•16•
นอกใจ...
คือสิ่งที่ผมคิดว่าผมกำลังทำอยู่ตอนนี้ หลังจากเมื่อวานไปทำงานกลุ่มกับเพื่อน ลากยาวมาจนเช้าวันอาทิตย์ งานเสร็จ ต่างคนต่างแยกกันกลับ ส่วนผมเองหลังจากที่หลับไปตื่นนึงก็ลุกมาใช้ชีวิต โดยก่อนที่จะไปหาพี่ครามกับคุณเกรย์ก็แวะที่ๆ หนึ่งก่อน...
เพื่อเจอกับเขา
ผมได้รู้จักกับเขาเมื่อวานตอนกลับมาทำงานต่อที่หอ เห็นนั่งอยู่คนเดียวจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปทัก เรียกได้ว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้งานเดินช้าก็ได้ เพราะทุกครั้งเวลาออกไปซื้อขนมมากินก็จะขอผ่านที่ตรงนี้ก่อนกลับหอทุกครั้ง เพื่อจะได้รู้จักเขามากขึ้น
แววตาเบื่อโลกชอบหรี่ตามองไปข้างหน้าอย่างเบื่อหน่าย การที่เขานั่งนิ่งๆ ไม่ไปไหนนั่นยิ่งทำให้ดูน่าสงสัย พอๆ กับน่าค้นหา อดเข้าไปทักทายไม่ได้
เขาแทบไม่สนใจผมเลยสักนิด ไม่หันมาแต่ก็ไม่หนีไป ปล่อยให้ผมยืนจ้องอยู่อย่างนั้น
วันนี้ก็เช่นกัน เขายังคงนั่งอยู่ที่มุมซอยตรงข้ามกับหอผม จากที่ตั้งใจจะไปหาคุณเกรย์เลยเป็นว่าต้องมายืนคุยกับเขา อันที่จริงเรียกได้ว่าผมคุยอยู่คนเดียว เพราะเขาไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ มีแค่ปรายตามามองก่อนหันหนีไป
ครั้งนี้ผมได้สัมผัสเขาแล้ว...
เมื่อเขาไม่ว่าผมจึงได้ใจ สัมผัสตัวเขาต่อ
อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงมานั่งนิ่งๆ ในที่แบบนี้ทุกวัน แต่ถามไปก็ไม่เคยได้คำตอบ ผมรู้จักเขาแค่ชื่อ ตามคำบอกของคุณป้าเจ้าของบ้าน
ฉาง
เป็นชื่อที่เท่ชะมัด พี่ฉางยังคงไม่สนใจผมอยู่ดีถึงแม้จะยอมให้ผมเข้าใกล้และสัมผัสแล้วก็ตาม ให้เกียรติเรียกพี่เพราะดูท่าทางจะเป็นอย่างนั้น ดูเป็นแมวสูงอายุและถึงจะดูหยิ่งแต่ก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไร เรียกว่าอินดี้มากกว่า เมื่อเขาไม่ว่าอะไรผมจึงลองสัมผัสมากกว่านี้ดู
ยกอุ้มไว้ในอ้อมแขน
พี่ฉางตัวเบากว่าคุณเกรย์เยอะเลย...
แมวสีส้มพันธุ์ไทยยังคงไม่สนใจแม้ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม... ดูเป็นแมวคุ้นคนมากทีเดียว ผมเห็นปลอกคอเส้นเล็กที่พี่ฉางสวมอยู่ ทำให้รู้ว่ามีเจ้าของ และเจ้าของคงหนีไม่พ้นเจ้าของบ้านที่บอกชื่อนี้ให้กับผม แมวส้มขยับตัวในอ้อมกอดให้สบายตัวก่อนนิ่งงัน ปล่อยให้ผมอุ้มโยกอยู่อย่างนั้น
เอื้อมมือไปเกาคางให้ เขาก็ดูชอบใจดี อยู่มาตั้งสองปีเพิ่งเคยเห็นพี่ฉางก็วันนี้ คงเพราะว่าอยู่ตรงข้ามกับซอยหอผม ไม่ได้เดินผ่านแถวนั้นเท่าไหร่ แต่เมื่อคืนเดินทะลุซอยอื่นมาทำให้ผ่านซอยนี้และเจอพี่ฉางเข้า
ดูเป็นแมวรักสงบที่ไม่สุงสิงกับใคร แต่ก็ไม่ได้หวงตัวเหมือนแมวสีเทา
ที่เหมือนกันคงจะเป็นความขี้เซานี้ เอาแต่นอนอย่างเดียวเลย...
ผมวางพี่ฉางไว้ที่เดิม ผนังคอนกรีตบ้านสีขาวที่สูงแค่ระดับอกผมเป็นที่ประจำของพี่ฉางเค้า เจ้าของบ้านบอกว่าเขาชอบมานั่งเป็นยามเฝ้าบ้านอยู่ตรงนี้ตลอด ตลกดี แต่นั่นก็ทำให้ผมได้เจอกับเขา
ก่อนจะมารู้สึกผิดอยู่ตรงหน้าหอพี่คราม
ผมนอกใจคุณเกรย์อ่ะ
ผมมองแมวอื่นนอกจากคุณเกรย์ไปเสียแล้ว... แถมยังไปอุ้มไปลูบจับอีกต่างหาก
ผมยึกยักอยู่หน้าหอพี่ครามสักพักก็แนบคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไป พี่ครามให้กุญแจสำรองผมไว้สักพักแล้ว เผื่อว่าผมจะมาหาคุณเกรย์ จะได้ไม่ต้องรอพี่เขา ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง เปิดประตูออกเพื่อพบทั้งคนทั้งแมวนอนแผ่อยู่บนเตียง
พี่ครามอุบาทว์มาก ส่วนคุณเกรย์ก็น่ารักมาก
คนตัวโตผงกหัวมามองผมก่อนลงไปนอนแผ่เช่นเดิม ข้างๆ มีแมวเทาที่นอนนิ่ง ผมปิดประตูก่อนค่อยๆ เดินไปหาคุณเกรย์อย่างกล้าๆ กลัวๆ เหมือนมีความผิดติดตัว เป็นวัวสันหลังหวะ
พี่ครามค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้นมานั่งมองผม
“มาช้านะปาย”
ผมสะดุ้งเฮือก “อะ...อืม”
ไม่ช้าได้ไง ก็เพราะไปเล่นกับพี่ฉางเป็นชั่วโมงขนาดนี้ จากที่บอกจะมาบ่ายๆ กลายเป็นว่าผมมาเกือบจะเย็น ฮือ รู้สึกผิด
ผมเอื้อมมือไปหาคุณเกรย์ที่ตื่นแล้ว แมวเทาที่เลียตัวเองอยู่เมื่อครู่ชะงักตัว เอียงหน้าหลบมือผมก่อนดมฟุดฟิด คุณเกรย์ลุกขึ้น พาตัวเองดมไปทั่วมือผม ก่อนจะไล่ตามมาถึงแขน ถึงตัว...
“เทาเป็นไร ไปดมอะไรปายขนาดนั้น” พี่ครามพูด ไม่รู้ว่าพูดกับคุณเกรย์หรือพูดกับผม แต่ผมก็สะดุ้งเล็กน้อย คิดว่าคุณเกรย์ต้องได้กลิ่นแมวแปลกหน้าแน่เลย ผมนั่งนิ่งปล่อยให้คุณเกรย์ดมผมอย่างจำยอม
พอคุณเขาพอใจแล้วก็ผละออก จ้องหน้าผมเขม็งก่อนร้องเสียงดัง
แง้ว!
แง ขอโทษนะ ปายไม่ได้ตั้งใจ
“ปายเป็นไร?” พี่ครามร้องทัก คงเพราะผมทำสีหน้าดูไม่ได้อยู่แน่ๆ มุ่นคิ้วหนักกว่าเดิม บอกพี่คราม
“ปายกลัวคุณเกรย์โกรธ...ปาย...ไปเล่นกับแมวตัวอื่นมา”
พรู่ด
ผมถลึงตาใส่พี่ครามทันทีที่พูดจบแล้วพี่ครามหลุดขำ ไม่ตลกนะ เครียดแทบตาย
พี่ครามเองก็กลั้นขำแทบตาย ก่อนสูดลมหายใจเข้าออกจนเป็นปกติถึงได้เอ่ยต่อ
“ปายไม่ต้องกังวลหรอก พี่ทำงานที่โรงพยาบาลสัตว์นะ กลิ่นสัตว์อื่นติดมาทุกวัน สีเทาก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“แต่..” คุณเกรย์ร้องดุอ่ะ
“อืม..มันคงไม่ชินที่ปายมีกลิ่นแมวตัวอื่นมั้ง แต่สีเทาไม่ว่าหรอก เนอะ สีเทาเป็นแมวใจกว้าง”
พี่ครามว่า อุ้มคุณเกรย์มาขยี้หัวเบาๆ ในอ้อมกอด ...ไม่ว่าจริงๆ นะ? ผมเขยิบตัวขึ้นไปบนเตียง เข้าหาคุณเกรย์ในอ้อมกอดคนตัวใหญ่มากขึ้น ยื่นมือไปให้คุณเกรย์ดมอีกครั้ง
คุณเกรย์ดมฟุดฟิดก่อนไถหัวใส่มือผม ดิ้นออกจากแขนพี่ครามก่อนมาถูไถใส่ตัวผม เหมือนจะกลบกลิ่นเก่าให้
“ขอโทษนะ ไม่ได้นอกใจคุณเกรย์นะ...” ผมว่า อุ้มคุณเขาไว้ในอ้อมแขน ไม่ได้ทรยศคุณเกรย์นะ แค่เล่นกับแมวตัวอื่นหน่อยเดียว ไม่ได้นอกใจนะ รักคุณเกรย์เป็นที่หนึ่งเหมือนเดิม
คุณเขาไม่ได้ว่าอะไร นอนพิงแปะอยู่ข้างๆ ตัวผม เห็นอย่างนั้นถึงได้รู้ตัวว่าอยู่ใกล้พี่ครามห่างเพียงไม่กี่ฝ่ามือ
“อ่อยอีกแล้ว...”
“ไม่ได้อ่อย!”
โว๊ะ เอะอะก็ชอบหาว่าผมอ่อยอยู่นั่นแหละ อยากจะเดินหนีแต่ไม่กล้าลุก คุณเกรย์พิงอยู่... พี่ครามก็เหมือนจะรู้ คนตัวโตลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมถลึงตาใส่เป็นการขู่แต่พี่ครามไม่ได้กลัวอย่างที่คิด
เขายื่นหน้ามาใกล้ผมมากขึ้น จนต้องหลับตาปี๋ เบี่ยงหลบ ไม่กล้าพูดอะไรออกไป ไม่กล้าขยับตัวไปมากกว่านี้ด้วย ผมเม้มปากแน่นเป็นเชิงบอกว่าไม่ให้จูบ คุณเกรย์อยู่ข้างๆ นะ ห้ามทำอะไรบัดสีแถวนี้ อันที่จริง...ผมนี่แหละที่จะเขินเอาเสียเอง
พี่ครามไม่ได้จุมพิตผมอย่างที่คิด เสียแต่เจ้าของใบหน้าคมเข้มกลับเยื้องตัวไปก้มกัดที่ไหล่ผม
สะดุ้งสุดแรง
สัมผัสได้ถึงแรงขบเบาๆ และรอยฟันที่งับลงมาบนเนื้อตัวเอง เกร็งตัวแน่น ไม่กล้าขยับ หนีไม่ได้ สัมผัสได้ถึงความเปียกและชื้นแฉะ คนร้ายลอบเลียรอยกัดที่ตัวเองฝากไว้ ก่อนผละออก
ผมรู้ตัวว่าตอนนี้หน้าต้องแดงมากแน่ๆ
พี่ครามเลียริมฝีปากตัวเองอย่างเนิบช้าทำให้ผมเขินหนักกว่าเดิม ก่อนผุดตัวลุกออกไป คุณเกรย์เองก็ลุกเดินตามพี่คราม ผมทิ้งตัวลงเตียงอย่างหมดแรง
สัมผัสประหลาดเมื่อครู่ทำเอาแทบสิ้นสติ
“กินข้าวยัง” พี่ครามว่า ผมพยักหน้าทั้งที่ยังซุกอยู่กับเตียง ตอนไปเล่นกับฉาง ระหว่างทางก็หาอะไรกินแล้วเรียบร้อย
“งั้นไปอาบน้ำ”
เอามือใหญ่ๆ นั่นมาตะปบหัวผมดังตุบ ก่อนขยี้เบาๆ ผมเริ่มเชื่อเขาแล้วว่าพี่ครามเป็นหมอหมาที่มือเบาที่สุดในโรงพยาบาล ฝ่ามือใหญ่แต่สัมผัสแผ่วเบาราวกับขนนก ลูบหัวผมที่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น นานเข้าก็ชักจะง่วง
“ไม่ลุกเดี๋ยวทำแบบเมื่อกี้อีกนะ”
เท่านั้นแหละ ผมพลิกตัวเด้งออกจากเตียงทันที ถลึงตาใส่พี่ครามเป็นการขู่ ก่อนเดินไปหาคุณเกรย์ อุ้มไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ
เอาคุณเกรย์มานั่งเฝ้าด้วยเพื่ออยากขอคืนดีเลยยอมให้คุณเกรย์เข้ามาในอาณาเขตสุดหวง แมวสีเทาทำหน้าสงสัยเลิ่กลั่ก คิดว่าผมอาจจะจับอาบน้ำเลยเริ่มส่งเสียงร้อง แต่พอเห็นว่าผมไม่ได้ทำอะไรต่อจึงนอนพิงประตูห้องน้ำ
ห้องน้ำแบ่งเป็นสองโซนเล็กๆ คุณเกรย์อยู่โซนแห้งติดประตู ส่วนผมอยู่โซนเปียก ดึงผ้าม่านมาปิดไม่ให้คุณเกรย์แอบมองก่อนเปิดฝักบัวอาบน้ำ คุณเกรย์เองก็นิ่งมาก ไม่เดินไปไหนเหมือนกลัวจะโดนน้ำเลยนั่งอยู่กับที่ รอผมอาบน้ำเงียบๆ
ทำความสะอาดตัวเสร็จก็เปิดผ้าม่านฝั่งเปียกไปฝั่งแห้งเพื่อแต่งตัว ผมสวมกางเกงบอลตัวโปรด ยังไม่ทันจะได้สวมเสื้อยืดก็พลันได้ยินเสียงแกร๊ก พร้อมกับประตูที่แง้มออกด้วยฝีมือแมว
“เฮ้ย!”
คุณเกรย์เขี่ยประตูออกไปเอง ประตูห้องน้ำกลอนเสียอย่างที่พี่ครามเคยบอกทำให้คุณเกรย์เปิดออกไปได้ และทันทีที่ประตูแง้มออกแมวเทาก็มุดผ่านช่องว่างออกไป ส่งผลให้ช่องประตูแง้มกว้างกว่าเดิม
ผมเห็นพี่ครามนอนบนเตียง หันหน้ามาทางผม
สบตากันเพียงครู่เดียวก่อนผมจะปิดประตูปัง!
คุณเกรย์นิสัยไม่ดี โกรธที่ผมไปเล่นกับแมวตัวอื่นแน่ๆ ถึงทำกันอย่างนี้ ...ตั้งสติ สวมเสื้อแต่งตัวเรียบร้อยจึงเปิดประตูเข้าห้องนอน พี่ครามนอนหันหลังให้ห้องน้ำทำให้ผมเห็นเพียงแผ่นหลังเขา กับหางสีเทาที่โผล่ออกมาจากอ้อมแขน
ผมยืนตัวแข็ง นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วเขินอย่างช่วยไม่ได้ ผมเห็นเขาอยู่นอกห้องน้ำ และแน่นอนว่าพี่ครามก็ต้องเห็นผม ที่ล่อนจ้อนไปครึ่งตัว ...อายเป็นบ้า แต่ก็ค่อยๆ หย่อนตัวเองลงบนเตียงนุ่มให้เบาที่สุด เวลายังไม่ดึกมากแต่ก็ไม่รู้จะทำอะไร เลยเลือกนอนเล่นบนเตียง กดมือถือไปพลางๆ
“เง้ย!” ผมร้องไม่เป็นภาษาเมื่อจู่ๆ ร่างยักษ์ข้างตัวก็พลิกเข้าจู่โจม พี่ครามพลิกมากอดผมอย่างรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว ผมก็จมอยู่ในอ้อมกอดคนตัวโตนี่แล้ว
“พี่คราม...”
“พี่จะบ้าตายอยู่แล้วปาย...” เสียงกระซิบลอดออกมา พี่ครามฝังหน้าเข้ากับหมอนที่ผมใช้หนุน แก้มแทบจะแนบกันอยู่แล้วแต่ผมก็ขยับหนีไม่ได้ นอนเกร็งตัวอย่างเดียว
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่ขบเข้าที่ต้นคอผมเบาๆ เบี่ยงหน้าหนีก็กลายเป็นว่าเปิดทางให้พี่ครามมากขึ้นอีก เจ้าของห้องยังคงละเลียดชิมต้นคอผม ไล่ขบเบาๆ ไปทีละจุด ริมฝีปากไล่วนไปทีละนิดจนผมต้องร้องห้าม
“พี่..คราม...”
ตกใจตัวเองที่เปล่งเสียงออกมาไม่เป็นภาษา เสียงผมประหลาดมาก มันเบาหวิวและแหบอย่างที่ไม่เคยได้ยินตัวเองร้องอย่างนี้ออกมาเลยสักครั้ง ผมทำตัวไม่ถูก หลับตาแน่นสนิท นอนตัวแข็งปล่อยให้พี่ครามไล่ชิมขบเม้มเนื้อตัวผมไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งสัมผัสหยุดลง พี่ครามผละตัวออก ผมถึงได้เห็นสีหน้าของพี่เขา
พี่ครามกัดปากตัวเองแน่นเหมือนกำลังข่มอารมณ์ สายตาจ้องมาที่ผมแต่ไม่ได้สบตา
“พี่คราม...” เสียงผมกลับมาเป็นปกติ แต่พี่ครามยังไม่เป็นปกติ ผมจึงเรียกเขาต่อ
“...เมฆ...”
“โว้ย” พี่ครามร้องลั่นจนผมสะดุ้ง คนตัวโตลุกออกไปจากตัวผม เดินขยี้หัวจนยุ่งฟูเข้าห้องน้ำไป
ผมนอนนิ่ง ยกมือจับหน้าอกที่ตำแหน่งหัวใจตัวเอง เพื่อนพบว่ามันเต้นระรัว เสียงหัวใจเต้นดังตุบๆ จนผมกลัวว่ามันจะเด้งหลุดออกมา หรือทำงานหนักจนผมอาจจะช็อกตาย
จวบจนสถานการณ์กลับสู่ปกติอีกครั้ง พี่ครามหายเข้าไปในห้องน้ำนานกว่าปกติ ส่วนผมก็เอาคุณเกรย์มานอนข้างๆ ไถมือถือเล่นไปเรื่อยเปื่อย
มีข้อความแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาในเฟสบุ๊ค ยังไม่ทันได้กดอ่าน...
แกร๊ก
พี่ครามออกมาจากห้องน้ำแล้ว ผมหันไปมองพี่ครามในสภาพหัวเปียกชื้น คนตัวโตตรงไปที่ไดร์เป่าผม เสียบปลั๊กก่อนลงมือเป่าผมตัวเองให้แห้งเหมือนปกติ ทำเหมือนเรื่องราวล่อแหลมก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น
อันที่จริง...ความสัมพันธ์ของผมกับพี่เขาเรียกได้ว่าค่อนข้างสนิทกัน...เร็ว..? เวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ แต่ผมรู้สึกเหมือนได้พี่ชายที่ไว้ใจได้ เหมือนรู้จักเขามานานกว่านั้นจนสามารถวางใจในอะไรหลายๆ อย่างได้ ไม่รู้ว่าพี่ครามคิดแบบนั้นเหมือนกันหรือเปล่า
แต่ที่แน่ๆ..พี่น้องเขาไม่จูบปากกันหรอก...
ผมหน้าแดงเมื่อนึกถึง ไม่รู้สิ มันปุบปับ เกิดขึ้นเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน แค่ปล่อยให้มันเป็นไปในแบบของมัน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เพราะงั้นล่ะมั้งทำให้ผมทำใจได้กับความสัมพันธ์แบบแปลกๆ ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้
ไม่รู้สิ...แค่อยู่กับพี่ครามแล้วผมสบายใจ ผมก็อยู่ด้วย
พี่ครามเดินมาหาผม โน้มตัวลงกอดก่อนทิ้งตัวใส่
“หนัก!” ผมร้องลั่น แต่พี่ครามไม่ปล่อย
“ฮื่อ เดี๋ยวจะไม่ได้เจอกันตั้งสองคืน คิดถึงตายแน่เลย”
“...”
“นอกใจคุณเกรย์ได้แต่ห้ามนอกใจพี่นะ”
“จะบ้าหรอ!”
“ถ้ามีใครมาคุยห้ามคุยตอบนะ”
“ใครมันจะมาคุยกับปาย...”
เผลอเรียกแทนตัวเองด้วยชื่ออีกแล้ว เผลอซ้ำๆ ซากๆ จนจะกลายเป็นความเคยชินไปซะแล้ว พี่ครามไม่เคยเอ่ยถึง หรือแซวอะไรเลยนั่นยิ่งทำให้ผมเผลอเช่นนี้อยู่บ่อยครั้งไป
“ไม่รู้แหละ พี่หวง”
งั่ม
“โอ๊ย พี่คราม! ห้ามกัดสิ!”
ร้องลั่นเมื่อโดนแรงขบที่ต้นคออีกครั้ง วันนี้ผมโดนพี่ครามกัดกี่รอบแล้วเนี่ย
“กัดได้ ฉีดยาแล้ว..” ว่าที่สัตวแพทย์บอก พี่เป็นคนหรือหมา
ผมนิ่งเงียบ ปล่อยพี่ครามซุกอยู่ที่ต้นคอ เหมือนหมาตัวโตยังไงอย่างนั้น
“ไม่เจอหลายวัน ขอนอนกอดหน่อยนะ”
หลายวันที่ว่าคือแค่สองคืนเองไม่ใช่หรือไง คิดอย่างนั้นแต่ผมก็นอนนิ่งๆ ปล่อยให้พี่ครามกอดไว้อยู่ดี
และนี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกตัวว่าหลับท่ามกลางกอดอุ่นๆ ของเขา
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
คนร้ายอะไร บ้า แกอ่ะคิดมาก...
พี่ครามก็ได้แต่แทะเล็มน้องต่อไป กินไม่ได้สักที55555
สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ
หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END| (อ่าน 355507 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก