หัวข้อ: ...วาระซ่อนเร้น...ตอนพิเศษ บนสุดของห่วงโซ่อาหาร (31/07/2020) หน้า 53

[boboman]

แงง สนุกมาก และค้างมากด้วย 5555 
ฉลองให้โจ๊กหน่อยยย 
ตอนนี้น่ารักมากๆ เลยค่ะ ชอบบบ
เขินแทนโจ๊กเลบ โง้ยย
เขาเป็นแฟนกันแล้ว เย่ๆ
รอตอนหน้าค่ะ 

[snowboxs]

แก้มแตกแทนโจ๊กแล้วเรา
โซ่น่ารักมาก พอมั่นใจก็ลุยเลย
จากใจเย็นก็ไม่อยากรอที่จะบอก
ส่วนโจ๊กจากใจร้อนๆ พอเป็นเรื่องโซ่
ก็ใจเย็น อดทนรอมาหลายปี
เขาเป็นแฟนกันแล้วนะ
เป็นแฟนปุ๊บโจ๊กก็เลื่อนให้สถานะสมบูรณ์ขึ้นปั๊บ

[aiyuki]

กง่าจะพูดออกมาได้ โอ้ยยยยย ลุ้นมาก
ชอบอาม่าอ่าา น่ารัก

[Pakeleiei]

อยากจัดโต๊ะจีนฉลองให้โจ๊กสักร้อยโต๊ะ555555555555
ดีใจด้วยพ่อพระเอก 

[abbaba]

โซ่น่ารักมากกกกก
ส่วนอิโจ๊ก ดีใจด้วยนะคะ 55555555

[monkey_saru]

  จุดพลุเลย จุดพลุ!!!!!!!!!!
นังโจ๊กเขินสมกับเป็นตัวนังจริงๆ5555555
อยากได้โซ่~~~~~ แต่นังโจ๊กคงมาทุบหัวเอา ฮ่าๆๆๆ
โซ่น่าร้ากกกกกกก
ขอบคุณที่ไม่มีเรื่องดราม่าครอบครัวค่าา
เตรียมผ้ารอไว้ทุกพฤหัสเลยจ้าา อิอิ

[kataiyai]

งานนี้นายเอกเราแมนมาก

เอ้า ฉลองหน่อย

[mystery Y]

ยินดีกับโจ๊กด้วยน้า~

[PrimYJ]

วรั๊ยยยยยยย โจ๊กใจเย็นๆนะ 

[minmin96]

โจ๊ก อย่าเชื่อโซ่ง่ายๆนะ
ต้องเช็คความพร้อมของโซ่ยันสว่างเลยนะ

[MSeraph]

โซ่อน่ารักกกก ในที่สุดก้รู้ใจตัวเองซะที
โจ้กสมหวังซะทีอะ คอมพลีทเกือบทุกสิ่ง
รอตอนหน้าก้จะคอลพลีททุกสิ่งแล้วนะโจ้กนะ55555

[puiiz]

 

[kaokorn]

ขอบคุณคุณบัวฮะ ได้มาเติมพลังทุกครั้งที่อ่านเรื่องที่คุณบัวแต่ง
โซ่มาช้าๆ แต่ชัวร์นะฮะ 5555+
ลุ้นไปกับโจ๊กด้วย.... 

[punthipha]

โซ่แน่ใจว่าพร้อม อิโจ๊กจับกินแน่

[hoshinokoe]

ตัดจบแบบนี้ได้ไงงงง
วิ่งตามไปที่ห้องโจ๊ก

[maekkun]

 

[khwanruen]

โซ่น่ารัก โจ๊กก็ด้วย มีวางแผนอนาคตไว้ด้วย
ให้อาม่าชอบโซ่ใช่มั้ย

[TanyaPuech]

โซ่หล่อแย่งซีน 5555

[ณยฎา]

ชอบบุคลิกของโซ่มาก  อาม่าก็เปิดทางให้แล้ว อิอิ 
+1 ให้นะคะ  อ่านมาสักพักแล้วแต่ลอกอินไม่ได้

[Tyche]

น้องโซ่ของคุมแม่จะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว /กุมใจ

[kiszy]

โซ่นี่รวดเร็วตลอดดดดดอ่ะ โจ๊กไม่ได้เรื่องเลยยยยย

ตอนหน้าจบแล้วหรอออออ ไม่น้าาาาาา ฮื่ออออออ

[JokerGirl]

เย้ บอกรักกันซะที เป็นกันแล้ว รอตอนหน้า

[nottto]

รอนะค้าบบ แต่ยังไม่อยากให้จบเบยยย

[liza sarin]

 

[CattyMeawMeaw]

ขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆๆนะคะ ยังไม่อยากให้จบเลย 

[bpyt]

น้ำตาจิไหลลลล สารภาพปุ๊บ จะพิสูจน์แั๊บเลยหรอโจ๊ก 555

[minenat]

นั่งอ่านมาทั้งวันและเมื่อตามทันพบว่า! ตอนหน้าจบอยากจิกรี๊ดดด

[Mengjie_JJ]

ดีใจด้วยนะโจ๊ก

ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้ว

จุดพลุฉลอง ฮิ้ววววววว

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบ ทำเอากรี้ดตอนล่าสุด ดีต่อใจมากกก

[Dezair]

NOV: วาระซ่อนเร้น
By: Dezair
………………..
ตอนที่ 19


คอนโดหรูของเจียระไนวันนี้ ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนเดิมกับครั้งก่อนๆที่เคยมาอีกแล้ว ต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าพวกเขามาที่นี่วันนี้เพราะอะไร จุดประสงค์ของการก้าวเท้าผ่านบานประตูหนาหนักนั่นเพื่ออยู่ด้วยกันในคอนโดนี้คืออะไร


   ...พร้อมแล้ว...


…เป็นแฟนกันแล้ว...


   ...จากนี้...จะไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว...


   มือใหญ่ค่อยๆจับมือขาวของคนที่ยืนอยู่ข้างกันเบาๆ ดวงตาคู่สวยหันมามอง มันตื่นกลัวเล็กน้อย เขินอายมากหน่อย แต่ก็...หวานฉ่ำ...


   เจียระไนรั้งร่างโปร่งเข้ามาใกล้ ก้มหน้าลงหาให้ปลายจมูกแตะกันแผ่วเบา แต่...ยังไม่ทันได้แตะต้องกันมากกว่านั้น ใบหน้าขาวก็ก้มหลบลงซุกกับอกกว้างแทน หัวใจเจ้าของอกหล่นตุ้บลงไปกองกับพื้น


   ...อย่าเชียวนะมึง อย่าเสือกบอกว่าไม่พร้อมแล้ว...


“โจ๊ก...ขออาบน้ำก่อนได้มั้ย อยู่ข้างนอกมาทั้งวัน” เสียงอู้อี้จากคนที่เอาหน้าฝังลงกับอกของเขาดังขึ้นมา


...อ้อ...แค่ขอเวลานอก...


   “อาบด้วยกัน” ผู้ชายใจกว้างต่อรอง ของแบบนี้ต้องยื่นหมูยื่นแมว ให้เวลานอกได้แต่ต้องใช้เวลานอกด้วยกันสิ


   “ไม่เอา...ต่างคนต่างอาบ...นะ...” หัวใจคนจะยื่นหมูยื่นแมว อ่อนยวบอีกหน เขายอมปล่อยคนผิวขาวจัดออกจากอ้อมกอด แต่ก็ยังเดินตามไปส่งที่ประตูห้องน้ำ


   “ไม่ให้กูอาบด้วยจริงเหรอ” ถามย้ำอีกครั้ง ดวงตาเรียวฉ่ำด้วยความต้องการ ถ้าแค่สิตางศุ์พยักหน้าสั้นๆล่ะก็ คนขอคงกระโดดเข้าไปด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย ทว่า...วันนี้ร่างโปร่งเตรียมตัวมาดี เจ้าตัวยังคงส่ายหน้าอย่างมุ่งมั่น


   “งั้นรีบอาบ...”


   “อื้อ ออกไปได้แล้ว” มือขาวจะดึงประตูมาปิด แต่ร่างสูงวางมือทับลงบนมือนั้น


   “กูรอนะโซ่...” เป็นการพูดคำว่ารอที่มีความหมาย สิตางศุ์ทั้งเขิน ทั้งหวามไหว พยักหน้ารับรู้อย่างเขินอายก่อนจะปิดประตูลง

....................................

   เจียระไนขอบใจอะไรก็ตามที่ตอนซื้อคอนโด เขาเลือกห้องใหญ่ สองห้องนอนสองห้องน้ำ ห้องนอนหนึ่งถูกแปลงเป็นห้องทำงาน ห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องทำงานไม่ค่อยได้ใช้ แต่ก็มีของใช้เพียงพอที่เขาจะเผ่นไปอาบน้ำที่ห้องนั้น แล้วกลับมารอที่ห้องนอน ตอนกลับเข้ามา เขาได้ยินเสียงน้ำฝักบัวยังเปิดอยู่ แล้วครู่หนึ่งมันก็เงียบไป ยิ่งเสียงฝักบัวเงียบ เสียงหัวใจของคนรอก็ยิ่งดังกว่าเดิม


   ...วันนี้แล้ว...วันนี้...


   เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ทำเอาหัวใจเจียระไนรัวเหมือนกลองที่ถูกตี เขาหันไปมองที่ประตูห้องน้ำ คนผิวขาวจัดอยู่ในชุดเสื้อยืดเนื้อบางและกางเกงขาสั้นของเจ้าตัวที่มาทิ้งไว้ที่นี่เวลามานอนค้าง เป็นชุดที่ไม่มีความเซ็กซี่ตรงไหนเลย แต่...พอมาอยู่บนเนื้อตัวของคนที่กำลังก้มหน้างุดๆ แล้วเหลือบมองเขาเป็นระยะ เจียระไนก็ถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่


   คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินเลี่ยงเอาผ้าเช็ดตัวไปผึ่ง แต่ไม่ทันจะหันกลับ ร่างทั้งร่างก็ถูกสวมกอดจากด้านหลัง สิตางศุ์สะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยอมอยู่ในอ้อมกอดร้อนนั้นแต่โดยดี


   “อาบ...อาบน้ำแล้วเหรอ” คนถูกกอดถาม ทั้งๆที่ไม่หันไปมอง


   “อาบแล้ว...” ริมฝีปากที่ตอบคำถามนั้น แนบลงกับลำคอขาวผ่องเบาๆแล้วลากไล้จนเสียววาบ


   “จ...โจ๊ก...”


   “ตรงนี้นะ...” แม้แต่เตียงก็ยังไกลเกินไปสำหรับความต้องการในตอนนี้ เจียระไนหมุนร่างผอมให้หันกลับมาหาเขา แล้วดันร่างอีกฝ่ายให้ชิดไปกับกระจกบานใหญ่ติดผนังที่อยู่ด้านหลัง บดเบียดจูบร้อนๆกับริมฝีปากสีสดนั้น ในขณะที่ฝ่ามือลูบไล้เข้าไปใต้เสื้อยืดเนื้อบาง


   “ใส่ทำไม หื้ม?” จูบไป ถามไป ดูดดึงริมฝีปากไป   มือที่ล้วงเข้าไปใต้เสื้อเปลี่ยนเป็นจับสิ่งกีดขวางแล้วดึงออกไปทางศีรษะ เผยให้เห็นแผ่นอกขาวจัดที่ประดับด้วยยอดอกสีชมพูสองข้าง เจียระไนจ้องตาไม่กะพริบ ลูบไล้ฝ่ามือจากบั้นเอวขาวขึ้นมาที่อกอย่างเชื่องช้า ทิ้งอุณหภูมิร้อนผ่าวเอาไว้บนผิวเนื้อของสิตางศุ์จนร่างโปร่งสะท้านได้แต่หลับตาปี๋ เม้มปากแน่น


   “ลืมตาสิ จะได้เห็นว่ากูทำอะไร” เสียงทุ้มดังใกล้ พร้อมกับลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดบนผิวแก้ม ดวงตาคู่สวยยอมเปิดออก เป็นอีกครั้งที่สบตากับดวงตาเรียวคู่นี้แล้วความรู้สึกนึกคิดก็ดำดิ่งเข้าไปในความดำมืดของดวงตาของเจียระไน


   ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนลงไปที่หน้าอก ในขณะที่ตายังสบตา เขาแนบริมฝีปากลงตรงกลางระหว่างอก ร่างขาวจัดสะดุ้งเฮือกอีกรอบ และยิ่งต้องสะท้านมากกว่าเดิม เมื่อมือใหญ่ที่ร้อนผ่าวลูบลงไปยังขอบกางเกงนอนแล้วปลดมันลงอย่างเชื่องช้า


   “จ...โจ๊ก...อ่ะ!” สิตางศุ์ไม่ทันได้พูดอะไรก็เป็นอันต้องครางแผ่วเมื่อเจียระไนหันไปครอบครองยอดอกข้างซ้ายด้วยริมฝีปากร้อน ความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนแผ่ซ่านไหลลามไปทั่วร่างอย่างรวดเร็วจนแทบยืนไม่อยู่ ยิ่งพอมือร้อนๆที่หยาบกระด้างลงไปถึงส่วนที่อ่อนไหวที่สุด ดวงตาคู่สวยก็ยิ่งเบิกโพลง มือขาวรีบตามลงไปยั้งเอาไว้ แต่...เจียระไนไม่ปล่อยอีกแล้ว พอเขาจับได้ถนัดก็เริ่มชักนำอารมณ์พุ่งทะยานขึ้นไปมากกว่าเดิม


   ถูกรังแกทั้งยอดอกและเบื้องล่าง คนผิวขาวจัดก็แทบจะแดงเห่อไปทั้งตัว ได้แต่สะบัดหน้าร้องครางไปมาอย่างทนไม่ไหว มือใหญ่ขยับถี่จนเปียกแฉะ ก่อนจะทรุดตัวลงครอบครองด้วยโพรงปากร้อนแทน


   “อ๊า!” ร่างโปร่งสะดุ้งครางด้วยความตกใจผสมกับอารมณ์หวามที่ดูเหมือนจะถูกกระชากขึ้นไปอีก พยายามกระถดตัวหนีความร้อนและชื้นที่เจียระไนมอบให้ แต่มือใหญ่ตรึงสะโพกเขาเอาไว้แน่น เร่งความเร็วในการดูดดึงและไล้เลียจนในที่สุด คนที่เคยขยับหนีก็ตอบสนองจังหวะของเขาด้วยการเอื้อมมือลงมากดศีรษะเขาเอาไว้แทน


   ดวงตาเรียวเหลือบขึ้นมองสบกับดวงตาคู่สวยที่ไปด้วยความต้องการ สิตางศุ์กัดปากตัวเองกลั้นเสียงคราง หน้าตาแดงก่ำและเหมือนจะร้องไห้ ดูน่าสงสารแต่...เขาไม่หยุดอีกแล้ว ตายังสบตา แต่เจียระไนก็ยังขยับริมฝีปากไม่หยุด ยิ่งจ้องมองดวงตาคู่นั้นแล้วลงลิ้นแรงๆ คนที่เคยผิวขาวจัดแต่บัดนี้แดงก่ำไปทั้งตัวก็ถึงกับสะบัดหน้าแหงนหงายไปด้านหลัง สะโพกกระตุกเฮือกๆ


   “อ่ะ...อ่ะ...ไม่...ไม่ไหวแล้ว...อื้อ...อื้อ!” ไอร้อนผ่าวทะลักทลายในโพรงปากของเจียระไนในวินาทีต่อมา เขาดูดรีดจนคนปลดปล่อยที่นิ่งสงบไปแล้วเริ่มดิ้นพล่านอีกรอบ


   “พ...อก่อน...อ๊ะ...อย่าเพิ่ง...มัน...มันเสียว...อื้อ...” คนซื่อพูดตรงๆได้ถูกใจคนฟังมาก ร่างสูงถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วพยุงคนที่ยังระทดระทวยให้เข้ามาแนบชิด



   “จ...จะ...จะทำอะไร...” สิตางศุ์ถามทั้งที่ยังหอบ เพิ่งเสียพลังงานไปเมื่อกี้ก็ถูกกอดอีกแล้ว เขารู้สึกเหมือนพื้นที่ยืนไม่มั่นคงเลย ถ้าอีกฝ่ายไม่โอบเขาเอาไว้ทั้งตัวก็คงลงไปนั่งกองกับพื้นแล้ว


   “เปลี่ยนที่” คำตอบของเจียระไนทำเอาคนถามถึงกับตาเบิกโพลง แต่ไม่ทันแย้งอะไร ร่างทั้งร่างก็ถูกอุ้มจนเท้าลอยจากพื้นพาเดินไปที่เตียงแล้ว


   จากหน้ากระจกไปจนถึงเตียงไม่ไกลเลยแม้แต่นิด แต่สำหรับคนที่อารมณ์ยังคุกรุ่นอย่างสิตางศุ์ การถูกอุ้มจนความอ่อนไหวเสียดสีไปกับหน้าท้องเปล่าเปลือยของร่างสูงไม่ใช่เรื่องดีเลย พอเขาถูกปล่อยลงบนเตียง ความต้องการก็ยืดติดเป็นสาย


   สิตางศุ์ได้แต่ก้มหน้า อับอาย รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ ไม่เพียงเขาปลดปล่อยในปากของอีกฝ่าย แต่...แต่แค่ถูกถูไถกับหน้าท้องของเจียระไน ก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว สองมือขาวพยายามปกปิดส่วนที่กำลังขยับขยาย ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีความต้องการมากขนาดนี้


   “โซ่...” เสียงทุ้มดังที่ข้างหู ตอนนั้นเองที่ร่างโปร่งเพิ่งรู้ตัวว่าเจียระไนตามขึ้นเตียงมาด้วยกันแล้ว ร่างของเขาถูกโน้มลงนอนช้าๆ สองขาถูกแยกออกกว้างแล้วแทรกกลางด้วยร่างสูงที่เปล่าเปลือย ความร้อนผ่าวแข็งขืนที่แนบชิด ทำเอาสิตางศุ์สะท้านจนต้องโอบร่างสูงใหญ่แน่น


   “ชู่...ไม่เป็นไร...” ริมฝีปากร้อนที่ประทับจูบตามผิวแก้มครั้งแล้วครั้งเล่ากระซิบปลอบ ในขณะที่เบื้องล่างถูไถ เสียดสีจนร้อนฉ่า ปลุกปั่นอารมณ์ให้โหมกระพือ ก่อนที่สิตางศุ์จะถูกรุกรานด้วยปลายนิ้วที่ชโลมชุ่มด้วยเจลลื่น


   “อ๊ะ” เหมือนกระชากคนที่ตกอยู่ในห้วงกฤษณาให้ออกมารับรู้ความจริง สิ่งแปลกปลอมที่กดแทรกเข้ามาในร่างกายทำเอาเกร็งเฮือก


   “ไหวมั้ย โซ่...ผ่อนลมหายใจช้าๆ” เจียระไนปลอบ ปลายนิ้วที่กำลังเดินทางเข้าสู่ร่างกายของอีกฝ่ายหยุดอยู่กับที่ เขามองสบเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ฉายแววหวาดหวั่นแล้วก็ใจอ่อน


   ...ไม่ไหวมั้งเนี่ย...ไม่ไหว...


   ...กูเนี่ยบังคับมันไม่ไหวแน่ๆ...


สิตางศุ์เม้มปากแน่น ทั้งหวาดทั้งหวั่น ความจริงข้อหนึ่งที่เขารู้มาจากปกฉัตรคือเจ็บมาก แต่...แต่เพื่อเจียระไน


   “โจ๊ก...”   


   “ท...ทำเถอะ...กู..กู...กูไหว...”


“แน่ใจนะ”


“อื้อ...” หลังเสียงอนุญาต ปลายนิ้วยาวก็ถูกแทรกเพิ่มเข้าไปเป็นสอง ร่างโปร่งสั่นเป็นลูกนก เจียระไนหยุดอีกหน เขากำลังจะตัดสินใจล้มเลิกความตั้งใจของตัวเองที่จะได้เมียวันนี้ แต่เป็นฝ่ายสิตางศุ์ที่ยื่นหน้าขึ้นมาจูบเขา


ราวกับปลดล็อกความกังวลทั้งหมด เจียระไนรู้ว่านี่คือการอนุญาตที่ยินยอมพร้อมใจที่สุด คนใต้ร่างของเขาไม่เพียงแค่เตรียมใจมาแล้ว แต่มันพร้อมที่จะเรียนรู้เขาจริงๆ และในเมื่อ...เปิดใจให้เขาขนาดนี้ ก็ไม่มีเหตุผลอื่นอีกแล้วที่จะโยนโอกาสทิ้งไป


   ปลายนิ้วที่สามถูกกดแทรกเข้ามาเพื่อขยับขยายช่องทาง เสียงครางหวานหูดังมาจากคนที่กำลังถูกเขารุกราน เจียระไนแทบอดใจไม่อยู่ อยากพาความบวมเป่งของตัวเองเข้าไปอยู่ในร่างขาวเดี๋ยวนี้ แต่...เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเจ็บมากกว่าที่ควรจะเป็น อดใจอีกหน่อย สร้างความคุ้นเคยและปลุกเร้าอารมณ์ให้มากกว่านี้อีกนิด แล้ว...ค่อยแทรกสอดเข้าไป


   “อ๊ะ!” ความแข็งแกร่งของร่างสูงใหญ่โตกว่านิ้วสามนิ้ว สิตางศุ์ถึงกับสะดุ้ง ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน ปลายนิ้วจิกเกร็งเตียงแน่น เจียระไนพาร่างกายดำดิ่งเข้าไปในความร้อนผ่าวที่คับแคบนั่นอย่างช้าๆ


เรียนรู้ที่จะหยุดรอเมื่อมือขาวละจากเตียงมาแตะที่หน้าท้องของเขาเป็นเชิงขอเวลา เรียนรู้ที่จะสื่อสารกันด้วยสายตาเมื่อดวงตาคู่สวยหวานฉ่ำเรียกร้องให้เขาขยับเข้ามามากขึ้นอีกนิด


   “อื้อ...” นานแทบขาดใจ ต่างคนต่างหอบฮัก กล้ามเนื้อเกร็งเปรี๊ยะไปแทบทุกส่วนกับการเดินทางที่ยาวนาน เจียระไนค้ำสองแขนลงเหนือร่างของสิตางศุ์ ริมฝีปากสีสดบัดนี้ถูกเม้มจนห้อเลือด ทว่าไม่ได้ยินคำปฏิเสธใดๆจากเจ้าของริมฝีปากนี้เลย


   ...โซ่อดทน...โซ่พยายาม...


   เขาก้มลงมอบจูบอ่อนหวานแทนคำปลอบใจและขอบคุณ ละเลียดมันช้าๆปล่อยให้ร่างกายของอีกฝ่ายคุ้นเคยกับการมีอยู่ของร่างกายของเขา รอ...จนฝ่ามือขาวส่งสัญญาณด้วยการลูบไล้แผ่นหลังของเขาเบาๆ


   ...เชื่องช้า วาบหวามและเสียวซ่าน...


   ตั้งแต่เข้าสู่วัยหนุ่ม เจียระไนไม่เคยร่วมรักกับใครด้วยความรู้สึกแบบนี้เลย หลายครั้งที่เขาทำไปเพื่อระบายสัญชาตญาณดิบ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาทำเพื่อจะได้เรียนรู้อีกฝ่ายแบบนี้เลย


   ...เซ็กซ์ไม่ใช่แค่การปลดปล่อย แต่ครั้งนี้มันคือการเปิดเผยให้เราได้เรียนรู้กัน...


   “อ่า...” เส้นผมสีน้ำตาลพลิ้วไหวไปมาบนหมอนสีขาว ร่างกายถูกพัดพาไปตามอารมณ์รักที่อีกฝ่ายมอบให้ ทุกอารมณ์เหมือนถูกตอกฝังเข้ามาในร่างกายราวกับถูกถาโถมด้วยคลื่นของความรู้สึกครั้งแล้วครั้งเล่า ฝ่ามือขาวลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้าง เมื่อไหร่ที่อัดอั้นจนทนแทบไม่ไหวก็จิกเล็บแน่นบอกให้คนข้างบนได้รับรู้ เมื่อไหร่ที่ต้องการสัมผัสมากกว่านี้ก็ลูบขึ้นไปที่ท้ายทอยช้าๆ จังหวะรักจึงไม่เพียงแค่โหมกระพือตามความพึงใจของเจียระไนเท่านั้น แต่มันตอบสนองความรู้สึกของสิตางศุ์ด้วยเช่นกัน


   “อื้อ...โจ๊ก...อื้ม...” เสียงครางผะแผ่วของคนข้างใต้บอกให้รู้ถึงความพึงใจ เจียระไนกดแทรกลึกเร่งอารมณ์พาไปสู่ฝั่งฝันด้วยกัน สิตางศุ์สะท้านเฮือกตอดรัดคนที่กระแทกกระทั้นถี่ยิบ ก่อนจะปลดปล่อยออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน


   ยาวนาน...เป็นการละเลียดความสุขที่ยาวนาน


   ใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงฟุบลงกับซอกคอขาวแล้วหอบฮัก ปล่อยให้ร่างกายของตนยังแช่ค้างอยู่ในกายของอีกฝ่าย ในขณะที่ประสาททุกส่วนยังตึงเขม็ง เจียระไนรู้...เขายังไม่พอ


   “โซ่...” ปรับลมหายใจจนเกือบเป็นปกติได้แล้ว ร่างสูงก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆทั้งๆที่หน้ายังซุกอยู่กับซอกคอที่ชื้นเหงื่อ


   “หือ?” แผ่นอกที่เขานอนทับดูเหมือนจะขยับขึ้นลงเป็นปกติแล้ว บอกให้รู้ว่าสิตางศุ์เองก็หายใจเป็นปกติแล้วเช่นกัน


   “เอาอีกได้มั้ย” เจียระไนผงกศีรษะขึ้นมาถาม ตาประสานตา บอกความรู้สึกตรงไปตรงมา


   “หา?!” ไม่รอคำอนุญาต ร่างสูงถอนกายออกแล้วรูดถุงยางอนามัยทิ้ง ก่อนจะหยิบมาอันใหม่มาฉีกซอง ทั้งๆที่ยังสบตากับดวงตาคู่สวยที่เบิกโพลงคู่นั้น


   สิตางศุ์กลืนน้ำลายเอื้อก รีบกระถดตัวลุกขึ้นนั่งแม้ว่าจะอ่อนเปลี้ยเพียงใดก็ตาม แต่...นอนอยู่แบบเดิม เห็นทีจะไม่รอดแน่ๆ...


   “เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน...ไม่เหนื่อยเหรอ” เจียระไนคว้าข้อเท้าคนที่พยายามถอยแล้วดึงทีเดียว คนที่อุตส่าห์ลุกขึ้นนั่งได้แล้วก็ไถลลงมานอนที่เดิมอีก เขาตามขึ้นคร่อม แล้วตอบเรียบๆ


   “กูทำได้ถึงเช้า”   


   สิตางศุ์หน้าแดงซ่าน เม้มปากแน่นแล้วเผยอออกบ่นเบาๆ


   “ไหน...ไหนแต่ก่อนว่าไม่ใช่หุ่นยนต์ไง...”


   “กูกลายพันธุ์ตอนได้มึงนี่แหละ”


แล้วหลังจากนั้น...คนที่ทำให้เจียระไนกลายพันธุ์ก็ไม่ได้ท้วงอะไรอีกเลย

....................................

   ผู้ชายสองคนที่ชื่อเจียระไนและสิตางศุ์นั้นไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง


   เจียระไนเป็นคนคิดเร็ว พูดเร็ว ตัดสินใจเร็ว ชอบกินอาหารรสจัด ชอบน้ำกระเจี๊ยบ จริงๆแล้วขี้หนาวนิดหน่อยและนอนยากมากๆ


   สิตางศุ์เป็นคนคิดช้า พูดช้า ตัดสินใจก็ช้า กินอาหารได้แค่ไม่กี่อย่าง และไม่กินผักที่มีกลิ่น ชอบน้ำเก็กฮวย ชอบเปิดแอร์หนาวๆ หัวถึงหมอนก็หลับ


   แม้จะไม่มีอะไรเหมือนกันเลย แต่ผู้ชายสองคนนี้กำลังเรียนรู้กันและกันอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเวลาที่เหลืออยู่อีกแล้ว ในเมื่อสถานะของพวกเขาในวันนี้ มันชัดเจนและพร้อมจะเป็นรากฐานที่มั่นคงในชีวิตที่จะดำเนินไปด้วยกัน


   …แฟน...


...จากเพื่อนร่วมคณะ มาเป็นเพื่อนต่างภาควิชา แล้วก็ข้ามมาเป็นสารถี จากนั้นก็กลายเป็นเพื่อนสนิท และ...สถานะคลุมเครือแบบคนศึกษาดูใจ...มาวันนี้...กลายเป็นแฟนกันแล้ว...


เจียระไนก้าวเท้าพ้นมุมตึกก็เห็นใครบางคนนั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตึกเรียน โต๊ะม้าหินโต๊ะนี้คือโต๊ะเดียวกับที่เขาเคยเห็นสิตางศุ์นั่งบ่อยๆ และเป็นโต๊ะม้าหินโต๊ะเดียวกับภาพพื้นหลังโทรศัพท์ของเขา ที่ปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นรูปเดิม


รูปที่เขาถ่ายจากด้านหลัง เห็นแค่แผ่นหลังของคนสูงโปร่งนั่งอยู่เพียงลำพังที่โต๊ะนั้น รูปที่เขาเคยมีส่วนร่วมแค่จากวงนอกสุด และทำได้แค่แอบเก็บเอาไว้ดูเพียงลำพัง แต่มาวันนี้...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เขาไม่จำเป็นต้องยืนมองสิตางศุ์จากตรงนี้อีกแล้ว


ร่างสูงเดินตรงไปที่โต๊ะ ก่อนจะวางน้ำเก็กฮวยแก้วใหญ่ลงตรงหน้าคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด สิตางศุ์เงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้ม


   “ขอบใจนะโจ๊ก” เจียระไนพยักหน้ารับสั้นๆก่อนจะทรุดตัวลงนั่งร่วมโต๊ะด้วย


ไม่ต้องให้ใครเชิญชวนให้นั่ง ไม่ต้องทำเป็นนั่งเก้าอี้ตัวเดียวกันเหมือนครั้งแรก ไม่ต้องทำเป็นบังเอิญว่าแขนไปชน เวลานี้...นั่งเก้าอี้คนละตัวก็ได้ เพราะยังไง...สิตางศุ์ก็รับรู้การมีตัวตนของเขาแล้ว


   มือขาววางดินสอลงกับหนังสือและกระดาษที่กำลังโน้ตย่อ ก่อนจะหันไปหยิบแก้วน้ำเก็กฮวยมาดูด แต่ดวงตาคู่สวยก็ยังจับจ้องไปที่คนที่ใช้เวลาว่างในตอนบ่ายที่ไม่มีเรียนอยู่ด้วยกันที่โต๊ะม้าหินเงียบๆ


   “มองไร” คำถามห้วนๆดังปลุกสติคนที่กำลังจับจ้อง สิตางศุ์ไม่ได้สะดุ้งอีกแล้ว เสียงห้วนๆแบบนี้เขาคุ้นเคยแล้ว พอฟังดูดีๆ มันก็ไม่ได้ห้วนสักเท่าไรหรอก


   “กำลังคิดว่า จะให้มึงไปเจอพ่อแม่กูยังไงดี ตอนแรกกะว่าสอบเสร็จจะชวนมึงไปกระบี่ด้วยกัน แต่...ทั้งกูทั้งมึงจะเริ่มทำงานเลย ก็คงไม่มีเวลาไป งั้นไว้เจอวันรับปริญญาดีมั้ย”


อีกไม่กี่สัปดาห์จะสอบไฟนอลของเทอมสุดท้ายในชีวิตนิสิตแล้ว สิตางศุ์ได้งานแล้ว และตั้งใจจะสอบเข้ารับราชการในตำแหน่งที่อยากเป็น ส่วนเจียระไนจะเข้าไปช่วยงานบริษัทที่บ้าน โปรแกรมไปกระบี่ที่ตั้งใจเอาไว้เลยต้องพับไปก่อน


   “เอาสิ กูก็กะให้มึงเจอป๊ากูวันรับปริญญาเหมือนกัน”

   
   “ป๊ามึง...จะโกรธมั้ย” ไม่ต้องบอกเรื่องที่โกรธ ต่างคนต่างก็รู้ดีว่าบิดาของเจียระไนจะโกรธเรื่องไหน ลูกชายคบหากับผู้ชาย ไม่ใช่เรื่องที่ยอมรับได้ง่ายนัก


   “แล้วพ่อแม่มึงล่ะ” เจียระไนไม่ตอบแต่ย้อนถามอีกฝ่ายก่อน


   “ก็...อาจจะตกใจ กูลูกชายคนเดียวนี่นา แต่ว่า...กูก็ทำให้เขาคุ้นเคยเรื่องของมึงมากแล้วนะ”


   “ป๊ากูก็คงโกรธนิดหน่อย”


   “อ่า...นิดหน่อยนี่...น่ากลัวมากมั้ย”


   “มึงกลัวเหรอ”


ดวงตาเรียวเหลือบมาจ้อง สิตางศุ์มองสบเข้าไปในดวงตาคู่นั้น แล้วพยักหน้ารับช้าๆ


   “งั้นถอยมั้ย”


   “ถอยแบบไหน?” สิตางศุ์ย้อนถามอย่างงุนงง


   “ก็ยังไม่ต้องบอก มึงก็ยังไม่ต้องบอกพ่อแม่มึงด้วย” เป็นข้อเสนอที่ฟังดูเข้าท่า สำหรับคนที่ยังกลัวอยู่ แต่...แม้จะกลัว สิตางศุ์ก็พร้อมจะเผชิญหน้า


   “แต่กูอยากบอกนะ กูอยากให้พ่อแม่กูรับรู้ แล้วก็อยากให้ป๊าของมึงยอมรับด้วย”


   “แต่มึงกลัว?”


   “ก็ใช่...” ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ แล้วตั้งคำถามเบาๆ


   “มึง...จะสู้ไปกับกูมั้ย”


   เป็นคำถามที่ไม่อ่อนหวาน อ่อนโยนเลย ไม่มีคำบอกรักหรือบอกความรู้สึกใดๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นคำถามที่ทำให้หัวใจของเจียระไนเต้นรัวจนต้องยกแก้วน้ำกระเจี๊ยบที่เหลือแต่น้ำแข็งมาโกยเข้าปาก


   ...จะสู้ไปด้วยกันมั้ย...


   ...จะสู้มั้ย ถ้าคนข้างกายคือ ‘โซ่’...


   ...จะสู้มั้ย ถ้าเพื่อให้ได้ ‘โซ่’...


   ...คำตอบก็เป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้ว...


   “อือ” เจียระไนรับคำ รู้สึกเขินประหลาดกับแค่คำถามสั้นๆของคนผิวขาวจัด และคำตอบในคอของตัวเอง


   ดวงหน้าขาวแย้มยิ้มสดใส แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก หัวใจยังกลัวแต่ความกล้าก็กำลังแตกหน่อแผ่ขยาย


   “ถ้างั้น...เดี๋ยวกูกลับไปนอนคิดว่าวันรับปริญญาจะแนะนำตัวเองกับป๊ามึงยังไงดี”


   “เออๆ เรื่องของมึงเถอะ พูดอะไรก็ได้...ยังไงซะ...ต่อให้ป๊าโกรธหรือไม่โกรธ ต่อให้พ่อแม่มึงยอมรับหรือไม่ยอมรับ กูกับมึง...ก็จะสู้ไปด้วยกันอยู่ดี”


เจียระไนรวบรัดอย่างรวดเร็ว กลัวหัวใจตัวเองจะยิ่งเต้นดังกว่านี้ ไม่รู้สิตางศุ์ใส่อะไรมากับคำพูดไม่กี่คำพวกนั้น ถึงทำให้ใจของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทั้งๆที่เป็นประโยคที่ไม่หรูหราอะไรเลย
   

“...แดกน้ำให้หมดได้แล้ว เดี๋ยวกูพาไปกินอาหารญวนเจ้าเก่าที่อาม่าชอบ” แล้วร่างสูงก็หาทางทำลายบรรยากาศที่ทำให้ตัวเองเขินด้วยการชวนออกจากคณะ เขาช่วยอีกฝ่ายเก็บข้าวของ ในขณะที่สิตางศุ์รีบดูดน้ำในแก้วจนหมด จากนั้นชายหนุ่มสองคนก็ลุกจากโต๊ะม้าหินหน้าตึกเรียน เดินเคียงกันหายลับไปทางลานจอดรถ


   แล้วหลังจากนั้นเพียงเล็กน้อย ในสังคมออนไลน์ชื่อดังก็ปรากฏรูปภาพของชายหนุ่มสองคนนั่งอยู่ด้วยกันที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตึกเรียนคณะ รูปนั้นเห็นเพียงแผ่นหลังของสิตางศุ์และใบหน้าด้านข้างของเจียระไนที่ยกแก้วชิดปาก ส่วนคนโพสต์รูปไม่ใช่ใครที่ไหน น้องติซซี่คนดังแห่งคณะรัฐศาสตร์นั่นเอง


‘เป็นเรื่องราวดีๆของคณะในวันนี้คร่ะ’


แน่นอนว่ามีคอมเม้นท์มากมายไหลทะลักอีกครั้ง ก่อนจะมีคอมเม้นท์จากผู้ใช้ที่ชื่อว่า ‘Jiaranai’ ปรากฏขึ้นมา


‘ขอรูปไซส์จริงด้วย’


‘พี่โจ๊กจะเอาไปทำไมคระ ขอคำตอบที่ติซซี่ถูกใจ’


‘รูปนี้ไอ้โซ่ชวนสู้ไปกับมัน’


‘สู้? สู้กะใครคระ? สู้เพื่ออะไร? สู้แล้วได้อะไร?????????’


‘ไม่เสือก แล้วส่งรูปมา’


สั้นๆได้ใจความ ทั้งด่าและสั่งในทีเดียว แน่นอนว่าตามหลังคอมเม้นท์นี้ มีคอมเม้นท์ยุแยงไม่ให้ติซซี่ส่งรูปให้เจียระไนอีกมากมาย ทว่า...อึดใจต่อมา ‘รูปนั้น’ แต่ความละเอียดมากกว่าเดิมก็ถูกส่งมาให้ทางการติดต่อสื่อสารแบบส่วนตัว


ปลายนิ้วยาวกดตั้งค่ารูปที่ได้รับเป็นภาพพื้นหลังในโทรศัพท์แทนรูปเดิมซึ่งเป็นรูปของสิตางศุ์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินนี้เพียงลำพัง ดวงตาเรียวจับจ้องรูปที่ปรากฏแทนรูปเดิม แล้วรอยยิ้มจางก็จุดที่มุมปาก


...จากนี้...จะไม่มีโซ่ที่นั่งคนเดียวอีกแล้ว...


...จากนี้...จะไม่มีโจ๊กที่อยู่ห่างๆอีกแล้ว...


...จากนี้...จะมีเราอยู่ด้วยกัน...จะมีเราอยู่ข้างๆกัน...จะมีเราสู้ไปด้วยกัน...


...จากนี้...ตลอดไป...

..................................

>หน้าถัดไปค่ะ>