•15•
แมวขี้อ่อย
ไม่เคยต้องอดทนกับอะไรแบบนี้มาก่อน ไอ้เด็กปายมันร้ายกาจจริงๆ เพราะน้องน่ารักโดยธรรมชาติแบบนี้ทำให้ยิ่งไม่กล้าทำอะไรมัน กลัวน้องมันตื่น ดีดตัวหายไปอีก คราวนี้อาจไม่กลับมา แมวขี้ระแวงแต่ไม่ชอบระวังตัวเอง เดี๋ยวมาใกล้ เดี๋ยวมาอ้อน เผลอโชว์โน่นโชว์นี่อีก
จะไม่บอกหรอกว่าขาว...พอๆ กะสำลี
น่าฟัดให้ตาย
เดี๋ยวนี้ปายมีพัฒนาทั้งความดื้อและความกวนประสาท ถามว่ารู้สึกยังไง ตอบได้เลยว่าน่ารักชิบหาย อยากจับปั้นแล้วกลืน...โวะ หลงเด็ก
คิดไปหงุดหงิดไป หงุดหงิดที่ตัวเองอยากลูบจับน้องมันเนี่ย เผลอคิดอกุศลใส่ทุกที ไม่คิดว่าแค่จูบเดียวจะทำให้กระเจิงได้ขนาดนี้ ...เลยเอาอารมณ์ไปลงกับแมว จับสีเทาฟัดจนมันแทบจะเกลียดเรา ทั้งข่วนทั้งถีบต่อต้านสุดชีวิต อยากรู้จริงๆ ว่าถ้าปายมาฟัดแบบนี้มันจะต่อต้านบ้างไหม แมวอะไรลำเอียงชิบหาย
รู้ทั้งรู้ว่าน้องไม่ได้ตั้งใจจะอ่อย หรือทำอะไรที่ออกไปทางนั้น ปายไม่ใช่คนแบบนั้น ดูก็รู้ น้องชอบไม่ระวังตัวทำให้ชอบคิดไปเองบ่อยๆ แต่ก็ห้ามไม่ได้ทุกที ห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดนี่แหละ เรื่องอย่างนั้นไม่ใช่แค่มีคนอยากคนเดียวแล้วจะทำได้เลย ยังไงกับปายก็อยากให้มันเป็นความเต็มใจทั้งสองฝ่าย
น่ารัก
แพ้สิ่งมีชีวิตประเภทนี้ ยังกะแมวในร่างคนจริงๆ เหมือนจะเย่อหยิ่ง แต่ก็ขี้อ้อน ยอมให้แต่กับคนที่ไว้ใจเท่านั้นเข้าใกล้ ถ้าทำอะไรไม่น่าไว้ใจจะดีดหนี ชอบจ้องสำรวจแต่ไม่ชอบขยับตัว ขี้เซาอีก นับวันความน่ารักยิ่งเผยออกมามากขึ้นทวีคูณ
ไม่เคยคิดจะชอบเด็กผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้ต่อต้าน ไม่ได้มีสเป็คตายตัวอะไร คิดว่าชอบใครก็อยู่กับคนนั้น สบายใจดี และตอนนี้ปายคือคนคนนั้น... อย่างน้อยมันก็เป็นความชอบที่อยากอยู่ใกล้ อยากสัมผัส อยากให้ปายมีความสุข
รู้เรื่องแจนมาจากน้อง นิสัยแจนคือชอบพาลคนรอบข้าง ไม่ต่างอะไรกับแพ้แล้วพาล มาลงอารมณ์ใส่เราไม่ได้ก็ไปทำใส่คนอื่น เราไปหาแจนทันทีหลังจากที่น้องเล่าให้ฟัง ทำเป็นบอกว่าที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กไม่มีสัตว์ป่วย แม้ว่าอันที่จริงมันก็มีไม่เยอะจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็ขอเลิกงานก่อนเวลา เพื่อไปคุยกับแจนให้รู้เรื่อง
ตรงดิ่งไปยังคณะบัญชี นั่งรอหล่อนแถวใต้ตึก มุมโปรดที่แจนชอบมานั่ง และไม่นานก็เจอ เราพุ่งเข้าหาแจนทันทีโดยที่แจนมีสีหน้าตกใจ
พูดคุย ค่อนเค้น พยายามใช้เหตุผลเข้าร่วม แต่แจนก็ยังเป็นแจน ทำจับปากจีบคอ เปลี่ยนเรื่องไปมา จนทนไม่ไหว เผลอข่มขู่ไป
“แจน...พี่จะเอาจริงแล้วนะ”
เธอถึงยอมบอกเล่าเรื่องราวแต่โดยดี แจนไม่ได้ทำอะไรปายอย่างที่ปายบอกจริงๆ แค่เข้าไปพูดคุยเหมือนหาเรื่อง เจ้าหล่อนอ้างว่าแค่อยากรู้จัก มีเพื่อนเธอเห็นเรามาส่งปาย เลยเอาไปบอกเธอ และนั่นทำให้เธอถ่อมาหาปายถึงที่ เพื่อมาดูว่าที่คนข้างตัวของเราคนใหม่
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพื่ออะไร นิสัยผู้หญิงบางทีก็เข้าไม่ถึง
เลยบอกกับแจนไปว่าอย่าทำอย่างนี้อีก ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังมายุ่งอะไรกับชีวิตเราอีกละก็ ครั้งนี้อย่าหาว่าไม่เตือน แจนรับคำแต่โดยดี สีหน้าเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนว่าไม่อยากใจร้ายกับผู้หญิงขนาดนี้หรอก...ถ้าเธอไม่เริ่มก่อนละก็นะ ถึงอย่างไรระหว่างเรากับแจนก็ไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ
หมดเรื่อง กลับไปหาปาย ครั้งนี้ได้รู้เรื่องครอบครัวน้องมากขึ้น ไม่คิดเหมือนกันว่าพ่อแม่ปายจะหย่ากันแล้ว ตกใจแต่พยายามไม่แสดงออก แต่ดูเหมือนน้องจะจับท่าทางเราได้
ก็เล่นจ้องกันทั้งวันขนาดนี้...ไม่รู้ก็คงแปลก
เห็นปายไม่ได้รู้สึกแย่อะไรก็ทำให้โล่งใจ ถึงอย่างไรก็อยากให้น้องมีความสุขมากกว่านี้ อีกอย่างที่ดีใจก็คือปายยอมเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังบ้างแล้ว ที่ผ่านมาล่ะเงียบกริบ
น้องบอกไม่ได้รู้สึกอะไร แต่บางทีเป็นเราเองที่รู้สึกว่าน้องกำลังเหงา บางทีแผ่นหลังบางๆ นั่นก็ปกคลุมไปด้วยความหว้าเหว่ เดียวดาย ลึกๆ แล้วปายอาจจะยังต้องการใครสักคนก็ได้
อยากเป็นคนนั้นให้ปาย
ปายยังคงไม่ระวังตัว นอนแผ่จนกางเกงขาสั้นเลิกขึ้นมาเห็นต้นขาอ่อน ปายอาจจะไม่รู้สึกอะไรแต่เราอดกลั้นแทบตาย ต้องไปนั่งทำสมาธิในมุมมืด ทำไมน้องไม่เข้าใจวะว่าผู้ชายเหมือนกันอารมณ์มันพุ่งขึ้นง่าย โว้ย
หัวเสียยิ่งกว่านั้นก็ตอนเลื่อนเฟสแล้วเห็นว่าปายอัพรูปดิสเพลย์ใหม่ เป็นรูปคู่กับสีเทา หัวร้อนถึงขั้นหยิบแมวทรยศมาโขกหัวใส่อย่างอารมณ์เสีย ทำไม ทำไมต้องเป็นสีเทาที่ได้ถ่ายรูปคู่ขึ้นเป็นรูปโปรไฟล์ ทีเรายังไม่เคยถ่ายรูปคู่กับปายเลย อิจฉาแมวขั้นรุนแรง จับแดกซะเลยดีมั้ยเผื่อน้องจะหันมาสนใจเรามากขึ้น
และไอ้รูปดิสนั่น แม้ปายจะโผล่มาครึ่งหน้าเพราะสีเทาบังไปครึ่งรูป แต่ก็ปิดความน่ารักของปายไม่หมด ไอ้ชิบหายคนอะไรเห็นแค่ครึ่งหน้ายังหน้าฟัด จะบ้าตาย ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครเข้าหาน้องมากขึ้น
ได้แต่คิดแล้วก็ได้แต่หงุดหงิดกับตัวเองตามลำพัง วันนี้วันเสาร์ แทนที่จะได้นอนกอดแมวปายสบายอารมณ์กลับเป็นว่าปายมีนัดทำงานกลุ่มกับเพื่อน แถมยังกลับไปนอนหอตัวเองอีก คืนนี้เลยอดกอดแมวอุ่นอย่างที่เคยแอบกอดทุกคืน ...ก็นั่นแหละ แอบแต๊ะอั๋งน้องตอนนอนอยู่ทุกคืน ปายหลับเมื่อไหร่ก็แอบไปกอด แน่นอนว่าเราตื่นเช้ากว่าน้อง ปายไม่รู้ตัวหรอก
อมยิ้มกับคนตัวอุ่น ปายตัวเล็กไปหน่อย กอดทีจมหายไปเลยแถมอ้อมกอดยังหลวมๆ ไว้ต้องขุนน้องให้อ้วนกว่านี้จะได้พอดีมือ นึกแล้วหมั่นเขี้ยวอยากยีน้องเลยเอาไปลงกับแมวที่มานอนรบกวนบนโต๊ะนี่
แง้ว!
สีเทาร้องลั่นเพราะโกรธที่ไปขยำพุงมัน ดูมันดิโคตรลำเอียง ทีปายยังให้เล่นให้จับ นี่เจ้าของนะเผื่อลืม ทำไมรักไม่เท่ากัน
แมวเทาทำหน้ารำคาญใส่ก่อนกระโดดลงจากโต๊ะทำงานเราไปนอนข้างๆ แถวเก้าอี้ โคตรเสียวเวลามันมานอนรอบๆ แถวนี้ โต๊ะอ่านหนังสือกับเก้าอี้มีล้อเลื่อน บางทีสีเทามาแอบนอนข้างหลังเก้าอี้และไอ้เราก็ไม่รู้ไง เผลอไถเก้าอี้ไปทับหางมันก็บ่อย สีเทาร้องจ๊ากทุกที เห็นแล้วก็สงสารมัน หลังๆ เวลานั่งตรงนี้เลยชักจะระแวง กลัวเลื่อนเก้าอี้ไปทับมันอีก
และเพื่อที่จะได้รู้ว่ามันยังอยู่แถวนี้โดยไม่ต้องมองเลยชอบเอาเท้าไปสอดใต้หางสีเทามัน เวลาหางมันสะบัดตุบๆ ใส่เท้ายังทำให้รู้ว่ามันยังไม่ลุก แต่ถ้าเท้าว่างเมื่อไหร่ล่ะก็นั่นแปลว่าไอ้เทาลุกไปแล้ว และบางทีอาจจะแค่ย้ายที่นอนไปนอนหลังเก้าอี้ ต้องระวังเวลาเลื่อนเก้าอี้ออก
แมวอ้วนนอนแผ่อยู่ข้างๆ ดูท่าจะหลับไปแล้ว สีเทาตัวใหญ่เพราะทำหมันเลยพองออกข้าง ถึงอย่างนั้นเวลาแกล้งด่าว่ามันอ้วน ปายก็จะออกมารับหน้าปกป้องแทนทุกที บอกคุณเกรย์ไม่ได้อ้วนแค่ขนฟู คุณเกรย์ไม่ได้อ้วนแค่โครงใหญ่ เออ เอาเข้าไป จริงๆ มันก็ไม่ได้อ้วนจนน่าเกลียดหรอก เป็นแมวสุขภาพดี กำลังอวบๆ พอดีมือ จับขยำแล้วมันมือดี แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องปกป้องกันขนาดนั้น
ชีวิตประจำวันกับแมวก็มีอยู่แค่นี้ แต่ก็รักชีวิตแบบนี้ ขอเลี้ยงแมวไปเรื่อยๆ จนแก่ตายก็พอ แต่ตอนนี้ชักอยากเลี้ยงเพิ่มอีกตัว แมวคน คนเหมือนแมวที่ชื่อสปาย
ว่าแล้วก็เซ็งอีกครั้งที่วันนี้น้องไม่ยอมมานอนด้วย อุตสาห์ว่าเป็นวันหยุดทั้งที แต่บางทีก็อาจจะเป็นเรื่องดีเหมือนกัน เหนื่อยกับหัวใจตัวเองที่ต้องข่มอารมณ์ไม่ให้ทำมากกว่ากอดทุกครั้งเวลานอน
เหมือนโดนปายวางยาเสน่ห์
คลั่งน้องขึ้นทุกวัน
นั่งทำรายงานเกี่ยวกับฝึกงานไปสักพักก็มีสายเรียกเข้า หันไปดูคิดว่าจะเป็นปาย ที่ไหนได้ ไอ้เพื่อนฟุ้ง หมอหมาๆ สังหรณ์ใจไม่ดีแต่สุดท้ายก็กดรับโทรศัพท์มันไป
“ว่า”
/ไอ้คราม วันจันทร์ถึงพุธมึงว่างมั้ย/
“ไม่ว่าง ฝึกงาน”
/ไม่ดิ นอกจากฝึกงานอ่ะ มีเรื่องให้ช่วย/
มาอีหรอบนี้กูว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
“มีไร” ลองหยั่งเชิงถามมันก่อน
/คณะจะจัดค่ายสัตตะ ไปออกฟาร์ม มีตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีหก ทีนี้ปีเราแม่งไม่มีใครว่างยอมไปเลย มึงงงง.../
ไอ้ฟุ้งว่าเสียงอ่อย ดูก็รู้ว่าต้องมาลากเราไปแน่ๆ แต่ขอเถอะ
“ไม่ว่างหรอก ต้องเลี้ยงแมว”
/โหยมึง ฝากที่บ้านไม่ได้หรอ คนมันไม่มีแล้วจริงๆ อ่ะ ช่วยกูเถอะนะ อ.มาขอให้กูตามคนเนี่ย/
“ที่บ้านกูไม่มีใครอยู่ว่ะ กูทิ้งแมวไว้ตัวเดียวไม่ได้หรอก”
แล้วใครมันบ้าคิดเอานักศึกษาฝึกงานไปร่วมกิจกรรมด้วยวะ ไม่ว่างโว้ย
/ถ้าเรื่องที่ฝึกงานมึงอ่ะไม่มีปัญหา ยื่นใบลาย้อนหลังได้ แต่ที่อื่นเขาไม่ให้ว่ะ มันกระชั้นชิดมากจริงๆ อ่ะเลยไม่มีใครว่างพร้อม คราม ช่วยกูนะ นะ กูก็โดนขอให้ไปเนี่ย ไปเป็นเพื่อนกูเถอะ กูขอร้อง/
มากราบตีนกูสิ
ถอนหายใจ เวลามีเรื่องอะไรทำนองนี้ไอ้ฟุ้งมีอันต้องซวยทุกครั้งไป และแน่นอนว่ามันจะต้องลากเราไปซวยด้วยตลอด จัดค่ายไปฟาร์มสัตว์ เจอแต่สัตว์ตัวใหญ่ๆ ไม่แปลกใจถ้าจะต้องมาขอพึ่งพาแรงผู้ชาย แต่เซ็งอ่ะ อยากกอดปาย
“เดี๋ยวกูหาคนดูแมวให้ก่อน ยังไงว่าอีกที” นึกภาวนาในใจขอให้ปายไม่ว่างเฝ้าสีเทา จะได้มีข้ออ้างไม่ต้องไป ขี้เกียจด้วยเอาจริง ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบรับไปไม่ยากเย็น ไม่ได้รังเกียจที่ต้องออกฟาร์ม กลับชอบด้วยซ้ำ ถึงจะชอบสัตว์เล็กมากกว่าก็ตาม
แต่เพราะตอนนี้มีปายไง
หายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่น้อง อยากอยู่กับปายมากกว่าอยู่กับวัว
ไอ้ฟุ้งว่าขอบใจอีกครั้งก่อนตัดสายไป ไม่น่าไปรับสายมันเลย ค่ายที่ว่าอันที่จริงไม่เชิงค่าย เป็นอารมณ์ทัศนศึกษามากกว่า ส่วนใหญ่มีโควตาที่นั่งให้เด็กปีหนึ่งสองสามไป แถมให้ปีสี่ห้าหกนิดๆ หน่อยๆ เผื่อมีคนสนใจ แต่ถ้าไม่มีใครสนใจก็ต้องมีอยู่ดี เพราะออกค่าใช้จ่ายให้แล้ว ต้องหาคนไปให้ได้
กรรมเลยมาตกที่เรา
หลังจากภาวนาให้น้องไม่ว่าง สักพักก็ลองโทรไปหาปาย
“ปาย วันจันทร์ถึงพุธนี้ว่างมั้ย”
/ก็ว่างนะครับ/
...นิ่ง...
ทำไมไม่เห็นใจกันเลย
/พี่ครามมีอะไรรึเปล่า/
เออ เอาก็เอาวะ “พอดีพี่ต้องออกค่ายกับคณะอ่ะ ไปค้างคืนด้วย เลยไม่มีใครเฝ้าสีเทา”
/งั้นผมดูให้ได้ครับ/
แหมรีบตอบเชียวพ่อคุณ รักกันอะไรขนาดนั้น อิจฉาแมววุ้ย
“งั้น...ไว้วันจันทร์ปายค่อยมาก็ได้”
/เดี๋ยววันอาทิตย์ผมไปหาตอนบ่ายๆ ดีกว่า/
“อ่า เอาที่ปายสะดวกเลย ขอบใจมากนะ”
/ครับ ไม่มีปัญหา/
“อืม แล้วนี่ทำอะไรอยู่ล่ะ”
/งานกลุ่มเนี่ยแหละครับ อยู่ร้านกาแฟ คิดถึงคุณเกรย์มากเลย/
“แล้วพี่ล่ะ”
/....ปายไปทำงานต่อนะ/
โถ่ ทำเป็นเขิน เราอมยิ้มก่อนบอกให้น้องทำงานต่อไป กดวางสาย
ช่วงนี้ปายชอบหลุดแทนตัวเองด้วยชื่ออยู่บ่อยๆ โคตรน่ารัก ไม่รู้ว่าน้องรู้ตัวไหมว่าหลุดแทนตัวเองว่าปาย แต่เราจะไม่ไปขัดหรือทำให้น้องรู้ตัวทั้งนั้นแหละ อยากให้ปายแทนตัวเองด้วยชื่อแบบนี้ต่อไป ดูน่าเอ็นดู
แง้ว
สีเทาเริ่มร้องโวยวาย เสียงดังมาจากห้องครัวถึงได้รู้ว่าได้เวลาอาหารเย็นมันแล้ว ลุกไปเติมอาหารเม็ดชั้นดีให้ นั่งมองสีเทาลงมือกินอย่างตะกละตะกราม สงสัยชอบรสนี้
วันๆ กับแมวไม่เคยต้องคิดอะไรมาก นึกแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองโคตรโชคดีที่ปายเจอสีเทา เห็นประกาศแมวหายทีไรมีความเป็นไปได้น้อยมากที่จะได้เจอ ถ้าปายหาสีเทาไม่เจอนี่ก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น คงซึมกะทือไปเป็นปี
เอื้อมมือไปลูบหลังสีเทาก่อนเดินไปเวฟอาหารให้ตัวเองบ้าง เสร็จก็เอามานั่งกินที่โซฟา นั่งแผ่ดูทีวี ไม่นานสีเทาก็กระโดดมาวอแว สะบัดหางฟูๆ ไปมา โว๊ะ มันโดนหน้ากูนี่ ก่อนจะหาที่อยู่ใหม่ได้ก็ทิ้งตัวนอนตุบ เป็นชีวิตโง่ๆ ที่ลงตัว ไอ้เทาหันหน้ากวนตีนมาจ้องเรา
ไม่ต้องมอง วันนี้ปายไม่มาโว้ย
แง้ว
ยังกะรู้เรื่อง เราเอื้อมมือไปลูบหัวเกาคางให้มัน คิดดูแล้วก็อยากเป็นแมว วันๆ ไม่ต้องทำอะไร นั่งๆ นอนๆ แดกแล้วก็ขี้ อยู่เฉยๆ ปายก็รัก เฮ้อ ขี้เกียจไปค่ายแล้วพาลว่ะ
สีเทา สลับตัวกันหน่อยดิ้
ง้าว!
มันไม่ยอมว่ะเฮ้ย
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ความเรื่อยเปื่อยของพี่ครามนั้น..
ต้องอดกลั้นอยู่ทุกวัน บางทีก็สงสารเขานะคะ55555
ทำไมทุกคนดูระแวงคนร้าย มันไม่มีอะไรหรอกจริงๆ
หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END| (อ่าน 326477 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก