หัวข้อ: ...วาระซ่อนเร้น...ตอนพิเศษ บนสุดของห่วงโซ่อาหาร (31/07/2020) หน้า 53

[HISY]

หมั่นไส้ความเกรียวกราดอิโจ๊กมากค่ะ

[lazann]

มันก็จะละมุนตอนจบหน่อยๆนะ อ่านแล้วคิดถึงคู่รักจืดชืด มันกร้าวใจแบบมึนๆ

[italy18]

เดี๋ยวนะอ่าน ๆ ไปทำไมเริ่มรู้สึกว่าโซ่คล้ายคนขาดสารอาหารที่บำรุงสมองมาตั้งแต่เด็ก ๆ เนี่ยะ...คือจะเอ๋อ ๆ มึน ๆ บื้อ ๆ สงสารโจ๊กอ่ะบอกเลย....

[abc_b]

อ่านยาวๆจนตอนนี้ตี5ก็ยังไม่นอน5555
ชอบพระเอกแบบโจ๊กมากเลย โคตรน่ารัก นี่เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มจนแก้มโย้ถาวรละมั้งน่ะต้องกลั้นยิ้มเกือบทั้งเรื่องเชียว
จริงๆแอบตะลึงกับการตั้งชื่อ3พี่น้องลูกหลานร้านทองอยูาหน่อยๆ ชื่อจริงเพราะพริ้งไหงชื่อเล่นเป็นของกินซะงั้น 
ผู้ชายสเป็คสาธารณะแบบโซ่นี่ตอนอ่านสรรพคุณครั้งแรกที่ก็คิดเหมือนกันว่าหลุดโลกแบบผู้ชายในฝันที่ไม่น่ามีอยู่จริงขั้นสุด มโนภาพในหัวนี่ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ดเลยว่าโซ่จะหน้าตาเป็นไง ถถถ

ขอบคุณนะคะ 

[abc_b]

อ่านยาวๆจนตอนนี้ตี5ก็ยังไม่นอน5555
ชอบพระเอกแบบโจ๊กมากเลย โคตรน่ารัก นี่เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มจนแก้มโย้ถาวรละมั้งน่ะต้องกลั้นยิ้มเกือบทั้งเรื่องเชียว
จริงๆแอบตะลึงกับการตั้งชื่อ3พี่น้องลูกหลานร้านทองอยูาหน่อยๆ ชื่อจริงเพราะพริ้งไหงชื่อเล่นเป็นของกินซะงั้น 
ผู้ชายสเป็คสาธารณะแบบโซ่นี่ตอนอ่านสรรพคุณครั้งแรกที่ก็คิดเหมือนกันว่าหลุดโลกแบบผู้ชายในฝันที่ไม่น่ามีอยู่จริงขั้นสุด มโนภาพในหัวนี่ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ดเลยว่าโซ่จะหน้าตาเป็นไง ถถถ

ขอบคุณนะคะ 

[Gokusan]

คิดถึงแฮะ จะมีรวมเล่มมั้ยน้ออออ
ป้าอยากเก็บโจ๊กและโซ่แบบจับต้องได้จัง ^^

[noeyzaka]

เอ็นดูโซ่ววววว แล้วคือโจ๊กไปคบนิตาทำไมตั้งนาน

[Cuddlemoon]

ยัง ยังอีก ยังไม่สงสารโจ๊กกันอีก โมโหจนไมเกรนจะขึ้นอยู่แล้ว55555555

[Cuddlemoon]

ยังคงสงสารโจ๊กต่อไป แต่เริ่มได้เรื่องละ ชอบโซ่น่าร้ากกกกยัยหนูไม่รู้อะไรเลยลูก

[Somporn]

ยังคงติดตามขอรับ 

[Cuddlemoon]

 เอ็นดูโซ่ น่ารักจังเลยยยย

[Cuddlemoon]

น้ำตาจะไหลแทนโจ๊ก เป็นสารถี เป็นเพื่อนสนิท เป็นทุกอย่างให้โซ่แล้ว โซ่หนูต้องคิดอะไรบ้างนะลูก5555555555

[Cuddlemoon]

ขนาดแค่อ่านยังเอ็นดูจนอยากหอมหัว โจ๊กดูแลตลอดขนาดนี้เก็บความรู้สึกได้จะอดทนขนาดไหนนน

[Cuddlemoon]

ขำในคำสบถของโจ๊ก ยิ่งตอนได้กุญแจนี่ขำลั่น555555

[Cuddlemoon]

เวลาคนแข็งๆเอาใจใส่คนที่รักนี่มันดีเหลือเกินนนนน ใจบางไปหมด แต่โซ่ทำแบบนี้ระวังเจออิทธิฤทธิ์โจ๊กนะ ปัญหาตามมาเป็นพรวนแน่ๆ

[Cuddlemoon]

กรี๊ด เขาจูบกันนนนนนนนแล้ววววววววค่าาา

[Cuddlemoon]

ทำไมชีวิตคุณเจียระไนบัดซบแบบเน้

[Cuddlemoon]

จะถึงเวลาคิดดอกเบี้ยแล้วว

[Cuddlemoon]

อยากทำป้ายไฟมาเชียร์โจ๊ก สู้นะลูกฮือออออออ /กอดปลอบ ถ้าคบตั้งแต่ปีหนึ่งคอยมีรางวัลให้โจ๊กอาจได้เกียรตินิยมเหรียญทองไปแล้ว55555555555

[Cuddlemoon]

ปลาบปลื้ม โจ๊กสมหวัง

[Cuddlemoon]

ช่วงต้นคือคุณเจียระไนคนกากเลยอะ ตอนท้ายก็เกือบหายละรอลุ้น

[Cuddlemoon]

โดนสถานะเล่นงานซะแล้วว

[Dezair]

วาระซ่อนเร้น
By: Dezair
*ตอนนี้เป็น side storyของเรื่อง “ผลประโยชน์ทับซ้อน ตอนที่ 1”
……………
(ปี 3)
ตอนพิเศษ สิงห์น้อย ออน ทัวร์



เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัวดังนานแล้ว เจียระไนปรายสายตามอง เห็นเป็นชื่อพี่รหัสปรากฏบนหน้าจอก็เบือนสายตากลับไปมองวิวเมืองหลวงเหมือนเดิม


ค่ำวันนี้ เขาไม่คิดจะออกไปไหน เพื่อนสนิทที่สุดอย่างปราการไม่ว่าง แล้วเจียระไนก็ขี้เกียจเกินกว่าจะกลับบ้าน สุดท้ายก็เลยปลีกวิเวกมานั่งจิบเบียร์ เล่นกีต้าร์คนเดียวอยู่ที่ระเบียงคอนโดของตัวเอง


ไกลลิบๆนั่นคือตึกรูปทรงประหลาดที่เปิดไฟระยิบระยับในยามค่ำคืน แต่...ก็แค่นั้น ไม่ได้จูงใจเขาเท่าไร


เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก หลังจากมันเงียบไปพักนึง เจียระไนหันไปมองอีกทีก็ยังพบว่าคนโทร.มายังคงเป็นคนคนเดิม


‘เฮียตฤณ’


พี่รหัสของเขาเอง


เขาถอนหายใจ แต่ก็ยังปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้นจนเงียบไป วินาทีที่กำลังคิดว่าสบายหูแล้ว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกเป็นรอบที่สาม คราวนี้เจียระไนชักขมวดคิ้ว


...โทร.อะไรนักหนาวะ?!...


ชายหนุ่มที่กำลังจะขึ้นปีสามในภาคเรียนใหม่นี้ยอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายแล้วแนบหู เพียงเท่านั้นเสียงสรรเสริญก็ดังขึ้นมาทันที


‘กูนึกว่าน้องรหัสกูตายโหงไปแล้ว!!’


“จะรอเฮียตายก่อน” ถึงจะไม่ค่อยพูดกับใคร แต่ใครก็อย่าได้หยามเกียรตินิสิตคณะรัฐศาสตร์รายนี้ เพราะฝีปากไม่ได้ยิ่งหย่อนเลย


‘ไม่ต้องแช่งกูเลย กูจะตายห่าอยู่แล้ว! พรุ่งนี้มึงว่างมั้ยเนี่ย?!’


“ไม่”


ไม่เห็นต้องถาม ต่อให้ปิดเทอมและว่าง แต่เจียระไนก็สามารถตอบว่าไม่ว่างได้ในทันที


‘โอ้โห มึงคิดสักสองนาทีก่อนจะตอบกูก็ได้นะ’


“ว่างหรือไม่ว่างมันเกี่ยวกับเฮียรึไง” เจียระไนย้อนถาม กำลังจะหงุดหงิดอยู่แล้ว แต่โชคดีว่ามีเบียร์กระป๋องเย็นๆในมือให้จิบดับอารมณ์


‘เกี่ยวสิวะ พรุ่งนี้เฟิร์สเดท’ คิ้วเหนือดวงตาเรียวขมวดฉับเข้าหากันทันที


“อะไรนะ?”


‘เฟิร์สเดทไง! แรกพบคณะอ่ะมึง! ตอนมึงเข้าปีหนึ่ง มึงไม่ได้มาเหรอ ไอ้โจ๊ก’


“ไม่ แล้วมีไว้ทำไม”


‘เอ้า! ก็มีไว้ให้รุ่นพี่อย่างพวกกูได้เจอหน้าน้องปีหนึ่งน่ะสิ!’


“อ้อ...” เจียระไนขานเป็นการรับรู้ แต่ไม่คิดจะร่วมกิจกรรมใดๆ


‘มึงอ้ออย่างเดียวเองเรอะ?! นี่มึงรู้มั้ยว่าใครเป็นเฮดงานนี้?! กูครับ! กูเอง! พี่รหัสของมึง!’ คนฟังเงียบ ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรไปกับการออกตัวของพี่รหัสที่รับหน้าที่สำคัญเป็นถึงผู้ควบคุมดูแลขั้นสูงสุดของงานเฟิร์สเดทในวันพรุ่งนี้เลย


‘เงียบเลยนะมึง นี่ไม่คิดจะมาช่วยงานกูสักหน่อยเหรอ’


“ไปก็ทำอะไรไม่เป็น” คนไม่ร่วมสังคายนากิจกรรมใดๆตอบเรียบๆ


‘มึงมายืนเป็นเสาหินก็ยังดี’


“ขี้เกียจ” มาเหตุผลนี้ ปลายสายก็ไปไม่เป็นเช่นกัน เจียระไนได้ยินเสียงถอนหายใจทีหนึ่ง


‘เออๆ มึงนี่มันน้องรหัสพึ่งพาได้มากๆ! น้องรหัสของคนอื่นนะ! พี่รหัสเขาทำอะไรก็อยากจะไปช่วย มีน้องกูเนี่ยแหละ! ไม่คิดจะร่วมสร้างบุญสร้างบาปอะไรกับกูเล้ย! แม่ง! กูโทร.ไปชวนคนอื่นก็ได้วะ! นี่ดีนะว่าเมื่อกี้กูโทร.ไปขอแรงไอ้เวฟไว้แล้ว มีมันมาช่วยค่อยอุ่นใจ...’ แล้วพี่รหัสของเจียระไนก็พูดอะไรอีกไม่รู้ยืดยาว ทว่า...คนฟังกลับสตั้นไปตั้งแต่คำว่า ‘ไอ้เวฟ’ แล้ว


...เวฟ...


ชื่อนี้ในคณะรัฐศาสตร์มีคนเดียว


...เวฟ อรรณพ ไออาร์ ปี 4 บุรุษผู้มากบารมีและเป็นพี่รหัสของสิตางศุ์!!...


“เมื่อกี้เฮียว่าไงนะ พี่เวฟจะไปพรุ่งนี้เหรอ ไหนมีคนบอกว่าเขาเป็นพี่วินัย”


‘เออ มันเป็นพี่วินัย แต่กูกลัวงานจะล่ม ก็เลยขอให้มันมาช่วยพรุ่งนี้ด้วย’ เจียระไนใช้สมองอย่างรวดเร็ว


...ถ้าพี่เวฟมา แล้วน้องรหัสของพี่เวฟจะมามั้ย?...


‘ไอ้โจ๊ก? มึงเป็นไรวะ ทำไมเงียบ’


“เปล่า...เอ่อ...แล้ว...แล้วเฮียขอแรงพี่เวฟคนเดียว?”


‘เออสิ แค่มันคนเดียว กูยังอ้อนวอนตั้งนาน’


...อ้อ...พี่เวฟไปคนเดียว งั้นก็...กิจกรรมนี้ไม่น่าสนใจ...


‘แต่กูก็บอกมันนะว่าให้พาสายรหัสมันมาช่วยงานด้วย ก็ไม่รู้สิ...ว่าน้องโซ่จะมารึเปล่า????’


เจียระไนแทบลืมหายใจ กลืนน้ำลายเอื้อกกับชื่อ ‘โซ่’ จากปลายสาย


...ถ้าโซ่ไม่ไป...แล้วกูไป อย่างมากก็แค่กลับเลย...


...แต่...


...ถ้าโซ่ไป...แล้วกูไม่ไป แล้วไอ้พวกเสือ สิงห์ กระทิง แรดแม่งตะครุบโซ่ไปจะทำยังไง?!!!...


‘กูไม่กวนมึงล่ะ แค่จะโทร.มาชวนไปงานพรุ่งนี้เฉยๆ แต่ถ้ามึงไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูโทร.ไปชวนคนอื่นต่อ’ ดูเหมือนตฤณกำลังจะวางสาย เจียระไนตัดสินใจร้องเรียกในวินาทีนั้น


“เฮีย!”


เขากลั้นหายใจเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจสร้างโอกาสให้ตัวเองสักหน


“...เอ่อ...พรุ่งนี้...ผมว่าง...จะไปด้วยแล้วกัน”


และนี่...คือการร่วมกิจกรรมที่ ‘โจ๊ก ปกครอง’ เต็มใจไปอย่างยิ่ง!!!


“...แต่บอกไว้ก่อน...ถ้าไอ้โซ่ไม่มา ผมกลับเลย”


แต่ก็เป็นการร่วมกิจกรรมที่มีความเป็น ‘โจ๊ก ปกครอง’ อย่างยิ่งเช่นเดียวกัน!!

…………………….

[Dezair]

งานเฟิร์สเดทคือกิจกรรมแรกพบระหว่างรุ่นพี่และปีหนึ่ง ที่ซุ้มของคณะรัฐศาสตร์ นอกจากจะมีกิจกรรมร่วมเล่นเกมตอบคำถามแล้ว ยังมีอีกกิจกรรมหนึ่งที่เหล่ารุ่นพี่ภูมิใจนำเสนอมาก!


นั่นคือกิจกรรม ‘สิงห์น้อย ออน ทัวร์’ ซึ่งเป็นการพาน้องๆปีหนึ่งเดินจากซุ้มกลับไปที่คณะเพื่ออธิบายเกี่ยวกับแลนด์มาร์คต่างๆในคณะและมหาวิทยาลัยให้รับรู้โดยทั่วกัน หรือจะเรียกง่ายๆว่าพาน้องทัวร์นั่นแหละ


เนื่องจากปีนี้มีน้องๆสายเลือดใหม่แห่งคณะรัฐศาสตร์เบ็ดเสร็จสี่ภาควิชาเกือบสองร้อยคน เหล่าพี่ๆก็เลยจำกัดจำนวนในการพาทัวร์แต่ละครั้งไม่เกินห้าสิบคน และเวลานี้คนเดินนำทัวร์ที่มีอุปกรณ์ประจำตำแหน่งอันทรงเกียรติเป็นป้ายรูปสิงห์บนพื้นหลังสีสันสดใสพาสเทลก็ยืนหน้าหงิกอยู่ที่หน้าซุ้มแล้ว


“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย ไอ้โจ๊ก กูบังคับมึงเหรอ”


รุ่นพี่ปีสี่ที่เดินตามออกมาด่ารุ่นน้องหน้าหงิก คือ นายอรรณพแห่งภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ซึ่งนอกจากจะรับหน้าที่เฮดพี่วินัยแล้ว ยังถูกเพื่อนสนิทลากมาช่วยกิจกรรมวันนี้ด้วย


แถมดูเหมือนจะทำหน้าที่ ‘คนมาช่วย’ ได้ดีมากๆ เพราะกุมอำนาจทุกฝ่ายเบ็ดเสร็จ สั่งงานแทนเพื่อนสนิทที่รับหน้าที่เฮดซุ้มเฟิร์สเดทได้อย่างน่าภาคภูมิ


เจียระไนปรายสายตาไปมอง แต่ไม่ทันได้พูดอะไร ก็เหลือบไปเห็นคนผิวขาวจัดกำลังพาน้องๆปีหนึ่งออกมาจากซุ้ม


...โอ.เค. เทพีสันติภาพของกูมาแล้ว หุบปากก็ได้...


“ถ้ามึงคิดว่ากูบังคับมึง งั้นเอาป้ายให้ไอ้กอล์ฟถือ” เจียระไนเกือบจะโยนป้ายให้รุ่นน้องร่วมภาควิชาที่ชื่อกอล์ฟไปถือแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะได้ยินเสียงใครบางคนพูดขึ้นมาเสียก่อน


“เดี๋ยวเราพาน้องเดินไปดูคณะด้วย” สิตางศุ์บอกกับเพื่อนสาวคนหนึ่งที่รับหน้าที่พาน้องๆปีหนึ่งไปเยี่ยมชมคณะ ต้องให้บอกไหมว่าคนอย่างเจียระไนจะโยนป้ายทิ้งให้คนอื่นถือหรือเปล่า คำตอบคือไม่แน่นอน แถมยังกุมป้ายแน่นเหมือนจะถือไปตลอดทั้งชีวิตด้วยซ้ำ!


“ว่าไง ไอ้โจ๊ก มึงจะถือหรือจะให้ไอ้กอล์ฟถือ” อรรณพถามซ้ำ


ดวงตาเรียวสีดำสนิทเหลือบมองรุ่นพี่เจ้าของคำถาม ก่อนจะตอบเรียบๆ


“ถือเอง เดี๋ยวพี่ก็หาว่ามาแล้วไม่ทำงานอีก” ประโยคหลังนั่นหาความชอบธรรมล้วนๆ


“เออ มีสำนึกบ้างก็ดี แล้วก็ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย น้องกลัวมึงกันหมดแล้ว” เจียระไนพยักหน้าส่งๆไปงั้น ไม่เห็นความจำเป็นตรงไหนที่จะต้องทำหน้าให้ดีกว่านี้ เด็กปีหนึ่งพวกนี้ไม่ใช่น้องในไส้ แค่ชื่อยังไม่รู้จักเลย แล้วจะต้องไปโอบอุ้มอะไรกันนักหนา


แต่...โลกนี้มี 2 ด้านเสมอ เหมือนที่คนก็มี 2 ประเภท


“น้องร้อนมั้ย จากนี่เดินไปคณะไม่ไกล แต่ถ้าไม่ไหวก็รีบบอกพวกพี่นะ”


ในขณะที่คนหนึ่งไม่แยแสมนุษย์หน้าไหนทั้งนั้น อีกคนก็สนใจและห่วงใยมนุษย์ทั้งโลก เจียระไนปรายตาไปมอง เห็นคนที่เป็นเป้าสายตาของเขามานานนมกำลังใช้กระดาษโบกไปมาให้น้องๆที่ยืนอยู่


...มาพัดกูบ้างสิ...


เหมือนคนพัดจะได้ยินเสียงในใจ เพราะอยู่ดีๆ ดวงตาคู่สวยใสแจ๋วก็หันมาเห็นสายตาของเขา ตาประสานตา  เจียระไนชะงัก แต่คนผิวขาวจัดส่งยิ้มให้


“โจ๊ก ร้อนมั้ย”


...จริงๆไม่ร้อน แต่อยากให้มาพัดให้บ้าง...


“ร้อน...สัด”


จะตอบสั้นๆก็กลัวคนอื่นจะจับได้ว่ากำลังคิดไม่ซื่อกับเพื่อนร่วมรุ่น เลยต้องเติมคำหยาบเข้าไปหน่อย สิตางศุ์ยิ้ม ก่อนจะฉีกกระดาษแข็งในมือตัวเองครึ่งนึงแล้วส่งให้


“อ่ะ เอาไปพัดนะ” คนหนึ่งสร้างโอกาส อีกคนก็ขยันทำลายโอกาสไม่ยั้งด้วยหน้าซื่อๆ มอบกระดาษให้ไปช่วยเหลือตัวเองเสร็จแล้ว เจ้าตัวก็หันไปชวนน้องๆปีหนึ่งคุยอย่างเป็นกันเอง ทิ้งเจียระไนเอาไว้กับกระดาษแข็งที่ถูกฉีกมา


...ถ้าไม่ได้มาจากมือมึงนะ ต่อให้เลี่ยมทองกูก็มองว่าขยะ...


...แต่...พอดีว่ามาจากมือมึงไง มาจากมือไอ้โซ่ เพราะงั้นก็เลย...


...พัดซะหน่อยแล้วกัน...


...อ่า เย็น...


“เป็นไรวะโจ๊ก ยิ้มทำไม” พี่รหัสอย่างตฤณหันมาเห็นน้องรหัสหน้าหงิกที่ตอนนี้นอกจากหน้าไม่หงิกแล้ว ยังทำตาเยิ้มกับลมจากพัดกระดาษในมืออีกต่างหาก


“เปล่า” ตีหน้าตึงเหมือนเก่า แต่ยังโบกกระดาษแข็งในมือไปมา


“เอากระดาษมายืมหน่อย กูร้อนจะเป็นลมล่ะ” ตฤณขอความอนุเคราะห์ แต่น้องรหัสแสนดีปรายสายตาจิก กำทั้งป้ายสิงห์น้อยออนทัวร์ในมือซ้าย และพัดกระดาษในมือขวา


“เฮียจะเป็นลมก็เป็นไปเลย พี่เวฟอยู่ เฮียไม่อยู่สักคนไม่เป็นไรหรอก”


คนเป็นพี่รหัสถึงกับอ้าปากค้าง แต่ไม่ทันจะได้สรรเสริญน้องรัก ก็มีคนออกมาประกาศให้เริ่มกิจกรรมออนทัวร์


เจียระไนถือป้ายเดินนำ ตามหลังด้วยน้องๆปีหนึ่งเป็นพรวนพร้อมด้วยรุ่นพี่อีกจำนวนหนึ่งที่ตามประกบ


นี่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นการร่วมกิจกรรมของคณะอย่างเต็มภาคภูมิเป็นครั้งแรกในชีวิตของ ‘โจ๊ก ปกครอง’


…แต่...ไอ้โซ่แม่งหายไปไหนวะเนี่ย?...


ร่างสูงเอี้ยวไปมองด้านหลังเป็นระยะเพื่อหาคนที่ร่วมกิจกรรมด้วยกันในฐานะรุ่นพี่ แล้วก็ถึงได้เห็นคนผิวขาวจัดอยู่ท้ายแถวนู่นเลย


...ไอ้โซ่อยู่ท้ายแถว แล้วกูมาทำอะไรหัวแถว?!...


“มึง มานี่” เดินพ้นซุ้มมาได้แปบเดียว หนุ่มปกครองปีสามก็หันไปเรียกรุ่นน้องร่วมภาควิชาคนหนึ่งที่เดินคล้อยหลังไปเล็กน้อย คนถูกเรียกเดินเข้าไปหา ก่อนที่จะถูกเจียระไนยัดป้ายสิงห์น้อยออนทัวร์ใส่มืออย่างรวดเร็ว


“มึงเดินนำแล้วกัน!”


รุ่นน้องงงเป็นไก่ตาแตก แต่เจียระไนฉีกตัวออกจากแถวอย่างไว


“อ้าว...แล้ว...แล้วใครดูน้องอ่ะ พี่โจ๊ก”


“กูเอง” แล้วเจียระไนก็ขยับไปด้านหลัง ปล่อยให้คนมาสืบทอดตำแหน่งต้องรีบยกป้ายให้น้องๆได้เห็นเพราะเกรงว่ากิจกรรมจะล่มไปเสียก่อน อันเนื่องมาจากการเปลี่ยนหัวแถวกะทันหัน


รุ่นน้องปีสองจากภาควิชาการปกครองหันมองรุ่นพี่ของตัวเองที่ชิ่งจากหน้าที่ไปอย่างเนียนๆ แล้วก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆอบ่างไม่เข้าใจ เห็นหลังของเจียระไนไวๆอยู่ที่ท้ายแถวแล้ว


...พี่โจ๊กไม่ปกติอย่างที่เขาว่ากันไว้จริงๆด้วยว่ะ...

.............................

“อ้าว โจ๊ก ไม่ถือป้ายเหรอ” พอหล่นมาอยู่ท้ายแถว สิตางศุ์ที่ประกบน้องๆแถวนั้นก็หันมาถาม เจียระไนอยากจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่อีกฝ่ายถามไถ่ห่วงใยกันแบบนี้ แต่...ไม่ได้...ต้องเก็กหน้าเอาไว้


“ไอ้กอล์ฟมันอยากทำ” พูดเรียบๆ โยนความผิดให้รุ่นน้องปีสองในภาคฯตัวเองที่กลายมาเป็นคนถือป้ายแทน คนผิวขาวจัดยิ้มจางๆ แต่ไม่ทันที่พวกเขาจะได้คุยกันมากกว่านั้น ขบวนสิงห์น้อยออนทัวร์ก็หยุดเดิน คนบรรยายชี้ชวนให้ดูอาคารเก่าแก่ทางขวามือ สิตางศุ์ที่อยู่มหาวิทยาลัยนี้มาสามปีเข้าไปแล้วก็ยังสนอกสนใจคำบรรยายเหล่านั้นเหมือนน้องๆปีหนึ่ง


ดวงตาเรียวจับจ้องใบหน้าขาวจัดที่กำลังตั้งใจฟัง บ้างก็ถูกน้องๆถามคำถามเพิ่มเติม เจ้าตัวให้คำตอบได้ดี แนะนำและเอาใจใส่อย่างกับปีหนึ่งเหล่านี้คือน้องในไส้


ตรงข้ามกับคนอย่างเจียระไนทุกอย่าง แต่...เพราะเป็นแบบนี้ ไม่ว่าเมื่อไรที่มอง ไม่ว่าเมื่อไรที่ได้เจอกัน เจียระไนก็ยิ่ง...อยากอยู่ใกล้


“โจ๊ก?...” เสียงเรียกดังปลุกสติ ดึงร่างสูงให้รู้ตัวว่าคนที่เขากำลังมอง หันมามองเขาแล้ว


ตาสองคู่สบกัน ดวงตาเรียวสีดำสนิทนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่บ่มเพาะ ในขณะที่ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลเข้มใสแจ๋วนั้น สะอาด บริสุทธิ์และเต็มไปด้วยความปรารถนาดีต่อคนรอบข้าง


“เป็นอะไรไป เห็นเงียบๆ” กระทั่งกับคนที่ไม่สนิทกัน ไม่ค่อยได้เรียนด้วยกัน แถมอยู่ต่างภาควิชากัน สิตางศุ์ก็ยังเอาใจใส่ ยิ่งทำแบบนี้ เจียระไนก็ยิ่ง...เลิกไม่ได้


“เปล่า...”


“ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ เมื่อกี้หน่วยพยาบาลให้แอมโมเนียมาด้วย” แล้วคนผิวขาวจัดก็ล้วงเอาถุงใส่สำลีชุบแอมโมเนียออกมาจากกระเป๋ากางเกง หน่วยพยาบาลเตรียมเอาไว้ให้ เผื่อน้องๆปีหนึ่งคนไหนเป็นลมระหว่างทาง วันนี้อากาศร้อนอบอ้าว และระยะทางจากซุ้มมาที่คณะก็ไม่ใช่น้อยๆเลย


“กูไม่เป็นไรหรอก” ยิ่งอีกฝ่ายหวังดี เจียระไนก็ยิ่งดำดิ่งลงสู่ความรู้สึกมากมายในหัวใจ อยากอ้าปากบอกความจริง บอกความรู้สึกทั้งหมด แต่...ก็หวั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไม่รับฟัง


สิตางศุ์กวาดตามองคนพูด อยากบอกว่าเจียระไนดูนิ่งขรึมแปลกๆ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าไม่เป็นไร เขาก็ไม่อยากเซ้าซี้ แต่ถึงอย่างนั้น คนมีน้ำใจกับคนอื่นเป็นนิจก็อดไม่ได้ที่จะล้วงกระเป๋ากางเกงอีกข้างแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา


“เอามั้ย มึงเหงื่อเต็มหน้าเลย” เจียระไนชะงักไปเล็กน้อย กำลังจะยกหลังมือเช็ด แต่สติทำให้เขายั้งมือไว้ทัน


...ไอ้โซ่ให้ผ้าเช็ดหน้า แล้วกูจะเอาหลังมือเช็ดทำพ่ออะไร?!!!...


“เอา” ตอบสั้นๆ แต่เสียงสั่น ก่อนจะยื่นมือไปจับผ้าเช็ดหน้าของสิตางศุ์อย่างรวดเร็ว เจ้าของผ้าเช็ดหน้าแย้มยิ้มกว้าง แต่เจียระไนไม่เห็นแล้ว เพราะก้มหน้าเอาผ้าเช็ดหน้าของอีกฝ่ายซับเหงื่อราวกับจะประกาศความเป็นเจ้าของในผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ด้วยเช่นกัน


...ผ้าเช็ดหน้าไอ้โซ่ แต่เหงื่อของกู...


 ไม่รู้เลยว่าเหงื่อออกเยอะขนาดนี้ แต่...ที่ไม่รู้ยิ่งกว่าคือผ้าเช็ดหน้าของไอ้โซ่ยับยู่ยี่ได้ใจ!


“เอ่อ...กูรีดแล้วนะ แต่พอใส่กระเป๋ากางเกงมันก็ยับเหมือนเดิม...” เจ้าของผ้าเช็ดหน้าพูดเขินๆ


...รู้แล้วว่ารีดแล้ว รู้แล้วว่าซักด้วย เพราะหอมมากกกกกก...


“ไม่เป็นไร” ย้ำคำว่าเป็นไรด้วยการกระทำ กดผ้าเช็ดหน้านั่นบนหน้าตัวเองแล้วลากไปถึงคอ


...แม่ง...เหมือนไอ้โซ่กำลังจูบจากแก้มลงไปที่คอเลย...โคตรดี...


สิตางศุ์มองใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนร่วมรุ่นเชื้อสายจีนที่ดูเหมือนจะมีเลือดฝาดขึ้นนิดหน่อยแล้วก็พอใจกับตัวเอง อย่างน้อยๆเจียระไนในตอนนี้ก็ดูดีกว่าหน้าซีดๆเมื่อกี้เยอะนั่นแหละ


พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกันต่อ เพราะขบวนสิงห์น้อยออนทัวร์เริ่มเดินแล้ว เจียระไนทำเนียนยัดผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินเข้มผืนนั้นลงกระเป๋ากางเกงตัวเอง แล้วไม่ยอมพูดถึงมันอีก


...ผ้าเช็ดหน้าต้องเป็นของกู! ต่อให้ไอ้โซ่ขอคืน กูก็จะไม่คืน!!...


ทว่า...ตอนที่เดินใกล้ถึงคณะ เสียงโหวกเหวกก็ดังมาจากหัวแถว


“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ใครเป็นอะไร” สิตางศุ์รีบก้าวเท้าขึ้นไปดู เจียระไนซึ่งไม่ได้สนใจกับเสียงร้องอะไรพวกนั้นต้องก้าวตาม เพราะ...อยากอยู่ใกล้สิตางศุ์นั่นเอง


“เสี้ยนตำอ่ะ พี่โซ่” เจ้าของเสียงโวยวายอย่างเจ็บปวดคือเด็กปกครองปีสองที่ถูกเจียระไนยัดป้ายสิงห์น้อยออนทัวร์ให้ไปทำหน้าที่แทน ด้ามของป้ายที่ทำจากไม้ มีจุดที่สีร่อนออกมา ทำให้เนื้อไม้ไม่เรียบ เกิดเป็นเสี้ยนตำเข้าที่ฝ่ามือคนถือ และเสี้ยนคงใหญ่มากทีเดียว เพราะแม้จะดึงออกไปแล้วแต่เลือดยังซิบ


...น่าจะแสบไม่เบา...


สีหน้าของสิตางศุ์บ่งบอกถึงความเป็นห่วง แต่เจียระไน...มองเลือดที่ยังซึมบนมือรุ่นน้องร่วมภาคฯแล้วก็ทำหน้าเบ้ รังเกียจสารคัดหลั่งของมนุษย์อื่นๆร่วมโลก


“กอล์ฟมีผ้าเช็ดหน้าหรือทิชชู่มั้ย เอามาซับเลือดก่อน ใครถือกระเป๋าพยาบาลน่ะ มาทำแผลให้น้องที” คนผิวขาวจัดสั่งเป็นระวิงด้วยความห่วงใย ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองซ้ายขวาตามความเคยชินที่มักจะพกผ้าเช็ดหน้าเสมอ แต่...ไม่เจอ


วินาทีนั้นเองที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาพกผ้าเช็ดหน้าเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ยกให้ใครบางคนไปแล้ว ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างกาย เจียระไนสะดุ้งเล็กน้อย แต่สีหน้ายังเรียบเฉย


“ผ้าเช็ดหน้ามึงเลอะเหงื่อกูไปแล้ว” คนถูกมองรีบออกตัว กลัวใจเจ้าของผ้าเช็ดหน้าจะขอคืนเพื่อไปซับเลือดคนอื่น


...ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ ผ้ามึงน่ะซับเหงื่อกูคนเดียวก็พอ ไม่ต้องซับน้ำเลือดน้ำเหลืองใครอีก...


“เออ จริงด้วย” เจ้าของผ้าเช็ดหน้าว่าอย่างนั้น พอดีกับที่คนที่ถือกระเป๋ายาก้าวเท้ามาถึงตรงจุดที่พวกเขายืนอยู่ หนุ่มปีสองภาควิชาการปกครองที่ถูกเสี้ยนตำได้รับการปฐมพยาบาลเบื้องต้น แต่สิตางศุ์ผู้มีเมตตาธรรมกับทุกสรรพชีวิตบนโลกยังคงขมวดคิ้วมุ่น


“พี่ถือแทนมั้ยกอล์ฟ” สิ่งที่สิตางศุ์ออกตัวว่าจะถือแทนก็คือป้ายสิงห์น้อยออนทัวร์เจ้าปัญหาที่ทำให้รุ่นน้องโดนเสี้ยนตำนั่นแหละ


“เฮ้ย! มึงจะถือทำไม?!” เจียระไนขวางทันควัน


“ก็กอล์ฟมันมือเจ็บ”


“เดี๋ยวเสี้ยนตำ!” หนุ่มตี๋ตาเรียวแห่งภาควิชาการปกครองย้ำ


“อ้าว...แล้วถ้ากอล์ฟถืออีก เสี้ยนจะไม่ตำมือมันอีกเหรอ” สิตางศุ์ย้อนถาม คนทั้งกลุ่มเหมือนจะเห็นด้วย แต่เจียระไนเถียงขวับ


“ยังไงมันก็โดนตำอยู่แล้ว! จะโดนตำอีกสักทีก็ไม่เป็นไรหรอก!”


เป็นมนุษย์ผู้ซึ่งไม่มีความเมตตาต่อใครทั้งสิ้น แถมยังตวัดตาเรียวๆไปจ้องที่คนถูกเสี้ยนตำมาแล้ว และถ้าถูกตำอีกก็ไม่น่าจะเป็นไร


“หรือมึงอยากให้ไอ้โซ่มาถือแทนมึง แล้วเสี้ยนตำมันอีกคน?” หนุ่มรุ่นน้องได้แต่กะพริบตาปริบๆ เหลือบไปมองรุ่นพี่ผิวขาวจัดอย่างสิตางศุ์ซึ่งเป็นที่รักของตนเองและคนทั้งคณะแล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก


...ถ้าพี่โซ่ถือแล้วเสี้ยนตำมือ…


...ถ้าพี่โซ่เลือดออกกลับไปที่ซุ้มคณะ...


ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่รหัสของพี่โซ่จะต้องฉีกเนื้อพวกเขาทุกคนเป็นชิ้นๆ!!


   “ม...ไม่อยากครับ” ใครหน้าไหนจะอยากให้คนจิตใจดี นิสัยดีอย่างสิตางศุ์บาดเจ็บ แถมพี่รหัสของสิตางศุ์ก็ดุอย่างกับเสือ ถ้ายังอยากมีลมหายใจไปจนถึงวันรับปริญญาของตนเอง ก็ไม่ควรก้าวเท้าเข้าไปในอาณาเขตของเสือที่ชื่ออรรณพเด็ดขาด!!


   “เออ! ดี! รู้จักเสียสละบ้าง!” เจียระไนย้ำความเสียสละ ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยเสียสละให้ใครทั้งสิ้น คราวนี้เขาหันไปจ้องสิตางศุ์แทน


   “มึงได้ยินแล้วใช่มั้ยว่าไอ้กอล์ฟจะถือเอง กลับไปอยู่ท้ายแถวได้แล้ว! ทำหน้าที่ตัวเองสิวะ ไม่ใช่ใครเจ็บก็จะทำแทนเขามั่วไปหมด” กลายเป็นว่าคนจิตใจดีที่ชื่อสิตางศุ์โดนเจียระไนด่าไปอีก ก่อนจะถูกลากกลับไปประจำตำแหน่งที่ท้ายแถวตามเดิม


   กลุ่มปฐมพยาบาลคนถูกเสี้ยนตำสลายตัวแล้ว และขบวนสิงห์น้อย ออน ทัวร์ก็ออกเดินกันต่อ สิตางศุ์ที่ถูกพากลับไปอยู่ที่ท้ายแถวยังไม่วายคอยชะเง้อมองคนเจ็บด้วยความเป็นห่วง


   ซึ่งแน่นอนว่าเจียระไนที่เดินอยู่ข้างๆรู้สึกเหมือนถูกขโมยความสนใจไปอย่างหน้าด้านๆ ด้วยไอ้เด็กปีสองที่แม่งทะเล่อทะล่าทำเสี้ยนตำมือตัวเอง!!


   “โซ่!” เจ้าของชื่อสะดุ้งหันมามองคนเรียก เจียระไนยังหน้าตึงเหมือนเดิม


   “กูจะฟ้องพี่รหัสมึง”


   “หา! จะฟ้องเรื่องอะไร” สิตางศุ์ย้อนถามตาโตด้วยความงุนงง


   “ที่มึงหาเรื่องจะเจ็บตัวไปถือป้ายที่มีเสี้ยนนั่น”


   “อ่า...ไม่เอานะโจ๊ก เดี๋ยวพี่เวฟด่า” เจียระไนไม่พูดอะไร ตั้งหน้าตั้งตาเดิน มีเสียงคนอ้อนวอนดังแจ้วๆตามหลัง ความสนใจของสิตางศุ์กลับมาเป็นของผู้ชายที่ชื่อเจียระไนตามเดิม แถม...ยังมีของบางอย่างของสิตางศุ์ที่กลายมาเป็นของเจียระไนไปแล้วเช่นกัน!!


   มือใหญ่ที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง กำผ้าเช็ดหน้าที่ซุกไว้ในนั้น ปรายสายตาไปด้านหลัง เห็นสิตางศุ์เดินตามต้อยๆ ตาละห้อยอ้อนวอน


   ...ผ้าเช็ดหน้าของไอ้โซ่ก็กลายมาเป็นของกู ความสนใจของไอ้โซ่ก็กลับมาที่กู...


   ...ลิ้นดุนแก้ม!!! เชี่ยโจ๊ก! มึงจะยิ้มไม่ได้!!!...


FIN

เนื่องจาก 11.11 ค่ะ วันคนโสดมะ? ก็เลย...พาโจ๊ก ปกครองสมัยที่ยังไม่ประสบความสำเร็จในด้านความรักกลับมาหาทุกคนอีกครั้ง ฮ่าฮ่า

จริงๆแล้ว ตอนนี้เป็นตอนที่เกี่ยวกับเรื่อง “ผลประโยชน์ทับซ้อน” อยู่นิดหน่อยค่ะ งานเฟิร์สเดทที่ปกไปเข้าร่วม ก็คืองานเดียวกับที่โจ๊กมานี่แหละ

เอาล่ะ กลับไปปั่นผลประโยชน์ทับซ้อนต่อ

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงโจ๊ก ปกครองกับโซ่ ไออาร์  และพื้นที่บอร์ดค่ะ

[TachibanaRain]

ว้อยยยยย เกลียดดดด อิพี่โจ๊กมันร้ายมากคะคุณขา ตอนวาระซ่อนเร้นฉันไปน่าสงสารแกเล้ยยยย หมั่นไส้โว้ยยย

[labelle]

ดีต่อใจค่ะ ที่บอกว่ามีตอนพิเศษ ถึงกับต้องมารีเฟรชหน้านี้รัวๆ เลยค่ะ

โซ่ก็ยังเป็นโซ่นะ ยังใส่ใจทุกคน โจ๊กก็คนธรรมดาไม่พิเศษอะไร 5555
โจ๊กก็เรียกร้องความสนใจ และเนียนมากได้โล่ แล้วร้อนตัวตลอดเวลา

เวฟหวงยิ่งกว่าพ่อแม่อะ บอกเลย แม้แต่เพื่อนก็แทบจะฉก
ตลกตฤณ เป็นพี่ที่น่าสงสาร น้องสนใจคนอื่นมากกว่า 5555

ขอบคุณมากนะคะ ตามมาให้กำลังใจ และคิดถึงโซ่โจ๊กมาก
แล้วมาแบบฮามากด้วย ที่โจ๊กพยายามไม่เสียเปล่านะ อย่างน้อยก็ได้ผ้าเช็ดหน้าโซ่

[ืniyataan]

อิพี่โจ๊กอย่างร้าย....ในขณะที่ซอโซ่นั้น...ใสซื่อบริสุทธิ์   

[chnokky]

เกลียดอิโจ๊ก ทำไมร้ายขนาดนี้ 55555555 โซ่ก็ใสซื่อเหลือเกินลูก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีต่อใจเจงๆ
อ่านไปยิ้มไป 

คิดถึง โจ๊ก โซ่ 
โจ๊ก ก็ยังเป็นโจ๊ก ที่ทุกลมหายใจเข้าออกเป็นโซ่

ขำ ที่โจ๊ก โต้ตอบพี่รหัส น่าสงสารพี่ตฤณ ท่มีน้องรหัสแบบโจ๊ก
ขำ ที่ปากต่อปาก พากันบอกว่
...พี่โจ๊กไม่ปกติอย่างที่เขาว่ากันไว้จริงๆด้วยว่ะ...กร๊ากกกก เลย
ขอบคุณไรท์
       
 

[about]