หัวข้อ: .คิมคิม โมโม( 03/08/2019 โมโม มาทักทาย)

[ppangg]

เหอๆๆ อาการอย่างนี้(โรคจิต) เหมือนเคยเป็นเลยแฮะ
จำได้ครั้งนึง(เมื่อเร็วๆนี้แหล่ะ) นั่งรถผ่าน ม.กรุงเทพ ช่างนั้น ฝนตก รถติดโคตรๆ
มันดันมาติดตรงป้ายรถเมล์ หน้าม. อ่ะแหล่ะ เราก็นะ
นั่งมอง นู่น มองนี่ ไปเรื่อย แล้วสายก็มองเลยไปหน้า 7-11
เห็นมีนักศึกษาหนุ่ม หน้าตาดี 2 คน นั่งอยู่ตรงขั้นบันไดหน้า 7-11 อ่ะแหล่ะ
คนนึง(หัวเหลือง) นั่งอยู่ขั้นบน
อีกคน(หัวดำ)นั่งขั้นถัดมาอยู่หว่างขาไอ้คนข้างบนอ่ะแหล่ะ
เราก็นะ นั่งจ้องอยู่ได้ รู้สึกตัวเองโรคจิตจริงๆ
ไอ้ 2 คนนั้นก็นะ นั่งคุยกัน เล่นกัน มันน่าคิดไหมล่ะ
เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สักพัก ไอ้หัวเหลือง ดันมองขึ้นมาบนรถซะงั้น
ไอ้เราก็ เป็นพวกบ้าบอจริงๆ ไม่หลบตาอีก
ดันบ้ายิ้มให้เฉยเลย เหอๆๆๆ ว่าเราบ้า คิดว่า ไอ้หัวเหลืองมันบ้ากว่า
มันก็ยิ้มกลับมา ยักคิ้วให้ด้วย แม่ง หล่อรากกกกกกกกกกก เหอๆๆ
แล้วมันก็เอาแขนมากอดไอ้หัวดำที่นั่งอยู่หน้ามัน
กอดๆๆๆ รัดๆแบบเหมือนจะแกล้ง แต่ตามันยังมองหน้าเราอยู่แบบขำๆ
เราก็ทำหน้าเหวอนิดๆ พอดีกับรถออกตัว
ก็เลยได้แต่หันหน้ามองเขา 2 คนนั่นคอแทบเคล็ดแหน่ะ
แล้วตอนที่รถออกจะพ้นไป เราก็ตัดสินใจล่ะ
โบกมือ ยิ้มให้ซะเลย บ้าจริงๆเรา
ไอ้หัวเหลืองมันก็ยิ้ม พยักหน้าให้ โบกมือมาให้เราหน่อย
แล้วเราก็นะ นั่งยิ้มจนถึงรังสิตเลย หุหุ
เฮ้อๆๆๆๆ ความรัก นี่มันสวยงามจริงๆ
ช่วงหลังๆ ผ่านแถวๆนั้น ก็พยายามมองหานะ แต่มะเจอเลย

ปล. ดีใจจัง มีโมโม โรคจิตเป็นเพื่อน เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดูๆ ไป เหมือนโมโมจะมากกว่าด้วยนะ
ก็เราไม่ได้เดินตามนี่น่า แค่มองเฉยๆนิ หุหุ แต่ก็นะ คนหล่อ ทำอะไรไม่น่าเกลียดหรอก อุอิ...

ปายล่ะ..............

ที่นี่ผมก็เคยเห็นนะ  คือตอนประมาณ 4.30 อ่ะ คนกำลังเยอะเลย

มันมีผู้ชาย 2 คนอ่ะ  มันคงเป็นแฟนกันหละ

แล้วแบบมางอลกัน ตอนคนเยอะ 5555+

ดึงกันไปดึงกันมา  อีกคนจะขึ้นรถตู้  อีกคนจะขึ้นรถเมล์  คนเลยมองกัน



แต่ถ้าโรตจิตแบบมองนะต้องเพื่อนผมเลย

มันเป็นผู้หญิงแต่ชอบดูเกย์

แล้ววันนั้นไปกินก๋วยเตี๋ยวที่หน้าพระนครเหนือ

เราก็สงสัยว่ามันนั่งยิ้มทำไม (ยิ้มแบบตาเยิ้มเลย)


มองตามสายตามันไป  555  มีผู้ชาย 2 คนเดินจับมือกันไป 

อ๊ะๆๆๆๆ ถ้าอย่างนั้นเขาก็โรคจิตอ่ะจิ
เขาก็ผู้หญิงนี่น่า ง่า.................เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆ

อยากจะบอกโมโมว่านะ
นอกจากคิมคิมจะงี่เง่าแล้ว
โมโมก็งี่เง่าด้วยนะเนี่ย หุหุ
อ๊ะๆ อย่าเพิ่งโกรธน๊า...
เพราะถึง โม กะ คิม จะงี่เง่าเนี่ย
แต่ก็หล่อเทพนี่เนอะ ชดเชยกันไง หุหุ

คนหล่อ สู้ต่อไปนะคะ.....สู้ต่อไป ทาเคชิ

รอตอนต่อไปค่ะ...

[LIZZ]

ง้อด่วน! จะได้หายงอล อิอิ

รอต่อฮ้าบ...................

[uknowvry]

แม่ม....ฮาได้อีก...
แต่โมดันเล่นไม่รู้เวลาอ่ะ
เจอช่วงของขึ้นพอดี...ลุ้นต่อ
...
แต่ฮาจริงจัง
ดัดนิสัยกันด้วยลูกชิ้น...

[vivienva]

พี่คิมโกดจิงจังน่ะเนี่ย


เนี่ยตอนนี้เราก็รออ่านแบบจิงจังเหมือนกาน 

[leesawx]

มารอฉากบู๊เลือดสาดดด 

[AAA]

รอน้องโมมา   

[pipechan]

โมโม้ ลงเร็ว ด่วน ด่วน

ให้ว่อง ให้ว่อง เค้าอยากอ่านแล้ว นะ 

[epochii_upfun]

โม หายไปเลย  หายไปในอากาศ...
ลอยไปกะสายโลมมมมมไปสู่ฟามหงาววววววว
5555

อารมศิลค่อดๆๆ รออยู่นะจ๊ะๆๆๆ

[Siri_nan]

มามะ มามะ  มาต่อซะดี ดี

[しろやま としんや]

อ่านไม่ทันอ่าไม่ค่อยเข้า

คิดถึงอ้ายนะ

[SheRbEt]

พี่โม ค้างจนเน่าแล้วค่าาาาาาาาา 

[kongkilmania]

   โมโมสุดหล่อยังไม่มาต่ออีกเหรอ......
สงสัยเจอแต่ละความเห็นเข้าข้างคิมกันสุดฤทธิ์  สุดหล่อโมโมงอนแล้วมั๊งเนี่ย  อิอิ
จะหาใครเข้าข้างโมโมก็มะมีเลยยยยย   
โอ๋ๆๆ     โมโมสุดหล่อ  แฟนๆร๊ากกกกโมทุกคนแหล่ะ  (รึป่าว    )

[โมโม]

ตอนพิเศษ เรื่องไม่เป็นเรื่อง…กับความงี่เง่าของเราสองคน (จบ)

หลังจากที่ไอคิมมันจ่ำอ่าวหนีขึ้นรถเมล์ไปแล้วนั้น ไอโมก็นั่งเอ๋อแดรกอยู่พักหล่ะครับ กว่าจะสำเนียกได้ว่า สุดที่รักเคืองจนเผ่นหนีไปเสียแล้ว…

ทำไงหล่ะทีนี้…

อันดับแรกต้องตั้งสติให้ดีเสียก่อนหล่ะวะ..แฮะ…ตอนนั้นก็รู้หล่ะนะครับว่าไอคิมมันคงโกรธมาก…แต่จะให้ทำไงได้หล่ะ มันเกิดขึ้นแล้วนิ จะเปลี่ยนแปลงอะไรคงไม่ได้ละ…และถ้าย้อนเวลากลับไปได้ไอโมก็คงทำแบบนั้นอยู่วันยังค่ำ …ฉะนั้นก็คงต้องทำใจ แล้วกลับไปง้อมันเสียดีๆ..แฮะ…

แต่ก็นะ คนอย่างไอคิม ถ้าจะไปง้อมันช่วงที่มันอารมณ์ขึ้นสุดๆแบบนี้คงยากส์ …อย่ากระนั้นเลย…เอาไว้ให้อารมณ์มันเย็นลงซักตี๊ดดด ค่อยง้อดีกว่าเนาะ …

ว่าแหละไอโมก็หายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่…เรียกป้าปากหวานมาเก็บตังค์…แกก็ถามหล่ะนะครับว่าเพื่อนเป็นอะไร(ไม่ใช่เพื่อนครับ..เขินๆ..นั่นสุดที่รักของเค้าหล่ะอายจัง) ทะเลาะกันรึเปล่า ไอเราก็อยากจะย้อนว่าเจือกอะไรด้วยครับป้า..แต่เกรงใจแก ด้วยแกก็อาวุโสอยู่ ก็เลยยิ้มแห้งๆให้แก แล้วรีบย้ายตูดออกจากร้านโดยไว…หุหุ..

ไม่รู้ว่าจะไปไหนดีอะนะครับ ไม่ได้วางแผนไว้ซะด้วยสิ  วันนี้กะว่าจะอยู่กับไอคิมมันทั้งวัน คุยกันไว้อะว่าหลังจากดูหนังแล้ว จะไปเดินช๊อปปิ้งซื้อของเข้าบ้านกัน…ก็ในเมื่อไอคิมมันงอนผมตุ๊บป่องแบบนี้ … ไอผมก็คงต้องไปคนเดียวหล่ะนะ..

คิดได้ดังว่าก็หักพวงมาลัยรถ(หักกันเลยเหรอ ว้าโหดร้ายที่สุด ชิชิ) แล้วเลี้ยวขวับเข้า ฟิวเจอร์ฯ โดยพลัน …เดินจนทั่วฟิวเจอร์ฯ ได้ของใช้ เสื้อผ่งเสื้อผ้ามาเต็มหอบเต็มกำ เต็มท้ายรถแหละ ..เหลือบดูนาฬิกาหน่อย …

เพลินไปหน่อยครับ จะ 2 ทุ่มแหละอะ…โหย ป่านนี้ไอสุดที่รักมันจะถึงบ้านยังว้า…ไม่ใช่หนีไปเที่ยวไหนแล้วหรอกนะ..ไม่หรอกไม่หรอก ไอคิม มันไม่ใช่มึงนะไอโม…มันคงนอนแอ่งแม่งอยู่ที่บ้านแหละ…งั้นมึงก็สมควรแก่เวลาที่จะกลับไปง้อมันได้แล้ว…ทั้งปลุกทั้งปลอบตัวเองสุดฤทธิ์ …เดินหน้าเต็มอัตราศึก งานนี้…ต้องมีเลือด.ไม่เลือดมันก็เลือดกูหล่ะ นะ…กาซิก กาซิก…แต่คิดว่าจะเป็นเลือดกูมากกว่าหนา ฮือ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

************************************

2 ทุ่ม เกือบ 3 ทุ่ม รถคันน้อยของหนุ่มหล่อล่ำ แต่พองาม นามไอโม ก็มาจอดนิ่งสนิทอยู่ในโรงรถบ้านตัวเองอะแหละ..แต่ทำตัวเหมือนลักลอบเข้าบ้านชาวบ้านเค้าเลยอะ..
พอดับเครื่องรถ ได้เงียบสนิทมิดอิ่มซิ่ม(ซาวแทร็ค นะจ้ะอิอิ) แล้ว ไอโมก็มองซ้ายมองขวา บ้านก็เงี๊ยบบบบ เงียบ เหมือนไม่มีคนอยู่เลยหง่ะ แอบใจฟ่อหล่ะ..ใจหายว้อบๆแว้บๆ..หลี่ตามองหาร่องรอยของสิ่งมีชีวิตสุดฤทธิ์…

ฮือ..และเมื่อไอโมใช้พลังลมปราณที่มีทั้งหมดเพ่งฝ่าความมืดเข้าไปในบ้าน (มีไฟหน้าบ้านสีส้มๆให้แสงแว้บๆอยู่หน่อยนึงนะขอรับ) ก็หาเจอสิ่งมีชีวิตใดๆไม่ หมู หมา กา ไก่ซักตัว ก็ไม่มี  ไอโมก็เลยต้องใช้ไสยศาสตร์ สิ่งลี้ลับเข้าช่วยหล่ะครับงานนี้……โดยยกมือขึ้นท่วมหัว บ่นงุบๆงิบๆ

“ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ผีบ้านผีเรือนช่วยด้วยเถิด เข้าไปนี้ขอให้ไอโมสุดหล่อล้ำเลิศประจำหมู่บ้าน ได้ประสพพบพักต์กับนายคิมสุดที่รักด้วยเถิดเจ้าพระคู๊ณ..”..

จากนั้นก็เอามือไปเสยผมเล็กน้อยประมาณให้ศีลให้พรตัวเอง เสร็จสรรพ ก็ยื่นมือไปหยิบถุงกระดาษที่ประทับตรา แบรนด์ชื่อดัง ที่ไอโมใช้ความพิถีพิถันสุดชีวิตในการเลือกซื้อเพื่อจะได้เอามาเป็นของกำนัน(ผู้ใหญ่บ้านไม่เกี่ยว)ง้องอนสุดที่รัก…(ประหนึ่งว่าพี่ชายท่านนั้นเห็นแก่ข้าวของงั้นแหละเนาะ ไร้สาระโพดเลยไอโม) ..มือนึงถือถุง 4-5ถุง อีกมือเปิดประตูรถแล้วค่อยๆย่อง ออกมา …แบบว่าใจเต้นตุ่มๆต่อมๆ..แม่ม การจะง้อใครซักคนเนี่ยะมันยากจังเลยเนอะครับว่ามะ วู้ๆๆๆๆๆ

พอเดินมาถึงประตูบ้านไอโมก็ ค่อยๆลองบิดลูกบิดดู..โล่งอก ประตูบ้านไม่ได้ล๊อก แสดงว่ามีคนอยู่ ตอนนั้นไม่ได้คิดหรอกเน้อว่าจะเป็นโขมยขโจร คิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นไอคิมคนเดียวเลย แฮะ…(ก็คิดแบบนี้แล้วสบายใจนิ ชิ)

เดินด๊อกแด๊ก ด๊อกแด๊ก แบบเบาเสียงสุดๆเข้ามาในบ้าน ชะเง้อชะแง้ แลหาสุดที่รักสุดฤทธิ์ ไฟในบ้านไม่มีดวงไหนเปิดเลย ไอโมก็เลยคิดว่าไอคิมมันคงอยู่ในห้องทำงาน ไม่งั้นก็คงเป็นห้องนอนหล่ะนะ แฮะ …

ถ้าเป็นห้องนอนก็ดีเลยอิอิ..จะได้ง้อได้ง่ายๆหน่อย อิอิ(เขินๆ..อายหล่ะฮิ้ววว)…

ไอโมค่อยๆเดินย่องๆขึ้นไปบนบันได ห้องแรกที่หมายตาไว้คือห้องนอน แฮะ ..เปิดประตูแอ๊ดดดดดดดด เข้าไป…

ห้องนอนก็ยังมืดสนิทอยู่…ไอโมก็เลยควานมือไปที่สวิทไฟ พอไฟสว่างวาบ ไอโมก็เห็นว่าที่เตียงขนาดคิงไซต์ ของผมกับไอคิมยังคงว่างปล่าว ผ้าปูที่นอนยังคงเรียบสนิท หมอนสอง ใบยังวางอยู่บนหัวเตียงเหมือนเดิม หมอนข้าง ผ้าห่ม เจ้าหมีพูห์ ยังคงอยู่ในสภาพเดิมที่ผมทำไว้เมื่อเช้า..นั่นแสดงว่า ไอคุณคิมมันไม่ได้เข้ามาย่างกรายในห้องนี้เลย…

ไอโมโยนถุงกระดาษที่ถือมาลงบนเตียงตรงหน้า แบบว่าเซ็งสุดขีด…แอบผิดหวังเล็กๆ แล้วบ่ายหน้าเข้าหาประตูห้องอีกครั้ง เปิดออกไปแล้วเดินแบบเต็มตีนไม่ย่องแหละ ไม่เซอร์พ้งเซอร์ไพร์แหละ ใจหายแบบแปลกๆครับไอโม..

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน ของผมกับมันที่ใช้ด้วยกัน..ในนั้นมีทุกอย่างแหละครับ คอมฯ 2 ตัว เครื่องป้งเครื่องปริ้น ทีวี เครื่องเล่นวีดีโอ เครื่องเล่นเกมส์อะไรสารพัดสารเพ…มีโซฟาปรับนอนในห้องด้วย คือถ้าทำงานเหนื่อยๆก็นอนกอดกันกลมดิ๊กในห้องนี้ได้เลยว่างั้น…แต่นะครับแต่…

ในห้องทำงานก็ไม่มีวี่แววของไอสุดที่รักของผมอยู่ดี…อ้าว ทำไงหล่ะทีนี้ไอโม…

วิ่งพล่านเลยสิ…ความมั่นใจว่ามันจะอยู่ในบ้านเริ่มน้อยลงทุกที เมื่อไอโมเปิดประตูห้องนอนแขกทุกห้องก็ไม่มี…วิ่งดุ๊กๆ…ลงมาชั้นล่าง…หอบแฮกๆด้วยความเหนื่อย…

เลื่อนประตูบานเลื่อนเข้าไปในห้องนั่งเล่น แบบความหวังเป็นศูนย์…..ประตูบานเลื่อนเลื่อนออก พร้อมกับเสียงโฮมเทียเตอร์ชั้นดีที่ดังกระหึ่ม…ไอโมเริ่มใจมา พอเลิกม่านประตูเข้าไปก็เห็นว่า ไอคิมมันกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง…

ไอคิมมันคงรับรู้ถึงการมาของผมอะนะครับ..มันจึงหันมามองผมนิดนึง แล้วก็หันหน้ากลับไปมองภาพบนจอตามเดิม ไอโมพอเห็นดังว่า…ก็รู้สึกน้อยใจนิดๆ….ก็เลยก้าวถอยออกมาพร้อมกับม่านประตูที่ปิดตามตัวผมมาด้วย ไอโมเลื่อนบานเลื่อนไปปิดไว้ดังเดิม

ส่วนตัวผมก็ค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก…ผมเดินเข้าห้องนอนเก็บถุงข้าวของที่ซื้อมาไปวางไว้ใกล้ๆตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการอาบน้ำ แต่งตัว…ถึงจะรู้สึกไม่แน่ใจในอารมณ์ของไอคิมซักเท่าไหร่ และก็แอบน้อยใจมันเล็กๆด้วย แต่ยังไงเสียวันนี้ไอโมก็ต้องง้อไอคิมให้จงได้….

ถ้าไม่มีทางเลือก ไอคิมมันไม่ใจอ่อนซักที ไอโมก็คงต้องป้อนแตงโมหวานๆให้มันถึงปาก….คงได้ผลอะนะ…คิดว่า ถ้ามันได้ลิ้มรสซักครั้งสองครั้งมันคงอารมณ์ดีขึ้น…

ว่าแหละก็หยิบเกงบอลย้วยๆมาใส่ ไม่ใส่กุงเกงในหง่ะ(ปกติก็ไม่ใส่อยู่ละหล่ะ) เสื้อกล้ามสีขาวเก่าๆ ผ่านการซักมาแล้วเป็น ร้อยๆครั้ง  พอเสร็จ ก็ นะ มองตัวเองในกระจก..(ใส่ไม่ใส่ก็มีค่าเท่าเดิม) ถอนหายใจเฮือกนึง แล้วเทแป้งเด็กหอมๆลงบนฝ่ามือลูบไล้ตามใบหน้าและลำคอ…งานนี้ต้องมีเลือด ไอโมปลุกปลอบใจตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง แล้วก้าวขาลงบันไดไปอย่างหมายมาด……..

********************

ผมเลื่อนบานเลื่อนเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง…ไอคิม..ยังอยู่ในท่วงท่าเดิม ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่เดิม…คราวนี้มันไม่ได้หันหน้ามามองผมเลยซักแว้บ…งอนกูเจงงงงง ไอบ้าหนิ..เดี๋ยวปั๊ดจับเสยซะเลยหนิ (คิคิ)…

ไอโมมองที่ว่างข้างตัวไอคิม ที่มีเหลืออยู่หน่อย หน่อยนึงจริงๆครับ …ยุ่งยากใจนิดนึง ปกติไม่ใช่ฝ่ายเข้าหาไงครับ เลยไม่รู้จะเริ่มยังไงดีหง่ะ ปกติแล้วมีแต่ไอคิมอะครับที่มันจะชอบจังเลยนะเข้ามานัวเนียวนเวียนอยู่รอบๆตัวผมเนี่ยะ..

ขณะที่ผมกำลังยุ่งยากใจ บวกกระดากอายอยู่นั้น ไอคุณคิม มันไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรไปกับผมเลยครับ…นอนดูหนังเฉ๊ยยยยยยยยยยย น่าเตะเป็นที่สุด…ถ้าเป็นในอารมณ์ปกติคงยกเท้าเตะมันไปแหละแต่นี้แฮะๆ….ก็อย่างว่าแหละทำอะไรเค้าไม่ได้เค้ากำลังของขึ้นไงอิอิ…เดี๋ยวโดนเตะสวน ไอโมคงขาดเป็นสองท่อน กาซิก กาซิก (สงสารตัวเองจังหง่ะ งืดๆ)

ก็นะ ไหนๆ ก็ไหนๆ จะให้มายืนโชร์เชฟ บะละฮึ่มของตัวเองอยู่เยี่ยงนี้ก็กะไรอยู่อะนะ ช้าอยู่ใย ..ไอโมค่อยๆเดินลากขา เข้าไปหาไอคิมใจร้ายด้วยอาการเขินเล็กๆ….มันก็ยังเฉ๊ยยยยยยย

 หลังจากเลงที่ว่างข้างกายไอบ้าคิมไว้ก่อนหน้าแหละ พอขาก้าวไปถึงไอโมก็ทำท่าจะหย่อนก้นหวานๆลงหล่ะครับ แต่ก็ต้องมีอันชะงักพร้อมกับส่งยิ้มแหย๋ๆไปให้ไอคิมที่เงยหน้ามาจ้องตากะผมด้วยแววตาดุโคตรของมัน

มองงี้กูใจแป่วนะเว้ย แอบตัดพ้อมันในใจ…

“ไปไหนมา..” หลังจากไอโมทำตัวไม่ถูก ไปครู่ใหญ่ ไอคิมมันก็อ้าปากแดงๆพูดออกมาเสียที

หูย กูนึกว่ามึงจะไม่พูดกะกูซะแหละ….ใจเริ่มมาแหละ

(มาดูกันครับเพื่อนๆว่าไอโมจะทำเสียเรื่องอีกอะปล่าวแฮะ)

“ก็..ไปซื้อของ มาไง..แฮะ” หัวเราะให้มันแฮะๆ และก็นะอาศัยช่วงชุลมุน

หย่อนก้นไปนั่งเบียดกะมัน…พร้อมกับเอามือไปจับแขนมันออกนิดนึง แล้วตัวผมก็มุดตัวเข้าไปหนุนไหล่มัน ส่วนแขนมันที่จับอยู่มะกี้ ไอโมก้อจัดการให้มันมาโอบที่เอวกะผมซะเลย หุหุ…..เสร็จโจร…คึคึ

ไอคิมมันทำท่าจะสะบัดผมออกครับ…จะลุกขึ้นเลยแหละ แต่นะ ในเมื่อหน้าด้านทำไปขนาดนั้นแล้วหนิ ไม่มีอะไรจะเสียแหละเรื่องอะไรจะยอมหล่ะทั่น

ไอโมก็ยกแขนขึ้นไปคล้องคอไอคิมมันไว้ทันใด ส่วนขาจัดการพาดไว้บนเอวไอคิมมันเลยครับ….พร้อมกับออกแรงทั้งหมดที่มีกดมันไว้สุดฤทธิ์ …

เงยหน้าขึ้นไปสบตากะมันประมาณว่าเอาสิ มึงไปไหนกูไปด้วย อะไรประมาณนั้น…

ไอคิมมันก็จ้องตากะผมอะครับ หลี่ตานิดนึงมันคงอยากจะถามเสียเต็มประดา ว่า มึงจะมาไม้ไหนกะกูไรแบบนั้นหล่ะมั้งนะ…

“อยากคุยด้วยอะ …นะ” เล่นเกมส์จ้องตากันอยู่แว้บนึง ไอโมก็อ้าปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ

ยื่นจมูกไปใกล้ๆแก้มมันด้วย…ส่วนช่วงล่างนี่ก็นะ ขยับช้าๆเพื่อให้ไอเจ้าแตงโมน้อย มันได้สัมผัสกับสะโพกของไอคิมเบาๆพอเร้าใจ (อ๋ายยยยยย ทำไปได้นะกู เขินๆๆ)

ไอคิมมันตัวเกร็งเลยทีเดียวเชียวครับ มันจ้องหน้าผมเขม็ง แล้วเอามืออีกข้างที่มันถือรีโมท์อยู่มาดันหัวผมออกจากหน้ามัน..

“จิส์” ไอโมจิส์ปากด้วยความเคือง

“ปล่อยเรา…จะคุยอะไรค่อยคุย” มันว่าเงี๊ยะอะครับ..แล้วดิ้นดุ๊กดิ๊ก ดุ๊กดิ๊ก ให้หลุดพ้นจากพันธนาการสวาท(ป้าดสำนวนมัน)ของผม..

โหยเล่นตัวจังนะมึง..แหม๋ๆๆๆ น้ำหน้าอย่างมึงหนิ ถ้าไม่ใช่กูจะมีใครหน้าไหนเอามึงไหมนิ ชิ..(กล้าพูดเนอะ)

“ไม่เอาอะ..เราชอบแบบนี้มากกว่า ….” ผมยังอ้อล้อต่อไป..ยื่นหน้าเข้าไปยั่วมันหน่อย

พร้อมกับก้มลงหาที่หมายใหม่…ในเมื่อมันผลักหน้าผมออกจากหน้ามัน ผมก็ฝังจมูกและปากลงกับซอกคอมันซะเลย

จมูกไปปากก็อ้าออกแล้วแลบลิ้นเลียคอไอคิมให้มันสยิวกิ้วเล่นๆ…แล้วเงยหน้าขึ้นยึกคิ้วให้มันหน่อย แลบลิ้นเลียปากยั่วมันนิดๆ…

ไอคิมมันสะดุ้งตัวเกร็งตั้งแต่ตอนที่ผมก้มหน้าไซร้ซอกคอมันแล้วหล่ะครับ…กว่ามันจะตั้งสะติได้…ไอโม..ก็ขึ้นไปนั่งทับน้องน้อยมันไว้ซะแล้ว…เสร็จตูหละทีนี้จะไปไหนเสียอิอิ..

ไอคิมยังอึ้งไม่หายครับ อ้าปากหวอเลยทีเดียว มันคงไม่ได้เตรียมรับมือกะผมในมาดนี้…มันก็เลยยังตั้งสติไม่ได้ …แต่ว่าก็ว่าเถอะ ผมว่าไอน้องน้อยของมันเนี่ยะ..จะคึกเกินหน้าเกินตาเจ้าของมันไปหน่อยไหม…

ผมค่อยๆยื่นมือเข้าไปไล้เบาๆที่แก้ม ริมฝีปาก จมูกโด่งๆของมัน…ตาก็จ้องมองมันแบบยั่วยวนสุดฤทธิ์…

จากนั้นผมก็ค่อยๆโน้มตัวลงไปหามัน…มือเลื่อนเข้าไปช้อนท้ายทอยมันไว้ พร้อมกับที่ปากผมได้แตะลงเบาๆที่ริมฝีปากที่อ้าค้างของไอคิม…

ผมแลบลิ้นเลียไล้ไปบนริมฝีปากทั้งบนและล่างของมัน…แบบยั่วยวนให้มันคล้อยตามมากกว่าที่จะจู่โจมมันเดี๋ยวนั้น…ผมค่อยๆงับริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากล่างมันแล้วดูดดึงเบาๆ ..

“อื้ออ” ไอคิมมันส่งเสียงครางประท้วงผม …

ผมรู้สึกว่าไอคิมมันกำลังต่อสู้ ต่อสู้กับอะไรบางอย่างอยู่…ซึ่งแน่นอนว่าผมเองก็รู้ว่ามันกำลังสู้กับ อะไร มันยังโกรธผมอยู่…ในขณะเดียวกันมันก็รักผมต้องการผม..เมื่อมันโดนผมยั่วซึ่งๆหน้าแบบนี้…มันก็ต้องของขึ้นเป็นธรรมดา..
 
ผมจะรอดูว่ามันจะทนไปได้นานซักแค่ไหน…แค่มันไม่ลุกขึ้นมาจับผมฟัดตั้งแต่ตอนที่ผมนั่งเบียดมันผมก็ว่าความอดทนมันเป็นเลิศแล้วนะ..นี้ทำขนาดนี้แล้ว….มันยังเฉย..เสีย self ชมัดยาดเลย ความมั่นใจลดลงไปหน่อยนึง..

ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก….ข้าน้อยคงต้องทุ่มสุดตัวเสียแล้วกระมัง

ผมขยับมือดันท้ายทอยไอคิมให้มันเงยหน้าขึ้นรับจูบผมได้อย่างถนัดถนี่เมื่อหามุมที่ได้ที่ แล้ว ไอโมก็ส่งปลายลิ้นเข้าไปในปากของไอคิมทันที…ไอคิมมันหดลิ้นหนีผมครับเพื่อนๆ…เมื่อมันหนี ...ผมก็ไล่สิ...ผมเล่นไล่จับกับลิ้นไอคิมอย่างสนุกสนาน …เนื้อตัวไอคิมเกร็งไปหมด…มันตัวสั่นสะท้านอย่างพยายามหักห้ามใจ..ผมหล่ะสะใจพิลึกพิลั่น…รู้สึกว่านี่เป็นทีของกูยังไงบอกไม่ถูก เพราะปกติจะมีแต่ผมที่เป็นฝ่ายโดนมันทั้งปลุกปั่นและปลุกปล้ำ…ถึงผมไม่ยอมไม่มีอารมณ์ร่วมขนาดไหนมันก็ไม่แยแส …แต่วันนี้ดูมันสิครับคุณผู้ชมทั้งหลาย…

ไออาการต่อต้านและสับสนในตัวเองอย่างรุนแรงแบบนี้ใช่จะมีทุกวัน

“มะ  ไม่..โม ปะ ปล่อย ปล่อย…” ไอบ้าเอ้ย กูไปจับมึงมัดแขนมัดขาเสียที่ไหนหล่ะ..

มึงจะผละออกก็ง่ายนิดเดียว ไมมึงไม่ขยับตัวแล้วลุกหนีเสียหล่ะ..หรือไม่ก็ต่อยกูซักหมัดก็ได้ กล้าไหม…

ผมค่อนขอดไอคิมมันอยู่ในใจ…

หลังจากผละริมฝีปากออกจากปากมัน แล้วไล้ริมฝีปากไปทั่วแก้มที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเป็นตอๆของมัน…มันก็อ้าปากประท้วงผมออกมาน้ำเสียงสั่นๆ….

แต่เนื้อตัวมันนี่อ่อนอ้อยซ้อยเลยหล่ะ ยิ่งโดยเฉพาะน้องน้อยของมันนี่หน่ะ…ทิ่มไอตรงนั้นผมจึกๆเลยทีเดียวเชียว..ชิ..กูยิ่งไม่ได้ใส่เกงในอยู่ด้วย…หวาดเสียวชะมัดเลยหง่ะ คนบ้า…ปากบอกว่าไม่..แต่ดูเดะ ดูเดะ…ไอที่จิ่มๆ กูอยู่เนี่ยะมันอารายวะ กาซิก กาซิก….

ผมขยับริมฝีปากลงไปตามซอกคอมัน มือผมค่อยๆลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกล่ำๆ มีขนอ่อนๆขึ้นประปรายด้วยความรู้สึกที่เริ่มบอกไม่ถูกแล้วเหมือนกัน…เมื่อเริ่มแล้วก็ยากที่จะหยุด และดูท่าว่าไอคิมมันจะเริ่มอดใจไม่อยู่แล้วเหมือนกัน เมื่อมันขยับมือที่ตอนแรกวางนิ่งๆอยู่ที่ต้นขาผม ล้วงเข้าไปในขากางเกงย้วยๆแล้วลูบไล้แบบอดใจไม่อยู่แล้วจริงๆ…ส่วนมือนึงมันยังถือรีโมทแน่นไม่ยอมปล่อย…เหมือนกับรีโมทเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวของมันยังไงยังงั้น

ผมรู้ได้ไงนะเหรอครับ ก็นะ…….ผมก็แค่แปลกใจว่ามือนึงมันไปไหนวะ….ก็เลยเหลือบตาไปมองก็เห็นพี่ทั่นกำรีโมทไว้แนบแน่น หุหุ…

ไอโมจึงเอื้อมมือลงไปควานหามือข้างนั้นของมัน…โดยที่ปากได้ขยับขึ้นไปเล่นสงครามลิ้นกับไอคิมอีกครั้ง…ผมค่อยๆแงะนิ้วมันออกจากรีโมท แล้วโยนไอรีโมทสุดหวงของสุดที่รักทิ้งไปให้ไกลๆตา แล้วสอดนิ้วมือของผมเข้าไปประสานกับมือของมันแทน…

ไอคิมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผมรู้สึกว่าไอคิมมันได้ขยับกระดกสะโพกมันขึ้นๆลงๆเพื่อให้เจ้าน้องน้อยของมันเสียดสีกับช่วงล่างของผม…

ผมก็ขยับโยกช่วงล่างไปตามจังหวะของไอคิม

“อา..อา..อือ ซี๊ดดดดด” พอผมผละริมฝีปากออกจากปากมัน

มันก็เผยอปากร้องครางออกมา…เสียงกระเส่าเลยทีเดียว…น่าหมั่นเขี้ยวเป็นที่สุด…

ไอโมก็เลยก้มลงไปหาริมฝีปากมันอีกครั้ง..แล้ว กัดปากมันแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว……ยั่วกูนี่หว่าแบบนี้แม่มเอ้ย…

“คิม…โกรธเราจริงๆเหรอ…โกรธเราลงเหรอ…หือ”..

ผมพูดกระซิบกับหูไอคิม..พร้อมกับปลายลิ้นร้อนๆของผมที่เลาะเลมมาจนถึงใบหูของมัน…

….และแล้วผมก็ต้องแปลกใจกับอะไรบางอย่าง….

มือไอคิมที่ลูบไล้อยู่ที่ต้นขาผมเมื่อกี้..บีบพร้อมกับจิกปลายนิ้วลงกับต้นขา จนผมรู้สึกเจ็บจี๊ด…มือที่ประสานอยู่กับมือผม..ก็จิกปลายนิ้วลงบนหลังมือผมอีกเหมือนกัน…

ไอโมจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าสุดที่รักว่า…มันเป็นอะไรไปอีกแล้ววะ(ครับ)…

พอเงยหน้าขึ้นไอโมก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อผมได้สบตาอันแดงกร่ำของไอคุณคิมยอดรัก…มันกัดฟันแน่นเหมือนกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่อย่างสุดกำลัง …ตาแดงๆของมันจ้องมองผมยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ…

ไอโมก้มองสบตามันอย่างเกรงๆกลัวๆและก็งงๆพร้อมกันไปด้วย…โดยที่ผมไม่ได้รู้เลยว่า…ตัวกูนี้ทำอะไรผิดไปอีกหล่ะ..คุณชายทั่นถึงได้มีปฏิกิริยาเป็นศูนย์กะกูเยี่ยงนี้….

“มะ ไม่..นาย …มี..อะ..ไร..จะ..คุย..กับ..เรา..ไม่..ใช่..เหรอ..” คำพูดหลุดออกมาจากปากที่ถูกขบไว้แน่นของไอคิมออกมาทีละคำ อย่างยากลำบากเหมือนกับ…เจ้าของมันไม่อยากจะขยับปากพูดยังไงยังงั้น…

ไอโมมองหน้าไอคิม..แบบ.สมองเบลอๆอยู่พัก กว่าที่คำพูดเหล่านั้นจะซึ่มเข้าไปในหัว…

ไอโมยิ้มออกมาอย่างขำๆ..กับคำพูดหอบๆของไอคิม….

“ก็.กำลังพูดอยู่นี่ไง..ครับ”  ผมพูดด้วยน้ำเสียงหวานหยดเท่าที่ผมจะทำได้ในตอนนั้น..

แบบว่าของขึ้นแหละไงครับแฮะ…ส่งสายตาให้มันประมาณว่า มาเถอะที่รัก..eat me please อะไรแบบนั้น..คิคิ…(อย่างเขิน)

ผมพูดไปขนาดนั้นผมก็นึกว่าไอคิมมันจะคล้อยตามผมแล้วนะ..ที่ไหนได้ครับ..มันจ้องผม ด้วยแววตาที่ดุยิ่งกว่าเดิมเสียอีก…ตอนนั้นผมเริ่มสำเนียกแล้วว่า อารมณ์พิศวาสที่ผมเป็นคนปลุกให้มันเมื่อครู่ได้ค่อยๆมอดลงไปแล้ว…



“…แค่นี้ใช่ไหม “ ไอคิมมันพูดหน้าตาแบบ..ยังไงหล่ะ…แบบตัดพ้อผมอะ…

“..อย่า..อย่าแก้ปัญหาด้วยเซ็ก..เรื่องบางเรื่องเซ็กก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก...”ไอโมอึ้งครับ…

หน้าชา…เหมือนโดนตบหน้าเข้าฉาดใหญ่…มึนๆงงๆ..เซ่อๆ..เบลอๆ….

ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก ..เรียกขวัญและกำลังที่มันปลิวหายไปเมื่อครู่กลับมาเข้าตัวโดยไว…

“ ก็..ไม่เห็นเป็นไร” ไอโมยังรั้นครับ…

พยายามกลบเกลื่อนความอายของตัวเองสุดกำลัง…ผมลงทุนไปขนาดนี้แล้วยอมมันขนาดนี้แล้ว..ง้อมันขนาดนี้มันยังจะมาเล่นแง่อะไรกับผมอีกหล่ะ…ทิฐิและความถือดีเข้าครอบงำไอโมอีกแล้วครับ…

“ปกติ .. นายมักแก้ปัญหาด้วยเซ็กเสมอไม่ใช่เหรอ…” ผมมองมันอย่างท้าทาย ขอบตาร้อนผ่าวๆ…ผมอยากร้องไห้จังเลย..

“อีกซักครั้งจะเป็นไรไป..”
“ไม่..” ไอคิมมันพูดหน้าตาแบบว่าจริงจังมากมาย

ตาดุๆของมันจ้องผมเขม็ง.. คล้ายๆกับว่า ถ้ามึงไม่ฟังกู กูต่อยมึงแน่อะไรประมาณนั้น..

ไอโมเลยอยากลองของครับ..ยิ่งมันพูดแบบนี้ มันท้า ผมชัดๆ...มีหรือที่คนอย่างไอโม จะกลัวมัน

ผมก้มหน้าลงกะเริ่มต้นบทพิศวาสของผมกับมันใหม่…ซึ่งอารมณ์ผมตอนนี้มันไม่ได้ต้องการแบบนั้นเลย ผมไม่ได้ต้องการมีอะไรกับมันเลยซักนิด…

เพียงแค่ลมหายใจเบาๆกั่นกลางเท่านั้น…ริมฝีปากผมกับมันห่างกันแค่นั้น…และแล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าจะเกิดก็เกิด…

“ผลั่ก”

“โครม”

“โอ้ย…”

เสียงผลั่ก ครั้งแรกคือเสียงตัวไอโมที่โดนไอคิมผลักออกจากตัวมันอย่างแรง
เสียงโครมที่ตามมาคือเสียงตัวไอโมที่กระเด็นออกจากตัวไอคิม..หัวไปฟาดกับชั้นวางซีดี..
และเสียงโอ้ยที่ตามมาก็คือเสียงของไอโมเอง….

ผมน้ำตาไหลพราก..เจ็บตัวไม่เท่าไหร่แต่เจ็บใจนี่สิ…นี่มันรังเกียจกูมากขนาดนี้เลยเหรอ…

ผมมองหน้าซีดๆ แบบตกใจสุดขีดของมันด้วยความโมโหสุดใจ…

และก่อนที่มันจะทันตั้งตัว…ไอโมก็ยื่นมือไปคว้า..ที่เขี่ยบุหรี่..ที่วางแอบอยู่บนชั้นวางหนังสือมาถือไว้แล้วเขวี้ยงเข้าใส่ไอคิมแบบสุดกำลังที่มีอยู่..

“เพล้ง”

พร้อมกับที่ ที่เขี่ยบุหรี่กระทบพนังห้องด้านหลังไอคิมแตกกระจาย…ซึ่งแน่นอนว่าไอคิมมันเบี่ยงตัวหลบที่เขี่ยบุหรี่ที่ผมเขวี้ยงออกไปได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด…

“ฮือออออ….” ยิ่งเห็นมันหลบได้ มันไม่เป็นอะไรเลย

นั่งมองผมที่ลุกขึ้นยืนสะโหลสะเหลแบบว่าเจ็บก้นหง่ะ เมื่อกี้กระแทกพื้นด้วย…(ถึงจะมีพรมก็เถอะมันก็เจ็บแหละ) แล้วหัวไอโมอีก..เจ็บอะ..ทำอะไรมันไม่ได้ก็เลยร้องไห้แม่มดังๆให้สะใจตัวเองเล่นๆซะเลย……

พร้อมกับเตะชั้นวางซีดีที่อยู่ใกล้ๆตีน ใส่มันไปอีกที…ไอคิมมันก็ยังหลบได้อี้กกกกกกกกก เจ็บใจเว้ย..แม่ม….โกรธธธธธธธธธมากกกกกกกกกกกก

หันซ้าย หันขวา หันรี หันขวาง อยู่พักนึงแบบว่า คิดไม่ออกอะว่าจะทำอะไรกับมันดี..แต่ไม่อยากเข้าไปปะทะกะมันโดยตรง เดี๋ยวโดนเตะสวน ถึงจะโกรธมากโกรธมาย แต่ต่อมรักตัวกลัวตายยังคงทำงานได้อย่างดีเยี่ยม อาลวาดได้ แต่ต้องให้ห่างมือห่างตีนมัน….

ถึงมันจะไม่เคยลงมือลงไม้กะผมแต่จะเชื่อมั่นในตัวมันมากไม่ได้หรอก ดูอย่างเมื่อกี้สิ….ก้นกระแทกเลยหง่ะ..ฮือ….โหดร้ายที่สุด..ไหนบอกว่ารักูไงไอบ้า…

ยื่นบ่นงุบๆงิบๆหันหน้าหันหลัง น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลไม่ยอมหยุด…

“อ๊ากกกกกกกก” เมื่อรู้แน่ว่า..คงทำอะไรไอเลวที่มันยืนเท้าสะเอวมองผมนิ่งๆอยู่นี้ไม่ได้แน่แล้ว

ไอโมก็เกิดอาการคลุ่มคลั่ง…วิ่งออกจากห้องที่มีไอบ้าห้าร้อยหน้าตากวนส้นอยู่อย่างเหลือจะอดแล้ว…(นี้แสดงว่าไอโมยังไม่โกรธจนถึงขั้นปิ๊ดแตกนะครับ..ไม่งั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น..)..

ผมวิ่งเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุดโคตรเจ็บใจเลย..อายด้วยหง่ะ..แม่มยั่วมันขนาดนั้นแล้ว มันยัง..มันยัง…ฮือ...ทำไมไม่ฆ่ากูให้ตายซะเลยหล่ะจะได้สะใจมึง โกรธกูมากนักหนิฮืออออออ…ไอเลว

“ ไอชั่ว ไอเลว กูจะเลิกกับมึง กูจะเลิกกับมึงแล้ว ฮืออออออ..”

“กูไม่อยู่กับมึงแล้ว…”

คร่ำครวญพร้อมกับกระโดดพลุงลงไปนอนชักดิ้นชักงออยู่บนเตียง…ด้วยความเจ็บใจปวดรวดร้าวในหัวอกจนเกินจะกล่าว….

“ฮือออออ….คราวนี้มึงต่อยกู  คราวหน้ามึงไม่กระทืบกูให้ตายคาตีนมึงเหรอฮือ…..ฮือออออ…ไอเลววว…ฮือออ…กูเกลียดมึง กูเกลียดมึง ฮือออออออ” เอ่อพี่ครับเค้าแค่ผลักพี่ครับ ไม่ได้ต่อย เข้าใจอะไรผิดปะครับ…(ด่าตัวเองก็ดะแฮะ)

ไอโมร้องไห้จนน้ำตาจะกลายเป็นสายเลือด…อยู่แบบนั้นนานน๊านนาน…..แบบว่าโกรธมันอะ มันทำร้ายร่างกายผมด้วย..อาชญากรรมชัดๆ…

คิดแล้วก็เจ็บใจลุกขึ้นแล้วชกหมอนตุ๊บๆ ส่วนน้ำตาก็ยังไหลพรากกกกกกก พรากกกกก…..ร้องไห้ไปบ่นไปสาปแช่งไอชั่วคิมไป…จนหลับ…(ซะอย่างนั้น)..

[โมโม]

และแล้วดึกดื่น ค่ำคืนนั้น(คาดว่านะ) ไอโมก็ลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วก็ต้องงงกับตัวเองมากมายว่าทำไมตูถึงได้ มาหลับอยู่ในท่านี้หว่า….ท่าที่ว่าคือนอนคว่ำหน้า หัวมุดอยู่ใต้หมอน…ปวดเบ้าตาหมึบๆ…งงตัวเองจริงๆ….ให้ดิ้นตาย…

ไม่ต้องงงนานครับ เมื่อไอโมขยับตัวนิดเดียว  แขนของสิ่งมีชีวิตตัวนึงที่ผมเริ่มชั่งน้ำหน้ามันละ..ได้เข้ามาโอบที่เอวผมแล้วทำท่าเหมือนกับจะดึงเข้าไปกอด…

ไอโมสลัดสะบัดออกทันที ด้วยนึกออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่กระผมจะหลับ…

ไอเลว ไอชั่ว ไอคนทรยศ…ฮึกก..มึงต่อยกู…(เค้าไม่ได้ต่อย)…กูจะไม่อยู่ร่วมห้องกับคนเลวร้ายจิตใจชั่วช้าอย่างมึงอีกตอ่ไป

ว่าแล้วไอโมก็ก้าวขาลุกออกจากเตียงนอนอันอ่อนนุ่ม คว้าผ้านวมแล้วก็หมอนมาถือไว้ในวงแขน..แล้วเดินกระทืบเท้าตึงๆฝ่าความมืดออกไปจากที่ ที่มีไอคนชั่วมันนอนอยู่…ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะรู้สึกตัวอะปล่าวว่าผมงอน เอ้ย โกรธมันอย่างหนักจนไม่อยากอยู่ร่วมชายคาเดียวกับมันแล้ว

ไอโมหอบหมอน กับผ้าห่มมาล้มตัวนอนลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น…แอร์ก็ไม่เปิดกะประท้วงแหละ..

พอหัวถึงหมอนไอโมก็คิดหล่ะครับ…ว่าจะแบ่งข้าวของกับมันยังไงดี จะเลิกกับมันแล้วนี้ครับ…

“บ้านหลังนี้ กูจะเอา…”

“รถ มันกูก็จะเอา”

“ร้านหนังสือ ร้านวีดีโอ ก็ต้องเป็นของกู…” ผมนอนคิดว่าผมกับมันมีสมบัติพัสฐานอะไรอีกบ้างจะได้แบ่งๆกันให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราว..

รวมๆแล้ว…ทรัพย์สินทุกอย่างเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว…ส่วนมันให้ไปหาเอาใหม่แล้วกัน…ชิ ชิ…

“บ้านมึงรวยหนิ..หาเอาใหม่แล้วกัน หึ..กูมันจน..งั้นกูเอาหมด”

‘กริ๊ก’…ไอโมเงี่ยหูฟังสุดฤทธิ์…แบบว่าเอาผ้าห่มคลุมโปงหง่ะ…แอร์ก็ไม่เปิดรอ้นก็ร้อน ตับแทบระเบิด..งืดๆ..

‘ครืดดดดด’

เสียงครืดเบาๆ …พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆที่พยายามก้าวเดินให้เบาที่สุด ได้เดินตรงดิ่งมาที่โซฟาที่ผมนอนอยู่…พอถึงตัวผมแล้วมันก็หยุด หยุดอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง….

แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุม ผมหล่ะอยากจะรู้จริงๆว่ามันมายืนทำด๋อยอะไร…ไม่รู้รึไงว่าผมอะโกรธมันอยู่ โกรธมากด้วย…

แล้วเสียงฝีเท้าหนักๆที่พยายามเดินเบาๆ(ยังไง) ก็ได้ก้าวเดินห่างจากผมไปช้าๆ….แล้วเสียงกริ๊ก และเสียงครางฮึ่มๆเบาๆของเครื่องปรับอากาศ  ตามมาด้วยเสียงครืดคราดของเจ้าประตูบานเลื่อน…

และทุกอย่างก็กลับไปสู่ความเงียบงันอีกครั้ง…

ผมยังคลุมโปงอยู่เหมือนเดิม…แต่เริ่มสบายตัวขึ้นมาบ้างแล้ว….และผมก็คิดหล่ะครับว่าพรุ่งนี้ผมจะเอายังไงกับชีวิตผมดี… ณ เวลานั้นผมรู้สึกว่าผมไม่สามารถอยู่ร่วมชายคากับมันได้อีกต่อไป…

อย่ากระนั้นเลย…

ไอโมกระโดดลุกขึ้นยืน…แล้วสาวท้าวเดินไปยังโทรศัทพ์บ้านที่วางอยู่ในที่มุมห้อง…

คว้ามาถือไว้ แล้วกดหมายเลขที่ต้องการออกไปทันใดอย่างไวว่อง…..

ตรื๊ดดดดดดดด ตรื๊ดดดดดดดดดดดด

“มีรายยยยย” และแล้วหลังจากที่ผมรอให้มันมารับสายอยู่ชาติครึ่ง ไอเจ้าอ้อนตัวดีมันก็รับสายผม

“อ้อน…มึงปิดร้านยัง” ถามมันออกไปพร้อมใจที่เต้นตุ่มๆต่อมๆ

“ยัง มีไร..” ผมเหลือบมองนาฬิกาบนโทรศัพท์

เที่ยงคืน…คงใช้เวลาประมาณ 30 นาที..

“ปล่าวๆ.. รอกูที่ร้านแหละเดี๋ยวกูไปหา..” แล้วไอโมก็วางสายไปเลย…

แล้วกระผมก็กดสายโทรออกอีกครั้ง…เพื่อโทรเรียกแท๊กซี่….

แท๊กซี่บอกผมว่า..ให้ผมรอประมาณ 30 นาที ไม่เกินนี้แน่นอน…

ไอโมก็หันรีหันขวางด้วยถ้าจะไปข้างนอกในสภาพนี้มันก็อุบาทเกินไปนิด ผมเดินเร็วๆขึ้นบันไดไปอีกครั้ง ที่หมายของผมคือห้องทำงาน…ที่ห้องนี้ มีทั้งเศษเงินและก็กางเกงที่ผมพอจะใส่ได้บ้างโดยไม่อุจาดตา…

และพอผมเดินเข้าห้องทำงานไปก็เริ่มค้นตามที่ต่างๆหล่ะครับ..โบ๋เบ๋ โจ๋เจ๋..ที่ที่ผมเคยวางแบงค์ร้อย แบงค์ยี่สิบ เหรียญต่างๆไว้ ไม่มีหลงเหลือเลยซักที่…กางเกงที่ผมเคยเอามาพาดๆไว้แถวๆนี้ก็ไม่มี…

ผมช้ากว่ามันอีกแล้วครับ…ไอชั่วคิมมันได้จัดการตัดหนทางการหนีออกจากบ้านของผมไปหมดสิ้นแล้ว…มันคงรู้ไส้ผมหล่ะมั้งนะ…โกรธมันทีไรผมก็หนีออกจากบ้านไปทุกที…หลังๆไอคิมมันเอาของ ของผมไปซ่อนหมดอะ ผมก็ไม่สน เดินเก็บเศษตังค์รอบๆบ้าน แล้วหนีไป…และวันนี้มันเจือกรู้ทันเก็บกวาดตัดช่องทางการหนีออกจากบ้านของผมไปเสียสิ้น…แต่คนอย่างไอโมเหรอจะยอมแพ้ง่ายๆ…

เสียงโทรศัพท์บ้านครางขึ้นเบาๆเมื่อผมเดินคอตก เข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง….

ผมรีบยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์มาถือไว้ในมืออย่างไวว่อง

“ครับผม..”

และคนที่โทรเข้าก็คือคุณพี่แท๊กซี่ ที่ผมโทรไปตามนั้นเอง….ไอโมก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปหล่ะครับ..คว้าได้อีแตะก็สวมเข้าไป เปิดประตูรั้ว แล้วกระโดดขึ้นรถแท๊กซี่ สีเหลืองเขียวไปอย่างด่วนๆ…

ผมนั่งกระสับกระส่ายอยู่บนรถด้วยอาการประสาทแดรก…ก็นะออกจากบ้านไม่มีตังค์ซักบาทแถมยังแต่งตัวอะไรก็ไม่รู้…มันก็ต้องโหวงๆเหวงๆกันบ้างแหละ….

ประมาณ 30 นาทีโดยประมาณ…รถแท๊กซี่เหลืองเขียว ก็พาผมมาจอดอยู่หน้าร้านเช่าหนังสือการ์ตูนร้านนึง ในซอยหน้าม.ธุรกิจบัณฑิตย์..

ไฟหน้าร้านยังสว่างโร่…ผมรู้สึกใจชื้นมากมายก่ายกอง รอดตายแล้วกู…..

“รอแป๊บนะพี่ เดี๋ยวผมไปเอาตังค์กับเพื่อนแป๊บ” แท๊กซี่มองหน้าผมอย่างไม่ค่อยไว้ใจ..

“แฮะ เพื่อนผมเป็นเจ้าของร้านนี้เองครับ ถ้ายังไงพี่จะเข้าไปกับผมก็ได้นะ…”

“ไม่เป็นไร ผมรออยู่นี่แหละ เร็วๆหน่อยแล้วกัน” พี่แท๊กซี่ที่แส๊นนนนใจดีกัดฟันตอบผมหุหุ

ผมยิ้มให้พี่เค้าแหย๋ๆ แล้วเปิดประตูออกไปอย่างว่อง…

เดินแกมวิ่งไปหาคุณน้องอ้อนสุดที่รักด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยม…..

“อ้อน…ยืมตังค์ 100 จ่ายค่าแท๊กซี่”

ไออ้อนมองหน้าผมแบบงงๆ แบบว่าอะไรของมึง ขณะนั้น ในร้านมัน มีน้องๆนักศึกษาลูกค้ามันยืน อยู่ 2-3 คน..พวกเค้ามองหน้าผมแล้วแอบยิ้มกันด้วยหง่ะ ฮือ…

ไออ้อนมันไม่ว่าอะไรครับ มันยื่นแบงค์ร้อยให้ผม …เฉยๆนี่แหละ..แล้วมันก็หันไปยิ้มกับลูกค้าของมันแบบร่าเริงสุดฤทธิ์ ส่วนผมได้ตังค์แล้วก็เดินแกมวิ่งกลับไปยังพี่แท๊กซี่ สุดหล่ออีกครั้ง

“ไม่ต้องทอนนะครับ ขอบคุณมากพี่”…ผมพูดอย่างใจป่ำ พร้อมกับยิ้มอย่างเท่ห์ให้พี่เค้า..

แล้วเดินเอื่อยๆ ไม่เร่งไม่รีบเข้าไปหาไออ้อนในร้าน…

ซึ่งตอนนี้ลูกค้าของมันได้ออกจากร้านไปกันหมดแล้ว…ผมลากเก้าอี้ไปนั่งลงตรงหน้าโต๊ะคิดเงินที่มันนั่งจิ้มคอมฯต๊อกๆแต๊กๆอยู่…

“ทะเลาะกับผัวอีกแล้วสิมึง” ผมที่เตรียมยิ้มประจบต้องกระชากยิ้มตัวเองกลับแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเพื่อนเลิฟพูดดังว่า..

ทำหน้างอนๆใส่มัน…

“อ๋อ จะบอกว่า ไม่ใช่ผัวอีกหล่ะสิใช่มะ หึหึ..” มันดักคอผมเฉ๊ยยยยย คนอะไรกันนี้…

“เรื่องของกู…” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแบบมีอารมณ์เล็กๆ

“อาเหรอ…..เรื่องของมึง แต่คนที่รับกรรมคือกู…หรือมึงจะเถียง”มันทำหน้าเป็นต่อผม

“โหยยยย ใครจะกล้าเถียงมึงงงงงงงง” ผมพูดประชดมันอย่างอดไม่ได้ ทั้งๆที่ตัวเองต้องพึ่งมันนะหนิ…

และนับแต่วันนั้นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เต็มๆที่ผมได้มาอาศัยหลับนอนอยู่ที่ห้องไออ้อนแถวๆ ม.ธุรกิจบัณฑิต ที่ที่มันเปิดร้านเช่าหนังสืออยู่(แต่ตอนนี้เจ้งไปแล้วหล่ะอิอิ) …

ผมไม่มีตังค์ติดตัวมาซักบาท ก็ยืมเจ๊อ้อนเค้านี่แหละครับ หลายอยู่ ก็ไอโมต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่นี้เนอะ…ไหนจะค่ารถแท๊กซี่ไปทำงานอีกหล่ะ..โหยลำบากอะ ฮือ….

บางวันไออ้อนมันก็พาผมนั่งมองน้องๆ เล่นน้ำที่สระหน้าหอพักมัน..ชื่นตาชื่นใจกันไปอิอิ……

ตลอดอาทิตย์นั้นผมอยู่กับอ้อนด้วยความสนุกสนานทุกวันกินอิ่มนอนหลับ ไปเที่ยวไปดูหนังกันแทบทุกวัน..บางวันก็นั่งแซวเด็กที่มายืมหนังสือที่ร้านมันอะแหละ..ได้อยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ๆ เจออะไรใหม่ๆ..จิตใจไอโมก็เลยเริ่มดีขึ้นไปด้วย…

ไอคิมเหมือนตายจาก ..ผมไม่ได้ข่าวคราวอะไรจากมันเลย แต่ผมคาดว่ามันคงติดต่อกับไออ้อนตลอดอะนะ…เห็นไออ้อนมันแอบคุยโทรศัพท์พูดอะไรอุบๆอิบๆ แล้วเมียงๆมองๆมาที่ผม ชิ ชิ….

คืนวันเสาร์ หลังจากที่ผมมาอยู่กับไออ้อน และอาศัยพึ่งใบบุญมันอยู่เป็นอาทิตย์…

วันนี้ผมก็นั่งเฝ้าร้านหนังสืออยู่กะไออ้อนแหละ เด็กที่ร้านกำลังส่งเมล์ให้ผมตรวจงาน ซึ่งผมก็ตรวจดูจากเครื่องไออ้อน…

กรุ่งกริ่งๆ

เสียงกระดิ่งหน้าร้านไออ้อนดังขึ้นเบาๆ…ผมเงยหน้ามอง….ก็นึกว่าเป็นลูกค้าหง่ะ…..

“อ้าว..มาแล้วเหรอมึง…ช้าชะมัดเลย…รีบๆพามันกลับไปซะที กูขี้เกียจเลี้ยงมันละ” ไออ้อนมันว่างี้อะ .ผมก็หันไปส่งค้อนให้มันหน่อย…

ไอคิมมันส่งยิ้มให้อ้อนนิดๆ.....

แล้วพยักหน้าให้ผมทีนึง..ไอโมก็นะรอเค้ามารับอยู่แล้วนิครับ...ลุกขึ้นยืนช้าๆแล้วก้าวขาเข้าไปหาไอบ้าคิมไปแบบไม่มีอิดออด

 “กูไปนะ..”

“เออ ..โชคดี..อย่าให้มันหนีมาอีกหล่ะ…หึหึ”..ชิ เคืองเพื่อนแต่ขี้เกียจตอบโต้ครับ..

แบบว่าตอนนี้อยากกระโดดกอดไอคิมมากมายเลยอะแบบว่าเค้าคิดถึงคิมสุดๆไปเลยหง่ะฮือ…(แล้วทำปากดีบอกจะเลิกกับเค้าชิชิ)..

พอถึงรถไอคิมมันก็เปิดประตูให้ผม…พอผมหย่อนก้นลงนั่งไอคิมมันก็ปิดประตูตามหลัง…แป๊บเดียวมันก็เปิดประตูเข้ามานั่งข้างๆผม…

ผมกับมันนั่งกันเงียบๆอยู่บนรถแบบ ไม่รู้จะคุยอะไรกันดี…ผมก็ออกจะเขินๆหน่อยๆด้วย…อยากขอโทษมันมากมาย แต่ก็นะ…อายหง่ะ…

ไอโมเลยได้แต่นั่งก้มหน้าแบบว่าสำนึกผิด…

พอเงยหน้าไปมองไอคนขับมันหน่อยก็เห็นว่ามันกำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถ ไอกระผมก็ไม่กล้ากวน…แบบว่าเกรงใจ..ไม่กล้าพูดอะไรด้วย…คือเขินไง แฮะ

บรรยากาศมันแปลกๆอะครับบนรถอะ…มันดูอิลักอิเลี่ยยังไงบอกไม่ถูก…กระผมก็เลยกะจะเปลี่ยนบรรยากาศ จึงยื่นมือไปกดเครื่องเล่นเพื่อฟังเพลงหน่อย..

เสียงเพลงหวานๆค่อยๆดังขึ้นมาไอโมจึงขยับมือออกจากปุ่ม…แต่แล้วก็มีมือดียื่นมาจับมือไอโม แล้วกุมไว้ไม่ยอมปล่อย…

ผมหันหน้าไปมองหน้าไอคนใจดำที่มันไม่ยอมมารับผมกลับซะที…พร้อมกับทำหน้างอๆใส่มันแก้เขินด้วย…

ไอคิมแม่มตาวาวเลยทีเดียวเชียวแหละ…มันคงหายโกรธผมแล้วหล่ะมั้งนะ ผมคิดว่า..ขนาดผมที่โกรธมันมากมายถึงกับจะเลิกกับมันยังหายไม่มีเหลือเลยหนิ…

ตอนนี้รู้แต่ว่าอยากจูบปากแดงๆที่ยิ้มนิดๆนี่จังเลยครับ….(เขินๆ)…

หรือว่าผมจะทำหน้าตาให้มันจับได้รึเปล่าก็ไม่รู้ว่าผม..แอบคิดลามกจกเปรตกับมันอยู่ ไอคิมมัน..หลี่ตามองผม แล้วหักพวงมาลัยรถขวับเข้าข้างทางทันทีทันใดเลยหง่ะ…

“ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง”

ไอคิมบ้ามันชะโงกหน้าเข้ามาหาผม แขนข้างนึงมันค่ำไว้ที่พนักที่นั่ง ส่วนมืออีกข้างมันก็ยื่นมาดึงจมูกผมเล่น…

“แบบไหน..ใครทำ” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้…แอ๊บแบ๊วสุดฤทธิ์ ประมาณว่าเขิน อิอิ..

“ออเหรอออ..” มันทำเสียงยานครางล้อเลียนไอโมด้วยหง่ะ

ไอคิมมันมองผมตาวาว แล้วก้มหน้าลงมาจุ๊บเบาๆที่แก้มผมด้วย…เว้ย ตายเลย ตายเลย ไอโมทำตัวไม่ถูกเลยอะ…มาจุ๊บแก้มเค้าได้ไงหง่ะ ฮือ…อายอะอาย อายๆๆๆๆๆ…

“หายงอนเรารึยัง…” ไอคิมมันถามผมเสียงนิ่งๆแต่ตาหวานมากมาย…มือมันก็ยังจับนั่นดึงนี้บนหน้าผมไปเรื่อย…

“ไม่ได้งอน..” ผมตอบอุบอิบก้มหน้า  หลบตาสุดฤทธิ์

แบบกูเขินนะเว้ยอย่าทำหวานๆกะกูได้ปะ กูทำตัวไม่ถูก อยากตะโกนบอกมันเสียเหลือเกิน..กาซิก กาซิก..

“จะให้เชื่อไหม” มันถามปากชิดแก้มผม

“แล้วแต่” ยิ่งก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิมซะอีก (โอ้ย ไอเลว มึงทำบ้าไรเนี่ยะ กูเขิน)

“เชื่อก็ได้…” ไอคิมมันพูดง่ายๆ แต่ปากกับจมูกของมันอะคลอเคลียอยู่กับแก้มผมไม่ยอมห่างเลยหง่ะ ฮือ…

ขนลุกซุ่ๆเลยอะไอโมอะ..กาซิก กาซิก..กูจะตายไหมวะวันนี้…หน้าไอโมร้อนผ่าวๆ…กัดปากตัวเองไว้แน่นตัวเกร็งสุดฤทธิ์..

“งั้น..นายมีอะไรจะพูดกับเราไหม…”

ไอโมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองสบตากับมันด้วยอยากจะรู้ว่า..มันหมายความว่าไง…มันมองผมอย่างรอคอย..นิ้วหัวแม่มือมันขยับมาเกลี่ยเบาๆที่ริมฝีปากผม..

ไอคิมมันจ้องเป๋งมาที่ปากของผม มันมองอย่างรอคอย รอเพื่อให้ผมพูดบางสิ่งบางอย่างออกมา…

“เอ่อ…ระ..เรา.. “ ผมพูดตะกุกตะกัก

“เรา…ขอโทษ..” ในที่สุดผมก็พุดออกมาจนได้…

คราวนี้ไอคิมมันยิ้มทั้งปากและตาของมันเลยเชียวหล่ะ…มันดึงหน้าผมเข้าไปหามันพร้อมกับที่มันฉกริมฝีปากลงมาประกบกับริมฝีปากผมอย่างหมั่นเขี้ยว…

เป็นจูบที่หวานซึ้งตรึงใจดีเสียเหลือเกินครับ…

“เมียใครนะน่ารักจริง..ถึงบ้านก่อนจะให้รางวัลอย่างงาม หึหึ” มันจูบผมจนอิ่มหนำมันก็ขยับริมฝีปากมากระซิบเสียงกระเส่าอยู่กับใบหู…

ไอโมหล่ะสยิวกิ้วจริงๆเลยครับ….คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ บทจะร้ายก็ร้ายซะจนผมสยอง บทจะหวาน ก็หวานซะจนผมไปไม่เป็นเลย ...........เขินๆๆๆ……




เห็นไหมหล่ะครับว่าไอคิมอะ มันงี่เง่า อิอิ................นี้แหละครับ โม คิม ของจริง ไม่รู้เป็นไง โกรธกันไม่เคยได้นานเลย................อาจจะเพราะผมโกรธง่ายหายเร็ว(มั้งนะ) ส่วนไอคิม มันก็ไม่ค่อยถือสาผมเท่าไหร่หรอกครับ มันบอกมัวแต่ถือสาหาความกะผมมีหวังชาตินี้คงไม่มีวันอยู่อย่างสุขสงบมันว่าเงี่ยะ

...............พูดงี้..........แน่จริงมึงเลิกกะกูไหมหล่ะ โด่เอ้ยยยยยยยยย.............................



***********เป็นอันว่าจบ********** 

[Joobperman]

สุดท้ายโมโมสุดหล่อของเราก็สิ้นฤทธิ์...
คิมจัดการซะอยู่หมัดเลยใช่มั้ย... 
แต่โมโมไม่เล่าเหรอ ว่าคุณพี่คิมให้รางวัลซะขนาดไหน   
จิ้นไม่ออกน๊า     
  โมโมสุดหล่อ กะ คุณพี่คิมคิม

[maabbdo]

แหมๆๆๆ  ดีแล้วที่โกรธกันไม่นาน

น่ารักดีเนอะ

 

[cozy-love]

  โห่..ตอนโกรธกันแหละน่ากลัวจริงๆ.. แต่ไหงดีกันง่ายอย่างนี้..

ตอนนี้น่ารักดี


สงสารโมตอนโดนผลักอ่ะ.. แบบว่าๆ ..

แต่แบบว่า ตีโพยตีพายสุดฤทธิ์พ่อคุณ .. 

[Too Me]

“..อย่า..อย่าแก้ปัญหาด้วยเซ็ก..เรื่องบางเรื่องเซ็กก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก...”   สะใจคำพูดนี้มาก

ที่เล่ามาทั้งหมดเราว่าโมนะที่งี่เง่า

แต่คิมเยี่ยม

จะว่าไปโมกับคิมก็คู่ที่น่ารักเด่ะ

[CMYK]

นึกว่าอาราย ที่แท้ผัวเมียทะเลาะกัน 

[PEAK]

   น้องโมเล่าเรื่องได้น่ารัก สนุกมาก อ่านแล้วมีความสุขทุกครั้งเลย   

   รักน้องโมมากสุดๆ เลยรู้ไหม   

   ขอบคุณน้า ขอให้มีความสุขกับคุณคิมมาก ๆ นะ น้องโมสุดหล่อแสนน่ารัก 

[THIP]

นี่แหละหนา เขาถึงว่าเรื่องผัวๆเมียๆ ไม่ต้องเข้าไปยุ่ง เดี๋ยวก็ดีกันเอง 

[SheRbEt]

  ตอนโกรธกัน ก็น่ากลัวๆๆๆ เสียวแทนเลย

แหมแต่ตอนจะดีกันก็นะ หวานซะไม่มีอ่ะ 

โบราณถึงว่าไว้ ผัวเมียโกรธกันแปบเดียวก้อหาย 

ปอลอ พี่โมพี่คิม ว่าแต่ช่วยอธิบายนิดว่าหลังจากนั้นเป็นไงต่อ อย่าทำเนียน จบนะ 

[akike]

แน่ะ..มำเป๋นคิดจาเลิกกับเค้า

สุดท้ายก้อรอเค้ามารับ

คนเรานี่เน้อ

แร้วเงินนี่พี่โมคืนพี่อ้อนยัง

[ltahset]

แอบหวานกันอีกแล้ว

555+

^^

[pongsj]

ง้องอนกันได้น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จริงๆ อิอิ

[sukie_moo]

ช่ายยยยยยยยยยยย   พี่คิมนะงี่เง่าเนอะ


ยังไงพี่โมก็หล่อ  คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิดเนาะ

[MIkz_hotaru]

เป็นการทะเลาะกัน แบบ ขำๆ ซะจริง 


ตกลง


มีได้เสียเลือดกันยังเนี่ย

เหอๆๆๆ 


หายโกรธ กันแล้ว เย้ๆ:m4:

[sun]

อึม...เป็นเรื่องของปั๋วๆ เมียๆจริงๆ นั่นแล่ะ 

[santaboyz]

  จบแบบHappy Ending นั่งลุ้นตั้งนาน นึกว่าจะเกิดการนองเลือดกานซะหละ 
คิดถึงพี่โม จุ๊บๆ ไปทำโปรเจ็คต่อดีฝ่า 

[Siri_nan]

หวานนนนนน ซ่ะ  น่ารักสุดๆ
อ่านทีไร มีความสุขและก็แอบอิจฉาทุกที