วรินทร์ลืมตาขึ้นจากความทรงจำที่เลือนรางในวัยเด็ก อาจเพราะรูปลักษณ์ที่ไม่ได้ต่างกันมากนักและดวงตาสีม่วงที่น้อยคนจะมีทำให้วรินทร์ถูกเปรียบเทียบกับเงารุ่นก่อนที่เสียชีวิตจากเหตุเพลิงไหม้ที่คร่าชีวิตของผู้นำตระกูลอัลฟอนโซ่อยู่เป็นนิจ ถึงแม้เหตุการณ์จะเลือนหายไปจากความทรงจำของร่างโปร่งตามกาลเวลา แต่วรินทร์ไม่เคยลืมความรู้สึกของตนที่เห็นกรรณวัชรเดินกลับเข้าไปในกองเพลิงโดยไม่สนใจว่าตนจะไม่มีวันได้กลับออกมา
อัลฟอนโซ่สามารถดำรงอยู่ได้แม้ขาดตระกูลเหลียน แต่ชีวิตของเงาของตระกูลเหลียนถูกกำหนดให้สิ้นสุดลงวินาทีที่เจ้าชีวิตของตนสิ้นลมหายใจ
เถ้ากระดูกของเงาทุกรุ่นถูกฝังอยู่เคียงข้างร่างของผู้นำตระกูลอัลฟอนโซ่ในสุสานของตระกูลอัลฟอนโซ่ที่อิตาลี แต่ตระกูลเหลียนก็มีป้ายหลุมศพที่ไร้ซึ่งเถ้ากระดูกของเงาทุกรุ่นไว้ในสุสานประจำตระกูลเพื่อให้คนรุ่นหลังได้มาเคารพสุสาน
รวมถึงน้องสาวของเงารุ่นที่หกในรถเข็นที่ถูกพี่เลี้ยงของตนเข็นมาหยุดที่หน้าป้ายสุสานของกรรณวัชร มือที่ผ่ายผอมด้วยสุขภาพที่ทรุดโทรมลงเรื่อยๆถือช่อดอกหทัยหยาดทิพย์สีขาวบริสุทธิ์ช่อเล็กๆไว้
“ดอก Bleeding heart เวลาอยู่เป็นช่อสวยดีนะครับ”
วรินทร์เอียงคอหลบมีดสั้นเล่มเล็กที่วาดผ่านอากาศไปปักที่ต้นไม้ด้านหลังของตนพร้อมรอยยิ้มมุมปาก เกศรายิ้มตอบด้วยสีหน้าไม่ต่างกัน
“อย่าทำคนแก่ตกใจสิคะคุณริน”
น้ำเสียงของอีกฝ่ายไม่มีแววตกใจแม้แต่น้อย วรินทร์รู้ดีว่าการเคลื่อนไหวของเขาไม่สามารถเล็ดรอดสายตาอดีตหัวกะทิของตระกูลอย่างเกศรา เหลียน ไปได้อย่างแน่นอน
“แก่อะไรกันครับ พี่เกศยังสวยเหมือนที่ผมจำได้ไม่มีผิด”
“ปากหวานจังนะคะคุณริน” หญิงสาวอายุมากกว่าไม่มีปัญหาในการพูดคุยกับชายหนุ่มอย่างนอบน้อม ในตระกูลเหลียน ตำแหน่งของเงามีอำนาจสูงกว่าประมุขของตระกูลเสียด้วยซ้ำ คนคนเดียวที่เงาของตระกูลจะก้มหัวให้ มีเพียงสายเลือดอัลฟอนโซ่ที่ตนรับใช้เท่านั้น “ถ้าพี่ชายของฉันเป็นแบบคุณริน ก็คงจะดีสินะคะ”
ด้วยบุคคลิกและความสามารถในการ’แสดงละคร’ของวรินทร์ ร่างโปร่งใช้ความรู้สึกของตัวเองเป็นแรงขับเคลื่อนในการอยู่เคียงข้างนิโคไล สถานะที่ไม่ต่างกับสัตว์เลี้ยงที่ซื่อสัตย์ทำให้วรินทร์สามารถคลอเคลียออดอ้อนเอาใจเจ้าชีวิตได้อย่างเต็มที่ โดยที่เส้นบางๆระหว่างคำว่ารักและภักดีไม่เคยได้รับความสนใจ
แต่กรรณวัชรผูกหัวใจของตนไว้ที่ปลายเท้าของคาร์ลอสตั้งแต่วินาทีที่ตนลืมตาดูโลก เงารุ่นพี่ไม่เคยสนใจที่จะรักษาหัวใจตัวเองที่ถูกเจ้าชีวิตลากไปตามทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามและลูกกระสุน ถึงแม้จะผ่านการฝึกฝนมาจากเงารุ่นก่อนหน้ามาอย่างโชกโชน แต่สำหรับเกศรา ดวงตาของพี่ชายที่มองตามแผ่นหลังของหัวหน้าตระกูลหนุ่มนั้นบอกเล่าทุกสิ่งทุกอย่างโดยที่เจ้าตัวไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ย
แต่สิ่งที่ทำให้เกศรารู้สึกสะเทือนใจที่สุด คือสายตาที่คาร์ลอสมองตามเงาของตนนั้นเหมือนกับแววตาของกรรณวัชรไม่ผิดเพี้ยน
คืนที่คาร์ลอสแต่งงานกับดาห์เลีย เธอเห็นพี่ชายของเธอยืนเคียงข้างเจ้าชีวิตในชุดเพื่อนเจ้าบ่าวพร้อมรอยยิ้มกว้าง ถึงแม้ว่าดวงตาที่ฉายแววรวดร้าวนั้นจะทำให้หัวใจของคนเป็นน้องถูกบีบตามไปด้วย
เกศราไม่เคยคิดว่ากรรณวัชรเข้าใจว่าสิ่งที่ตนรู้สึกเรียกว่าความรัก เธอดูออกว่าร่างโปร่งยินดีกับเจ้าชีวิตที่มีทั้งภรรยาและลูกชายที่เพียบพร้อมจากใจจริง กรรณวัชรไม่เคยเสแสร้งกับคาร์ลอส ทุกสิ่งที่ร่างโปร่งพูดล้วนแต่เป็นความสัตย์จริง แต่สิ่งที่กรรณวัชรไม่เคยพูดออกไปนั้นกัดกินพี่ชายของเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ในส่วนของคาร์ลอส ร่างสูงไม่เคยรู้จักกับความรัก มารดาของร่างสูงเสียชีวิตตั้งแต่ชายหนุ่มเกิด บิดาของชายหนุ่มไม่เคยคิดจะสนใจลูกชายคนเดียวไปมากกว่าการขีดเส้นตีกรอบให้ชายหนุ่มสืบทอดตระกูล คาร์ลอสมีที่พักพิงทางจิตใจเพียงหนึ่งเดียวคือกรรณวัชร แต่ด้วยการถูกอบรมอย่างเข้มงวดในกรอบธรรมเนียมของตระกูล ทำให้ร่างสูงไม่เคยนึกถึงความเป็นไปได้ที่ตนจะตกหลุมรักเงาของตัวเอง
เกศราทำได้เพียงเวทนาผู้นำของโลกมืดที่สามารถนำตระกูลเข้าสู่ความเจริญรุ่งเรืองที่บิดาของตนทำได้เพียงคิดฝัน แต่ในเรื่องของความรู้สึกพื้นฐานของมนุษย์กลับมืดแปดด้านจนน่าสมเพช
ทันทีที่บิดาเสียชีวิต คาร์ลอสพาเด็กสาวชาวไทยเจ้าของดวงหน้าหมดจด ดวงตากลมโตสุกใสและเส้นผมหยักเป็นลอนสวยเข้ามาในบ้านโดยที่ดาห์เลียไม่คิดจะห้ามปราม ณิรภามีรอยยิ้มที่สามารถทำให้โลกสว่างไสวเพียงแค่เดินผ่าน ซึ่งความสดใสไร้เดียงสาของเธอทำให้ชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตอยู่ในความมืดถูกดึงดูดเข้าหาอย่างช่วยไม่ได้ เกศราไม่มั่นใจว่าสิ่งที่คนทั้งคู่มีสามารถเรียกว่าความรักได้หรือไม่ แต่จากแววตาของคาร์ลอสที่ยังคงมองตามเงาของตนไม่ห่าง ความรู้สึกที่ชายหนุ่มมีต่อนิรภาเทียบไม่ได้ถึงครึ่งของที่มีต่อกรรณวัชรด้วยซ้ำ
เรื่องของพี่ชายเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เกศราตัดสินใจออกจากตระกูล เธอไม่อาจทนเห็นหัวใจของพี่ชายที่ถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่คนที่ทำร้ายพี่ชายของเธอเป็นคนที่รักเขาจนหมดหัวใจ
“คนอย่างผมไม่มีวันเทียบชั้นพี่กรรณได้หรอกครับ”
วรินทร์ตอบ เกศราเพียงแต่ยิ้มให้นายแบบหนุ่ม ไม่คิดจะปฎิเสธคำพูดของอีกฝ่าย ดวงตาสีม่วงของวรินทร์เหลือบมองดอกหทัยหยาดทิพย์ หรือ ดอก bleeding heart สีขาวในมือของเกศราอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ผมจำได้ว่ารุ่นที่หกก็ชอบดอกไม้นี้เหมือนกันนะครับ แปลงดอกไม้ที่หน้าคฤหาสน์เคยมีแค่ดอกbleeding heartเต็มทั้งแปลง”
“คนอย่างท่านคาร์ลอสไม่มีดอกไม้ที่ชอบหรอกค่ะ”
เกศราวางดอกไม้ลงบนหลุมศพไร้ร่างที่จารึกชื่อของพี่ชายของตน มันไม่ใช่ความลับที่แปลงดอกหทัยหยาดทิพย์หลากสีที่ปลูกไว้หน้าคฤหาสน์ตรงกับหน้าต่างห้องนอนของเงาของผู้นำตระกูลถูกสั่งมาลงในวันเกิดครบรอบสิบหกปีของกรรณวัชร เรียกได้ว่าคาร์ลอสแทบจะคุมการจัดเรียงต้นไม้ลงสวนด้วยตัวเองทุกฝีก้าวเพียงเพื่อจะได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของคนอายุน้อยกว่า
“ผมน่ะ อิจฉาความสัมพันธ์ของรุ่นที่หกกับพี่กรรณมาตลอดเลยนะครับ” วรินทร์ย่อตัวลง วางมือลงบนป้ายหลุมของเงารุ่นพี่ด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเศร้าหมอง “ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมไม่เคยเห็นความสัมพันธ์ของใครเป็นแบบของพวกเขา…”
“ความสัมพันธ์ของเงากับคนตระกูลอัลฟอนโซ่น่ะไม่เหมือนใครหรอกค่ะ”เกศราตอบ ก้มมองป้ายหลุมศพของพี่ชายตามสายตาของเงารุ่นปัจจุบัน “ความหมายของดอกBleeding heart มีหลายความหมาย แล้วแต่สี ความเชื่อและการตีความของแต่ละคน เหมือนกับความสัมพันธ์ของเงากับอัลฟอนโซ่ ต่อให้คนนอกพยายามตีความแค่ไหน สุดท้ายแล้ว แม้แต่ตัวของพวกเขาเองก็คงตอบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคำจำกัดความของความรู้สึกของตัวเองเป็นยังไง”
นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้กรรณวัชรชื่นชอบดอกไม้ชนิดนี้เป็นพิเศษ เกศรายิ้มให้กับป้ายหลุมศพอย่างเศร้าสร้อย
“พี่กรรณเป็นแบบอย่างของเงาที่ดี แต่เรื่องบางเรื่อง รินไม่ต้องเอาอย่างเขาก็ได้นะ”
คำเรียกที่เกศราเคยใช้เรียกวรินทร์อย่างเอ็นดูตอนที่เขายังเล็กไม่ได้ทำให้ร่างโปร่งรู้สึกอบอุ่นในใจ ตรงกันข้าม มันกลับทำให้ดวงตาสีม่วงไหววูบ ก่อนที่เงาคนปัจจุบันจะเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว
“ข้อมูลที่ผมติดต่อมาก่อนหน้านี้…”
“ข้อมูลทั้งหมดที่พวกคุณต้องการอยู่ในนี้”
เกศราหยิบแฟลชไดรฟ์ออกมาจากกระเป๋าถือใบเล็กของตนแล้วส่งให้ชายหนุ่มอายุน้อยกว่า
“สมกับเป็นแฮกเกอร์มือหนึ่งของตระกูลจริงๆนะครับ”
วรินทร์ขยับยิ้ม เอื้อมมือไปรับแฟลชไดร์ฟในมือที่ซูบผอมของหญิงอายุมากกว่า
“Just let the past stay in the past.(ให้อดีตอยู่แค่ในอดีตเถอะค่ะ)” เกศรายิ้มตอบด้วยดวงตาว่างเปล่า “ที่ฉันยอมช่วยเพราะพี่กรรณรักนิโคไลกับมิคาเอลเหมือนลูกในไส้ จะให้พี่ชายของฉันต้องตายเปล่าเพื่อให้เด็กพวกนี้มาโดนฆ่าฉันก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น”
“อัลฟอนโซ่จะไม่ลืมบุญคุณของคุณครับ ผมให้สัญญา” วรินทร์เอ่ยอย่างหนักแน่น เกศราส่ายหน้า
“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันยอมมือสกปรกเพื่อคนอย่างพวกคุณ แต่ถ้านิโคไลคิดว่าฉันจะยอมทำอะไรที่ทำให้ครอบครัวของฉันต้องตกอยู่ในอันตราย พวกกาวิโน่จะไม่ใช่ศัตรูเดียวที่เขามีแน่” หญิงสาวพยักหน้าให้แม่บ้านที่ยืนเงียบอยู่ด้านหลังของตนช่วยเข็นรถเพื่อกลับไปยังรถตู้ที่รออยู่ “ฝากไปบอกเด็กคนนั้นด้วยนะคะ”
“ครับ”
วรินทร์โค้งศีรษะให้กับหญิงสาวที่เคยดูแลตนเหมือนมารดาคนที่สอง ดวงตาสีม่วงสดมองตามร่างที่ซูบผอมจากโรคร้าย แต่ยังคงความสง่างามของหญิงแห่งตระกูลเหลียนไว้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องไปจนลับสายตา
___
ยังคงมีความเป็นพรืด 555 กระดื้บๆมาลง
หัวข้อ: [จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63) (อ่าน 502101 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก