดว่าแฟนจะห่วง แต่ดันไล่กันแบบนั้นอะ”


“… ไม่ขนาดนั้นมั้งงง”

“ขนาดนั้นเลย”

จริงหรอวะ ไอ้นัทก็ทำหน้ายักหน้า ไม่น่าเชื่อ แต่ที่ผมไล่ก็เพราะผมห่วงหรอก เห็นเป็นแผลที่มือด้วยจะให้มายกอะไร


“จริงหรอวะ”


“ก็ถ้าเป็นจิมอะ เจ็บตัวก็อยากเห็นแฟนมาดูแลเทคแคร์เปล่า เอาหน่ะ ไปดูมันเหอะ นัทยกได้ เนี่ย”

แล้วมันก็ทำท่ายกให้ดู เออ เอาไงดีวะ


“งั้น… ฝากทีนะ”


“เออๆ รีบๆไปง้อ”



นัท… เออ ไว้ก่อน ไปดูอาร์มมันก่อนแล้วกัน แล้วผมก็รีบเดินนำนัทที่กำลังยกเดินตามมา



…


พอมาถึงผมก็มาอยู่หน้าห้องที่ตอนนี้ทุกคนนั่งบนโต๊ะกันเรียบร้อย ละผมก็มุ่งหน้าเข้าหาเป้าหมายทันที


“ไหน มีนาขอดูหน่อย แผลเป็นไงบ้าง”

ถ้ามันเป็นประโยคจากผมก็คงดี แต่ไอ้ที่ผมได้ยินคือเสียงและภาพที่มือของอาร์มถูกมีนาจับอย่างดูเป็นห่วง


“เนี่ย ถ้ามีนาทำแผลให้ช้ากว่านี้คงติดเชื้อแล้ว”

เดี๋ยว… ไหนมันว่าพี่บาสทำแผลให้ไม่ใช่ไง นี่มีนาพูดแบบนี้หมายความว่าไง ผมขอเดินเข้าไปถามหน่อยเถอะ


“อ้อ มีนาเป็นคนทำแผลให้อาร์มเองหรอครับ”

อาร์มดูตกใจมากที่ผมมาได้ยินประโยคนี้...


“ค่ะ ทำไมหรอ คิดว่าคนอย่างมีนาทำไม่เป็นรึไง?”

นั้นก็อีกเรื่อง เอ้ย คนละเรื่องแล้ว


“อ้อออ งี้เอง งั้นขอตัวไปตักข้าวกินนะครับ”

ผมเดินออกมาทันทีหลังจากนั้น ไม่รู้จะพูดอะไรดี

…


……


“มีนา อาร์มขอตัวนะ”

แล้วอาร์มก็เดินตามผมมาติด ๆ แบบไม่ลีลาอะไร



“เตี้ย รอด้วยครับ”


“...”


ใครจะอยู่…


อันที่จริงผมโกรธ และหงุดหงิดมาก มันผสมกันไปหมด เล่นเอาไม่หิวเลย


“เอ้า จิมจะไปไหนไม่กินข้าวหรอ”


เสียงพี่ตั้วที่ทักผมตอนเดินออกจากห้องรับรองออกมาจากงาน


เชี้ย… นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย



“ตัวเล็ก จะไปไหน รออาร์มก่อน ไม่หิวข้าวแล้วหรอครับ”


แม่งยังไม่รู้ตัวอีก




ไม่ทันไร มันก็ตามผมทันที่หน้าหาดและฉุดมือผมให้หยุดเดิน


“เป็นอะไร”


“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้ ไม่รู้แล้วจะตามมาทำไม”


“ก็ไม่รู้จริงๆนี่เตี้ย จู่ๆก็เดินหนีออกมาแบบนี้ อาร์มก็ต้องตามสิ แล้วเป็นอะไร”


“มึงบอกกูว่าพี่บาสทำแผลให้มึง แต่ที่กูได้ยินมีนาพูดมันคนละอย่างกันเลยนะ”


“เตี้ย…”


“มึงอะ เรื่องแค่นี้มึงก็โกหกกูแล้ว กูไม่พอใจนะเว้ย ยังคงกันไม่เท่าไหร่ มึงก็เริ่มโกหกกูแล้วอะ กูเสียใจมากมึงรู้ป่ะพอกูรู้ว่ามึงโกหกกู ถึงจะเพื่อจะโกหกเพื่อไม่ให้กูคิดมากก็เหอะ”

ผมใส่เป็นชุดเลย แต่ไอ้ตัวการดันยืนยิ้มหน้าตาเฉย


“ยิ้มเชี้ยไร ไม่ขำเลยนะ”


“ก็มันขำนี่ ป่ะ ไหนๆก็ออกมาและ ออกไปกินร้านแถวนี้กันเถอะ อาร์มอยากอยู่กับตัวเล็กแค่สองคน”

แล้วมันก็ทำทีจับมือผมไป ผมก็สลับดิ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย



“อะไรของมึง”


“อะๆ บอกก็ได้ อาร์มไม่ได้โกหกจิมนะ พี่บาสอะทำแผลให้อาร์มแล้ว… แต่ไหงไปๆมาๆ มีนาเขามาเห็นก็วอแวจะแกะผ้าพันแผลที่พี่บาสพันไว้ดู สุดท้ายมีนาเขาเลยต้องทำแผลให้อาร์มอีกรอบ แค่นั้นเองตัวเล็ก”


“งั้นทำไมไม่บอกวะ ไม่คิดหรอถ้ากูรู้ที่หลังจะเป็นแบบนี้”


“จะบอกอะไร เขาก็เพิ่งทำให้อาร์มเมื่อกี้นี่เลย แถมคิดไปเองอีกว่าพี่บาสทำแผลไม่เรียบร้อยไม่สะอาด ทั้งๆที่พี่เขาก็ทำให้อาร์มซะอย่างดี”


อย่างนี้เอง… ไอ้เราก็คิดว่า เริ่มเป็นแฟนกันไม่เท่าไหร่ก็เริ่มออกลายแล้ว


“...แน่นะ!”


“จริงสิครับ! สัญญาลูกเสือสาบาน ถ้าผมสุทธิรัตน์ ผ่องอนงค์โกหกขอให้รถชนตายเลยครับ”

ผมรีบเอามือปิดปากมันแทบไม่ทัน ทั้งเสียงดัง ทั้งสาบานอะไรน่ากลัวแบบนั้น


“ทำบ้าอะไรวะ”


“หายโกรธยังตัวเล็ก”


“....”


“นี่อาร์มไม่โกหกจิมหรอกนะครับ”


“เออ รู้แล้วนา พูดมาก”

ผมรีบหันหนีเพราะเขินในความเข้าใจผิด พอถึงจุดนี้มันก็สวมกอดเข้ามาทันที


“ทำบ้าอะไร ปล่อย เดี๋ยวมาคนมาเห็นเข้าหรอก”


“น่ารักชิบแฟนใครเนี่ย”


ไม่พูดเปล่าๆ ลูบหัวเล่นซะจนอ่อนละทวย


“ปะ กินข้าวกัน อาร์มอยากกินร้านนั้นอะ”

แล้วมันก็ชี้ไปร้านที่อยู่ข้างๆรีสอร์ทข้างชายหาด


“ไปกินกับคนอื่นอะดีแล้ว กูอุตส่าทำสุดฝีมือ เพื่อมึงเลยนะ”

แค่นั้นเจ้าตัวก็ยิ้มตาตื่น


“ทำไมไม่รีบบอก ป่ะ เดี๋ยวจะกินซักสิบจาน”


“เวอร์”



….

แล้วมันก็จับมือผมเดินเข้าไปในเขตรีสอร์ท

“ปล่อยมือได้แล้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็น”

ผมบอกอาร์มอย่างนั้น เจ้าตัวก็ทำหน้าไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่แต่ก็ปล่อย ผมเข้าใจนะว่า อยากใช้ช่วงเวลาอยู่ด้วยกัน แต่ห่วงภาพลักษณ์ตัวเองหน่อยก็ดี



“ไงพวกมึง ไปไหนกันมา”

พี่บาสพูดนั่งกินอยู่ตรงโต๊ะหน้าประตู


“ไปเอาของมาครับพี่”


“ไป ไปกินข้าวได้แล้ว ตักเลย เออไอ้จิม แกงกับไข่เจียวปูอร่อยมาก”


“น้อยๆหน่อย อย่างอื่นไม่อร่อยรึไงยะ”

“เออ ใช่ แกงกูก็เป็นคนตำ ชมกูด้วยสิ”


พี่แตมกับพี่แนนรีบทักท้วงใหญ่


“เห้ย กูไม่ได้หมายความว่างั้น เออพวกมึงอะรีบไปกิน เดี๋ยวจะได้ปล่อยพัก”



“ครับพี่”




แล้วผมกับอาร์มก็เดินมาตักข้าวกันสองคนพอเสร็จผมก็เร็งหาที่นั่งกับพวกไอ้กี้ แม่งไปนั่งซะมุมห้องกันเลย มีทั้งนัททั้งไอ้ดิวอยู่ด้วย


“เอ้า กูก็นึกว่าพวกมึงเอาไข่เจียวปูกูมานั่งกินด้วย กูอุตส่าทำ”


ผมมาถึงก็นั่งตรงเก้าอี้ว่าง เห็นบนโต๊ะไม่มีไข่เจียวปูเมนูที่ผมทำอยู่บนโต๊ะเลย เพื่อนอุตส่าทำ ไม่แดกกันได้ไงงงงง


“กูแดกกันหมดอย่างแรกเลยเหอะ เนี่ยไม่เห็นไง?”


ละจานเปล่าที่ผมเห็นก็คงจะเป็นไข่เจียวปู


“เป็นไงวะ อร่อยไหม?”


“ไม่เท่าไหร่อะ เพราะผักที่กูล้างหรอก”

ไอ้กี้รีบกวนตีน สงสัยแม่งไม่ได้เข้าใจแกทเชื่อมโยงรึไง ไข่เจียวปูผมไม่มีผักซักใบ


“ถุย ใจเย็นเนอะ ไข่เจียวปูไม่ได้ใส่ผักไหม?”


สีหน้าอาร์มตอนกินไข่เจียวปูแปลก ๆ แหะ



“เป็นไง อร่อยเปล่า”


“ตัวเล็ก… เอาแบบไม่โกหกเลยนะ”


เห้ย จะชมอะไรเวอร์ๆ ไม่เอานะคนเยอะแยะ ผมเขิน


“ว่ามา”


“เค็มมาก แล้วมีรสหวานด้วย ไข่เจียวที่ไหนใส่น้ำตาล”


“ห่ะ? น้ำตาล?”


ทั้งโต๊ะถึงกับงงในคำพูด


“เดี๋ยวดิ ไม่ได้ใส่น้ำตาลซักเม็ด”

ระหว่างพูดผมก็ตักมากิน โอ้โห เค็มปี๊ดดดดดดดด แถมยังมีรสหวานโผล่มาหน่อยๆอย่างที่อาร์มว่า


“เห้ย ไหงเป็นงี้อะ กี้มึงลองชิมดิ”


แล้วมันก็ตักไปช้อนนึง


“อื้อหือ จิม มึงพลาดได้ไง”


“เดี๋ยวดิกู…”

ทันทีที่ผมคิดอะไรบางอย่างออก…


….

...

“อ่าว… มีนา เดี๋ยวนะครับ แล้วจานไหนของมีนาอะครับ”

“เอ้า แล้วมาไปวางรวมทำไมมีนาอุตส่าวางไว้ แล้วทีนี้อันไหนละเนี่ย”

“อันนี้แหละมั้ง งั้นของมีนาไว้ตรงนี้นะ อย่าเอามาว่ารวมเด็ดขาด”


…

….


ภาพตอนนั้นที่มีนาลังเลว่าจานไหนคือจานที่ตัวเองทำโผล่มาในหัวทันที จานนี้คงเป็นของมีนา เธอคงหยิบผิดตอนนั้น


“เดี๋ยวกูไปเอามาใหม่ให้”


ผมลุกจะไปหยิบไข่เจียวปูจานใหม่มา แต่ให้ตาย…


มีคนตัดหน้าหยิบไปเรียบร้อยแล้วจานสุดท้าย




“หมดแล้วอะ…”


“ไม่เป็นไรตัวเล็ก กินแกงกับผัดผักบุ้งกุ้งก็ได้ครับ”


“อะ นี่”

แล้วนัทก็ตักไข่เจียวที่เหลือไม่มากที่อยู่บนจานข้าวตัวเองมาให้ผม


“ขอบใจนะ”

ผมยิ้มให้นัท แต่ไม่ทันไร ไอ้คนขี้หึงก็ตัดหน้าตักไปกินดื้อๆ


“เห้ย ได้ไงวะ”

มันเริ่มขยับเข้ามาใกล้ ๆ หูผมกระซิบ


“โทษฐานเข้าใจผิดเรื่องผ้าพันแผล และทำให้หึงครับตัวเล็ก อร่อยมาก”

ผมนี่เถียงไม่ออกเลย



“ก็อร่อยนี่ แล้วทำไมจานนี้ถึงไม่อร่อยอะ”



“เออนั้นดิ มึงพลาดหรอ”

กี้กับดิวดูจะเห็นพ้องกัน

“นั้นสิ”

นัทเองยังว่างั้นเลย


“อื้อ สงสัยตอนทำคงมึน ๆ มั้ง ไม่รู้จานอื่นจะโดนแบบนี้ไหม กูหวั่นละว่ะ”

ผมหันไปมองโต๊ะอื่นๆก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีใครทำหน้าเหม็นเค็มกันแบบโต๊ะนี้


“จานนั้นคงเป็นของมีนาเองแหละ”


จู่ๆเสียงมีนาก็โผล่มาจากด้านข้างผม แถมมานั่งเก้าอี้ว่างที่อยู่ข้างๆอาร์มอีกตัวอีกต่างหาก


“อะ จานสุดท้าย อันที่จริงจิมไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นก็ได้นะ รู้ๆกันอยู่ว่า ไข่เจียวทุกจานอร่อยหมดยกเว้นจานนี้ ก็แสดงว่าจานนี้ของมีนาเองนั้นแหละ”


เจ้าตัวพูดเองทุกอย่างผมก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเลย


“เอ่อ… ไม่หรอกครับมีนา บางทีจานนี้จิมอาจจะเผลอใส่ผิดเองก็ได้นะครับ”



“โอ๊ยยย น่ารำคาญ มันไม่เท่หรอกนะ ที่จะมาปกป้องให้คนที่เขาไม่ต้องการอะ”

เอ้า ไหงงั้น…


“มีนา พูดอะไรแบบนั้นอะครับ”

อาร์มเริ่มทักท้วง


“เกินไปป่ะคุณ ถ้าเพื่อนผมพยายามปกป้องคุณ จริงๆคุณควรขอบคุณด้วยซ้ำนะ พูดจาอะไรแบบนั้น”

ไอ้ดิวใส่แทนผมเรียบร้อย บรรยากาศบนโต๊ะตอนนี้ บอกได้คำเดียวว่ามาคุมากๆ มีนาทำหน้าไม่พอใจแบบสุดๆ


“พอก่อนๆ พวกมึงใจเย็น จริงๆมีนาเขาก็พูดถูกนะ กูเสือกยุ่งเรื่องคนอื่นเองอะ”


“อาร์มคะ มีนาขอคุยด้วยส่วนตัวได้ไหมคะ?”

แล้วเธอก็เดินลุกออกไปจากห้องทันที อาร์มก็ได้แต่งง


“มึงไปเหอะ ตอนนี้มีนาคงคิดว่ามีแต่คนไม่พอใจ เดี๋ยวจะแย่ไปกว่านี้”


“มึงเนี่ยนะ ดีเกินเหตุ”

ไอ้ดิวดูท่าจะไม่พอใจ


“เออนั้นดิ ยอมทำไมวะ คนแบบนี้”

เอ้า ไอ้กี้ก็อีกคน


“ตัวเล็ก บางทีความดีของตัวเล็กก็ไม่มีผลกับบางคนนะครับรู้ไหม”

โห ไหงมารุมผมกันเนี่ยยยย ก็เขาเป็นผู้หญิงนี่นาให้ทำไงอะ


“ก็เขาผู้หญิงนี่ เออหน่ะ ไปเหอะ จะได้รีบๆมากินข้าว”

แล้วสายตากังวลนั้นก็เดินออกจากห้องไปอย่างที่ผมบอก


“ผู้หญิงแล้วไงวะ แม่ง กูนี่ขึ้นเลย”

ไอ้กี้นี่หัวร้อนไม่หยุดเลยวุ้ย


“เออหนะ ช่างมันเหอะ กินๆ คราวหลังกูจะระวังให้มากกว่านี้และกัน”


“ไอ้เติ้ลมันพูดถูกนะ บางทีจิมก็ไม่จำเป็นต้องดีกับทุกคนก็ได้ ใครร้ายมาก็ร้ายกลับไปบ้าง”

นัทก็คงจะไม่พอใจไม่ต่างกัน


“คร้าบๆ ทุกคนกูเข้าใจแล้วครับ”


“ให้มันจริงเหอะ”

เสียงไอ้ดิวประชดใส่

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ผมขอลองดูจานที่มีนาเอามาให้โต๊ะผมกินหน่อย ว่าจริงไหม ซึ่งมันก็อร่อยเหมือนที่ผมกินของนัทไม่ต่างกัน สงสัยจะเป็นจานของมีนาจริงๆแหละจานที่ผมหยิบมา










ระหว่างที่ผมกินข้าวไปสักพัก


“ทำไม ไอ้เติ้ลไปนานจังวะ”


“นั้นดิ จิม มึงไปดูดิ ยัยบ้านั้นจะทำอะไรแฟนมึงทำไง ไปดูเร็ว”


“มึงก็เกินเหตุ”

ผมเองก็ชักกังวล


“เดี๋ยวกูมา”



แต่ผมเดินออกมาก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหน… เขาไปคุยกันที่ไหนวะเนี่ย





…



“มีนาเลิกทำแบบนี้เถอะ”


เสียงอาร์มที่อยู่ด้านหลังต้นไม้ที่อยู่แถวๆทางลงไปชายหาด


“มีนาชอบอาร์มนะ ชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่เด็ก และที่กลับมาเรียนไทยก็เพื่อมาหาอาร์ม มาบอกอาร์มว่ามีนารู้สึกอะไร ได้ยินไหมอาร์ม มีนาชอบอาร์ม ได้ยินไหม!”



….


……






……………………………………………………………….


“สิ่งสุดท้ายที่ควรทำให้กับความรัก คือ การโกหก เพราะการโกหกก็เหมือนกรรไกรที่จะค่อยตัดคำบาง ๆ ที่เรียกว่า...เชื่อใจ ออกจากความรัก”



Talk : ขออภัยที่อัพช้าเป็นชาติ ชีวิตของคนเขียนเริ่มเข้าที่แล้ว แต่ก็ยังไม่ลดละความฝันที่อยากจะเป็นนักเขียน อยากจะขอบคุณผู้อ่านทุกคน ที่เข้าใจและยังคอยอ่านคอยตาม ขอบคุณมากครับ

[iceman555]

 

[unicorncolour]

มาแล้ว 

บวกเป็ดโล้ด 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จิม ดีกว่าจิมก็เป็นพระแล้ว ดีผิดมนุษย์
เอ๊ย.....ทำดีกับคนที่ไม่ดี กับคนที่ตั้งใจทำไม่ดีกับจิม
แล้วไม่ชื่นชมจิมนะ
ปกป้องทำไมถ้าเขาไม่ดี
เพราะเขาเป็นผู้หญิง แล้วผู้หญิงคนนี้เจตนาดีกับจิมหรือเปล่า
รำคาญทั้งมีนา ทั้งจิมเลย   
       
 

[Billie]

 

[songte]

นานเกิน จำตอนเก่าๆไม่ได้ อ่านไปงงไป สงกะสัยต้องย้อนอ่านใหม่แต่แรก
 

[keywordz]

Chapter 29 : จอง





“มีนาชอบอาร์มนะ ชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่เด็ก และที่กลับมาเรียนไทยก็เพื่อมาหาอาร์ม มาบอกอาร์มว่ามีนารู้สึกอะไร ได้ยินไหมอาร์ม มีนาชอบอาร์ม ได้ยินไหม!”

บทสนทนาที่ผมบังเอิญเข้าไปได้ยินตอนตามหามันหลังจากกินข้าวเสร็จ


“จิม มึงเหม่ออะไรของมึงอยู่วะ”

ไอ้กี้อาบน้ำเสร็จออกมาก็ขัดการเหม่อลอยของผม


“อ่อเปล่าไม่มีไร อาบเสร็จแล้วใช่ไหม กูจะเข้าไปอาบต่อละ”


“เออ เสร็จละ แล้วนี่มึงจะไปกินเหล้าห้องพี่บาสป่ะ”

สัส ชวนกินเหล้าเรียบร้อย กะแล้วมาทะเลพี่บาสต้องชวนกินเหล้ากินเบียแน่ๆ


“ไม่รู้ว่ะ ดูอาร์มมันก่อน”

“เออ ตามนั้น เออมึง เชี้ยอาร์มนี่ก็แปลกเนอะ บังคับให้เพื่อนเรียกเติ้ล แต่มึงเสือกเรียกอาร์มกูหล่ะ งง”


“งงทำไม ก็เหมือนเวลาคนเชาคุยกับแฟนกัน เขาๆ ตัวเองๆ ที่รักๆ แบบนั้นอะ ไม่เห็นแปลก”

เข้าใจอะไรยากจริง ทีมันยังใช้สรรพนามกับพี่แตมว่า ตัวเอง เค้าเลยเหอะ


“รู้ แต่หมายถึงทำไมต้องอาร์ม กูแค่อยากรู้จุดนี้เท่านั้นแหละ”


“เรื่องของกูสองคนครับ”


“ด่ากูเสือกเลยง่ายกว่า”

มึงพูดเองนะ


“เสือก”

“สัส”

แหนะ ขอผมเองแท้ๆ ยังจะด่าคืนอีก ฮ่าๆ


“เอ้า ก็มึงขอเอง ด่ากูทำไม”


“ทีกับกูเนี่ยปากหมาจัง ทีกับมีนาล่ะ แหมมมมม”

อีกละ


“อะไรๆ”


“อย่าให้พูด นางเอกเหลือเกินมึงอะ ระวังเหอะ หมาจะคาบไอ้เติ้ลไปแดก”


“นางเอกพ่องงงง”


“ถามจริงเหอะ มึงไม่โกรธไม่เคืองมีนาเลยไง มีนานี่ก็แปลก คนเขาดีด้วยยังจะทำตัวแบบนั้นใส่อีก”

โกรธอะมันโกรธในใจก็ร้อนอยู่หรอก


“โกรธดิ กูก็อยากเอาคืนไม่ต่างกันหรอก แต่นั้นอะ กูรู้ที่เขาเป็นแบบนั้นเพราะอะไร”


“เพราะ?”


“เพราะชอบไอ้อาร์มไง กูถึงไม่ทำอะไรเขา ดีกับเขา มึงเข้าใจไหม ว่าถ้ากูทำอะไรเขาคืน ทั้งที่เขาเป็นผู้หญิงด้วย เป็นเพื่อนสมัยเด็กด้วย ถ้ากูทำ อาร์มก็จะมองกูแย่ แล้วยังปกป้องมีนาอีก ทีนี้กูจะไม่แย่หรอ อีกอย่างนะ แม่กูก็สอนว่าอย่าทำร้ายผู้หญิง”

“มึงนี่คิดเยอะเนอะ…”


“แล้วไม่จริงไงวะ สมมุติตอนนั้น ไข่เจียวจานนี้ไม่ใช่ของจิมหรอก ต้องของมีนาแน่ๆ มีนามาแย่งกูทำไข่เจียวปู  ถ้ากูพูดแบบนี้ไปบางทีอาร์มจะมองว่ากูใส่ร้ายเพื่อนเขาไหมกูก็ไม่รู้”


“ก็จริงของมึง” มันฟังผมบ่นไปเช็ดผมตัวเองไป


“อีกอย่างที่กูย้ำไปว่า กูอาจจะเผลอใส่ผิดเองก็ได้ กูแค่อยากจะดูเขาว่าไงบ้าง”


“มึงนี่ร้าย แล้วไง สุดท้ายมึงก็โดนเขาวีนใส่”


“อย่างน้อยทุกคนก็ไม่ได้มองมีนาดีนี่ ถูกไหมล่ะ? แค่นั้นก็พอแล้วเปล่า”


“เออ ถูกของมึง กูไม่อยากเถียงละ เรียนจิตวิทยามาหรือพ่อ?”


“เรื่องของกูครับ”


“สัส”

ด่าไม่พอ ผ้าเช็ดตัวมาโยนคุมหัวผมอีก


“หยี้ ไอ้กี้ อะไรของมึงเนี่ย สกปรก”

ผมรีบโยนคืนใส่มัน


“ทำเป็นรังเกียจ ไปอาบน้ำได้ละ เดี๋ยวถึงเวลาเขาเรียกรวม”


“มึงอะ ชวนกูคุย สาส”

ผมรีบวิ่งหลบตีนเข้าห้องน้ำจากไอ้กี้ที่ทำท่าจะเตะก้นผม


ห่าเสียเวลาชะมัด ก็นะจะไม่ให้บ่นมั้งได้ไง ทุกคนบนโต๊ะนั้นเอาแต่ว่าผมใจดีเกินไป ก็นะ แค่ตอนนั้นไอ้อาร์มเข้าข้างผมขนาดนั้นผมก็พอใจแล้วแหละ มั้ง….นะ...



ตอนนั้น…

“มีนาชอบอาร์มนะ ชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่เด็ก และที่กลับมาเรียนไทยก็เพื่อมาหาอาร์ม มาบอกอาร์มว่ามีนารู้สึกอะไร ได้ยินไหมอาร์ม มีนาชอบอาร์ม ได้ยินไหม!”


จากที่เหมือนอาร์มกำลังเดินออกห่างจากมีนา แต่สุดท้ายอาร์มก็หยุด ตอนนั้นผมล่ะแอบหวั่นว่าจะมีซักเสี้ยวใจของอาร์มตอบตกลง ก็นะ อาร์มเขาไม่ได้เป็นเกย์นี่ครับ ถ้าจะหวั่นไหวกับผู้หญิงก็คงไม่แปลก แต่อาร์มกลับพูดกับมีนาไปว่า…


“มีนา… อาร์ม ขออะไรอย่างได้ไหม”

แค่ตรงนี้ผมก็ใจสั่นมาก กลัวว่าจะเป็นอะไรที่ผมไม่อยากฟัง


“มีนาพยายามกลับมาไทยเพื่อมาเจออาร์มนะ ขนาดนี้แล้วขออะไรมีนาก็ยอม”


“เลิกพูดชื่อผมว่าอาร์มได้ไหม”


“...”


“ไม่... มีนารู้ความหมายชื่อนี้ดี ยังไงมีก็อยากจะเป็นคนที่เรียกชื่อนี้ได้อีกคนต่อจากน้องแก้ว”


“ถ้ามีนารู้ มีนายิ่งไม่ควรนะครับ เพราะอาร์ม… ไม่สิ เติ้ลไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อนี้นอกจากน้องแก้วกับ…”


“กับใคร?”

ผมหรอ มันจะพูดว่าผมใช่ไหม นี่มันจะเปิดเผยให้มีนารู้ว่าเราคบกันหรอ ถ้างั้นจะมีปัญหากับพ่อของทั้งสองคนไหม ถ้าอาร์มมันปฏิเสธรักจากมีนา เธอจะคิดร้ายไปบอกพ่อเธอรึเปล่า… ผมคิดเยอะจังวะ

“กับใคร ตอบสิอาร์มว่ากับใคร”


“กับคนที่อาร์มอยากปกป้อง”

ทำไมผมไม่ค่อยรู้สึกโล่งใจเท่าไหร่เลย… ทั้งๆ ที่ควรสบายใจเรื่องนี้ด้วยซ้ำ คงเป็นเพราะลึกๆ แล้วผมคงอยากได้ยินชื่อตัวเองออกมาจากปากมัน แต่ที่มันแย่กว่านั้น


“แล้วมีคนนั้นรึยัง…”


“...”

ตอบดิวะ


“ขอตัวนะครับ อาร์มยังกินข้าวไม่หมดเลย”


ถึงตรงนี้ อาร์มก็เดินห่างออกมาจากมีนาไปทางไปห้องรับรอง แต่มีนาก็ยังตะโกนทิ้งท้ายไว้ว่า…


“ถ้าไม่บอก แสดงว่ายังไม่มี งั้นมีนาก็ยังมีสิทธิยังไงมีนาก็จะไม่ยอมแพ้หรอก”


แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีประโยคใดๆ หรือกิริยาใดๆ โต้ตอบกลับมาอีกเลย


สิ่งนี้แหละที่กวนใจผมอยู่ ผมไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งๆ ที่อาร์มก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ทำไมผมยังรู้สึกแป่วๆ ผมเกลียดความรู้สึกนี้ตัวเองมาก

เพราะอะไรก็รู้ใช่ไหมครับ ทั้งๆที่ผมรู้สาเหตุที่อาร์มพูดได้ไม่เต็มปากแบบนั้น เพราะด้วยเรื่องของความสัมพันธ์ของทางบ้านทั้งสองคนที่เป็นหุ้นส่วนกิจการกัน แน่นอนว่าบางทีพ่อแม่ของสองคนอาจจะหวังให้ทั้งสองเป็นหุ้นส่วนชีวิตด้วยเช่นกัน แล้วไหนจะเรื่องความสัมพันธ์ของความเป็นเพื่อนสมัยเด็กๆ

ผมควรที่จะพอใจและยอมรับมันอย่างน้อยๆ อาร์มก็ไม่ปฏิเสธว่ามีใครในหัวใจ แต่ผมดันอยากให้มันชัดเจนกว่านั้น


“อ่อ… หรือว่าเราหงุดหงิดเพราะมันเปิดโอกาสให้มีนามีหวัง”

ผมพูดกับตัวเองหน้ากระจกห้องน้ำ มองผ่านใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่


“เห้อ คิดมากว่ะ อาบน้ำดีกว่า”

จะว่าไปผมบ้าเปล่าฟ่ะ คุยกับตัวเองในห้องน้ำก็เป็น



…



…..



“เอ้า มาได้ไง”

ผมทักอาร์มที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงนอน อืม…. ไอ้กี้หายไปไหนวะ


“แล้วกี้อะ”


“...”

เป็นบ้าอะไรไม่ตอบวะ เล่นโทรศัพท์ไม่สนใจกันเลย


“อาร์ม กูถามว่ากี้อยู่ไหน”


… ยังจะเอาแต่ดูโทรศัพท์อยู่ได้ เข้าไปทุบหัวซะดีไหม


“ไปใส่เสื้อผ้าก่อน…”


“แล้วทำไมไม่ตอบกู เอาแต่เล่นโทรศัพท์อยู่ได้”


“กี้มันออกไปข้างนอกแล้ว ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้วครับ เดี๋ยวไม่สบาย”

เป็นห่วงกับเขาก็เป็นแหะ

“ไม่อยากเห็นหุ่นกูก็บอกมาเหอะ ใช่ดิ ผอมอย่างกะกุ้งแห้งแบบนี้ มันคงไม่น่าดูอะเนอะ”

ทันใดนั้นแหละคุณครับ แค่จะหันไปเอาเสื้อที่แขวนไว้ที่ตู้ ก้าวไปไม่กี่ก้าวเอง มาตกอยู่ในสภาพอยู่ใต้อาณัติของไอ้อาร์มบนเตียงเป็นที่เรียบร้อย


“ใครว่า เซ็กซี่ชิบหาย อดทนมาหลายครั้งแล้วนะเตี้ย ไปใส่เสื้อ เดี๋ยวจะห้ามใจไม่ไหว”

ชิบหายและ… ทั้งที่มันเข้ามาใกล้แบบนี้ออกจะบ่อยครั้ง ไหงใจเต้นไม่เป็นส่ำอย่างนี้


“เชี้ย อาร์ม จะทำอะไร…”


“ปล้ำไงครับ ตัวเล็ก ไม่ได้หรอ?”


“ไม่เอา… เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”

ไม่ใช่มาเห็นเว้ยยยยยย เดี๋ยววววว เมื่อกี้ผมยังกังวลใจเรื่องมีนาอยู่เลย ไหงตอนนี้มันอ่อนไปหมดเลยฟ่ะ


“ไม่เห็นหรอก แปบเดียวนะครับ อาร์มอยากลอง”

ลองบ้าลองบออะไรเล่า ผมหันหนีแววตาหื่นกามที่เยิ้มราวกับจะอ้อนวอนขอความบริสุทธิ์จากตัวผมให้ได้


“ไม่เอาเว้ย ไม่เคย”

ผมรีบใช้แรงผลักอันน้อยนิดในช่วงอ่อนปวกเปียกแบบนี้เอามันออกจากก่อนขึ้นคร่อมผม


“แต่งตัวแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน เล่นไรไม่รู้เรื่อง”

แม่งเอ๊ย ไม่น่านุงผ้าขนหนูตัวเดียวออกมาเลย ก็คิดว่าอยู่กับไอ้กี้ ถ้าแบบนั้นก็ไม่จำเป็นต้องอายอะไรมัน


“เล่นที่ไหนครับ เอาจริงต่างหาก ไอ้เตี้ย”


สิ้นคำนั้นไม่ใช่แค่ผ้าขนหนูที่นุงอยู่หลุดจากการดึงของมันแต่ร่างกายอันบอบบางของผมยังถูกดึงล้มไปที่เตียง (ทำไมทิศทางช่างพอเหมาะพอดีงี้วะ)

มันไม่ใช่เรื่องจะมาพรรณนาไหมมมมม มึงโป๊อยู่โว้ยไอ้จิมมมม!!!


“แหม น้องชายจิมก็ดูท่าจะเอาจริงนะครับ”

ไอ้สาสอาร์มมมมมมมมมม แซวอะไรแบบนี้ ผมโคตรจักกะจี้หูเลย หมอน ใช่หมอน ผมรีบหยิบหมอนมาปิดทันที แต่ไอ้อาร์มก็ไม่เว้นแค่การส่งสายตาลวนลามมาอย่างเดียวเดินขึ้นเตียงเข้ามาจะครอบงำร่างกายผมอยู่แล้ว ไอ้บ้าน้องชายก็ดันมาตื่นตัวตอนนี้


“ไอ้เชี้ยอาร์มมมมม ทำบ้าอะไรเนี่ย เอาผ้าขนหนูมา”

ไหงจู่ๆ อาร์มผู้อ่อนโยน มันถึงได้หื่นกามขนาดนี้ อย่างที่เขาว่าจริงๆ หนังสือดูแค่หน้าปกไม่ได้ ไอ้นี้มันไอ้หื่นร่างคุณชายชัดๆ

“ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว ขอหน่อยนะ”

อาร์มโถมจูบเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว… ไอ้เราก็เคลิ้มกับการจูบของมันง่ายซะด้วย แต่ไม่! ผมต้องมีสติ นี่มันรีสอร์ทนะเฟ้ย ไม่ใช่ที่บ้าน


“พอ… ก่อน… อาร์ม”

กว่าผมจะพูดได้แต่ละครับ ปากผมจะแตกจากการดูดของมันอยู่แล้ว

พอมันได้ยินผมพูด มันก็หยุดแล้วเอามือมากุมแก้มผมแล้วลูบเล่น


“น่ารักจังวะ เตี้ย ทำไมครับ ไม่อยากหรอ”


“เปล่า แต่นี้มันรีสอร์ท… ไว้ไปทำที่บ้านดิ”

จู่ๆ ก็ยิ้ม


“งั้นขอจองไว้ก่อนนะ…”


การจูบเมื่อกี้คงเป็นการจองได้แล้วมั้ง จะทำอะไรอีก ใจผมดิ้นจะหลุดออกมาจากร่างแล้วนะ


“อืม…”

ผมพูดเขินๆ หันหน้าหนี แต่คุณๆ ครับ สิ่งที่ไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้น…


“อะ...อาร์ม ทำ...อาาส์ไร”

ตอนนี้มือไอ้อาร์มมันสาวน้องน้อยของผมเล่นอย่างเมามันส์ แถมไม่สนใจอะไร ร่างที่คร่อมตอนนี้ก็จูบผมไม่หยุดราวกับจะให้ผมหยุดพูด

ผมหายใจแรงจนแทบจะไม่ทัน ไอ้บ้านี้ก็จูบเก่งชิบ


“จองไงครับ”

ปากก็จูบ มือก็ไม่หยุดทักทายน้องชายผม ไอ้ความตื่นเต้นที่ไม่เคยโดนใครมาทำให้แบบนี้มันก็จะกลั้นเอาไม่อยู่


“อะ...อาร์ม พอ...เถอะ… เดี๋ยวมันเลอะเตียง ได้จองแล้วนี่ครับ”


มันถอนปากออกจากปากผม...แล้วจ้องหน้า


“กลัวเลอะหรอครับ งั้นแบบนี้คงไม่เลอะใช่ไหม”


“...อะ อาร์ม… ซิ้ด ...ทำบ้าอะไรวะ”

ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง แทบจะหยุดก็หยุดไม่ได้ ตอนนี้ร่างกายมันหยุดยั้งริมฝีปากของอาร์มที่ทำกับน้องชายผมไม่ได้แล้ว ไม่เคยคิดว่าอาร์มมันจะกล้าทำ


“อาร์ม จิมไม่ไหวแล้วอะครับ… พอก่อน….”

มันไม่ได้มีความเชื่อฟังอะไรเลยครับยิ่งทำให้จังหวะมันเร็วขึ้นไปอีกต่างหาก


“อาร์ม...มันจะไม่ไหวจริงๆแล้ว อาร์ม!”


…


….


…..







“แบบนี้ก็ไม่เลอะแล้วนะ…”


“ไม่รู้เว้ย”


“จองแล้วนะครับ ตัวเล็ก เป็นของอาร์มคนเดียวนะ”



“จองบ้าอะไร มึงแม่ง”


“แต่งตัวเถอะครับตัวเล็ก เดี๋ยวอาร์มเข้าห้องน้ำก่อน…”

มันลุกจากเตียงจะเดินไปเข้าห้องน้ำ


“เดี๋ยวก่อน… มานี่ก่อนได้เปล่า”

ผมเรียกมันมา


“ครับตัวเล็ก”


“ให้กูจองมึงมั้ง...นะ...”

จะเอาเปรียบเขาก็ใช่เรื่อง ไอ้ที่ตุงอยู่ใต้กางเกงจนเห็นชัดขนาดนั้นมันเรียกร้องซะ…



“ครับ...”




…

…



…..





“อาบน้ำอีกรอบไหมครับ?”


หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการจอง (จองบ้าจองบออะไร ไร้สาระ) คนอะไรวะ พกอาวุธการทหารมากับตัวตลอด แม่งอะไรจะขนาดนั้น แถมเสียงร้องขอความสุขก็แทบจะดึงอารมณ์ผมเข้าไปอยู่ในวังวนนั้นอีกรอบ เกือบหลุดออกมาไม่ได้


“เพิ่งจะอาบมา”


“เหอะนะ ไปอาบกับอาร์มเนี่ยล่ะ จะได้ไวๆ”

แต่ไอ้ที่ทำไปเมื่อกี้ก็ควรล้างๆกันบ้างแหละ เอาเหอะ ไหนๆก็เห็นกันหมดและ ยิ่งไปกว่านั้นกับไอ้กี้ผมยังเคยอาบน้ำด้วยวันรับน้องอยู่เลย กับอาร์มก็คงไม่ต่าง


“เออๆ ก็ได้”










…




“ไอ้สัส ไปไหนมามึงอะช้า เลยไม่ได้เห็นมีนาโดนพี่บาสรับน้องเลย”

สาสสสส ไม่ให้ช้าได้ไงอะ กว่าจะอาบน้ำเสร็จ ไอ้พิธีบ้าบออะไรนั้นก็ไปทำต่อในห้องน้ำอีกรอบ เพลียชิบแล้วผมเนี่ย


“พอดีกู…”


“อย่าบอกนะ มึงกับไอ้เติ้ล…”


“หยุดเลย กูแค่รอมันอาบน้ำแล้วออกมาพร้อมกัน”

เชี้ยกี้ สันหลังผมลั่นปิ๊ดเลย แม่งรู้ดีสัส ขอโทษนะมึงที่กูต้องโกหก เชี้ยยย มันไม่ใช่เรื่องที่จะบอกกันตรงๆนี่หว่า ไอ้ห่าอาร์มก็ยิ้มไม่ช่วยแก้คำอะไรเลย


“ว่าแต่ มึงเป็นไรวะ หน้าแดงๆ ไม่สบายหรอ”


“เปล่า เออชั่งเหอะ ว่าแต่เขาทำอะไรกันวะ”


“ไม่มีไรอะ เล่นเกมทั่วๆไป เออ แล้วคืนนี้พวกมึงสองคนไปกินเหล้าห้องพี่บาสป่ะ ว่าไงเติ้ล”


ผมหันไปมองอาร์ม ดูว่ามันจะตอบยังไง


“ไม่ดีกว่ากี้ วันนี้อาร์มเหนื่อยๆอยากนอนไวๆ”

เหนื่อยดิห่า เล่นทำแบบนั้นตั้งสองรอบ เล่นเอาผมจะหมดแรงเดินเหมือนกัน นี่แค่จองนะ ถ้าทำจริงๆผมไม่ตายเลยหรอ


“ตามนั้น”

ผมตอบไอ้กี้


“เออ งั้นไอ้เติ้ล กูยกห้องให้มึงกับเมียละกัน คืนนี้กูกับดิวดูแลไอ้นัทให้”

“เชี้ย กี้ เมียเชี้ยไร

“เห้ยแต้งกิ้วมากครับกี้”

สาสสสส แล้วคืนนี้ผมจะโดนจองอีกไหมเนี่ยยยยยย


“พูดถึงนัทกับดิว สองคนนั้นอยู่ไหนกันหรอวะ”

ผมถามไอ้กี้


“พี่ตั้วให้ไปช่วยยกเหล้าเบียร์อะ”

แล้วมันก็เขยิบ มาใกล้ๆหูผม เหมือนจะแอบพูดอะไรซักอย่าง


“มึงไม่รู้ใช่ไหม ว่าห้องพักรีสอร์ทเนี่ยไม่เก็บเสียงอะ”


… ผมหยุดสตั้นไปหนึ่งที


“ไม่รู้ ทำไมหรอ”


“เออนั้นแหละ”

พอนึกได้เท่านั้นแหละ ไอ้เชี้ยกี้ แม่งต้องมาได้ยินตอนผมกับอาร์ม….กันแน่ๆๆ


“ไอ้สาสสสสส”


“มีไรกันหรอ”

อาร์มที่กำลังสนใจการเล่นเกมหน้ากองไฟอยู่ ตกใจการอุทานของผม


“ไม่มีไรๆ”


“มึงได้ยินหรอวะ”

ผมกระซิบข้างหูมัน


“เออ… ไม่ต้องซีเรียส กูไม่บอกใครหรอก”

อันนั้นผมอะรู้แล้วววว แต่ผมอายเว้ยยยย


“เชี้ยยยย”


“การจองของมึงสองคนนี้แปลกดีเนอะ”


ไอ้สาสสสส ยังจะแซวอีก


“ไอ้เหี้ยกี้”

ผมกำลังจะเตะก้นมันอยู่แล้วเชียว


“หยุดเลยมึง หรือจะให้กูพูดดังๆ”


“พูดอะไรหรอกี้”

ไอ้สาสอาร์มมมมม ได้ยินอีกกก


“ไม่มีไรๆ”


“ต้องมีแน่ ตัวเล็ก…”

มึงอะ สาเหตุ ไอ้อาร์มมมมม


“ไม่มีไรมึง พอดีมันจองหนังสือโป๊ไว้ กูเลยจะแกล้งมันซะหน่อย”

สาสสส แถได้เหี้ยมาก


“ห่ะ จริงหรอตัวเล็ก… เดี๋ยวนี้เขาไม่ดูกันแล้วนะหนังสือโป๊อะ ดูเว็บเอาดิครับ”

มันใช่เรื่องมาชี้แนวทางไหม


“พอเลย ทั้งคู่ ไม่งั้นกูโกรธทั้งคู่”



“แล้วนี่พวกกูต้องเข้าไปอยู่กลุ่มใครวะ”


“ลองไปถามพี่สตาฟซักคนดิ แต่กูว่านะ พวกมึงเนียนๆ มาอยู่นี่แหละ เขาไม่ได้เรียงตามสี”


“เออดี…”



“อ่ะ น้องๆ ครับ จริงๆแล้วกิจกรรมในช่วงนี้เป็นช่วงเวลาละลายพฤติกรรม ที่พี่อยากให้น้องๆ รู้สึกเป็นกันเองต่อพี่ๆและเพื่อนๆตัวเอง ตอนนี้เวลา...อืม… 2 ทุ่มและ เดี๋ยวพี่จะบอกแผนกิจกรรมคราวๆของวันพรุ่งนี้แล้วพวกพี่จะปล่อยให้น้องๆไปพักผ่อนตามอัธยาศัยนะครับ”


“ไอ้พี่บาสเวลามันวางมาดเฮดรุ่นพี่นี้ คนละคนกันเลยเนอะ”

ไอ้กี้แซวพี่บาสให้ผมฟัง

“เออดิ ไม่น่าเชื่อหล่อๆ อย่างเฮียแก จะมาเป็นพี่รหัสกูได้”

จริงครับ พี่บาสเนี่ยตอนไม่อยู่ในมาดคุมกิจกรรมกับพวกกี้กับผมนะ คนละคนเลยครับ แม้จะมีมาดความเป็นพี่ใหญ่ก็เถอะ แต่ความดูเป็นพี่ชายที่เทคแคร์ดูแลน้องนี้ จะว่าอบอุ่นก็ประมาณนั้นล่ะมั้ง


“เห้ย ว่าแต่มึงรู้ยังวะ ว่าพี่คนไหนนอนห้องเรา”


“ยังว่ะ ไม่เห็นมีกระเป๋าห่าไรมาวางไว้ในห้องเลยนี่”


“ก็ไอ้พี่บาสนั้นแหละ”

เอ้าและที่บอกว่าจะไปกินเหล้าห้องพี่บาสนี่คือยังไง


“อ้าว แล้วคืนนี้ที่มึงบอกว่าจะไปกินเหล้าห้องพี่บาสอะ”


“ก็เพราะพวกมึงสองตัวนั้นแหละ พี่แกเลยไม่อยากเป็นกขค.”

อ่อ งี้เอง อะไรจะขนาดนั้น นี่มาทำกิจกรรมนะไม่ได้มาฮันนี่มูน (เห้ย มันต้องแต่งงานก่อนดิ ถึงจะฮันนี่มูนได้ เดี๋ยวๆ นี่ผมคิดไกลขนาดไหนเนี่ย)


“ก็เวอร์ไป ห่า นั้นก็พี่ นี่ก็เพื่อน มึงอะไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ แดกเหล้าเสร็จก็ลากคอพี่บาสมานอนห้องตัวเอง บอกไอ้พี่บาสด้วย พวกกูไม่ใช่ปาท่องโก้ ห่างบ้างไม่เป็นไรหรอก”

อีกอย่างนะ เดี๋ยวแม่งก็เล่นพิธีจองผมบ้าบอแบบนั้นทั้งคืนอะ ไม่เอา ตายห่ากันพอดี


“แน่ใจ…?”


“เออ อาร์มอะ โอเคไหม”


“แล้วแต่ตัวเล็กเลยครับ แต่จริงๆอาร์มก็อยากนอนกับตัวเล็กนะ ไม่ใช่เพราะติดตัวเล็กหรอกนะ แค่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอยู่ใกล้ๆ”

…เลี่ยนชิบ เดี๋ยวไอ้กี้ต้องแซวแน่ๆ


“อื้อหื้อ จ้า พ่อยอดดอกเข็ม หวานกันเหลือเกินนน”

นั้นไง กะแล้วไม่มีผิด


“เอาเป็นว่าไอ้พี่บาสมันจัดแจงห้องและข้าวของพี่เขาเรียบร้อยแล้ว ส่วนกู เดี๋ยวก็เมาเละเทะที่ห้องพี่แกอยู่ดี ไอ้นัทก็คงไม่ต่างกัน เพราะไงคืนนี้กูจะไม่ปล่อยให้รอดสายตา ตามที่กูสัญญากับไอ้เติ้ล”

“เยี่ยมมากกี้”

เอาเข้าไปๆ เออๆ ตามนั้นและกัน


“แล้วแต่วุ้ย”


“พวกน้องข้างหลังอะ ฟังพี่หน่อย! ไอ้จิมเดี๋ยวเหอะมึง”

ไอ้พี่บาส สะกิดเรียกให้เงียบซะแล้ว ผมนี่สะดุ้งจนเผลอยกมือไหว้ขอโทษทันที ปี 1  คนอื่นๆ ก็มองกันซะอายชิบ


“เพราะมึงเลยไอ้กี้”


“พรุ่งนี้นะน้องๆ เจอกัน 8 โมงเช้า ทานอาหารเช้าเสร็จ เราจะให้เวลาส่วนตัว แล้ว 11 โมงเราจะรวมเช็คเอ้าท์ออกจากที่นี่”

ห่ะ สามวันสองคืนไม่ใช่หรอทริปนี้ ทำไมเช็คเอ้าพรุ่งนี้แล้วอะ


“แต่หลังจากนั้น เราจะมาทำกิจกรรมอีกหนึ่งกิจกรรมก่อนที่เราจะมาใช้ชีวิตติดดินกันอีกคืนสุดท้าย”

ห่ะ… อย่าบอกนะ จะพาไปนอนข้างถนน


“พูดกันตรงๆเลยว่าเรา จองห้องพักที่น้องๆ นอนกันคืนนี้ได้คืนเดียวเท่านั้น แต่ว่าไม่ต้องห่วงนะครับ เรื่องที่นอนสำหรับคืนพรุ่งนี้ นั้นเลย”

แล้วเฮียแกก็ชี้ไปที่ตึกเล็กๆ สองตึกติดกัน จะเรียกตึกได้ไหมมีแค่สองชั้นเองมั้ง

“นั้นคือ ที่พักของเราในคืนพรุ่งนี้ แน่นอน น้องๆจะนอนรวมกันห้องละสิบกว่าคนเลยทีเดียว ฉะนั้นวันนี้พี่ถึงทำกิจกรรมให้น้องๆ สนิทกันไว้”

สิบคนเลยหรอวะ ห้องจะเล็กไหมเนี่ย อึดอัดแน่เลย ไอ้พี่บาสเล่นพวกผมแล้วครับ


“มึง หวังว่าตึกนั้นคงไม่มีผีสิงนะ”

“ไอ้เชี้ยกี้… เดี๋ยวกูเตะปากแตก ใครให้มึงพูดเรื่องนี้”

แม่งเอ๊ย มันรู้เรื่องที่ผมกลัวผีทีก็หาเรื่องแกล้งกันจนได้


“ตัวเล็กกลัวผีหรอ?”


“เออดิ วันรับน้องกูกับไอ้ดิวขำชิบหาย แม่งโดนพี่บาสแกล้ง ไม่หลับไปทั้งคืน สุดท้ายไอ้ห่านี้แม่งก็ไปหลับตอนเช้า พูดไปก็แค้นเช้าวันนั้นพวกกูเลยโดนทำโทษเต้นหน้าแถว เพราะเชี้ยจิมตื่นสายเนี่ยล่ะ”


เอาเข้าไปๆ เผากูเข้าไปไอ้เชี้ยกี้


“ฮ่าๆๆ”

มีหน้ามาขำแฟนตัวเองอีก แม่งน่าโดนถีบไข่


“ขำไร ไม่ขำนะเว้ย น่ากลัวจะตาย”


“แล้วตัวเล็กเคยเห็นผีหรอ?”

เออว่ะ ก็ไม่เคยนะ แต่ไม่อะ บรรยากาศขนลุกแบบนั้น มันก็กลัวไปอัตโนมัต


“เคยดิ มันน่ากลัวมากตอนนี้ก็มีนะ น่ะ...ตรงนั้น”

เอาคืนซะหน่อย นี่เล่นเองก็เสียวจะเจอเอง ผมชี้ไปตรงใต้ต้นไม้บนชายหาดมืดๆ


“พูดเป็นเล่น”

ไอ้กี้ดูหวั่นๆ ขนลุก มันคงคิดว่าผมคงมีเซ็นเรื่องแบบนี้ไม่งั้นผมคงไม่กลัว


“จิมครับ… จิมก็เห็นเหมือนกันหรอ”

ห่ะ? … อย่าทำเป็นเล่นไอ้อาร์ม กูไม่เห็นอะไรเลยนะเว้ย เอาแล้วไงง


“...”


“ผู้หญิง ผมยาว…”

เชี้ยละ ไม่นะเว้ย ไม่เอาาาา


“ตรงไหนวะ ไม่เห็นมีอะไรเลย”

ใช่กี้ กูก็ไม่เห็น


“มันจะมีได้ไงล่ะ อาร์มก็พูดเล่นอะเนอะ”

สัส กวนตีนซะแล้วไหม ไอ้อาร์มเล่นผมซะแล้ว


“เชี้ยเติ้ล เดี๋ยวมีมาจริงๆ มึงจะซวย”

ไอ้กี้ด่าใหญ่ เอาจริงๆ มันก็คงกลัวไม่แพ้ผม


“เอาเป็นว่า รายละเอียดกิจกรรมและที่พักของพรุ่งนี้พี่จะพูดอีกทีตอนเช้า ตอนนี้พี่อยากให้น้องๆไปพักผ่อนกันได้ตามอัธยาศัยเลยนะครับ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะครับทุกคน”

ถึงจะบอกให้พักผ่อนตามอัธยาศัย แต่พี่ๆก็ไม่ได้ให้พวกเราแยกออกนอกเส้นทางที่จะเข้าไปห้องพักซักคน


“เห้ย จิม”

พี่บาสเรียกผม ก่อนที่ผมจะเดินกลับห้อง


“ครับพี่”


“ไปไหนมาวะ ไม่มาทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ มึงด้วยไอ้เติ้ล”


“เอ่อ…”

ถ้าบอกความจริง… ก็บ้าและ มันใช่เรื่องจะเอามาพูดไหม


“พอดีไอ้เตี้ยมันปวดหัวนิดหน่อยอะพี่ อาร์มเลยอยู่ดูอาการ”

เอาตัวรอดได้เก่งมาก


“อ่าว แล้วเป็นไรมากเปล่า เอายาไหม”


“ผมมีแล้วพี่”


“เซ็ง กูว่าจะชวนพวกมึงไปกินเบียร์ที่ห้องกูซะหน่อย”


“ไปได้นะพี่ เดี๋ยวผมไปนั่งฟังพวกพี่เมาๆ กันก็ได้ครับ”

ผมตอบพี่แกไป เพราะไงผมก็คงไม่ค่อยกินเหล้ากินเบียร์อยู่แล้ว ผมไม่ค่อยชอบ


“ตัวเล็ก ไม่นอนพักหรอ”

อันที่จริงที่ว่าเพลียจากการทำพิธีจองของไอ้อาร์มมัน ตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ แต่ไม่อะ อยู่ห้องมันน่าเบื่อ

“ไม่อะ เบื่อๆไม่มีไรทำ”


“เห้ย มึงอะ นอนพักดีกว่า ไว้พรุ่งนี้ถ้ากูตั้งวงกันอีก มึงค่อยมาแจม”


“ใช่ตัวเล็ก เดี๋ยวอาร์มอยู่เป็นเพื่อน”

เชี้ยยย มึงอะน่ากลัวที่สุดเลยไอ้หื่น สายตาแบบนั้น


“หวานกันเข้าไปพวกมึง โอเค กูไม่กวนพวกมึงละ ไปไหนก็ไป”


“ฝันดีครับพี่”

กอดคอผมแน่นเลยนะ


“ปล่อย กูหายใจไม่ออก”


“อ่อยเข้าไป เลิกยิ้มแบบนั้นให้พี่บาสซักที ยิ้มให้อาร์มคนเดียวพอ”


“อะไรวะ ยิ้มอะไร อ่อยอะไร”


“ไม่รู้เว้ย หวง จิมเป็นของอาร์มแล้ว อาร์มมีสิทธิ์หวง”


“น้อยๆ หน่อย กูไปเป็นของมึงตอนไหน”

….สายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้น


“จะต้องให้รื้อฟื้นไหมเตี้ย”


“เออๆ รู้แล้วๆ เหอะ”

ในหัวผมมีแต่ฉากลามก เต็มหัวไปหมด เห้อออ


“ป่ะ กลับห้องกัน”


“แต่นี้สองทุ่มเองนะ กูยังไม่ง่วงเลย”


“งั้นทำอะไรดีล่ะ”

นั้นดิ ไปหาอะไรกินเล่นและกัน


“ไปเซเว่นมะ กูเห็นเซเว่นก่อนเข้ารีสอร์ทมา”


“อาร์มมมมมมมม”

เสียงชวนระเบิดหูมาอีกแล้วครับท่าน… มีนา


“อ่าวมีนา ไม่ได้กลับห้องหรอ”


“พอดีมีนากลับห้องไปเอาตัง อาร์มไปเซเว่นเป็นเพื่อนมีนาหน่อยได้ไหมคะ พอดีเห็นมีหน้ารีสอร์ท มีนาอยากซื้อขนมมากินเล่นกับเพื่อนๆในห้อง”


“เอ่อ….”

มามองผมทำไม


“งั้นจิมไปด้วยกันเปล่า”

อาร์มมันจะถามผมในสิ่งที่ผมชวนมันตอนแรกอยู่แล้วทำไม

จากที่อารมณ์ดีๆ เมื่อกี้ ตอนนี้ไอ้ความรู้สึกตอนที่ไปได้ยินอาร์มกับมีนาคุยกันสองคนมันกลับมาซะงั้น นอยแดก…


“ไม่เป็นไร กูกลับห้องก่อน”


“เห้ย ไปกับอาร์มหน่อยเดี๋ยวอาร์มเลี้ยงขนม”

สาสสสส เห็นเป็นคนเห็นแก่กินตั้งแต่เมื่อไหร่


“เออๆ ไปก็ได้”

อันที่จริงผมไม่ได้จะห่วงกินหรอกนะครับ แต่สายตาของผู้หญิงคนนี้จะเอาเรื่องผมอย่างเดียวเลย บางทีนะ ผมคิดว่าผมก็ไม่ควรตามน้ำเธอให้เธอมีความสุขอยู่กับอาร์มมันบ้าง อย่างน้อยๆ ถ้าผมเป็นของอาร์มแล้ว งั้นอาร์มก็เป็นของผมเหมือนกัน


สีหน้าไม่พอใจอย่างแรงที่เธอมองแล้วหันเดินไปนั้นบ่งบอกเลยว่า คงจะหงุดหงิดที่ไม่ได้อยู่กับอาร์มสองต่อสอง


“ง้ันเดี๋ยวกูไปเอาตังที่ห้องก่อน เดินไปกันก่อนเลยเดี๋ยวตามไป”


“ไม่ต้อง…”

แล้วอาร์ม ก็ดึงกระเป๋าตังที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงโชว์ ราวกับหมายความว่าจะเลี้ยงขนมผมจริงๆ งั้นแหละ


“ก็บอกแล้วไง ว่าจะเลี้ยงขนม ไปครับ”

แล้วมันก็เดินเข้ามาสวมกอดที่คอผมอย่างไม่สนหน้าหงุดหงิดของมีนาแล้วเดินต่อไปที่ทางไปร้านเซเว่น


“เออ จะว่าไป อาร์มดูสนิทกับจิมมากเลยเนอะ”


“อืม ก็อย่างที่เห็นอะครับ”

…


“สนิทกันตั้งแต่ไฮสคูลเลยหรอ?”


“เปล่าหรอก ก็เพิ่งสนิทมากๆ ตอนเดือนสองเดือนนี้เอง ก่อนหน้านั้นก็เห็นๆ ผ่านๆ”

ไอ้ห้องสมุดที่มึงจงใจทำให้เกิดอุบัติเหตุสินะ วันแรกที่เจอมัน จนตั้งแต่นั้น ก็เจอมันที่ห้องสมุดอยู่บ่อยๆ


...ไหงมันหยุดเดิน แถมมองมาทางผมอย่างเหม่อๆ แบบนั้นวะ


….



“อาร์ม”


“ไอ้อาร์ม เห้ย”


….



เป็นไรของมันวะ






………………………………………………………………………




“แม้ความรักจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนสองคน แต่ความรักก็ไม่มีใครเป็นเจ้าของมันไปได้ตลอดกาล”


Talk : ในที่สุดก็ว่างเขียนต่อซักที ขออภัยที่ทำให้ช้านานเกินรอ ยังจะมีคนติดตามอยู่ไหมน้อออ กราบขอบคุณที่ติดตามมากๆ เลยนะครับ แม้ผู้เขียนชีวิตติดๆขัดๆ แต่ก็ยังไม่ละความฝันเด้อ


HAPPY NEW YEAR นะครับ ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงกันทุกคนเลย

[iceman555]

ง่าาา เริ่มไม่เข้าใจอาร์มแระ ว่าคิดอะไรอยู่

[Billie]

 

[DrSlump]

 

[songte]

มีจองกันก่อนด้วย
แต่มีนานี่ท่าจะไม่ยอมถอยง่ายๆนะเนี่ยะ