‘One night’ series
[Writer]
ผมเจอเขาในงานเลี้ยงมหาลัย
รุ่นน้องคนหนึ่งในคณะที่ผมไม่เคยเห็นหน้าค่าตา... ไม่ได้โดดเด่นเตะตา แค่รู้สึกว่าใบหน้าคมเข้มนั้นเหมาะกับมัน...
คาแร็กเตอร์โง่เง่า ของคนรักที่พยายามจะทวงความยุติธรรมในความสัมพันธ์ บทบาทสมมติแสนน้ำเน่าที่มีแต่จะทำให้เรื่องราวดำเนินไปสู่โศกนาฏกรรม
พลั่ก!
ดวงตาเรียวคมแสนก้าวร้าว
“อึก...!”
ลำแขนกำยำที่พร้อมขย้ำร่างบอบบางจนแหลกสลาย
“อยู่นิ่งๆ ได้มั้ย!”
น้ำเสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจที่คล้ายจะสามารถหยุดโลกนี้ได้
“ฮึก...”
ริมฝีปากร้อนจัดที่ขบเม้มรุนแรงทั่วร่างกาย...
“คุณ...ร้องไห้?”
“ฮึก...” ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังสะอึกสะอื้นตัวโยนแค่ไหนกระทั่งเจ้าของใบหน้าหล่อร้ายเอ่ยถามขึ้นมา
“ใครจะไปทำลงวะ” เสียงทุ้มต่ำสบถพึมพำพลางขยี้หัวตัวเองอย่างยุ่งยากใจ ละจากร่างกายเกือบเปลือยแล้วขยับมานั่งตรงหัวเตียงเพื่อแก้มัดให้ เนคไทที่ใช้พันธนาการถูกคลี่คลายทิ้งไว้เพียงรอยสีแดงเด่นชัดบนข้อมือ
“เป็นรอยเลยเนี่ย” น้ำเสียงทรงอำนาจเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความกังวล ใบหน้าทมึงทึงถูกลดดีกรีลงไม่ต่างจากลูกสุนัขตัวโตที่กำลังรู้สึกผิด แต่สุดท้ายกลับฉายแววดุดันอีกครั้งเมื่อผมพยุงตัวลุกขึ้นนั่งพยายามใช้มือทั้งสองข้างปาดน้ำตา
“เล่นอะไรแผลงๆ อ่ะ” การถูกบ่นทำให้ผมพยายามหาข้อแก้ตัว
“เค้าว่าครั้งแรกมันจะเจ็บมาก” แต่ดูไม่ใช่เหตุผลที่เข้าท่าเท่าไหร่
“ถ้ากลัวขนาดนี้แล้วจะจ้างผมมาทำไม” คนอายุน้อยกว่าหัวเราะพลางเอื้อมมือมาดึงมือผมออกแล้วเช็ดน้ำตาให้
ผมยังคงมึนงงเกินกว่าจะปัดมือเขาออก ได้แต่พยายามหยุดสะอื้นพร้อมกับพยายามหาคำอธิบาย เหตุผลของการกระทำอันแสนงี่เง่าที่สุดท้ายไร้ความหมาย...
ใช่ ผม ‘จ้าง’ เขามาเพื่อสวมบทบาทชายโง่เง่าที่ความเข้าใจผิดนำพาจนหน้ามืดตามัวขืนใจคนรักตัวเอง
เพราะต้นฉบับที่ส่งไปเพิ่งถูกตีกลับด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่าฉากร่วมรักที่ผมบรรยายมันจืดชืดเกินไป เป็นขั้นเป็นตอน และแข็งทื่อ ขัดกับบริบทที่ต้องแสดงออกถึงความอุกอาจรุนแรง
แต่จะให้ทำยังไง ผมศึกษาจากนิยายเรื่องอื่นก็แล้ว ดูคลิปที่เน้นความรุนแรง หรือกระทั่ง...จ้างคนมาข่มขืนตัวเองก็ยังเหลวไม่เป็นท่า
“แดงหมดเลยอ่ะ” ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าคนหน้าโหดๆ จะอ่อนโยนกว่าที่คิด
ผมยกมือขึ้นมาปิดร่างกายตัวเองจากสายตาคมที่จับจ้องมา ความอับอายซับขึ้นมาบนใบหน้าเมื่อนึกได้ว่าสภาพตัวเองตอนนี้ดูไม่ได้เอาเสียเลย ผมไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเสื้อผ้าตัวเองถูกถอดไปตอนไหนรู้ตัวอีกทีทั้งตัวก็เหลือเพียงชุดชั้นใน กับร่องรอยสีกุหลาบที่เขาทิ้งไว้แทบทุกตารางนิ้วของร่างกาย
ช่างน่าอาย... น่าอายจริงๆ
“ยะ... อย่ามองสิ” ส่งเสียงปรามเมื่อเขายังคงไล่มองไม่วางตา และเพียงฝ่ามือสองข้างก็ไม่อาจปิดบังอะไรได้ แต่คนถูกดุกลับไม่มีท่าทีสะทกสะท้านอะไร เขาเพียงยักไหล่ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปให้ผมได้อาศัยจังหวะนั้นคว้าเสื้อเชิ้ตข้างตัวขึ้นมา ความรีบร้อนทำให้ไม่ทันเอะใจว่าขนาดเสื้อมันใหญ่เกินไป
"หึ" พอเจ้าของเสื้อตัวจริงหันกลับมาถึงได้หลุดหัวเราะอีกครั้งอย่างชอบใจ แต่แทนที่จะทวงถามเขากลับปล่อยให้ร่างกายท่อนบนของตัวเองเปลือยเปล่าต่อไป ฝ่ามือหนาเอื้อมมาดึงมือผมที่ร้อนรนกลัดกระดุมผิดๆ ถูกๆ ออกไป แล้วเป็นฝ่ายติดให้ใหม่ตั้งแต่ต้นแทน
ผมพยายามเบือนหน้าหนีจากใบหน้าคมที่อยู่ใกล้เพียงลมหายใจ หลุบสายตามองนิ้วเรียวที่ไล่กลัดกระดุมตั้งแต่ล่างขึ้นบนอย่างช้าๆ แทน แต่ปลายนิ้วเย็นเฉียบที่แตะโดนผิวเนื้อบางครั้งกลับทำให้ผมรู้สึกประหลาดยิ่งกว่า ความร้อนแล่นไปทั่วร่างทั้งที่เครื่องปรับอากาศยังทำงาน
“เอ่อ... ฉัน... ฉันทำเอง” ผมทักท้วงหลังจากเขาติดมาได้ครึ่งทาง แต่กลับนิ่งค้าง มองรอยสีกุหลาบที่เด่นชัดอยู่เหนือเนินอกผมเหมือนกำลังคิดอะไร ขยับกายออกมาจนพ้นระยะอันตราย พยายามควบคุมนิ้วตัวเองไม่ให้สั่นขณะที่กลัดกระดุมจนถึงเม็ดสุดท้าย
ถึงเสื้อของเขามันจะใหญ่เกินไป แต่ก็ยังมีข้อดีตรงที่มันยาวพอจะปิดลงไปถึงครึ่งขาอ่อนของผมได้
“ผมให้ทำคืนดีมั้ย?” ขณะที่กำลังคิดว่าควรจะหนีจากความประดักประเดิดนี้ยังไงเขากลับเอ่ยขึ้นมา เรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นไปสบดวงตาคมที่มองมาด้วยสายตายากจะอธิบาย
“หมายถึงอะไร” ผมถามอ้อมแอ้มอย่างไม่เข้าใจ
“รอยพวกนั้นไง” รอยยิ้มยียวนคล้ายกำลังขบขันไม่ได้ทำให้ผมสนใจมากกว่าความหมายของเนื้อความ
“ได้เหรอ” ผมเบิกตากว้างอย่างสนใจ
เท่าที่รู้มา รอยเหล่านี้มักจะถูกทิ้งไว้บนร่างกายของ ‘ผู้ถูกกระทำ’ ผมเลยค่อนข้างประหลาดใจที่เขายื่นข้อเสนอแบบนั้น
หมายความว่าจะให้ผมเป็นฝ่าย ‘ทำ’ งั้นเหรอ?
ถ้าได้ลองสักครั้งผมคงได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ไปเขียนลงในนิยาย...
“สีหน้าคุณเหมือนกำลังนึงอะไรแผลงๆ อีกแล้ว” แต่ความคิดของผมก็ถูกขัดด้วยน้ำเสียงขบขัน นิ้วเรียวถือวิสาสะดีดหน้าผากผมเบาๆ
"ฉันอายุมากกว่านาย” ผมยกมือขึ้นมากุมหน้าผาก มองเขาตาขวางอย่างไม่ชอบใจ
เด็กนี่... ชักจะเหิมเกริมเกินไป
การที่เขาใช้สรรพนามเป็นทางการไม่ได้หมายความว่าจะกลายเป็นผู้ใหญ่ และทำอะไรปีนเกลียวกับผมที่อายุมากกว่าเกือบครึ่งรอบได้นะ
“ครับๆ ขอโทษครับ รุ่นพี่” ผมขมวดคิ้วให้กับคำขอโทษที่แสนจะไม่จริงจัง แต่แล้วก็ถูกเบี่ยงเบนความสนใจด้วยคำถาม
“ตกลงจะทำคืนมั้ยครับ”
ผมเบือนสายตาจากใบหน้าเขาไล่ต่ำลงมายังร่างกายกำยำ ผิวเนื้อแน่นตึงที่ผมอยากรู้ว่าถ้าฝังคมเขี้ยวลงไปจะเป็นยังไง...
“เฮ้ ไม่กัดสิครับ” รู้ตัวอีกทีใบหน้าของผมก็แช่ค้างอยู่ตรงไหปลาร้าของเขา พยายามขบกัดจนเจ้าตัวร้องทัก
“แล้วต้องทำยังไง” ความใคร่รู้อยู่เหนือสิ่งใด ถึงทำให้ผมเอ่ยถามออกไปแทนที่จะถอยห่างหลีกหนีจากสถานการณ์น่าอาย
“หึ” และมันยิ่งเลยเถิดไปกันใหญ่ เมื่ออ้อมแขนแกร่งรวบเอวผมแล้วยกขึ้นไปนั่งทับตักเขาไว้ ขาทั้งสองข้างขนาบสะโพกได้รูปในท่วงท่าอันตราย
ท่านี้มัน...
“แบบนี้...” แต่ไม่ทันได้ทักท้วงอะไร ฝ่ามือหนาก็ดันแผ่นหลังผมจนหน้าอกแนบชิดกับอกกว้าง เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูก่อนจะจรดริมฝีปากลงกับลำคอ...
ดูดดุน... นั่นคงเป็นคำเรียกกริยาที่เขาทำ ดูดดุน ขบเม้มจนทิ้งรอยสีกุหลาบไว้ ก่อนจะใช้เรียวลิ้นชื้นไล้เลีย ลากต่ำจากลำคอลงมาที่ไหปลาร้า กดจูบเน้นย้ำก่อนจะผละออกไป...
ลมหายใจของผมกระชั้นคล้ายคนหอบหนักทั้งที่ไม่ได้ออกกำลังอะไร เหงื่อผุดซึมจนเจ้าของดวงตาคมต้องเกลี่ยนิ้วปาดออกให้ ก่อนกระซิบด้วยน้ำเสียงล่อลวง
“ลองทำสิ” ราวมนต์สะกดที่ผมต้องทำตาม กดริมฝีปากลงกับลำคอแกร่งเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยกลิ่นกายชวนหลงใหล แต่แทนที่จะผละออกผมตัดสินใจเดินหน้าต่อไป เปิดกลีบปากเพื่อขบเม้ม ออกแรงน้อยนิดพลางใช้ลิ้นดุนดันจนเกิดเสียงน่าอาย ก่อนลากไล้ต่ำลงมาที่ไหปลาร้าโค้งสวย แล้วกดย้ำ...
“คุณน่ารักจัง” ชั่วขณะที่กำลังผละออกอีกฝ่ายกลับทำน้ำเสียงขบขัน เรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นจากรอยกุหลาบสีจางขึ้นไปสบตาเรียวคมที่กำลังมองมาเช่นกัน
“ฉันอายุมากกว่านาย” เอ่ยย้ำประโยคเดิมอย่างเสียไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าเงื่อนไขเรื่องอายุมันถูกทำลายนับตั้งแต่ผมร้องไห้ฟูมฟายเป็นเด็กๆ ต่อหน้าเขาเมื่อหลายนาทีก่อนหน้า
“คนอายุยี่สิบปลายๆ เขาไม่ชอบให้ชมว่าน่ารักเหรอครับ” ไม่วายถูกเด็กปีนเกลียวเอ่ยแซวให้เบือนหน้าหนี ทำทีเป็นสนใจผลงานตัวเองที่ประดับอยู่บนลำคออีกฝ่าย
“เจ็บมั้ย” อดไม่ได้ที่จะนึกสงสัย เผลอยกมือขึ้นไปลูบไล้รอยที่ถูกแต้มไว้เบาๆ
“แล้วตอนผมทำคุณเจ็บมั้ยครับ” เขายังคงคลี่ยิ้มขบขัน อ้อมแขนแกร่งยังโอบหลังผมไว้
ผมส่ายหน้า ถึงตอนนั้นผมจะเอาแต่ร้องไห้ และหัวสมองขาวโพลนจนไม่อาจจับความรู้สึกได้ แต่ไม่ยักรู้สึกเจ็บอะไร...
คล้ายมีความรู้สึกอื่นเด่นชัดกว่า...
“รู้สึกอย่างอื่นมากกว่าใช่มั้ย”
“...!” เผลอเบิกตากว้างอย่างตกใจที่เขาพูดเหมือนอ่านใจผมได้
“คุณโคตรน่ารักเลยอ่ะ” เจ้าของร่างกำยำจึงหัวเราะอีกครั้ง ปล่อยผมเป็นอิสระก่อนจะล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“ผมสูบบุหรี่ได้มั้ย” มันไม่ใช่คำขออนุญาตเพราะเขาไม่รอฟังอะไร ผมมองริมฝีปากได้รูปคาบบุหรี่ขึ้นมาก่อนจะจุดไฟ สูดควันลึกแล้วปลดปล่อยคล้ายให้มันช่วยคลายอารมณ์
“เล่าเรื่องนิยายของคุณให้ผมฟังหน่อยสิ” ผมขมวดคิ้วและกำลังจะบอกว่าเขาเรียกร้องมากเกินไป แต่เจ้าหนูตรงหน้าเหมือนจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรถึงได้เอ่ยประจบประแจง
“ผมชอบเรื่องล่าสุดของคุณนะ”
“อะ...อ่านด้วยเหรอ” ผมอึกอักอย่างประหลาดใจ ไม่คิดว่าผู้ชายอย่างเขาจะมานั่งอ่านนวนิยายโรแมนติกที่ผมเขียนได้
“แฟนผมเคยซื้อไว้” แต่คำตอบของเขากลับทำผมชะงักไป
“แฟน...” ไม่แน่ใจว่ากำลังรู้สึกยังไง
“อา ต้องเรียกว่าแฟนเก่าสิ”
“แฟนเก่า...” ไม่รู้ด้วยว่าทำไมตอนนี้หัวใจเหมือนจะพองโตขึ้นมา
“ครับ แฟนเก่า” และผมคงแสดงออกทางสีหน้าชัดเกินไป เจ้าหนูปีนเกลียวถึงได้คลี่ยิ้มออกมา เขาถือวิสาสะดับบุหรี่ลงกับแก้วกาแฟที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะขยับไปนั่งพิงหมอนแล้วดึงตัวผมไปหนุนแขนตัวเองไว้
ท่าทางที่ควรจะชวนประดักประเดิดแต่เขากลับทำมันได้อย่างแนบเนียน
“ทีนี้จะเล่าให้ฟังได้หรือยัง นิยายแบบไหนกันที่ทำให้คุณลงทุน ‘ซื้อ’ ผมมา” และคงผิดที่ผมเองที่ถูกความเป็นธรรมชาตินั้นล่อลวงจนละเผลอลืมไปว่าเราเพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมง
อันที่จริงมันไม่ใช่พล็อตเรื่องที่ซับซ้อนอะไร เรื่องราวเกิดจากความบังเอิญเล็กๆ น้อยๆ ที่หลอกล่อให้คิดว่าเป็นความรักอันเกิดจากคนบนฟ้าบันดาล การฝ่าฟันอุปสรรคทีละขั้นทำให้ทั้งคู่ค่อยๆ รักกัน แต่กว่าจะรู้ตัวว่ารักก็เมื่อสายไป...
ตัวละครหนึ่งเลือกทางผิด และซ้ำร้ายที่อีกตัวละครไม่คิดทำความเข้าใจ กลับเผยด้านมืดออกมาทำลายล้างความสัมพันธ์
“แล้วทำไมไม่คุยกันล่ะ” เจ้าหนูจำไมเอ่ยถามเมื่อผมถึงจุดแตกหัก
“แบบนั้นมันคงง่ายไป” ผมขมวดคิ้วเงยหน้าตอบเจ้าของแขนที่ใช้หนุนมานานนับชั่วโมง
“คุณใจร้าย” นึกขำที่เจ้าของใบหน้าคมเข้มกลับทำสีหน้ากระเง้ากระงอดไม่พอใจ “ถึงขั้นข่มขืนมันรุนแรงเกินไป”
พอได้ยินคำนั้น ผมเงียบไป
นั่นสินะ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจทำไมผมถึงเลือกจะเขียนมันออกมา
เพราะพล็อตแบบนี้มันขายได้หรือเปล่านะ?
“เขาจะกลับมารักกันมั้ย” พอผมไม่ตอบเขาจึงเปลี่ยนคำถาม
“ไม่สิ” ผมตอบทันควัน สบตาแล้วเอ่ยอย่างจริงจัง “ไม่มีใครรักคนที่ข่มขืนตัวเองลงหรอก”
แต่คงเพราะผมตอบจริงจังเกินไป เจ้าหนูถึงได้ยิ้มขำ ก่อนจะถือวิสาสะกดริมฝีปากลงมาบนหน้าผากผมเบาๆ
“ดีนะที่ยังไม่ได้ทำ” ผมอยากจะโวยวาย แต่คำพูดพึมพำของเขากลับทำให้ชะงักไป ได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองคนที่ผละริมฝีปากออกไปอย่างไม่เข้าใจ
“ให้เดา คุณเลือกผมเพราะผมเหมือนภาคิณใช่มั้ย” เลิกคิ้วเอ่ยข้อสันนิษฐาน “หน้าดุ ตาคม ดูเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่ฟังใคร” บุคลิกภายนอกที่ผมกำหนดให้ตัวละครหนึ่งถูกสาธยาย ให้ผมไล่สายตามองใบหน้าเขาก่อนพยักหน้ายอมรับ
“แต่นิสัยไม่เหมือนเลย” ไม่วายเอ่ยพึมพำคล้ายแก้ตัวที่ตัวเองเผลอยัดเยียดให้เขากลายเป็นคนตามจินตนาการ
“จริงๆ ผมอารมณ์ร้อนนะ” ไม่รู้ว่าเห็นผมรู้สึกผิดหรืออย่างไรเขาถึงเอ่ยทักท้วง “ที่ตามคุณมาโดยไม่คิดนี่ไง”
“...”
“แต่คงไม่กล้าข่มขืนใคร แค่เห็นคุณร้องไห้ผมก็รู้สึกผิดจะแย่”
ผมยิ้มตามกับคำพูดติดตลกของเขา ก่อนที่เราจะต่างนิ่งไป ดวงตาคมที่ผมเพิ่งสังเกตว่าเป็นสีอ่อนยามต้องแสงไฟจ้องลึกเข้ามาในดวงตา
“งั้นคุณก็คือธานัตย์” เลิกคิ้วงุนงงเมื่อเขาพูดอะไรแปลกๆ ออกมา
“ฉันไม่ใช่...” ไม่รอให้ปฏิเสธจนจบด้วยซ้ำ เขาก็หยุดทุกคำพูดผมไว้ด้วยฝ่ามือที่ทาบลงมาบนใบหน้า
“ใช่สิ” ยืนยันความคิดตัวเอง ก่อนใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มผมแผ่วเบา “ใบหน้าใสซื่อ แววตาไร้เดียงสา... แต่ว่าเย้ายวน” เสียงกระซิบของเขาคล้ายล่อลวงให้ผมอยู่ในภวังค์ ได้แต่แน่นิ่งขณะที่ใบหน้าคมขยับเข้ามาใกล้
“นอนเถอะ” แต่แล้วก็เหมือนหักห้ามใจได้ เมื่อลมหายใจร้อนปะทะจมูกผมเขาก็ผละออกไป
“คงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยถ้าผมจะขอยืมเตียง” ผมคงไม่ตะขิดตะขวงใจอะไร ถ้าการขอยืมเตียของเขาไม่พ่วงการสละแขนข้างหนึ่งให้ผมหนุนต่างหมอนไปด้วย พอจะลุกหนีเจ้าหนูกลับล็อกคอผมไว้ พลิกตัวกลับมาใช้แขนอีกข้างโอบร่างผมเข้าซุกอกกว้างแล้วหลับตาลงไม่พูดไม่จา
ร่างกายกำยำที่ร้อนผ่าวอยู่ในระยะประชิดจนไม่กล้าจะหายใจ จังหวะขึ้นลงของแผ่นอกชัดเจนจนรู้สึกได้ และความอยากรู้อยากเห็นของผมก็ทำให้เผลอไล้มือขึ้นมาสัมผัสมัน...
นอกจากใบหน้าแล้วกล้ามเนื้อแน่นตึงที่ผมคิดว่าคงซ่อนไว้ใต้ชุดสูทมิดชิดไม่ได้ทำให้ผิดหวัง แผ่นอกกว้าง รับกับลอนกล้ามหน้าท้องที่ไม่มากเกินไป ไม่ต่างจากจินตนาการที่ผมวาดเอาไว้ในนิยาย
ผิดก็แต่นิสัย... เขาไม่ได้อารมณ์รุนแรงอย่างที่ผมคิด กลับอ่อนโยน และขี้เล่นเกินคาดเดา แต่ถึงอย่างนั้นก็มีเสน่ห์เหลือล้นแบบที่ไม่ได้หาง่ายๆ
อืม... ถ้าภาคิณของผมเป็นแบบเขาจะเป็นยังไง...จะพาเรื่องไปตามแบบที่ผมต้องการได้มั้ย?
คงไม่
เหมือนกับที่เขาทำลายภาพของภาคิณที่ผมยัดเยียดให้อย่างสิ้นเชิงนี่ไง
แบบนั้นผมคงต้องรื้อโครงเรื่องเสียใหม่...
อาจจะจริงที่การข่มขืนมันรุนแรงเกินไป ถ้าอย่างนั้น...
“เราทำกันมั้ย” รับรู้จากจังหวะหายใจว่าเขายังไม่หลับถึงได้เอ่ยออกมา ถึงจะแผ่วเบาแต่ทั้งห้องก็เงียบพอที่จะให้อีกฝ่ายได้ยิน
“หา?” เจ้าหนูร้องเสียงหลงก่อนจะผละอ้อมกอดออกจ้องหน้าผม
“มา...ทำกัน” ผมอึกอัก พยายามทำน้ำเสียงให้จริงจัง ทั้งที่ไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขาด้วยซ้ำ
“คุณไม่จำเป็น...”
“ฉันอยาก...” เพราะกลัวว่าเขาจะปฏิเสธถึงได้โพล่งออกไป ไม่ทันคิดว่าคำพูดตัวเองน่าอายแค่ไหน เจ้าหนูชะงักไป ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“แน่ใจนะว่าจะไม่ร้องไห้อีก” ยกมือขึ้นมาดันใบหน้าผมให้เงยขึ้นไปสบตาอีกครั้งก่อนจะจรดหน้าผากลงมา
“อืม” ผมหยักหน้า ก่อนจะพูดงึมงำ “ถ้าไม่เจ็บ...ล่ะก็นะ”
“โห ยากอ่ะ” เขาย่นคิ้วทำสีหน้ายุ่งยากใจ “งั้นถ้าคุณเจ็บผมจะหยุดโอเคมั้ย?”
เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและสายตาจริงใจ เมื่อเห็นผมพยักหน้าเขาจึงคลี่ยิ้ม ก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกแตะกัน
“งั้น... ขอเริ่มจากจูบก่อนนะครับ”
จบคำขอ ผมหลับตา อนุญาตให้เขาจรดริมฝีปากลงมา... แผ่วเบา ก่อนจะเริ่มรุกเร้า ร้อนแรง... รสจูบแท้จริงที่ผมไม่เคยได้ลิ้มลองเลยสักครั้งนับตั้งแต่เกิดมา...
ความอ่อนโยนที่เขามอบให้ค่อยๆ ซึมซาบลงมา นำพาผมสู่รสชาติแห่งการร่วมรักครั้งแรกที่หวานล้ำเกินพรรณนา...
อา... ผมรู้แล้วล่ะว่าจะเขียน 'บทรัก' แบบไหนลงไปในนิยาย
ทันทีที่ลืมตาผมลุกขึ้นมารื้อตอนจบนิยายของตัวเองใหม่ ความเข้าใจผิดถูกแก้ไขด้วยบทสนทนาสั้นๆ ที่นำไปสู่ความเข้าใจ เซ็กซ์ที่รุนแรงแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนที่ให้ความรู้สึกซาบซ่านกว่าเป็นไหนๆ ...แน่นอนว่าบทสรุปสุดท้ายไม่ใช่โศกนาฏกรรมอีกต่อไป
ผมก้มหน้าก้มตาเขียนและเขียนทุกสิ่งในหัวลงในสมุดที่ใช้ร่างพล็อตนิยาย หน้าแล้วหน้าเล่าถูกแก้ไข ขีดฆ่า เติมเต็ม กระทั่งถึงบทสุดท้าย เมื่อตัวอักษรที่ต้องการถูกเขียนจนหมดผมกลับรู้สึกใจหายเมื่อรับรู้ได้ถึงบางอย่างที่ถูกหลงลืม
...เจ้าของแรงบันดาลใจของผมไม่ได้อยู่บนเตียงอีกต่อไป
สิ่งที่เขาทิ้งไว้มีเพียงผิวที่นอนยับย่นและร่องรอยบนร่างกายของผมที่ยังปรากฏเด่นชัดเพื่อยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป
มันเป็นสิ่งที่ผมเดาได้ เพราะเดิมทีเราต่างรู้จักกันในสถานะคนแปลกหน้าที่ใช้เงินแลกมาซึ่งเวลาที่จะด้วยกัน แต่ถึงอย่างนั้น... ผมยังไม่ได้จ่ายเงินให้เขาเลยนี่นะ
แล้วทำไมถึงได้รีบหนีไป
เพราะเซ็กซ์ของผมมันห่วยเหรอ? หรือเพราะกลัวว่าผมจะหาทางรั้งตัวเขาไว้? หรือมันเป็นเพียงแค่สิ่งที่ใครต่อใครเขาก็ทำ
ให้ตาย ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนมันเป็นแบบนี้เองใช่มั้ย... คงน่าสนใจถ้าผมเขียนมันลงในนิยายเรื่องถัดไป
กริ๊งงง
แต่ขณะที่ผมกำลังจะตั้งสติเพื่อเริ่มเขียนในสิ่งที่ร่างไว้ โทรศัพท์ที่ถูกโยนลวกๆ ข้างเตียงก็ส่งเสียงขึ้นมา เบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอทำให้ต้องย่นคิ้วอย่างประหลาดใจ
ชื่อนี้... จะเป็นไปได้ยังไง?
[ น้ำเต้าหู้หรือโจ๊กครับ? ] แต่แล้วความข้องใจของผมก็ถูกทำลายด้วยเสียงทุ้มต่ำที่ราวกับถูกตรึงไว้ในความทรงจำ
...เสียงเดียวกับเสียงกระซิบอ่อนโยนที่ปลอบประโลมผมซ้ำๆ ตลอดทั้งคืน
[ คุณ ได้ยินมั้ย ]
“มะ... หมายถึง?” ถึงจะยืนยันตัวได้ แต่สมองผมก็ทำงานช้าเกินกว่าจะเข้าใจสถานการณ์ ปลายสายถึงกับหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะที่ทำให้ผมหงุดหงิดและรู้สึกอุ่นใจในคราวเดียวกัน
[ ข้าวเช้าน่ะ ]
“...”
[ น้ำเต้าหู้หรือโจ๊กครับ ] ถามย้ำอีกครั้ง และคราวนี้ผมคิดหาคำตอบที่จะเอ่ยกลับไป
“โจ๊ก...” เป็นอีกครั้งที่เขาตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะแผ่วเบา
[ งั้น รอผมก่อนนะ เดี๋ยวกลับไปกินข้าวเช้ากัน ]
“...”
[ แล้วก็... คืนนี้ จะให้ผมเล่นบทอะไรอีกดีครับ ] แน่นอนว่าเขาไม่เคยให้ผมได้โวยวายดั่งใจ พอเอ่ยยียวนให้ผมหน้าร้อนได้ เจ้าตัวก็หัวเราะอีกครั้งก่อนจะตัดสายไป ทิ้งให้ผมได้แต่นั่งนิ่ง ปล่อยให้สมองประมวลผลจนเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร อดไม่ได้ที่จะก้มลงมองชื่อเจ้าของเบอร์โทรล่าสุดที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอแล้วปล่อยให้ตัวเองยิ้มกว้างออกมาอย่างเก็บอาการไม่ไหว
‘ภาคิณของคุณ’
แบบนี้... หมายความว่าความสัมพันธ์ของผมกับตัวละครสมมติคนนี้คงไม่ได้จบลงเพียงข้ามคืนใช่ไหม?
-------------------------------------------
มาแล้ววว ตอนนี้เป็นตอนที่พล็อตมาแบบแซงทางโค้งมากค่ะ 555
ตั้งใจจะเขียนเรื่องอื่นก่อนแต่เขียนไม่ได้ซะงั้น
สุดท้ายเลยลัดคิวคุณนักเขียนมาก่อนละกัน
เป็นพล็อตที่มาแบบมึนๆ ก็เลยอาจจะเขียนมึนๆ ไปบ้างนะคะ 555
ไม่ถูกใจหรือติดขัดตรงไหนทิ้งคอมเมนต์ไว้ได้เลยน้า
ตั้งใจว่าจะเป็นการทดลองเขียนหลายๆ สำนวนหลายๆ แนว ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมได้เลยนะคะ
ฝาก #เรื่องสั้นคืนเดียว ด้วยนะคะ
เจอกันอาชีพหน้าค่า ^^
หัวข้อ: [จบในตอน] *.:｡☾ 'One Night' series ･.｡*: Cigarettes Daydream P.4 [03.07.2562 ] (อ่าน 47773 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก