Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
✥ ✥ ✥ ต่อค่ะ 100% ✥ ✥ ✥
“เป็นยังไงบ้างวะ” ทัชเอ่ยถามกับเพื่อนของตัวเองที่ยังนั่งแหมะอยู่บนพื้น
พี่ๆ ปีสองแยกย้ายกันไปแล้วที่จริงก็ยังไม่มีใครอยากจะไปเพราะอยากรอดูอาการของรุ่นน้องให้แน่ใจก่อนว่าโอเคดีแล้ว แต่ไอ้คนที่นั่งขาสั่นอยู่บนพื้นมันดันให้พี่ๆ คนอื่นแยกย้ายกันไป เพราะมันไม่เป็นอะไรมาก
“ซิกแพคกูขึ้นแล้วมึง” มันยังมีหน้ามาล้อเล่น
สุดท้ายก็โดนเพื่อนซี้เพื่อนรักอย่างทัชตบหัวไปที ส่วนหินผาเพื่อนใหม่แม้จะสนิทสนมกันแล้วตามประสาผู้ชายเป็นมิตรกันง่ายแต่ก็ยังไม่กล้าที่จะสกินชิพโดยการตบก็ได้แต่หัวเราะเมื่อเห็นสีหน้ามึนๆ ของเพื่อนตัวเล็กกว่าเขา
“ตบกูทำไมวะ!”
“ก็มึงยังจะเล่น คนเขาเป็นห่วง” ทัชว่าอย่างงอนๆ
“โอ๋ๆ มึง โอ๋ๆ” ยื่นมือไปตรงหน้าเพื่อนแล้วหมุนมือไปมาเหมือนกับเวลาหยอกล้อกับเด็กๆ “ก็ไม่เป็นไรหรอกมึง แค่ขาสั่นชิบหาย พรุ่งนี้กูต้องปวดขาแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย”
“ไอ้พี่วินัยหน้าเถื่อนนั่นแม่งก็เหลือเกิน แค่มึงชนพี่เขาเองเปล่าววะ ถึงกับต้องลงโทษกันขนาดนี้เลย หรือมึงไม่ได้ขอโทษพี่เขา” ทัชนั่งลงข้างๆ ก่อนจะถามเพื่อน
เดียร์ทำหน้านึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า “ก็รีบมากเพราะแม่งจะสายอยู่แล้ว วิ่งเต็มสปีดขากูน่ะ ตอนชนก็คงชนแรงอยู่ แต่กูก็ขอโทษแล้วนะโว้ย”
“แล้วทำไมต้องลงโทษมึงแบบนี้ด้วยวะ” ทัชยังคงทำหน้าไม่เข้าใจและติดจะไม่พอใจนิดๆ ที่เพื่อนถูกลงโทษอย่างไร้เหตุผลแบบนี้
“ทุกการกระทำของพี่วินัยมีเหตุผลเสมอ” หินผาที่นั่งเงียบอยู่นานพูดให้เพื่อนทั้งสองคนหันมามอง “กู... ได้ยินมาจากพี่ชายกูน่ะ ว่าพวกพี่วินัย พี่ว้าก พี่ระเบียบเขาทำอะไรเขามีเหตุผลเสมอ อย่างของเดียร์กูว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น พี่เขาคงไม่ลงโทษแค่ไปวิ่งชนเขาหรอก”
“แล้วมีเหตุผลอะไรวะ ถ้าไม่บอกกูก็คงไม่รู้ไม่เข้าใจหรอก” ทัชพูดพลางส่ายหน้า
หินผาหันมองเพื่อนตัวเล็กตัวขาวก่อนจะถาม “พี่ก... พี่วินัยคนนั้นเขาพูดอะไรบ้างหรือเปล่าตอนก่อนจะปล่อยน่ะ”
“อือ... พี่เขาก็มาถามกูอีกรอบว่ากูทำอะไรผิด แล้วก็บอกว่ากูโชคดีแล้วที่ชนเขาที่เป็นผู้ชาย” เดียร์นึกไปถึงคำพูดของพี่หน้าโหดคนเมื่อครู่นี้
แม้จะงงๆ กับประโยคแต่ก็ไม่เข้าใจความหมายนั้นอยู่ดี
“คำพูดฟังแปลกๆ แต่กูก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ะ” ทัชยังคงส่ายหน้าไม่เข้าใจ
หินผาหัวเราะก่อนจะพยักหน้ารับกับเพื่อน “เอาเถอะ เดี๋ยวคงคิดได้ กูว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า เดี๋ยวตอนบ่ายมีเรียนยาวยันเย็นเลยนะ ไหนจะต้องเข้ารับน้องอีก”
“เออว่ะ! กูต้องไปเติมพลังงาน ไปไอ้เตี้ย ลุกไหวไหมมึง” ทัชเออออรับคำ ก่อนตัวลุกขึ้นยืนหันมาส่งมือให้เพื่อนจับ
“เตี้ยพ่อง!” เดียร์ด่ากลับเข้าให้แต่ก็ยื่นมือไปจับมือเพื่อนเพื่อใช้พยุงตัวลุกขึ้นยืน ส่วนคนโดนด่าก็หัวเราะชอบใจ
ชอบนักละได้กวนตีนเพื่อนเตี้ยให้มันด่าเล่นๆ
ทั้งสามคนพากันยกโขยงออกจากอาคารของคณะเพื่อไปหามื้อกลางวันลงท้องเพราะช่วงบ่ายยังอีกยาวนานนัก แต่ก่อนจะได้ก้าวพ้นบันไดหน้าคณะเสียงของรุ่นพี่ที่ฟังดูคุ้นๆ ก็ดังขึ้นเสียก่อน หยุดขาของทั้งสามคนให้ชะงักได้
ตรงบันไดบริเวณหน้าคณะ จะมีผนังยื่นออกมารับบันได และอีกฝั่งของผนังจะเป็นสวนเล็กๆ ที่มีโต๊ะหินอ่อนวางอยู่ ระยะห่างแค่ผนังยี่สิบเซนติเมตร แต่เหมือนกั้นแบ่งพวกเขาออกจากกัน
ทัชเป็นคนแรกที่ขยับไปยืนชิดผนังเพื่อฟังในสิ่งที่รุ่นพี่พูด เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนเตี้ยของเขา กวักมือเรียกเพื่อนอีกสองคนให้ขยับมายืนเรียงต่อกัน
“เด็กปีหนึ่งเป็นยังไงบ้าง” เสียงคุ้นๆ เหมือนเสียงพี่วินัยหน้าโหด
“ไหวอยู่พี่ พวกผมให้ยานวดกับยากินไปด้วยเผื่อปวดขา” เสียงนี้น่าจะเป็นเสียงของพี่ต๊อบไม่ผิดแน่
เสียงเงียบไปก่อนจะมีเสียงตอบรับดังออกมา “ดีแล้ว เย็นนี้พวกกูจะไม่ลง ยังไงพวกมึงก็ดูกันดีๆ แล้วกัน นอกจากระหว่างวันจะมีเด็กคนไหนทำผิดอีกพวกกูก็คงต้องลง”
“ครับพี่ เอ่อ... ว่าแต่น้องเดียร์ชนพี่แล้วไม่ขอโทษเหรอพี่ พี่ตั้งใจจะสอนให้น้องรู้จักขอโทษใช่เปล่า” คำถามของพี่ต๊อบเรียกความสนใจจากพวกเขาทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี ยิ่งขยับตัวเบียดกับผนังเพิ่มมากขึ้น
“เปล่าหรอก” คราวนี้ไม่ใช่พี่วินัยหน้าโหดเพราะเสียงเปลี่ยน “ประเด็นจริงๆ คือเด็กนั่นไม่หยุดดูคนโดนชน มึงลองคิดดู... เด็กนั่นมันอาจจะไม่หยุดเพราะเห็นเป็นผู้ชายแต่ถ้าหากคนโดนวิ่งชนเป็นผู้หญิง หรือคนที่มีของเยอะแยะหรือของที่อาจจะเสียหายได้ล่ะ ประเด็นที่จะสอนคือควรหยุดดูคนโดนชนเพื่อดูว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่าหรือต้องการความช่วยเหลืออะไรไหม ไม่ใช่วิ่งต่อแล้วตะโกนขอโทษแบบนี้โว้ย”
“เอ่อ กูถึงบอกไงว่าโชคดีที่คนที่โดนวิ่งชนเป็นกูที่เป็นผู้ชาย เด็กนั่นก็วิ่งซะเร็ว แรงชนก็ไม่ใช่น้อยๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคงล้มไปแล้ว มันจะคิดว่ากูไม่ล้มเลยไม่สนไม่ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องสน ไม่อย่างนั้นพวกกู พวกพี่ๆ เขาจะสอนเรื่องการดูแลกันไปทำไม สอนเรื่องการให้เกียรติกันไปทำไมวะ”
เดียร์หันมองหน้าเพื่อนทั้งสองของตัวเอง หินผาดึงเพื่อนๆ ออกจากตรงนั้นให้เดินย้อนกลับไป ก่อนจะเดินกันออกมาอีกรอบเหมือนกับเพิ่งจะเดินออกมา
“กลางวันนี้มึงจะกินที่ไหน” หินผาถาม เดียร์หันมองอย่างงงๆ เพราะระดับเสียงของเพื่อนที่ใช้ดังกว่าปกติ
“ยังมีเวลาไปร้านหน้ามอกันไหมมึง” ทัชเสนอซึ่งเดียร์ก็พยักหน้ารับ แล้วพวกเขาก็พากันเดินไปรอรถรางของมหา’ลัยเพื่อไปลงหน้ามหา’ลัย
“เอ่อ... ที่พวกเราได้ยินกันเมื่อกี้” เดียร์เปิดประเด็นหลังจากที่พวกเขาสั่งข้าวกันไปแล้วเรียบร้อยคนละจาน
“เอ่อๆ สรุปคือพี่เขาอยากจะบอกมึงว่ามึงผิดที่วิ่งชนเขาแล้วไม่หยุดดู” ทัชพูดต่อ
“อย่างที่กูบอกไง พี่วินัยเขามีเหตุผลของการกระทำเสมอ เขาก็คงอยากจะสอนมึง แต่ไม่อยากบอกตรงๆ แต่พอบอกอ้อมๆ ก็ไม่รู้ไม่เข้าใจ” หินผาพูด
“ก็ใครมันจะไปรู้วะ เล่นให้พี่วินัยมาลงโทษแบบนี้ ในหัวตอนนั้นกูคิดได้อย่างเดียวว่าแม่งหาเรื่องลงโทษไปอย่างนั้น” เดียร์พูดพร้อมกับทำหน้าแหยๆ ในความคิดก่อนหน้านี้ของตัวเอง
ก็ใครมันจะไปคิดว่าจะมีความนัยแฝงในคำพูด ไม่ใช่พระเจ้านะโว้ยที่จะตรัสรู้ได้ ถ้าทำได้กูก็คงฉลาดไปแล้ว!
หินผาหัวเราะกับคำพูดนั้น “เอาเถอะ พี่เขาก็มีเหตุผลของเขานั่นแหละ”
“เออ ว่าแต่มึงแลรู้เรื่องพี่วินัยดีนะ”
“กูมีพี่ชายน่ะ พี่ชอบมาเล่าๆ เรื่องพวกนี้ให้ฟังกูก็เลยรู้แล้วก็ไม่ได้คิดอคติอะไร ตอนแรกๆ กูก็เฉยๆ ไปทางไม่ชอบเท่าไหร่หรอกเรื่องรับน้อง เรื่องระบบโซตัส เคยคิดจะเรียนเอกชนเพราะไม่อยากเข้ารับน้องด้วยซ้ำ กูว่ามันไร้สาระ แต่พอได้ยินพี่ชายพูดกูก็เลยลองเปลี่ยนความคิดใหม่ แล้วกูว่าที่นี่ก็ไม่ได้ระบบแรงมาก อีกทั้งยังสอนดีด้วย”
เดียร์กับทัชพยักหน้ากับคำพูดของหินผา จริงอย่างที่เพื่อนใหม่พูด คณะของพวกเขามีรับน้องก็จริง มีพี่วินัยก็จริง แต่ก็ไม่ได้แรงมากเหมือนอย่างที่เคยคิดเอาไว้ แล้วพอลองลดอคติต่อพี่วินัยลงแล้วมานั่งย้อนนึกไปถึงคำพูดต่างๆ ของพวกพี่เขาแล้ว ก็รู้ว่าทุกอย่างเป็นการสอนทั้งนั้น
“แต่ถึงอย่างนั้นกูก็หมั่นไส้หน้าไอ้พี่โหดอยู่ดี แม่งชอบทำเสียงนิ่งๆ ยืนนิ่งๆ คิดว่าเท่ ว่าหล่อไงวะ หนวดเคราก็รุงรังชิบหาย” เดียร์บ่นกระปอดกระแปดไปถึงพี่วินัยหน้าโหดที่สั่งลงโทษเขา
นี่ไม่ได้อคติหรือนึกเคืองเลยนะที่โดนสั่งลงโทษแบบนี้“กูอยากเห็นหน้าพวกพี่วินัยตอนโกนหนวดโกนเคราออกว่ะ อยากรู้จะหน้าตายังไง” ทัชพูดมีเดียร์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เดี๋ยวหลังจบรับน้องคงได้เห็นกันละมั้ง...”
ปีหนึ่งเดินสะโหลสะเหลออกมาจากห้องแลคเชอร์หลังจากการเรียนในคาบบ่ายที่ยาวนานสี่ชั่วโมงจบลง เปิดเทอมมาได้เกือบหนึ่งเดือน การเรียนที่ตอนแรกคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรมากเริ่มไม่ใช่ อาจารย์เริ่มสั่งงานวิชาละอย่างสองอย่าง แล้วไหนยังมีกิจกรรมรับน้องที่ต้องเข้าร่วมอีก แถมยังเจอแรงกดดันจากพี่วินัยที่ขยันลงวินัยทุกเย็นอีกด้วย จึงไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่ปีหนึ่งจะเริ่มหมดสภาพ พอมองไปยังพี่ปีสองแล้วก็ได้แต่ชื่นชมในใจ พวกพี่เขาดูสนุกสนานเฮฮากันมากเลยทีเดียว
“วันนี้พี่เขานัดกี่โมงวะ” ทัชหันไปถามเพื่อนที่พากันกอดคอเดินออกจากห้อง
“หกโมง เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง” หินผาเป็นฝ่ายตอบคำถามนั้น
“แวะเซเว่นแปบจะทันไหมวะ อยากหาอะไรลงท้องว่ะ” เดียร์พูดพลางลูบท้องตัวเองไปด้วย การเรียนที่ยาวนานหลายชั่วโมงสูบพลังงานไปจากพวกเขาไม่น้อยเลย
“กูก็ว่างั้น ไปเถอะหาไรลงท้องกัน” ทัชสนับสนุน
พวกเขาทั้งสามคนพากันเดินไปเซเว่นที่อยู่ในโรงอาหารกลางใกล้ๆ กับตึกคณะของพวกเขา เลือกหยิบขนม ไส้กรอก บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาคนละอย่างสองอย่าง ไม่รู้ว่าวันนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่ยังไงก็ต้องเติมพลังกันเอาไว้ก่อน จะได้ไปสู้กับเหล่าพี่วินัยได้
มีเวลานั่งพักอีกเกือบสิบห้านาทีถึงจะถึงเวลานัดของพี่ปีสอง เมื่อใกล้เวลานัดก็เดินกลับไปที่ตึกคณะ เพื่อนๆ เริ่มมาเข้าแถวกันแล้ว เพื่อนผู้หญิงนั่งข้างหน้า เพื่อนผู้ชายนั่งข้างหลัง พวกเขาเองก็เดินไปนั่งต่อแถวจากเพื่อนคนอื่นๆ
เลทกว่าเวลานัดไปเกือบๆ ห้านาทีพี่ปีสองก็ให้พวกเขานับจำนวนคนเพื่อเช็คดูว่าครบหรือเปล่า ก่อนที่พวกพี่ๆ จะสอนร้องเพลงคณะต่อหลังจากที่เมื่อวันก่อนสอนไปแล้วหนึ่งเพลง
“เงียบ!”เสียงของพี่วินัยตะโกนก้องให้เด็กปีหนึ่งพากันเงียบทันที ก่อนที่พวกพี่วินัยจะทยอยเดินเข้ามาในลานใต้อาคาร ยืนกระจายรอบๆ ส่วนพี่ปีสองฝ่ายสันทนาการก็พากันหลบฉากไปยืนเรียงแถวกันอยู่ด้านหลังพี่ๆ
พี่วินัยกวาดสายตาไปรอบๆ แบบที่เด็กปีหนึ่งเองก็พากันหลบสายตาไม่กล้าจ้องมองเพราะกลัวว่าอาจจะถูกสั่งลงโทษได้
“นี่พวกคุณร้องอะไรกันครับ”
“เพลงคณะครับ / ค่ะ” เสียงของปีหนึ่งตอบแทบจะพร้อมกัน
“ที่คุณร้องกันเมื่อกี้นี่เรียกว่าเพลงคณะเหรอครับ ผมจำได้ว่าเพลงคณะของผมไม่มีอะไรอย่างที่พวกคุณร้องกันสักนิด ร้องมั่วบ้าง ร้องไม่ทันบ้าง นี่พวกคุณตั้งใจจะร้องกันจริงๆ หรือเปล่าครับ” ไข่เจียวตะโกนถามปีหนึ่งที่นั่งเงียบก้มหน้าก้มตากันอยู่
“คุณน่ะ... ไหนลองร้องเพลงเมื่อกี้สิครับ” ดิวชี้นิ้วไปที่เด็กปีหนึ่งผู้ชายคนหนึ่งให้ลุกขึ้นร้องเพลง
เสียงร้องที่เดี๋ยวเบาเดี๋ยวดัง เดี๋ยวชัดเจนเดี๋ยวขาดห้วงเรียกใบหน้าหงุดหงิดจากพี่วินัยได้เป็นอย่างดี “พอครับ!”
“ไม่ได้เรื่อง! เนื้อก็จำไม่ได้ ทำนองก็มั่ว ไม่ได้เรื่อง! ที่พี่ๆ เขาสอนคุณไปเนี่ยไม่ได้จำกันเลยใช่ไหมครับ”
“อยากจะเป็นน้องคณะผม เพลงคณะต้องร้องได้นะครับ” กันต์พูดเสียงเรียบ ไม่ได้ตะโกนเสียงดังเหมือนคนอื่น แต่คงเพราะว่าไม่มีเสียงอะไรเสียงของเขาถึงได้ดังจนได้ยินกันทั่ว “อาทิตย์หน้าผมจะสอบเพลงคณะกับพวกคุณ ยังไงก็หาทางจำเพลงคณะทุกเพลงให้ได้แล้วกันนะครับ”
พูดเพียงแค่นั้นก่อนที่จะเดินนำพี่วินัยคนอื่นๆ ออกไป ความเงียบยังคงโรยตัวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่พี่ปีสองจะเข้ามาเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นสีหน้าของปีหนึ่งก็ยังไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่
“เอาอย่างนี้... ตามที่พี่ๆ เขาพูดไปเนอะว่าอาทิตย์หน้าจะสอบเพลงคณะ” เสียงของต๊อบพูดกับน้องๆ “เรามาหาวิธีที่จะทำให้ทุกคนจำเพลงคณะได้กันดีกว่า”
“ก็... ถ้าเราจำไม่ได้เราจะทำยังไงกันดี” คราวนี้เป็นโอที่เป็นฝ่ายพูดบ้าง
ปีหนึ่งพากันส่งเสียงออกมา จับใจความได้ว่าต้องจดเนื้อเพลงเพื่อที่จะได้กลับไปฝึกร้องกันได้ “ถ้าอย่างนั้นเราก็มาทำสมุดเพลงกันดีกว่า น้องๆ ก็จดเนื้อเพลงกันไปฝึกคราวนี้จะได้จำเนื้อเพลงกันได้เนอะ”
“อย่างนั้นวันนี้พี่ปล่อยเร็วหน่อย พวกน้องๆ ก็จะได้ช่วยกันระดมความคิดว่าจะทำสมุดอะไรแบบไหนยังไงเนอะ” นัทว่าก่อนจะปล่อยให้ปีหนึ่งล้อมวงปรึกษากันเรื่องทำสมุดสำหรับจดเนื้อเพลงคณะ
คุยปรึกษากันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก็ได้ข้อสรุป พวกเขาจะทำสมุดเพลงขนาดกระดาษ A6 ซึ่งก็แบ่งงานกันไปว่าใครจะเป็นคนไปซื้อกระดาษมาให้เพื่อนๆ แล้วก็ใช้เวลาว่างระหว่างวันมาทำสมุดกัน ช่วยกันทำไม่ถึงวันก็คงเสร็จมีสมุดเพลงกันครบทุกคน
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เช้าใครว่างไม่มีเรียนก็มาทำสมุดเพลงที่นี่แล้วกันนะ ช่วยๆ กันทำเราว่าเดี๋ยวก็เสร็จนั่นแหละ ส่วนของที่จะใช้พวกกระดาษ ปากกากลุ่มเราอาสาไปซื้อให้ เราคงจะเข้ามาตอนประมาณสิบโมง ใครว่างไม่มีเรียนก็มานะ รีบๆ ทำจะได้เสร็จไวๆ” เสียงของเพื่อนร่วมชั้นปีพูดหลังจากที่ได้บทสรุปกันแล้ว
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยพี่ปีสองก็เข้ามาพูดคุยอีกนิดหน่อยก็ปล่อยน้องปีหนึ่งให้กลับหอไปพักผ่อนกัน เพราะตอนนี้ก็เกือบจะสองทุ่มแล้ว พี่ๆ ยืนส่งน้องจนทุกคนออกจากคณะจึงได้แยกย้ายกันไป เดียร์เดินไปขึ้นรถของทัชเพื่อติดรถไปคอนโด ที่จริง... พวกเขาสองคนก็อยู่คอนโดเดียวกัน แต่เพียงแค่อยู่คนละชั้นเท่านั้นเอง ส่วนหินผาเจ้าตัวบอกว่าเอารถมาเองก็แยกไปแล้วเรียบร้อย
“พรุ่งนี้มีเรียนบ่าย มึงจะเข้าไปทำสมุดเพลงไหม” ทัชหันไปถามเพื่อนของตนระหว่างขับรถออกจากลานจอดรถ
คนถูกถามพ่นลมหายใจออกมา “มึงว่าไม่มาทำได้ไหมหล่ะ ดีไม่ดีกูว่าพรุ่งนี้พี่วินัยลงอีก ใครไม่มีสมุดเชียร์ซวยโดนลงโทษแน่นอน ดีไม่ดีก็โดนกันทั้งหมดอ่ะ”
“ก็จริงของมึงว่ะ กูกะจะตื่นสายๆ ซะหน่อยเหอะ”
“เออ” เดียร์รับคำ “หรือว่าเราเข้าไปสายๆ เลยดีวะ ทำไม่น่าจะนานนะมึง ตัดๆๆ กระดาษ ใช้แม็กเย็บแม็กจบ”
“เออ! ก็ดีนะมึง เข้าไปสักสิบเอ็ดโมง ทำแปบๆ เสร็จไปหาไรกินแล้วก็เข้าเรียน เดี๋ยวกูโทรนัดไอ้ผาเอง” ทัชว่าก่อนจะเปิดไฟเลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถของคอนโด จอดรถเรียบร้อยก็พากันเดินไปขึ้นลิฟต์
“พรุ่งนี้เจอกันนะมึง” เดียร์ยกมือโบกลาเพื่อนที่ออกจากลิฟต์ไปก่อน ห้องของทัชอยู่ชั้นแปด ส่วนห้องของเดียร์นั้นอยู่ชั้นสิบสอง ฝาแฝดหน้าตาดีน้อยกว่าเขาก็อยู่ชั้นเดียวกัน ห้องข้างๆ กัน
เจ้าตัวยกมือเคาะห้องหนึ่งสองศูนย์สามเสียงปังๆ จนกระทั่งประตูห้องนั้นเปิดออกก็ยิ้มแผล่ ดันแฝดเข้าไปข้างในก่อนจะเดินตามเข้าไป ปิดประตูให้เสร็จสรรพ
“มาทำอะไร ห้องตัวเองอยู่ถัดไปไม่ใช่หรือไง” ฮาร์ทที่อยู่ในชุดพร้อมนอนแล้วถาม ถามทั้งๆ ที่รู้ว่าแฝดของเขามาทำอะไร
“หิวอ่ะ มีอะไรกินบ้าง” พูดไปก็ลูบท้องตัวเองไปด้วยดูแล้วน่าสงสาร
ฮาร์ทถอนหายใจเฮือก ชี้นิ้วไปที่ห้องครัวให้คนที่ทำหน้าทำตาละห้อยดี้ด้าทันทีก่อนจะวิ่งดุกๆ เข้าไปในครัว ต้มยำในหม้อส่งกลิ่นหอมน่าทาน ไหนจะข้าวสวยร้อนๆ นั่นอีก
“ตัวเธอทำเหรอ กินนะ” ปากเอ่ยขอแต่มือตักต้มยำใส่ถ้วยเรียบร้อย หันไปหยิบกระทะมาตั้งเตาแล้วทอดไข่เจียวอีกอย่าง
“ทำไมไม่แวะหาอะไรกินมาก่อน” ฮาร์ทถามแฝดคนน้อง นั่งลงตรงข้ามที่โต๊ะอาหาร
“ขี้เกียจอ่ะ อีกอย่างก็รู้ไงว่ามาห้องนี้ยังไงก็มีข้าวกินชัวร์!” พูดไปก็ยิ้มกว้างไป “ที่คณะไม่มีรับน้องเหรอ ทำไมกลับมาเร็วตลอดเลย”
“มีสิ แต่นัดเร็วก็เลยเลิกไว คณะเราไม่ได้เรียนเย็นเหมือนคณะนายนี่ หกโมงครึ่งก็ปล่อยแล้ว”
“ดีอ่ะ คณะเรานะมีพี่วินัยลงตลอดเลย แถมยังชอบมาทำหน้าโหดๆ เสียงดุๆ สั่งนู้นสั่งนี่” ตักข้าวเข้าปากไป ซดน้ำต้มยำไปก็พูดไป
“เคี้ยวให้หมดปากก่อนค่อยพูดได้ไหม ถ้ามัมอยู่นี่มัมตีไปแล้ว”
“ก็มัมไม่อยู่ไง เราเลยทำ ฮี่”
ฮาร์ทได้แต่ส่ายหน้า ปล่อยให้อีกฝ่ายทำไปเอาไว้ค่อยเก็บไปฟ้องมัมทีเดียว จะได้โดนลงโทษหนักๆ
“เราเคยเล่าให้ฟังแล้วใช่ป่ะ ที่เราโดนสั่งลงโทษให้นั่งม้าเพราะไปวิ่งชนพี่วินัยอ่ะ” เดียร์เล่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่หยิบยกมาพูดได้เกือบทุกรอบ ไม่รู้ว่าหมั่นไส้พี่เขา หรือเคืองที่โดนลงโทษกันแน่
“เล่ามาตลอดหนึ่งเดือนแล้ว เราจำได้หมดทุกเหตุการณ์แล้วเนี่ย แล้วเราก็ยืนยันคำเดิม สม น้ำ หน้า!” ยิ้มมุมปากเยาะเย้ยอีกที
เดียร์ได้แต่ทำท่าฮึดฮัดที่พี่ชายฝาแฝดไม่เข้าข้างกันเลยสักนิด “มาสมน้ำหน้าเราทำไม”
“ก็สมควรแล้วไง”
“ชิ! เราล่ะหมั่นไส้พี่วินัยคนนี้ชะมัดเลย” เริ่มเมามันส์กับการเมาท์พี่วินัย เดียร์ขยับตัวนั่งดีๆ ก่อนจะเริ่มพูดต่อ “รู้ไหม เวลาพี่วินัยลงนะ พี่คนนี้นะจะชอบยืนอยู่ข้างหน้า จะยืนจะเดินก็เอามือไขว้หลังตลอด ทำเป็นพูดเสียงนิ่งๆ เรียบๆ คิดว่าเท่ คิดว่าดูดีหรือยังไงกัน หน้าตานะก็หมวดเคราขึ้นเต็มไปหมด ผมก็ยาว แต่ชอบทำตัวเหมือนตัวเองหล่อ ตัวเองดูดี เห็นแล้วน่าหมั่นไส้”
“นี่เคืองที่โดนเขาลงโทษเลยอคติว่างั้น”
พอโดนย้อนถามแบบนั้นเจ้าตัวก็ส่ายหน้าทันที “เปล่า เราจะไปอคติทำไม แต่พี่เขาเป็นแบบนั้นจริงๆ นี่ เราล่ะอยากเห็นตอนโกนหนวดโกนเครา หน้าตาจะเป็นยังไงก็ไม่รู้”
“พี่เขาชื่ออะไร” ฮาร์ทถาท
“ไม่รู้ดิ เราไม่รู้ชื่อพี่วินัยเลย พี่เขาไม่เคยบอก พวกพี่ปีสองก็ไม่เคยเรียกชื่อ ไม่เคยเห็นพี่ปีสองคุยอะไรด้วยเราเลยไม่รู้”
ฮาร์ทพยักหน้า ก่อนจะลุกจากโต๊ะเพื่อกลับไปทำงานที่กำลังนั่งทำอยู่ต่อให้เรียบร้อย “เก็บล้างด้วยนะ”
“อะไรอ่ะ เรามากินแล้วเราต้องล้างด้วยเหรอ”
คนพี่หันไปมอง “ก็เพราะมากินเลยต้องล้างไง ล้างให้เรียบร้อยด้วย ถ้าไม่ล้างวันหลังก็กลับห้องไปทำกินเอง ไม่ทำเผื่อแล้ว”
“ชิ รู้แล้วๆ เราล้างให้ก็ได้” บ่นงุ้งงิ้งๆ ไปเรื่อยแต่ก็ตักข้าวเข้าปากไม่หยุดเช่นกัน
ฮาร์ทส่ายหน้าให้กับแฝดคนน้องเดินออกจากห้องครัวไปนั่งทำงานของตัวเองต่อ จนกระทั่งคนหิวจัดการในครัวเสร็จเรียบร้อยเดินลูบท้องออกมา
“อิ่มมาก” ลากเสียงยาวเพื่อบอกว่าอิ่มมากจริงๆ เจ้าตัวคว้ากระเป๋ามาสะพายก่อนจะบอกลาพี่ชายฝาแฝด “เรากลับห้องแล้วนะ ขอบคุณสำหรับมื้อค่ำ ไว้จะมาใช้บริการใหม่”
พูดไปก็หัวเราะไปอย่างที่ฮาร์ทนึกอยากจะหยิบหมอนปาใส่น้องชายสักที อีกฝ่ายก็เหมือนรู้ทันรีบหนีออกจากห้องไปทันที
เดียร์กดรหัสเข้าห้องตัวเองก่อนจะตรงวิ่งไปที่ห้องนอน วางกระเป๋าเอาไว้บนโต๊ะมองที่เตียงนอนหลังใหญ่สลับกับห้องน้ำ
“นอนเลยได้ไหมอ่ะ อิ่มจนไม่อยากจะทำอะไรแล้ว” ถามตัวเอง แต่กลับล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียงเรียบร้อย
ล้วงเอาโทรศัพท์ออกมากดเล่น เข้าไปอ่านข้อความของกลุ่มเพื่อนในคณะ เข้าไปตอบข้อความของไอ้ทัชที่ส่งมานัดเวลากับเขา ก่อนจะโทรไปหามัมมี๊แด๊ดดี๊ อ้อนอยู่สักพักก็วางสายก่อนจะลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจึงมาล้มตัวนอนอีกรอบ
งานที่อาจารย์สั่งก็มี แต่ยังไม่ต้องส่งอย่างนั้นยังไม่ทำแล้วกัน เอาไว้เสาร์อาทิตย์ค่อยทำทีเดียว ฟังเพลงเล่นเกมดีกว่า สนุกกว่ากันเยอะเลย
จนกระทั่งเกือบเข้าวันใหม่แล้วนั่นแหละถึงได้หยุดเล่น ขยับตัวพลิกไปหยิบสายชาร์ตโทรศัพท์มาเสียบปลั๊กข้างหัวเตียง หยิบเอารีโมทคอนโทรลมากดปิดไฟภายในห้อง ห่มผ้าเรียบร้อยเตรียมเข้านอน
หยิบตุ๊กตาแมวน้ำตัวเน่าๆ เพราะติดมาตั้งแต่เด็กมาวางเอาไว้ข้างๆ กัน ทีนี้ก็นอนหลับฝันดีแล้ว
************************************************
นี่เชื่อกันไหมว่าน้องไม่ได้หมั่นไส้อะไรพี่เลยอ่ะ เชื่อน้องเถอะ น้องพูดจริงๆ หมั่นไส้พี่โหดเหรอ ไม่มีหรอก ก็แค่ไอ้พี่ขี้เก๊ก คิดว่าตัวเท่หรือยังไง แค่นั้นเองนะในความคิดน้อง ไม่มี๊ไม่มีหรอกที่จะหมั่นไส้พี่ แฮ่... ยังค่ายัง สองคนนี้ยังไม่ดีกัน พี่ยังไม่ชอบน้อง น้องยังไม่ชอบพี่ ยังไม่ถึงเวลาจ้า
พยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ช่วงรับน้องว่าต้องทำอะไรบ้าง ผสมๆ เอากับจินตนาการและความมั่วแหลกจ้า ถ้ามันแปลกๆ ตลกๆ ก็ไม่ต้องสงสัยเลย คนเขียนจำอะไรไม่ได้แล้วจ้า ความจำเสื่อมไปแล้วตอนนี้ แฮ่ ^^ คราวนี้มีพี่ฮาร์ทมาออกด้วย พี่ฮาร์ทจะเป็นนักแสดงรับเชิญของเรื่องนี้ค่ะ ได้เห็นความน่ารักของฝาแฝดคู่นี้แน่นอนค่า
ยังไงก็ฝากติดตามแล้วก็เอ็นดูเจ้าน้องกับเจ้าพี่ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งนิยายให้อ่านกันค่ะ อย่าเงียบนะคะใจคอไม่ดีเลยค่ะ คอมเมนต์คือกำลังใจของคนเขียนนะคะ ^^
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 312445 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก