Mr. Taxi
เด็กคนนี้อีกแล้ว...
ผมกดรับลูกค้าก่อนจะขยับรถตามจีพีเอสเข้ามาในย่านโรงเรียนกวดวิชาชื่อดังที่แทบจะร้างผู้คน มีเพียงผู้โดยสารของผมที่ยืนก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์มือถือ กระทั่งรถจอดเทียบตรงหน้า
ตอนนี้เวลาห้าทุ่มยี่สิบห้า มันเลยน่าประหลาดใจไม่น้อยที่ลูกค้าของผมเป็นนักเรียนม.ปลายหัวเกรียนในชุดนักเรียนเต็มยศ
เด็กสมัยนี้นี่ขยันกันจริง
“น้องนนท์นะครับ” เอ่ยถามเมื่อเจ้าของร่างสูงทว่าผอมบางเปิดประตูรถเข้ามานั่งเบาะหลัง
“นนนท์”
“อ่อ ครับน้องนนนท์”
เด็กพยักหน้ารับ ปิดประตูแล้วเริ่มเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง
มีลูกค้าอยู่สองประเภทที่ผมเจอนับตั้งแต่เริ่มรับผู้โดยสารมา หนึ่งคือพวกที่ผมสามารถชวนคุยสารทุกข์สุขดิบได้ กับอีกประเภทที่ตรงข้ามกัน เด็กคนนี้เป็นคนประเภทหลังอย่างเห็นได้ชัด เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำราวกับผมเป็นอากาศธาตุ เพราะทุกครั้งที่ผมรับเขาขึ้นมา เด็กน้อยไม่เคยปริปากพูดอะไร สายตาจับจ้องออกไปนอกหน้าต่าง ตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง
ผมต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัว เพื่อไม่ให้ลูกค้ารำคาญ
“น้องหน้าคุ้นๆ นะครับ” แต่คราวนี้สารภาพว่าผมไม่อยากเท่าไหร่ “เคยนั่งรถพี่ใช่มั้ย”
“...” เขาไม่ตอบอะไร แค่เบือนหน้ากับมามองหน้าผมแล้วก็หันกลับไป
อืม... เป็นพวกไม่มีมนุษยสัมพันธ์สินะ
น่าเบื่อ
แต่ก็น่าสนใจ
...น่าแกล้ง
“ปกติเวลาขับดึกๆ เจอแต่คนเมา มีน้องนี่แหละที่ยังเป็นนักเรียนม. ปลาย เลยจำได้” แต่ผมก็ยังจ้อต่อไป “ขยันจังนะครับ เรียนพิเศษซะดึกดื่นเลย”
“หึ” ผมเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับมาเป็นเสียงหัวเราะในลำคอ
มองลอดกระจกกลับไปก็เห็นว่าสีหน้านั้นไม่เปลี่ยนไป สงสัยจะหูฝาด
ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะหาคำพูดอะไรมาก่อกวน อยู่ๆ เสียงทุ้มติดจะต่ำนิดๆ ก็เอ่ยขึ้นมา
“ผมเกลียดวิทยาศาสตร์”
ชะงัก เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดหรือเปล่า
เด็กสบตา คล้ายยืนยัน
ผมหลุดขำ “เหมือนกันครับ ถึงได้มาขับแท็กซี่นี่ไง”
ไม่เห็นจะเกี่ยวตรงไหน
ผมไม่ได้ชวนคุยอะไรต่อ จนกระทั่งมาถึงที่หมาย... เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจไม่แพ้กัน เด็กม.ปลายที่เรียนกวดวิชาจนถึงห้าทุ่ม และเรียกแท็กซี่มาที่สะพานข้ามแม่น้ำ
ยิ่งใหญ่ สวยงาม ทว่าเวิ้งว้าง
ว้างเดียวกับความว่างเปล่าในแววตาที่สบกันเพียงชั่วครู่ตอนจ่ายเงินก่อนเปิดประตูเดินลงไป
อ้างว้าง เหมือนแผ่นหลังสมส่วนแต่ห่อบาง
จะมีสักกี่เหตุผลที่ทำให้เด็กวัยรุ่นสักคนมีใบหน้าซังกะตายแบบนั้น
...อกหักล่ะมั้ง
เหมือนกับผม
แต่โลกของผู้ใหญ่ไม่ให้เวลาเราได้เศร้านานหรอก แค่คืนเดียว... หรือสักชั่วโมงเดียวก็มากเกินไป ในเมื่อชีวิตต้องเดินหน้าต่อ การรีรอหยุดมองความหลังที่แก้ไม่ได้ คว้าไม่ทันเป็นเรื่องไร้ความหมาย
คิดว่าควรปล่อยผ่าน เอาเวลาไปทำมาหากินแต่สายเรียกเข้าจากเบอร์คุ้นเคยทำให้ผมเปลี่ยนใจ สบถกับตัวเองก่อนกดตัดสาย เปิดประตูเดินตามลงไป ทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถเป็นข้ออ้างชั้นดีของการไม่รับสาย
ไม่ปฏิเสธว่าเดินตาม โจ่งแจ้งด้วยการยืนเท้าแขนที่ขอบสะพานข้างๆ กัน เด็กมองผม หัวจรดเท้า สีหน้าคล้ายสงสัยบางอย่างแต่ไม่เอ่ยถาม หันกลับไปเหม่อจ้องสายน้ำไหล
เพิ่งรู้ว่าในรถที่นั่งมาทั้งวันมันแออัดก็ตอนที่สายลมเย็นปะทะหน้า กลางคืนอากาศไม่ร้อน ไม่มีแดดเรียกเหงื่อเหนอะหนะ แถมรถราไม่น่ารำคาญเหมือนกลางวัน
ผมสูดอากาศเข้าปอดลึก รวบผมที่ต้องลมสะเปะสะปะจนเกะกะพลางเหลือบสายตามองเขา
อยากรู้ว่าเด็กคิดอะไร แต่ดวงตาอ่อนวัยนั้นเหม่อลอย ว่างเวิ้งคล้ายสายน้ำที่ถูกความมืดกลืนหาย
แวบหนึ่งมันดูน่าหลงใหล แต่วูบหนึ่งใต้แสงไฟ คือความเชี่ยวกรากเกินหยั่งถึง น่ากลัว
“สมัยเรียนเคยมีอาจารย์เล่าให้ฟังเรื่องของสถาปนิกชื่อดังคนหนึ่งที่ต้องกลับไปบ้านเกิดเพื่อว่ายน้ำเล่นในทะเลสาบ แล้ววันหนึ่งเขาก็จมน้ำตายที่นั่น” ผมเอ่ยเล่าอย่างนึกได้ ไม่ได้หวังให้คนฟังมีปฏิกิริยาตอบรับอะไร
“เลยอดคิดไม่ได้ว่าอ๋อ คนที่กระโดดน้ำฆ่าตัวตายคงคิดแบบนี้ล่ะมั้ง ถูกโอบกอดด้วยน้ำ ท่ามกลางท้องฟ้า คงเป็นโมเมนต์การตายที่สวยดี”
“เขาฆ่าตัวตาย?” แต่เด็กเอ่ยถาม สีหน้ากึ่งสนใจกึ่งไม่ยี่หระ
คงยังไม่ไว้ใจ
“เปล่า” ผมตอบหันไปมองสายน้ำเบื้องล่างแล้วสันนิษฐาน “แต่น้องกำลังจะทำแบบนั้นใช่มั้ย”
เด็กนิ่ง... ผมเลยได้คำตอบ
“น้ำเชี่ยวขนาดนี้คงหาศพยากนะ”
“ใครจะสน”
“พี่ไง พี่สน” ผมเลิกคิ้ว เอ่ยกึ่งตำหนิ “รู้มั้ยตอนนี้พี่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดแล้วนะ”
อย่างน้อยเห็นใจกันบ้าง ไม่อยากได้ชื่อว่ามาส่งผู้โดยสารฆ่าตัวตายหรอกนะ
“ถ้าน้องโดดลงไปจริงๆ พี่อยากรู้ว่าศพน้องจะเป็นยังไง ขึ้นอืด กลายเป็นอาหารปลา หรือว่าถูกคลื่นใต้น้ำซัดจมหาย”
พอเอ่ยถึงตรงนี้ต่างคนต่างชะงัก ผมทำท่าขนลุก เปลี่ยนใจ
“สยองอ่ะ ไม่ให้โดดแล้วดีกว่า”
เด็กกัดริมฝีปาก มองหน้าผมสลับกับสายน้ำเบื้องล่างคล้ายชั่งใจ
“น้องขับรถเป็นไหม”
“อายุไม่ถึง ไม่มีใบขับขี่” เด็กขมวดคิ้ว ตอบไม่ตรงคำถาม
ผมยิ้มขำ
“เสียดาย ว่าจะเมา”
แต่เบียร์จืดชืดเพียงกระป๋องเดียวไม่ทำให้เมา ไม่ช่วยเพิ่มระดับแอลกอฮอล์ในร่างกายของผมด้วยซ้ำ
ถ้าจะเมาคงเมานิโคตินในบุหรี่ของเด็กดีที่แปลงกายเป็นสิงห์อัดควันอยู่พักใหญ่
เมาความเหงาในความงดงามของกลางคืนที่เปลี่ยวร้างชวนเหน็บหนาว
เมากลิ่นความเจ็บปวด กลิ่นแผลสดใหม่จากร่างกายกันและกัน
มอมเมารสจูบหวานจากความหวั่นไหวไร้ยางอาย
“ทำเป็นไหม” ไม่มีประโยชน์จะห้าม สามัญสำนึกถูกโยนทิ้งไว้บนสะพานข้ามแม่น้ำที่เพิ่งผละจาก
สายลมเย็นถูกกักไว้ด้านนอกพร้อมๆ กับกระป๋องเบียร์เปล่าและก้นบุหรี่
ต่างพอใจในความอบอับ ร้อนจนเหงื่อชุ่มเรือนผมชื้น กลับไม่น่ารำคาญ คงเพราะกลิ่นเหงื่อจากร่างกายอ่อนเยาว์นั้นเคล้าความคะนองชวนให้กระปรี้กระเปร่าตาม
“ทำเป็น แต่ไม่เคยกับผู้ชาย” เด็กน้อยไม่ได้ไร้เดียงสา รู้ตั้งแต่หยิบซองบุหรี่ออกจากกระเป๋า ลบภาพเนิร์ดคงแก่เรียนออกจากความคาดหวัง
กลายเป็นคาดหวังอย่างอื่นที่น่าหวั่นใจไม่แพ้กัน
ผมเป็นรับ รับมาตลอด จะให้มาทิ่มใครตอนนี้ก็ไม่เอา เหมือนที่เด็กมันคงไม่อยากเริ่มเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายโดยการโดนทิ่มเหมือนกัน
“งั้นนั่งเฉยๆ” ผละริมฝีปาก ทิ้งตัวนั่งบนหน้าขาทับส่วนที่โป่งนูนดุนดันเป้ากางเกงออกมาไม่แพ้กัน เด็กขมวดคิ้วมองผมที่เปิดลิ้นชักหน้ารถ ดึงถุงพลางติกจากร้านยา ข้างในมีเจลหล่อลื่น และถุงยางที่เพิ่งซื้อมาใหม่
“ทำไมมี” ว่าแล้วต้องถาม
“ซื้อมาใช้ แต่ไม่ได้ใช้” ไม่คิดจะลงรายละเอียดให้ฟังว่าทำไม รู้แค่ว่าผมไม่ได้พกมันไว้ในรถเป็นปกติก็พอ
“ใส่เป็นไหม” ผมโยนกล่องถุงยางที่ยังไม่ได้แกะให้ เด็กรับไป ขมวดคิ้วสีหน้าไม่ชอบใจ
“บอกแล้วว่าทำเป็น” ปากบ่น มือแกะเปิดกล่องถุงยาง แต่ไม่ทันแกะซองก็ชะงัก เงยหน้ามองผมที่ขยับโหย่งตัวปลดซิปกางเกง
“กลัวเหรอ” ผมกระซิบถาม รถคับแคบทำให้หัวติดเพดานต้องโน้มตัวลงจนใบหน้าแทบจรดกันอีกครั้ง
“เปล่า” ส่ายหัว พลางยื่นซองสีเงินมาแนบปากผม “แลกกัน”
ใช้เวลาประมวลผมไม่นานก็เข้าใจ ผมหัวเราะขำ อ้าคาบซองถุงยางไว้ในปาก มือที่วุ่นวายกับซิปกางเกงตัวเองเปลี่ยนไปปลดเข็มขัดนักเรียนแทน
แบบนี้สิเร้าใจ
“อืม...” เสียงครางอื้ออึงเมื่อต่างฝ่ายเปิดเปลือยส่วนลับของร่างกาย ผมลูบคลึงส่วนแข็งขึง รูดรั้งด้วยจังหวะเจนจัดจนชูชัน
สบตาคนอายุน้อยกว่าไม่มีสีหน้ารังเกียจขยะแขยง ในแววตามีเพียงความวาบไหว และความกระตือรือร้นคล้ายได้เรียนรู้สิ่งแปลกใหม่
“เด็กสมัยนี้ขยันจริง” อดเอ่ยตามความคิดไม่ได้ พลางสวมถุงยางให้
“พี่... อ้าขาสิ” เสียงต่ำเอ่ยพร่า มือเรียวบางกำลังวุ่นวายกับเจลหล่อลื่นที่ละเลงสะเปะสะปะเพราะไม่ถนัด
ผมหัวเราะ ทำตามสองขาแยกห่างชันเข่าคร่อมร่างเขาไว้ อดไม่ได้ที่จะมองลอดหว่างขาเห็นฝ่ามือที่พยายามบีบรั้งเนินเนื้อให้แยกออกจากกัน ปลายนิ้วเฉอะแฉะพยายามลูบปาดเนื้อเจลตรงช่องทาง
แผ่วเบายิ่งชวนเสียวซ่าน หลุดเสียงครางก่อนตะโบมจูบลงไปอีกครั้ง
ริมฝีปากหวาน ยิ่งหวานจัด ร้อนแรงด้วยไฟราคะที่รุมเร้าสุมร่างที่ยิ่งแนบชิด
เด็กม.ปลายหัวไหว หรือซ่อนเล็บไว้ใต้ใบหน้าอ่อนใสคร่ำเคร่งถึงได้เล้าโลมจนผมเตลิด ริมฝีปากดูดดึงหยอกเย้า ลิ้นซุกซนไล้เลีย ฟันขนกัด
ไม่ว่าลากผ่านส่วนไหนก็ชวนให้ตื่นตัวแทบคลั่ง
“อ๊ะ!” ผวาเฮือก ลมหายใจขาดห้วงเมื่อปลายนิ้วล่วงล้ำเข้าไปในช่องทางหลังจากละล้าละลังมาสักพัก แต่กลับกดลึกในทีเดียว
“เจ็บเหรอครับ” เอียงหน้ากระซิบถามเมื่อผมทรุดฮวบซบไหล่กว้าง กำฝ่ามือกับแขนเสื้อชื้นเหงื่อพลางหอบหายใจ
ส่ายหน้า “เสียว...”
เป็นครั้งแรกที่เด็กหัวเราะ แม้ในลำคอ ริมฝีปากบวมเจ่อหยักยิ้มก่อนก้มลงกัดใบหู ไล้เลียถึงสันกราม
“แบบนี้ดีไหมครับ” นิ้วมือขยับ เข้าออกเสียดสีปลุกความกระสัน
“อือ... อีกนิ้ว” กระซิบออกคำสั่ง
“แบบนี้เหรอ”
“อือ...อีก...” ตามคำสั่ง ปลายนิ้วเพิ่มจากสองเป็นสาม เนิบนาบทวีความรุนแรงตามแรงปรารถนา สุขซ่านจนเผลอขยับสะโพกโก่งโค้งรับจังหวะนิ้วที่ชำแรกเปิดทาง
“ได้หรือยังครับ” ก่อนถลำลึกจนเสร็จเพียงนิ้ว เสียงพร่าต่ำเอ่ยถาม ผมพยักหน้า ถ่างขาพลางขยับเข้าใกล้ยิ่งกว่า
เด็กถอนนิ้วมือออก ปล่อยให้ผมจับตัวตนแข็งขึงจดจ่อช่องทาง กดลงในความอ่อนนุ่ม ทิ้งตัวให้ลึกจนสุดทาง
“พี่... แน่นจัง” ถึงเป็นครั้งแรกกับผู้ชาย แต่เดาไม่ยากว่าเด็กนี่คงเชี่ยวชาญ ถึงได้โลมเลียปลุกอารมณ์กันเก่งนัก ทั้งวาจาทั้งการกระทำ
ลูกหมากลายเป็นเสือตั้งแต่เมื่อไหร่ กว่าจะสังเกตก็ถูกขย้ำด้วยกรงเล็บร้าย ฉีกกระชากตัวตนแปลกหน้า ปลุกความกระสันให้ร่างกายขยับโยกในความคับแคบอย่างไร้ยางอาย
สิ่งที่หยุดไฟปรารถนาที่กำลังโหมคลั่งไม่ใช่ศีลธรรม แต่เป็นเสียงโทรศัพท์ที่ผมโยนทิ้งไว้ที่เบาะข้างคนขับ
หวีดร้องขัดจังหวะจนรุนแรงเหลือเพียงเนิบนาบ ทว่าถลำลึกเกินกว่าจะหยุดขยับ
“ใคร” กดเสียงต่ำรำคาญใจ คล้ายลืมไปแล้วว่าตัวเองอายุน้อยกว่า
“แฟนเก่า” ผมหงุดหงิดไม่ต่าง แต่ทำเมินเฉยไม่ยี่หระ
“ไม่รับเหรอ” เด็กคงจับได้ว่าไม่ใช่แฟนเก่าโดยทั้งสองฝ่ายเต็มใจ ถึงได้กระหน่ำโทรมาอีกแม้ถูกปล่อยทิ้งจนสายตัดไป
โชว์มิสคอลหลายสิบสาย
“มันนอกใจ” ผมบอกเหตุผลปัดรำคาญ เฉลยบาดแผลที่คงโชยกลิ่นความเจ็บปวดชัดให้คนใต้ร่างรู้ไม่ต่าง
ทั้งเจลทั้งถุงยางที่เพิ่งซื้อเป็นหมัน เพราะผมเปิดประตูบ้านเข้าไปเจอร่างคนสารเลวกำลังกกกอดกัน
พอได้ยินคำตอบเด็กหยุดชะงัก ตัวตนแข็งขึงยังคั่งค้างอยู่ในร่างอยู่อย่างนั้น ผมส่งเสียงฟึดฟัด เกือบจะหยุดกิจกามที่ยังไม่ถึงฝั่ง
แต่ถูกอ้อมแขนของคนใต้ร่างกดสะโพกไว้ จุริมฝีปากห้ามส่งเสียง ก่อนปลายนิ้วหนึ่งจะเอื้อมไปยังโทรศัพท์ที่ยังดังลั่น
สไลด์รับสาย
ไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปลายสายตอบรับว่าอะไร
เสียงผ่านสัญญาณถูกกลบทับด้วยเสียงเนื้อกระทบอีกครั้ง เสียงหลุดครางไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกกระแทกกระทั้น รุนแรงจนผวาหัวกระแทกเพดาน กระสันซ่านจนเผลอขยำมือกับไหล่ ขยุ้มเสื้อนักเรียนชื้นเหงื่อระบาย
คล้ายได้ยินเสียงโวยวายลอดผ่านปลายทางโทรศัพท์ที่ยังไม่กดวางสายเรียกให้หันไปสนใจ
แต่แล้วถูกเบนความสนใจ “มองหน้าผมสิพชร”
นึกแปลกใจที่ถูกรู้ชื่อ ก่อนนึกได้ว่าในแอพลิเคชั่นเรียกรถมันโชว์หราทั้งหน้าทั้งชื่อเลยสิ้นความสงสัย
ตามคำขอ ผมเบือนหน้ากับมามองคนที่เด็กกว่าเกินครึ่งรอบ จ้องลึกในดวงตาที่ไม่เหลือเค้ารอยหม่นเศร้า ผุดยิ้มยินดีก่อนกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากแผ่วหวาน
“เพชร... เรียกพี่เพชร...”
กอดแนบแน่น ปลดเปลือยทุกความต้องการ
“พี่เพชร...”
ภายในคือความร้อนรุ่ม แรงปรารถนาที่ปะทุพล่านในความคับแคบอบอับ
ภายนอกคือรถโดดเดี่ยวข้างสะพานโล่งร้าง อื้ออึงด้วยเสียงหอบคราง โยกคลอนตามจังหวะรักดุดัน
เสร็จกิจกามผมได้ฟังเฉลย
อะไรที่ทำให้เด็กน้อยมีสีหน้าซังกะตายนัก
“ผมเกลียดวิทยาศาสตร์” เบียร์หมดตั้งนานแล้ว มีเพียงบุหรี่ที่ถูกจุด เด็กน้อยอัดควัน
เสื้อผ้ายังรุ่งริ่ง เหงื่อยังโทรมร่าง กลิ่นราคะคลุ้งแม้จะเปิดหน้าต่าง
แต่ยังเลือกอยู่ในรถคับแคบ กอดก่ายคลายความเหนื่อยล้า
“ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ เรียนยังไงก็ไม่เข้าหัว น่ารำคาญ”
“ถึงกับจะฆ่าตัวตาย?”
“เปล่า”
“อ้าว” ผมโงหัวขึ้นมาขมวดคิ้วใส่ เด็กหัวเราะ เกลี่ยเส้นผมที่หลุดลุ่ยไม่เป็นทรงทัดหูให้
“การเรียนไม่ได้ทำให้ผมอยากตาย ความคาดหวังต่างหาก”
ผมเงียบ สบดวงตาที่กลับมาเจือแววสิ้นหวังอีกครั้ง ซบใบหน้าลงกับอกเด็กน้อยลูบตรงตำแหน่งหัวใจที่คล้ายจะเต้นแผ่วเบา
จะไม่บอกให้หนี หรือสู้เพราะเรารู้จักกันผิวเผินเกินกว่าจะรู้ว่าเขาผ่านชีวิตมายังไง
อยากบอกเพียงว่าผมเข้าใจ
“อยากตายอีกเมื่อไหร่ก็เรียกล่ะ จะมาห้าม”
“แอพมันเลือกคนขับไม่ได้นี่” เด็กแย้งกลั้วหัวเราะ
ผมลุกขึ้นนั่งหลังตรงบนตักถือวิสาสะล้วงโทรศัพท์อีกฝ่ายออกมาจากกระเป๋านักเรียน กดโทรออก เสียงเรียกเข้าดังไม่ไกล
ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองมากดตัดสาย แล้วเมมเบอร์ที่โทรเข้าล่าสุดไว้
ทำแบบเดียวกันอีกครั้งในโทรศัพท์อีกเครื่องที่เจ้าของลุกตามมาชะโงกหน้าข้ามไหลมองชื่อที่เมมให้อย่างสิ้นคิด
“แท็กซี่?”
“อือ” ยื่นโทรศัพท์คืนให้ก่อนเอี้ยวตัวกลับไปหารั้งท้ายทอยคนเด็กกว่าลงมาประกบจูบหนักๆ
"ไม่มีเติมแก๊ส ไม่ปฏิเสธผู้โดยสาร ไม่ต้องใช้แอพพลิเคชั่นให้วุ่นวาย"
หมาน้อยผุดยิ้มกลายเป็นเสือร้าย เผยกรงเล็บขยำผิวเนื้อใต้เสื้อเสื้อผมคล้ายหมั่นไส้
“แท็กซี่คันนี้เรียกได้ 24 ชั่วโมงครับ”
#เรื่องสั้นคืนเดียว
ที่จริงเขียนเรื่องนี้ไว้นานแล้วค่ะ แต่ตอนนั้นไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เลยทิ้งไว้
พอกลับมาอ่านอีกทีก็รีไรต์ไม่เยอะแฮะ แถมเขียนลื่นจนจบตอนง่ายๆ งงตัวเองเหมือนกัน
เรื่องหน้าเป็น Barista น่าจะเป็นเรื่องสุดท้ายแล้วค่ะ (ยกเว้นจะมีไอเดียเรื่องใหม่เพิ่มนะ 5555)
เคยตั้งใจจะรวมเล่มเซตนี้ แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้วค่ะว่าจะพับเก็บมั้ย
ขอตัดสินใจอีกทีแล้วจะมาอัพเดตพร้อมตอนใหม่เนอะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
-Martian-
หัวข้อ: [จบในตอน] *.:｡☾ 'One Night' series ･.｡*: Cigarettes Daydream P.4 [03.07.2562 ] (อ่าน 47774 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก