7
หน้าฝน
เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น พอดีกับที่นรินทร์สั่งการบ้านนักเรียนเสร็จ หัวหน้าห้องบอกทำความเคารพ แล้วเด็กๆ ก็ลุกขึ้นยืนขอบคุณคุณครู ก่อนจะเก็บหนังสือเรียนกับเครื่องเขียนลงกระเป๋า
นรินทร์ลบกระดานดำ ที่จริงเป็นหน้าที่ของเด็กๆ ที่เป็นเวรทำความสะอาดห้องต้องทำ แต่ครูรินเห็นว่าข้อความที่เขียนนั้นอยู่สูงเกินกว่าที่นักเรียนจะเอื้อมถึง ไม่ต้องให้เด็กๆ ปีนเก้าอี้ลบกระดานให้เสี่ยงตกลงมา เขาจัดการเองจะดีกว่า
ครูรินยกกองสมุดที่ต้องตรวจเข้ามาในห้องพักครู เห็นเมธินีกำลังเก็บของอยู่พอดี
"กลับก่อนนะจ๊ะ" ครูเมย์ว่า คว้ากระเป๋าสะพายขึ้น "ตากผ้าเอาไว้ต้องรีบไปเก็บ ฝนชอบตกตอนนี้ทุกที"
นรินทร์พยักหน้าให้ "ขอให้กลับไปทันก่อนฝนตกนะพี่"
"จ้า" ริมฝีปากเคลือบลิปมันส่งยิ้มมาให้ก่อนที่ร่างอวบของหญิงสาวจะเดินออกไป
เย็นนี้เป็นหน้าที่ของนรินทร์ที่คอยดูแลความเรียบร้อยหลังเลิกเรียน ครูรินตั้งใจไว้ว่าจะอยู่กระทั่งนักเรียนกลับบ้านหมด เขาชงโอวันตินซองสุดท้ายที่เหลือแถวโต๊ะวางกระติกน้ำร้อนดื่มรองท้องเพราะเริ่มจะหิว ก่อนจะนั่งลงยังโต๊ะประจำและตรวจการบ้านอย่างคล่องแคล่ว ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ปั๊มตรายางรูปเป็ดน้อยกล่าวคำว่า Good! ลงสมุดเล่มสุดท้ายเป็นอันเสร็จ
นรินทร์ลุกขึ้น เดินไปล้างแก้วจนสะอาด คว่ำมันไว้ยังตะกร้าใช้วางถ้วยชาม และแล้วก็ออกจากห้อง
ตอนบ่ายคล้อยแทบจะไม่มีแดด ในเวลาเช่นนี้ท้องฟ้าในหน้าฝนปกคลุมไปด้วยเมฆก่อนใหญ่บดบังแสงอาทิตย์ไปเสียหมด เวลากลับบ้านของเด็กนักเรียนทีไรฝนชอบตกลงมาเป็นอุปสรรคทุกที จนหน้าห้องพักครูต้องมีกล่องใส่ร่มหลากหลายสีสันที่เด็กๆ บ้างก็ลืม บ้างก็ทำหายโชว์เอาไว้ประกาศหาเจ้าของ
วันนี้ฝนยังไม่ตกลงมา ยังต้องรอลุ้นกันต่อไปว่าต้นกล้าที่เพิ่งลงปลูกใหม่ของชมรมเกษตรจะโดนพายุฝนซัดจนเละหรือจะมีชีวิตรอดต่อไป
ครูรินดุเด็กๆ ที่เล่นวิ่งไล่จับกันตามระเบียงตึก บอกให้ลงไปเล่นข้างล่าง แล้วเดินสำรวจแต่ละห้องว่ามีเด็กหลงเหลืออยู่หรือไม่ ถ้ามีก็ให้ลงไปข้างล่างเช่นกัน
ผู้ปกครองทยอยกันมารับลูกๆ หลานๆ บางส่วนก็กลับบ้านเองจนโรงเรียนโล่งขึ้น นรินทร์นั่งลงที่เก้าอี้ไม้ มองเด็กๆ ที่ยังเหลืออยู่จับกลุ่มเล่นกัน จนกระทั่งเกือบหกโมงเย็นก็เหลือเด็กอยู่ไม่ถึงสิบคน
สายตาครูรินเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาในอาณาเขตของโรงเรียนเข้า
"อ้าว! คุณอัลวิน" เสียงของครูรินตะโกนดังข้ามสนามหญ้า จนเด็กๆ หันมามองกัน รวมถึงเจ้าของชื่อด้วย นรินทร์โบกมือทัก "สวัสดีครับ"
เพื่อนบ้านตรงเข้ามาหาคุณครูหนุ่ม "สวัสดี"
"มารับเด็กเหรอครับ" นรินทร์แกล้งแซวไปนู่น
"เปล่า ไม่ได้มารับเด็ก" อัลวินปฏิเสธเรียบๆ มองหน้านรินทร์แล้วบอก
"มารับครู"คำหยอกกลับทั้งที่คนพูดหน้านิ่งๆ ทำเอานรินทร์แทบผงะ หัวใจเต้นผิดจังหวะไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะแหะๆ "ผมโตแล้วครับ ไม่ต้องให้ใครมารับหรอก" พูดเล่นกลับไม่ยอมแพ้
"งั้นเหรอ"
"ก็งั้นสิครับ"
"งั้นก็แล้วไป" อัลวินว่าเสียงทุ้มต่ำปกติ แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าดวงตาจะมีร่องรอยขบขันเพียงชั่วขณะ แล้วกลับมาเรียบเฉยเหมือนเดิม "จริงๆ ผมแค่ออกมาเดินเล่น"
"อ้อ" นรินทร์พยักหน้ากับคำเฉลย
"คุณยังไม่เลิกงานเหรอ"
"ยังครับ รอเด็กๆ กลับบ้านจนหมดก่อน"
ตอนนั้นเอง หยาดฝนเม็ดเล็กๆ ก็โปรยปรายลงมา นรินทร์นั่งอยู่กลางแจ้ง สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่กระทบบนแขน
"โอ๊ะ ฝนตก" นรินทร์ร้อง สุดท้ายก็ตกลงมาจนได้ "คุณเข้าไปหลบในตึกก่อนเถอะครับ" เขาบอกกับอัลวิน ชี้ไปที่อาคารเรียนเก่าๆ ด้านหลัง ก่อนจะไปต้อนเด็กๆ ที่เล่นอยู่ให้วิ่งเข้าไปหลบฝนเช่นกัน
เมื่อทุกคนเข้ามาอยู่ในอาคารเรียนเรียบร้อยแล้ว จากฝนเม็ดเล็กๆ ก็ตกซู่ลงมาอย่างหนักราวกับฟ้าถล่มแทบจะพอดิบพอดี ทั้งเด็กทั้งครูจึงรอดพ้นจากการตัวเปียกซกอย่างหวุดหวิด
"นี่แหละครับหน้าฝนเมืองไทย" นรินทร์บ่นกับอัลวิน "ตกลงมาไม่เกรงใจใครเลย"
"ที่ฮ่องกงก็เหมือนกัน"
นรินทร์หัวเราะออกมา ฝนจะตกมันก็ตก จะที่ไหนก็เหมือนกัน
"คุณรีบกลับไหม ที่ห้องพักครูมีร่ม คุณยืมได้นะ" เขาบอกด้วยเห็นว่าอัลวินมาตัวเปล่า ไม่ได้พกร่มมาด้วย แต่เมื่อมองออกไปทิวทัศน์ช่างพร่ามัวเพราะสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาบดบังทัศนียภาพไปหมดก็ต้องกลับคำ "แต่ผมว่าฝนตกหนักขนาดนี้ ถึงมีร่มก็เปียกอยู่ดี"
"ผมว่างมากจนออกมาเดินเล่น ไม่รีบกลับหรอก"
"ไม่รีบก็ดีครับ ดูท่าจะไม่หยุดตกง่ายๆ แน่"
เขากลับบ้านดึกก็ไม่เป็นไร แต่นักเรียนนี่สิ จะมีผู้ปกครองฝ่าฝนมารับหรือเปล่าล่ะนี่
คิดดังนั้นครูรินเลยเข้าไปเอาขนมมาแจกจ่ายให้กับเด็กๆ เป็นนมเปรี้ยวเต็มไปด้วยน้ำตาลกับขนมถุงอุดมไปด้วยผงชูรสที่ไม่ดีต่อสุขภาพซักเท่าไหร่ แต่ในห้องพักครูเหลือเสบียงเพียงแค่นี้ ให้กินของไม่มีประโยชน์ยังดีกว่าปล่อยให้น้ำย่อยกัดกระเพาะ ตอนนี้ก็ได้เวลามื้อเย็นแล้ว เด็กๆ คงหิวเป็นแน่
เห็นครูรินวุ่นอยู่กับเด็กๆ อัลวินจึงมองสำรวจอาคารเรียน เป็นอาคารเรียนไม้แต่ก็ดูแข็งแรงและสะอาด เขาไม่เคยเห็นห้องเรียนของไทยมาก่อน เมื่อมองลอดเข้าไปในห้องเรียนด้านหลังผ่านหน้าต่างบานเล็ก มีกระดานสีเขียวเข้มเขียนด้วยตัวอักษรสีขาว โต๊ะเก้าอี้ทำจากไม้ตัวเล็กเรียงกันเป็นแถว มีโปสเตอร์ตัวอักษร A ถึง Z ติดอยู่ยังผนังห้อง พอเห็นอย่างนี้ก็นึกถึงคุณครูสอนภาษาอังกฤษข้างตัว
"คุณพูดภาษาอังกฤษคล่องมาก" จู่ๆ อัลวินจึงเปรยขึ้น
นรินทร์หันมายิ้มให้รับคำชม "ขอบคุณครับ ผมชอบภาษาอังกฤษน่ะ มันเป็นสิ่งที่ผมทำได้ดี ตรงข้ามกับวิชาวิทย์คณิตเลย"
เขาชอบเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่เด็กๆ จำได้ว่าตอนประถมต้นคุณครูให้คำศัพท์กลับมาท่องวันละห้าคำ และให้ไปสอบเขียนในวันรุ่งขึ้นของทุกๆ วัน นรินทร์ไม่เคยเขียนผิดเลยซักครั้ง จนตอนจบเทอมได้ขนมจากคุณครูเป็นรางวัล พอขึ้นชั้นสูงขึ้นเรื่อยๆ เขาก็สอบได้เกรดสี่มาโดยตลอด ตอนมอห้าสอบชิงทุนได้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาหนึ่งปี เขาเลยพูดได้อย่าคล่องปรื๋อ
ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้พูดเยอะเท่าเมื่อก่อน เพราะอยู่ต่างจังหวัด ละแวกนี้มีแต่ชาวบ้าน ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษ นรินทร์อาศัยดูหนังฟังเพลงเพื่อฟังบทสนทนาให้ตัวเองฟังบ่อยๆ จะได้ชินกับสำเนียงและคำศัพท์ พอมาเจอกับอัลวินนี่แหละถึงได้มีโอกาสทบทวนวิชาความรู้
"สอนเด็กประถมคุณคงไม่ได้พูดซักเท่าไหร่"
"ใช่ครับ ผมสอนแค่แกรมมากับศัพท์ง่ายๆ"
"ผมขอถามหน่อยได้หรือเปล่า" อัลวินเกริ่น ก่อนจะถามข้อสงสัย "ในเมื่อคุณเก่งขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ทำงานที่ใช้ภาษาอังกฤษเกี่ยวข้องมากกว่านี้"
นรินทร์นึกแล้วเชียวว่าต้องถาม อันที่จริงคำถามนี้เขาเจอคนรู้จักถามอยู่เป็นประจำ บางคนถึงกับบอกว่าทำไมไม่ใช้ความสามารถตัวเองให้มีประโยชน์ มาเป็นครูประถมอย่างนี้เสียของเปล่าๆ
นรินทร์ก็ได้แค่ยิ้มๆ และทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง
เขาไม่โกรธหรอกที่ใครจะว่าแบบนั้น ความคิดคนเราก็ต่างกัน และที่สำคัญคือความคิดคนอื่นไม่มีอิทธิพลพอให้เขาเปลี่ยนทางเดินของตัวเอง
ถ่ายทอดความรู้ให้เด็กๆ จะเป็นเรื่องเสียของได้อย่างไร
"มันมีที่มาที่ไปน่ะครับ" นรินทร์เล่า "ผมน่ะอยากเรียนคณะอักษรศาสตร์ แต่คะแนนสอบไม่ถึงเลยได้เรียนศึกษาศาสตร์แทน ตอนเรียนผมก็รู้สึกเฉยๆ นะ แต่ผมได้มีโอกาสไปสอนหนังสือให้เด็กๆ ชาวเขา ผมก็พบว่ามันใช่เลย จึงตัดสินใจมาเป็นครูประถม"
นรินทร์พบว่าเขาชอบเวลาที่ตัวเองได้อยู่กับเด็กๆ ความคิดของเด็กไม่ซับซ้อน การกระทำตรงไปตรงมา อยู่ด้วยแล้วสบายใจ และพอได้สอนก็ทำให้เขามีความสุข
"คุณเลยมาสอนที่นี่เหรอ"
"ตอนไปอยู่บนดอย ผมเห็นวิถีชีวิตของคนที่นั่น เรียบง่าย รู้จักกันทั้งหมู่บ้าน อบอุ่นดี ผมเลยใฝ่ฝันว่าอยากมีชีวิตเรียบง่ายบ้าง" นรินทร์ยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้อย่างดี ที่นั่นห่างไกลจากความเจริญ ไม่มีห้าง ไม่มีที่เที่ยว ไม่มีแสงสีใดๆ พอไปอยู่แล้วรู้สึกใจมันสงบขึ้น รอยยิ้มน้อยๆ เกิดขึ้นที่มุมปากโดยธรรมชาติเมื่อเล่าความคิด "พอใกล้เรียนจบผมก็คิดนะว่าจะไปอยู่บนดอยเลยดีไหม แต่คิดไปคิดมาก็ล้มเลิก ผมโตมาในเมือง จะให้ขึ้นไปอยู่บนดอยเป็นปี ผมก็ยังตัดความอยากยังไม่ได้หมด ผมยังอยากฟุ้งเฟ้อ กินอะไรอร่อยๆ เล่นอินเตอร์เน็ต ไปเที่ยวที่ต่างๆ เลยคิดว่ามาสอนที่นี่เป็นอะไรที่อยู่ตรงกลางระหว่างนั้น"
อัลวินฟังโดยที่ไม่ได้แทรกความคิดเห็นอะไร
"ที่นี่สงบ คนแถวนี้น่ารัก ชีวิตก็เรียบง่ายดี คือเหตุผลที่ผมมาสอนที่นี่" นรินทร์สรุปพร้อมกับอมยิ้ม
"คุณ...ไม่เสียดายเหรอที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษเท่าที่ควร"
"ไม่หรอกครับ ถึงจะไม่ได้ใช้ภาษาในการพูดมาก สอนเด็กประถมงานไม่ยุ่ง ผมมีเวลาว่างไปรับจ๊อบแปลหนังสือเป็นงานเสริม ก็ยังได้ใช้ทักษะเหมือนกัน" นรินทร์ว่า
"แสดงว่าคุณมีทักษะที่ดีมาก ทั้งฟัง พูด อ่าน เขียน"
"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ" นรินทร์ถ่อมตัว อัลวินชมมาอย่างนี้เขาก็ตัวลอยเหมือนกัน "ขอโทษที ผมเอาแต่พูดเรื่องของตัวเอง ผมถามคุณบ้างดีกว่า" ได้ทีเขาถามบ้างล่ะ "ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่...หมายถึง เหตุผลที่คุณเลือกมาพักผ่อนที่นี่"
นรินทร์ยังคงคิดว่าอัลวินไม่ได้มาพักผ่อนแน่ๆ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการให้เขาเข้าใจอย่างนั้นเลยตามน้ำไป ถึงอย่างนั้นก็ขอถามเหตุผลหน่อยก็แล้วกัน
คนข้างๆ ใช้เวลานึกคำตอบนิดหนึ่ง "คงเป็นเพราะ...คนรู้จักของผมจะคิดไม่ถึงแน่ๆ ว่าผมมาที่นี่"
"หือ?" ฟังอัลวินตอบแล้วนรินทร์ก็งงเล็กน้อย ก่อนจะแปลผลในอีกวินาทีต่อมา
แสดงว่าอัลวินไม่อยากให้คนรู้จักรู้ว่าตัวเองอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ
คนรู้จัก แฟนเก่า?
หรือที่ลุงขามสันนิฐานว่าอัลวินอกหักมาพักใจจะเป็นเรื่องจริง!?
"ที่จริงแล้วจะบอกว่าผมหลีกหนีความวุ่นวายมาเหมือนคุณก็ได้นะ" อัลวินยังคงว่าต่อ "หลบมาใช้ชีวิตง่ายๆ"
เอ่อ พูดแบบนี้คงไม่ใช่หนีแฟนเก่ามาแล้วมั้ง เอ...หรือไม่แน่แฟนเก่าอัลวินอาจเป็นตัววุ่นวายก็ได้
ยิ่งคิดนรินทร์ยิ่งพบว่าเขาช่างเพ้อเจ้อไปใหญ่
เขาละสายตาออกมาจากอัลวิน ก่อนจะเห็นว่าฝนที่ตกกระหน่ำหยุดลงแล้ว ไม่แน่ไม่นอนจริงๆ นึกจะตกก็ตก จะหยุดก็หยุดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"ผมว่าใช้ชีวิตง่ายๆ น่ะจริง แต่ก็ไม่ได้หลบความวุ่นวายมาได้ซักเท่าไหร่" นรินทร์พูดขึ้น ทำให้อัลวินเลิกคิ้ว
ครูรินยิ้ม ชี้นิ้วไปที่สนามหญ้าหลังฝนตกใหม่ๆ ที่ยังเฉอะแฉะ จัน เนม โม กำลังวิ่งตรงเข้ามาเร็วรี่โดยไม่กลัวว่ารองเท้าที่ใส่มาจะเปื้อนโคลนเลอะเทอะไปหมด
"ดูโน่น ความวุ่นวายมาโน่นแล้ว" ครูรินเฉลย
อัลวินหัวเราะหึๆ "คุณก็ดูรับมือกับความวุ่นวายอย่างนี้ได้ดี"
นรินทร์ตาโต ก่อนจะโอดครวญ "โถ่ กว่าผมจะรับมือขนาดนี้ได้ คุณไม่รู้หรอกว่าผมเจออะไรมาบ้าง"
อัลวินมองนรินทร์ที่ทำหน้าเหยเกแล้วบอก "ผมก็พอจะเดาได้อยู่นะ"
"สิ่งที่คุณเดาอยู่ คูณเข้าไปสิบเท่าเลยครับ" ครูรินทำเสียงจริงจัง
เจ้าสามหน่อวิ่งมาถึงตัวอาคารเรียน คนเป็นครูรีบเบรกให้ถอดรองเท้าที่กลายเป็นสีดำปิ๊ดปี๋เพราะเลอะโคลนก่อนที่จะทำตึกเรียนเลอะตามไปด้วย สงสารผู้ปกครองที่ต้องซักรองเท้าให้เจ้าเด็กซนพวกนี้จริงๆ
"มาทำไมกันเนี่ย" นรินทร์ถาม
"มาตามครูริน หนูทำการบ้านไม่ได้" เด็กหญิงตัวเปี๊ยกร้องบอก
"ให้เนมกับจันสอนก็ได้หนิ" ครูรินว่า โมอยู่ป.หนึ่ง ส่วนเนมอยู่ป.สอง และจันอยู่ป.สาม เรียนผ่านมาก่อนแล้วก็น่าจะสอนการบ้านให้น้องได้
"ไม่เอา สอนไม่รู้เรื่อง" เด็กหญิงส่ายหัวจนผมหน้าม้ากระจาย ก่อนเข้ามากอดแขนครูริน "ให้ครูรินสอนให้ดีกว่า ครูรินเก่ง"
ได้ยินคำตอบแบบนั้นมานรินทร์ก็ขำ เด็กป.สองป.สามจะให้สอนหนังสือให้พูดอธิบายคงเกินความสามารถไปหน่อย
"ครูสอนให้ก็ได้ การบ้านอยู่ไหนล่ะ"
"อยู่บ้านครูริน" โมบอก
"อ้าว" นรินทร์ร้องอย่างแปลกใจ "ไปบ้านครูมาเหรอ"
"ใช่แล้ว" จันเป็นคนตอบ "พวกเราไปรอครูรินที่บ้าน แล้วฝนก็ตกซู่ลงมา"
"เปียกหรือเปล่าเนี่ย" นรินทร์รีบมองสำรวจเด็กๆ เขาล็อกบ้านเอาไว้ เจ้าพวกนี้เข้าบ้านไม่ได้แน่ๆ คงจะหลบฝนอยู่ใต้ถุนบ้าน ไม่รู้ว่าฝนจะสาดเข้ามาหรือเปล่า
"ไม่เปียกครับ" เนมว่า
"แล้วไป" ถ้าไม่เปียกจะได้ไม่ต้องไล่ไปอาบน้ำ นรินทร์บอกกับโม "รอเดี๋ยวนะ ให้เพื่อนๆ กลับบ้านให้หมดก่อนแล้วเราค่อยกลับไปทำการบ้านกัน"
หลังจากนั้นไม่นานผู้ปกครองก็มารับเด็กๆ กลับไปจนครบทุกคน ผู้ใหญ่สองคนกับเด็กอีกสามจึงได้เดินลัดเลาะไปทางด้านข้างโรงเรียนเพื่อกลับไปยังบ้านของตัวเองบ้าง
บ้านของนรินทร์ถึงก่อนอัลวิน คุณครูหนุ่มยิ้มและกล่าวลาเพื่อนบ้าน อัลวินพยักหน้าให้และกล่าวลาเช่นกัน
ช้อนส้อมถูกวางรวบไว้บนจานบ่งบอกว่าอาหารมื้อนี้ถูกจัดการจนหมด เช่นเดียวกับบทสนทนาอันเคร่งเครียดที่สิ้นสุดลง
บริกรเติมเครื่องดื่มในแก้วให้กับชายหนุ่มผมสีบลอนด์กับชายหนุ่มผมสีดำผู้เป็นคู่สนทนา ก่อนจะถอยหลังไปอย่างสุภาพ
เมื่อเห็นว่าภายในห้องทานอาหารขนาดเล็กเหลือเพียงแต่ตนและอัลวิน จาง ผู้มีตำแหน่งเป็นทั้งเจ้านายทั้งเพื่อนสนิท อี้เจี้ยนจึงเริ่มพูดข้อสงสัยในใจที่รู้สึกได้เล็กน้อยหลังจากการพูดคุยในวันนี้
"นาย...เปลี่ยนไปนิดนึงหรือเปล่า"
อี้เจี้ยนตามมาอยู่ประเทศไทยด้วยก็จริง แต่อาศัยอยู่คนละที่กับอัลวิน ทำหน้าที่คอยติดต่อกับคนอื่นๆ ทางฮ่องกง เมื่อมาอยู่ไทยส่วนใหญ่จะติดต่อกับอัลวินทางโทรศัพท์เสียส่วนมาก ไม่ได้เจอกันซักเท่าไหร่ พอเจอกันครั้งนี้จึงพบว่าบรรยากาศรอบตัวของอัลวินนั้นมีอะไรที่แปลกไป
คิ้วเข้มของคนถูกถามเลิกขึ้นนิดๆ "เปลี่ยนยังไง"
"นายดูไม่เย็นชาเท่าเก่า" เพราะเป็นเพื่อนกันและทำงานด้วยกันมานานจึงรู้นิสัยกันและกันอย่างดี อัลวินไม่ชอบความอ้อมค้อม อี้เจี้ยนจึงบอกไปตามตรง
โดยปกติในยามคุยเรื่องงาน อัลวิน จาง จะเยือกเย็นจนน่ากลัว
ที่บอกว่าเปลี่ยนไป เป็นเพราะอี้เจี้ยนสัมผัสได้ว่าร่างสูงใหญ่ตรงหน้าดูอารมณ์เย็นขึ้น...เย็นอย่างสงบนิ่ง ไม่ใช่เย็นราวกับหิมะที่พร้อมจะกลายเป็นพายุหิมะพัดกระหน่ำให้คนที่อยู่ในกำมือถูกความเย็นเสียดแทงจนตาย
แต่ถึงจะไม่น่ากลัวเท่าเดิม ไม่ได้หมายความว่าแผนการที่ออกมาจากปากอัลวินจะมีข้อบกพร่องหรือช่องโหว่ ทุกประโยคยังคงเฉียบคม เด็ดขาด และมักจะพลิกแพลงไปมาจนคาดเดาไม่ออก
"งั้นเหรอ" อัลวินตอบรับอย่างไม่รู้สึกรู้สา ไม่แสดงความประหลาดใจใดๆ "แล้วไม่ดีหรือไง"
"ไม่รู้สิ" อี้เจี้ยนหยุดคิดเพียงครู่ "แค่แปลกไป ไม่ค่อยชิน"
"แผนการเป็นไปในทางที่ดีก็ไม่จำเป็นต้องกดดัน" อัลวินเพียงพูดเหตุผลง่ายๆ ให้อี้เจี้ยนฟัง เป็นเหตุผลที่ยกขึ้นมาอ้างให้เพื่อนไม่ติดใจถามต่อเท่านั้น ที่จริงแล้วเขารู้ดีว่าเพราะเหตุใดเขาถึงเปลี่ยนไป
ก็ระหว่างคุยเรื่องงาน สมองก็คิดแผนการไป แต่ในใจดันไปคิดถึงใครบางคนเป็นระยะๆ เสียอย่างนั้น
ความจริงนี้จะบอกอี้เจี้ยนไปไม่ได้เด็ดขาด
"เส้าเฉียนเป็นไงบ้าง" อัลวินเปลี่ยนเรื่อง กล่าวไปถึงคนที่รับตำแหน่งเป็นทั้งเพื่อนสนิทและลูกน้องอีกคนที่ยังอยู่ฮ่องกง
"เป็นเป้ารับกระสุนแทนนายตลอด แต่ช่วงนี้ก็โดนเล่นงานน้อยลงแล้วเพราะสถานการณ์เริ่มดีขึ้น" คนที่รับข่าวสารบอกกล่าว
"อื้ม" อัลวินตอบรับสั้นๆ
"ไม่เป็นห่วงบ้างเหรอ"
"อย่างหมอนั่นมีอะไรน่าห่วง" เขาว่าเรียบๆ
"ก็จริง" อี้เจี้ยนพึมพำตาม "อ้อ เพิ่งนึกได้ เส้าเฉียนฝากมาบอกนายว่าให้มันรับบทหนักแล้วก็ควรขึ้นเงินเดือนให้ด้วย"
"...แล้วจะรับไปพิจารณา"
"มีเรื่องสำคัญอีกเรื่อง" อี้เจี้ยนมองไปยังอัลวินที่นั่งกอดอกอย่างเกรงขาม ก่อนจะบอก "คุณติ้งซินรู้แล้วว่านายไม่อยู่ในฮ่องกง"
คนฟังไม่มีท่าเปลี่ยนไป "ก็ไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญอะไร"
"เรื่องใหญ่เลยไม่ใช่เหรอ" อี้เจี้ยนว่า ตามความเข้าใจของเขา ผู้หญิงคนนั้นถือเป็นอีกตัวแปรหนึ่งที่สำคัญในเรื่องนี้
"ถึงติ้งซินรู้ไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี" อัลวินยกน้ำขึ้นจิบ ก่อนจะเอ่ย "เส้าเฉียนคงไม่หลุดไปนะว่าฉันอยู่ไทย"
"รู้ด้วยเหรอว่าข่าวมาจากเส้าเฉียน" อี้เจี้ยนถาม
"ถ้าไม่ใช่ว่าไปเซ้าซี้เส้าเฉียน เธอก็ไม่มีทางรู้" อัลวินบอกอย่างมั่นใจ
"นายคิดถูก มีมันคนเดียวที่แพ้สาวงาม" อี้เจี้ยนผงกหัว เรื่องแบบนี้ไม่เหนือไปต่อการคาดเดาของอัลวินจริงๆ ด้วย
"มันคงคิดจะแกล้งฉัน เลยบอกติ้งซินไป" อัลวินบอกเสียงต่ำ
อี้เจี้ยนรู้สึกได้ว่าความเยือกเย็นของอัลวินกลับคืนมา กลิ่นอายน่าหวาดหวั่นแผ่ออกมาจากใบหน้าที่เรียบนิ่ง อี้เจี้ยนถาม "แล้วนายจะทำไงต่อ"
"แค่จับตาดูเธอไว้เฉยๆ ก็พอ"
"โอเค"
"แล้วก็..." นัยน์ตาคมดุของอัลวินไม่มีแววล้อเล่นขณะกล่าว "บอกเส้าเฉียนไปด้วยว่าฉันจะลดเงินเดือนมัน"
อี้เจี้ยนกลืนน้ำลาย
เขาหนักใจแทนเส้าเฉียน นอกจากจะไม่ได้ขึ้นเงินเดือนแล้วยังโดนลดอีกต่างหาก
แต่ก็สาสมกับการกระทำ ถ้ากล้าแหย่ให้อัลวินอารมณ์ไม่ดี เส้าเฉียนก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาด้วยแล้ว
------------------------
#รินรักล้นใจ
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ เป็นเดือนเลย แหะ แหะ
ยอมรับผิดเลย เพราะเราเปิดเทอมแล้วปีนี้ต้องปรับตัวครั้งยิ่งใหญ่มากจริงๆ ถูกเลกเชอร์และแล็ปถล่มจนแทบจะไม่มีเวลาทำอะไร วิชาใหม่ๆ มาเพี๊ยบบ แต่ละตัวก็ยาก โอเอ็มจี ;____;
ตอนนี้มีตัวละครใหม่ๆ โผล่มาบ้างแล้ว ชื่อฮ่องกงอาจจะจำยากแต่เดี๋ยวอีกหน่อยจะโผล่มาบ่อยๆ เชื่อว่าทุกคนจะจำได้เอง จริงๆ แล้วคุณอัลวินก็มีชื่อจีนนะ แต่ยังไม่บอกในตอนนี้ ฮิฮิ
ขอบคุณทุกยอดวิว ทุกคอมเมนต์นะคะ รักกก
หัวข้อ: ❥ ริน รัก ล้น ใจ [ตอนที่ 10 P.4] 11/5/2019 (อ่าน 39546 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก