หัวข้อ: Heartbeat: A Retelling of Beauty and the Beast เอาเล่มตัวอย่างมาอวดค่ะ (p.8)

[sirin_chadada]

น้องโจกับเจ้าอสูรจะทำยังไงกันละทีนี้
การคิดแทนคนอื่นนี่มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีในการบังคับให้ทำในสิ่งที่คิดว่าดีกับเขา (โดยไม่ยอมรับฟังเจ้าตัว) เลยนะ

[pigarea]

ยืนกอดห่อมาม่าแน่น เราจะไม่เทใส่หม้อ

[donut4top]

*เอาน้ำราดฟืน* อุ๊ย ไม่มีไฟต้มมาม่าแล้วทำไงดี

[ommanymontra]

 

 

[B52]

กระจกรู้ กระจกมองเห็น

[insomniac]

ตาพ่อนี่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าตั้งแต่ต้นเรื่องจนจะจบเรื่อง ไม่น่ารักเลย
ดูแล้วพี่สาวสองคนนั้นยังทำตัวเป็นปัญหาน้อยกว่าอีก
555 ไม่เคยอินกับเทพนิยายเท่านี้มาก่อน

[minemomo]

ตอนนี้มีกิจกรรมร่วมสนุกที่เพจ สนใจจิ้มไปตามลิงค์ได้เลยค่ะ



https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=463324794026133&id=241717489520199



^^

[ทั่วหล้า]

มีแต่พวกคนน่าโมโห
นายท่านของสโนว์รีบมาแอบพาโจชัวร์กลับเร็วๆเลยนะ

[EoBen]

เป็นบ้าไปกันหมดแล้ว

ทำไมแต่ละคนถึงใจร้ายกันขนาดนี้นะ

[sujusaranghae]

โอยยย รำคาญคุณพ่อ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง รอบที่แล้วก็ปล่อยให้โเจชัวร์ถูกส่งตัวไป รอบนี้ก็มาตัดสินใจแทนลูกด้วยตัวเอง งี่เง่ามาก

[wichta]

เงินเดือนจะออกแร๊ะ เชื่อพี่ไม่ต้องแกะซองมาม่า ข้าวเหนียว ส้มตำ ยำ ซกเล็ก แซ่บกว่าเยอะ

[PAtxxkMxxn]

ริออออ

[vevi]

แวะให้กำลังใจคนเขียนก่อนค่า ติดตามนะคะ
แต่เค้าไม่ชอบมาม่าน๊าาาาา

[minemomo]

Heartbeat 

: A Retelling of Beauty and the Beast

พาหนูโจมาทักทายคนอ่านแต่เช้าเหมือนเดิมจ้า



ช่วงนี้มีข่าวน้ำท่วมในหลายพื้นที่ เราก็ขอส่งกำลังใจให้คนอ่านและผู้ที่อยู่ในจังหวัดที่ประสบภัย ขอให้ปลอดภัย ระวังรักษาตัวกันด้วยๆนะคะ



มีหลายคนบอกว่าไม่อยากหม่ำ บ้างก็ว่าจะกอดห่อมาม่าแน่นๆ บางคนถึงขนาดดับไฟไม่ยอมให้ตั้งหม้อต้มน้ำกันเลยทีเดียว แต่ทางเราก็ยังขอยืนยันจะจัดดราม่ากันต่อไป ส่วนใครเงินเดือนออกแล้ว อยากเลี้ยงข้าวเหนียวส้มตำก็ยินดีมากๆเลยนะคะ


ขออนุญาติปรับไซส์ตัวหนังสือ ถ้าใครอ่านในมือถือแล้วใหญ่ไปก็ขอโทษด้วยนะ คนเขียนเริ่มแก่แย้ว
























15









โจชัวร์เฝ้ามองท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนสี ค่ำคืนกำลังคืบคลานเข้ามาทุกขณะ ตัวเขายังคงถูกขังอยู่แต่ในห้อง ไม่ว่าจะส่งเสียงตะโกน ทุบประตูอย่างบ้าคลั่งกลับเป็นการทำให้ตัวเองเจ็บตัวโดยเปล่าประโยชน์ จนเขาเริ่มหมดหวัง กำลังใจเดียวที่มีคือภาพที่ฉายอยู่ในกระจกวิเศษ ทว่าสภาพของเจ้าอสูรที่เอาแต่นั่งเหม่อ ดวงตาหงอยเหงาทอดมองออกไปแสนไกลก็ทำให้เขาน้ำตาเอ่อ สงสารทั้งตัวเองและคนในกระจกที่ทำได้แค่คิดถึงกัน



.



“เจ้าเอาแต่นั่งจ้องจนข้าเริ่มจะเขินนิดๆแล้วนะ”



.



โจชัวร์ยิ้มรับคำแซว จริงอยู่ที่เขาเอาแต่นั่งจ้องกระจกมาหลายชั่วโมง แต่สิ่งที่เขามองไม่ใช่ตัวกระจกสักหน่อย ถือเป็นโชคดีที่เจ้าอสูรให้เขาเอากระจกวิเศษติดตัวมาด้วย อย่างน้อยในเวลาอย่างนี้ก็ได้มีเพื่อนคุยแก้เหงา



.



“ไม่อยากเห็นอย่างอื่นบ้างหรือ ข้าเองก็ต้องทนดูนายท่านทำหน้าโศกจนชักจะเอียน”



.



“ถ้าเขาได้ยิน เจ้าคงได้แตกเป็นเสี่ยงๆจริงๆแน่” เขาอ้างคำขู่ที่เคยได้ยินเจ้าอสูรพูดติดปากแต่ก็ไม่เคยลงมือทำสักครั้ง



.



“กระจกอย่างข้าไม่โกหก ถ้าเขาจะโมโหก็เพราะไม่อาจยอมรับความจริง จะมาโทษข้ามิได้”



.



โจชัวร์ฟังแล้วก็คล้อยตาม ไม่ต้องคิดถึงใครที่ไหนไกล หลายครั้งที่พี่สาวทั้งสองรับสภาพตัวเองไม่ได้จนเผลอตัวทำลายภาพที่เห็น เขานี่แหละเป็นคนต้องคอยเก็บกวาดและเปลี่ยนกระจกใหม่ให้ตั้งไม่รู้กี่บาน ส่วนที่คฤหาสน์ เขายังไม่เคยได้ยินใครบ่นเรื่องกระจกแตก แต่นั่นเป็นกรณีของกระจกเงาทั่วไปซึ่งไม่น่าได้สนใจ กระจกในมือเขานี่สิที่ไม่ธรรมดา สามารถส่องให้เห็นทุกสิ่งที่ต้องการ ว่าแต่... ตัวเจ้าของกระจกเองจะอยากเห็นอะไรบ้างนะ?



.



“ถ้าอย่างนั้น เจ้าอสูรชอบดูอะไรล่ะ เจ้าฉายภาพพวกนั้นให้ข้าเห็นบ้างได้มั้ย”



.



บานกระจกปรากฏฝ้ามัวก่อนจะกลับมาส่องใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้นของเขา ส่วนน้ำเสียงของกระจกก็ฟังดูสดชื่นขึ้นเหมือนคนที่กำลังบิดนิ้วดังกร๊อบเพื่อเตรียมทำเรื่องสนุกๆ



.



“โดยปกติแล้วนายท่านจะตรวจตราความเรียบร้อยของเมืองหรือความเป็นไปของโลกภายนอกทั่วๆไป ไม่ได้เจาะจงขอดูอะไรเป็นพิเศษ แต่ถ้าถามถึงความชอบก็คงจะเป็นภาพของคนๆหนึ่งที่ได้ปรากฏแก่สายตาของนายท่านในทุกๆวัน วันละหลายๆครั้ง”



.



“ใครกันเหรอ เป็นคนที่ข้ารู้จักมั้ย ขอดูหน่อยสิ”



.



“ได้ตามที่ประสงค์ขอรับ”



.



โจชัวร์ยกกระจกขึ้นส่องก็ยังเห็นแต่ใบหน้าตัวเอง พอลองเขย่าแรงๆ กลุ่มฝ้าขาวก็คลุ้งขึ้น เมื่อทุกอย่างชัดเจนกลับกลายเป็นภาพคุ้นตา สวนดอกไม้ที่ถูกจัดแต่งเป็นพุ่มเหลี่ยมล้อมรอบอ่างน้ำพุทรงสูง มีร่างหนึ่งกำลังโก้งโค้งอยู่ในมุมที่ค่อนข้างลับตา



.



“นี่มัน... ข้า... งั้นเหรอ?!”



.



เขาร้องด้วยความตกใจที่เห็นตัวเองในอดีต เป็นช่วงหลังจากที่แม่จากไปแล้ว ตัวเขาจึงเหมือนหัวเดียวกระเทียมลีบ ถูกแมรี่กับเบตตี้ใช้งานไม่ต่างจากคนใช้ หากแข็งข้อขึ้นมาก็จะถูกลงโทษจนต้องหนีมาซ่อนตัวอยู่ในสวน รอจนพ่อกลับมาบ้านจึงจะค่อยออกมาได้



.



“ถูกต้องแล้ว คงเป็นความบังเอิญเมื่อหลายปีมาแล้วที่ข้าได้ทำให้นายท่านได้เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาถูกตี มีรอยไม้เป็นทางยาวตามแขนขา และกำลังนั่งซุกตัวอยู่หลังกอกุหลาบกับขนมปังก้อนหนึ่งในมือ เขาค่อยๆแทะเล็มขนมปังด้วยความหิว สักพักมีแมวตัวหนึ่งวิ่งผ่านมา มันหยุดและมองดูเขาด้วยความสนใจ จู่ๆทั้งแมวและเด็กก็สะดุ้งด้วยความตกใจ เขาขดตัวให้ยิ่งเล็กส่วนเจ้าแมวก็เผ่นพรวดเข้าไปซุกจนดูคล้ายเป็นก้อนเดียวกัน เวลาผ่านไปอีกครู่หนึ่ง เขาคลายตัวออก ท่าทางโล่งอกแล้วหันมาสนใจเจ้าขนฟูที่ปีนเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน แล้วทั้งคู่ก็แบ่งขนมปังก้อนนั้นกินกันอย่างเอร็ดอร่อย รอยยิ้มของเด็กหนุ่มสะท้อนรับกับแสงแดดยามนั้นช่างดูแจ่มใส ทั้งสายตาก็อ่อนโยนจนกลบความเจ็บปวดจากบาดแผลทางร่างกาย แม้จะไม่ได้ยินแต่ก็ทำให้สัมผัสได้ถึงเสียงหัวเราะที่คลอไปกับเสียงร้องของเจ้าแมวตัวน้อย”



.



โจชัวร์หัวเราะเบาๆกับเสียงพากย์ที่สอดรับกับภาพเคลื่อนไหว ทุกอย่างถูกต้องตามความทรงจำ เจ้าแมวตัวนั้นเป็นแมวจรที่เข้ามาขโมยของกินในครัว มันคงถูกจับได้แต่เผ่นหนีออกมาทัน เบตตี้แผดเสียงลั่นทำให้ทั้งเขาและมันตกใจจนต้องรีบแอบกันตัวสั่น รอจนเสียงอาละวาดเงียบลง เขากับมันก็แบ่งของกินและเล่นกันจนกระทั่งเย็น จากนั้นมันก็แวะมาเป็นประจำและตอบแทนด้วยการช่วยจับหนู น่าเสียดายที่มันหายไปตอนย้ายบ้าน เขาเที่ยวเรียกหาแต่ไม่เจอ ได้แต่หวังว่ามันจะได้เจอคนใจดีเมตตารับเลี้ยง



.



“จากวันนั้นข้าก็ถูกสั่งให้แสดงภาพของเด็กหนุ่มผู้นั้นอยู่เสมอ ในทุกๆวันที่เขาดีใจ เสียใจ หัวเราะ หรือร้องไห้  ทั้งตอนที่เขาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่โตจนถึงบ้านหลังเล็กๆในชนบท เวลาที่เขายังยิ้มทั้งที่ต้องทำงานหนัก กระทั่งยามเหนื่อยจนหลับไปทั้งคราบน้ำตา”



.



ในกระจกยังคงเป็นตอนที่เขาเล่นกับแมว แต่เขาก็นึกภาพตามเสียงจากกระจกได้อย่างชัดเจน



.



“หมายความว่าเจ้าอสูรรู้จักข้ามาก่อนอย่างนั้นเหรอ”



.



“หามิได้ นายท่านไม่เคยได้รู้อะไรมากไปกว่าสิ่งที่เห็น ชีวิตของเด็กหนุ่มกลายเป็นเครื่องประโลมจิตใจ แต่ในขณะเดียวกันก็ยิ่งทำให้เขาทุรนทุรายเพราะอยากจะได้พบเด็กคนนั้นจริงๆสักครั้ง”



.



โจชัวร์คิดตามแล้วรู้สึกสังหรณ์ถึงความบังเอิญที่เกิดขึ้นกับชีวิตของตน



.



“เพราะอย่างนี้ เขาถึงได้จับตัวพ่อแล้วสั่งให้ข้าไปที่คฤหาสน์!”



.



“ประเดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไป เท่าที่ข้ารู้ พ่อของเจ้าพลัดหลงไปที่คฤหาสน์เอง นายท่านให้ทั้งอาหารและที่พักและยังจัดการให้เขาได้เดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยโดยไม่เรียกร้องสิ่งใดตอบแทน แต่เป็นพ่อของเจ้าที่รนหาที่ กระทำผิดคำพูดของตัวเองต่างหาก ส่วนนายท่านก็แค่อาศัยโอกาสเล็กๆน้อยๆให้เกิดประโยชน์เท่านั้น ที่สำคัญ เจ้าพูดเองว่านายท่านดีกับเจ้าทุกอย่าง เขาไม่ได้ลงโทษหรือทำร้ายเจ้าสักนิดเลยไม่ใช่เหรอ”



.



อารมณ์วูบเล็กๆดับลงเหมือนแสงที่ปลายไม้ขีดไฟ ตัวเขาเองยังนึกขำว่าจะโกรธเจ้าอสูรได้อีกเช่นไร เป็นไปได้ว่าความรู้สึกที่ไม่มั่นคงอาจเกิดจากความลับที่ยังรอการเฉลย



.



“จริงสิ ลิเดียเคยบอกข้าว่าเจ้าอสูรโดนคำสาปถึงได้มีรูปร่างเช่นนั้น เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”



.



เขาลองถามแต่กระจกช่างจ้อกลับเงียบผิดปกติ ชวนให้ยิ่งอยากรู้จึงต้องวางเหยื่อล่อให้หนักขึ้น



.



“ข้าเคยเจอนิทานเรื่องหนึ่งในห้องหนังสือ ที่เล่าว่ามีเจ้าชายรูปงามที่เย่อหยิ่งและดูแคลนหญิงชราที่มาขอความช่วยเหลือ เขาเลยถูกสาปให้กลายเป็นอสูรจนกว่าจะเจอคนที่มีความรักแท้จริง คนที่มองผ่านความอัปลักษณ์เข้าไปถึงตัวตนข้างใน พออ่านแล้วก็รู้สึกว่าช่างคล้ายกับเรื่องของเจ้าอสูรมากทีเดียว”



.



บานกระจกกลับคืนมาเป็นภาพสะท้อนของตัวเขา เห็นชัดว่าดวงตากำลังเป็นประกายด้วยความอยากรู้



.



“แล้วนิทานเรื่องนั้นว่าอย่างไรต่อล่ะ ในที่สุดเจ้าชายได้พบรักแท้หรือไม่”



.



“ไม่รู้สิ นิทานยังไม่จบ เนื้อเรื่องส่วนที่เหลือหายไปเลยไม่รู้ว่าตอนจบจะลงเอยอย่างไร”



.



“น่าสนใจ น่าสนใจ” กระจกเปลี่ยนเป็นภาพของเจ้าอสูรที่ยังคงนั่งเหม่ออยู่ลำพัง แต่แปลกตรงที่ค่อยๆจางลงเหมือนภาพเก่าสีซีด “แล้วถ้าเจ้าชายองค์นั้นคือนายท่าน เจ้าคิดว่านิทานจะดำเนินต่อไปแล้วจบลงในแบบไหนล่ะ พบรักแท้ที่ล้างคำสาปทั้งหมดหรือทุกอย่างสูญสลายไปตลอดกาลลลล”



.



ท้ายเสียงลากยาว น้ำเสียงวังเวงชวนให้รู้สึกใจเสีย



.



“เจ้าว่ายังไงนะ!? อะไรคือสูญสลายไปตลอดกาล เจ้าอสูรจะต้องเป็นอะไรไปอย่างนั้นเหรอ?!”   



.



“ฟังไว้ให้ดีเถิดเด็กน้อย ชายหนุ่มรูปงามที่แสนเย็นชาและเย่อหยิ่ง ได้เมินเฉยต่อคำร้องขออันน่าเวทนาเพียงเพราะรังเกียจในความอัปลักษณ์ จึงถูกสาปให้ตกอยู่ในสภาพอันแสนน่าเกลียดจนกว่าจะพบใครสักคนที่มองผ่านรูปกายภายนอกและสัมผัสได้ถึงหัวใจข้างใน ความรักแท้จริงที่เกิดขึ้นเท่านั้นจึงจะสามารถล้างคำสาป แต่หากปล่อยให้เวลาเนิ่นนานจนกลีบสุดท้ายของดอกกุหลาบวิเศษร่วงโรย ชีวิตก็จะดับสูญไปอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้างในสภาพเดียวกับที่เจ้าตัวดูแคลน”



.



ภาพของเจ้าอสูรซีดจางลงทุกทีทำให้โจชัวร์ยิ่งนั่งไม่ติด ไม่คิดว่าเรื่องเล่าให้ความบันเทิงจะกลายมาเป็นเรื่องจริงอันแสนเจ็บปวด และอาจจะจบลงด้วยโศกนาฏกรรม



.



“อะไรนะ?! ที่เจ้าเล่ามาเป็นความจริง...?!”



.



“อย่าสงสัยในสิ่งที่สะท้อนจากตัวข้า ความจริงมักเจ็บปวดเสมอ และตัวข้าแท้จริงก็ไม่ต่างจากเครื่องมือทรมานชั้นเลิศ การเผยโลกภายนอกให้กับคนที่ถูกความอัปลักษณ์จำกัดให้อยู่แต่ในคฤหาสน์ได้เห็นไม่ยิ่งเป็นการสร้างความเจ็บปวดหรอกหรือ ได้เห็นแต่ไม่ได้สัมผัส ได้รับรู้แต่ไม่อาจไขว่คว้ามาครอบครอง อาาาา ช่างเป็นความทรมานอันแสนหวาน”



.



ภาพของอสูรหายไปแล้ว ตอนนี้เขาเห็นใบหน้าของคนที่กำลังเจ็บปวดจนแทบพูดไม่ออก



.



“เจ้า... ใจร้ายที่สุด! เขาทำผิดอะไรนักหนา ทำไมต้องทำร้ายกันถึงขนาดนี้”



.



“ด่าว่าข้าไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะ”



.



“ข้าจะช่วยเขา ข้าจะช่วยเจ้าอสูรล้างคำสาปให้ได้”



.



“เจ้าคงยังไม่ลืมใช่มั้ยว่าคำสาปจะสลายไปก็ต่อเมื่อ...”



.



ดวงตาของคนในกระจกแข็งกร้าว ความมุ่งมั่นฉายชัดออกจากหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก



.



“ข้ารักเขา ข้าไม่สนว่าเขาจะเป็นเจ้าชายหรือว่าอสูรร้าย และข้าก็ไม่ได้รักเพียงเพื่อจะช่วยล้างคำสาป ต่อให้เขาจะต้องกลายเป็นอสูรตลอดไปข้าก็ยังจะรัก ข้าจะทำให้เขามีความสุขและจะไม่ยอมให้เจ้าหรือว่าใครทำร้ายเขาได้อีก”



.



“แหมๆ ช่างเป็นคำสารภาพรักที่จับใจเสียจริง แต่ข้าขอเตือนว่าเจ้าเหลือเวลาไม่มากแล้ว พรุ่งนี้ก็จะถึงกำหนดสามวันแล้วนี่”



.



“สามวันแล้วทำไม?”



.



“เจ้าคงจำสัญญาที่ให้ไว้ได้ใช่มั้ย นายท่านเดิมพันทุกอย่างเพื่อให้เจ้าได้กลับมาเยี่ยมพ่อและจะกลับไปเพื่ออยู่ด้วยกันตลอดไป ดอกกุหลาบรับทราบพันธะนั้นแล้วและหากเจ้าทำไม่ได้ตามที่สัญญา ทุกอย่างก็จบเกม”



.



“อะไรนะ! อะไรคือจบเกม?!”



.



“อย่าถามในสิ่งที่เจ้ารู้อยู่แล้วสิ ข้าไม่อยากพูดซ้ำให้มันน่าเบื่อเสียเปล่าๆ”



.



โจชัวร์นึกย้อนถึงตอนที่อยู่ในห้องใต้หลังคา เขาเพียงแต่มองผ่านดอกกุหลาบในครอบแก้วแต่รู้สึกได้ว่ามันกำลังโรยรา กลีบดอกที่เหลืออยู่ไม่มากทำให้ประกายแสงหม่นมัวลงจากครั้งแรกที่ได้เห็น และในขณะที่เจ้าอสูรเอ่ยอนุญาตก็เหมือนมีแสงสว่างออกมาวูบหนึ่ง นั่นอาจจะเป็นสัญญาณแห่งพันธะสัญญาที่กระจกบอก แต่ปัญหาคือเจ้าอสูรจะรู้หรือไม่ว่าชีวิตตกอยู่ในความเสี่ยง หากเขาไม่กลับหรือกลับไปไม่ได้ตามกำหนดเวลาจะไม่เท่ากับเป็นการ...



.



ไม่มีทาง! เขาจะไม่มีวันยอมให้เป็นเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด!



.



ความลับที่ได้ล่วงรู้ทำให้โจชัวร์ยิ่งร้อนรนเพื่อหาทางกลับคฤหาสน์ และเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าพี่สาวคือนางฟ้ามาโปรด เบตตี้เข้ามาหาเขาพร้อมสำรับอาหารแต่เขารู้ว่าแมรี่ก็คงแอบหลบอยู่ไม่ไกล โชคดีที่เป็นพี่สาวคนรองซึ่งหัวอ่อนและถูกโน้มน้าวใจได้ง่ายกว่า



.



“กินอะไรซะบ้าง ถึงแกจะอดจนตายก็ไม่ได้ออกจากห้องอยู่ดี”



.



“ปล่อยข้าไปไม่ได้เหรอ ได้โปรดเถอะนะ ข้าสัญญาว่าถ้าได้กลับไปที่นั่น ข้าจะทำทุกอย่างให้พี่ได้สมหวัง ข้ารู้ว่าพี่ต้องการอะไรเบตตี้ ข้าทำให้ได้ ขอแค่ช่วยให้ข้าได้กลับไปเท่านั้น”



.



เบตตี้ตาโตแต่ยังมีอาการระแวดระวังแสดงว่ามีการแอบฟังการสนทนานี้อยู่จริงๆ



.



“เอ่อ... อะไร้! อย่ามาพูดจาเพ้อเจ้อน่ะ ข้าไม่ได้ต้องการอะไรสักหน่อย ข้าแค่จะเอานี่มาให้ แกก็รีบๆกินซะ เสร็จแล้วข้าจะได้เก็บออกไป” เธอหันไปตะเบ็งเสียงพูดใส่ประตู แล้วรีบป้องปากถามถึงสิ่งที่เขาอยากให้ช่วย



.



“ได้ๆ ข้าจะกินก็ได้เพราะข้าก็หิวไส้จะขาดอยู่แล้ว” โจชัวร์ตะโกนบ้าง แล้วค่อยกระซิบพอได้ยินกันสองคน



.



“แค่ช่วยให้ข้าออกไปเจอสโนว์ได้ก็พอ”



.



“ไม่มีทางหรอก แกสตันให้คนเฝ้าไอ้ม้านั่นอยู่ตลอด ข้าหาม้าตัวอื่นให้ดีกว่า”



.



“ไม่ได้ มีแต่สโนว์ที่รู้ทางและจะพาข้ากลับไปได้ ถ้าไม่มีมันก็คงหลงอยู่ในป่าแล้วตายเพราะพายุแน่ๆ”



.



“งั้นก็รออีกสักสองสามวัน ให้พวกเขาวางใจว่าเจ้าจะไม่หนีค่อยหาทางอีกที”



.



“รอไม่ได้อีกแล้ว ข้าต้องกลับไปภายในวันพรุ่งนี้เท่านั้น!”



.



“ทำไมล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นหรือไง?”



.



“เจ้าอสูรกำลังอ่อนแอลงทุกที ถ้าข้ากลับไปไม่ทัน เขาอาจจะ...”



.



เขาพูดต่อไม่ออก แต่อีกฝ่ายสามารถเดาทางออกได้ทันที



.



“ตายงั้นเหรอ!? เจ้าบอกว่าอสูรร้ายนั่นกำลังจะตายใช่มั้ย?!”



.



โจชัวร์ไม่มีหนทางอื่นนอกจากส่งสายตาอ้อนวอน เขาไม่หวังให้เบตตี้เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง แต่ขอให้เธอนึกถึงผลประโยชน์ให้มากพอที่จะกล้าหักหลังแมรี่ทีเถอะ



.



“อิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นข้าไปล่ะนะ”



.



เบตตี้เอ่ยเต็มเสียงอีกครั้งเป็นสัญญาณว่าการเจรจาได้สิ้นสุดลง เธอไม่กล้ามองตอบดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวัง และเมื่อกลับออกจากห้องก็ยิ่งไม่กล้าสู้หน้าคนที่รออยู่ แต่ที่แปลกใจยิ่งกว่าคือมีชายหนุ่มอีกคนยืนรออยู่กับแมรี่ สีหน้าท่าทางของเขาดูไม่ปกตินัก เธอมองพี่สาวคนโตและเห็นอาการแสยะยิ้มสะใจกับแววตาดูแคลนที่มองผ่านผนัง วินาทีนั้นเธอยิ่งรู้สึกกลัวจนขาสั่น ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ถูกขังอยู่ในห้อง



.



“มันว่ายังไงบ้าง” แมรี่สะกดน้ำเสียงเย็นเฉียบเพื่อข่มขวัญให้น้องสาวพูดความจริงทุกคำ



.



“ก็... เอ่อ... ก็จะให้น้องช่วย...”



.



เบตตี้ตอบด้วยอาการลังเล ยังชั่งใจไม่ถูกว่าควรวางตัวอยู่จุดไหน ใจหนึ่งก็อยากช่วยเพื่อประโยชน์ของตัวเอง อีกใจก็ไม่กล้างัดข้อกับพี่สาว แล้วไหนจะชายหนุ่มที่กำลังส่งยิ้มให้เธออีกคน



.



“โจชัวร์จะให้เจ้าช่วยอะไรเหรอ บอกมาเถอะเบตตี้คนดี พวกเราจะได้ช่วยกันสะสางปัญหานี้ให้จบไปเสียที”



.



เบตตี้รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังเต้นระรัวจนแทบระเบิด แม้แต่ในฝันเธอก็ยังไม่กล้าให้แกสตันปฏิบัติกับเธอเช่นนี้ เธอถูกใบหน้าหล่อเหลาสะกดให้พูดทุกอย่างออกไปโดยไม่รู้ตัว กระทั่งเสียงปิดประตูโครมใหญ่ทำให้เธอเพิ่งรู้ว่าหนุ่มหล่อตรงหน้าหายไปแล้ว รอยยิ้มหยันของแมรี่ยิ่งย้ำชัดว่าเธอทำพลาดอีกครั้ง และเธอคงได้แต่ติดค้างคำขอโทษ...



.



โธ่! โจชัวร์ที่น่าสงสาร เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอรู้สึกว่าเขาคือน้องชายแต่เธอกลับปกป้องดูแลเขาไม่ได้เลยสักนิดเดียว 



















 


ขอซ้ำประโยคนี้อีกสักที เขียนเองก็ชอบเอง >< ...


“ข้ารักเขา ข้าไม่สนว่าเขาจะเป็นเจ้าชายหรือว่าอสูรร้าย และข้าก็ไม่ได้รักเพียงเพื่อจะช่วยล้างคำสาป ต่อให้เขาจะต้องกลายเป็นอสูรตลอดไปข้าก็ยังจะรัก ข้าจะทำให้เขามีความสุขและจะไม่ยอมให้เจ้าหรือว่าใครทำร้ายเขาได้อีก”


อยากกอดหนูโจแทนเจ้าอสูร เข้มแข็งอะไรเบอร์นี้คะลูก






ขอสรุปสักนิดเผื่อมีใครงง... เจ้าอสูรรู้จักโจชัวร์มาก่อนก็จริงแต่พูดไปก็เหมือนเป็นแค่คนในฝันเพราะได้แต่เห็นภาพ ไม่ได้ยินเสียง ได้แต่คาดเดาเรื่องของเด็กหนุ่มไปฝ่ายเดียว

หรือหากมีจุดไหนสงสัยก็ฝากคำถามไว้ได้ (ฝากในนี้หรือในเพจก็ได้นะ) ถ้าไม่เป็นการสปอยเนื้อเรื่องในลำดับต่อๆไปก็จะรีบตอบให้เลยค่ะ





...อาาาา ช่างเป็นความทรมานอันแสนหวาน...


ไม่รู้ว่าตอนนี้ใครจะทรมานมากกว่าระหว่างเจ้าอสูรกับคนอ่าน


เพราะหลังจากเสียงปิดประตูโครมใหญ่ จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก็ต้องมารอลุ้นกันต่ออาทิตย์หน้า


ความจริงมักเจ็บปวดเสมอ... เห็นด้วยมั้ยคะ ฮิ ฮิ


 




ปล. อย่าลืมไปร่วมกิจกรรมที่เพจ Minemomo ส่งความคิดเห็นมาเยอะๆ ชิงบัตรของขวัญไปกินขนมอร่อยๆแทนมาม่ากันนะคะ
 

^__^

----- Mine -----

[minemomo]

ขอยกแยกมาจากเรื่องเพราะเป็นความคิดเห็นส่วนตัวล้วนๆ และพยายามไม่สปอยสุดฤทธิ์ หากคนอ่านมีความคิดเห็นอย่างไร แชร์กันมาได้เต็มที่เลยค่ะ



สำหรับตัวเราเอง พอเขียนเรื่องนี้จบ ได้อ่านทวนจนเห็นภาพรวมทั้งหมด เวลาที่กลับมาอ่านตอนนี้อีกจะรู้สึกอยากกอดเจ้าอสูรขึ้นมาจับใจ อยากตบหลังเบาๆแล้วโอ๋ปลอบพระเอกที่แสนจะเจียมเนื้อเจียมตัวคนนี้



อย่างที่ได้เกริ่นไปว่าจริงๆแล้วเด็กหนุ่มอาจเรียกได้ว่าเป็นคนในฝันของเจ้าอสูรมาตลอด ได้เห็นแต่ไม่ได้สัมผัส ได้รับรู้เรื่องราวแต่ไม่เคยได้รู้จักตัวตนที่แท้จริง เมื่อได้พบคุณมอร์ริสซึ่งอาจจะทำให้ได้เข้าถึงคนที่เขาเฝ้ามอง เปรียบเหมือนได้พบหนทางทำฝันให้เป็นจริง แต่ก็เชื่อได้ว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมา ทั้งจากเรื่องราวที่เรารู้และไม่รู้ เจ้าอสูรคงได้สัมผัสลึกซึ้งกับคำกล่าวติดปากของเจ้ากระจกซาดิสม์ที่ว่า 'ความจริงมักเจ็บปวดเสมอ' ลึกๆเขาอาจกลัวที่จะได้เผชิญหน้ากับความเป็นจริง แต่ความรู้สึกที่ท่วมท้นในใจก็ผลักดันให้เขาอยากลองเสี่ยงสักครั้ง



เขาจึงใช้โอกาสนี้ท้าทายโชคชะตาของตนอย่างเจียมตน เดิมพันแรกคือการวางเงื่อนไขให้คุณมอร์ริสส่งลูกมาแทน เขาไม่ได้ระบุตัวว่าใคร (แม้จะมีการวางทริคเล็กน้อยว่าขอคนเล็ก) แต่เมื่อคนที่มาถึงคือโจชัวร์ก็ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี เดิมพันต่อๆมาคือโอกาสให้ความรักได้เติบโตอย่างค่อยเป็นค่อยไป ใช้ความใส่ใจดูแล การให้เกียรติและความเสมอภาคเท่าเทียม เพื่อบ่มเพาะต้นรักในใจของเด็กหนุ่มให้เติบโตไปพร้อมกับความรักที่เบ่งบานอยู่ในหัวใจของเขาเอง



และในตอนที่เพิ่งได้อ่านกันไป ความไว้วางใจก็คือเดิมพัน (สุดท้ายหรืออาจไม่ใช่...) เพื่อพิสูจน์ว่าความรักระหว่างเขากับโจชัวร์คือของจริง และความจริงอาจไม่ได้เจ็บปวดเสมอไป การเดิมพันยังไม่สิ้นสุดและผลลัพธ์ก็ยังคาดเดาไม่ได้จนกว่าจะถึงตอนจบ




โอ๋ๆๆ เค้าขอโทษนะนายท่าน



เดี๋ยวค่ะ! อย่าเพิ่งปาหมอน เรายังยืนยันว่าเรื่องนี้แฮปปี้เอ็นดิ้ง ใช่มั้ย??? ใช่นะ ใช่ๆๆๆ อาจจะในบริบทที่แตกต่างแต่ก็ถือได้ว่าจบแฮปปี้แน่นอนค่ะ



#ระแวงระวังสุดฤทธิ์


#คนเขียนมันซาดิสม์



 

[sirin_chadada]

เกือบวางใจแล้วค่ะ ถ้าไม่เจอท่อนนี้นะ อาจจะในบริบทที่แตกต่างแต่ก็ถือได้ว่าจบแฮปปี้แน่นอนค่ะ

[ommanymontra]

 



 

[B52]

ทรมารกับการรอคอย

[EoBen]

พอรู้ว่าเจ้าอสูรมองโจมาตลอดแล้วรู้สึกดีมากนะ

มันเหมือนค่อยๆคลายบรรยาศดีๆออกมา

มันรู้สึกเหมือน ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะมาปลดปล่อยคำสาป


แต่นี่คือโจนะ เด็กหนุ่มที่เฝ้ามองมาตลอด ถ้าเป็นเด็กคนนี้ก็จะดี


กอดโจ กอดเจ้าอสูร ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ


โกธรแอสตั้นมาก ที่สงสารมาตลอด มันจบละ

[ดาวลูกไก่]

อาจจะในบริบทที่แตกต่าง หืมมม หืมมยาวๆเลยค่ะ ยังไงกันล่ะทีนี้ 

[minemomo]

Heartbeat 

: A Retelling of Beauty and the Beast

ประกาศผลผู้โชคดีรับบัตรของขวัญกัน ได้แก่ คุณ Fuse Fuse ค่ะ

ขอให้ทานขนมให้อร่อยแก้อาการจุกดรามาจาก Heartbeat นะ

และขอบคุณทุกคนที่ร่วมสนุกค่ะ



จากนี้ก็ไปลุ้น เอาใจช่วยโจชัวร์กันต่อเลยค่ะ

























16









เสียงปิดประตูดังทำให้โจชัวร์สะดุ้งและรีบซ่อนกระจกวิเศษให้พ้นสายตาผู้ที่บุกรุกเข้ามา เสียงฝีเท้าเงียบไปบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายยั้งอยู่แค่หน้าประตู และคงกำลังมองดูนักโทษของตนอย่างชั่งใจ แต่เขาไม่อยากปล่อยเวลาให้เสียเปล่าสักวินาทีเดียวจึงเป็นฝ่ายหันกลับไปเพื่อเผชิญหน้า ร่างสูงใหญ่ดูไม่แปลกใจ ทั้งยังเป็นฝ่ายเริ่มแสดงว่ากำลังร้อนใจไม่ต่างกัน



.



“ถ้าเจ้าสัญญาว่าจะไม่...”



.



“ไม่!” โจชัวร์สวนตอบโดยไม่ต้องรอฟังจนจบ “ข้าจะกลับไป ต่อให้ต้องตาย ข้าก็จะกลับ!”



.



“ทำไม?” ร่างสูงค่อยๆก้าวเข้าหา มือใหญ่กำแน่นเพื่อข่มความรู้สึกแต่อารมณ์ที่ปะทุอยู่ในอกก็ยังเล็ดรอดไรฟันออกมากับน้ำเสียง



.



“เจ้าถามเพราะอยากรู้เหตุผลของอะไรล่ะแกสตัน ทำไมข้าต้องกลับไป หรือทำไมข้าถึงไม่รักเจ้า”



.



โจชัวร์จ้องตาตอบ ใจเขาเองก็หวั่นไหวที่เห็นคำตัดรอนของตนทำให้ดวงตาแข็งกร้าววูบแสงลง



.



“ข้ารักเจ้านะโจชัวร์”



.



ฝ่ายหนึ่งฝากลมหายใจออกมากับคำบอกรัก พูดได้เต็มปากว่าทุ่มเทให้หมดแล้วทั้งชีวิตและจิตใจ นี่อาจเป็นเดิมพันสุดท้ายเพื่อรักษาหัวใจของตนเองไว้



.



“แต่ข้าไม่ได้รักเจ้าแกสตัน”



.



อีกฝ่ายกลับประกาศกร้าว เพราะนี่คือคำตอบที่เขาเพียรแสดงออกมาเนิ่นนาน ไม่ใช่ว่าเขาเพิ่งเจอผู้ชายคนนี้เมื่อวาน และไม่ใช่ไม่รู้ถึงความดีแสนดี แต่หัวใจของเขาไม่เคยสั่นไหว ไม่เคยและจะไม่มีวันรู้สึกได้มากเกินคำว่าเพื่อน ยิ่งตอนนี้เขามีคนที่รักแล้ว อาจจะดูใจร้ายหรือเห็นแก่ตัว แต่เขาไม่อยากปล่อยปัญหาให้คาราคาซังไม่สิ้นสุด   



.



“หัวใจของข้ามีเจ้าของแล้ว และข้าต้องกลับไปหาคนที่ข้ารัก เมื่อรู้อย่างนี้เจ้าจะปล่อยข้าไปได้หรือยัง?”



.



ร่างสูงใหญ่เหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางศีรษะ ทีแรกอาจชาวูบเพราะยังไม่ทันตั้งรับ แต่เมื่อความรู้สึกคืนมา กระแสแห่งความเจ็บปวดก็ซ่านไปในทุกอณูของร่างกาย โดยเฉพาะหัวใจราวถูกเฉือนจนวิ่นเป็นเศษเนื้อ เขาต้องพยายามตั้งสติและเค้นกำลังเฮือกสุดท้ายเพื่อปฏิเสธความจริง



.



“มัน เป็น ใคร?!”



.



โจชัวร์มองสีหน้าที่กำลังทรมานของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิด กระจกวิเศษพูดถูก ความจริงมักทำให้เจ็บปวด หากไม่ยอมรับก็จะไม่สามารถก้าวผ่านและรังแต่จะต้องเจ็บปวดอยู่ซ้ำๆไม่สิ้นสุด นี่อาจเป็นการตอกย้ำแต่เขาก็อยากให้เพื่อนได้หลุดพ้นจากความทรมานเสียที



.



“อย่าถามในสิ่งที่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดอีกเลยนะแกสตัน เจ้าเองก็รู้อยู่แล้วว่าข้ารักใครถึงได้ห้ามไม่ให้ข้ากลับไปหาเขา”



.



“ไม่จริง! ข้าไม่เชื่อ!” เสียงเหี้ยมตวาดลั่น ดวงตาแดงก่ำเบิกโพลง สีหน้าบิดเบี้ยวจนเกือบจะไม่เหลือเค้าหนุ่มรูปงามคนเดิม “มันเป็นอสูร เป็นสัตว์ป่าหน้าตาน่าเกลียด นิสัยโหดร้ายป่าเถื่อน ไม่มีทางที่เจ้าจะรักมันได้หรอก!”



.



“ข้ารักเจ้าอสูร ต่อให้ใครจะเห็นว่าเขาน่าเกลียดน่ากลัว หรือถูกประณามว่าโหดร้ายป่าเถื่อน ข้าก็ไม่สน เพราะข้า รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา และเขาคือคนที่ข้าเลือก เขาคือส่วนหนึ่งของชีวิตข้า ไม่ว่าเจ้าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีทางพรากเราออกจากกันได้”



.



แกสตันยังคงจ้องไม่วางตาจนโจชัวร์เริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มยิ่งดำมืดเหมือนท้องน้ำที่ไม่อาจหยั่งความลึก ทั้งยังส่งประกายประหลาดราวกับคลื่นวนที่พร้อมจะดูดกลืนเพื่อทำลายทุกสิ่งให้ย่อยยับ



.



“ไม่มีวันงั้นเหรอ!? ได้!” เพียงก้าวเดียว ร่างสูงใหญ่ก็เข้าประชิด สองมือล็อกเป้าหมายไว้แน่น “งั้นมาลองดูกันว่าข้าจะทำให้เจ้าลืมไอ้อสูรนั่นได้มั้ย?!”



.



ไม่ทันขาดคำ แกสตันก็ผลักร่างเพรียวบางกระแทกลงกับเตียง ราวกับทำนบแห่งสติที่ร้าวลึกอยู่แล้วได้พังทลายลง คลื่นความกระหายระเบิดรุนแรงและซัดใส่เหยื่อที่ถูกกอดกักไว้ เขากดสองแขนเรียวไว้เหนือหัวแล้วตะโบมริมฝีปากจูบไซร้ไปทั่วทุกตารางนิ้วของผิวเนื้อ ริมฝีปากสวยไม่ยอมตอบรับก็ถูกมือใหญ่บีบเค้นจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาแทรกลิ้นอย่างย่ามใจแต่เจอฤทธิ์พยศจนได้แผล รู้ตัวอีกทีหลังมือของเขาก็ชาวาบ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนถูกตบจะเจ็บปวดสักแค่ไหน



.



โจชัวร์รู้สึกว่าใบหน้าเจ็บร้าวไปทั้งแถบ ดวงตาเกิดประกายพร่าไปชั่วขณะ ในปากแสบจี๊ดและคลุ้งกลิ่นคาวเลือด เมื่อไม่มีอาการต่อต้าน ริมฝีปากของเขาก็ยิ่งถูกขบเม้ม ลิ้นใหญ่พยายามตวัดรัด ไล่ต้อนลึกเข้ามาถึงในคอชวนให้รู้สึกคลื่นเหียน หลังจากจูบจนหนำใจ สัมผัสเปียกชื้นก็ลามเลียไปยังส่วนอื่นทั้งใบหน้า ลำคอ ยอดอกถูกดูดกลืนรุนแรง ลำตัวของเขาทั้งถูกชิมและขบกัด และแม้แต่พื้นที่ในส่วนลับที่สุดก็ยังถูกล่วงล้ำ มือใหญ่เข้ากอบกุม ชักเชิดโดยที่เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงจะต่อสู้ขัดขืน



.



“เห็นหรือยังโจชัวร์ ลืมตามาดูสิว่าตัวเจ้าเองก็ตอบรับข้ามากแค่ไหน”



.



โจชัวร์ยิ่งหลับตาแน่น เขารู้ว่าตอนนี้ร่างกายกำลังตื่นตัวอย่างที่สุด อารมณ์ดิบพุ่งทะยานจนเขาต้องกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้หลุดเสียงครางที่จะทำให้อีกฝ่ายพอใจ



.



“ร้องออกมาสิ ร้องออกมาดังๆว่าเจ้าก็ต้องการข้า อยากให้ข้าทำอย่างไร แรงแค่ไหน บอกข้ามาสิยอดรัก”



.



ต้องขอบคุณถ้อยคำเย้ยหยันที่ดังกรอกหู ความเจ็บปวดและอับอายจากการถูกกระทำอย่างหยาบช้าช่วยให้เขายังครองสติที่เหลืออยู่น้อยนิด เขาจะไม่มีวันยอมถูกชักเชิดไปตามเกมเหมือนของเล่นชิ้นหนึ่ง



.



“จำเอาไว้ว่าเจ้าเป็นของข้า ของข้าคนเดียว!”



.



“หัวใจข้ามีเจ้าของแล้ว... และคนๆนั้นไม่ใช่เจ้า... ไม่มีวันที่คนอย่างเจ้าจะเทียบเขาได้ ยอมรับเสียเถอะแกสตัน” 



.



โจชัวร์กลั้นใจเปล่งเสียงตอบ เป็นความพยายามครั้งสุดท้ายในฐานะเพื่อนที่ไม่อยากปล่อยให้อีกฝ่ายต้องมาเสียใจกับการกระทำของตนเองในภายหลัง แต่วูบหนึ่งที่ฝืนลืมตามอง ความรู้สึกกลัวแล่นเข้าจับใจ ผู้ชายตรงหน้าราวกับคนที่เขาไม่รู้จัก ใบหน้าคมสันแดงก่ำ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเหลือกถลน เนื้อตัวสั่นเท่าราวกับว่าเขาก็กำลังต้องต่อสู้กับอสูรร้ายภายในตัวเอง



.



“หัวใจอย่างนั้นหรือ?!” แกสตันแค่นถามแล้วส่งเสียงหัวเราะคำราม “แล้วถ้าข้าได้ตีตราเป็นเจ้าของร่างกายเจ้าโดยสมบูรณ์ล่ะ ไอ้อสูรหน้าโง่ที่มันได้แต่หัวใจไปจะทำหน้ายังไง?!”



.



“จะ.. เจ้าจะทำอะไร?!” ร่างเพรียวบางดิ้นพล่านเมื่อกางเกงถูกกระชากหลุดจากตัว ไม่มีวันที่เขาจะยอมให้เรื่องเลวร้ายพรรค์นั้นเกิดขึ้นกับตัวเอง



.



“ปล่อยข้านะ เจ้ามันบ้าไปแล้ว!”



.



“ใช่ ข้ามันบ้าที่เอาแต่เฝ้ารักเจ้า หวังแต่จะได้ทำให้เจ้ามีความสุขโดยไม่ต้องการอะไรตอบแทน แล้วข้าก็ได้รู้ว่านั่นมันเป็นแค่ความรักบ้าๆ ไร้สาระ หาประโยชน์อะไรไม่ได้สักอย่าง ข้าดีกับเจ้าไปแล้วยังไง เจ้าก็ไม่มีวันหันกลับมามอง แถมยังมีหน้ามาบอกว่าไปรักตัวประหลาดที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าข้าบ้า เจ้าเองก็คงบ้าไม่ต่างกัน เพราะฉะนั้นคนบ้าอย่างเจ้ากับข้าได้ลงเอยกันมันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ!”



.



แกสตันกดอีกฝ่ายไม่ให้ขัดขืน พลางปลดส่วนล่างของตนที่เริ่มจะโป่งพองให้เป็นอิสระ เรียวขาเล็กถูกแยกออก เขามองช่องทางที่ไม่คุ้นเคยอย่างชั่งใจด้วยไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชายด้วยกันมาก่อน ไม่รู้วิธีเล้าโลมหรือทะนุถนอม แต่คิดอีกทีก็รู้สึกสาแก่ใจที่จะได้ทำให้ทุกคนเจ็บปวด ทั้งคนที่เขารัก และคนที่มาแย่งของรักของเขา 



.



“อย่า! ไม่นะ!”



.



โจชัวร์ยิ่งดิ้นรนอย่างน่าเวทนา เนื้อตัวของเขากำลังถูกจาบจ้วง นิ้วมือใหญ่ค่อยๆสอดเข้าช่องทางด้านหลัง ยิ่งเขาต่อต้าน การรุกล้ำก็ยิ่งรุนแรง ร่างกายเหมือนกำลังถูกฉีกออก แต่เขากลับทำได้แค่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต 



.



“ไม่ต้องร้อง อีกสักพักเจ้าจะรู้สึกดี อย่างกับได้ขึ้นสวรรค์เชียวล่ะ เชื่อข้าสิ”



.



ถ้อยคำที่กระซิบอยู่ข้างหูไม่ต่างอะไรจากเสียงของนายพรานที่กำลังเล่นสนุกกับเหยื่อของตน เมื่อแรงดิ้นแผ่วลงก็เพิ่มจำนวนนิ้วมือจากหนึ่งเป็นสองและสามเพื่อกระตุ้นการตอดรัด ปฏิกิริยาที่ได้ชวนปลุกเร้าจนเนื้อตัวร้อนซู่ ในหัวเริ่มเกิดภาพอัศจรรย์อย่างที่เคยเสพสมมาตลอดวัยหนุ่ม เพียงแต่เปลี่ยนจากหญิงสาวเป็นคนตรงหน้า แม้จะไม่มีส่วนเว้าโค้งชวนมองหรือหน้าอกอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ แต่ร่างเพรียวบางก็ตึงแน่นได้สัดส่วน ผิวขาวไร้รอยตำหนิ ให้สัมผัสเรียบละมุนอย่างไม่น่าเชื่อ



.



“ช่วย...”



.



เสียงครางแผ่วลอดผ่านริมฝีปากแตกช้ำ ตอนนี้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตา ความเจ็บปวดและอึดอัดจนถึงขีดสุดเริ่มกลายเป็นความด้านชา เขากลั้นใจเพื่อจะไม่ต้องรับรู้ถึงสิ่งแปลกปลอมในร่างกาย จนถึงขนาดที่เหมือนจะไม่รู้สึกว่ายังหายใจได้อยู่ สติของเขาค่อยๆเลือนราง คล้ายกำลังลอยคว้างขึ้นไปในอากาศ รู้สึกหนาวจนเส้นขนลุกชัน ซึ่ง... ไม่น่าแปลกหรอกเพราะหิมะกำลังโปรยปรายอยู่นี่ ละอองขาวปลิวฟุ้งเข้ามาถึงในถ้ำในขณะที่เขาซุกตัวกับร่างใหญ่โต ท่อนแขนใหญ่มีขนรุงรังโอบกอดไม่ต่างจากผ้าห่มฟูหนาคลุมทับให้อีกชั้น เขาละเมองึมงำไม่อยากลืมตาตื่น อ้อมกอดก็ยิ่งขยับแน่นขึ้นสำหรับนิทราอันแสนอบอุ่น



.



ฉับพลันความรู้สึกก็เปลี่ยนไปแต่ยังไม่หลุดจากความคุ้นเคย หากไม่ออกไปฝึกขี่ม้า เขามักจะขลุกอยู่ในห้องหนังสือโดยมีหนูน้อยและเจ้าของคฤหาสน์อยู่เป็นเพื่อน เด็กน้อยอาจดูเป็นส่วนเกินแต่ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับการเกี้ยวพา เมื่อใดที่เขาลืมตัวอยู่ท่ามกลางชั้นหนังสือสูง เพียงแค่แหงนคอมองยังจุดใดจุดหนึ่ง ตัวของเขาก็จะลอยขึ้นจนสามารถเอื้อมมือถึงหนังสือเล่มที่หมายตา เสร็จแล้วจะถูกวางลงบนพื้นอย่างนุ่มนวลแต่ก็ต้องแลกกับจูบที่รุ่มร้อนไม่ต่างจากแสงอาทิตย์ยามบ่าย และทุกครั้งที่เด็กน้อยเคลิ้มหลับคากองหนังสือ อสูรร้ายก็จะกระโดดออกมาจากในนิทานเล่นงานเขาจนน่วมไปทั้งตัว เขาพยายามต่อสู้ดิ้นรนก็ไม่อาจต่อกร แต่อย่างน้อยก็เป็นความพ่ายแพ้ที่เขาเต็มใจยอมรับ...



.



“... ช่วยด้วย นาย... ท่าน...”



.



เขามักร่ำร้อง อ้อนวอน เมื่ออีกฝ่ายจงใจล้อเล่นกับความปรารถนาของเขา



.



“นายท่าน... ช่วยข้าด้วย...”



.



เสียงครางแผ่วทำให้เจ้าของมือชะงักและถอนนิ้วทั้งหมดออกจากร่างอ่อนระทวย ดวงตาสีน้ำเงินก่ำเขม้นมอง พยายามเงี่ยหูฟังความจากคนที่แทบไม่ได้สติ



.



“... ท่าน... อสูร... ข้ารักท่าน...”



.



ณ วินาทีนี้ แกสตันรู้สึกหายใจ... ไม่ออก



.



ทุกอย่างที่อัดแน่นระเบิดอยู่ข้างใน เขาหูดับ นัยน์ตาฝ้า แขนขาอ่อนแรง แต่หัวใจเต้นรัวจนเหมือนจะแตกออก เขานั่งหอบอยู่พักใหญ่กว่าสติจะกลับคืนมาและต้องต่อสู้กับความรู้สึกที่ปะทะกันอย่างรุนแรง สภาพของโจชัวร์ คราบน้ำตาและร่องรอยมากมายตอกหน้าว่าเขาได้ทำเรื่องเลวร้ายกับคนที่เขารักที่สุด 
เขายื่นมือออกไปแต่ไม่กล้าแตะต้องร่างที่กำลังคุดคู้ด้วยอาการสั่นเทา ไม่กล้าย้อนคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากเอ่ยคำขอ...



.



“อย่า... ไม่...”



.



เสียงที่หลุดออกมาพร้อมอาการสะอื้นไห้ยิ่งตอกลึกลงในใจของชายหนุ่ม เขาทำร้ายคนที่เขารักซึ่งเท่ากับทำลายหัวใจตัวเอง และเขากำลังจะตายทั้งเป็นจากผลของการกระทำอันขาดสตินั้น



.



“ช่วยข้า... นายท่าน... ข้ารักท่าน... อสูร...”



.



 คำสุดท้ายที่ได้ยินสะท้อนก้องอยู่ในหัว ร่างใหญ่โต ขนยาวรุงรัง ดวงตาแดงก่ำ เขี้ยวยาวโง้ง กรงเล็บแหลมและอุ้งเท้าใหญ่ราวกับสัตว์ป่าค่อยๆปรากฏชัดขึ้น นั่นคืออสูรร้ายกระหายเลือด มันโปรดปรานการทรมานและสามารถฆ่าคนได้เพียงกระพริบตา มันมีอำนาจอันน่าพิศวงที่จะล่อลวงเหยื่อให้ตกหลุมพรางและหากหลุดเข้าไปในรัศมีก็ไม่ต้องเสียเวลาร้องขอชีวิต



.



ถูกต้องแล้ว! ถ้าไม่มีมัน เขาก็จะไม่ต้องสูญเสียคนที่เขารัก ถ้าไม่ใช่เพราะถูกมนต์ร้ายครอบงำ หัวใจที่งดงามดวงนี้ก็จะต้องตกเป็นของเขา ถ้าไม่มีเจ้าอสูร โจชัวร์ก็จะไม่ต้องเจ็บปวด เขาก็จะไม่ต้องผิดหวัง และทุกคนจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป เพราะฉะนั้นเจ้าอสูรคือภัยร้าย เป็นตัวอันตรายที่ต้องถูกกำจัดทิ้ง!



.



แกสตันไม่รอช้า เขาลุกขึ้นพร้อมกับการตัดสินใจที่แน่วแน่ เขาชักผ้าห่มคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่าและก้มลงฝากรอยจูบไว้บนหน้าผาก ไม่สนใจอาการขยับหนีด้วยสีหน้า... ไม่ใช่หรอก! เขาเข้าใจดีว่าโจชัวร์แค่ไม่ชอบที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะความหลงผิดชั่ววูบของเขา แต่เชื่อว่าหากเขากำจัดเจ้าอสูรได้สำเร็จ โจชัวร์จะต้องยินดีและชื่นชมในความกล้าหาญของเขาอย่างแน่นอน



.



ที่หน้าห้อง สองสาวยังคงไม่หายไปไหน สาวอวบคนน้องสีหน้ากระวนกระวาย พอเห็นหน้าก็โพล่งถาม บ่งบอกลักษณะคนที่ไม่สามารถควบคุมตัวเอง พอรู้สึกอย่างไรก็จะแสดงออกมาอย่างนั้น ส่วนหญิงสาวคนพี่ยังคงรักษาท่าทางและสีหน้าเฉยชาไว้ได้ แต่ดวงตาเป็นประกายน่ากลัว เป็นคนอันตรายประเภทซ่อนคมร้ายไว้ได้ลึกทีเดียว



.



“เกิดอะไรขึ้น?! พวกข้าได้ยินเสียงร้อง หมายถึงเสียงจากข้างในดังเอะอะมาก”



.



“ไม่มีอะไร ข้าแค่พยายามทำให้โจชัวร์เข้าใจอะไรๆให้ถูกต้อง ตอนนี้เขาไม่ค่อยสบาย ปล่อยให้นอนพักไปก่อน แต่พวกเจ้าก็ต้องเฝ้าเอาไว้ให้ดี อย่าให้หนีไปได้อย่างเด็ดขาด แล้วข้าจะรีบกลับมา”



.



“เจ้าจะไปไหนล่ะ?” แมรี่เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเป็นปกติราวกับไม่ใส่ใจ



.



“ข้าจะไปจัดการไอ้ตัวการที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ถ้ามันถูกกำจัดไป ปัญหาทั้งหมดก็จะได้ยุติซะที”



.



“หมายความว่าจะไปหาเจ้าอสูรอย่างนั้นเหรอ?! มันอันตรายมากนะแกสตัน!”



.



เบตตี้รีบบอกด้วยความเป็นห่วง กระทั่งแมรี่ก็ยังออกปากเตือนกึ่งห้ามปราม



.



“นั่นสิ ถึงโจชัวร์จะบอกว่าเจ้าอสูรกำลังอ่อนแอมากและอาจจะตายลงเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ข้าว่าเจ้าอย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงจะดีกว่า”



.



แกสตันมองสองสาวด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง เบตตี้เป็นคนโผงผาง เจ้าอารมณ์ แต่เนื้อแท้ไม่มั่นคงจนอาจถูกหลอกใช้ได้ง่าย ผิดกับแมรี่ที่ดูสงบแต่คอยชักโยงอยู่เบื้องหลัง คำเอ่ยห้ามแต่ผลักดันอยู่ในที เขาไม่รู้แต่ก็ไม่สนว่าเธอมุ่งหมายอะไร เพราะถึงอย่างไรเขาก็จะทำตามความต้องการของตนเองอยู่ดี



.



“ข้าฝากดูแลโจชัวร์ด้วยนะเบตตี้” เขาจับมืออวบอิ่มขึ้นมาเพื่อฝากเรื่องสำคัญ แล้วหันไปประกาศกร้าวต่อหน้าคนที่ยังไม่ยอมเผยวัตถุประสงค์ที่แท้จริง



.



“ข้ายอมเสี่ยงดีกว่าจะต้องเสียโจชัวร์ไป ข้าจะปกป้อง จะไม่ปล่อยให้เขาตกอยู่ในอันตราย ใครหน้าไหนก็จะไม่มีวันทำร้ายเขาได้อีก ไม่ว่าจะเป็นคนธรรมดาอย่างเจ้าหรือใครๆ และต่อให้เป็นอสูรร้าย ถ้าคิดจะมาทำอะไรคนที่ข้ารัก ข้าก็จะฆ่ามัน จะตัดหัวด้วยมือของข้าเอง”



.



เขาพอใจที่เห็นเธอหน้าเจื่อนลงซึ่งเป็นการยืนยันว่าคำขู่ของเขาได้ผล และเขายังต้องใช้วิธีเดียวกันนั้นกับเจ้าอาชาสีขาวที่สะบัดหน้าเมินใส่ทันทีที่เจอกัน



.



“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นม้าแสนรู้ และเชื่อว่าเจ้าจะเข้าใจคำพูดของข้าทุกคำ” เขาไม่แยแสอาการพยศ รอจนมันยอมหันกลับมาจึงว่าต่อ “ข้าจะให้เจ้าพาข้ากลับไป ข้ามีเรื่องต้องเจรจากับเจ้าอสูร”



.



ใบหูใหญ่มีอาการกระดิกแล้วกลับตั้งตรง ท่อนหัวได้ลักษณะของม้างามเชิดสูงแต่สังเกตได้ว่าดวงตากลมโตมีอาการหลุกหลิกเหมือนกำลังมองหา 



.



“โจชัวร์จะยังอยู่ที่นี่ในฐานะตัวประกัน สิ่งที่เจ้าต้องทำคือพาข้ากลับไปพบนายของเจ้า พอข้าเสร็จธุระก็พากลับมาส่งให้เร็วที่สุดแล้วข้าถึงจะปล่อยโจชัวร์ให้เป็นอิสระ แต่ถ้าเจ้าไม่ทำตามหรือเล่นตุกติกก็อย่าหวังว่าจะได้พบโจชัวร์อีกตลอดไป”



.



เขาบอกความต้องการอย่างชัดเจนแล้วโหนตัวเองขึ้นนั่งบนอาน กระแทกขาเข้าสีข้างเพื่อกระตุ้นให้มันออกเดิน บอกแล้วว่าคนอย่างแกสตันเมื่อต้องการคือต้องได้ คำสั่งของเขาต้องได้รับการปฏิบัติตามเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นสัตว์หน้าขนอย่างม้าตัวนี้ หรืออสูรร้ายเจ้านายของมันก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

























จริงๆแล้วตามเนื้อเรื่องดั้งเดิมซึ่งเป็นนิทานพื้นบ้านของทางฝรั่งเศสก็ไม่ได้มีตัวละครที่เป็นผู้ร้าย

แกสตันคือตัวละครที่เวอร์ชันดิสนีย์เติมขึ้นมา และทางเราก็เพิ่มความโฉดชั่วให้ยิ่งมากขึ้นไปอีก

เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งรีบเดาตอนจบ มาลุ้นกันก่อนดีกว่าค่ะว่าพ่อหนุ่มที่ใครๆเคยพากันสงสารจะร้ายสุดๆได้ถึงแค่ไหน




ปล. อย่ากลัวๆ เรายืนยันว่าเรื่องนี้ Happy Ending จริง จริ๊งงง


See U   

^__^

----- Mine -----

[insomniac]

เอิ่ม เทพนิยายใสๆ กระเจิงไปเลย
เริ่มมีความดิบเถื่อนสมกับเป็นเรื่องในยุคกลาง

[pigarea]

เราไม่อยากรอเลยล่ะสนุกมากเลย

[sirin_chadada]

แล้วจะได้รู้นะแกสตัน อยากลองก็คงจะได้ลอง ถ้าเจ้าอสูรตายไปนายก็คงไม่เหลืออะไรในมือนอกจากร่างกายของโจชัวร์ แม้แต่วิญญาณของคนที่นายพร่ำบอกว่ารักหรือความเป็นเพื่อนของโจชัวร์ก็คงไม่มีให้อีกต่อไป
ตอนนี้รู้สึกว่าแกสตันบ้าคลั่งมากอะ
ถ้าจบด้วยความสูญเสีย แกสตันต้องได้รับบทเรียนจากการกระทำนี้อย่างสาสม!
ไม่ใช่แค่แกสตัน แต่รวมถึงทุกคนที่เข้าไปเสื.. แค่ก ก้าวก่าย/แทรกแซงชีวิตคนอื่นโดยการอ้างว่าเป็นห่วง เหอะ!

[ommanymontra]

  


 

[donut4top]

น้ำตาซึมเลยค่ะ สงสารน้องมาก

[naplatoo]

โหดร้าย

[Snowermyhae]

กลายเป็นจากจะเกลียดแกสตันสุดทำไมนี่เกลียดพ่อมากกว่าเนี่ย 

[sujusaranghae]

โอยยย แกสตั้นภาคนี้เลวอ่ะ ทำงี้กับโจชัวร์ได้ไง สงสารรรรโจชัวร์

[B52]