กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
ขอบคุณนะคะที่แบ่งปันงานเขียนดีๆให้อ่าน เราสะสมนิทานเรื่องนี้มาหลายปีแล้ว เป็นสมุดภาพหลายๆversion ที่ไม่ใช่ของดีสนีย์ เพิ่งจะได้เปิดหูเปิดตา Beauty แบบวาย คุณเล่าได้ละมุนมาก เรามีข้อสงสัยนิดหนึ่ง ทำไงให้ชาวบ้านยอมรับนายท่านที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แล้วพ่อแม่แกสตันที่ลูกหายอะ เราไม่ควรคิดมากหาเหตุผลของนิทานใช่ไหมถึงจะรัก Bella&The Beast แต่ไม่รังเกียจ Joshua&The Beast NC นะจิ้ Heartbeat : A Retelling of Beauty and the Beastความจริงแล้วตอนนี้ไม่ยาวมาก แต่เนื่องจากความพีคของอารมณ์ค่อนข้างสูงและพอดีมีคนแนะว่าน่าจะลองแบ่งอัพตามจังหวะของอารมณ์ที่โหนไปมาเพื่อดูว่าเราจะโดนด่ามากน้อยแค่ไหน (นี่คือมันหวังดีใช่มั้ย -_-)ดังนั้นจึงขอแบ่งตอนนี้ออกเป็นสองพาร์ท และพาร์ทสองจะขออัพอีกทีวันพุธนะคะถ้าใครกลัวค้างจะรออ่านทีเดียวทั้งตอนก็ได้ แต่เราก็อยากให้คนอ่านได้ลองประสบการณ์ใหม่ๆเหมือนกับที่เราก็ได้พบสิ่งที่ไม่คาดคิดในตอนที่เขียน เพราะจริงๆเนื้อเรื่องเริ่มฉีกจากพล็อตที่วางไว้ตั้งแต่ตอนที่แล้ว พล็อตเดิมจะคล้ายกับในดิสนีย์ คือแกสตันพาคนทั้งหมู่บ้านเฮกันมาปราบอสูร แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขียนตามนั้นไม่ออก แล้วก็มาจบที่แกสตันบุกเดี่ยวมาแล้วก็เกิดเรื่องราวตามที่ได้อ่านกันไป เนื้อเรื่องในตอนที่ 19 นี้ก็เช่นเดียวกัน จำได้ว่าเป็นตอนที่เขียนโครงคร่าวๆได้เร็วและรวดเดียวมาก เรียกว่ากลั้นใจพิมพ์จึ้กๆๆๆๆๆๆ เหนื่อยแต่มันส์สุดๆ แล้วจึงค่อยกลับมาใส่รายละเอียด เสริมบทบรรยายจนสมบูรณ์ แต่จากนั้นก็ชั่งใจอีกพักใหญ่ว่าตกลงจะเอาตามนี้แน่ๆใช่มั้ย แต่สรุปแล้วก็ซื้อไอเดียนี้ มันบ้ามากแต่ก็ชอบมาก ตัดใจรื้อเขียนใหม่ไม่ลงจริงๆสรุปก็เอาตามสะดวกของแต่ละคนแล้วกันเนาะ จะรออ่านทั้งตอน หรือจะอ่านครึ่งแรกวันนี้ก่อน แล้วอ่านทั้งหมดอีกทีวันพุธก็ได้ แล้วมาดูว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นจะแตกต่างกันมากน้อยแค่ไหน ลุ้นดีออก ว่ามันแตกต่างกันมากน้อยแค่ไหน ลุ้นดีออก ว่ามั้ยคะตัดสินใจได้แล้วชะมะ ถือว่าเราเตือนคุณแล้วน๊าาาาาาา19โจชัวร์รู้สึกตัวแล้วและกำลังทวนความจำว่าเกิดอะไรขึ้น ในขณะที่เขาทำให้เจ้าอสูรและแกสตันหยุดต่อสู้กันได้ ทุกสิ่งก็พลันวูบหายไป เขารู้สึกเหมือน... ไม่ใช่สิ! เขาตกลงมาจริงๆ น่าจะเป็นหน้าผาที่มีความสูงประมาณหนึ่งแต่โชคดีที่ความหนาของพื้นด้านล่างช่วยลดแรงกระแทกไปได้มาก คงจะคล้ายกับคราวหลงป่าที่ซากใบไม้ทับถมรวมกับหิมะช่วยรับตัวเขาเอาไว้ ทว่าในความเป็นจริงนั้น โชคดีอาจไม่เกิดขึ้นในทุกครั้งที่เราตกอยู่ในอันตราย แต่การมีใครสักคนอยู่เคียงข้างในทุกครั้งที่เราต้องการความช่วยเหลือนั่นต่างหากที่ถือเป็นความโชคดี ครั้งนี้เขาไม่ได้รอดเพราะโชค แต่เพราะมีคนที่ไม่ห่วงชีวิตตัวเองช่วยไว้ ร่างของเจ้าอสูรชุ่มโชกไปด้วยเลือด บาดแผลจากกระสุนปืนถูกซ้ำให้สาหัสจากการต่อสู้ และตอนนี้ภายในคงยิ่งบอบช้ำจากการยอมเอาตัวเป็นเบาะรองรับแรงกระแทก “นายท่าน!” เขารีบพลิกตัวออกจากอ้อมแขนแล้วเป็นฝ่ายกอดร่างใหญ่โตเอาไว้ ไออุ่นที่สัมผัสได้พอทำให้เขาใจชื้นแต่ลักษณะลมหายใจก็แผ่วเบาจนน่ากลัว “นายท่าน... เจ้าอสูร... ได้ยินมั้ย ลืมตามามองข้าสิ เจ้าอสูร!”โจชัวร์พยายามกลั้นน้ำตาเพราะอยากจะได้เห็นอีกฝ่ายอย่างชัดเจนที่สุด เขาร้องเรียกและออกแรงเขย่าสุดกำลัง เพื่อเรียกสติของคนเจ็บ นานทีเดียวกว่าจะได้เห็นอาการขยับแสดงถึงการรู้สึกตัว มีเสียงครางเบาๆพร้อมกับที่เปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้นอย่างยากลำบาก “โจ...” คนที่เพิ่งฟื้นส่งเสียงได้เพียงเท่านั้น เลือดกระอักใหญ่ก็พุ่งออกจากปาก“ข้าอยู่นี่ ไม่เป็นไรนะ ท่านไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว”โจชัวร์ยังพยายามกลั้นเสียงไม่ให้สั่นทั้งๆที่หยดน้ำที่เต็มปริ่มค่อยๆไหลออกจากตา เขาช่วยยกอุ้งมือใหญ่ขึ้นแนบแก้มตัวเอง หัวใจพลันชาวาบกับความเย็นชืดที่สัมผัสได้ อุณหภูมิของร่างกายนี้กำลังลดลง และเมื่อจ้องเข้าไปในดวงตาหรี่ปรือก็ไม่เห็นประกายสีอำพันที่เคยคุ้น กลับมีแต่ความดำมืดเหมือนท้องน้ำที่ลึกสุดจะหยั่งถึง“ท่านเลือดออกมาก ข้าจะรีบไปตามคนมาช่วย ท่านต้องรอข้าอยู่ที่นี่ อย่าไปไหน อย่าเป็นอะไรไปเด็ดขาด ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด ได้ยินมั้ยเจ้าอสูร รอข้าอยู่ที่นี่เข้าใจหรือเปล่า?!”เขาส่งเสียงเน้นย้ำใส่หูคนเจ็บ แต่พอขยับ มือใหญ่กลับรีบจับตัวเขาเอาไว้ “ยะ... อย่าไป... อยู่กับข้า...”“ได้ๆ ข้าไม่ไปแล้ว ข้าจะอยู่ แต่ท่านต้องไม่เป็นอะไร ห้ามจากข้าไปไหนทั้งนั้นนะ!”เจ้าอสูรหลับตาลง มีอาการกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเปิดปากเปล่งเสียงอย่างลำบาก“ขะ... ขอโทษ...”“ข้าต่างหากที่ต้องขอโทษ เป็นความผิดของข้าที่ดื้อจะกลับบ้านให้ได้ ข้าไม่รู้ว่าจะทำให้ท่านเดือดร้อน ต้องเสี่ยงอันตรายจากคำสาปแล้วยังมาถูกทำร้ายแบบนี้ ข้าขอโทษจริงๆ”มือใหญ่พยายามยกขึ้นเพื่อช่วยเช็ดน้ำตา เขาจึงรีบก้มลงไปหา แต่ปลายนิ้วเย็นเฉียบก็ยิ่งทำให้น้ำตาไหลไม่ขาดสาย “ข้าไม่... ไม่ใช่...” “พอเถอะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ข้าสัญญาว่าจะไม่จากไปไหนอีกแล้ว ไม่ว่าท่านจะเป็นอะไร จะมีคำสาปหรือไม่ก็ตาม ข้าก็จะอยู่กับท่าน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”ดวงตาเข้มลึกปิดลงราวกับจะจารจำถ้อยคำทั้งหมดไว้ในหัวใจ ริมฝีปากกว้างพยายามเหยียดออกเป็นรอยยิ้ม“โจชัวร์... ข้ารักเจ้า...” หนึ่งห้วงหายใจค่อยๆระบายออกมาพร้อมกับเลือดที่ไหลจากมุมปากจนเกือบจะกลบคำพูดสุดท้าย “... รักเจ้า... คนเดียว...”สิ้นจากคำบอกรักนั้น โจชัวร์ก็รู้สึกเหมือนคนหูดับ เขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของตนเองที่พยายามร้องเรียกอย่างบ้าคลั่ง แขนขาชาจนเหมือนร่างกายมีแต่ความว่างเปล่า ประสาทสัมผัสที่เหลืออยู่คือดวงตาที่ไม่อาจปิดลง เหมือนมีมือของปีศาจร้ายมาขืนเปลือกตาให้เบิกโพลงเพื่อเป็นพยานรับรู้ในสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้น เขาถูกบังคับให้ต้องมองทุกๆขณะที่คนในอ้อมแขนพยายามเกร็งตัวแต่เลือดสดๆก็ยังทะลักออกจากปาก ดวงตาค่อยๆเลื่อนลอยไปอย่างไร้จุดหมาย แผ่นอกหนาขยับกระชั้นในจังหวะเหมือนคนสำลักอากาศสองสามครั้งก่อนจะ...หยุด... สนิท... ตลอดกาลชั่ววินาทีนั้นเขารู้สึกเหมือนแสงสว่างดับวูบลง ไม่มีสายลมหนาวบาดผิว ไม่มีเสียงก้องของผืนป่า รู้สึกเหมือนถูกกระชากออกจากร่างแล้วถอยห่างออกไปเพื่อจะยืนมองสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ทุกอย่างเจื่อนจางลงคล้ายรูปถ่ายสีซีด เขาเห็นตัวเองกำลังซุกซบเพื่อหาไออุ่นที่ยังเหลือค้างจากแผ่นอกกว้าง เขาสะอื้นไห้ตัวสั่นในขณะที่ร่างหนานิ่งสนิทราวกับรูปสลักที่ไร้ชีวิต เขามองภาพนั้นด้วยความสงสัยว่ามันจะเป็นไปได้หรือ... แววตาอันอบอุ่น รอยยิ้มอ่อนหวาน สัมผัสอันแสนอ่อนโยน ทุกสิ่งหายวับไปในเวลาเพียงเสี้ยววินาที... ก่อนหน้านี้เขามีคนที่รักเขา คนที่พร้อมจะปกป้องดูแลเท่าชีวิต แต่เพียงหลับตาลงและลืมตาขึ้นอีกครั้ง คนๆนั้นก็หายไป ทิ้งเขาไว้กับความเศร้าอย่างที่ไม่อาจพรรณนาออกมาเป็นคำพูดได้เมื่อเขาหลับตาและรู้สึกถึงหยดน้ำตาที่ตกลงบนหลังมือ ความรู้สึกทุกอย่างก็วาบกลับมาเป็นปกติ เสียงกรีดร้องคร่ำครวญดังก้องในหู ความหนาวเหน็บเสียดแทงจนเจ็บไปถึงกระดูก และรอยแดงฉานบนพื้นหิมะขาวโพลนเด่นชัดเสียจนหลับตาก็ยังมองเห็น “นายท่าน... เจ้าอสูร... เจ้าอสูร!” เขาพยายามปลุกคนที่เหมือนแค่นอนหลับไป ทั้งเรียก ทั้งเขย่า กระทั่งออกแรงทุบจนเจ็บมือ “ตื่นสิ ได้ยินข้ามั้ยเจ้าอสูร ลืมตาสิ ลืมตามามองข้า! ลุกขึ้นมา เราต้องรีบกลับไป ทุกคนกำลังรออยู่ ท่านต้องลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้! ได้โปรด ลุกขึ้นมา...”ในขณะที่โจชัวร์กำลังทุ่มเทเหมือนคนไร้สติ ชายหนุ่มอีกคนที่ร่วงจากหน้าผาลงมาพร้อมกันก็เริ่มรู้สึกตัว...พบกับ part 2 วันพุธสงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารค่ะสรุป Heartbeat คือนิยายที่มีทุกอย่างที่ไม่ควรมีในนิยายหรือเปล่า...#อ่านแล้วจุก#คนเขียนวิ่งหลบหลังบังเกอร์โดยพลัน#ยังยืนยัน Happy Ending เป็นคำตอบสุดท้ายค่าSee U on the Orange Day ^__^----- Mine -----
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
