•27•
“ปาย พร้อมมั้ย”
“อื้ม”
“เอาเข้ามาเลย”
สิ้นเสียงคำสั่ง ผมอุ้มคุณเกรย์เข้าไปในห้องน้ำทันที คุณเขาที่กำลังนอนแผ่พุงอยู่ดีๆ ก็โดนอุ้มอย่างฉับพลันเช่นนี้ทำให้ไม่สามารถประมวลผลได้ทัน กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายก็ตอนที่ผมปิดประตูห้องน้ำเสียสนิทแล้ว คุณเกรย์มองผมกับพี่ครามเลิ่กลั่กก่อนร้องเสียงดัง
ง้าววววว
“ไม่โกรธนะคุณเกรย์ จะได้หอมๆ ไง” ผมว่าพลางย่อตัวลงนั่ง อุ้มคุณเขาส่งให้พี่ครามเอาลงกะละมัง
การอาบน้ำคุณเกรย์ได้เริ่มต้นขึ้น
หลังจากวันที่พี่ครามไปเยี่ยมหาแม่ผมเสร็จผมก็กลับมาใช้ชีวิตปกติสุขทุกวัน หากแต่อาทิตย์ที่ผ่านมาพี่ครามพาผมไปหาคุณแม่พี่ครามบ้าง บอกเลยว่าตอนแรกก็เกร็งใช่น้อย แต่เพราะพี่ครามเคยเล่าเรื่องผมให้ทางบ้านฟังแล้วทำให้ไม่มีใครมีปฏิกิริยาอะไรเมื่อเจอผม
มีแค่แม่พี่ครามที่เข้ามากอดและลูบหัวไปมา บอกว่าผมเหมือนสำลีจริงๆ ด้วย
จนตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองไปเหมือนแมวหน้าขาวตัวนั้นได้ยังไง แต่เอาเถอะ เห็นแม่พี่ครามชอบใจผมก็ดีใจแล้ว ที่บ้านพี่ครามไม่มีปัญหาอะไร ทุกคนน่ารักเป็นกันเอง คุยเก่งกันทุกคนจนไม่แปลกใจที่พี่ครามเป็นคนเข้ากับคนง่ายขนาดนี้
บ้านพี่ครามค่อนข้างใหญ่ อย่างน้อยๆ ก็ใหญ่กว่าบ้านของแม่ผมในหมู่บ้านจัดสรรธรรมดา กะไว้แล้วว่าพี่ครามต้องมีฐานะอยู่บ้างแหละ เพราะดูจากหอพักของพี่ครามแล้วก็น่าจะหลายตังอยู่ ผมเดินสำรวจบ้านไปพร้อมๆ กับคุณเกรย์ แต่สุดท้ายก็ต้องให้พี่ครามพาเป็นคนไปเที่ยวชมอยู่ดีเมื่อคุณเกรย์เจอที่นอนแล้วล้มตัวนอนนิ่งทันทีไม่ลุกไปไหน
บ้านพี่ครามมีสองชั้นครึ่ง มีชั้นลอยอยู่ระหว่างชั้นหนึ่งกับชั้นสอง เป็นพื้นที่สำหรับนั่งเล่นต่างๆ มีทั้งตู้หนังสือ โทรทัศน์ เกมเพลย์ ไหมถักพรหม คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ โซฟาเล็กๆ อีกสองสามตัว คิดว่าเป็นส่วนรวมตัวกันของครอบครัว ส่วนห้องด้านล่างน่าจะเอาไว้รับแขกเสียส่วนใหญ่
ห้องนอนมีอยู่สามห้อง แต่เพราะพี่บัวย้ายออกไปอยู่กับสามีแล้วทำให้ห้องพี่บัวที่ติดกับพี่ครามไม่มีคนอยู่ กลายเป็นห้องให้แขกหรือญาติๆ ไปแทน ห้องพี่ครามอยู่ข้างในสุด ขนาดห้องใหญ่กว่าห้องผมเท่าตัว วิวดี อากาศถ่ายเท น่าอยู่สุดๆ ในห้องพี่ครามมีทั้งหนังสือการ์ตูนปะปนกับหนังสือเรียนอยู่เต็มชั้น
“ห้องพี่ครามน่าอยู่จัง”
“ว่างๆ ก็มาอยู่ด้วยกันสิ”
“ได้หรอ”
“ทำไมจะไม่ได้” คนตัวโตยกยิ้มทำให้ผมเขิน หันหน้าหนีทำเป็นดูนู่นนี่แทน
ผมสำรวจไปทั่วห้อง แกล้งบอกพี่ครามว่าจะหาหนังสือโป๊แต่พี่ครามกลับบอกให้ล้มเลิก เพราะไม่มี ดูออนไลน์เอาอย่างเดียว โคตรแย่ ผมเจอรูปถ่ายสมัยพี่ครามยังเป็นเด็กตั้งอยู่บนโต๊ะหนังสือ ที่จริงแล้วพี่ครามก็ฉายแววหน้าตาดีมาตั้งแต่เด็กๆอยู่เหมือนกันนะ ถึงพี่ครามจะบอกว่าโดนบังคับให้เป็นเดือนสัตวแพทย์แต่ผมว่ามันก็ไม่ได้ดูแย่อะไร พี่ครามของผมหล่อสูสีกับคนอื่นๆ ไม่ต่างกัน
ผมทานข้าวเย็นกับครอบครัวพี่คราม พร้อมหน้าพร้อมตาทั้งคุณพ่อคุณแม่พี่บัวและสามีพี่บัว และเพราะว่าเอาคุณเกรย์ไปเยี่ยมแม่ด้วยทำให้ระหว่างที่กำลังกินข้าวเย็นกันนั้น ไม่มีใครได้สังเกตเห็นว่าแมวเทาแอบไปเล่นซนที่สวนหลังบ้าน ไล่จับแมลงปอจนกลิ้งตกโคลนซะงั้น โคตรฮา สภาพแมวผู้ดีกลายเป็นเป็นแมวไพร่ในทันที
เพราะอย่างงั้นผมกับพี่ครามถึงได้จับตัวคุณเกรย์มาอาบน้ำอีกรอบ หลังจากที่วันนั้นทำเพียงแค่เช็ดตัวไปก่อน เพราะที่บ้านไม่มีอุปกรณ์อาบน้ำแมว
คุณเกรย์ร้องแง้วง้าวประท้วง แต่พอโดนน้ำราดตัวปุ๊บกลับหยุดร้องทันที เปลี่ยนเป็นเงียบเสียงเก็บแรงไว้หาทางหนีที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่เคยหนีสำเร็จ
ผมถูสบู่ลงใต้พุงคุณเกรย์ ขัดถูจนพอจนส่วนพี่ครามก็เอาแปรงสีฟันเก่าๆ มาขัดพวงหางฟู คุณเกรย์ยังคงเกร็งตัวไม่เลิกขัดขืน ถึงอย่างนั้นก็ได้เวลาล้างตัวรอบสุดท้าย จนเสร็จสิ้น ผมห่อคุณเกรย์ไว้ในผ้าขนหนูส่วนพี่ครามเดินตรงไปหยิบไดร์เป่าผมเสียบเช้ากับปลั๊ก
บางทีเห็นอย่างนี้มันก็เขินๆ ยังไงไม่รู้
ผมกระชับอ้อมกอดที่มีคุณเกรย์ไว้แน่นขึ้นเมื่อคุณเกรย์เริ่มดิ้น
“เป่าขนแปบเดียวนะคุณเกรย์” ผมว่าบอกกับก่อนขนสีเทาในอ้อมกอด ก่อนประกบจูบลงบนหน้าผากนุ่มที่เปียกชื้น ผมจับคุณเกรย์แน่นเมื่อพี่ครามเริ่มเปิดไดร์เป่าผม คุณเกรย์ยังคงกลัวเสียงมันเหมือนทุกที
พอเห็นตัวเองจับคุณเกรย์ให้พลิกไปพลิกมาให้พี่ครามเป่าขนให้ทั่วแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยเลี้ยงแมวได้ดีจริงๆ
หลังจากที่ขนคุณเกรย์กลับมาแห้งฟูเหมือนเดิมแล้วผมก็จับคุณเกรย์มาหวีขนให้ สุดท้ายแมวเทาก็พ่ายแพ้ให้กับแปรงหวีขนเช่นทุกที ดูชอบใจอะไรขนาดนั้น
“น่ารักเนอะ” พี่ครามเอ่ยขึ้น ประโยคคุ้นเคยที่ใช้ชมแมวเมื่อครั้งก่อน
“อืม”
“ปายอ่ะ”
“...”
ผมหน้าแดงก่ำ พี่ครามชอบหาเรื่องให้ผมเขินได้ตลอดเลยให้ตาย พอเห็นผมเงียบไปคนตัวโตก็ยกมือมาลูบผม ยีจนหัวผมยุ่งเหยิงไปหมด
“น่ามันเขี้ยวจริงๆ”
ว่าพร้อมลุกไปนั่งที่โซฟา เปิดโทรทัศน์หาอะไรดู ส่วนผมก็ก้มหน้าก้มตาหวีขนให้คุณเกรย์ต่อไป ไม่ใช่ช่วงที่เริ่มมีใจให้กันใหม่ๆ ด้วยซ้ำ แต่ผมกลับใจเต้นแรงได้เหมือนครั้งแรกที่เริ่มรู้ตัวว่าชอบพี่คราม คนอะไรร้ายกาจเป็นบ้า
ชอบทำให้เหนื่อยหัวใจทุกที
ผมเดินไปนั่งข้างๆ พี่ครามพร้อมคุณเกรย์ จุ๊บหัวหอมๆ นั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนพี่ครามร้อง
“ไม่มาจุ๊บพี่อย่างนั้นบ้าง”
ผมจ้องพี่คราม คนตัวโตจ้องกลับก่อนหัวเราะขำ
“ไม่ต้องก็ได้-”
จุ๊บ
“แบบนี้หรอ” ผมถามก่อนกดจูบลงบนแก้มของพี่ครามอีกข้าง
พอเห็นคนตัวโตหน้าเปลี่ยนสีผมก็ได้ใจ กดจูบที่ปลายจมูก หน้าผาก พี่ครามเวลาเขินแล้วน่ารักไม่ใช่น้อย จนกระทั่งพี่ครามกลับมามีสติ รวบผมไว้ในอ้อมกอดก่อนทิ้งตัวล้มใส่โซฟา ผมหงายหลังและมีพี่ครามกอดแน่นอยู่บนตัว
“ไอ้เด็กขี้อ่อยเอ้ย ทำไมทำตัวน่ารักอย่างนี้กันนะ”
“ไม่ดีหรอ พี่ครามจะได้รักไง”
“ก็ดี พี่จะได้จับทำ ‘รัก’ ซะที”
“ม่ายยย” ผมร้องเสียงยาว ทำไมในหัวพี่ครามถึงมีแต่เรื่องทะลึ่งแบบนี้กันนะ พี่ครามไม่ได้ผละออกไป ซ้ำยังก้มมาขบกัดที่ซอกคอผมอีกต่างหาก
“อาบน้ำแมวแล้วเรามาอาบน้ำกันดีมั้ย”
“ไม่ดี”
ร้องลั่น แต่ไม่สามารหยุดคนร่างยักษ์นี้ได้ พี่ครามยังคงระดมจูบผมไปทั่วจนต้องหลับตาปี๋ คุณเกรย์โดดหนีไปไหนไม่รู้แล้วและผมคงไม่มีทางเห็นถ้าพี่ครามยังลวนลามผมไม่เลิกขนาดนี้
“พี่...พี่คราม” ผมร้องเสียงยานครางเสียงสั่นเมื่อพี่ครามไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ซ้ำยัง...รุกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ
“ครับ”
“พอ...ก่อน...”
พี่ครามก้มลงมาประกบปิดปากผมไว้ด้วยปากของตัวเอง ไล้ชิมน้ำหวานข้างใน รุกไล่จนผมถดลิ้นหนีแต่ก็ไปไหนไม่ได้ ยอมให้พี่ครามดุนดันอยู่อย่างนั้น เสียงจูบดังขึ้นมาเป็นช่วงๆ อย่างน่าอาย สิ้นเสียงทะลึ่ง พี่ครามยอมผละออกไป ผมหอบเอาอากาศหายใจอย่างเต็มที่
จู่ๆ มาหื่นอะไรเนี่ย ผมว่าทั้งวันผมก็ไม่ได้ทำอะไรนะ แค่อาบน้ำคุณเกรย์เอง...
โอเค อาจจะตอนที่ผมแกล้งหอมแก้มพี่ครามไป แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหนักขนาดนี้นี่นา
พี่ครามเลียมุมปากก่อนเริ่มลงมือทำต่อ
“พี่ครามมม” ร้องห้ามอีกครั้ง แต่ทว่าคนตัวโตไม่หยุด ขบชิมส่วนโน้นส่วนนี้จนผมทนไม่ไหว อารมณ์เตลิดไปหมด ภายในหัวหมุนติ้ว รู้สึกปวดหนึบที่ช่วงล่าง มือสองข้างทำได้เพียงเกาะไหล่คนตรงหน้าไว้แค่นั้น หมดแรงจะผลักออก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เสื้อผมถูกเลิกขึ้นจนพี่ครามสามารถรุกล้ำพื้นที่ภายใต้เสื้อจนได้ ริมฝีปากก้มเลียจุดอ่อนไหว มือใหญ่ควานจับสะโพกผม ออกแรงกดพร้อมขยำอย่างเหมาะมือ
“เมฆ...”
ผมบิดตัวเกร็งเมื่อพี่ครามเริ่มไล่ลิ้นต่ำไปกว่านั้น กดจูบย้ำที่หน้าท้องจนภาพในหัวเป็นสีขาวโพลน ดวงตาเริ่มไม่โฟกัสภาพตรงหน้า ผมปล่อยให้คนบนตัวควบคุมไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
มือใหญ่เลื่อนจากสะโพกไปยังขอบกางเกง ผมสะดุ้งร้องเสียงหลงเมื่อเข้าสู่สถานการณ์สุ่มเสี่ยง
“พี่คราม มะ...แมว แมว...”
ไม่มีข้อห้ามอย่างอื่นนอกจากอ้างคุณเกรย์ที่อยู่แถวไหนก็ไม่รู้แล้ว ผมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธพี่คราม เรื่องอย่างว่ากับเรื่องความรักสำหรับผมแล้ว ถ้าเป็นพี่ครามผมไม่มีข้อโต้แย้งอะไรเลย จะติดก็แต่ผมอาย...ที่จะให้พี่ครามเห็นอะไรต่ออะไร แค่นั้นจริงๆ
ไม่เคยมีใครได้เห็นส่วนนั้นนอกจากตัวเอง ยิ่งไม่ค่อยชอบให้ใครแตะตัวแล้วยิ่งแล้วใหญ่ ผมไม่คุ้นชินกับสัมผัสแบบนี้เลยให้ตาย การที่เก็บตัวปลีกวิเวกมาตลอดทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะยอมปล่อยให้คนอื่นทำอะไรกับร่างกายผมได้ แต่เพราะเป็นพี่คราม ถ้าเป็นพี่คราม ผมให้ได้หมด แค่...อายเกินไป
“แมวไม่เห็นหรอก”
คนตัวโตว่าเสียงทุ้มที่ติดแหบพร่านิดๆ โทนเสียงพี่ครามตอนนี้เซ็กซี่เป็นบ้า ผมหลงเคลิ้มไปพักหนึ่งจนกระทั่งมือหนากระตุกเอากางเกงผมลงไปกว่าครึ่ง สะดุ้งตัวเมื่อสติกลับเข้าร่าง เด้งตัวขึ้นนั่งทันทีทว่ามือหนากลับกดหน้าท้องให้ผมลงไปนอนหงายอย่างเดิม
“พี่คราม...พี่คราม”
ผมร้องเสียงหลง เรียกชื่อเขาซ้ำๆ เมื่อไม่รู้จะร้องห้ามอย่างไร น้ำเสียงโทนแปลกประหลาดที่ตัวเองไม่คุ้นชินเอาเสียเลยดังออกมา ผมยกมือปิดส่วนลับด้วยความอาย กลางวันแสกๆ ก็ยังจะทำนะพี่คราม ฮือ
สัมผัสได้ถึงรอยจูบประทับลงหลังมือของผม ที่กุมของลับของตัวเองไว้เสียแน่น พี่ครามกดจูบย้ำซ้ำๆ จนผมร้องเรียกชื่อพี่ครามออกมาอีกหลายๆ ครั้ง แทบจะหมดแรงขัดขืนแล้ว
“ปาย...ให้พี่นะ”
ว่าพร้อมใช้สันจมูกดันมือผมออกอย่างง่ายดาย ส่วนที่ไม่เคยเผยให้ใครเห็นถูกเปิดออกต่อหน้าพี่คราม แถมใกล้เสียขนาดนั้น ผมอยากเอาหมอนปิดหน้าตัวเองจนหายใจไม่ออกตายจริงๆ
แม้จะไม่ได้ขาดอากาศหายใจตายอย่างใจนึก แต่ผมก็หยิบหมอนมาปิดหน้าตัวเองไว้อยู่ดี ราวกับมันจะช่วยทำให้ผมเขินน้อยลงได้ พอปิดตาตัวเองไม่รับรู้เรื่องราวจากทุกสรรพสิ่ง สัมผัสส่วนอื่นกลับรับรู้ดีมากกว่าเก่า ผมสะดุ้งสุดแรงเมื่อรู้สึกได้ว่าพี่ครามกำลังใช้ปาก...ครอบครอง...ส่วนๆ นั้น...
ครั้นพอจะร้องห้ามกลับกลายเป็นเสียงร้องประหลาดที่ถูกส่งออกมา พอคิดจะบิดตัวหนีกลับกลายเป็นแอ่นตัวรับสัมผัสสุขสมนั้นให้มากกว่าเก่า สองมือที่หมายจะดันตัวคนควบคุมให้ออกไปกลับขยุ้มกลุ่มผมสีดำสนิทเสียแน่น ผมน้ำตาซึม หลากหลายอารมณ์ตีกันจนรวนไปหมด ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนทำให้ผมแทบคลั่ง
พี่ครามชะงักไปพักนึงก่อนช้อนตัวผมขึ้นให้มานั่งตัก คนตัวโตถอดกางเกงตัวเองลงบ้างก่อนรวบส่วนแข็งของผมแนบกับของเขา ผมซุกหน้าเข้าไหล่พี่ครามอย่างหนีความอาย ใบหน้าเห่อร้อนไปหมด...อันที่จริง ทุกส่วนในร่างกายของผมต่างหากที่ร้อนไปหมด
“พร้อมกันนะ”
แทบจับใจความไม่ได้ หากแต่สัมผัสจากมือใหญ่ที่เริ่มรูดรั้งส่วนล่างทำให้ผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมเผลอกัดไหล่พี่ครามอย่างข่มอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ขยับกายบิดเร่าเมื่อถูกควบคุมโดยมือใหญ่ที่รูดรั้งจนทนแทบไม่ไหว จำไม่ได้ว่าร้องอะไรออกไปบ้าง ที่แน่ๆ เสียงร้องของผมคงหนีไม่พ้นเสียงที่น่าอาย
ภายในหัวผมขาวโพลน
จนกระทั่งเราทั้งคู่ไปจนถึงฝั่ง
ผมหอบตัวโยน เกาะกอดพี่ครามไว้แน่น น้ำตาซึมที่หางตาโดยที่สาเหตุน่าจะมาจากแรงกามอารมณ์เมื่อครู่ คนตัวโตกดจูบลงบนขมับผมอย่างแผ่วเบา เสียแต่ผมอายเกินกว่าจะเงยมองหน้าพี่ครามแล้ว พี่ครามลูบหลังผมราวกับกำลังปลอบประโลมไม่หยุด
เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ที่ผมเดาว่าต้องยกยิ้มอยู่ด้วยเป็นแน่
“พอแล้วเนอะ เดี๋ยวแมวเห็น”
พร้อมกับเสียงคุณเกรย์ที่ร้องออกมาอย่างตอบรับ
แง้ว
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ไม่ได้กินแต่ได้ชิมนะ....แง้ว
หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END| (อ่าน 326123 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก