หัวข้อ: ...วาระซ่อนเร้น...ตอนพิเศษ บนสุดของห่วงโซ่อาหาร (31/07/2020) หน้า 53

[Dezair]

ไม่มีช่วงไหนในมหาวิทยาลัยที่คนจะเยอะได้เท่าช่วงรับปริญญาอีกแล้ว ทั้งบัณฑิตและญาติสนิทมิตรสหายของบัณฑิตที่แห่แหนกันมา สร้างความชุลมุนได้อย่างดี


ที่หน้าตึกเรียนของคณะรัฐศาสตร์ หลายคนกำลังชะเง้อมองหาคนดังของคณะที่ขึ้นชื่อว่าเป็นของดีของภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศที่น่าจะออกจากหอประชุมแล้ว และกำลังเดินกลับมาที่คณะ


“นั่นไง...พี่โซ่...”


“โอยยยยย ฉันรักผู้ชายในชุดครุย!!”


“หล่อมาก...หล่อได้อีก จำเป็นมั้ยที่ต้องใส่ชุดรับปริญญาแล้วหล่อขนาดนี้”


“ได้ข่าวว่าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วยนะ ทั้งหล่อทั้งเก่ง ดูรอยยิ้มนั่นสิ จะละลายยยย”


ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวขาวจัดในชุดรับปริญญาสีขาว ชายเสื้อครุยยาวสะบัดตามการก้าวเดิน ยิ่งทำให้เจ้าตัวดูดีและโดดเด่น รอยยิ้มสดใสที่แสนสุภาพประดับอยู่บนใบหน้าเสมอยิ่งทำให้มีแต่คนอยากจะเข้าหา ตั้งแต่เดินออกจากหอประชุมจนมาถึงคณะ สิตางศุ์ถูกขอถ่ายรูปไปแล้วนับสิบครั้ง ทั้งจากเพื่อนที่รู้จัก และคนที่ไม่รู้จัก และอาจจะถูกขอถ่ายรูปมากกว่านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะชายหนุ่มในชุดรับปริญญาอีกคนที่เดินตามหลัง


ร่างสูงใหญ่ในชุดรับปริญญาสีขาวเช่นเดียวกัน หน้าตาดีแต่มักจะขมวดคิ้วอยู่เสมอ ตาเรียวเฉียงกวาดมองอย่างหงุดหงิดหน่อยๆ แต่พอคนที่เดินนำหน้าหันมาชวนคุยด้วย สายตาที่เมื่อครู่ดูหงุดหงิดก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว


“โจ๊ก ที่บ้านมึงรออยู่ตรงไหน”


เพราะพวกเขาเข้าหอประชุมในช่วงเช้า ทั้งเจียระไนและสิตางศุ์เลยมากันก่อน แล้วให้ครอบครัวตามมาทีหลัง โดยนัดแนะสถานที่กันเอาไว้


“สนามบอล พ่อแม่มึงรอที่โต๊ะม้าหินหน้าตึกคณะใช่มั้ย” เจียระไนพูด พยายามมองไปที่โต๊ะม้าหินหน้าตึกคณะ แต่ความสูงของเขาในเวลานี้แทบไม่มีประโยชน์ เพราะคนเยอะเกินไป


“อืม นั่นไอ้แพทกับไอ้กต” สิตางศุ์เห็นเพื่อนสนิทสองคนที่คลาดกับเขาเมื่อตอนออกจากหอประชุมแล้ว สองคนนั้นเองก็เห็นเขาเช่นกัน ถึงได้รีบก้าวเท้าตรงมา


“เห็นมั้ย กูว่าแล้วว่ามันสองคนอยู่ด้วยกัน มึงน่ะห่วงไม่เข้าเรื่อง” พฤกษาหันไปพูดกับเพื่อนซี้


“ห่วงอะไร” สิตางศุ์ถามงงๆ


“ไอ้กตน่ะสิ มันไม่เห็นมึงตอนออกจากหอประชุม ตอนแรกแม่งจะขอเข้าไปดูข้างในอีกรอบ เจ้าหน้าที่ต้องบอกว่าคนออกมาหมดแล้ว มันถึงได้ยอมกลับคณะ” อลงกตทำหน้าตาหงุดหงิดที่ถูกเพื่อนสนิทเผา สิตางศุ์ยิ้มน้อยๆ


“กูเห็นคนเยอะ ก็เลยเดินกลับมาก่อน พวกมึงเจอที่บ้านกันรึยัง”


“เจอแล้ว กูเห็นพ่อแม่มึงอยู่ที่โต๊ะม้าหินแหน่ะ มีไอ้ทัศน์กับพี่อาร์ตด้วย มาสิ เดี๋ยวกูพาไป” อลงกตเอ่ยปาก สิตางศุ์หันมองคนข้างกายเหมือนจะขอความเห็น เจียระไนพยักหน้ารับสั้นๆเป็นเชิงตกลง


“อะไร คุยกันด้วยสายตาหมายความว่ายังไง” พฤกษาถามแทรกตามประสาคนชอบเผือก


“ก็...กูตกลงกับโจ๊กว่าจะให้มันเจอพ่อแม่กูวันนี้ แล้วมัน...ก็จะให้กูไปเจอป๊ามัน”


เป็นอันว่านอกจากวันนี้จะเป็นวันรับปริญญาแล้ว ยังเป็นวันเจอวงศาคณาญาติครบชุดด้วย


“อ้อ...งั้นไอ้กต มึงไม่ต้องพาไอ้โซ่ไปหาพ่อแม่มันแล้ว ให้มันสองคนไปกันเอง เขาจะไปไหว้ฟ้าดินบุพการี บุคคลที่สามอย่างมึงไม่เกี่ยว” พฤกษาหันไปพูดกับเพื่อนซี้ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ต้นไม้สูงใหญ่หน้าตึกเรียน


“นู่น พ่อแม่มึงอยู่ตรงนั้น” ทั้งสิตางศุ์และเจียระไนไม่ทันจะออกเดิน เสียงสิบแปดหลอดที่แสนคุ้นเคยก็ดังขึ้น


“พี่ซอโซ่แห่งพรหมลิขิตของน้องงงงง” ติซซี่ผู้กว้างขวาง ปัจจุบันอยู่ปีสามแหวกฝูงชนเข้ามาหาพร้อมด้วยรอยยิ้มและสายตาแพรวพราว


“ไม่เจอกันนานเลยนะ ติซซี่” สิตางศุ์ทักแล้วยิ้มให้อย่างสุภาพ


“ก็มีแต่พี่ซอโซ่แหละค่ะ ไม่เจอติซซี่ แต่ติซซี่เจอพี่ซอโซ่บ่อยๆนะคะ เพราะพี่โจ๊กลงรูปพี่ซอโซ่เรื่อยเลย ถึงทุกรูปที่พี่โจ๊กลงจะมาเป็นชิ้นส่วนก็เถอะค่ะ รูปล่าสุดงี้ มาแต่ข้อศอกพี่ซอโซ่ คืออะไรคระ?!” สิตางศุ์หัวเราะเบาๆ หันมองคนข้างกายที่ยังทำหน้านิ่ง


“มึงลงรูปข้อศอกกูจริงเหรอ” เจียระไนยักไหล่แทนคำตอบ ร่างโปร่งหัวเราะสดใส เขาเองก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายมักจะลงรูปเขาในเวปไซต์สังคมออนไลน์บ่อยๆ ถึงจะไม่เคยเข้าไปดู แต่ก็พอจะได้ยินจากเพื่อนและสายรหัสมาบ้างว่าเจียระไนลงแต่รูปแปลกๆ ที่ถ้าไม่บอกว่าเป็นเขา ก็คงไม่มีใครรู้ 


“ช่างเถอะค่ะ ติซซี่ใจกว้าง ติซซี่ให้อภัย ตราบใดที่พี่โจ๊กขายังคงลงชิ้นส่วนพี่ซอโซ่พร้อมแท็กสถานที่” แล้วหนุ่มร่างสะโอดสะองก็หันไปส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เจียระไนตามประสาคนรู้กันดี


...รูปข้อศอกนั่นก็แท็กสถานที่เป็นโรงแรม....แหมมมมมม ติซซี่คิดดีไม่ได้เลยคร่ะ!...


“แท็กสถานที่อะไรเหรอ โจ๊ก” ในขณะที่คนที่ไม่รู้เรื่องอย่างสิตางศุ์ยังงุนงง ต้องหันไปถามคนข้างกาย ทว่าเจียระไนไม่คิดจะบอกให้รู้อยู่แล้ว เขาโบกมือไปมาเหมือนไม่อยากให้ใส่ใจ


“ค่อยไปถามไถ่คิดบัญชีกันที่บ้านค่ะ เวลานี้ถ่ายรูปกับติซซี่ก่อนนะคะ” หนุ่มรุ่นน้องหันไปยัดโทรศัพท์มือถือของตนเองใส่มือรุ่นพี่บัณฑิตในชุดรับปริญญาอย่างพฤกษา ก่อนจะกระโจนทีเดียวไปกอดสิตางศุ์ ร่างโปร่งหัวเราะเบาๆ ในขณะที่พฤกษาแม้จะเข่นเขี้ยวแต่ก็ยอมกดถ่ายรูปให้


“ติซซี่ยินดีด้วยนะคะ อันนี้เป็นของขวัญของติซซี่”


“ขอบใจนะ” คนขาวจัดรับช่อดอกไม้เล็กไปแล้วส่งยิ้มให้


“โอ้โห น้องติซซี่ครับ นอกจากจะใช้พี่ถ่ายรูปให้แล้ว ยังมีดอกไม้ให้ไอ้โซ่คนเดียวด้วยเหรอครับ” พฤกษาร้องอย่างอดไม่ไหว แต่ติซซี่ผู้มั่นอกมั่นใจกลับเชิดหน้า


“ใช่ค่ะ ก็ติซซี่ตั้งใจมาถ่ายรูปกับพี่ซอโซ่คนเดียวนี่คะ ขอบพระคุณพี่แพทมากค่ะที่เป็นตากล้องให้” แล้วหนุ่มรุ่นน้องก็ยกมือไหว้อย่างอ่อนช้อยก่อนจะดึงโทรศัพท์ตัวเองกลับมาดูรูป ทว่าพอใช้นิ้วขยายรูปดูแล้ว ติซซี่ก็ถึงกับทำตาโตกับใครบางคนที่ติดเข้ามาในรูปด้วย แม้จะเสี้ยวเดียวแต่ก็จำได้แม่น


“มีอะไรเหรอ ติซซี่” สิตางศุ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆทักเมื่อเห็นอีกฝ่ายชะงักไป ติซซี่เงยหน้ามองคนถาม


“มือที่สามในตำนานค่ะ” ตอบได้เพียงเท่านั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น


“พี่โซ่” คนทั้งกลุ่มหันมองตามเสียงนั้น เจ้าของเสียงคือรุ่นน้องสาวที่ตอนนี้ขึ้นปีสองแล้วกำลังก้าวเท้าเดินเข้ามาหา


“น้องมี่...” สิตางศุ์ทักแล้วส่งยิ้มให้ หญิงสาวที่เดินเข้ามาหาเขาพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวานก็ยังคงเป็นรุ่นน้องของเขาเสมอ...ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันจนถึงวันนี้


“สวัสดีค่ะ” หล่อนยกมือไหว้ กวาดสายตาและส่งยิ้มให้ทุกคน ก่อนจะมาหยุดสายตาที่สิตางศุ์เป็นคนสุดท้าย รุ่นพี่ผิวขาวจัดคนนี้ยังคงยิ้มให้หล่อนเหมือนเคย มนทิชามองรอยยิ้มนั้น อยากจะถอนหายใจที่ตัวเองไม่อาจลบความรู้สึกดีๆที่มีให้เขาได้ แต่ก็ทำได้เพียงยิ้มให้เพราะอยากให้เขาสบายใจ


“มี่ไม่มีของขวัญให้ แต่ก็ยินดีด้วยนะคะ ได้ยินว่าได้เกียรตินิยมด้วย”


“ขอบคุณครับ อ่า...ถ่ายรูปกันมั้ย” มนทิชานิ่งไปเล็กน้อย หล่อนเหลือบไปมองเจียระไน แต่ฝ่ายนั้นกำลังคุยกับเพื่อนบัณฑิตที่เข้ามาทัก ดูไม่ได้สนใจตรงนี้นัก เลยพยักหน้าตกลง สิตางศุ์หันไปขอความช่วยเหลือจากติซซี่ที่มีกล้องโทรศัพท์


“ติซซี่ถ่ายให้พี่กับน้องมี่หน่อยนะ” หนุ่มรุ่นน้องคันปากยิบๆ อยากจะบอกว่าไม่ช่วย แต่...ออกตัวแรงไม่ดี เพราะคนที่ควรออกตัวแรงอย่างเจียระไนยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเลย


“ก็ได้คร่ะ!” รับคำเสียงกระแทกกระทั้นแล้วยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา


รุ่นพี่หนุ่มกับรุ่นน้องสาวยืนถ่ายรูปข้างกันโดยเว้นระยะห่างเล็กน้อย มนทิชาไม่ได้ยืนชิดเพราะรู้ดีว่าสถานะของหล่อนคืออะไร เขามีใครอีกคนแล้ว และคนของเขาก็ดูแลและรักษารอยยิ้มของเขาได้เป็นอย่างดี


“เสร็จคร่ะ!” ไม่มีการนับ ไม่มีการบอกว่าเมื่อไรจะกด ติซซี่บอกอย่างเดียวคือตอนกดถ่ายไปแล้ว ไม่รู้ว่ารูปจะออกมาสวยมั้ย


...แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องสวยเลย! ยังไงซะ ถ้าไม่ใช่พี่โจ๊กขา คนที่ควรจะได้เคียงข้างพี่ซอโซ่ก็คือติซซี่ ไม่ใช่คนอื่น!...


“เดี๋ยวถ้าพี่ได้รูปจากติซซี่ พี่จะส่งรูปให้นะ” สิตางศุ์หันมาพูดกับรุ่นน้อง มนทิชามองใบหน้าขาวจัดที่ยังคงมีรอยยิ้มสุภาพให้หล่อน ไม่ได้เจอเขานานนับตั้งแต่เขาเรียนจบ แต่...จนตอนนี้ก็ยังตัดใจไม่ได้เสียที


“...มี่...ดีใจที่เห็นพี่โซ่มีความสุขนะคะ มี่ยินดีด้วยจริงๆ” ยินดีทั้งเรื่องที่เขาเรียนจบ และยินดีที่เขามีความสุขกับคนข้างกาย แม้ใครคนนั้นจะไม่ใช่หล่อน แม้หล่อนเองจะยังตัดใจจากเขาไม่ได้ทั้งหมด แต่...รอยยิ้มของสิตางศุ์ในวันนี้บอกให้หล่อนรู้ว่าดีแล้ว ที่วันนั้นยอมปล่อยมือจากเขามา


มนทิชาเพียงยิ้ม ก่อนจะหันไปทางรุ่นพี่ในสายรหัสของหล่อนอย่างอลงกต


“เดี๋ยวรอน้องปีหนึ่งมาก่อนนะคะพี่กต มี่จะได้ตามทุกคนมาถ่ายรูปกับพี่ทีเดียว” อลงกตพยักหน้ารับสั้นๆ หล่อนก็ไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป สิตางศุ์ไม่ได้รั้งเอาไว้ เขาเพียงแค่มองตาม รับรู้ความเศร้าหมองของรุ่นน้อง แต่...เขามีใครอีกคนที่ต้องดูแลความรู้สึกเช่นเดียวกัน และจะไม่ทำให้ใครคนนั้นต้องเสียใจอีกแล้ว


ร่างโปร่งละสายตาจากแผ่นหลังของรุ่นน้อง หันกลับมาหาเจียระไนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้


“น้องมี่บอกว่ายินดีด้วย แล้วก็บอกว่าดีใจที่เห็นกูมีความสุข”


“มึงไม่บอกไปล่ะว่ามีความสุขเพราะใคร” เจียระไนย้อน หน้าตานิ่งเรียบ แต่แววตาในดวงตาเรียวก็ดูพอใจไม่น้อย สิตางศุ์หัวเราะเบาๆ ไม่ต่อล้อต่อเถียงแต่ชวนเรื่องอื่นแทน


“ไปเถอะ ไปหาพ่อแม่กัน”


“อืม ไหว้พ่อแม่มึงแล้ว กูจะได้พามึงไปไหว้ป๊ากูด้วย” ร่างโปร่งยิ้ม เป็นรอยยิ้มกว้างที่ดูอบอุ่นแต่สว่างไสว ก่อนจะหันมาหาติซซี่ พฤกษาและอลงกต


“พวกกูไปหาพ่อกับแม่ก่อนนะ แล้วค่อยมาถ่ายรูปด้วยกัน”


“เออ ไปเหอะ” พฤกษาเอ่ยปาก ในขณะที่อลงกตยังยืนเงียบจนถูกเพื่อนสนิทกระทุ้งสีข้าง หนุ่มนักฟุตบอลถอนหายใจเบาแล้วโบกมือไล่


“ไปซะไป...กูเป็นกำลังใจให้” สิตางศุ์ยิ้มรับอย่างยินดี ก่อนจะหันไปโบกมือลาติซซี่แล้วเดินจากมา


 ระหว่างทางถูกขอถ่ายรูปจากรุ่นพี่บ้าง รุ่นเพื่อนบ้าง รุ่นน้องบ้าง ต้องฝ่าฝูงชนแออัดบ้าง เสียงดังหนวกหูบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นพอมองดูข้างกาย ใครอีกคนก็ยังอยู่ด้วยกันเสมอ


“นั่นไง กูเห็นพ่อกับแม่กูแล้ว” สิตางศุ์หันมาพูดกับร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆ


ท่ามกลางผู้คนมากมาย ที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตึกเรียน มีครอบครัวหนึ่งนั่งอยู่ มีทั้งคนแก่ ผู้ใหญ่ วัยรุ่นและเด็ก เจียระไนสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยจนต้องคว้าแขนคนที่กำลังจะสาวเท้าตรงไปที่โต๊ะนั้นให้หยุดก่อน


“โซ่...” ดวงตาคู่สวยหันมามอง สายตาสบกัน ในดวงตาเรียวมีแววตื่นเต้นและกังวลนิดหน่อย


ใบหน้าขาวแย้มยิ้มส่งให้ เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่มีค่าและกำลังใจ


“ไปกับกูนะ ไปหาพ่อแม่กูกัน”


เจียระไนมองสบเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ก่อนจะพยักหน้ารับ เขาก้าวเท้าเดินเคียงกับสิตางศุ์เข้าไปที่โต๊ะม้าหินตัวนั้น แล้วแนะนำตัวเพื่อทำความรู้จักกับครอบครัวหนึ่งที่สร้างใครคนหนึ่งมาอยู่ข้างกายเขาในเวลานี้


“สวัสดีครับ ผมชื่อโจ๊ก...”


หลังจากนี้...จะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวต่อไป เรื่องราวหลังรั้วมหาวิทยาลัย เรื่องราวของผู้ชายสองคนที่ชื่อเจียระไนและสิตางศุ์…


…กับความรู้สึกและความสัมพันธ์ที่ชัดเจน…


FIN

สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่น ขอบอกว่า...เร็วมากกกกก เหมือนเพิ่งลงไปเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนนี้เอง แล้ววันนี้ก็มาลงตอนจบซะแล้ว แต่จริงๆแล้วมันก็ 4 เดือนแล้ว ยังไงก็ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตามมาจนถึงตอนนี้นะคะ

วาระซ่อนเร้น เป็นเรื่องที่บัวตั้งใจเขียนถึงคณะที่เรียนจบมาค่ะ ไม่ว่าจะเป็นโลเกชั่น ไอเดียบางอย่าง หรือแม้แต่คาแรกเตอร์ของโจ๊กกับโซ่ก็มาจากทฤษฎีที่เรียนกันในคณะด้วย โจ๊กเป็นคาแรกเตอร์แบบสัจนิยม (Realism) ส่วนโซ่เป็นอุดมคตินิยม (Idealism)

คาแรกเตอร์ของโจ๊กกับโซ่เป็นสองอย่างที่เขียนยากมากๆ เพราะนอกจากจะต้องคุมโทนให้เป็นตามทฤษฎีสัจนิยมและอุดมคตินิยมแล้ว บัวยังตั้งใจจะใข้คาแรกเตอร์ของโจ๊กกับโซ่ให้เป็นปัญหาของเรื่องด้วยค่ะ

โซ่มีความเป็นรุ่นพี่ที่ป็อปปูลาร์สูงเพราะความใจดีและสุภาพ ในขณะเดียวกันเพราะนิสัยแบบนี้ก็เลยสร้างปัญหาอยู่เรื่อยๆให้ตัวของโซ่เอง คนนอกที่รู้จักโซ่ผิวเผินจะชอบโซ่มากๆ แต่ถ้าคบหากันเข้าไปเรื่อยๆจะคบยาก เพราะโซ่คิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองค่ะ

ส่วนโจ๊กซึ่งตรงข้ามกับโซ่ทุกประการ เป็นคนที่ไม่ป็อปปูลาร์ แถมมีชื่อเสียเยอะ เพราะคนคิดว่าเข้าหายาก ทั้งที่จริงๆแล้ว เป็นคนไม่มีลับลมคมนัย ไม่ซับซ้อน เพราะเอาตัวเองเป็นหลัก

ไม่คิดมาก่อนว่านิยายรอมคอมจะเขียนยากจนกระทั่งวันนี้เลยค่ะ ฮ่าฮ่า

ถึงแม้วันนี้จะจบแล้ว แต่พฤหัสหน้ามีตอนพิเศษ (สรุปว่าจบจริงค่ะ แต่สัปดาห์หน้ามีตอนพิเศษต่อ ฮ่าฮ่า)

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม พื้นที่บอร์ดค่ะ เจอกันใหม่พฤหัสหน้าค่ะ

[kinjikung]

โอ๊ย กริ๊ด คือโซ่ คือโจ๊ก ดีใจกับโจ๊กที่อดทนมาก ๆ

[Khanomni]

กรี๊ดดดดดจบแล้ววว ชอบมากๆเลยค่ะ รู้สึกว่าตามอ่านมาแปปเดียว แต่มันก็4เดือนเลยหรอเนี่ยยย ตั้งแต่ที่ลงตอนแรกๆก็ชอบเลยจริงๆ ชอบความไบโพลาร์ของโจ๊ก ชอบความเป็นอุดมคติของโซ่ ชอบสไตล์การเขียนของพี่บัว และรักนิยายพี่บัวที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ  อ่านแล้วเหมือนได้ฮีตตัวเองไปด้วยเลยค่ะ รออ่านตอนพิเศษอาทิตย์หน้าค่าา^

[monoo]

 
จบแล้ววววววว

 
 
ขอบคุณค่ะ

[winndy]

ขอบคุณค่ะ

[aiyuki]

ดีต่อใจ โอ้ยยย ในที่สุด ก็ลงเอยกัน

[jannie]

คิดถึงซะแล้ว ยังไม่อยากให้จบเลยค่า

[em1979]

จบซะแล้ว สนุกดีค่ะ

[1andonly]

Thank you. Your fiction always makes me happy everytime I read.

[Gokusan]

เป็นนิยายที่...กว่าจะได้กันนี่ลุ้นยันตอนสุดท้ายจริงๆ ค่ะ

ขอบคุณที่มีตัวละครมาให้ได้มองความพยายามเพื่อคนรักของเขานะคะ มันดีย์~~~ ><

รักคนต่างขั้วที่หาจุดลงตัวจังค่ะ ^^

[zabzebra]

แอบใจหายเบาๆค่า ที่จบแล้ว
เวลาผ่านไปเร็วจริงๆด้วย
ในที่สุดโจ๊กก็ประสบความสำเร็จสักที ฮืออออ จุดพลุฉลองให้โจ๊กค่ะ 
รอตอนพิเศษนะคะ 
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้ได้อ่านกันค่าา   

[hoshinokoe]

จบแล้ว ส่งท้ายได้ฟินมาก 5555 ตอนจบ จบแบบปลายเปิดดีค่ะ ให้เอาไปจิ้นต่อกันเอง อิอิ

[pui]

   จบแล้วววววว ยังรู้สึกว่าไม่พออยู่เลย   

[mooping-7]

ผ่านด่านพ่อตากะแม่ยายไปให้ได้นะโจ๊ก

[songte]

 

จบซะแล้ว จบได้อบอุ่นมากๆ
แอบตลกตอนรุปข้อศอกแต่แท็กสถานที่เป๋นรรนี่ล่ะ โจ๊กนี่มันคนจริง

[tkaekaa]

  ชอบเรื่องนี้มากๆ รักโซ่มากด้วย

[rockiidixon666]

รักคู่นี้จัง  ชอบความมึนความน่รักของโซ่ 
แต่แอบชอบคาร์แบบอิโจ๊กมากกว่านิดนึง 555  ชอบความมุ่งมั่น รุกหนักของนาง ชอบตอนคิดในใจฮามากก แอบขำทุกที เข้าใจฟิลคนแอบรัก  จริงๆหลงรักโจ๊กตั้งแต่ wherever you are แล้วอ่ะ 
 โซ่กับโจ๊กเป็นความต่างที่ลงตัว เป็นความต่างที่เติมเต็มซึ่งกันและกัน 

[GOLDMIND]

ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ
จุ๊บคนเขียน~

[iceman555]

 

[JokerGirl]

ขอบคุณค่ะ สนุกมาก เขียนเรื่องน่าติดตามดี

[pee122]

ปกติเป็นพวกสายดาร์ก แต่อ่านเรื่องรี้แล้วชอบมากครับ

มาต่อ ทำภาค2  นะครับ ชีวิตนอกรั้วมหาลัย

[maplub_oyaya]

น่ารักมากกกกกกก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เป็นตอนที่รอคอย กรี๊ดดดดด 
คอยให้โจ๊ก โซ่ สมหวัง 
โซ่ เมื่อรู้จักรักแล้ว สมเอาจริงเอาจัง ร่วมสู้ไปพร้อมๆกับโจ๊ก
โจ๊ก ก็ฮึกเหิม มีพลังที่จะสู้ไปพร้อมกับโซ่ สุดยอดดดดด

อลงกต เหมือน เป็นพ่อโซ่เลย
คอยดูแลแม้โซ่ออกจากห้องประชุม ก็ยังห่วง

โซ่ โชคดีได้ความรักจากเพื่อนๆพี่ๆ และคนรอบข้าง
ด้วยรูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์ต้องตา และจิตใจที่ดีงาม

โจ๊ก อดทนมายาวนานในการรอที่จะรักโซ่ และให้โซ่รักตอบ
โจ๊ก เป็นหนุ่มรูปหล่อที่รู้ความต้องการของตัวเอง ไม่ว่อกแว่ก
และทำให้ได้ดังที่มุ่งหวังจริงๆ นับถือเลย

ขอบคุณไรท์ ให้ความสุขกับคนอ่านมาตลอด
แถมยังมีตอนพิเศษ ให้สุขใจอีก
       
 

[abbaba]

แหมโจ๊กแหมมม คอนแกรตตูเลชั่นนะฮ้าาาาา
เรื่องนี้จบแล้วจริงๆหรอคะ ฮือออออ
ชอบมากๆ ชอบความรุกแรงของโจ๊ก ความน่ารักของโซ่
อยากจะได้โซ่มาเป็นของตัวเองงงง
แอบสงสารมี่
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ขึ้นมานะคะ <3

[shoi_toei]

โจ๊กเป็นคนหนักแน่น และ มั่นคง มากกกก

[•♀NoM!_KunG♀•]

ตอนพิเศษษษษษ!!

[BAKA]

ชอบทั้งคู่เลย (แต่อาจจะแอบรักน้องซอโซ่มากกว่าอยู่นิดหน่อย 5555)

[B52]

 

[anntonies]

พูดเลยว่าเกียดการอัพรูปแล้วใส่โลเคชั่นของโจ๊กมาก
โอ๊ย 55555555555555555555
ประกาศตัวไปถึงไหนจ๊ะ
รวมเล่มต้องเจอเราแน่นอนค่ะ ชอบมาก

[pamhicc]

ขอบคุณมากนะคะะ ติดตามตั้งแต่ตอนแรกจนจบ ใจหายเหมือนกัน
คงจะคิดถึงโซ่กับโจ๊กแน่ๆ รอตอนพิเศษนะคะ